Της Βιολέττας Πατέλη
Ευχόμαστε και σχεδιάζουμε μέσα από τις ευχές το μέλλον μας. Ευχόμαστε και σχεδιάζουμε άραγε όλες και όλοι τα ίδια;
Πόσο διαφορετικές είναι οι ευχές ενός μετανάστη σε μια βάρκα στο Αιγαίο, ενός νοσηλευόμενου, ενός παιδιού, ενός φαντάρου, ενός ερωτευμένου, ενός ηλικιωμένου, ενός μισθωτού κι ενός αφεντικού, ενός βιομηχάνου όπλων, ενός… Ποτέ μα ποτέ δεν είναι δυνατόν να είναι όλων ίδιες οι ευχές.
Διαβάζοντας τις δεκάδες-εκατοντάδες ευχές που ταξιδεύουν ανά τον κόσμο μας εν όψει της έλευσης του νέου έτους αναδύεται μια απλοχεριά, μια «ενοποίηση της ανθρωπότητας», μέσα από αυτές τις ευχές αλλά και μέσα από τα ψηφιακά μέσα ανταλλαγής τους.
Πώς σκέφτονται την ενοποίηση οι άνθρωποι των μέσων αυτών και τι σχεδιάζουν για το μέλλον μας meta;;;
Στην αρχή ήταν το χάος. Για να ανταλλάξεις ευχή, για να επικοινωνήσεις με δικό σου άνθρωπο που ήταν μακριά περίμενες μήνες, χρόνια, υπήρχε και το ενδεχόμενο του ποτέ. Μετά ήρθαν τα γράμματα με ευχές και φωτογραφία προσωπική ή οικογενειακή ανάλογα την περίσταση, τυποποιημένες κάρτες αργότερα. Ασύγχρονη και επισφαλής όμως αυτή η κατά τ΄ άλλα παρήγορη επικοινωνία. Μετά ήρθε το τηλέφωνο και οι καλωδιακές φωνές πλημμύρισαν τα σπίτια σε γιορτές και επετείους. Εν τω μεταξύ οι κοντινοί ανταμώνανε καθημερινά συνηθισμένα ή εορταστικά. Τα σπίτια μύριζαν ανθρωπίλα, μαγειρευτά φαγητά, βρώμικα ή καθαρά ρούχα και καμένο ξύλο.
Και μετά εγένετο φως διαδικτυακό!!! Μετά τον καταιγισμό πληροφοριών που μας εξασφαλίστηκε ήρθε και η «εξασφάλιση» της επικοινωνίας, σύγχρονης και ασύγχρονης.
Τα τελευταία χρόνια, τα 2 τελευταία ιδιαίτερα, εύκολα αντικαθίστανται όλες μας οι ανθρώπινες επικοινωνίες, σχεδόν όλες, μέσα από ψηφιακές εφαρμογές μέσων κοινωνικής δικτύωσης ή άλλες συνεργατικές, εκπαιδευτικές πλατφόρμες. Εύκολα βρίσκονται συνεργάτες και συνάδελφοι, δάσκαλοι και μαθητές, γιατροί και ασθενείς, παιδιά με γονείς, φίλοι και αδέλφια, παππούδες-γιαγιάδες με τα αγαπημένα εγγόνια, ερωτευμένοι και απογοητευμένοι.
Σήμερα είτε δια ζώσης από τα χείλη των δικών μας είτε από όλα τα μέσα διαδίδεται πόσο πολύ οι άνθρωποι (στα λόγια τουλάχιστον τα προφορικά και τα γραπτά) επιθυμούν να συνευρεθούν, να αγκαλιαστούν, να φιληθούν, να ανταμώσουν σε έναν πραγματικό χρόνο, σε έναν πραγματικό χώρο με πραγματικούς ανθρώπους, τους δικούς τους ανθρώπους ή και άλλους που γνώρισαν ψηφιακά.
Είναι αυτό που μας «στέρησε» ή μας «κέρασε» η πανδημία.
Μια πανδημία που καλά κρατεί, μια πανδημία που γίνεται αφορμή και αιτία να αλλάξουν πολλά, όχι μόνο στα εργασιακά, εκπαιδευτικά, υγειονομικά αλλά και στα κοινωνικά μας.
Ήδη τα ερωτήματα και τα διλήμματα που γεννιούνται είναι πολλά, περίπλοκα ή και απλά.
Ήδη έχει αρχίσει ένα μπέρδεμα στο μυαλό και την ψυχή μας. Να αφήσω τη ζεστασιά και την ασφάλεια του σπιτιού μου για να τρέχω 40-50 χλμ σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Καλά τα λέμε και τα λύνουμε από μακριά φορώντας τις πιτζάμες μας. Να ξοδεύω βενζίνη για τη δουλειά;;; Να κολλήσω καμιά αρρώστια; Άστο, δε βαριέσαι. Η δουλειά να γίνεται…
Και μετά τι;;;
Σήμερα κάποιοι σε πολλά μεγάλα κέντρα του κόσμου κι αλλού ονειρεύονται σχεδιάζουν από μας χωρίς εμάς μια meta εποχή! Μας «υπόσχονται» ένα τέλος στα «εξαρτητικά» μέσα κοινωνικής δικτύωσης με θλιβερές και χρονοβόρες πληκτρολογήσεις. Τώρα έρχεται το «όραμα» που θα σπάσει τον περιορισμό της οθόνης.
Γιατί θυμόμαστε όλοι όταν το διαδίκτυο μπήκε στη ζωή μας πόσο μας ήθελε καθηλωμένους μπροστά από ογκώδεις υπολογιστές, λίγα χρόνια αργότερα απελευθερωθήκαμε και κυκλοφορούμε με το διαδίκτυο στην τσέπη μας. Στα σημερινά μέσα δικτύωσης η επικοινωνία γίνεται με οπτικούς όρους. Στέλνουμε μνμ γράφουμε και διαβάζουμε, παρακολουθούμε video.
Στο metaverse= meta + universe γίνονται με ένα σετ κεφαλιού (head set) ειδική μάσκα (με γυαλιά και ακουστικά) της εικονικής πραγματικότητας. Στο meta η επικοινωνία γίνεται με τρόπο που μιμείται την κανονική ζωή: με τη γλώσσα του σώματος, με χειρονομίες και εκφράσεις. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα γίνουν κάτι σαν μια τρισδιάστατη απεικόνιση του πραγματικού κόσμου. Ένα σύνολο από ψηφιακούς κόσμους που βρίσκονται συνέχεια σε λειτουργία για κάθε άνθρωπο στον κόσμο. Καθένας έχει ένα avatar, μια περσόνα και τον δικό του ψηφιακό χώρο και μπορεί να έρθει σε επαφή με άλλα avatars που βρίσκονται ταυτόχρονα στον ίδιο «κόσμο» να παρακολουθήσει παιχνίδια, να πάει σε συναυλίες, να συμμετέχει σε events, να αγοράσει προϊόντα, ακόμη και να πάει στη δουλειά, να εκπαιδεύει και να εκπαιδεύεται. Μόνο που δε θα είμαστε απλά θεατές αλλά θα αισθανόμαστε «λέει» τον κόσμο να ζει πέρα από πλατφόρμες και συσκευές.
Για να γίνουν όλα δελεαστικά με παράδειγμα που αγγίζει τη ψυχούλα όσων βασανίζονται από τον παλαιάς κοπής τρόπο εργασίας. «Φανταστείτε έναν χώρο όπου μπορείτε να κάθεστε στον ίδιο καναπέ με έναν φίλο που ζει χιλιάδες μίλια μακριά ή να εμφανίζετε μια εικονική έκδοση του εαυτού σας στη δουλειά σας, ενώ εσείς είστε την παραλία».
Πριν το τέλος της δεκαετίας, θα μπορείς να ψωνίζεις από το σπίτι σου, με το avatar σου να επισκέπτεται το κατάστημα της αρεσκείας σου όπου επίσης, θα σε εξυπηρετεί avatar πωλήτρια -η οποία ενδεχομένως να ζει στην Ισπανία ή όποιο άλλο μέρος του κόσμου. Εταιρίες ένδυσης, υπόδυσης κλπ δουλεύουν ήδη επ’ αυτού.
Κάτι σαν gaming δηλαδή. Με ένα avatar εξερευνείς εκατομμύρια και έχεις ανεξάντλητες εμπειρίες, όπως αν θα επιβίωνες σε δύσκολες συνθήκες τύπου squid game. Στον κόσμο του meta το avatar μας μπορεί να ζήσει σε άλλα κομμάτια του σύμπαντος που θα είναι όλα συμβατά. Εδώ βέβαια είναι και η δυσκολία γιατί δεν υπάρχει ακόμη η τεχνολογία γι΄αυτό. Δεν υπάρχουν ακόμη τα εργαλεία για να χτιστεί ένας κόσμος με συγχρονισμένες, ταυτόχρονες μη προκαθορισμένες εμπειρίες σε εκατομμύρια ανθρώπους με άμεση απόκριση όπως είναι σήμερα η ζωή. Το meta σχεδιάζεται ως ένας χώρος για κάθε άνθρωπο και αυτό σημαίνει ότι πρέπει όλοι να συνυπάρχουμε υπό κάποιους κανόνες που ακόμη δεν έχουν καθοριστεί. Όλοι οι παγκόσμιοι κολοσσοί θέλουν κομμάτι από αυτό, αλλά τα προβλήματα ευτυχώς ακόμη είναι πολλά, όπως η πρόκληση της τεχνολογίας, η ιδιωτικότητα, νομικές και ηθικές δεσμεύσεις είναι όλα τεράστια ζητήματα.
Αυτός ο άθικτος πολιτισμός λοιπόν πίσω από τα digital new deals, τις πολλά υποσχόμενες έννοιες της προσβασιμότητας, της εξάλειψης της γραφειοκρατίας τι θα επιφέρει άραγε στην ολοένα βαλλόμενη και αφρούρητη ιδιωτικότητά μας, στα εργασιακά μας, στην ψυχική και σωματική υγεία μας;;;
Και τώρα τι;;;
Σε ποιον κόσμο meta θα αφήσουμε να χαθούν οι σφιχτές ή και λίγο χλιαρές αγκαλιές και τα φιλιά μας;;; Τα φιλιά τα παθιασμένα, τα παρατεταμένα και τα πεταχτά, τα πατρικά, τα φιλικά ή ερωτικά. Και οι χειραψίες που σου κόβουν το αίμα στο χέρι και την καρδιά μέχρι πότε θα δίνουν τη θέση στις χαζοπρωθυπουργικές μπουνίτσες;;;
Για αρχή προτείνεται να αφήσουμε κάτω τα κινητά μας, όπου περνάμε τη μισή μας μέρα -ως προθέρμανση για την αντίσταση απέναντι σε όσα έρχονται.
Για να γίνουν όλα δελεαστικά με παράδειγμα που αγγίζει τη ψυχούλα όσων βασανίζονται από τον παλαιάς κοπής τρόπο εργασίας. «Φανταστείτε έναν χώρο όπου μπορείτε να κάθεστε στον ίδιο καναπέ με έναν φίλο που ζει χιλιάδες μίλια μακριά ή να εμφανίζετε μια εικονική έκδοση του εαυτού σας στη δουλειά σας, ενώ εσείς είστε την παραλία».
Πριν το τέλος της δεκαετίας, θα μπορείς να ψωνίζεις από το σπίτι σου, με το avatar σου να επισκέπτεται το κατάστημα της αρεσκείας σου όπου επίσης, θα σε εξυπηρετεί avatar πωλήτρια -η οποία ενδεχομένως να ζει στην Ισπανία ή όποιο άλλο μέρος του κόσμου. Εταιρίες ένδυσης, υπόδυσης κλπ δουλεύουν ήδη επ’ αυτού.
Κάτι σαν gaming δηλαδή. Με ένα avatar εξερευνείς εκατομμύρια και έχεις ανεξάντλητες εμπειρίες, όπως αν θα επιβίωνες σε δύσκολες συνθήκες τύπου squid game. Στον κόσμο του meta το avatar μας μπορεί να ζήσει σε άλλα κομμάτια του σύμπαντος που θα είναι όλα συμβατά. Εδώ βέβαια είναι και η δυσκολία γιατί δεν υπάρχει ακόμη η τεχνολογία γι΄αυτό. Δεν υπάρχουν ακόμη τα εργαλεία για να χτιστεί ένας κόσμος με συγχρονισμένες, ταυτόχρονες μη προκαθορισμένες εμπειρίες σε εκατομμύρια ανθρώπους με άμεση απόκριση όπως είναι σήμερα η ζωή. Το meta σχεδιάζεται ως ένας χώρος για κάθε άνθρωπο και αυτό σημαίνει ότι πρέπει όλοι να συνυπάρχουμε υπό κάποιους κανόνες που ακόμη δεν έχουν καθοριστεί. Όλοι οι παγκόσμιοι κολοσσοί θέλουν κομμάτι από αυτό, αλλά τα προβλήματα ευτυχώς ακόμη είναι πολλά, όπως η πρόκληση της τεχνολογίας, η ιδιωτικότητα, νομικές και ηθικές δεσμεύσεις είναι όλα τεράστια ζητήματα.
Αυτός ο άθικτος πολιτισμός λοιπόν πίσω από τα digital new deals, τις πολλά υποσχόμενες έννοιες της προσβασιμότητας, της εξάλειψης της γραφειοκρατίας τι θα επιφέρει άραγε στην ολοένα βαλλόμενη και αφρούρητη ιδιωτικότητά μας, στα εργασιακά μας, στην ψυχική και σωματική υγεία μας;;;
Και τώρα τι;;;
Σε ποιον κόσμο meta θα αφήσουμε να χαθούν οι σφιχτές ή και λίγο χλιαρές αγκαλιές και τα φιλιά μας;;; Τα φιλιά τα παθιασμένα, τα παρατεταμένα και τα πεταχτά, τα πατρικά, τα φιλικά ή ερωτικά. Και οι χειραψίες που σου κόβουν το αίμα στο χέρι και την καρδιά μέχρι πότε θα δίνουν τη θέση στις χαζοπρωθυπουργικές μπουνίτσες;;;
Για αρχή προτείνεται να αφήσουμε κάτω τα κινητά μας, όπου περνάμε τη μισή μας μέρα -ως προθέρμανση για την αντίσταση απέναντι σε όσα έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου