Ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής μετά της συνοδείας αυτού.

 

πηγή

Η Άλωση του Παλαμηδίου

– Ομιλία του Δρ. Γεωργίου Κόνδη στην Αίθουσα Βουλευτικού στις 28 Νοεμβρίου 2015(απόσπασμα)

  Ο λεβεντόπαπας Γιώργης Βελίνης γέμιζε με την κορμοστασιά του την ωραία πύλη της εκκλησίας του Αγίου Ανδρέα στο εσωτερικό του Παλαμηδιού. Μαζί με όλο το εκκλησίασμα έψαλαν και πάλι το απολυτίκιο για τη μεγάλη εορτή που είχε ξημερώσει. Την εορτή του Αποστόλου Ανδρέα. Την εορτή της μεγάλης χαράς για το Ανάπλι και τους Έλληνες. 

  Δεν πρόδιδε τούτη η λιόλουστη μέρα όσα είχαν προηγηθεί. Ούτε τα πρόσωπα του παπά και των άλλων αγωνιστών πρόδιδαν αγώνα, κούραση, αγωνία. Ίχνος ρυτιδιασμένου προσώπου δεν υπήρχε. Όλων τα πρόσωπα έλαμπαν. 

Πρώτος και καλύτερος ο καπετάνιος της μεγάλης νίκης ο Στάικος Σταϊκόπουλος,ΕΔΩ ζωσμένος ακόμα τ’ άρματά του όπως και οι άλλοι συντρόφοι του, με πρόσωπο λαμπερό και σώμα ανδρείο παρουσιαζόταν μπροστά στον Άγιο να τον ευχαριστήσει που στάθηκε αρωγός σε τούτη την υπεράνθρωπη προσπάθεια.

  Δίπλα του γαλήνιος ο Δημήτρης Μοσχονησιώτης, ένιωθε βαθιά μέσα του τη χαρά της δικής του αντρειοσύνης. Μόλις λίγες ώρες είχαν περάσει από τη στιγμή που κάνοντας μέσα στο βροχερό σκοτάδι το σταυρό του, σαλτάρισε στο τείχος του προμαχώνα Γκιουρούς-τάμπια και έδωσε σινιάλο για να αρχίσει η απελευθέρωση του Παλαμηδιού. Και τώρα τίποτα δεν έδειχνε στο πρόσωπό του την ένταση εκείνων των στιγμών. 

Ὁ Θεός ἔσκυψε καί εἶπε στό παιδί του τόν Δαβίδ αὐτά που θέλει να ἀκούει!

  Ο γείτονάς μου ὁ Γερο-Ἰωσήφ, 106 ἐτῶν σήμερα, μοὗ΄πε ἕνα πρωϊνὸ ποὺ τὸν βρῆκα μὲ τὸ Ψαλτήρι στὸ χέρι: Ὁ Θεὸς ἔσκυψε καὶ εἶπε στὸ παιδί του τὸν Δαβὶδ αὐτὰ ποὺ θέλει να ἀκούει! (Ὡραία κουβέντα ἀλήθεια, ὅλο σοφία).

  Ο ταπεινὸς εἶναι ὁ ἄφοβος, ὁ ἐλεύθερος, ὁ εἰρηνικός, ὁ μακάριος. Ὁ ταπεινὸς εἶναι ὁ ἔξυπνος, ὁ ὡραῖος, ὁ εὐγενής, ὁ νηφάλιος. Δὲν φοβᾶται νὰ μὴν πέσει, γιατὶ εἶναι χάμω. Δὲν ἀνησυχεῖ, δὲν ἀναμένει εἰδήσεις, δὲν τὸν πτοοῦν οἱ κρίσεις, ἐπαινετικὲς ἢ μή, δὲν δειλιᾶ, δὲν ἀγωνιᾶ, δὲν ἔχει ἄγχος κι ἀγωνίες. Εἶναι ὁ κερδισμένος. Σίγουρα τὸν ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς καὶ ποτὲ δὲν θὰ τὸν ἀφήσει, ἀφοῦ ἐκεῖ ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα του.
῾Ο παπα-Τύχων τῆς Καψάλας ἔλεγε: Ὁ Θεὸς κάθε πρωΐ εὐλογεῖ τὸν κόσμο μὲ τὸ δεξί του χέρι, ὅταν δεῖ ὅμως ταπεινὸ τὸν εὐλογεῖ καὶ μὲ τὰ δυό του χέρια!

Μωυσέως Αγιορείτου

29 Νοεμβρίου του 1822. Παραμονή τ'Αγιαντρεός.Oι Έλληνες κυριεύουν το Παλαμήδι

29 Νοεμβρίου του 1822. Παραμονή τ'Αγιαντρεός.Η νύχτα είναι ασέληνη και ο Θεός ρίχνει ασταμάτητα. Οι Τούρκοι έχουν κατέβει από το Παλαμήδι στο Ναύπλιο για να συσκεφθούν μετά από δίχρονη πολιορκία, για την απάντηση που θα δώσουν στην επιστολή του Γέρου του Μοριά, για να φύγουν ελεύθεροι και να σωθούν.

Ο Στάϊκος Σταϊκόπουλος, «ο φουντοθειάφης» όπως τον αποκαλούσε η Μπουμπουλίνα, δεν χάνει την ευκαιρία. Απόψε θα πάρει το Παλαμήδι.

Ο Στάικος Σταϊκόπουλος εμψυχώνει τα παλληκάρια του με τούτα τα λόγια: «Στρατιώτες του Χριστού και της πατρίδας, η ημέρα τ’ Αγιαντρέα πρέπει να φωτίσει τους Έλληνες λεύτερους. Αλλά το Ανάπλι, που το μολεύει η πατούσα των αγαρηνών, αντιστέκεται ακόμα και φαίνεται να ξαστοχάει την παλληκαριά σας. Μωραΐτες, ομπρός, ας γιορτάσουμε σήμερα τη γιορτή τ’ Αγιαντρέα, που μας προστατεύει, πατώντας το πιο δυνατό κάστρο των οχτρών μας. Οι γενναίοι, που κλείνουνε στα σωθικά τους τη φλόγα της λευτεριάς, ας σαλτάρουνε πρώτοι μαζί μου στο Παλαμήδι».

Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρα Αβίβου επισκόπου Γεωργίας

 Στα μέσα του 6ου αιώνα ο σάχης της Περσίας Χοσρόης Α’ (531 - 579 ), γιος και διάδοχος του Καβάλη Α’ (488 - 531 ), εισβάλλοντας στην Καχέτη, που βρισκόταν τότε σε εσωτερική αναστάτωση, κατέκτησε τις περιοχές Ράνι, Μοβακάν και Αλαζάν. 

Στη συνέχεια στράφηκε εναντίον της Κάρτλης, υποτάσσοντας και τη χώρα αυτή. Τη διοίκηση των επαρχιών την ανέθεσε σε σατράπες (Σατράπης (περσ. Χσαδράπ) λεγόταν ο διοικητής επαρχίας (σατραπείας) του αρχαίου περσικού κράτους). Στους κατοίκους επέβαλε φόρο υποτέλειας. Το χειρότερο όμως είναι ότι θέλησε να εξαφανίσει το χριστιανισμό και να επιβάλει το μαζδαϊσμό. Πρόσταξε, λοιπόν, να χτιστούν σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά πυρολατρικοί ναοί, στους οποίους στήθηκαν βωμοί με άσβεστη φωτιά. Πολλοί χριστιανοί, είτε αναγκασμένοι είτε παρασυρμένοι, αρνήθηκαν τον αληθινό Θεό και δέχτηκαν την περσική πλάνη.

  Ναός πυρολατρικός χτίστηκε και στην πόλη Νεκρέσι, της οποίας επίσκοπος ήταν ο μακάριος Άβιβος, όπως είδαμε στο βίο του οσίου Ιωάννου Ζενταζνέλι. Ο καλός ποιμενάρχης δεν μπορούσε να ανεχθεί τη λατρεία των δαιμόνων στην ίδια του την έδρα. Οπλισμένος, λοιπόν, με θείο ζήλο, πήγε μια μέρα στο ναό, προχώρησε θαρρετά ως το θυσιαστήριο και, ρίχνοντας νερό πάνω στην φλόγα, την έσβησε.

Η γενναία πράξη του επισκόπου έκανε τους χριστιανούς να ενθουσιαστούν και τους πυρολάτρες να μουδιάσουν. Πολλοί Γεωργιανοί, που είχαν πλανηθεί, γύρισαν πάλι στην Εκκλησία του Χριστού.

H Μονή Νεκρέσι στην Γεωργία όπου έζησε ο Άγιος Αβίβος

Από την ημέρα εκείνη ο φιλόθεος ιεράρχης, με το σταυρό στο χέρι, άρχισε να οργώνει την επαρχία του. Περιοδεύοντας ακούραστα σε πόλεις και χωριά,

Ξύπνα μανούλα μου και σού έφερα το γιατρό σου, τον Ταξιάρχη μας από τον Μανταμάδο

  Κατεβαίνοντας το πρωί στο Ναό, συναντώ μια μεσόκοπη γυναίκα στο παγκάρι, με δάκρυα στο πρόσωπό της και κρατώντας δυο λαμπάδες στο χέρι της έτοιμη να βγει να τίς ανάψει.
Όταν με είδε, το πρόσωπό της φωτίστηκε, άνοιξαν τα δακρυσμένα μάτια της από χαρά και με ρώτησε αυθόρμητα:

 “Ήρθες; Σε περίμενα. Θέλω να σού μιλήσω, να σού ‘πώ το θαύμα που μού έκανε ο Αρχάγγελος και ήρθα από μακριά να Τόν ευχαριστήσω.
– Άναψε τις λαμπάδες σου, να κάνω και ‘γώ τον όρθρο και έπειτα καθόμαστε στο γραφείο και τα λέμε, τής είπα.
Όταν τέλειωσε ο όρθρος, μέ πλησιάζει βιαστικά και μού λέει:

 -Πάτερ, με συγχωρείτε, επειδή βιάζομαι να φύγω με ΤΑΧΙ, για να προλάβω το αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη, κάθισα και σάς έγραψα το θαύμα πρόχειρα, στα δυο αυτά χαρτιά του Ναού και σας παρακαλώ να το δημοσιεύσετε, γιατί τό έταξα στον Άγιο.
– Εντάξει, θα το διαβάσω και θα δούμε, τής είπα και τήν χαιρέτησα.
Εκείνη μού φίλησε το χέρι παρακαλώντας με να μην το ξεχάσω.

Το έγγραφο πρόχειρο, λόγω βιασύνης της γυναίκας, όμως καθαρό και ευανάγνωστο, έλεγε:
Πάτερ, την ευχή σας.
Ονομάζομαι Ζωγράφου Ζωή και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Στις 21 Δεκεμβρίου το 2019 είχα έντονους πονοκεφάλους και στο ένα μου αυτί τρομερούς και ανυπόφορους πόνους. Το μεσημέρι έβαλα φαρμακευτικές σταγόνες στο αυτί μου, πήρα ένα Depon και πλάγιασα. Κοιμήθηκα, αλλά ξύπνησα με φοβερούς πάλι πόνους και με σαράντα πυρετό. Τα παιδιά μου και ο άνδρας μου ανησύχησαν πολύ και κάλεσαν ασθενοφόρο. Στο ασθενοφόρο μού βάλανε ορό και μέ πήγανε στο νοσοκομείο “Άγιος Δημήτριος”. Φτάνοντας εκεί έχασα τις αισθήσεις μου. Δεν ξέρω τί μού κάνανε και τί διέγνωσαν.

Όταν ο Άγιος Γερβάσιος προείδε τον σεισμό στην Πάτρα...

  Ο Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, πνευματικό τέκνο του Αγίου Νεκταρίου, είδε ένα βράδυ στον ύπνο του, ότι την τάδε μέρα και την τάδε ώρα, θα γίνει μεγάλος σεισμός στην Πάτρα. 

 Όταν ξύπνησε, πήρε το κομποσχοίνι του και άρχισε να προσεύχεται. Αμφιταλαντεύτηκε για το τι πρέπει να κάνει. Ταλαιπωρήθηκε από τον λογισμό:

 Να το πω ή να μην το πω στους ανθρώπους;Δε γνώριζε, αν το όνειρο ήταν εκ Θεού ή εκ του πονηρού. Τελικά πρυτάνευσε ο λογισμός των Πατέρων της Εκκλησίας, να μη δίνουμε βαρύτητα στα όνειρα και αποφάσισε να μην το πει...

Μετά από λίγες μέρες, γίνεται ένας μεγάλος σεισμός στην Πάτρα, με αρκετά θύματα και πολύ μεγάλες υλικές καταστροφές. Έγινε την ημέρα και την ώρα που ονειρεύτηκε ο Γέροντας Γερβάσιος!

Περάσανε αρκετά χρόνια και ένα βράδυ βλέπει πάλι ο γέροντας Γερβάσιος ένα άλλο όνειρο, ότι την τάδε ημέρα και ώρα θα γίνει μεγάλος σεισμός στην πόλη της Πάτρας!
Ξύπνησε συγκλονισμένος και αμέσως πήρε το κομποσχοίνι του και άρχισε να προσεύχεται. Τον βασάνισε πάλι ο ίδιος λογισμός: Να το πω ή να μην το πω στους ανθρώπους;
Τελικά και έχοντας την προηγούμενη πικρή εμπειρία, αποφάσισε να το πει σε κάποιους ανθρώπους, προκειμένου να προετοιμαστούν για τον σεισμό αυτόν.
Σεισμός όμως δεν έγινε!!!...
Ο Γέροντας ντροπιάστηκε πάρα πολύ και άρχισε να κατηγορεί τον εαυτόν του και να χύνει αμέτρητα δάκρυα μετανοίας για το ολίσθημά του, να πιστέψει σε ένα όνειρο.
Αυτό το γεγονός τον έκανε να ταπεινωθεί ακόμα περισσότερο στη ζωή και να φτάσει σε μεγάλα πνευματικά μέτρα.
Ο διάβολος με τα όνειρα πολλούς πλάνεψε, ακόμα και αγίες ψυχές. Να μην τα πιστεύουμε! Χαίρεται ο Χριστός, που δεν πιστεύει κάποιος τα όνειρα. Διότι αυτό φανερώνει ότι ο άνθρωπος αυτός είναι τόσο ταπεινός, που θεωρεί τον εαυτόν του ανάξιο, για να δει κάτι αληθινό από τον Θεό...

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα

Ψηφιδωτή απεικόνιση του Αποστόλου Ανδρέα, 11ου αιώνα

  Η ψηφιδωτή απεικόνιση του Αποστόλου Ανδρέα, 11ου αιώνα, η μοναδική μορφή που απόμεινε από την περίφημη παράσταση της Κοινωνίας των Αποστόλων που κοσμούσε κάποτε την Παλαιά Μητρόπολη των Αγίων Θεοδώρων στις Σέρρες.
Αρχαιολογικό Μουσείο Σερρών.

πηγή

Πώς να γινόταν να ζήσω ξανά εκείνα τα σαρανταλείτουργα;

 Ο πατήρ Δημήτριος Χήτος μας θυμίζει τις αγνές αναμνήσεις του από το Ιερό Σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων, ως νεαρός ψάλτης κάποτε στο χωριό της μητέρας του στο Χαροκόπι Ιωαννίνων.

"Το Ιερό Σαρανταλείτουργο"
Έθος Ιερό αποτελεί για την πατρίδα μας η τέλεση του Ιερού Σαρανταλείτουργου των Χριστουγέννων, έθος ιερό και πανάρχαιο!
Το Σαρανταλείτουργο είναι ταυτισμένο με τη Σαρακοστή των Χριστουγέννων και είναι η μόνη λειτουργική δραστηριότητα, πέραν της νηστείας, που συνοδεύει την περίοδο αυτή, σε αντιδιαστολή με τη Μεγάλη Σαρακοστή που ενώ είναι αυστηρή νηστεία, ταυτόχρονα είναι η πλουσιότερη λειτουργική περίοδος του έτους με τα μεγάλα Απόδειπνα, τις Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες, τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου, τους κατανυκτικούς εσπερινούς κ.τ.λ.
Συγκρίνοντάς την με την Μεγάλη Σαρακοστή, η Σαρακοστή των Χριστουγέννων φαίνεται πολύ φτωχή!
Κι όμως, ο πλούτος της είναι το Ιερό Σαρανταλείτουργο, η καθημερινή τέλεση της Αναιμάκτου Θυσίας, η "συγκέντρωση" σαράντα Λειτουργιών για την ωφέλεια των ζώντων και των κεκοιμημένων με αφορμή την Γέννηση του Χριστού.

Η Αγία μας Εκκλησία όλες αυτές τις σαράντα μέρες μέσα από την καθημερινή Θεία Λειτουργία, την υπέροχη υμνολογία και τη νηστεία μας προετοιμάζει κατάλληλα να υποδεχθούμε τη Θεία Γέννηση και να τη βιώσουμε.

"Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!" Διότι προσωπικά είχα την ιδιαίτερη ευλογία να ζήσω και να βιώσω πολλά Σαρανταλείτουργα από τη ψαλτική μου διακονία σε ένα χωριό, που τηρεί απαρέγκλιτα την παράδοση του Σαρανταλείτουργου των Χριστουγέννων επί αιώνες. Και ήταν τόσο έντονα όσα με αξίωσε ο Θεός να ζήσω εκείνα τα χρόνια που θα με συνοδεύουν για πάντα, αφήνοντάς μου την αίσθηση και την πεποίθηση ότι ποτέ ξανά δεν θα έχω τέτοιο ευλογημένο Σαρανταλείτουργο, ούτε ακόμη και τώρα ως Λειτουργός έμπροσθεν του Θυσιαστηρίου!

Ιερέας Παράσχος Κυρκούδης-Θύμα τής Βουλγαρικής αγριοτητός.

  Ο ιερέας Παράσχος Κυρκούδης γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1870 στη Νικίσιανη. Από νέος ξεχώριζε γιά τήν ευσέβειά του. Το 1905 χειροτονήθηκε ιερεύς στή μεγάλη καί ιστορική Μονή τής Εικοσιφοινίσσης. Ώσπου πέθανε υπηρέτησε τό χωριό του. Έπεσε κι αυτός θύμα τής Βουλγαρικής αγριοτητός.
Στήν κατοχή μιά μέρα ο Βούλγαρος Δήμαρχος Νικίσιανης τόν διέταξε νά κάμη ένα γάμο. Ο π. Παράσχος όμως εγνώριζε ότι καί οι δύο μελλόνυμφοι ήσαν έγγαμοι και γι'αυτό προέβαλε αντίσταση. Ο Δήμαρχος τόν ενεθάρρυνε λέγοντας του ότι θα τόν υποστήριξη ο ίδιος καί ό Δεσπότης.
-Μά κύριε Δήμαρχε, αυτό είναι παράνομο, παρετήρησε ό ιερεύς.
Ο Δήμαρχος δέν ήθελε υποδείξεις και ό ιερεύς έπρεπε να προσέχη.
-Και τή ζωή μου νά μού στοιχίση ή αρνησίς μου, πώς αλλιώς να κάμω; είπε ο παπάς. Έφυγε ό Δήμαρχος κάνοντάς του απειλητική σύσταση. 

Ό ιερέας καταστενοχωρημένος έμεινε σπίτι αδιάθετος δύο - τρείς ημέρες. Ο Δήμαρχος ενδιαφέρθηκε γιά τήν απουσία τού παπά. Κι όταν είπαν πώς είναι άρρωστος, τού έστειλε ένα Βούλγαρο γιατρό στό σπίτι. Ό γιατρός γνωμάτευσε πώς έπρεπε να πάη στό νοσοκομείο στήν Καβάλα. Αυτό κι έγινε. Αλλά σε δύο - τρείς μέρες ό π. Παράσχος πέθανε, δηλητηριασμένος από τούς Βουλγάρους, κατά κοινήν ομολογίαν. 

Και εμείς πόσες δικαιολογίες βρίσκουμε για να μην πάμε στην Εκκλησία

 

Ο Άγιος Φιλούμενος κρατά στα μαρτυρικά Του χέρια το πανίερο λείψανο του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου

  Ο Άγιος Φιλούμενος κρατά στα μαρτυρικά του χέρια το πανίερο λείψανο του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου το 1965 , έτος που έγινε με πανηγυρικές τελετές η επανακομιδή του ιερού λειψάνου του Αγίου Σάββα στο μοναστήρι του.

Το ιερό λείψανο το είχαν κλέψει οι σταυροφόροι της Α’ σταυροφορίας (1096 – 1099) μαζί με πολλά άλλα ιερά λείψανα και το μετέφεραν στη Βενετία, όπου και το έθεσαν στον ναό του Αγίου Αντωνίνου.
Περίπου εννέα αιώνες αργότερα, ο μεγάλος ασκητής της Ορθοδοξίας Σάββας έμελλε να επανέλθει και πάλι στο μοναστήρι που ο ίδιος έκτισε, μετά από ενέργειες του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Βενεδίκτου.

Ο Άγιος είναι ο πρώτος ιερομόναχος αριστερά όπως κοιτάζουμε με τα γυαλιά.

πηγή

Η θεία Αχτίτσα!

Η θεία Αχτίτσα! Η αέναη και αρχετυπική ηρωίδα του αγαπημένου κυρ Αλέξανδρου. Με συντρόφευε από τα παιδικά μου χρόνια, την έβλεπα με δέος και με απέραντη συμπάθεια!

'Ἡ Σταχομαζώχτρα'', 1889

  { }…Εἶτα, ἐπειδὴ οὐδὲν κακὸν ἔρχεται μόνον, βαρὺς χειμὼν ἐνέσκηψεν εἰς τὰ βορειότερα ἐκεῖνα μέρη. Ἀπὸ τοῦ Νοεμβρίου μηνός, χωρὶς σχεδὸν νὰ πνεύσῃ νότος καὶ νὰ πέσῃ βροχή, ἤρχισε νὰ χιονίζῃ. Μόλις ἔπαυεν εἷς νιφετὸς καὶ ἤρχιζεν ἄλλος. Ἐνίοτε ἔπνεε ξηρὸς βορρᾶς, σφίγγων ἔτι μᾶλλον τὰ χιόνια, τὰ ὁποῖα δὲν ἔλυωναν εἰς τὰ βουνά. «Ἐπερίμεναν ἄλλα».

  Ἡ γραῖα μόλις εἶχε προλάβει νὰ μεταφέρῃ ἐπὶ τῶν ὤμων της ἀπὸ τῶν φαράγγων καὶ δρυμῶν ἀγκαλίδας τινὰς ξηρῶν ξύλων, ὅσαι μόλις θὰ ἤρκουν διὰ δύο ἑβδομάδας ἢ τρεῖς, καὶ βαρὺς ὁ χειμὼν ἐπέπεσε. Περὶ τὰ μέσα Δεκεμβρίου μόλις ἐπῆλθε μικρὰ διακοπή, καὶ δειλαί τινες ἀκτῖνες ἡλίου ἐπεφάνησαν ἐπιχρυσοῦσαι τὰς ὑψηλοτέρας στέγας. Ἡ θεια-Ἀχτίτσα ἔτρεξεν εἰς τὰ «ὀρμάνια» ἵνα προλάβῃ καὶ εἰσκομίσῃ καυσόξυλά τινα. Τὴν ἐπαύριον ὁ χειμὼν κατέσκηψεν ἀγριώτερος. Μέχρι τῶν Χριστουγέννων οὐδεμία ἡμέρα εὔδιος, οὐδεμία γωνία οὐρανοῦ ὁρατή, οὐδεμία ἀκτὶς ἡλίου.

 
  Κραταιὸς καὶ βαρύπνοος βορρᾶς, «χιονιστής», ἐφύσα κατὰ τὰς παραμονὰς τῆς ἁγίας ἡμέρας. Αἱ στέγαι τῶν οἰκιῶν ἦσαν κατάφορτοι ἐκ σκληρυνθείσης χιόνος. Τὰ συνήθη παίγνια τῶν ὁδῶν καὶ τὰ χιονοβολήματα ἔπαυσαν. 

Ὁ χειμὼν ἐκεῖνος δὲν ἦτο φιλοπαίγμων. Ἀπὸ τῶν κεράμων τῶν στεγῶν ἐκρέμαντο ὡς ὥριμοι καρποὶ σπιθαμιαῖα κρύσταλλα, τὰ ὁποῖα οἱ μάγκαι τῆς γειτονιᾶς δὲν εἶχον πλέον ὄρεξιν νὰ τρώγουν...{ }

πηγή

Εκεί που η χαρά και η λύπη του ενός,είναι χαρά και λύπη του άλλου

 ΠΗΓΗ

Η τελευταία φωτογραφία του Αγίου Φιλουμένου

Ο  ΑΓΙΟΣ   ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ  προγευόμενος το μαρτύριό του, ήσυχος και χαρούμενος. Η μνήμη του τιμάται σήμερα 29 Νοεμβρίου.

(Η τελευταία φωτογραφία του Αγίου Φιλουμένου, 22 Νοεμβρίου 1979 στο Φρέαρ του Ιακώβ)

πηγή

Πόσες προσευχές δεν είχε ακούσει το παλιό εικονοστάσι...

  Η μάνα μας, πάντα φρόντιζε το καντηλάκι να καίει, ήταν δεν ήταν γιορτή.. θεωρούνταν ευλογία για το σπίτι και προστασία από όλα τα κακά...

Πόσες προσευχές δεν είχε ακούσει το παλιό εικονοστάσι, όταν δεν είχαμε να φάμε, όταν το μεροκάματο του πατέρα δεν έφτανε ούτε για ψωμί, όταν τα τρία μοναδικά ζώα της οικογένειας δεν έβγαζαν γάλα και τι θα πίναμε τα μικρά, όταν έβρεχε καταρρακτωδώς και οι τρύπες στην σκεπή έσταζαν...κι η μάνα έβαζε λεκάνες τσίγκινες για τα νερά και προσευχόταν μην πλημμυρίσει το σπίτι, όταν αρρωσταίναμε και μας έκαιγε ο πυρετός, ήθελε η Παναγία να κάνει το θαύμα Της, γιατί πού λόγος για γιατρούς και φάρμακα... και όλες οι προσευχές από μέσα της, να μην ακούσει κανείς και στεναχωρηθεί..

Όλα να τα αντέχει, όλα να τα υπομένει.. έτσι μεγάλωσε τα παιδιά της ..με βοήθεια το παλιό εικονοστάσι και την ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!!...

πηγή

Η Σφραγισμένη Πύλη του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη!

                 

Ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος και το Μανδήλιον

  Σε αυτή την εικόνα του 10ου αιώνα από την Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά απεικονίζεται ο βασιλιάς της Έδεσσας(Οσροηνή) Αύγαρος (1ος αιώνας μ.Χ) να κρατά το ιερό μανδήλιον*.
Περίπου 9 αιώνες μετά,το 944 μ.Χ ο στρατηγός Ιωάννης Κουρκούας έφερε το ιερό μανδήλιον από την Έδεσσα της Συρίας στην Κωνσταντινούπολη.
Την ίδια ακριβώς χρονιά ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, ο επί χρόνια συμβασιλέας του αυτοκράτορα Ρωμανού Λεκαπηνού έγινε αυτοκράτορας και βάσισε την νομιμότητα της εξουσίας του στην κατοχή ενός από τα πιο πολύτιμα κειμήλια της Χριστιανοσύνης.
 Εικάζεται λοιπόν, με βάση την χρονολόγηση της εικόνας (945) και την ένδυση του Αύγαρου ως Βυζαντινού/Ρωμαίου αυτοκράτορα πως αυτός που βλέπουμε στην εικόνα είναι στην πραγματικότητα ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος.

*Το Άγιο Μανδήλιον ήταν η μόνη αχειροποίητος εικόνα του Ιησού Χριστού

πηγή

Όταν παγώνουν οι ψυχές...

Του Γεωργίου Σωτηρίου

   Το μετεωρολογικό δελτίο μίλησε για θύελλες και τρικυμίες. Καιρός επικίνδυνος για δυστυχήματα και ναυάγια. Όμως είναι κάτι το φυσικό. Η εναλλαγή αυτή των καιρών και αυτή ακόμα η παγωνιά, έχει και σημαντικές ωφέλειες.

   Υπάρχει όμως και η άλλη παγωνιά. Η παγωνιά της ψυχής. Αυτή η παγωνιά είναι τελείως αφύσικη. Και όχι μόνο δεν συνοδεύεται από καμιά ωφέλεια, αλλά απεναντίας είναι τόσο καταστρεπτική, που ισοδυναμεί με θάνατο κα κάτι παραπάνω.
  Είναι αφύσικη, γιατί η ψυχή προέρχεται από πολύ θερμά κλίματα. Προέρχεται από τον Θεόν, που ανεφύσησε στον άνθρωπο «πνοήν ζωής». Και είναι προορισμένη η ψυχή να διατηρήση την θερμότητα της Θείας καταγωγής, γη θερμότητα της πίστεως στον Θεό και της αγάπης στον Θεό και τον άνθρωπο. Αν χάσει την θερμότητα η ψυχή, αν παγώσει, νεκρώνεται και μόνο την καταστροφή του ανθρώπου απεργάζεται.

Πότε έρχεται η παγωνιά στη φύση; Όταν απομακρύνεται η γη από τον ήλιο και όταν πνέουν άνεμοι παγεροί.
Πότε έρχεται παγωνιά στην ψυχή; Όταν αυτή απομακρύνεται από τον Ήλιο Χριστό και τη δέρνουν παγεροί άνεμοι παθών.
Και δυστυχώς πολύ συχνά συμβαίνουν και τα δύο. 

Στο περίβολο του ναού που βρίσκεται θαμμένη η κυρά Βασιλική

Στο περίβολο του ναού των Ταξιαρχών στο Αιτωλικό και, μάλιστα, στην νότια πλευρά βρίσκεται θαμμένη η κυρά Βασιλική του Κίτσου Κονταξή, γυναίκα του περιβόητου Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Η Βασιλική Κονταξή γεννήθηκε το 1793 και ήταν κόρη του προύχοντα της Πλεσίβιτσας (Πλαίσιο) Φιλιατών της Ηπείρου, Κίτσου Κονταξή. Στα 12 της απήχθη από Τουρκαλβανούς και εστάλη μαζί με 300 ακόμη αγόρια και κορίτσια στο χαρέμι του Αλή Πασά.

Εκεί χάρη στην ομορφιά και την εξυπνάδα της παντρεύτηκε το Αλή Πασά και έζησε κοντά του, δίχως όμως να αλλαξοπιστήσει. Στην αυλή του Πασά, λοιπόν, γνώρισε μεγάλες προσωπικότητες και χάρη στον Μάνθο Οικονόμου, πιστό άνθρωπο του Αλή, μορφώθηκε.

Η κυρά Βασιλική γνώρισε κατά την διάρκεια της ζωής της πολλούς οπλαρχηγούς κάτι που φαίνεται να την μύησε και στην Φιλική Εταιρεία. Γεγονός είναι πάντως ότι προσπάθησε να μυήσει και τον ίδιο τον Αλή Πασά, μια και είχε την ικανότητα να κατευνάζει τα πάθει του και να τον σαγηνεύει με την εξυπνάδα της.

Άγιος Άνθιμος,μητροπολιτής Αθηνών και Ευρίπου ο νέος ομολογητής που μαρτύρησε στα χέρια των Παπικών...

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

  Η Φραγκοκρατία (1204 – 1489) είναι μια σκοτεινή και συνάμα τραγική εποχή για την Εκκλησία και το Γένος μας. Οι βάρβαροι Φράγκοι, αιρετικοί χριστιανοί, παρακινούμενοι και χρηματοδοτούμενοι από τον αιρετικό παπισμό, ο οποίος είχε μεταλλαχτεί σε εγκόσμιο οργανισμό, στράφηκαν στην Ορθόδοξη Ανατολή και με τις γνωστές σταυροφορίες, ιδιαίτερα την Δ΄ Σταυροφορία (1204), κατέλυσαν με απίστευτη βία το βυζαντινό κράτος. Έργο τους ήταν, με διωγμούς, να επιβάλλουν την παπική εξουσία και τις δυτικές κακοδοξίες στους ορθοδόξους πιστούς. Την εποχή αυτή αναδείχτηκαν αρκετοί άγιοι ομολογητές, οι οποίοι αντέδρασαν στην παπική βία και έδωσαν τη ζωή τους για την Ορθόδοξη Πίστη. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Άνθιμος Μητροπολίτης Αθηνών και Ευρίπου, ο ομολογητής.
 Δε γνωρίζουμε πολλά στοιχεία για τη ζωή του και είναι ένας σχετικά άγνωστος, άγιος της Εκκλησίας μας, αλλά σημαντικός, διότι σύνδεσε τη ζωή του με την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, την οποία επιβουλεύονταν οι αιρετικοί δυτικοί κατακτητές. 

  Γεννήθηκε στην Κρήτη, στις αρχές του 14ου αιώνα. Για κάποιους λόγους, που αγνοούμε, βρέθηκε στην Αθήνα, όπου αναδείχτηκε Μητροπολίτης της ασήμαντης τότε Μητροπόλεως Αθηνών και Ευρίπου (Εύβοιας), ποιμαίνοντας ανάμεσα στα έτη 1339-1366. Αυτό το στηρίζουμε στο «Συνοδικό» της εν Κρήτη Επισκοπής Σουαρέτ (Ρεθύμνης), όπου εξυμνείται και μακαρίζεται ως εξής: «Aνθίμoυ μητροπολίτου Αθηνών και Eυρίπoυ και προέδρου Κρήτης του ομολογητού, αιωνία η μνήμη».

ΕΓΚΩΜΙΑ AΓΙΟΡΕΙΤΙΚΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

                          

ΕΓΚΩΜΙΑ AΓΙΟΡΕΙΤΙΚΩΝ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ (Κατά την ιστορική σειρά των Ι.Μονών) Ἄξιον ἐστὶν Πρωτάτου, ἡ Βασίλισσα τοῦ Ἄθω. Μονοτρόπων(Μοναχών) γλυκασμός, Θεῖος ἔρως ὁ ἐμός. Κουκουζέλισσα Παρθένε, Ἰωάννου εἰ τὸ «Χαῖρε». Λαύρας κύδος τῶν Πατέρων, τῶν Ὁσίων καὶ Ἀγγέλων.

"Ήταν η ψυχή από την ψυχή μου..."

Λόγια που βγήκαν από τα χείλη του τραγικού πατέρα λίγο πριν αποχαιρετήσει τα δύο του παιδιά... νεκρά από τα όπλα του πολιτισμένου κόσμου...
Έχοντας στην αγκαλιά το κοριτσάκι του... φιλώντας το... κουνώντας το κεφαλάκι του... ακουμπώντας το στήθος του... ανοίγοντας με τα δάκτυλα τα ματάκια του.... ίσως με την ελπίδα μιας λάθος διάγνωσης...που θα ακύρωνε το "πιστοποιητικό θανάτου".
Χιλιάδες παιδιά....που μαραθηκαν και έπεσαν πριν καν προλάβουν να ανθίσουν.
Παιδιά που στην πλειοψηφία τους βίωσαν τα λίγα αυτά χρόνια...την εξαθλίωση και την φτώχεια και που στο τέλος....τους έκλεψαν κι αυτήν ακόμη την ζωή...
Οι σύγχρονοι Ηρώδες...
Και από την άλλη ένας ολόκληρος κόσμος... θεατής μια τραγωδίας.
Ένας κόσμος που έμεινε μόνο στα συλλυπητήρια... αποφεύγοντας να σκεφτεί το αδίκημα της συνενοχής....

π.Γ.Πετράκης

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΟΝ του Λορέντζου Μαβίλη

 ΠΗΓΗ

Ο αγώνας και ο ηρωικός θάνατος του βουλευτή και ποιητή Λορέντζου Μαβίλη

Αδοκίμαστος, απείραστος άνθρωπος είναι σαν ένα καραβάκι που δεν ξέρεις ακόμη αν μπορεί να πλεύσει.

Αν το όνειρο τού κάτω πλοίου, δεν είναι να γίνει το επάνω, κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

~Μέσα, στο αποστειρωμένο θερμοκήπιο,τής μη πραγματικής, τής ανυπόστατης,
τής εκτός τόπου και χρόνου επίπλαστης "πνευματικής" ζωής που μας έχει διολισθήσει η αγαπολογία, η ψευτό-ταπεινολογία...

~Η έλλειψη, αρετής και θάρρους,που βαπτίζεται υποκριτικά, σύνεση...
Ο φόβος και η φοβολογία,για τα πάντα...

~Η απόκλιση προς τον υποκριτικό ψευτό-ουμανισμό• η ευγενικολογία που πολύ απέχει από την αληθή ευγένεια και ευγενικότητα...

Η αποθέωση μιάς ευτυχίας που δεν υπάρχει (ενώ κάποια άλλη, ναί).

~Η μαλθακοποίηση, ο πλήρης εξορισμός τού Σπαρτιατισμού.

Η προσβολή τού Θεού μέσ'τα μούτρα με τη "jumbo"-ποίηση των Χριστουγέννων Του, τής αδρής, Θεανδρικής Γέννας Του,μέσα σ' ένα σταύλο,πάνω σε μιά φάτνη ζώων...

~Ο απατηλός εξορισμός τού πόνου κ τού θανάτου μέσω αίολων ευχολογίων,που δεν επικοινωνούν, ούτε με τη Γη,ούτε με τον Ουρανό...

όλα αυτά...

...Δεν ετοιμάζουν τον Άνθρωπο για την πραγματικότητα,μιά πραγμάτικότητα απείρως πιό μυθική,πιό πραγματικά παραμυθένια,ένα πραγματικό ταξίδι~Οδύσσεια,που σμιλεύει τον Άνθρωπο

Άγιος Στέφανος ο Νέος, Το σκυλάκι που έκανε υπακοή στον Γέροντα Ιωάννη και οι προορίσεις για τον υποτακτικό του

 

Ο «προορατικότατος Ιωάννης» ο Γέροντας του οσίου Στεφάνου του Νέου, Ομολογητή και Μάρτυρα ήταν ο πέμπτος διάδοχος του οσίου Αυξεντίου εις το όρος του Αυξεντίου στην Βιθυνία.
Για τον πολύ πόθο τον οποίο είχε προς τον Θεό και την ενάρετο πολιτεία του, αξιώθηκε τέτοιας χάριτος, ώστε και τα άλογα ζώα υποτάσσονταν σ’ αυτόν και του προσέφεραν τις υπηρεσίες τους.

 Στο όρος εκείνο υπήρχε ένα σκυλάκι που όταν έλειπε κάπου μακριά ο Στέφανος και ο δάσκαλός του Ιωάννης χρειαζόταν κάτι από το γυναικείο Μοναστήρι, έγραφε επιστολή και την κρεμούσε στον τράχηλο του μικρού σκύλου και του έλεγε να την πάει εκεί και να φέρει απάντηση γρήγορα.
 Και τότε το σκυλάκι σαν να ήταν λογικό εκτελούσε αμέσως το πρόσταγμα του Γέροντα και πηγαίνοντας στο κελλί της Ηγουμένης ανάγγελλε σ’ αυτήν με τα γαβγίσματα και τα σκιρτήματα του την παρουσία του.
 Έτσι έβγαινε η Μοναχή από το κελλί της για να δει τι ακριβώς ζητούσε στην επιστολή του ο Γέροντας Ιωάννης.
 Στην συνέχεια, αφού έγραφε την απάντησή της η ίδια, την κρεμούσε στο σκυλάκι το οποίο την μετέφερε στον Γέροντα.

  Κάποιαν ημέρα που ο θεσπέσιος νεαρός Μοναχός Στέφανος επέστρεφε από μια υπηρεσία που τον έστειλε ο Γέροντας Ιωάννης, τον βρήκε να κλαίει και να οδύρεται πικρά. Ο υποτακτικός μη γνωρίζοντας γιατί κλαίει ο Γέροντάς του με τόση οδύνη, έπεσε πρηνηδόν, σκεφτόμενος τι να είναι αυτό που τον στεναχωρεί τόσο πολύ.
 Ο προορατικός δάσκαλος ο οποίος αντιλήφθηκε τις σκέψεις του υποτακτικού του, τον σήκωσε από κάτω και του είπε:
«Για σένα κλαίω, αγαπημένο μου τέκνο. Γιατί είδα ότι ο τόπος αυτός θα μεγαλώσει από εσένα, αλλά στην συνέχεια θα αφανιστεί από τους δυσσεβείς εικονομάχους».

Ο 19χρονος Νικόλας μπλέχτηκε στα δίχτυα του σατανισμού και έχασε τη ζωή του - «Ανεξήγητη» σιωπή από κράτος και ΜΜΕ γι' αυτό το κοινωνικό ζήτημα

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

  Ενώ το σύστημα σήμερα «βομβαρδίζει» τη νεολαία με προπαγάνδα υλισμού και πανσεξουαλισμού και την απογυμνώνει από πνευματικές άμυνες, στο παρασκήνιο της κοινωνίας δρουν ανενόχλητοι οι θηρευτές του σκότους που ψάχνουν νέους για να τους στρατολογήσουν στη λατρεία του Σατανά.

  Κρυπτόμενοι πίσω από τη σκανδαλώδη αδιαφορία του κράτους, οι σατανιστές βρίσκουν όλο και πιο πρόσφορο έδαφος να απλώσουν τα δίχτυα τους σε κοινωνικές ομάδες που κυριαρχεί ο τύπος του ακατήχητου, ανώριμου, επιπόλαιου και εύκολα παρασυρόμενου νέου, που ψάχνει εύκολους τρόπους για να αποκτήσει πρόσβαση στην εξουσία, την επιβολή στον άλλον, τη δόξα, το χρήμα και το σεξ. Όλα αυτά δηλαδή που υπόσχεται η μαύρη μαγεία στα ταλαίπωρα θύματά της.

  Δεν είναι μόνο η εγκληματικότητα μια κοινωνική τάση που χρησιμοποιείται ως «γέφυρα» στο ταξικό χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, επιτυχημένων και «αποτυχημένων». Είναι και η μαγεία, που πολλές φορές συνδέεται και αυτή με το έγκλημα. Και γι’ αυτήν την παράμετρο, κανείς δεν συζητάει σε επίπεδο θεσμών και εξουσιών. Μονάχα η Εκκλησία κρούει διαχρονικά τον κώδωνα, αλλά αφού το άθεο κράτος την παραγκωνίζει σταδιακά από το κοινωνικό γίγνεσθαι, το μήνυμα φτάνει σε όλο και λιγότερους αποδέκτες.

 Ως αντίδραση στην ισοπεδωτική, υλιστική θεώρηση των πραγμάτων που προωθεί το κράτος και τα σύγχρονα «πρότυπα» της συμφοράς, πολλοί νέοι με μεταφυσικές αναζητήσεις καταγοητεύονται από τα θέλγητρα που προβάλλει το καταστροφικό μονοπάτι του αποκρυφισμού και του σατανισμού.

 Εφόσον δεν υπάρχει ούτε παιδεία, αλλά ούτε και οικογένεια πρόθυμη να χτίσει πνευματικές άμυνες σε έναν νέο με τα ακλόνητα πνευματικά όπλα που προσφέρει η ορθόδοξη αλήθεια, αυτό ο νέος αν έχει και προφίλ μεταφυσικών ανησυχιών, μπορεί να γίνει ένα εύκολο θήραμα, έτοιμο να πέσει στα νύχια των σατανιστών και των μάγων.

Το επόμενο πρωί που δεν ήρθε ποτέ…

Παρά το γεγονός ότι η προσηλυτιστική δράση των σατανιστών είναι ένα σοβαρότατο κοινωνικό ζήτημα με πολλές ολέθριες προεκτάσεις, το «σύστημα» το αντιμετωπίζει με πλήρη αδιαφορία ή με ειρωνική διάθεση. Και έρχονται κάποια τραγικά γεγονότα σαν τον απαγχονισμό του 19χρονου φοιτητή στα Σπάτα, Νικόλα Ντουρτουρέκα, να μας αποδείξουν ότι οι σατανιστές συνεχίζουν ελεύθερα να

Το ξυλόγλυπτο του Αγίου Παΐσιου στο μονοπάτι προς το Μεγάλο Μετέωρο

Το ξυλόγλυπτο του Αγίου Παΐσιου στο μονοπάτι προς το Μεγάλο Μετέωρο

πηγή

Πως οι ψυχολόγοι κατέστρεψαν οικογένειες και ειδικά την σχέση του πατέρα με τα παιδιά τους!!!

Σύνδρομο Ψευδούς Μνήμης στα παιδιά!
   Σήμερα θα μιλήσουμε ίσως για την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της ψυχολογίας και ίσως το μεγαλύτερο παράδειγμα της διάβρωσης της από το δηλητήριο του φεμινισμού στους κύκλους της και δεν ήταν άλλη από το "σύνδρομο ψευδούς μνήμης" (False Memory Syndrome) όπου διάφοροι μεταμοντέρνοι και φεμινιστές ψυχολόγοι της δεκαετίας του '80 στην Αμερική μέσα από τις συνεδρίες τους με παιδιά και ενήλικους κατάφερναν και τους έκαναν "πλύση εγκεφάλου" με συνέπεια οι τελευταίοι να πιστεύουν, εντελώς ξαφνικά, πως είχαν πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατέρα τους!
  Προσέξτε το σημείο αυτό:
τα παιδιά δεν έλεγαν "ψέμματα" αφού αυτό πίστευαν μετά από τις συνεδρίες τους!!! δηλαδή οι ίδιοι ψυχολόγοι εκμεταλλευόμενοι την όποια θέση τους ουσιαστικά κατασκεύαζαν πραγματικότητα στα παιδιά με συνέπεια αυτά να πιστεύουν ότι παλαιότερα είχαν βιαστεί από τον πατέρα τους, χωρίς όμως αυτό να είχε γίνει ποτέ στην πραγματικότητα!!!

   Όπως καταλαβαίνουμε όλο αυτό είχε ως συνέπεια να διαλυθούν πολλές οικογένειες και να υπάρξουν σχετικές καταγγελίες εναντίον πατεράδων, να αποξενωνται οι μπαμπάδες, να μπαίνουν φυλακή αθώοι άνθρωποι και βασικά να διακόπτεται για πάντα η επικοινωνία των παιδιών με τον πατέρα τους !

«Δεν αντέχω άλλο»

Ακούμε συχνά τη δυσάρεστη δήλωση, πού εκφέρεται συν­ήθως και με κάποια αποτομία:
«Δεν αντέχω άλλο. Δεν πάει άλλο! Έφθασα στα όριά μου. Στα­ματώ τον αγώνα μου».

Ένας ασθενής, που υποφέρει και τα­λαιπωρείται από τις δυσάρεστες συν­έπειες της αρρώστιας του, μπορεί να πει τέτοιους ή παρόμοιους λόγους. Ένας άνθρωπος που αδικείται, που συκοφαν­τείται ή αντιμετωπίζει μία αδικαιολόγη­τη πολεμική από τούς συνανθρώπους του.

Ένας βιοπαλαιστής, που αντιμετω­πίζει οικονομικές δυσκολίες και αγωνί­ζεται με το μεροκάματό του να ζήσει την οικογένεια.

Μία πολύτεκνη μητέρα, που παλεύει όλη μέρα, και όλη τη νύχτα συχνά, να μεγαλώσει τα παιδιά της, να υπηρετήσει τις ποικίλες ανάγκες τους, να υπομείνει τα πείσματά τους, να δι­ορθώνει τα λάθη τους.

Ένας νέος, που πολεμάει σκληρά με τον ασυνθηκολόγητο εχθρό διάβολο, με την αμαρτωλή νοοτροπία του σύγχρονου κόσμου, με τις προσωπικές του εμπάθειες και αδυ­ναμίες, προκειμένου να διατηρήσει την αγνότητα και καθαρότητά του και να μείνει σταθερός στην πίστη του.

Ό,τι αφήσουμε εδώ με τη σωστή εξομολόγηση, δεν θα φαίνεται εκεί!

 ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: «Να φροντίσουμε να πάμε τακτοποιημένοι στο Φως της Αγίας Τριάδος όταν φύγουμε από αυτήν τη ζωή. Εκεί όλα φαίνονται, όπως είναι. Το Φως τα βγάνει όλα στην επιφάνεια. Μπροστά σε αγγέλους και ανθρώπους. Λογισμούς, αμαρτίες, όλα. Ό,τι αφήσομε εδώ με τη σωστή εξομολόγηση, δεν θα φαίνεται εκεί. Θα έχει χαθεί από πάνω μας. Θα έχει σβήσει. Η εξομολόγηση καινουργιώνει την ψυχή. Μας συμφέρει να ταπεινωθούμε εδώ σε έναν άνθρωπο, στον πνευματικό, παρά να ρεζιλευόμαστε εκεί παντοτινά σε όλη την Πολιτεία του Ουρανού».

Πηγή “Η Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης”, Ιερά Μητρόπολις Μόρφου, εκδ. Θεομόρφου, Β΄ έκδοση, σελ. 92.

Μα και σήμερα, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν Ακυλίνες και Κυράννες και Ιωάννηδες Μονεμβασιώτες!

                       

                    

   "...Δεν πάνε παραπάνω από δέκα χρόνια που η Αγία Κυράννα εμφανίστηκε, για να φανερώσει σε όλους μας την φίλη της και γνήσια φίλη του Χριστού μας Ακυλίνα. Συγκλονιστικό θαύμα, που είναι αλήθεια πως ελάχιστα ταιριάζει στην ορθολογική και ειδωλολάτρισσα εποχή μας. 

   Μια εποχή που ολοκληρωτικά και ραγδαία συσχηματίζεται με το μάταιο και το εφήμερο, λοιδορώντας σχεδόν ο,τι γεννάει προοπτική αιωνίου. Μεταλλαγμένη παρα φύσει, παραμορφωμένη εποχή, που απορρίπτει ο,τι μεταμορφώνει και ανακαινίζει. 

  Οι νέοι αυτής της εποχής στην πλειονότητά τους, αγνοούν και απομακρύνονται βιαστικά από εκείνο το "δεύρο ακολούθει μοι" του Χριστού μας προς τον πλούσιο νεανίσκο. Ο ηδυπαθής και ταχύτατος συρμός με τα...ασταμάτητα δρομολόγια, φαντάζει στα μάτια τους ασύγκριτος με τα αργά, συρτά και κοπιώδη ανηφορικά βήματα του Γολγοθά...

 Μα και σήμερα, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν Ακυλίνες και Κυράννες και Ιωάννηδες Μονεμβασιώτες! Εγγυάται ο Χριστός πως δεν θα αφήσει αμάρτυρή Του καμιά περίοδο της Ιστορίας, ακόμη και την σημερινή, την τόσο Θεοστυγή. Ακήρατες πλευρές Του θα ξεπροβάλλουν έως το τέλος της. Στεφάνια αφθαρσίας και Αθανασίας πανευωδέστατα και μυρίπνοα λείψανα που φέρουν πάνω τους τα στίγματα της μαρτυρικής πίστης. 

Δεν υπάρχει ανώδυνη Ορθοδοξία μας μηνύουν οι Άγιοι αγωνιστές! Δίχως Σταυρό δεν θα αναστηθεί η ζωή…Θαρσείτε! 

Νώντας Σκοπετέας 

Αποσπάσματα από την εκπομπή
Αποκαλύφθηκε μετά από 249 χρόνια! (Η φίλη μας η Ακυλίνα!) στην οποία διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο της κ.Μαρίας Ξανθάκη: "Αγία Ακυλίνα η Ζαγκλιβερινή".

Αφού ντρέπεσαι τον Χριστό,ντρεπόμαστε και εμείς για εσένα(Από τον βίο του Αγ.Ιακώβου του Πέρσου)

Πως θα αντιδρούσατε αν σας έλεγα να πανηγυρίσετε την χαρά ενός εχθρού σας;
Πως θα αντιδρούσατε αν σας συμβούλευα να δεχθείτε ως πνευματικό καθοδηγητή έναν εχθρό σας;
Γιατί κάμω αυτές τις παράξενες ερωτήσεις; Λόγω της σημερινής εορτής του Αγίου Ιακώβου του Πέρσου [ΕΔΩ].

   Ο Ιάκωβος (αυτό ήταν το χριστιανικό του όνομα) ήταν Πέρσης. Εχθρός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αλλά ήταν και χριστιανός. Τίμιο μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. Πέθανε ως Μάρτυρας του Χριστού και μάλιστα με τρόπο φρικτό. Οι δήμιοι τον έκοβαν κομμάτι κομμάτι μέχρι που στο τέλος τον αποκεφάλισαν.
   Ο Ιάκωβος ο Πέρσης και Μάρτυρας του Χριστού βρήκε τη θέση του στις Αγιολογικές δέλτους της Εκκλησίας  και η χριστιανική μαρτυρία του μένει μέχρι σήμερα ένας φωτεινός οδηγός χριστιανικής ζωής και βιοτής για όλους τους χριστιανούς.
   Υπάρχει και κάτι ακόμα. Ο Ιάκωβος είχε μια φιλική σχέση με τον βασιλιά της Περσίας. Λόγω της εύνοιας του βασιλέως απολάμβανε πλούτη και δόξα. Γι᾽ αυτό και θεώρησε σωστό να κρύψει την χριστιανική ιδιότητα και να συμπεριφέρεται ως παγανιστής. Το έμαθαν η σύζυγός του και η μητέρα του και του μήνυσαν ότι αφού ντρέπεται για την πνευματική του συγγένεια με τον Χριστό τότε κι αυτές ντρέπονται για την συγγένεια μαζί του.

Ενώ πρέπει περισσότερο την Κυριακή να την αγιάζουμε, καταντάμε την Κυριακή να κολαζόμαστε περισσότερο...

Έξι μέρες εργάζεται ο εργάτης και την Κυριακή κάνει πανήγυρι στο καφενείο.
Τι θα λέει ο Θεός βλέποντας τους Χριστιανούς, να Τον τιμούν με τραγούδια, παρά με ψαλμούς, με θυσίες χρηματικές, παρά με την αναίμακτη θυσία, με την σπατάλη, παρά με την Χριστιανική ευλάβεια;
Ενώ πρέπει περισσότερο την Κυριακή να την αγιάζουμε, καταντάμε την Κυριακή να κολαζόμαστε περισσότερο...

Ηλίας Μηνιάτης

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΣΤΟ ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΟΣΧΟΥ

 https://ikee.lib.auth.gr/record/344950/files/GRI-2023-38072.pdf

«Κράτει τον νουν σου εις τον Άδην και μη απελπίζου»

 Ο Άγιος Σωφρόνος του Έσσεξ μιλάει για τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη;

«Κράτει τον νουν σου εις τον Άδην και μη απελπίζου».
Μόλις άκουσα από το στόμα του Γέροντος ότι ο ίδιος ο Χριστός του υπέδειξε πως μπορεί να νικηθεί η αμαρτία, η εκτίμησή μου για αυτόν και η απόλυτη πίστη μου στην αγιότητά του με έπεισαν ότι αυτή η έκφραση είχε πραγματικά προέλθει από τον ίδιο τον Χριστό. Και προσπάθησα να εφαρμόσω αυτήν την αρχή στην δική μου την ζωή.

26 Νοεμβρίου 1988 - 26 Νοεμβρίου 2023...35 χρόνια από την Αγιοκατάταξη του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη. 

27 Νοεμβρίου 2023....4 χρόνια από την Αγιοκατάταξη του Οσίου Σωφρονίου Σαχάρωφ.

Κυριακή ΙΓ' Λουκά- Άλλο καλός άνθρωπος άλλο καλός Χριστιανός

π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

  Η αόριστη γενικολογία του "καλού παιδιού" κατ᾿ αρχάς και στη συνέχεια του "καλού ανθρώπου", καλά κρατεί!!
  H έκφραση αυτή, όταν μιλάμε για κάποιον μπορεί να γίνει σύσταση ποιότητος. Μπορεί να γίνει όμως και απαξιωτικός χαρακτηρισμός, όταν θέλουμε να φανερώσουμε την υποκρισία, πού τηρεί μεν κάποια κοινωνικά σχήματα, στα οποία όμως δεν πολυπιστεύει! Το "καλό παιδί" και το "καλός άνθρωπος" πάρα πολλά χρόνια ήταν "διαβατήρια" για κοινωνική ανέλιξη και επικράτηση.

 Και πώς γινόταν λοιπόν κάποιος καλό παιδί ή καλός άνθρωπος;
  Η αποδεκτή κοινωνική συμπεριφορά ήταν αναγκαίος όρος και επαρκής συνθήκη γι αυτό; Σε μια πουριτανική (=που θέλει να παριστάνει την "καθαρή" και αυθεντική, χωρίς ουσιαστικά να είναι) κοινωνία, η προσαρμογή στα κοινωνικά standars ήταν "τῶν ἀρετῶν ἡ ἀκρότης"! Τώρα που αυτού του είδους η κοινωνία αυτοδιαλύεται βουλιάζοντας μέσα στο δύσοσμο τέλμα της υποκρισίας πού γέννησε, το καλό παιδί και ο καλός άνθρωπος, κάθε μέρα όλο και περισσότερο, γίνονται υποθέσεις αδιαφορίας, αν όχι αστειότητος.

 Μέχρι πρότινος η αντίρρηση που ακουγόταν ήταν:

 "Δεν μπορεί κάποιος να είναι καλός άνθρωπος χωρίς να είναι χριστιανός;" 

Η ερώτηση εξέφραζε την απορία μιας κοινωνίας βαθειά αντιχριστιανικής, πού όμως… παρίστανε την χριστιανική! Η ερώτηση φανέρωνε τον φόβο για τα… μέσα (την καρδιά και την ψυχή) και το βόλεμα με την προσαρμογή (των…έξω) της συμπεριφοράς! Αυτό βάσταξε κάμποσα χρόνια μέχρι που οι νέοι άνθρωποι το ξεμπρόστιασαν με ωμή, σοκαριστική ειλικρίνεια για τους… καλούς βολεμένους αστούς, είτε στην Αμερική με τα parties μαριχουάνας και το Woodstock είτε με τον Μάη του ᾿68 στην Ευρώπη. [Δεν θέλουμε μια κοινωνία στην οποία δεν θα πεθαίνουμε από πείνα, αλλά θα πεθαίνουμε από ανία].

  Ένας άνθρωπος, λοιπόν, καλός και καθώς πρέπει άρχοντας, όπως λέει το Ευαγγέλιο, πλησίασε τον Χριστό (αυτόν τον "περίεργο" αντικομφορμιστή δάσκαλο) τον αποκάλεσε "καλό" και τον ρώτησε πώς θα γίνει καλός και ο ίδιος, ώστε να πάει στον Παράδεισο!! Άλλωστε είχε ακούσει ότι εκεί πάνε μόνον… οι καλοί! Ο Χριστός του απαντάει ότι πράγματι καλός, είναι μόνον ο Θεός. Αλλά αφού ρωτάει και θέλει να γίνει "καλός", τότε να μη μοιχεύει, να μη σκοτώνει, να μην κλέβει, να μην ψευδομαρτυρεί και βέβαια να τιμά τους γονείς του!
  Οκτώ κεφάλαια πιο πριν, στο ίδιο Ευαγγέλιο, το κατά Λουκάν (παραβολή καλού Σαμαρείτη), ο Χριστός, σε έναν άλλον που τον ρωτάει το ίδιο ακριβώς (χωρίς και

Ἔξυπνος εἶναι ὁ ἔχων Νοῦν Ξυπνητόν

Γράφει η Καλλιόπη Ταχτσόγλου-ἠθοποιός

«Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον, καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα»
Πόσο ψέμα ἀκόμη, πόση ἀνοχή, πόση ὑποκρισία,πόση ἀποδοχὴ ὅλων τῶν παρά φύσιν !

Ἀποβλακωθήκαμε, κοιμηθήκαμε, ναρκωθήκαμε, βρεθήκαμε σὲ ἀμηχανία, φοβηθήκαμε, βουβαθήκαμε, ὑποχωρήσαμε, μουδιάσαμε, ξεχάσαμε πὼς ὑπάρχει Θεός Μέγας καὶ μείναμε ὀρφανοὶ καὶ ξεκρέμαστοι.

Μούδιασε ὁ ἐγκέφαλός μας !
Ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν ΚΑΚΙΑ ποὺ μᾶς κυκλώνει.
Ἀδυνατοῦμε νὰ πιστέψουμε πὼς ἔνα τόσο μεγάλο κακό κυριαρχεῖ.
Διότι, ὑπάρχει τὸ ΚΑΚΟ καὶ ἔχει ἀρχηγὸ τὸν ἀρχέκακο, τὸν ἐκπεσὼντα, τὸν δράκοντα, τὸν ὄφι τὸν ἀρχαῖο, τὸν Διάβολο.

Ἀποκάλυψις 12-9 «καὶ ἐβλήθη ὁ δράκων, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην,
ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν, καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ ἐβλήθησαν»

  Πλανεύει, μαγεύει, γοητεύει, τάζει καὶ νύκτα - μέρα ἐργάζεται γιὰ τὸ πῶς θὰ παγιδεύσῃ τὸν καθένα μας χωριστὰ μὲ καμάκια καὶ δολώματα,καὶ ὅλους μαζὶ μὲ τὰ δίκτυα.
 Ὑπάρχει, καὶ εἶναι αὐτὸς ὁ ἀόρατος ἐχθρός τῶν ἀνθρώπων, ὁ μισάνθρωπος, ἡ κολοβὴ ἀλεποῦ καὶ ἔχει μαζί του πολλὰ φρικτὰ, τρομαγμένα καὶ ὕπουλα δαιμονάκια ποὺ μᾶς τριγυρίζουν καὶ ψάχνουν εὐκαιρία νὰ τρυπώσουν μέσα μας καὶ νὰ μᾶς κατευθύνουν.

Ἐὰν αὐτὸ δὲν τὸ καταλάβουμε, πὼς ὑπάρχει τὸ κακό, καὶ ἔχει ἀρχηγὸ ποὺ τὸ διασπείρει, δὲν θὰ ξεμουδιάσῃ ὁ νοῦς μας, καὶ θὰ μᾶς βρίσκῃ τὸ κακὸ χωρίς ἐμπόδια καὶ θὰ μᾶς καθιστᾶ βλάκες καὶ ὑποχείρια.
Τὸ φίδι, κοιμίζει καὶ ναρκώνει αὐτὸν ποὺ θὰ καταπιῇ.
Ἔξυπνος δὲν εἶναι ὁ σπουδαγμένος, ὁ ἔχων πτυχία καὶ τίτλους.

Ἔξυπνος εἶναι ὁ ἔχων Νοῦν Ξυπνητόν, νοῦν ποὺ κινεῖται καὶ δὲν ἀδρανεῖ, νοῦν ποὺ ἀντιλαμβάνεται, ποὺ σκέπτεται, ποὺ ὑποψιάζεται ὅταν βλέπει πὼς κάτι δὲν πάει καλά, αὐτὸς ποὺ ἔχει νοῦν καθαρόν !

Ἄς κουνήσουμε τὸ κεφάλι μας νὰ φύγῃ ἡ θολούρα, ἄς τολμήσουμε νὰ σκεπτόμαστε !
«Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου»

Ο νέος Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας Όσιος Αθανάσιος Χαμακιώτης και τα ευωδιάζοντα λείψανα του

Ο νέος Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας Όσιος Αθανάσιος Χαμακιώτης και τα ευωδιάζοντα λείψανα του στην Ι.Μ.Φανερωμένης Ροδοπόλεως που ο ίδιος ίδρυσε.

''Τῆς Λαύρας τό καύχημα Ἀμαρουσίου φρουρόν, ποιμένα κοσμήσαντα Φανερωμένης Μονήν, πιστοί, Ἀθανάσιον, δεῦτε ἐν εὐλαβείᾳ, εὐφημήσωμεν ὕμνοις, ἴασιν νοσημάτων ἐξαιτούμενοι πίστει· οὖτος γάρ ἀνεδείχθη δοχεῖον τῆς χάριτος''.

πηγή

Εἰς ἰλύν βυθοῦ...

«Λάσπη του βυθού»(Ψαλμ. 68, 3) να θεωρείς την κάθυγρη ηδονή, ή το βόρβορο της πορνείας, ή ακόμη, το βαρύ φορτίο των υλικών πραγμάτων, από τα οποία βαραίνει ο εμπαθής νους και βουλιάζει με τους λογισμούς του στο βυθό της απογνώσεως.

Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης

Κυριακὴ ΙΓ΄ Λουκά-ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

«Τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» 

   Εἶναι τὸ ἐρώτημα ποὺ ἀπευθύνει ἕνας πλούσιος ἄρχοντας στὸν Ἰησοῦ (Κυριακὴ ΙΓ΄ Λουκᾶ). Ἀλλὰ ταυτόχρονα εἶναι τὸ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Σύμπασα ἡ ἀνθρωπότητα σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ὅλοι οἱ πολιτισμοί, ὅλες οἱ θρησκεῖες, στάθηκαν μὲ ἰδιαίτερο προβληματισμὸ μπρὸς στὸ μεγάλο ἐρώτημα: Ὑπάρχει αἰώνια ζωή; Ὑπάρχει ἀθανασία; Καὶ πῶς μπορεῖ νὰ τὴν κληρονομήσει ὁ ἄνθρωπος;

   Ἡ μεγάλη τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ διαπίστωση ὅτι ἡ ζωή του ἔχει ἡμερομηνία λήξης. Ὅσα σχεδιάζει, ὅσα ὀνειρεύεται, ὅσα ἐλπίζει, συντρίβονται τελικὰ ἀπὸ τὸν θάνατο. 

«Ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται».

Ἡ συνειδητοποίηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, τοῦ τέλους τῶν πάντων, εἶναι ἕνα δυσβάστακτο φορτίο, στὴ σκιὰ τοῦ ὁποίου ὀφείλει νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος. Ποικίλλουν βέβαια καὶ οἱ λύσεις ποὺ προτάθηκαν γιὰ νὰ ὑπερκερασθεῖ τὸ ἀποτρόπαιο γεγονὸς τοῦ θανάτου, νὰ ἐξασφαλισθεῖ ἡ ἀδιατάρακτη συνέχεια τῆς ζωῆς.

   Ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια ἀναζητήθηκε τὸ ἑλιξίριο τῆς ζωῆς. Τὸ μαγικὸ φάρμακο, τὸ ἀθάνατο νερό, ποὺ θὰ χάριζε αἰώνια νιότη καὶ ἀθανασία. Ἡ ἀλχημεία παραχώρησε τὴ θέση της στὴν ἐπιστήμη, ποὺ ἀγωνίζεται νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο ὅλο καὶ πιὸ ἄτρωτο στὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο, χωρὶς ὅμως νὰ διαφαίνεται ἀκόμα κάποια αἰσιόδοξη

Από όλους τους πειρασμούς που ο άνθρωπος έχει να νικήσει επάνω στον εαυτό του, η ομορφιά είναι οπωσδήποτε ο πιό ακαταμάχητος πειρασμός.

  Από όλους τους πειρασμούς που ο άνθρωπος έχει να νικήσει επάνω στον εαυτό του, η ομορφιά είναι οπωσδήποτε ο πιό ακαταμάχητος πειρασμός. Σε αυτήν άντεξαν η Αγία Αικατερίνη και η Βαρβάρα και η Αναστασία και η Παρασκευή και πολλές άλλες, οι οποίες γνώρισαν μέσα τους μία ανώτερη ομορφιά από εκείνη την εξωτερική!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Κυριακή ΙΓ΄Λουκά-Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

  Δέν εἶναι συχνό τό φαινόμενο ἕνας πλούσιος νά ἔχει ὑπαρξιακές ἀνησυχίες. Νά θέλει νά ἔχει σχέση μέ τόν Θεό. Νά εἶναι βέβαιος ὅτι τά ἀγαθά του δέν ἐπαρκοῦν γιά νά δεῖ τή ζωή στήν προοπτική της αἰωνιότητας. Νά συνειδητοποιήσει τήν ματαιότητα τῶν κτημάτων καί τῶν χρημάτων, ἀπό τή στιγμή πού ἡ φθορά καί ὁ θάνατος θά ἀγγίξουν καί τόν ἴδιο. Νά μή νικηθεῖ ἀπό τήν εὐκολία τοῦ «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριο γάρ ἀποθνήσκωμεν». Νά ἀγαπήσει, ἐκτός ἀπό τό νά χρησιμοποιήσει. Νά νοιαστεῖ γιά τούς ἄλλους ἀληθινά, ἀπό τήν καρδιά του, νά πιστέψει ὅτι ὁ πλοῦτος τοῦ ὑπάρχει γιά νά προσφέρει στούς μή ἔχοντας.

Ὁ διαφορετικός πλούσιος
   Στό Εὐαγγέλιο συναντᾶμε, ἐκτός ἀπό τούς πλούσιους πρός ἀποφυγήν, καί ἕναν τέτοιον πλούσιο. Ζητᾶ νά κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή. Ἔχει τηρήσει τίς ἐντολές τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου. Ἔχει δηλαδή ἐπιλέξει νά τηρεῖ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά μπορεῖ νά διεκδικεῖ τό δικαίωμα στήν κοινωνία μαζί του. Μέσα του διασώζεται ἡ αἴσθηση ὅτι μέ κάποιον τρόπο πρέπει νά συμφιλιώσει τόν ἑαυτό του μέ τόν Θεό. Νά μή γίνει ὁ τρόπος ζωῆς του ἐμπόδιο στήν αἰωνιότητα. Ὅμως δέν εἶναι σίγουρος. Καί ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό τήν ἀλήθεια γιά τήν πνευματική του κατάσταση. 

Πῶς μπορεῖ νά κληρονομήσει, νά προσθέσει στά ἀγαθά του δηλαδή, τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ ἀπάντηση πού λαμβάνει ἀπό τόν Χριστό θά τόν λυπήσει. Ὁ Κύριος τοῦ ζητᾶ νά ἐγκαταλείψει ὅλα τά ἀγαθά του. Νά τά πουλήσει καί νά δώσει τά χρήματα στούς φτωχούς καί νά Τόν ἀκολουθήσει.Ὁ πλούσιος δέν μποροῦσε νά φανταστεῖ τή ζωή του χωρίςτά ἀγαθά. Καί ὁ Χριστός θά πεῖ στούς μαθητές Του, γιά νά τά ἀκούσει καί ὁ πλούσιος: «Πόσο δύσκολα θά μποῦν στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ αὐτοί πού ἔχουν τά χρήματα» (Λουκ. 18, 24).

Τά χαρακτηριστικά τοῦ ὑλιστῆ
  Ὁ πλούσιος εἶναι ὁ ἐκφραστής τοῦ ὑλιστικοῦ πνεύματος κάθε ἐποχῆς. Ὁ ὑλιστής ἄνθρωπος αἰσθάνεται παντοδύναμος. Μέ γνώμονα τά χρήματα καί τά ἀγαθά του

Οἱ τρείς πειρασμοί τής Αγίας Αικατερίνης…

Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Αγία Αικατέρινη-Βυζαντινό Μουσείο Βέροιας

  Η αγία Αικατερίνη, ήταν ένα παιδί θαύμα της εποχής της. Δεν της έλειπε τίποτε. Ήταν η πιο έξυπνη κόρη της Αλεξάνδρειας. Ξέρετε τι ήταν η Αλεξάνδρεια τότε; Ότι είναι στις μέρες μας η Νέα Υόρκη. Η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας της εποχής εκείνης. Ότι είναι η Μόσχα. Ότι είναι το Παρίσι. Αυτό ήταν η Αλεξάνδρεια για την εποχή της. Και σ’ αυτή την πρωτεύουσα της τότε αυτοκρατορίας, η αγία Αικατερίνη ήταν η πιο έξυπνη γυναίκα της εποχής, που τότε να είσαι γυναίκα και να είσαι έξυπνη, ήταν και επικίνδυνο πράγμα.

  Δεν είναι όπως σήμερα που η γυναίκα έχει αρκετές δυνατότητες να διαπρέψει όταν έχει κάποια προσόντα. Στην εποχή εκείνη, η γυναίκα το προσόν της ήταν να γίνει μία καλή σύζυγος ενός πλουσίου. Σπάνια οι γυναίκες ξεχώριζαν. Είτε ως έμποροι, είτε ως γραμματισμένοι, είτε ως άνθρωποι που να εκπέμπουν μίαν καλλιτεχνική έκφραση. Και όμως, η Αικατερίνη με την γνώση της, με την σοφία της, με τις ιατρικές της επιστήμες, την αστρονομία, τις γλώσσες τις πολλές που γνώριζε, από τα δεκαοχτώ της χρόνια ήδη, είχε την δυνατότητα να σταθεί απέναντι σε όλους τους επιστήμονες και φιλόσοφους και καλλιτέχνες της εποχής εκείνης, επαναλαμβάνω εν μέσω πρωτευούσης. Όχι οποιασδήποτε μικρής πόλης επαρχιακής. Εν μέσω πρωτευούσης. Και επιπλέον, είχε τον πλούτο των γονέων της και ήταν η ωραιότερη κόρη της Αλεξάνδρειας.

  Μου έλεγε μία αγία γυναίκα (η μακαριστή Γερόντισσα Γαλακτία) που γνωρίζω στην Κρήτη ότι της παρουσίασε η χάρις του Θεού και είδε πολλές από τις αγίες που τιμούμε. Όπως κάποτε ο άγιος Παΐσιος στο Άγιον Όρος, είδε την αγία Ευφημία. Και του έκαμε εντύπωση, λέει, πόσο αδύνατη ήταν η αγία Ευφημία. Και είπε, μα είναι δυνατόν μια τόσο αδύνατη κοπέλα να άντεξε τόσα βασανιστήρια; Και είπε η αγία Ευφημία του αγίου Παϊσίου, αν ήξερα τι δόξα και τι χαρά και τι χάρη, υπάρχει στην αιώνια ζωή του Χριστού, θα ήθελα να περάσω διπλάσια. Και της λέει, και πώς άντεξες, μια σταλιά είσαι. Τόση δα είσαι. Και του είπε, με ενδυνάμωναν οι άγγελοι του Θεού. Δεν είμαστε μόνοι μας.

  Ούτε εμείς είμαστε μόνοι μας. Το ότι αντέχομε τες δυσκολίες της ζωής, μας ενδυναμώνουν οι άγγελοι του Χριστού. Όλους μας. Φτάνει να έχομε καλοσύνη και μετάνοια. Και ο άγγελός μας έρχεται κοντά μας. Όταν δεν έχομε καλοσύνη και δεν έχομε μετάνοια, θέλει ο άγγελος να έρθει κοντά μας. Και δεν τον αφήνουν οι αμαρτίες μας. Οι εγωισμοί μας. Οι κακίες μας.