Ο άνθρωπος δεν παραδέχεται ότι αμαρτάνει, ότι αστοχεί δηλαδή ή ότι πάσχει.

Η παραβολή του Ασώτου Υιού είναι μία "ντεμοντέ", μία παρωχημένη παραβολή. Μάλιστα τής έχουμε αλλάξει και όνομα. Την ονομάζουμε πλέον: Η παραβολή του σπλαχνικού πατέρα, με αποτέλεσμα το κέντρο βάρους να μην πηγαίνει πλέον στη μετάνοια και την επιστροφή.

 Τι διδάσκει η παραβολή, ποιο είναι το κεντρικό της νόημα; 

Πατέρα, αμάρτησα ενώπιον σου και ενώπιον του Θεού. Αυτή η παραδοχή έχει αντικατασταθεί πλέον. Ο άνθρωπος δεν παραδέχεται ότι αμαρτάνει, ότι αστοχεί δηλαδή ή ότι πάσχει. Όλα είναι δικαίωμα του και για όλα τον συμβουλεύουν "μην αυτομαστιγώνεσαι, μην βασανίζεις τον εαυτό σου", προκειμένου να γλυτώσει τις ενοχές. Τα έχουμε ξαναπεί: η ενοχή είναι το συναίσθημα εκείνο που μάς καταλαμβάνει όταν μέσα μας τη στιγμή που αστοχούμε, βάζουμε το "ναι, αλλά είχα δίκιο". Η ενοχή με λίγα λόγια είναι δικανική, η μετάνοια υπαρξιακή.

 Εφόσον ο άνθρωπος αισθάνεται ότι δεν αστοχεί, ούτε πάσχει, υπεύθυνοι για την πτώση του είναι οι άλλοι και φυσικά ο Θεός. Τούς άλλους τούς κατηγορεί και τον Θεό τον απορρίπτει. Δεν υπάρχει. Ο άσωτος αυτό ακριβώς παραδέχεται. Την αστοχία του, την ανοησία του, τον εγωισμό του. Παραδέχεται ότι ήταν ένας νάρκισσος, ότι το κέντρο του πυρήνα του ήταν αποκλειστικά και μόνο ο εαυτός του.

 Εκεί βρίσκουμε τη ρίζα τόσο της παραβολής, όσο και την αιτία της περιθωριοποίησής της, καθώς λίγο ή πολύ έχουμε γίνει όλοι νάρκισσοι που ζητούν την αυτοεπιβεβαίωση. Άλλοι βαφτίζουμε τα πάντα δικαίωμα, άλλοι πηγαίνουμε στον ψυχολόγο για να μάς πει ότι δεν είμαστε τέλειοι, άλλοι βαφτίζουμε τους γύρω μας τοξικούς, και άλλοι τρέχουμε για "αυτοβελτίωση". Τώρα πώς θα αυτοβελτιωθείς, εάν μάθεις ότι σε όλα έχεις δίκιο, αυτό ένα ερώτημα αναπάντητο και αιωρούμενο.

 Φυσικά δεν είμαστε τέλειοι. Αυτό μάς το δείχνει πρώτα η σχέση μας με τον Θεό, γι' αυτό και βρισκόμαστε σε κατάσταση συνεχούς μετάνοιας. Εάν η τελειότητα ήταν μετρήσιμη και εφικτή, δεν θα υπήρχε η εξομολόγηση, δεν θα υπήρχε το ήμαρτον.
Και οι εντολές που όλοι τις απεχθανόμαστε και μάς καταπιέζουν, τι είναι τότε; Οι οδοδείκτες που σού δείχνουν ότι όντως δεν είμαστε τέλειος. Θα πέσεις. Άλλες θα τις πραγματοποιήσουμε και άλλες όχι. Στην πρώτη κατηγορία, προσέχουμε για να μη γίνουμε ο μεγαλύτερος γιος του πατέρα της παραβολής. Στη δεύτερη κατηγορία, ο πατέρας μας περιμένει για να παραδεχθούμε το "ήμαρτον".

Al.Ch. facebook