Λόγος στην Κυριακή των Μυροφόρων και στον Ιωσήφ, που καταγόταν από την Αριμαθαία (Άγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας).

  Αδελφές και μητέρες, Πρέπει να δώσουμε προσοχή στην αξιέπαινη τόλμη του μακαρίου Ιωσήφ, που καταγόταν από την Αριμαθαία, και να μιμηθούμε την αγαθή προαίρεση και πράξη του (Ματθ. κζ’ 57-60, Μάρκ. ιε’ 42-46, Λουκ. κγ’ 50-54, Ιω. ιθ’ 38-42). Διότι εάν το αγαθό έργο, που έκανε ο Ιωσήφ στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, το μελετούμε μέσα στην ψυχή μας, να που κι εμείς σαν ακριβώς σε σεντόνι (Ματθ. κζ’ 59, Μάρκ. ιε’ 46, Λουκ. κγ’ 53) μέσα στην καρδιά μας τυλίγουμε το σώμα του Κυρίου, περιστρέφοντας στη διάνοιά μας την αγία ταφή Του και στη μνήμη της ψυχής το τοποθετούμε, ώστε ποτέ να μη λησμονούμε το μυστήριό Του.

  Ποιος, λοιπόν, δεν θα θαυμάσει τον σεμνό Ιωσήφ (Μάρκ. ιε’ 43), ο οποίος με το να προτιμήσει την ευσέβεια και την αγάπη προς τον Χριστό, παρέβλεψε τους φόβους και πήγε στον Πιλάτο και ζήτησε το σώμα του Κυρίου (Ματθ. κζ’ 58, Μάρκ. ιε’ 43, Λουκ. κγ’ 52, Ιω. ιθ’ 38);

  Δεν έσβησε την πίστη του το βουλευτικό αξίωμά του, δεν τον εμπόδισε ο πλούτος (Ματθ. κζ’ 57), ούτε έγινε κώλυμα ο φόβος της σωματικής κοπώσεως, αλλά και το αξίωμα -διότι ήταν βουλευτής (Μάρκ. ιε’ 43, Λουκ. κγ’ 50), δηλαδή έφορος της αγοράς πραγμάτων- και τον πλούτο και το σώμα του, αφήνοντάς τα προκαταβολικά στην άκρη, έσπευσε να λάβει πριν από όλα τον Χριστό. Δεν τον φόβισε η εναντίον του Χριστού έχθρα των Ιουδαίων, αλλά τόλμησε και ζήτησε και πήρε και απαίτησε να ταφεί ο Κύριος.Ε

παινώ την πίστη σου, Ιωσήφ. 

Μακαρίζω την προαίρεσή σου. 

Υποκλίνομαι με σεβασμό στο έργο σου. 

Ελεεινολογώ τους ανθρώπους εκείνους, που αγαπούν τους φίλους τους τον καιρό της ευημερίας τους και τους πλησιάζουν, τον καιρό όμως της δυστυχίας τους τους αποστρέφονται και τους αποφεύγουν.

 Επειδή, λοιπόν, είναι μακάριο το έργο του Ιωσήφ, ας το μιμηθούμε. Και πώς θα το μιμηθούμε; Ακούστε, αδελφές μου. 

 Είναι κάποιος κλεισμένος στη φυλακή, καταδικασμένος, περιφρονημένος, μισημένος από συγγενείς και φίλους και γείτονες; Ας πάμε στη φυλακή να τον επισκεφθούμε, να τον ελευθερώσουμε από τη φυλακή, να εγγυηθούμε γι’ αυτόν, να συνεισφέρουμε όλοι και καλύπτοντας τα χρέη του με το σεντόνι της συνεισφοράς μας και της άρσεως του βάρους του, να τα θάψουμε (Ματθ. κε’ 36).

  Είναι ο άλλος κατάκοιτος από αρρώστια; Ας τον υπηρετήσουμε, ας του προσφέρουμε αυτά που απαλύνουν την αρρώστια του, ας δέσουμε τα τραύματά του και με τη θεραπεία, ας θάψουμε τους πόνους του στην υγεία (Ματθ. κε’ 36). 

Η τελευταία λέξη που σφραγίζει τον κόσμο δεν είναι το «τετέλεσται» του Κυρίου επί του Σταυρού αλλά....

Τοιχογραφία 13ου αιώνα.Μονή Πρίλεπ-Σκόπια

  Η τελευταία λέξη που σφραγίζει τον κόσμο δεν είναι το «τετέλεσται» του Κυρίου επί του Σταυρού, αλλά το ευαγγέλιο των Μυροφόρων, ότι ο Κύριος ανέστη εκ των νεκρών. Αυτή είναι και η δική μας ελπίδα και η δική μας χαρά. 

  Κανείς δεν μπορεί να μας την αφαιρέσει, εκτός αν εμείς μόνοι μας με την απιστία και ολιγοπιστία μας την αποποιηθούμε.

 Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης

πηγή

ΙΩΣΗΦ ο εὐσχήμων (αξιοσέβαστος) βουλευτής.Αποδείχτηκε παλληκάρι, για δύο κυρίως λόγους!

 Ας δώσουμε για άλλη μια φορά την απαιτούμενη προσοχή στις λεπτομέρειες…

Το “Μέγα Συνέδριον” ήταν στους ελληνιστικούς/ρωμαϊκούς χρόνους το ανώτατο εβραϊκό νομοθετικό και θρησκευτικό συμβούλιο, που λειτουργούσε και ως δικαστήριο, με έδρα την Ιερουσαλήμ. Αποτελείτο από 70 ή 71 μέλη. Η εβραϊκή ονομασία του (“Σανχεντρίν”) απέδιδε την ελληνική λέξη “Συνέδριον”. (Αξίζει να σημειωθεί ότι το “-χ” της λέξης “Σανχεντρίν” αποδίδει τη δασεία της λέξης “ἕδρα”, δεύτερου συνθετικού της λέξης “Συνέδριον”!).

Μέλος του “Μεγάλου Συνεδρίου” κατά τους χρόνους του Ιησού ήταν και ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ο οποίος τιμάται αυτή την Κυριακή από την Εκκλησία μαζί με τον Νικόδημο και τις Μυροφόρες.

Η ιδιότητά του αυτή ως μέλους του “Μεγάλου Συνεδρίου” υπονοείται με τη φράση “εὐσχήμων βουλευτής” (Μάρκ. 15:43), ή απλώς “βουλευτής” (Λουκ. 23:50). Ήταν μεν “μαθητής τοῦ Ἰησοῦ”, αλλά ήταν “κεκρυμμένος διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων” (Ιωάν. 19:38).

Όμως, το “κρυφτούλι” αυτό (λόγω, προφανώς, της προβεβλημένης κοινωνικής θέσης τού Ιωσήφ) δεν μπορούσε να διαρκέσει επ' άπειρον: Σε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές, ο Ιωσήφ, όχι μόνο αποκαλύφτηκε, αλλά αποδείχτηκε παλληκάρι, για δύο κυρίως λόγους (προσωπικά, μας συγκλονίζουν και οι δύο).

Πρώτον, είχε την τόλμη να πάει να ζητήσει από τον Πιλάτο το νεκρό σώμα του Ιησού, για να το θάψει με τις πρέπουσες τιμές (“τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ”, Μάρκ. 15:43). Με μία μόνο λέξη (“τολμήσας”) ο ευαγγελιστής Μάρκος τα λέει όλα… Επίσης, ο (αχρησιμοποίητος μέχρι τότε) τάφος τού Ιησού ήταν προσφορά τού Ιωσήφ (“καί ἔθηκεν αὐτό [ = το νεκρό σώμα τού Ιησού] ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ”, Ματθ. 27:60 – η λέξη “ αὐτοῦ” δείχνει ότι το μνήμα ήταν τού Ιωσήφ).

Ο δεύτερος λόγος που αναδεικνύει τη μοναδικής αξίας παλληκαριά τού Ιωσήφ κρύβεται σε μια λεπτομέρεια που μας διασώζει ο ευαγγελιστής Λουκάς και συνήθως μας διαφεύγει: Ο Ιωσήφ, “ἀνήρ ἀγαθ'ος καὶ δίκαιος” (Λουκ. 23:50), “οὐκ ἦν συγκατατεθειμένος τῇ βουλῇ καΊ τῇ πράξει αὐτῶν” (Λουκ. 23:51) ( = “δεν είχε συμφωνήσει στην απόφαση και την πράξη τους”, δηλ. στην απόφαση και την πράξη του Μεγάλου Συνεδρίου να σταυρωθεί ο Χριστός).

Αξίζει να φέρουμε στο μυαλό μας τη σχετική σκηνή: Τα 70 ή 71 μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου, με συνοπτικές διαδικασίες, λαμβάνουν και επίσημα την (προειλημμένη ήδη ανεπίσημα) απόφαση να εκτελέσουν τον Χριστό με σταυρικό θάνατο, τον κατεξοχήν ατιμωτικό και βασανιστικό θάνατο. Στην απόφαση αυτή τολμά να αντιταχθεί (κι άλλη επίδειξη τόλμης, πριν την τόλμη να ζητήσει από τον Πιλάτο το νεκρό σώμα τού Ιησού) ο Ιωσήφ, ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ μπροστά σ’ ένα προκατειλημμένο και εμπαθές δικαστικό σώμα, διασώζοντας με τη μία και μοναδική (κατά πάσα πιθανότητα, σχεδόν βεβαιότητα) μειοψηφούσα άποψή του τη μαρτυρία για τις επόμενες γενεές ότι ο Ιησούς άδικα καταδικάστηκε σε θάνατο.

Αγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ Ἐπίσκοπος Σταυρουπόλεως(+30 Απριλίου)

Αγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ-Διαβάστε και ΕΔΩ

 Ἡ ρωσική Ὀρθοδοξία ἐμπλούτισε τό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας μέ μυριάδες ἁγίους. Τήν πρωτοπορία ἔχουν οἱ ἅγιοι Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἀναδείχτηκαν, σέ ἁγιότητα καί ἐκκλησιαστικό φρόνημα, ἐφάμιλλοι τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας. Ἕνας ἀπό αὐτούς ὑπῆρξε καί ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ, Ἐπίσκοπος Σταυρουπόλεως, ἕνας ἀκούραστος καί ζηλωτής ποιμένας.

  Γεννήθηκε τό 1807 στήν ρωσική κωμόπολη Ποκρόφσκ στήν ἐπαρχία Βολογκντά. Οἱ γονεῖς του ἀνῆκαν σέ εὐγενῆ οἰκογένεια τῆς παλιᾶς ἀριστοκρατίας. Τό βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Δημήτριος. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του ἐνστάλαξαν στήν ψυχή του τήν εὐσέβεια καί τήν πίστη στό Θεό, ὥστε ἀπό μικρό παιδί ἄρχισε νά δείχνει σημάδια ὑπέρμετρης ἀγάπης γιά τήν Ἐκκλησία. Σύχναζε στό ναό τῆς πόλεως καί συχνά ἀποσύρονταν σέ γειτονικά δάση, ὅπου προσευχόταν μέ θέρμη στό Θεό καί διάβαζε, ἐκεῖ στήν ἡσυχία τη ἐρημιᾶς, βίους ἁγίων. Δέν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο τό γεγονός ὅτι γεννήθηκε σέ ἕναν εὐλογημένο τόπο, γεμᾶτο σκῆτες καί ἐρημητήρια ἁγίων ἀναχωρητῶν. Μάλιστα ἡ περιοχή αὐτή ἀποκαλοῦνταν ὡς ἡ «Θηβαΐδα τῆς Ρωσίας». Αὐτό τό πνευματικό κλίμα καί τό περιβάλλον ἐπέδρασε τά μέγιστα στήν ψυχή τοῦ νεαροῦ Δημητρίου.

  Τά πρῶτα γράμματα τά ἔμαθε στήν πατρίδα του καί στή συνέχεια οἱ εὔποροι γονεῖς του τόν ἔστειλαν στήν Ἁγία Πετρούπολη, νά σπουδάσει στήν περίφημη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικοῦ. Ἐκεῖ ὁ Δημήτριος ἔδειξε ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια, ὥστε οἱ μαθησιακές του ἐπιδόσεις ἔγιναν γνωστές ἀπό τόν μελλοντικό τσάρο Νικόλαο A΄, ὁ ὁποῖος τόν πῆρε ὑπό τήν προστασία του, προορίζοντάς τον γιά λαμπρή στρατιωτική καριέρα.

Τα σύμβολα της αγίας αυτής τόλμης!

Κυριακή των Μυροφόρων

   "Η τόλμη, είναι ένα χάρισμα, είναι μία αρετή. Εκείνο που την ατσαλώνει είναι η πίστις. Αλλά και η αγάπη στέκεται κίνητρο της τόλμης. Γενικότερα, θα λέγαμε, για να φέρεις το όνομα χριστιανός, με συνέπεια, χρειάζεται τόλμη! Ο Ιωσήφ ο ευσχήμων, ο Νικόδημος, και οι Μυροφόρες γυναίκες, είναι τα σύμβολα της αγίας αυτής τόλμης!"

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

https://youtu.be/_FvBrMuMsyo

Σφουγγαρίζοντας, το Σαββατόβραδο

Μα δεν είδα τηλεόραση, χρυσέ μου άνθρωπε! Με την σφουγγαρίστρα περνούσα και τους άκουγα. Έβλεπε ο άντρας μου ειδήσεις και κόντεψα να αδειάσω τον κουβά στην οθόνη....

Η σκηνή πληκτικά ίδια και εξοργιστική, για όλους τους υποψηφίους: Μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός και πίσω του οι σκύλοι, που λέει και το άσμα....Στυλ "κοντά στον λαό" με πουκάμισο δίχως γραβάτα, φιλιά σε βαλτούς ή αφελείς "ενθουσιασμένους", χειραψίες και λόγια εικοσαετίας που μυρίζουν ναφθαλίνη και τον θάνατο που, χρόνια τώρα, πεθαίνουμε.

Οι ίδιοι είναι: Αυτοί που τέσσερα χρόνια δεν μας ήξεραν παρά μόνο για να που μας βάλουν σε καραντίνα, που έκλεισαν τις εκκλησιές, μας εμβολίασαν με... κατά σύμπτωση βιαστικά (το λιγότερο) εμβόλια, που κήδεψαν τους αγαπημένους μας... σε ζελατίνες, που αδειάζουν διαρκώς την καρδιά, τον χώρο των ονείρων και την τσέπη μας, φτωχαίνουν τις ελπίδες και δολοφονούν την Αλήθεια.

Επίσημοι, ψεύτες, θλιβεροί, θίασος περιοδεύων σε χώρα ιθαγενών, έμποροι προσδοκιών, αυριανοί κυρίαρχοι, σημερινά χαμόγελα άγνωστης και πανάκριβης οδοντόκρεμας που λευκαίνει δόντια που έφαγαν τα σωθικά μας.
Δεν είναι ακριβώς θέμα κόμματος. Η νοοτροπία είναι κοινή.
Ίσως αυτοί που δεν φαίνονται στην τηλεόραση να αποτελούν μια κάποια προοπτική. Ίσως η δημοκρατία, υπερασπιζόμενη την έντιμη πτωχεία της, να κρύφτηκε από τις κάμερες..
Αγκομαχώντας, τελείωσα το σφουγγάρισμα...Δεν μπορούσα να του πω να μην βλέπει ειδήσεις (λέμε τώρα...)

anazhthseis-elena

Εις το μνήμα σε επεζήτησεν

                            

''Γύναι τι κλαίεις;'' (Ιωάννου κ' 15).
  Ο αναστημένος Ιησούς στη θρηνούσα Μαγδαληνή λέγει «τι κλαίεις;» και στις μυροφόραις γυναίκες απευθύνει το «χαίρετε». Η χαρά της γυναικός ήταν ένα από τα πρώτα δώρα, που επήγασαν από τον κενό τάφο του Ιησού.
Ολόκληρη η ιστορία του ανθρωπίνου γένους, μετά την πτώση, ήταν ζυμωμένη με τα δάκρυα της γυναικός. Η ζωή του ανθρώπου ήταν μία τραγωδία, που επαίζετο υπό τους ελεγειακούς ρυθμούς των γυναικείων θρήνων. Η γη είχε μεταβληθή σε μια φιάλη, που βάσταζε τα δάκρυα των γυναικών. Sunt Lacrimae Rerum …

 O Ιησούς ήταν Εκείνος, που επρόκειτο να σταματήση την πηγή αυτή των δακρύων. Ήταν Εκείνος, που δέχθηκε και ικανοποίησε την ικεσία των γυναικείων δακρύων: «Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων ο νεφέλας διεξάγων της θαλάσσης τo ύδωρ».

 Η παράδοσις λέγει, ότι και o Αδάμ έκλαυσεν «απέναντι του Παραδείσου, την ιδίαν γύμνωσιν θρήνων».

 Όμως η γυναίκα ήταν εκείνη, που θα συνέχιζε το θρήνο της μέχρι τον τάφο του Ιησού, για να δεχθή απ’ εκεί, από τον δεύτερο αυτόν Παράδεισο - σαν εκπρόσωπος της ανθρωπότητας - το αναστάσιμο μήνυμα του Ιησού: 

«Γύναι, τι κλαίεις;» Η χαρά της γυναικός, που είναι χαρά και ολόκληρης της ανθρωπότητος, ανέτειλε μέσα απ’ τις φυλλωσιές του κήπου, όπου το «καινόν μνημείον» του Ιησού.
«Εις το μνήμα σε επεζήτησεν, ελθούσα τη μιά των Σαββάτων, Μαρία η Μαγδαληνή. Μη ευρούσα δε ωλοφύρετο, κλαυθμώ βοώσα. Οίμοι Σωτήρ μου! Πώς εκλάπης πάντων Βασιλεύ; Ζεύγος δε ζωηφόρων Αγγέλων, ένδοθεν του μνημείου εβόα. Τί κλαίεις, ώ γύναι; Κλαίω, φησίν, ότι ήραν τον Κύριον μου του τάφου, και ουκ οίδα που έθηκαν αυτόν. Αυτή δε στραφείσα οπίσω, ως κατείδε σε, ευθέως εβόα. Ο κύριος μου και ο Θεός μου, δόξα σοι» (Στιχηρό των αναστάσιμων αίνων του γ΄ ήχου)

Μη μου άπτου (Ιωάννου κ' 17)
  Ο αναστημένος Ιησούς αποκαλύπτει στην Μαγδαληνή μια πραγματικότητα. Δεν

Λέγοντας «Χαίρετε», γνώριζε ὅτι λέγεις «Χριστός ἀνέστη» μέ ἕνα ἄλλο τρόπο.

Το “Χριστός Ανέστη” είναι ο αναστάσιμος χαιρετισμός που ανταλλάσσεται μεταξύ των πιστών για σαράντα ημέρες μετά την Ανάσταση του Κυρίου και περιέχει πολύ βαθύτερα νοήματα από το επιφανειακό και εφήμερο “Χρόνια Πολλά”...

Λέγοντας “Χαίρετε” οποιαδήποτε στιγμή, είναι σαν να λέμε “Χριστός Ανέστη” ολόκληρο το χρόνο!

Ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός, πού διαμορφώθηκε στήν Ἑλληνική γλῶσσα καί μεταδόθηκε σ’ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους καί στόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, εἶναι τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»! Δέν εἶναι λόγος εὐχῆς, ἀλλά χαιρετισμός καί διακήρυξη τῆς πίστεως στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά τόν πιστό στόν Χριστό ἄνθρωπο.

Πόσοι ὅμως γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός τοῦ Χριστοῦ, ἀμέσως μετά τήν Ἀνάστασή Του, εἶναι ὁ (καί πάλι) Ἑλληνικός λόγος «Χαίρετε»!

Μέ αὐτό τόν χαιρετισμό ἀπευθύνεται ὁ ἀναστάς Χριστός στίς Μυροφόρες, μόλις βγῆκαν ἀπό τό «κενό μνημεῖο» (Ματθ. 28, 8-9). Ἡ συνήθης αὐτή ἑλληνική προσφώνηση, ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ὁμηρικῶν ἐπῶν, ἀποκτᾶ μιάν ἰδιαίτερη πνευματική καί χριστιανική σημασία. Ἡ λέξη ἀνανοηματοδοτεῖται, ἐντασσόμενη σέ ἕνα καθαρά ἁγιοπνευματικό πλαίσιο, καί γίνεται τό πρῶτο «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας.

Οἱ Μυροφόρες βγαίνουν ἀπό τό μνημεῖο, στό ὁποῖο πῆγαν, γιά νά τελέσουν τά συνήθη νεκρικά ἔθιμα στόν νεκρό Χριστό, μέ ἀνάμικτα συναισθήματα «φόβου καί χαρᾶς» (Ματθ, 28, 8 ), κάτι τό φυσιολογικό στή συνταρακτική πνευματική ἐμπειρία, πού ἔζησαν, ἀκούοντας ἀπό τόν Ἄγγελο, ὅτι ὁ Κύριός τους «ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν» (στ.7).

Ὁ λόγος, λοιπόν, τοῦ Χριστοῦ πρός αὐτές «Χαίρετε», ἀποκτᾶ εἰδική σημασία, πού

Δεν είναι βραβείο η Θεία Κοινωνία, βραβείο των καλών μας πράξεων.

  Όπως πάμε σε ένα γιατρό και τον παρακαλούμε να μας θεραπεύσει -είμαστε ετοιμοθάνατοι και ξέρουμε ότι μόνο αυτός ο γιατρός μπορεί να μας σώσει- και του λέμε: "σε παρακαλώ γιατρέ μου, σώσε με γιατί αλλιώς θα πεθάνω!" και αισθανόμαστε ότι είμαστε προ του θανάτου και όλα τελειώνουν, έτσι πρέπει να προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία. 

Ως εις τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων, ο Οποίος θα μας θεραπεύσει με την παρουσία Του.

 Δεν είναι βραβείο η Θεία Κοινωνία, βραβείο των καλών μας πράξεων. Η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο. Είναι εφόδιο ζωής αιωνίου.
Είναι φάρμακο που θα θεραπεύσει την ασθενή ύπαρξή μας όταν δια της ταπεινώσεως και της μετανοίας το υποδεχθούμε.

  Αν αυτό το προσέξουμε και βάλουμε σκοπό να κοινωνούμε τουλάχιστον κάθε Κυριακή, τότε σιγά-σιγά η καρδιά μας θα αποκτήσει μόνιμο ένοικο τον Χριστό μέσα της. Και όταν ο Χριστός κατοικεί στην καρδιά του ανθρώπου τότε φωτίζει, καθαρίζει, λαμπρύνει τον άνθρωπο και τότε ο άνθρωπος νικά όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του: Νικά τις φοβίες του, τις ανασφάλειές του, το άγχος του, τις μοναξιές του και πάνω από όλα τον θάνατο.

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

youtu.be/Ga05sgjFYJ8 (Η συχνή Θεία Κοινωνία)

πηγή

Η ποιητική αποτύπωση των μετά την ΑΝΑΣΤΑΣΗ γεγονότων στα εὐλογητάρια του κυριακάτικου Ὄρθρου

                            

  Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν· το πιο χαρμόσυνο, ελπιδοφόρο και σωτήριο μήνυμα στον κόσμο! Θα περίμενε κανείς αυτή την είδηση να τη λάβουν πρώτοι οι έντεκα μαθητές του Κυρίου, αυτοί που τόσο Τον αγάπησαν και Εκείνος τόσο τους αγάπησε, που ήταν συνεχώς μαζί Του. Όμως, όχι· ο Κύριος επέλεξε να γνωστοποιήσει το πιο σπουδαίο γεγονός στις αφανείς και, λίγο ή πολύ, άγνωστες μαθήτριες Του, σε μερικές γυναίκες, όντα γενικώς καταφρονημένα από τους ανθρώπους. 

Η ποιητική αποτύπωση αυτών των γεγονότων μπορεί να βρεθεί στα εὐλογητάρια του κυριακάτικου Ὄρθρου, τα οποία μπορούν να εξεταστούν παράλληλα με τις αφηγήσεις των Εὐαγγελίων.

  Ήδη το πρώτο από τα εὐλογητάρια είναι δηλωτικό του αναστάσιμου μηνύματος: το σύνολο των Αγγέλων εξεπλάγη, όταν είδε τον Κύριο ανάμεσα στους νεκρούς. 

 Όμως, Εκείνος ως Σωτήρας μας συνέτριψε τη δύναμη του θανάτου και μαζί με τον Ίδιο ανέστησε τον Αδάμ και ελευθέρωσε από τον Άδη όλους τους ανθρώπους. 

Από την άλλη, τα εὐλογητάρια κλείνουν με το Θεοτοκίον που αναφέρεται στη σωτηριώδη Γέννηση του Κυρίου: η Παρθένος, που γέννησε Αυτόν που δίνει και από τον οποίο κυλά η ζωή, απελευθέρωσε τον Αδάμ από την αμαρτία και έδωσε χαρά στην Εύα αντί για λύπη. 

Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά πως ο σαρκωμένος Θεάνθρωπος ήρθε (ή καλύτερα «έφτιαξε δρόμο»!) προς εκείνη. Έτσι, δημιουργείται ένα ιδιαίτερο σχήμα κύκλου που ενώνει τα δύο πιο σπουδαία γεγονότα στον κόσμο και που χωρίς το ένα δε θα μπορούσε να υπάρξει το άλλο.

 Τρία από τα εὐλογητάρια αναφέρονται στις Μυροφόρες και έχουν αρκετά κοινά σημεία. Συγκεκριμένα, και τα τρία αναφέρονται στα δάκρυα και τον θρήνο των Μυροφόρων (θρηνολογοῦσαι· ἐνηχοῦντο) με το πρώτο να τονίζει την ανάμειξη των δακρύων με το μύρο[1]

(τὰ μύρα, συμπαθῶς τοῖς δάκρυσιν […] κιρνᾶτε)[2], δείγμα της ειλικρινούς αγάπης τους προς τον Κύριο και της ευρύτερης αντίστοιχα σημασίας του μύρου.

 Ακόμη, και στα τρία παρουσιάζεται ο Άγγελος που ήταν στο μνήμα του Κυρίου (Ἄγγελος· Ἄγγελός· Ἀγγέλου)[3]. 

Τέλος, σε όλα γίνεται αναφορά στο αναστάσιμο μήνυμα που μετέφερε στις γυναίκες αυτές ο Άγγελος (ὁ Σωτὴρ γὰρ ἐξανέστη του μνήματος· τὴν Ἀνάστασιν· ὡς Θεὸς γὰρ, ἐξανέστη τοῦ μνήματος)[4].

ΤΑ ΜΥΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

«Λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς ­σαββάτων ἔρχονται ­ἐπὶ τὸ μνημεῖον»

  Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων εἶναι ἕνας ὕμνος λατρείας καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριο. Οἱ μυροφόρες γυναῖκες, ὅπως ἀκούσαμε, ἔμειναν κοντά Του μέχρι τὸ τέλος, μέχρι τὴ Σταύρωση καὶ τὴν Ταφή του. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὰ συγκλονιστικὰ ἐκεῖνα γεγονότα ἦταν ἐκεῖνες ποὺ ἔσπευσαν μὲ τρόπο μοναδικὸ νὰ ἐκφράσουν τὴ λατρεία καὶ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν νεκρὸ Διδάσκαλό τους.

 Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς ἐκδήλω­σαν τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν Χρι­στὸ οἱ ἅγιες Μυροφόρες καὶ πῶς θὰ μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς τὴν ἀγάπη τους αὐτή.

1. Ὁ πόθος τῶν Μυροφόρων

  Οἱ ἀφοσιωμένες αὐτὲς μαθήτριες τοῦ Κυρίου παρακολούθησαν ὅλη τὴν πορεία τοῦ Διδασκάλου τους μέχρι τὸν Γολγοθᾶ. «Εἱστήκεισαν παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ» (Ἰω. ιθ΄ 25), μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ποὺ ἦταν αὐτόπτης μάρτυρας. Ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι μαθητὲς εἶχαν σκορπισθεῖ τὶς δύσκολες ἐκεῖνες ὧρες, οἱ Μυροφόρες ἦταν ἐκεῖ. Ἀντίκρισαν τὸν μόνο ἀναμάρτητο νὰ κατακρίνεται· τὸν Εὐεργέτη τῶν πάντων νὰ τιμωρεῖται· τὸν Χορηγὸ τῆς ζωῆς νὰ θανατώνεται.

῾'Θεέ του Ιάσονα και του Σωσιπάτρου, ελέησέ με᾽'

  «Από τους αποστόλους αυτούς ο Ιάσων ήταν από την Ταρσό και πρώτος οδηγήθηκε από εκεί προς τη χριστιανική πίστη. Ο Σωσίπατρος καταγόταν από την Αχαΐα και δέχτηκε την πίστη στον Χριστό μετά από αυτόν. Και οι δύο υπήρξαν μαθητές του αποστόλου Παύλου και ο μεν Ιάσων καταστάθηκε διδάσκαλος της πόλεώς του, ο δε Σωσίπατρος ανέλαβε τη διαποίμανση της Εκκλησίας των Ικονιέων.

  Οι απόστολοι αυτοί αφού ποίμαναν τις Εκκλησίες τους με καλό τρόπο πήγαν Δυτικά. Έφτασαν στη νήσο των Κερκυραίων και ανήγειραν περικαλλή ναό προς τιμήν του πρωτομάρτυρα Στεφάνου.

 Εκεί λειτουργούσαν στον Θεό και οδήγησαν έτσι πολλούς προς την πίστη του Χριστού.

 Κατηγορήθηκαν όμως στον βασιλιά Κερκυλλίνο και κλείστηκαν στη φυλακή, όπου ήταν ήδη κλεισμένοι και επτά λήσταρχοι, των οποίων τα ονόματα ήταν τα παρακάτω: ο Σατορνίνος, ο Ιακίσχολος, ο Φαυστιανός, ο Ιανουάριος, ο Μαρσάλιος, ο Ευφράσιος και ο Μαμμίνος. 

Αυτούς με όσα τους είπαν και έκαναν τους μετέστρεψαν στη χριστιανική πίστη, κάνοντάς τους πρόβατα αντί λύκων. Οι άνθρωποι αυτοί μετά, ρίχτηκαν σε λέβητες γεμάτους από πίσσα και θειάφι και κηρό και έλαβαν τα στεφάνια του μαρτυρίου από τον Χριστό. Το ίδιο και ο δεσμοφύλακας, που πίστεψε κι αυτός στον Χριστό, αφού του κόψανε το δεξί χέρι και τα δύο πόδια, του κόψανε στη συνέχεια και τον αυχένα, την ώρα που επικαλείτο το όνομα του Χριστού.

  Ο βασιλιάς έβγαλε από τη φυλακή τους αγίους Ιάσονα και Σωσίπατρο και τους παρέδωσε στον έπαρχο Καρπιανό, προκειμένου να τους τιμωρήσει. Ο Καρπιανός τους εξέτασε και τους έριξε και πάλι δέσμιους στη φυλακή. Όταν τους είδε έτσι δεμένους η Κερκύρα, η κόρη του βασιλιά, και έμαθε ότι πάσχουν για τον Χριστό,

Eωθινό β΄. ΄΄Μετά Μύρων προσελθούσαις΄΄. Θανάσης Δασκαλοθανάσης

                         

Το δεύτερον Αναστάσιμον εωθινόν δοξαστικόν ιδιόμελον.
Ποίημα Λέοντος βασιλέως του σοφού.
Ήχος Β’

«Μετά μύρων προσελθούσαις, ταις περί την Μαριάμ Γυναιξί, και διαπορουμέναις, πώς έσται αυταίς τυχείν του εφετού, ωράθη ο λίθος μετηρμένος, και θείος Νεανίας, καταστέλλων τον θόρυβον αυτών της ψυχής’ Ηγέρθη γαρ φήσιν, Ιησούς ο Κύριος, διό κηρύξατε τοις κήρυξιν αυτού Μαθηταίς, εις την Γαλιλαίαν δραμείν, και όψεσθε αυτόν, αναστάντα εκ νεκρών, ώς ζωοδότην και Κύριον».

  Οι μυροφόρες γυναίκες που περιστοίχιζαν την Μαριάμ, με μύρα ήλθαν στον τάφο του Χριστού, και απορούσαν, για το πώς θα επετύγχαναν αυτό που ποθούσαν, να μυρώσουν δηλαδή τον Κύριο, γιατί φοβόνταν το μέγεθος του λίθου. 

  Αλλά να, είδαν τον λίθο να έχει μετακινηθεί και ένας θείος νέος καθησύχαζε τον θόρυβο και την αναταραχή των ψυχών τους.

   Κι αυτό συνέβη διότι ο Άγγελος τους έλεγε πως αναστήθηκε ο Χριστός και Κύριος.

   Γι’ αυτό αναγγείλετε στους μαθητές Του, που θα κηρύξουν την ανάστασή Του, να τρέξουν στην Γαλιλαία, όπου και θα Τον δουν αναστημένο εκ των νεκρών, ως Δωρεοδότην της ζωής και Κύριον.

Απόδοση Μοναχής Θεοδοσίας

http://www.orp.gr

π. Εὐάγγελος Παπανικολάου "Τό βίωμά μου δίπλα στον Ὅσιο π. Τιμόθεο Τζαννή

                           

[...]Και με πήραν και με πήγανε... Και μπαίνω μέσα... Και είδα τη χαρά της ζωής μου... Είδα ένα τρισχαριτωμένο άνθρωπο, καθίμενο σε μία πολυθρόνα, τα πόδια του πρησμένα και έρρεαν, μέσα από τις κάλτσες του, έρεαν υγρά. Η κοιλίτσα του ήτανε φουσκωμένη, επειδή ξέρω εγώ επειδή αυτό ήταν ασκητής. Το πρόσωπό του έλαμπε! Τον κοίταζες από όλες τις μεριές... Το χαμόγελό του, η καλοσύνη του, η αρχοντιά του, ο τρόπος που καθότανε, η λεπτότητά του, όλο αυτό... Μ' έπεισε! Κατάλαβα ότι "Εγώ εσένα θέλω!". Εσύ μπορεί να μη με θέλεις, αλλά εγώ εσένα θέλω! "Ευρήκαμεν το Μεσσία" που λέει... Ευρήκα έναν άνθρωπο του Θεού! [...]

Η υποδοχή του ήτανε ταπεινότατη! Με την προσφώνηση που με έλεγε από τότε, μέχρι που εκοιμήθη, με την ίδια προσφώνηση με έλεγε! Πώς με έλεγε; "Κύριε ιατρέ"!
- Γέροντά μου χρυσέ, άνθρωπέ μου καλέ, εγώ δεν... Μη με λες "Κύριε ιατρέ" δεν...
- Εγώ, λέει, "Κύριε ιατρέ" (θα σε λέω)!
Ευγενέστατος! Η ευγένειά του, η καλοσύνη του, το έλεός του... Τα μάτια του πραγματικά τεράστια [...], γιατί όλο το σώμα από την αρρώστια είχε σουφρώσει και είχε μείνει μόνο... Πόσο ήτανε; 58 χρονών όταν τον γνώρισα εγώ! Αλλά ήτανε σα να ήτανε γέρος πολλών ετών...

π. Εὐάγγελος Παπανικολάου

Το βίωμά μου δίπλα στον Όσιο π. Τιμόθεο Τζαννή, τό νέο Ἰώβ

πηγή

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΤΗ ΣΦΡΑΓΙΣΗ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΙΣ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ

[Yπομνηματισμός των χωρίων: Ματθ. 27, 57-66 και Ματθ. 28, 1-10]

  «Ὀψίας δὲ γενομένης ἦλθεν ἄνθρωπος πλούσιος ἀπὸ Ἀριμαθαίας, τοὔνομα Ἰωσήφ, ὃς καὶ αὐτὸς ἐμαθήτευσε τῷ Ἰησοῦ· οὗτος προσελθὼν τῷ Πιλάτῳ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. τότε ὁ Πιλᾶτος ἐκέλευσεν ἀποδοθῆναι τὸ σῶμα. καὶ λαβὼν τὸ σῶμα ὁ Ἰωσὴφ ἐνετύλιξεν αὐτὸ σινδόνι καθαρᾷ, καὶ ἔθηκεν αὐτὸ ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ ὃ ἐλατόμησεν ἐν τῇ πέτρᾳ, καὶ προσκυλίσας λίθον μέγαν τῇ θύρᾳ τοῦ μνημείου ἀπῆλθεν(: όταν προχώρησε το δειλινό, ήλθε κάποιος άνθρωπος πλούσιος που καταγόταν από την Αριμαθαία και ονομαζόταν Ιωσήφ, που κι αυτός υπήρξε μαθητής του Ιησού. Αυτός πήγε στον Πιλάτο και του ζήτησε το σώμα του Ιησού. Τότε ο Πιλάτος διέταξε να του δοθεί το σώμα. Κι αφού ο Ιωσήφ πήρε το σώμα, το τύλιξε σε καθαρό και αμεταχείριστο σεντόνι και το έβαλε στο δικό του καινούριο μνημείο, το οποίο είχε σκαλίσει στον βράχο. Κι αφού κύλισε ένα μεγάλο λίθο στη θύρα του μνημείου, την έκλεισε με τον λίθο αυτόν κι έφυγε)»[Ματθ. 27, 57-60].

  Αυτός είναι ο Ιωσήφ, ο οποίος προηγουμένως κρυβόταν. Τώρα όμως, μετά τον θάνατο του Χριστού, έδειξε μεγάλη τόλμη. Διότι ούτε ασήμαντος ήταν, ούτε από εκείνους που μένουν απαρατήρητοι, αλλά ένας από τα μέλη του Συνεδρίου[πρβλ. Λουκ.23,51: 

«Καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι Ἰωσήφ, βουλευτὴς ὑπάρχων καὶ ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ δίκαιος·οὗτος οὐκ ἦν συγκατατεθειμένος τῇ βουλῇ καὶ τῇ πράξει αὐτῶν- ἀπὸ Ἀριμαθαίας πόλεως τῶν Ἰουδαίων, ὃς προσεδέχετο καὶ αὐτὸς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ(:και ιδού, παρουσιάζεται τότε ένας άνθρωπος που λεγόταν Ιωσήφ και ήταν βουλευτής, δηλαδή μέλος του ιουδαϊκού συνεδρίου,άνθρωπος καλοκάγαθος και ενάρετος. 

Αυτός δεν είχε συμφωνήσει με την απόφαση που πήραν τα μέλη του συνεδρίου εναντίον του Ιησού, ούτε με τα μέτρα και τις πράξεις που έκαναν για να εξασφαλίσουν την επικύρωση και την εκτέλεση της αποφάσεως. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν ήταν από την πόλη των Ιουδαίων Αριμαθαία. Είχε πιστέψει στο κήρυγμα του Ιησού για τη βασιλεία του Θεού και περίμενε κι αυτός μαζί με τόσους άλλους μαθητές τη βασιλεία αυτή)»], και πολύ επιφανής.

  Από αυτό μάλιστα φαίνεται καθαρά η ανδρεία του. Διότι ουσιαστικά καταδίκασε σε θάνατο τον εαυτό του, τη στιγμή που διακήρυξε την απέχθειά του προς όλους, με την έκφραση-ομολογία της συμπάθειάς του προς τον Ιησού, και τόλμησε να ζητήσει το σώμα Του, και δεν απομακρύνθηκε παρά μόνο αφού πέτυχε αυτό που ήθελε. Την αγάπη μάλιστα και την ανδρεία του την δείχνει όχι μόνο με το ότι παρέλαβε το σώμα του Χριστού και το έθαψε με πολυτέλεια, αλλά και με το ότι Τον έθαψε στο δικό του καινούριο μνημείο. Και αυτό δεν έγινε έτσι στην τύχη, αλλά για να μην υπάρξει ούτε η παραμικρή υποψία ότι αναστήθηκε άλλος αντί άλλου.

«Ἦν δὲ ἐκεῖ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία, καθήμεναι ἀπέναντι τοῦ τάφου(:ήταν μάλιστα εκεί η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, οι οποίες κάθονταν απέναντι από τον τάφο)»[Ματθ.27,61]. Γιατί αυτές κάθονται πλησίον του τάφου; Τίποτε ακόμη μεγάλο και υψηλό δεν γνώριζαν, όπως έπρεπε, περί Αυτού· γι’ αυτόν τον λόγο και μύρα έφεραν και παρέμεναν με καρτερία κοντά στον τάφο, ώστε, εάν κατασίγαζε η μανία των Ιουδαίων, να προσέρχονταν και να αλείψουν το Σώμα του Ιησού με αυτά.
 
  Είδες την ανδρεία των γυναικών; Είδες την αγάπη; Είδες τη μεγαλοψυχία την έμπρακτη, η οποία φτάνει μέχρι θανάτου; Ας μιμηθούμε τις γυναίκες αυτές όλοι μας· ας μην εγκαταλείψουμε τον Ιησού στις δοκιμασίες Του· διότι εκείνες μεν, και όταν Εκείνος πέθανε, ξόδεψαν τόσα πολλά και έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Ενώ εμείς( πάλι τα ίδια θα επαναλάβω), ούτε όταν πεινά Τον τρέφουμε, ούτε όταν είναι γυμνός Τον ντύνουμε, αλλά αντιθέτως και όταν Τον βλέπουμε να ζητιανεύει, Τον προσπερνούμε. Είμαι βέβαιος ότι εάν βλέπατε τον ίδιο τον Κύριο, θα έδινε ο καθένας σας όλα τα υπάρχοντά Του. Αλλά και τώρα ο ίδιος είναι. Άλλωστε και Αυτός είπε ότι «Εγώ είμαι».

Στιχηρά εσπερινού- Αι μυροφόροι γυναίκες

                        

Μ υ ρ ο φ ό ρ ω ν, Στιχηρὰ Ἰδιόμελα Ἦχος β' Ἀνατολίου 

  Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες ὄρθρου βαθέος, ἀρώματα λαβοῦσαι τοῦ Κυρίου τὸν τάφον κατέλαβον, ἅπερ δὲ οὐκ ἤλπιζον εὑροῦσαι, διελογίζοντο εὐλαβούμεναι τοῦ λίθου τὴν μετάθεσιν, καὶ πρὸς ἀλλήλας διελέγοντο· Ποῦ εἰσιν αἱ σφραγῖδες τοῦ μνήματος; ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ Πιλάτου κουστωδία, καὶ ἀκριβὴς ἀσφάλεια; Γέγονε δὲ μηνυτής τῶν ἀγνοουσῶν γυναικῶν, ἐξαστράπτων Ἄγγελος, καὶ φάσκων πρὸς αὐτάς· Τί μετὰ θρήνων ζητεῖτε τὸν ζῶντα, καὶ ζωοποιήσαντα τὸ γένος τῶν βροτῶν; ἐξηγέρθη Χριστός ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐκ νεκρῶν ὡς παντοδύναμος, παρέχων πᾶσιν ἡμῖν ἀφθαρσίαν καὶ ζωήν, φωτισμὸν καὶ τὸ μέγα ἔλεος. 

Ἦχος β' Τοῦ Κουμουλᾶ 

  Τί τὰ μύρα τοῖς (σὺν) δάκρυσι Μαθήτριαι κιρνᾶτε; ὁ λίθος κεκύλισται, ὁ τάφος κεκένωται, ἴδετε τὴν φθοράν, τῇ ζωῇ πατηθεῖσαν, τὰς σφραγῖδας μαρτυρούσας τηλαυγῶς, ὑπνοῦντας δεινῶς τοὺς φύλακας τῶν ἀπειθῶν, τὸ θνητὸν σέσωσται σαρκὶ Θεοῦ, ὁ ᾍδης θρηνεῖ, δραμοῦσαι χαρᾷ, εἴπατε τοῖς Ἀποστόλοις, ὁ νεκρώσας Χριστὸς τόν θάνατον, πρωτότοκος ἐκ νεκρῶν, ὑμᾶς προάγει εἰς τὴν Γαλιλαίαν. 

Ἦχος β' 

  Αἱ Μυροφόροι ὄρθριαι γενόμεναι, καὶ τὸ μνῆμά σου μετὰ σπουδῆς καταλαβοῦσαι, ἐπεζήτουν σε Χριστέ, πρὸς τὸ μυρίσαι τὸ ἄχραντον Σῶμά σου, καὶ τοῦ Ἀγγέλου τοῖς ῥήμασιν ἐνηχηθεῖσαι, χαροποιὰ σύμβολα τοῖς Ἀποστόλοις ἐκήρυττον. Ὅτι ἀνέστη ὁ ἀρχηγὸς τῆς σωτηρίας ἡμῶν, σκυλεύσας τὸν θάνατον, τῷ δὲ κόσμῳ δωρούμενος, ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Και κάπως έτσι, κάποια ποδαράκια έμειναν σκονισμένα και κάποια χείλια δροσίστηκαν....

Του Νιπτήρος
 Πρώτος χρόνος στη Μαύρη Ήπειρο.. Μεγάλη Εβδομάδα. Με αφελή ζήλο, με πίστη δυτικοευρωπαϊκού φολκλόρ, νόμιζα ότι η καλύτερη ιεραποστολική πράξη ήταν να πλύνω ως άλλος Χριστός, τα πόδια των παιδιών. 

Ζήτησα βοήθεια στην ετοιμασία της ακολουθίας. Πετσέτες, λεκάνη και νερό.

 "Νερό για ποιο λόγο;" με ρωτούν. 

"Μα για να πλύνουμε τα πόδια των παιδιών", απαντώ με ύφος, δηλώνοντας το αυτονόητο της απάντησης.... 

" Μα πάτερ" μου, αντιγυρίζουν, "εδώ δεν έχουν να πιουν νερό, στα πόδια τους θα το ρίξουμε;".....
Και κάπως έτσι, ο ονειροπόλος ιεραπόστολος, έγινε ο τεχνίτης του εφικτού. Και κάπως έτσι η Μεγάλη Εβδομάδα αυτή, έγινε η προσωπική μου Πεντηκοστή...
Και κάπως έτσι, κάποια ποδαράκια έμειναν σκονισμένα και κάποια χείλια δροσίστηκαν. Και κάπως έτσι, ο λόγος του Κυρίου:
"Τούς πτωχούς γάρ πάντοτε ἔχετε μεθ' ἑαυτῶν", βουίζει στα αυτιά μου μέρα νύχτα, χρόνια τώρα....

π. Πρόδρομος

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης

Ο Άγιος ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ και ο Γέροντας ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ Παρασκευόπουλος

Περίπου το 1905.
Μόλις έφυγαν οι Αιγινήτες, χτύπησε διακριτικά την πόρτα και βρέθηκε σιμά του ένας νέος ρασοφορεμένος μαθητής. Ήταν μάλλον μικρός στο ανάστημα, αδύνατος, με κατάμαυρα μακριά μαλλιά και γένια. Τα μεγάλα του μάτια τόξευαν πίστη, αγνότητα, καλοσύνη. Καθώς σήκωσε το πρόσωπό του από τα χαρτιά και τα χειρόγραφα, ευθύς αναγνώρισε τον Ιεροδιάκονο Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, που ήταν εξαίρετος στα μαθήματα και θα΄παιρνε φέτος το απολυτήριό του με άριστα. Επειδή τον εκτιμούσε ιδιαίτερα, του είχε δώσει το δικαίωμα «ελευθέρας εισόδου» στο γραφείο του.

-Τι συμβαίνει, Ιεροδιάκονε, σιγορώτησε.
-Άγιε Διευθυντά, αποκρίθηκε, και άλλη μια φορά σας απασχόλησα με κείνο το νέο παιχνίδι…
-Ποίον; Δεν ενθυμούμαι…
-Πρόκειται για το παιχνίδι της…της, πώς να την ονομάσω, της λαστιχοπέτσινης σφαίρας, το φουτ-μπολ, όπως συνηθίζουν και το λέγουν, το…..ποδόσφαιρο.

Αντεθνική προπαγάνδα στο βιβλίο Ιστορίας της Α΄Γυμνασίου

  Π-Ρ-Ο-Σ-Ο-Χ-Η ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ Α'ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ("ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ", σ. 103)
Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο Ιστορίας της Α' γυμνασίου έπεσα πάνω σε αυτά τα δύο αποσπάσματα σχετικά με τον Μέγα Αλέξανδρο. Δείτε τώρα πώς βρίσκεται στο βιβλίο η λανθάνουσα προπαγάνδα της γνωστής ατζέντας και ενσταλάζεται στην ψυχή των παιδιών από μικρή ηλικία. 

Μαθαίνουμε λοιπόν δύο πολύ "ενδιαφέροντα" πράγματα:
  1) Ο Αλέξανδρος Γ' ο Μακεδών ονομάστηκε "Μέγας", όχι επειδή ήταν ένας από τους μεγαλύτερους στρατηλάτες όλων των εποχών, αν όχι ο μεγαλύτερος. 

Όχι επειδή όντας παιδαρέλι 20 ετών πήρε στις πλάτες του το μακεδονικό κράτος, έγινε επικεφαλής του στρατού και πήγε καροτσάκι τους Πέρσες ως την Ινδία με υποτριπλάσιο στρατό. 

Όχι επειδή ήταν στρατηγική ιδιοφυία και δεν έχασε ούτε μια μάχη, ούτε καν έναν ανταρτοπόλεμο και λύγισε τους πάντες στο διάβα του και κυρίως την πανίσχυρη περσική αυτοκρατορία.

  Όχι επειδή την εκστρατεία του ακολούθησε πλήθος επιστημόνων που επέκτειναν τα όρια της Γνώσης και της Επιστήμης. 

 Όχι επειδή έφερε το ελληνικό φως ως τα βάθη της Ανατολής, ως την ενδοχώρα της Ινδίας και τις παρυφές της Κίνας.

  Όχι επειδή εξαιτίας του αναδύθηκε η "Ελληνιστική Εποχή", στην οποία διαδόθηκε ο ελληνικός πολιτισμός, τα Γράμματα, οι Τέχνες στα πέρατα του κόσμου και ο ελληνισμός έφτασε στο πνευματικό ζενίθ του. 

 Όχι επειδή το "Έλληνας" ήταν πια κι ένας τίτλος τιμής και υπερηφάνειας.

  Όχι επειδή τον προσκύνησαν οι "μεγάλοι" της Ιστορίας όπως ο Ιούλιος Καίσαρας. Όχι επειδή αποτέλεσε έμπνευση για άλλους μεγάλους στρατηλάτες όπως ο Αννίβας ο Καρχηδόνιος και ο Μέγας Ναπολέων. 

Ονομάστηκε "Μέγας" επειδή ήταν... αντιρατσιστής. Πολύ βαθιά επιστημονική ανάλυση. 

Να αγωνιζόμαστε να είμαστε αληθινά άνθρωποι, έτοιμοι να παραμείνουμε πρόβατα του Χριστού ακόμα και ανάμεσα σε λύκους.

 "Όσο προχωράμε στον χρόνο, τόσο πιο δύσκολο θα είναι. Ο Χριστός ήξερε πώς θα ήταν οι καιροί και μας προειδοποίησε εκ των προτέρων, για να προετοιμαστούμε και να μην ακολουθήσουμε τους πολλούς που βαδίζουν στην άβυσσο. Δικό μας είναι να αγωνιζόμαστε να είμαστε αληθινά άνθρωποι, έτοιμοι να παραμείνουμε πρόβατα του Χριστού ακόμα και ανάμεσα σε λύκους.

Ο Θεός μας στέλνει λύκους να τους αγαπήσουμε και αυτούς, για να θελήσουν κι αυτοί, βλέποντας τη ζωή και την πίστη μας, να γίνουν πρόβατα του Χριστού. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, το πιο σημαντικό είναι να μην γινόμαστε λύκοι. Αυτή η σκέψη θα μας κρατήσει σωματικά και ψυχικά.

Πατριάρχης Σερβίας Παύλος (1914-2009)

Η «Συνείδηση»της Τεχνητής Νοημοσύνης και η θεωρία του Νου

                        

Τι σημαίνει η ανακάλυψη της Θεωρίας του Νου που προέκυψε στο GPT 4 για το μέλλον των αλληλεπιδράσεών μας με τα γλωσσικά μοντέλα;

 Πώς εμπλέκεται με την ικανότητά μας να κάνουμε τεστ για την ῾συνείδηση῾ ​​της τεχνητής νοημοσύνης; Διάφορα τεστ και άλλες εξελίξεις οδήγησαν σε διαφορά απόψεων στην κορυφή του OpenAI σχετικά με το ζήτημα της συνείδησης.

Έγινε δύσκολη ἡ ζωή, ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι τήν μπέρδεψαν μέ τά σοφίσματά τους...

Δύσκολη ζωή, γέροντα......δύσκολη πολύ

"Έγινε δύσκολη ἡ ζωή, ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι τὴν μπέρδεψαν μὲ τὰ σοφίσματά τους, ἐπειδὴ ἀντὶ νὰ ἀπευθύνονται στὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἄρχισαν νὰ ἀπευθύνονται στὴν λογική τους καὶ νὰ βασίζονται σ’ αὐτὴν καὶ μόνο".

Ἅγιος Ἀνατόλιος τῆς Ὄπτινα

πηγή

Οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας μιλούν τη γλώσσα του Μεσαίωνα, «διψούν» για νέα ελληνικά

 

https://infognomonpolitics.gr/2023/04/oi-ellines-tis-kato-italias-miloun-ti-glossa-tou-mesaiona-dipsoun-gia-nea-ellinika/

«Η παραστρατημένη και η Γερόντισσα Γαλακτία»

Του Αρχιμανδρίτου Αντωνίου Φραγκάκη, Ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας

   Πολλά περιστατικά από την ένθεη ζωή της Γερόντισσας Γαλακτίας έχουν διασωθεί και προωθήθηκαν κατά καιρούς στις στήλες της δημοσιότητας. Επιθυμώ να αναφερθώ σε ένα, που δείχνει την μητρότητα και την στοργή της, την ασυνθηκολόγητη μάχη της εναντίον της αμαρτίας αλλά και την μεταποιητική φροντίδα της σε κάθε συντετριμμένο αμαρτωλό. Αληθινά, έτρεφε τέτοια αγάπη σε ανθρώπους που ήταν θύματα των Αδαμιαίων μας κληροδοτημάτων και της επήρειας του διαβόλου, ώστε έδινε την εντύπωση ότι όσους η κοινωνία ήταν έτοιμη να τους κλείσει στη φυλακή λόγω οξείας παραβατικότητας και ανάρμοστης διαγωγής, εκείνη τους καταχωρούσε ευχαρίστως στην «φυλακή» της καρδιάς της, προκειμένου να τους χαρίσει την πραγματική ελευθερία…

  Πολλά τα περιστατικά… Θα αναφερθώ στην περίπτωση μιας παραστρατημένης που συγκέντρωνε πάνω της τις λοξές ματιές του «αμίαντου» κοινωνικού περίγυρου και την απαρέσκεια των ναρκισσιστών της τελειότητας. Δεν θα αναφέρω τόπο διαμονής, ηλικία, όνομα και οικογενειακά χαρακτηριστικά, γιατί σκοπός μου δεν είναι να καταδείξω πρόσωπα αλλά να διαζωγραφίσω το μέγεθος της αγάπης του Θεού, που αισθητοποιείται μέσω των ενσάρκων φορέων της παρουσίας Του, που είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας…

  Ήταν μια νεαρή γυναίκα με πολύπλαγκτη βιοτή από τα παιδικά της χρόνια. Ζούσε μέσα στην ορφάνια, την φτώχια, την κακουχία, την στέρηση, του καθημερινού βιοποριστικού έργου την οδύνη, αρκετών ανθρώπων την βαρβαρότητα, των πλουσίων τη βλοσυρότητα, των αφεντάδων την κακοήθεια και φυσικά των συγγενών και φίλων την λησμοσύνη… 

  Πόσα τέτοια νέα παιδιά που στερούνται τα προς το ζην, δεν θυματοποιούνται ποικιλοτρόπως από «σαρκοβόρα» και απάνθρωπα αφεντικά και αδυνατούν να αποσπασθούν από τον εκμαυλισμό και την εκμετάλλευση των προαγωγών τους!

 Τραγικά σπουργιτάκια! Τα λευκά φτερά της παιδικής τους αγνότητας και του εφηβικού ενθουσιασμού τους, τα τραυμάτισε θανάσιμα η θανατηφόρος «λόγχη» της σύγχρονης πορνοδιαστροφικής βουλιμίας… Ζητούν ψωμί και λαμβάνουν πληγή… Κακώσεις που αιμορροούν μια ζωή πάνω στην ψυχοσωματική τους ολότητα… Και αυτά ονομάζονται από την δήθεν χειραφετημένη κοσμική αντίληψη «χαροποιές ευκαιρίες» και «τερψίγονες επαφές»! Τους γίνεται δεύτερη φύση η αναγκαστική τους μύηση στη γευσιγνωσία του βούρκου και έχουν έπειτα να αντιμετωπίσουν και την ανελέητη κατακραυγή όλων εκείνων, των οποίων υπήρξαν τραγικά θύματα…

  Προς Θεού, δεν αμνηστεύουμε την αμαρτία που είναι θανασιμότατη, καθώς εντάσσει σε καθοδική πορεία το «κατ’ εικόνα» με το οποίο μας προικοδότησε ο Θεός και κοπροποιεί απόλυτα την ανθρώπινη αξία και προοπτική. Απλά, στιγματίζουμε την ανθρώπινη υποκρισία, που ενώ δημιουργεί την υποδομή τέτοιων νοσηρών καταστάσεων, καταλήγει και στην αποκαρδιωτική καταφορά των αιχμαλωτισμένων στα δυσώδη μπουντρούμια της παραβατικότητας και της διάβρωσης, αντί να τείνει χέρι βοηθείας, προκειμένου να αναπνεύσουν το ζείδωρο οξυγόνο της Χάριτος και να επιδιώξουν την άμεση αποδέσμευση από τα δόκανα της φρικιαστικής αυτής υποδούλωσης και ψυχοσωματικής αποδόμησης…

  Η τσακισμένη εκείνη από την αμαρτία κοπέλα, βρήκε καταφύγιο στην αγκαλιά της Γερόντισσας Γαλακτίας. Η σεσημασμένη κοντά στην Χαριτωμένη! Η κατεγνωσμένη δια τον βίον, κοντά στη διακεκριμένη ως προς τον τρόπον! Η υπόκοσμη δίπλα στην υπέρκαλλη! Το επισυρόμενο μιαντήριο συντροφιά με το ουράνιο ευωδιαστήριο! Ο βόρβορος πλησίον στο θησαυρό!

  Δεν λέγεται, δεν περιγράφεται η αγαθή και σωτήρια αυτή συντυχία! Δεν μου τα είπαν, τα είδα, τα έζησα από πρώτο χέρι. Τα έβλεπα καθημερινά… Περίμενε η τραγική εκείνη ύπαρξη κάθε βράδυ να αδειάσει το σπίτι από ανθρώπινη παρουσία. Ερχόταν με το αυτοκίνητό της. Γονάτιζε και έβαζε το κεφάλι της πάνω στα πόδια της καθήμενης, ανήμπορης σωματικά Γερόντισσας… Δεν μιλούσε. Έκλαιγε μόνο, με κάτι δάκρυα ασταμάτητα, καυτά, θαλερά… 

Η Γερόντισσα έκλαιγε και εκείνη σιωπηλά και την χάιδευε στοργικά στο κεφάλι: «Γλυκό μου κοριτσάκι» την άκουσα και της είπε κάποτε, «να ’ξερες πόσο σε αγαπά ο Χριστός»!

 Κάποτε, μια θερινή βραδιά, καθόταν έξω στην αυλή. Το ίδιο σκηνικό. Αδιαφορούσαν για την έκπληξη ή και την επίκριση των διερχομένων που τις έβλεπαν. Η ευτέλειά μου ευρίσκετο μέσα στο δωμάτιο της Γερόντισσας. Κάτι

Είναι οι Άγιοί μας “Πανταχού παρόντες”;

Από τον Μέγα Βασίλειο μαθαίνουμε ότι οι Άγιοι «πανταχού προφθάνουν, όχι όμως κατά φύσιν και ουσία».Σε πολλά μέρη μπορούν να βρίσκονται τα πνεύματα και οι ψυχές των Αγίων, γι’ αυτό και ενεργούν ταυτόχρονα με διάφορους τρόπους και σε διάφορους τόπους, διά της Θείας Χάριτος.
Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών!

«Αι των Αγίων ψυχαί πανταχού ορώσι και ενεργούσιν», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Μέγας Βασίλιεος.

«Τα των Αγγέλων αναρίθμητα πλήθη. Καί μετά τούτων τα των Πατέρων άγια πνεύματα. Ουδείς γαρ τούτων εστίν ος ουχί πανταχού καθορά» (Λόγος περί παρθενίας ).

 Πως γίνεται αυτό; ο Θεός και η Χάρις του Θεού, υπάρχει πανταχού ως φύση απεριόριστος.
Επειδή λοιπόν οι ψυχές των Αγίων είναι ενωμένες με τον Πανταχού Υπάρχοντα Θεό και της πανταχού Χάριτος του Θεού, γι’ αυτό και αυτές ακριβώς με αυτήν την Χάρη είναι ενωμένες, πανταχού προφθάνουν και ενεργούν.
Όχι κατά φύση και ουσία, γιατί περιορισμένες είναι λόγω της ουσίας τους, αλλά «κατά χάριν και μέθεξιν θείαν».
Μέγας Βασίλειος

Τά πάντα στόν ὅσιο θύμιζαν πώς προέρχεται ἀπό ἀρχαία γενεά, πού ἔμβλημά της εἶχε τή φιλοθεΐα καί τή φιλανθρωπία.

  Από 7 ετών που πήγε στο μοναστήρι, δεν έκοψε τα μαλλιά του, Και από τότε που βγήκαν τα γένια του δεν τα έκοψε (μόνο μία φορά αναγκάστηκε να τα κόψει κατά τόν ἐρχόμό του στήν Ἑλλάδα, γιά τήν ἔκδοση πιστοποιητικοῦ ἰθαγενείας).

 Εἶχε μία μοναδική εὐλάβεια καί ἱεροπρέπεια. 

Ἦταν σχετικά ὑψηλοῦ ἀναστήματος, λεπτός, μέ πονεμένο, ἀλλά φωτεινό πρόσωπο, διαπεραστικό βλέμμα,ὁμιλία προσεκτική,κινήσεις λίγες, σκέψεις περιορισμένες, ἀπερίεργος, ἀφιλάργυρος, ἐγκρατής, συνετός, σώφρων, σεμνός, ὑπομονετικός καί καλοκάγαθος. Τά πάντα στόν ὅσιο θύμιζαν πώς προέρχεται ἀπό ἀρχαία γενεά, πού ἔμβλημά της εἶχε τή φιλοθεΐα καί τή φιλανθρωπία.

Οσιος Γεώργιος Καρσλίδης

Βασιλού Αυξεντίου, η σύζυγος του Γρήγορη Αυξεντίου

Βασιλού Αυξεντίου, η σύζυγος του Γρήγορη Αυξεντίου
«Αγάπησα τον Γρηγόρη Αυξεντίου!»
Δήλωσε στη μοναδική της συνέντευξη η Βασιλική Αυξεντίου κι η ομολογία της αυτή αποτυπώθηκε μαζί με τη φωτογραφία της στο εξώφυλλο του περιοδικού: “Times of Cyprus”

  Με στέφανα γάμου από κλαδιά του ευλογημένου δέντρου της ελιάς και με δακτυλίδι δανεικό από τον Χρήστο Αγρότη, τους γάμους του επικηρυγμένου Γρηγόρη Αυξεντίου και της εκλεκτής της καρδιάς του Βασιλική τέλεσε το βράδυ το βράδυ της 10ης Ιουνίου 1955, ο παπαΣταύρος Παπαγαθαγγέλου στο Μοναστήρι
της Αχειροποιήτου με κουμπάρες τους την παπαδιά και την Ελένη Κασσιανού, κουμπάρους τους, τον Ανδρέα Μαλέκο και τον Καραβιώτη Αγωνιστή Φιλή Χατζηδαμιανού.
Η χήρα του Αγωνιστή Ήρωα Αυξεντίου αγκαλιάστηκε ως νύφη και ως μία ακόμα θυγατέρα τους απο τους γονείς του Αυξεντίου κι απο την μοναδική του αδελφή Χρυσταλλού, έμπρακτα με την απέραντη αγάπη τους!
Το μικρότερο της βρέφος η αδελφή του Αυξεντίου, Χρυσταλλού το έδωσε στην νύφη και σύζυγο του αδελφού της βαφτίζοντάς το: «Γρηγορία» είς μνήμη και τιμή του Αγωνιστή!
Αιωνία να είναι η μνήμη της!Στου Παραδείσου το φως η ψυχή της!
Καλή της αντάμωση ψυχής με τον Σταυραετό του Μαχαιρά!

Στις φωτογραφίες:
1. Η Βασιλική Αυξεντίου στο εξώφυλλο του περιοδικού και 2.Ο Πιερής Αυξεντίου με τη θυγατέρα του Χρυσταλλού και τα έξι της παιδάκια και δίπλα του η νύφη του Χρυσταλλού η οποία βαστά μες την αγκάλη της το μωρό Γρηγορία το οποίο της ανατέθηκε να μεγαλώσει ως παιδί δικό της και του Ήρωα!

Δέσποινα Αικατερίνης Ανδρέα Τενίζη

Σαν σήμερα 146 χρόνια πριν, στις 27 Απριλίου 1877 γεννιέται ο Άγιος Λουκάς

Σαν σήμερα 146 χρόνια πριν, στις 27 Απριλίου 1877 η Μαρία Κούντριμ φέρνει στον κόσμο ένα μωρό που έμελλε να γίνει ένας σπουδαίος επιστήμονας γιατρός και μετέπειτα ο θαυμαστός Άγιος Λουκάς της Κριμαίας! Πόσα χρωστάμε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί σ' αυτήν την μητέρα.
Στη φωτογραφία η μητέρα του Αγίου με την εγγονή της Βέρα Προζορόφσκαγια (κόρη του Βλαδίμηρου, αδελφού του Αγίου Λουκά) στο Τσερκάσι.

ΠΗΓΗ

Γέροντας Θεόκλητος Μπόλκας ~ Γνωριμία με τον Άγιο Παΐσιο

                             

  O Ηγούμενος του Ιερού Ησυχαστηρίου «Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης» που βρίσκεται στο Βατοπαίδι Χαλκιδικής, το οποίο συστάθηκε με προτροπή και την ευχή του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη κατά το έτος 1986, μιλάει για τη γνωριμία και τη βιωματική του σχέση με τον Όσιο Παΐσιο.

http://www.agiospatrokosmas.gr

Ο άνθρωπος είναι σαν ένα ηλεκτρικό σκεύος, είναι δημιουργημένος για να λειτουργεί με την χάρη του Θεού

 Ο άνθρωπος είναι σαν ένα ηλεκτρικό σκεύος, είναι δημιουργημένος για να λειτουργεί με την χάρη του Θεού, όπως το ηλεκτρικό σκεύος είναι κατασκευασμένο για να λειτουργεί με το ηλεκτρικό ρεύμα.
Όταν, λοιπόν, ο άνθρωπος παύει να είναι δεκτικός της χάρης του Θεού αχρηστεύεται. Όπως και το ηλεκτρικό σκεύος, όταν παύει να είναι δεκτικό του ηλεκτρικού ρεύματος αχρηστεύεται.

Dimitri Lalushi

Μεγάλο πράγμα να έχεις φύγει από τη ζωή και να έχεις αφήσει πίσω κάποια λουλούδια στις έρημες καρδιές των ανθρώπων.

 

 Tελικά «επιτυχία» σε αυτή τη ζωή, μέσα σε πολλά εισαγωγικά, είναι στην κηδεία σου να σε ακολουθήσουν άνθρωποι που θα πουν μια καλή κουβέντα.

  Άνθρωποι που θ' ανάψουν ένα κεράκι στη νεκρώσιμη ακολουθία σου και θα πούνε ένα : 

«Ευχαριστώ» σε σένα και ένα «Ανάπαυσον τον δούλο σου » στον Θεό. 

Έναν καλό λόγο που δεν θα είσαι «παρών» να τον ακούσεις, αλλά θα τον ακούσει ο Θεός.

 Μεγάλο πράγμα να έχεις φύγει από τη ζωή και να έχεις αφήσει πίσω κάποια λουλούδια στις έρημες καρδιές των ανθρώπων.Δεν χρειάζεται κάτι άλλο τελικά.

π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh .gr

ΚΏΣΤΑΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ "Στο Σταυραητό".

ΚΏΣΤΑΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ
"Στο Σταυραητό". ( Απόσπασμα)
..........
Ἀπὸ ἡμερόδεντρον ἀητέ, θέλω νὰ τρώω βαλάνια,
θέλω νὰ τρώω τυρὶ ἀλαφιοῦ καὶ γάλα ἀπ᾿ ἄγριο γίδι.
Θέλω ν᾿ ἀκούω τριγύρω μου πεῦκα κι ὀξιὲς νὰ σκούζουν,
θέλω νὰ περπατῶ γκρεμούς, ῥαϊδιά, ψηλὰ στεφάνια,
θέλω κρεμάμενα νερὰ δεξιὰ ζερβιὰ νὰ βλέπω.

Θέλω ν᾿ ἀκούω τὰ νύχια σου νὰ τὰ τροχᾶς στὰ βράχια,
ν᾿ ἀκούω τὴν ἄγρια σου κραυγή, τὸν ἴσκιο σου νὰ βλέπω.

Θέλω, μὰ δὲν ἔχω φτερά, δὲν ἔχω κλαπατάρια,
καὶ τυραννιέμαι, καὶ πονῶ, καὶ σβυιέμαι νύχτα μέρα.
Παρακαλῶ σε, σταυραητέ, γιὰ χαμηλώσου ὀλίγο
καὶ δῶσ᾿ μου τὲς φτεροῦγες σου καὶ πάρε με μαζί σου,
πάρε με ἀπάνου στὰ βουνά, τὶ θὰ μὲ φάῃ ὁ κάμπος!

πηγή

Ὁ ἅγιος νεομάρτυς Παναγιώτης ποὺ ἑορτάζουμε στὶς 5 Ἀπριλίου εἶναι Ἅγιος τῆς Ἀναστάσεως!

Ὁ ἅγιος νεομάρτυς Παναγιώτης ποὺ ἑορτάζουμε στὶς 5 Ἀπριλίου εἶναι Ἅγιος τῆς Ἀναστάσεως!

 Ἀνήκει στοὺς χρυσοὺς κρίκους τῆς εὐλογημένης ἁλυσίδας τῶν ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων, ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Ὑπῆρξε φλογερὸς νέος, πλημμυρισμένος ἀπὸ ἀληθινὴ θεοσέβεια καὶ εἶχε τὴν καταγωγή του ἀπὸ τὴν ἡρωικὴ Πελοπόννησο. 

Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, τὸ 1820, τὸν βρίσκουμε νὰ ὑπηρετεῖ ὡς δοῦλος ἕναν Τοῦρκο ἀνώτατον ἄρχοντα, τὸν Ὀσμὰν ἐφέντη ποὺ ἦταν γραμματέας τοῦ πασᾶ τῆς Δαμασκοῦ. Ὁ Παναγιώτης παρέμενε δίπλα στὸν ἀφέντη του, ἐργατικός, εὐγενὴς καὶ πάν τα τίμιος καὶ εἰλικρινής. Ἀκολουθοῦσε μὲ πιστότητα τὸν κύριό του σὲ κάθε ἀποστολή. 

Συνέβη κάποτε νὰ ἔρθουν μαζὶ καὶ οἱ δυὸ στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ ὑποθέσεις τοῦ κράτους τους. Καὶ ὁ Ὀσμὰν ἐπισκέφθηκε τὸ μεγαλοπρεπὲς τέμενος τοῦ Ὀμάρ, ποὺ ἦταν κτισμένο στὰ θεμέλια τοῦ λαμπροῦ ἄλλοτε Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος τῶν Ἑβραίων, ποὺ εἶχε κατεδαφισθεῖ ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα Τίτου τὸ 70 μ.Χ. Ὁ Παναγιώτης, χωρὶς νὰ γνωρίζει ὅτι ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος στοὺς Χριστιανοὺς σὲ μουσουλμανικὸ τέμενος, ἀκολούθησε μὲ ὅλη τὴν ἁπλότητα τὸν ἀφέντη του καὶ εἰσῆλθε στὸ τζαμί. Αὐτὸ ὅμως προκάλεσε ὀργὴ καὶ ἀγανάκτηση στοὺς παρευρισκόμενους Τούρκους. Καὶ κατήγγειλαν ἀμέσως τὴν πράξη τοῦ Παναγιώτη στὸν πασὰ τῆς Δαμασκοῦ, ποὺ συνέπεσε νὰ βρίσκεται καὶ αὐτὸς τότε στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἡ καταγγελία ἦταν ὅτι ὁ Χριστιανὸς αὐτός, ὁ Παναγιώτης, ἐμίανε τὸν τόπο τῆς λατρείας τοῦ Μωάμεθ καὶ ἔπρεπε, σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τοῦ Κορανί­ου, νὰ θανατωθεῖ. Στὸ δικαστήριο ποὺ ἀκολούθησε, ὁ πασὰς προσπάθησε νὰ κάμψει τὸν Παναγιώτη μὲ γλυκόλογα: