Παρασκευή 30 Ιουνίου 2023

«Και εδώ να τον αφήσεις θα σκοτωθεί»(Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης )


Φωτογραφία του 1949 η οποία εμφανίζει ασυρματιστές των ‘’Λόχων Ορεινών Καταδρομών’’ (ΛΟΚ) στον χειρισμό ασυρμάτου κατά την περίοδο του συμμοριτοπολέμου στην περιοχή του Γράμμου.

Ο κ. Μπαλάσκας εξιστορεί πώς γνώρισε τον ασυρματιστή στο Στρατό Άγιο Παΐσιο και πώς κατάλαβε τις ικανότητες που είχε ο άνθρωπος αυτός από νεαρή ηλικία (στο τέλος του κειμένου η συνέντευξη).

 Το πρώτο πράγμα που έκανε και κέντρισε το ενδιαφέρον του συστρατιώτη του, αλλά και όλων των άλλων στρατιωτών ήταν να προβλέψει την απώλεια ενός στρατιώτη πυροβολητή.

Όπως δήλωσε σε συνέντευξη του ο Βασίλειος Μπαλάσκας επρόκειτο να προωθήσουν στο μέτωπο δύο από τα τέσσερα πυροβόλα που είχαν (τα άλλα δύο θα τα κρατούσαν τα μετόπισθεν)...

Τότε τον πλησίασε ο στρατιώτης πυροβολητής και του είπε να μην πάει εκείνος μπροστά, αλλά να μείνει πίσω.
Ο διμοιρίτης του έκανε το χατίρι, αλλά τότε ήρθε η προφητεία του νεαρού ασυρματιστή:
«Και εδώ να τον αφήσεις θα σκοτωθεί», είπε ο Άγιος Παΐσιος στον κ. Μπαλάσκα.

Και όντως έτσι έγινε.

Ιερά Μονή Αγίων Αποστόλων στην Καπερναούμ

                         
Επιμέλεια – παρουσίαση εκπομπής, δημιουργία βίντεο και μοντάζ: Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Νικολάου
 
«Άγιοι Τόποι: Εκεί όπου έστησαν οι άχραντοι πόδες του Κυρίου»
 
  Σε αυτό το επεισόδιο βρισκόμαστε στην Καπερναούμ. Κάνουμε λόγο για την ιστορική Ιερά Μονή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου που ανήκει στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων. 

  Στο σημείο που βρίσκεται η Ιερά Μονή ήταν το σπίτι που ενώ δίδασκε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός και πλήθος κόσμου βρισκόταν μέσα και έξω από αυτό, έφεραν έναν παράλυτο για να τον θεραπεύσει. Επειδή όμως δεν μπορούσαν να πλησιάσουν στο σημείο που βρισκόταν ο Χριστός, ανέβηκαν στην σκεπή του σπιτιού, την χάλασαν και από εκεί κατέβασαν μπροστά στα πόδια του Ιησού τον παράλυτο και Εκείνος τον θεράπευσε. 

 Σε αυτό το επεισόδιο έχουμε κοντά μας τον Αγιοταφίτη Μοναχό του Ελληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και επιστάτη της Ιεράς Μονής των Αγίων Αποστόλων στην Καπερναούμ, οσιολογιώτατο μοναχό π.Ειρήναρχο.

''Επί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων...''



  Ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν δώδεκα ἀποστόλων ἀποτελεῖ ἀντανάκλαση τῆς μεγάλης χθεσινῆς ἑορτῆς τῶν πανευφήμων καί πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, προεκτείνει δηλαδή τήν τιμή πού ἀποδίδει ἡ ᾽Εκκλησία μας στούς μεγάλους αὐτούς ἀποστόλους: κατά τήν ὑμνολογία, στόν μέν Πέτρο τήν τιμή τοῦ προεξάρχοντος τοῦ κύκλου τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, στόν δέ Παῦλο τήν τιμή τοῦ κοπιάσαντος ὑπέρ πάντας ἄλλους στό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου σέ ὅλα τά ἔθνη.

 Συμβαίνει κάτι παρόμοιο μέ ὅ,τι διαπιστώνουμε στίς μεγάλες ἑορτές τῆς ᾽Εκκλησίας: μετά ἀπό ἕνα σπουδαῖο γεγονός, τήν ἑπομένη τιμᾶται τό πρωταγωνιστοῦν πρόσωπο. ᾽Αντιστοίχως λοιπόν σήμερα: μετά τήν ἑορτή τῶν πρωτοθρόνων λεγομένων ἀποστόλων ἑορτάζουμε συνολικά ἐκείνους πού εἶχαν τήν ἴδια ἰδιότητα μέ αὐτούς, τήν ἰδιότητα καί τό χάρισμα τοῦ ἀποστόλου.

  Ἡ σύναξη τῶν ἀποστόλων, πέραν τοῦ ὅτι δίνει τήν ἀφορμή γιά νά δεῖ κανείς τήν κατά Χριστόν βιοτή καί τό ἔργο καθενός ἀπό αὐτούς, θέτει τόν προβληματισμό τῆς ἀποστολικότητας τῆς ᾽Εκκλησίας, τί σημαίνει δηλαδή ὅτι ἡ ᾽Εκκλησία εἶναι ἀποστολική, ὅπως τό ὁμολογοῦμε διαρκῶς στό σύμβολο τῆς πίστεως: πιστεύουμε ῾εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν ᾽Εκκλησίαν᾽.
 
Ἡ ᾽Εκκλησία μας λοιπόν εἶναι ἀποστολική, διότι θεμελιώνεται ῾ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων᾽. Βασικός θεμέλιος λίθος, βασικό ἀγκωνάρι εἶναι ὁ ᾽Ιησοῦς Χριστός - ὁ

Ο ζήλος μας ας είναι στραμμένος όχι στα θαύματα των Αποστόλων, αλλά στις Πράξεις τους.



Ο ζήλος μας ας είναι στραμμένος όχι στα θαύματα των Αποστόλων, αλλά στις Πράξεις τους.
Γι’ αυτό και το σχετικό βιβλίο επιγράφεται Πράξεις των Αποστόλων.
Μιμήσου, λοιπόν, τον ορθό τρόπο ζωής των Αποστόλων και δεν θα είσαι κατώτερός τους. 
Διότι τους Αποστόλους τους ανέδειξαν όχι τα θαύματα, αλλά η καθαρή ζωή τους. 
Οι Απόστολοι δεν έγιναν σπουδαίοι για τα θαύματα, αλλά για την άγια ζωή τους.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Σφραγίδα άρτου.Ιερός Ναός Αγ.Δώδεκα Αποστόλων στην Αδριανούπολη


  Σφραγίδα άρτου που βρίσκονταν στον Ιερό Ναό των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων στην πόλη της Αδριανούπολης και χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 19ου αι. (1850-1900). 
  Η εκκλησία των Δώδεκα Αποστόλων η οποία δυστυχώς έχει κατεδαφιστεί για την κατασκευή αντιπλημμυρικού αναχώματος, ήταν χτισμένη στην περιοχή του Κιρισχανά καμιά τριακόσια μέτρα νότια από τον σημερινό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης που λειτουργεί ανακαινισμένος. Ιερά κειμήλια και εικόνες των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων, μεταφέρθηκαν το 1922 σε ομώνυμο ναό στην πόλη της Δράμας και σήμερα πολλά από αυτά φυλάσσονται στο Εκκλησιαστικό Μουσείο της.
  Στην σφραγίδα της φωτογραφίας διακρίνεται η ανάγλυφη παράσταση της Συνάξεως των Αποστόλων. Χαρακτηριστικό οι λεπτομέρειες στις μορφές και τα ιμάτιά τους. Ανάμεσά τους απεικονίζεται η Εκκλησία του Χριστού ως μικρός ναός, που πιθανότατα να απεικονίζει και τον κατεδαφισμένο ομώνυμο ναό της Αδριανουπόλεως.
Περιμετρικά υπάρχει η επιγραφή: "Η ΑΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ
".

Η φυλακή του Αγίου Παύλου στην Ρώμη


 «Στην πρώτη μου απολογία κανένας δεν μου συμπαραστάθηκε, όλοι με εγκατέλειψαν. Μακάρι να μην τους καταλογισθεί… ο Δημάς με εγκατέλειψε… ο Κρήσκης πήγε στην Γαλατία, ο Τίτος στην Δαλματία… τον Τυχικό τον έστειλα στην Έφεσο… τώρα μόνο ο Λουκάς είναι μαζί μου…» (Β΄ Τιμ.)


  Στην δεύτερη και τελευταία φυλάκιση του στην Ρώμη ο Παύλος κρατήθηκε στην φυλακή που σκάφτηκε από τον αρχαίο βασιλιά της πόλης Σέρβιο Τούλλιο (6ος αιώνας π. Χ.) και είχε το όνομά του, «Tullianum». 
 Εκεί τον φυλάκισε ο Νέρωνας και αργότερα διέταξε τον αποκεφαλισμό του. Στην ίδια φυλακή κρατήθηκε και ο Πέτρος.


 Λέγεται ότι στην πηγή του νερού που τρέχει στο υπόγειο της φυλακής, ο Κορυφαίος απόστολος βάπτισε πολλούς ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και δύο από τους δεσμοφύλακές του, τον Μαρτινιανό και τον Πρόκεσσο, οι οποίοι μαρτύρησαν μετά την σταύρωση του Πέτρου.

Στην φωτογραφία το εσωτερικό της Τουλλιανής φυλακής, που από τα μεσαιωνικά χρόνια ονομάζεται «Μαμερτίνη». Η είσοδος στο κάτω κελλί γινόταν από μια στρογγυλή τρύπα στο πάτωμα, χωρίς άλλον εξαερισμό ή φωτισμό, ούτε πρόβλεψη για αποχωρητήριο.

+Ε. Γ.

Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος. Δομήνικος Θεοτοκόπουλος


Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος. Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Μουσείο Ερμιτάζ (σοβιετικό γραμματόσημο επί Λεονίντ Μπρέζνιεφ).

Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου- Οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος & Παῦλος


Απορώ και εξίσταμαι, πώς οι άγιοι Απόστολοι που εορτάζουμε σήμερα, κατόρθωσαν τέτοια μεγάλα και εξαίσια θαύματα! Και πώς κανείς να μη θαυμάσει και να μην απορήσει;

Αναλογισθείτε, αδελφοί μου· τι ήταν πριν ο Απόστολος Πέτρος; Ένας ψαράς. Τίποτε άλλο δεν ήξερε από το να ψαρεύει, να πιάνει ψάρια με το δίχτυ στη λίμνη Γενησαρέτ. Και ξαφνικά τον βλέπετε κήρυκα όλης της οικουμένης. Τόση χάρη και γλυκύτητα είχαν τα λόγια του, ώστε σε μια ομιλία του πίστεψαν τρεις χιλιάδες και άλλοτε πέντε χιλιάδες, τους οποίους και βάπτισε.

Άφοβος και άτρομος στέκεται μπροστά σε βασιλείς και τυράννους, διδάσκοντας και ελέγχοντας και μένοντας απτόητος στις απειλές και τους κινδύνους. Πρόθυμος και ακούραστος, αν και ήταν γέροντας, αρχίζει το κήρυγμα από την Ιερουσαλήμ, τρέχει στην Ιουδαία, Αντιόχεια, Πόντο και Γαλατία, Βιθυνία και Καππαδοκία, Ευρώπη και Ασία. Στη Ρώμη μαρτύρησε για τον Χριστό με το να σταυρωθεί από τον Νέρωνα έχοντας κάτω το κεφάλι.

Πέμπτη 29 Ιουνίου 2023

Θαυμαστή Εικόνα των Αγίων Πέτρου και Παύλου που Αγιογράφησε ο Άγιος Σάββας ο εν Καλύμνω

 Θαυμαστή Εικόνα των Αγίων Πέτρου και Παύλου που Αγιογράφησε ο Άγιος Σάββας ο εν Καλύμνω που ασκήτευε στο ιερό Κάθισμα της Παναγίας του Γραβά. Ευλογία του Γέροντα του Ησυχαστήριου Αγίου Νεκταρίου Λουκακίων Πάτμου, Αντίπα.

πηγή

Ο Όσιος Ιάκωβος με τον νεοκαρέντα μοναχό του π.Νικόδημο



Ο Όσιος Ιάκωβος με τον νεοκαρέντα μοναχό του π.Νικόδημο, στην Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ.

Ἡ Παναγία Φανερωμένη τῶν Κυδωνιῶν (Αϊβαλί).


28 Ιουνίου
Πριν από πολλά χρόνια, στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας, σ’ αυτή την Ελληνική αλλά σκλαβωμένη στους τούρκους πολιτεία, συνέβη ένα μεγάλο και θαυμαστό γεγονός που απεδείχθη ως πραγματική ευλογία του Θεού για ολόκληρη την Χριστιανοσύνη.
«Ημέρα λαμπροφόρος πάσιν εξέλαμψε…» στις 28 Ιουνίου του 1852 στις Κυδωνίες, όταν αποκαλύφθηκε με θαυμαστό τρόπο, η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης, όπως ονομάστηκε, εξαιτίας του πλήθους των θαυμάτων τα οποία η Θεοτόκος πραγματοποίησε, για να ενδυναμωθεί η πίστη των Χριστιανών και να διαλυθούν οι αμφιβολίες των άθεων και αδιάφορων ανθρώπων στους δύσκολους καιρούς της τουρκοκρατίας…

  Σαν αστραπή μεταδόθηκε εκείνη την ημέρα το χαρμόσυνο μήνυμα από στόμα σε στόμα σε όλη την πολιτεία. Η εικόνα της Παναγίας είχε βρεθεί. Ευλογία μεγάλη για όλη την πολιτεία είχε φέρει το θεϊκό αυτό σημείο. Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους. Οι καμπάνες στις Εκκλησίες χτυπούσαν γιορτινά. Οι δύσπιστοι απορούσαν και έτρεχαν να ιδούν από κοντά με τα μάτια τους, το αναπάντεχο θαύμα. Παράμερα στα ανασκαμμένα αναχώματα, μια απλοϊκή, φτωχή κοπέλα, η Ευαγγελινή, γονατιστή με σκυμμένο το πρόσωπο, προσπαθούσε να κρύψει τα αναφιλητά και τα δάκρυά της. Συγκινημένη καθώς την παρηγορούσαν οι Αϊβαλιώτισσες γυναίκες, ένιωθε ανακούφιση και δικαίωση, καθώς είδε τους εργάτες να βρίσκουν επιτέλους και να βγάζουν από τη γη, μετά από κουραστική εργασία την Αγία Εικόνα με την πανσεβάσμια μορφή της Παναγίας.

  Αρκετό καιρό πριν, η Ευαγγελινή, ζούσε με αγωνία την όλη υπόθεση. Από την πρώτη στιγμή που άρχισε να ενυπνιάζεται επανειλημμένα την Παναγία και να της υποδεικνύει κάποιο σημείο στη γη του Αϊβαλιού, όπου υπήρχε κρυμμένη η εικόνα Της, η κοπέλα με δισταγμό είχε εμπιστευθεί τη θεία αυτή αποκάλυψη σε ανθρώπους που πίστευε ότι θα την βοηθούσαν. 
 Όμως οι ειρωνείες, ακόμα και οι απειλές τους, δεν την πτόησαν. Παρακίνησε κάποιους πιο έμπιστους Αϊβαλιώτες να ανασκάψουν στο μέρος εκείνο, σ’ έναν κήπο που καθώς λένε τον ονόμαζαν «περιβόλι του Σαλιόκολα» και ήταν κοντά στη γνωστή ενορία της Κάτω Παναγιάς, της Ζωοδόχου Πηγής, σε απόσταση εκατό περίπου μέτρων από την παραλία, τον «Καντηλί γιαλό». 
 Όσο οι εργάτες έσκαβαν και δεν έβρισκαν τίποτα, η αγωνία κορυφωνόταν καθώς και οι επικρίσεις και οι αντιδράσεις.

Στη φτωχειά μας την αυλή...

Στη φτωχειά μας την αυλή...Γιάννης Πουλόπουλος

Στη φτωχειά μας την αυλή
κάποια πίκρα μας τυλίγει
πάντα υπάρχει καρδιοχτύπι
και το δάκρυ δεν μας λείπει!

Στη φτωχειά μας την αυλή
η χαρά μας είναι λίγη
αλλά μάθαμε όταν κλαίμε
Δόξα τω Θεώ να λέμε!

Στη φτωχειά μας την αυλή
βγήκε ένα λιγνό δενδράκι
δεν μας νοιάζει το καημένο
έτσι που είναι μαραμένο

Στη φτωχειά την αυλή
θαρθει το καλοκαιράκι
το δεντράκι μας θ' ανθίσει
κι η ζωή θα ξαναρχίσει!!

Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος
Ταινία: ''Η θεία μου η χίπισσα''

Η σταύρωση του Αποστόλου Πέτρου(τοιχογραφία)


Η τοιχογραφία αυτή βρίσκεται στην Μονή του Προφήτη Ηλία στο χωριό Καραισκάκη, στην κολώνα στο κέντρο της αψίδας του ναού, απέναντι από το Ιερό Απεικονίζει τον Απόστολο Πέτρο σταυρωμένο ανάποδα . 
Χαρακτηριστικές οι κινήσεις των Ρωμαίων στρατιωτών που τον καρφώνουν
Στο ίδιο σημείο στα εσωτερικά μέρη της αψίδας είναι ιστορημένα και τα μαρτύρια του Παύλου του Ιωάννη και του Ανδρέα ο οποίος εδώ απεικονίζεται σταυρωμένος επάνω σε δέντρο ελιάς

Domine, quo vadis?
Κατά τη διάρκεια των διωγμών του Νέρωνα, ο Απόστολος Πέτρος διέφυγε από τη Ρώμη. Ενώ περπατούσε στην Αππία Οδό είχε ένα όραμα του Χριστού ο οποίος κουβαλούσε το Σταυρό του. Τότε ρώτησε, “Κύριε, πού πηγαίνεις;” Η απάντηση που έλαβε ήταν πως ο Χριστός πήγαινε στη Ρώμη για να σταυρωθεί και πάλι. Αργότερα ο Πέτρος επέστρεψε στη Ρώμη όπου και μαρτύρησε με τον ίδιο τρόπο.

Τετάρτη 28 Ιουνίου 2023

Πρόσεχε να μη μεταλαμβάνεις από συνήθεια.


«Πρόσεχε να μη μεταλαμβάνεις από συνήθεια.
Να είναι για σένα η κάθε Κοινωνία όπως την πρώτη φορά που μετάλαβες
και σα να είναι και η τελευταία σου, πριν πεθάνεις».

Άγιος Πορφύριος  Καυσοκαλυβίτης

27 Ιουνίου 1958.Τούρκοι στασιαστές δολοφονούν εν ψυχρώ τον μοναχό Νεκτάριο και τη γερόντισσα Αγαθονίκη.


Στις 27 Ιουνίου 1958, Τούρκοι στασιαστές δολοφονούν εν ψυχρώ στο χωριό Αβδελλερό τον μοναχό Νεκτάριο και τη γερόντισσα Αγαθονίκη.

Ο μοναχός Νεκτάριος βρισκόταν σε χωράφι δίπλα από την Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και κουβαλούσε δεμάτια από σανό. Του επιτέθηκαν αναίτια ένοπλοι Τουρκοκύπριοι πυροβολώντας τον πισώπλατα. Δέχτηκε ακόμη έξι πυροβολισμούς και στη συνέχεια 16 μαχαιριές.

Η γερόντισσα Αγαθονίκη άκουσε τους πυροβολισμούς και τις κραυγές του Νεκταρίου και έτρεξε να τον βοηθήσει. Οι Τούρκοι την πυροβόλησαν θανάσιμα λίγα μέτρα μακριά του.

Τη χρονιά 1958 παρατηρήθηκε μια κλιμακούμενη επιθετικότητα με αιματηρές ενέργειες Τούρκων στασιαστών εναντίον Ελληνοκυπρίων και ελληνοκυπριακών περιουσιών, με την ανοχή και ενίοτε την υποκίνηση των αγγλικών αρχών (πχ η σφαγή των 8 Κοντεμενιωτών στις 12 Ιουνίου 1958).

Εμφανίστηκε στο προσκήνιο η παραστρατιωτική οργάνωση ΤΜΤ (Turk Mukavement Teskilati: Τουρκική Οργάνωση Αντίστασης)
παίρνοντας τη σκυτάλη από τη ΒΟΛΚΑΝ, πλήρως ελεγχόμενη από την Τουρκία, με επικεφαλής της πολιτικής πτέρυγας τον Ραούφ Ντενκτάς και με αρχηγούς τους υπό κάλυψη απεσταλμένους από το Γραφείο Ειδικού Πολέμου του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, συνταγματάρχη Ριζά Βουρουσκάν και άλλους αξιωματικούς.
Η ΤΜΤ δραστηριοποιήθηκε κυρίως μεταξύ του 1958 και του 1974, προωθώντας τη διαίρεση της Κύπρου.

Ο Ραούφ Ντενκτάς, σε συνέντευξή του το 1996, ανέφερε για την ΤΜΤ: «Η ίδρυσή της δεν συνέβαλε μόνο στην εποχή που ιδρύθηκε. Υπήρξε μια οργάνωση που είχε στους κόλπους της πειθαρχημένους και πατριώτες νέους. Συνέβαλε στους εθνικούς αγώνες και μας οδήγησε στην 20ή Ιουλίου 1974».

Πήραν παιδί μου οι άτιμοι οι κομμουνιστές την εξουσία και μας πήραν τα πάντα:τα μαλλιά,την γη,τα ζώα μας.Ένα μόνο δεν μας πήραν.Την ψυχή!



''Πήραν παιδί μου οι άτιμοι οι κομμουνιστές την εξουσία και μας πήραν τα πάντα:τα μαλλιά,την γη,τα ζώα μας.Ένα μόνο δεν μας πήραν.Την ψυχή!''

Στις 28 Ιουνίου 1912 γεννιόνταν η Elisaveta Rizea,η γενναία γυναίκα από την Νουκσοάρα της Ρουμανίας

«Έπειτα με ανέβασαν δεμένη πάνω σε μία καρέκλα,από εκεί σε ένα τράπεζι και πάλι σε μία καρέκλα.Μου πέταξαν το μαντήλι από τα μαλλιά.''Λέγε'',μου ούρλιαζαν!

Πέταξαν κάτω το σεγκούνι μου.Εγώ τότε είχα μία μακριά και χοντρή αλογοουρά .Έδειχνα αλλιώς στα 38 μου χρόνια.Μου έδεσαν την αλογοουρά από τον γάντζο της λάμπας(στο σπίτι του τσιφλικά).Ο Κίρνου τράβηξε την καρέκλα και ένας άλλος τράβηξε το τραπέζι.Τα μαλλιά μου έμειναν στον γάντζο και εγώ έπεσα κάτω..Έτσι μου ξερίζωσαν τα μαλλιά.Εγώ όμως δεν πρόδωσα τους δικούς μας.

Η Ελισαβέτα Ρίζεα καταδικάστηκε σε φυλάκιση 13 χρόνων στις πιο σκληρές κομμουνιστικές φυλακές επείδη στήριξε ενεργά την αντικομμουνιστική αντίσταση της ομάδας Αρσενέσκου-Αρνατσόιου στα Όρη Φαγκαράς.

Αιωνία η μνήμη αυτής!

Τότε ήταν αλλιώς.. Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά να μπει ο ήλιος κι ο Θεός...


Τότε ήταν αλλιώς..
Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά να μπει ο ήλιος κι ο Θεός
κι οι καρέκλες αργά το απόγευμα, έβγαιναν στο πεζοδρόμιο.

Ο τόπος όλος μύριζε γιασεμί, βασιλικό και δυόσμο.

Τα βράδια σου λιγωνόταν η ψυχή από τη μυρωδιά
του νυχτολούλουδου κι αυτή γεμάτη απ' την ονειροπόληση
έκανε θαρρείς το γύρω του κόσμου.

Ήταν τότε που οι άνθρωποι μοιράζονταν τη χαρά και τη λύπη
την πείνα, τον καημό και τ' όνειρο..

Γιατί οι πατέρες επέμεναν ότι το ορθό δόγμα φέρνει και το ορθό ήθος;


  Γιατί εάν ο άνθρωπος δεν έχει σωστή σχέση με το Θεό, δεν μπορεί να έχει σωστές σχέσεις και με τους άλλους ανθρώπους γύρω του.
Εάν δε βιώσει αυτήν την ουσία της αγάπης του Κυρίου προς τον άνθρωπο, εάν δεν καταλάβει ότι: η αγάπη προς τον άνθρωπο τελειούται μέσα στη θυσία για τον άλλο άνθρωπο!
 Εάν δεν καταλαβει και εάν δεν ζήσει την ελευθερία που του δίνει αυτή η τελεία αγάπη κι ότι αυτός που αγαπά τέλεια, δεν μπορεί να φοβάται τον άλλο άνθρωπο! Δεν μπορεί να βλέπει τον άλλο σαν κίνδυνό του.
 Ή να βλέπει ότι απειλείται από τον άλλο ή να αισθάνεται ότι γίνεται υποχείριό του ή ότι ο άλλος τον εκμεταλλεύεται..
 Αυτές οι εκφράσεις που ακούμε κάθε μέρα ακόμα και μέσα στο χώρο της οικογένειας, να αισθάνεται ο ένας προς τον άλλο ότι "με εκμεταλλεύεται", "με χρησιμοποιεί", "με επιβουλεύεται", δεν είναι τίποτα άλλο παρά συμπτώματα ότι δεν έχουμε αυτήν την τέλεια αγάπη.
Δεν καταλάβαμε ότι η τελεία αγάπη είναι να δώσεις τον εαυτό σου υπέρ του άλλου ανθρώπου!
Όπως ο Κύριος έπραξε και έδωσε τον εαυτόν Του υπέρ όλου του κόσμου.

π.Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

Άγιος Παΐσιος: ''Την έλαβες την απάντηση''

Του Αρχιμ. π.Αχιλλίου Τσούτσουρα στην romfea.gr

[....]
Ιούλιος του 1991, μία ομάδα φοιτητών, έχουμε ξεκινήσει από την Σαλαμίνα για το Άγιον Όρος, το θαυμαστό περιβόλι της Παναγίας μας, με κύριο σκοπό να συναντήσουμε μαζί με τον αείμνηστο Γέροντά μας Ιγνάτιο(ο μακαριστός Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κυρός Ιγνάτιος (+ 26 Ιουνίου 2018)., τον πατέρα Παΐσιο τον Αγιορείτη, γεγονός το οποίο, όπως είπα, δεν ξεχάσαμε ποτέ και για το οποίο βέβαια θα τον ευγνωμονούμε πάντοτε...

Έχουμε προσκυνήσει στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου έχουμε επισκεφθεί όπως πάντα το φιλόξενο κελλί του λογίου Μοναχού π.Μωϋσέως, του Αγιορείτου, και ανηφορίζουμε για την Παναγούδα, παρακαλώντας τον Θεό να μας ανοίξει ο ήδη καταβεβλημένος με την υγεία του, χαρισματικός Γέροντας Παΐσιος.

Στον δρόμο παντού, μας συνόδευαν ψηλά ευσκιόφυλλα δέντρα, που μετρίαζαν την υπερβολική ζέστη της εποχής και πολύχρωμα πουλιά πετούσαν δίπλα μας, τραγουδώντας, κελαηδώντας και υμνώντας με το δικό τους χαρακτηριστικό τρόπο τον Άγιον Θεό. Πλησιάζοντας στο κελλί του πατρός Παϊσίου, είδαμε μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων να αποχωρούν και να μας λένε πως είναι κουρασμένος ο Γέροντας και αποσύρθηκε.

Μπαίνουμε μέσα στην αυλή , καθόμαστε στα αυτοσχέδια σκαμνάκια που είχε σκαλίσει ο ίδιος ο Γέροντας από κορμούς δέντρων και αναμένουμε. Μετά από λίγη ώρα, ακούγοντας και τις εκκλήσεις μας, ίσως και τις φωνές μας, ξεπρόβαλε ο ασκητικός μοναχός με έναν ξεθωριασμένο μάλλινο σκούφο στην κεφαλή του, από την απλοϊκή πόρτα του κελλιού του.

-Καλώς τον π.Ιγνάτιο και την συνοδεία του.

Τί θέλετε εδώ; μας είπε. Καλώς ήλθατε!

- Την ευχή σας, φωνάξαμε όλοι μαζί .

Ήλθαμε να πάρουμε την ευχή σας.

-Και ήλθατε ως εδώ γι' αυτό το λόγο; να πάτε να προσκυνήσετε την Παναγία εδώ στο Άγιον Όρος και να κάνετε υπακοή στον πνευματικό σας. Τί άλλο ανώτερο απ' αυτό; ήταν τα πρώτα λόγια που ακούσαμε από τον χαριτωμένο αυτό άνθρωπο, που έμοιαζε με άγγελο.

Καλωσόρισες, πάτερ Ιγνάτιε! Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, είπε στον Γέροντά μας.
Τί είναι όλοι ετούτοι εδώ; Είναι οι νέοι μας από την Σαλαμίνα, Γέροντα και ήλθαν να ακούσουν τα πατρικά σας λόγια.

-Τί να τους πω , να είναι καλά παιδιά, να αγαπούν τον Θεό, να μην κάνουν εκπτώσεις στην ζωή τους, και να προσπαθούν να ζουν πνευματικά.

Εἶχε τή χάρη ὁ Γέροντας να «βλέπει» καί νά γίνεται ἄγγελος καλῶν εἰδήσεων


 Μιά τριαντάχρονη γυναίκα ἀπό τή Λαμία, ἡ Β.Κ., μᾶς διηγήθηκε πώς τον Σεπτέμβριο τοῦ 1985 πῆγε μιά μέρα στο σπίτι της ὁ π. Βησσαρίων. Μπήκε στο σπίτι, ἔκαμε τόν σταυρό του και κάθησε στον καναπέ. Ἡ γυναίκα τόν ἐρώτησε τί θέλει νά τόν κεράσει. «Μόνο ένα ποτήρι νερό, παιδί μου, θέλω να μοῦ δώσεις, γιατί περπατάω πολλή ώρα και διψασα», τῆς εἶπε. Τοῦ πῆγε τό νερό καί τοῦ εὐχήθηκε στην ὑγειά του. Καί ἐκεῖνος τῆς ἀπάντησε: «Εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου».
«Παπούλη, δέν εἶμαι ἔγκυος», εἶπε αὐτή. Γύρισε, τήν κοίταξε, κούνησε το κεφάλι του και τῆς χαμογέλασε. Ἡ γυναίκα εἶχε δυό μεγάλα παιδιά καί δέν σκόπευε να γεννήσει τρίτο.
Στίς ἀρχές τοῦ ἑπόμενου χρόνου ἡ γυναίκα γέννησε ἕνα ὑγιέστατο αγοράκι, πού τό βάπτισε στη μονή Αγάθωνος, παρόντος τοῦ Γέροντα, καί τό ὀνόμασε Χρυσοβαλάντη.
Εἶχε τή χάρη ὁ Γέροντας να «βλέπει» καί νά γίνεται ἄγγελος καλῶν εἰδήσεων. Η χαρά του γιά τό καλό τῶν «παιδιῶν» του δέν τοῦ ἐπέτρεπε να κρατάει μυστικό αὐτό πού ἔβλεπε. Προέλεγε, γιά νά ἐνισχύει την πίστη τῶν ἀνθρώπων καί νά τούς προετοιμάζει ψυχικά γι' αὐτό πού ἐπρόκειτο νά ἀντιμετωπίσουν. Ἔτσι, γινόταν ὁδηγός καί ἀρωγός στο να βιώσουν ὅσο πιό χριστιανικά γινόταν τα συμβαίνοντα στη ζωή τους.

Θέλουν να διαγράψουν το Θεό από τον κόσμο και από τη ψυχή του ανθρώπου με οποιοδήποτε μέσο....

'Eστησαν το κατάλληλο περιβάλλον , στο οποίο αναπτύχθηκε η μασωνία και όλο το πολιτικό και κοινωνικό κακό .Ακόμα και ο οικουμενισμός αποτελεί εργαλείο της μασωνίας .
Η μασωνία , καλλιεργώντας μια σχετικότητα αξιών , αποσκοπεί στο να προσκυνάς έναν απρόσωπο ψευδόθεο , τον οικουμενικό "θεό" .

Ο οικουμενισμός συμβαδίζει με την παγκοσμιοποίηση .
Η ισοπέδωση όλων των εθνών , η δημιουργία μίας παγκόσμιας κυβέρνησης και ενός εννιαίου κράτους- ταυτόχρονα με τον οικουμενισμό , που αποσκοπεί στη δημιουργία μίας πανθρησκίας η οποία θα "ενώσει" όλες τις θρησκείες σε μία - όλα αυτά στοχεύουν στην εφαρμογή του τελικού σκοπού τους : την εγκαθίδρυση του "νέου ανθρώπου" , του αντιχρίστου .

Ο οικουμενισμός είναι ένα μεγάλο ψέμα, διότι αυτοί μιλούν στο όνομα μιας "αγάπης" εκτός Χριστού , η οποία σε οδηγεί εκτός Αλήθειας .
Εάν οι οικουμενιστές αγαπούσαν αληθινά τον κόσμο δε θα χώριζαν την αλήθεια από την αξία και τον πνευματικό πλούτο της αγιοπατερικής Παράδοσης της Εκκλησίας .
Αυτοί απογυμνώνουν το χριστιανισμό από την ομορφιά της Θείας Χάριτος .
Ο Θεός έφυγε απ' αυτούς κι έμεινε μόνον ο εαυτός τους :
" 'Οχι εμείς δεν Σε έχουμε ανάγκη , εμείς κυβερνούμε τον κόσμο , εμείς δίνουμε το ψωμί , εμείς προσφέρουμε την ευτυχία σ' αυτή τη γη.Ο Ιησούς πρέπει να φυλακιστεί ξανά ,για να μην ενοχλεί την πορεία μας" .

Θέλουν να διαγράψουν το Θεό από τον κόσμο και από τη ψυχή του ανθρώπου με οποιοδήποτε μέσο: αυτός είναι ο σκοπός του οικουμενισμού , τον οποίο πολέμησε ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς .
Ο οικουμενισμός και οι παγκοσμιοποίηση είναι οι πρόδρομοι των Καιρών της Αποκάλυψης .
Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου.

Τρίτη 27 Ιουνίου 2023

Ο Θεός ήθελε να σε κατευθύνει σωστά... αλλά εσύ επέλεξες να ακολούθησες την δική σου "χαλασμένη" πυξίδα !

 

  Υπάρχουν περιπτώσεις που αυτό που λέμε: "έτσι ήθελε ο Θεός"...δεν είναι τίποτα άλλο παρά συγκάλυψη των δικών μας λανθασμένων επιλογών και ατελειών.
Διότι η "θεία επέμβαση" πραγματοποιείται με πάρα πολλούς τρόπους...
  Όμως ο δικός μας εγωισμός και οι δικοί μας λογισμοί...διαστρεφουν την παρουσία του Θεού στη ζωή μας, την συκοφαντούν και την απορρίπτουν...με αποτέλεσμα να υποτασσόμαστε στο δικό μας θέλημα, που συνήθως απόγνωση και πόνο προσφέρει.
  Με απλά λόγια... έρχεται ο Θεός και σου απλώνει το χέρι Του κι εσύ το αρνεισαι.
Σου προσφέρει... λύση, κι εσύ... αδιαφορείς.
  Στο τέλος οδεύεις τον δρόμο της επιλογής σου και πέφτεις σε... "αδιέξοδο".
Και λες ....: Έτσι ήθελε ο Θεός...
Εμμμ... κάνεις λάθος...!!!
 Ο Θεός ήθελε να σε κατευθύνει σωστά... αλλά εσύ επέλεξες να ακολούθησες την δική σου "χαλασμένη" πυξίδα !!!

π.Γ.Πετρ.

Όσοι άνθρωποι απομακρύνονται από τον Θεό, επόμενο είναι να μη βρίσκουν πουθενά ανάπαυση.


  «Όσοι άνθρωποι απομακρύνονται από τον Θεό, επόμενο είναι να μη βρίσκουν πουθενά ανάπαυση. Γι’ αυτό γυρίζουν ανήσυχοι γύρω και από το φεγγάρι ακόμη, γιατί ολόκληρος ο πλανήτης μας δεν χωράει την πολλή τους ανησυχία, και γυρίζουν σαν το λουρί της μηχανής γύρω από την τρελή ρόδα και καταξοδεύουν πολλά (λεφτά στον αέρα)» 
(Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, έκδ. Ι. Ησυχ. «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης).

Ο όσιος Παΐσιος διαπιστώνει αυτό που διαλαλεί η Αγία Γραφή και όλη η Πατερική Παράδοση: ο άνθρωπος μακριά από τον Θεό δεν μπορεί να βρει καθόλου ανάπαυση, να γαληνέψει δηλαδή η ψυχή του, να μπορεί να χαρεί γιατί βρήκε την πνευματική ισορροπία του. 
 Ο εκτός Θεού άνθρωπος, ας είναι και χριστιανός – ο όσιος μιλούσε πάντοτε για τους «χριστιανούς κατ’ όνομα» – πάντοτε πελαγοδρομεί μέσα στη δίνη των παθών του, τα οποία τον κάνουν να λειτουργεί κυριολεκτικά ως «φτερό στον άνεμο». Ο ίδιος δεν ήταν που έλεγε ότι αν δεν τον κρατούσε η χάρη του Θεού θα ζούσε και ο ίδιος, έστω και καλόγερος, ως κοσμικός άνθρωπος, που αναλώνεται μέσα στα καταγώγια και τους τόπους της αμαρτίας; 

 Πόσο άμεσα εκφράζει την αλήθεια αυτή η υμνολογία της Εκκλησίας μας, όπως για παράδειγμα στο γνωστό τροπάριο από την Παρακλητική, που ο πιστός απευθύνεται στην Παναγία να γίνει ο κυβερνήτης της ψυχής του, γιατί κινδυνεύει να χαθεί μέσα στον βυθό της απώλειας λόγω της αμαρτίας; «Κυβέρνησε, Αγνή, την άθλια ψυχή μου και ελέησέ την που γλιστράει στον βυθό της απώλειας από το πλήθος των αμαρτιών της».

Σύννεφα και κρύβουν τ΄ άστρα-ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ


Σύννεφα και κρύβουν τ΄ άστρα
έτσι οι λύπες μας.
Μαύρη νύχτα ξελογιάστρα-
Σύννεφα και κρύβουν τ΄άστρα-
έτσ΄ οι λύπες μας.

Σύννεφα και συχνοβρέχουν-
έτσ΄ οι λύπες μας.
Ποταμοί τα δάκρυα τρέχουν-
Σύννεφα και συχνοβρέχουν-
έτσ΄ οι λύπες μας.

Σύννεφα και θα σκορπίσουν-
έτσ΄ οι λύπες μας.
Τ΄άστρα πάλι θα φωτίσουν-
Σύννεφα και θα σκορπίσουν-
έτσ΄ οι λύπες μας.

Ποιητική συλλογή ''Χειμωνανθοί''

Ο Όσιος ιερέας Σοφιανός Τσαντσαρίδης εξ Αργυρουπόλεως Πόντου



  Ο π. Σοφιανός ἔζησε ἀπό τό 1850 ἕως τό 1915 στόν συνοικισμό Βαρτάντων τῆς περιοχῆς Ἀργυρουπόλεως (πόλη τοῦ νομοῦ Τραπεζούντας καί ἕδρα τῆς ἐπαρχίας Χαλδίας, ἡ ὁποία Τουρκιστί ὀνομάζεται Κιμισχανᾶ ἤ Γκιουμούς χανέ καί εἶναι στόν νότιο Πόντο). 

  Γεννήθηκε καί ἀνατράφηκε μέσα σέ ἱερατική οἰκογένεια, τῆς ὁποίας τό γενεαλογικό δέντρο ἀπό πατέρα ἀριθμοῦσε πρός τά πίσω 16 γενιές ἱερέων, μέ τόν ἴδιο νά ἀποτελῆ τόν 17ο. Οἱ χρόνοι ἦταν δύσκολοι γιά τήν ἐπιβίωση τῶν χριστιανῶν ἀνάμεσα σέ μουσουλμανικό στοιχεῖο, πού ἦταν μέν σέ γειτονικά χωριά, ἀλλά περιέβαλλε τήν χριστιανική κοινότητα. Ὑπῆρχαν περιπτώσεις ἀπό μικροαφορμές νά ἐπιτίθενται οἱ Τοῦρκοι στούς Χριστιανούς, νά ἁρπάζουν τά περιουσιακά τους στοιχεῖα καί νά τούς ἀφήνουν μέσα στήν φτώχεια.Γιά τήν ἀνασυγκρότηση τῆς ἐνορίας, ὕστερα ἀπό ληστρικές ἐπιθέσεις τῶν Τούρκων, ὁ π. Σοφιανός ἐργαζόταν γιά νά τονώση τό ἠθικό τῶν ἀνθρώπων βοηθούμενος ἀπό τήν νύφη του Σοφία, σύζυγο τοῦ γυιοῦ του Μιχαήλ. Ἐκτός ἀπό τόν γυιό του Μιχαήλ εἶχε ἀκόμα τρεῖς θυγατέρες. Ὁ ἴδιος ἦταν πολύ ἐργατικός, χωρίς νά παραμελῆ τά ἱερατικά του καθήκοντα. Γι᾿ αὐτόν προεῖχε πρῶτα ἡ ὑπηρεσία στήν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Θεοδώρων καί ἔπειτα, κατά τόν ἐλεύθερο χρόνο του, ἐργαζόταν στά κτήματα, τήν κτηνοτροφία καί τήν μελισσοκομία.

  Ἀπό τούς καρπούς τῶν κτημάτων καί τόν τρύγο τῶν μελισσῶν ἔδινε ὡς εὐλογία σέ ἀνθρώπους, σέ οἰκογένειες, πού στεροῦνταν τά ἀπαραίτητα ἀγαθά. Τίς ἐλεημοσύνες δέν τίς ἔκανε ὁ ἴδιος, ἀλλά ἔστελνε κατά τίς βραδινές ὧρες τήν νύφη του. Ὅσες πάλι φορές χρειαζόταν νά συμβάλη καί ὁ ἴδιος προσωπικά, κατά τίς βραδινές ὧρες, ἄφηνε τίς εὐλογίες μπροστά στά σπίτια τῶν ἀνθρώπων πού εἶχαν ἀνάγκη καί ἔφευγε. Οἱ ἄνθρωποι πολλές φορές ἀναρωτιοῦνταν ποιός νά εἶναι αὐτός ὁ νυχτερινός ἐπισκέπτης πού ἔρχεται νά ἀνακουφίση τήν ἀνέχειά τους. Κάποια φορά κρύφτηκαν καί συνέλαβαν τόν «δράστη» ἱερέα Σοφιανό. Ἀπό αὐτό ἀποκτοῦσε μεγαλύτερο κῦρος καί τόν σέβονταν περισσότερο οἱ Χριστιανοί, ἀκόμα καί οἱ Τοῦρκοι.

  Οἱ ἀγαθοεργίες αὐτές τοῦ π. Σοφιανοῦ μᾶς ὑπενθυμίζουν τόν ἅγιο Νικόλαο Ἐπίσκοπο Μύρων, ὅταν βοηθοῦσε τούς πιστούς. Ἔτσι φαίνεται ἡ καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν τῆς ἐλεημοσύνης καί τῆς ἀγάπης, μέ τέτοιο τρόπο ὥστε νά μήν προσβάλλεται ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ ἄλλου, πού δέχεται τήν βοήθεια, ἀλλά καί νά ἀποφεύγη τόν ἔπαινο τῶν εὐεργετημένων.

  Γιά τήν εἰρήνη καί τήν ἀσφάλεια τοῦ χωριοῦ καί τῶν ἐνοριτῶν του ἔκανε προσευχές καί ἀγρυπνίες καί ὁ Θεός φύλαξε, ὥστε ποτέ οἱ Τοῦρκοι νά μήν βιοπραγήσουν στό χωριό τους. 
Ἔλεγαν οἱ Τοῦρκοι χωροφύλακες (τσανταρμάδες) στόν π. Σοφιανό: «Παπᾶ ἐφέντη, ἐρχόμαστε νύχτα νά ληστέψωμε τό χωριό σας καί δέν μᾶς ἀφήνουν νά περάσωμε δύο καβαλλάρηδες λευκοφορεμένοι˙ μᾶς κυνηγοῦν. Ποιοί εἶναι αὐτοί;». Προφανῶς θά ἦταν οἱ Ἅγιοι Θεόδωροι, οἱ προστάτες τοῦ χωριοῦ, στά ὀνόματα τῶν ὁποίων ἦταν ἀφιερωμένος ὁ Ναός τοῦ χωριοῦ Βαρτάντων.

Ζωντανό τον έγδαραν οι Τούρκοι στο Μεγάλο Κάστρο στις 17 Ιουνίου 1771…


  «Σωστό πανηγύρι στον οντά του Δάσκαλου, εκείνο το βραδινό. Και στη μέση του λαού εκείνος, ακούραστος, λες και δεν έφτανε από τόσο μακρινό ταξίδι, παρά ότι σηκωνόταν από ύπνο γλυκό κι έπαιρνε καιρό να στορήσει τα μεγάλα ονείρατα που είδε… 
Πρωί πρωί, την άλλη μέρα, η Μαρία ήταν καθισμένη στον αργαλειό και περίμενε. Είχε έτοιμα φάδια και στημόνια. Χτένια και μιτόχτενα. Έφτασε ο Δάσκαλος, έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτί με παράξενα σχέδια απάνω. 
“Αυτό παιδί μου είναι το φλάμπουρο μας. Γύρω σε τούτο θα καλέσω τους ραγιάδες να πολεμήσουν τον τύραννο.
 “Τρέμουσι τα χέρια μου, πατέρα. Εγώ θα το φάνω;”
 “Ναι, εσύ Μαρία. Εσύ θα φάνεις και θα κεντήσεις την πρώτη σημαία του πρώτου σηκωμού”.
 “Του πρώτου; Λογιάζεις να γίνει και δεύτερος;” 
“Μπορεί. Με μια μαναρέ δεν πέφτει ο πρίνος”».

 «Ο Βουρδουμπάς έκλαιγε με τον Κούτσουπα τη Χώρα των Σφακιών. Λαμπάδιαζαν τ’ αρχοντικά κι οι εκκλησίες κι οι μαγατζέδες και τ’ αργαστήρια. Μόνο το σπίτι του Γαλερού έμενε όρθιο και μέσα του στεγάστηκε ο Σερασκέρης. Ο Γιωργάκης με τον Βούρβαχη και τον Μωράκη, είχαν πάρει την απόφαση πια, τα σπίτια των ήσαν καμένα, δεν είχαν σκέψη άλλη από την εκδίκηση. […] 

Άγιος Μάρτυς Γερόντιος(τοιχογραφία)


Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Βασιλείδης καὶ Γερόντιος οι οποίο τελειώθηκαν διὰ ξίφους. Ναὸς τοῦ Ἁγίου Μάρτυρα Γεροντίου σωζόταν στὴν Κωνσταντινούπολη μέχρι τὰ τέλη τοῦ 14ου αιώνα

Τοιχογραφία 11ου αιώνα(;)στον ναό του Ανταβάλ στην Νίγδη Καππαδοκίας
Фреска XI (?) в.Andaval church. Nigde. Cappadocia

Το σταυρικόν τρόπαιον του βυζαντινού αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά. 10ος αιώνα μ.Χ.


Η μπροστινή και πίσω όψη του σταυρικού τροπαίου του Νικηφόρου Φωκά.
Τίμιο Ξύλο σε πλάκα από σκαλισμένο ελεφαντόδοντο.
Σήμερα σώζεται σε μία μικρή εκκλησία στην Cortona (Κορτόνα) της Ιταλίας.
Το σταυρικόν τρόπαιον του Νικηφόρου Φωκά θα περιέλθει στα χέρια των Λατίνων σταυροφόρων της Δ΄ Σταυροφορίας, μετά τη δήωση της Κωνσταντινούπολης το 1204.

 Το 1243 θα δωρηθεί από τον Βαλδουίνο Β΄ της Κωνσταντινούπολης, τελευταίο Λατίνο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης (1228 - 1261), στον φραγκισκανό

Αυτό το «περισσόν», λοιπόν, να μην το περιφρονούμε....



  "Ηξερα και έγω ένα πολύ προικισμένο παιδί, άριστος στο πανεπιστήμιο, σε σχολή θετικής επιστήμης, κιθάρα έπαιζε,ηθοποιός ήταν, διασκεδαστής μεγάλος στην παρέα, που πήρε μία μέρα την απόφαση να γίνει μοναχός στο Άγιον Όρος.
Κι όταν τον ρώτησα γιατί, μου λέει: 
 «Τι να σου πω θα στο πω απλά.
Δεν μπορώ να μασουλίζω κοτόπουλο μπροστά στην τηλεόραση, με κάμποσα παιδιά δίπλα, και με μία γυναίκα πότε γκρινιάζουσα, πότε ευχαριστημένη, κι εγώ πότε ευχαριστημένος και πότε όχι, κι αυτό να λέω ότι είναι η ζωή. . .
Δεν έχω κάποιο πρόβλημα, αλλά νομίζω ότι υπάρχει και κάτι παραπάνω άπο αυτό. Είναι παράξενο αυτό το κάτι παραπάνω πράγματι υπάρχει.

  Σημειωτέον ότι, όταν ο ίδιος πήγαινε στο Άγιον Όρος, όντας σε μία πολύ δύσκολη στιγμή, με όλους τους συγγενείς και τους φίλους του να του αντιτίθενται, και περιμένοντας στον σταθμό Λαρίσης το τρένο, άκουσε από κάπου παραπέρα την Φραγκοσυριανή («Μια φούντωση, μια φλόγα, έχω μέσα στην καρδιά, λες και μάγια μου χεις κάνει , Φραγκοσυριανή γλυκιά κλπ. ) , και άρχισε να κλαίει, νιώθοντας βαθιά κατάνυξη μέσα του: πίσω απ' την άπιαστη Φραγκοσυριανή ζούσε όλος ο πόθος αυτού του Θεού, η αγάπη Του, που έβαλε τον έρωτά Του μέσα μας. Αυτό το «περισσόν», λοιπόν, να μην το περιφρονούμε.... 

 Γιατί αυτό είναι και το νόημα της θείας Λειτουργίας... 
 Βλέπετε, στην θεία Λειτουργία δεν έρωτάσαι απλώς αν θέλεις να φάς και να πιείς, αλλά σου προσφέρεται Σώμα και Αίμα Χριστού. 
Δηλαδή το ψωμί και το κρασί που έφερες εσύ σου τα δίνει πίσω στην υπέρτατη μορφή, στην υπέρτατη ευλογημένη τους θεοειδή μεταβολή.

Σου δίνει δηλαδή κάτι πολύ περισσότερο απ' ό,τι κανονικά θα ήθελες. Και όλη η Εκκλησία, όλη η εκκλησιαστική ζωή έχει αυτό το υπερβολικό και υψηλό......

π. Νικόλαος Λουδοβίκος

Όλα ανάγονται στήν Πεντηκοστή...


Η ορθόδοξη θεολογία έχει κυκλικό χαρακτήρα. Είναι σάν ένας κύκλος. Όπου κι άν ακουμπήσης πάνω στόν κύκλο, ξέρεις όλο τόν κύκλο, γιατί όλος ο κύκλος ο ίδιος είναι...
Όλα ανάγονται στήν Πεντηκοστή. Τά μυστήρια τής Εκκλησίας, όπως η ιερωσύνη, ο γάμος, τό βάπτισμα, Η εξομολόγηση κ.λ.π., οι αποφάσεις τών Συνόδων κλπ.
Εκείνο είναι τό κλειδί τής ορθοδόξου θεολογίας, η Πεντηκοστή. Γι’ αυτό καί εκείνος πού φθάνει στήν θέωση μετά τήν Πεντηκοστή, οδηγείται εις πάσαν τήν αλήθειαν...

π. Ιωάννης Ρωμανίδης 

Δευτέρα 26 Ιουνίου 2023

Το Μοναστήρι του Οσίου Κασσιανου


  Το νεόκτιστο (2001) Μοναστήρι του Οσίου Κασσιανου (29 Φεβρουαρίου) στην περιοχή της Δοβρουτζάς(Dobrogea)της Ν.Α.Ρουμανίας κοντά στο σπήλαιο όπου ασκήτεψε ο Όσιος Κασσιανός

ΠΗΓΗ 

Ένα έθνος δεν εξαφανίζεται μονάχα με το χάσιμο της ζωής του,αλλά με το χάσιμο της ψυχής του...

Στρατής Μυριβήλης

"Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως ο αιώνας που περνάμε είναι ένας αιώνας ακατανοησίας. 
Αν ήμουνα ιστορικός, θα τον ονόμαζα «Αιώνα του Βαβέλ». 
Oι άνθρωποι έχουν μπερδέψει το νόημα των λέξεων, που επί πολλούς αιώνες εξέφραζαν μιαν ορισμένη έννοια και δεν γίνεται πια να συνεννοηθούν.
Όλοι κουβαλάμε πέτρες για τον νέο πύργο της Βαβέλ, που είναι ο μηχανικός πολιτισμός μας. Μεγαλοφυής και θρασύς πολιτισμός, που χτίζει τον πύργο του ενάντια στο Θεό. Τον πύργο τον πελώριο και τρομερό, που είναι έτοιμος να σωριαστεί πάνω στα υπεροπτικά κεφάλια των κτητόρων του, και όλοι ακούμε από τώρα να τρίζουν τα ατσαλένια θεμέλια του.

  Ζούμε σε μιαν εποχή φουρτουνιασμένη από γεγονότα, ιδέες και πράξεις αντιφατικές, που συνταράζουν την ανθρώπινη ψυχή και την γιομίζουν πότε με φρίκη και πότε με αυτοθαυμασμό. Η ζωή και η ευτυχία των ανθρώπων είναι πια έρμαιο και παιχνίδι στα χέρια των φοβερών δυνάμεων, που ο ανθρώπινος νους αποσπά μια προς μια από το απέραντο μυστήριο της Δημιουργίας του Θεού, και στο τέλος τις εξαπολύει ενάντια στην ίδια του την ύπαρξη.

  Μέσα σ' αυτή τη θύελλα του πνεύματος, του ατσαλιού και του αίματος, κάθε άτομο, όπως και κάθε έθνος, αγωνίζεται με όλα τα μέσα που διαθέτει να κρατηθεί όρθιο, να μην σαρωθεί από τον ανεμοστρόβιλο, να μην πέσει. Γιατί αλίμονο αν πέσει. Ξέρει τώρα πως από πάνω του θα περάσει ολόκληρη η αγέλη των έξαλλων ανθρώπων και των απάνθρωπων μηχανών, και θα τον λιώσει. Θα τον εξευτελίσει πρώτα ως το τελευταίο όριο της αντοχής του, και στο τέλος θα τον εξαφανίσει.

  Όμως ένας άνθρωπος, ένας λαός, ένα έθνος, δεν εξαφανίζεται μονάχα με τη φωτιά και με το σίδερο. Δεν εξαφανίζεται μονάχα με το χάσιμο της ζωής του. Εξαφανίζεται πιο σίγουρα, πιο τελειωτικά, με το χάσιμο της ψυχής του, της ψυχής του της ατομικής, της ψυχής του της ομαδικής.
Χάνω την ψυχή μου θα πει: χάνω την ουσιαστική μου ύπαρξη. 
 Χάνω την αίσθηση της ατομικής μου τέλειας ψυχοπνευματικής σύνθεσης, που

Μαρία Γλυμιδάκη – Μανωλαράκη η ηρωίδα απ’ το Μούλετε (Χρυσαυγή Κισσάμου) που επιβίωσε του Άουσβιτς



Είναι η ιστορία του κοριτσιού που πήγε αιχμάλωτη στο Άουσβιτς, επέζησε και μετά από πολλές περιπέτειες δραπέτευσε και επέστρεψε στο χωριό της, τη Χρυσαυγή Κισσάμου, περπατώντας. Τότε λεγόταν Μούλετε Κισσάμου.

  Όταν οι Γερμανοί έπεσαν στο χωριό της συνεννοήθηκαν οι κάτοικοι να κάνουν πως τους υποδέχονται για να στείλουν σήμα οι Γερμανοί στα επιτελεία τους πως τους υποδέχθηκαν σαν να ήταν «ιππότες εξ ουρανού» κατά Ρίχτερ, σήμερα. Μετά όμως την «υποδοχή» να τους εκτελέσουν όλους τους αλεξιπτωτιστές. Αυτό το έκαναν για να κερδίσουν χρόνο να εξαφανίσουν τα πτώματα.

  Έτσι πράγματι έγινε. Οι κάτοικοι του χωριού υπερασπιζόμενοι τα πάτρια εδάφη, την ελευθερία τους και την ανεξαρτησία τους, μετά την υποδοχή και τα κεράσματα, μετά το σήμα που έστειλαν καταχαρούμενοι για την υποδοχή οι αλεξιπτωτιστές, τους εκτέλεσαν όλους. Πήγαν σ’ ένα αμπέλι, άντρες και γυναίκες έσκαψαν λάκκους και τους έθαψαν. Έλα σου, όμως που πάντα υπάρχει ένας προδότης.

Τότε πώς Σταυρώθηκε ο Θεός, για σένα, το τίποτα;


Λέει ο άλλος:
- Είμαι ένα τίποτα!
Σοβαρά; Τότε πώς Σταυρώθηκε ο Θεός, για σένα, το τίποτα; Ποιός σατανάς σε
βάζει να λες ότι είσαι ένα τίποτα; Γιατί το λες αυτό, όχι ταπεινοφρονών, αλλά
ταπεινολογών.
Να σου πατήσουν τον κάλο σου και τότε θα δεις ποιός είσαι... Τότε θα μας πεις
ποιός είσαι! Τώρα δεν μας λες ποιός είσαι...
Η ταπείνωση δεν διακρίνεται εξωτερικά, γιατί πολλοί ταπεινολογούντες και ταπεινόσχημοι είναι εγωιστές.

Κάποτε στον Σωκράτη εμφανίστηκε ένας άνθρωπος που ήταν με κουρέλια
ντυμένος και ο Σωκράτης του είπε:
- Μέσα από τις τρύπες των ρούχων σου, βλέπω την υπερηφάνεια και τον εγωισμό σου!
Είναι μεγάλη αμαρτία και μεγάλος εγωισμός, να παραδέχεσαι, ότι είσαι ταπεινός.
Και ταπεινός να είναι κάποιος, ποτέ του δεν το παραδέχεται, γιατί άμα το
παραδεχτεί, αμέσως χάνει την ταπείνωση.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα του ταπεινού ανθρώπου είναι ότι δεν φουντώνει, δεν
αγριεύει, δεν θολώνει ο νους του και είναι υπομονητικός.

 Δημήτριος Παναγόπουλος-Ίεροκήρυκας 

Ὅταν ἔλεγαν οἱ Ἅγιοι ὅτι εἶναι ἁμαρτωλοί, τό πίστευαν.


 Οί Ἅγιοι πάντα μιλοῦσαν γιά τήν ἁμαρτωλότητά τους. Ἐνοχλοῦνταν ἀπό τή φήμη, πού εἶχαν ἀποκτήσει και ἀμφισβητοῦσαν τά ἐγκώμια, πού διατύπωναν γιά τό πρόσωπό τους οἱ κοσμικοί.
  Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε: «Ὅταν ἔλεγαν οἱ Ἅγιοι ὅτι εἶναι ἁμαρτωλοί, τό πίστευαν. Τά πνευματικά τους μάτια εἶχαν γίνει μικροσκόπια καί ἔβλεπαν καί τά παραμικρά σφάλματά τους σάν μεγάλα».
 Αὐτό πού ἐπιλέγουν καί διεκδικοῦν οἱ κοσμικοί, τό ἀρνοῦνται οἱ Ἅγιοι.
 Εἶναι ἡ ἄκρα ἀντίθεση. 
Δύο διαφορετικοί δρόμοι, πού ξεκινοῦν ἀπό διαφορετικά σημεῖα καί καταλήγουν ἐπίσης σέ διαφορετικά σημεῖα. 
 Οἱ Ἅγιοι προχωροῦσαν ταπεινά συναισθανόμενοι τήν ἁμαρτωλότητά τους, ἐνῶ οἱ κοσμικοί κρύβουν τήν ἁμαρτωλότητά τους καί προβάλλουν ὑποκριτικά τίς ἀνύπαρκτες ἀρετές τους.

π. Διονύσιος Ταμπακης

Αμελέ ταμπουρού-Τάγματα εξόντωσης- Αληθινή ιστορία


Αφηγητής ο παππούς ο Γιωργάκης

Στο έβγα του Τρυγητή του ’15, κατεβαίνοντας το βράδυ απ’ το μαντρί στο χωριό, με καρτερούσε ο πατέρας.
«Γιωργάκη, τα ’μαθες, ε; Γύρσε απ’ το στρατό ο Παναγιώτης της Κατερινιώς! Είναι ο καημένος πετσί και κόκαλο. Τον απόλυκαν γιατί βλάφτηκαν τα μάτια του. Σαν τον Περεκλή της Σουλτανιώς κι αυτός. Αχ! Μόνε για το Χρηστάκη μας δε θα μάθουμε τίποτες…» με είπε και τόνε πήρε το παράπονο.

  Κόσεψα (έτρεξα) στο σπίτι του Παναγιώτη. Εκεί, ο κόσμος πολύς. Με κόπο κατάφερα να έμπω στο καμαράκι του. Αδύνατος, μαυριδερός και κουρασμένος, κάθουνταν στο μιντέρι ανάμεσα στους δικούς του κι αφηγιούνταν τα πάθια του. Η φωνή του βραχνή και τρεμάμενη. Τόνε ζύγωσα και τον καλωσόρισα. Τα μάτια του ούλο έτρεχαν και με δυσκολία με γνώρισε. Τι τράβηξε κι αυτός!

  Νιόπαντρος με την Αγγελικώ, δεν πρόφταξε καλά καλά να χαρεί το στεφάνι του και τόνε πήρανε το ’10 στρατιώτη. Πέντε χρόνια τυραγνίστηκε στα αμελέ ταμπουρού και πολλές φορές είδιε το χάρο με τα μάτια του. 
 Ώσπου, ήρθε το καλοκαίρι του ’15. Τότες, με τον Μεγάλο Πόλεμο (Α΄ Παγκόσμιος), ούλους τους Ρωμιούς απ’ το τάγμα του τους έδωκαν τουφέκια και τους έκαμαν κανονικούς στρατιώτες. Τους γύμνασαν κομματάκι κι ύστερις τους έστειλαν κάτω στην Αραπιά, να πολεμήσουνε τους Εγγλέζους. Εκεί, μέρες ατελείωτες παράδερναν μέσα στην καυτή αμμουδιά. Βρώμικοι, νηστικοί και διψασμένοι. Πορπατούσανε μόνε τη νύχτα, γιατί την ημέρα ο γήλιος τους έψενε.

 Ένα πρωί, οι Εγγλέζοι αρχίνησαν να τους βαρούνε. Οι μπόμπες έσκαζαν ολόυρα απανωτές και θέριζαν. Γιόμισε ο τόπος άψυχα κορμιά. Οι ζωντανοί κόσευαν να γλιτώσουνε, μα δεν είχε και πουθενά να φυλαχτούμε. Ο Παναγιώτης κατάφερε να ξεμακραίνει, μα μια μπόμπα έσκασε κοντά του και ο άμμος που σήκωσε τόνε βρήκε στα μάτια και τόνε τύφλωσε. Μονάχα απ’ το ένα μάτι έβλεπε κομματάκι. Όσοι γλίτωσαν, πιάστηκαν αιχμάλωτοι, κι οι Εγγλέζοι τους πήγανε στο Κάιρο. Εκεί, ξεχώρισαν τους ανήμπορους, τους παράδωκαν στους Τούρκους κι αυτοί τους έστειλαν οπίσω στα σπίτια τους.