Η επιστολή ανακαλύφθηκε από τις σοβιετικές αρχές πληροφοριών και ο Σολζενίτσιν καταδικάστηκε για αυτό το "φριχτό έγκλημα" σε οκτώ χρόνια σε στρατόπεδο εργασίας. Να θυμίσω κάπου εδώ ότι ο ίδιος είχε παρασημοφορηθεί δύο φορές για τον ηρωισμό του με τα μετάλλια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου βʹ τάξεως και του Ερυθρού Αστέρα αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία για το τότε σοβιετικό καθεστώς.Όταν τελείωσε η θητεία του, ο Σολζενίτσιν στάλθηκε συμπληρωματικά σε εσωτερική εξορία στο αγροτικό Καζακστάν. Εκεί ήταν που θα βιώνε μια βαθιά φιλοσοφική και θρησκευτική μεταμόρφωση που θα επηρέαζε το υπόλοιπο έργο μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1956 ο Σολζενίτσιν απελευθερώθηκε τελικά από την εξορία και του επέτρεψαν να επιστρέψει στη Μόσχα, όπου δίδαξε στο γυμνάσιο και άρχισε κρυφά να γράφει το μυθιστόρημά του(οποίος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι). Αυτό ήταν το σπουδαίο μυθιστόρημα του "Μια μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς", περιγράφοντας τη ζωή με τον δικό του μοναδικό τρόπο σε ένα σταλινικό στρατόπεδο εργασίας. Το 1960 ο Σολζενίτσιν διακινδύνευσε να δείξει το χειρόγραφο σε έναν Σοβιετικό εκδότη. Επειδή ο Χρουστσόφ προσπαθούσε να εκκαθαρίσει τη Σοβιετική Ένωση από τον σταλινισμό, ενέκρινε προσωπικά την έκδοση του βιβλίου και έγινε μεγάλη επιτυχία. Αλλά ο Σολζενίτσιν δεν έμεινε δυστυχώς για πολύ αλώβητος. Τα επόμενα έργα απαγορεύτηκαν ως «αντισοβιετικά» και μετά την απομάκρυνση του Χρουστσόφ από την εξουσία, ο Σολζενίτσιν θεωρήθηκε «μη επιθυμητό πρόσωπο» με αποτέλεσμα η KGB να εισβάλει στο σπίτι του μια ωραία πρωία και να κατάσχεσει τα χειρόγραφά του.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Σολζενίτσιν έγραφε κρυφά το magnum opus του "Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ" , μια τρίτομη συγκλονιστική περιγραφή της ζωής στα σοβιετικά στρατόπεδα εργασίας(μαζί με το ''Ιστορίες από την Κολύμα'' του Σαλάμοφ αποτελούν ότι καλύτερο σχετικά με εκείνη την μαύρη περίοδο της Ρωσικής ιστορίας), κρύβοντας τμήματα του χειρογράφου σε σπίτια διάφορων φίλων. Το 1973, αφού η KGB εντόπισε και κατέσχεσε ένα από τα τρία αντίγραφα του χειρογράφου, ο Σολζενίτσιν βρήκε τρόπο να βγει λαθραία ένα αντίγραφο σε μικροφίλμ από τη χώρα και τον Δεκέμβριο κυκλοφόρησε στο Παρίσι.
Οι σοβιετικές αρχές ένιωσαν κάπως περιορισμένες στο τι μπορούσαν να κάνουν για να τιμωρήσουν τον Σολζενίτσιν, ο οποίος είχε ήδη βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1970 και ήταν πλέον παγκόσμιου βεληνεκούς διασημότητα. Το Πολιτικό Γραφείο σκέφτηκε για λίγο να τον καταδικάσει σε ισόβια κάθειρξη, αλλά φοβούμενο τις αντιδράσεις τελικά τον απέλασε στη Δυτική Γερμανία. Ο Σολζενίτσιν εν συνεχεία ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου έζησε και εργάστηκε για σχεδόν ακόμη 20 χρόνια. Ενώ επαίνουσε και θαύμαζε τη δυτική ελευθερία και τις δημοκρατικές αξίες, ο Σολζενίτσιν από την άλλη πλευρά κατά την διαμονή του εκεί επέκρινε τη Δύση για την υποτίμηση και κακή χρήση τους.
Στηλίτευσε επίσης (προφητικά θα έλεγα μιας και επιβεβαιώνονται πλήρως τα λεγόμενα του)με τον πιο εμφατικό τρόπο την πολιτιστική αδυναμία της και την συνεχής απώλεια θρησκευτικού και πνευματικού εδάφους.
Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Σολζενίτσιν επέστρεψε στη Ρωσία, όπου έγινε δεκτός ως ήρωας. Πέθανε τον Αύγουστο του 2008, σε ηλικία 89 ετών.
Θα κλείσω με ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το αριστούργημα του..
«Μου δόθηκε να μεταφέρω από τα χρόνια μου στη φυλακή στη γυρμένη πλάτη μου, που έσπασε σχεδόν από το φορτίο της, αυτή τη θεμελιώδη εμπειρία: πώς ένα ανθρώπινο ον γίνεται κακό και πώς καλό. Στη μέθη των επιτυχιών της νιότης μου ένιωθα πως είμαι αλάνθαστος, και γι’ αυτό ήμουν σκληρός. Στην αδηφαγία της εξουσίας ήμουν δολοφόνος και καταπιεστής. Στις χειρότερες στιγμές μου ήμουν πεπεισμένος ότι έκανα το καλό, και είχα στη διάθεσή μου συστηματικά επιχειρήματα προς τούτο. Και μόνο όταν ξάπλωσα στο σαπισμένο άχυρο της φυλακής αισθάνθηκα τα πρώτα σκιρτήματα του καλού. Σταδιακά μου αποκαλύφθηκε ότι η γραμμή που χωρίζει το καλό και το κακό δεν διατρέχει κράτη ή τάξεις, ούτε πολιτικά κόμματα - αλλά περνά μέσα από την κάθε ανθρώπινη καρδιά - και μέσα από όλες τις ανθρώπινες καρδιές. Η γραμμή αυτή μετακινείται. Ταλαντώνεται μέσα μας όσο περνάνε τα χρόνια. Και ακόμη και στις καρδιές που έχει κυριαρχήσει το κακό, διατηρείται ένα μικρό προγεφύρωμα καλού. Και ακόμη και στις καλύτερες καρδιές διατηρείται μια μικρή γωνιά όπου το κακό δεν έχει ξεριζωθεί.Έκτοτε έφτασα να καταλάβω την αλήθεια όλων των θρησκειών του κόσμου: Παλεύουν με το κακό που βρίσκεται εντός του ανθρώπου (εντός του κάθε ανθρώπου). Είναι αδύνατο να βγει πλήρως το κακό από τον κόσμο, αλλά είναι δυνατό να περιοριστεί εντός του κάθε ανθρώπου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου