"..ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΤΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΜΕ; ΜΟΝΑΧΟ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΜΕ..."(Άγιος Ιάκωβος)

Ήταν τα πρώτα λόγια του Αγίου Ιακώβου, όταν, το έτος 1988 , ο Δικηγόρος , κατά κόσμον , Γεώργιος Εμμανουηλίδης, βρέθηκε για πρώτη φορά στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ.
Και έκπληκτος άκουγε τον Άγιο Γέροντα, που πρώτη φορά τον συναντούσε να του λέει:
-Να κι αυτός ο πάτερ της Νομικής ήταν...
Στο Περιβόλι της Παναγίας,το Άγιο Όρος υπάρχουν πολλά Μοναστήρια, αλλά και το Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, είναι ανοιχτό για τον Γιώργο.
Έκτοτε ο Γεώργιος πήγε πολλές φορές στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ και με την Χάρη του Θεού, την 24η Μαρτίου 1990, σαν σήμερα, έγινε η ρασοφορία, πλέον, του Μοναχού ΓΑΒΡΙΗΛ .
Και του έδωσε το όνομα αυτό ο Άγιος Ιάκωβος , ως Ηγούμενος ,τότε , της Μονής, λέγοντας:
- ΣΟΥ ΔΙΔΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ , ΩΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΡΟΥΜΕΝΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ, ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΖΩΗ, ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΣΕ ΧΑΡΑ !

 Εκτοτε παρήλθαν τριάντα δύο ευλογημένα έτη συνεχούς διακονίας ,αγάπης και προσφοράς, ως Μοναχός, ως Ιερομόναχος και ήδη την τελευταία δεκαετία , ως Ηγούμενος της Αγίας και Ιστορικής αυτής Μονής, ΑΞΙΟΣ ,ομολογουμένως,συνεχιστής των Αγίων προκατόχων του.
 Ευγνωμόνως , ευχόμαστε ο Θεός, να του χαρίζει δύναμη και υγεία και ο Όσιος Δαυίδ και οι Άγιοι Γεροντάδες του , Ιάκωβος και Κύριλλος, που με τόση αυταπάρνηση υπηρετεί, να τον έχουν υπό την σκέπη τους.

Sofia Kalogirou

Ἄν μποροῦσα να βγῶ να μιλήσω στο πλῆθος που θέλει να λιντσάρει την αἰχμάλωτη στόν πειρασμό μητέρα καί, καθώς φαίνεται πιά, δολοφόνο τῶν τριῶν παιδιῶν της,θα τούς ἔλεγα τα ἐξῆς

   Ἄν μποροῦσα νὰ βγῶ νὰ μιλήσω στὸ πλῆθος ποὺ θέλει νὰ λιντσάρει τὴν αἰχμάλωτη στὸν πειρασμὸ μητέρα καί, καθὼς φαίνεται πιά, δολοφόνο τῶν τριῶν παιδιῶν της στὴν Πάτρα, θὰ τοὺς ἔλεγα τὰ ἐξῆς :
"Σίγουρα εἶναι φρικτὸ αὐτὸ ποὺ ἔκανε αὐτὴ ἡ γυναίκα. Τὴν ἔδεσε ὅμως ὁ διάβολος μὲ σατανικὸ ἔρωτα γιὰ τὸν σύζυγό της καὶ τὴν τύφλωσε. Θέλοντας νὰ τοῦ τραβήξει τὴν προσοχὴ καὶ νὰ κερδίσει τὴ συμπόνοια του, ἐπειδὴ τὴν ἄφηνε καὶ εἶχε κινήσει ἐνέργειες γιὰ διαζύγιο, τυφλωμένη ἀπὸ τὸ πᾶθος, ἄρχισε νὰ προκαλεῖ προβλήματα ὑγείας στὰ παιδιά της, γιὰ νὰ κάνει τὸ σύζυγο νὰ ἐπιστρέψει σὲ ἐκείνη καὶ νὰ ἀσχοληθεῖ μαζί της.
Φρικτό! Πράγματι. Ὅταν ὅμως οἱ δαίμονες ἀποκτοῦν ἐξουσία σὲ κάποια ψυχή, ποὺ δὲν προσέχει πνευματικά, σέρνουν αὐτὴν αἰχμάλωτη στὰ θελήματά τους. Ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουν ἁμαρτήσει βαριὰ δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν αὐτὴν τὴν αἰχμαλωσία καὶ ἐξεγείρονται κατὰ τῶν θυτῶν. Ὅμως αὐτοὶ οἱ θῦτες εἶναι τὰ μεγαλύτερα θύματα τοῦ πεπτωκότος κόσμου, τοῦ κόσμου τοῦ σκότους.

Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος : "ἄν ἔβλεπες τὸν (ἐπταικότα) ἀδελφό σου νὰ εἶναι τὸ κεφάλι του μέσα στὸ στόμα ἑνὸς λιονταριοῦ, θὰ ἔριχνες πέτρες νὰ τὸν χτυπήσεις ἤ θὰ προσπαθοῦσες νὰ τὸν βοηθήσεις νὰ ἐλευθερωθεῖ";

Αὐτὸς ὁ λαὸς ποὺ ξεσπᾶ κατὰ τῆς μητέρας αὐτῆς κι ἐπιθυμεῖ νὰ τὴν λιντσάρει, ἄς θυμηθεῖ τὸ Γραφικὸ παράδειγμα τῆς συλληφθείσης ἐπὶ μοιχείᾳ γυναικός. Τὴν ὁδήγησαν ἐμπρὸς τοῦ Κυρίου τὴν μοιχαλίδα αὐτὴ μὲ πέτρες στὰ χέρια, ἔτοιμοι νὰ τὴν σκοτώσουν, βάσει καὶ τοῦ Παλαιοδιαθηκικοῦ Νόμου ποὺ ἴσχυει τὴν ἐποχὴ αὐτή. Καί, γιὰ νὰ πειράξουν τὸν Κύριο, τὸν ἐρώτησαν : "ἡ γυναῖκα αὐτὴ συνελήφθη νὰ διαπράττει μοιχεία καὶ συμφώνως μὲ τὸν Νόμο πρέπει νὰ τιμωρηθεῖ. Ἐσὺ τὶ κρίνεις πὼς πρέπει νὰ τὴν κάνουμε"; Ἄν ἀπαντοῦσε νὰ ἀφεθεῖ, θὰ Τὸν κατηγοροῦσαν πὼς καταλύει τὸ Νόμο, ἄν ἀπαντοῦσε νὰ θανατωθεῖ, θὰ κατέλυε τὸ Νόμο τῆς Δικῆς Του Ἀγάπης, τὸν ὁποῖο ἦλθε νὰ κηρύξει στὸν κόσμο (Καινή (Νέα) Διαθήκη). Τότε ὁ Κύριος σιώπησε κι ἄρχισε νὰ γράφει μὲ τὸ δάχτυλό του στὸ χῶμα : "ὁ τάδε ἔκανε αὐτό, ὁ τάδε ἔκανε αὐτό......".

 Ὅταν τελείωσε, γύρισε καὶ τοὺς εἶπε : "ἐκείνους ποὺ εἶναι ἀναμάρτητος ἀπὸ ἐσᾶς, ἄς ρίξει τὴν πρώτη πέτρα στὴ γυναίκα". Στὸ ἄκουσμα αὐτῶν τῶν λόγων, ἀλλὰ καὶ βλέποντας ἐκεῖνα ποὺ εἶχε ἀποκαλύπτικῶς γράψει στὸ χῶμα γιὰ τὸν καθένα τους, οἱ πέτρες ἔπεσαν ἀπὸ τὰ χέρια καὶ οἱ τιμωροὶ τῆς γυναικὸς ἀπεχώρησαν. Ἔτσι ὁ Κύριος εἶπε στὴν ἁμαρτωλὴ : "γυναῖκα, εἶναι κάποιος ἐδῶ ποὺ νὰ σὲ κρίνει"; - "Ὄχι, Κύριε. Ἔφυγαν ὄλοι". - "Οὔτε κι ἐγὼ σὲ κρίνω. Πήγαινε. Καὶ μὴν ἁμαρτήσεις ξανά".

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας, τὸ μεγαλεῖο τοῦ Νόμου τῆς Καινῆς Διαθήκης, ποὺ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ζοῦμε.
Δυστυχῶς ὅμως οὔτε ἡ ἁμαρτωλὴ μητέρα, οὔτε ὁ λαὸς τιμωρός της δὲν ἔχουμε αὐτὸ τὸ πνεῦμα, αὐτὴν τὴν πνευματικὴ ὡριμότητα, αὐτὴ τὴν Ἀγάπη στὸν Κύριο γιὰ νὰ τηροῦμε τὶς Ἐντολὲς Του καὶ νὰ μὴν ἁμαρτάνουμε (μητέρα φόνισσα) καὶ νὰ μποροῦμε νὰ συγχωροῦμε καὶ βοηθοῦμε πνευματικὰ τὸν ἁμαρτάνοντα (λαὸς τιμωρός).
Ἄν λιντσάρουν τὴ γυναίκα αὐτή, μπορεῖ νὰ δώσει τέλος στὴ ζωή της ἤ κάποιος νὰ τὴν σκοτώσει. Καὶ τὶ θὰ γίνει τότε; Θὰ κολαστεῖ μία ψυχή. Θὰ νικήσει πάλι ὁ πειρασμός. Γιατὶ νὰ γινόμαστε στὴν κακία τοῦ μισοκάλου συνεργοί;

Ἄς βοηθήσουμε αὐτὴν τὴν γυναίκα νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἐξομολογηθεῖ. Νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ ἐξουσία/αἰχμαλωσία. Ὄχι νὰ χαθεῖ ἡ ψυχή της καὶ νὰ κολαστεῖ.
Ἄς ὠριμάσουμε λίγο πνευματικὰ ὅλοι μας. Γιατί, ἐπειδὴ ἀφήσαμε τὴν πίστη, ἐρμηνεύουμε ὅλα μὲ τὴν ἀνθρώπινη λογική, ζοῦμε γιὰ τὸν κόσμο ἐτοῦτο, δὲν δεχόμαστε τὴν ὕπαρξη τοῦ πεπτωκότος ἀγγελικοῦ κόσμου καὶ δὲν ἀναγνωρίζουμε πὼς ἔχουμε ἀθάνατη ψυχή, ὥστε νὰ συμμορφώσουμε τὴ ζωή μας μὲ ὅ,τι θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ βοηθᾶ αὐτή, κινδυνεύει πλέον ἡ "πολιτισμένη" κοινωνία μας νὰ ἐπιστρέψει σὲ καιροὺς χαμουραμπί!!! '
Styliani Almp
******

Δεν είν’ από επάγγελμα, δεν είν’ αυτός ο λόγος
Που πάω και στριμώχνομαι στο Κακουργοδικείο
Δεν είμαι κάνας διάσημος δα ποινικολόγος
Καλά καλά δεν πρόλαβα να πάρω και πτυχίο.
Χωρίς κανένα έλεος τρέχω στην κάθε δίκη
Η τρίχα μου σηκώνεται στη θέα του φονιά
Όχι από οίχτο ή ανθρωπιά μα με γεμίζει φρίκη
Και σπρώχνω ψιθυρίζοντας “μια θέση ρε παιδιά!”
Αν έχεις σαν κι εμένανε απάνθρωπη καρδιά
που γουστάρει πτώματα και δικηγόρου πρόζα
Να σου πω πού βρίσκεται Σταδίου και γωνιά
Εκείνο το ερείπιο της οδού Σανταρόζα.
Με συγκινούν οι συγγενείς που κλαίνε στους διαδρόμους
Κι η αδρεναλίνη μ’ ανεβάζει τους σφυγμούς
Σα βλέπω αυτόν τον άθλιο κοντά στους αστυνόμους
Να σπαρταράει σαν ψάρι απ’ τους λυγμούς!
Μου φαίνεται όμως κάποτε η μέρα πως θα `ρθεί
Που θ’ απονεμηθεί στον κόσμο η Θεία Δίκη
Εμένα θα δικάζουνε, Πολιτική Αγωγή
Θα είναι όσοι κοίταζα με φρίκη.
Οι λωποδύτες, μαστροποί, προπάντων οι φονιάδες
θα λένε συνωθούμενοι όλοι για να με δουν
“Αυτός όταν μας δίκαζαν μας έφτιαχνε καντάδες”
και δαχτυλοδειχτούμενο θα με περιφρονούν.
Αν έχεις σαν κι εμένανε απάνθρωπη καρδιά
που γουστάρει πτώματα και δικηγόρου πρόζα
Να σου πω πού βρίσκεται Σταδίου και γωνιά
Εκείνο το ερείπιο της οδού Σανταρόζα.
Αν έχεις σαν κι εμένανε απάνθρωπη καρδιά
Και κομμάτι διαστροφή στο σάπιο σου κρανίο
Να σου κρατήσω ρεζερβέ κι εσένα μια γωνιά
Να δεις τα όσα γίνονται στο Κακουργοδικείο.
«Οδός Σανταρόζα – 1981»
Βασίλης Νικολαΐδης
==============
Μερικές σκέψεις, μπορεί και λανθασμένες σχετικά με τη συγχώρηση:
Θα σας εκπλήξω, αλλά κάποια πράγματα μου είναι αδύνατον να τα συγχωρέσω.
Συγχώρηση άλλωστε θα πεί «να χωράω στον ίδιο χώρο με τον άλλον» χωρίς αυτός και τα παραπτώματά του να με ενοχλούν, να με ταράζουν και να με επηρεάζουν.
Η συγχώρεση ηρεμεί αυτόν που συγχωρεί. Είναι ψυχωφελής για αυτόν που συγχωρεί. Συγχωρώ κάθε μέρα άτομα του περιβάλλοντός μου και του άμεσου και του ευρύτερου κι ελπίζω να με συγχωρούν κι αυτοί για τα πιθανά λάθη και αστοχίες μου.
Ομως σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις, δεν μπορώ να συγχωρέσω (με) κάποιους ανθρώπους με τίποτα, ίσως γιατί είμαι κι εγώ άνθρωπος.
Δεν μπορώ να συγχωρέσω τον Μπρέιβικ που σκότωσε 77 παιδιά για την βλαμμένη ιδεολογία του, δεν μπορώ να συγχωρήσω τα εγκλήματα των Ναζί και όσων φέρονται σαν Ναζί, δεν μπορώ να συγχωρήσω τον Λιγνάδη κι όλους τους Λιγνάδηδες της Γης, δεν μπορώ να συγχωρήσω τον πατριό και τη μάνα που βασάνιζαν απάνθρωπα ένα παιδί και όταν πέθανε το έβαλαν στην εργαλειοθήκη, μάλιστα δεν λυπήθηκα καθόλου που κρεμάστηκε, δεν μπορώ να συγχωρήσω και τη Ρούλα Πισπιρίγκου. Δεν μπορώ ακόμη κι αν είναι άρρωστη.
Κι αφού το βλέπουμε ανθρώπινα, άνθρωπος είμαι κι εγώ και δεν μπορώ να τους συγχωρήσω. Ας τους συγχωρέσει ο Θεός. Στο κάτω κάτω, ο Θεός είναι ο Χρόνος, ο Θεός είναι ο Χώρος και περιβάλλει τα πάντα. Χωράει τα πάντα. Εξ ορισμού. Εμείς, είμαστε περιορισμένοι. Μπορεί στα μάτια του Θεού να είμαστε χειρότεροι, κανείς δεν ξέρει. Αλλά απλώς δεν μπορώ.
Προσέξτε τώρα:
Για τον ίδιο αυτόν λόγο που σας περιέγραψα παραπάνω, του να μην μπορώ να συγχωρέσω, δηλαδή να χωρέσω στον ίδιο χώρο με μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους και το κακό που τους συνοδεύει, δεν θα μπορούσα ποτέ να πάω έξω από το σπίτι τους, να τους παρατηρώ και να περιμένω να βγουν για να τους λιντσάρω. Θα πήγαινα ΟΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ.
Ελπίζω να βγάζει νόημα...
Στη φωτογραφία απεικονίζονται αγανακτισμένοι κάτοικοι της Πάτρας έξω από το σπίτι της Πισπιρίγκου. Αν κάνεις μεγέθυνση θα δεις ότι πολλοί γελούν, απαθανατίζουν τη στιγμή και χαμογελούν. Και με σας δεν θέλω να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο.
Αννυ Λιγνού

*******

Σε αυτή τη φάση το μόνο σχόλιο που θα έκανα.Αντιμετώπιση
(φερόμενων γιατί ΜΟΝΟ η Δικαιοσύνη αποφασίζει σχετικά) ειδεχθών εγκλημάτων και εγκληματιών από μέρος της κοινωνίας με τρόπο ανατριχιαστικό και ανησυχητικό. Παρακολούθηση λες και πρόκειται για σήριαλ. Τηλεθεατές, τηλεδικαστές, "ειδικοί" και μη, εκδοχές και σενάρια. Ξαφνικά όλοι Πουαρό, Μις Μαρπλ, με τηλεκοντρόλ (πλάι στα πατατάκια) αντί για το σφυράκι του Δικαστή της έδρας. Στοιχεία από δικογραφίες (τελικά οι έρευνες είναι μυστικές ή όχι;) για κουτσομπολιό. Και φυσικά....η "ιερή αγανάκτηση" που νιώθουν κάποιοι και τους οδηγεί να θέλουν τον νόμο του Lynch.
Τα εγκλήματα ερευνώνται, οι αυτουργοί διώκονται και όταν αποδειχτεί η κατηγορία τιμωρούνται έτσι όπως ο νόμος ορίζει, από τα αρμόδια όργανα που προβλέπονται από τον νόμο. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο σε κοινωνίες που δεν είναι ζούγκλες.
Υ.Γ. Προς το "αγανακτισμένο πλήθος" που θέλει να λυντσάρει (με φυσικό ή διαδικτυακό ρόλο "δήμιου"): Όχι, συγγνώμη, δεν σας έχει ορίσει κανένα θύμα, καμία Θέμιδα ως αρμόδιους να "πάρετε εκδίκηση". Δεν υπερασπίζεστε τη Δικαιοσύνη, δεν συνεισφέρετε στην ασφάλεια παιδιών, ούτε στην καταπολέμηση του εγκλήματος με αυτά που κάνετε. Δεν εκφράζετε υγιή, αναμενόμενο αποτροπιασμό προς το έγκλημα, δεν δείχνετε σεβασμό στη ζωή που χάνεται από έγκλημα. Βρήκατε άλλοθι να εκφράσετε "δικαιολογημένα" μίσος και βίαια ένστικτα.
*Αρνούμαι πεισματικά να σχολιάσω επιστημονικά σχετικά με την ενοχή ή όχι στη συγκεκριμένη υπόθεση. Επιτέλους να γίνει κατανοητό, μόνο μια ιδιότητα-λειτούργημα είναι αρμόδια να αποφανθεί σχετικά με την κατηγορία: Δικαστής, μετά από την ακροαματική διαδικασία εκδίκασης όπως η ποινική δικονομία ορίζει.
Μαρία Αλβανού
******

Ετσι δουλεύει ο οχλος και η ολη ψυχολογια πισω απο το λινστάρισμα.... Ρίχνουμε ολα τα κακά της κοινωνίας σε ενα τερας, επινοημενο η μη ωστε να νοιωσουμε εμεις καλα για το ποσο καλοι και ηθικοι ειμαστε..... Πραγματικά στα @@ τους τα παιδακια κι η αποδοση δικαιοσυνης.... ολοι αυτοι το μονο που θελουν ειναι να επιβεβαιώσουν στον εαυτο και να δειξουν στους εξω ποσο σωστοι και ηθικοί ειναι με το να πετάξουν την μεγαλυτερη και πιο ευφάνταστη καταρα, η να πανε εξω απο το δικαστηριο να φωναξουν φονισσα.....Ακουσα από φίλο ότι οτι έχει μισθωθεί πούλμαν με κόσμο που έρχεται απο Πάτρα για να κράξουν...

Είμαι σώμα και ψυχή!

«Ξέρω, ότι δεν είμαι σώμα.Ξέρω, ότι δεν είμαι ψυχή.Ξέρω ότι είμαι σώμα και ψυχή»

(Άγιος Ειρηναίος)

 

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ, ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ

Το εμπόριο δούλων

Μια όψη της οθωμανικής αγριότητας κατά του πληθυσμού της Χίου ήταν η πώληση - κυρίως γυναικών και παιδιών - ως δούλων. Μεταφέρονταν ως εμπορεύματα σε παζάρια της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης και πωλούνταν σε εξευτελιστικές τιμές. Ο Ολλανδός διπλωμάτης στην Κωνσταντινούπολη Gaspar Testa γράφει προς τον υπουργό του των εξωτερικών:
"Το πιο σπαρακτικό θέαμα είναι τα σκλαβωμένα γυναικόπαιδα που έφεραν από τη Χίο ... Αγόρια και κορίτσια σέρνονται στους δρόμους δεμένα το ένα με το άλλο και οδηγούνται στα σκλαβοπάζαρα. Κοπέλες κρατούσαν στο χέρι ένα χαρτί με το όνομα των Τούρκων κυρίων τους που έμειναν στην Χίο. Μη μπορώντας να τις συνοδέψουν οι ίδιοι, τις έστειλαν στη διεύθυνση των σπιτιών τους στην Πόλη."
Ο Άγγλος πρόξενος στη Σμύρνη Francis Werry γράφει σε αναφορά του προς τη Levant Company:
"Στο δρόμο των Φράγκων οδηγούνται πάνω-κάτω κοπάδια από παιδιά της Χίου για πούλημα". Στον Courrier Francais της 10-7-1822 αναφέρεται ότι φανατικοί μουσουλμάνοι αγόραζαν το θύμα τους για 30 γρόσια και το έσφαζαν για να κερδίσουν μια θέση στον παράδεισο. Πολλές γυναίκες αυτοκτόνησαν κατά την μεταφορά και άλλες πέθαναν από απεργία πείνας για να γλυτώσουν τον εξευτελισμό. Στην Allgemeine Zeitung δημοσιεύεται ότι μικρά παιδιά κάτω των 7

"Οι Έλληνες στοκάρουν τρόφιμα, αντί να γεμίζουν τις πνευματικές «αποθήκες» τους με μετάνοια και θεϊκή ελπίδα"

Ελευθέριος Ανδρώνης

 Ασφαλώς δεν είναι παράλογο να συγκεντρώνεις λίγα τρόφιμα για ώρα ανάγκης. Άλλα το να σε τρώει το άγχος σαν σαράκι, να περνάς σε ακρότητες και να σπαταλάς υπέρογκα ποσά για να φτιάξεις ολόκληρο… καταφύγιο επισιτιστικής κρίσης για να σώσεις τον ΕΑΥΤΟΥΛΗ σου ή τους ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ, δεν βαδίζει ούτε στο χριστιανικό πνεύμα, άλλα ούτε και στο ανθρώπινο.

  Όλη αυτή η καταστροφολογία, η τρομοκρατία, ο πανικός που σπέρνεται στα μέσα δικτύωσης (δυστυχώς ακόμα και από μερικούς χριστιανούς) δεν έχει καμία σχέση με το Ορθόδοξο φρόνημα.

 Η χριστιανική διδασκαλία ξεκαθαρίζει πως όπου υπάρχει φόβος εκεί φωλιάζει η ολιγοπιστία, ή ακόμα χειρότερα η απιστία.
Ο Θεός είναι αυτός που θα μεριμνήσει για κάθε επιούσιο άρτο, και άλλωστε κάθε αγαθό που απολαμβάνει ο άνθρωπος σε αυτή τη ζωή, δεν φυτρώνει στα σούπερ μάρκετ, άλλα είναι ευλογίες του Θεού που ανέχεται την αθλιότητα μας και συνεχίζει να τις παρέχει.

 Δυστυχή άνθρωπε, καμία οργάνωση, καμία μέριμνα, κανένας προγραμματισμός δεν πρόκειται να σε σώσει αν δεν έχεις πίστη στον Θεό και πνεύμα αλληλεγγύης με τον συνάνθρωπο. Δεν πα να αγοράσεις ένα ολόκληρο φορτηγό με όλων των λογιών τα αγαθά! Αν δεν έχεις ελπίδα θεϊκή και αγάπη αδελφική μέσα σου, στη δύσκολη ώρα θα σου φάει τα σωθικά ο φόβος και η αγωνία για να σώσεις το ΤΟΜΑΡΙ σου.
Σκέψου πως όλα τα περίσσια που ψωνίζεις εσύ, τα στερείς από κάποιους άλλους που δεν έχουν τρόφιμα να περάσουν ούτε τη μέρα τους. Το παραπάνω ποσό που καθ’ υπερβολήν δίνεις για να «διακοσμήσεις» τα ράφια της αποθήκης σου, θα μπορούσες να το δώσεις για ελεημοσύνη σε φτωχούς. Σε ανθρώπους που δεν έχουν την πολυτέλεια να κρατούν τρόφιμα εκατοντάδων ευρώ να σαπίζουν στα ντουλάπια τους.
Αν είναι «επένδυση» η αποθήκευση τροφής, απείρως μεγαλύτερη επένδυση είναι το να ελεείς φτωχούς.

sportime.gr

Σήμερα, σε μεγάλο βαθμό, πληρώνουμε την ολοκληρωτική αποτυχία της παιδείας σε πλανητικό επίπεδο

  Ο  επικίνδυνος «θεσμός» της δημόσιας εκπαίδευσης

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ το πως είναι δυνατόν σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία να είναι ανίκανη να εφαρμόσει έστω και τον πιο απλό συλλογισμό, ή το γιατί είναι εντελώς ανίκανοι να διακρίνουν ανάμεσα στη σαχλαμάρα, το ψέμα και το λογικό επιχείρημα;

   Αναρωτηθήκατε ποτέ το πως είναι δυνατόν να βγαίνει ένας Βασιλακόπουλος ή ένας δημοσιογράφος και να πιστεύουν όλοι την κάθε χαζομάρα τους; Εάν ναι, τότε γνωρίστε έναν από τους κύριους λόγους γι αυτά...

 Το σύστημα της φερόμενης ως παιδείας. Λίγα πράγματα στη ζωή αναδεικνύουν τόσο τεράστια ισχύ εξουσίας όσο το δημόσιο σχολείο. Γιατί, ποιός άλλος «θεσμός» εφαρμόζεται σε τόσο μεγάλο βαθμό, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, τόσο εκτεταμμένα, τόσο μονοδιάστατα, τόσο καθολικά, τόσο κεντρικά ελεγχόμενα, πάνω σε τόσο απερίγραπτα δεκτικά μυαλά; Κανένας.

 Σε καιρό ειρήνης για τα παιδιά και τους νέους δεν υπάρχει τίποτα πιο χυδαίο από το να εξαναγκάζεσαι να περνάς ένα τεράστιο μέρος του χρόνου σου σε ένα συγκεκριμένο σχολείο όπου ΔΕΝ μπορείς να αλλάξεις τους δασκάλους, να τρώς στη μάπα καθημερινά την άπειρη μετριότητα και μιζέρια τους, με κάποιους άλλους (...πολιτικοί ή τα .... φιλαράκια τους) να αποφασίζουν το πως και τι θα διδάσκεται και όλοι όσοι δουλεύουν σε αυτό να μην έχουν καμιά απολύτως ευθύνη για τίποτα και κανένα συμφέρον να κάνουν τη δουλειά τους σωστά αφού έχουν το απόλυτο μονοπώλιο.

  Όποιος δεν το σιχαίνεται αυτό το συγκεκριμένο τύπο σχολείου, δεν έχει προφανώς παρακολουθήσει προσεκτικά για να δει ποιά είναι τα «φρούτα» που παράγει. Αίσχος! Αίσχος! Αίσχος! Λίγα πράγματα είναι πιο άδικα, αυταρχικά, σιχαμερά, επικίνδυνα και καταστροφικά από τον θεσμό του δημόσιου σχολείου. Σήμερα σε μεγάλο βαθμό πληρώνουμε την ολοκληρωτική αποτυχία της παιδείας σε πλανητικό επίπεδο. Κάποιοι θα έλεγαν ότι προσπαθήσαμε αλλά αποτύχαμε.
Όοοοοοχχιι κύριοι.
Σχεδιασμένο ήταν. Το έκαναν έτσι το σχολείο για να ξέρουν με τι πράμα, τι υποκέιμενο (κυριολεκτικά) θα έχουν να κάνουν στο μέλλον.
Ένα πραγματικά αποτελεσματικό σύστημα παιδείας θα σας ήταν εντελώς μη αναγνωρίσιμο.

facebook/Σταύρος Κατσούλης

«Tον Yιό του Θεού ούτε εκείνος που Τον εξυμνεί τον κάνει ενδοξότερο, ούτε εκείνος που βλασφημεί εναντίον Του τον βλάπτει.

Του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

«Tον Yιό του Θεού ούτε εκείνος που Τον εξυμνεί τον κάνει ενδοξότερο, ούτε εκείνος που βλασφημεί εναντίον Του τον βλάπτει.

H ασώματη ουσία δεν έχει ανάγκη της δικής μας εξυμνήσεως, αλλ’ όπως ακριβώς εκείνος που λέγει τον ήλιο λαμπρό, δεν προσθέτει μ’ αυτό κάτι στο φως του, ούτε εκείνος που τον λέγει σκοτεινό μειώνει την ουσία του, αλλά η διατύπωση της γνώμης του δείχνει τη δική του τυφλότητα.

Έτσι κι εκείνος που δεν ονομάζει Yιό, τον Yιό του Θεού, αλλά κτίσμα, δείχνει τη δική του μανία, ενώ εκείνος που αναγνωρίζει την ουσία Αυτού, δείχνει την ευγνωμοσύνη του.

Kι ούτε αυτός ωφελεί αυτόν, ούτε εκείνος τον βλάπτει, αλλ’ ο πρώτος απ’ αυτούς αγωνίζεται εναντίον της σωτηρίας του, ενώ ο δεύτερος υπέρ της σωτηρίας του».

[Από το υπό έκδοση έργο «Αποδείξεις ότι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ Υπό του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου», των Εκδόσεων «ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ»]

αντιγραφή

Ο κακόγουστος ψευτοσυναισθηματικός κομφορμισμός της ορθοπολιτικής εποχής μας

  Αυτές τις μέρες διαβάζω το πολύ καλό "Όχι εγώ : o ναζισμός μέσα από τα μάτια ενός παιδιού" (Εκδόσεις Μεταίχμιο) του συντηρητικού φιλελεύθερου Γερμανού δημοσιογράφου Joachim Fest.

 

  Στο βιβλίο αυτό ο Fest -ο οποίος μεγάλωσε σε μια καθολική αστική οικογένεια (παρεμπιπτόντως, η Καθολική Εκκλησία και οι καθολικοί ήταν από τους λίγους που αντιστάθηκαν στη χιτλερική λαίλαπα)- αφηγείται τις εμπειρίες του ως παιδί και έφηβος στη ναζιστική Γερμανία. Υπάρχει μια σκηνή στο βιβλίο όπου η αδελφή του συγγραφέα έχει χτυπήσει και με ανοιγμένο γόνατο πηγαίνει κλαίγοντας στη μητέρα της. Αυτή την χαϊδεύει για να την καθησυχάσει και της λέει :

 "Μην κλαις, καλό μου! Μην κλαις! Οι κλάψες είναι για τις υπηρέτριες!" 

  Πίσω από αυτές τις φράσεις υπήρχε σίγουρα μια γερή δόση κοινωνικού σνομπισμού αλλά βρίσκεται και κάτι πολύ πιο σημαντικό : ένας ολόκληρος κώδικας αξιών και συμπεριφοράς που είχε υιοθετήσει η ευρωπαϊκή αστική τάξη του δεύτερου μισού του 19ου και του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, ένας κώδικας που εξυμνούσε την αυτοσυγκράτηση, τη συναισθηματική εγκράτεια, την αξιοπρέπεια, την στωϊκότητα και απεχθανόταν την κλάψα, την μεμψιμοιρία και τη γκρίνια ειδικά για πράγματα που δεν μπορούσες να τα αποφύγεις. 

 

 Τις επόμενες δεκαετίες αυτές οι αστικές αξίες λοιδορήθηκαν από την Αριστερά, τους προοδευτικούς καλλιτέχνες και τους τρέντι ψυχαναλυτές και θεωρήθηκαν μουχλιασμένες και καταπιεστικές για να φτάσουμε στο σημερινό χάλι όπου η κλάψα, η μεμψιμοίρια, η αυτοθυματοποίηση, το να περιφέρεις τις υπάρκτες ή ανύπαρκτες πληγές σου σε δημόσια θέα 24 ώρες το 24ώρο έχουν γίνει οι ύψιστες αξίες της εποχής μας και απαραίτητο μέσο για να γίνεις κοινωνικά αποδεκτός και πετυχημένος. 

Ήδη οι παλιές αστικές αξίες φαντάζουν ρηξικέλευθες και αναζωογονητικές μπροστά στον αβάσταχτο, κακόγουστο ψευτοσυναισθηματικό κομφορμισμό της ορθοπολιτικής εποχής μας.

 
Tilemachos Chormovitis

 

Χαίρε βασιλίς των βασιλίδων, η βασιλέα γεννήσασα, των βασιλευόντων...

Χαίρε βασιλίς των βασιλίδων, η βασιλέα γεννήσασα, των βασιλευόντων˙ ου η βασιλεία, βασιλεία πέλει, πάντων των αιώνων˙ χαίρε του θανάτου, βασίλειον νικήσασα, και ζωής ανοίξασα, βασιλείας πρόξενον˙ βασιλείς ην σέβονται, χαίρε Μαριάμ παντοβασίλισσα.

 ΗΧΟΣ ΒΑΡΥΣ -ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.[ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. ]

Ιερά Μονή Αγίου Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη

 

Ιερά Μονή Αγίου Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη

 Σύμη, Δωδεκάνησα

-Γεράσιμε,όπως έχω τον Οσιο Δαυίδ, έτσι έχω και τον Γέροντα Ιάκωβο!

 

" Εσπερινός Μεσοπεντηκοστής 1980.Τρίτη προς Τετάρτη.
Καθόμουν εκεί στην είσοδο του Ναού.
Ο Γέροντας ο μακαριστός, ο π.Ιάκωβος, ο οποίος ανέγνωσε τόσο ωραία τις προφητείες της Μεσοπεντηκοστής, ήθελα να του πώ, τί ωραία διαβάζει τις προφητείες.Καθήμενος εκεί στην είσοδο δεξιά, όπως γύρισε και με είδε ,μου λέει:
- Ωραίος Δεσπότης που είσαι Γεράσιμε!
Και εγώ απαντώ αυθαδώς, ως είθισται τω Γερασίμω:
- Δεν είμαστε καλά!
Και απαντά ο Γέροντας:
-Θα έλθεις παιδί μου, μία ημέρα εδώ και θα λειτουργήσεις ως Αρχιερεύς, αλλά εγώ θα έχω φύγει.

  Και άγιε Χαλκίδος,σεβαστοί μου πατέρες και αγαπητοί μου αδελφοί.Αυτή η μέρα ήλθε.Είχε δίκαιο ο Γέροντας.Εγώ ήμουν με τα παντελόνια μου, αυτός έβλεπε όμως!
Εκείνα τα χρόνια, εδώ στην Μονή του Οσίου Δαυίδ τρεις άνθρωποι μόνον δίναν τον αγώνα τους.Ο Γέροντας Ιάκωβος, ο υποτακτικός με όλο το εύρος της εννοίας ο πατήρ Κύριλλος και ο ακούραστος πατήρ Σεραφείμ.
Και είπα ένα βράδυ στον Γέροντα Κύριλλο:
- Γέροντα, δεν ζηλεύεις, ευλογημένε; Μέρα νύχτα στη κουζίνα με το λέντιο της ποδιάς, μέρα νύχτα τρέξιμο ,ιδρώτας κόμποι κόμποι ωσεί θρόμβοι αίματος,αδιάλειπτος κόπος, μέρα νύχτα στο πόδι.Και ο κόσμος τρέχει στον Ιάκωβο.Επευφημεί τον Ιάκωβο, ευφημεί τον Ιάκωβο , δοξάζει τον Ιάκωβο. Εσύ τί;

Τούτη θα είναι η πρώτη μέρα της ζωής σου...

 

 Κάθε μέρα ν’ αμαρτάνεις και κάθε μέρα να μετανιώνεις, τούτο δεν μπορείς να το πάρεις για πρόοδο, αλλά σαν ποδοβολητό στο ίδιο μέρος του βαδίσματος μπροστά.
Έως ότου η μετάνοια να υπερέχει και η αμαρτία να μειωθεί, οι μέρες μας θα είναι γεμάτες με το χτίσιμο και γκρέμισμα ενός και του ίδιου πύργου.
Πρέπει, λοιπόν, να μεριμνήσεις, ώστε μία μέρα να μπορέσεις να δείξεις κάτι από το χθεσινό χτίσιμο αγκρέμιστο.
Τούτη θα είναι η πρώτη μέρα της ζωής σου.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Πορεία ἀπό τό Τριώδιο στήν Ἀνάσταση

Μητροπολίτου Αντωνίου ΒLΟΟΜ

  Σέ ἕναν ἀπό τούς Ψαλμούς διαβάζουμε τόν παρακάτω στίχο· «Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν, ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι..» (Ψαλμ. 125, 5)12. 

 ῎Αν στίς ἑβδομάδες τῆς προετοιμασίας πού πέρασαν, ἀντικρύσαμε νά καθρεφτίζεται στίς παραβολές ὅ,τι εἶναι ἄσχημο καί ἀνάξιο γιά μᾶς, ἄν σταθήκαμε μπροστά στό κριτήριο τῆς συνειδήσεώς μας καί τοῦ Θεοῦ, τότε ὄντως ἔχουμε σπείρει τή σωτηρία μας ἐν δάκρυσι. Καί ὅμως, ὑπάρχει ἀκόμη χρόνος, διότι ἀκόμη κι ὅταν μπαίνουμε στόν καιρό τῆς συγκομιδῆς, ὁ Θεός μᾶς δίνει ἕνα περιθώριο· προχωρώντας πρός τή Βασιλεία, πρός τήν ῾Ημέρα τῆς ᾿Αναστάσεως, μποροῦμε ἀκόμη, κάθε στιγμή, μέ τήν προοπτική τῆς σωτηρίας, ἐνώπιον τῆς νίκης τοῦ Θεοῦ, νά στρεφόμαστε πρός αὐτόν μέ εὐγνωμοσύνη καί συντριβή μαζί καί νά λέμε, «῎Οχι, Κύριε! Μπορεῖ νά εἶμαι ὁ ἐργάτης τῆς ἑνδεκάτης ὥρας, ἀλλά δέξου με, ὅπως τό ἔχεις ὑποσχεθεῖ!».

   Τήν περασμένη Κυριακή ἑορτάσαμε τόν θρίαμβο τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ ᾿Εκκλησία διακήρυξε ὅτι νομιμοποιεῖται καί ἔχει τό δικαίωμα νά ἀπεικονίζει τή μορφή τοῦ Χριστοῦ· ἡ διακήρυξη δέν ἀφοροῦσε τήν τέχνη, ἀλλά ἦταν μιά βαθιά θεολογική ὁμολογία τῆς ᾿Ενσαρκώσεως. 

῾Η Παλαιά Διαθήκη μᾶς ἔλεγε ὅτι ὁ Θεός δέν ἀπεικονίζεται μέ κανένα τρόπο διότι εἶναι ἕνα ἀπύθμενο μυστήριο· δέν ἔχει οὔτε ὄνομα ἐκτός ἀπό τό μυστηριῶδες ὄνομα τό ὁποῖο γνωρίζει ὁ ῞Υψιστος ᾿Αρχιερεύς. 

Στήν Καινή Διαθήκη ὅμως μάθαμε, καί γνωρίζουμε ἀπό ἐμπειρία, ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ῎Ανθρωπος, ὅτι τό πλήρωμα τῆς Θεότητος κατοίκησε καί ἐξακολουθεῖ νά κατοικεῖ γιά πάντα ἐν σαρκί· ἄρα ὁ Θεός ἔχει ἕνα ἀνθρώπινο ὄνομα (᾿Ιησοῦς) καί ἕνα ἀνθρώπινο πρόσωπο, πού μπορεῖ νά ἀναπαρασταθεῖ σέ εἰκόνες.

 Συνεπῶς, κάθε εἰκόνα εἶναι μία ὁμολογία τῆς βεβαιότητάς μας ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος· καί ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά ἐπιτύχει -μέ τρόπο τραγικό καί ἔνδοξο μαζί- τήν ὑπέρτατη ἀλληλεγγύη μ’ ἐμᾶς, νά γίνει ἕνας ἀπό μᾶς ὥστε νά γίνει ὁ καθένας μας ἕνα ἀπό τά παιδιά τοῦ Θεοῦ. «Αὐτός ἐνηνθρώπισεν ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», ὅπως λέει καί ἡ Γραφή. Γι’ αὐτό ἤδη ἀπό τήν ἑβδομάδα πού μᾶς πέρασε μπορούσαμε νά εὐφραινόμαστε· καί ἐνῶ, μιά ἑβδομάδα πρίν, ἤδη προετοιμαζόμαστε νά συναντήσουμε αὐτό τό θαῦμα, αὐτό τό θάμβος τῆς ᾿Ενσάρκωσης, ἡ ᾿Εκκλησία μας, χαμηλόφωνα,

Η ΠΟΝΤΙΑ ΓΙΑΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ

   Ήταν ένα απόγευμα της δεκαετίας του ογδόντα. Καθόμουν στο μπαρ του ξενοδοχείου που εργαζόμουν ως υπάλληλος στην Reception, στην κωμόπολη Αλάνια (Alanya) της Αττάλιας (Antalya). Εκείνη τη μέρα δεν είχα βάρδια. Παρόλο που υπήρξε κίνηση στο ξενοδοχείο, κατέπεσα σε μία αδράνεια.

  Το να πάρω παραγγελίες, να δέχομαι πελάτες, να καταγράφω ταυτότητες, να συμπληρώνω φόρμες, να απαντάω στα τηλέφωνα κλπ. όλα αυτά με αγανάκτησαν. Παρήγγειλα ένα ποτό και σύρθηκα σε μια γωνιά. Μια ανυπότακτη νοσταλγία, είχε περικυκλώσει τον εγκέφαλο μου. Είχα επιθυμήσει το χωριό μου.

Μόλις είχα ξεκινήσει να ταξιδεύω προς τα παρχάρια (εξοχικά βουνά), της Μαύρης Θάλασσας, κάτω από τη μελωδία του γαβαλιού (φλογέρα) και της λύρας που ανακατευόταν με τα τραγούδια τον κοριτσιών, με ξύπνησε ένας συνάδελφος από το γλυκό όνειρο που μόλις είχε αρχίσει. Είχα ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο μου, που δούλευε σε κάποιο άλλο ξενοδοχείο.

Πέρασε καιρός που είχαμε γνωριστεί. Τότε, όταν πρωτογνωρισθήκαμε, μου είχε πει ότι κατά καιρούς φιλοξενούν Έλληνες στο ξενοδοχείο τους. Τον παρακάλεσα να με ειδοποιήσει όταν θα ξαναρθούν Έλληνες. Διότι, του είπα, ξέρω Ποντιακά και θέλω να τα συγκρίνω με τα Νέα Ελληνικά.

 Γι’ αυτόν τον λόγο με τηλεφωνούσε τώρα : 

«Έλα γρήγορα. Υπάρχει μία ομάδα Ελλήνων εδώ, οι οποίοι ετοιμάζονται να αναχωρήσουν από το ξενοδοχείο. Είχα άδεια και δεν ήμουν εδώ. Γι’ αυτό και δε σε πήρα πιο πριν» μου είπε και χαιρετώντας έκλεισε το τηλέφωνο.

 

    Τελικά παίρνω ένα ταξί και πάω στο ξενοδοχείο που βρισκότανε οι Έλληνες επισκέπτες. Κατευθύνθηκα στην Reception. Πριν να κοντέψω καλά-καλά, ο φίλος μού έκανε σήμα και μού έδειξε το πούλμαν που βρισκότανε έξω. Τρέχοντας προς

Ο Ιερός Ναός των Οσιομαρτύρων Βαραχησίου και Ιωνά όπου λειτουργούσε ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης

 

 Ο Ιερός Ναός των Οσιομαρτύρων Βαραχησίου και Ιωνά όπου λειτουργούσε ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης .

 

«Μήπως κάποιος ανάμεσά τους είναι θεός;»

π. Δημητρίου Μπόκου

  Κομβικό σημείο στη θεολογική πορεία της Εκκλησίας μας αποτελεί η διδασκαλία του επιφανούς θεολόγου αγίου Γρηγορίου Παλαμά, αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (14ος αι.). Είναι ο κατ’ εξοχήν εκφραστής της μεγάλης ησυχαστικής μας παράδοσης. Ο ησυχασμός είναι το δυναμικότερο πνευματικό ρεύμα της εκκλησιαστικής ζωής και αποβλέπει στην άνοδο του ανθρώπου μέχρι το ανώτατο πνευματικό στάδιο, που είναι η θέωση, η αγαπητική δηλαδή ένωση με τον Θεό (και όλα τα δημιουργήματά του). Είναι η αληθινή κοινωνία, ο έρωτας προς όλους, η έξοδος από την ατομικότητα και τη ναρκισσιστική μόνωση, η τέλεια αγάπη.

 Σκοπός μας δηλαδή δεν είναι η ηθικοποίηση, το να γίνουμε απλώς καλύτεροι, δικαιότεροι, εγκρατέστεροι, ηθικότεροι. Ο αυτόνομος ηθικισμός (συνήθως φίλαυτος) περιορίζει τον άνθρωπο. Δεν του δίνει πραγματική ικανοποίηση. Αφήνει μέσα του ένα κενό. Η απόκτηση αρετών είναι απλώς ο δρόμος, το προστάδιο. Όχι ο τελικός σκοπός. Ο μεγάλος στόχος που έβαλε ο Θεός στον άνθρωπο, είναι η θέωση.Όχι μια εξωτερική, συναισθηματική προσέγγιση του Θεού, αλλά μια πραγματική, οντολογική ένωση μαζί του, μια αληθινή μετοχή θείας και ανθρώπινης φύσης. Το τολμηρότερο όραμα, η ύψιστη κλήση και πρόκληση του Θεού προς τον άνθρωπο. Δεν θα σφάλουμε αν πούμε, ότι η θέωση είναι ο αντίποδας του ηθικισμού.

 Καμιά φιλοσοφία ή θρησκεία δεν μπόρεσε ποτέ να μας δώσει κάτι υψηλότερο.

Κέρκυρα,1819-Φιλικοί, Καπεταναῖοι καi Ὁπλαρχηγοὶ συναντούν τον Καποδίστρια

[Ὃ ἂν ὁμολογήσης, διατήρει-ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ ]

Κέρκυρα. Μάρτιος τοῦ 1819.
Ἔρχεται ὁ Καποδίστριας ἀπὸ τὴν Ρωσσία γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν πατέρα του. Ἡ μητέρα του εἶχε ἤδη ἐγκαταλείψει τὰ ἐγκόσμια καὶ ὁ ἴδιος ἦταν πλέον ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσσίας.
Μόλις κυκλοφόρησε ἡ εἴδηση, Φιλικοί, Καπεταναῖοι καὶ Ὁπλαρχηγοὶ, σπεύδουν νὰ τὸν ἀνταμώσουν.
Καὶ ὁ φιλόπατρις Καποδίστριας, χάριν φιλοξενίας καὶ χριστιανικοῦ ἤθους, ἀποφασίζει νὰ τοὺς καλέσει σὲ γεῦμα, στὴν πατρικὴ του οἰκία. Μεταξὺ τῶν συνδαιτημόνων οἱ Ἀναγνωσταράς, Πλαπούτας, Ἀνδρούτσος καὶ Κολοκοτρώνης.
Ἅπαντες ἀνέμεναν νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Ἰωάννη τὰ καλὰ νέα γιὰ βοήθεια ἀπό τὴν Ρωσσία. Ἐκεῖνος ὅμως τοὺς εἶπε τὴν πικρὴ ἀλήθεια. Δὲν ἔπρεπε νὰ ἀναμένουν καμμία βοήθεια.Ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε ἀποφασίσει νὰ μὴν διαταράξει τὶς σχέσεις τῆς ὁμοδόξου Αὐτοκρατορίας μὲ Ἀγγλία καὶ Αὐστρία. Ἅπαντες στάθηκαν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων.
-Ἀφοῦ οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς μᾶς θέτουν ἐνώπιον τόσον ἀπελπιστικοῦ διλήμματος, θὰ ὑψώσομε τὴν σημαίαν τοῦ Σταυροῦ καὶ ἐὰν δὲν κατορθώσωμεν νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, τοὐλάχιστον ὅμως θὰ ἀποθάνωμεν ὡς ἀντάξιοι τῶν πατέρων μας.
Τὸν ἐπόμενο μῆνα, ἀνήμερα τῆς Λαμπρῆς, ἐν μέσῳ τοῦ γεύματος καὶ μὲ τὸν ὀβελία ἐπὶ τῆς τραπέζης, ἁρπάζει ὁ Κολοκοτρώνης μὲ τὰ χέρια τὴν πλάτη ἀπ 'τὸ ψητό, καὶ λέει στὸν Καποδίστρια:
- Ἔτσι τρώγουν τὰ παλληκάρια τὰ ψητὰ κρέατα !
Ἐπικράτησε ἐνθουσιασμός.
Πρῶτος ὁ Καποδίστριας σηκώνει τὸ ποτήρι καὶ πίνει ὑπὲρ τῆς Ἐλευθερίας τῆς Ἑλλάδος. Πλησιάζει τὸν Κολοκοτρώνη καὶ τοῦ λέει στὸ αὐτὶ :
-Ἐφέτος κάνομε τὸ Πάσχα ἐδῶ εἰς τοὺς Κορφούς. Καὶ τοῦ χρόνου, εἰς τὴν πατρίδα σου, τὸν Μωριᾶν.
Ὁ Γέρος ἤπιε κρασί, καὶ εἶπε :
- Μὲ φιλεύεις ἀρνὶ ψητὸ καὶ ἐγὼ θὰ σὲ φιλεύσω τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν εἰς τὴν πατρίδαν μου.
Καὶ φύλαξε τὴν ὑπόσχεση καλὰ στὸν νοῦ του.
Καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι.

Μὲ Ἀγάπη καὶ Σεβασμό,
Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου
20 Φεβρουαρίου 2022
Εἰκ: Σπάνια προσωπογραφία τοῦ Ἰωάννη Α. Καποδίστρια, ἀνήκουσα στὴν πριγκήπισσα Ἄννα (Anina) Gagarin Puech, τὸ γένος Στούρτζα.
Ἀρχεῖο ΙΓΚ

Η Αλήθεια θα σε ελευθερώσει... Αλλά από ποιόν; Από τον ίδιο σου τον εαυτό!

Όταν ακολουθείς την Αλήθεια, είσαι στο Φως, είσαι με τον Χριστό. Εκείνος είπε: η Αλήθεια θα σε ελευθερώσει... Αλλά από ποιόν; Από τον ίδιο σου τον εαυτό! Από το πάθος. Και τότε, καμμιά εξουσία δεν θα μπορεί να σε υποδουλώσει γιατί ο Ίδιος ο Θεός θα σε βοηθά με την Δύναμή Του.

Γερόντισσα Γαβριηλία (☩ 28 Μαρτίου 1992)

Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να ζητάω από τον Άγιο Λουκά να βοηθήσει…

   Σε ηλικία 9 μηνών, η κόρη μου είχε περάσει κοκκύτη. Και μετά από ένα μήνα, τις μέρες των Χριστουγέννων, εμφάνισε επιπλοκές. Κάλεσα το ασθενοφόρο, και η γιατρός που την εξέτασε εξέφρασε υποψίες για πνευμονία, κάτι που δεν επιβεβαίωσε ο εφημερεύων γιατρός του νοσοκομείου, όπου μας είχαν φέρει. Επιστρέψαμε σπίτι. Η κατάσταση της κόρης μου επιδεινώθηκε. Αναγκαστήκαμε να καλέσουμε έναν ιδιώτη γιατρό, και ήρθε σπίτι μας. Σύστησε επειγόντως νοσηλεία και μας έδωσε όλες τις απαραίτητες για αυτό γνωματεύσεις.

Θυμάμαι πώς πήγαινα την κόρη μου στο νοσοκομείο Μορόζοβ. Από άγχος μπέρδευα τους δρόμους και προσπερνούσα τις διασταυρώσεις που έπρεπε να στρίψω.

Σε απόγνωση έτρεξα στο αστυνομικό πόστο. Οι αστυνομικοί σταμάτησαν την κυκλοφορία στην κεντρική οδό Σαντόβοε Κολτσό (!) για να περάσω κατευθείαν προς το νοσοκομείο. Στα επείγοντα μου είπαν να περιμένω, επειδή είμαστε από άλλη περιοχή της πόλης…

Οι άνθρωποι που έχουν παρόμοια εμπειρία ξέρουν πόσο λίγο χρόνο μένει σε ένα μωρό που έχει πνευμονία. Στεκόμουν και κοιτούσα την κόρη μου που το πρόσωπό της άρχισε να παίρνει κίτρινο χρώμα και τα χείλη της μπλε. Τα ματάκια της κοιτούσαν πέρα από μένα, δεν αντιδρούσε σε μένα. Εγώ πάγωνα με το κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Δεν είχα δυνάμεις ούτε να κλαίω, ούτε να απαιτώ κάτι. Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να ζητάω από τον Άγιο Λουκά να βοηθήσει…  

Δίπλα μας περνούσε με γοργό βηματισμό μια  γιατρός. Έριξε μια γρήγορη ματιά στην κόρη μου, στο διάδρομο, και ξαφνικά σταμάτησε: 

Έτρεχες ξυπόλυτη Ανδριάνα, με τα τέσσερα παιδιά σου κι ένα πέμπτο στην κοιλιά να γλιτώσεις απ' τον τουρκοφονιά

 Έτρεχες ξυπόλυτη Ανδριάνα, με τα τέσσερα παιδιά σου κι ένα πέμπτο στην κοιλιά.
Έτρεχες κι εσύ να γλιτώσεις απ' τον τουρκοφονιά, μες στ' άσπλαχνο λιοπύρι.
  Μόνο που δεν έγινες πρωτοσέλιδο σε καμιά εφημερίδα ειρηνόφιλου κράτους...
Οι αρχισυντάκτες,των ειρηνόφιλων εφημερίδων, επικαλέστηκαν λόγους φωτογένειας.

Ελένη Σιούφτα

Σήμερα προσκυνάμε τον Σταυρό. Σ’ αυτή την προσκύνηση ακουμπά το χθες, το σήμερα και το πάντα της ζωής μας…

 

H Παναγία της Ρωμανίας

H Παναγία της Ρωμανίας. Καθεδρικός ναός της Τροπαίας στην Καλαβρία. H Σύναξις προς τιμήν της τελείται την 27η Μαρτίου.

Η εικόνα χρονολογείται γύρω στο 1330, και μεταφέρθηκε λαθραία από ναυτικούς σε πλοίο που ερχόνταν από το Βυζάντιο

πηγή 

Τί θα ήταν χωρίς το Σταυρό;

Τί θα ήταν χωρίς το Σταυρό;

Κι αν ανασταινόταν μετά από έναν θάνατο φυσιολογικό χωρίς προηγουμένως να βασανιστεί φρικτά και να υποστεί σταυρικό ατιμωτικό θάνατο;

Μα τότε δεν θα είχε νικήσει η σταυρωμένη αγάπη και ο Νυμφίος δεν θα είχε για τη νύφη ανθρωπότητα θυσιαστεί,παίρνοντας πάνω του όλο τον πόνο,τον ιδρώτα και την αγωνία της Γεσθημανή.

Γιατί ο Νυμφώνας ήταν ο της άκρας ταπείνωσης Σταυρός και νυφιάτικος θάλαμος αναδείχθηκε ο τάφος από τον οποίο εξήλθε κραταιός ο αναστάς Χριστός!

Και από τότε και μετά ως ένδοξος Βασιλιάς συνεχίζει να πάσχει για όλα τα θύματα μέχρι της συντελείας των αιώνων και να γίνεται μάρτυρας του θαύματος που έγκειται στον τρόπο και την ελευθερία του Σταυρού,την οποία πάντα θα θεωρεί μωρία η χρηστική λεγόμενη ανθρώπινη σοφία.

 πηγή

 

Να καταστρέψει και να σκοτώσει μπορεί ο καθένας...

Το αποψινό απόσπασμα μας μεταφέρει στη Γερμανία του 1945 – και αντιπαραθέτει με μαεστρία δύο αντιτιθέμενες κοσμοθεωρίες. 

 Από τη μία έχουμε έναν γερμανό ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ, επίλεκτο μέλος των ναζιστικών SS. Από την άλλη έχουμε έναν γερμανό ΑΓΡΟΤΗ. Ο στρατιώτης υπερασπίζεται με πάθος τις επιλογές των πολεμόχαρων συμπατριωτών του και τονίζει τις «δυσκολίες του επαγγέλματος». Ο αγρότης απαντά με τον τρόπο του:

  ΕΡΝΣΤ (ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ): «Ρωτάς αν σκοτώσαμε αμάχους; Μήπως νομίζεις ότι πάμε για καφέ στο μέτωπο; Οι αντάρτες μας έκαναν ζημιές. Μπήκαμε, λοιπόν, κι εμείς στα χωριά τους και αποδεκατίσαμε τους δικούς τους και τα ζωντανά τους. Χειροβομβίδες στους στάβλους και μπαμ! Μήπως νομίζεις ότι μ' αρέσει αυτό; Ακόμα έχω τα χλιμιντρίσματα των αλόγων στ' αυτιά μου. Δεν αντέχεται, σου λέω. Έτσι είναι ο πόλεμος, όμως: η δυσκολότερη δουλειά που υπάρχει».

  ΦΙΤΕ (ΑΓΡΟΤΗΣ): «Χειροβομβίδες στους στάβλους, ξεκληρισμένες οικογένειες. Αχ, φαντάρε της φακής, δεν ξέρεις τί σου γίνεται! Ξεγέννησες ποτέ σου αγελάδα; Ε; Αγελάδα που να τη σφάζουνε οι πόνοι, επειδή γύρισε η μήτρα της ανάποδα; Ή που 'ναι στενή και το μοσχαράκι κατεβαίνει με το πλάι και δεν χωράει να βγει; Γίνονται τα μπράτσα σου κουρέλια, σπάνε οι φλέβες στα μάτια σου... Να ξεγεννήσεις ζωντανό, να φέρεις πλάσμα στον κόσμο, ΑΥΤΗ είναι η δυσκολότερη δουλειά που υπάρχει. Να καταστρέψει και να σκοτώσει μπορεί κι ο κάθε ηλίθιος».
******
Από το βιβλίο του γερμανού συγγραφέα Ραλφ Ρότμαν «Πεθαίνοντας την Άνοιξη» [Ralf Rothmann, “Im Frühling sterben”, 2015]

Η Φωλιά του Κουνελιού

Α΄ Θεσσαλονικείς - Κεφ. 5,1-8

 

Α΄ Θεσσαλονικείς - Κεφ. 5,1-8

1 ΣΧΕΤΙΚΑ δε με τους χρόνους και τους καιρούς,

αδελφοί, δεν έχετε ανάγκη να σας γράφει κάποιος·

2 δεδομένου ότι, εσείς ξέρετε ακριβώς πως, η ημέρα τού Κυρίου,

σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα, έτσι έρχεται.

3 Επειδή, όταν λένε: Ειρήνη και ασφάλεια,

τότε έρχεται επάνω τους αιφνίδιος όλεθρος,

όπως οι πόνοι τής γέννας στην έγκυο γυναίκα·

και δεν θα ξεφύγουν.

6 Άρα, λοιπόν, ας μη κοιμόμαστε, όπως και οι υπόλοιποι,

αλλά ας αγρυπνούμε, και ας εγκρατευόμαστε.

7 Επειδή, αυτοί που κοιμούνται, τη νύχτα κοιμούνται·

κι αυτοί που μεθούν, τη νύχτα μεθούν·

8 εμείς, όμως, καθώς είμαστε της ημέρας, ας εγκρατευόμαστε,

αφού ντυθούμε τον θώρακα της πίστης και της αγάπης,

και για περικεφαλαία την ελπίδα τής σωτηρίας.

Να σπάσει η καρδιά μας....

 

  Πρέπει να μάθουμε να κτυπήσουμε αυτή την καρδιά, να σπάσει η καρδιά μας. «Σύντριψόν μου την καρδία την πεπορωμένη», να σπάσει η καρδιά μας, να γίνει συντετριμμένη καρδιά, ώστε να αποκτήσει ελεημοσύνη προς όλη την κτίση.

  Οι Άγιοι πολλές φορές είχαν τέτοια ελεήμονα διάθεση, ώστε καιγόταν η καρδιά τους υπέρ όλης της κτίσεως, υπέρ όλου του κόσμου, υπέρ των ερπετών, των φυτών, των δέντρων, των ανθρώπων και των δαιμόνων ακόμα.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Αυτά τα λίγα, για να ξέρουμε γιατί θα πάθουμε ότι έχουν προγραμματίσει «οι άλλοι» να πάθουμε…

Απειλείται η Ευρώπη και ο κόσμος όλος με επισιτιστική κρίση, λένε, γι αυτό και οι τιμές έχουν πάρει ανεξέλεγκτη ανοδική πορεία!!!! 

Πολύ καλή μεθόδευση, μετά το covid19, να συνεχίσει ο φόβος να καταδυναστεύει το πλήθος, ώστε αυτό να παραιτείται των δικαιωμάτων και αξιώσεών του και, βεβαίως, το όλο σκηνικό συμπληρώνουν τα μεγαλο-κάναλα, που μεταφέρουν την εικόνα του ανθρώπινου πόνου και της καταστροφής (σε όσους ακόμα τα παρακολουθούν), έτσι όπως τους υπαγορεύεται..... 

   Αυτό το νέο φοβικό σύνδρομο της πείνας, μας δίνει την ευκαιρία να ανατρέξουμε στο παρελθόν και να δούμε γιατί, ως χώρα, είμαστε αδύναμοι να απαντήσουμε σε αυτήν την πρόκληση, παρότι έχουμε τεράστιες δυνατότητες αυτοσυντήρησης.
Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και της ΠΑΣΕΓΕΣ, το 1957 η Ελλάδα ήταν αυτάρκης σε μαλακό σιτάρι με την ποικιλία Γ 38290. Μάλιστα τότε δημιουργήθηκε και το ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΣΙΤΗΡΩΝ , που μετονομάστηκε αργότερα σε ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ. 

 Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, καλλιεργούνταν 7.517.747 στρέμματα ( παραγωγή 2.106.270 τόνων) με μαλακό σιτάρι στην Ελλάδα τα οποία μειώθηκαν το 2001 σε 1.682.273 στρέμματα, με παραγωγή 442.060 τόνων!!!!(αυτό το σημείο να το προσέξουν αυτοί που λόγω εγκεφαλικής πλύσης, διατυμπανίζουν πως όλα τα κακά μας βρήκαν μετά το 2004).

  Η τεράστια μείωση της παραγωγής, (με παράλληλη καταβολή επιδοτήσεων, όπου επιδότηση=παράλυση παραγωγικού δυναμικού) του ελληνικού μαλακού σιταριού και του κριθαριού αύξησε σημαντικά την εισαγωγή τους και οδήγησε σε μεγάλο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στον κλάδο των δημητριακών, που έφτασε το 2008 τα 365 εκατ. ευρώ, ενώ και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στον κλάδο των ζωοτροφών έφτασε την ίδια χρονιά στα 354 εκατομμύρια ευρώ.
Σήμερα, εισάγουμε ετησίως μαλακό σιτάρι, από το οποίο γίνεται το ψωμί, πάνω από 1.000.000 τόνους αξίας εκατομμυρίων ευρώ, κυρίως από χώρες όπως η Ρωσία, η Γαλλία και η Ουκρανία.
Αυτά τα λίγα, για να ξέρουμε γιατί θα πάθουμε ότι έχουν προγραμματίσει «οι άλλοι» να πάθουμε…
Φανή Τσιμπούλη

 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΥΠΕΡ.ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΒΛΑΧΕΡΝΙΤΙΣΣΗΣ(Σκριπερό-Κέρκυρα)

 

Κυριακή Γ΄ Νηστειών(Σταυροπροσκυνήσεως)-Αλήθεια, τι θα ήταν ο Χριστός μας χωρίς τον Σταυρό Του;

«Ὅστις θέλει… ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι»

 Κυριακή Τρίτη των Νηστειών, αδελφοί μου σήμερα, της Σταυροπροσκυνήσεως όπως ονομάζεται. Η Αγία μας Εκκλησία προβάλει τον Σταυρό του Κυρίου μας για να τον προσκυνήσουμε, να πάρουμε δύναμη να συνεχίζουμε τον πνευματικό μας αγώνα και να αισθανθούμε ότι η γνήσια χριστιανική ζωή χωρίς σταυρό είναι κενή.

Όπως τον Χριστό μας δεν μπορούμε να τον κατανοήσουμε χωρίς τον Σταυρό του, έτσι και η ζωή του χριστιανού χωρίς σταυρούς δεν υπάρχει.
 Γι αυτό τον προβάλει η αγία μας Εκκλησία όχι μόνο σαν σύμβολο, σαν κόσμημα ή σε κάποιο χορταριασμένο μνήμα, αλλά σαν ζωή, σαν πόνο, σαν θάνατο, και σαν δόξα. Χριστός χωρίς Σταυρό δεν νοείται.

Αλήθεια, τι θα ήταν ο Χριστός μας χωρίς τον Σταυρό Του; Ένας περιπατητικός φιλόσοφος σαν εκείνους τους αρχαίους που έλεγαν πολλά, αλλά ούτε μία αμαρτία δεν μπορούσαν να συγχωρήσουν.

Χριστός χωρίς Σταυρό θα ήταν ένας σπουδαίος διδάσκαλος που δίδαξε σπουδαία και υψηλά χωρίς όμως οι αλήθειες αυτές να του στοιχήσουν τίποτε. Χριστός χωρίς Σταυρό θα ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος χωρίς όμως ιδιαίτερη σημασία για την σωτηρία των ανθρώπων.

Ο Χριστός χωρίς τον Σταυρό Του δεν είναι Χριστός. Ο Σταυρός έγινε συνώνυμος

Άγιος Παΐσιος:Να λες "Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος,Υπεραγία Θεοτόκε,σκέπε ημάς

Ξέρεις τι μας έμεινε από το αποψινό επεισόδιο;
(Δες πως γίνεται όμως μερικές φορές κι έρχονται κι ενώνονται "από μόνα τους" τα κομμάτια ενός παζλ...)

"Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος...
Υπεραγία Θεοτόκε, σκέπε ημάς..."


|Αυτές τις "βαριές" και βαθιά "συμπυκνωμένες" ευχές(που τώρα, μετά το 7ο επεισόδιο της σειράς,γνωρίζεις πλέον πως μεταδιδόταν στόμα με στόμα)
άκουγε ο Άγιος Παϊσιος από τους Πιστούς Φαρασιώτες.
Ένας εκ των ελάχιστων(μαζί με τον "σχεδόν άγιο" Γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεϊτη και Αριζονίτη)που μόλις τώρα συνειδητοποιούμε πως τις διέσωσε για μας,
μέσα από τη συναναστροφή του με τον Άγιο,είναι ο Μητροπολίτης Μόρφου...

Πριν εμείς δούμε απόψε-μέσα από τη "σειρά της καρδιάς μας"-
τον πατέρα και τον θείο Πρόδρομο του νεαρού Αρσένιου Εζνεπίδη
να τα λένε με δάκρυα μπροστά στην εικόνα του Χριστού...

|Δες και άκου τον να τα λέει σε ομιλία του για τον Άγιο το ... 2015!

"Η συμβουλή του Αγίου Παϊσίου προς τον Μητροπολίτη Μόρφου για τους λογισμούς και τις επιθυμίες:
«Να λες: Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος.Υπεραγία Θεοτόκε, σκέπε ημάς.
Εγώ, όποτε κάμω αυτήν την προσευχή, νοιώθω τέτοια ενέργεια της Αγίας Τριάδος και της Παναγίας μας, που αμέσως ο πειρασμός φεύγει». 

- Απόσπασμα από την ομιλία που έδωσε ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, μέσα από την οποία σκιαγράφησε την προσωπικότητα του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, έτσι όπως τον γνώρισε ο ίδιος. Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Ενορίας Αποστόλου Βαρνάβα & Μακαρίου Δασούπολης σε εκδήλωση που διοργανώθηκε από την Ενορία Αποστόλου Ανδρέα Συνοικισμού ΣΤΡΟΒΟΛΟΣ 3 Λευκωσίας Κύπρου [2015]...

                        

amfoterodexios.blogspot