Ιστολογίων...ενδιαφέροντα αναγνώσματα(1-1-2011/31-1-2011)

-Αγ.Ιωάννης Μαξίμοβιτς-Περί του μη επιτρεπτού να αγγίζουμε τις εικόνες με βαμμένα χείλη
-Ο γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης μιλά για τον γέροντα Παίσιο
-Επιστολή Αγ.Τύχωνος περί μνησικακίας
-Μια κάρα στον Καυσοκαλυβίτικο θαλασσοαφρό
-Ο άγιος των κωφών και ο άγιος των δάσων
-saint-ekvtime-taqaishvili-of-georgia
-''Ρωσική επανάσταση''-Αμερικάνοι,Άγγλοι,μυστικές υπηρεσίες,τραπεζίτες,έμποροι όπλων και ο απατεώνας Τρότσκυ
-Η τελευταία εξομολόγηση
-Μία οσία που γνωρίσαμε και αγγίξαμε
-Ένας νεαρός που μοσχομύριζε δεντρολίβανο
-Τουρκία-Η χειρότερη μάστιγα της ανθρωπότητας
-Όσιος Μακάριος ο Μακρής
-Η εκκλησία που πολέμησες άνοιξε την αγκαλιά της και σε δέχθηκε(Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος)
-Η θρησκεία της χαράς-Γελαστοί άγιοι
-Ο παπάς,πρώην μποξέρ,που κάνει έρανο στα μπουζούκια
-Μοναχός Μωυσής,Αγιορείτης-Τι είναι η εκκλησία;
-Η παγίδα των ιαπωνικών anime
-Η ομοφυλοφιλία είναι φοβερό δαιμόνιο-(Από το βιβλίο ο τρελο-Γιάννης)
-Καλό,κακό,ποιός ξέρει;
-Ιωάννης Καποδίστριας-Ο άγιος της πολιτικής
-Προσοχή στα οράματα του οικουμένισμου
-Ορίστε...σας μαθαίνουμε ιστορία κε αντιπρόεδρε.Οι αυτοκράτορες σας απαντούν
-concerning-cross-of-saint-nina
-παπα-Χαράλαμπος Διονυσιάτης
-Ο κορσές του παπά...
-Μια διαφορετική πανήγυρη(Μαρτυρία μητροπολίτου Λεμεσού για τον γέροντα Παίσιο)
-Η επίδραση του Facebook στη ζωή μας,η αναπαραγωγή του φθηνού μας εαυτού στο κυνήγι της -αποδοχής
-Ο παπα-Φώτης Λαυριώτης μιλάει για τη ζωή του
Φοβερή οπτασία του Αγ.Αντωνίου για τους αιρετικούς-Άλογα κτήνη γύρω από την Αγ.Τράπεζα
-Τι τίτλο να βάλει κανείς εδώ;
-Ο τόπος μαρτυρίου του Αγ.Γεωργίου Ιωαννίνων
-Όταν ήμουν μικρός μου'χαν πει ένα παραμύθι...
-Το κελί που έψαλε ο αρχάγγελος το ''Άξιον Εστί''στην εικόνα της Παναγίας
-Ο αναστεναγμός της Παναγίας για τους Ρωμιούς της Πόλης
-Η Κέρκυρα τιμά τον συμπροστάτη Άγιο Αρσένιο μητροπολίτη Κερκύρας
-Τα τέσσερα κεριά
-Ήταν τρελός ο τρελο-Κώστας;
-Boy-George-returns-stolen-picture-of Christ-to-Cyprus.
-Δύο φωτεινές ψυχές σε πονεμένα σώματα
-Ελεύθεροι ασκητές
-Η μνήμη του Αγ.Ιωσήφ του Σαμάκου στο Γαιτάνι Ζακύνθου
-Στο πανεπίστημιο της καρδιάς...στο Άγιον Όρος
-Ο μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος και η αίρεση του νεοβαρλααμισμού
-miracle-of-saint-xenia-fool-in-france
-Στην εγκλείστρα του Αγίου Νεοφύτου
-Από τη Σαμψούντα στη Σρεμπρένιτσα
-monks-of-arizona-desert
-Περισσότεροι από 220 ιερείς βγήκαν από ένα μικρό ουκρανικό χωριό
-π.Κόσμας-Ο άγιος φίλος και φωτιστής της αφρικανικής γης
-Φτιάξτε μου την μέρα
-Ευχή δια την απαλλαγή από τον θυμό
-Χίλια έτη ...σαν μια ημέρα
-Newmartyr Dimiter of Sliven,Bulgaria
-Η εμφάνιση του Αγ.Αρσένιου της Πάρου
-Ελθόντες επί την ηλίου δύση...
-Ανήμερα της Υπαπαντής κάποτε στη Μάνη

Η Οσία Αθανασία και οι κόρες της Θεοδότη,Θεοκτίστη και Ευδοξία(+31 Ιανουαρίου)

Ό Βίος και ή Πολιτεία των τεσσάρων αυτών αγίων μορφών δεν είναι εκτεταμένος και αναφέρεται μέσα στο «Συναξάρι» των Άγιων Μαρτύρων Κύρου καί Ιωάννου πού λέγονται και Ανάργυροι από τους πιστούς, διότι δεν αγαπούσαν τα χρήματα (αργύρια) και έθεράπευαν τους ασθενείς «άνευ αργυρίου» (άνευ άμοιβης). Γράφει λοιπόν ό Συναξαριστής:

Οι δύο αυτοί "Αγιοι Κΰρος και Ιωάννης ζούσαν την εποχή του αυτοκράτορας της Ρώμης Διοκλητιανοϋ, γύρω στα τέλη του τρίτου αιώνος μετά Χριστόν (το 292 μ.Χ. άκριβώς), ό μεν Κϋρος στην "Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ό δε Ιωάννης στην "Εδεσσα της Μεσοποταμίας. Επειδή τότε έγινε και νέος μεγάλος διωγμός των Χριστιανών, ό "Αγιος Κΰρος πήγε και έμόνασε σε κάποιο Μοναστήρι, που βρισκόταν στον Άραβικόν Κόλπον και με την σκληρή ασκηση και την θερμή πίστη και αδιάκοπη προσευχή έφθασε πολύ ψηλά στον κόσμον της Χάριτος και έλαβε το χάρισμα να θαυματουργή και να θεραπεύη τους ασθενείς. Κόσμος πολύς συγκεντρωνόταν στο Μοναστήρι του για θεραπεία και ή φήμη του απλώθηκε πολύ γρήγορα σε ολην την χώρα και πέραν άπο αυτήν.

"Ο "Αγιος Ιωάννης,όταν βρισκόταν στα "Ιεροσόλυμα για κάποια εργασία και άκουσε τα θαυμαστά κατορθώματα του Αγίου Κύρου, πήγε αμέσως στο Μοναστήρι, ον συνάντησε και έμεινε κοντά του,βοηθός καΐ συνεργάτης του στον καλόν αγώνα της θεραπείας των ασθενών.

Την ίδια εποχή όμως ζούσε στην Αλεξάνδρεια και ή πιστή Αθανασία με τΙς τρεις κόρες της, την Θεοδότη,15 χρονών, την Θεοκτίστη, 13 χρονών καΐ την Εύδοξίαν,11 χρονών και ή ζωή τους κυλούσε σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου.

π.Ιώβ Τάλατς:«Στο διάστημα βλέπεις τη χάρη του Θεού»

Ο εξομολογητής των κοσμοναυτών στο Κέντρο Εκπαίδευσης «Γιούρι Γκαγκάριν», κοντά στη Μόσχα, μιλάει για τον Θεό και τη Δημιουργία με το ποίμνιό του ακόμη κι όταν αυτό βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη

«ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΤΕ τον Θεό εκεί που φθάσατε;». Το ερώτημα, ειρωνικά πολλές φορές, κάποτε με ειλικρίνεια και για κάποιους βασανιστικά, τέθηκε επανειλημμένα σε μέλη διαστημικών αποστολών, μετά την επιστροφή τους στη Γη. Αμερικανοί αστροναύτες απάντησαν κάποτε, και τα λόγια τους έμειναν στην ιστορία, ότι... αντίκρισαν τα ίχνη Του. Οι σοβιετικοί κοσμοναύτες αντίθετα δεν σήκωναν ούτε έκαναν αστεία με τέτοια θέματα. Στην άθεη Σοβιετική Ενωση, όπου η θρησκεία ήταν «το όπιο των λαών», Θεός δεν υπήρχε. Ως τη δεκαετία του ΄80. Σήμερα, στη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Οι ρώσοι κοσμοναύτες ομολογούν ότι έχουν τον δικό τους εξομολόγο, με τον οποίο επικοινωνούν ανά πάσα στιγμή, ακόμη και ενώ βρίσκονται στο Διάστημα, λίγο προτού βγουν για τον διαστημικό τους περίπατο.
Οι ατρόμητοι κοσμοναύτες, μαθητές της μεγάλης σχολής που δημιούργησε ο μύθος του Διαστήματος Γιούρι Γκαγκάριν, για τον ηγούμενο Ιώβ Τάλατς, είναι άνθρωποι με τoυς δικούς τους φόβους και τα δικά τους ερωτήματα. Και αυτοί απορούν «πώς δημιούργησε ο Θεός το Σύμπαν».
Εφημέριος του Ναού της Μεταμόρφωσης, στο Κέντρο Εκπαίδευσης Κοσμοναυτών «Γιούρι Γκαγκάριν» της Πόλης των Αστεριών, κοντά στη Μόσχα, επισκέπτεται συχνά το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, το ρωσικό Κανάβεραλ, στο γειτονικό Καζακστάν, απ΄ όπου ξεκινούν οι αποστολές για το Διάστημα. Εκεί προετοιμάζει πνευματικά τους κοσμοναύτες λίγο πριν από το μεγάλο τους ταξίδι και τους περιμένει πάντα κατά την επιστροφή τους για να ευχαριστήσουν, όπως λέει, όλοι μαζί τον Θεό. «Οταν ένας άνθρωπος είναι στο Διάστημα μπορεί να δει την αληθινή μεγαλοσύνη του Σύμπαντος και έτσι έρχεται κοντύτερα στον Δημιουργό» δηλώνει μιλώντας στο «Βήμα» από το Μπαϊκονούρ, όπου λίγη ώρα νωρίτερα είχε τελέσει τον αγιασμό των υδάτων, αφού το Πατριαρχείο Ρωσίας εορτάζει τα Θεοφάνια σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο.

«Είδα ίχνη του Θεού»
Ο ηγούμενος επικαλείται τον αμερικανό αστροναύτη Φρανκ Μπόρμαν, τον πρώτο άνθρωπο που είδε το φεγγάρι από κοντά, ο οποίος εκείνη την ώρα, έπειτα από μακρά σιωπή μέσα στο διαστημόπλοιο, είπε: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. Η δε γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος...». Ηταν «ο πρώτος στίχος από τη Γένεση,το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής. Πολλά μέλη του πληρώματος δεν μπορούσαν παρά να κλάψουν εκείνη τη στιγμή. Και όταν ο Μπόρμαν επέστρεψε στη γη,τον ρώτησε κάποιος:“... είδες τον Θεό όταν ήσουν στο Διάστημα;”. Και αυτός απάντησε:“Οχι, δεν είδα τον Θεό. Είδα όμως τα ίχνη της παρουσίας Του”» λέει ο π.Τάλατς.
Αυτά τα ίχνη που είδε ο Φρανκ Μπόρμαν στο ξεκίνημα της «οδύσσειας» για τη γνωριμία του Σύμπαντος φαίνεται πλέον να ομολογούν και οι ρώσοι συνάδελφοί του τονίζει ο ιερέας. «Οι κοσμοναύτες με καλούν πριν βγουν να περπατήσουν στο Διάστημα ζητώντας μου προσευχές και ευλογίες. Ο Υuri Lonchakov, διοικητής διαστημόπλοιου, διάβασε ολόκληρη τη Βίβλο στη διάρκεια της πτήσης του. Στις τελευταίες ώρες της πτήσης ήμασταν τακτικά σε επαφή, συζητώντας θεολογικά θέματα:πώς δημιούργησε ο Θεός τον κόσμο,γιατί τον δημιούργησε μ΄ αυτό τον τρόπο,πώς κατανοούσαν οι άγιοί μας τη φύση του Σύμπαντος. Ο Οleg Skripinchko, ενώ βρισκόταν σε τροχιά,τηλεφώνησε να μας συγχαρεί για την επίσκεψη του Πατριάρχη Κύριλλου στον Ναό της διαστημικής βάσης. Και ο ελληνικής καταγωγής Fyodor Υurchikhin που επέστρεψε πρόσφατα κατά τη διάρκεια της 6μηνης περιστροφής του γύρω από τη Γη είχε μαζί του τα λείψανα του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη και του Θεοδώρου του Τύρωνος».


Αγιασμός πριν από την πτήση
Ο πατέρας Ιώβ επισκεπτόταν τους κοσμοναύτες με τους οποίους είχε πνευματικές συζητήσεις και ευλογούσε κάθε λογής τεχνικό εξοπλισμό πολύ προτού ιδρυθεί εκκλησιά μέσα στον σταθμό. Μετά, « με τη βοήθεια του Θεού,αποκτήσαμε την εκκλησία μας» λέει και συνεχίζει: «Τα τελευταία λίγα χρόνια έχει αναδυθεί μια ολόκληρη παράδοση. Ολα τα πληρώματα διαστημόπλοιων επισκέπτονται την Αγία Τριάδα πριν από την εκτόξευση για να προσκυνήσουν τα λείψανα του Αγίου Σεργίου και να συμμετάσχουν σε μια σύντομη δέηση στην εκκλησία του Αγίου Νίκωνος. Κατόπιν τους ευλογώ με αγιασμό και δίνω στον καθένα τους μικρά Ευαγγέλια τσέπης και εικόνες του Χριστού και της Θεοτόκου που τα παίρνουν μαζί τους στην πτήση. Τέσσερις μέρες πριν από την εκτόξευση πηγαίνω στο Μπαϊκονούρ για να τους εξομολογήσω και να τους μεταλάβω. Συζητούμε πνευματικά θέματα, διαβάζουμε μαζί το Ευαγγέλιο και μιλάμε για διάφορα σημαντικά ζήτημα. Οταν οι άνδρες επιστρέφουν στη Γη είμαι εκεί για να τους υποδεχτώ με μια ευχαριστήρια δέηση στον Θεό ».


Φόβος και γενναιότητα
«Και βέβαια αισθάνονται φόβο, όπως κάθε φυσιολογικός και ζωντανός άνθρωπος ενώπιον του κινδύνου που μπορεί να απειλήσει τη ζωή του» λέει ο ηγούμενος Ιώβ περιγράφοντας τα αισθήματα των κοσμοναυτών.
Όσο γι΄ αυτά που σκέφτονται όταν βρίσκονται έξω, στο Σύμπαν; «Το Διάστημα είναι ακόμη εχθρικό για τον άνθρωπο. Φανταστείτε ότι στον ήλιο η θερμοκρασία είναι +180 βαθμούς Κελσίου,ενώ στη σκιά-150. Αν ο άνθρωπος βρεθεί ξαφνικά χωρίς το σκάφανδρό του τον περιμένει βέβαιος θάνατος. Η γενναιότητά τους συνίσταται στο γεγονός ότι αισθανόμενοι τον φόβο μπορούν να τον ξεπερνούν. Η πλειονότητα με τη βοήθεια του Θεού ξεπερνάει τον φόβο και βλέποντας το έλεός Του προσεύχονται και κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Οταν βρίσκονται εκεί εργάζονται και ίσως δεν σκέφτονται και πολύ το εάν φοβούνται ή δεν φοβούνται. Προετοιμάζονται επί χρόνια για εκείνη τη στιγμή. Για να γίνει κάποιος κοσμοναύτης προετοιμάζεται επί δέκα χρόνια και γνωρίζουν τι τους περιμένει. Η προετοιμασία είναι πολύ καλή».
Φθάνει αυτό; «Εμείς στη Ρωσία έχουμε και μια παροιμία:“Να ελπίζεις στον Θεό,αλλά κάνε και ΄σύ κάτι”.Οταν ο άνθρωπος επιτελεί το έργο του σωστά και με πίστη στον Θεό τότε όλες οι δυσκολίες, εσωτερικές και εξωτερικές, ξεπερνιούνται,διότι μόνον ο Θεός μπορεί να στηρίξει, να δώσει ελπίδα, να νουθετήσει τον άνθρωπο ώστε να κάνει το σωστό σε δύσκολες καταστάσεις » λέει ο π.Τάλατς.


Αμαρτίες στο Διάστημα
Μπορούν οι άνθρωποι να σωθούν από τις αμαρτίες στο Διάστημα ή θα υποπέσουν σε αυτές και εκεί; Ο πατέρας Ιώβ δεν δυσκολεύεται να απαντήσει. «Από τον εαυτό σου δεν μπορείς να ξεφύγεις. Η συσσώρευση των μειονεκτημάτων και των αδυναμιών- η οποία σε οδηγεί στην ανάπτυξη των παθών- συμβαίνει ανεξάρτητα από το πού βρίσκεται ο άνθρωπος. Οι Πατέρες της Εκκλησίαςλένε ότι αν δεν απελευθερωνόμαστε από την αμαρτωλότητα και το πάθοςτότε όλα αυτά θα τα πάρουμε στην αιώνια ζωή. Ο φθονερός και στην ουράνια ζωή θα παραμείνει φθονερός, αλλά εκεί η ζωή του θα είναι ανυπόφορη. Ετσι οι ανθρώπινες αδυναμίες υπάρχουν τόσο εδώ στη Γη όσο και στο Διάστημα. Στους κοσμοναύτες, όπως και σε κάθε άνθρωπο, εμφανίζονται και κακές σκέψεις και υπάρχουν και παράπονα και θυμός, όπως σε όλους τους ζωντανούς ανθρώπους. Δεν είναι ρομπότ. Είναι έξυπνοι, ταλαντούχοι και πολύπλευροι, αλλά και άνθρωποι, γι΄ αυτό και ζητούν τη βοήθεια του Θεού».


«Θεέ μου, γιατί γύρισα;»
Κάθε κοσμοναύτης κατά τον πατέρα Ιώβ αποκομίζει και μεταφέρει κατά την επιστροφή του τις δικές του εμπειρίες. «Δεν μπορείς να το εξηγήσεις.Δεν μπορείς να εξηγήσεις ποιος αισθάνεται τι,διότι οι άνθρωποι αποκομίζουν πολλές και διαφορετικές εμπειρίες.Ενας κοσμοναύτης,ο Βάλερι Ολιαγκόφ, έχει παραμείνει στο Διάστημα, εάν δεν κάνω λάθος,επί έναν χρόνο και τρεις μήνες,δηλαδή είναι κάτι σαν πρωταθλητής.Στη διάρκεια της παραμονής του στο Διάστημα γιόρτασε το Πάσχα.Εφτιαξε ο ίδιος ένα πασχαλιάτικο γλυκό και έψαλε το “Χριστός Ανέστη”, αλλά μετά όταν επέστρεψε εδώ σε μας υπήρχαν όλα τα καθημερινά προβλήματα.
Και όταν άρχισε να τα ξαναζεί και να τα βλέπει είπε μισοαστεία-μισοσοβαρά:“Θεέ μου,γιατί γύρισα;”».

Άρθρο της Μαρίας Αντωνιάδου στο ΒΗΜΑ

ΠΗΓΗ

Ψάχνοντας το Θεό έξω από τα σύνορα του εαυτού μας...

Ένα λάθος πού κάνει συνήθως ό άνθρωπος πού θέλει νά πιστέψει είναι ότι έμμένει στην κατανόηση των έντολων του Θεού, την οποία θεωρεί ως προϋπόθεση της εκτέλεσης τους.

Ειδικά ό σύγχρονος άνθρωπος αν δεν κατανοήσει πρώτα, ούτε πράττει ούτε πιστεύει στο Θεό. "Αν με τη λογική εξετάζουμε καί αμφισβητούμε χρησιμοποιώντας τίς γνωστικές δυνάμεις του άνθρωπου, η δύναμη αυτή του ανθρώπου κρίνεται ανεπαρκής ή καί ακατάλληλη -μετά τη φθορά πού υπέστη εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος- ως προς τη βοήθεια πού προσφέρει στον άνθρωπο να τηρήσει τίς εντολές του Θεού. Ποια λογική λ.χ. θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την εντολή περί αγάπης προς τον εχθρό; Ή πίστη, στα αρχικά της στάδια τουλάχιστον, είναι «συγκατάθεσις άπολυπραγμόνητος» βεβαιώνει ό Άγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός. Είναι ή πίστη πού καλλιεργείται με την ακοή, τη μελέτη του Λόγου του Θεού καί στηρίζεται λίγο πολύ στην ανθρώπινη κρίση καί γνώμη. Ακολουθεί, στα άνωτερα στάδια -καί με την τήρηση των εντολών, ή οποία αποκαθιστά το νου καί το λογικό του ανθρώπου- ή πίστη ως χάρισμα του Θεού πού είναι «αδίστακτος καί αδιάκριτος». Το δίχως άλλο ό χριστιανός πού ζητεί συνεχώς να βρεί λογική εξήγηση της τήρησης των εντολών καί της ύπαρξης του Θεού θα δυσκολευτεί καί ως προς την τήρηση τους.Ο Αρίστοτέλης χαρακτήριζε άπαιδευσία το να μη γνωρίζουν οί άνθρωποι σέ ποιά πράγματα πρέπει νά ζητούν λογικές αποδείξεις καί σε ποια όχι Έλεγε ότι είναι αδύνατον να βρούμε υποδείξεις σε όλα τα πράγματα έστω κι αν βαδίζουμε απείρως προς αυτή την κατεύθυνση. Κάτι τέτοιο συμβαίνει καί με την προσπάθεια να προηγηθεί της πίστης ή της τήρηοης των εντολών ή λογική τους εξήγηση ή απόδειξη.
Συμπερασματικά η τήρηση των εντολών γενικά προηγείται τής κατανόησής τους.Αποτέλεσμα δε αυτής της προσπαθείας εκ μέρους του χριστιανού είναι να αυξηθεί καί να εδραιωθεί ή έλλογη πίστη μέσα του.Αυτό συμβαίνει επειδή με την έμπρακτη εφαρμογή των εντολών διαβρώνεται το εγωκεντρικό άτομο αφήνοντας χώρο στο Θεό να δρα μέσα στην ψυχή του ανθρώπου κάνοντας έτσι αμετακίνητη την πίστη αλλά καί την κατανόηση του νοήματος της πνευματικής ζωής. Τονίζεται ότι ή διαδικασία αυτή δεν είναι καθόλου παράλογη. Το να απαιτείται ή λογική κατανόηση των εντολών ως προϋπόθεση για την τήρηση τους ή καί για να πιστέψει ό άνθρωπος, είναι διαδικασία παράλογη.Αν ό Θεός είναι απολύτως διακριτός σε σχέση με τον άνθρωπο καί τον κόσμο, τότε για να βρει ό άνθρωπος το Θεό πρέπει να βγεί έξω από τα σύνορα του εαυτού του καί του κόσμου, επομένως καί της λογικής του. Ή αναγωγή στο αιώνιο καί ή ερμηνεία του «εδώ» από κάτι πού είναι «πέρα» από τον κόσμο ήταν κάτι το αυτονόητο για τους χριστιανούς. Σήμερα, όμως, ή επιχειρηματολογία αυτή δεν απευθύνεται μόνο σε άθεους -οί άνθρωποι άλλωστε σήμερα δεν ασχολούνται με το Θεό οϋτε ως άρνητές Του- αλλά καί σε μέλη της Εκκλησίας....

του θεολόγου Γεωργίου Μπαρλα

Δυο κορυφαίοι δημιουργοί με ράσα...

Ο ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΓΙΝΕ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΟΝΟΜΑ ΣΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΕΝΩ Ο ΑΛΛΟΣ ΔΙΑΚΡΙΘΗΚΕ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ(13-1) ΠΡΙΝ ΑΠΟ 101 ΧΡΟΝΙΑ. ΕΙΝΑΙ Ο...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ. Ο ΑΛΛΟΣ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΙΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ.

ΠΗΓΗ

Τρία αστέρια,τρία ποτάμια...τρεις φίλοι των νέων

Ήταν τρία αστέρια φωτεινά... Έλαμψαν στο στερέωμα της Εκκλησίας μ' ένα φως υπέροχο, ένα φως ικανό να πυρπολήσει την Οικουμένη ολάκερη, άντικατότπρισμα του άνεσπέρου φωτός της «τρισηλίου Θεότητας».
Ήταν τρία ποτάμια... Πότισαν το φρυγμένο άπ' τη φωτιά των διωγμών - πού μόλις είχαν κοπάσει - έδαφος της Εκκλησίας, το διψασμένο για νερό γάργαρο, καθάριο (είχαν αρχίσει οι μέρες των μεγάλων αιρέσεων). Τρία ποτάμια πού πότισαν την κτίση ολάκερη!
Ήταν τρεις χτίστες... Έχτισαν «Βασιλειάδες» για να στεγάσουν κάτω άπ' τη στέγη της παρηγοριάς τον θλιμμένο, της προστασίας το ορφανό, της ανακούφισης τον ταλαιπωρημένο, της στοργής τον αδικημένο, της περίθαλψης τον άρρωστο, της αποδοχής τον περιθωριοποιημένο, της φροντίδας τον γέροντα... «Το ψωμί, πού κρατάς κρυμμένο», έλεγαν, «ανήκει σ' εκείνον πού πεινά. Τα ρούχα πού φυλάς στην αποθήκη σου είναι του γυμνού. Τα υποδήματα πού τα 'χεις καί σαπίζουν είναι του ξυπόλυτου. Τα λεφτά πού τα καταχωνιάζεις, είναι εκείνου πού δεν έχει». «Το θεμέλιο της κοινωνικής ζωής», έλεγαν ακόμη, «καί ή ρίζα όλων των αγαθών είναι ή αγάπη». Γι' αυτό κι εκείνοι έχτιζαν πάνω σ' αυτό το θεμέλιο την αγάπη.
-Τήν άγάπη γιά τό Θεό;
- Την αγάπη για τον άνθρωπο;
Μη με ρωτάτε... Οί δυο αγάπες ήταν μέσα τους το Ιδιο, ή μια πήγαζε άπ'την άλλη.
Ήταν τρία διαμάντια του πνεύματος πού χάραξαν τις μεγάλες δογματικές αλήθειες της ορθόδοξης θεολογίας, τρείς γενναίοι απολογητές της συγγραφής.
Ήταν τρείς ταλαντούχοι ρήτορες, φιλόσοφοι καί συγγραφείς. Τρεις βαθυστόχαστοι πανεπιστήμονες...
Κι όλες αυτές οι τριάδες ήταν μία. Ήταν οι Τρεις Ιεράρχες. Βασίλειος ό Μέγας καί ό Θεολόγος Γρηγόριος «συν τω κλείνω Ιωάννη τω την γλώτταν χρυσορρήμονι».
Μα λάθος! Λάθος.
Δεν ήταν... Είναι.
Είναι τρία ποτάμια αστείρευτα, πού 16 αιώνες τώρα ποτίζουν με τα νάματα του Χριστιανισμού καί του Ελληνισμού την κτίση ολάκερη.
Είναι τρία αστέρια άνέσπερα πού 16 αιώνες τώρα λάμπουν στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας.
Είναι...
Μα πιο πολύ άπ' όλα, τη μέρα της κοινής γιορτής τους, για όλους μας, είναι οι τρείς αληθινοί φίλοι των νέων. Εκείνοι πού μπορούν να λένε καί να το εννοούν: «Πάντα ήμίν δεύτερα έστω της προνοίας των παίδων». Γι' αυτό καί περισσότερο άπ' όλα τους τιμούμε σαν προστάτες των παιδιών καί της Παιδείας.
Γι' αυτό καί τέτοιες μέρες γονείς καί δάσκαλοι, όλοι όσοι ζούμε κοντά στον όμορφο κόσμο των παιδιών καί προσπαθούμε να τα μεγαλώσουμε «εν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου», δεν μπορεί παρά να σκύψουμε, να δροσιστούμε καί να ξεδιψάσουμε, στα νάματα των «μελιρρύτων ποταμών της Σοφίας». Να γλυκαθεί ή ψυχή μας, να πάρουμε δύναμη μα κι οδηγίες πρακτικές για το δύσκολο έργο της ανατροφής τους. Δεν μπορεί παρά να χαρίζουμε στα παιδιά μας, κάθε φορά, 2-3 πετράδια άπ' τον απαράμιλλο θησαυρό της πλούσιας πνευματικής παρακαταθήκης των Τριών Ιεραρχών.

της πρεσβυτέρας Σοφίας Βαλμά-Γιαννίση

Δασκάλας

Παράδοση για τα χαρακτηριστικά των Τριών Ιεραρχών

Στο παράστημα καί στη μορφή οι Αγιοι ήταν περίπου έτσι:
Ό Μέγας Βασίλειος ήταν πολύ ψηλός, στητός, ξερακιανός και πολύ αδύνατος, μαυριδερός στο χρώμα, καί το πρόσωπο του είχε μία κιτρινάδα. Ή μύτη του ήταν μεγάλη καί είχε σμιχτά φρύδια. Με συνοφρυωμένη την όλη μορφή έμοιαζε με περίφροντι άνθρωπο. Ήταν μακρυπρόσωπος, με αρκετές ρυτίδες, βαθουλούς κροτάφους, με στρωτά μαλλιά καί με γενειάδα αρκετά μεγάλη καί μισοάσπρη. Στούς λόγους ξεπέρασε όχι μονάχα τους συγχρόνους του, αλλά καί τους παλαιούς. Κι αυτό, γιατί μορφώθηκε πολύπλευρα καί ή επιβολή του ήταν αναμφισβήτητη. Εξίσου ασκήθηκε καί στην έμπρακτη φιλοσοφία καί μ' αυτή προχώρησε στη θεωρία των όντων.

*

Ό ιερός Γρηγόριος ό Θεολόγος στο παράστημα ήταν μέτριος, λίγο ωχρός, αρκετά συμπαθής, με κυρτή μύτη, ίσια φρύδια καί ήρεμο καί γεμάτο προσήνεια βλέμμα. Το ένα από τα δύο μάτια, το δεξί, έδειχνε πιο αυστηρό, γιατί στα βλέφαρα σταματούσε κάποια ουλή. Τα γένεια δεν ήταν βαθιά, εξωτερικά όμως ήταν πυκνά, ήταν αρκετά φαλακρός καί με άσπρα μαλλιά, ενώ τα άκρα της γενειάδας του φαίνονταν σαν καπνισμένα. Αξίζει να πούμε γι'αυτόν τούτο: "Αν επρόκειτο να προβληθεί ανάμεσα στους ανθρώπους ένα πρότυπο, πού ν' αποτελείται από όλες τίς αρετές, αυτό είναι ό μέγας Γρηγόριος, πού ξεπέρασε στη λαμπρότητα της ζωής όλους εκείνους,πού είχαν διακριθεί έμπρακτα στη ζωή. Προχώρησε σε τέτοιο σημείο της Θεολογίας, ώστε όλοι νικώνταν από τη σοφία του καί στους λόγους καί στα δόγματα. Γι' αυτό άλλωστε απόκτησε καί την προσωνυμία «θεολόγος».

*

Ό θείος Χρυσόστομος ως προς το σώμα ήταν πολύ κοντός στο ανάστημα, με μεγάλο κεφάλι επάνω στους ώμους, ισχνός οτήν κυριολεξία. Είχε μεγάλη μύτη καί πλατιά ρουθούνια, ήταν ώχρόλευκος, με βαθουλωμένες τίς κόγχες των ματιών καί με τους βολβούς τους μεγάλους. Συνέβαινε να λάμπει το πρόσωπο του, μολονότι ή λοιπή εμφάνιση έδειχνε πώς υπέφερε. Ήταν φαλακρός καί το μεγάλο του μέτωπο ήταν χαραγμένο με πολλές ρυτίδες. Τα αυτιά του ήταν αρκετά μεγάλα καί τα γένεια του κοντά, αραιά καί ξανθόλευκα. Τα σαγόνια του ήταν πιεσμένα προς τα μέσα, εξαιτίας της αυστηρότατης νηστείας. Ερμήνευσε την Άγια Γραφή με τόση εμβρίθεια, όσο κανένας άλλος. Υπήρξε πηγή της ελεημοσύνης καί της άγάπης,καί πάρα πολύ ζηλευτός για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο καί για τη διδασκαλία του.

Migne P.G.,τ 29-Νεοελληνική απόδοση Σοφοκλή Δημητρακόπουλου

ΠΥΡ ΚΑΤΑΝΑΛΙΣΚΟΝ!

Ὁ Ἀρχιερέας καὶ οἱ Ἱερείς το αγνοούν.

Κι αυτός που φωτογραφίζει επίσης...

ΠΗΓΗ

Καθιέρωση της εορτής των Τριών Ιεραρχών

Η εορτή των Τριών Ιεραρχών θεσπίσθηκε τον 11ο αιώνα, στην εποχή του Αλεξίου Κομνηνού, γιατί υπήρχαν έντονες διαφωνίες μεταξύ των θεολόγων καί των λογίων για το ποιος από τους τρεις αγίους καί σοφούς Ιεράρχες ήταν ό σπουδαιότερος.'Αλλοι υποστήριζαν ότι σπουδαιότερος ήταν ό Μ. Βασίλειος, άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Γρηγόριο τον Θεολόγο η τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Για να συμφιλιώσει τις αντιθέσεις αυτές, ό λόγιος Μητροπολίτης Εύχαΐτων της Μικρας Ασίας Ιωάννης ό Μαυρόπους, πρότεινε να θεσπισθεί κοινή εορτή των Τριών Ιεραρχών στις 30 Ιανουαρίου. Ή πρόταση του έγινε δεκτή από τον αυτοκράτορα, καί τότε θεσπίσθηκε ό εορτή αυτή, ή όποια από τότε εορτάζεται πάντοτε από την Όρθόδοξη Εκκλησία με ιδιαίτερη λαμπρότητα.
Με μεγάλη επισημότητα καί ευλάβεια εορταζόταν ή εορτή των Τριών Ιεραρχών στην εποχή της Τουρκοκρατίας. "Οπως γράφει ό καθηγητής κ. Ν. Μπρατσιώτης, «ό υπόδουλος ελληνισμός... προσέδωσεν εις τον έκκλησιαστικόν έορτασμόν τους τον πανηγυρικόν χαρακτήρα της εορτής των Ελληνικών Γραμμάτων, ως της εθνικής εορτής του. Κατ' αυτήν το μαρτυρικόν έλληνικόν "Εθνος έπεβεβαίωνεν επισήμως την ένδοξον ταυτότητα του καί την βαθείαν συνείδησίν του, ότι αποτελεί άδιάσπαστον ίστορικήν συνέχειαν του Αρχαίου καί Βυζαντινού Ελληνισμού...». Στίς περιοχές της Ηπείρου καί της Μακεδονίας, πού άργησαν να απελευθερωθούν, ή εορτή των Τριών Ιεραρχών εξακολουθούσε να έχει εθνικό χαρακτήρα ως το 1912, πού εντάχθηκαν στο ελεύθερο ελληνικό κράτος.
Το 1841 με διάταγμα του "Οθωνα καθιερώθηκε ή εορτή των Τριών Ιεραρχών ως εορτή της Παιδείας καί των Γραμμάτων. Ή πρόταση έγινε από τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία με απόφαση της εόρτασε τότε για πρώτη φορά επίσημα την εορτή των Τριών Ιεραρχών ως εορτή των Γραμμάτων. Καί το 1856 με πανηγυρική τελετή καθιερώθηκε το Λάβαρο του Πανεπιστημίου, το όποΐο φέρει στη μία όψη την εικόνα των Τριών Ιεραρχών. Άλλα ήδη από το 1838 είχε καθιερωθεί επίσημα ως εθνική εορτή ή 25η Μαρτίου. Καί από το 1821 έπαυσε πια ή εορτή των Τριών Ιεραρχών να είναι εθνική εορτή, έμεινε όμως ως εορτή της Παιδείας καί των Γραμμάτων.

 Του κ. Β. Χαραλαμπόπουλου, Φιλολόγου

Η φωτογραφία του γέροντα Κλεόπα που πέρασε από τη φωτιά!

Τα βράδυ της 17ης Απριλίου 2004 (Διακαινησίμου) μια φωτιά στη μονή Σουζάνα - Νομός Πράχοβα Ρουμανίας κατέστρεψε δύο κελιά και κάποιες αποθήκες. Μια φωτογραφία όμως του γέροντα Κλεόπα έμεινε άθικτη.
Η αδελφή Γ. της οποίας το κελί κάηκε διηγείται « Όταν έπιασε φωτιά εγώ έλειπα και επειδή οι πυροσβέστες άρχισαν να σβήνουν τη φωτιά αρχίζοντας από τα κελιά που βρίσκονταν κοντά στην εκκλησία κανείς δεν δοκίμασε να σβήσει τη φωτιά στο δικό μου κελί. Κάηκαν τα πάντα : το κρεβάτι, η ντουλάπα, η σκεπή που μόλις είχα επισκευάσει, διηγείται η αδελφή Γ. χωρίς ίχνος λύπης στο βλέμμα της. ¨ Η στάχτη στο κελί μου έφτανε μέχρι τα γόνατα. Και συνεχίζει: « Τον γέροντα Κλεόπα δεν τον γνώρισα προσωπικά αλλά είχα μία ευλάβεια σ΄ αυτόν διαβάζοντας τα βιβλία του. Έλεγε ο γέροντας ότι όπως η ακρίδα πετάγεται, έτσι και ο μοναχός σπεύδει προς τη σωτηρία. Πιστεύω ότι αυτά τα λόγια του γέροντα μ΄ ενθάρρυναν να αγκαλιάσω τη μοναχική ζωή (σ.σ. 1999)
Πριν το Πάσχα τοποθέτησα τη φωτογραφία του (πρόκειται για μια πλαστικοποιημένη φωτογραφία μεγέθους Α3) πάνω από το κρεβάτι μου. Όταν θα αγιοποιηθείς θα σε βάλω στον τοίχο ανατολικά ¨ έλεγα κοιτάζοντάς την. Μετά την πυρκαγιά, όταν γύρισα στο μοναστήρι, συναντήθηκα με την αδελφή Ι. της οποίας το κελί είχε καεί. « Δεν πειράζει αδελφή, έτσι ήθελε ο Θεός.». Έπειτα τη ρώτησα: « Σ΄ εμένα απέμεινε κάτι»; Τότε η αδελφή Β. μου απάντησε: «Τίποτα. Έμεινες μόνη με τον π. Κλεόπα»!
«Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τι μου λέει. Μετά έμαθα ότι η φωτογραφία είχε μείνει ανέγγιχτη από τη φωτιά!Το παρατήρησαν και οι πυροσβέστες.

Η φωτογραφία που πέρασε από τη φωτιά

«Δε μπορώ να εξηγήσω πως δεν κάηκε. Ήταν μόνο ένα χαρτόνι κρεμασμένο από το κρεβάτι. Ούτε καν σε κορνίζα δεν την είχα. Το κρεβάτι είχε ένα στρώμα και ένα πάπλωμα από μαλλί τα οποία κάηκαν μαζί με το κρεβάτι. Επίσης δεν κάηκε και η εικόνα της Παναγίας, χαρτονένια και αυτή αλλά κορνιζαρισμένη.Τη βρήκα αργότερα ανάμεσα στα αποκαΐδια»
Στο τέλος παρακάλεσα την ηγουμένη να μου πει δυο λόγια .

Το κελί που κάηκε

Η αδελφή Γ.έχει μεγάλη ευλάβεια στον γέροντα Κλεόπα γι 'αυτό πιστεύω ότι είναι ένα σημάδι θεικού ελέους.Μπορούσε να καεί όμως ο Θεός είπε:''Βλέπετε'';Το κακό δεν είναι ότι πρέπει να ξαναφτιάξουμε ότι κάηκε από την αρχή-έτσι είναι η μοναχική ζωή-αλλά το να υπάρχει έλλειψη πνευματικής προόδου. 

περιοδικό Lumea Credintei''

μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com

Από την ποίηση του Αγ.Γρηγορίου του Θεολόγου

ΙΘ.Περί της αυτής

Τροχός τίς εστίν άστάτως πεπηγμένος,
Ό μικρός ούτος καί πολύτροπος βίος.
"Ανω κινείται, καί περισπάται κάτω
Ουχ ίσταται γαρ, καν δοκή πεπηγέναι.
Φεύγων κρατείται, καί μένων άποτρέχει.
Σκιρτά δε πολλά, καί το φεύγειν ουκ έχει.
"Ελκει, καθέλκει τη κινήσει την στάσιν.
Ως ουδέν είναι τον βίον διαγραφών,
"Η καπνόν, ή όνειρον,ή άνθος χλόης.
(Ρ.G., τόμ. 37, 787)


'Η ανθρώπινη ζωή
Μια ρόδα π' άτσαλα την έχουν στήσει
ετούτη ή σύντομη καί πολυδαίδαλη ζωή.
Έκεί πού τείνει προς τα πάνω, κατρακυλά στα χαμηλά-
 κι αν φαίνεται πώς στέριωσε δεν μένει ωστόσο σταθερή
Θαρρεϊς πώς φεύγει κι είναι στάσιμη, θαρρείς πώς στέκει κι όμως τρέχει.
Κάνει άλματα συχνά, μα δεν μπορεί να ξεκολλήσει. Σέρνει καί παρασέρνει αυτοκινούμενη τη στασιμότητα.
"Ενα διάγραμμα του τίποτα ή ζωή, Καπνός ή κι όνειρο ή κι ένα αγριολούλουδο.

***

ΞΘ.Δέησις προς τον ΧριστόνΈπιστάτα, κλύδων με δεινός άμφέπει, Τον σον μαθητήν. Έξέγειραι, πριν θάνω.
Μόνον κέλευσον, καί ζάλη τεθνήξεται.
Τολμώ φράσαι τι• Χριστέ, μη πίεζε με,
Μηδέ σβέσης με τω βαρεί των θλίψεων. Πολλούς έχεις γαρ καί κακωτέρους έμού,
Ους ήλέησας. Μη με κρίνης άξίως. Κενού, κενόυ δε του ταλάντου το πλέον.
Μιας τίς οίσοι φόρτον ημέρας μόνης; Τίνι προσέλθω τοις κακοίς βαρούμενος;
(Ρ.G., τόμ. 37, 1417)

Δέηση προς τον Χριστό
Μια τρικυμία,Κύριε, τρομερή ταράζει
το μαθητή σου. Ξύπνησε προτού χαθώ.
Ή εντολή σον άρκεί τα κύματα να πέσουν.
Τολμώ ένα ψέλλισμα: Χριστέ, μη με πιέζεις,
μη μ' αφανίσεις με των θλίψεων το φορτίο.
Δεν είναι λίγοι, καί χειρότεροι από μένα,
Πού τους σπλαχνίστηκες. Μη μ' επικρίνεις όσο αξίζω.
Παρακαλώ σε, λάφρυνε από το καντάρι το περσότερο.
Το φόρτωμα καί μιας μονάχα μέρας ποιος τ' αντέχει;
Σέ ποιόν να τρέξω να σωθώ πού οι πίκρες με βαραίνουν

***

ΜΗ' Εις τον αποθανόντα τω κοσμώ
Ζω καί τέθνηκα. Τίς σοφός συγκρινέτω.
Ψυχή τέθνηκα,σαρξ δε μοι σθένειν θέλει.
Ψυχή βιώη,σαρξ δε μοι τεθνηκέτω.
(Ρ.G., τόμ. 37, 1384)


Ζωή καί θάνατος
Ζω καί πεθαίνω. "Ας το ζυγίσουν οι σοφοί.
Ή σάρκα δικαιώματα απαιτεί. Νεκρή ή ψνχή.
Ζήσε, ψυχή μου,κι ας πεθάνει ή σάρκα.

***

ΟΑ' Δέησις εν τη νοσώ
Νοσώ, νοσώ μεν, καί πονούμαι σώματι,
Καί μου γελώσι την πάθην ίσως τινές,
Τραχηλιώντες, των σφαγή τηρουμένων.
Αρμοί λέλυνται, καί ποδών σαθρά βάσις,
Εΐτ' εγκράτειας έργον, εϊθ' άμαρτάδων,
Εϊτ' ούν πάλη τις (ου γαρ οίδα), πλην χάρις
Έμώ κυβερνήτη γε. Τούτο μοι τυχόν. "Αμεινόν εστίν αλλ' έπίσχες την νόσον,
Έπίσχες ειπών σος λόγος σωτηρία. Ει δ' ου,δίδου γε,ως τα πάντα καρτερεϊν,
Σήτες τα σητών.Συγκράτει την εικόνα. Εκείθεν έξεις και τον δούλον άρτιον.
(Ρ.G, τόμ. 37,1418)

Δέηση κατά τη διάρκεια της αρρώστιας
"Αρρωστος, άρρωστος, βαρύ το σώμα μου το νιώθω.
Ίσως με εμπαίζουν για το πάθημα κάτι αλαζόνες.
Καραδοκούν να δουν ως καί θανάσιμα συμπτώματα.
Τα γόνατα μου λύθηκαν, δε με κρατούν τα πόδια.
Μπορεί καί κάποια πάλη με τον πονηρό. Ευγνωμοσύνη ωστόσο
στον κυβερνήτη μου. Καλύτερα το πράγμα έτσι πού ήρθε.
"Ομως συγκράτησε μου την αρρώστια. Μια λέξη καί την συγκρατείς. Σωτήριος είναι ό λόγος σου.
*Αν όχι, δώσ' υπομονή ν' αντέξω σ' όλα.
Ό σκόρος τη δουλειά του. Φύλαξε την Εικόνα άπ' τη φθορά.
Άκέριον έτσι θα 'χεις καί το δούλο σου.

***

ΠΒ' Προς αυτόν
"Αλλοι χρυσόν, οϊδ' άργυρον, οιδε τράπεζαν
Τιμώσι λιπαρήν παίγνια τούδε βίου. "Αλλοι δ'αϋ σηρών καλά νήματα, καί γύας άλλοι
Πυροφόρούς,άλλοι τετραπόδων άγέλας.
Αύτάρ έμοί Χριστός πλούτος μέγας, όν ποτ' ίδοιμι
Νω γυμνω καθαρώς• αλλά τε κόσμος έχοι.
(Ρ.G., τόμ. 37, 1421


Το μέγα πλούτος
"Αλλοι λατρεύουν το χρυσάφι, άλλοι τ' ασήμι καί κάποιοι τα κατάφορτα τραπέζια, αστεία παιχνίδια της ζωής,
"Αλλοι τ' ωραία μετάξια, τούτοι τ' αγροκτήματα,
το στάρι όπου καρπίζει, εκείνοι τα κοπάδια με τα ζωντανά.
Για με ό Χριστός το μέγα πλούτος, άμποτε να τον έβλεπα
πνεύμα γυμνό ολοκάθαρα, στον κόσμο τ' άλλα τα χαρίζω.

***

περιοδικό ''Τόλμη''Ιανουάριος 2004

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Ποτσάεβ

Η Λαύρα του Ποτσαέβ ήταν και παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα της ορθοδοξίας στην δυτική Ουκρανία, μια περιοχή δηλητηριασμένη από τα βέλη των Ουνιτών.

Η Μονή είναι ευλογημένη από την παρουσία της Παναγίας. Το 1240 η Παναγία εμφανίστηκε και για επαλήθευση του θαύματος πάτησε σ΄ έναν βράχο αφήνοντας ένα ίχνος που φαίνεται μέχρι σήμερα. Το πολυτιμότερο κειμήλιο είναι μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Οι διαστάσεις της είναι 32Χ27 εκ.και είναι ζωγραφισμένη πάνω σε ξύλο τήλιου και στολισμένη γύρω-γύρω με σκαλιστό χρυσό.

Στην εικόνα, δίπλα από την Παναγία και το Χριστό, απεικονίζονται οι : Αγ. Πρωτομάρτυρας Στέφανος, ο Άγιος Αβράμιος, ο Προφήτης Ηλίας, ο Αγ. Μηνάς και κάτω οι Άγιες Παρασκευή, Αικατερίνη και Ειρήνη. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πότε χρονολογείται η εικόνα. Μάλλον έχει αγιογραφηθεί μεταξύ του 10ου -12ου αιώνα. Αυτό που γνωρίζουμε με ακρίβεια είναι ότι το 1559 βρισκόταν στην κατοχή του Έλληνα μητροπολίτη Νεοφύτου, ο οποίος ευρισκόμενος στα μέρη του Κιέβου, φιλοξενήθηκε στο σπίτι της κοντέσας Άννας-Εροφέεβα Γκοίσκαγια.
Εις ανταπόδοση της φιλοξενίας της δώρησε αυτήν την εικόνα.

Το πρώτο θαύμα έγινε έπειτα από 30 χρόνια όταν άρχισε να εκπέμπει η εικόνα ¨θεϊκό φως¨ όπως τονίζουν τα χρονικά της εποχής. Έπειτα ο αδελφός της κοντέσας, ο οποίος ήταν εκ γενετής τυφλός, έγινε καλά μετά από θερμές προσευχές μπροστά σ΄ αυτήν την εικόνα.

Μετά από αυτό το θαύμα η κοντέσα χάρισε την εικόνα στη Μονή του Ποτσάεβ όπου μέχρι τις μέρες μας επιτελεί πάμπολλα θαύματα.Τιμάται στις 23 Ιουλίου

www.proskynitis.blogspot.com

«Παραινέσεις προς τους νέους όπως αν έξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων»(Μεγ.Βασιλείου)

Ισχυρίζονται μερικοί ότι ό Χριστιανισμός είναι εναντίον της αρχαιοελληνικής παιδείας, και ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας υπήρξαν μισαλλόδοξοι καί εχθρικοί απέναντι στην αρχαία σοφία. Μάλιστα, εντοπίζουν την εχθρότητα αυτή στο Βυζάντιο.

Ή πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Ό Χριστιανισμός διέσωσε την ελληνική αρχαιότητα και κατόρθωσε -με την διάκριση καί με το φρόνημα της εκλεκτικής καί σώφρονος χρησιμοποιήσεως των καλών στοιχείων της αρχαιότητος- να δημιουργήσει τον ανώτερο πολιτισμό της άνθρωπότητος, πού έχει λάβει το όνομα ελληνοχριστιανικός η ελληνορθόδοξος πολιτισμός.
Αυτή τη σπουδαία συνάντηση των μεγάλων μεγεθών του Ελληνισμού καί του Χριστιανισμού, την έχουμε ενώπιον μας με το αξιόλογο καί περίφημο σύγγραμμα του Οικουμενικού Διδασκάλου, του πατρός της Εκκλησίας, Μεγάλου Βασιλεί¬ου. Το έργο του αυτό φέρει τον τίτλο «ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΑΝ ΕΞ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΩΦΕΛΟΪΝΤΟ ΛΟΓΩΝ». Κατά τον καθηγητή της Πατρολογίας κ. Στυλιανό Παπαδόπουλο, «εκφωνήθηκε καί γράφηκε μάλλον μεταξύ των ετών 359 καί 362, όταν άσκήτευε στα "Αννησα καί στο άσκητήριο του Πόντου, οπού δεχόταν καί νουθετούσε νέους» (Στ. Παπαδόπουλου, Πατρολογία Β', "Αθήνα 1990, σελ. 397). Το έργο αυτό άσκησε μεγάλη καί θετική επίδραση στους εκπαιδευτικούς καί στους καθοδηγούς της νεότητος, εξεδόθη δε κατά τους χρόνους της Αναγεννήσεως είκοσι φορές από το 1450-1500. Ό σοφός Μέγας Βασίλειος στην πραγματεία του αυτή αποφαίνεται κατ' άριστον τρόπον για την επαφή καί σχέση της χριστιανικής παιδείας με την κλασσική παιδεία. Δεν άπεδοκίμασε τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων αλλά έλαβε άπ' αυτήν ο,τι ωραίο, ενάρετο, σοφό, αληθινό καί ωφέλιμο. Σπούδασε καί μελέτησε ό ίδιος πολύ καλά την ελληνική φιλοσοφία, και με γόνιμη καί αποδοτική μέθοδο διετύπωσε την χριστιανική διδασκαλία στον θησαυρό των συγγραμμάτων του, καθότι ως γνωστόν ήταν ταλαντούχος καί εξαίρετος συγγραφέας, κατέχοντας σπουδαιότατη θέση στην ιστορία της παγκόσμιας φιλολογίας.

Παραθέτουμε από το περίφημο αυτό έργο μερικά αποσπάσματα σε νεοελληνική απόδοση, προς πνευματική τέρψη καί ωφέλεια
«Πολλά είναι εκείνα πού με παρακινούν να σας συμβουλεύσω, όσα κρίνω ότι είναι ώφελιμώτατα, καί όσα έχω πεποίθησιν ότι αποβλέπουν εις το συμφέρον σας, όταν τα ακολουθήσετε. Διότι ή ηλικία πού έχω τώρα, καί το ότι είμαι γυμνασμένος δια μέσου πολλών πραγμάτων, επί πλέον δέ αι προς αμφότερα τα μέρη -τόσον προς τάς ευτυχίας όσον καί προς τάς δυστυχίας μεταβολαί του βίου, αι όποϊαι διδάσκουν- πάντα, καί εις τα οποίας ελαβον άρκετόν μέρος, όλα αυτά με έκαμαν εμπειρον των ανθρωπίνων πραγμάτων, ώστε να δύναμαι να υποδεικνύω την άσφαλεστάτην όόόν,εις εκείνους οί όποιοι τώρα μόλις εισέρχονται εις την ζωήν."Αλλως τε καί εκ της φυσικής οικειότητος ευθύς μετά τους γονείς σας είμαι πλησιέστερος σας προστάτης, εις τρόπον ώστε να τρέφω προς υμάς άγάπην όχι όλιγωτέραν από την άγάπην του πατρός σας,νομίζω δε,εάν δεν είναι εσφαλμένη ή άντίληψίς μου,ότι καί σείς δεν ποθείτε τους γονείς σας έφ' όσον βλέπετε έμέ. Εάν λοιπόν προθύμως δεχθήτε τους λόγους μου, θα ανήκετε εις την δευτέραν τάξιν εξ εκείνων πού επαινεί ό Ησίοδος,εάν δε δεν τους δεχθήτε,εγώ μεν ουδέν σκληρόν θα ειπώ,ένθυμηθητε τα ποιήματα (του Ησιόδου), εις τα όποια εκείνος λέγει: "Αριστος μεν είναι εκείνος πού διακρίνει μόνος τον τα πρέποντα-καλός δε είναι καί εκείνος που υπακούει εις ο,τι του υποδεικνύουν οί άλλοι• εκείνος δε πού δεν έχει τίποτε άπ' αυτά, είναι εις όλα άχρηστος.
.. Καί ημείς λοιπόν πρέπει να πιστεύωμεν ότι εχομεν ενώπιον μας αγώνα, ό όποιος είναι ό μέγιστος όλων των αγώνων, χάριν του οποίου τα πάντα πρέπει να πράττωμεν καί να κοπιάζωμεν με όσην εχομεν δύναμιν προς έτοιμασίαν δι' αυτόν, καί να έρχώμεθα εις έπικοινωνίαν με ποιητάς καί λογογράφους καί ρήτορας καί με όλους τους ανθρώπους εκείνους, από τους οποίους δυνάμεθα να εχωμεν ώφέλειάν τίνα προς έπιμέλειαν της ψυχής. "Οπως λοιπόν οί βαφείς,αφού προηγουμένως ετοιμάσουν καταλλήλως παν ό,τι πρόκειται να βάψουν,τότε του δίδουν το χρώμα, είτε πορφυρούν
καί κόκκινον είναι,είτε ό,τιδήποτε άλλο• τοιουτοτρόπως καί ημείς, έφ' όσον πρόκειται να παραμείνη αναφαίρετος από ημάς καί αιώνιος ή του καλού δόξα, μετά την έκπαίδευσιν καί προπαρασκευήν δια της μελέτης των έξω του Χριστιανισμού διδασκάλων, τότε θα γίνωμεν άκροαταί τών ιερών καί απορρήτων διδασκαλιών. Καί τρόπον τινά, άφού συνειθίσωμεν να παρατηρώμεν τον ηλιον μέσα εις το νερό, τότε πλέον θα προσηλώσωμεν τα βλέμματα εις αυτό το φως του. Εάν μεν λοιπόν υπάρχη κάποια σχέσις των διδασκαλιών προς άλλήλας,ή γνώσις αυτών είναι συμφέρουσα εις ημάς,εάν δε δεν υπάρχη τοιαύτη σχέσις, τότε έστω καί ή κατανόησις της διαφοράς, πού προέρχεται από την σύγκρισιν αυτών, δεν είναι μικροί λόγου αξία, προκειμένου να άποδειχθη ποία είναι ή καλύτερα. Προς τί λοιπόν θα ήμπορούσαμεν να παρομοιάσωμεν έκάστην εκ των διδασκαλιών, δια νά λάβωμεν μίαν εικόνα; Όπως ακριβώς ή αξία ενός δένδρου έγκειται εις το να παράγη ωραίους καρπούς,αλλά καί τα φύλλα, κινούμενα εις τους κλάδους, δίδουν κάποιον στολισμόν, τοιουτοτρόπως καί εις την ψυχήν πρώτος μεν καρπός είναι ή αλήθεια,δίδει όμως εις αυτήν χάριν καί ό στολισμός της έξω σοφίας, ή οποία θα όμοιάζη με φύλλα πού παρέχουν είς τον καρπόν σκέπην καί ώραίαν όψιν, Λέγεται δε ότι καί ό μέγας εκείνος Μωϋσης,του οποίου το όνομα είναι μέγιστον μεταξύ όλων των ανθρώπων δια την σοφίαν του, αφού έγύμνασε την διάνοιάν του με τα μαθήματα των Αιγυπτίων, τότε προήχθη να ίδη τον Θεόν.Παρομοίως δε προς τούτον λέγουν, ότι είς τους κατόπιν χρόνους καί ό σοφός Δανιήλ εις την Βαβυλώνα, άφοϋ έμαθε πλήρως την σοφίαν των Χαλδαίων,τότε επεδόθη εις την μελέτην των θείων διδαγμάτων...

Εις τα όσα λέγουν οί ποιηταί, δια να αρχίσω από αυτούς, δεν πρέπει εις όλα να δίδετε προσοχήν, επειδή λέγουν διάφορα- αλλά όταν μεν σας εξιστορούν τα έργα ή τους λόγους των αγαθών ανδρών, να αγαπάτε τους τοιούτους άνδρας καί να τους ζηλεύετε καί να προσπαθήτε Οσον ημπορείτε να γίνετε τοιούτοι.Οταν δε διηγούνται πράξεις κακών ανδρών, πρέπει να αποφεύγετε την μίμησίν των, φράσσοντες τα αυτιά σας, καθ' όν τρόπον εκείνοι λέγουν, ότι εκαμεν ό "Οδυσσεύς, δια να μη άκούση των Σειρήνων το άσμα. Διότι όταν συνειθίση κανείς να άκούη τους φαύλους λόγους,με τον τρόπον αυτόν θα φθάση καί εις τάς φαύλας πράξεις. Δια τούτο λοιπόν πρέπει με πάσαν προσοχήν να προφυλάττωμεν την ψυχήν, μήπως μας παρασύρη ή γλυκύτης των λόγων, και χωρίς να το έννοήσωμεν παραδεχθώμεν τι από τα κακά, όπως εκείνοι πού παίρνουν το δηλητήριον επειδή είναι άνακατευμένον με το μέλι. ...Τα ίδια πάλιν έχω να ειπώ, προκειμένου καί περί των συγγραφέων καί μάλιστα όταν χάριν ψυχαγωγίας των ακροατών πλάττουν ψευδείς λόγους.Καί την έπιτηδειότητα δέ των ρητόρων εις το να λέγουν ψέματα δεν θα την μιμηθώμεν.Διότι ούτε εις τα δικαστήρια ούτε εις τα αλλάς πράξεις αρμόζει εις ημάς το ψευδός, εις ημάς, οι όποιοι έπροτιμήσαμεν την όρθήν καί αληθή όδόν του βίου, καί οι όποιοι διεταχθήκαμεν υπό του θείου νόμου να μη καταφεύγωμεν εις τα δικαστήρια. Άλλα θα δεχθώμεν εκείνους μόνον τους λόγους αυτών, εις τους οποίους έπήνεσαν την άρετήν ή κατηγόρησαν την κακίαν."Οπως δηλαδή από τα άνθη, οι μεν άλλοι απολαμβάνουν μόνον την εύωδίαν ή το χρώμα των, αι δε μέλισσαι δύνανται να απομυζούν εξ αυτών καί μέλι- κατά τον αυτόν λοιπόν τρόπον καί εδώ, όσοι δεν αποβλέπουν μόνον εις το τερπνόν καί εύχάριστον των τοιούτων λόγων, δύνανται να κερδίζουν καί κάποιαν ώφέλειαν εξ αυτών εις την ψυχήν. Συμφώνως λοιπόν κατά πάντα προς την εικόνα των μελισσών, πρέπει να χρησιμοποιήτε τα βιβλία των. Διότι έκείναι οΰτε εις όλα τα άνθη ομοίως πηγαίνουν, ούτε πάλιν εκείνα εις τα οποία θα πετάξουν προσπαθούν να τα σηκώσουν ολόκληρα, άλλ' άφοϋ πάρουν όσον ταίς είναι χρήσιμον εις την έργασίαν των,το άλλο το αφήνουν ως άχρηστον. Καί ημείς, εάν σωφρονώμεν, άφού πάρωμεν εξ αυτών όσον σχετίζεται με τάς πεποιθήσεις μας, καί συγγενεύει με την άλήθειαν, τα άλλα θα τα παρατρέξωμεν ως περιττά. Καί όπως κόπτομεν εκ της τριανταφυλλιάς το ανθός, παραμερίζομεν δε από τάς άκανθας, τοιουτοτρόπως καί από τα τοιαύτα συγγράμματα, θα ώφεληθώμεν ο,τι είναι χρήσιμον, καί θα προφυλαχθώμεν από το βλαβερόν».
Εΐναι γεγονός, ότι ό Μ. Βασίλειος, όπως καί οι άλλοι θεοφόροι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας είδαν με εξαιρετική συμπάθεια την αρχαία ελληνική παιδεία,ή οποία κυρίως αναπτύχθηκε «εις τάς κλεινάς Αθήνας», καί την θεώρησαν ως πρόδρομο του Χριστιανικού φωτός. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στους νάρθηκες ιερών ναών μας απεικονίζονται φιλόσοφοι καί ποιητές, σοφοί καί ρήτορες της αρχαιότητος, ως «προ Χριστού Χριστιανοί».

του Αρχιμ.Χρυσοστόμου Παπαθανασίου

Και χωρίς να το θέλουν ομολογούν ότι δε γνωρίζουν την αλήθεια

Οί αρχαίοι ποιητές και οι ονομαζόμενοι φιλόσοφοι, καθώς επίσης κι εκείνοι πού τους προσέχουν, μάλλον μύθους καί ανοησίες έγραψαν για εκείνους πού νόμιζαν για θεούς, διότι δεν απέδειξαν ότι αυτοί είναι θεοί, αλλά άνθρωποι καί μάλιστα άλλοι απ' αυτούς μέθυσοι, άλλοι πόρνοι καί άλλοι φονιάδες.
Αλλά καί για τη δημιουργία του κόσμου είπαν πράγματα πού δε συμφωνούσαν μεταξύ τους καί ήταν ανάξια λόγου. Όσοι δηλαδή αποφάνθηκαν ότι ό κόσμος υπήρχε ανέκαθεν καί δε δημιουργήθηκε ποτέ, διατύπωσαν απόψεις αντίθετες προς εκείνους πού υποστήριξαν ότι ό κόσμος κάποτε δημιουργήθηκε, διότι αυτά τα διατύπωσαν στηριγμένοι στη φαντασία καί όχι στην άλήθεια.Άλλοι πάλι δίδαξαν ότι υπάρχει θεία πρόνοια καί έτσι ανέτρεψαν τις απόψεις των προηγουμένων.
Γι' αυτό καί ό Ευριπίδης ομολογεί:
«Απασχολούμε τη σκέψη μας με πολλά, υποκινούμενοι από κάποιες ελπίδες, μάταιοι όμως είναι οι κόποι μας, διότι δε γνωρίζουμε τίποτε».
Καί χωρίς να το θέλουν ομολογούν ότι δε γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά εμπνευσμένοι από δαίμονες καί συνεπαρμένοι από αυτούς είπαν τα όσα είπαν.
Οι άνθρωποι όμως του Θεού, αφού έγιναν κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος καί προφήτες, καί αφού έλαβαν από τον ίδιο το Θεό έμπνευση καί σοφία, αναδείχθηκαν θεοδίδακτοι καί όσιοι καί δίκαιοι. Γι' αυτό καί καταξιώθηκαν να λάβουν την ανταπόδοση αυτή,να γίνουν όργανα του Θεού καί να δεχθούν από Εκείνον τη σοφία, με την οποία μίλησαν για τη δημιουργία του κόσμου καί για όλα τα άλλα Καί δεν παρουσιάσθηκαν μόνο ένας ή δύο, αλλά πολλοί περισσότεροι, σε διαφορετικούς χρόνους καί καιρούς μεταξύ των Εβραίων, ενώ μεταξύ των Ελλήνων υπήρξε ή Σίβυλλα. Όλοι αυτοί διακήρυξαν πράγματα πού βρίσκονταν σε συμφωνία μεταξύ τους, τόσο για όσα συνέβησαν στην εποχή τους καθώς καί για όσα πρόκειται να συμβούν στη δική μας εποχή.


Θεοφίλου Αντιοχείας, "Προς Αύτόλυκον''

Κυριακή ΙΔ Λουκά(Τυφλου)-Η ιστορία του Βαρτιμαίου- Μητρ. Anthony Bloom

«Και έρχονται εις Ιεριχώ, και έκπορευομένου αυτού από Ιεριχώ και των μαθητών αυτού και όχλου ικανού, ό υιός Τιμαίου Βαρτιμαίος τυφλός έκάθητο παρά την όδόν προσαιτών και άκουσας ότι ό Ιησούς ό Ναζωραίος έστιν,ήρξατο κράζειν και λέγειν υιέ Δαυίδ Ιησού, ελέησον με. και έπετίμών αύτώ -πολλοί ίνα σιωπήση• ό δε πολλώ μάλλον έκραζεν υιέ Δαυίδ, έλέησόν με. και στάς ό Ιησούς είπε• φωνήσατε αυτόν, και φωνούσι τον τυφλόν λέγοντες αύτώ• θάρσει, έγειρε, φαίνει σε• ό δε άποβαλών το ίμάτιον αυτού άναστάς ήλθε προς τον Ίησούν. και αποκριθείς λέγει αύτφ ό Ιησούς τί σοι θέλεις ποίησα»; ό δε τυφλός είπεν αύτώ• ραββουνί, ίνα άναβλέψω και ό Ιησούς είπεν αύτφ• υπάγε, ή πίστις σου σέσωκέ σε.και εύθέως άνέβλεψε, καϊ ήκολούθησε τφ Ιησού εν τη όδώ».(Μαρκ. 10, 41-52)

Πιστεύω πώς μια από τις αίτιες πού μας εμποδίζουν να γνωρίζουμε τον πραγματικό εαυτό μας και να βρίσκουμε τον προσωπικό μας δρόμο είναι το ότι δεν έχουμε συναίσθηση πόσο τυφλοί είμαστε!
Πόσο επίμονα θ' αναζητούσαμε τη θεραπεία αν ξέραμε ότι είμαστε τυφλοί! Θα την αναζητούσαμε όπως, ίσως, έκανε ό Βαρτιμαϊος: από τους ανθρώπους, τους γιατρούς, τους ίερείς,τους θεραπευτές,υστέρα, μη έχοντας πια καμιά ελπίδα στούς «άρχοντες, τους υιούς των ανθρώπων εν οίς ουκ εστί σωτηρία» μπορεί να γυρίζαμε στο Θεό. Άλλα ή τραγωδία είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε την τύφλωση μας. Τόσα πολλά πράγματα ξεπηδούν μπροστά στα μάτια μας, πού μας κάνουν να μη  βλέπουμε τα αόρατα για τα οποία είμαστε τυφλοί. Ζούμε σ' ένα κόσμο πραγμάτων πού αποσπούν την προσοχή μας και μας επιβάλλονται. Δεν είναι ανάγκη έμείς να τα προσέξουμε. Εκείνα από μόνα τους στέκονται μπροστά μας! Τα μη ορατά όμως δεν επιβάλλονται μόνα τους, πρέπει έμείς να τα αναζητήσουμε και να τα ανακαλύψουμε. Ό γύρω κόσμος απαιτεί την προσοχή μας, ό Θεός μας προσκαλεί διακριτικά. Θυμάμαι κάτι πού ένας γέροντας μοναχός μου είπε κάποτε: «Το "Αγιο Πνεύμα μοιάζει σαν ένα μεγάλο δισταχτικό πουλί πού κατέβηκε κάπου κει κοντά μας. "Οταν το βλέπεις να έρχεται πιο κοντά μη κουνιέσαι για να μην το τρομάξεις. Άφησε το να ρθεί δίπλα σου». Αυτό ίσως μπορεί να μας θυμίσει την έπιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, «εν εϊδει περιστεράς».Αυτή ή είκόνα ενός πουλιού πού κατεβαίνει δισταχτικό και ταυτόχρονα έτοιμο να προσφερθεί είναι μια βιβλική είκόνα γεμάτη βαθιά νοήματα — αν και ένας Ιάπωνας κάποτε μου έλεγε: «στη χριστιανική θρησκεία νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω τον Πατέρα και τον Υιό, άλλα δε μπορώ ν' ανακαλύψω τη σπουδαιότητα του ''άξιότιμου'' περιστεριού!»
Για να συνεχίσουμε λίγο ακόμα με τα σύμβολα της διακριτικότητας πού είναι το χαρακτηριστικό μιας καρδιάς πού προσφέρεται αλλά δεν εξευτελίζεται, ας ξαναρίξουμε μια ματιά στο «Μικρό Πρίγκιπα» του Αntoine de Saint-Exupery.Στό σημείο όπου ή αλεπού περιγράφει πώς ό μικρός Πρίγκιπας θα
 μπορούσε να την εξημερώσει. Θα χρειαστεί να είναι πολύ υπομονετικός, να κάθεται λίγο μακριά της, να την κοιτάζει με την άκρη του ματιού του και να μην λέει τίποτε, γιατί τα λόγια προκαλούν παρεξηγήσεις. Μέρα με τη μέρα θα κάθεται πιο κοντά και σιγά σιγά θα γίνουν φίλοι. Βάλε το «Θεό» στη θέση της αλεπούς και θα δεις την αγάπη, την παρθενική σεμνότητα,τη διακριτικότητα πού προσφέρεται αλλά δεν εξευτελίζεται. Ό Θεός δε δέχεται μια γλειώδη, αβασάνιστη σχέση, οϋτε επιβάλλει την παρουσία Του, την προσφέρει. Κι ή προσφορά Του αυτή δε μπορεί να γίνει δεχτή παρά μόνο με ίσους όρους. Δηλαδή με την αντίστοιχη προσφορά μιας ταπεινής, γεμάτης αγάπη καρδιάς. Μιας προσφοράς κι άπ' τους δυο που σεμνά και διακριτικά θ' αναζητούν ό ένας τον άλλο με βαθύ κι αμοιβαίο σεβασμό και με επίγνωση της αγιότητας και της άφατης ομορφιάς πού χαρίζει ή αμοιβαία αγάπη.

Ό εξωτερικός κόσμος μας επιβάλλεται. Ό εσωτερικός κόσμος μπορεί να γίνεται αντιληπτός, αλλά δεν εκλιπαρεί την προσοχή μας: πρέπει να προχωρούμε σιγά και προσεκτικά. Να καιροφυλαχτούμε για τον εσωτερικό μας κόσμο, σαν το θαυμαστή των πουλιών πού για να τα παρατηρήσει παίρνει μια θέση στο δάσος ή στους αγρούς και καθεται σιωπηλός, αλλά γεμάτος ένταση. Στέκει ακίνητος, άλλ' όμως άγρυπνος και παρατηρητικός.
Αυτή την ένταση της προσοχής πού μας επιτρέπει ν' αντιληφτούμε όσα αλλιώτικα μας διαφεύγουν, την αποδίδουν τα λόγια αυτού του παιδικού τραγουδιού:
Μια γέρικη σοφή κουκουβάγια/ζούσε σε μια βελανιδιά
Οσο έβλεπε περσότερο,τόσο μιλούσε λιγότερο.
Κι Οσο μιλούσε λιγότερο,τόσο άκουγε περσότερο.
"Αχ! να μοιάζαμε και μείς/της γέρικης της κουκουβάγιας της σοφής!
Τυφλωμένοι από τον κόσμο των γύρω πραγμάτων ξεχνάμε ότι αυτός δε φτάνει το βάθος στο όποιο ό άνθρωπος είναι ικανός να διεισδύσει. Ό άνθρωπος είναι μικρός και ταυτόχρονα μεγάλος. Όταν αναλογιζόμαστε τον εαυτό μας μέσα στο σύμπαν πού συνεχώς απλώνεται — αμέτρητα μεγάλο ή άπειρα μικρό — τον βλέπουμε σαν έναν κόκκο σκόνης παροδικό εύθραυστο και χωρίς σημασία. Άλλα όταν στραφούμε προς τα μέσα μας,ανακαλύπτουμε ότι τίποτε σ' αυτή την απεραντοσύνη δεν είναι αρκετά μεγάλο για να μας γεμίσει εντελώς. "Ολη ή δημιουργία είναι σαν ένας κόκκος άμμου στα βάθη του είναι μας. Είμαστε απέραντα μεγάλοι για να μας γεμίσει ή ικανοποιήσει ό κόσμος αυτός. Μόνο ό Θεός που μας έπλασε για να γίνουμε «κοινωνοί θείας φύσεως» μπορεί να μας γεμίσει. "Οπως λέει ό Αngelus Sillesius: «Είμαι τόσο μεγάλος οσο ό Θεός. Εκείνος είναι τόσο μικρός όσο εγώ».

Ό υλικός κόσμος έχει αδιαφάνεια, πυκνότητα, βάρος και ογκο, άλλα δεν έχει βάθος. Μπορούμε να εισδύσουμε στην καρδιά των πραγμάτων και όταν φτάσουμε στο πιο βαθύ σημείο τους — πού είναι το τελικό σημείο — δε βρίσκουμε δρόμο προς το άπειρο. Το κέντρο μιας σφαίρας, λόγου χάρη, είναι το εσωτερικότερο σημείο της. "Αν προσπαθήσουμε να πάμε πέρα άπ' αυτό ξαναγυρίζουμε στην επιφάνεια της σφαίρας, στον αντίποδα.
Ή 'Αγία Γραφή μιλάει για το βάθος της ανθρώπινης καρδιας. Πρόκειται για ένα βάθος πού είναι αμέτρητο από τη φύση του. Είναι απέραντο και ξεπερνάει κάθε όριο μέτρησης. Το βάθος αυτό είναι ριζωμένο στην απεραντοσύνη του ϊδιου του Θεού.
Πότε άραγε μπορούμε να αρχίσουμε την έρευνα για να γνωρίσουμε μέχρι ποιο σημείο είμαστε τυφλοί, τυφλωμένοι δηλαδή από τα ορατά πού μας εμποδίζουν να συλλάβουμε τ' αόρατα; Μόνο όταν καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα σέ μια παρουσία πού επιβάλλεται καί σε μια άλλη πού πρέπει να την αναζητήσουμε επειδή τη νιώσαμε στην καρδιά μας. Ακόμα, όταν καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα στο βάρος, την αδιαφάνεια καί την πυκνότητα των αντικειμένων του γύρω μας κόσμου και στο ανθρώπινο βάθος πού μόνο ό ϊδιος ό Θεός μπορεί να γεμίσει. Θα τολμούσα να πω και στο βάθος κάθε δημιουργήματος πού προορισμός του είναι να γίνει τόπος της θείας παρουσίας, όταν στη συντέλεια ό Θεός θα είναι «τα πάντα εν πάσι».
Το να είναι κανείς τυφλός στα αόρατα και να βλέπει μόνο το « χειροπιαστό κόσμο σημαίνει ότι βρίσκεται έξω από την πληρότητα της γνώσης,έξω από την εμπειρία της καθολικής άλήθειας,δηλαδή έξω από τον κόσμο πού βρίσκεται μέσα στο Θεό και πού ό Θεός είναι ή καρδιά του.

Ό τυφλός Βαρτιμαίος είχε οδυνηρή εμπειρία αυτού του πράγματος, γιατί εξ αιτίας της φυσικής τυφλότητας του δεν είχε επαφή με τον ορατό κόσμο. Μπορούσε να επικαλείται τον Κύριο γεμάτος απογοήτευση, με όλη την απεγνωσμένη ελπίδα πού ένιωθε όταν περνούσε πλάι του ή σωτηρία, καθώς αισθανόταν τον εαυτό του αποκομμένο.
Ό λόγος για τον όποϊο όλοι έμείς πολύ συχνά δε μπορούμε να επικαλεστούμε το Θεό μ' αυτό τον τρόπο είναι γιατί δεν καταλαβαίνουμε πόσο απομονωμένοι είμαστε με το να μένουμε τυφλοί στην καθολική θέα του κόσμου — μια θέα εν τούτοις πού θα μπορούσε να δώσει ολοκληρωμένη υπόσταση και οτόν ίδιο τον ορατό κόσμο.
Πόσο καλά θα ήταν αν μπορούσαμε να μάθουμε να είμαστε τυφλοί στα ορατά για να βλέπουμε πέρα άπ' αυτά, να βλέπουμε στο βάθος,να βλέπουμε το αόρατο να διαπερνάει με την παρουσία του μέσα και γύρω μας όλα τα πράγματα!Αυτή ή τύφλωση είναι πολύμορφη. Συμβαίνει όχι φυσικά σ' εμάς, αλλά στους άγιους από την εμπειρία μιας εκθαμβωτικής λάμψης. Ό "Αγιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος, μιλώντας για το θείο σκότος, λέει ότι είναι περίσσεια φωτός, ενός φωτός τόσο εκτυφλωτικού, ώστε αυτός πού το έχει δει να μη μπορεί να δει τίποτε άλλο.
Μπορεί επίσης να είναι κανείς τυφλός ενώ έχει ανοιχτά μάτια. Ό Τολστοι στο βιβλίο του «Πόλεμος και Ειρήνη» μιλάει για τον Pierre Bezuhov πού κοιτάζει μέσα στα μεγάλα ώραία μάτια της Ελένης και δε βλέπει σ' αυτά τίποτε άλλο παρά τον ίδιο του τον εαυτό, απαλλαγμένο μάλιστα άπ' όλα τα σφάλματα, έτσι ακριβώς όπως τον έβλεπε εκείνη ή φτωχή! Εκείνος κοίταζε στα μάτια της άλλα δεν έβλεπε παρά μόνο τον εαυτό του — ή εικόνα της χανόταν εντελώς! Και μείς το ίδιο κάνουμε ακόμα και με τον υλικό κόσμο: ανάλογα με το πού συγκεντρώνεται το βλέμμα μας Οταν κοιτάζουμε πρός το παράθυρο, μπορούμε να δούμε ή το είδωλο μας, ή το τζάμι ή τη θέα πέρα άπ' αυτό.

Μπορεί ακόμα να βλέπουμε με μάτια αδιαφορίας, Οπως έκαναν οί διαβάτες πού προσπερνούσαν το Βαρτιμαίο.Μπορεί να βλέπουμε με μάτια άπληστα σαν το λαίμαργο του Dickens πού βλέποντας τις αγελάδες να βόσκουν στα λιβάδια το μόνο που σκεπτόταν ήταν το «θαυμάσιο βοδινό κρέας»! Μπορεί να βλέπουμε με μάτια γεμάτα μίσος όταν γίνουμε επιτήδειοι, το ίδιο επιτήδειοι όπως ό διάβολος πού δε βλέπει παντού τίποτε άλλο παρά το κακό, μεταμορφώνοντας τα πάντα σε μια απαίσια γελοιογραφία.

Τέλος μπορεί να βλέπουμε με τα μάτια της αγάπης, με καθαρή καρδιά ικανή να βλέπει το Θεό και την εικόνα Του στο πρόσωπο των ανθρώπων: ακόμα και κείνων όπου ή εικόνα Του, κάτω από στρώματα προσωπείων και παραποιήσεων μόνο αμυδρά πια απεικονίζει την αληθινή και βαθιά μυστική ταυτότητα του ανθρώπου. Όπως λέει και ή αλεπού στο μικρό Πρίγκιπα: «μόνο με την καρδιά μπορούμε να δούμε αληθινά.Ή ουσία ξεφεύγει σαν ψάχνεις με τα μάτια».
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το βάθος των πραγμάτων, την απεραντοσύνη και το κάλεσμα της αιωνιότητας πού υπάρχει σ' ολόκληρο τον κόσμο. Και το συνειδητοποιούμε μόνο έφ' όσον, υστέρα από μια υπαρξιακή εμπειρία, βεβαιωθούμε ότι πραγματικά υπάρχει εσωτερικός κόσμος.
Κι είναι με την πίστη μόνο πού μπορούμε να έχουμε σταθερή βεβαιότητα ότι ό αόρατος κόσμος είναι πραγματικός, παρών και αξίζει να τον αναζητήσει κανείς πέρα από τον ορατό κόσμο και μέοα άπ' αυτόν. Αυτή ή κίνηση πίστης σημαίνει αποδοχή της μαρτυρίας εκείνων που είδαν τον αόρατο κόσμο, έστω κι αν δεχτούμε τη μαρτυρία τους σαν υπόθεση προσωρινή ϊσως, ώσπου να κάνουμε την ερευνά μας. Χωρίς αύτη την υπόθεση τίποτε δεν είναι δυνατό,γιατί δε μπορούμε ν' αρχίσουμε μια έρευνα για τα αόρατα πράγματα αν είμαστε από πριν σίγουροι ότι δεν υπάρχουν. Μπορούμε να δεχτούμε τη μαρτυρία όχι μόνο από έναν ή δύο ανθρώπους, αλλά από εκατομμύρια πού, μέσα στην πορεία της ιστορίας (τόσο στη χριστιανική όσο και στις άλλες θρησκείες) είχαν αύτη την εμπειρία και ομολόγησαν την παρουσία του αόρατου κόσμου.


Από το βιβλίο του μητροπολίτου Σουρόζ Anthony Bloom «Πορεία και συνάντηση»Εκδ.Ακρίτας

Όσιος Νεόφυτος ο Προσμονάριος(+21 Ιανουαρίου)

Στό μοναστήρι, του Βατοπαιόίου στο ΄Αγιον 'Ορος φυλάσσεται ή θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Παραμυθίας στο ομώνυμο παρεκκλήσι της. Προσμονάριός της, δηλαδή φύλακας και διακονητής της,υπήρξε ό Οσιος Νεόφυτος, ό όποιος έζησε τον 17ο αιώνα. Μοναστής ταπεινός, με αγγελικό φρόνημα, άκρα υπακοή καί αποστροφή προς τα γήινα και μάταια, ακολούθησε το δρόμο των οσίων πατέρων καί κατήντησε σε ύψος αρετής τέτοιο, πού δύσκολα κανείς μπορεί να το ατενίσει. Στόν πνευματικό του αγώνα σύντροφο καί αρωγό είχε την Παραμυθία Θεοτόκο, από τα φιλάνθρωπο αισθήματα της οποίας έπαιρνε δύναμη καί στης οποίας την παρρησία καί παρηγοριά κατέφευγε στίς δυσκολίες του ανηφορικού του Γολγοθά.

Η Παναγία μας ή Παραμυθία, το πρόσωπο της οποίας εκφράζει εύσυμπάθητη αγάπη καί το βλέμμα Της πνέει πραότητα, εύσπλαγχνία καί επιείκεια, μας θυμίζει την προτροπή του "Αποστόλου των εθνών: «Το επιεικές υμών γνωσθήτω πάσιν άνθρώποις» (Φιλιπ. δ' 5). Ό σχηματισμός των προσώπων της Παναγίας καί του Χρίστου στην εικόνα παραμένει αιώνες τώρα ό ίδιος, όπως τον είδε ό άγιος ηγούμενος Γεννάδιος στην τελευταία λέξη της θαυμαστής συνομιλίας του Θεανθρώπου με την άειπάρθενο Μητέρα Του.

Κάποιο πρωινό, μετά το τέλος της ακολουθίας αυτός παρέμεινε στο ναό προσευχόμένος. Μία στιγμή είδε την Παναγία μας να ετοιμάζεται κάτι να του αναγγείλει. Ευθύς όμως ό Χριστός μας προσπάθησε να Την εμποδίσει καί σήκωσε το χέρι Του, για να Της κλείσει το στόμα λέγοντας: «Μη το είπης, Μητέρα. "Αφησε να τιμωρηθονν καθώς τους πρέπει». Εκείνη τότε, για να το αποφύγει, εγυρε στο πλάι το κεφάλι Της καί τα σπλαγχνικά Της χείλη ξεστόμισαν: «Μην ανοίξετε σήμερα την πύλη, γιατί πειρατές καραδοκούν». "Εντρομος αμέσως ό ταπεινός ηγούμενος σύναξε τους μοναχούς όλους καί τους διηγήθηκε τα γενόμενα. Αυτοί με θάρρος από την αποκάλυψη της Παναγίας μας ανέβηκαν στα τείχη καί αποδίωξαν τους πειρατές σώζοντας έτσι το μοναστήρι τους.
Ή εικόνα αυτής της Παραμυθίας είναι τοιχογραφία του 14ου αιώνος καί μεταφέρθηκε από τον έξωνάρθηκα, οπού βρισκόταν, στο ομώνυμο παρεκκλήσι της αριστερά, καί πάνω από το νάρθηκα. Οί μοναχοί πάντοτε διατηρούν ακοίμητη κανδήλα μπροστά της καί καθημερινά ψάλλουν παράκληση.

"Αντίγραφο της εικόνας της Παραμυθίας απέκτησε καί ή Λίμνη της Ευβοίας, αφού υπάρχει στενός δεσμός της με τη μονή του Βατοπαιδιου. Στήν περιοχή της υπήρχε μετόχι του μεγάλου αυτού αγιορείτικου μοναστηρίου καί μάλιστα στην τοποθεσία,Βρωμοπέδι, προς τιμήν του Αγίου Αθανασίου. Σ αυτό βρέθηκε κάποτε με την ευλογία του ηγουμένου του ό όσιος Νεόφυτος καί παρέμεινε ασκούμενος στην αρετή για δύο χρόνια καί μάλιστα στα δυσμά του βίου του. Όταν εκεί αρρώστησε βαριά, παρακάλεσε την Παναγία να τον αξιώσει να πεθάνει στο μοναστήρι της μετανοίας του. Καί ή εΰσπλαγχνη Παραμυθία άκουσε αμέσως τη φωνή του αιτήματος του προσμοναρίου Της καί του απάντησε με φωνή γλυκύτατη: «Νεόφυτε, πήγαινε στη μονή καί μετά ένα έτος να ετοιμασθείς για την έξοδο σου από την πρόσκαιρη αυτή ζωή»Ό όσιος ευχαρίστησε θερμά την Παναγία μας για την παράταση της ζωής πού του δόθηκε, καί προέτρεψε τον υποτακτικό του να ετοιμάσει την επιστροφή τους στο Άγιον Όρος.
Σέ όλο αυτό το χρονικό διάστημα ό όσιος Νεόφυτος δεν έπαψε να ζήτα το άπειρο έλεος του Σωτήρος Χρίστου και να Τον ευγνωμονεί μαζί με την παρηγορήτισσα των ανθρώπων Μητέρα Του για το χρόνο μετανοίας, τον όποιον ως φιλάνθρωπος του χάρισε. Τα δάκρυα του, δάκρυα μετανοίας καί ευγνωμοσύνης ανάμικτα, λεύκαναν την ήδη καθαρή από τη θεοφιλή άσκηση καρδιά του, ή όποια επιθυμούσε να εγκαταλείψει τη φυλάκιση της στη χοίκή σάρκα καί να πετάξει ελεύθερη στα υψη της ουράνιας καί άτέλεστης ευφροσύνης.
Στό χρόνο επάνω της επιστροφής του στο Βατοπαίδι, ό όσιος Νεόφυτος άφησε το γήινο τοϋτο κόσμο. Άφού μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων κι ενώ ανέβαινε στη σκάλα πού οδηγεί στο παρεκκλήσιο της Παραμυθίας, άκουσε ξανά τη φωνή της Παναγίας να του λέει: «Νεόφυτε, ό καιρός της έξόδου σου έφθασε». Όδήγησε, λοιπόν, αργά τα βήματα του στο μικρό κελλί του, το όποιο είχε αναδείξει σε πνευματική παλαίστρα, οπού έθριάμβευσε τον αρχαίο πτερνιστή, σιγοψελλίζοντας: «Ό καιρός της έμής αναλύσεως έφέστηκε» καί παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό.

του Δρος Χαραλάμπους Μ.Μπούσια,Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας