...και χί­λια άλλα ονό­μα­τα, που δεν βγή­κα­νε έτσι απλά από τα στό­μα­τα, αλλά από τις καρ­διές, που πι­στεύ­α­νε και που πο­νού­σα­νε....

Ο κα­θέ­νας μας κον­τά στην Θε­ο­τό­κο γί­νε­ται σαν παι­δί, σε αυτή την Μη­τέ­ρα βρί­σκου­με πα­ρη­γο­ριά, αγά­πη και προ­στα­σία, μι­κροί και με­γά­λοι, νέοι και γέ­ροι, άν­δρες και γυ­ναί­κες.
Η Πα­να­γία εί­ναι η ελ­πί­δα των απελ­πι­σμέ­νων, η χαρά των πι­κρα­μέ­νων, το ρα­βδί των τυ­φλών, η άγ­κυ­ρα των θα­λασ­σο­δαρ­μέ­νων, η μάνα των ορ­φα­νε­μέ­νων.
Η θρη­σκεία του Χρι­στού εί­ναι πο­νε­μέ­νη θρη­σκεία, ο ίδιος ο Χρι­στός καρ­φώ­θη­κε απά­νω στο ξύλο και η μη­τέ­ρα του η Πα­να­γία πέ­ρα­σε κάθε λύπη σε τού­τον τον κό­σμο.
Γι' αυτό κα­τα­φεύ­γου­με σε Κεί­νη που την εί­πα­νε οι πα­τε­ρά­δες μας:
"Κα­τα­φυ­γή", "Σκέ­πη του κό­σμου", "Γορ­γο­ε­πή­κοο", "Γρη­γο­ρού­σα", "Οξεία αν­τί­λη­ψη", "Ελε­ού­σα", "Οδη­γή­τρια", "Πα­ρη­γο­ρί­τισ­σα" και χί­λια άλλα ονό­μα­τα, που δεν βγή­κα­νε έτσι απλά από τα στό­μα­τα, αλλά από τις καρ­διές, που πι­στεύ­α­νε και που πο­νού­σα­νε.

Φώτης Κόντογλου.

"Μαμά, η φιλία του Λάζαρου με τον Χριστό δεν γιορτάζει;"

Η Φιλία που Δεν Πεθαίνει

Σήμερα ενας μικρός μου φίλος -ο Γιωργάκης- κοίταξε με μάτια γεμάτα απορία και είπε στη μητέρα του: "Μαμά, η φιλία του Λάζαρου με τον Χριστό δεν γιορτάζει;"
Κι ένιωσα ότι κάποιες ερωτήσεις των παιδιών μας ανοίγουν δρόμους κατευθείαν προς τον Ουρανό… Έτσι γεννήθηκαν αυτές οι γραμμές για τη φιλία που δεν πεθαίνει ποτέ.

Υπάρχουν φιλίες που μοιάζουν με αστραπές∙ λάμπουν για λίγο και χάνονται. Υπάρχουν όμως και φιλίες που γεννιούνται μέσα στην καρδιά του Θεού∙ φιλίες που δεν μετρούν τον χρόνο, δεν φοβούνται την απόσταση, δεν τις νικά ούτε ο θάνατος. Μια τέτοια φιλία μας δείχνει ο Χριστός με τον φίλο Του, τον Λάζαρο.

Όταν ο Λάζαρος αρρώστησε, όλοι πίστεψαν ότι όλα τελείωσαν. Ο θάνατος ήρθε και τον πήρε από τους δικούς του, μα ο Χριστός ήρθε τέσσερις μέρες αργότερα για να δείξει ότι η αγάπη Του είναι πιο δυνατή από τον θάνατο. Έκλαψε για τον φίλο Του ο Υιός του Θεού δάκρυσε σαν παιδί, γιατί η αληθινή φιλία δεν είναι ποτέ ψυχρή, είναι δεμένη με την καρδιά. Και εκεί, μπροστά στον κλειστό τάφο, φώναξε: «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω!». Και η φιλία νίκησε τον θάνατο.

ΝΕΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

New Icon of All Saints of America by Anton Daineko from the St Tikhon’s Monastery School of Iconography

Μεταξύ αυτών...

Άγιος Αλέξιος (Τόθ) Εδώ

Άγιος ιερομάρτυς Βασίλειος από την Πολωνία ΕΔΩ

Άγιος Γερμανός της Αλάσκας Εδώ
Άγιος Ιννοκέντιος της Αλάσκας Εδώ
Άγιος Ιάκωβος Νετσβέτωφ της Αλάσκας Εδώ
Άγιος Ιωάννης Κοτσιούρωφ -Ο πρώτος μάρτυρας της νεότερης Ρωσίας Εδώ
Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς -Εδώ

Άγιος Ιουβενάλιος της Αλάσκας-  Εδω
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Άγιος Πέτρος ο Αλεούτιος- Εδώ
Άγιος Ραφαήλ του Μπρούκλιν- Εδώ
Άγιος Σεραφείμ του Ούγκλιτς -Εδώ
Άγιος Τύχων Μόσχας-Εδώ
Άγιος Βαρνάβας (Νάστιτς)ο Νέος Ομολογητής-Εδώ
Άγιος Ανατόλιος του Ιρκούτσκ -Εδώ

Αγία Όλγα της Αλάσκας Εδώ 

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Ελεούσας Ξυνιάδας

Το 1954, στο χωριό Ξυνιάδα της Θεσσαλίας λέγεται πως η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε στον μικρό Αθανάσιο Σύρο. Συγκεκριμένα, ο Αθανάσιος Σύρος, μόλις 8 ετών τότε, αντίκρισε μία μαυροντυμένη γυναίκα, ξυπόλητη να κάνει μετάνοιες.
Μάλιστα, το σημείο στο οποίο προσκυνούσε η μαυροφόρα γυναίκα, από ξερό μετατράπηκε σε μαλακό, αναδύοντας μια γλυκιά μυρωδιά. Δυστυχώς όμως, τα λόγια του Αθανάσιου για όσα είχε δει, δεν έγιναν πιστευτά από κανέναν.

Η δεύτερη εμφάνιση της Παναγίας έγινε το ίδιο βράδυ στον Αθανάσιο, την ώρα που κοιμόταν στο σπίτι του, με τους γονείς του και τα αδέρφια του. Η γυναίκα όμως φορούσε και ένα φωτεινό στεφάνι στο κεφάλι της αυτή τη φορά.
Τρομαγμένος ο Αθανάσιος, τη ρώτησε ποια είναι και η γυναίκα του απάντησε πως είναι η Μητέρα του Ιησού Χριστού. Μέσα από τα λόγια της του υπέδειξε το σημείο όπου ήταν θαμμένη η θαυματουργή εικόνα για να τη βρούνε. Του είπε επίσης πως θέλημά της είναι να χτιστεί εκεί ένας ναός και να γίνει τόπος λατρείας και προσευχής για τους πιστούς.

«Ποια είσαι εσύ; και τι θέλεις από μένα; Φοβάμαι!».
«Μη φοβάσαι μικρέ μου, εγώ είμαι η μητέρα του Χριστούλη, που τόσο τον αγαπάς, και μ’ έστειλε να αποκαλύψω σε σένα που έχεις καθαρή καρδιά και αγνή ψυχή, ότι στο μεσαίο σημείο που με είδες να προσεύχομαι, εκεί να σκάψετε και θα βρείτε την Εικόνα μου. Εκείνο το σημείο να γίνει τόπος λατρείας, να γίνει ένας ναός, ένας άγιος τόπος»
Ο Αθανάσιος, συγκλονισμένος από το θαύμα που είχε συμβεί, προσπάθησε να διηγηθεί στους γονείς του το περιστατικό και να τους πείσει να σκάψουν στο σημείο που του είχε υποδείξει η Παναγία. Οι προσπάθειες του όμως αποδείχτηκαν ατελέσφορες.
Αποφάσισε λοιπόν να χτίσει μόνος του ένα εκκλησάκι από πέτρα στο μέρος που του είχε δείξει η Υπεραγία Θεοτόκος. Εκεί, τοποθέτησε μία μικρή εικόνα της Παναγίας και το επισκεπτόταν καθημερινά, πρωί και βράδυ, δοξάζοντας τη Μητέρα του Ιησού Χριστού.

Το 1962  έτυχε να γίνονται στο χωριό Ξυνιάδα εργασίες από ένα εκσκαπτικό μηχάνημα. Οι κάτοικοι τότε δεν έχασαν ευκαιρία και παρακάλεσαν τον οδηγό να σκάψει στο σημείο που τους είχε αναφέρει ο Αθανάσιος, προκειμένου να εντοπίσουν την εικόνα της Θεοτόκου.

Ο καθένας από μας γίνεται πια ένας κωδικός αριθμός....

Βιβλιοπαρουσίαση από τον δημοσιογράφο της εφημερίδας ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Νίκο Παπουτσόπουλο:

Ο συγγραφέας του βιβλίου «Από τον εμβολιασμό στην αριθμοποίηση των ζωανθρώπων – και στο βάθος τσιπάρισμα» (εκδ. Νοών, 2025), ήδη γνωστός στους αναγνώστες των σελίδων της «Κυριακάτικης Δημοκρατίας», παραθέτει με λεπτομέρειες τα σημαντικότερα αποσπάσματα από τις συζητήσεις που έγιναν στην Βουλή του 1986 αλλά και σε εκείνην του 2020, και ενισχύει καταλυτικά την μνήμη του σημερινού πολίτη, τον οποίο και πάλιν απειλούν νέες πτωχεύσεις και φορολογικές υποχρεώσεις, ενώ πολύ σύντομα πρόκειται να αντιμετωπίσει και την άνευ όρων λήψη του Προσωπικού Αριθμού, αλλά πρωτίστως στέκει μετέωρος προ το διλήμματος «αν θα πρέπει να τον χρησιμοποιεί».

Ο Κ.Β. παραθέτει και αντιπροσωπευτικό σημείο από την ομιλία που είχε εκφωνήσει για τον Ε.Κ.Α.Μ. ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Αθανάσιος Ξαρχάς, ώστε να κατανοήσει απολύτως ο αναγνώστης το χάσμα που χωρίζει την Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από αυτήν του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία επί υπουργίας του Δημήτρη Παπαστεργίου κατόρθωσε να φέρει εις πέρας όσα δεν είχε επιτύχει ο Μένιος Κουτσόγιωργας (γνωστός και με το ψευδώνυμο «Κουτσογιόργουελ»):

«Ο καθένας από μας γίνεται πια ένας κωδικός αριθμός, που αντιστοιχεί σε μια θυρίδα μέσα σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, μια μικρή αποθήκη πληροφοριών, η οποία εμπλουτίζεται, ερήμην μας, με στοιχεία που μας αφορούν, αυτεπάγγελτα και αυτόματα από τις κρατικές υπηρεσίες. Έτσι πια είναι πολύ εύκολο στον Μεγάλο Αδελφό, που πολύ προφητικά έχει προβλέψει ο Όργουελ, να μας παρακολουθεί κάθε στιγμή, οπουδήποτε και να βρισκόμαστε. Ποτέ άλλοτε ο Όργουελ δεν δικαιώθηκε τόσο απόλυτα όσο με τούτο το νομοσχέδιο».

Η εξέγερση της σιωπής: οι μοναχοί του Σινά απέναντι στην εξουσία

Manos Lambrakis

Η ομόφωνη απόφαση της Σιναϊτικής Αδελφότητας να παύσει από τη θέση του Ηγουμένου και Αρχιεπισκόπου Σινά, Φαράν και Ραϊθώ τον 91χρονο Δαμιανό συνιστά γεγονός σπάνιο και με τεράστιο θεολογικό βάρος. Η ηλικία και η μακροχρόνια διακονία του προσώπου του καθιστούν την πράξη ακόμη πιο δραματική, διότι δείχνει ότι η Αδελφότητα δεν ενήργησε με κριτήριο την προσωπική ιστορία ή την ανθρώπινη συμπάθεια, αλλά με κριτήριο την προστασία του χαρίσματος της κοινότητας.

Η Ορθόδοξη μοναστική παράδοση, αν και εμμένει στην υπακοή ως θεμέλιο του μοναχικού βίου, αναγνωρίζει ότι η υπακοή δεν είναι τυφλή· είναι σχέση χαρισματική, που προϋποθέτει τον σεβασμό στην αλήθεια και την πνευματική ευθύνη (Αγ. Ιωάννης της Κλίμακος, Λόγος Δ΄). Η απόφαση των μοναχών, επομένως, δεν είναι μια απλή «διοικητική καθαίρεση», αλλά μια κίνηση με προφητική διάσταση: αρνήθηκαν να επιτρέψουν την παράταση μιας ηγεσίας που, κατά την κρίση τους, δεν ανταποκρινόταν πλέον στις ανάγκες της Μονής και της αποστολής της.

Η Εκκλησία, ήδη από τα πρώτα της χρόνια, γνώρισε αντίστοιχες στιγμές όπου η «βάση» αντιστάθηκε στην «κορυφή» για λόγους πίστεως και ζωής. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής τόλμησε να σταθεί απέναντι σε Πατριάρχες και Αυτοκράτορες, γιατί πίστευε ότι η αλήθεια της πίστης προηγείται της τυπικής υπακοής (PG 90, 108C). Στο ίδιο πνεύμα, οι μοναχοί του Σινά έδρασαν όχι για να καταργήσουν τον θεσμό, αλλά για να υπερασπιστούν το ίδιο του το νόημα.

Γιατί δεν μπορώ να Χαρώ;

Διότι νόμισα πως η Χαρά είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών μου…
Η Χαρά οντολογικά είναι η εκπλήρωση της επιθυμίας να αγαπήσω τον Θεό εξ όλης ψυχής, διανοίας και ισχύος μου, αλλά αυτή η επιθυμία επισκιάζεται απο τις χιλιάδες επιθυμίες της φιληδονίας…
Εύκολα αφήνω την αφοσίωση στον Θεό ως πηγή της Χαράς και προσκολλώμαι στην καρδιακή αφοσίωση στις επιθυμίες μου θεωρώντας ότι μόνο η ικανοποίηση τους θα μου φέρει Χαρά…
Αντί να αναμένω τη Χαρά απο την Αγάπη του Θεού την περιμένω απο την σαρκική αμαρτία, απο τα ψώνια, απο την κουβεντούλα και άλλα πολλά είτε πολύ αμαρτωλά είτε φαινομενικά αθώα…

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο η εκτροπή μου απο τον δρόμο της Χαράς που είναι η Τήρηση των Εντολών του Θεού, η Μετάνοια, η Εξομολόγηση, η Θεία Κοινωνία και η όλη σχέση με τον Χριστό και την Εκκλησία….
Το πρόβλημα είναι η προσκόλληση και το μέγεθος της προσκόλλησης στην ικανοποίηση έστω και μιας φαινομενικά αθώας επιθυμίας.
Όσο μεγαλύτερη η προσκόλληση τόσο μεγαλύτερη η εκτροπή απο την Πνευματική Ζωή.

Υπάρχει όμως τελικά Χαρά στην Αμαρτία;
Έχω Χαρά όταν δίνω μισή καρδιά στο Χριστό;
Ποιός είναι ο Καρπός της μη αφοσίωσης της καρδιάς μου στο Χριστό και την Εκκλησία;Η κατάθλιψη!

Γιατί όταν μόνο η έλλειψη εγρήγορσης στην προσευχή, κατά τον Χριστό με οδηγεί στην είσοδο στην ζωή του Πειρασμού, δηλαδή του διαβόλου, πόσο μάλλον η προσκόλληση στην Αμαρτία!

Η Παναγιά της Λιώτας η "Γυρίστρα" Παναγιά!!!

Επιπλέον πόλος έλξης για τους επισκέπτες αποτελεί ο ναός της Παναγιας Λιώτας χτισμένης το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα χρονολογούμενης από την εποχή του Βυζαντίου με την πληθώρα των τοιχογραφιών που όμως πια δεν είναι ορατές λόγω των συχνών ασβεστωμάτων που έχει υποστεί με σκοπό την αποφυγή φθοράς λόγω υγρασίας από την πηγή που περνάει από τα θεμέλια του. 

Μάλιστα σε έναν από τους τοίχους υπάρχει ένα δείγμα αυτής της μοναδικής κατάθεσης χρωμάτων και παραστάσεων που όμως λόγω παλαιότητας και ύστατου κινδύνου επιπλέον φθοράς δεν μπορούν να έρθουν περαιτέρω στο φως. Πρόκειται γι αναό που επί Τουρκοκρατίας διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο ως προς την τόνωση του χριστιανικού φρονήματος των κατοίκων. Στο κέντρο του ναού σε μικρή καταπακτή ρέει άφθονο το αγίασμα και το οποίο καταλήγει να ποτίζει τον γιγάντιο πλάτανο λίγες ανάσες μακριά στο κέντρο της πλατείας.

Περί “παγκόσμιας συμμαχίας συνείδησης”: Ανεπίτρεπτοι συγκρητισμοί και θεολογικές κορώνες!

Περί “παγκόσμιας συμμαχίας συνείδησης”: Ανεπίτρεπτοι συγκρητισμοί και θεολογικές κορώνες!

Του Σωτήρη Μ. Τζούμα

https://www.exapsalmos.gr/peri-pagkosmias-symmachias-syneidisis-anepitreptoi-sygkritismoi-kai-theologikes-korones/

...τότε... θα έχετε καρδιά που θα συμπάσχει και δεν θα κατακρίνει κανέναν για τίποτα

 

Αν δεν περάσετε – τώρα ή αργότερα -από σειρά μεγάλων πειρασμών, με κύματα που υψώνονται ως τους ουρανούς και κατεβαίνουν ως τις αβύσσους (ψαλμ. 106,26) αν δεν γνωρίσετε πως μπορεί να υποφέρει η ψυχή του ανθρώπου, όταν στέκεται στο μεθόριο της αιώνιας σωτηρίας και της αιώνιας απώλειας, αν δεν γευθείτε, έστω και εν μέρει, τα βασανιστήρια του άδη, αν εσείς ως ποιμένας των προβάτων του Χριστού, δεν αποκτήσετε στη ψυχή σας πείρα για όλα αυτά, τότε δεν θα γνωρίσετε ποτέ την Θεία αγάπη…

Αργότερα, έχοντας όλα αυτά τα βιώματα και γνωρίζοντας από τον ίδιο τον εαυτό σας ως που φθάνει η αδυναμία της ψυχής σας, η πενιχρότητα της ανεσεως σας, πόσο αδύναμοι είμαστε χωρίς την βοήθεια της χάριτος… θα έχετε καρδιά που θα συμπάσχει και δεν θα κατακρίνει κανέναν για τίποτα

 Με μεγάλη αγάπη θα επιθυμείτε την σωτηρία κάθε ανθρώπου χωρίς προσωποληψία και θα προσεύχεσθε για τον κόσμο, για όλον τον Αδάμ.
Όποιος και αν προσφύγη σε σας κατόπιν… θα τον δέχεσθε με ανοικτή ψυχή, με καρδιά γεμάτη αγάπη και συμπόνια.
Τότε θα είσθε σε θέση να σώζετε ανθρώπους, να κάνετε θαύματα ανασταίνοντας νεκρές ανθρώπινες ψυχές στην αιώνια ζωή.

Για να εκπληρώσει κάποιος το νόμο του Χριστού, ιδιαίτερα ο ποιμένας, είναι απαραίτητο να αποκτήση την αγάπη αυτή.

( Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ: Αγώνας Θεογνωσίας, σ. 49,50)

Τί θά πεῖ «ἀγαπῶ τόν ἑαυτόν μου;»

  Τί θὰ πεῖ «ἀγαπῶ τὸν ἑαυτόν μου;» Ἀγαπῶ μὲ τὴν φίλαυτη περίπτωση; ἀγαπῶ ἐκεῖνα ποὺ θέλω; 

-Ὄχι! ἀγαπῶ τὸν ἑαυτόν μου μὲ τὴν ἔννοια τὴν σωστή: ἀγαπῶ τὴν σωτηρία μου! 

Ἂν ἐγὼ ἀγαπῶ τὸν ἑαυτόν μου, τὴν σωτηρία μου, μὲ τὸ κριτήριον αὐτὸ θὰ ἀγαπήσω καὶ τὸν ἄλλον ἄνθρωπο! 

Ἀγαπῶ τὸν ἄλλον σημαίνει∙ τὸν βοηθῶ νὰ φθάσει στὴν σωτηρία. Ἂν δὲν φθάσει στὴν σωτηρία, τί εἴδους ἀγάπη εἶναι αὐτή; Ἂν ἐγὼ δὲν ἔχω ἐπισημάνει τὴν δική μου σωτηρία, πῶς θὰ προσφέρω ἐκεῖνο ποὺ δὲν ἔχω; «Οὐκ ἂν λάβῃς παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος», δὲν θὰ πάρεις ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἔχει. Δὲν ἔχω τὴν σωτηρία∙ τί νὰ σοῦ δώσω; Χρήματα; Γνώσεις; Ὅλα αὐτὰ εἶναι καλὰ καὶ σπουδαῖα, ἀλλὰ τὸ κριτήριον λείπει. Εἶναι ἡ ἀγάπη τῆς δικῆς μου σωτηρίας.

 Γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος

πηγή

Εἶδα τη Γερόντισσα Γαλακτία νά μπαίνει στό σπίτι μου μέ τήν Μοναχική της φορεσιά!

Ήμουν ἔγκυος τὸ πρῶτο παιδί μου. Ὅσο πλησίαζε ἡ ὥρα τῆς γέννας, μὲ κατέλαβε φόβος. Δύσκολο ψυχολογικὸ πρόβλημα. Θεωροῦσα ὅτι τὴν ὥρα τοῦ τοκετοῦ θὰ ἔρθει τὸ τέλος μου…Ἡ Γερόντισσά μου ἔλεγε μὲ μία ἀδιαμφισβήτητη σιγουριά: «μὴ φοβᾶσαι παιδί μου. Σοῦ ἐγγυῶμαι ὅτι ὄχι ἁπλὰ θὰ ζήσεις, ἀλλὰ θὰ γεννήσεις χωρὶς νὰ αἰσθανθεῖς τὸ παραμικρό»! 

Ἀκριβῶς, ὅπως τὰ εἶπε ἔγιναν. Ἂν μὲ ρωτοῦσε κάποιος ἔπειτα, τί σημαίνει γέννα, δὲν θὰ γνώριζα τί νὰ ἀπαντήσω. Ἀργότερα μοῦ ἐξήγησε, ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔπαθα ὀφειλόταν σὲ ἐμβρυακὸ προσωπικό μου τραῦμα! Ἡ μάνα μου, μοῦ ἐξήγησε ἡ Γερόντισσα, εἶδε ἕνα τρομακτικὸ ὄνειρο ὅταν μὲ κυοφοροῦσε. Ἀναπτύχθηκε μεγάλη φοβία στὴν ψυχή της ὅτι θὰ πεθάνει στὴ γέννα. Αὐτὸ τὸ αἴσθημα πέρασε στὸ ἔμβρυο δηλαδὴ σ’ ἐμένα! Τὸ ἐκδήλωσα κι ἐγὼ στὸ πρῶτο μου παιδί. Ὅταν ρώτησα τὴν μάνα μου, ἔμεινε ἄφωνη. Θυμήθηκε καὶ ἐπικύρωσε τὸ γεγονός!

Στὸ δεύτερο παιδί μου, ἔπαθα μετὰ τὴν γέννα μία μικρὴ ἐπιλόχεια κατάθλιψη. Νόμιζα πάλι ὅτι θὰ πεθάνω σύντομα. Μετὰ τὸν σαραντισμὸ πῆγα στὴν Γερόντισσα. Δὲν τῆς ἀνέφερα τὸ παραμικρό. Κάθισα καὶ ἀπόλαυσα τὴν χαρὰ καὶ τὴν ζωτικότητα τῆς συντροφιᾶς της. Ὅταν ἔφευγα, μὲ ἀποχαιρέτησε ἐγκάρδια καὶ μοῦ εἶπε: «στὸ καλὸ παιδί μου. Καὶ κοίταξε, δὲν πεθαίνεις! Δὲν πᾶς πουθενά! Ἐδῶ θὰ εἶσαι! Ἀκοῦς;». Αὐτὸ ὑπῆρξε καὶ ἡ θεραπεία μου.

Πάντα γνώριζε τί μοῦ συμβαίνει καὶ τί σκέπτομαι. Ἐπενέβαινε διακριτικὰ ἀλλὰ καὶ ἄμεσα. Διόρθωνε ἢ βελτίωνε τὶς ὑποθέσεις μου.

Τὰ περιστατικὰ πολλὰ ποὺ δὲν γίνεται νὰ ἀναφερθοῦν ὅλα. Κάποτε μία ἀδικία μεγάλη ἀπὸ στενὸ συγγενικὸ πρόσωπο ταλαιπώρησε τὸν σύζυγό μου κι ἐμένα. Δὲν εἶπα τίποτα. Προσπάθησα νὰ τὸ ξεπεράσω. 

Κάποτε ποὺ πῆγα στὴν Γερόντισσα, μοῦ εἶπε: «ἡ ἀδικία αὐτὴ θὰ ξεπερασθεῖ ἔτσι κι ἔτσι..». Ἔμεινα ἄφωνη. Ὅπως τὸ εἶπε, ἔτσι κι ἔγινε.

Παναγιά Παλιοχέρσου

Παναγιά Παλιοχέρσου.Παλαιότατο μοναστήρι λίγο έξω από τα Δεφαρανάτα Ερίσσου Κεφαλληνίας. Πιθανόν κτίσθηκε το 1600. Η εφέστια εικόνα της Παναγιάς ονομάζεται η «Πλατυτέρα των Ουρανών». Το καθολικό είναι αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου.

Ο διάβολος ενεργεί μονάχα πάνω στους δικούς μας κακούς λογισμούς και επιθυμίες.

Ο διάβολος ενεργεί μονάχα πάνω στους δικούς μας κακούς λογισμούς και επιθυμίες. Όταν οργιζόμαστε ή φθονούμε, ή όταν συντηρούμε μέσα μας για μεγάλο χρονικό διάστημα βίαια συναισθήματα απέναντι σε κάποιον, ανοίγουμε από μόνοι μας το παράθυρο της καρδιάς μας στους δαίμονες.

Εκείνοι κατόπιν τρέφουν τις αμαρτίες μας και τις καλλιεργούν, κι εμείς δεν μπορούμε να τους ξεφορτωθούμε εύκολα. Ενίοτε βαλτώνουμε σε μια συγκεκριμένη αμαρτία για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που καθίσταται αυτή δεύτερη φύση μας. Σ’ αυτή την περίπτωση, μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει, τόσο από τον ίδιο μας τον εαυτό όσο και από τα νύχια των δαιμόνων.

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα.

πηγή

Ο εχέφρων υποτακτικός ή εξομολογούμενος ιδού πώς συμπεριφέρεται προς τον πνευματικόν.

Αγίος Σιλουανός ο Αθωνίτης

  Μάταια σκέπτονταί κάποιοι ότι «και ο πνευματικός είναι ατελής άνθρωπος», ότι «είναι ανάγκη να εξηγείς λεπτομερώς εις αυτόν την υπόθεσιν, ειδ’ άλλως δεν θα εννοήση», ότι «και αυτός δύναται ευκόλως να περιπέση σε σφάλμα και για αυτό πρέπει να διορθώσης αυτόν». Εκείνος ο οποίος διαφωνεί μετά του πνευματικού και διορθώνει αυτόν, θέτει εαυτόν υψηλότερον του τελευταίου και παύει πλέον να είναι μαθητής.

 Διότι αν και ουδείς είναι τέλειος και δεν υπάρχη άνθρωπος ο οποίος θα ετόλμα να διδάξη ως ο «εξουσίαν έχων» Χριστός, καθ’ ό το κήρυγμα «ουκ έστι κατά άνθρωπον, ουδέ … παρά ανθρώπου» (Γαλ. α’ 11‐12), όμως και εν τοις «οστρακίνοις σκεύεσι» φυλάττεται ο ατίμητος θησαυρός των δωρεών του Αγίου Πνεύματος. Όχι μόνον ατίμητος, αλλά και ως εκ του χαρακτήρος αυτού κεκρυμμένος. Μόνον ο πορευόμενος την οδόν της αψευδούς και πλήρους υπακοής εισέρχεται σε αυτό το μυστικό θησαυροφυλάκιο.

Ο εχέφρων υποτακτικός ή εξομολογούμενος ιδού πώς συμπεριφέρεται προς τον πνευματικόν.
Εκθέτει εν ολίγοις το πλέον ουσιώδες περί του λογισμού ή της καταστάσεως αυτού και κατόπιν αφήνει τον πνευματικό ελεύθερο. Ο πνευματικός, προσευχόμενος από της πρώτης στιγμής της συναντήσεως, αναμένει φωτισμόν εκ του Θεού, και εάν αισθάνηται εν τη ψυχή αυτού «πληροφορίαν», τότε δίδει την απάντησι, την οποία και δέχονται ως τελικήν.

Η πραγματική συμπόνια έχει εκλείψει .....

Σαν ορφανέψει, σαν αδειάσει η αγκαλιά ενός ανθρώπου θαρρείς κι ο κόσμος θέλει
το πένθος να τον καταπιεί....
Δηλαδή εννοούν ότι:
Τιμάς τον κεκοιμημένο όσο παραιτήσε από την ζωή και όχι όσο κρατιέσαι
από την Όντως Ζωή (Χριστό)....
Εάν τολμήσει αυτός ο άνθρωπος να πάει σε κάποια ακολουθία της Εκκλησίας
τα βλέμματα είναι σαν ξυράφια....
‘’Τι κάνει αυτή εδώ τώρα; δεν πενθεί χήρα γυναίκα;’’είναι οι λογισμοί ‘’εν ταις καρδίαις αυτών’’.....
Εννοείται για αυτούς απαγορεύεται να πάει εκείνος που πενθεί σε μυστήρια Γάμου, Βάπτισης είναι λένε...... ‘’κοινωνικά’’ μυστήρια.....Βλέπεις! θεολογούν κιόλας οι ευλογημένοι αφού μας λένε ότι υπάρχουν μυστήρια κοινωνικά και μη κοινωνικά.....
Τι άλλο θα ακούσουμε Θεέ μου.....
Ξέρεις, πίσω βρίσκεται ο διάβολος που τους σκοτίζει και τους παραπλανά....
Ο πονηρός μας θέλει όχι απλά στεναχωρημένους αλλά κατα- θλιμμένους....
Δίχως ελπίδα, ανάσα ζωής....

Τα βυζαντινά χαράγματα του Παρθενώνα

Η χάραξη των κιόνων του Παρθενώνα είναι μια πολύ παλιά συνήθεια που πηγαίνει πίσω στα Ρωμαϊκά χρόνια. Στα Βυζαντινά χρόνια γίνεται ακόμα πιο δημοφιλής όταν ο ναός έγινε Χριστιανικός.

Ο πρώτος άνθρωπος που κατέγραψε τα Βυζαντινά χαράγματα ήταν ο αρχαιολόγος Κυριάκος Πιττάκης μερικά χρόνια μετά την Ελληνική ανεξαρτησία.

Ποια είναι η σημασία τους;
Τα συγκεκριμένα χαράγματα απέδειξαν, μέσω της αρχαιολογίας, ότι η Αττική κατοικούνταν συνεχώς και δεν είχε ερημώσει τους τέσσερις «σκοτεινούς» αιώνες (6ος-10ος) όπως υποστήριζε ο Φαλμεράιερ. Ονομάζονται σκοτεινοί αιώνες γιατί οι ιστορικές καταγραφές από τον ελλαδικό χώρο είναι ελάχιστες.

Εκτός από το παραπάνω, τα χαράγματα είναι μοναδική πηγή πληροφόρησης που αναφέρονται σε γεγονότα και πρόσωπα τα οποία δεν θα γνωρίζαμε αλλιώς.

Υπάρχουν πάνω από 200 καταγεγραμμένα χαράγματα στα κτίρια της Ακρόπολης. Πέντε είναι γραμμένα στα Λατινικά και όλα τα υπόλοιπα στα Ελληνικά.

Στην πρώτη εικόνα: Ένα από τα χαράγματα του Παρθενώνα. Η επιγραφή είναι έμμετρη σε 7 δωδεκασύλλαβους στίχους. Παρατηρήστε ότι τα αρχικά γράμματα των στίχων σχηματίζουν την ακροστιχίδα ΙΩΑΝΝΗC.

Στην δεύτερη εικόνα: «Ετελειώθη ο δούλος του Θεού Λέων βασιλικός πρωτοσπαθάριος και στρατηγός Ελλάδος μηνί Αυγούστω ινδικτιώνος ια’ έτους ςτνς(6356) ο λεγόμενος Κοτζης»Το συγκεκριμένο προέρχεται από τον 9ο αιώνα και το έτος 848. Εκείνη την εποχή είναι που αρχίζουν να εμφανίζονται σταθερά οικογενειακά επώνυμα για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνισμού.

ΑΓΙΟΣ ΕΡΜΟΛΑΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

ΑΓΙΟΣ ΕΡΜΟΛΑΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Μονή Αγίας Παρασκευής Σαρδίνια Αμφιλοχίας 18ος αι.

29 Ιουλίου 1914: Ο Μπιζανιομάχος Ανδρέας Ζυγομαλάς, πέφτει σε ενέδρα και βρίσκεται αποκεφαλισμένος στην Νίβιτσα της Βορείου Ηπείρου.

  Ο Ανδρέας Ζυγομαλάς (1890-1914), σπούδασε και αρίστευσε στις νομικές επιστήμες. Αμέσως μετά τις σπουδές του υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία, ασκώντας συν τοις άλλοις, καθήκοντα διερμηνέα. Από μικρή ηλικία μιλούσε απταίστως τρεις ξένες γλώσσες.

  Ενώ είχε εκπληρώσει την στρατιωτική του θητεία άρχισε ο Βαλκανικός Πόλεμος του 1912-13. Εθελοντής, κατατάχτηκε στο 2ο Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού και έφυγε αμέσως για την πρώτη γραμμή του μετώπου προς απελευθέρωση των υπόδουλων Ελληνικών εδαφών. Στην αρχή βρέθηκε στην Μακεδονία, γρήγορα όμως ήλθε στην Ήπειρο, τόπο καταγωγής της μητέρας του. Ζήτησε μάλιστα να σταλεί στο Μπιζάνι, όπου ήταν το βασικό μέτωπο με τον εχθρό.

Ὁ Άγιος μάρτυρας Ευστάθιος ὁ Πέρσης(+29 Ιουλίου)

 Ὁ Ἅγιος Μάρτυρας Εὐστάθιος καταγόταν ἀπό τήν Περσία, ἦταν εἰδωλολάτρης καί ὀνομαζόταν Γβιρομπαντάκ. Ὅταν ἔφθασε στήν Γεωργία καί ἐγκαταστάθηκε στήν Μιτσχέτη, γοητεύθηκε ἀπό τήν πίστη τοῦ Γεωργιανοῦ λαοῦ καί ἀποφάσισε νά ἀσπασθεῖ τόν Χριστιανισμό. Ἡ ἀπόφασή του αὐτή ἦταν ὅμως πολύ ἐπικίνδυνη γιά τήν ζωή του, ἀφοῦ οἱ Πέρσες εἶχαν καταλάβει τήν ἀνατολική Γεωργία καί πίεζαν τούς Χριστιανούς νά ἀλλαξοπιστήσουν καί νά λατρεύουν τήν φωτιά, ὅπως ἔκαναν οἱ ἴδιοι.

  Ὁ Πατριάρχης τῆς Γεωργίας Σαμουήλ βάπτισε τόν Μάρτυρα καί τόν ὀνόμασε συμβολικά Εὐστάθιο. Ὁ Εὐστάθιος σύντομα παντρεύτηκε καί ζοῦσε μέ τήν οἰκογένειά του μέσα στήν Ἐκκλησία. 

Κάποτε οἱ Πέρσες τόν κάλεσαν σέ μιά γιορτή, ἀλλά ἐκεῖνος ἀρνήθηκε, λέγοντας ὅτι εἶναι σφραγισμένος μέ τήν σφραγῖδα τοῦ Χριστοῦ καί μακρυά ἀπό τό σκοτάδι. Οἱ εἰδωλολάτρες ἀνέφεραν τό γεγονός στόν Οὐστάμ, ἀρχηγό τῆς φρουρᾶς τῶν Περσῶν. Ὁ Οὐστάμ κάλεσε τόν Εὐστάθιο καί τοῦ εἶπε ὅτι, ἄν δέν ἀλλαξοπιστήσει, τόν περιμένουν πολύ σκληρά βασανιστήρια. Ἐκεῖνος μέ θάρρος καί ἀνδρεία τοῦ ἀπάντησε ὅτι γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θά ὑπομείνει τά βασανιστήρια καί εἶναι ἕτοιμος νά δεχθεῖ ἀκόμη καί τόν θάνατο. Ἡ ἀπάντηση αὐτή ἐξόργισε τόν Οὐστάμ, ὁ ὁποῖος, μή ἔχοντας δικαιοδοσία νά ἀποφασίσει, τόν ἀπέστειλε στούς ἀνώτερους ἀξιωματούχους τῶν Περσῶν. Ὁ Ἅγιος ὑπέστη πολλά βασανιστήρια καί κλείσθηκε στήν φυλακή γιά τρία χρόνια. 

Τελικά τόν ἀποκεφάλισαν, περί τό 550. Τό ἱερό λείψανό του περισυνέλεξε ὁ Ἅγιος Πατριάρχης Σαμουήλ († 30 Νοεμβρίου), ὁ ὁποῖος τό ἐνταφίασε στόν Καθεδρικό ναό τοῦ Σβετιτχοβέλι.

Μία σπάνια ρωσική εικόνα που βασίζεται στον βίο του Αγίου Νικολάου

Μία σπάνια ρωσική εικόνα που βασίζεται στον βίο του Αγίου Νικολάου.

 Ο Άγιος Νικόλαος, σύμφωνα με το συναξάρι του, ακόμα και βρέφος, την Τετάρτη και την Παρασκευή δεν ήθελε καθόλου να θηλάσει το γάλα της μητέρας του, δηλαδή νήστευε και εγκρατευόταν. Όταν η μάνα του το ανέφερε στον επίσκοπο της περιοχής τρομαγμένη, τότε αυτός την καθησύχασε λέγοντάς της ότι ο γιος της ήξερε τί έκανε.

Στις 29 Ιουλίου η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την γέννηση του Αγίου Νικολάου
https://proskynitis.blogspot.com/2017/08/blog-post_8.html

Με την άδειά σας... εν νεκροίς ελεύθερος

Μάρκος Δασκαλάκης

Μπορώ να θρηνήσω;; πνίγεται η ψυχή μου τόσο καιρό για την άγρια και απάνθρωπη κατάσταση, τη λιμοκτονία και τη γενοκτονία του κράτους των Ισραηλινών επί των Παλαιστινίων στη Γάζα. Μπορώ;; ή θα με πείτε αντισημίτη;;

Μπορώ να θλίβομαι;; για την τύχη των αθώων εβραίων ομήρων που κρατούν ακόμη οι αδίστακτοι ...ανθρωπιστές χαμασίτες. Μπορώ;; ή θα με πείτε ισαποστάκια και φασισταριό;;

Μπορώ να ανησυχώ;; για την τύχη που επιφυλάσσει μετά τις βομβιστικές εν ώρα λειτουργίας επιθέσεις σε εκκλησίες για τους αρχαίους ορθόδοξους χριστιανούς της Συρίας ο -επικηρυγμένος (λαστ γήαρ) πλην αναγνωρισμένος από σύσσωμη τη Δύση ηγέτης της χώρας- κουστουμαρισμένος και μετριοπαθής αποκεφαλιστής Αλ Τζολάνι ή Αλ Σάρα ή Αλ όπως αλλιώς. Μπορώ;; ή θα με πείτε θρησκόληπτο;;

Μπορώ να ανησυχώ;; για την τύχη που θα έχουν στη Συρία από τον ίδιο κουστουμάτο κύριο και τους Τούρκους προστάτες του Δρούζοι, Αλαουίτες και Κούρδοι. Μπορώ;; ή θα με πείτε εθνικιστή;;

Μπορώ να ανησυχώ;; που απ' ό,τι φαίνεται η πιο άσχετη και τραλαλά-τραλαλό πολιτική ηγεσία του ελληνισμού -σε Ελλάδα και Κύπρο- μέσα στο πιο δύσκολο και ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον, ετοιμάζεται να επικυρώσει και με επίσημες υπογραφές τις από καιρό άτακτες υποχωρήσεις της στο πεδίο σε Αιγαίο, Λιβυκό, Ανατολική Μεσόγειο και Κύπρο. Μπορώ;; ή θα με πείτε εθνίκι και μπατριώτη;;

Μπορώ να αισθάνομαι άβολα;; για τις αθρόες κατά χιλιάδες άτυπες εισόδους στη χώρα χιλιάδων μεταναστών από Ασία και Αφρική και για τις "υποχρεωτικές επιστροφές" τους από Γερμανία κλπ στην Ελλάδα, καθώς και για τις θεσμοθετημένες πλέον εγκαταστάσεις τους (μόνιμα; ποιος ξέρει...) ανά την επικράτεια στους κάτω των δύο χιλιάδων κατοίκων οικισμούς (εκεί, όπου δεν θα μπορούν πια να κτίσουν οι ντόπιοι νόμιμοι ιδιοκτήτες τα οικόπεδά τους). Μπορώ;; ή θα με πείτε σκατόψυχο, ισλαμοφοβικό και ρατσιστή;;

Ηχηρό «οχι» του Μητροπολίτη Κερκύρας στις αλβανικές εδαφικές αξιώσεις

 

28 Ιουλίου 2025
Σαφές μήνυμα κατά των αλβανικών εδαφικών αξιώσεων έστειλε ο Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος, κατά τη διάρκεια της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας στον Άγιο Παντελεήμονα Βόρειας Κέρκυρας την Κυριακή 27 Ιουλίου.
Ο Σεβασμιώτατος καταδίκασε τις πρόσφατες ενέργειες αλβανικών αρχών που, όπως ανέφερε, αποσκοπούν στον «εξαλβανισμό» της Βορείου Ηπείρου, με την αφαίρεση ελληνικών πινακίδων και επιγραφών από χωριά με ελληνικό πληθυσμό. Παράλληλα, έκανε ιδιαίτερη αναφορά σε δηλώσεις Αλβανών αξιωματούχων που φτάνουν έως την αμφισβήτηση της ελληνικότητας περιοχών όπως η Κέρκυρα και η Ήπειρος.
«Δεν μπορούμε να ανεχθούμε τέτοια κηρύγματα από ανθρώπους που επιβουλεύονται την πατρίδα μας», τόνισε ο Μητροπολίτης, προσθέτοντας πως η Εκκλησία δεν έχει μόνο πνευματική ευθύνη, αλλά και εθνικό ρόλο, ιδιαίτερα σε περιόδους που απαιτείται εγρήγορση και αντίσταση σε κάθε μορφή αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας.

Η παρέμβασή του έρχεται σε μια περίοδο αυξημένης έντασης στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, ενισχύοντας τη φωνή υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας από εκκλησιαστικούς κύκλους.

 https://epirusgate.gr/ichiro-ochi-tou-mitropoliti.../
 https://www.protothema.gr/.../hartis-tou-alvanikou.../...

100 χρόνια από την κοίμηση του Αγίου Γρηγορίου (Καλλίδη): Ιεράρχης του Γένους, ένα φωτεινό παράδειγμα!

Στις 23 Ιουλίου, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την κοίμηση του Αγίου Γρηγορίου Καλλίδη (1844-1925) ο οποίος διακόνησε την Εκκλησία και το Γένος με ιδιαίτερη αγάπη και ζήλο.

Η κοίμησή του συνέβη στις 23 Ιουλίου του 1925, αλλά η μνήμη του τιμάται στις 25 Ιουλίου. Αυτό οφείλεται σε λάθος όσον αφορά την πληροφόρηση για το μακάριο τέλος του σεπτού ιεράρχη.

Ο Άγιος γεννήθηκε στο Κούμβαο της Ηρακλείας στην Ανατολική Θράκη και κοιμήθηκε στην Θεσσαλονίκη, ως σχολάζων ιεράρχης, μετά από έναν πλούσιο και μεστό βίο προσφοράς στην Εκκλησία, το Γένος και τους συνανθρώπους του.

Η προσφορά του Αγίου που αγιοκατάχθηκε τον Μάιο του 2003 δεν έμεινε μόνο μέσα στα όρια της Εκκλησίας και του Γένους. Ο Ανατολικοθρακιώτης ιεράρχης του έζησε τα τελευταία ταραγμένα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της ανόδου στην εξουσία των νεοτούρκων, άσκησε ένα πολυποίκιλο έργο στις περιοχές που διακόνησε, σφραγίζοντας ανεξίτηλα με το πέρασμά του τις μητροπολιτικές αυτές περιφέρειες.

Ιδιαίτερες υπηρεσίες προσέφερε και στο ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Το γεωγραφικό εύρος από τον Πόντο μέχρι την Ήπειρο, όπου έλαβε μητροπολιτικούς θρόνους μοιάζει να αποδεικνύει και το αντίστοιχο εύρος των ιδιαίτερων προσωπικών του ικανοτήτων.

Το πέρασμά του, πάντως, από τις μητροπόλεις Ηρακλείας (ως βοηθός επίσκοπος), Τραπεζούντας (1879-1884), Θεσσαλονίκης (1885-1889), Ιωαννίνων (1889-1902) και Ηρακλείας (1902-1922) ήταν ιδιαίτερα «παραγωγικό» και «αποδοτικό» σε όλους τους τομείς τους οποίους, τότε, η Εκκλησία ήταν υποχρεωμένη να προσφέρει, λόγω του εθναρχικού της ρόλου.

Και ένα από τα σημαντικότερα, μετά την εκκλησιαστική προσφορά και διακονία, ήταν η προστασία των Ορθοδόξων και του Γένους, πέραν από την οποιαδήποτε άλλη εθνική ταυτότητα και αν είχαν οι πιστοί.

Ο Άγιος, πάντως, δεν έμεινε αδιάφορος και αδρανής όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το ποίμνιο του άρχισαν να υφίστανται τις προκλήσεις των Βουλγάρων και της Βουλγαρικής Εξαρχίας, καθώς και τις αιματηρές και φονικές επιθέσεις που την συνόδεψαν.

Οφείλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας το ίδιο αν όχι καλύτερο φυσικό κάλλος από αυτό που παραλάβαμε

Από τα 24 εκατομμύρια στα 36 εκατομμύρια οι αφίξεις μέσα σε μια δεκαετία. Να ευχηθούμε και.... 50 εκατομμύρια για την επόμενη δεκαετία;

Είναι παράξενο πως όλοι αυτοί οι επιστήμονες που μετράνε την αναπνοή μας πόσο οξυγόνο καταναλώνει και την κλανιά μας πόσο επιβαρύνει το "φαινόμενο του θερμοκηπίου", καταγράφουν μανιωδώς πόσες σταγόνες βενζίνη ξοδεύουμε για να πάμε στην δουλειά μας και χαρατσώνουν μετά μανίας κάθε πτυχή της ζωής μας, τους διαφεύγει εντελώς τυχαία το περιβαλλοντικό αποτύπωμα του τουρισμού, ο οποίος διογκώνεται διαρκώς και έχει εμφανείς επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Φαίνεται πως τα τουριστικά σκάφη, τα αεροπλάνα, τα θηριώδη τζιπ, τα εκατομμύρια οχημάτων που διευκολυνουν την τουριστική κίνηση δεν απασχολούν καθόλου τις μετρήσεις τους. Και η μόλυνση από την παρουσία τους, (λάδι και αντιηλιακό στη θάλασσα, απορρίμματα παντού, αύξηση λυμάτων στην αποχέτευση και τέλος ατελείωτη κατανάλωση πόσιμου νερού, είναι αμελητέα μεγέθη για τους επιστήμονες.

Ωστόσο, όπως φαίνεται δεν είναι καθόλου αμελητέα στην πραγματικότητα. Τα αποθέματα νερού στην επαρχία υπόκεινται σε κανονική κατάχρηση, εκεί που ένα δίκτυο υδροδοσίας είναι σχεδιασμένο να εξυπηρετεί 5-10 αραιοκατοικημένους οικισμούς 5-10.000 ανθρώπων, ξαφνικά έρχεται ένα λεφούσι 200-300-500.000 τουριστών οι οποίοι απαιτούν και ξοδεύουν άφθονο νερό για τα μπάνια τους, η καθαριότητα και ο ευπρεπισμος των κοινοχρήστων χωρών απαιτεί συχνότερο πλύσιμο και γενικά η κατανάλωση εκτοξεύεται σε όγκους που υπερβαίνουν κάθε πρόβλεψη και σχεδιασμό.

Η Γέννησις του νοσοκομείου στην Βυζαντινή αυτοκρατορία

"Στις 27 Ιουνιου ηταν η εορτή του Αγ. Σαμψών του Ξενοδόχου :
Με αφορμη την εορτη του παρουσιαστηκε το βιβλιο της φωτογραφιας.
Το βιβλίο αυτό είναι έκδοση του μεγαλύτερου ιατρικού ερευνητικού Πανεπιστημίου στον κόσμο, του John Hopkins.
Είναι η μελέτη που άλλαξε την ιστορία την παγκόσμιας ιατρικής.
Απεδείχθη ότι τα νοσοκομεία όπως τα γνωρίζουμε σήμερα δεν προέρχονται από την Ευρώπη του 17 ή 18ου άι αλλά από την Ρωμανία,
το λεγόμενο Βυζάντιο.
Ο πρώτος που σκέφθηκε την έννοια του νοσοκομείου ήταν ο Μέγας Βασίλειος, επίσκοπος Καισαρείας πριν από δεκαέξι αιώνες.
Τα νοσοκομεία στην τότε γλώσσα μας ονομάζονταν "ξενοδοχεία".
Στην Μονή του Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη πριν εννέα αιώνες, λειτουργούσε νοσοκομείο με 50 κλίνες, εξωτερικά ιατρεία & χειρουργεία.
Κάτι δε συνταρακτικό για την εποχή είναι ότι στο συγκεκριμένο νοσοκομείο υπήρχαν γυναίκες αρχίατροι (σε μια εποχή που οι καρδινάλιοι του πάπα συνεδρίαζαν για να αποφασίσουν αν η γυναίκα έχει ψυχή ή όχι).Νοσοκομεία υπήρχαν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αυτοκρατορίας.
ΑΒΡΑΑΜ ΚΩΣΤΙΔΗΣ

πηγή

Να αρχίζουμε κάθε μέρα και κάθε εβδομάδα σαν να είναι η αρχή της πνευματικής μας ζωής.

«Να αρχίζουμε κάθε μέρα και κάθε εβδομάδα σαν να είναι η αρχή της πνευματικής μας ζωής. Να λέμε: “Απ’ την αρχή, Χριστέ μου, μαζί Σου”.»
— Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

 Αυτό το ρητό του Οσίου πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτου μας καλεί να έχουμε ανανέωση στην πνευματική μας ζωή, να μην απογοητευόμαστε, και να εμπιστευόμαστε καθημερινά τη Χάρη του Θεού. Καλή εβδομάδα και καλημέρα ειρηνική.

π.Ιγνάτιος Κ.

Η Οσία Δαρεία του Σεζένοβο

Ἡ Ὁσία Δαρεία τοῦ Σεζένοβο γεννήθηκε, τό ἔτος 1782, στό χωριό Πίκοβο τῆς ἐπαρχίας Ρυαζάν. Οἱ γονεῖς της ὀνομάζονταν Δημήτριος καί Στεφανίδα. Ὅμως, ὅταν ἔφθασε σέ ἡλικία γάμου, ἀποφάσισε νά ἀκολουθήσει τήν ὁδό τῆς ἀσκήσεως καί τῆς μοναχικῆς πολιτείας. 

Κατά τη διάρκεια του γάμου του μικρότερου αδελφού της, με το πρόσχημα μίας εξάρθρωσης ώμου, πήγε στο χωριό Νίζνε-Λομόβοε, που βρίσκεται στην άλλη όχθη του ποταμού, σε έναν συγγενή της - για να του ζητήσει να βρει έναν καλό χειροπράκτη. Έκει δώρησε το γούνινο παλτό και τα σκουλαρίκια της σε όσους τη συνόδευαν, και τους ζήτησε να δώσει ο πατέρας της  την ευλογία του.

Η Δαρεία  πήγε στον γέροντα Ιλαρίωνα, ο οποίος την ευλόγησε να πάει στο γυναικείο μοναστήρι στο Μελόβιε Γκόρι όπου ηγουμένη ήταν η  γερόντισσα Ἀγάθη. 

Πρίν τόν ἐρχομό τῆς Δαρείας στό μοναστήρι, ἡ γερόντισσα σέ ἕνα ὄνειρο ἄκουσε μιά φωνή νά τῆς λέγει ὅτι ἕνα πρᾶο καί ἥσυχο περιστέρι θά ἔλθει κοντά σου, νά τό κρατήσεις. 

Οι Πολλοί και οι Λίγοι – «πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί».

 Πολλοί μιλούν περί του Χριστού αλλά λίγοι γνωρίζουν την ζωή και την διδασκαλία Του.

 Πολλοί λένε ότι αγαπούν τον Χριστό αλλά λίγοι τηρούν τις εντολές Του.

 Πολλοί διαβάζουν τα πάντα στο διαδίκτυο αλλά λίγοι διαβάζουν την Καινή Διαθήκη.

 Πολλοί κάνουν τον σταυρό τους αλλά λίγοι τον σηκώνουν στην καθημερινότητά τους.

 Πολλοί ασπάζονται τις εικόνες των Αγίων αλλά λίγοι μιμούνται τη ζωή τους.

 Πολλοί εξυμνούν την Παναγία αλλά λίγοι αγαπούν την αγνότητα, την σεμνότητα και την απλότητα.

Πολλοί μισούν την αμαρτία αλλά λίγοι τις αφορμές της.

 Πολλοί λένε ότι είναι αμαρτωλοί αλλά λίγοι εξομολογούνται.

 Πολλοί κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων αλλά λίγοι έχουν πνευματικό.

Ύμνος που εψάλλη σε ευχαριστήρια λειτουργία στην εκκλησία της Παναγίας κοντά στη Χρυσή Πύλη, στις 16 Αυγούστου 718

"Φεύγοντας από τη μάχη σαν μικρά παιδιά, θερίσατε την ήττα από την αυτοκρατορία μας.
Πού είναι το θράσος σας, έθνος γεννημένο από σκλάβους...
Ταύτην γὰρ οἷα νήπιοι πεφευγότες
Τὴν ἧτταν ἐδρέψασθε τὴν ἐνέργεια τῆς βασιλείας.
Ποῦ τὰ θράση σου, δουλογέννητον γένος".

Ύμνος που εψάλλη σε ολονύκτια αγρυπνία, πομπή στα τείχη της πόλης και ευχαριστήρια λειτουργία στην εκκλησία της Παναγίας κοντά στη Χρυσή Πύλη, στις 16 Αυγούστου 718 μετά την ήττα του αραβικού στόλου κατά τη δεύτερη αραβική πολιορκία της Πόλης.
«ποῦ νῦν ὑμῶν πέλουσιν, ὦ μιαιφόνοι,
αἱ πυρολαμπεῖς τῶν ἀκοντίων θέσεις
καὶ τῶν φαρετρῶν αἱ πολύτονοι τάσεις;
ποῦ τῶν μαχαιρῶν καὶ βελῶν ἡ στιλπνότης,
οἱ θώρακές τε καὶ περικράνων δέσεις,
αἱ σφαιρικαί τε καὶ ζοφώδεις ἀσπίδες;
ποῦ τῆς †τάνου† ἡ πολύφθογγος ζέσις
καὶ τῶν δρακόντων καὶ ξιφῶν φλαμουλίων
ἡ πυρότευκτος καὶ μελάντερος χρόα;
τὰ πλοῖα ποῦ δὲ τὰ πρὸς ὕψος ἠρμένα,
ὡς οἷα κέδροι †δυστυχῶς† τοῦ Λιβάνου;
ποῦ δ᾽ αἱ διήρεις νῆες αἱ πυρεκβόλοι,
αἱ τ᾽ αὖ μονήρεις αἱ ταχεῖς πρὸς τὰς βάσεις,
πρὸ συμπλοκῆς μὲν καὶ πόλει καταντίον
γαυρώμεναί τε καὶ φυσώμεναι λίαν,
ἐν συμπλοκῇ δὲ τῆς μάχης φευγοδρόμοι
καὶ νοῦν ἔχουσαι πρὸς μόνην σωτηρίαν;
ταύτην γὰρ οἷα νήπιοι πεφευγότες
τὴν ἧτταν ἐδρέψασθε τῆς βασιλείας.
ποῦ τὰ θράση σου, δουλογέννητον γένος,
αἱ σιτίσεις τε τῆς κακῆς ἀπληστίας,
δι᾽ ὧν κρατήσας, ὥσπερ οἴου, τῆς μάχης τὰς Χριστιανῶν τειχομαχεῖς εἰς πόλεις;»

"Πού είναι τώρα, ω δολοφόνοι, οι φλογερά αστραφτερές λάμψεις των λογχών σας και οι πολύχρωμοι ήχοι των φαρέτρων σας; 

Πού είναι η λάμψη των σπαθιών και των δοράτων σας; 

Πού είναι οι πανοπλίες και τα επιχρυσωμένα κράνη σας, οι στρογγυλές και ζοφερές ασπίδες σας; 

Πού είναι ο θορυβώδης θόρυβος της [πολεμικής σάλπιγγας] και το φλογερό κόκκινο και μαυριδερό χρώμα των σημαιών των δράκων και των σημαιών με τα ξίφη;

 Και πού είναι τώρα τα πλοία σας, που υψώνονται ψηλά σαν τους [ψηλούς] κέδρους του Λιβάνου; 

ΩΣ ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. Ἐάν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ (Β' Τιμ. 2, 4-5) 

Κακοπάθησε λοιπόν σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού. Κανείς στρατευμένος δεν μπλέκεται στις υποθέσεις της καθημερινής ζωής, αν θέλει να είναι συνεπής απέναντι σ’ εκείνον που τον στρατολόγησε. Κι όταν κάποιος μετέχει σε αθλητικούς αγώνες, δεν παίρνει το στεφάνι της νίκης, αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανόνες.

  Στρατιωτική είναι η ορολογία που χρησιμοποιεί η χριστιανική πίστη, αναφερόμενη σε Αγίους μάρτυρες και ομολογητές.

  Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στον μαθητή του Τιμόθεο, τον προτρέπει να κακοπαθεί σαν καλός στρατιώτης Χριστού. Ο στρατιώτης βρίσκεται σε κατάσταση στρατείας, εκστρατείας. Δεν έχει μόνιμο τόπο ως κατοικία, ούτε υπάρχοντα, περιουσία, αλλά είναι έτοιμος να ακολουθήσει πορεία μάχης. Αυτό σημαίνει ότι είναι σε επιφυλακή. Σπίτι του είναι το στρατόπεδο, κυρίως όμως οι συστρατιώτες του είναι η οικογένειά του. Έχει τα όπλα του μαζί. Βρίσκεται σε νήψη, σε αγρυπνία, σε επιφυλακή.

 Ο φόβος για τον θάνατο δεν είναι αυτός που κυριαρχεί, αλλά η διάθεση της νίκης χάριν του σκοπού, τον οποίο υπηρετεί. Και ο ίδιος δεν είναι πλαδαρός. Ασκείται, προετοιμάζεται, αγωνίζεται, ώστε να μπορεί, όταν έρθει η ώρα, να πολεμήσει. Και ο πόλεμος είναι διττός: αμυντικός, για να μη χάσει ό,τι έχει, και επιθετικός, για να κερδίσει τη νίκη. Ο στρατιώτης όμως ζει εν υπακοή προς τους ανωτέρους του. Χωρίς υπακοή υπάρχει χάος. Διότι ο στρατός χωρίς συνολικό σχέδιο θα ηττηθεί πανηγυρικά. Το εγώ χωρίς το εμείς δεν μπορεί να προχωρήσει.

 Ο χριστιανός είναι στρατιώτης Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι στην ψυχή του και στην καρδιά του δεν προσκολλάται στα επίγεια πράγματα, αγαθά, κτήματα, ακόμη και τα πολύ οικεία, αλλά έχει ως στόχο του να υπηρετήσει, να διακονήσει τον Χριστό στον πρόσωπο του αδελφού του.

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ π. Δημήτριος Μουστίκος

Μουστίκος Δημήτριος († 25 Ιουλίου 1944). Διετέλεσε Ιερεύς και Εφημέριος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην Παναγίτσα Πέλλας, στην Ιερά Μητρόπολη Εδέσσης και Πέλλης.

Ο π. Δημήτριος Μουστίκος καταγόταν από την Καστανιά της Σάμου και ήταν Εφημέριος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου του χωριού Παναγίτσας της Μητροπόλεως Εδέσσης.

Στις 25 Ιουλίου 1944, επειδή δεν ήθελε να συμβιβασθεί με τον κομμουνισμό συνελήφθη από αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ., οι οποίοι τον κομμάτιασαν στο βουνό Καιμακτσαλάν. Ο θάνατός του ενέπνευσε τους ενορίτες του να αντισταθούν στον κομμουνισμό.

ΠΗΓΗ

''Οὐρανοχάλκευτον φάσγανον"(Από την υμνογραφία της Αγ.Παρασκευής)

~ Η αρχαία λέξη "φάσγανο" σημαίνει «ξίφος» και προήλθε από τ. "σφάγανον" τοῦ ρ. "σφάζω", δηλώνοντας όργανο με το οποίο κάποιος σφάζει, σκοτώνει (με τη χαρακτηριστική κατάληξη -ανον που χρησιμοποιείται σε όργανα, εργαλεία πβ. δρέπανον, κόπανον κ.ά.)

Η φράση προέρχεται από ύμνο της αγίας μάρτυρος Παρασκευής (26/7):
❝ Ἀσκήσει πρώην τὸ σῶμα τήξασα, ἔνδοξε,
τὸ δεύτερον ἀθλήσει στομωθεῖσα τὴν φρένα,
τοῖς πᾶσιν ἀνεδείχθης, Μάρτυς Χριστοῦ,
οὐρανοχάλκευτον φ ά σ γ α ν ο ν ,
ὥσπερ χρυσὸς ἐν χωνείᾳ δοκιμασθέν,
ταῖς αἰκίαις καλλιπάρθενε ❞

Εδώ περιγράφονται τα στάδια σφυρηλάτησης ενός ξίφους: πρώτα η ΤΗΞΙΣ (λιώσιμο) μέσω του πυρός, έπειτα η ΣΤΟΜΩΣΙΣ, δηλ. η σκλήρυνση, που επιτυγχάνεται με απότομο βύθισμα του πυρακτωμένου μετάλλου μέσα στο νερό, ώστε να μπορεί κατόπιν να ακονιστεί. (Είναι αξιοσημείωτο ότι στο νεοελλ. ρ. "στομώνω" διατηρήθηκε μόνο ένα μέρος της αρχικής σημασίας και μάλλον το αντίθετο, δηλ. «αμβλύνω την κόψη (οργάνου, εργαλείου κ.λπ.), το κάνω να χάσει την οξύτητά του»).

Ένωση Αγιοπαρασκευουσίων Κρήνης Μικράς Ασίας

Τι έφερναν μαζί τους οι διωγμένοι,βασανισμένοι και ξεκληρισμένο Μικρασιάτες πρόσφυγες;
Τις εικόνες των Αγίων και τα λείψανα τους
Που τους συντρόφευσαν, τους προστάτεψαν και τους διαφύλαξαν στις μεγάλες ώρες του Διωγμού
Κάθε χρόνο η Ένωση Αγιοπαρασκευουσίων Κρήνης Μικράς Ασίας θα τιμήσει τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής στο ομώνυμο προσκύνημα στο Καστέλλο Χίου και με λιτανεία θα εξέλθει το ιερό λείψανο και η θαυματουργή εικόνα, που μετέφεραν οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία.

Η εικόνα της Αγίας Παρασκευής, που κατά τον διωγμό του 1922, οι Αγιοπαρασκευούσοι της Μικράς Ασίας στην πλειονότητα τους αλιείς, με κίνδυνο της ζωής τους και με «όπλο» την πίστη στο θεό κατάφεραν να μεταφέρουν μαζί με πολλά σπουδαία εκκλησιαστικά κειμήλια μαζί με σημαντικά έγγραφα και άλλα αντικείμενα, διασώζει τον απανταχού Ελληνισμό Τότε τώρα και πάντα .
Σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα αγιογραφήθηκε από τους ευλαβείς και ασκητικούς μοναχούς,τον 17ο αιώνα, στο μοναστήρι που βρισκόταν στο νησί Γούνι στη χερσόνησο της Ερυθραίας.

Αργότερα, χωρίς να γνωρίζουμε την ακριβή χρονολογία, ένας Κωνσταντινουπολίτης βρήκε καταφύγιο κυνηγημένος από τους Τούρκους στο χωριό της Αγίας Παρασκευής και σε ευγνωμοσύνη αυτού συγκέντρωσε τα ασημικά από τα σπίτια του χωριού και έφτιαξε την αργυρή επικάλυψη της εικόνας.

πηγή

Μέρος της κάρας της αγίας Παρασκευής που φυλάσσεται και στην Ι.Μ Πετράκη

Μέρος της κάρας της αγίας Παρασκευής που φυλάσσεται και στην Ι.Μ Πετράκη

Διηγούνταν Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης το 1979 μεταξύ άλλων…
«...Προ πέντε ετών (δηλαδή το 1974) πήγε στη Μονή Κουτλουμουσίου ένας τυφλός και όταν προσκύνησε την κάρα της αγίας Παρασκευής, αυτή ευωδίασε και ο τυφλός αμέσως είδε και κρέμασε τα γυαλιά του εκεί....»

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ο ΚΑΥΚΑΣΙΟΣ(+26 Ιουλίου/8 Αυγούστου 1948)

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος (κατά κόσμον Fyodor Fedorovich Kashin) γεννήθηκε,στίς 3 Μαΐου 1841, στήν ἐπαρχία τοῦ Πέρμ. Οἱ γονεῖς του, Fedor (ἐργαζόταν ὡς τυπογράφος) καί Αἰκατερίνη, ἦσαν εὐσεβεῖς καί πιστοί χριστιανοί καί, παρά τήν φτώχεια καί τά πολλά παιδιά, δίδαξαν στά παιδιά τους νά ζοῦν μέ εὐλάβεια. Ὅλη ἡ οἰκογένεια συμμετεῖχε στίς Θεῖες Λειτουργίες στήν ἐκκλησία, προσευχόταν τό πρωί καί τό βράδυ, ποτέ δέν κάθισε στό τραπέζι χωρίς προσευχή καί ὅλα τά στήριζαν στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Κατά τήν γέννηση τοῦ Θεοδοσίου ἡ μαῖα εἶπε στούς γονεῖς του ὅτι αὐτό τό παιδί θά εὐαρεστήσει τόν Θεό καί θά γίνει ἱερέας. Τά λόγια ἦταν προφητικά. Ὁ Κύριος ἀπό τήν μήτρα τῆς μητέρας του τόν ἔκανε ἐκλεκτό Του καί τόν προίκισε μέ ἰδιαίτερα προσόντα χάριτος, ἔτσι ὥστε σέ πολύ νεαρή ἡλικία, μόλις ἔμαθε νά περπατᾶ καί νά μιλάει, ἀγάπησε τόν Δημιουργό του μέ ὅλη του τήν ἁγνή παιδική ψυχή.
Ἡ εὔφορη γῆ, στολισμένη μέ δάση καί ποτάμια, εἶχε εὐεργετική ἐπίδραση στήν ψυχή τοῦ μικροῦ ἀγοριοῦ. 

Ἤδη σέ παιδική ἡλικία, πῆγε στό δάσος, γιά νά προσευχηθεῖ. Ὑπῆρχε μιά μεγάλη πέτρα στό δάσος, στήν ὁποία ὁ μικρός Φιοντόρ ἀνέβαινε ἐπάνω της καί προσευχόταν γιά πολύ καιρό.

 Μιά φορά, κατά τήν διάρκεια τῆς προσευχῆς, ἄκουσε μιά φωνή νά τοῦ λέει: 

«Ἡ πέτρα στήν ὁποία προσεύχεσαι εἶναι τοῦ παραδείσου». 

Ἔτσι τήν ὀνόμασε «πέτρα τοῦ παραδείσου».

Ἔχοντας ὁ Ὅσιος μιά τόσο βαθιά διάθεση γιά ἀσκητική ζωή, ἔστρεψε νοερά τό βλέμμα του στό προπύργιο τοῦ μοναχισμοῦ, τό Ἅγιον Ὄρος. Ἔτσι ἀποφασίζει νά μονάσει στήν μονή τῶν Ἰβήρων γιά ἀρκετές δεκαετίες. Ἐδῶ λαμβάνει καί τό μυστήριο τῆς ἱερωσύνης.

 Τό 1906, σέ προχωρημένη ἡλικία, ὁ Γέροντας ἐπέστρεψε στήν Ρωσσία, ὅπου ἐπισκέφθηκε τήν γενέτειρά του, ἀλλά παρ΄ ὅλα αὐτά ἐπέλεξε τόν Καύκασο ὡς τόπο διαμονῆς του καί ζοῦσε στό χωριό Καβκάζσκαγια. Μετά τό 1917, ὁ Ἱερομόναχος Θεοδόσιος ἐγκαταστάθηκε κοντά στό χωριό Τέμνϋε Μπούκι, κοντά στήν πόλη τοῦ Κρύμσκ, ὅπου σταδιακά δημιουργεῖται μία γυναικεία μοναστική ἀδελφότητα. Ἡ φήμη τοῦ Ὁσίου διαδίδεται ἀμέσως. Οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νά ἔρχονται σέ αὐτόν γιά εὐλογία καί συμβουλές, ἀφοῦ εἶχε τό χάρισμα τῆς πνευματικῆς διορατικότητας. Ἀντιμετώπιζε τούς πάντες μέ συμπάθεια καί τούς ὁδηγοῦσε στόν δρόμο τῆς σωτηρίας.

 Τόν Μάρτιο τοῦ 1927, δύο ἑβδομάδες πρίν τό Πάσχα, ὁ Γέροντας Θεοδόσιος συλλαμβάνεται καί ὁδηγεῖται στό Νοβοροσίσκ. Οἱ ἀρχές, σχεδιάζοντας νά τόν δυσφημίσουν, προσπάθησαν νά τοῦ ἀποδώσουν ἕνα ἔγκλημα. Ὁ Γέροντας καταδικάσθηκε γιά ἀντισοβιετική δράση καί προπαγάνδα καί φυλακίσθηκε σέ στρατόπεδο συγκέντρωσης γιά περίοδο τριῶν ἐτῶν. 

Ἀκολουθεῖ ἡ ἐξορία μέχρι τό 1932.

 Μετά τήν ἐπιστροφή του πῆγε στήν πόλη Μινεράλνϋε Μπόντυ κοντά στήν Σταυρούπολη, ὅπου ἄρχισε νά βιώνει τήν σαλότητα καί νά κυκλώνει τούς πιστούς μέ τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας. 

Ἔτσι προφητεύει, πρό ἐτῶν, τά ἐπερχόμενα δεινά τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καί κατά τήν διάρκεια τῶν μαχῶν προσεύχεται ἀδιάλειπτα γιά τήν ὑγεία τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς πατρίδας καί τήν ἀνάπαυση τῶν νεκρῶν στρατιωτῶν, ἀφοῦ ὁ Κύριος τοῦ ἀποκάλυπτε ἀκόμη καί τά ὀνόματά τους.

Λίγο πρίν κοιμηθεῖ μέ εἰρήνη, βλέποντας ὁ Ὅσιος τήν θλίψη τῶν πνευματικῶν του τέκνων, πού ἦταν γύρω του, τούς εἶπε:

 «Μήν ἀνησυχεῖτε, ἀδελφοί, γιά μένα. Ὁ Θεός κυβερνᾶ τά πάντα». 

Ο άγιος προείδε τον θάνατο του. Τρεις μέρες πριν από τον θάνατό του είπε: «Σε τρεις μέρες θα έρθει το τέλος του κόσμου». Και επίσης: «Όταν φύγω όλα τα ζώα θα κλάψουν: και η αγελάδα και η κότα». Και έτσι έγινε πραγματικότητα - η αγελάδα μουγκάνισε, οι κότες κακάρισαν, η γάτα νιαούρισε.όλα πολύ λυπητερά.

Μια γυναίκα λίγο πριν τον θάνατό του είδε ένα σύννεφο, και μέσα σε αυτό ο Κύριος κρατούσε την ψυχή του αγίου. «Ήμουν ήδη νεκρός, αλλά παρακάλεσα τον Θεό να με αφήσει να ζήσω λίγο ακόμα», ομολόγησε ο γέροντας.

Πέθανε το καλοκαίρι του 1948.Το φέρετρο ήταν τόσο λαμπερό,ὅπως ὅταν λειτουργοῦσε, που ήταν δύσκολο για τον φωτογράφο να τραβήξει φωτογραφίες. Όταν μετέφεραν το φέρετρο στα περίχωρα της πόλης, πλησίασαν τέσσερις όμορφοι νεαροί άνδρες με μαλλιά μέχρι τους ώμους, με λευκά πουκάμισα μαύρα παντελόνια και ελαφριές μπότες. Σήκωσαν το φέρετρο και το μετέφεραν χωρίς να αλλάξουν μέχρι το νεκροταφείο. Όταν άρχισαν να τους αναζητούν ένα επιμνημόσυνο γεύμα οι νεαροί άνδρες είχαν εξαφανιστεί.

Ο Γέροντας Θεοδόσιος έλεγε συχνά στα πνευματικά του παιδιά: «Όποιος με επικαλείται, θα είμαι πάντα μαζί του».