Οι Άγιοι Νικόλαος Βελιμίροβιτς και Ιωάννης Μαξίμοβιτς για halloween ως λατρεία του σατανά

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς για halloween ως λατρεία του σατανά:

  Είναι σαφές ότι εμείς, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν μπορούμε να συμμετέχουμε σε αυτό το γεγονός σε οποιοδήποτε επίπεδο, ακόμα και αν έχει ως ετικέτα μόνο την «διασκέδαση» και ότι η συμμετοχή μας σε αυτό είναι μια ειδωλολατρική προδοσία του Θεού μας και της Αγίας πίστης μας!

  Γιατί με τη μίμηση των νεκρών με το ντύσιμο ή την περιπλάνηση στο σκοτάδι, ή την επαιτεία μαζί τους, τότε έχουμε ζητήσει σκόπιμα συντροφιά με τους νεκρούς των παγανιστών, των οποίων ο Κύριος δεν είναι ο Σέλτικ Σάιγουιν, αλλά ο ίδιος σατανάς, ο κακός, που στέκεται ενάντια στον Θεό μου! 

  Η Αγία Εκκλησία μας, μέσω του Ιησού Χριστού, διδάσκει ότι ο Θεός μόνος του στέκεται στην κρίση πάνω σε όλα όσα κάνουμε και πιστεύουμε και ότι οι πράξεις μας είναι είτε για τον Θεό είτε ενάντια στον Θεό!
Κανένας δεν μπορεί να εξυπηρετήσει δύο αφεντικά!

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς καὶ ἡ ἀντίδρασή του ὅταν ἔμαθε γιὰ τὶς σατανικὲς ἐκδηλώσεις τοῦ Halloween

 Στὴν Ἀμερικὴ ὑπάρχει ἕνα ἔθιμο κατὰ τὸ ὁποῖο διοργανώνουν πανηγυρισμοὺς Halloween ὅπου οἱ νέοι βρίσκουν τὴν εὐκαιρία νὰ ντυθοῦν μὲ στολὲς μάγων, δαιμόνων, φαντασμάτων καὶ νὰ ἐπικαλοῦνται σκοτεινὲς δυνάμεις...
 Μία ὁμάδα Ρώσων διοργάνωσαν μία τέτοια ἐκδήλωση, ἕνα σαββατόβραδο, ἐνῶ στὸν καθεδρικὸ Ναό τοῦ Σὰν Φρανσίσκο γινόταν ἡ πρώτη ὁλονυκτία πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης.

 Μὲ λύπη παρατήρησε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς ὅτι πολλοὶ ἔλειπαν ἀπὸ τὴν ὁλονυκτία. Μετὰ ἀπὸ τὴν ἀκολουθία λοιπὸν πῆγε στὸν χῶρο ὅπου ἤξερε ὅτι θὰ γινόταν ἡ χοροεσπερίδα, μπῆκε στὴν αἴθουσα ἀφήνοντας ἔκπληκτους τούς παρευρισκομένους μὲ τὴν παρουσία του ἐκεῖ !

 Ἡ μουσικὴ ἀμέσως σταμάτησε, ἐνῶ ὁ Ἅγιος ξεκίνησε σιγὰ - σιγὰ νὰ περιφέρεται στὸν χῶρο παρατηρώντας τὰ πρόσωπά τους! Δὲν εἶπε κουβέντα ἀλλὰ δὲν χρειάστηκε κιόλας γιατί μόνο μὲ τὴν σεβάσμια παρουσία του μπόρεσε νὰ κεντρίσει τὶς συνειδήσεις τῶν παρευρισκομένων κάτι ποὺ ἦταν φανερὸ ἀπὸ τὴν ὁλοφάνερη κατάπληξη ὅλων!

 Ἀποχώρησε χωρὶς νὰ πεῖ λέξη καὶ τὴν ἑπόμενη μέρα στὴν Ἐκκλησία "κατακεραύνωσε" ὅσους συμμετεῖχαν σὲ αὐτὴν τὴν σατανικὴ ἐκδήλωση καὶ μὲ ἕνα φλογερὸ κήρυγμα ἐξέφρασε τὴν ἱερή του ἀγανάκτηση ἐνῶ κάλεσε ὅλους νὰ ζοῦν εὐλαβικὴ Χριστιανικὴ ζωὴ!

 

Πότε μην πιστέψετε στην προσπάθεια σας πως θα πετύχετε την γλυκειά ευχή του Ιησού, αν δεν κατέβει από άνωθεν...

  Πότε μην πιστέψετε στην προσπάθεια σας πως θα πετύχετε την γλυκειά ευχή του Ιησού, αν δεν κατέβει από άνωθεν.
 Για να κατέβει αυτή η φοβερή ευλογία από τον Ουρανό, χρειάζεται να την τραβήξει η αυτοεπίγνωση, δηλαδή η μοσχοβολημένη θεϊκά, η αληθινή ταπείνωση, η αέναη αυτομεμψία.

 Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Τα χέρια του νεομάρτυρα Χοσέ (Ιωσήφ) Μουνιόθ-Κορτέζ 2 εβδομάδες μετά την δολοφονία του

Ο Χιλιανός νεομάρτυρας Χοσέ (Ιωσήφ) Μουνιόθ-Κορτέζ (+1997)και η μυροβλύζουσα εικόνα της Παναγίας της Πορταίτισσας

Τα χέρια του αδελφού Χοσέ(χωρίς ταρίχευση)δύο εβδομάδες μετά την δολοφονία του,δεν δείχνουν αλλοίωση ενώ είναι φανερά τα σημάδια του μαρτυρικού του θανάτου

Ο Έλληνας ιατροδικαστής διαπίστωσε ότι η δολοφονία του Χοσέ ήταν επαγγελματική και μεθοδική,από δύο ή τρία χειροδύναμα άτομα για να προκαλέσουν όσο μεγαλύτερο πόνο

Brother Jose's hands, with no embalment and two weeks after his murder, showing no corruption but clear signs of his torturous death, The Greek Medical Examiner testified that Jose's murder was done professionally and methodically, likely by 2 or 3 strong individuals, in order to cause the greatest amount of suffering.

πηγή

“Να μη ζούμε με ψέματα”.

 “Έχουμε χάσει τόσο απελπιστικά την ανθρωπιά μας, ώστε για τις σημερινές υλικές αξίες παραδίνουμε όλες τις αρχές μας, την ψυχή μας, όλες τις προσπάθειες των προγόνων μας, όλες τις δυνατότητες για τους απογόνους μας, φτάνει μόνο να μη χαλάσουμε την κακομοιριασμένη μας ζωή”. ...

“Είναι ωραία λοιπόν να ζεις βολικά σ’ όλη σου τη ζωή”.

 “Αραδιάζουμε ψέματα στον εαυτό μας, για να τον καθησυχάσουμε”. 

“Μπορούμε ν’ αρνηθούμε να λέμε αυτό που δεν σκεφτόμαστε”! 

Όποιος θέλει να είναι ειλικρινής και τίμιος “δεν θα γράψει ποτέ, δεν θα υπογράψει ποτέ, δεν θα δημοσιεύσει ποτέ, με κανέναν τρόπο, μήτε μια φράση που διαστρεβλώνει την αλήθεια. Δεν θα προφέρει καμιά τέτοια φράση ούτε σε ιδιαίτερη συζήτηση… Δεν θα ψηφίσει μήτε φανερά, μήτε κρυφά, πρόσωπα που τα θεωρεί ανάξια ή ύποπτα… Με μια λέξη, δεν θα δεχτεί ν’ αρκεστεί σε ημίμετρα… Πρέπει να κάνει ένα τουλάχιστον βήμα απ’ αυτά που προαναφέραμε προς όφελος της αλήθειας ή προς το ψέμα, προς το μέρος της πνευματικής ανεξαρτησίας ή της πνευματικής δουλοπρέπειας. Εκείνος που δεν θα ’χει το θάρρος να υπερασπιστεί την ψυχή του, ας μην υπερηφανεύεται για τις προοδευτικές του ιδέες”.

Aleksandr Solzhenitsyn 

"Γιατί να μάθουμε Ιστορία;Πού μας χρησιμεύουν τα Αρχαία;Σε τι ωφελεί η Αντιγόνη"

"Και ρώταγε ο μαθητής αγανακτισμένος.
"Γιατί να μάθουμε Ιστορία;Πού μας χρησιμεύουν τα Αρχαία;Σε τι ωφελεί η Αντιγόνη";

Και ο δάσκαλος δεν είχε απάντηση να δώσει.
Τον πήρε από το χέρι, τον πήγε στο δάσος κι απλώς του έδειξε τα δέντρα.

Ο δάσκαλος δεν είχε απάντηση να δώσει, γιατί την απάντηση τη δίνει η ίδια η φύση :
Τίποτα δεν αναπτύσσεται με κομμένες ρίζες.

Να παίρνουμε το ΣΩΜΑ και το ΑΙΜΑ του ΧΡΙΣΤΟΥ..Να μπορούμε ν' αντέχουμε τα πάντα..

«...Να κρατήσουμε αυτά που παραλάβαμε από τους πατέρες μας.
Τα Ιερά και τα Όσια της Πίστεως αλλά και του Γένους.Γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό " θα ξυπνήσουμε μία ημέρα και δεν θα λεγόμαστε Ελληνες, κάτι άλλο θα λεγόμαστε", έλεγε ο μακαριστός Άγιος Γέροντας Κύριλλος.
Όμως εμείς να κρατήσουμε άμυνα και με την Χάρη του Θεού να πορευτούμε μέσα στα Μυστήρια της αγίας μας Εκκλησίας.
"Στους Πατέρες της Εκκλησίας μας να τρέχετε", έλεγε και ξανάλεγε ο Όσιος Ιάκωβος," στο Μυστήριο της μετανοίας".
Γιατί κάθε μέρα όλοι μας αμαρτάνουμε, με την σκέψη μας και τις επιθυμίες μας και με τα λόγια μας...
Να καταθέτουμε στο πετραχήλι του Πνευματικού τις ταλαιπωρίες μας και να ξεκινάμε από την αρχή και πάλι από την αρχή ,για να μπορέσουμε να προσέλθουμε στο μυστήριο των μυστηρίων, την Θεία Κοινωνία.
Να παίρνουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και τότε ξαναγεννιόμαστε και γινόμαστε λιοντάρια - έλεγε ο Όσιος Ιάκωβος- και μπορούμε και αντέχουμε στα πάντα.»
( Απόσπασμα από το κήρυγμα του Ηγουμένου της Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ Γέροντος Γαβριήλ, που έγινε στον Ι.Ν.Αγίων Γεωργίου και Ιακώβου, στην Αμμο Βεροίας, την 10/10/2020.)

πηγή

Το φαινόμενο του #MeToo

Ένα ακόμη απόσπασμα από το βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ, "Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος : Kατασκευάζοντας τον λευκό ως αποδιοπομπαίο τράγο" που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τις Εκδόσεις Πατάκη. Αυτή την φορά για το πολυδιαφημισμένο και αγιοποιημένο MeToo και οι παρατηρήσεις του Μπρυκνέρ μοιάζουν πoλύ εύστοχες και για την ελληνική εκδοχή του κινήματος :

 «Σίγουρα δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτό του φαινόμενο (του #MeToo) έχει τις ρίζες του στο Χόλλυγουντ, εκεί όπου ανθεί ο ακραίος ναρκισσισμός σε συνδυασμό με τον αδίστακτο αριβισμό... 

 Η βιομηχανία του θεάματος έχει έναν δικό της τρόπο να δραματοποιεί ό,τι αγγίζει και να οικειοποιείται τη δυστυχία των άλλων. Η βροντερή αγανάκτηση διαδέχεται την ελαφρότητα και τις θεαματικές μεταστροφές. Η βιομηχανία της ψυχαγωγίας δεν τα πηγαίνει και τόσο καλά με τους φιλόδοξους πολιτικούς στόχους, τους οποίους πολύ συχνά ευτελίζει και ματαιώνει. Το #MeToo είναι επίσης ένα συνδικαλιστικό κίνημα προώθησης των γυναικών ηθοποιών, οι οποίες πράγματι είδαν τους ρόλους τους να αυξάνονται θεαματικά το 2019 : πίσω από τις οργισμένες κραυγές, η επαγγελματική φιλοδοξία, η διασφάλιση μεριδίων αγοράς για τις νέες γενιές. Και γιατί όχι; 

Η Παναγία της Ρηνιώς

  Είχα προλάβει να την γνωρίσω την Ρηνιώ και με τρόμαζε το πρόσωπό της καθώς η μύτη της ήταν σαν φαγωμένη από κότες ή από κάτι, τέλος πάντων. Αποκρουστική εικόνα, ιδιαίτερα για ένα πολύ μικρό παιδί, αυτό που ήμουν τότε. Όταν μεγάλωσα και είδα σε εικόνες τους αγίους λεπρούς, τον Ευμένιο Σαριδάκη και τον Νικηφόρο τον λεπρό κατάλαβα....Δεν ήταν λοιπόν τα ποντίκια που της έφαγαν το πρόσωπο όπως μου είχε πει η αδελφή της μάνας μου, που την γηροκόμησε.

  Η Ρηνιώ είχε έρθει από την Μικρά Ασία, από το Σεβντίκιοϊ το γραφικό χωριό της Σμύρνης, μετά την καταστροφή. Ξεκίνησε με την οικογένειά της και στον δρόμο χάθηκε η μάνα της. Με μισερεμένες τις καρδιές και τις ζωές τους έφτασαν στην Ελλάδα. Παντρεύτηκαν τα αδέλφια της, έκαναν παιδιά και έστησαν μικρές πατρίδες στις οικίες τους, δίχως ποτέ να ξεχάσουν την πρώτη και μοναδική τους αληθινή εστία. Πρόσφυγες γαρ......

  Την θυμάμαι την προσφυγιά τους όταν πήγαινα στην νεόνυμφη θειά μου, που πήρε γι' άντρα της έναν από τους ανεψιούς της Ρηνιώς. Φαινόταν η αρχοντική τους προσφυγιά στον τρόπο που φύτευαν τ' αμπέλια τους σαν να φύτευαν την γη της Σμύρνης, στον τρόπο που ετοίμαζαν κρέμες από κερί και λεμόνι για το πρόσωπό τους και φορούσαν μεγάλα καπέλα και άσπρα μαντήλια από πάνω όταν δούλευαν στα χωράφια, για να μην χαλάσει ο ήλιος την αβρή επιδερμίδα και περάσει η φθορά την ψυχή που ήταν ήδη καμένη από την μεγάλη πυρκαγιά της μακρινής τους πατρίδας. Και ο τρόπος που ζούσαν ήταν σαν προσωρινός, με την ελπίδα της δικής τους Εδέμ που κείτονταν ανυπεράσπιστη στα χέρια των Αγαρηνών. Όλα τους μύριζαν τριαντάφυλλο και έφεγγαν Ανατολή...

  Η Ρηνιώ τα πρώτα χρόνια ζούσε μόνη της, στο μικρό δωματιάκι του Συνοικισμού που της έδωσαν. Αργότερα, σαν μεγάλωσε πιο πολύ, ήρθε στον ανηψιό της τον άντρα της θειάς μου κι' εγώ την έβλεπα και κρυβόμουν, τα καλοκαίρια που πήγαινα στο αγρόκτημα.

  Την γηροκόμησαν και μετά έφυγε όχι για Σεβντίκιοϊ αλλά για τον ουρανό. Πάντα ήλπιζα για τον Παράδεισο.

  Πριν λίγες ημέρες στο σπίτι της θειάς μου κοίταζα τις εικόνες στους τοίχους. Μεγάλη συλλογή. Χάρτινες, ζωγραφιστές, του Χριστού μας, της Παναγίας, Αγίων και από κοντά μοναστηριών, μοναχών και άλλων ζώντων και κεκοιμημένων που την συντροφεύουν και την παρηγορούν, μαζί με εκείνες των γονιών και των αδελφών της.

  Της Ρηνιώς δεν είδα φωτογραφία. Προφανώς δεν φωτογραφιζόταν έτσι που ήταν πληγωμένο το πρόσωπό της.

 Είδα όμως μια Παναγία που ήταν δική της. " Αυτή η Τριχερούσα είναι της Ρηνιώς" είπε η θειά μου. Δεν ήξερε αν την έφερε από την πατρίδα αλλά ήξερε πως η Ρηνιώ έβλεπε την Παναγιά της εικόνας να περπατάει στον αέρα του σπιτιού!

"Πώς περπατούσε, δηλαδή;" ψέλλισα εγώ.

 Η θειά μου με κοίταξε σαν να την ρωτούσα κάτι αυτονόητο και είπε απλά: " Τι πάει να πει πως περπατούσε. Περπατούσε. Αφού την έβλεπε η Ρηνιώ στο δωμάτιο " !

anazhthseis-elena

Η Κυριακή μας κρατάει στη ζωή!

Όταν ανοίξουμε τα μάτια μας, αισθανόμαστε ένα αλλιώτικο φως να μας πλημμυρίζει
Πολλοί, επειδή η Κυριακή είναι ημέρα αργίας, βρίσκουν την ευκαιρία να ξεκουραστούν περισσότερο.
Όλη την εβδομάδα, λένε, σηκωνόμαστε νωρίς για να προλάβουμε τις δουλειές μας.
Μία Κυριακή μας μένει.Ευκαιρία για ξεκούραση.
Εμείς όμως διαφορετικά θα σκεφτούμε.
Αφού όλη την εβδομάδα σηκωνόμαστε νωρίς για τις εφήμερες υποθέσεις μας, δεν θα σηκωθούμε την Κυριακή, κατά την οποία με περισσότερη επιμέλεια έχουμε να εργασθούμε το πιο σπουδαίο έργο μας, τη σωτηρία της ψυχής μας;
Ας κατακλιθούμε έγκαιρα το Σάββατο το βράδυ, ώστε και το σώμα μας να αναπαυθεί επαρκώς.
Ας συμπληρώσουμε την ξεκούραση κάποιες άλλες ώρες κατά τη διάρκεια της Κυριακής.
Όχι όμως το πρωί, τότε που η Εκκλησία μας καλεί να λατρεύσουμε τον Θεό και να γευθούμε το πολυτιμότατο δώρο της σωτηρίας μας.
Δεν είναι ο εκκλησιασμός της Κυριακής απλώς ένα καθήκον, που η παράλειψή του επιβαρύνει με κάποιες ευθύνες.
Είναι πρωτίστως ανάγκη της ψυχής, που η μη ικανοποίησή της μας στερεί τη χάρη του Θεού και τη χαρά του.
Όχι από υποχρέωση ή απλώς για την τυπική εκπλήρωση ενός βασικού θρησκευτικού καθήκοντος.
Ετοιμαζόμαστε σύντομα και ξεκινάμε.Οι καμπάνες χτυπούν.
Ο γλυκός τους ήχος δονεί τις χορδές της ψυχής μας.Το πρωινό της Κυριακής είναι το καλύτερο στη ζωή μας.
Αχνοφέγγει το φως της ανεσπέρου ημέρας της Βασιλείας του Θεού στα βάθη της ψυχής μας.
Καλή ευλογημένη Κυριακή!
Π. Νικόλαος

πηγή

Η εξαθλίωση(Μπέρτολτ Μπρεχτ)

«ΤΟ ΡΟΜΑΝΤΣΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ»

ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ

 «Αν κρίνει κανένας από τον αριθμό των ζητιάνων, τείνει να παραδεχτεί πως δεν υπάρχει φτώχεια και δυστυχία. Αναρωτιέμαι συχνά μα πού είναι λοιπόν οι φτωχοί; Κι η απάντησης παντού.
Κρύβονται, θα έλεγε κανείς, πίσω απ' το ίδιο το πλήθος τους.

  Υπάρχουν απέραντες πρωτεύουσες που κατοικούνται αποκλειστικά και μόνο από ένα εξαθλιωμένο πλήθος, μα οι «άθλιοι» αυτοί κρύβονται κυριολεκτικά πίσω απ' αυτό το πλήθος. Δεν μπορεί να τους δει κανένας εκεί όπου όλα είναι όμορφα. Αποφεύγουν τους ωραίους δρόμους. Ύστερα, τον περισσότερο καιρό τους δουλεύουν. Η δουλειά ίσα ίσα είναι που τους κρύβει ακόμα πιο πολύ. Το ότι δεν μπορούν τίποτα να αγοράσουν για να μερώσουν την πείνα τους περνάει απαρατήρητο, γιατί ούτε και πατούν καθόλου στα μαγαζιά, αφού έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να ψωνίσουν τίποτα.

  Ολόκληροι πληθυσμοί φυτοζωούν στο περιθώριο. Η μοντέρνα μορφή της εξαθλίωσής τους μένει σχεδόν απαρατήρητη (ας αφήσουμε που είναι κι ανώνυμη!) Μόνο που, για να φτάσουν τελευταίο σκαλοπάτι της εξαθλίωσης και στον τέλειο

-Αυτό είναι η Κόλαση παιδί μου!

  Τί είναι κόλαση;
Αυτό ρώτησε ένα παιδάκι τον μακαριστό Σιατίστης Παύλο.Του απάντησε ο Αρχιερέας :
-Πες ότι κάποιος άνθρωπος λέει καλά λόγια για σένα σε όλους, σε αγαπάει πραγματικά, ενώ εσύ δεν τον θέλεις και μιλάς συνεχώς εναντίον του παντού. Μαθαίνεις από άλλους, αλλά και από τον ίδιο ότι επιθυμεί να σε επισκεφτεί στο σπίτι σου.
Πώς αισθάνεσαι;
- Δεν έχω μούτρα να τον δω πάτερ.
-Αυτό είναι η Κόλαση παιδί μου.

ΠΗΓΗ

"28 Οκτωβρίου 1952. Δέν ηξεύρω διατί από χθές κυκλοφορούν μέσα μου αλλόκοτα συναισθήματα...

"28 Οκτωβρίου 1952. Δέν ηξεύρω διατί από χθές κυκλοφορούν μέσα μου αλλόκοτα συναισθήματα.Μολονότι από τήν ιστορικήν 28ην τού 1940 έχουν περάσει δώδεκα χρόνια,ξανάζησαν μέσα μου οί αξέχαστες εκείνες ημέρες μέ τίς πολυποίκιλες αναμνήσεις των.

Σπρώχνονται εντός μου οί εντυπώσεις τών ιστορικών εκείνων καί ηρωϊκών ημερών.
Ή μία διαδέχεται τήν άλλην καί από χθές τό βράδυ δέν ξεύρω γιά πιό γεγονός νά πρωτοευχαριστήσω τόν Αγαθό Θεό.
Γιά τήν προστασία πού έδειξε στό έθνος μας;
Γιά τήν τιμή πού μάς έκανε ώστε νά μάς διάλεξη ώς τιμωρούς τής βίας καί τής βαρβαρότητος καί νά γίνουμε ημείς οί αναπτερωταί του φρονήματος τών λαών καί οί οδηγοί πρός τάς αιωνίους πνευματικάς αξίας;
Ή νά ευχαριστήσω τόν Θεόν διά τάς ατομικάς ευεργεσίας κατά τήν στρατιωτικήν μου ζωήν;
Ολόκληρως ή ζωή μου έχει πολλά νά ειπή· τόσα ώστε δέν θά ήτο δυνατόν νά τό κάμη αυτό σέ μιά στιγμή.

 Τώρα μού έρχονται ζωηρά στήν μνήμη μου οί εκδηλώσεις τής αγάπης καί στοργής τού Θεού μόνον κατά τήν 48μηνον στρατιωτικήν μου ζωήν.
Τόση υπήρξεν ή αγάπη καί ή στοργή τού Θεού ώστε, άν μού ήτο επιτετραμμένον νά ειπώ, θά έλεγα ότι σκανδαλωδώς μέ ευηργέτησε καί μέ ηγάπησε.

Είς τήν Τρίπολι... Ή παραμονή εκεί καί ή μή συμμετοχή μου είς τήν επικίνδυνην εκείνη αποστολήν τών συναδέλφων μου, ή οποία απεδεκατίσθη. Είς τό μέτωπο...
Τί έχουν νά ειπούν οί μήνες τού μετώπου!
Πόσα δέν έχει νά μού θυμίση κάθε ημέρα από αυτές!
Αξιωματικούς, γεγονότα, συμβάντα, τά πάντα εχρησιμοποίησεν ή αγαθότης τού Θεού διά νά δείξη τήν αγάπη καί τή στοργή Του.
Εάν τώρα ζώ καί χαράσσω τίς γραμμές αυτές, τούτο τό οφείλω έξ ολοκλήρου είς τάς απείρους εκδηλώσεις τής αγάπης τού Θεού καί είς τήν εύνοιαν Του.

Τίς οίδε είς ποίαν κατάστασιν θά ευρισκόμουν τότε, εάν μέ έπαιρνε από τή ζωή;
Θά ήτο δυνατόν άλλωστε νά ανθέξω είς τάς ατελείωτους καί εξαντλητικάς οδοιπορίας καί τάς ταλαιπωρίας εκείνας είς τίς βροχές, τίς λάσπες καί τά χιόνια;
Ή, καί άν άντεχα, θά ήτο δυνατόν νά τά αντιμετωπίσω μέ υπομονήν καί καρτερίαν; Δόξα είς τόν Δυνατόν, Αίνος είς τόν κραταιόν Προστάτην καί ευχαριστία είς τόν Πάνσοφον Προνοητήν.
Όλη ή ζωή μου καί αί ελάχισται ικανότητες τών δυνάμεων μου, τά πάντα ανήκουν είς Εκείνον πού μού τά εχάρισε . Δέν δικαιούμαι λοιπόν νά διαθέτω τόν εαυτό μου, τάς δυνάμεις μου, τίς ικανότητες μου καί γενικά τή ζωή μου όπως θέλω καί όπου θέλω.

Με ρώτησες τι είναι τελικά ο Έλληνας.Αυτή η εικόνα σου κάνει;

Παλικαρά μου,πάρε το βλέμμα σου από τους Γερμανούς.
(Τόσοι για έναν.Έτσι, για να πάρουν όλοι τους, όχι λίγη,αλλά ολάκερη την αμαρτία επάνω τους).
Και στόχευσε στο παράστημα του ενός.
Στο σπάνιο της στάσης του.
Στο άφθαστο της αξιοπρέπειάς του.
Στο δυσεύρετο της τόλμης του.
Στο απίθανο της αφοβίας του.
Δεν παρακαλάει.
Δεν εκλιπαρεί.
Δεν πέφτει στα πόδια.
Δεν μυξοκλαίει
Δεν ενδίδει.
Δεν συμβιβάζεται.
Βαστάει ψηλά το κεφάλι.
Τους κοιτάει στα μάτια.
Χωρίς ίχνος εκδικητικότητας.
Σαν Άγιος μπροστά στους δημίους του.
Κι έτσι τραβάει προς τον θάνατο,που εκείνος μοναχά απ΄όλους τους ξέρει πως είναι Ζωή.
Γιατί την κρίσιμη ώρα, που μια βολά μονάχα έρχεται στη ζωή του ανθρώπου, μάς δείχνει πως είναι να γεννήθηκες και να παραμένεις Έλληνας...
Μέχρι το τέλος.

ΥΓ: Μακάρι να λαθεύω, αλλά τέτοιες κρίσιμες ώρες θα κληθείτε να διαχειριστείτε.
Και σεις και τα παιδιά σας.
Ετοιμαστείτε και ετοιμάστε τα.
Μες στις εκκλησιές των Ναών και των σπιτιών σας.Και στα σχολειά σας.
Κρεμάστε αυτήν την εικόνα πάνω από τον πίνακα
και κάτω από τον Χριστό.
Και όταν θα σας ρωτάνε τα πιτσιρίκια σας"τι σόϊ είναι ο Έλληνας",
αυτό να τους δείχνετε.
Ετοιμαστείτε και ετοιμάστε τα,το λοιπόν.
Και μεις από κει πάνω θα σας κοιτάμε.
Περήφανοι για τα παιδιά και για τα' γγόνια μας...
Κοιτάξτε ν΄αργήσετε να μας έρθετε.Μα θα σας περιμένουμε.
Μια αιωνιότητα να΄μαστε μαζί...

amfoterodexios

Όταν "με το καλό" μας ξεπεράσουν για να δούμε πόσο ανεκτικοί θα είναι στην θρησκεία και τις γιορτές της μειονότητας

Εδώ απλά να σας θυμίσω ότι η χιτζάμπ είναι σύμβολο καταπίεσης της γυναίκας και, όσο ακόμα τουλάχιστον δεν μας ξεπερνούν δημογραφικά οι μουσουλμάνοι, η Ορθοδοξία ήταν η πίστη στην οποία είχαν αποταθεί το σύνολο των εκλεκτών που πολέμησαν την 28η.

Όταν "με το καλό" μας ξεπεράσουν, επειδή το δεχτήκαμε ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ με την ψήφο μας ή την απόχη μας ή εξαιτίας των πεποιθήσεων πολυτελείας μας ότι για να γεννησουμε 3 παιδιά χρειαζόμαστε εισόδημα άνω των 40.000 τον χρόνο τοτε θα το αφήσουμε στην διακριτική τους ευχέρεια για να δούμε πόσο ανεκτικοί θα είναι στην θρησκεία και τις γιορτές της μειονότητας. Αυτά.

Ραφαήλ Καλυβιώτης.

"Όταν η ψυχή φτερούγιζε έξω από τα συρματοπλέγματα..."

"Accidental Music".

Εμπνευσμένη από τους μουσικούς της Τερεζίν είναι αυτή η ελαιογραφία του Samuel Bak,

ενός πολωνο-εβραίου ζωγράφου και συγγραφέα που επέζησε του Ολοκαυτώματος.

Τα χρόνια ήταν δύσκολα. Όμως ο κόσμος είχε ανάγκη τη μουσική. Να πάρει δύναμη, ν' ανεβεί στα φτερά της, να πετάξει ψηλά! Ν'ανασκουμπωθεί, να διεκδικήσει, να πιστέψει σε ό,τι φάνταζε αδιανόητο, ασύλληπτο κι έξω απ΄την κοινή λογική!!
Ήταν η δυνατή ψυχή, που αψηφούσε τη σκανδάλη και φτερούγιζε έξω από τα συρματοπλέγματα...

Στο τσέχικο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τερεζίν είχαν μεταφερθεί πολλοί συνθέτες πρωτοποριακής μουσικής, που έστησαν τη μουσική ζωή μέσα στο γκέτο.
Προικισμένοι, πολυτάλαντοι καλλιτέχνες κρατούσαν με τη μουσική τους, ανθισμένη την ελπίδα σε στιγμές που δίπλα τους λυσσομανούσε ο θάνατος...

H Tερεζίν ήταν ένα από τα λίγα στρατόπεδα με τόσο έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη των Ναζί, έστω και αν αυτό γινόταν για να παραπλανηθεί η κοινή γνώμη από τις πραγματικές προθέσεις τους.

Βίκτορ Ούλμαν, Χανς Κράσα, Πάβελ Χάας ...

Ανάμεσά τους και ο Γκίντεον Κλάιν που μεταφέρθηκε εκεί λίγο μετά τα είκοσι.

Ψηφιοποίηση 2000 Υμνογραφικών Κειμένων..!

Ψηφιοποίηση Υμνογραφικών.

Με την βοήθεια του Θεού, ολοκληρώνεται μία εργώδης προσπάθεια 20 περίπου ετων, που αφορά στην ψηφιοποίηση υμνογραφικών έργων (Ακολουθιών, Παρακλητικών Κανόνων, Χαιρετισμών, Εγκωμίων, Εκλογών).

Το εγχείρημα ξεκίνησε με υπόδειξη των ήδη μσκαριστών Καθηγητών Δημ. Τσάμη και Ιω. Φουντούλη. Σήμερα 2.000 υμνογραφικά (τα 100 δικά μας), βρίσκονται αναρτημένα στην ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΑ σε νέα πληκτρολόγηση, διορθωμένα, τεχνικώς ομογενοποιημένα, στη διάθεση των φιλακολούθων Χριστιανών.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΑ Ὑπεύθυνος: Ἀντ. Μάρκου, Καθηγητής Ἁγιολογίας
Ἰστοσελίδα τοῦ Κέντρου Ἁγιολογικῶν Μελετῶν ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ

Μερικές ντουφεκιές για την τιμή των όπλων;

Γεράσιμος Γ. Πετράτος

Αλέξανδρος Αλεξανδράκης, «Μέχρις εσχάτων»., λάδι σε καμβά, 1951.

Επειδή τέτοιες μέρες ακούγονται διάφορα, θέλω να ξεκαθαρίσω πώς έγιναν εκείνα τα πράγματα στις 28 Οκτωβρίου 1940.

  Λοιπόν, πάει ο Γκράτσι μια νύχτα με φεγγάρι, που έλεγε η Βέμπο, στον Μεταξά και του λέει τα καθέκαστα. Ο Μεταξάς σκέφτεται αμέσως ότι την απόφαση γι’ αυτά δεν πρέπει να την πάρει δικτατορικά αλλά πρέπει να αποφασίσει δημοκρατικά ο ίδιος ο Λαός. Και έτσι του απαντάει «Alors c᾽est le plébiscite». Ο Γκράτσι δεν καταλαβαίνει γρι, γιατί ως καραφασίστας δεν έμαθε ποτέ για εκλογές και δημοψηφίσματα και του λέει «Une traduction s'il vous plaît». Ο Μεταξάς επαναλαμβάνει «Alors, c᾽est le référendum». Και ο Γκράτσι πάει τρέχοντας στην Πρεσβεία του να βρει ΓαλλοΙταλικό λεξικό. Και έτσι εγένετο το referendum, το δημοψήφισμα.

   Επειδή η κατάσταση ήταν επείγουσα, ο Μεταξάς διέταξε να τυπωθεί ένα ντραφτ, στα γαλλικά βέβαια, που είχε στο περιθώριο προσωπικές σημειώσεις του Γκράτσι. Κανένας δεν είδε ποτέ το τελικό κείμενο. Όπως επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα, εκτός από γουρούνι στο σακί υπάρχει και δημοψήφισμα στο σακί. Ο πονηρός ο δικτάτορας πολύ ύποπτα έβαλε στο ψηφοδέλτιο πρώτα το ΝΑΙ και μετά το ΟΧΙ. Το δημοψήφισμα, όμως, έβγαλε το ΟΧΙ με ένα πρωτοφανές 95%. Το 5% που ψήφισε ΝΑΙ ήταν Ιθακήσιοι και Κεφαλονίτες συμπατριώτες του Μεταξά και οι οπαδοί του τιμημένου ΚΚΕ, γιατί ήξεραν ότι ο Μουσολίνι ήταν κολλητάρι του Χίτλερ που ήταν φιλαράκι και σύμμαχος του Πατερούλη Στάλιν, με συνθήκη παρακαλώ.

  Αυτή ήταν η μοναδική φορά που ένα δημοψήφισμα από έναν δικτάτορα δεν πήρε 95% ΝΑΙ. Ο Μεταξάς το σκέφτηκε για λίγο αλλά τελικά δεν έκανε το ΟΧΙ ΝΑΙ. Είπε, όπως γράφει στα απομνημονεύματά του, «Δικτάτορας είμαι, όχι κατσαπλιάς». Εκάλεσε τον Γκράτσι και του είπε απλά «Alors, c'est la guerre”. Υπέθεσε ότι ο μακαρονάς είχε μάθει ότι η κάλπη έβγαλε ΟΧΙ. Έτσι πολιτογραφήθηκε ότι ο Μεταξάς είπε μόνο «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο», και το ΟΧΙ το είπε ο Λαός. Γι’ αυτό ο εγκυρότατος προοδευτικός Τύπος, με επικεφαλής τον Ριζοσπάστη, γράφει πάντα τέτοια εποχή ότι το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς άλλα ο Λαός. Έχουν απόλυτο δίκιο. Ο Γκράτσι δεν γράφει πουθενά στο βιβλίο του[1] ότι ο Μεταξάς του είπε «ΟΧΙ».

  Και τώρα να σοβαρευτούμε. Για δεκαετίες η Αριστερά και τα έντυπά της μας λένε ότι το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς αλλά ο Λαός. Το ποιος είπε τι και πότε το έχει βρει η ιστορία, χωρίς υποσημειώσεις. Αυτή που γράφεται από υπεύθυνους και διεθνώς αναγνωρισμένους ακαδημαϊκούς ιστορικούς των Βαλκανίων, όπως η Jelavich[2] και ο McNeill[3], και όχι από κομματικούς υπεύθυνους ιστορίας. 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε'ΛΟΥΚΑ- Χάσμα μέγα και αγεφύρωτο…(Άσπλαχνοι και Χριστομάχοι)

  Είναι αυτή η παραβολή( Φτωχού Λαζάρου) κατάγιομη από νοήματα, η εμβάθυνση στα οποία, ρίχνει φως άπλετο στις ψυχές μας, εφόσον βέβαια τα πνευματικά μας αισθητήρια δεν έχουν ολότελα απονεκρωθεί…Αλλιώς και νεκρό να δούμε να ανασταίνεται, δεν πρόκειται να καταλάβουμε το ελάχιστο.

  Το βέβαιο είναι, όπως διδάσκουν οι Πατέρες, πως έχουν υπάρξει αναρίθμητες ψυχές κεκοιμημένων αδελφών μας, που θέλουν να μας προειδοποιήσουν για αυτόν τον τόπον της βασάνου. Και αυτός ο τόπος δεν είναι ένας τόπος με καζάνια που κοχλάζουν…μακάρι να ταν έτσι! 

Ακούγαμε πρόσφατα έναν άγιο των ημερών μας να κηρύττει(σ.σ. π.Αθανάσιος Μυτιληναίος). Ας μην απορούμε! Ας αφουγκραστούμε τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, που θέλουν να μας γνωστοποιήσουν, όσα ο λόγος ο Άγιος της Γραφής, δια των προφητών και των Αγίων Πατέρων, όντας τόσο προσβάσιμος, ιδίως σήμερα, μας φανερώνει! 

Ο τόπος της βασάνου, είναι η θέα του Θείου Φωτός ως πυρ…ως φωτιά, που δεν αντέχεται και σε καίει! 

Το ίδιο Φως που για τον φτωχό, βασανισμένο και περιφρονημένο Λάζαρο αλλά και για όσους μετανοημένους και ενωμένους με τον Ζωντανό Θεό πορευθούν εις Ανάστασιν Ζωής είναι αιώνια φωτιστικό και υπέροχα ευχάριστο, …ὁ ἐγείρων ἀπὸ γῆς πτωχὸν καὶ ἀπὸ κοπρίας ἀνυψῶν πένητα τοῦ καθίσαι αὐτὸν μετὰ ἀρχόντων, μετὰ ἀρχόντων λαοῦ αὐτοῦ (Ψαλ. 112.7-8), το ίδιο ακριβώς Φως θα είναι χωρίς τέλος καυστικό και βασανιστικό για όσους φαύλους αμετανόητους, πλεονέκτες, ανοικτίρμονες, υβριστές, αποστατούντες και βλασφημούντες το Άγιο Όνομα του εν Τριάδι Θεού θα πορευθούν εις Ανάστασιν κρίσεως. 

Και σε αυτό το σημείο θα σταθούμε ιδιαιτέρως.

«Εγώ ξύλινους και πέτρινους θεούς δε θα προσκυνήσω ποτέ!»

«Εγώ ξύλινους και πέτρινους θεούς δε θα προσκυνήσω ποτέ!»

Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ρωμαῖα +29 Ὀκτωβρίου

Αναλυτικά η βιογραφία της αγίας εδώ. Ας έχετε/έχουμε τις πρεσβείες της προς το Χριστό για όλο τον κόσμο.

Διαβάστε και-ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΘΑΥΜΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ...ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ!

Μου ζητάς την διεύθυνση του αδερφού σου. Σου την γράφω: "Πάνθεον Ηρώων"

ΕΝ ΜΑΡΤΙΝΩ ΤΗ 25η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940

Παιδί μου

Μου ζητάς την διεύθυνση του αδερφού σου.

Σου την γράφω: "Πάνθεον Ηρώων"

Σφίξε την καρδιά σου.

Σε φιλώ

Ο πατέρας σου

«Το κομποσχοινάκι είναι θαυματουργό!».

«Το κομποσχοινάκι είναι θαυματουργό!».

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε'ΛΟΥΚΑ-«Εδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί»

Αποστολικό ΙΘ’ Επ. 

  Ένας από τους ενδοξότερους αποστόλους όπως γνωρίζουμε αδελφοί μου είναι ο Απ. Παύλος. Οι αγώνες και τα παθήματα του είναι τόσα πολλά που δεν είναι εύκολο να τα περιγράψει κανείς.

  Οι συκοφαντίες και οι διωγμοί και οι ταλαιπωρίες από εχθρούς αλλά και από ψευδαδέλφους που προσπαθούσαν να αμφισβητήσουν το αποστολικό του έργο και να το υποσκάψουν, είναι πολλές. Άνθρωποι καιροσκόποι και ύπουλοι που αποσκοπούσαν στο δικό τους συμφέρον.

 Όλα αυτά αναγκάζουν τον μεγάλο αυτόν της Εκκλησίας Απόστολο να απολογηθεί και να ανατρέψει τις συκοφαντίες αλλά και απαριθμήσει τους αγώνες του για την διάδοση του Ευαγγελίου, απαριθμώντας παράλληλα τα παθήματα αλλά και τις χάρες του Θεού προς αυτόν.

 Αυτό δεν το κάνει από έπαρση και εγωισμό αλλά για να δείξει την παρουσία του Θεού στην ζωή του. Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι αν προσέξουμε τους κινδύνους, τις ταλαιπωρίες και τις ασθένειες που τον συνοδεύουν στην ζωή του, αυτό που τον ενδυναμώνει πάντοτε ήταν η χάρη και η προστασία του Θεού.

Μην κλαις ρε μάνα, είσαι η Ελλάδα ρε μάνα. Γι' αυτήν πάω να πολεμήσω και θα νικήσω ρε μάνα

"Μάνα, όταν δεις τα παιδιά μου, να τους πεις ότι τελευταία φορά με είδες να φυλάω την εικόνα του Αη Γιώργη. Μην κλαις ρε μάνα, είσαι η Ελλάδα ρε μάνα. Γι' αυτήν πάω να πολεμήσω και θα νικήσω ρε μάνα,

ΝΑΙ, ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ!!" 

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΕΖΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΕΤΩΝ 35
Σκοτώθηκε σε μάχη 27 ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου. Αναφορές λένε ότι σκότωσε 400 Ιταλούς στρατιώτες!

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

«Εἶμαι γενικός ἐφημερεύων ἰατρός στό “Κρατικό Νοσοκομεῖο Νοσημάτων Θώρακος”, τήν ἡμέρα πού οἱ σιδερόφρακτες φάλλαγγες τῶν Γερμανοιταλῶν μπαίνουνε στήν Ἁθήνα....

Απόσπασμα από το βιβλίο
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΜΑΚΙΩΤΗΣ
1891 - 1967
Στά βήματα τῆς ἁγιότητας

 «Εἶμαι γενικός ἐφημερεύων ἰατρός στό “Κρατικό Νοσοκομεῖο Νοσημάτων Θώρακος”, τήν ἡμέρα πού οἱ σιδερόφρακτες φάλλαγγες τῶν Γερμανοιταλῶν μπαίνουνε στήν Ἁθήνα. Ἁπερίγραπτος ὁ πανικός· ὁ κόσμος τά ’χει χαμένα. Λίγοι διατηροῦσαν μιά σχετική ψυχραιμία.

  Ἡ φυγή πού εἶναι ἡ πρώτη καί χειρότερη ἐκδήλωση τοῦ πανικοῦ ἀρχίζει νά μέ κυριεύει. Δύο φορές πέταξα τήν μπλούζα μου, δύο φορές τήν ξαναφόρεσα… Θά μείνω πιστός στό χρέος μου. Ἔτσι μοῦ λέει ἡ συνείδησή μου… Χαλασμός κόσμου ἀπό ἀεροπλάνα, τάνκς, αὐτοκίνητα, μοτοσυκλέτες. Κατέβαιναν ἀπό τά βόρεια προάστια πρός τήν Ἁθήνα. Μαυρίλα στόν οὐρανό, στίς ψυχές μας. Τό μίσος ἀντικατέστησε τόν τρόμο. Ἐκδίκηση διαδέχτηκε τό μίσος, καί ὅλα μαζί φέραν ἕνα κλάμα, ἕνα παράπονο. Καί ἔφτανε τό παράπονο στόν οὐρανό, γέμιζε τήν γῆ, τά κτίρια τοῦ Νοσοκομείου, τούς ἀνθρώπους, ἀρρώστους καί προσωπικό, ἔμπαινε βαθιά μέσα τους, στήν καρδιά τους πού ἔτρεχε αἷμα, στά μάτια τους, πού δέν ἔβλεπαν ἀπ’ τά δάκρυα…

 Μέ καλεῖ ἐπειγόντως ὁ Γενικός Διευθυντής στό γραφεῖο.
– Μή ξεχνᾶτε, μοῦ λέει, πώς σήμερα εἶστε ὁ γενικός ἐφημερεύων ἰατρός τοῦ Ἱδρύματος. Ὅ,τι καί ἄν συμβεῖ θά μείνουμε καί οἱ δύο στίς ἐπάλξεις μέχρις ἐσχάτων! Ψυχραιμία! Καί μόνη κυρίαρχη σκέψη μας τό ΚΑΘΗΚΟΝ!
Σηκώνεται καί πιάνοντάς μου τούς ὤμους μέ τά δύο του χέρια μοῦ λέει σέ τόνο ἀποφασιστικό πού δέν ἐπέτρεπε καμιά ἀντίρρηση:
– Ἄκου τήν πρώτη ἐμπιστευτική διαταγή μου: Στόν οἶκο ἀδελφῶν τοῦ Νοσοκομείου μας (νεόκτιστο κτίριο ἀχρησιμοποίητο ἀκόμα) νά μεταφερθοῦν τώρα ἀμέσως τούτη τή στιγμή βαρέως πάσχοντες ἐκ τοῦ στρατιωτικοῦ περιπτέρου, τάχιστα ὅμως, ἐπανέλαβε.
Κλείνει τήν πόρτα καί μοῦ ἐξηγεῖ·
– Αὐτοί, οἱ Γερμανοί, μόλις ἔρθουν, θά ἐπιτάξουν τά κτίρια Νοσοκομείων. Μή βροῦν ἄδειο τόν οἶκο ἀδελφῶν. Θά μᾶς τόν πάρουν! Τήν φυματίωση τήν φοβοῦνται. Ὅλοι νά εἶναι βαριά ἄρρωστοι! Μπῆκα στό νόημα. Θαύμασα τήν εὐψυχία, τόν πατριωτισμό, τήν ἀποφασιστικότητα τοῦ Γενικοῦ, τοῦ Μάνθου Μ.
Ὡς τό μεσημέρι, εἴκοσι δύο βαριά ἄρρωστοι εἶχαν τοποθετηθεῖ σέ θαλάμους δεξιά καί ἀριστερά τῆς κυρίας εἰσόδου τοῦ οἴκου ἀδελφῶν.

  Τήν ἄλλη μέρα τό πρωΐ δέν πρόφθασα νά παραδώσω ἐφημερία, ὅταν κυριολεκτικά εἰσέβαλαν στό Νοσοκομεῖο μέ δαιμονιώδη θόρυβο τέσσερις γερμανικές μοτοσυκλέτες μέ ὀκτώ ἐνόπλους Γερμανούς. Σταμάτησαν μπροστά στά γραφεῖα τοῦ Νοσοκομείου, ἐφρούρησαν οἱ δύο στήν εἴσοδο καί οἱ ὑπόλοιποι ὁδηγήθηκαν ἀπό τόν θυρωρό στό γραφεῖο τῆς Γενικῆς Διεύθυνσης. Χαιρέτησαν στρατιωτικά τόν Διευθυντή,πού ψυχρότατα ἀνταπέδωσε τόν χαιρετισμό, καί εὐθύς ἀμέσως μᾶς ἐπέδειξαν πλῆρες σχεδιάγραμμα τοῦ Νοσοκομείου, ὅπου ὁ οἶκος τῶν ἀδελφῶν ξεχώριζε μέ κόκκινο μελάνι.

ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΕΠΕΤΕΙΟΙ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ!

ΝΙΝΕΤΤΑ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ

Ἔχουν περάσει τέσσερεις γενεές καί ἔχουµε ἤδη µπεῖ στήν πέµπτη, πού κάθε χρόνο, µετά τή γιορτή τοῦ Ἁγίου Δηµητρίου, στήν 28η µέρα τοῦ µηνός Ὀκτωβρίου, γιορτάζουµε µιά λέξη: ΟΧΙ.

Αὐτή ἡ λέξη, µέ τά τρία µόνο γράµµατα, µέ τόν τρόπο πού εἰπώθηκε καί µέ τό σέ ποιούς εἰπώθηκε, ἐκφράζει ἀπόλυτα τό ἦθος, τή λεβεντιά καί, ἴσως, τήν ξεροκεφαλιά ἑνός λαοῦ, ὁ ὁποῖος, “ἀντίθετα ἀπό τούς βαρβάρους, ποτέ δέν µέτρησε τόν ἀριθµό τοῦ ἐχθροῦ στή µάχη”. Μέ πιό πολλά λόγια, δηλαδή, αὐτή ἡ λέξη ἐννοοῦσε: Δέν µέ ἐνδιαφέρει πόσοι εἴσαστε, ποιοί εἴσαστε, πόσο δυνατοί εἴσαστε. Αὐτή ἡ γῆ εἶναι δική µου, εἶναι ὁ τάφος τῶν πατέρων µου καί θά γίνει καί ὁ δικός µου καί τῶν παιδιῶν µου καί τῶν παιδιῶν τῶν παιδιῶν µου. Καί δέν τήν διαπραγµατεύοµαι µέ κανέναν. Γιατί ἔχω µάθει νά ζῶ µέ τό κεφάλι ψηλά. Καί νά πεθαίνω µέ τό κεφάλι ἀκόµα πιό ψηλά. Γι᾽ αὐτό δέν φοβᾶµαι κανέναν. Γιατί αὐτός πού ἔχει νικήσει τό θάνατο, δέν ἔχει τίποτα νά φοβηθεῖ.

Αὐτή τή λέξη µέ τά τρία γράµµατα, δέν τήν εἶπε ὁ Ἑλληνικός λαός, ὅπως θέλουν νά ἰσχυρίζονται οἱ σύγχρονοι ἐµπαθεῖς ἀναθεωρητές τῆς Ἱστορίας. Τήν ὥρα πού ἐλέχθη αὐτή ἡ λέξη µέ τά τρία γράµµατα, ὁ Ἑλληνικός λαός κοιµόταν τοῦ καλοῦ καιροῦ, ὅπως, δυστυχῶς, ἐξακολουθεῖ νά κοιµᾶται καί σήµερα, ὅταν οἱ ἡγέτες του λένε τήν ἀντίθετη σέ ἔννοια λέξη µέ τρία γράµµατα καί προσκυνοῦν... (ἡ εὐπρέπεια µοῦ ἀπαγορεύει νά πῶ τί καί ποιούς)!

 Τήν εἶπε ἕνας δικτάτορας, πού ὅµως ἦταν Ἕλληνας καί στρατιώτης. Δέν ἦταν φασίστας, ὅπως θέλουν νά λένε οἱ ἴδιοι δῆθεν ἀναθεωρητές τῆς Ἱστορίας. Γιατί τήν εἶπε στούς φασίστες κι ἄν ἦταν δικός τους, δέν θά τούς ἐναντιωνόταν! Θά τούς ἄνοιγε τά σύνορα καί θά τούς καλοδεχόταν µέ χαµόγελα καί ὑποκλίσεις καί θά ἔλεγε στόν κοιµισµένο λαό ὅτι θά πρέπει νά κάνουµε καί ἐδαφικές παραχωρήσεις γιά νά ἐξασφαλίσουµε τήν εἰρήνη καί τήν εὐηµερία στή χώρα µας! Ὅπως κάνουν οἱ σύγχρονοι µή-φασίστες(!), ἀλλά ...“δηµοκράτες” πολιτικοί µας, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τό ΟΧΙ πολιτικῶς λάθος λέξη, ἐνῶ τό περίφηµο “yes sir”, πολιτικῶς ὀρθότατη ἀπάντηση σέ ὁποιαδήποτε ἐχθρική διεκδίκηση εἰς βάρος τῆς χώρας µας!

Ὁ τότε λαός τῆς χώρας µας, ὅταν ξύπνησε, συντάχθηκε στή συντριπτική του πλειοψηφία µέ τό ΟΧΙ τοῦ δικτάτορα Ἕλληνα στρατιώτη, χωρίς νά τόν ἔχει ψηφίσει, δείχνοντας ὅτι ἡ ψυχή σέ ἕναν λαό, ὅπως καί σέ καθένα ἄνθρωπο, δέν ἔχει σχέση µέ τόν πλοῦτο, τήν ὑπεροχή ἤ τήν ἔπαρση, ἀλλά µέ τήν Πίστη καί τή Δύναµη καί τή Λεβεντιά της. Μιά τέτοια ψυχή, ἑνός λαοῦ, ἤ ἑνός ἀνθρώπου, ἀκόµα καί στήν ἧττα της, ἔχει νικήσει. Ὅπως καί ἡ ἡττηµένη Ἑλλάδα, νίκησε, κατά παγκόσµια ὁµολογία, κερδίζοντας τόν παγκόσµιο σεβασµό καί τούς ἐπαίνους.

Το ξέρω. Θες να γιορτάσεις, μα δεν μπορείς. Βαριέσαι αφόρητα. Άσε τουλάχιστον αυτούς (τους λίγους πια) που ξέρουν τι σημαίνει γιορτή να γιορτάζουν.

                           

  Τι σου ζητάνε; Να γιορτάσεις. Να μην αφήσεις ούτε ένα κύτταρό σου που να μη χαρεί, που να μη σφίξει στην αγκαλιά του τα κατάλευκα σύννεφα, που να σταματήσει τον ήλιο στο μεσουράνημά του, για να μη δύσει ποτέ...

  Τι σου ζητάνε; Να γιορτάσεις. Να δεις το σπιθαμιαίο ανάστημά σου να υψώνεται πάνω από την καθημερινότητα και τις αγωνίες της, τις λύπες της, τις μικρότητές της. Να λαχανιάσεις τρέχοντας με τα χέρια ορθάνοιχτα στις πεδιάδες της δόξας, που άλλοι καλλιέργησαν, για να δρέψεις εσύ τους καρπούς τους...

  Τι σου ζητάνε; Να γιορτάσεις. Να ανοίξεις διάπλατα πόρτες, παράθυρα και φυλλοκάρδια στους ωκεανούς της αιωνιότητας. Να μεταμορφώσεις το πανάκριβο νοίκι τού "μεροδούλι-μεροφάι" στην ατίμητη νίκη της Τροφής που σταυρώθηκε.
Τι σου ζητάνε; Να γιορτάσεις. Και, επειδή ούτε μία εβδομάδα δεν μπορεί να μένει ανεόρταστη στη ζωή, σου 'δωσαν εδώ και πολλούς πολλούς αιώνες μία μέρα τη βδομάδα για να "κάθεσαι", ώστε να μεταμορφώσεις την έπαρσή σου σε ύψωση...

  Τι σου ζητάνε; Να γιορτάσεις. Όπως εκείνοι που ίππευαν τα τραίνα "με το χαμόγελο στα χείλη" για να πάνε να σκοτωθούν, όπως όλοι οι καλοθελητές προφήτες (τέτοιοι υπάρχουν σε κάθε εποχή...) διαλαλούσαν μετά πάσης βεβαιότητος ότι θα συμβεί. Όμως, κανείς δεν σου είπε ότι κάτι τέτοιοι προφήτες της συμφοράς δεν γιόρτασαν ποτέ (σ)τη ζωή τους -- όσα χρήματα κι αν έβγαλαν απ' το ντελάλημα του μηδενός...

  Το ξέρω. Θες να γιορτάσεις, μα δεν μπορείς. Βαριέσαι αφόρητα. Μια γενικευμένη παράλυση νιώθεις σ' όλη σου την ύπαρξη... Και που αναπνέεις, θαύμα είναι... 

 Άσε τουλάχιστον αυτούς (τους λίγους πια) που ξέρουν τι σημαίνει γιορτή να γιορτάζουν. Ίσως παρατηρώντας τους να ακούσεις μια φωνή να σε προτρέπει να "άρεις" και συ τον δικό σου "κράββατον" και να "περιπατήσεις", αφού πρώτα "χαλάσεις" τη στέγη που εμποδίζει τον ουρανό να μπει εντός σου...

Andreas Moratos

Εμείς γιορτάζουμε τη στιγμή που νικάμε τον φόβο και υψώνουμε το ανάστημά μας. Από αυτή τη στιγμή είμαστε ήδη ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ:
Ο Έλληνας δεν αισθάνεται δούλος γιατί δεν υποδουλώθηκε ποτέ πραγματικά.
Στα χρόνια της Ρωμαϊκής κατοχής " ο κατακτημένος κατέκτησε τον κατακτητή με το πνεύμα του..."
Στα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας,δεν έχασε το μπούσουλα.Διατήρησε τη συνοχή και τη συνέχειά του.Διατήρησε το ελληνικό του στίγμα ακόμη και τη στιγμή που δεν υπήρχε ούτε σπιθαμή γης ελληνική.
Έκανε πάνω από 200, άγνωστες στους πολλούς, απόπειρες επανάστασης και ξεσηκωμού, επί τουρκοκρατίας, οι οποίες πνίγηκαν στο αίμα, μα δε σταμάτησε.

Το '40, την ώρα που η μισή Ευρώπη ήταν σύμμαχος των Ναζί και των Φασιστών και η άλλη μισή παραδιδόταν άνευ όρων, ο Έλληνας είπε " ΟΧΙ".
Ο Έλληνας είναι " ο Αμάραντος που φυτρώνει μες στα δύσβατα, στις πέτρες, στα λιθάρια."
Είναι το "κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα που παίρνει χρώματα κι ανθεί και μίσχο και σαλεύει" από "της Δικαιοσύνης τον ήλιο τον Νοητό".
Μιλάει τη " μουσική γλώσσα των Αγγέλων" την ίδια εδώ και χιλιάδες χρόνια, αυτήν που έγινε τροφός για όλες τις άλλες γλώσσες.

Ο Έλληνας δεν έχει υπάρχοντα.Η μόνη του περιουσία είναι η καρδιά του και η ψυχή του η οποία ποτέ ανά τους αιώνες δεν κατέστη δυνατό να τιθασευθεί.
"Όλα να του τα κάψεις, πέτρα στην πέτρα να μην του αφήσεις" δε θα παραδοθεί.
"Ένα αμπέλι, μια ελιά κι ένα καράβι" και ξαναφτιάχνει την Ελλάδα του.
Έσκυψε, γονάτισε να μαζέψει δυνάμεις και περίμενε άλλοτε υπομονετικά, άλλοτε ανυπόμονα " πότε θα κάνει ξαστεριά" για να " πεταχτεί από 'ξαρχής να αντριέψει να θεριέψει".
Κι ας είχε πάντα "το σουγιά στο κόκαλο και το λουρί στο σβέρκο".
Δεν περιμένει τους "Βαρβάρους".Ξέρει καλά πως οι Βάρβαροι ποτέ δεν είναι "λύσις".

Ξέρει πως ακόμη κι αν είναι μόνο "ένα το χελιδόνι" και θα την πληρώσει πανάκριβα, η Άνοιξη θα έρθει.Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Αυτό το θάμα δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μέσα στην ιστορία της φυλής. Δε θα ‘ναι και η στερνή.

Ο Στρατής Μυριβήλης για τον πόλεμο του '40:

«…Αυτή η ομοθυμία των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, με την οποία αντίκρυσαν το φοβερό γεγονός του πολέμου, είναι θαρρώ το πιο σπουδαίο φαινόμενο στην ιστορία του έθνους μας ολόκληρη.

  Η Ελλάδα σύσσωμη, σύψυχη, στάθηκε μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο της Μοίρας και υπαγορεύει το νέο κεφάλαιο της ιστορίας της (…) Αυτό το θάμα δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μέσα στην ιστορία της φυλής. Δε θα ‘ναι και η στερνή. 

 Γιατί η Ελλάδα, μέσα στο προνομιούχο κύτταρο της, είναι ένας αιώνια νέος και ολοζώντανος οργανισμός. Είναι η ίδια η έννοια της νιότης, ενσαρκωμένη σε μια ράτσα εύστροφη, ευφάνταστη, γεμάτη πείσμα και γοητευτική τρέλα. 

Απ’ την άλλη μεριά των συνόρων μας χτυπά ένας λαός 45 εκατομμυρίων. Τον νικούμε γιατί είμαστε μια φυλή αρσενική και λεύτερη, κι είναι μια φυλή από 45 εκατομμύρια σκλάβους. 

Είναι ένας αγώνας άνισος αυτός και οι λαοί του κόσμου, οχτροί και φίλοι και αδιάφοροι, τον παρακολουθούν με κατάπληξη. Ποιο θα ‘ναι το τέλος του;

 Ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό το τέλος. Ολάκερη η δικαίωσή μας στέκεται στην αρχή…»

Πάντα ήθελε να’χει ένα άλογο που θα το φώναζε Ζαμπέτα.

Πάντα ήθελε να’χει ένα άλογο που θα το φώναζε Ζαμπέτα.Μη ρωτάς γιατί, δεν υπήρχε απάντηση.
Πρόσφυγας από τη Σμύρνη στη Σαλονίκη έπιασε δουλειά στα εφτά του χρόνια να βοηθήσει τη μάνα.
Το πρώτο αφεντικό ήταν τσαγκάρης, τρέξε να πεις του ταμπή να φέρει έναν καφέ,
τρέξε να πεις της κυράς να βάλει τη σκάφη να πλυθεί και πηγαίνω, ξέρει κείνη,
τρέξε να ζητήξεις τον παρά από την κοκότα στο ψηλό σπίτι,
έτοιμα τα παπούτσια, άμα δεν πληρώσει μπροστά, τίποτα δεν παίρνει.

Έτρεχε το ξυπόλητο, όλο πληγές οι πατούσες του και το αφεντικό, μια μέρα θα σου φτιάξω ένα ζευγάρι, υποσχόταν βλέποντας τα αίματα, ποτέ δεν τα' κανε.
Σε ένα από κείνα τα τρεξίματα, τα πρώτα ίσως, είδε ένα κάρο που το’σερνε μουλάρι, πώς γίνηκε και πρόσεξε τα ποδάρια του, θαύμασε. και ζήλεψε μαζί.
Ακόμη και το ζώο φορούσε παπούτσια, κάτι σκληρά μαύρα πράγματα.
Οπλές, του είπε η μάνα κι έβγαλε τα χέρια από τα ζεματιστά νερά, ξενόπλενε για να ζήσουν, πίσω στην πατρίδα όμως είχε τελειώσει τις Καλόγριες,άσε, άσε, δεν ήθελε να θυμάται.

Άλλαξε δουλειές, βοηθός στον καφενέ, μια δεκάρα παραπάνω,θεληματάρης σ’έναν μπαξεβάνη που είχε την αφρόκρεμα,όπως έλεγε, για πελατεία, άλλη μια δεκάρα.
Είχε και τα τυχερά του,μερικές από τις υπηρέτριες που παραλάμβαναν τα ψώνια των πλουσιόσπιτων,του έδιναν ένα γλυκό, πιο σπάνια καμιά πεντάρα από το υστέρημά τους,το λυπόταν το ξυπόλητο.
Κι έβγαινε κείνος στο δρόμο και χάζευε τα κάρα που περνούσαν, έτσι του’ρχοταν να αγκαλιάσει τα ζώα από το λαιμό,να φιλήσει το βελούδινο τρίχωμα,να παίξει με τις χάντρες που’ταν κρεμασμένες στο κούτελό και να τα ρωτήσει.
Πού είχαν βρει αυτά τα ωραία τους πατουσάκια και δεν πληγώνονταν τα ποδάρια τους;
Έβαλε παπούτσια για πρώτη φορά στα δώδεκα, στο μεταξύ οι πατούσες του είχαν σκληρύνει τόσο πολύ που δεν τραυματιζόταν πια,μα το κακό είχε γίνει τότε που πάτησε ένα σκουριασμένο καρφί,είκοσι μέρες πυρετό και πύον, του' μεινε μια μικρή κουτσαμάρα,ποιος της έδινε σημασία όταν δεν είχε να φάει.

Στον πόλεμο του ‘40,κανονικά, δεν έπρεπε να πάει λόγω του ποδιού αλλά τον πήρανε,‘βοηθητικό’ λέει, χτυπιόταν κι έκλαιγε η μάνα,
Του τάδε τον γιο τον είχανε βγάλει φυματικό,του άλλου τρελό και δεν πήγε,έμπαινε στα πλουσιόσπιτα για μπουγάδα, μάθαινε.

Ἐμεῖς δέ γονατίσαμε σκυφτοί...

Ἐμεῖς δὲ γονατίσαμε σκυφτοὶ
τὰ πόδια νὰ φιλήσουμε τοῦ δυνατοῦ,
σὰν τὰ σκουλήκια ποὺ πατεῖ μας·
μὰ γιὰ ν' ἀντισταθῇ μὲ τὸ σπαθί,
βρέθηκε σὰν πολὺ στοχαστική,
καὶ σὰν πολὺ ὀνειρόπλεχτη ἡ ψυχή μας.

Μᾶς ταπεινῶσαν ὅλες οἱ ταπείνωσες·
μὲ τὴν ἀπόφαση τὴν ἥσυχη τοῦ ἀνέλπιδου
ρουφήσαμε ὅλους τοὺς καημοὺς κι ὅλους τοὺς τρόμους,
στὴ χώρα ποὺ ὅλες οἱ ζωὲς σὰ φυτρωμένες,
φτερὸ τὴν κάναμε τὴ ρίζα μας, καὶ φύγαμε
μακριὰ στὰ ὁλάνοιχτα πρὸς τοὺς μεγάλους δρόμους.

Κωστής Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου, 1907

Χορός και μνημόσυνο

Έτσι, όταν στέλνουμε τα παιδιά μας στην παρέλαση, όταν γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους (σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν είμαστε) δεν το κάνουμε για το φολκλόρ, ούτε το παίζουμε Ελληναράδες.
Το κάνουμε «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και με την κρυφή ελπίδα τα παιδιά μας να γίνουν «πολλώ κάρρονες» από εμάς.

Επειδή κάθε γιορτή μας ανεξαιρέτως εμπεριέχει τη χαρμολύπη, έτσι και η 28η Οκτωβρίου εκτός από ημέρα αφιερωμένη στην άρνηση στην υποταγή και την υποδούλωση, είναι και μέρα μνήμης.
Ένα πραγματικό μνημόσυνο σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα αυτόν, αποδεικνύοντας πως για αυτά που αξίζει να ζεις, αξίζει και να πεθαίνεις.

Στην φωτογραφία βλέπουμε να παρελαύνουν την 28η Οκτωβρίου του 1946, μανάδες, χήρες και κόρες πεσόντων στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1922.
Αν κάποιος μισεί τον πόλεμο, είναι σίγουρα αυτές οι γυναίκες που έχασαν τα πάντα. Γιατί παρελαύνουν όμως; Για να μην ξεχάσουμε.

Με σεβασμό,
Αννυ Λιγνού

Το βροντερό “ΟΧΙ” των Ελλήνων στις 28 Οκτωβρίου 1940 – Δείτε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της εποχής

«...μεθύστε με τ'αθάνατο κρασί του 21..."

"Αυτό κρατάει ανάλαφρο μες στην ανεμοζάλη,το από του κόσμου τη βουή,πρεσβυτικό κεφάλι,

αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα,

μεθύστε με τ'αθάνατο κρασί του 21..."

Κωστής Παλαμάς,Στη Νεολαία μας,1 Νοεμ.1940

Ζήτω το έθνος!

Χρόνια πολλά σε όλον τον Ελληνισμό όπου γής!

ΠΑΝΩ ΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ!!!

 

Και αν έλεγε ΝΑΙ;

 Επειδή ακούω πολλούς να λένε:''τό λεγόμενο ηρωικό ΟΧΙ άν δέν τό έλεγε καί έλεγε ΝΑΙ θά ήταν ή Ελλάδα σέ άλλη οικονομική κατάσταση καί δέν θά είχαμε θρηνήσει τά χιλιάδες αθώα θύματα'',τους προτείνω να διαβάσουν τον ''Λόγο του Ιωάννου Μεταξά προς τους Ιδιοκτήτας και Αρχισυντάκτας του Αθηναϊκού Τύπου την 30η Οκτωβρίου 1940.

https://www.ioannismetaxas.gr/Anakoinosis%20I.Metaxa%20pros%20Idioktitas%20Athinaikou%20Tupou.pdf

Αναισθησία και αδιαφορία το νέο θανατηφόρο μείγμα πνευματικού καρκίνου.

 Αλήθεια, τι Εκκλησία και τι παπάδες θέλουμε τελικά;
Αν ο παπάς είναι απλά τελετουργός χωρίς να κάνει κηρύγματα και ομιλίες, λέμε γιατί οι παπάδες δεν μιλάνε και δεν διδάσκουν , αν ο παπάς μιλάει, τον κατηγορούμε ότι λέει πολλά παπαδίστικα και δεν μας αρέσει. Αντιμετωπίζουμε δηλαδή την Εκκλησία σαν να είναι talent show για να ψηφίσουμε ποιος θα φύγει και ποιος θα έρθει.

  Καταδικάζουμε και πέφτουμε στην αμαρτία της ιεροκατηγορίας λέγοντας ότι οι παπάδες δεν κάνουν έργο, αλλά στις κατά τόπους Μητροπόλεις, στις ομιλίες που κάνουν οι ιερείς, μαζεύονται τρείς και ο κούκος.
Θέλουμε έναν παπά τελετουργική μαριονέτα ή ένα παπά που θα διδάσκει , θα θεραπεύει και θα έχει πατριωτικό και πατρικό λόγο;
Θέλουμε ένα παπά να διατηρήσει την σήψη σε αυτά που “έτσι τα μάθαμε και έτσι τα βρήκαμε” ή έναν παπά που θα δημιουργεί θα μεταμορφώνει και θα ανακαινίζει με την βοήθεια του Θεού , πάντα με την Ορθόδοξη θεραπευτική;

  Τι Εκκλησία θέλουμε ; Ένα ναό στην ενορία που θα τον βλέπουμε σαν ανάμνηση των Βυζαντινών χρόνων ή να βιώνουμε την Εκκλησία ως σώμα Χριστού και εμείς σαν μέλη στην αγκαλιά της να παλεύουμε για τη σωτηρία;
Είμαστε αναίσθητοι και αδιάφοροι για τα πνευματικά αλλά στην γλώσσα σέρνουμε πρώτοι τον χορό εναντίον των ιερέων και της Εκκλησίας.
Απλά, μικρά, αλλά «καυτά» πνευματικά ερωτήματα που οφείλουμε να τα απαντήσουμε για να καθορίσουμε την πορεία μας, είτε προς τη Βασιλεία των Ουρανών ή προς την απώλεια.

Το σκοτάδι της αμαρτίας

   Σκοτάδι είναι το κακό. Θάνατος είναι. Νύχτα είναι. Μια κατάσταση τόσο κακή, που μας κάνει και δεν βλέπουμε εκείνα που θα έπρεπε να τα βλέπαμε και δεν κάνουμε τίποτε από εκείνα που ήταν το πιο καλό για μας να τα κάναμε!(Αγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

  Ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν βαθύ ποτάμι, που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν σιτάρι, που σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για το σπόρο του Χριστού.
Ο δρόμος Του είναι δύσκολος. Γι' αυτό βαδίζει αργά. Πορεύεται μέσα από λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι' αυτό βαδίζει αργά.
Βαδίζει αργά, γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του εκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα...(Αγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 «Βλέπω ενα σκότος που έρχεται να καλύψη την γην μαζί με μία μεγάλην οργήν. Βλέπω συγχρόνως ότι το φως έγινε σκότος βαθύ, το δε σκότος έγινεν αμέτρητον σκότος. Ω είς ποιόν σκότος βαδίζομεν!»
(† π.Φιλόθεος Ζερβάκος)

 Η Ρωσίδα γερόντισσα Μακαρία (+18 Ιουνίου 1993)είπε: (Εντός παρενθέσεως η ημερομηνία που το είπε.)

– Στους σκοτεινούς ανθρώπους αρέσει να μαυρίζουν την γη, ενώ οι δυνάμεις του κακού πολλαπλασιάζονται. Σύντομα ο καθένας θα ξέρει αυτήν την δουλειά (σ.σ. την μαγεία). Όλα τα ακάθαρτα πνεύματα θα συγκεντρωθούν γύρω από τον κακό (δηλ. τον Διάβολο). Θα τους συγκεντρώσει και θα αρχίσουν. Η ζωή θα είναι άσχημη (28 Οκτωβρίου 1987)

– Οι μάγοι θα καλύψουν όλο τον κόσμο με το σκοτάδι, ενώ χωρίς ήλιο τίποτα δεν θα μεγαλώνει. (18 Φεβρουαρίου 1988)

   - Ὄχι, ἀδέρφια μου. Ἡ ἁμαρτία δὲν θὰ νική­σῃ. Μέσα στὴν κολασμένη καὶ σατανικὴ γενεά μας, στὸ σκοτάδι αὐτό, ὑ­πάρχει φῶς, ἐλπίδα, ἄγκυρα, σωσίβιο. Ποιό εἶ­­νε; Ἂν κάποιος ἀνάμεσά σας, ἄντρας ἢ γυναίκα, εἶνε πολὺ ἁμαρτωλὸς κ᾽ ἔχῃ χρόνια νὰ ἐξομο­λογηθῇ, τοῦ λέω· Ἄνοιξε τὰ αὐτιά σου κι ἄκου­σε σήμερα μιὰ γλυκειὰ φωνή. Σοῦ μιλάει ὁ Χριστὸς καὶ σοῦ λέει· «Θάρσει, τέκνον», ἔχε θάρ­ρος, παιδί μου· «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Μιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας μπο­ρεῖ νὰ κάψῃ τὶς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου.
Φτάνει πιὰ ἡ ἁμαρτία. Ἀρκετὰ δουλέψαμε γιὰ τὸν διάβολο. Τώρα νὰ γυρίσουμε στὸ Χριστὸ καὶ σὰν τὴν πόρνη νὰ φιλή­σουμε τὰ πανά­χραντα πόδια του. Κι ὅταν μιὰ μέρα πεθάνου­με, νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ σφραγίσουμε τὰ χείλη μας μὲ τὰ λόγια «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

(† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος)