«Ποῖόν σοι ἐγκώμιον προσαγάγω ἐπά­ξι­ον· τί δέ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καί ἐξί­στα­μαι».

  Καί ἄν ὁ ἱερός καί θεόπνευστος ὑμνογράφος αἰσθάνεται ἀδυναμία νά βρεῖ ἕνα ἐγκώμιο ἀντάξιο τῆς ἁγιό­τητος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, εἶναι φυσικό ἐμεῖς νά αἰσθανόμεθα ἀκόμη μεγαλύτερη ἀδυναμία γιά νά τήν ὑμνήσουμε.
  Γιατί πῶς νά ὑμνήσει κανείς τήν Παναγία Παρθένο; Πῶς νά ἐγκω­μιά­σει κανείς αὐτήν πού ἐπέλεξε ὁ ἴδιος ὁ Θεός γιά νά γίνει Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του καί συνεργός στό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου;
  Ἄν ὅμως ὁ Υἱός της καί Θεός μας δέχεται εὐχαρίστως «ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων αἶνον», εἶναι βέβαιο ὅτι καί ἡ φιλόστοργη καρδία τῆς Παναγίας Μητέρας του δέχεται τόν τα­πεινό ὕμνο τῶν τέκνων της μέ πολλή ἀγάπη.

  Τόν δεχόταν ὅλες αὐτές τίς ἑβδο­μάδες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακο­στῆς, κατά τίς ὁποῖες προστρέχαμε κάθε Παρασκευή στούς ναούς μας γιά νά ψάλουμε τούς Χαιρετι­σμούς της, ἀλλά καί γιά νά τῆς ἐμπιστευθοῦμε τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν μας, ὅ,τι μᾶς ἀπασχο­λοῦ­σε, ὅ,τι μᾶς ἀνησυχοῦσε, ὅ,τι μᾶς ἔθλιβε, καί νά τήν παρακαλέσουμε νά τά μεταφέρει στόν Υἱό της καί Κύριό μας.
  Δεχόταν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καί τά ἐγκώμια καί τίς παρα­κλή­σεις μας, γιατί ἡ ἀγάπη της γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι τόσο ἀπέραντη, ὥστε νύκτα καί ἡμέρα μεσιτεύει γιά μᾶς καί ἱκετεύει τόν Υἱό της γιά χάρη μας, πολύ πρίν ἐμεῖς νά ἀντι­ληφθοῦμε τί ἔχουμε ἀνάγκη καί τί πρέπει νά τῆς ζητήσουμε. Μεσιτεύει καί πρεσβεύει γιά τούς ἀνθρώπους μέ μεγαλύτερη ὅμως προθυμία καί μεγαλύτερη χαρά, ὅταν ἐμεῖς τήν ἐγκωμιάζουμε ὄχι μόνο μέ τά λόγια μας ἀλλά καί μέ τή ζωή μας.

  Γιατί, ὅπως δέν ὑπάρχει μεγαλύ­τερος ἔπαινος καί ὡραιότερο ἐγκώ­μιο γιά μιά μητέρα ἀπό τό νά προοδεύουν καί νά προ­κόπτουν τά παιδιά της, ἀκολουθώντας τίς συμ­βουλές καί τό παράδειγμά της, ὅ­πως δέν ὑπάρχει μεγαλύ­τε­ρη χαρά καί εὐχαρίστηση γιά μιά μητέρα ἀπό τό νά βλέπει τά παιδιά της νά ἐπιτυγχάνουν τόν στόχο καί τόν προορισμό τῆς ζωῆς τους, ἀναμ­φίβολα δέν ὑπάρχει καί μεγα­λύ­τερο ἐγκώμιο καί ὡραιότερος ἔπαινος γιά τήν Παναγία μας ἀπό τό νά μᾶς βλέπει νά ἀκο­λουθοῦμε τό παράδειγμα της, νά μᾶς βλέπει νά ἀκολουθοῦμε στή ζωή μας τό θέλημα τοῦ Υἱοῦ της, ὅπως ἡ ἴδια μᾶς συνέστησε, ἀφήνοντας ὡς ὑποθήκη σέ ὅλους μας τήν προ­τροπή της πρός τούς διακόνους στόν γάμο τῆς Κανᾶ «Αὐτοῦ ἀκού­ετε».

  Κι ἀκόμη δέν ὑπάρχει πιό εὐάρε­στος ἔπαινος γιά τήν Παναγία μας ἀπό τό νά μᾶς βλέπει νά μιμού­μεθα τήν ὑπομονή καί τήν καρ­τε­ρία της στίς θλίψεις καί τίς δοκιμα­σίες καί νά ὑπομένουμε ὅ,τι ἐπι­τρέ­πει ὁ Θεός νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ στή ζωή μας καί νά δοκιμάσει τήν πίστη καί τήν ἀντοχή μας. Νά μᾶς βλέπει νά πιστεύουμε στόν Υἱό της ὄχι μέ τά χείλη ἀλλά μέ τήν ψυ­χή, καί αὐτή τήν πίστη νά τήν μετα­τρέ­πουμε σέ ἔργα πίστεως καί ἀγάπης. Νά μᾶς βλέ­πει νά ἀγωνιζόμαστε γιά νά διατη­ροῦμε τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας. Νά μᾶς βλέπει νά καλλιερ­γοῦ­με στήν ψυχή μας τίς ἀρετές πού περι­μένει ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός, γιατί ἡ πνευματική εὐω­δία αὐτῶν τῶν ἀρε­τῶν εἶναι ἀνώτερη ἀπό τήν εὐωδία τῶν φυσικῶν ἀνθέων, τά προσφέρουμε στήν Παναγία μας καί μέ τά ὁποῖα στο­λίζουμε τήν εἰκόνα της, γι’ αὐ­τό εἶναι πιό εὐπρόσ­δε­κτα ἀπό τήν Πα­να­γία μας ἀπό τά φυ­σικά ἄνθη.

  Ἄς ἐπιλέξουμε αὐτά τά ἐγκώμια καί ἄς τά προσφέρουμε στήν Ὑπε­ρα­γία Θεοτόκο ὄχι μόνο αὐτήν τήν περίοδο ἀλλά σέ ὅλη μας τή ζωή γιά νά ἔχουμε πάντοτε τή χάρη καί τήν εὐλογία της. Ἰδιαίτερη ὅμως τήν περίοδο αὐτή ἄς ἀγωνισθοῦμε ἀκόμη περισσότερο, ἄς καθάρουμε τόν ἑαυτό μας, ἄς προσευχηθοῦμε περισσότερο στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, γιά νά τήν ἔχουμε μεσίτρια πρός τόν Υἱό της καί ὁδηγό στήν πορεία μας πρός τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασή του.

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων