Κοίτα, μου είπε χαμογελώντας αγαθά όπως πάντα· η φωτογραφία εικόνιζε μία επιτάφια πλάκα, που επάνω της ήταν χαραγμένοι κάποιοι εγγλέζικοι στίχοι.
Κάποιος από την Αυστραλία του έγραψε πως είχε χάσει τη γυναίκα του, τη μονάκριβη αγάπη της ζωής του. Χρόνια ζητούσε μάταια την παρηγοριά και τη βρήκε τυχαία μέσα σε μία εγγλέζική ανθολογία ελληνικών τραγουδιών.
Το ποίημα Lacrimae Rerum του Λάμπρου Πορφύρα τού έκανε τόσο καλό που ήταν λες και στάλαξε βάλσαμο στην πληγή της καρδιάς του. Έβαλε και το σκάλισαν ατόφιο στη μαρμάρινη πλάκα του τάφου της αγαπημένης του»
Παραθέτουμε εδώ το ποίημα ολόκληρο:
Ἄμοιρη! τὸ σπιτάκι μας ἐστοίχειωσεν
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου τὴ θλιμένη·
στοὺς τοίχους, στὸν καθρέφτη, στὰ εἰκονίσματα,
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου κάτι μένει.
Κάτι σὰ μόσκου μυρωδιά, κι ἁπλώνεται
καὶ τὸ φτωχὸ σπιτάκι πλημμυρίζει,
κάτι σὰ φάντασμα, θολὸ κι ἀνέγγιχτο,
κι ὅπου περνᾷ σιγὰ τὸ κάθε ἀγγίζει.
Ὄξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα
δέρνει τὴ στέγη μας· καὶ τότε ἀντάμα
τὰ πράγματα, ποὺ ἁγιάσανε τὰ χέρια σου,
ἀρχίζουν ἕνα κλάμα… κι ἕνα κλάμα…
Κι ἀπ᾿ τὴ γωνιά, ὁ καλὸς τῆς Λήθης σύντροφος,
τ᾿ ἀγαπημένο μας παλιὸ ρολόϊ,
τραγουδιστὴς τοῦ χρόνου, κι αὐτὸς κλαίοντας
ρυθμίζει ἀργά, φριχτά, τὸ μοιρολόϊ…
/
Το ποίημα Lacrimae Rerum γράφτηκε από τον Λάμπρο Πορφύρα το 1897 και πρωτοδημοσιεύτηκε στο πρωτοχρονιάτικο πανηγυρικό φύλλο της εφημερίδας "Άστυ" του 1897. Το τραγούδι αυτό, που διαβάστηκε κι απαγγέλθηκε κι αγαπήθηκε πολύ στην εποχή του, δεν κλαίει κάποια χαμένη αγαπητικιά, αλλά την ξενιτεμένη αδελφή του, κατά την ομολογία της ίδιας.
/
Η πηγή της φωτογραφίας και του κειμένου στα εισαγωγικά της σημερινής μας ανάρτησης είναι από το ντοκιμαντέρ "Εποχές και Συγγραφείς" του Τάσου Ψαρρά που είναι αφιερωμένο στον ποιητή Λάμπρο Πορφύρα.
Στον ακόλουθο σύνδεσμο θα μπορέσετε να βρείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ σε περίπτωση που θελήσετε να το δείτε ολόκληρο:
Παραθέτουμε εδώ το ποίημα ολόκληρο:
Ἄμοιρη! τὸ σπιτάκι μας ἐστοίχειωσεν
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου τὴ θλιμένη·
στοὺς τοίχους, στὸν καθρέφτη, στὰ εἰκονίσματα,
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου κάτι μένει.
Κάτι σὰ μόσκου μυρωδιά, κι ἁπλώνεται
καὶ τὸ φτωχὸ σπιτάκι πλημμυρίζει,
κάτι σὰ φάντασμα, θολὸ κι ἀνέγγιχτο,
κι ὅπου περνᾷ σιγὰ τὸ κάθε ἀγγίζει.
Ὄξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα
δέρνει τὴ στέγη μας· καὶ τότε ἀντάμα
τὰ πράγματα, ποὺ ἁγιάσανε τὰ χέρια σου,
ἀρχίζουν ἕνα κλάμα… κι ἕνα κλάμα…
Κι ἀπ᾿ τὴ γωνιά, ὁ καλὸς τῆς Λήθης σύντροφος,
τ᾿ ἀγαπημένο μας παλιὸ ρολόϊ,
τραγουδιστὴς τοῦ χρόνου, κι αὐτὸς κλαίοντας
ρυθμίζει ἀργά, φριχτά, τὸ μοιρολόϊ…
/
Το ποίημα Lacrimae Rerum γράφτηκε από τον Λάμπρο Πορφύρα το 1897 και πρωτοδημοσιεύτηκε στο πρωτοχρονιάτικο πανηγυρικό φύλλο της εφημερίδας "Άστυ" του 1897. Το τραγούδι αυτό, που διαβάστηκε κι απαγγέλθηκε κι αγαπήθηκε πολύ στην εποχή του, δεν κλαίει κάποια χαμένη αγαπητικιά, αλλά την ξενιτεμένη αδελφή του, κατά την ομολογία της ίδιας.
/
Η πηγή της φωτογραφίας και του κειμένου στα εισαγωγικά της σημερινής μας ανάρτησης είναι από το ντοκιμαντέρ "Εποχές και Συγγραφείς" του Τάσου Ψαρρά που είναι αφιερωμένο στον ποιητή Λάμπρο Πορφύρα.
Στον ακόλουθο σύνδεσμο θα μπορέσετε να βρείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ σε περίπτωση που θελήσετε να το δείτε ολόκληρο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου