Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2022

Πάνω απ'όλα δεν είναι η υγεία. Είναι η σωτηρία



  Πάνω απ'όλα δεν είναι η υγεία. Είναι η σωτηρία. Η σωτηρία από τα πάθη και την τυφλωτική του νου λήθη που προκαλούν αυτά.

 Διότι τι να το κάνεις να πεθάνεις υγιής στο σώμα και να φύγεις σαν ένα ταραγμένο αγρίμι, γεμάτο ανασφάλεια και επιθετικότητα, που δεν κατάλαβε γιατί έζησε και γιατί πέθανε.

 Αναμφίβολα, καλή και αναγκαία είναι και η σωματική υγεία. 
 Κανένας άνθρωπος που διασώζει σύνεση δεν θα παρίστανε τον ήρωα λέγοντας πως δεν τον ενδιαφέρει η σωματική υγεία. Αλλά δεν είναι προτεραιότητα, δεν είναι ''πάνω απ'όλα''. 
 Προτεραιότητα είναι η εν Θεώ, υπαρξιακή ακεραιότητα. Η συνθήκη ζωής εκείνη που κάνει τον άνθρωπο να προτιμάει να ζημιωθεί σε υλικά κέρδη και υπόληψη παρά να εκτροχιαστεί από τον δρόμο της δικαιοσύνης του Θεού.

Ευχές για χρονιά με βαθύ πόθο σωτηρίας.

Τι θα έχει φυτρώσει στη ζωή μας; Ό,τι έχουμε σπείρει !


 Ο χρόνος είναι ένα χωράφι, που καθώς εμείς περπατάμε ρίχνουμε σπόρους. 
Τα λόγια μας, οι πράξεις μας, οι ενέργειές μας, είναι ο σπόρος που πέφτει μέσα στο χώμα. 
Εάν γυρίσουμε πίσω και κοιτάξουμε,μετά τρόμου θα αναγνωρίσουμε το έργο μας.
Τι θα έχει φυτρώσει στη ζωή μας ;Ό,τι έχουμε σπείρει !

 Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος-

φωτογραφία Παναγιωτης Κυθηρα Κατσελακη Ανθουλα 

Ο καταναγκασμός της διασκέδασης

Τάκης Θεοδωρόπουλος

   Ο τιμάριθμος των νεύρων φοβάμαι ότι βρίσκεται σε επικίνδυνα υψηλά. Και δεν μπορείς να τον ελέγξεις ούτε με το «καλάθι του νοικοκυριού» ούτε με επιδόματα. Ολη η Αθήνα στους δρόμους, όλη η Ελλάδα στους δρόμους. Στριμωξίδι στις ρύμες, στα ελάχιστα πεζοδρόμια για τους πεζούς, μποτιλιαρίσματα εις τας οδούς. Λες και ξαφνικά μας άφησαν ελεύθερους, ενώ μας κρατούσαν δεμένους. 

 Ναι, ο δρόμος είναι μια πρώτης τάξεως θεραπεία για τα νεύρα μας. Πρώτον, αποφεύγεις να τα ξεσπάς στους οικείους συγκρατούμενους. Το έχεις βαρεθεί εξάλλου τόσα χρόνια. Όλο και κάποιον θα βρεις να σε σκουντήξει και να νευριάσεις, όλο και κάποιος θα προσπαθεί να παρκάρει χωρίς να χωράει στη θέση. Οι περισσότεροι από μας κυκλοφορούμε στους δρόμους για να ξεσπάσουμε τα νεύρα μας. Απόδειξη ότι με την πρώτη σταγόνα της βροχής οι δρόμοι ερημώνουν. Αν όντως είχαμε κάτι τόσο επείγον να κάνουμε θα κρατούσαμε ομπρέλα ή αδιάβροχο και θα πηγαίναμε στη δουλειά μας. Η ζωή στην Ελλάδα από αρχαιοτάτων χρόνων είναι φτιαγμένη για τους ανοιχτούς χώρους. Τα σπίτια είναι απλώς ορμητήρια.

ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ & ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2023


Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα,
 Η αγάπη του Τριαδικού Θεού μάς αξίωσε να αντικρύσουμε στον αέναο κύκλο του πανδαμάτορος χρόνου την ανατολή του νέου έτους 2023. Αυτή η τελείως συμβατική αλλαγή του χρόνου μας δίνει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε μία ακόμη μεγάλη ευλογία που μας χαρίζει ο Θεός, και που δεν είναι άλλη από την παράταση της ζωής μας.
Ευχαριστούμε τον Θεό για την ανέκφραστη αυτή δωρεά και Τον παρακαλούμε ταυτόχρονα με την άπειρη φιλανθρωπία Του, να ευλογήσει την καινούργια χρονική περίοδο που μόλις άρχισε.

  Η Εκκλησία μας πιστεύει ότι ο Θεός που είναι ο άρχοντας πάσης κτίσεως με κάθε τρόπο μας βοηθά να υπερβαίνουμε τον χρόνο για να μπορέσουμε να περάσουμε στην άχρονη αιωνιότητα. Για όσους ζουν εν Χριστώ ο χρόνος δεν είναι βασανιστικός, δεν είναι τροχοπέδη, δεν είναι τύραννος, αλλά είναι χρόνος προετοιμασίας για το πέρασμα στην αιώνια ζωή και την διαρκή κοινωνία με τον Χριστό.

  Τα ιερά τροπάρια που σήμερα ακούγονται στους ναούς μας, μάς δίνουν την ευκαιρία να αντιληφθούμε το τριπλό νόημα της σημερινής εορτής.
Η σημερινή μέρα είναι μεγάλη δεσποτική εορτή. Γιορτάζουμε την περιτομή του Κυρίου και την ονοματοδοσία Του, οκτώ ημέρες μετά την γέννησή Του. Αυτή η πράξη επιβεβαιώνει την επίγεια παρουσία του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Ιησού Χριστού, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ο Οποίος «μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβεν», καταδέχεται την περιτομή, «ο οκταήμερος κατά την μητέρα και ο άναρχος κατά τον Πατέρα», για να μας χαρίσει την αχειροποίητο περιτομή, τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022

Σ’ εκείνη τη στιγμή που χώρισε μια για πάντα την ανθρωπότητα σε δύο εποχές,

 Κάθε στιγμή Χριστούγεννα


  Ο χρόνος της ιστορίας του κόσμου, της δικής σου, της δικής μου, των προγόνων και απογόνων μας ακροβατεί αιώνες τώρα σ’ εκείνο το μοναδικό και ανεπανάληπτο σημείο που ο Θεός γίνεται άνθρωπος. 

  Σ’ εκείνη τη στιγμή που χώρισε μια για πάντα την ανθρωπότητα σε δύο εποχές, την προ Χριστού και την μετά Χριστόν. 
Την εποχή του Νόμου και την εποχή της Χάριτος.
 Της εκδίκησης και της συγχώρεσης. 
Του εγώ και του εσύ. Του μίσους και της αγάπης.
 Της απόγνωσης και της ελπίδας. 
Του πλούτου και της φτώχειας. 
Του πολέμου και της ειρήνης. 
Του θανάτου και της ζωής.

  Αν επιλέξω να γιορτάζω τα Χριστούγεννα δεν τα γιορτάζω μια φορά τον χρόνο γιατί δεν πρόκειται για ένα επετειακό γεγονός αλλά για μια υπαρξιακή επιλογή που σφραγίζει κάθε στιγμή της ζωής μου, κάθε μου σκέψη, κάθε μου πράξη, κάθε προαίρεση, κάθε ανάσα. Σφραγίζει προς τα πού είναι στραμμένο το βλέμμα μου όσο βαδίζω στο κακοτράχαλο μονοπάτι του βίου μου. 

Λοιπόν Χριστέ μου, καλῶς κόπιασες στή γῆς μας, στήν ἐξορία μας


 Λοιπὸν Χριστέ μου καλῶς μᾶς ἦρθες, καλῶς κόπιασες στὴ γῆς μας, στὴν ἐξορία μας. Ἦρθες νὰ ἰδεῖς τὰ χάλια μας καὶ τὴν κατάντια τῆς παρακοῆς καὶ τῆς ἀποστασίας μας. Ἄς εἶναι εὐλογημένη ἡ Εἴσοδος σου, ἡ Γέννησή Σου καὶ ἡ ἔξοδός Σου, ἡ Ἀνάστασή Σου. Ἦρθες, ἐκκένωσες ἑαυτόν, σὲ ἀνυμνοῦμε μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή, τὰ δάκρυα τρέχουν, κυλοῦν μόνα τους. Ἡ χαρὰ παίρνει καὶ δίνει. Τὰ θεῖα νοήματα τῆς θείας κενώσεως εἶναι ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴν χαρμονή τους.

 Θεέ μου! Τί Θεὸς εἶσαι; Τί γίνεται μὲ αὐτὴ τὴ μεγαλοσύνη Σου; Μένω σὰν κεραυνόπληκτος ἀπὸ θαυμασμὸ σὲ θαυμασμό! 
 Τί μέλλει γενέσθαι στὸν ἐπουράνιο κόσμο; Κάλλη, κάλλη θὰ βλέπει ὁ φτηνὸς ἄνθρωπος καὶ θὰ ἐξίσταται στὰ τοῦ Θεοῦ θαυμάσια.
Ὦ Θεῖο βρέφος! πόσο ἁπλά, ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα ἦρθες κοντά μας! Ἡ Γέννησή σου ἡ ἀθόρυβος ὁμοιάζει σὰν τὴν ἁπαλὴ δροσούλα καὶ σὰν τὸ χιονάκι ποὺ πέφτει τὴ νύχτα ἥσυχα-ἥσυχα καὶ δίνει τόση λευκότητα στὴ φύση καὶ πάρα πολλὴ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση στὸν ἄνθρωπο.
Γέροντος Εφραίμ Αριζόνας

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το ν' αγαπάς τον Θεό με όλο το νου και την καρδιά


 Μερικοί σκέφτονται πως ο Κύριος γεννήθηκε και έπαθε από αγάπη για τον άνθρωπο, επειδή όμως δεν βρίσκουν μέσα τους αυτή την αγάπη, διαλογίζονται πώς αυτό έγινε κάποτε παλιά και πέρασε. 
 Όταν όμως η ψυχή μας γνωρίσει την αγάπη του Θεού, τότε αισθάνεται καθαρά πως ο Κύριος είναι ο Πατέρας μας, ο Γνησιότατος, ο Πλησιέστατος, ο πιό Αγαπημένος, ο Αγαθότατος και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το ν' αγαπάς τον Θεό με όλο το νου και την καρδιά και τον πλησίον σαν τον εαυτό σου.
 Κι όταν πια εγκατασταθεί μέσα μας αυτή η αγάπη, τότε όλα χαροποιούν την ψυχή!

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης.

Βάλε φωτιά στις σκέψεις μου και στην καρδιά μου!

Αγίου Ιγνατίου Μπριατσανίνωφ

  Ξεχύνω τα λόγια της καρδιάς μου, που απαλά σκιρτά από χαρά άφθαρτη κι ανέκφραστη. Αδελφοί, αν εισχωρήσετε στα λόγια μου με καθαρό λογισμό, θα ευφρανθείτε σαν σε συμπόσιο πνευματικό! 
Η πίστη στο Χριστό είναι ζωή. Όποιος τρέφεται με την πίστη, γεύεται ήδη, στη διάρκεια της επίγειας πορείας του, την αιώνια ζωή, που ετοιμάστηκε για τους δικαίους στο τέλος αυτής της πορείας. Ο Κύριος είπε: «Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, αυτός έχει την αιώνια ζωή».

  Με την πίστη οι άνθρωποι του Θεού υπέμειναν σκληρές δοκιμασίες. Έχοντας οικειωθεί το πλούτο και την ευφροσύνη της αιώνιας ζωής, θεώρησαν σκουπίδια τα θέλγητρα της πρόσκαιρης. 



 Με την πίστη δέχονταν τις θλίψεις και τις στενοχώριες σαν δώρα του Τριαδικού Θεού, δώρα με τα οποία Εκείνος τους αξίωσε να γίνουν μιμητές και μέτοχοι των παθημάτων ενός από τα πανάγια Πρόσωπά Του, που έστερξε να δεχθεί τη φύση μας και να οικονομήσει τη λύτρωσή μας. 

Η απέραντη ευφροσύνη, που γεννιέται από την πίστη, καταβροχθίζει τη σκληρότητα του πόνου. Έτσι, στη διάρκεια οδυνηρών βασάνων, νιώθει κανείς μόνο τέρψη. Το ομολόγησε ο μεγαλομάρτυρας Ευστράτιος (13 Δεκεμβρίου) λίγο πριν από την τελείωσή του. Τα βασανιστήρια στα οποία με υποβάλλεις, είπε στον ηγεμόνα Αγρικόλα, είναι για μένα ευφροσύνη!.

 Με την πίστη οι άγιοι βυθίστηκαν στα βάθη της ταπεινοφροσύνης. 

Με τα καθαρά μάτια της πίστεως είδαν πως οι ανθρώπινες θυσίες στο Θεό δεν είναι παρά τα χαρίσματα του Θεού στον άνθρωπο, χρέη του ανθρώπου στο Θεό, αχρείαστα σ’ Εκείνον αλλά απαραίτητα και σωτήρια για τον άνθρωπο. 
«Άκου, λαέ μου», λέει ο Θεός, «γιατί θα σου μιλήσω· άκου, Ισραήλ, γιατί θα διαμαρτυρηθώ σ’ εσένα. Ο Θεός, ο Θεός σου, είμ’ εγώ. Δεν θα σε ελέγξω για τις θυσίες σου… γιατί δική μου είναι όλη η οικουμένη και δικά μου όλα τα πλούτη της», «τί έχεις που να μην το έλαβες; Αφού, λοιπόν, το έλαβες από το Θεό, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο;»
«Σ’ οποίον δόθηκαν πολλά, πολλά θα ζητηθούν απ’ αυτόν και σ’ οποίον δόθηκαν περισσότερα, περισσότερα θα ζητηθούν».

Δεν έχω ιδέα γιατί θέλετε οι drag queens να διαβάζουν βιβλία στα παιδιά σας…

Drag Queen

  Μην παρασυρθείτε αγαπητοί γονείς επειδή κάτι νέο έρχεται από το εξωτερικό. Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν ήρωα να σώσει τα Χριστούγεννα. Διότι πολύ απλά δεν κινδυνεύουν.

   Ο Θεός ήρθε στη γη από αγάπη, να μας συγκινήσει και να μας ρίξει στο φιλότιμο ανοίγοντάς μας την προοπτική για μία νέα και αιώνια ζωή. Ερευνάτε πρώτα τι προσφέρει και από πού προέρχεται το κάθε θέαμα για τα παιδιά. Κάποιοι γονείς δεν το πρόσεξαν επειδή σε κάποιες περιοχές τίθεται υπό την αιγίδα ακόμη και πανεπιστημίων με την υποστήριξη φυσικά μερικών ΜΚΟ.

 Oι drag queen's κατά την ταπεινή μου άποψη ως ιερέας, γονιός και με λίγη γνώση στην ψυχολογία των παιδιών, δεν είναι κατάλληλοι για παιδιά και μάλιστα ηλικίας νηπιαγωγείου. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε περιβάλλον με αλύπητα χτυπήματα παραπληροφόρησης, μπερδεύονται, αναπτύσουν διαταραχές υπαρξιακών αναζητήσεων και ταυτότητας, αγχώνονται, συσσωρεύεται το άγχος και μετά κατάθλιψη.
π. Γεώργιος Χριστοδούλου


    «Δεν έχω ιδέα γιατί θέλετε οι drag queens να διαβάζουν βιβλία στα παιδιά σας… Θα θέλατε μια στρίπερ ή μια πορνοστάρ να επηρεάσει το παιδί σας; Δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. 
Μια drag queen δίνει παράσταση σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης για ενήλικες. (Στις παραστάσεις αυτές) υπάρχει άφθονη βωμολοχία και σεξουαλικό περιεχόμενο και στα παρασκήνια υπάρχει πολύ γυμνό, σεξ και ναρκωτικά. Εντάξει; Επομένως, δεν νομίζω ότι αυτός είναι ένας δρόμος που θα θέλατε να εξερευνήσει το παιδί σας».

Kitty Demure, drag performer

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2022

Ὁπότε τί; Μήπως οἱ ἄγγελοι δέν ἔλεγαν ἀλήθεια, ἐκεῖνο τό βράδυ στή Βηθλεέμ;

Χριστουγεννιάτικη εγκύκλιος ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

Ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου, χαίρετε!
Ἡ παγκόσμια Ἱστορία μὲ πολλοὺς τρόπους κατέγραψε ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν «ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν». Οἱ ἀρχαῖοι λαοὶ ἢ Τὸν περίμεναν ὡς πρόσωπο ἢ προσδοκοῦσαν «κάτι» ποὺ θὰ ἄλλαζε τὴ ζωή τους, θὰ βελτίωνε τὶς σχέσεις τους, θὰ ὀμόρφαινε μὲ δικαιοσύνη τὴν καθημερινότητά τους καὶ θὰ φανέρωνε σὲ ὅλους τὴν ὑπαρξιακὴ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων.

 Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Πίστη μας Τὸν ἔδειξε μὲ τὸ δάκτυλο καὶ ἔκανε τὴ βιοτή Του καὶ τὴ διδασκαλία Του τρόπο, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε οἱ ἄνθρωποι νὰ ζήσουμε καὶ μάλιστα νὰ ζήσουμε καλά! Καὶ ἡ Ἀνάστασή Του, ἀπέδειξε ὅτι ἡ δική μας ζωή, ἀδιάκοπη ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ χωρὶς πισωγυρίσματα, ὁδηγεῖ ὁπωσδήποτε στὴν αἰωνιότητα καὶ στὴν ἀθανασία.

 Ὅλα τοῦτα ἄρχισαν στὴ Φάτνη τῆς Βηθλεέμ. Τότε ποὺ οἱ ἄγγελοι προέτρεψαν ὅσους ἀνθρώπους ἔχουν καλὴ προαίρεση, νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐπιδιώκουν τὴν εἰρήνη. Πράγματι, ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει εἰλικρινῆ διάθεση καὶ δὲν ἀναγνωρίζει τὸν Θεὸ στὴ ζωή του, τότε ζεῖ διαρκῶς μέσα σὲ τρόμο καὶ πανικό, χωρὶς εἰρήνη καὶ χωρὶς καμμιὰ χαρά.

 Ὅμως, τέτοια, δυστυχῶς, εἶναι ἡ δική μας ζωή! Ἀμφισβητοῦμε τὰ πάντα καὶ ἀρνούμαστε πολλά. Τὰ πρόσωπα ὁλονῶν μας σκοτείνιασαν, οἱ καρδιές μας ἀγρίεψαν καὶ ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ ὀμορφιὰ ἐξορίστηκαν ἀπὸ τὶς ψυχές μας.
Ὁπότε τί; Μήπως οἱ ἄγγελοι δὲν ἔλεγαν ἀλήθεια, ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴ Βηθλεέμ; Μήπως, «ματαίως ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Θεός»; Ἡ «ἐπὶ γῆς εἰρήνη», μήπως εἶναι οὐτοπία; Ἢ μήπως ἐμεῖς κάνουμε «κάτι» λάθος καὶ «κάπου» σφάλουμε;

Ἄχ, ἄχ, Χριστουγεννιάτικο τῆς φαμελιᾶς τραπέζι...


Ἄχ, ἄχ, Χριστουγεννιάτικο τῆς φαμελιᾶς τραπέζι
Ποὺ ταῖρι ταῖρ᾽ ἡ ὄρεξι μὲ τὴν ἀγάπη παίζει!

Τὰ ποτηράκια ἠχοῦν γλυκά, λαμποκοποῦν τὰ πιάτα,
Γύρω φαιδρά γεράματα καὶ προκομμένα νιάτα!

Κοῦρκος στη μέση ὁλό ζεστος μοσχοβολᾷ, ροδίζει,
Καὶ τρέχει ὁλοῦθε τὸ κρασὶ καὶ κελαδεῖ κι' ἀφρίζει.

Καὶ νὰ θωρῇς ἀγνάντια σου δυὸ ἀδελφές, κοπέλες
Μὲ κουβεντούλες ἄσωστες γλυκειές γλυκειές, δυὸ τρέλλες,

Ἤ νὰ σοῦ λέῃ ἀγνάντια σου γιὰ τὸ ξανθὸ παιδί σου
Δυὸ χρόνων γυναικούλα σου, ὁ ἔρως τῆς ζωῆς σου.

Καὶ νὰ σ᾿ ἀρχίζῃ ἀκούραστη ὁ πάππος φλυαρία,
Τῶν Χριστουγέννων μια γνωστὴ πανάρχαια ἱστορία...

Ἄχ, ἄχ, Χριστουγεννιάτικο τῆς φαμελιᾶς τραπέζι
Ποὺ ταῖρι ταῖρ᾽ ἡ ὄρεξι μὲ τὴν ἀγάπη παίζει!

Κωστής Παλαμάς, Χριστούγεννα, Τραγούδια της Καρδιάς και της Ζωής, Τα Τραγούδια της Πατρίδος μου, 1886

Τα "Τραγούδια της Πατρίδος μου" ήταν η πρώτη ποιητική συλλογή του Κωστή Παλαμά. Εκδόθηκε το 1886 όταν ο ποιητής ήταν 27 ετών.

Στην εικόνα, ο πίνακας του Σπυρίδωνα Βικάτου (1878-1960) με τίτλο "Χριστουγεννιάτικο Δέντρο" (1932).

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης "Η Γλυκοφιλούσα"

                                                            

"Και πάλι κίνησα να 'ρθώ, Χριστέ μου, στην αυλή σου,να σκύψω στα κατώφλια σου τα τρισαγαπημένα, όπου με πόθο αχόρταγο το λαχταρεί η ψυχή μου.
Η σάρκα μου αναγάλλιασε σιμά σου κ' η καρδιά μου.

Το χελιδόνι ηύρε φωλιά και το τρυγόνι σκέπη,
να βάλουν τα πουλάκια τους, τα δόλια, να πλαγιάσουν,
τον ιερό σου το βωμό αθάνατε Χριστέ μου.

Κάλλιο μιά μέρα στη δική σου αυλή,
παρά χιλιάδες στον ίσκιο ας είμαι του ναού σαν παραπεταμένος καλύτερα,
παρά να ζω σ' αμαρτωλών λημέρια"

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
"Η Γλυκοφιλούσα"

ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ(+29 Δεκεμβρίου)



Ο μοναχός της Σιβηρίας και άγιος γέροντας, γεννήθηκε περίπου το 1740. Πέθανε στην πόλη Τουρινσκ στις 29 Δεκεμβρίου 1824 και θάφτηκε στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Τουρίνο

 Μια φορά έτυχε να είμαι μαζί του στην κατοικία ενός θεόπνευστου πατέρα, τού οποίου το όνομα μού έδωσε εντολή να κρατήσω μυστικό, γιατί αυτό απαίτησε ο εν λόγω πατέρας γιά όσο χρόνο ήταν στή ζωή. Τώρα όμως μπορώ να το αποκαλύψω: αυτός ήταν ο πατέρας Βασίλειος, ιδρυτής του μοναστηριού της Λευκής ’Όχθης. Με τήν Αγάπη και τήν επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος πού κατοικούσε μέσα του, ο γέροντας Βασίλειος είπε πολλά γιά τη σωτηρία των ψυχών μας, αναφέροντας έμμεσα πολλά και γιά τον εαυτό του, όπως: «Γνωρίζω έναν άνθρωπο πού έχει τη θεϊκή αύτή Αγάπη και υποφέρει τόσο πολύ γιά τον Κύριο και Θεό, ώστε να νομίζει πώς μαράθηκε ολότελα σε μια στιγμή κι η ψυχή του είχε σχεδόν χωριστεί από το σώμα».


Δεν μπορούσε να κρύψει περισσότερα, λέγοντας ότι κατά τη διάρκεια της μεγάλης προσευχής του, είδε τον εαυτό του ν’ αρπάζεται πρός το Θεό και να στέκεται στον αέρα, περίπου τόσο ψηλά από τη γη όσο είναι ένα χέρι μέχρι τον αγκώνα. Όταν ο θεάρεστος αυτός αβάς άκουσε ότι ο γέροντας μου κάνει την προσευχή του εξαιρετικά ήσυχα, δηλαδή χωρίς βιασύνη, διατύπωσε αμφιβολίες γι’ αυτό κι άρχισε να διδάσκει ευγενικά τη συνήθεια να προφέρει κανείς τα λόγια της προσευχής πιο γρήγορα, λέγοντας πώς μ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο δε θά υπάρξουν παρεμβολές από μάταιες σκέψεις, αλλά κι αν μάς πλησιάζουν τέτοιες παρεμβολές, θά εκβάλλονται από το νου μας και θά εξαφανίζονται χωρίς ν’ αφήνουν ούτε τα ’ίχνη τους.


 Έπειτα έβαλε το χέρι του πάνω στήν καρδιά του γέροντά μου, ώστε να αισθανθεί τούς κτύπους και τις κινήσεις της καρδιάς τήν ώρα πού έλεγε τις λέξεις της προσευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ …». 

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2022

«Αφού το σταύρωσε ο Γέροντας Παΐσιος δεν χρειάζεται να πας στο νοσοκομείο»!


Στο σημείο αυτό θα σας διηγηθώ και ένα θαύμα το οποίο έκανε ο όσιος Παΐσιος στον πατέρα Αναστάσιο. Κάποτε ο παπα-Αναστάσης(† Ιερομόναχος Αναστάσιος, Γέροντας Ιερού Κουτλουμουσιανού Κελλίου Τιμίου Προδρόμου – Διονυσίου του εκ Φουρνά στις Καρυές Αγίου Όρους.) με έναν λαϊκό εργάτη έκοβαν ξύλα με ηλεκτρικό πριόνι κοντά στο κελλί του Οσίου. 
Κάποια στιγμή πέρασε από εκεί και ο όσιος Παΐσιος και τους είπε όταν τελειώσουν να περάσουν από το κελλί του. Δυστυχώς, όμως, ενώ δούλευαν έκοψε το πριόνι ένα δάκτυλο του παπα-Αναστάση.

  Όταν πήγαν στον όσιο, ο παπα-Αναστάσης του έδειξε τι έπαθε και ο όσιος του το ένωσε και το σταύρωσε. Πήγαινε του λέει ο όσιος Παΐσιος να το δει και ο γιατρός στις Καρυές. Ο γιατρός το περιποιήθηκε κάπως, αλλά όταν ρώτησε ο παπα-Αναστάσης αν πρέπει να πάει στο νοσοκομείο αυτός του είπε: «Αφού το σταύρωσε ο Γέροντας Παΐσιος δεν χρειάζεται»!

 Και πράγματι, το δάκτυλο έδεσε και αποθεραπεύτηκε χωρίς να χρειαστεί να πάει καθόλου στο νοσοκομείο. Όταν είδα μετά από καιρό το θεραπευμένο δάκτυλο φαινόταν πως πράγματι δεν βρισκόταν στην κανονική του θέση. Εντούτοις, λειτουργούσε άψογα.

 Όλο αυτό μου θύμισε την αποκοπή του χεριού του αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού και την θεραπεία του από την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας την αργότερα αποκαλούμενη Τριχερούσα.

Όσιος Ιερώνυμος ο Σιμωνοπετρίτης.Ειρηνικός μέσα στις βόμβες!


– Πάτερ, αύριο μην κάνετε Λειτουργία. Είναι πολύ επικίνδυνο!
-Σιωπή, σιωπή…
– Γέροντα, σας παρακαλούμε! Η κατάσταση έχει αγριέψει. Κάθε μέρα πέφτουν γύρω μας βόμβες. Φοβόμαστε να βγούμε από το σπίτι. Ανησυχούμε και για σας.
Ατάραχος ο π.Ιερώνυμος άκουγε τους ανθρώπους που τις τελευταίες μέρες κατέφθαναν ανήσυχοι στο Σιμωνοπετρίτικο Μετόχι της Αναλήψεως στον Βύρωνα Αττικής.
Ήθελαν να τον προστατεύσουν, αλλά και να βρουν καταφύγιο στη γαλήνια μορφή του.
-Σωπάστε, σωπάστε… τους έλεγε εκείνος και προσευχόταν μυστικά με τους Χαιρετισμούς του Τιμίου Σταυρού και της Παναγίας. Πίστευε βαθιά στη δύναμη του Χριστού και γι’ αυτό, ποτέ δεν έχανε την ειρήνη του.Ο Βύρωνας βρίσκεται στο κέντρο των αντιμαχόμενων παρατάξεων.

Τα αγγλικά καράβια από τον Πειραιά βομβαρδίζουν την περιοχή. Ο π.Ιερώνυμος τελεί τη Θεία Λειτουργία. Του είπαν να κλείσει την εκκλησία για λόγους ασφαλείας.
Δεν δέχθηκε. Θέλησε να μείνει πιστός στο καθήκον του.
Έξω από τον Ναό οι οβίδες και τα βλήματα πέφτουν βροχή.

 Κάποια στιγμή ακούγεται ένας φοβερός κρότος. Έπειτα κι άλλος κι άλλος.
Αρχίζουν να πέφτουν οι πέτρες και οι σοβάδες της εκκλησίας. Ο κόσμος τρομαγμένος ζητά τρόπο διαφυγής και σωτηρίας.
-Μην κουνηθεί κανείς!
Η φωνή του σεβάσμιου λευίτη τους καθηλώνει όλους. Στην Ωραία Πύλη προβάλλει η γαλήνια μορφή του.
– Σας εγγυώμαι ότι δεν πρόκειται ούτε καν να σκονισθείτε! Σε λίγο είναι η ώρα για να κοινωνήσουμε. Θα προσέλθετε όλοι κι έπειτα θα επιστρέψετε ήσυχα στο σπίτι σας.

  Πράγματι την ημέρα εκείνη όλοι κοινώνησαν και, όπως ομολογεί αυτόπτης μάρτυρας, «πήγαν στα σπίτια τους χωρίς την παραμικρή σκόνη, παρά το ότι γύρω τους υπήρχαν σωροί από μπάζα που είχαν σωριασθεί».
Και οι ζημιές που έγιναν στον Ναό, επιδιορθώθηκαν μόλις σε δεκαπέντε ημέρες.
Σαν τα μελίσσια συνεργάστηκαν πολλοί άνθρωποι, βοήθησαν με χρήματα αλλά και με προσωπική εργασία και ο Ναός έγινε πιο ωραίος από πρώτα*!

«Μωυσέως μοναχού Σιμωνοπετρίτου, Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης – ο Γέρων της «Αναλήψεως»

Χριστός Ετέχθη, Αληθώς Ετέχθη! Χριστουγεννιάτικος ορθόδοξος χαιρετισμός ή αλλοίωση της ορθόδοξης πνευματικότητας;



Γιατί άραγε τον τελευταίο καιρό κάποιοι συνηθίζουν να λένε «Χριστός Ετέχθη», «Αληθώς Ετέχθη» κατά μίμηση του «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη»; Πότε ξανά στο παρελθόν στην Παράδοσή μας υπήρξε αυτός ο χαιρετισμός; Τι νόημα έχει; Μήπως θα πρέπει να υιοθετηθεί κάτι παρόμοιο για όλες τις Δεσποτικές εορτές;

Το «σήμερον» και το «νυν» στη λατρεία
Αναφέρεται βέβαια στο ευαγγελικό ανάγνωσμα «Ἐτέχθη ὑμῖν, σήμερον Σωτήρ». (Λουκ. 2, 11), αλλά σε λίγα τροπάρια συναντάται το «Χριστός ετέχθη» σε αντίθεση με το «Χριστός Ανέστη», που κατακλύζει την ορθόδοξη υμνολογία! 
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Εκκλησία πρωτεύοντα θεολογικό ρόλο παίζει το «σήμερον». «Ο χρόνος στην εκκλησιαστική λατρευτική εμπειρία δεν λειτουργεί τόσο ως παρελθόν, παρόν και μέλλον, αλλά ως νυν και παρόν της σωτηρίας» (πρ. Μεταλληνός Γ., Η θεολογική Μαρτυρία της Εκκλησιαστικής Λατρείας, εκδ. Αρμός 1996, σ. 116). Χρησιμοποιούμε το «σήμερον», το «νυν», το αιώνιο νυν της σωτηρίας. Ο Κύριος σήμερον γεννάται κι εμείς είμαστε παρόντες σωτηριολογικά σε αυτό το αιώνιο νυν! Μέσα στην Εκκλησία ο χρόνος λαμβάνει παροντική διάσταση ακόμη και για τα γεγονότα που έχουν συμβεί. «Ο λειτουργικός χρόνος της Εκκλησίας είναι αυτό το παρόν, που περιέχει και συγκεφαλαιώνει το παρελθόν και το μέλλον στην αμεσότητα της παρουσίας (Γιανναράς, Χρ., Ελευθερία του ήθους, 1979, σ. 115). Γι’ αυτό και στις εορτές ψάλλουμε «Σήμερον ὁ Χριστός γεννᾶται ἤ κρεμᾶται» κ.τ.λ. Τα γεγονότα έγιναν στο παρελθόν, αλλά εμείς χρησιμοποιούμε χρόνο Ενεστώτα, για να δηλώσουμε τη δική μας μετοχή στα θεία γεγονότα σαν να είμαστε παρόντες! Ακόμη και στα παραδοσιακά μας Κάλαντα πέρασε αυτή η θεολογία του χρόνου, γι’ αυτό και ψάλλουμε «Χριστός γεννάται σήμερον».
«Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη»

  Κι όμως με κάποια φαινομενική αντιπαραβολή με τη θεολογία του χρόνου του «σήμερον», για την Ανάσταση του Χριστού η Εκκλησία επιμένει σε παρελθοντικό χρόνο. Πολύ σοφά καθιέρωσε το «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη» ως τον πασχάλιο θριαμβευτικό χαιρετισμό, γιατί πολύ νωρίς αμφισβητήθηκε το γεγονός της Αναστάσεως. 

Βράδυ Χριστουγέννων στην Αιόλου.



  Πολλές ευχές σε όλους επι τοις Χριστουγέννοις. Ο εν Σπηλαίω γεννηθείς Κύριος να είναι αρωγός στη ζωή μας Θυμάμαι όταν ήμουν μαθητή σε μια τάξη από τις τελευταίες του τότε 6ταξίου Γυμνασίου _ στην 5η ή στην 6η- ο θεολόγος καθηγητής μας , ονόματι Ηλιόπουλος ( δεν θυμάμαι το μικρό του) , ένας θαυμάσιο άνθρωπος που ξέφευγε από την ύλη και μας έλεγε πολλά ενδιαφέροντα για τις σχέσεις Χριστιανισμού και αρχαίου κόσμου, με μεγάλη όρεξη και με εμβρίθεια στο θέμα , χρησιμοποιούσε για τον χαρακτηρισμό της ελληνικής γραμματείας το επίρρημα "θύραθεν " Η θύραθεν παιδεία, η θύραθεν γραμματεία κλπ.

   Τον ρωτήσαμε τι σημαίνει θύραθεν και μας είπε ότι πρόκειται για τη γραμματεία που βρίσκεται έξω από την θύρα του ναού , δηλαδή έξω από την Εκκλησία , την αρχαία γραμματεία. Έγινε συζήτηση που θυμάμαι ήταν οξύτατη, καίτοι ο καθηγητής έλεγε, ότι η γραμματεία αυτή δεν απορρίπτεται αλλά είναι έξω από την χριστιανισμό. Μερικοί σκανδαλίζονταν και έλεγαν ότι είναι περιφρονητικός ο όρος για την τεράστια αρχαία γραμματεία Ο καθηγητή επέμενε. Είναι δική μας , αλλά είναι η προ χριστιανική από την οποία μπολιάστηκε η χριστιανική

  Όλη αυτή η συζήτηση μου ήρθε στη θύμησή μου χθες το βράδυ, στην Αγία Ειρήνη της οδού Αιόλου , κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας . 
 Πρέπει να πω ότι η περιοχή έχει γεμίσει από μπαράκια και τα συναφή . Για να πλησιάσει κανείς το ναό πρέπει να περάσει από τα εμπόδια των μικροπωλητών και των τραπεζιών .
  Όταν πήγαμε , γύρω στις 8, 30 το βράδυ γινόταν αυτό που λέμε "της κακομοίρας". Όλα τα κέντρα είχαν πλήθος κόσμου , που είχε καταλάβει όχι μόνο τα πολλά τραπεζοκαθίσματα ,αλλά και τα πεζοδρόμια και τα σκαλιά του ναού. Όλα είχαν τη δική τους μουσική , δυνατά ώστε να ακούνε και οι εκτός πελάτες. Το σύνολο ήταν να γίνεται ένας εκκωφαντικός μουσικός θόρυβος που σε τρέλαινε. Αυτά μέχρι την είσοδο στο ναό. 
Αμέσως μετά το πανηγύρι των ύμνων.

Όσο Του μιλάς τόσο "θα την ακούει" η ψυχούλα σου...

Αυτή η εικόνα δείχνει τον Άγιο μας Νεκτάριο να βρίσκεται σε προσευχητική κοινωνία με τόν Θεό...Βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα σε μια πύρινη φλόγα.
Αυτό είναι το ζητούμενο του Χριστιανού...Τίποτα λιγότερο και πολλά περισσότερα...
Και δες εμάς (τα χάλια μας)νιώθουμε αυτάρκεια επειδή διαβάζουμε το απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς και λίγο ψαλτήρι.....(Όποιοι το κάνουν κι αυτό....)
Χανόμαστε στις λέξεις....
Χρειάζεται προσοχή που ξοδευόμαστε γιατί μένει "μπουκάλα" η ψυχή μας αφού έχουμε πάψει να αναζητούμε το Πρόσωπο στο οποίο απευθυνόμαστε προσευχόμενοι....
Το θέμα λοιπόν είναι όχι απλά να προσευχόμαστε αλλά να γίνουμε προσευχή οι ίδιοι....
Ξέρεις τι φταίει;
Που προσευχόμαστε σαν να πατάμε το κουμπί στο τηλεκοντρόλ... στον αυτόματο πιλότο....Λείπει αυτή η λαχτάρα....
Και πως να μην λείπει αφού τις υπόλοιπες ώρες βγάζουμε την μπριζα τροφοδοσίας.....Έχει γίνει η προσευχή μια επιπλέον δραστηριότητα
στο καθημερινό μας πρόγραμμα....
Να πλύνω τα πιάτα, να απλώσω τα ρούχα και πριν ξαπλωσω να διαβάσω το προσευχητάρι που μου έδωσε ο ιερέας....
Μα δεν σου έδωσε ένα ακόμα βιβλίο ο παππουλης.....
Μια πυξίδα σου έδωσε να βρεις το δρόμο προς Εκείνον....
Διαβάζουμε τις προσευχές για μπορέσουμε μετά να προσευχηθούμε(να γίνει ο πρώτος πληθυντικός του βιβλίου ο ενικός της προσωπικής κουβέντας-σχέσης)
Να θυμάσαι..... Όσο Του μιλάς τόσο "θα την ακούει" η ψυχούλα σου....

π.Ιωάν.Παπαδημητρίου

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2022

"Αν μικρύνεις το εγώ σου, χωράς..."

Το βρήκα σήμερα πίσω από τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ανάμεσα σε επιβλητικά κτίρια και πολυκατοικίες: 

"Αν μικρύνεις το εγώ σου, χωράς..." Τρομερό.

Ο ίδιος ο Θεός σκέφτηκα ότι ζητάει να γεννηθεί μέσα μας, αλλά πρέπει πρώτα να χαμηλώσουμε, να μικρύνουμε, να παραδεχτούμε πόσο άδειοι είμαστε, για να μας γεμίσει με την παρουσία Του. Αν δε γίνει αυτό, ο Θεός χάνεται, φεύγει, απομακρύνεται διακριτικά από τη ζωή μας κι εμείς μένουμε μόνοι και σκληροί στο δικό μας μικρόκοσμο...

  Το σπήλαιο της Βηθλεέμ σήμερα έχει μια παρόμοια πορτούλα για να μπεις... 

Ο άπειρος Θεός είναι μακριά από κάθε αλαζονεία. Αυτό έδειξε η Γέννηση του Χριστού. Θέλει να γεννιέται πάντα μέσα σε μικρά μέρη: σε ένα χαμηλό σπήλαιο, σε έναν αδιάφορο σταύλο, σε μια άσημη γυναίκα, σε κάποιους απλούς βοσκούς, που βρέθηκαν εκεί κοντά, σε μια ταπεινή καρδιά, που θα τον αναζητήσει σήμερα.

Ο άπειρος Θεός είναι μαζί άπειρα ταπεινός, άπειρα απλός... Έτσι πλησιάσεται. Αλλιώς χάνεται. Λίγοι Τον βρίσκουν. Δεν είναι μακριά. Είναι μάλλον πολύ βαθιά μέσα μας, τόσο που πρέπει να σκάψουμε πολύ για να Τον βρούμε.
Είναι φαίνεται πολύ δύσκολο έργο αυτό. Μας αρέσει η επιφάνεια και οι μεγάλες πόρτες.
.

facebook

Θυμάμαι κάτι που μου συνέβηκε κατά τη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων του 1941(Αγ.Βησσαρίωνας)


  Ήταν προπαραμονές Χριστουγέννων του έτους 1988. Στο Αρχονταρίκι της Μονής Αγάθωνος με κρεμαστό τζάκι ο Γέροντας Βησσαρίων διάβαζε κάποιο χριστιανικό έντυπο. Ήταν απορροφημένος και φαινόταν συγκινημένος.
 Σε μιά στιγμή ο σημερινός Ηγούμενος, πατήρ Δαμασκηνός, ο οποίος καθόταν κοντά του και έγραφε Χριστουγεννιάτικες κάρτες αντιλήφθηκε το Γέροντα να κλαίει και να προσπαθεί να σφογγίσει τα δάκρυά του.
Γιατί κλαις, παπούλλη, τον ρώτησε;
— Δεν έχω τίποτα, παιδί μου, απάντησε, μην ανησυχείς!
Μα κλαις, παπούλη! Πες μου γιατί κλαις; Σου συμβαίνει τίποτα;
— Όχι, παιδί μου! Να, κάτι θυμήθηκα. Ποτέ να μην ξανάρθουν στον τόπο μας εκείνα τα μαύρα χρόνια της κατοχής, της εξαθλιώσεως, της πείνας. 
Θυμάμαι κάτι που μου συνέβηκε κατά τη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων του 1941, σε ένα ορεινό χωριό της Καρδίτσας, όπου τότε εφημέρευα.

Όταν βγήκα στην Ωραία Πύλη με το Άγιο Δισκοπότηρο στα χέρια και είπα το «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε», άρχισαν να έρχονται για τη Θεία Κοινωνία όλοι οι χωριανοί, με προπορευόμενα τα παδιά τους.

Μιά νεαρή μάνα έφερε μπροστά μου το σκελετωμένο παιδάκι της. Εκείνο άνοιξε το στοματάκι του και περίμενε το Θείο Μαργαρίτη· περίμενε να μεταλάβει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας.
 Μου είπε το όνομά του και τι κοινώνησα. Αλλά, αντί να απομακρυνθεί κράτησε σφιχτά, το καϋμένο, με τα αδυνατισμένα χεράκια του το ιερό μάκτρο, το κόκκινο μανδήλι που σκουπίζουμε τα στόματά μας μετά τη Θεία Κοινωνία, και μου φώναξε κλαίοντας:
—Κι’ άλλο, παπούλη, κι’ άλλο!

Πεινούσε το παιδάκι μου! Λύγισαν τα γόνατά μου και μιά τρεμούλα απλώθησε σε όλο το κορμί μου. Βούρκωσαν τα μάτια μου και για να μη δουν οι πιστοί γύρισα στην Αγία Τράπεζα. Άφησα το Άγιο Ποτήριο και κάθισα σ’ ένα σκαμνάκι. Έκλαψα και είπα με ανθρώπινο πόνο:
— Γιατί άφησες, Θεέ μου, την πατρίδα μας να έλθει σε τέτοια δυστυχία; Λυπήσου, Κύριε, τα παιδιά μας!
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας
Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Γιατί ο Αρχάγγελος του Θεού φανέρωσε τη γέννηση του Χριστού πρωταρχικά στους ποιμένες;


Καθώς μελετά κάθε Χριστιανός τα αναφερόμενα στη Γέννηση του Χριστού στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο, βλέπει ότι το πιο μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός έγινε από έναν Αρχάγγελο του Θεού, φανερό πρωταρχικά σε κάποιους απλοϊκούς ποιμένες που φύλαγαν λίγο πιο πέρα από τη Βηθλεέμ τα ποίμνιά τους «αγραυλούντες» (γλ. Λουκ. 2,8).

Χωρίς δε να το θέλει, θα διερωτάται ίσως το γιατί αξιώθηκαν οι απλοϊκοί εκείνοι ποιμένες να αντικρίσουν με τα μάτια τους το εξαίσιο εκείνο όραμα, κατά το οποίο τους περιέλαμψε «δόξα Κυρίου», δηλ. ένα φως θεϊκό, ενώ ταυτόχρονα ο Αρχάγγελος τους ευαγγελίσθηκε το πιο χαρμόσυνο γεγονός των αιώνων, την ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, δηλ. τη Γέννηση του Χριστού - Σωτήρα; 


Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνεται, κατά τη γνώμη μας, με τα όσα αναφέρονται από τον ιερό Ευαγγελιστή στη συνέχεια (στην οποία γίνονται φανεροί ξεκάθαρα οι πιο κάτω λόγοι:

- Εξαιτίας της προθυμίας που έδειξαν να γνωρίσουν ευθύς αμέσως τον νεογέννητο Χριστό - Μεσσία.

Μόλις εξαφανίσθηκε από τα μάτια τους το θέαμα του Αρχαγγέλου και των Αγγέλων, που ανεβοκατέβαιναν στην κλίμακα, που είχε ενώσει τον ουρανό με τη γη, ψάλλοντας το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, επί γης ειρήνη, εν ανθρώπoις ευδοκία» (Λουκά 2,14), οι ποιμένες εκείνοι στράφηκαν ο ένας προς τον άλλο και είπαν: «Διέλθωμεν δη έως Βηθλεέμ και ίδωμεν το ρήμα τούτο το γεγονός, ο ο Κύριος εγνώρισε ημίν» (Λουκά 2,15). 

  Ας πάμε δηλαδή γρήγορα στη Βηθλεέμ, για να ιδούμε από κοντά το μεγάλο θαύμα, που έγινε αυτό το βράδυ και που μας φανέρωσε ο ίδιος ο Θεός με τους Αγγέλους του. 
  Αυτή δε ακριβώς η προθυμία τους να σπεύσουν στη Βηθλεέμ, για να ιδούν από κοντά τον νεογέννητο Χριστό και να εισδύσουν βαθύτερα στα όσα τους είχε φανερώσει ο Θεός, φανερώνει, κατά τη γνώμη μας, το βάθος της πίστης των ποιμένων και της καθαρής τους καρδιάς. Για τον λόγο αυτό είναι ασφαλώς και ένας από τους λόγους, για τους οποίους αξιώθηκαν να προσκυνήσουν πρώτοι τον Χριστό, ενώ έγιναν πρότυπα προθυμίας και πίστης μέσα στους αιώνες.

Ο Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας.Εφέστιος εικόνα της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου



Ο Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου, εφέστιος εικόνα της Μονής από τα χρόνια του αυτοκράτορα Αλεξίου Α' Κομνηνού, τέλη 11ου - αρχές 12ου αιώνα.

Χριστούγεννα στις Αλησμόνητες Πατρίδες

  

«…Απ'τα αξημέρωτα πέρναγε ο φανοκόρος ανήμερα των Χριστουγέννων  και της Πρωτοχρονιάς.  Κι άναβε στους δρόμους τις λάμπες με το κοντάρι του. Μετά χτύπαγε τις πόρτες και τα πατζούρια των σπιτιών, για να ξυπνήσει ο κόσμος . Να πάει στην  λειτουργία  από  νωρίς, πριν ακόμα φέξει .

 Το πρώτο σπίτι που πήγαινε ήταν το δικό τους.  Χτύπαγε το πατζούρι του παπά Ζαχαρία . Έπειτα προχώραγε στα υπόλοιπα σπίτια. Η παπαδιά η Βασιλοπούλα  ήταν ξύπνια πολύ πιο πριν. Σιγά να μην περίμενε τον φανοκόρο …Είχε ήδη ξυπνήσει τον παπά- Ζαχαρία . Ντυνόταν εκείνος με τα καλά του ράσα κι έφευγε πρώτος για να ανοίξει την εκκλησία . Έπειτα η παπαδιά φόραγε τα γιορτινά της, τυλιγόταν με το βαρύ πανωφόρι και σκέπαζε το κεφάλι της με το καλό μαντήλι.

  Πέρναγε φουριόζα απ την γειτόνισσα την Ζαρίφενα ,που την περίμενε απέξω και φτάνανε μαζί  στην εκκλησία. Ήταν δική τους συνήθεια ,να  είναι  πρώτες απ όλους στην λειτουργία. Υποδεχόντουσαν  με ευχές   τον κόσμο που  έμπαινε  στο ναό . Μυρώναν τις εικόνες, φτιάχνανε τα λουλούδια, κόβανε τα αρτόψωμα… 

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2022

Τήν συγκλόνιζε ὁ λιθοβολισμός τοῦ Στεφάνου καί μᾶς περιέγραφε μέ κλάματα κάθε λεπτομέρεια…(Γερόντισσα Γαλακτία)



  Κάθε πρωὶ ἔπρεπε νὰ περιμένω τη Γερόντισσα Γαλακτία νὰ περάσει μὲ πολὺ εὐλάβεια ὅλες τὶς εἰκόνες. Προσκυνοῦσε καὶ κουβέντιαζε στοὺς Ἁγίους. 

 Μετὰ ἔπαιρνε ἕνα δίφυλλο εἰκόνισμα καὶ περνοῦσε τὸ ΠΙ ποὺ κρατοῦσε ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω γιὰ νὰ μὴν τὸ ἀκουμπᾶνε οἱ δαίμονες. Τοὺς ἔβλεπε ποὺ τὴν πείραζαν καὶ ἤθελαν νὰ τὴν ρίξουν. Σταύρωνε τὸ κρεβάτι της μὲ τὸ σταυρὸ τοῦ παπποῦ της καὶ ὅλα τὰ βασικὰ σημεῖα τοῦ σπιτιοῦ. 
 Ἀκουμποῦσε τὸ κεφάλι πάνω στὸ τραπέζι τοῦ μεσαίου δωματίου καὶ ἄκουε μὲ πολλὰ δάκρυα τὸν ἀπόστολο καὶ τὸ εὐαγγέλιο ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ραδιόφωνο. 

Εἰδικὰ ὅταν ἔλεγε γιὰ τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο ξεσποῦσε σὲ λυγμούς: 
«Στεφανιό μου, Στεφανιό μου, Στεφανιό μου». 
Εἶχε δεῖ ζωντανὰ πολλὰ ἀπὸ τὰ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα. Τὴν συγκλόνιζε ὁ λιθοβολισμὸς τοῦ Στεφάνου καὶ μᾶς περιέγραφε μὲ κλάματα κάθε λεπτομέρεια…


κ. Ριρίκα Χρονάκη για την Γερόντισσα Γαλακτία

Πρῶτος Διακόνων ἀναδειχθείς, πρῶτος τοῦ Δεσπότου, ἐχρημάτισας μιμητής·



  Πρῶτος Διακόνων ἀναδειχθείς, πρῶτος τοῦ Δεσπότου, ἐχρημάτισας μιμητής· ὅθεν Ἀθλοφόρων, πρωτεύων Πρωτομάρτυς, τύπος αύτοῖς ἐγένου, πρώταθλε Στέφανε.

( Μεγαλυνάριον Αγίου Στεφάνου ,ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)

Το ενύπνιον του Αγ.Ρωμανού του Μελωδού μια Χριστουγεννιάτικη νύχτα...

 

Το ενύπνιον του Ρωμανού, όπου πήρε το ταλαντο να συνθέτει και να ψάλλει ύμνους, μια νύχτα των Χριστουγέννων στις Βλαχερνες.

Κι ενώ βρισκόταν στον ναό αυτό για την αγρυπνία τωνΧριστουγέννων, παρουσιάστηκε η Θεοτόκος κρατώντας στο χέρι ένα κοντάκιο, δηλαδή μια περγαμηνή τυλιγμένη σε κύλινδρο, και του έδωσε να το φάει. 
 Μόλις το γεύθηκε ο Ρωμα­νός, μια άφατη γλυκύτητα γέμισε το στόμα του· ανέβηκε στον άμβωνα και άρχισε να ψάλλει με φωνή αγγελική: 
«Η Παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει…», κοντάκιο που ψάλλεται μέχρι τις μέρες μας.

Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσυν και το σθένος να είσαι Χριστιανός


Mε αφορμή τα Χριστούγεννα, αλλά και την σημερινή επέτειο της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, εμείς θυμούμαστε τον πιο διάσημο αντιφρονούντα της, τον Ορθόδοξο Αλεξάντερ Σολζενίτσυν. Ένα Νομπελίστα συγγραφέα, που είναι διάσημος όχι μόνο για την αποκάλυψη της ωμής κρατικής ιδεολογικής βίας των στρατοπέδων γκουλάγκ, αλλά και για τον χριστιανικό ουμανισμό του και την αντίθεση σε μία ατομικιστική σχεδόν άθεη Δύση, που τελικά τον αντιμετώπισε με σχεδόν τον ίδιο τρόπο, όπως και η ΕΣΣΔ (Άβαλον των Τεχνών)

του Τζόσεφ Πηρς, βιογράφου του Σολζενίτσυν*

  Σε τούτες τις σκοτεινές μέρες, κατά τις οποίες η ισχύς του κοσμικού φονταμενταλισμού φαίνεται να βρίσκεται σε άνοδο και που η θρησκευτική ελευθερία φαίνεται να βρίσκεται σε κίνδυνο, είναι εύκολο για τους χριστιανούς να αποθαρρυνθούν. Τα σύννεφα του ριζοσπαστικού σχετικισμού φαίνεται να θολώνουν το φως της αντικειμενικής αλήθειας και μπορεί να γίνει δύσκολο να διακρίνεις οποιαδήποτε θετική πλευρά, που θα μας βοηθήσει να φωτίσουμε το μέλλον, με ελπίδα.

  Σε τέτοιους ζοφερούς καιρούς, το παράδειγμα των μαρτύρων μπορεί να είναι ενθαρρυντικό. Αυτοί που προσέφεραν τις ζωές τους για το Χριστό και την Εκκλησία Του, σε χαλεπότερους καιρούς από τους δικούς μας, είναι φάροι φωτός που διαλύουν το σκοτάδι, με το βάπτισμα αίματος τους. «Μπροστά σε τέτοιες θυσίες», λέει ο Βασιλιάς Ληρ στην κόρη του Κορδέλια, που σύντομα θα μαρτυρήσει, «οι ίδιοι οι θεοί ρίχνουν θυμίαμα”.

  Λέγεται ότι το αίμα των μαρτύρων είναι ο σπόρος της Εκκλησίας και, αν ισχύει αυτό, περισσότερος ματωμένος σπόρος έχει σπαρεί κατά τον περασμένο αιώνα, παρά σε οποιοδήποτε από τους ματωμένους αιώνες που προηγήθηκαν. Δεκάδες εκατομμυρίων έχουν σφαγιαστεί στους ποτισμένους με αίμα βωμούς του εθνικού και του διεθνούς σοσιαλισμού στην Ευρώπη, την Κίνα, την Καμπότζη και αλλού. Σήμερα, σε πολλά μέρη του κόσμου, εκατομμύρια επί εκατομμυρίων σφαγιάζονται στη μήτρα, στο όνομα των «αναπαραγωγικών δικαιωμάτων».

  Σε μια τέτοια επιφανειακή εποχή, αναδύεται η γιγάντια φιγούρα του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, ως ενός κολοσσού σθένους. Γεννημένος στη Ρωσία το 1918, μόλις μήνες μετά, που οι κοσμικοί φονταμενταλιστές είχαν σαρώσει την εξουσία στη Μπολσεβίκικη Επανάσταση, ο Σολζενίτσιν υπέστη πλύση εγκεφάλου από ένα κρατικό σύστημα εκπαίδευσης που του έμαθε ότι ο σοσιαλισμός ήταν δίκαιος και ότι η θρησκεία ήταν ο εχθρός του λαού. Όπως οι περισσότεροι από τους φίλους του στο σχολείο, σκλάβωσε τον εαυτό του στο πνεύμα των καιρών, έγινε άθεος και εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κόμμα.

Ολόκληρο το κείμενο στο avalonofthearts

Πόσο ὡραία γίνεται ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων, ὅταν ὁ Χριστός βασιλεύῃ στίς ψυχές των;

 

...Ὁ ἐν σπηλαίῳ γεννηθεὶς Κύριος μᾶς ἀπεκάλυψε, ὅτι ὁ Θεός μας δὲν εἶναι ὁ ψυχρὸς θεὸς τῶν φιλοσόφων οὔτε ὁ ἀπρόσιτος θεὸς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ εἶναι ὁ «Ἐμμανουήλ», δηλαδὴ «μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεὸς» (Ματθ. α´ 23).Ἔτσι καὶ τώρα μέσα στὸ σκότος ποὺ μᾶς περιβάλλει μποροῦμε νὰ δοῦμε Φῶς, νὰ ἐλπίσουμε, νὰ χαροῦμε.

   Ὁ Ἐμμανουὴλ εἶναι μαζί μας, γιὰ νὰ μᾶς παρηγορῇ, ὅτι ἔχουμε ὄχι μόνο παντοδύναμο ἀλλὰ καὶ φιλόστοργο Πατέρα, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ μᾶς ἀφήσῃ μόνους καὶ ἀβοηθήτους στὶς δυσκολίες μας. Ἀρκεῖ καὶ ἐμεῖς μὲ πίστι καὶ ταπείνωσι νὰ ζητήσουμε τὴν βοήθειά Του. Ἔχουμε ἄλλωστε ἀποδείξεις ὅτι ὁ παντοδύναμος Κύριος πολλὲς φορὲς ἔσωσε τὸ Γένος μας ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸ καὶ τὴν καταστροφή. Βέβαια γιὰ κάθε ἐπέμβασι τοῦ Ἁγίου Θεοῦ ἀπαιτεῖται καὶ ἡ δική μας μετάνοια.

   Πῶς θὰ ὑγιάνῃ ἡ κοινωνία μας, ὅταν ἐμεῖς, ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι, θεοποιοῦμε τὸν ἑαυτό μας, καλλιεργοῦμε ἕνα πολιτισμὸ φιλαυτίας, ποὺ εἶναι ἀδιέξοδος;

Τι καλά το λέει τ' αηδόνι(Παραδοσιακό Θράκης)

                      

Που ’σουν εψές λεβέντη μου
Κι αντιπροψές καλά μου
Τι καλά το λέει τ’ αηδόνι

Εψές ήμουν στους ουρανούς
Κι αντιπροψές στους Άγιους

Τον Άγγελό μου φίλευα
Και τον Χριστό κερνούσα

Και την κυρά την Παναγιά
Την επαρακαλούσα
Για να μου δώσει τα κλειδιά
Κλειδιά του Παραδείσου

Ν’ ανοίξω τον Παράδεισο
Να μπω να σεργιανίσω
Να δω που κάθονται οι φτωχοί
Που κάθονται οι αρχοντάδες

Στον ίσκιο κάθονται οι φτωχοί
Στον ήλιο οι αρχοντάδες
Και τους φτωχούς παρακαλούν
Και τους παρακαλούνε

Δώστε φτωχοί τον ίσκιο σας
Και πάρτε τα φλουριά μας
Ας έχουμε εμείς οι φτωχοί
ας έχουμε τον ίσκιο μας

Κι ας έχετε τα φλουριά σας
τι καλά το λέει τ' αηδόνι.

Η λαϊκή σοφία επισημαίνει, ότι δεν αρκούν τα φλουριά για τα όνειρα και τις ανθρώπινες ανάγκες.

Ὁ Χριστός γεννήθηκε στό σκοτάδι γιά νά διδάξῃ ὅτι ὅσο μένουμε μακριά του, θὰ ζοῦμε σάν τυφλοπόν­τικες στά αἰώνια σκοτάδια



Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἐν καιρῷ νυκτός.
(Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀπὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς ἡ λειτουργία τῶν Χριστουγέννων τελεῖται πολὺ νωρίς, προτοῦ νὰ φέξῃ).

Νύ­χτα γεννήθηκε ὁ Χριστός, ὄχι ἡμέρα, γιατὶ ἡ νύχτα μὲ τὸ σκοτά­δι της εἰκονίζει τὸ βαθὺ πνευματικὸ καὶ θρησκευτικὸ σκο­τά­δι, στὸ ὁποῖο ζοῦσε ὁ κόσμος τὶς παραμο­νὲς τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος.
Ὁ κόσμος εἶ­χε ἄγνοια ἐπάνω στὰ σπουδαιό­τερα ζητήμα­τα τῆς ζωῆς, ὅπως· για­τί ἤρθαμε στὸν κόσμο; ποιός εἶναι ὁ προορι­σμός μας; ἀ­πὸ ποῦ ἤρθαμε καὶ ποῦ πηγαίνουμε; ποιά εἶναι ἡ ἀρχή μας καὶ ποιό τὸ τέλος μας; ποιός εἶναι ὁ ἀληθι­νὸς Θεός;…
Ὁρίστε ζητήματα θεμελιώδη, σπουδαῖα, γιὰ τὰ ὁποῖα ὅμως ὁ ἀρχαῖ­ος κόσμος εἶχε σκοτάδι, μεσάνυχτα.
Ἡ ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων ζητοῦσε φῶς, καὶ φῶς δὲν ἔ­βλεπε.

Το Κάθισμα της Παναγίας.


Κάθισμα παλαιό της Παναγίας
Ιερά Μονή-Εκκλησία του Καθίσματος προς τιμήν της Θεοτόκου Μαρίας.
Σύγγραμμα του προσκυνητού Θεοδοσίου (Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου), που συντάχθηκε περί το 530 :
"Τρία μίλια από την πόλη των Ιεροσολύμων είναι ο τόπος, όπου η Κυρία μας Μαρία, η Μητέρα του Κυρίου, κατά το ταξίδι της στη Βηθλεέμ, κατέβηκε από τον όνο, κάθισε στην πέτρα ενός βράχου και τον ευλόγησε".
Η πέτρα αυτή χρησίμευσε ως κάθισμα αναπαύσεως της Μητέρας του Κυρίου, κατά το ταξίδι της, (ήδη εγκυμονούσα) κατά την Βηθλεέμ. Ταυτίζεται με την τοποθεσία, η οποία κατά τα μέσα του 5ου αι. ήταν γνωστή με το όνομα Κάθισμα Παλαιό(Sedes Vetus), και στης οποίας τα περίχωρα ανοικοδομήθηκε περί το 451 μ.Χ. η εκκλησία (Μονή) του Καθίσματος, δηλαδή προς τιμήν της Θεοτόκου.


 Η Μονή αυτή καταστράφηκε στο πέρασμα των αιώνων και των κατακτητών. Ο βράχος όμως αυτός, το λεγόμενο Κάθισμα της Παναγίας, σώζεται μέχρι σήμερα στον Ιερό Ναό Γενεθλίου της Θεοτόκου, στη πόλη της Μπετζάλλας, δυτικά της Αγίας Βηθλεέμ, στα 3-4 χιλιόμετρα περίπου απόσταση.

Όποιος αναζητά την απλότητα και θέλει να την κατακτήσει...


Όποιος αναζητά την απλότητα και θέλει να την κατακτήσει, ας αρχίσει να ξεριζώνει γρήγορα και με θάρρος τον καταραμένο εγωισμό και όλο το σύστημα της ιδιοτέλειας και της αυταρέσκειας και ας αγκαλιάσει απόλυτα την πίστη προς το Θεό.

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός