Ο Άγ.Φιλούμενος κατά την επανακομιδή του λειψάνου του Αγ.Σάββα(φώτο)

Ὁ ἅγιος Φιλούμενος ἀπὸ τὴν ἐπανακομιδῆ τοῦ ἱεροῦ σκηνὠματος τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ηγιασμένου στὰ Ἱεροσόλυμα το 1965 ἀπὸ τὴν Βενετία.

Ὁ ἅγιος Φιλούμενος εἶναι στὰ ἀριστερὰ μὲ τὰ γυαλιά.

πηγή

Να είσαι ο πρώτος μα να 'σαι ταπεινός...(Μνήμη Αγ.Ανδρέα)

Μάρω Σιδέρη

  Στην ερώτηση "πες μου έναν Απόστολο", το όνομά του δε θα έρθει πρώτο στη σκέψη. Πρώτους η μνήμη να ανασύρει τον Παύλο, τον Πέτρο ή τον Ιωάννη, αλλά όχι εκείνον... κι όμως, χωρίς εκείνον ίσως όλοι οι απόστολοι που όλοι εύκολα θυμόμαστε, ίσως να μην τολμούσαν να δουν αυτό που εκείνος πρώτος τους έδειξε. Ο Άγιος Ανδρέας δεν είπε πολλά... είπε μόνο ένα... κι αρκούσε αυτό το ένα να του δώσει τον τίτλο του πρωτόκλητου: "βρήκαμε το Μεσσία!"

  Το να είσαι πρώτος στην πίστη σε κάτι Υπέρλογο δεν είναι απλό, ούτε εύκολο. Πρέπει να δαμάσεις πρώτα τη δική σου λογική που δεν αγαπά τα Υπέρλογα γιατί της ακυρώνουν την εικόνα που η ίδια έχει για τον εαυτό της πως όλα τα γνωρίσει και πως όσα δε γνωρίζει απλώς δεν υπάρχουν... κι έπειτα πρέπει να αντισταθείς στη λογική των ανθρώπων γύρω σου, που για να σε πείσει να την ακολουθήσεις, συχνότερα από συχνά γίνεται επιθετική... 

 Δεν είναι εύκολο να πιστέψεις σε κάτι που μοιάζει παράλογο, μα είναι ασύλληπτα δύσκολο να είσαι ο πρώτος που επενδύει τη ζωή του σε αυτό... κι αυτό είναι το μεγαλείο του Αποστόλου Ανδρέα: πως αν και ο πρώτος, αν και κάλεσε όλους τους υπόλοιπους να ζήσουν ό,τι έζησαν και να γίνουν ό,τι έγιναν, ο ίδιος την πρωτοκαθεδρία δεν την επεδίωξε ούτε την πήρε: άφησε τους άλλους να γίνουν οι πρώτοι στις συνειδήσεις όλων μας... έφτιαξε πρώτους και συνειδητά τους είδε να απολαμβάνουν τις πρωτιές! 

Από τους Δώδεκα, ο απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος ήταν αυτός που έκανε τις πιο μεγάλες περιοδείες...

  Από τους Δώδεκα, ο απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος ήταν αυτός που έκανε τις πιο μεγάλες περιοδείες, σύμφωνα με την παράδοση. Και, πάντα σύμφωνα με την παράδοση, ίδρυσε τις πρώτες χριστιανικές Εκκλησίες στα πιο μακρινά μέρη, σε τόπους άγριους, αραιοκατοικημένους, απομονωμένους, εκεί όπου ακριβώς έξω από τα τείχη των ελληνικών και ρωμαϊκών αποικιών οργίαζε η άλογη φύση. 

Η σημαντικότερη από αυτές, από διοικητική άποψη, ήταν η Εκκλησία της προποντιακής Περίνθου / Ηρακλείας, έδρας της ρωμαϊκής Διοίκησης της Θράκης (που περιελάμβανε π. τη μισή Βαλκανική: από το Β-ΒΑ Αιγαίο και την Προποντίδα / Θάλασσα του Μαρμαρά έως τον Δούναβη και από τον ποταμό Νέστο μέχρι τα δυτικά παράλια του Εύξεινου Πόντου / Μαύρης Θάλασσας).

  Ελάχιστα στοιχεία γνωρίζουμε, αλλά θεωρείται ότι μάλλον δεν θα πήγε ποτέ μέχρι το αρχαίο Βυζάντιον, την άλλοτε ισχυρή πόλη που έλεγχε τον Βόσπορο αλλά είχε πέσει σε παρακμή εκείνον τον καιρό.

  Παρόλα αυτά, οι μετέπειτα παραδόσεις θέλουν τον Αγ.Ανδρέα να ιδρύει την Εκκλησία του Βυζαντίου, να είναι αυτός πρώτος στον επισκοπικό κατάλογο και να χειροτονεί ο ίδιος τον Στάχυ για να τον διαδεχθεί στον θρόνο. Έτσι, η χριστιανική Κωνσταντινούπολη άγει την θρονική εορτή της στις 30 Νοεμβρίου, ημέρα της μνήμης του μαρτυρίου του. Χαρά όποιος βρεθεί σήμερα στο Φανάρι. 

Αλλά ο Βίος θέλει τον Πρωτόκλητο να διαπλέει τον Βόσπορο και να κηρύσσει τη νέα θρησκεία σε όλο τον Εύξεινο, από τα παφλαγονικά και τα ποντιακά παράλια μέχρι τα όρη του Καυκάσου, τις βόρειες στέπες (ουκρανορωσικές), τις σκυθικές ερημίες, τα μέρη του Θαλάσσιου Δούναβη και τις ελληνορωμαϊκές παράκτιες πόλεις της ευξεινοποντιακής Θράκης. 

  Ο Βίος, μάλιστα, που μας δίνει αρκετές πληροφορίες (υστεροχρονισμένες κατά 200-250 χρόνια) αναφέρει ανθρωποφάγους έξω από τη Σινώπη...

 Αργότερα, διαδόθηκε και η παράδοση σύμφωνα με την οποία ο πρωτόκλητος ίδρυσε την Εκκλησία της Ιβηρίας (μεσαιωνική κεντρική Γεωργία) και της Κολχίδας....

 Ο άγιος Ανδρέας, πολιούχος της Πάτρας, όπου σταυρώθηκε, είναι ο προστάτης και της Κύπρου, και της Σκωτίας (μεγάλες γιορτές που προαγγέλλουν τα Χριστούγεννα, αλλά και το ιστορικό Πανεπιστήμιο που είναι στο όνομα του), και της Ρουμανίας (όπου τηρείται και η αργία), και της Ουκρανίας, και της Ρωσίας, και της ισπανικής Τενερίφης (το μεγαλύτερο νησί των Καναρίων), και άλλων νησιών της Λατινικής Αμερικής. Η λατρεία του πολύ διαδεδομένη. Ο δικός του Σταυρός, σε σχήμα Χ, είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα εμβλήματα στον χριστιανικό κόσμο.

πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΙΑΤΑΙ ΤΗΝ ΜΑΞΙΜΙΛΛΑ

[...]Όταν μπήκε στην πόλη των Πατρών, φιλοξενήθηκε στο σπίτι ενός άρρωστου, πού ονομαζόταν Σώσιος.Επάνω του ο Άγιος Ανδρέας έβαλε το χέρι του και τον θεράπευσε αμέσως από την ανίατη και επικίνδυνη ασθένεια του.

Αυτό το θαύμα το πληροφορήθηκε ένας άλλος ασθενής, πού ήταν αιχμάλωτος του ηγεμόνος Αιγεάτου και της γυναικός του Μαξιμίλλας.
Πήγε σ’ αυτόν και του φώναξε ο Απόστολος δυνατά: «Ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν ὅποιον ἐγώ κηρύττω, λάβε τήν ὑγείαν σου καί πήγαινε εἰς ὁδόν εἰρήνης».
Σε λίγες μέρες η Μαξιμίλα έπεσε σε βαρύτατη ασθένεια.. Έτρεξαν όλοι οι γιατροί, αλλά δεν μπόρεσαν με όλα τα μέσα, πού διέθεταν να την ωφελήσουν.
Ο άνδρας της, ο Αιγεάτης, διέθεσε σε γιατρούς και γιατρικά άφθονα χρήματα, αλλά στάθηκε αδύνατον να την θεραπεύσουν.

Ο Άγιος Ανδρέας επήγε, έβαλε το χέρι του επάνω της και αμέσως αυτή θεραπεύτηκε και σηκώθηκε από το κρεβάτι της.
Όταν είδε αυτό το θαύμα ο Αιγεάτης, πήρε με τα χέρια του πολύ θησαυρό και τον πέταξε στα πόδια του Αγίου, παρακαλώντας τον γονατιστός να λάβει τον θησαυρό, για αμοιβή του;
Αυτός επιθυμούσε την επιστροφή του λαού της Αχαΐας και των Πατρών και την μετάνοια του Αιγεάτου. Γι αυτό δεν δέχθηκε τους θησαυρούς, πού του προσέφεραν[...]

«Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» (Μνήμη του Αγ.Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου)

  Όταν οι Έλληνες έφτασαν στην Παλαιστίνη αμέσως μετά τη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, ζήτησαν από τον Φίλιππο:

« Κύριε, θέλομεν τὸν ᾿Ιησοῦν ἰδεῖν. Ἔρχεται Φίλιππος, καὶ λέγει τῷ ᾿Ανδρέᾳ, καὶ πάλιν ᾿Ανδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ ᾿Ιησοῦ. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου».
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Χριστός σε κανένα άλλο σημείο της Αγίας Γραφής δεν λέει, με την ευκαιρία της συνάντησης του με κάποιους ανθρώπους, ότι ήλθε η ώρα για να δοξασθεί, παρά μόνο όταν ζητούν να τον γνωρίσουν οι Έλληνες.
«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει».
Δηλαδή ο Ιησούς σχολιάζοντας το αίτημα των Ελλήνων να Τον ιδούν, προέβλεψε όχι μόνο τη ευρύτατη διάδοση του κηρύγματός τους αλλά και την προϋπόθεση για τη σωτηρία τους.

  Ο ένας εκ των δυο Αποστόλων που παρουσίασε τους Προγόνους μας στον Κύριο, ο ένδοξος Απόστολος Ανδρέας, είναι επίσης ο ένας εκ των δυο μεγάλων Φωτιστών του Γένους μας και είναι εκείνος που έκανε τη σπουδαιότερη ανθρώπινη ανακάλυψη!
«Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν»! Ό,τι πιο γλυκό, ό,τι πιο ουράνιο, ό,τι σημαντικότερο και αναγκαιότερο θα πρέπει να ανακαλύψει κάθε άνθρωπος που έρχεται σε τούτο το μάταιο κόσμο, αν θέλει να επιτύχει την αιώνια ζωή.

Όπως στεκόταν βλέπει το χέρι του αγίου Φιλουμένου με το γκρίζο αντερί

 Ένα βράδυ,ο γέροντας Ιουστίνος,Ηγούμενος του Ι.Ν. της Αγίας Φωτεινής – Φρέαρ του Ιακώβ τον είδε πάλι στον ύπνο του. 

-Σήκω, του είπε, είναι η ώρα της ακολουθίας. 

Πράγματι σηκώθηκε, αλλά είδε το ρολόι και διεπίστωσε ότι ήταν νωρίς ακόμη. Όπως στεκόταν δίπλα στο κρεββάτι του, βλέπει το χέρι του αγίου Φιλουμένου με το γκρίζο αντερί, που συνήθιζε να φοράει και άκουσε αυστηρή την φωνή του να του λέει: 

-Σου είπα να σηκωθείς, αλλά κατέβα στην εκκλησία από την αριστερή πόρτα, όχι από την δεξιά.

 Σκέφτηκε μήπως είναι πειρασμός από τον διάβολο και άρχισε να λέει το Θεοτόκε Παρθένε… Ο άγιος τον έπιασε από τον αριστερό ώμο και του ξαναλέει: 

-Έλα,ο ίδιος είμαι,ο Φιλούμενος,μη δοκιμάζεις.Σου ξαναλέω, κατέβα στο προσκύνημα από την αριστερή πόρτα και όχι από την δεξιά. 

Έκανε το σταυρό του και κατέβηκε. Στην αριστερή πλευρά της αγίας τραπέζης άκουσε θόρυβο ρολογιού. Κάποιοι είχαν τοποθετήσει ωρολογιακή βόμβα… Κάλεσε αμέσως την αστυνομία και μόλις που πρόλαβαν και την πέταξαν έξω, έσκασε, έγινε η έκρηξη.
Την τρίτη φορά που δέχθηκε επίθεση ο π. Ιουστίνος, ήταν από έναν φανατικό Εβραίο που κρατούσε τσεκούρι. Θα σε σκοτώσω, όπως σκότωσα και τον άλλο, του είπε. Ήταν ο ίδιος που σκότωσε τον π. Φιλούμενο. Όμως με ένα μονόκερο μπρούντζινο μανουάλι ο π. Ιουστίνος τον χτύπησε και του έσπασε τα χέρια, έτσι τον συνέλαβαν. Ομολόγησε τον φόνο, πόσοι ήταν, πως μπήκαν μέσα και έκανε αναπαράσταση του φόνου.

Ο μακαριστός γέροντας Ονούφριος της Μονής του Αγ.Σπυρίδωνος στα Ιεροσόλυμα και η θαυμαστή εικόνα

   Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ Ο ΠΑΤΗΡ ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ , ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΑ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
ΟΤΑΝ ΕΝΤΥΝΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ  , Ο ΑΓΙΟΣ ΣΗΚΩΣΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ .
ΑΞΙΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΣΕΒΑΣΤΟΥΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΟΛΕΩΣ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΥΜΩΝ .
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΣΕΙ ΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ !

   ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΚΙ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΟΝΟΥΦΡΙΟ, ΟΤΑΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΙ ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΑΜΙ , ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΑ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ , Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ I. ΜΟΝΗ, ΟΠΩΣ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ.
  ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ Ο ΚΥΠΡΙΟΣ. Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ, Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΟΤΑΝ ΖΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ , ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΔΟΝΤΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΥ ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΑΠΟ ΟΤΑΝ ΗΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ , ΟΠΩΣ ΕΙΧΑΝ ΕΘΙΜΟ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΙ ΝΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΔΟΝΤΑΚΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ , ΚΑΙ ΜΥΡΟΒΛΥΖΕΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙ ΠΟΥ ΦΥΛΑΣΣΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ

πηγή

Αγάπη δεν είναι τι δίνεις, αλλά πως το δίνεις...

Αγάπη δεν είναι τι δίνεις, αλλά πως το δίνεις. Αγάπη δεν είναι το άπλωμα του χεριού μας, αλλά το δόσιμο της καρδιάς μας. Η αγάπη απαιτεί διάκριση και η διάκριση είναι τέχνη. Εάν δεν ξέρεις την τέχνη της αγάπης, δεν ξέρεις να αγαπάς.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης.

Γιά τήν Πίστη καί τήν Μετάνοια(Αγ.Σωφρόνιος)

" Ἡ ἀληθινή ὁδός τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι ἡ πίστη στόν Θεό καί ἡ ἐμπιστοσύνη σέ Αὐτόν. Ἡ πίστη, βεβαίως, κατά τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων, γεννᾶ τόν φόβο τοῦ Θεοῦ,φόβο τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τόν Θεό τῆς ἀγάπης, πού προσβάλλεται ἀπό τίς ἀμαρτίες μας.
Γιά αὐτό χρειάζεται ἡ μετάνοια, πού εἶναι ἱκανή ὂχι μόνον νά ἐξουδετερώσει τήν ἁμαρτία καί τίς συνέπειές της, ἀλλά καί νά ὁδηγήσει
-στή βαθύτερη γνώση τοῦ Δημιουργοῦ μας
-στή φλογερότερη ἀγάπη πρός Αὐτόν.

Τήν μετάνοια αὐτή τήν χαρακτηρίζει
-ἡ λύπη τῆς καρδιᾶς, πού ἒχασε τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος'
-τό πένθος πού αὐξάνει κατά τό μέτρο πού μαλακώνει ἡ καρδιά ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό'
-ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τίς σαρκικές ἀπολαύσεις'
-ἡ ἀπροσπάθεια πρός τά πράγματα'
-ἡ ἀποφυγή τῆς ἀνέσεως, τῆς αὐτοϊκανοποιήσεως, τῆς κενοδοξίας.
Ἡ πίστη ἐκδηλώνεται μέ τήν ὑπομονή τῶν πειρασμῶν πού ἐμφανίζονται. "

(ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ, Ἀρχιμ. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ), Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Ἒσσεξ Ἀγγλίας, 2010)

πηγή

Ο π. Γαβριήλ είναι το καύχημα των σύγχρονων αγίων...

Ο σύγχρονος γέροντας Γεώργιος Μπασιλάντζε σε συνέντευξη για τον άγιο Γαβριήλ  της Γεωργίας ,τον Ομολογητή είχε πει:

« Είχε πνεύμα παλικαρίσιο. Οι διωγμοί και οι σκληρές δοκιμασίες τον συντρόφευαν σ’ όλη του τη ζωή. Όλα τα υπέμενε χωρίς παράπονο.  Είχε αήττητη ψυχή.
Ο π. Γαβριήλ είχε το μεγάλο χάρισμα του σαλού και το πρόσωπο της αγνότητας. Ταυτόχρονα ήταν άκρως ταπεινός, καλοσυνάτος, πολύ ευαίσθητος και είχε το φόβο του Θεού. Πονούσε επειδή συναισθανόταν τη δυστυχία και τα βάσανα των ανθρώπων. Ζούσε για τους άλλους. Κι ενώ η προσωπική του ζωή ήταν γεμάτη λύπες, εκείνος ήταν μεγάλος μαέστρος του χιούμορ. Μπορούσε να μεταδώσει τη χαρά και στον πιο απελπισμένο άνθρωπο. Ο π. Γαβριήλ είναι το καύχημα των σύγχρονων αγίων.

Μόλις δει ο εχθρός διάβολος το όπλο της νηστείας σε κάποιον άνθρωπο, αμέσως φοβάται....

«Μόλις δει ο εχθρός διάβολος το όπλο της νηστείας σε κάποιον άνθρωπο, αμέσως φοβάται, καθώς θυμάται την ήττα του από τον Σωτήρα στην έρημο».

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Πόσες προσευχές δεν είχε ακούσει το παλιό εικονοστάσι...

  Η μάνα μας, πάντα φρόντιζε το καντηλάκι να καίει, ήταν δεν ήταν γιορτή, θεωρούνταν ευλογία για το σπίτι και προστασία από όλα τα κακά...

 Πόσες προσευχές δεν είχε ακούσει το παλιό εικονοστάσι, όταν δεν είχαμε να φάμε, όταν το μεροκάματο του πατέρα δεν έφτανε ούτε για ψωμί, όταν τα τρία μοναδικά ζώα της οικογένειας δεν έβγαζαν γάλα και τι θα πίναμε τα μικρά, όταν έβρεχε καταρρακτωδώς και οι τρύπες στην σκεπή έσταζαν...κι η μάνα έβαζε λεκάνες τσίγκινες για τα νερά και προσευχόταν μην πλημμυρίσει το σπίτι, όταν αρρωσταίναμε και μας έκαιγε ο πυρετός, ήθελε η Παναγία να κάνει το θαύμα Της, γιατί πού λόγος για γιατρούς και φάρμακα... 

Και όλες οι προσευχές από μέσα της, να μην ακούσει κανείς και στεναχωρηθεί..
Όλα να τα αντέχει, όλα να τα υπομένει, έτσι μεγάλωσε τα παιδιά της ..με βοήθεια το παλιό εικονοστάσι και την ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!!...

πηγή

Όταν κάθεσαι να διαβάσεις λόγο Θεού...

 Όταν κάθεσαι να διαβάσεις λόγο Θεού, να επικαλείσαι στην αρχή τον Θεό να ανοίξει τα μάτια της ψυχής σου, ώστε να μην περιοριστείς στο να διαβάζεις μόνο αυτά που γράφτηκαν, αλλά και να τα εκτελείς και έτσι να μην γίνει καταδίκη μας, η μελέτη του Βίου και των Λόγων των Αγίων.
  Δεν αρκεί μόνο η ανάγνωση, εάν δεν προστίθεται και η γνώση. Όπως ακριβώς εάν κανείς τρέφεται μεν, αλλά δεν χωνεύει δεν θα ζήσει, έτσι και εάν κανείς διαβάζει μεν αλλά δεν μαθαίνει όσα διαβάζει, δεν θα βρει την αλήθεια.

Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος

πηγή

Απ’ τα ξεφτίδια του Θείου ελέους…

…εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διά τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν… (Λουκ. 18,25)

Να περάσει η καμήλα από το κεφάλι της βελόνας είναι ευκολότερο, από έναν πλούσιο στη βασιλεία των Ουρανών! 

Το είπε ο Κύριος! Ο Κύριος της αγάπης, ο Ποιμήν ο καλός, λέγει συχνά μέσα στο Ευαγγέλιό Του ρήματα που μας πονούν μα και μας κάνουν να απορούμε! 

Βέβαια υπάρχει μια μετάφραση(η οποία παρουσιάζεται από κάποιους ομοίως ορθή) του συγκεκριμένου χωρίου, που μιλά για κάμιλον, δηλαδή για το καραβόσχοινο που δένει τα καράβια στην προκυμαία. Και έτσι θέλουμε να φανταζόμαστε αυτό το χοντρό σχοινί, να ξεφτίζει λίγο- λίγο κάθε φορά που ένας πλούσιος ελεεί, μέχρι να αποσυντεθεί ολότελα σε μυριαρίθμητες λεπτές τριχιές και μια-μια να περνάνε όλες δια τρυμαλιάς ραφίδος… 

  Μόνο που πρέπει κάθε τέτοιο λεπτό νήμα, να το βοηθά να τρυπώσει η καθαρή ελεημοσύνη, η αψεγάδιαστη αγαθοεργία, η έμπονη συμπαράσταση, η εν Χριστώ ορθοπραξία μας…Διαφορετικά θα έχουμε ενώπιόν μας, ένα εξάμβλωμα Χριστιανικής τάχα αρετής…Την χορεύουσα φιλανθρωπία, για την οποία είχαμε ακούσει να μιλά ο μέγας Ιεροκήρυκας του Παραδείσου(σ.σ.Δημήτριος Παναγόπουλος)…Να δώσουμε ελεημοσύνη για τους αναγκεμένους, αλλά να συνδυάζεται το ποσό με ένα γλεντάκι, έναν φιλανθρωπικό χορό, με φωτογράφους, με δημοσιεύσεις και εντυπωσιακές εμφανίσεις στο χαλί των… φιλανθρώπων ευεργετών…Και εκείνο το ''μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου'' (Ματθ. 6,3) πως άραγε θα συζευχθεί; Ο Ποιμήν ο καλός το είπε και αυτό! Και άντε να κάνουμε οικονομία και να προβάλλουμε τους ελεήμονες, ως παράδειγμα προς μίμηση…

 Αν οι εισφορές τους προέρχονται από έργα αγαθά, θα μας απασχολήσει άραγε;

Ψηφιδωτή εικόνα της αγίας Αννης, αρχές 14ου αιώνα.

   Ψηφιδωτή εικόνα μικρών διαστάσεων (25Χ20 εκ.), στην οποία εικονίζεται το σπάνιο εικονογραφικό θέμα της Αγίας Αννης να κρατάει στο αριστερό της χέρι τη Παναγία . 

 Η σύνθεση είναι ουσιαστικά εμπνευσμένη από την παράσταση της Θεοτόκου βρεφοκρατούσης. Η αγία Αννα εμφανίζεται ολόσωμη πάνω σε υποπόδιο και στρέφεται ελαφρά προς τα αριστερά κοιτώντας την μικρή Παναγία, την οποία κρατάει με το αριστερό της χέρι.

Εμένα η Παναγία κάποια στιγμή μου έδωσε το φως μου, αλλά όταν είδα ότι δεν με συνέφερε της ζήτησα να μου το πάρει πίσω...

Εκοιμήθη στις 27 Νοεμβρίου 2022 στην Ιερά Μονή Φιλοθέου ο Γέροντας Ισίδωρος ο Φιλοθεΐτης ο τυφλός σε ηλικία 87 ετών. 

 Ο μακαριστός Γέροντας Ισίδωρος γεννήθηκε στην Πάτρα με μειωμένη όραση. Σε ηλικία 15 ετών χειρουργήθηκε στα μάτια, οπότε έμεινε τελείως τυφλός. Σε ηλικία 40 ετών εκάρη μοναχός από τον μακαριστό Γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, στον οποίο εξομολογήτο ως λαϊκός στην Πάτρα.

  Πριν γίνει μοναχός άρχισε ξαφνικά να βλέπει, και είπε στην Παναγία: 

«Παναγία μου πάρε μου το φως, γιατί μοναχός δεν θα γίνω, και εν ώρα Κρίσεως μη μου ζητήσεις ευθύνες». 

 Αμέσως έχασε και πάλι το φως του. Αυτό το ήθελε, γιατί πίστευε, ότι η αναπηρία που είχε τον βοηθούσε πνευματικά. Μέχρι τη μοναχική κουρά του πουλούσε λαχεία στην Πάτρα. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για την αναπηρία του. Αντιθέτως ευχαριστούσε τον Θεό για αυτήν. 

Έλεγε:«δεν έχω τίποτα και δεν μου λείπει τίποτα!»

  Να σημειωθεί ότι ο π.Ισίδωρος έκανε απόλυτη υπακοή στον Γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη, ενώ τους διέκρινε αμοιβαία αγάπη. Επισκέφθηκε αρκετές φορές στην Αριζόνα τον Γέροντα Εφραίμ, για να πάρει την ευχή του. Είχε ιδιαίτερη αγάπη προς το Πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου την οποία αποκαλούσε ''Μανούλα''. Όταν του ζητούσαν την ευχή του, απαντούσε: 

''Της Παναγίας μας'' ή ''Του Γέροντά μου''.

 Υπήρξε αγιασμένη ψυχή! Ευχόμαστε να έχει καλή ανάπαυση η αγία του ψυχή. Καλό Παράδεισο!

   ''Μάθε να έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό! Δεν ξέρει ο Θεός και ξέρεις εσύ; Αν ο Θεός στο επιτρέπει αυτό είναι επειδή είναι προς όφελος της σωτηρίας της ψυχής σου! Τι πράγματα είναι αυτά; Για κοίτα με στο πρόσωπο! Πως με βλέπεις εμένα; Με βλέπεις δυστυχισμένο, λυπημένο; Χαρούμενο δεν με βλέπεις; Εγώ είμαι εκ γενετής τυφλός! Και δοξάζω την Παναγία γιατί έτσι κάνω λιγότερες αμαρτίες! Εμένα η Παναγία κάποια στιγμή μου έδωσε το φως μου, αλλά όταν είδα ότι δεν με συνέφερε της ζήτησα να μου το πάρει πίσω... Και με άκουσε!''

πηγή

Καθεδρικός Ναός της Τσάλεντζικχα με τις εξαιρετικές τοιχογραφίες της Κωνσταντινουπολίτικης Σχολής του 14ου αιώνα.

Ο Καθεδρικός Ναός της Τσάλεντζικχα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος  είναι ένας μεσαιωνικός Γεωργιανός Ορθόδοξος καθεδρικός ναός που βρίσκεται σε έναν ψηλό λόφο στην ομώνυμη πόλη και δήμο, στο μχάρε Σαμεγκρέλο-Ζέμο Σβανέτι της Γεωργίας.

Ο καθεδρικός ναός της Τσάλεντζικχα είναι θολωτός, σταυροειδής σε ορθογώνια βάση, με τρία περίστωα. Είναι γνωστός για τον μοναδικό κύκλο τοιχογραφιών που αντιπροσωπεύει την εισαγόμενη βυζαντινή παλαιολογική τεχνοτροπία, και αναγνωρισμένος ως Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Γεωργίας.
Ο καθεδρικός ναός χτίστηκε τον 12ο-14ο αιώνα. 

Το 1384-1396 ο Εμμανουήλ Ευγενικός, ένας βυζαντινός καλλιτέχνης από την Κωνσταντινούπολη, τοιχογράφησε το εσωτερικό της εκκλησίας με εντολή του εριστάβι (Δούκα) Βάμε Α' Νταντιάνι, όπως αναφέρεται στις επιγραφές του ναού στα γεωργιανά και στα ελληνικά. Οι εξαιρετικές τοιχογραφίες είναι τα μοναδικά χρονολογημένα και υπογεγραμμένα έργα τέχνης της Κωνσταντινουπολίτικης Σχολής από τα τέλη του 14ου αιώνα.

Τον 17ο αιώνα ο Πρίγκιπας Λεβάν Β' της Μινγκρελίας (βασ. 1611-1657) ίδρυσε μία επισκοπή στην Τσάλεντζικχα. Με εντολή του επίσκοπου Ευδαίμων Τζαϊάνι έγιναν

Αναμνήσεις από τον Γέροντα Ισίδωρο τον τυφλό της Φιλοθέου

π. Γεώργιος Χριστοδούλου

  Θυμάμαι την πρώτη φορά που επισκέφθηκα το Άγιον Όρος σε ηλικία 18 ετών, παρέα με τις έντονες υπαρξιακές μου αναζητήσεις. Μου είπαν πως θα άξιζε να επισκεφθώ έναν τυφλό μοναχό στην Ιερά Μονή Φιλοθέου. Μα τι θα μπορούσε να μου πει ένας τυφλός άνθρωπος αν δεν με κοίταζε στα μάτια, στο σώμα, στις κινήσεις μου, έτσι ώστε να με χαρτογραφήσει, σκέφτηκα...

  Μόλις τον συνάντησα, μου πρότεινε να πάμε μια βόλτα έξω από το μοναστήρι. Με κράτησε από το ένα χέρι και στο άλλο είχε τη μαγκουρίτσα του.

 Καθίσαμε στο έδαφος κάτω από έναν μεγάλο πλάτανο. Άρχισε να μου μιλάει για τον Θεό και με ρωτούσε αν συμφωνώ. Εγώ τότε του εκμυστηρεύτηκα πως έχω πρόβλημα με την πίστη. Με την πίστη;;; Και μου δίνει τρία δυνατά χτυπήματα με τη μαγκούρα όπου έβρισκε. 

 Θύμωσα και πληγώθηκε ο εγωισμός μου. Μετά μαλάκωσε η φωνή του και με ένα ζεστό γεμάτο γλυκύτατο ύφος μου λέει:

"Γιώργο...εμένα η Παναγία κάποια στιγμή μου έδωσε το φως μου, αλλά όταν είδα ότι δεν με συνέφερε, της ζήτησα να μου το πάρει πίσω. Και με άκουσε. Έλα το βράδυ μετά την τράπεζα στο κελί μου".
Τι μυστήριος παππούλης σκέφτηκα.

  Πήγα στο κελί του και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μου βάλει ένα παλιό χαλάκι στη μούρη. 

"Μύρισε καλά μου είπε".

 Ευωδίαζε. Ήταν το χαλάκι που έβρεχε με τα δάκρυά του ο γέροντάς του Εφραίμ της Αριζόνα. 

"Αυτό δεν είναι θαύμα";

  Κάποια στιγμή περιεργαζόμουν το κελάκι του. Κοίταζα αριστερά δεξιά και δεν μου φαινόταν χώρος τυφλού ανθρώπου. Είχε ως διακονία να αντιγράφει κασέτες και να τις ταχυδρομεί σε ανθρώπους έξω στον κόσμο για πνευματική ενίσχυση.
Επίσης ταξίδευε μόνος και συχνά στην Αμερική, άλλαζε δύο αεροδρόμια μόνο και μόνο για να εξομολογηθεί στον γέροντά του. 

Όταν μας μιλούσε για εκείνον, έκλαιγε, του έλειπε η αγία πατρική παρουσία του. Τον αγαπούσε πολύ.
Όποτε ανέβαινα στο Άγιον Όρος επεδίωκα να τον συναντήσω και να γεμίσω την ψυχή μου με την γεμάτη χάρη παρουσία του και τον πνευματοφόρο λόγο του.
Πιστεύω πως σήμερα ξεκίνησε να τον βρει στην Ουράνια Βασιλεία και πως θα είναι για πάντα αχώριστοι μαζί και με τον Ουράνιο Πατέρα και Δημιουργό μας.
Αιωνία του η μνήμη! Άγιος!

ΠΗΓΗ

Ο μόνος...επιζών στην Οικία Ιπάτιεφ

Τα τρία σκυλιά που ακολούθησαν τους Ρομανόφ στην εξορία θεωρούνταν μέλη της οικογένειας: ο Όρτιπο, ένα γαλλικό μπουλντόγκ που ανήκε στην Τατιάνα, ο Τζίμι ένα King Charles σπάνιελ της Αναστασίας και o Τζόι το σπρίνκερ σπάνιελ του Αλέξιου.

Ο Τζόι ήταν ένα άτακτο σκυλί και συχνά έφευγε από το σπίτι· αυτό ήταν που του έσωσε τη ζωή: δεν βρισκόταν στο υπόγειο όταν συνέβη η τραγωδία. Όσο για τα άλλα σκυλιά; Η Αναστασία κρατούσε τον Τζίμι στην αγκαλιά της, όταν εκτελέστηκε και ο Όρτιπο της Τατιάνας τριγύριζε στον κήπο, κάτι που του χάρισε λίγες ώρες ζωής ακόμα. Όταν γύρισε όμως στο σπίτι, ο Όρτιπο, γαύγιζε και ενόχλησε τους φρουρούς που δεν δίστασαν να το εκτελέσουν κι αυτό.

Ο Τζόι όμως, το σπρίνγκερ του τσάρεβιτς, είχε καλύτερη τύχη από όλους. Σπάνια γαύγιζε και κέρδισε την αγάπη των φρουρών με την ηρεμία του. Ένας από τους αξιωματικούς του Κόκκινου Στρατού που βρισκόταν στο σπίτι, λυπήθηκε τον σκύλο και τον φρόντιζε. Όταν λίγο καιρό μετά ο Λευκός Στρατός εισέβαλε στο Εκατερίνεμπουργκ, ο αξιωματικός Πάβελ Ροτζιάνκο, που γνώριζε καλά την οικογένεια Ρομανόφ, αναγνώρισε το σκυλί και το πήρε κοντά του.

Ο Τζόι, ακολούθησε τον Ροντζιάνκο στο Βλαδιβοστόκ, όταν ο Λευκός Στρατός υποχώρησε και έφθασε μέχρι Ηνωμένο Βασίλειο όπου δόθηκε από τον αξιωματικό στον βασιλιά Γεώργιο Ε', (τον εξάδελφο του Νικολάου που δεν άνοιξε την πόρτα του στην οικογένεια). Ο Τζόι πήρε θέση πλάι στα υπόλοιπα σκυλιά της βασιλικής αυλής της Αγγλία.

φώτο

Ο Κύριος είπε ότι δεν θέλει θυσία αλλά έλεος, έλεος σε όλους που το χρειάζονται...

 

 «O Κύριος μας έδωσε παράδοξες και θαυμαστές Εντολές.Είπε ότι δεν θέλει θυσία αλλά έλεος, έλεος σε όλους που το χρειάζονται. 

 Ένα αμέτρητο πλήθος ανθρώπων περιμένουν κάποιος να τους δείξει ευσπλαγχνία, να τους πει ένα λόγο αγάπης και παρηγοριάς. Περιμένουν οι άνθρωποι κάποιος να τους δείξει τρυφερότητα και να τους βοηθήσει, και,αντί αυτού, συναντούν στους γύρω τους ψυχρότητα, αδιαφορία.»

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Ο Θεός δεν λογαριάζει τι ήταν ο άνθρωπος πριν επιθυμήσει τη Χάρη

Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις.Δεν λογαριάζει τι ήταν ο άνθρωπος, καλός ή κακός, ενάρετος ή αμαρτωλός, πριν επιθυμήσει τη Χάρη.
Περιμένει μόνο την εκδήλωση της επιθυμίας απ’ τον καθένα μας και μόλις αυτή εκδηλωθεί, η Χάρη αρχίζει να ενεργεί.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Άγία Αικατερίνη. Μικρογραφία (Μινιατούρα)985 μ.Χ

Άγία Αικατερίνη. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειου Β '. 985 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη. 

Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη.Πρόκειται για την παλαιότερη απεικόνιση της Αγίας Αικατερίνης και χρονολογείται γύρω στο 1000 μ.Χ.

Το Μηνολόγιο του Βασιλείου Β' (ονομαζόμενο επίσης Menologium of Basil II , Menology of Basil II ) είναι ένα εικονογραφημένο χειρόγραφο που σχεδιάστηκε ως εκκλησιαστικό ημερολόγιο ή βιβλίο υπηρεσίας της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (μηνολόγιο ) που συντάχθηκε περ. 1000 μ.Χ., για τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Βασίλειο Β' (976–1025). Περιέχει ένα συναξάριο , μια σύντομη συλλογή από βίους αγίων , που συγκεντρώθηκε στην Κωνσταντινούπολη για λειτουργική χρήση, και περίπου 430 μικρογραφίες οκτώ διαφορετικών καλλιτεχνών.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ'ΛΟΥΚΑ-«Το μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας»

Κήρυγμα Αποστολικό Κυριακής ΚΔ’ Επιστολών 

«Αὐτός γαρ ἐστίν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἕν»

  Αγαπητοί μου αδελφοί, ο συνεχής πόθος και η ασίγαστη αγωνία και επιθυμία των ανθρώπων μέσα στην ιστορία υπήρξε η πραγματοποίηση της ειρήνης ως ένα μόνιμο και συνεχές γεγονός.
 Οι πόλεμοι, οι αναστατώσεις και τα φοβερά εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί στην ανθρώπινη ιστορία αλλά και η συνέχιση αυτή της πορείας των λαών και των ανθρώπων, έχουν κάνει την ειρήνη το πολύτιμο και πολυπόθητο αγαθό.

  Ειρήνη και αγάπη είναι τα μεγαλύτερα αγαθά για την διατήρηση του κόσμου. Όπως τα βασικά αγαθά για την συντήρηση του ανθρώπινου σώματος είναι το ψωμί και το λάδι, έτσι και η ειρήνη και η αγάπη είναι τα αγαθά συντήρησης του κόσμου.
 Μεταξύ των μεγάλων δωρεών του Θεού είναι η αγάπη που πρόσφερε. Να θυμηθούμε τον Αγγελικό ύμνο που άκουσαν για πρώτη φορά οι άνθρωποι ποιμένες στην Βηθλεέμ κατά την Γέννηση του Κυρίου μας: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Ο αριστερός ινστρούχτορας και...το φρυγανισμένο ζυμωτό ψωμι με βουτυρο...

  Δεν θα γράψω για την Κιβωτό του Κοσμου, ισως πιο μετά. Θα γράψω για το φρυγανισμένο ζυμωτό ψωμι με βουτυρο, αληθινό βουτυρο, όχι μαργαρίνη, οχι βιτάμ, που ζωντάνεψε μια μέρα της ζωής του εννιάχρονου τότε πατέρα μου, όπως την διηγήθηκε σαν να ηταν χθες, μια Κυριακή στο πατρικό μου.

  Πήγα να δω τους γονεις κ έφερα δικό μου φρεσκοψημένο ζυμωτό ψωμι. Και οι δυο εκοψαν μια φέτα και την άλειψαν με βουτυρο. Ο πατέρας μου την φρυγάνισε πρώτα. Οσο την έτρωγε μου ελεγε και την ιστορια.

   Ήταν εννιά, ο αδελφός του πέντε κ η αδελφη τρία. Σεπτέμβριος του '44 κ οι Γερμανοί είχαν φύγει απ’ τον Μεσενικολα το χωριο του. Το σπίτι τους καμένο. Ο στρατιωτικος πατέρας του, μακριά. Αυτός η μανα και τ'αδελφια του, έμεναν σ’ ένα δωμάτιο επιταγμένου σπιτιού στην Καρδίτσα, μαζί με αλλες ξεσπιτωμενες οικογένειες. Ηταν τυχεροί και στο δωμάτιο υπήρχε τζάκι. 

 Εκείνη τη μέρα είχε έρθει απ’ το πρωί ένα νεαρό ζευγάρι απ’ την Αθήνα. Τους συστήθηκαν. Ο πατερας μου θυμάται ακόμα το όνομα του νέου. Κ. Μαρουλης. Επισκέπτες, μ’ εκδρομικά σακίδια στους ώμους. Θα μεναν σ’ ένα από τα δωμάτια. Το βραδακι ζήτησαν απ’ την γιαγια μου να καθησουν μαζί τους δίπλα στο τζάκι. Το δικό τους δωμάτιο δεν είχε. Καθησαν κ άρχισαν να τους μιλάνε για τον θαυμαστό καινουργιο αριστερό κόσμο που θα δημιουργούσαν. Όλα θα ήταν δίκαια. Όλοι θα ήταν ίσοι. Θα ήταν δωρεάν εκεινο, δωρεάν το αλλο. Τα τρία πιτσιρικια με γουρλωμένα ματια άκουγαν κ αυτά. 

 Ρώτησε ο πατέρας μου: και τα παιχνίδια δωρεάν; 

-Ναι κ αυτά! Δωρεάν!

 Κι ενώ περιέγραφαν μ‘ ενθουσιασμό τον αριστερό παράδεισο επι της γης, ο κ. Μαρουλης είχε βγάλει μια φρατζόλα άσπρο ψωμι απ’ το σακίδιο (ο πατέρας μου το μονο ψωμι που ήξερε ήταν το μαύρο με τα πίτουρα ) ειχε κόψει δυο φέτες, τις ειχε καρφώσει σε δυο πηρούνια και μαζί με την κοπέλα τις ειχαν φρυγανίσει στην φωτια και αλείψει με βουτυρο ( αληθινό, απ'το σακίδιο και αυτό ). Και τις μασουλαγαν μπροστά στα ταλαίπωρα μονιμως πεινασμένα πιτσιρικια και τη μάνα τους. Το άρωμα του φρυγανισμένου ψωμιού, το λιγωτικό άρωμα του λιωμενου βουτυρου, ειχαν πλημμυρισει κάθε κύτταρο του εννιάχρονου πατέρα μου.

Ήταν το άρωμα του παραδείσου και θα περνουσε πολύς καιρος μεχρι να το γευτεί.
Γιατί εκείνη την μέρα ο νεαρός ινστρούχτορας κ. Μαρούλης και η νεα κοπέλα, πέρα από τον ιδανικό τους κόσμο, δεν μοιράστηκαν ούτε ψίχουλο απ’ την φρατζόλα και τις πασαλειμμένες βουτυρο φρυγανιές τους.

Kristalia Lili Psimenou

Η έννοια της λέξεως ''κομψούς''(Απολυτίκιο Αγ.Αικατερίνης)

 Στο απολυτίκιο της σήμερα εορταζομένης αγίας μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης θα βρούμε και την εξής φράση: "ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει". 

 Η λέξη "κομψοὺς" ασφαλώς προβληματίζει σχετικά με τον τρόπο απόδοσής της, καθώς υπάρχει μεν σήμερα, αλλά με σημασία που επικεντρώνεται στον καλαίσθητο τρόπο ένδυσης κάποιου/-ας.

 Στην αρχαιότητα η ίδια λέξη είχε διάφορες σημασίες και δεν περιοριζόταν στην εξωτερική εμφάνιση.

 Μπορούσε, εκτός των άλλων, να αναφέρεται στη διανοητική δεινότητα ενός προσώπου, δηλ. να σημαίνει "εύστροφος", "ευφυής", "πολυμήχανος", "διακεκριμένος διανοητικά", "σοφός". Τη σημασία αυτή έχει και εδώ (δεδομένου ότι η αγ. Αικατερίνη, σύμφωνα με τον Βίο της, κλήθηκε να έχει διάλογο με σοφούς ρήτορες για το ζήτημα της πίστης στους θεούς των ειδωλολατρών).
Επομένως, η φράση αυτή από το απολυτίκιο πρέπει να αποδοθεί ως εξής: "διότι αποστόμωσε έξοχα τους ευφυείς / σοφούς των ασεβών, με τη δύναμη του (Αγίου) Πνεύματος".

Andreas Moratos

Η σπάνια τοιχογραφία με την αγία Αικατερίνη

   Η σπάνια τοιχογραφία με την αγία Αικατερίνη, που κρατά τροχό και ξίφος(όργανα βασανισμού της), βρίσκεται στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου στη Μεσημβρία Ανατολικής Ρωμυλίας( Nessebar Βουλγαρίας)

Προσπαθούν να διαλύσουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό

  «Σκοπός της παγκόσμιας διακυβέρνησης, τούτη την ώρα, δεν είναι άλλος από την διάλυση του ανθρώπου και τη διάλυση της επαφής μεταξύ των ανθρώπων. Εάν κάποια πολιτικά συστήματα καθυποτάσσουν τα δικαιώματα των ανθρώπων, αυτό το δικτατορικό ηλεκτρονικό σύστημα θα βάλει σε ζυγό την ψυχή, θα καταδυναστεύει τη σκέψη του ανθρώπου. Κάποιοι θέλουν να γίνουμε μόνο νούμερα, όπως οι κρατούμενοι. Προσπαθούν να διαλύσουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Είναι μια προσπάθεια να γίνει η κοινωνία "ρομπότ"»

Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου(«Ζωή Θυσιαζόμενης Αγάπης», σελ. 154)Εκδ.ΑΘΩΣ

Στό ἐρημοκκλήσι, στοῦ γκρεμοῦ τά χείλη...

Ἄ! μαυροφόρα ἐσὺ ποὺ πᾶς μονάχη σου
Ν᾿ ἀνάψης κάποιο φῶς στὸ εἰκονοστάσι
Γιὰ κεῖνον ποὺ ἀγαπᾶς στὴ θάλασσα,
Ἴσως καὶ μιὰν ἀχτίδα του τὸν φτάση.

Ἄ! μαυροφόρα, ἐσὺ θλιμμένη κ' ἔρημη,
Ἄσε τ᾿ ἀργό σου ἀκολουθώντας βῆμα,
Ναρθῆ κοντά σου κι' ἡ ψυχή μου ἀθώρητη,
Πάρ' την καὶ κείνη ἀπάνω ἀπὸ τὸ κῦμα.

Κι' ἀνάμεσα πελάγου κι' οὐρανοῦ
Στὸ ἐρημοκκλήσι, στοῦ γκρεμοῦ τὰ χείλη,
Γιὰ τὴ Γαλήνη ἀνάψτε οἱ δυὸ μαζὶ
Γιὰ τὴν ᾿Αγάπη ἀκοίμητο καντήλι.

Λάμπρος Πορφύρας, Φως μεσ' στην Τρικυμία (απόσπασμα), Σκιές, 1920

Στη φωτογραφία, ο ποιητής τη δεκαετία του 1920.

πηγή

Παντού είναι ο Θεός!

Παντού είναι ο Θεός!

"Δεν βρίσκεις ποτέ δύο βότσαλα, που να αντιμάχονται το ένα με το άλλο. Δεν βρίσκεις ποτέ δύο αγριολούλουδα που ο συνδυασμός τους να μην αποτελεί αρμονία. Και αυτό είναι το θαύμα!"

Οδυσσέας Ελύτης

Ένα κακόγουστο και υποκριτικό show...

  Όταν πηγαίνεις σε μια χώρα για να λάβεις μέρος σε μια αθλητική διοργάνωση (στη συγκεκριμένη περίπτωση στο Μουντιάλ), οφείλεις να σέβεσαι τους νόμους και τον τρόπο ζωής τoυ τόπου που σε φιλοξενεί, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς μαζί τους. Δεν πας να τους κάνεις κήρυγμα μέσα στο σπίτι τους, δεν πας να τους κουνήσεις το δάχτυλο, δεν πας να χλευάσεις τις συνήθειές τους. 

Αν σε ενοχλούν τόσο πολύ οι συνθήκες που επικρατούν εκεί, μπορείς κάλλιστα να μην συμμετάσχεις στο Μουντιάλ, να καταγγείλεις τη χώρα που το διοργανώνει και να κάτσεις σπίτι σου. (βέβαια, το να παίζεις μπάλα -ή να κάνεις εμπόριο- μόνο με χώρες που έχουν την ίδια πολιτική ατζέντα με τη δικιά σου το θεωρώ ακραίο παραλογισμό και συνταγή για συνεχείς συγκρούσεις στις διεθνείς σχέσεις, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...)
  Όλα τα υπόλοιπα που βλέπουμε αυτές τις μέρες , δηλαδή τα LGBTQ+ περιβραχιόνια , το κλείσιμο των στομάτων, τα "βυζάκια έξω" κτλ δεν είναι τίποτε άλλο παρά φτηνά καραγκιοζιλίκια, ένα κακόγουστο και υποκριτικό show, μια ανέξοδη επίδειξη αρετής, από αυτές που τόσο αρέσουν στο ανεγκέφαλο προοδευτικάτο του twitter. Επί της ουσίας, όχι μόνο δεν θα αλλάξουν τις συνθήκες που επικρατούν στο Κατάρ, αλλά ,για ακόμη μια φορά, θα κάνουν την woke, ηθικοπλαστική Δύση περίγελο στα μάτια όλου του κόσμου.

Tilemachos Chormovitis

''Αυτοί είναι, άγιε καθηγούμενε, οι θησαυροί της μονής σας !''

Όταν ο άγιος Νεκτάριος πήγε στο Άγιον Όρος, ξεναγήθηκε από έναν ηγούμενο στα κειμήλια της μονής...

 Όταν ο ηγούμενος τον πήγε και στο γηροκομείο της μονής, ο άγιος πήγε και ασπάσθηκε ένα γεροντάκι, λέγοντας:

''Αυτοί είναι, άγιε καθηγούμενε, οι θησαυροί της μονής σας !''

πηγή

Οι νεκροί περιμένουν...

 «Ολιγοήμερη επιστροφή στη Μονή. Έχω ένα άγχος μια εσωτερική παρόρμηση που όσο απωθείται τόσο με κάνει να την κυνηγώ. Με το που ανοίγει η πύλη, τρέχω στο Καθολικό. Αρπάζω το πετραχήλι από το στασίδι του εφημερίου. Οι πατέρες μου προτείνουν να περιμένω λίγα λεπτά να φέρουν ωμόφορο. 

"Δεν γίνεται" τους λέω "οι νεκροί μας περιμένουν το κέλευσμα της ζωής". 

Ένα τρισάγιο, μια προσευχή από το στόμα της Εκκλησίας φτάνει για να ανάψει και πάλι φωτιές στα παλάτια του θανάτου, για να σβήσει τα διψασμένα χείλη του πλούσιου της παραβολής, για να κάνει τα ερίφια και πάλι αρνιά, για να βάλει στα δεξιά όσους ο καρκινικός εγωισμός τους τους βίδωσε στα αριστερά του Θρόνου, για να σβήσουν οι πύρινοι ποταμοί και να γίνουν θερμές θάλασσες και λιμάνια απάνεμα.

 Ένα τρισάγιο για το Αρχιερείς, ιερείς, μοναχούς, λαϊκούς, πιστούς και λιγότερο πιστούς, για ήρωες και αντιήρωες, για μαύρους και λευκούς, στην τελική για τη συνείδηση μας που δεν υποφέρει την λήθη των ονομάτων».

  «Είμαστε κρίκοι μιας παράδοσης η οποία εκφράστηκε τέλεια στα ευγενικά χείλη του Οσίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη: "με τα Σαρανταλείτουργα, την προσευχή και τα μνημόσυνα, ανασύρουμε ψυχές από την κόλαση".

 Αυτή είναι η πίστη,η ανάπαυση των ψυχών που έφυγαν και με τα αναγνώσματα, τον Απόστολο και το Ιερό Ευαγγέλιο, ο διαρκείς έλεγχος της συνείδησής σου για το πόσο λίγος και εκτός υπάρχεις στον κόσμο Του».

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης