Τo ψυχολογικό περιβάλλον των νέων

π. Αθανάσιος Παραβάντσος

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο νεωτερικός πολιτισμός άρχισε να αγγίζει τα όριά του. Νέα οξύτατα προβλήματα αναφάνηκαν, όπως το οικολογικό, η εξάντληση των φυσικών πόρων, οι εθνικιστικές συγκρούσεις, η απειλή πυρηνικού ολέθρου, η μετανάστευση από τον Νότο προς τον Βορρά, ο πολλαπλασιασμός συγκεκριμένων ψυχικών ασθενειών λόγω της μοναξιάς, της απουσίας νοήματος της ανθρώπινης ζωής κ.λπ. Νέα ιδεολογικά και φιλοσοφικά ρεύματα άρχισαν να αναδύονται, τα οποία σταδιακά σχημάτισαν τον μετανεωτερικό (postmodern) τρόπο σκέψης, που επιχειρεί να ξεπεράσει τα ποικίλα αδιέξοδα της νεωτερικής εποχής...

Σύμφωνα με τον μετανεωτερικό τρόπο σκέψης, δεν υπάρχει μία και μοναδική πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αποτελεί ένα ανθρώπινο ψυχοκοινωνικό κατασκεύασμα (constructionism), το οποίο μεταβάλλεται διαρκώς με το πέρασμα του χρόνου. Το νόημα της ζωής δεν σχετίζεται με ανώτερες αξίες και ιδανικά (αφού και αυτά αποτελούν ανθρώπινο κατασκεύασμα), αλλά με τις ατομικές αναζητήσεις του καθενός. Η μετανεωτερική σκέψη παραμερίζει την πειθαρχία και την τάξη και αναζητά την πολυφωνία, τη δημιουργικότητα, τον αυθορμητισμό, το παράδοξο, την αναζήτηση της απόλαυσης, την ανοχή.

Από την άποψη του χρόνου εκείνο που μετρά είναι η απόλαυση του παρόντος και όχι το παρελθόν ως νοήμων ιστορία και το μέλλον ως υπεύθυνη προετοιμασία. Γι’ αυτό και η σημασία του ιστορικού παρελθόντος έχει μειωθεί κατά πολύ στις σύγχρονες μαζικές δημοκρατίες της μαζικής κατανάλωσης. Ο ρόλος της φαντασίας έχει γίνει πανίσχυρος λόγω του πολιτισμού της εικόνας, αλλά και για τον πρόσθετο λόγο ότι στην μετανεωτερική εποχή μας δεν αναγνωρίζεται κανένα γενικό ιστορικό και φιλοσοφικό πλαίσιο που ερμηνεύει τη ζωή, τη φύση ή το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Με άλλα λόγια, έχουμε την αποθέωση της σχετικοποίησης των πάντων, η οποία προστιθέμενη στον γενικευμένο ηδονισμό και την ανοχή προς κάθε είδους πειραματισμό, καταλήγει στο να δικαιώνει όλες τις τάσεις και ορέξεις και να προάγει στο έπακρο τις φαντασιώσεις.
Η ιλιγγιώδης επιτάχυνση των ρυθμών της σύγχρονης ζωής, μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, οδηγεί στη σύγχυση παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος λόγω της ταχύτατης εναλλαγής του. Ο ατομικός ψυχολογικός χρόνος γίνεται

Εκπληκτικό φωτογραφικό αφιέρωμα στα ψηφιδωτά και τα γλυπτά της Μονής Παμμακάριστου

Εκπληκτικό φωτογραφικό αφιέρωμα στα ψηφιδωτά και τα γλυπτά της Μονής Παμμακάριστου στην Κωνσταντινούπολη. Δείγμα της τέχνης της Παλαιολόγιας Αναγέννησης.

https://www.flickr.com/…/72157688159406091/with/37543234084/

Η Μονή Παμμακαριστού αποτελείται από το παλαιότερο κτίσμα του 8ου και 11ου αιώνα και το νεώτερο παρεκκλήσιο του 14ου. Στο παλαιότερο βρισκόταν η σαρκοφάγος του Αλεξίου Α΄ Κόμνηνού. Στο νεώτερο παρεκκλήσιο του 1310 - 1314 βρίσκονται τα υπέροχα ψηφιδωτά, πανάκριβα αριστουργήματα της βυζαντινής τέχνης που διέσωσε το Αμερικάνικο Βυζαντινό Ινστιτούτο.

Έτσι γνωρίζουμε τουλάχιστον που πήγαν τα λεφτά στην Πόλη· έστω μέρος, την ίδια εποχή που το Ναυτικό καταργείται για οικονομικούς, υποτίθεται, λόγους και οι νησιώτες αφήνονται στο έλεος των Φράγκων, οι Θρακιώτες πολίτες πωλούνται σκλάβοι στους Γενοβέζους από τους Καταλανούς και το Άγιον Όρος καταστρέφεται. Οι Ρωμηοί της Δ. Μικρας Ασιας στοιβάζονται πρόσφυγες στα παράλια και στα Πριγκηπονήσια προσπαθώντας να αποφύγουν την Οθωμανική επέλαση και τις Καταλανικές σφαγές.
Αντιστοίχως, στον Αλέξιο Α΄, η Εκκλησία είχε εκποιήσει σκεύη και τιμαλφή για να βοηθήσει ενάντια στην εισβολή των Νορμανδών στον Ελλαδικό.

Ο νοητικός μόχθος, καθώς οι Οθωμανοί αποβιβάζονται στην Ευρώπη λίγο αργότερα, επικεντρώνεται στις διαφωνίες του Βαρλαάμ του Καλαβρού, του Γρηγορίου Παλαμά και του Νικηφόρού Γρηγορά. Υποστηρίζοντας καθείς τις απόψεις του για το δόγμα και κατηγορώντας τους άλλους για «Ἑλληνική πολυθεΐα» (τα «Έλληνας-ειδωλολάτρης-παγανιστής» έχουν σταματήσει καιρό από τους μορφωμένους λογίους).

Οι τελευταίες νίκες για τον Αυτοκρατορικό στρατό είναι από τον Ανδρέα Φιλανθρώπινο, το 1295, με τον οποίο συντάσσονται οι Μικρασιάτες θερμά και οι Τούρκοι υποτελείς. Αλλά αποσύρεται από τον Ανδρόνικο υπό τον φόβο στάσης. Έκτοτε πολλοί Ρωμαίοι πολίτες της Ιωνίας και της Ανατολίας συντάσσονται με τα μπεηλίκια, πριν αλλά και μετά από το φιάσκο της μισθοφορικής Καταλανικής Εταιρίας, που αρχικά προσέφερε νίκες στους παροικούντες το Παλάτιον.

«Η οικονομική και στρατιωτική πολιτική του Ανδρόνικου Β΄ συνετέλεσε στην απώλεια της Ανατολίας, αλλά...οι άνθρωποι συνήθως δεν άλλαζουν πάτρωνες αν δεν έχουν ένα καλό λόγο για αυτό. Η επικυριαρχία των Μογγόλων και Σελτζούκων έφθινε, έτσι οι Βυζαντινοί αντιμετώπισαν τα Μπεηλίκια. Νέα, δυναμικά, πιο φιλελεύθερα και με έλλειψη ανδρών, προσέφεραν στους βυζαντινούς χωρικούς ελπίδα με αντάλλαγμα την πίστη τους», γράφει ο Ian Booth.

facebook

Μικρά παιδιά με τόσο μεγάλες ψυχές

Φέτος το καλοκαίρι πολλά παιδιά που ήρθαν στις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεώς μας πέρασαν από το πετραχήλι μου. Μερικά για πρώτη φορά εξομολογήθηκαν. Το καθένα με την δική του ιστορία, με τις δικές του απορίες, με την δική μετάνοια.
Μερικά όμως παιδιά είχανε τέτοια συναίσθηση του Μυστηρίου που πραγματικά διδάχτηκα και συγκινήθηκα.

 Πως να ξεχάσω το μικρό εκείνο αγόρι που κάθισε στην καρέκλα, δίπλα μου, κάτω από την βελανιδιά και άρχισε χωρίς δικαιολογίες να ομολογεί τα δικά του λάθη, τις ελλείψεις του, την αγωνία του να γίνει του Χριστού χωρίς να αναφερθεί σε λάθη άλλων. Αναλάμβανε πλήρως την ευθύνη της ζωής του, των επιλογών του. Να μου μιλά τόσο συγκροτημένα, τόσο ξεκάθαρα και ταπεινά που θαύμασα το ήθος του παιδιού αυτού, την σκέψη του, την μετάνοιά του.


  Πώς να ξεχάσω το μικρό εκείνο κορίτσι που μετά από την εξομολόγησή της άρχισε να κλαίει με λυγμούς. 

"Θέλω κάτι τελευταίο να σας πω πάτερ", μου είπε μέσα στα δάκρυα. 

Πάγωσα. Σκέφτηκα ότι τώρα, για το τέλος, είχε αφήσει αυτό το σημαντικό που ήθελε να μου πει. Νόμιζα ότι θα μου αναφέρει κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Το κοριτσάκι έκλαιγε. Την άφησα να ξεθυμάνει. Όταν ηρέμησε, με το βλέμμα σκυμμένο, άνοιξε το ευλογημένο της στόμα: 

"πάτερ...πρέπει να το πω, προσπαθώ αλλα...δεν έχω αγάπη για τον Θεό, δεν Τον ευχαριστώ όσο θα έπρεπε για όλα όσα μου έχει χαρίσει...παλαιότερα Τον αγαπούσα πιο πολύ, πιο έντονα...". 

 Δεν μπορούσα να πιστέψω τι άκουγα. Είχα μπροστά μου ένα κοριτσάκι που μόλις άρχισε το γυμνάσιο κι όμως είχε εμβαθύνει τόσο πολύ στα πνευματικά. Έκλαιγε όχι γιατί κάτι "στράβωσε" στην ζωή της, όχι γιατί κάποιοι την αδίκησαν, όχι γιατί έψαχνε την δικαίωση, αλλά διότι ένιωθε ότι είναι αχάριστη απέναντι στο Φιλάνθρωπο Θεό. Τι ταπείνωση και απλότητα ήταν αυτή! Δεν την συναντάς εύκολα τέτοια πνευματική εργασία ούτε ακόμα και σε μοναχούς και μοναχές.

 Και εγώ ο ταλαίπωρος δεν άντεξα, λύγισα. Πώς να μην λυγίσεις μπροστά σ'αυτό το κάλλος; Αν άνοιγα το στόμα μου θα πνιγόταν οι λέξεις μέσα στα κλάματα. Εκείνη την στιγμή ένιωσα μια απίστευτη ιερότητα, μια πρωτόγνωρη κατάνυξη. Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που αγωνιούσε τόσο πολύ για την σχέση του με τον Θεό που έκλαιγε. Έκλαιγε και ζητούσε βοήθεια. Έκλαιγε και ζητούσε παρηγοριά. 

Τελικά τη είπα κάποια πράγματα. Λίγο ειρήνευσε αλλά τα μάτια της είχανε ακόμα εκείνη την ιερή αγωνία να αγαπήσει τον Χριστό με όλο της το είναι, με όλη της την ύπαρξη. Της διάβασα την συγχωρετική ευχή. Σηκώθηκε παίρνοντας μια ανάσα βαθιά. Της χαμογέλασα και μου χαμογέλασε. Άρχισε να απομακρύνεται και ένιωσα ότι φεύγει μακρυά μου κάποιος άνθρωπος του Θεού.

 Τι φοβερό; Μικρά παιδιά με τόσο μεγάλες ψυχές, τόσο εκλεπτυσμένη συνείδηση, τόσο βάθος πνευματικό.

Μετά από εκείνη την εξομολόγηση θυμάμαι έκανα ένα διάλειμμα. Δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι απλά. Έπρεπε να σταθώ για λίγο μόνος για να πω στο Θεό "Σ' ευχαριστώ. Σ' ευχαριστώ που μου δείχνεις πως είναι αυτοί που δεν συμβιβάζονται με κάτι λίγο από Εσένα. Σ' ευχαριστώ που μου δείχνεις πως είναι οι Άγιοι"

π.Παύλος Παπαδόπουλος

Ο δεσπότης και ο προληπτικός κουλουρτζής

Πριν από πολλά χρόνια, μητροπολίτης Νέας Σμύρνης ήταν ο αείμνηστος Χρυσόστομος, ο οποίος μαζί με τον πατέρα Παντελεήμονα, τον μετέπειτα μητροπολίτη Θήρας, διέσχιζαν ένα πρωϊνό την οδό Ακαδημίας.
Σε μία γωνιά αντίκρυσαν έναν κουλουρτζή. Πλησίασε ο δεσπότης και φαίνεται πώς ήταν ο πρώτος του πελάτης.
-Καλημέρα, χριστιανέ μου, ο Θεός να σε ευλογεί. Μου δίνεις, σε παρακαλώ, δυο κουλούρια;
Αγρίεψε ο κουλουρτζής και του λέει:
-Δεν κάνω «σεφτέ» με παπάδες, πρωί-πρωί.
Ο δεσπότης τον κοίταξε με καλωσύνη και του είπε:
-Ευλογία είναι, μην κάνεις έτσι!
-Δεν σας πιστεύω, είστε γρουσούζηδες. Φύγετε από δω πέρα!
Με λύπη τραβήχτηκαν δυο βήματα στο πλάϊ ο μητροπολίτης με τον πατέρα Παντελεήμονα και τότε, ένας ξαφνικός ανεμοστρόβιλος λίγων δευτερολέπτων πέρασε από μπροστά τους και έριξε όλα τα κουλούρια του κουλουρτζή στο πεζοδρόμιο!
Ο δυστυχισμένος τραβούσε τα μαλλιά του μπροστά στην δυστυχία που τον βρήκε!
Ο ανεξίκακος δεσπότης έβγαλε τότε 1000 δραχμές και του είπε:
-Λυπούμαστε για τη ζημιά που έπαθες. Πάρε αυτό το μικρό ποσό για τις ζημιές που υπέστης και για τα χρέη που δημιουργήθηκαν.
-Αδύνατον να τα πάρω, είπε ντροπιασμένος τώρα ο κουλουρτζής.
-Από πού είσαι; Πώς σε λένε;
-Χρήστο, με λένε και είμαι από τον Κορυδαλλό.
-Έχεις οικογένεια; Πού μένεις; Δος μου τη διεύθυνσή σου. Δος μου και τα ονόματά σας να τα μνημονεύσουμε.
Ο κουλουρτζής, σαν χαμένος, χωρίς να το καταλάβει, τα έδωσε όλα και οι δυο ρασοφόροι έφυγαν.
Ο δεσπότης παίρνει αμέσως απόφαση και με τον πατέρα Παντελεήμονα πηγαίνουν κατευθείαν στον Κορυδαλλό, στο σπίτι αυτού του ανθρώπου. Κατάπληκτη η γυναίκα του τους υποδέχθηκε και φρόντισε να τους περιποιηθεί.
Αφού έκανε διάφορες ερωτήσεις για την οικογενειακή τους κατάσταση ο δεσπότης, βρήκε μια ευκαιρία και κάτω από το πετσετάκι του δίσκου έβαλε ένα φάκελο με δυο πεντοχίλιαρα.
Ο δεσπότης με τον αρχιμανδρίτη σηκώθηκαν και με πολλή καλωσύνη ευχαρίστησαν τη γυναίκα του κ.Χρήστου, και φεύγοντας της λένε:
-Κ. Ελένη, να αγαπήσετε τον Θεό, να εκκλησιάζεστε τακτικά και να εξομολογηθείτε. Να θυμάστε ότι όσοι προσεύχονται με πίστη, ελκύουν άμεσα τη βοήθεια του Θεού.

Είχαν περάσει χρόνια, και ο δεσπότης της Νέας Σμύρνης Χρυσόστομος είχε πεθάνει, ο δε πατήρ Παντελεήμων είχε ήδη γίνει μητροπολίτης Θήρας. Θέλησε λοιπόν να ξαναπεράσει από το ίδιο σημείο της οδού Ακαδημίας, που είχαν συναντήσει πριν χρόνια τον κουλουρτζή.
Ο κ. Χρήστος εξακολουθούσε να είναι στη θέση του. Το πρόσωπό του ήταν ήρεμο και φαινόταν πιο νέο. Η παλιά σκληρότητα του προσώπου του είχε εξαφανιστεί. Τον πλησιάζει και του λέει:
-Καλημέρα, κ. Χρήστο, με θυμάστε;
-Και βέβαια σας θυμάμαι, πάτερ! Δεν μπορώ να σας ξεχάσω ποτέ. Ο άλλος παπάς που είναι;
-Δεν ήταν παπάς, δεσπότης ήταν, αλλά έφυγε, δεν ζει πια, είναι στους ουρανούς.
-Δεσπότης, έ;
Βουρκώσαν τα μάτια του μεροκαματιάρη βιοπαλαιστή Χρήστου και ξέσπασε σε λυγμούς. Όταν συνήλθε, του είπε με σπασμένη φωνή:
-Να ξέρεις, πάτερ μου, ο δεσπότης αυτός με έβαλε στην Εκκλησία. Η καλωσύνη του και οι συμβουλές του σε μένα και στην οικογένειά μου, μας άλλαξαν τη ζωή. Τον ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά, γιατί με έσωσε, με έβαλε στην Εκκλησία, στην κιβωτό της σωτηρίας.

Από το βιβλίο: «Τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς» του πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ.Αναγνωστοπούλου.

πηγή

Ο έλεγχος της αμαρτίας(Μνήμη Τιμίου Προδρόμου)

«Ἡμεῖς δὲ εὐσεβοφρόνως ἐν τῇ ἀποτομῇ τοῦ Προδρόμου λευχειμονοῦντες ἑορτάσωμεν».

Σήμερα πανηγυρίζουμε, τήν μνήμη τοῦ μεγαλύτερου προφήτη, τοῦ τιμίου Προδρόμου. Κύριο γνώρισμα τοῦ κηρύγματός του ἦταν ὁ ἔλεγχος τῆς ἁμαρτίας καί ἡ κλήση πρός μετάνοια. Ἡ ἔρημος το Ἰορδανοῦ ἔγινε πόλη πολυάνθρωπη καί τό κήρυγμα τῆς μετανοίας ἀπευθυνόταν ἐλεγκτικό καί πρός αὐτόν τόν βασιλέα Ἡρώδη πού ζοῦσε παράνομα μέ τήν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ του. «Οὐκ ἔξεστί σοι—ἔλεγεν ὁ Ἰωάννης στόν Ἡρώδη—ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου».
Ἀλλά ὁ ἔλεγχός του ὁ προφητικός, ἐνῶ τόν βασιλιᾶ παρ' ὀλίγο θά τόν σωφρόνιζε, τήν Ἡρωδιάδα ἀντίθετα περισσότερο τήν ἐξώργιζε. Ὅπως ἦταν πονηρή, βρῆκε τήν εὐκαιρία νά ἐκδικηθεῖ. Τά γενέθλια τοῦ Ἡρώδη, ὁ ἀκόλαστος χορός τῆς Σαλώμης, ὁ ἀνόητος ὅρκος τοῦ βασιλιᾶ καί ἡ ἀδικαιολόγητη καί ἀσυγχώρητη τηρήση τοῦ ὅρκου του ἔφεραν τήν «θαυματόβρυτον τοῦ Θεοκήρυκος τιμίαν κεφαλὴν ἐπὶ πίνακι τοῖς ἀνακειμένοις».
Καί ἡ Ἡρωδιάδα βέβαια ἔγινε προφητοκτόνος, ἀλλά ὁ Ἰωάννης κατέβηκε σάν Πρόδρομος καί στόν Ἅδη καί ἐκήρυξε καί στούς ἀπ' αἰῶνος νεκρούς τόν ἐρχομό τοῦ Λυτρωτῆ. Κατά τόν Ἐπίσκοπο Ρώμης Ἰππόλυτο, «οὗτος προέφθασε καὶ τοῖς ἐν ᾅδῃ προευαγγελίσασθαι ἀναιρεθεὶς ὑπὸ Ἡρώδου πρόδρομος γενόμενος ἐκεῖ, σημαίνων μέλλειν κακεῖσε κατελεύσεσθαι τὸν Σωτῆρα, λυτρούμενον τὰς τῶν ἁγίων ψυχὰς ἐκ χειρὸς θανάτου».
 
 Τό παράδειγμα τοῦ Προδρόμου μᾶς καλεῖ νά ἀναλάβουμε τόν ὑγιή ἔλεγχο ἐναντίον τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας. Καλούμεθα ὅλοι οἱ χριστιανοί νά διορθώνουμε μέ τόν ἔλεγχό μας τίς ἀδυναμίες καί τίς ἁμαρτίες τῶν ἀδελφῶν μας, γιατί κατά τό ἀρχαιότατο βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας μας, τίς Ἀποστολικές Διαταγές, «ἁμαρτία...ἀνεξέλεγκτος ἑαυτῆς χείρων γίνεται καὶ εἰς ἄλλους τὴν διανομὴν λαμβάνει» γιατί, δηλαδή, ἡ ἁμαρτία πού μένει ἀνεξέλεγκτη μεγαλώνει περισσότερο καί μεταδίδεται καί στούς ἄλλους.

Θά πρέπει ὅμως προκειμένου νά ἀσκήσουμε τόν ἔλεγχο νά ὑπάρχουν οἱ ἑξῆς προϋποθέσεις :
Πρώτη προϋπόθεση. Θά πρέπει νά εἴμαστε ὡς πρός τό ἀξίωμα, τήν μόρφωση ἤ τήν ἡλικία ἀνώτεροι ἤ καί ἴσοι πρός τόν ἐλεγχόμενο σύμφωνα μέ τήν παραγγελία τοῦ μεγάλου Βασιλείου: «Ὥστε δὲ μὴ λυθῆναι τὴν εὐταξίαν, τοῖς προέχουσι τὴν τε ἡλικίαν καὶ τὴν σύνεσιν ἐπιτρέπειν χρὴ τὴν ὑπόμνησιν».

Δεύτερη προϋπόθεση. Θά πρέπει νά εἴμαστε ἐμεῖς ὅπως καί ὁ Βαπτιστής ἀπαλλαγμένοι ἀπό κάθε πάθος καί καθαροί ἀπό ἁμαρτίες καθώς καί ὁ θεολόγος

Μαζί σου δεν έχω να κάνω, αλλά μαζί τους έχω ανοικτούς λογαριασμούς!

 Ήταν 29 Αυγούστου 1996, του Τιμίου Προδρόμου, ημέρα που γιόρταζε και ο ναός στην ενορία μας,στην Άσσια, στην Κύπρο, που οι Τούρκοι έκαμαν τζαμί. Διηγηθήκαμε στον π. Γεράσιμο μια μαρτυρία του Κύπριου ιερέα μας, του παπά Σωτήρη Δαυίδ:

  Πριν το 1878 επί τουρκοκρατίας αυτόν τον ωραίο ναό οι Τούρκοι βάλθηκαν να τον χαλάσουν και εξανάγκαζαν τους Χριστιανούς που είχαν αμάξια να τους κουβαλούν τα μάρμαρα για να στολίζουν τα σπίτια τους. Ακόμα και τον ιερέα έβαλαν σε αυτή την αγγαρεία. Ο Παπα - Μιχαήλης, όπως κουβαλούσε μιαν ωραία πέτρα σκέφτηκε να την κρατήσει για να την λαξεύσει να την κάνει γούρνα και να ποτίζει τα ζώα του. Την ξεφόρτωσε, λοιπόν, στο σπίτι του. Το βράδυ κουρασμένος από τον κάματο της ημέρας έγειρε να κοιμηθεί. Δεν πέρασε πολλή ώρα και νάσου τού εμφανίζεται ο Πρόδρομος, ανυπόδητος, ντυμένος στα τρίχινα ρούχα του έρχεται και τον ξυπνά. Στέκει δίπλα στο προσκεφάλι του και κτυπώντας τον απαλά στον ώμο, του λέγει αυτά τα λόγια ακριβώς:
“Να σηκωστείς που το πρωί να ζεύξεις το ζευκάρι σου ( δηλ. Τα βόδια) και τζείνη την πέτρα πώπιασες να πάεις να την πάρεις πίσω”.
 Ο ιερέας λέει τότε στον Πρόδρομο:
“ Είδες ίντα λοής μας κάμνετε!Ούλην την ημέραν καβαλούμεν τόσες αμαξιές πέτρες στους Τούρκους τζαι δεν λαλείτε τίποτε.Πως έπιασα μια πέτραν να την κάμω γούρναν για τα κτηνά μου, μαλλώνετε και θέλετε να την ιστρέψω (επιστρέψω) πίσω”.
 Ο  Τίμιος Πρόδρομος δεν άφησε τον Παπά Μιχαήλη να συνεχίσει το παράπονο του. Τον διέκοψε αμέσως και του λέει:
“Μιτά σου ( μετά σου, μαζί σου) εν έχω να κάμω τίποτε, αμμά μιτά τους εν να λοαρκαστούμε”. (Μαζί σου δεν έχω να κάνω, αλλά μαζί τους έχω ανοικτούς λογαριασμούς).

 Στον π. Γεράσιμο άρεσε πάρα πολύ αυτή η μαρτυρία. Του έκανε εντύπωση η αμεσότητα, η κυπριακή διάλεκτος που χρησιμοποίησε ο Άγιος. “Αυτή είναι σχέση”, έλεγε και αυτό το επαναλάμβανε κάθε φορά που αναφερόταν στο διάλογο μεταξύ του Χριστού και του Αγίου Αντωνίου. Όπως μας έλεγε βασάνιζαν οι δαίμονες τον Άγιο Αντώνιο και αυτός ένιωθε μόνος. Έπειτα του εμφανίστηκε ο Χριστός και τότε ο Αντώνιος Τού είπε:
“ Πού ήσουν; Τώρα ήρθες;” και ο Χριστός του απάντησε.
“ Εδώ ήμουνα, Αντώνιε, και σε παρακολουθούσα για να σου δώσω το στεφάνι της νίκης”.
“Αυτή είναι σχέση, αδελφοί μου, όπως μιλά ο γιος στον πατέρα, αυτή είναι σχέση”, μας έλεγε ο π. Γεράσιμος.
Την επόμενη χρονιά καθιέρωσε αγρυπνία στα Διλινάτα για τον Τίμιο Πρόδρομο , τον εν γεννητοίς γυναικών μείζονα. Ακόμη ηχούν τα λόγια του γεμάτα πόνο για το ανοσιούργημα να φέρουν εις συμπόσιο πλήρες αιμάτων επί πίνακι του Μεγάλου Νηστευτού την κεφαλή.

πηγή

Δεν έχω παράπονο από τον Θεό. Κανένα. Αυτός μόνο ευλογίες δίνει

Με πλησιάζει κλαίγοντας μια γιαγιούλα. Έχει χάσει την κόρη, τον γαμπρό και τα εγγόνια της. Έχει τελειώσει γι΄ αυτήν η ζωή. Η ομορφιά της αποδείχθηκε κίβδηλη. Η αλήθεια της μαρτυρική. Με αγκαλιάζει και ασπάζεται το χέρι μου με πολλή δύναμη και πίστη. Λέει πολλά η κίνηση αυτή. Δεν ξέρω τί περιμένει ή τί θέλει να εκφράσει.

-Πανιερώτατε, πονάω πολύ, θέλω να φύγω από αυτόν τον κόσμο. Δεν με χωράει ο τόπος. Δεν έχω παράπονο από τον Θεό. Κανένα. Αυτός μόνο ευλογίες δίνει. Ούτε θέλω να ‘ρθουν τα παιδιά μου εδώ. Δεν αξίζει. Θέλω όμως εγώ να φύγω. Μήπως είναι αμαρτία;

Το ύφος της ήταν πονεμένο, αλλά ιερά πονεμένο. Δεν ήταν πληγωμένο, γιατί είχε μια μυστική ταπείνωση˙ την ταπείνωση της αποδοχής του τραγικού γεγονότος ως ασύλληπτα επώδυνου αλλά απλού. Έμοιαζε η δική μας καρδιά, που έπασχε από τον συγκλονισμό του γεγονότος, να ήταν πιο πληγωμένη από τη δική της, που τραυματίστηκε από τον χωρισμό των προσφιλών της προσώπων. Κάπως η ταπεινή αποδοχή του συμβάντος μαλάκωσε το βαθύ τραύμα του χωρισμού. Κάποια μορφή ταπείνωσης της έβγαζε πίστη. Και η πίστη της της έδινε ισορροπία και γαλήνη. Έδειχνε η μαχαιριά στο στήθος της να έβγαζε μόνο μορφασμό και δάκρυ και όχι αίμα.

Δεν απάντησα με λόγια. Την αγκάλιασα και την ασπάσθηκα στο κεφάλι. Η ίδια σαν να αρκέστηκε σε αυτό. Αν μπορούσα, θα τη φιλούσα στην καρδιά. Με κοίταξε στο πρόσωπο προσπαθώντας να ρουφήξει την ψυχή μου, μου κράτησε ευλαβικά το χέρι και κόλλησε τα χείλη της επάνω.

Γιαγιούλα μου, τί θέλεις από μένα; Τόλμησα να ρωτήσω.
-Τίποτα, γυιέ μου, μόνο την προσευχή σου για τα παιδάκια μου και την ευχή σου να με πάρει και μένα έτοιμη ο Θεός, στην ώρα μου.
Δεν σε πληγώνει που ‘φυγαν όλοι μαζί;
-Αν είναι τώρα κοντά στο Θεό, δεν υπήρχε λόγος να ‘μαστε μαζί. Εξ άλλου τα παιδιά μας είναι πιο πολύ δικά Του και λιγότερο δικά μας. Ίσως τώρα αγαπήσω πιο πολύ το Θεό. Προσπαθώντας να είμαι κοντά Του θα είμαι μαζί με τα παιδιά μου.

πηγή

Η αληθινή και καθαρή προσευχή του Ιησού είναι πάνω από όλα τα αγωνίσματα

 Η αληθινή και καθαρή προσευχή του Ιησού είναι πάνω από όλα τα αγωνίσματα.
Κατά τους αγίους πατέρες είναι η μητέρα και πηγή κάθε αρετής.
 Αλλά ένα τέτοιο αγαθό δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει χωρίς μεγάλους κόπους.
Την σημερινή εποχή όμως εκείνοι που πραγματικά ασκούν την προσευχή του Ιησού έχουν λιγοστέψει,αν και οι εχθροί μας οι δαίμονες δεν μισούν τίποτε τόσο πολύ,όσο τους ανθρώπους που είναι δοσμένοι στην άσκηση της νοεράς προσευχής

Γέρων Αγάπιος Βαλααμίτης ο τυφλός

proskynitis.blogspot

Οι Τέσσερις Ευαγγελιστές στις τοιχογραφίες της Μονής Διονυσίου

~ * ~ *

~ * ~ *

~ * ~ *

ΠΗΓΗ

...ὡς λαμπάδα πρός Χριστόν Ἀθλοφόρε καταναλίσκεις τῆς πλάνης τήν ὕλην...

Ἀνάγκας σου τῆς ψυχῆς τὸν ἔρωτα, ὡς λαμπάδα πρὸς Χριστὸν Ἀθλοφόρε καταναλίσκεις τῆς πλάνης τὴν ὕλην, καὶ καταθάλπεις πιστῶν τὰ φρονήματα, διὸ κατάφλεξον κἀμοῦ, τὰ σαθρὰ καὶ γεώδη νοήματα.

Στ΄Ωδή Παρακλητικού Κανόνος Αγίου Φανουρίου

Τι να μας φανερώσει;

π. Δημητρίου Μπόκου

Μεγάλη προθυμία έχουμε για φανουρόπιτες στον άγιο Φανούριο, αλλά μεγάλη απροθυμία για πνευματικό αγώνα κατά των παθών, για μεταμόρφωση της ψυχής μας.
Το πρώτο είναι εύκολο, Δεν στοιχίζει τίποτε. Και δείχνει μια ρηχή θρησκευτικότητα. Το άλλο είναι δύσκολο Στοιχίζει πολύ. Έχει μεγάλο κόστος και το απορρίπτουμε· γιατί είναι άσκηση για απάρνηση του θελήματός μας.
Θα ρωτήσει κανείς: Είναι κακό η προσφορά φανουρόπιτας; Όχι βέβαια, αν γίνεται με το σωστό πνεύμα.
Είναι κακό να ζητάμε από τον άγιο να μας φανερώσει κάτι στη ζωή μας; Να μας βρει μια καλή δουλειά; Να μας φέρει μια καλή επιτυχία; Να μας φανερώσει τον σύντροφο της ζωής μας; Να μας δίνει προκοπή; Να μας δίνει καλή υγεία;
Όχι, αν το θέλει και ο Θεός και όχι μόνο εμείς. Αν το εγκρίνει και ο Θεός. Αν είναι σύμφωνο με το πνεύμα του Θεού. Τίποτε δεν είναι κακό από όλα αυτά, αν έτσι είναι και το σχέδιο του Θεού. Καλό είναι η παντρειά, καλό η υγεία, καλό η δουλειά, η επιτυχία, το κάθε καλό που επιθυμεί ο άνθρωπος στη ζωή του.

Και όταν η φανουρόπιτα, η αρτοκλασία, το πρόσφορο, το ύψωμα, το λαδάκι, η λαμπάδα μας, προσφέρονται με πίστη και διάθεση αποδοχής του θελήματος του Θεού και όχι με εμμονή στο δικό μας θέλημα, μπορούν να κάνουν ακόμα και θαύματα στη ζωή μας.
Αλλά δεν παύουν όλα αυτά να είναι τα δικά μας θελήματα. Και δεν παύουν να είναι το λιγότερο που πρέπει να ζητάμε.

Και ποιο είναι το σπουδαιότερο;
Να ζητάμε από τον άγιο να μας φανερώνει, πάνω απ’ όλα, τον δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού. Να μας φωτίζει να βλέπουμε ποιο είναι το συγκεκριμένο θέλημα του Θεού για μας. Γιατί πολλές φορές αυτό που θέλει ο Θεός για μας είναι πολύ δύσκολο και όχι όπως θα μας άρεσε. Κι εμείς, κολλημένοι σ’ αυτό που θέλουμε εμείς, δεν είναι εύκολο να το αποδεχτούμε, δεν έχουμε διάθεση να το ακολουθήσουμε.
Θα μπορούσαμε π. χ. να κάνουμε ό,τι ο Αδριανός και η Ναταλία, που μόλις τιμήσαμε τη μνήμη τους (26 Αυγ.); Τί ήταν αυτοί; Ένα νέο αντρόγυνο. Και πριν καλά-καλά χαρούν τη ζωή τους, ο Αδριανός κλήθηκε να δώσει μαρτυρία για τον Χριστό και να πεθάνει μαρτυρικά γι’ αυτόν. Και η Ναταλία τί έκανε; Πήγε κοντά του και τον συμβούλευε και τον ενίσχυε να μαρτυρήσει, να πεθάνει για τον Χριστό. Δεν προσπαθούσε να βρει τρόπους να τον γλυτώσει από τα μαρτύρια.

Και η αγία Σολομονή τί έκανε, όταν τα παιδιά της, οι άγιοι επτά παίδες οι Μακκαβαίοι (1η Αυγ.), βρέθηκαν στα μαρτύρια για την πίστη τους στον αληθινό Θεό; Προσπαθούσε να τα βγάλει από τη φωτιά όπου καίγονταν; Όχι! Αλλά τα προέτρεπε ένα προς ένα να αντέξουν, να υπομείνουν, να μην αρνηθούν τον Θεό των Πατέρων τους. Και μετά τον μαρτυρικό θάνατο και των επτά, τα ακολούθησε και η ίδια με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο σκοπό.

Και η αγία Σοφία (17 Σεπτ.) τί έκαμε, όταν οι τρεις κόρες της, μικρά κορίτσια εννιά, δέκα και δώδεκα χρονών, οδηγήθηκαν στο μαρτύριο; Τις απέτρεψε; Τις συμβούλευσε να αρνηθούν τον Χριστό για να γλυτώσουν; Όχι, βέβαια! Αποδέχτηκε και αυτή το θέλημα του Θεού, που ήταν εκείνη την ώρα να δώσουν μαρτυρία για τον Χριστό τα παιδιά της, τα προέτρεψε στο μαρτύριο και τα προέπεμψε με τον τρόπο αυτόν στη Βασιλεία του Θεού.

Ας προσφέρουμε στον άγιο Φανούριο φανουρόπιτες με αυτόν τον σκοπό: Να μας φανερώνει ποιος είναι ο δρόμος του θελήματος του Θεού για μας, και να μας φωτίζει και να μας ενισχύει να τον αποδεχόμαστε· όσο δύσκολος κι αν είναι, όσο διαφορετικός ή και αντίθετος προς το δικό μας θέλημα κι αν φαίνεται.
Είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ταπείνωση, την εκκοπή του δικού μας θελήματος, που σημαίνει απάρνηση του εγωκεντρισμού μας, της μόνης δηλαδή αιτίας που μας χωρίζει από τον Θεό και τους συνανθρώπους μας, αφού δεν μας αφήνει περιθώρια για πραγματική σχέση αγάπης μαζί τους, οδηγώντας μας έτσι σιγά-σιγά σε όλο και μεγαλύτερη απομόνωση, στη φριχτή μοναξιά που ισοδυναμεί με την κόλαση.

Ο άγιος Φανούριος λοιπόν να μας φανερώνει το τί θέλει ο Θεός για τον καθένα μας κάθε φορά και να μας βοηθάει στην ολόψυχη αποδοχή του. Αμήν.

27 Αυγούστου 2018 

Εορτή αγ. Φανουρίου 

Ι.Μ.Αγίου Κοσμά του Αιτωλού ...Κολικοντασι Β.Ηπείρου ...

Ι.Μ.Αγίου Κοσμά του Αιτωλού ...Κολικοντασι Β.Ηπείρου .....

Δεν έχει ουτ' ένα' κόνισμα ,ούτε καντήλα μια ,
μέσα του δεν ακούγεται η θεία λειτουργία ,
και δεν μυρίζουν γύρα του τα μοσχολίβανά του
μόνο την άνοιξη λαλούν εκεί γλυκά τ' αηδόνια
και χύνουν τ' αγριολούλουδα μοσχοβολιές περίσσες
και μουρμουρίζουν τα κλαριά και τραγουδούν οι βρύσες ,και αιώνια το φωτίζουνε της νύχτας τ' άστρα αιώνια ....

Κ.Κρυστάλης

Από το facebook της Ιωάννας Ξέρα

Η καθημερινή τέλεση της Θείας Λειτουργίας...

Γέρων Μιχαήλ του Βαλαάμ

 «Τίποτε δεν κάνει τον ιερέα καλύτερο και πνευματικότερο από την καθημερινή τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Αλλά πρέπει να έχουμε στο νου τα λόγια του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου:''κανείς δεν πρέπει να τελεί την Θεία Ευχαριστία ή να μεταλαμβάνει από αυτήν,αν δεν το κάνει με δάκρυα μετάνοιας και χαράς».

''Το Πατερικό του Βαλαάμ''

proskynitis.blogspot

Πού οφείλεται η "ψυχρότητα" που νιώθω όταν προσεύχομαι; Πώς να την αντιμετωπίσω;

 Η ψυχρότητα στην προσευχή οφείλεται είτε σε ψυχική κόπωση είτε σε πνευματικό κορεσμό είτε σε σωματικές απολαύσεις και αναπαύσεις είτε σε πάθη, που κυριεύουν την ψυχή, προπαντός στην έπαρση. Όλα αυτά ειναι ενάντια στην πνευματική ζωή, μέσα στην οποία κεντρική θέση κατέχει η προσευχή. Έτσι, πρώτα και κύρια προκαλούν το στέρεμα της πηγής της προσευχής μέσα μας.

 Αυτό, όμως, μπορεί να oφείλεται και σε απομάκρυνση της χάριτος, που συμβαίνει με θεία παραχώρηση. Και να γιατί: Όταν η ψυχή μας φλέγεται από τόν πόθο του Θεού και από την καρδιά μας ξεχύνεται ολόθερμη προσευχή, δεν έχουμε παρά ελεητική επίσκεψη της χάριτος. Εμείς όμως, οταν η ευλογημένη αυτή κατάσταση παρατείνεται για πολύ, νομίζουμε ότι κατορθώσαμε κάτι σπουδαίο με το δικό μας αγώνα και κυριευόμαστε από την κενοδοξία. Για λόγους παιδαγωγικούς, λοιπόν, απομακρύνεται η χάρη και μένει η ψυχή μας μόνη της, γυμνή και αδύναμη, ανίκανη να ζήσει πνευματικά, ψυχρή και απρόθυμη να προσευχηθεί…

Τί θα κάνουμε, λοιπόν, για να ξεφύγουμε απ’ αυτή την κατάσταση; 

Αν δεν φτάνουν τα λόγια,συμπλήρωσε τα υπόλοιπα με δάκρυα

Γέρων Ιωάννης Βαλααμίτης

«Αν ξεχάσεις τα λόγια της καθημερινής προσευχής,πέσε κάτω μπρούμυτα και συμπλήρωσε την προσευχή με τα δικά σου απλά λόγια.
Αν δεν φτάνουν τα λόγια,συμπλήρωσε τα υπόλοιπα με δάκρυα.Από αυτά θα έχεις αρκετά και θα έλθουν στην κατάλληλη ώρα»

''Πατερικόν της Μονής Βαλαάμ''

proskynitis.blogspot

Τις ψυχές τους όμως,τις αφήνουν να λιώνουν από πνευματική πείνα...

 «Τι παράξενο, αλήθεια! Όλοι παρακολουθούν με το στόμα ανοιχτό τα φευγαλέα επίκαιρα θέματα της πρόσκαιρης τούτης ζωής για τα μελλοντικά και αιώνια θέματα, όμως, ούτε σκέψη δεν περνάει από το νου τους. 

 Για τα φαγοπότια και τις σωματικές απολαύσεις είναι πάντα βιαστικοί, τις ψυχές τους όμως, τις αφήνουν να λιώνουν από πνευματική πείνα. Για την περιποίηση και τον καλλωπισμό του σώματος φροντίζουν όσο μπορούν για την ψυχή, όμως, αδιαφορούν. 

 Για το σώμα, όταν αρρωστήσει, και γιατρούς καλούν και φάρμακα χρησιμοποιούν και χρήματα πολλά ξοδεύουν, ώσπου να το θεραπεύσουν για την ψυχή, όμως, που υποφέρει από τη θανάσιμη αρρώστια της αμαρτίας, δεν κάνουν τίποτα. Και το χειρότερο είναι, ότι, υστερ’ από τόσες φροντίδες για το θνητό σώμα, όχι μόνο αυτό πεθαίνει, αλλά και η ψυχή καταδικάζεται στην ατελεύτητη κόλαση».
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

«Πόσο ασήμαντη είναι η γη κι η επίγεια ζωή σε σύγκριση με τον Ουρανό, με την Αιώνια Βασιλεία του Χριστού. Και με όλα αυτά προσκολλιόμαστε τόσο πολύ στα εγκόσμια πράγματα, κι είμαστε τόσο αμελείς και αδιάφοροι για την Σωτηρία της ψυχής και την Αιώνια Ζωή!»
Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

facebook

+ Δαμασκηνός ιερομόναχος Σαββαίτης.

Ο γέροντας Δαμασκηνός έζησε στη Λαύρα του Αγίου Σάββα για σαράντα χρόνια και πλέον.Ηταν Σάμιος στη καταγωγή.Εκανε και ηγούμενος στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους στα Ιεροσόλυμα.
Αποσύρθηκε στην Ερημο της Ιουδαίας στο μοναστήρι του Ηγιασμένου Σάββα,όπου κοιμήθηκε σε ηλικία περίπου ενενήντα ετών πριν μερικά χρόνια.
Σε όλη του τη βιωτή στην Αγία Γη έδειξε μιά σαλότητα.Εκανε μόνιμα τον τρελλό!
Παραμιλούσε,έλεγε ασυναρτησίες,δεν τον καταλάβαινες πάντα,αλλά μέσα σ'αυτή του την κατά Θεόν σαλότητα είχε φτάσει σε μέτρα!
Αμα σου μιλούσε θα σε αποστόμωνε!
  Ενας προσκυνητής είχε νοικιάσει αυτοκίνητο.Ξεκίνησε να πάει στον Αγιο Σάββα.Τρία χιλιόμετρα πριν τη Λαύρα έχασε τον έλεγχο του αμαξιού.Παραλίγο να σκοτωθεί!

Φτάνει στη Λαύρα.Μπαίνει και μπροστά του βλέπει τον πατέρα Δαμασκηνό να λέει την ευχή.Δεν γνωριζόντουσαν.
"Καλά,ευλογημένε,του λέει ο γέροντας Δαμασκηνός,ήταν ανάγκη να τρέχεις τόσο πολύ;...Δεν ήξερες ότι θα σ'έβγαζε η στροφή απέξω;...
Κάτω ήταν γκρεμίλα.Από θαύμα και τη μεσιτεία του Αη Σάββα σώθηκες!Αλλη φορά να μη βιάζεσαι!Να μη τρέχεις!"Εμεινε άφωνος ο προσκυνητής!

 Μοναχός της μονής είχε λογισμό να φύγει.Δεν το έλεγε όμως στον πνευματικό της Λαύρας.Είχε πάρει απόφαση να αποχωρήσει,χωρίς να πει κάτι.
Μετά την ακολουθία στο καθολικό της μονής πέφτει πάνω στον πατέρα Δαμασκηνό,ο οποίος του λέει πολύ αυστηρά:
"Αυτό που έχεις στο μυαλό σου,ξέχασέ το!Κάτσε εδώ που είσαι!
Μην πας πουθενά!Εκ του πονηρού είναι ο λογισμός σου αυτός,για να σε πετάξει έξω από τη μάνδρα!"
Αφωνος ο καλόγερος!

 Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν περπατούσε,παρά ελάχιστα.Του πήγαιναν το φαγητό του και έτρωγε στο κελλί του.
Κάποια μέρα έδωσαν το δίσκο με το μεσημεριανό να του το πάει ένας φιλοξενούμενος προσκυνητής από τη Θεσσαλονίκη.
Χτυπά τη πόρτα,και μπαίνει μέσα στο μικρό δωμάτιο του πατρός Δαμασκηνού.
-"Ευλογείτε γέροντα,την ευχή σας.
-Καλώς τονε.
Την ευχή του Χριστού να έχουμε...
Ποιός είσαι σύ;...
-Είμαι ο Γεώργιος,γέροντα.Είμαι προσκυνητής από τη Θεσσαλονίκη.Μου έδωσαν να σας φέρω το φαγητό σας".
Μονολογώντας με τον εαυτό του ο γέροντας Δαμασκηνός,λέει:
"Αυτόνε δεν τον λένε μόνον Γεώργιο αλλά και Θεόφιλο!"
Τά'χασε ο προσκυνητής!Οταν είχε βαπτιστεί,πριν πολλά χρόνια,όταν ήταν μωρό,
κατά τη βάπτιση του έδωσαν δύο ονόματα,Γεώργιος και Θεόφιλος!
Κι αυτός σχεδόν ο ίδιος το είχε λησμονήσει!Δεν το ήξερε κανείς!
Εμεινε άλαλος ο ευλαβής προσκυνητής...

 Πολλά παρόμοια συνέβαιναν με τον πατέρα Δαμασκηνό,και τα γνώριζαν μόνον οι μοναχοί της Λαύρας, και λίγοι ακόμα επισκέπτες του μοναστηριού.
Η απλότητά του,η ταπείνωσή του και η αδιάλειπτή του προσευχή τον έφτασαν με μέτρα ΄"σαλότητας" για τους πολλούς,αλλά αγιασμού για τους λίγους...,
κατά Θεόν σαλότητας!Δόξα τω Θεώ!
ΛΑΥΡΑ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ-ΑΓΙΑ ΓΗ.

Από το facebook του π.Ιγνατίου Κ.

Επιτρέπεται οι ιερείς να διακόπτουν τη Θεία Λειτουργία για να κάνουν παρατηρήσεις ή ερμηνευτικά σχόλια;

 Αποτελεί και αυτό, τρόπον τινά, μία νέα μόδα λειτουργικής αγωγής, σαφέστατα εσφαλμένης.

  Είναι, ενδεχομένως, και νέα μόδα που «αγκάλιασε” μία χορεία ιερών – λειτουργών, οι οποίοι θέλησαν ν᾿ ακολουθήσουν το παράδειγμα κάποιων Επισκόπων, που, είτε ιερουργούν είτε χοροστατούν είτε συμπροσεύχονται, έχουν την αίσθηση ότι μπορούν να παρατηρούν τους πάντες, από ιερού βήματος έως και της κουζίνας του πνευματικού κέντρου του απέναντι τετραγώνου, διακόπτοντας τη Θεία Λειτουργία ή άλλες ακολουθίες και προσβάλλοντας ιεροψάλτες, ιερατείο, βοηθούς επιτρόπους, δεσποινίδες και κυρίες, διακόνους (αυτοί και αν έχουν ακούσει οι χριστιανοί!) και ό,τι άλλο υποπέσει στην αγουροξυπνημένη και νωχελική τους συνείδηση. Επαναλαμβάνω: ομιλώ για χορεία επισκόπων και ουχί για το πλήρωμα της αρχιερωσύνης.

 Το ανησυχητικό, όμως, είναι ότι τέτοιου είδους συνήθειες «αγάπησαν”, επί των ημερών μας, και πολλοί ιερείς, έγγαμοι και άγαμοι. Διακόπτουν τη Θεία Λειτουργία, και όχι πάντοτε με τον πλέον ευγενικό τρόπο, παρατηρούν, εξηγούν, ερμηνεύουν (το είδαμε και αυτό!) και ακόμη περισσότερα, τα οποία, βέβαια, δεν έχουν καμία απολύτως θέση κατά τη διάρκεια των ακολουθιών, πολύ, δε, περισσότερο, κατά την τέλεση της αναιμάκτου θυσίας.

 Ας τονίσουμε και πάλι πως το κατηχητικό έργο είναι υποχρέωση όλων μας, πόσο δε μάλλον των ιερέων μας. Πλην, όμως, ουδεπόποτε εντός της θείας λατρείας. Ο Γέρων Κορνήλιος Μαρμαρινός, ο γέροντας της Χίου, συνήθιζε να διδάσκει: «Έβαλες πετραχήλι πάτερ μου; το σφράγισες το στόμα! Θέλουν ησυχία οι άγιοι. Απόλυτη σιγή αποζητά όλος ο Ουράνιος κόσμος…».

 Στις δε περιπτώσεις που η φωνασκία, ως συνήθως, του εκκλησιάσματος είναι

Κυριακή ΙΓ΄Ματθαίου-Το ανάθεμα στην ζωή της Εκκλησίας

Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής ΙΓ΄ Ματθαίου

  Πολλοί άνθρωποι, αγαπητοί μου αδελφοί, μεγαλωμένοι με προκαταλήψεις εναντίον της Εκκλησίας, θεωρούν ότι η Εκκλησία θέλει να έχει εξουσία επάνω στους ανθρώπους τέτοια που να ελέγχει τη ζωή τους. Όταν μάλιστα η τελευταία είναι παραδομένη στην αμαρτία και στις διάφορες μορφές της, ασχέτως της βαρύτητας των ηθικών και πνευματικών παραπτωμάτων, τότε οι άνθρωποι πιστεύουν πως η Εκκλησία τους έχει απορρίψει, τους έχει αφορίσει, τους έχει απομακρύνει από τη ζωή τους. 

Από την μία δεν αισθάνονται «ούτε άξιοι ούτε ικανοί» να συμμετέχουν στη ζωή της Εκκλησίας και από την άλλη αναπτύσσουν μία τάση να θεωρούν αυτή τη ζωή ως κάτι που μπορεί να μην απορρίπτουν, ωστόσο νιώθουν ότι δεν είναι γι’ αυτούς. 

Υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι προτιμούν να ζούνε στο σκοτάδι, αισθανόμενοι ότι έχουν ό,τι τους δίδει χαρά και απόλαυση, έστω και πρόσκαιρα, οικειοποιούμενοι τα αγαθά του κόσμου και του πολιτισμού, αποκλείοντας τον εαυτό τους από την ελπίδα της πίστης και βάζοντας τη ζωή τους στην πορεία του ορθολογισμού και της παρούσας πραγματικότητας.

 Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, μας θέτει μία κύρια προϋπόθεση με βάση την οποία ο άνθρωπος, ο οποίος δεν είναι αιρετικός, γιατί τότε δεν έχει την ίδια πίστη με την Εκκλησία, χωρίζεται από το σώμα του Χριστού. Αυτή δεν είναι η αμαρτία, ούτε τα πάθη, ούτε καν η κακία.

«Ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα» (Α’ Κορ. 16, 22). «Αν κάποιος δεν αγαπά τον Κύριο Ιησού Χριστό, ας είναι χωρισμένος από το σώμα της Εκκλησίας». 

 Η αγάπη προς το Χριστό είναι η μόνη προϋπόθεση για να είναι ο άνθρωπος ενταγμένος στην Εκκλησία. Και αγαπώ το Χριστό σημαίνει ότι προσπαθώ να

Ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται επειδή απομακρύνεται από το Θεό, με το να αμαρτάνει.

 Ο Θεός δεν τιμωρεί τον άνθρωπο για τις αμαρτίες του... Ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται από τις αμαρτίες του, επειδή απομακρύνεται από το Θεό, με το να αμαρτάνει.
 Ας πούμε ένα παράδειγμα: Εδώ είναι το νερό, εκεί είναι η φωτιά. Βάζει ο άνθρωπος το χέρι του στο νερό και δροσίζεται. Βάζει το χέρι του στη φωτιά και καίγεται. Όταν ο άνθρωπος καίγεται, καίγεται μόνος του, δεν τον καίει ο Θεός...

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Τοιχογραφία Αγ.Κοσμά Αιτωλού δωρεά Μουσουλμάνου

 Μεγάλη ημέρα για την Ορθοδοξία και το Γένος καθώς τιμάται η μνήμη  του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Η παραπάνω τοιχογραφία-έργο του γνωστού λαϊκού ζωγράφου - αγιογράφου Θεοδόση Γιούση από το Χλωμό Πωγωνίου, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Δερβιτσάνης και είναι δωρεά μουσουλμάνου «μπεκτασή» από την περιοχή της λεγόμενης Λιαμπουργιάς, στον οποίο ο Άγιος όπως μαρτυρεί η παράδοση, θαυματούργησε σε οικείο του πρόσωπο.

Δερβιτσάνη Βόρειας Ηπείρου

Δεν θα ήμασταν τίποτε χωρίς τον Άγιο Πατροκοσμά

Δὲν ἔχουμε καταλάβει ἀκόμη τί προσέφερε στὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ Ἔθνος ὁ Πατροκοσμᾶς… Δὲν θὰ ἤμασταν οὔτε Ἕλληνες οὔτε Ὀρθόδοξοι χωρὶς τὸν ἅγιο Κοσμᾶ. 

Αὐτὸς ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὴν Παιδεία τοῦ Ἔθνους. Ποτὲ Ὑπουργεῖο Παιδείας δὲν ἔκανε ὅσα ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς καὶ μάλιστα σὲ περίοδο Τουρκοκρατίας. Ἔχτισε σχολεῖα καὶ ὀργάνωσε πάνω σὲ Ἑλληνοορθόδοξες βάσεις τὴν ἐκπαίδευση καὶ μόρφωση τῶν Ἑλληνοπαίδων μὲ κοινὴ συμμετοχὴ καὶ φροντίδα Γονέων καὶ Κηδεμόνων, Ἐκκλησίας καὶ Κοινότητος.
Μὲ τὰ κηρύγματά του, τὶς Κατηχήσεις του, τὶς κολυμβῆθρες καὶ τὶς βαπτίσεις, τὶς περιοδεῖες του, τὴν μετάθεση τοῦ παζαριοῦ τῶν Ἑβραίων ἀπὸ Κυριακὴ στὸ Σάββατο καὶ τὴν ἀνάδειξη τῆς Κυριακῆς ἀργίας καὶ τῆς πίστης τῶν Ὀρθοδόξων, πρόλαβε τὴν ἐπέκταση τοῦ ἐξισλαμισμοῦ.
Ἕνωσε μάλιστα σχολεῖο καὶ Ἐκκλησία καὶ καθόρισε τὸν σκοπὸ τῶν ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ ὀρθόδοξους μαθητές.

Τώρα καταλαβαίνουμε τὴν προσφορὰ τοῦ Μεγάλου Διδασκάλου τῶν Σκλάβων, ἰδίως σήμερα, ποὺ ἀποδομεῖται ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία καὶ ὅλη ἡ Εὐρώπη κατακλύζεται ἀπὸ κύματα μουσουλμάνων καὶ βιώνει τὸν ἀποχριστιανισμό της καὶ τὸν ἐξισλαμισμό της.
Εἶναι τελείως ἀσύμβατο μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Πατροκοσμᾶ ἕνα σχολεῖο χωρὶς προσευχή, διδαχὴ τῆς ὀρθόδοξης πίστης, ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ ἱστορία, ἐκκλησιασμὸ καὶ χριστιανικὴ πνοὴ καὶ κατεύθυνση. Καὶ μιλᾶμε γιὰ ἑλληνορθόδοξο σχολεῖο. Γιὰ μαθητὲς βαπτισμένους καὶ ἐντεταγμένους στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ χαρακτηριστικότερο ὅλων εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἔκανε διάλογο καὶ διαβούλευση μὲ τὶς τοπικὲς κοινωνίες τῶν χριστιανῶν καὶ αὐτὲς τελικὰ ἀναλάμβαναν τὴ Σχολικὴ Ἐφορία καὶ ἀποτελοῦσαν τὴ σχολικὴ ἐπιτροπή.

Προφυλαγμένη σε…πάπλωμα, είχε σωθεί το 1922 η εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης της Μηχανιώτισσας

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Περιφορά της εικόνας της Παναγίας Φανερωμένης της Μηχανιώτισσας στο πανηγύρι του 1968

Προφυλαγμένη μέσα σε ένα… πάπλωμα, είχε σωθεί μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, πριν 96 χρόνια, η εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης της Μηχανιώτισσας, για την οποία συρρέουν κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, προκειμένου να την προσκυνήσουν, δεκάδες χιλιάδες πιστοί από όλη τη Βόρεια Ελλάδα και μακρύτερα ακόμη.

Η παλιά Μηχανιώνα της Κυζίκου

 Σύμφωνα με τις αφηγήσεις των παλιών Μηχανιωτών, όταν συνέβη η μεγάλη συμφορά της καταστροφής του Μικρασιατικού ελληνισμού, ύστερα από την ανόητη εκστρατεία του ελληνικού στρατού στα βάθη της Μικράς Ασίας και αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τις εστίες τους οι Έλληνες της περιοχής, μία γυναίκα στην παλιά Μηχανιώνα της Κυζίκου, η κυρά Κατίγκω Μαούτσα ή Λαζαράκαινα μαζί με τις εγγονές της, έφτιαξαν μία θήκη από τσίτι (ύφασμα λεπτό), τοποθέτησαν εκεί μέσα ευλαβικά την εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης και στη συνέχεια έβαλαν τη θήκη μέσα σε ένα ντέγκι (μεγάλο δέμα) με ρούχα. Έτσι σώθηκε η εικόνα και ήρθε στην Ελλάδα.

Όπως έγραψε ο παλιός διευθυντής του 1ου δημοτικού σχολείου της Νέας Μηχανιώνας, Α.Ρ.Ματίκας, οι Μηχανιώτισες γυναίκες την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «την είχαν πάντα μαζί τους, οδηγήτρια και προστάτιδα σε όλη την περιπέτεια του κατατρεγμού, μέχρι που ήρθαν να ριζώσουν εδώ στο όμορφο ακρογιάλι του Θερμαϊκού, που τότε σε έπαιρνε ο φόβος από την ερημιά και τα φίδια που ξετρύπωναν από τον ακαλλιέργητο τόπο».
Η Παναγία Φανερωμένη η Μηχανιώτισσα, βρήκε στέγη στην ξύλινη εκκλησία που δημιούργησαν οι πρόσφυγες για να στεγάσουν την Παναγιά τους, δίπλα από τις πρόχειρες σκηνές στις οποίες διέμεναν οι ίδιοι.

Βάρκες τύπου "ντορ-τσεφτέ" (1924) που τις έφεραν οι ψαράδες από την παλιά Μηχανιώνα

Μία περιγραφή για τη μεταφορά της εικόνας
 Η Εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης μεταφέρθηκε στη Νέα Μηχανιώνα από τους πρόσφυγες της Κυζίκου. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το εκλαϊκευμένο κείμενο της Ιστορίας της Νέας και Παλιάς Μηχανιώνας του Βαγγέλη Χατζημπιρπιλού.
«Οι Μηχανιώτες ήταν όλοι Βενιζελικοί. Ήταν και πολύ θρήσκοι και έφτιαχναν στα χωράφια τους εξωκλήσια. Πάνω απ΄ όλα είχαν στην πρώτη γραμμή την εκκλησία και δεν έλειπαν καμιά Κυριακή και γιορτή, ακόμα και όταν ήταν στην ξενιτιά για ψάρεμα.
Πάνω που καλυτέρεψαν τη ζωή τους, έφτιαξαν καινούργια σπίτια και είδαν άσπρη μέρα, ξημέρωσε μια μαύρη μέρα!

Ήταν παραμονή της μεγάλης γιορτής της Παναγίας Φανερωμένης, τα Εννιάμερα 22 Αυγούστου 1922, το μεγαλύτερο πανηγύρι της Μηχανιώνας. Όλοι οι κάτοικοι ήταν στο μοναστήρι για τον εσπερινό της αυριανής γιορτής.
Τότε έφτασε το μήνυμα ότι έπρεπε να πάρουν το δρόμο της δεύτερης προσφυγιάς γιατί έρχεται η μεγάλη καταστροφή ! Το τί επακολούθησε, δεν μπορείτε να το φανταστείτε !
Μετά από πέντε μέρες έφτασε στο λιμάνι ένα βαπόρι που μας το έστειλε η Αδελφότης των Μηχανιωτών της Κωνσταντινούπολης και στις 29 Αυγούστου 1922 μας πήγε στην απέναντι παραλία της Ανατολικής Θράκης, στο χωριό Επιβάτες. Με δύο δρομολόγια πήραμε μαζί μας και όλα τα καίκια μας, τα δίχτυα και αρκετά πράγματα. Τα ζώα τα πήραμε απ’ τη στεριά μέσω Προύσας.
Η χήρα Κατίγκω Μαουτσίδου, που ήταν καντηλανάφτρα της Εκκλησίας της Παναγίας Φανερωμένης, πήρε τον Κώστα Καματάκη και τον Γρηγόρη Μπογάκη που ήταν 15 ετών, και έσωσαν την Εικόνα που την πήραμε μαζί μας τυλιγμένη μέσα σ΄ ένα πάπλωμα. Ο Νικόλαος Χατζηγιαννάκης ή Καρανικόλας πήρε μια άλλη εικόνα μεγάλης αξίας του Αγίου Νικολάου που έχει πάνω στο μέτωπο σφηνωμένο ένα στρείδι, γιατί αυτή βρέθηκε μέσα στη θάλασσα. Αυτή η εικόνα βρίσκεται σήμερα στα Λουτρά της Αιδηψού στο ναό των Αγίων Αναργύρων γιατί εκεί έμειναν αρκετοί Μηχανιώτες που είναι και μέχρι σήμερα».

Η παλιά εκκλησία μετά την αποπεράτωσή της το 1928

Η παλιά εκκλησία
Τα θεμέλια της εκκλησίας, που φέρνει το όνομα της Παναγίας Φανερωμένης, μπήκαν στο νέο τόπο εγκατάστασης, στις ακτές του Θερμαϊκού, το 1927 και η ανέγερση της εκκλησίας τελείωσε το 1932. Και όπως έλεγε χαρακτηριστικά το παλιό μέλος της Εκκλησιαστικής Επιτροπής, Αλέξανδρος Σαραφίδης «μικροί και μεγάλοι, γυναίκες και παιδιά εργάσθηκαν για να γίνει ο ναός. Όταν χτυπούσε η καμπάνα, όλοι έτρεχαν να πιάσουν δουλειά, καθένας αναλόγως με τη δύναμή του. Και έβλεπες γυναίκες σκαρφαλωμένες στις σκάλες, να δίνουν χέρι με χέρι τα τούβλα και τα κεραμίδια στους εργάτες. Και παιδιά να κάνουν σειρά και το ένα δίνοντας στο άλλο, να μεταφέρουν από την παραλία τα υλικά».

Η πρώτη πλίνθινη κατασκευή αντικαταστάθηκε στη δεκαετία του ΄30.

Η πρώτη εκκλησία συμβόλιζε τη σύνδεση με τις πατρογονικές εστίες, δίνοντας και το στοιχείο της ιδιαίτερης θρησκευτικότητας των Μηχανιωτών προσφύγων, αποτελώντας παράλληλα και μια κοινή βάση για τη συγκρότηση της τοπικής κοινωνίας.
Το μεγάλο έργο μπόρεσε να ολοκληρωθεί χάρη στις άοκνες προσπάθειες του πρώτου ιερέα της Παναγίας Φανερωμένης της Μηχανιώτισσας, παπα-Γιάννη Βαλάσογλου, ένα έργο που τελείωσε από τον διάδοχο του Παπαγιάννη, τον Παπα-Γιώργη Βογιατζόγλου. Ενώ μεγάλη ήταν η συνεισφορά της Εκκλησιαστικής Επιτροπής που αποτελούνταν από τον Αλέξανδρο Σαραφίδη, τον Βασίλη Αραπάκη, τον Γιώργο Ταταράκη, τον Εμμανουήλ Σταμίδη και τον Γιώργο Σβολάκη. Το έργο της Επιτροπής ήταν εξαιρετικά δύσκολο και χρειάστηκαν μεγάλες προσπάθειες για να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ολοκλήρωση του ναού χρήματα. Έτσι αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε εσωτερικά δάνεια ή να παρακινήσουν δωρεές.
Η συνέχεια  ΕΔΩ