Δεν είναι ντροπιαστική η χώρα μου κι ας με προδίδει
Δεν είναι σκοτάδι η Ιστορία της κι ας την ξεχνάμε
Δεν είναι φτηνό κομμάτι από πανί η Σημαία της - έχει τυλίξει ηρωικά τόσους και τόσες - κι ας την χλευάζουν
Δεν είναι συμφορά να είσαι Έλληνας, είναι Αγωνία
Δεν είναι ευθύγραμμη η πορεία της, έχει τα κάτω και τα πάνω της, έχει και αίμα και ήττες και θριάμβους
Δεν είναι ίσια η γεωμετρία της, έχει το σχήμα των βουνών της, ύψος και βάθος,
εγκλωβισμένη Ιστορία σε χώρα λίγα τετραγωνικά, είναι συχνά μια χώρα σε Ασφυξία,
Δεν είναι αδιάφοροι οι Άνθρωποί της, το πρόσωπο το καθημερινό του καθενός μας έχουν κι οι Ήρωές μας που λατρεύουμε,τα πάθη τις αμαρτίες και τα λάθη μας, την τρέλα και την αυταπάρνησή μας, τη φαγωμάρα και τις φιλοδοξίες μας έχουν κι οι Ήρωές μας, του κάθε Αγώνα που έδωσε αυτός ο τόπος,
εικόνες είμαστε κι εμείς μιας κοινωνίας,εικόνα και η Κοινωνία μας του εαυτού μας.
Δεν είναι ευθεία γραμμή η χώρα μου, έχει τα Πένθη, τις Χαρές της, κόβει τις φλέβες της με το σπαθί, Ήλιος και Θάλασσα,
Πεθαίνει κι Ανασταίνεται και πάλι απ' την αρχή το ίδιο,
μια χώρα Σίσυφος,μια Πατρίδα δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω,
μια Αγάπη που θέλεις να την παρατήσεις αλλά δεν την παρατάς,
είναι το λίκνο σου, είναι αυτοί που αγαπάς, είναι οι φίλοι σου, είναι η Γλώσσα σου κι οι Ποιητές - τόσο σπουδαίοι, τόσοι πολλοί -
είναι το χώμα που σκεπάζει όλους όσους αγάπησες και έχουν φύγει,
είναι κερί σε έναν Θεό που έχει κι Αυτός το πρόσωπο, τις αγωνίες σου,
πεθαίνει κι Ανασταίνεται κι Αυτός όπως κι εσύ,
η μάνα Του μια αγκαλιά σαν τη δική σου μάνα,
Είν ' η Πατρίδα μου ένα Ζήτω που πνίγεται συχνά απ' το βόηθα Παναγιά,
Είναι ένα κεράκι αναμμένο,
όπως αυτό στο υπέροχο το έργο του Μποκόρου στη φωτογραφία,
που καίει μπροστά σε έναν Καραϊσκάκη ,
που το διαλέγεις για μια ανάρτηση τη μέρα της Γιορτής
για να κρατήσει αναμμένη την όποια ελπίδα,
Ίσως και για να υπερασπιστείς την τρυφερότητά του αλλά και το αιώνιο το δίλημμα που έχει η φωτιά,να κάψει ή να φωτίσει,ή και τα δυο μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου