«...Φως που πατεί χαρούμενο,τον Άδη καί το Χάρο...»

«...Φως που πατεί χαρούμενο,τον Άδη καί το Χάρο...» !!! (Διονύσιος Σολωμός)

Η εν Χριστώ αναστάσιμη χαρμολύπη, στην εξόδιο ακολουθία τού Κυπριανού Παπαϊωάννου, τού πυρί τελειωθέντος, κατά τις μέρες τού ψευτό-Ρωμαίϊκου,
καί τού γενικού -υπό τού κατ'επίφασιν «"Ελληνικού" "Κράτους"»- κατά των Ελλήνων διωγμού.
Την Ακολουθία τελεί στην Κύπρο,ο ίδιος ο Ιερέας Πατέρας του.
Γύρω από το σώμα τού μάρτυρα,τα πέντε αδέλφια του, οι συγγενείς,οι φίλοι, καί όλοι εμείς,να ακουμπάμε το σκήνωμα του•προκλητικοί•με το χαμόγελο των κούρων τής αυγής τής ιστορίας, στο στόμα,βεβαιωμένοι για την αυγή τής ακατάλυτης ζωής στην οποία ο αδελφός μας Κυπριανός εισέρχεται.
Προκλητικοί,μη δεχόμενοι σαν πραγματικότητα τον θάνατο,
που ο κόσμος θεωρεί φυσικό,αλλά εμείς αφύσικο,γιατί γνωρίζουμε πως πλασθήκαμε αθάνατοι•
πως η ζωή δόθηκε άπαξ και δεν θα αρθεί ποτέ•
πως στα γρανάζια τού κόσμου,-που η φιλοσοφία του δεν πάει πέρα από το μνήμα,
την φθορά, το χώμα, καί τον θάνατο-οφείλουμε να είμαστε η άμμος που τα μπλοκάρει,καθώς ο κόσμος τού θανάτου, ενοχλημένος πληροφορείται πως ο άδης νικήθηκε,-πως πεθαίνοντας διαπιστώνεις πως ζεις-και θορυβημένος, με εθελοτύφλωση κρύβεται πιό βαθειά στον τάφο του, κλείνοντας αυτιστικά τ'αυτιά, τα μάτια, και το πρόσωπο στην πραγματικότητα των γεγονότων τής Αναστάσεως
και τής αναπάντεχης άνοιξης, που σαν ευλογημένη βροχή ηλίου,έρχεται και μάς ψιθυρίζει μέσα μας το μυστικό,πως, μόνο με το φωτοστέφανο μας
θα φανερωθεί μιά μέρα ποιοί πραγματικά, εν δυνάμει,θεοί κατά χάριν, είμαστε.
Χαίρε Κυπριανέ καί μην μάς ξεχνάς, ως αύριο που μαζί θα δειπνήσουμε.

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος