Λιμός Θεού...

Μεγάλος Κανόνας απόψε... Μετάνοια, πένθος, συντριβή μέσα σε έναν κόσμο αδιάφορο...
Τι τεράστια αντίθεση... Χάσμα ανάμεσα στις δύο λογικές. Απύθμενο κενό.
Ο κόσμος τρώει, αλλά δε χορταίνει. Πάλι πεινάει, πάλι τρώει. Σαν να γεμίζεις τρύπιο κουβά.
Απουσία Θεού. Λιμός. Πείνα. Απουσία νοήματος σε ο,τι κάνουμε. Ζωη που οδηγεί στο θάνατο...Ουρανός κλειστός. Στεγνή ζωή. Ξηρασία πνευματική. Γέλιο χωρίς χαρά.
Πρέπει να πενθήσουμε βαθιά για τα λάθη μας, που δε μας αφήνουν να γευτούμε ουρανό.
Μέσα σε έναν κόσμο που χαίρεται πρέπει να βρεις τρόπο να κλάψεις, να πονέσεις.
Πρέπει να πονέσεις για την μεγάλη Απουσία. Την απουσία του Θεού απ' τη ζωή σου...

Η αποψινή ακολουθία του Μεγάλου Κανόνα θέλει να προκαλέσει πόνο και δάκρυα.
Γιατί αν δεν κλάψεις, δεν πρόκειται να συνέλθεις και να χαρείς αληθινά.
Γιατί αν δεν καταλάβεις τι έχεις χάσει, δε θα νιώσεις αυτό που σου χαρίζεται.
Το Πάθος του Χριστού πλησιάζει ως κάθαρση, όπως στη αρχαία τραγωδία.
Οι μέρες αυτές είναι φορτισμένες, για να βιωθεί το Πάσχα ως πέρασμα στην Ελευθερία.
Δεν είναι εγκεφαλική η Αλήθεια. Είναι μάχη με τον ίδιο τον εαυτό μας. Θέλει πάθος, πόνο.Αυτό εκφράζει η ιστορία τόσων ανθρώπων της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης που ακούμε απόψε.

Ας βιώσουμε τον πόνο ως φάρμακο κατά της αναισθησίας και σκληρότητας της καρδιάς μας.Για να γεννηθούμε στην αιώνια ζωή πρέπει να κλάψουμε, όπως τότε που γεννηθήκαμε.Η επίγνωση του λάθους, του εγκλήματος φέρνει πόνο, αλλά με φάρμακο την επιστροφή.
Αν ο κόσμος κυνηγάει την ευτυχία και δεν την φτάνει ποτέ, ο Χριστός λέει σε όλες τις εποχές:
«Μακάριοι οι πενθούντες. Μακάριοι οι κλαίοντες.
Γιατί εσείς θα γελάσετε!».

Βασίλης Φράγκος