ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΕΠΕΤΕΙΟΙ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ!

ΝΙΝΕΤΤΑ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ

Ἔχουν περάσει τέσσερεις γενεές καί ἔχουµε ἤδη µπεῖ στήν πέµπτη, πού κάθε χρόνο, µετά τή γιορτή τοῦ Ἁγίου Δηµητρίου, στήν 28η µέρα τοῦ µηνός Ὀκτωβρίου, γιορτάζουµε µιά λέξη: ΟΧΙ.

Αὐτή ἡ λέξη, µέ τά τρία µόνο γράµµατα, µέ τόν τρόπο πού εἰπώθηκε καί µέ τό σέ ποιούς εἰπώθηκε, ἐκφράζει ἀπόλυτα τό ἦθος, τή λεβεντιά καί, ἴσως, τήν ξεροκεφαλιά ἑνός λαοῦ, ὁ ὁποῖος, “ἀντίθετα ἀπό τούς βαρβάρους, ποτέ δέν µέτρησε τόν ἀριθµό τοῦ ἐχθροῦ στή µάχη”. Μέ πιό πολλά λόγια, δηλαδή, αὐτή ἡ λέξη ἐννοοῦσε: Δέν µέ ἐνδιαφέρει πόσοι εἴσαστε, ποιοί εἴσαστε, πόσο δυνατοί εἴσαστε. Αὐτή ἡ γῆ εἶναι δική µου, εἶναι ὁ τάφος τῶν πατέρων µου καί θά γίνει καί ὁ δικός µου καί τῶν παιδιῶν µου καί τῶν παιδιῶν τῶν παιδιῶν µου. Καί δέν τήν διαπραγµατεύοµαι µέ κανέναν. Γιατί ἔχω µάθει νά ζῶ µέ τό κεφάλι ψηλά. Καί νά πεθαίνω µέ τό κεφάλι ἀκόµα πιό ψηλά. Γι᾽ αὐτό δέν φοβᾶµαι κανέναν. Γιατί αὐτός πού ἔχει νικήσει τό θάνατο, δέν ἔχει τίποτα νά φοβηθεῖ.

Αὐτή τή λέξη µέ τά τρία γράµµατα, δέν τήν εἶπε ὁ Ἑλληνικός λαός, ὅπως θέλουν νά ἰσχυρίζονται οἱ σύγχρονοι ἐµπαθεῖς ἀναθεωρητές τῆς Ἱστορίας. Τήν ὥρα πού ἐλέχθη αὐτή ἡ λέξη µέ τά τρία γράµµατα, ὁ Ἑλληνικός λαός κοιµόταν τοῦ καλοῦ καιροῦ, ὅπως, δυστυχῶς, ἐξακολουθεῖ νά κοιµᾶται καί σήµερα, ὅταν οἱ ἡγέτες του λένε τήν ἀντίθετη σέ ἔννοια λέξη µέ τρία γράµµατα καί προσκυνοῦν... (ἡ εὐπρέπεια µοῦ ἀπαγορεύει νά πῶ τί καί ποιούς)!

 Τήν εἶπε ἕνας δικτάτορας, πού ὅµως ἦταν Ἕλληνας καί στρατιώτης. Δέν ἦταν φασίστας, ὅπως θέλουν νά λένε οἱ ἴδιοι δῆθεν ἀναθεωρητές τῆς Ἱστορίας. Γιατί τήν εἶπε στούς φασίστες κι ἄν ἦταν δικός τους, δέν θά τούς ἐναντιωνόταν! Θά τούς ἄνοιγε τά σύνορα καί θά τούς καλοδεχόταν µέ χαµόγελα καί ὑποκλίσεις καί θά ἔλεγε στόν κοιµισµένο λαό ὅτι θά πρέπει νά κάνουµε καί ἐδαφικές παραχωρήσεις γιά νά ἐξασφαλίσουµε τήν εἰρήνη καί τήν εὐηµερία στή χώρα µας! Ὅπως κάνουν οἱ σύγχρονοι µή-φασίστες(!), ἀλλά ...“δηµοκράτες” πολιτικοί µας, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τό ΟΧΙ πολιτικῶς λάθος λέξη, ἐνῶ τό περίφηµο “yes sir”, πολιτικῶς ὀρθότατη ἀπάντηση σέ ὁποιαδήποτε ἐχθρική διεκδίκηση εἰς βάρος τῆς χώρας µας!

Ὁ τότε λαός τῆς χώρας µας, ὅταν ξύπνησε, συντάχθηκε στή συντριπτική του πλειοψηφία µέ τό ΟΧΙ τοῦ δικτάτορα Ἕλληνα στρατιώτη, χωρίς νά τόν ἔχει ψηφίσει, δείχνοντας ὅτι ἡ ψυχή σέ ἕναν λαό, ὅπως καί σέ καθένα ἄνθρωπο, δέν ἔχει σχέση µέ τόν πλοῦτο, τήν ὑπεροχή ἤ τήν ἔπαρση, ἀλλά µέ τήν Πίστη καί τή Δύναµη καί τή Λεβεντιά της. Μιά τέτοια ψυχή, ἑνός λαοῦ, ἤ ἑνός ἀνθρώπου, ἀκόµα καί στήν ἧττα της, ἔχει νικήσει. Ὅπως καί ἡ ἡττηµένη Ἑλλάδα, νίκησε, κατά παγκόσµια ὁµολογία, κερδίζοντας τόν παγκόσµιο σεβασµό καί τούς ἐπαίνους.

Ἀπό τότε µέχρι τώρα, ἡ γενεά πού πολέµησε µέ τό κεφάλι ψηλά, ἔχει φύγει. Καί µαζί τους ἔφυγε, κατά ἕνα περίεργο τρόπο, ἕνα µεγάλο κοµµάτι τῆς µνήµης µας! Κι ὅποιος δέν θυµᾶται, δέν ἀξιολογεῖ καί σωστά, οὔτε τό παρόν του, οὔτε, ἀκόµα λιγώτερο, τό µέλλον του.

Πῶς ἕνας ἄνθρωπος πού ἔχει λησµονήσει καί ἔχει παραποιήσει τά γεγονότα τῆς ζωῆς του, θά µπορέσει νά ἀξιολογήσει καί νά ἀξιοποιήσει τόν ἑαυτό του; Ὅταν χαθεῖ ἡ πυξίδα, πῶς θά βρεῖς τό δρόµο σου; Καί, ποιός θυµᾶται ὅτι ἡ πυξίδα, πού ἔδειξε τό δρόµο καί ἔδωσε τή δύναµη στόν ἐκπρόσωπο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ νά πεῖ ὄχι στούς εἰσβολεῖς, ἦταν ἕνας Σταυρός (πού σήµερα βρίσκεται στό µοναστῆρι τοῦ πατρός Ἐπιφανίου, στήν Τροιζῆνα), µπροστά στόν ὁποῖο προσευχήθηκε καί πῆρε τήν κατάλληλη ἀπόφαση.

Καί τώρα, πηγαίνοντας στίς ἄλλες ἐπετείους τῆς ἴδιας ἡµέρας τοῦ ἴδιου µῆνα, συναντοῦµε µιά ἴδια (τυχαία;) σύµπτωση!

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 312, ἦταν µιά µέρα πολύ σηµαντική γιά τήν ἀνθρωπότητα. Δύο στρατοί ἀπέναντι ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Δύο αὔγουστοι τόσο ἀντίθετοι, ὅσο ἡ µέρα µέ τή νύχτα: ὁ Μαξέντιος καί ὁ Κωνσταντῖνος. Ὁ πρῶτος ὀχυρωµένος στή Ρώµη, µέ ὅλη τή δύναµη καί τήν τεχνολογία τοῦ Ρωµαϊκοῦ στρατοῦ. Ὁ δεύτερος µέ λίγους, ἀλλά ἀφοσιωµένους σέ αὐτόν µέχρι θανάτου.

Ἡ οἰκουµένη, µπροστά σέ δύο ἐπιλογές:

Ὁ Μαξέντιος, ἡ εἰκόνα τῆς Ρώµης: πλοῦτος, ἁρπαγή, διαφθορά, δεισιδαιµονία, ἀναλγησία, ἐπιβολή µέ τή δύναµη καί τό φόβο.

Ὁ Κωνσταντῖνος, κυνηγηµένος ἀπό νεαρός, πού σώθηκε µόνο καί µόνο γιατί µπόρεσε νά φύγει κρυφά, νά συναντήσει τόν πατέρα του στή Βρεττανία. Ἀφοσιωµένος στόν πατέρα του, ἀφοσιωµένος στούς στρατιῶτες του, µπροστά τους καί δίπλα τους στή µάχη, ἀπό ἔφηβος. Δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά ἐπιτρέψει ὁ στρατός µετά τό θάνατο τοῦ Κωνστάντιου, νά διοριστεῖ ἀπό τή Ρώµη ἄλλος Αὔγουστος ἀπό τόν Κωνσταντῖνο, τό παιδί τους καί στρατηγό τους, τό νεαρό πού ἔβαζε τό στῆθος του γιά νά τούς σώσει καί τό µυαλό του καί τήν ἀκεραιότητά του γιά νά χαράξει τό µέλλον τους.

Ὁ Μαξέντιος ἐκείνη τή µέρα γιόρταζε τήν ἕκτη ἐπέτειο ἀπό τήν 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 306, ὅταν ἡ Σύγκλητος καί οἱ Πραιτωριανοί τόν ἀνακήρυξαν Αὔγουστο. Ὄχι ἀπό ἀγάπη, ἀλλά ἀπό φόβο καί φιλαργυρία. Ἦταν ὀνοµαστός γιά τίς περιουσίες πού ἅρπαζε (µαζί µέ τίς γυναῖκες τους) ἀπό τίς εὐγενεῖς οἰκογένειες, γιά νά δωροδοκεῖ τούς δικούς του. Ἀφοῦ ὀχυρώθηκε µέσα στή Ρώµη καί ἔκοψε τήν πρόσβαση σέ ὅλες τίς γέφυρες τοῦ Τίβερη, συµβουλεύτηκε τή Σίβυλλα καί τά συβιλλικά βιβλία, νά πάρει προφητεία γιά τήν ἔκβαση τῆς µάχης. Ἡ Σίβυλλα ἀπάντησε ὅτι ἐκείνη τή µέρα, θά πέθαινε ἕνας Αὔγουστος.

Ὁ Κωνσταντῖνος τό βράδυ τῆς παραµονῆς τῆς 28ης, ἔκανε τή γνωριµία ἑνός Συµβόλου, τόν ὁποῖο, µέχρι τότε, γνώριζε µόνο σάν σύµβολο θανάτου καί µάλιστα ἄτιµου καί ἐπώδυνου. Ἔκανε καί τή γνωριµία ἑνός Θεοῦ, τόν Ὁποῖο ὑπάκουσε, χωρίς νά Τόν γνωρίζει. Καί πῆρε τό σύµβολό Του καί τό χάραξε στήν ἀσπίδα του καί στίς ἀσπίδες τῶν ἀνδρῶν του, χωρίς νά ντραπεῖ νά ζητήσει προστασία ἀπό ἕνα τέτοιο σύµβολο ἀτιµωτικοῦ θανάτου.

Ὁ Μαξέντιος, βέβαιος γιά τούς θεούς του, πού τοῦ ὑποσχέθηκαν τόν ἀφανισµό τοῦ ἐχθροῦ του, βγῆκε ἀπό τά τείχη, ἔβαλε τούς µηχανικούς του νά τοῦ ἑτοιµάσουν µιά πρόχειρη πλωτή γέφυρα καί ἔστειλε τό στρατό του νά ἐπιτεθεῖ, ἐνῶ ὁ ἴδιος παρακολουθοῦσε ἀπό τήν ἀσφάλεια τῆς γέφυρας, ντυµένος µέ τήν ὁλόχρυση πανοπλία του. Ἀτόφιο χρυσάφι, ἀπό πάνω µέχρι κάτω.

Ὁ στρατός τοῦ Μαξέντιου, οἱ σκληροί, ἀνελέητοι, καλοπληρωµένοι Ρωµαῖοι, σκόρπισαν σάν φοβισµένοι λαγοί µπροστά στό παράξενο λάβαρο πού πήγαινε µπροστά ἀπό τούς ἀντιπάλους τους. Οἱ εἰδωλολάτρες στρατιῶτες τοῦ Κωνσταντίνου, πού δέν εἶχαν ζωγραφίσει στίς ἀσπῖδες τους τό σύµβολο, πού εἶχαν οἱ ἄλλοι, βλέποντας τή δύναµη τοῦ συµβόλου καί βλέποντας ἐπίσης ὅτι τό λάβαρο σκορποῦσε τούς ἐχθρούς, ἔσπευδαν νά ζωγραφίσουν κι αὐτοί πρόχειρα, ὅπως µποροῦσαν τό φυλαχτό πού θά τούς ἔσωζε.

Ὁ στρατός τοῦ Μαξέντιου ὀπισθοχώρησε στήν πλωτή γέφυρα, σκορπίζοντας τόν πανικό σέ ὅσους προσπαθοῦσαν νά προωθηθοῦν. Ἡ γέφυρα ἔσπασε κι ὁ Μαξέντιος, παρασυρµένος ἀπό τό βάρος τῆς χρυσῆς πανοπλίας, βρέθηκε στόν βυθό τοῦ Τίβερη!

Ἕνας Αὔγουστος πέθανε πράγµατι ἐκείνη τή µέρα. Ὄχι ὅµως αὐτός πού περίµεναν!

Τό µόνο βέβαιο πού µαθαίνει κανείς ἀπό τήν Ἱστορία, εἶναι ὅτι αὐτό πού ἐπιδοκιµάζουν οἱ ἄνθρωποι τό ἀποδοκιµάζει ὁ Θεός, κι αὐτό πού ἀποδοκιµάζουν οἱ ἄνθρωποι, τό ἐπιδοκιµάζει ὁ Θεός. Ἔτσι γιά νά µαθαίνουµε νά βλέπουµε µέ ἄλλα µάτια καί νά κρίνουµε µέ ἄλλη κρίση. Καί γιά νά µήν ξεχνᾶµε ὅτι:

«Λίθον ὅν ἀπεδοκίµασαν οἱ οἰκοδοµοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλήν γωνίας»!

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 242

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2022