Δεν είναι βραβείο η Θεία Κοινωνία, βραβείο των καλών μας πράξεων.

  Όπως πάμε σε ένα γιατρό και τον παρακαλούμε να μας θεραπεύσει -είμαστε ετοιμοθάνατοι και ξέρουμε ότι μόνο αυτός ο γιατρός μπορεί να μας σώσει- και του λέμε: "σε παρακαλώ γιατρέ μου, σώσε με γιατί αλλιώς θα πεθάνω!" και αισθανόμαστε ότι είμαστε προ του θανάτου και όλα τελειώνουν, έτσι πρέπει να προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία. 

Ως εις τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων, ο Οποίος θα μας θεραπεύσει με την παρουσία Του.

 Δεν είναι βραβείο η Θεία Κοινωνία, βραβείο των καλών μας πράξεων. Η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο. Είναι εφόδιο ζωής αιωνίου.
Είναι φάρμακο που θα θεραπεύσει την ασθενή ύπαρξή μας όταν δια της ταπεινώσεως και της μετανοίας το υποδεχθούμε.

  Αν αυτό το προσέξουμε και βάλουμε σκοπό να κοινωνούμε τουλάχιστον κάθε Κυριακή, τότε σιγά-σιγά η καρδιά μας θα αποκτήσει μόνιμο ένοικο τον Χριστό μέσα της. Και όταν ο Χριστός κατοικεί στην καρδιά του ανθρώπου τότε φωτίζει, καθαρίζει, λαμπρύνει τον άνθρωπο και τότε ο άνθρωπος νικά όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του: Νικά τις φοβίες του, τις ανασφάλειές του, το άγχος του, τις μοναξιές του και πάνω από όλα τον θάνατο.

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

youtu.be/Ga05sgjFYJ8 (Η συχνή Θεία Κοινωνία)

πηγή