«Και εν τοις εχθροίς μου επείδεν ο οφθαλμός μου»

 Ο νους του προσεκτικού ανθρώπου ομοιάζει με άγρυπνο φύλακα και φρουρό της εσωτερικής Ιερουσαλήμ. Από το ύψος της πνευματικής ζωής βλέπει με το καθαρό του μάτι τις γύρω και τις εντός της ψυχής του ενάντιες δυνάμεις, σύμφωνα με τα λόγια του Ψαλμωδού: «Και εν τοις εχθροίς μου επείδεν ο οφθαλμός μου» (Ψαλμ. νγ', 9). 

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ

πηγή

Μοναδικα και ανεπαναληπτα δοχεία Χάριτος...

"Ο Θεός έχει δώσει στον καθένα μας ένα μπουκέτο απειρίας χαρισματων διαφορετικό.

 Εχει δημιούργησει με τον καθενα μας μοναδικα και ανεπαναληπτα δοχεία Χάριτος που περιμένει με την βούληση μας να τα γεμίσουμε με Αγιο Πνεύμα'' .
Θαυμαστα πολυποικιλα άνθη του Παραδείσου οι κατα χάριν υιοί της Βασιλειας Του!

Γεροντας Δαμασκηνός Κατρακούλης

πηγή

Λαμπρό- Λασπωμένο Ένδυμα.

 Τι τρομερό το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Δια της Κατηχήσεως καθαρίζουμε το κέντρο της καρδιάς μας, ούτως ώστε να γίνει θρόνος του Παναγίου Πνεύματος. Δια του ύδατος βυθιζόμαστε στο Άκτιστο Πυρ. 

 Το λάδι και το νερό δια της επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος καθίστανται Μέγας Αγιασμός. 

 Δια της αποδοχής της Πίστεως εισερχόμαστε από του νυν στη Μέλλουσα Ανέσπερο Βασιλεία του Θεού. Και όλοι γινόμαστε Χριστοί, αφής στιγμής "ντυθήκαμε" το λαμπρό ένδυμα του Χριστού. 

 Ακόμα και σε κάποια βουρκόλιμνη της Νοτίου Μαδαγασκάρης, εκεί που ο λευκός χιτώνας γίνεται σχεδόν μαύρος, εκεί είναι που λάμπει δυνατότερα, μεταμορφωμένος στο βασιλικότερο των Ενδυμάτων, αυτό της Ταπείνωσης.

 Άξιοι και στερεωμένοι στην Αγία μας Πίστη οι Νεοφώτιστοί μας. Να εύχεστε για αυτούς.

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης

Το μετόχι του Αγ.Παντελεήμονος Πεντέλης και ο γέροντας Σίμων Αρβανίτης

 Ο π. Σίμων Αρβανίτης περί το 1962 ύστερα από επίμονη αναζήτηση χώρου για ίδρυση μοναστηριού κατέληξε στο εξωκκλήσι του αγίου Παντελεήμονα στην Πεντέλη, πού ανήκε στην Μονή Πετράκη. Αφού εξασφάλισε την συγκατάθεση του ηγουμένου της Μονής Πετράκη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, άρχισε το κτίσιμο ενός κελλιού, ενός αχυρώνα και ενός φούρνου δίπλα στο υπάρχον εκκλησάκι. Όμως ο διάβολος πολέμησε την ίδρυση του μοναστηριού. 

Φανερώθηκε στον Γέροντα και του είπε ότι θα τον πολεμήσει μέχρι τέλους και δεν θα τον αφήσει να στεριώσει το μοναστήρι. Πράγματι οι βοσκοί της περιοχής απείλησαν τον Γέροντα με τις γκλίτσες τους λέγοντας ότι ο τόπος ήταν δικός τους. Η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο όπου ο Γέροντας δικαιώθηκε. Τα πνευματικά παιδιά του Γέροντα βοηθούσαν στο σκάψιμο κατά την θεμελίωση της Μονής. Τα υλικά τα κουβαλούσαν με το γαϊδουράκι από μακριά, αφού δρόμος δεν υπήρχε. Και σαν να μην έφτανε αυτό όταν έσκαβαν φυσούσε πάντα τόσο δυνατά πού έφερνε την σκόνη στα μάτια τους. Παρά τις αντιξοότητες το κελλί , ο φούρνος και ο αχυρώνας τελείωσαν και κτίστηκαν και κελλιά για τους μοναχούς πού θα έρθουν, όπως είπε ο Γέροντας, καθώς και ξενώνας. 

Ο εργολάβος της οικοδομικής δραστηριότητας και συγγενής του Γέροντα, Γιώργος Πανταζής, διηγείται:
--‘’Για να κτίσουμε το μοναστήρι είχαμε 50.000 δραχμές. Κάποια στιγμή ήθελα να αφήσω την εργολαβία, γιατί δεν έβρισκα εργάτες. Κανείς δεν ερχόταν να δουλέψει τόσο μακριά. Είδα στον ύπνο μου όμως την αγία Βαρβάρα και μου υποσχέθηκε ότι θα με βοηθήσει εκείνη. Πράγματι το άλλο πρωί μαζεύτηκαν δέκα εργάτες στο σπίτι μου για να δουλέψουν στο μοναστήρι, γιατί είχε πέσει ανεργία στις δουλειές τους. Όταν ρίχναμε την πλάκα και ετοιμάσαμε το μισό αστάρωμα διαπιστώσαμε ότι το νερό τελείωσε. Το παίρναμε από το πηγαδάκι, το οποίο άνοιξε ο Γέροντας σε γούρνα πού έβγαζε ελάχιστο νερό. Εκθέσαμε στον π. Σίμωνα το πρόβλημα και αυτός μάς διαβεβαίωσε ότι αφού φάμε το φαγητό πού είχε ετοιμαστεί θα έρθει νερό. Και ενώ ήταν καλοκαιρία, όσο τρώγαμε έπιασε δυνατή βροχή και χαλάζι και γέμισε με νερό ένας λάκκος δυόμισι μέτρα βάθος.

 Όταν ολοκληρώθηκε και ο ξενώνας είδα πώς ξόδεψα μόνο 49.500 δραχμές. Τα υλικά τα πλήρωνε ο π. Σίμων και στοίχησαν και αυτά 49.500 δραχμές. Είναι θαύμα πώς τόσο μεγάλο έργο κόστισε τόσο λίγο’’.

πηγή

Η ''Εφημερίδα των Συντακτών'' υπερασπίζεται την δολοφονία των ανυπεράσπιστων αγέννητων παιδιών.

Η Εφημερίδα των Συντακτών χαρακτήρισε οπισθοδρομική και σκοταδιστική την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανακηρύξει την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα ημέρα προστασίας της ζωής του αγέννητου παιδιού.

Τι ακριβώς τους τρώει και τους ενοχλεί εκεί στην Εφημερίδα των Συντακτών; Μήπως κάποια παιδιά καταφέρουν και ζήσουν;
Τα «επιχειρήματα» που «προβάλλονται» είναι:
-η λογική αυτή της Ιεραρχίας είναι «όπισθεν ολοταχώς»!
-πρόκειται για μία «κίνηση σκοταδισμού»!
-η απόφαση αυτή είναι «εναρμονισμένη πλήρως με τα πρότυπα της σύγχρονης ακροδεξιάς»!
-η απόφαση αυτή έγινε κατόπιν «αιτήματος της υπερσυντηρητικής ομάδας ‘Αφήστε με να ζήσω’»!
-εδώ και τρεις και πλέον δεκαετίες οι αμβλώσεις έχουν νομιμοποιηθεί!

Οι αρθρογράφοι της Εφημερίδας των Συντακτών υπερασπίζονται την δολοφονία των ανυπεράσπιστων αγέννητων παιδιών καταφεύγοντας στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, στο χρωματολόγιο και στην αριστεροδέξια μεζούρα των πολιτικών παρατάξεων!

Η σημερινή μας κατάντια είναι ακριβώς αυτή. Ότι έχουμε φτάσει σε τέτοιασήψη και τέτοια παρακμή όπου βλέπουμε με τέτοιου είδους συνθηματικά «επιχειρήματα» του iq ραδικιού να αντιμετωπίζονται σχεδόν ως εγκληματίες οι άνθρωποι που υπερασπίζονται την ζωή. Η δε επαίσχυντη νομιμοποίηση των εκτρώσεων από ανθρώπους ιδίας αντιλήψεως δεν καλύπτει την ηθική πλευρά του θέματος, ούτε βέβαια συνεπάγεται ότι από εδώ και στο εξής η υπεράσπιση της ζωής καθίσταται παράνομη.

Διερωτάται κανείς, πως είναι δυνατόν οι αρρωστημένες ιδεοληψίες ορισμένων, που τις έχουν βαφτίσει «προοδευτικές» για να ξεγελούν τους εαυτούς τους, να έχουν θάψει και νεκρώσει μέσα τους ακόμη και αυτό το ανθρώπινο ένστικτο για επιβίωση και ζωή; Ή μήπως μόνο η δική τους ζωή μετράει και όχι των άλλων; Ή μήπως είναι εύκολο να κάνεις τον τζάμπα μάγκα σε ανυπεράσπιστα έμβρυα;

Αυτοί οι άνθρωποι που γράφουν αυτά τα πράγματα, δεν είναι γονείς; δεν είναι θείοι και θείες; δεν είναι νονοί και νονές; δεν έχουν αδέλφια, ξαδέλφια και δικούς τους γονείς; Από που έρχονται αυτοί οι άνθρωποι και έχουν τόσο μίσος για το ανθρώπινο γένος; Από κάποιον άλλον πλανήτη;

Αυτοί οι άνθρωποι, δεν υπήρξαν μέσα στην μήτρα μίας μάνας; δεν ζούσαν μέσα σε αυτήν; Ή μήπως ήταν νεκροί μέσα στην μήτρα και η ζωή «τους ήρθε» αμέσως μόλις βγήκαν απ’ την μήτρα;
Κι όμως, η δαιμονική τους ιδεοληψία τους έχει πείσει να υπερασπίζονται τον θάνατο «για τα δικαιώματα κάποιου άλλου».

Φαίη

Οι Βασιλόπαιδες Ρομάνοφ μέσα από τα γραπτά τους

Το 3ο επεισόδιο της σειράς «Άγιοι Βασιλομάρτυρες Ρομάνοφ: 100 Χρόνια Μαρτυρίου». Συνέντευξη με την συνάδελφο ερευνήτρια Helen Azar, όπου παρουσιάζονται οι προσωπικότητες των βασιλοπαίδων μαρτύρων Ρομάνοφ μέσα από τα ημερολόγια και τις επιστολές τους.

Η Helen Azar είναι παγκοσμίως γνωστή για την μετάφραση και έκδοση μεγάλου μέρους των ημερολογίων και της αλληλογραφίας των μελών της οικογένειας των βασιλομαρτύρων. Η πολυετής εμβάθυνση στα προσωπικά γραπτά των Ρομάνοφ έχει καταστήσει την Helen Azar την πιο αξιόλογη γνώστη των προσωπικοτήτων της οικογένειας. Η παρουσίασή της στο βίντεο αυτό είναι μοναδικά αυθεντική. Επιπλέον, η Helen αναφέρεται και στην συνεργασία της με την Μονή Μέσα Ποταμού. Το βίντεο περιλαμβάνει πλούσιο έγχρωμο φωτογραφικό υλικό, από την διάσημη Ρωσσίδα καλλιτέχνιδα Olga Shirnina.

Πώς προκύπτουν ομοφυλόφιλοι από τα πάθη τών γονέων τους;

Σχολιασμός για τη διεθνή Δημοσιογραφική διαστρέβλωση τών λόγων τού σεβ. Μητρ. Μόρφου Νεοφύτου

 Από εχθές (26-7-2019), γινόμαστε μάρτυρες ενός διεθνούς Κυβερνομπούλινγκ σε βάρος τού σεβ. Μητρ. Μόρφου Νεοφύτου από Δημοσιογράφους και εχθρούς τής Εκκλησίας, που παίρνοντας απόσπασμα μιας ομιλίας του, διαστρέβλωσαν το νόημα και το απολυτοποίησαν σε μία "πιπεράτη" (για τα αυτιά τών απίστων) δήλωση, ότι δήθεν "ο τρόπος" που προκύπτουν "οι" ομοφυλόφιλοι, είναι η πρωκτική σχέση τών γονέων τους.
 Ομοφυλοφιλία λοιπόν, το αγαπημένο θέμα τών "προοδευτικών" τής εποχής μας, μαζί με "πιπεράτο" θέμα, άρα πουλάει δημοσιογραφικά! Κυρίως επειδή νομίζουν ότι έχουν "στριμώξει στη γωνία" την Εκκλησία, σε ένα "παρωχημένο" και δήθεν "αντιεπιστημονικό" θέμα, αφού οι νόμοι τής κληρονομικότητας δεν ερμηνεύουν κάτι τέτοιο.
 Όμως πόσο ακριβές είναι αυτό που διαδίδεται; Και τι διδάσκουν στην πραγματικότητα οι πνευματικοί τής Εκκλησίας για το θέμα αυτό;

1. Σε ποιους απευθύνεται αυτό το άρθρο

Το πρώτο που πρέπει να πούμε, είναι το: Σε ποιους απευθύνεται αυτό το άρθρο. Επειδή ΔΕΝγράψαμε το άρθρο αυτό, ως "απάντηση" σε εχθρούς τής Εκκλησίας, αλλά ως πληροφόρηση, σε πιστούς τής Εκκλησίας, που πιθανόν να προβληματίσθηκαν από τη διαστρέβλωση τών λόγων τού Επισκόπου Μόρφου Νεοφύτου, που έκαναν οι δημοσιογράφοι.

Παράλληλα, είναι μία ευκαιρία να εξηγήσουμε κάποια πράγματα που ειπώθηκαν από Πνευματικούς, σε ανθρώπους πιστούς αλλά σαρκικούς, που μη έχοντας πνευματική εμπειρία, κάποια ζητήματα τους φαίνονται παράξενα.

Εγώ ο γράφων, ως άνθρωπος σαρκικός, άκουσα για το θέμα αυτό από τον Χαρισματούχο Ανάδοχό μου, όταν ήμουν κατηχούμενος στην Ορθόδοξη πίστη, και τον ρώτησα για περισσότερες πληροφορίες, ούτως ώστε έλαβα μια εξήγηση τού θέματος αυτού, που πριν μου είχε φανεί πολύ παράξενο και... μυθικό. Ακολουθώντας λοιπόν το δικό του παράδειγμα, θα επαναλάβω εδώ την απάντησή του, για όσους ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΥΣ έχουν την ίδια απορία.

Στα πλαίσια λοιπόν τών λόγων τής Αγίας Γραφής, δεν μάς ενδιαφέρει η γνώμη τών ασεβών συκοφαντών και τών ξένων τής πνευματικής ζωής, αλλά το άρθρο αυτό απευθύνεται προς πιστούς ανθρώπους, που μη έχοντας εμπειρία πνευματικών ζητημάτων, ψάχνουν απαντήσεις.

"Αδελφοί, και εγώ δεν μπόρεσα να σας μιλήσω, ως προς πνευματικούς ανθρώπους, αλλά ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. Γάλα σάς πότισα, και όχι στερεή τροφή· επειδή, δεν μπορούσατε ακόμα να τη δεχθείτε· αλλά, ούτε τώρα ακόμα μπορείτε, επειδή είστε ακόμα σαρκικοί" (Α΄ Κορ. 3: 1-3).

"Εκείνα που είναι τού Θεού δεν τα γνωρίζει κανένας, παρά μονάχα το Πνεύμα τού Θεού. Εμείς, όμως, δεν λάβαμε το πνεύμα τού κόσμου, αλλά το Πνεύμα που προέρχεται από τον Θεό, για να γνωρίσουμε εκείνα που χαρίστηκαν σε μας από τον Θεό.

Τα οποία και λέμε, όχι με διδαγμένα λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά διδαγμένα από το Άγιο Πνεύμα, συγκρίνοντας τα πνευματικά προς τα πνευματικά.
Ο ψυχικός άνθρωπος όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού· επειδήφαίνονται σ' αυτόν ανόητα, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει· επειδή ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο.

Ενώ μεν ο πνευματικός άνθρωπος ανακρίνει τα πάντα, αυτός όμως δεν

Για τις σαρκικές διαστροφές εντός του γάμου.

Διήγησις του π. Σάββα Αγιορείτη περί του Αγίου Παισίου: 

«Μου διηγήθηκε κάποια κυρία από την Θεσσαλονίκη, ότι κάποτε ο Όσιος Παΐσιος έδωσε δυναμικό τέλος σ’ ένα φορτικό και άκρως εφάμαρτο συζυγικό της βάσανο. Είχαν διαφορετικό Πνευματικό εκείνη και ο σύζυγός της. Ο δικός της Πνευματικός ήταν πατερικός και ευσυνείδητος και υπεδείκνυε τις θεοχάρακτες γραμμές και προϋποθέσεις του τίμιου γάμου.

 Ο Πνευματικός του συζύγου της ήταν νεωτεριστής και μεταπατερικός και έλεγε στο σύζυγό της το γνωστό και βλάσφημο και αμοραλιστικό λόγιο ότι "ο Θεός αφήνει ελεύθερες τις κρεβατοκάμαρες και δεν ασχολείται με το τι κάνουν οι σύζυγοι κατά την σχέση, αλλά με την καρδιά…".

 Ο σύζυγος απαιτούσε να μεταβληθεί η σύζυγός του σε χοιρώδη και λασπώδη κρεάτινη μάζα και διαρκώς την πίεζε να ενδώσει, με ευλογία του Πνευματικού του, στην παρά φύσιν θεομίσητη και βδελυρή αμαρτία!!! Εκείνη ακολουθούσε την υπόδειξη της φωνής του Θεού μέσω του καλού της Πνευματικού και ουδέποτε διανοήθηκε να προβεί σε ένα τέτοιο παθογενές ανοσιούργημα..

 Κάποτε απελπισμένη κατέφυγε στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής και συνάντησε τον εκεί παρεπιδημούντα Γέροντα της αδελφότητος Όσιο και Θεοφόρο πατέρα Παΐσιο τον Αγιορείτη. Του εκμυστηρεύθηκε το πρόβλημά της και ζήτησε την βοήθειά του.

 Ο Όσιος, κατά μαρτυρία της γυναίκας, έγινε κατά το κοινώς λεγόμενο «ηφαίστειο» από ιερά αγανάκτηση. Υπέδειξε στη γυναίκα να μην ενδώσει ούτε και με απειλή θανάτου Ονόμασε τις πράξεις αυτές μάστιγα της εποχής και παθογένεια για τα διαζύγια, την ψυχική διάσπαση των συζύγων, και ιδίως για την διαστροφή και κατρακύλα των σημερινών παιδιών, που εισροφούν δαιμονική ενέργεια από τα κυριαρχικά δικαιώματα που έχει ο διάβολος επί του γενετικού υλικού από το οποίο προέρχονται και από τις χαίνουσες πνευματικές πληγές, που υπάρχουν αθεράπευτες στις ψυχές των γονέων τους..

 Εκείνο που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στην κυρία εκείνη, ήταν η επιμονή του

Γιατί η Εκκλησία μάς μαθαίνει να νιώθουμε ένοχοι;

Γιατί η Εκκλησία μάς μαθαίνει να νιώθουμε ένοχοι;
Η αλήθεια είναι ότι η παρούσα ερώτηση περιέχει μια παγίδα. Διότι φέρνει ως δεδομένο ότι η Εκκλησία μας μαθαίνουμε να νιώθουμε ένοχοι. Πριν λοιπόν απαντήσουμε στο ερώτημα που τέθηκε, ας δούμε κατ’ αρχάς αν η Εκκλησία μας μαθαίνει να νιώθουμε ένοχοι.
 Στην πραγματικότητα η αμαρτία από μόνη της φέρνει την ενοχή στην ψυχή. Ας θυμηθούμε τον Αδάμ και την Εύα: αμέσως μετά το προπατορικό αμάρτημα, χωρίς ο Θεός να έχει πει τίποτα, οι Πρωτόπλαστοι έτρεξαν να κρυφτούν γιατί ένιωσαν την ενοχή να τους κατακλύζει (Γεν. γ΄ 8). Η ενοχή είναι άμεση συνέπεια της αμαρτίας, γιατί η αμαρτία είναι διακοπή της κοινωνίας με τον Θεό. Και οι άνθρωποι οι οποίοι νομίζουν ότι δεν έχουν ενοχές, στην ουσία έχουν αποκοιμίσει και φιμώσει τη συνείδησή τους.

 Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένοχοι! Από την εποχή που έγινε η πρώτη αμαρτία πάνω στη γη από τους Πρωτοπλάστους, όλοι οι άνθρωποι αμαρτάνουμε και άρα είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να ζήσει σ’ αυτή τη γη και να μην αμαρτήσει, είτε είναι εντός Εκκλησίας είτε είναι εκτός Εκκλησίας.

Η Εκκλησία λοιπόν δεν μας «μαθαίνει να νιώθουμε ένοχοι». Αντίθετα, μας μαθαίνει να απαλλασσόμαστε από τις ενοχές, αφού μας συνδέει με τον ενανθρωπήσαντα Θεό Λόγο, που ήρθε στον κόσμο ακριβώς για να άρει, να καταργήσει την αμαρτία, την ενοχή και τον θάνατο (Πρβλ. Εβρ. β΄ 14-15). Η απολυτρωτική θυσία του Χριστού είχε ακριβώς αυτόν τον σκοπό.

  Η Εκκλησία, ακόμη, μας διδάσκει τις εντολές του Θεού, ώστε να βρίσκουμε ποιος είναι ο κατά Θεόν τρόπος ζωής. Μας δείχνει την σωτήρια πράξη της μετάνοιας: με αυτήν όλα τα άτοπα διορθώνονται. Η κίνηση αυτή της Εκκλησίας είναι γεμάτη αγάπη προς κάθε μέλος της. Γιατί η Εκκλησία είναι μητέρα όλων μας. Άραγε, ποιος θα κατηγορούσε τη μητέρα του επειδή όταν ήταν μικρός τον απέτρεψε βίαια από το να βάλει το χέρι του στη φωτιά; Ή, αφού το έβαλε και τσουρουφλίστηκε, τον αγκάλιασε μεν και τον περιποιήθηκε αλλά και του συνέστησε (ή και του απαγόρευσε) να μην ξαναπλησιάσει στη φωτιά; Εάν κανείς αντιληφθεί ότι η Εκκλησία είναι μητέρα, δεν θα νιώθει «περιορισμό» της ελευθερίας του.
 Φυσικά μπορεί κάποιος από υπερβολική ευαισθησία ή και από σχέση φόβου με τον Θεό να πνίγεται από τις ενοχές και να δυσκολεύεται πολύ. Προσοχή! Δεν χρειάζεται απελπισία! Δεν πρέπει να μένει η σκέψη μας στην ενοχή αλλά να προχωρούμε στη μετάνοια. Να τρέχουμε και πάλι στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα σαν τον Άσωτο υιό της παραβολής και να ζητάμε συγχώρηση. Και είναι σίγουρο ότι ο Θεός θα μας συγχωρήσει. Κανένας να μην κλαίει χωρίς ελπίδα για τα λάθη του, γιατί από τον τάφο του Χριστού μας ανέτειλε η συγχώρηση (πρβλ κατηχητικό λόγο Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου: μηδείς οδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλε).

  Αλλά όσο πιο βαθιά ζούμε την σχέση μας με τον Θεό, τόσο όλα αυτά τα αισθήματα υποχωρούν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας μας, αυτοί που σε σχέση με εμάς ήταν ελάχιστα αμαρτωλοί, ένιωθαν τεράστιο το βάρος των αμαρτημάτων τους και μάλιστα το εξέφραζαν στις προσευχές και στα γραπτά τους (π.χ. «Τούτο γνωρίζω, Σωτήρα μου, ότι κανείς άλλος δεν αμάρτησε ενώπιόν Σου όπως εγώ, ούτε έπραξε τις αμαρτωλές πράξεις που διέπραξα εγώ» – ζ΄ ευχή Θείας Μεταλήψεως, Συμεών Νέου Θεολόγου, «ο Ιησούς Χριστός ήλθε στον κόσμο να σώσει αμαρτωλούς, από τους οποίους πρώτος είμαι εγώ» –Απόστολος Παύλος στην Α΄ Προς Τιμόθεον επιστολή α΄ 15). Αλλά αυτό δεν τους έκανε να «πνίγονται»: ήταν σίγουροι ότι παλεύουν για την αγάπη του Θεού και ότι ο Θεός μπορεί να τους λυτρώσει και ότι τους βλέπει ως παιδιά Του· ένιωθαν άτακτα μεν παιδιά, παιδιά Του όμως. Και έτσι συνέβαινε το παράδοξο: να έχουν μεγάλη λύπη για το ότι λύπησαν τον Θεό και παράλληλα ακλόνητη πίστη και ελπίδα στο έλεός Του!

πηγή

ΔΥΟ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΝΕΟ-ΠΑΙΔΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΕΚ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΕΝ ΑΓΙΩ ΟΡΕΙ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΩΝ ( + 1821)

 

 Κατά τα μέσα Ιουνίου 1821 οι Τούρκοι της Θεσσαλονίκης ετοιμάζουν στρατό να επιτεθούν κατά των επαναστατημένων Ελλήνων στην Χαλκιδική. 

Αυτή η τουρκική απειλή σε συνδυασμό με την έλλειψη πολεμοφοδίων στο στρατόπεδο των Ελλήνων, αναγκάζουν τους επαναστάτες που ακολουθούνται από χιλιάδες γυναικόπαιδα να καταφύγουν στις χερσονήσους της Κασσάνδρας, της Σιθωνίας και του Αγ. Όρους. 

 Σε απόκρημνα βραχώδη σημεία του Αγίου Όρους αρκετά παιδιά είχαν κρυφτεί για να αποφύγουν στον εξισλαμισμό και την σφαγή από τους Τούρκους. Όμως ένας μοναχός, λόγω φόβου ή έλλειψης αγάπης προς τον συνάνθρωπό τους , πρόδωσε τις θέσεις που ήταν κρυμμένα αρκετά ελληνόπουλα, οι Τούρκοι τα σκλάβωσαν και απαιτούσαν να ασπασθούν την πίστη του Ισλάμ. 

 Τα αγιορείτικα μοναστήρια προσπάθησαν δίδοντας πολλά γρόσια στους Τούρκους να τους δωροδοκήσουν για να ελευθερώσουν τα ελληνόπουλα. Η προσπάθεια αυτή των μοναστηριών όμως δεν καρποφόρησε και οι Τούρκοι πιο πολύ τα φοβέριζαν και ζητούσαν να αρνηθούν το Χριστό, την πίστη τους και να τουρκέψουν. Από τα παιδιά αυτά μόνο δύο δεν δέχθηκαν ν’ αλλαξοπιστήσουν. Τότε οι Τούρκοι τα σκότωσαν και τα παιδιά έλαβαν το στέφανο της ουράνιας δόξης. 

 Το ιστορικό του μαρτυρίου διέσωσε ο μοναχός Μακάριος (+1890) από τον Πολύγυρος Χαλκιδικής, ο οποίος μαζί με ένα συνομήλικο του οκταετή, κρύφθηκαν στον κήπο της Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους, συνελήφθησαν και αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από καταβολή χρημάτων (γρόσια) στους Τούρκους,
Μέχρι σήμερα δεν έχουν καταταχθεί η μνήμη τους στις δέλτους της εκκλησίας.

facebook

Η καρδιά σου ένα θυμιατήρι....

Η καρδιά σου ένα θυμιατήρι....
Με τους κόπους τους πόνους, τους πειρασμούς,σαν κάρβουνο αναμμένο
που σιγοκαίνε τα χαρίσματα σου ωσάν μοσχολίβανο.....
Μια πύρινη αγκαλιά το κάρβουνο με το λιβάνι.Να καίγεσαι μα να ευωδιά ο τόπος....
Έτσι είναι η ζωή,παράδοξη...
Στο ''φόρεμα'' της θα δεις όλα τα χρώματα....
Η καρδιά σου ένα θυμιατήρι...
Να λιβανίζεις με τα χαρίσματα σου την Εικόνα Του, τις εικόνες Του(ανθρώπους),
να σκορπάς το άρωμα σου να ευφραίνεται ο κόσμος....να ευφραίνεσαι κι εσύ...

facebook

Κανόνας προσευχής – Οι Ψαλμοί και το κομποσχοίνι

  Ζητάς κάποιον κανόνα προσευχής. Ναι, είναι καλό να έχουμε έναν τέτοιο κανόνα λόγω της αδυναμίας μας, ώστε αφενός να μην υποκύπτουμε στην οκνηρία και αφετέρου να συγκρατούμε τον ενθουσιασμό μας σε όρια συνετά. Όλοι οι μεγάλοι εργάτες της προσευχής τηρούσαν έναν προσευχητικό κανόνα.

 Άρχιζαν πάντα με τις καθιερωμένες προσευχές. Αν στη διάρκειά τους κάποια προσευχή ανασκιρτούσε μόνη της από την καρδιά τους, άφηναν τις άλλες και προσεύχονταν μ’ αυτήν. Το ίδιο ας κάνουμε κι εμείς. Οι προκαθορισμένες προσευχές χρειάζονται για να μας βάλουν στο δρόμο της προσευχής. Δίχως αυτές, δε θα ξέραμε καν πώς να προσευχηθούμε και θα μέναμε μακριά από τον Θεό.
 Δεν χρειάζεται , πάντως , να χρησιμοποιεί κανείς όλες τις προσευχές που είναι γραμμένες στα διάφορα προσευχητάρια. Είναι προτιμότερο να περιορίζεται σ’ έναν μικρό αριθμό προσευχών, που θα τις κάνει με νου προσεκτικό και θερμή καρδιά, παρά να διαβάζει στα πεταχτά πλήθος προσευχών από βιβλία. Είναι δύσκολο, βλέπεις, να διατηρηθεί αναμμένη η φλόγα του προσευχητικού ζήλου με τη χρήση πολυάριθμων προσευχών.

  Νομίζω πως οι ορθρινές και εσπερινές ακολουθίες, που περιέχονται στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας και σε άλλα ορθόδοξα προσευχητάρια, σου φτάνουν. Προσπάθησε μόνο να τις διαβάζεις κάθε φορά με απόλυτη προσοχή και ανάλογα συναισθήματα. Για να το κατορθώσεις ευκολότερα, αφιέρωσε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σου σε σχετική προετοιμασία. Διάβασε όλες τις προσευχές, μιά-μιά ξεχωριστά.
 Μελέτησέ τες, κατανόησέ τες, βίωσέ τες. Έτσι, όταν θα τις λες την ώρα της προσευχής, θα γνωρίζεις τα ιερά νοήματα και αισθήματα που κλείνουν μέσα τους. Προσευχή δεν είναι η απλή απαγγελία κάποιων προσευχητικών κειμένων, αλλά η αφομοίωση και βίωση του περιεχομένου τους. Η προσευχή πρέπει να βγαίνει από το νου και την καρδιά μας.
 Αφού διαβάσεις και βιώσεις τις προσευχές, προσπάθησε να τις

H Αγία Άννα μετά της Θεοτόκου-Η θαυματουργή εικόνα από την Σμύρνη

 Αυτή η εικόνα της Αγίας Άννας με την δωδεκάχρονη Παναγία μας, έχει έρθει από την Σμύρνη. Σώθηκε μέσα από την φωτιά στην πλατεία, εκεί που καίγονταν όλες οι εικόνες της Μητρόπολης της Σμύρνης, της Αγίας Φωτεινής. Ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης οδηγούσε σε αυτήν την εικόνα τα άτεκνα ζευγάρια. Τους έβαζε να νηστεύουν σαράντα ημέρες με προσευχή και παράκληση στην Αγία, κι έπειτα να πηγαίνουν και να κοινωνούν. Και ήταν πολλά τα ζευγάρια που αποκτούσαν παιδί. Η εικόνα ήταν γεμάτη από τα τάματα αφού τελούσε πολλά θαύματα, ακόμη και στους μουσουλμάνους.
 Βρίσκεται στην Ιερά Μονή Αναλήψεως στα Σκούρτα Βοιωτίας. Πολλά είναι τα ζευγάρια που προσέρχονται να επικαλεστούν την βοήθεια της Αγίας Άννας για να αποκτήσουν παιδάκι. Τα ονόματά τους γράφονται σε ιδιαίτερο δίπτυχο και μνημονεύονται στην αγία Πρόθεση μέχρι να συλλάβουν παιδί.

Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

 Η Γιασεμή είχε πάει στην Σμύρνη να πάρει τα κορίτσια της ξαδέλφης της για να φύγουν. Ήταν από τους τελευταίους Έλληνες της μαρτυρικής πόλης. Στο δρόμο της λοιπόν, και ενώ όλοι κοιτάζουν πώς να σωθούν από την κόλαση της ήδη φλεγόμενης πόλης, βλέπει έξω από την Αγία Φωτεινή να καίνε τις εικόνες. Είχε μαζί της κι έναν υπάλληλο Τούρκο, τον Αλί. Βγάζει από την τσέπη του φουστανιού της ότι χρήματα είχε πάνω της και του λέει: 

«Βρε Αλί, πάρε αυτά, δώστα στον στρατιώτη να σε αφήσει να περάσεις και πήγαινε να πάρεις μια εικόνα. Θα μας κάψει ο Θεός να βλέπουμε να καίγεται η κληρονομιά μας.»
Πήγε ο Αλί, άρπαξε μια εικόνα και όταν την έφερε είδε η Γιασεμή ότι ήταν η εικόνα που είχε κάνει δώρο η μητέρα της στην Αγία Φωτεινή, από ευγνωμοσύνη στην Αγία Άννα, γιατί της χάρισε το πρώτο παιδί. Αυτή η εικόνα κοσμούσε τον Μητροπολιτικό ναό της Σμύρνης και θαυματουργούσε.
Ξαναβρέθηκε λοιπόν στα χέρια της Γιασεμής που την κρατούσε σαν θησαυρό και την έφερε στην Χίο και από εκεί, μετά από χρόνια ήρθε στην Ιερά Μονή.

πηγή

Ο ασπασμός της Θείας Λειτουργίας

Τελετουργικά θέματα από τον Λειτουργιολόγο Γεώργιο Ζαραβέλα

Θεολόγο-ΜΑ Ιστορικής Θεολογίας - Λειτουργικής ΕΚΠΑ

  Ο ασπασμός όλων των μελών της σύναξης κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, πριν να αρχίσει το τμήμα της Αγίας Αναφοράς, συνιστούσε μέρος των αρχέγονων τύπων του μυστηρίου. 
Το κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο αναφέρει ότι, «ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου» (Μτ. ε’, 23-24). Η μαρτυρία αυτή είναι θεμελιακή για την καθιέρωση του ασπασμού πριν από την έναρξη της προσφοράς της αναίμακτης θυσίας. Η πατερική παράδοση διδάσκει ότι ο ασπασμός δεν είναι συμβολικός και εικονικός, αλλά η ζώσα έκφραση της ίδιας της αγάπης μεταξύ των μελών της σύναξης.

  Η σύγχρονη διάταξη των τελούμενων λειτουργικών τύπων της Ανατολικής Εκκλησίας αγνοεί στην πληρότητά του τον ασπασμό, αφού περιορίζεται πλέον μόνο στον κλήρο. Η αρχική οντολογική υπόσταση του ασπασμού δίνει πλέον τη θέση της σε μια απλή τελετουργική προτροπή, χωρίς ιδιαίτερο νόημα, αφού πρακτικά δεν υφίσταται ο προτρεπόμενος ασπασμός. Η σημασία του ασπασμού αναδεικνύεται μέσα από την ιστορία της Θείας Λειτουργίας, με τη συνεξέταση του τυπικού των αρχέγονων λειτουργικών τύπων, όσο και των αντιστοίχων άλλων χριστιανικών ομολογιών.
Η απόδοση του ασπασμού των μελών της σύναξης ανταλλασσόταν μεταξύ όλων των μελών. Ο αναγκαίος λειτουργικός χρόνος, ώστε να ολοκληρωθεί ο ασπασμός,

Τα παιδιά των κληρικών

Τα παιδιά των κληρικών,συνιστούν σίγουρα ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα.
Από την πρώιμη παιδικότητα,καλούνται απροκάλυπτα από ολους,να επιδεικνύουν ηθική ανωτερότητα και συμπεριφορική ακεραιότητα.

Σε κάθε μικρό ή μεγάλο ολίσθημα,κρίνονται αυστηρότερα των υπολοίπων παιδιών. "Είσαι και παιδί παπά και δεν ντρέπεσαι."

Αυτό σταδιακά σωρεύει μεγάλη πίεση στους ψυχισμους των συγκεκριμένων παιδιών και η πίεση σταδιακά μεταμορφώνεται σε στραγγαλισμό της αυθεντικότητας και κατάθλιψη, ή σε αντιδραστικότητα και πολλάκις παραβατικότητα.
Αυτό βέβαια που περιπλέκει περισσότερο τα πράγματα και εν πολλοίς διαμορφώνει την επικινδυνότητα ή οχι της ιεροπαιδικής ψυχής, είναι το προφίλ του ίδιου του κληρικού πατέρα.
Αν ο κληρικός είναι εγκλωβισμένος στην αυστηρή θρησκευτικότητα που τα παντα ορίζονται και καθορίζονται από κανόνες και δόγματα, τότε το βασανιστήριο του παιδιού δεν έχει προηγούμενο.
Η φυσική εξέλιξη δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι ο βασανιζόμενος να μετατραπεί σε βασανιστή εν ευθέτω χρόνο.
Τραγικές καταστάσεις για ολόκληρη την κοινωνία, αφου κυοφορούν και υποθάλπουν στο όνομα ενός διεστραμμενου αγγελισμου,τη φρίκη σε όλο της το μέγεθος.
Η αναστολή και η απώθηση την αυθεντικής-αυθόρμητης έκφρασης και η ενοχοποίηση των φυσικών αναγκών, είναι μήτρα τερατογενέσεων..

Χαράλαμπος Κοπανάκης

Στην Αφρική είδα πόσο αληθινό είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού

Κοσμάς ιερομόναχος Γρηγοριάτης (1942 - 1989)

Έλεγε ο μακαριστός ιεραπόστολος, τον οποίο εμείς λίγο γνωρί­σαμε και πολύ ζηλέψαμε:

 «Οι αδελφοί Αφρικανοί είναι άνθρωποι με εσωτερικότητα· οι Ευρωπαίοι συνήθως τους υποτιμούν, αλλά σφάλλουν πολύ. Η ψυχή των Αφρικανών κλίνει στον μυστικισμό και γι’ αυτό η Ορθοδοξία έχει τί να τους ειπεί και προτείνει, αλλά μόνο η αυθεντική Ορθοδοξία, εκείνη η μοναχική, αγιορείτικη. Διότι μεταξύ των αδελφών της Αφρικής μεγάλη δύναμη έχει η μαγεία, πραγματική δαιμονοκρατία. Οι μάγοι τους είναι πολύ ισχυροί και έχουν μεγάλη επιρροή, αλλά τελι­κά ο σατανάς και αυτούς τους εξολοθρεύει. Γι’ αυτό συχνά και εκείνοι προσφεύγουν στον Χριστό, τον νικητή όλων των μαγικών, δαιμονικών δεσμών και βασκανιών. Στην Αφρική είδα πόσο αληθινό είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού».
-Ιεράς Μονή Γρηγορίου, Μνήμη Ιερομονάχου Κοσμά Γρηγοριάτου, Ο Όσιος Γρηγόριος 14/1989, σσ. 54-73. Δημητρίου Ασλανίδη, Ο ιεραπόστολος του Ζαΐρ π. Κοσμάς Γρηγοριάτης, Άγιον Όρος 1991. Κοσμά Γρηγοριάτου ιερομ., Το Ιεραποστολικό μου έργο, Θεσσαλονίκη 2009.
- Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό, τ. Γ΄, εκδ. Μυγδονία σ.1233-1236

ΠΗΓΗ

Κι ἄν ἀκόμη μυριάδες ἀρετές κατορθώσεις...

Οσίου Μακαρίου του Αιγυπτίου

 Οι ψυχές που ἀποφεύγουν τούς κόπους καί δέν ἐπιζητοῦν τόν ἁγιασμό τῆς καρδιᾶς ἀπό αὐτή ἐδῶ τή ζωή, ὄχι ἐν μέρει, ἀλλά ὁλοκληρωτικά, κί ἄν ακόμα ἀξιωθοῦν τή Θεία Χάρη, ἐπειδή ξεγελιοῦνται, ἀφήνουν κάθε πνευματική φροντίδα, διότι ἀπολαμβάνουν ὀλίγη πνευματική γλυκύτητα.
Αὐτές εἶναι εὔκολο νά πέσουν σέ ἔπαρση, διότι δέν ἀγωνίζονται νά φτάσουν τήν τέλεια ἀπάθεια. Καί καθώς ἀρκοῦνται στή λίγη αὐτή ἐνίσχυση τῆς Χάρης καί προκόβουν ὄχι στήν ταπείνωση, ἀλλά στήν ἔπαρση, ἀπογυμνώνονται κάποτε κι ἀπό τό χάρισμα πού ἔλαβαν...

  Γιατί ἡ ψυχή, πού ἀγαπάει ἀληθινά τόν Θεό, κι ἄν ἀκόμη μυριάδες ἀρετές κατορθώσει, ἔχει τέτοια μετριοφροσύνη, σάν νά μήν ἔχει ἀρχίσει ἀκόμη νά ζεῖ κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦκαί νοιώθει ἀπληστία καί ἔρωτα γιά τή Θεία ἀγάπη πού ἐμπνέει ὁ Δεσπότης Χριστός.

Οἱ ψυχές πού ἀγαποῦν τόν Θεό καί τήν ἀλήθεια, δέν ὑποφέρουν οὔτε τήν παραμικρή ἐλάττωση τοῦ ἔρωτά τους πρός τόν Κύριο. Ἀλλά καρφωμένες ὁλοκληρωτικά στό σταυρό Του αἰσθάνονται μέσα τους τήν Πνευματική προκοπή.
Πληγωμένες λοιπόν ἀπό τόν πόθο Του, κι ἄν ἀκόμη ἀξιωθοῦν Θεία μυστήρια καί μετάσχουν εὐφροσύνης καί Χάριτος, δέν ἔχουν πεποίθηση στόν ἑαυτό τους, οὔτε νομίζουν ὅτι εἶναι τίποτε.
Ἀλλά ὅσο ἀξιώνονται πνευματικά χαρίσματα τόσο ἐπιζητοῦν τά οὐράνια...
Καί ὅσο περισσότερη προκοπή αἰσθάνονται, τόσο πιό λαίμαργες γίνονται γιά τά θεῖα...
Καί ἐνῶ εἶναι πνευματικά πλούσιες, κάνουν σάν νά εἶναι φτωχές...
Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ψυχές ἀξιώνονται νά λάβουν τήν τέλεια ἐλευθερία ἀπό τά πάθη καί ν' ἀποκομίσουν τήν ἔλλαμψη καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τήν πληρότητα τῆς Χάρης...

Φιλοκαλία Νηπτικών  και Ασκητικών Πατέρων, 

Έβδομος Τόμος, Μελέτημα 26ο.

πηγή

Ό,τι αποκαλυφθεί εδώ, στην Εξομολόγηση, δεν θα αποκαλυφθεί εκεί, στην Κρίση.

Γέροντας Ευστράτιος Γκολοβάνσκι

  Στην Εξομολόγηση δεν πρέπει να φοβόμαστε ούτε να ντρεπόμαστε. Ο φόβος και η ντροπή είναι αισθήματα άλογα, που προέρχονται είτε από το διάβολο είτε από τον εγωισμό μας. Ο πνευματικός, που επιτελεί το Μυστήριο, ούτε με το λογισμό του δεν πρόκειται να σε κρίνει για τα αμαρτήματά σου. Είναι δυνατόν ένας αμαρτωλός να κρίνει άλλον αμαρτωλό; Γιατί και ο πνευματικός αμαρτωλός άνθρωπος είναι, άνθρωπος που φοβάται, όπως όλοι, την κρίση του Θεού και εξομολογείται τακτικά τα δικά του αμαρτήματα.

  Εξάλλου, όσο βαριά αμαρτήματα κι αν έχεις διαπράξει, ο ιερέας, ακούγοντάς τα, δεν πρόκειται να εντυπωσιαστεί ούτε, πολύ περισσότερο, ν’ αγανακτήσει. Δεν είσαι ο πρώτος που συναισθάνεται την αμαρτωλότητά του. Πολλοί πριν από σένα τη συναισθάνθηκαν και εξομολογήθηκαν. Έτσι ο ιερέας έχει ακούσει αναρίθμητες φορές τα ίδια πράγματα.

  Μα κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι ένα ή περισσότερα αμαρτήματά σου είναι πράγματι επαίσχυντα, δεν είναι καλύτερα να τα αποκαλύψεις τώρα εκούσια μπροστά σ’ έναν μόνο άνθρωπο και να πάρεις άφεση, γλυτώνοντας την αιώνια καταδίκη, παρά να τα ομολογήσεις ακούσια στο φοβερό κριτήριο του Χριστού, την ημέρα της Κρίσεως, μπροστά σ’ όλον τον κόσμο, μπροστά στους αγγέλους, που θα κλαίνε για σένα, μπροστά στους δαίμονες, που θα σε περιγελούν, καταντώντας μάλιστα –κι αυτό είναι το χειρότερο– στην ατελεύτητη κόλαση;

Μην το ξεχνάς: Ό,τι αποκαλυφθεί εδώ, στην Εξομολόγηση, δεν θα αποκαλυφθεί εκεί, στην Κρίση. Ό,τι συγχωρηθεί εδώ, στη γη, θα είναι συγχωρημένο και εκεί, στον ουρανό. Και, αλίμονο, ό,τι μείνει ασυγχώρητο στη γη, ασυγχώρητο θα είναι και στον ουρανό (Ματθ. 18:18).

Πώς πρέπει να εξομολογούμαι;

Πρώτα-πρώτα, να προσέρχεσαι στο Μυστήριο με αληθινή μετάνοια και βαθιά συντριβή για τα αμαρτήματα που διέπραξες όχι μόνο με έργα και λόγια, αλλά

Αγία Μαρία η Μαγδαληνή η Μυροφόρος. Βυζαντινες τοιχογραφίες

 Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η Μυροφόρος. Βυζαντινή τοιχογραφία στην εκκλησία της Αγίας Λουκίας (γνωστής και ώς της Αγίας Τριάδος) στο Μπρίντιζι. 13ος αιώνας.

 Aγία Μαρία η Μαγδαληνή. Βυζαντινή τοιχογραφία του 13ου-14ου αιώνα στην εκκλησία της Αγίας Άννας στο Μπρίντιζι.

εδώ και εδώ

Αυτός που δεν φροντίζει για τη σωτηρία της ψυχής του διατρέχει διπλό κίνδυνο(Aγ.Νεκτάριος)

 Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως 

Η δική μας φροντίδα για τη σωτηρία είναι ανάγκη να είναι έγκαιρη. Ο λόγος είναι ο κίνδυνος που καιροφυλακτεί. Αυτός που δεν φροντίζει για τη σωτηρία της ψυχής του διατρέχει διπλό κίνδυνο: ή απροσδόκητα να αρπαγεί από το θάνατο ή να εγκαταλειφθεί από τη Χάρη του Θεού. Και στις δύο περιπτώσεις το κακό είναι μεγάλο, γιατί η ζημιά είναι ο θάνατος της ψυχής.

Ακόμη και αν πέθανα,να ξέρεις ότι είμαι ζωντανός(Γέροντας Ιωάννης ο Κολιτσιώτης)

Θαυμαστό γεγονός μετά την κοίμησή του γέροντα Ιωάννη του Κολιτσιώτου

(Ο βίος του ΕΔΩ

 Οπως τα λείψανά του ευωδιάζουν και δείχνουν ότι είναι ζωντανός,έτσι και η ψυχή του,βρίσκεται σε επικοινωνία σε αυτούς που έχουν ευλάβεια και προσεύχονται προς τον Θεό και τους Αγίους Του.

 Το 2007,ένας Ρουμάνος ιερέας επισκέφτηκε το Αγιον Όρος.Επιθυμούσε με όλη του την ψυχή να προσκυνήσει τον τάφο του γέροντα Ιωάννη,στον οποίο είχε ξεχωριστή ευλάβεια.Φτάνοντας ένα απόγευμα στην Κολιτσού,στον τάφο του γέροντα,για να προσκυνήσει,είδε κοντά στον τάφο έναν γεροντάκο με γαλήνια μορφή.Ο Ρουμάνος ιερέας τον ρώτησε:

-Εσείς ποιος είστε;

-Εγώ είμαι ο Ιωάννης Γκούτσου,στον τάφο του οποίου ήλθες για να προσκυνήσεις.
 Γεμάτος έκπληξη τον ρωτάει:

-Η αγιοσύνη σας είστε ζωντανός;! Όλοι ξέρουν ότι έχετε πεθάνει και σας μνημονεύουν στους κεκοιμημένους.

-Ακόμη και αν πέθανα,να ξέρεις ότι είμαι ζωντανός.

  Μοναχός Νικόδημος-Ieroschimonahul Ioan – O viata daruita lui Hristos. Simplitatea pe care a pierdut-o lumea civilizata, Editura Egumenita, 2013)

Απόδοση στα ελληνικά proskynitis.blogspot

Αν οι Γεργεσηνοί ανασταίνονταν σήμερα από τους τάφους τους κι άρχιζαν να μετρούν πόσοι άνθρωποι έχουν την ίδια νοοτροπία μαζί τους, στην Ευρώπη θά ‘φθαναν σ’ ένα τεράστιο αριθμό.

Κυριακή Εʼ Ματθαίου: Η θεραπεία του δαιμονισμένου

Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Ομιλίες Δ’. Εκδ. Πέτρου Μπότση) 

... Γιατί ο Κύριος επέτρεψε στα πονηρά πνεύματα να μπουν στους χοίρους;Θα μπορούσε να τα είχε στείλει στα δέντρα ή στις πέτρες. Γιατί ειδικά στους χοίρους; Όχι βέβαια για να κάνει το θέλημά τους, επειδή εκείνοι του το ζήτησαν, αλλά για να διδάξει τους ανθρώπους. Όπου υπάρχουν χοίροι, υπάρχει και ακαθαρσία. Και τα πονηρά πνεύματα αγαπούν τα ακάθαρτα μέρη. Όπου δεν υπάρχει ακαθαρσία, τη φτιάχνουν μόνοι τους βιαίως. Όταν βρίσκουν λίγη ακαθαρσία, προσθέτουν σύντομα κι άλλη και την κάνουν περισσότερη. Όταν μπαίνουν μέσα ακόμα και στον πιο καθαρό άνθρωπο, μαζεύουν γρήγορα μέσα του ακαθαρσία χοίρων. Με το τρέξιμο των χοίρων και το πέσιμό τους στη θάλασσα, ο Κύριος ήθελε να μας διδάξει πόσο αδύναμη είναι η αντίσταση της λαιμαργίας και της πολυφαγίας στις διαβολικές δυνάμεις και να μας θυμίσει την αρετή της νηστείας.

  Τί σχέση έχουν η λαιμαργία κι η πολυφαγία με τους χοίρους; Προσέξτε πόσο γρήγορα τους κατέλαβαν οι δαιμονικές δυνάμεις και τους οδήγησαν στην κατα­στροφή! Το ίδιο γίνεται με τους λαίμαργους και τους αχόρταγους ανθρώπους, που νομίζουν πως θα γίνουν δυνατοί με την πολυφαγία. Με τον τρόπο αυτόν όμως δε γίνονται δυνατότεροι, αλλά μάλλον ασθενέστεροι, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. (Ο Μέγας Βασί­λειος λέει στο λόγο του Ι’ περί νηστείας τ’ ακόλουθα: «Γνωρίζω πως οι γιατροί δε συνιστούν στους αρρώστους ποικιλία φαγητών, αλλ’ αποχή και νηστεία. Μη νομίσεις πως ο καπετάνιος κάποιου πλοίου θα σώσει ευκολότερα το πλοίο του αν το υπερφορτώσει κι όχι αν το φορτώσει με μέτρο»). Οι λαίμαργοι άνθρωποι έχουν αδύναμο χαρακτήρα. Δειλιάζουν τόσο μπροστά στους ανθρώπους, όσο (και πολύ περισσότερο) μπροστά στους δαίμονες. Δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο στους δαίμονες από το να τους πνίξουν στη θάλασσα του πνευματικού θανάτου.
  Εδώ βλέπουμε μια ακόμα πιο καθαρή διδασκαλία. Βλέπουμε πόσο φοβερή είναι η δύναμη του διαβόλου αν δεν την ελέγχει ο Θεός. Οι δαίμονες που κατοικούσαν σε δύο μόνο ανθρώπους, έπνιξαν σε λίγα λεπτά περίπου δύο χιλιάδες γουρούνια. Ο Θεός όμως τους κρατούσε εκεί ωσότου έρθει ο Χριστός για να δείξει τη δύναμη και την εξουσία που είχε πάνω τους. Μετά τους επέτρεψε να πάνε στους χοίρους, για να δείξει τη δύναμη των δαιμόνων. Αν το επέτρεπε ο Θεός, οι δαίμονες θα έκαναν μέσα σε λίγα λεπτά σ’ όλους τους ανθρώπους, αυτό που έκαναν στους χοίρους. Ο Θεός όμως αγαπά το ανθρώπινο γένος. Η απεριόριστη αγάπη Του μας συντηρεί στη ζωή και μας προστατεύει από τους πιο σκληρούς κι αδυσώπητους εχθρούς μας.

  Θα ρωτήσουν μερικοί: Δε λυπήθηκε ο Θεός πρώτα με το χαμό τόσων πολλών χοίρων και δεύτερο με τη ζημιά των χωρικών; Μόνο ο πονηρός οδηγεί τους ανθρώπους σε τέτοιες σκέψεις, για να δείξει πως ο ίδιος είναι πιο εύσπλαχνος από το Χριστό. Τί άλλο είναι οι χοίροι, παρά άνθος του αγρού; Όταν ο Θεός δε λυπάται τα λευκά κρίνα του αγρού, που είναι στολι­σμένα καλύτερα από το βασιλιά Σολομώντα και αύριο ρίχνονται στη φωτιά, γιατί να λυπηθεί τα γουρούνια; Είναι δυσκολότερο στο Θεό να φτιάξει χοίρους από το να φτιάξει τα

Τα μαρτύρια της Κύπρου

Τα μαρτύρια της Κύπρου. Έργο Δημήτρη Σκουρτέλη

Τα μαρτύρια της Κύπρου. Έργο Δημήτρη Σκουρτέλη
Οι "Σύμμαχοι"
Αγγλία, Τουρκία και Γαλλία.

Η Τουρκική απόβαση το 1974
Τα μαρτύρια της Κύπρου. Έργο Δημήτρη Σκουρτέλη

Τα μαρτύρια της Κύπρου. Έργο Δημήτρη Σκουρτέλη
Ο θάνατος του Αυξεντίου

Τα μαρτύρια της Κύπρου. Έργο Δημήτρη Σκουρτέλη
Η Κύπρος στο χέρι του Θεού

Τα μαρτύρια της Κύπρου. Έργο Δημήτρη Σκουρτέλη
Η Τουρκική κατάκτηση

Τα μαρτύρια της Κύπρου. Έργο Δημήτρη Σκουρτέλη
Η κατάκτηση από τους Σταυροφόρους

Τα μαρτύρια της Κύπρου. Έργο Δημήτρη Σκουρτέλη
Οι κρεμάλες των Εγγλέζων

Τα μαρτύρια της Κύπρου. Έργο Δημήτρη Σκουρτέλη

Τα μαρτύρια της Κύπρου. Έργο Δημήτρη Σκουρτέλη
Οι "Σύμμαχοι" (κάτω)
Αγγλία, Τουρκία και Γαλλία.
Και η φωτογραφία από όπου αποδόθηκε.
Λόρδος Ράγκλαν, Ομάρ πασάς και στρατηγός Πέλισιέ
Κριμαϊκός Πόλεμος.

πηγή

Ας μην μένουμε στα ελαττώματα των καιρών! Ας κρατήσουμε την χαρά τού να είσαι χριστιανός!

  Μια από τις πιο ωραίες οικογενειακές παραδόσεις είναι και αυτή της αφήγησης ιστοριών. Παλαιότερα αφηγήτριες ήταν οι γιαγιάδες! Ιστορίες από τα συναξάρια συναξάρια των Αγίων, από το Γένος μας, από την οικογενειακή παράδοση έκαναν την μία γενιά να μεταδίδει στην άλλη τα βιώματά της, να γεννιέται η αίσθηση ότι ο καθένας ανήκει σε μία οικογένεια, σε μία κοινότητα, σε ένα λαό, σε μία πίστη! Σήμερα, τον ρόλο του αφηγητή ιστοριών τον έχει αναλάβει το Διαδίκτυο. Μέσα από τις οθόνες των κινητών, μέσα από το YouTube τα παιδιά βλέπουν ιστορίες, χωρίς να χρειάζονται αφηγητές. Βλέπουν σειρές της τηλεόρασης, χωρίς να χρειάζεται να ακονίσουν το μυαλό τους, να ασκήσουν την φαντασία τους, να έχουν παρέα. Άτομα γίνονται και λειτουργούν στην ατομικότητά τους. Έτσι, μαθαίνουν να ανήκουν στην παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα, σε μία κοινωνία πολιτών χωρίς να ενώνονται με άλλους και χωρίς να έχουν ιστορία και παράδοση.
 Άλλαξαν οι καιροί και πρέπει να προσαρμοστούμε, θα έλεγε κάποιος. Όταν όμως πηγαίνουμε στην εκκλησία, ιδίως στις πανηγύρεις, και ακούμε τον εκκλησιαστικό λόγο, διαπιστώνουμε μία τάση άρνησης αυτής της πραγματικότητας. Μία κριτική η οποία εύκολα γίνεται καταστροφολογία και ένα κήρυγμα επιστροφής στο χτες, που δεν έχει κανένα νόημα αφ’ εαυτού του. Η μόνη επιστροφή στο χτες είναι ο αναχωρητισμός. Η εγκαταβίωση σε ένα μοναστήρι και η απόφαση για ακοινωνησία με τους ανθρώπους, καθώς και η απόρριψη της τεχνολογίας. Αυτό είναι όμως κλήση Θεού και δεν είναι για όλους.
Από την άλλη η προσαρμογή έχει περιθώρια να γίνει χωρίς να αρνηθούμε το δικό μας ήθος. Γιατί εδώ βρίσκεται το κλειδί. Όχι να μεμψιμοιρούμε ή να αρνούμαστε την πραγματικότητα, αλλά να την μπολιάσουμε με το ήθος της πίστης και της αλήθειας που έγκειται στην κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού. Αυτό μας διδάσκουν οι σπουδαίες μορφές των Αγίων μας, οι οποίοι έζησαν σε αντίστοιχους καιρούς, αλλά δεν πτοήθηκαν.
  Χαρακτηριστικό παράδειγμα μία αγαπημένη Αγία του καλοκαιριού, η Αγία Μαρίνα. Το συναξάρι της αναφέρει ότι μεγάλωσε ορφανή, κοντά σε μία χριστιανή γυναίκα. Ο πατέρας της ήταν ιερέας των ειδώλων. Όταν έγινε δεκαπέντε χρονών και ήρθε σε ηλικία γάμου ομολόγησε ότι η πίστη της ήταν αντίθετη με των ειδωλολατρών. Διάλεξε να αντισταθεί στο ψεύτικο που φάνταζε αυτονόητο. Δεν ζούσε εκτός κόσμου. Είχε άλλη δίψα στην καρδιά. Νίκησε την δόξα της ζωής, τις υποσχέσεις, την επίθεση του διαβόλου στην φυλακή, τον πόνο, το μαρτύριο, το αίσθημα ότι δεν θα χαρεί αυτήν την ζωή και παρέμεινε πιστή στον Χριστό και στην αιώνια!
«Είμαι χριστιανή», ήταν ο λόγος της. Αντί να κατηγορούμε τον κόσμο, αντί να ζητούμε επιστροφή στο χτες, ας κατανοήσουμε, νεώτεροι και μεγαλύτεροι, τι σημαίνει ο λόγος της αγαπημένης Αγίας. 

Χριστιανός σημαίνει ότι αγαπώ τον Χριστό και τον άνθρωπο, αλλά με κριτήριο την αλήθεια, που έχει να κάνει με την προοπτική του αιώνιου και όχι του πρόσκαιρου. Σημαίνει απόφαση παραμονής στην αλήθεια χωρίς συμβιβασμούς. Σημαίνει ετοιμότητα για ρήξη, όταν χρειαστεί. Εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και όχι στα του κόσμου. Αυτό το ήθος μπορεί να διδαχτεί όχι μόνο με την διδασκαλία των συναξαριών, αλλά με την εμπειρία στην εκκλησιαστική ζωή και στην καθημερινότητα της οικογένειας.
Ας μην μένουμε στα ελαττώματα των καιρών! Ας κρατήσουμε την χαρά τού να είσαι χριστιανός!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην « Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 17 Ιουλίου 2019

πηγή

Είμαι η Μαρίνα! Και είμαι 15 και όχι 21!

Φίλες και Φίλοι , διαβάστε αν θέλετε το πιό κάτω θαύμα που έγινε εδώ στο σπίτι της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο σε ένα στενό πιό πάνω από το σπίτι Της σε μία αγνή ψυχούλα .
Έχω τύχει να βιώσω με τα ίδια μου τα μάτια δύο θαύματα στην Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, όταν ήμουν παιδί και ο κόσμος κατά εκατοντάδες πήγαινε απο βραδύς στη νυχτερινή Λειτουργία .

"Είμαι η Μαρίνα, γιαγιά, είμαι 15 ετών, με γνωρίζεις,έχεις έρθει πολλές φορές στο σπίτι μου στο Θησείο !" . Και "15, όχι 21 ! 15, όχι 21 ! 15, όχι 21 !!!" .

(Η θαυμαστή εμφάνιση της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνας όπως αναφέρεται στο βίο του αγιασμένου ιεροκήρυκα Δημητρίου Παναγοπούλου και στον καθηγητή Παναγιώτη Τρεμπέλα αντιστοίχως).
Ο αείμνηστος ιεροκήρυκας, ο ευλαβέστατος Δημήτριος Παναγόπουλος κάποια χρονιά επειδή πλησίαζε η εορτή της Αγίας Μαρίνας ήθελε να γράψει κάτι για την Αγία λόγω που το περιοδικό που εξέδιδε το είχε αφιερώσει σε εκείνην.Διάβαζε λοιπόν τους Συναξαριστές και άλλα βιβλία τα οποία περιέγραφαν το Βίο και τα Μαρτύρια της Αγίας.Όλα καλά τα έβρισκε και κρατούσε τις σημειώσεις που ήθελε.Ένα σημείο όμως δεν του άρεσε,δεν συμφωνούσε,δεν το έβρισκε καθόλου σωστό.Και αυτό ήταν η ηλικία της Αγίας.Όλοι οι βιογράφοι της ανέφεραν πως η Αγία μαρτύρησε 15 ετών! Αυτό δεν το δεχόταν,δεν μπορούσε να το καταλάβει.Δεν είναι δυνατόν-έλεγε-να υποστεί ένα τόσο μεγάλο μαρτύριο ένα παιδί 15 ετών και μάλλιστα κοπελλίτσα.Και κατέληγε πως οι βιογράφοι της έκαναν λάθος ή ήταν τυπογραφικό λάθος ότι δηλαδή ήθελαν να γράψουν 25 ή 35 ετών και από απροσεξία έγραψαν 15.Έτσι σκέφτηκε να γράψει χωρίς να αναφέρει την ηλικία της Αγίας.Αλλά και πάλι δεν τον ανέπαυε αυτή η λύση,του φαινόταν μεγάλη παράληψη.Και έτσι περνούσαν οι μέρες και δεν μπορούσε να αποφασίσει τι θα κάνει τελικά.Ένα απόγευμα όμως τον επισκέφτηκε μια ηλικιωμένη κυρία πολύ πτωχή, την οποία πάντα βοηθούσε οικονομικώς ο αείμνηστος ιεροκήρυκας, την κυρά Δέσποινα όπως την αποκαλούσε.Αφού πήρε το βοήθημα, του λέει η κυρά Δέσποινα :"κύριε Δημήτρη μου θέλω να σου πω κάτι που μου συνέβη σήμερα.Εκεί στο ημιυπόγειο δωματιάκι που μου έχει χαρίσει η αγάπη του κόσμου,το πρωί που σκούπιζα βλέποντας προς το μικρό παραθυράκι που είναι ίσα με το δρόμο, βλέπω ένα κοριτσάκι με σχολική ποδιά και με κοτσίδες πολύ όμορφο και μου λέει
-" Γεια σου γιαγιά,τι κάνεις ;
- Καλά παιδί μου,ποια είσαι ;
- Είμαι η Μαρίνα γιαγιά,με γνωρίζεις,έχεις έρθει πολλές φορές στο σπίτι μου στο Θησείο ! (Στο Θησείο, ως γνωστόν, βρίσκεται ο παλαιός ιστορικός ναός της αγίας Μαρίνας, μεγάλο προσκύνημα για τους Αθηναίους).
- Δεν γνωρίζω κόρη μου καμιά Μαρίνα στο Θησείο !
- Πως! Με γνωρίζεις γιαγιά είμαι η Μαρίνα και είμαι 15 ετών και μένω στο Θησείο !
Και μόλις τα είπε αυτά την έχασε από τα μάτια της !
-Τι είναι αυτό κυρ Δημήτρη μου;Δεν καταλαβαίνω τίποτε !"
Τότε κατάλαβε ο μακαριστός Ιεροκήρυκας ότι αναγκάσθηκε η Αγία Μαρίνα να του απαντήσει για το θέμα της ηλικίας της που τον απασχολούσε μέσω της κυρά Δέσποινας.Δαγκώθηκε,δάκρυσε και συγκλονισμένος της λέει :"Μην ασχολείσαι κυρά Δέσποινα με αυτά,δεν είναι για όλους.Αυτά είναι για κάποιους άλλους ανόητους... και εννοούσε τον εαυτό του που δυσπίστησε ότι η Αγία μαρτύρησε στην ηλικία των 15 ετών.
Έκτοτε όχι μόνο δεν τολμούσε να αμφισβητήσει τα γραφόμενα των βιβλίων αλλά έλεγε ότι στα θέματα αυτά δεν έχουν καμία θέση ούτε η λογική μας,ούτε τα νομίζω τα δικά μας ούτε το εγώ το δικό μας! 

Παρόμοια εμπειρία είχε και ο αείμνηστος Παναγιώτης Τρεμπέλας, καθηγητής Θεολογίας στο Κ.Π.Α..
Είχε κληθεί να μιλήσει σε Ναό την ημέρα της εορτής της. Την παραμονή το βράδυ προβληματίστηκε με το νεαρό της ηλικίας της όταν εκλήθη στο Μαρτύριο. Θα πώ : 21 και όχι 15 ετών, το 15 θα είναι υπερβολές του Συναξαριστή. Ακούει λοιπόν κτυπήματα στην μπαλκονόπορτα του δωματίου όπου εφιλοξενείτο. Βγαίνει στο μπαλκόνι και βλέπει ένα κοριτσάκι κρεμασμένο στα κάγκελα του μπαλκονιού να του λέει τρεις φορές μετ'επιτάσεως : 15, όχι 21.

πηγή

Το πεπρωμένο του Τσάρου είναι και πεπρωμένο της Ρωσίας(Αγ.Ανατόλιος της Οπτινα)

 Το πεπρωμένο του Τσάρου είναι και πεπρωμένο της Ρωσίας. Αν ο Τσάρος χαίρεται, θα χαίρεται ολόκληρη η Ρωσία. Αν ο Τσάρος θρηνήση, θα θρηνήση και η Ρωσία. Όπως ο άνθρωπος με κομμένο το κεφάλι παύει πιά να είναι άνθρωπος και γίνεται ένα δυσώδες πτώμα, έτσι και η Ρωσία χωρίς τον Τσάρο θα γίνη ένα πτώμα βρωμερό.

Όσιος Ανατόλιος της Όπτινα

πηγή