Ο μέγας ιεραπόστολος της Αλάσκας άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ.

 

Ο άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ είναι ένας σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας και μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία της ορθοδοξίας. Γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της Σιβηρίας το 1797, και το όνομά του ήταν Ιωάννης. Ορφάνεψε μικρός, αλλά τον προστάτευσε ο θείος του, ο ιερομόναχος Δαβίδ, που του εξασφάλισε και μια θέση στο Θεολογικό Σεμινάριο του Ιρκούτσκ. Εκεί επιδόθηκε στη μάθηση, αλλά και στις πρακτικές τέχνες: έγινε μαραγκός, μηχανικός, σιδηρουργός και ωρολογοποιός. Το 1817 νυμφεύθηκε, χειροτονήθηκε διάκονος και το 1821 ιερέας και διορίστηκε στον ιερό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στο Ιρκούτσκ.

Το 1823 απεστάλη από τον επίσκοπο Ιρκούτσκ Μιχαήλ στην Αλάσκα, ως μέλος της ιεραποστολής. Τον συνόδευαν ο αδελφός του Στέφανος, ο γιος του Ιννοκέντιος, η πρεσβυτέρα του Αικατερίνα και η χήρα μητέρα του Θέκλα.

Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να υστερή σε κάτι, να λέμε με τον λογισμό μας

 Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να υστερή σε κάτι, να λέμε με τον λογισμό μας:
«Εάν αυτός είχε τα χαρίσματα που έδωσε σ᾿ εμένα ο Θεός, θα ήταν τώρα άγιος, ενώ εγώ δεν τα αξιοποίησα, και επιπλέον αδικώ τον Θεό κάνοντας δικά μου τα χαρίσματα που μου έδωσε»
 Ο Θεός βέβαια δεν στενοχωριέται, όταν ο άνθρωπος οικειοποιήται τα χαρίσματα που του δίνει· δεν μπορεί όμως να του δώση άλλα, για να μην τον βλάψη. Ενώ, αν κάποιος κινήται απλά και ταπεινά, γιατί αναγνωρίζει ότι τα χαρίσματα που έχει είναι του Θεού, τότε ο Θεός θα του δώση και άλλα. Με την υπερηφάνεια κάνουμε τον εαυτό μας δυστυχισμένο, επειδή τον απογυμνώνουμε από τα χαρίσματα που μας δίνει ο Θεός, αλλά στενοχωρούμε και τον Θεό, που πονάει, γιατί μας βλέπει δυστυχισμένους.
  Γιατί, ενώ έχει άφθονα πλούτη να μας δωρίση, δεν μας τα δίνει, για να μη μας βλάψη. Γιατί τί γίνεται; Αν μας δώση κάποιο χάρισμα, βλέπουμε τους άλλους σαν μυρμήγκια και τους πληγώνουμε με την υπερήφανη συμπεριφορά μας. Αν δεν μας δώση, απελπιζόμαστε. Οπότε και ο Θεός λέει: «Αν τους δώσω κάποιο χάρισμα, υπερηφανεύονται, βλάπτουν τον εαυτό τους και στους άλλους φέρονται με αναίδεια. Αν δεν τους δώσω, είναι ταλαίπωροι, βασανισμένοι.
Κι εγώ δεν ξέρω τί να κάνω». 
  Να ευχαριστούμε τον Θεό όχι μόνο για τα χαρίσματα που μας έχει δώσει, αλλά και για το ότι μας έχει κάνει ανθρώπους, ενώ Νοικοκύρης είναι και μπορούσε να μας κάνη και φίδια και σκορπιούς και χελώνες και μουλαράκια και γαϊδουράκια.
«Ο Θεός, να λέμε, μπορούσε να με κάνη μουλάρι και να έπεφτα σε αδιάκριτα χέρια και να με φόρτωναν εκατόν πενήντα κιλά βάρος και να με χτυπούσαν, αλλά δεν με έκανε.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη και Αρετές» ‐

Μιλάς πολύ για τον Χριστό χωρίς να είσαι ακόμη έτοιμος

παπά-Λίβυος

Aυτός που ξέρει δε μιλεί κι όποιος μιλεί δεν ξέρει,

αυτός που ξέρει προσπαθεί και θα τα καταφέρει.(Κρητική Μαντινάδα)

Μιλάς πολύ για τον Χριστό χωρίς να είσαι ακόμη έτοιμος. Λες πολλά πνευματικά, και έπειτα αισθάνεσαι ένα κενό, μια βαθιά ρωγμή στα στήθη όπου χάνεται στάλα στάλα όλη σου η ενέργεια. Γεμίζεις με θυμό, νεύρα και ένταση. Μια παράξενη θλίψη και ακαταστασία ντύνεται η ύπαρξη σου.
Γιατί άραγε; Είναι δαιμονική ενέργεια και μόνο; Είναι μονάχα κάτι που έρχεται έξω από σένα;
Δεν νομίζω αδελφέ μου. Πριν αποδώσουμε την ευθύνη της ζωής μας και του βιώματος μας, έξω από εμάς, ας κοιτάξουμε με νηπτικές και εν πνεύματι ματιές μέσα μας.Εκεί θα δούμε, ότι οι αιτίες που κίνησαν όλη αυτή την εσωτερική ακαταστασία είναι;

Γιατί δεν μίλησες για τον Χριστό, μα για τον εαυτό σου. Τον εαυτό σου κήρυττες φορώντας την μάσκα του θρησκευόμενου ανθρώπου. Άλλωστε εκείνος αναπαύεται στην σιωπή και όχι στην λεκτική επιβολή και στις έριδες, δρόμο που διάλεξες εσύ.
Γιατί πίσω από τα σπουδαία λόγια περί Θεού, θέλησες να προβληθείς εσύ. Το πρόσωπο σου έκρυψε εκείνο του Χριστού. Οι λόγοι σου τα λόγια Του. Θέλησες να τον αντιπροσωπεύσεις, λες και Εκείνος έλειψε ποτέ από τις καρδιές των ανθρώπων. 

 Γιατί όταν μιλάς πολύ για το Φως, αγριεύουν οι σκιές μέσα σου. Το αντίθετο πνεύμα όπως έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος, αντιδρά.

 Γιατί ακόμη μέσα στο βαθύτερο εαυτό σου, δεν έχεις αποδεχθεί αυτά που λες. Εξωτερικά κάνεις ανώδυνες ομολογίες, μεγάλα θεολογικά διαγγέλματα, πολλές φορές μάλιστα με στόμφο και απολυτότητα, οργή και φανατισμό, αλλά όσα η γλωσσα σου κομίζει η καρδιά σου δεν γνωρίζει. Δεν ανήκουν ακόμη σε εσένα, δεν είναι μέρος του εσώτερου βιώματος σου. Βρίσκονται στο μυαλό σου και όχι στην καρδιά σου. Δεν αναβλύζουν από αγιοπνευματικό βίωμα, από την πηγή του βαθύτερο υπαρξιακού μας κέντρου. Απο τον όντως εαυτό μας. Ετσι ο κρυφός ευατος σου αντιδρά, σε αυτά που λες και κάνεις, γιατί δεν έχει ακόμη αποδεχθεί εσωτερικά αυτά που εξωτερικά κηρύττεις.

Και ξέρεις κάτι; Όταν δεν είσαι εσύ μέσα σου σίγουρος για κάτι, τότε βλέπεις παντού εχθρούς, όχι γιατί οι άλλοι είναι κακοί, αλλά γιατί σου ξυπνάνε τις δικές σου αμφιβολίες, την δική σου απιστία.

Πρόσεχε γιατί πολλές φορές πίσω από έναν «ομολογητή» και «ζηλωτή» κρύβεται μια ατακτοποίητη, φοβισμένη και άπιστη καρδιά.

πηγή

Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΡΟΜΠΑΤΩΦ (1874-1918).

«Κύριε, συγχώρεσε τους! Δεν ξέρουν τί κάνουν»

Ίερομάρτυς Νικόλαος (Προμπάτωφ)

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  Νικόλαος γεννήθηκε το 1874 στο χωριό Ίγνάκεβο, κοντά στην πόλη Κάντομα της επαρχίας Ταμπώφ. Ήταν ό μικρότερος γιός του ιερέα π. Αλεξάνδρου Προμπάτωφ καί της πρεσβυτέρας Έλικωνίδας.

Σπούδασε στο Εκκλησιαστικό Σχολείο Κασιμόφσκι και στο Εκκλησιαστικό Σεμινάριο του Ταμπώφ υπό συνθήκες μεγάλης ανέχειας. Τά ρούχα του ήταν τόσο φθαρμένα, πού οι συμμαθητές του τον κορόιδευαν και οι καθηγητές του τον μάλωναν.

Τελειώνοντας το σεμινάριο, νυμφεύθηκε τη Βαρβάρα Άλγκεμπράίστοβα, κόρη του ιερέα του χωριού Τεμίρεβο. Μετά τον γάμο τους ό Νικόλαος και ή Βαρβάρα, σύμφωνα μέ ευσεβή συνήθεια της εποχής, έκαναν ένα προσκύνημα στη Μονή του Σάρωφ.

Σε ηλικία είκοσι πέντε χρόνων ό Νικόλαος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και διορίστηκε στο χωριό Τεμίρεβο, όπου επί μία επταετία άσκησε τά έφημεριακά του καθήκοντα μέ προσοχή και ακρίβεια. Στη συνέχεια, το 1906, μετατέθηκε στο χωριό Άγκλομάζωφ, του οποίου ό ωραίος ξύλινος Ναός των Θεοφανείων είχε κατασκευαστεί στα 1779.

Ώς λειτουργός ό π. Νικόλαος ήταν υποδειγματικός. Πριν από κάθε Λειτουργία προσευχόταν θερμά για πολλή ώρα. Τελούσε τις ιερές ακολουθίες μέ μεγάλη ευλάβεια και κατάνυξη.

- Στο Ιερό, έλεγε, έχω μια γωνιά του παραδείσου.

Στο Άγκλομάζωφ οργάνωσε μιάν άριστη εκκλησιαστική χορωδία και ίδρυσε Ενοριακό Δημοτικό Σχολείο για τά παιδιά του χωριού, το όποιο τότε είχε εκατόν πενήντα σπίτια και πάνω από χίλιους κατοίκους. Το σχολείο στεγάστηκε σ’ ένα άνετο ξύλινο κτίριο, χωρητικότητας διακοσίων μαθητών, πούκτιστίστηκε μέ τη φροντίδα του π. Νικολάου. Ό δραστήριος εφημέριος, που ήταν και ταλαντούχος ιεροκήρυκας, δίδασκε σ’ όλες τις τάξεις του σχολείου τον νόμο του Θεού.

Για τις ιεροπραξίες δεν έπαιρνε ποτέ χρήματα. Ζούσε φτωχικά, όπως και όλη ή οικογένεια του. Δεν είχε παρά δύο μόνο ζευγάρια παπούτσια, ένα για τον χειμώνα και ένα για το καλοκαίρι.

Όταν ξέσπασε ό Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918), παρουσιάστηκε ή ανάγκη της μεταβάσεως ιερέων στο μέτωπο. Σε σχετική προτρεπτική εγκύκλιο του επισκόπου Ταμπώφ Κυρίλλου (Σμυρνώφ) ελάχιστοι ιερείς ανταποκρίθηκαν. Οι περισσότεροι δήλωσαν αδυναμία μέ διάφορα προσχήματα: ασθένεια, ηλικία, οικογενειακές υποχρεώσεις κ.ά.

Ό π. Νικόλαος στενοχωρήθηκε πολύ από την απροθυμία τους να συμπαρασταθούν στα παιδιά της Ρωσίας, πού πολεμούσαν για την πατρίδα τους. Ό ίδιος, δίχως κανένα δισταγμό, εγκατέλειψε την πρεσβυτέρα του και τά τρία παιδιά του -έναν γιό δεκατεσσάρων ετών και δύο δίδυμα, γιό και κόρη, ενός έτους- και παρουσιάστηκε στις στρατιωτικές αρχές. Τον τοποθέτησαν στην πρώτη γραμμή, στο Σύνταγμα Μπαχμουτόφσκι. Εκεί μέ πολλή λύπη διαπίστωσε πόσο είχε ελαττωθεί ή πίστη των συμπατριωτών του. Απ’ όλο το σύνταγμα, οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες πού συμμετείχαν στις Λειτουργίες δεν ξεπερνούσαν τούς τριάντα. Επιστρέφοντας στο σπίτι του, το 1917, ό ευσεβής ιερέας έλεγε στην πρεσβυτέρα του μέ πικρό χαμόγελο:

-  Δεν χρειάζονται πια στη γη οι ιερείς. Αυτοί μάλλον χειροτονήθηκαν για τον... ουρανό.

Οι μπολσεβίκοι, μετά την ανάληψη της εξουσίας και τη δημοσίευση τού διατάγματος για τον χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, απαιτούσαν από τούς ναούς την αφαίρεση των εκκλησιαστικών μητρώων. Μια μέρα, λοιπόν, ένα απόσπασμα Κοκκινοφρουρών πήγε στον Ναό των Θεοφανείων.

Προς εκείνους που δυσανασχετούν για τις παντός είδους δυσκολίες που συμβαίνουν

Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς

Τονίζει ότι, αν μας βρίσκουν κακά, αυτό οφείλεται στις αμαρτίες μας. Η αμαρτία είναι το φυσικό κακό, και αυτό έχει σημασία, ενώ το αισθητικό κακό είναι δευτερεύον.

 1. Το από τη φύση του κακό, δηλαδή η αμαρ­τία, έχει από εμάς τους ίδιους την αρχή, το σχετικό όμως με την αίσθησή μας κακό, δηλαδή το οδυνηρό και επίπονο, θα μπορούσε να γίνει και από τον Θεό που σαν ιατρός συγκρατεί μέσω αυτού και θεραπεύει το αληθινά κακό, και όταν αυτοί που αμάρτησαν είναι θεραπεύσιμοι προσφέρει τις παντός είδους φροντίδες, ενώ όταν είναι αθεράπευτοι, τους παίρνει και από τη ζωή ακόμη για τη σωτηρία των άλλων. Για τις υπόλοιπες όμως συμφορές εμείς είμαστε αίτιοι, καθιστώντας τους εαυτούς μας άξιους για καυτήρες, ενώ εκείνος και έτσι είναι ευεργέτης και σωτήρας ως καθαιρέτης του πραγματικά κακού. 

Πολλές φορές μάλιστα προσθέτει στους ανδρείους και αγώνισμα, τις προσβολές των μη από τη φύση τους κακών. Όπως δηλαδή η νόσος δεν έχει δημιουργηθεί από τον Θεό, έστω και αν αυτό που νοσεί είναι το από εκείνον δημιουργημένο ζώο, έτσι ούτε η αμαρτία δεν έχει γίνει από αυτόν, έστω και αν αυτή που εκτρέπεται προς αυτήν είναι η δημιουργημένη από αυτόν λογική ψυχή.

 Γιατί αυτή, αφού τιμή­θηκε με αυτεξουσιότητα και ελεύθερη ζωή, γιατί αν δεν είχε αυ­τή την τιμή θα ήταν μάταια λογική, αφού έλαβε τη γνώμη ελεύ­θερη από κάθε ανάγκη, αν παραμένει δίπλα στον Θεό και συνά­πτεται με αυτόν με την αγάπη, τηρεί για τον εαυτό της το αγαθό και την κατά φύση ζωή, αν όμως, χορταίνοντας κατά κάποιο τρόπο εκείνη την ιερή προσήλωση στο αγαθό, κλίνει προς τις κάτω σαρκικές ηδονές, εκτρεπόμενη από το από τη φύση του καλό, νοσεί ως προς το από τη φύση του κακό, δηλαδή την αμαρτία, δημιουργώντας για τον εαυτό της τον θάνατο με την έκπτωσή της από τη ζωή με τη θέλησή της.

Ο Γιώργος Σεφέρης για τον Θεόφιλο

 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας φτωχός φουστανελάς που είχε τη μανία να ζωγραφίζει. Τον έλεγαν Θεόφιλο.

 Τα πινέλα του τα κουβαλούσε στο σελάχι του, εκεί που οι πρόγονοί του βάζαν τις πιστόλες και τα μαχαίρια τους. Τριγύριζε στα χωριά της Μυτιλήνης, τριγύριζε στα χωριά του Πηλίου και ζωγράφιζε. Ζωγράφιζε ό,τι του παράγγελναν, για να βγάλει το ψωμί του. 

Υπάρχουν στον Άνω Βόλο κάμαρες ολόκληρες ζωγραφισμένες από το χέρι του Θεόφιλου, καφενέδες στη Λέσβο, μπακάλικα και μαγαζιά σε διάφορα μέρη που δείχνουν το πέρασμά του — αν σώζουνται ακόμη.

 Ο κόσμος τον περιγελούσε. Του έκαναν μάλιστα και αστεία τόσο χοντρά, που κάποτε τον έριξαν κάτω από μιαν ανεμόσκαλα και τού ‘σπασαν ένα δυο κόκαλα. Ο Θεόφιλος, ωστόσο, δεν έπαυε να ζωγραφίζει σε ό,τι έβρισκε. Είδα πίνακές του φτιαγμένους πάνω σε κάμποτο, πάνω σε πρόστυχο χαρτόνι. Τους θαύμαζαν κάτι νέοι που τους έλεγαν ανισόρροπους oι ακαδημαϊκοί. Έτσι κυλούσε η ζωή του και πέθανε ο Θεόφιλος, δεν είναι πολλά χρόνια, και μια μέρα ήρθε ένας ταξιδιώτης από τα Παρίσια. Είδε αυτή τη ζωγραφική, μάζεψε καμιά πενηνταριά κομμάτια, τα τύλιξε και πήγε να τα δείξει στους φωτισμένους κριτικούς που κάθονται κοντά στο Σηκουάνα. Και οι φωτισμένοι κριτικοί βγήκαν κι έγραψαν πως ο Θεόφιλος ήταν σπουδαίος ζωγράφος. Και μείναμε με ανοιχτό το στόμα στην Αθήνα. Το επιμύθιο αυτής της ιστορίας είναι ότι λαϊκή παιδεία δε σημαίνει μόνο να διδάξουμε το λαό αλλά και να διδαχτούμε από το λαό.

Γιώργος Σεφέρης, «Ένας Έλληνας – ο Μακρυγιάννης», Δοκιμές, εκδ. Ίκαρος, Αθήναι 1981

Ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ από τη Λέσβο, 
έφυγε από τη ζωή , στις 24 Μαρτίου 1934

πηγή

Η μετάνοια δεν τελειώνει σε μία εξομολόγηση με λίγα έστω δάκρυα

Η μετάνοια δεν τελειώνει σε μία εξομολόγηση με λίγα έστω δάκρυα. Η μετάνοια δεν είναι αστραπή ή φωτοβολίδα, αλλά συνεχές, επίπονο έργο ζωής.....

"Κήρυγμα εις το ευαγγέλιον της Β΄ Κυριακής των νηστειών"

Η θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ

Γεώργιος Πατρώνος

Η ευαγγελική περικοπή είναι πολύ γνωστή. Πρόκειται για τη θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ. Από τα Συνοπτικά Ευαγγέλια γνωρίζουμε ότι ο Κύριος άρχισε τη δημόσια δράση του στη Γαλιλαία, αρχικά γύρω από τη Ναζαρέτ και μετά γύρω από τη λίμνη της Γενησαρέτ.
Σε δεύτερη φάση μεταφέρεται η δραστηριότητα στην Ιουδαία. Βασικό κέντρο της Γαλιλαϊκής δραστηριότητας ήταν η Καπερναούμ. Την Καπερναούμ, μια κωμόπολη 1.500 κατοίκων την εποχή εκείνη, επέλεξε ο Ιησούς γιατί βρισκόταν στη λεωφόρο που συνέδεε τις χώρες της ενδοτέρας Μέσης Ανατολής (Μεσοποταμίας) με τις χώρες του νότου και την Αίγυπτο, διαμέσου της κοιλάδας του Ιορδάνη. Αποτελούσε, επομένως, κεντρικό διαμετακομιστικό κόμβο.
Από εκεί περνούσαν κατά χιλιάδες έμποροι, στρατιωτικοί, εργάτες και δούλοι. Μπορούσε να γίνει η Καπερναούμ ένα ιεραποστολικό κέντρο μεγάλης σημασίας και ο λόγος του Ευαγγελίου σύντομα να φτάσει στα πέρατα της οικουμένης. Έτσι αιτιολογείται γιατί ο λόγος του Ιησού διεσπάρη σε σύντομο χρονικό διάστημα σε όλες τις χώρες της Μεσογείου, μέχρι και τη Ρώμη ακόμη.

Η περικοπή αναφέρει ότι ο Ιησούς «εισήλθε εις οίκον», όπου και κήρυττε το λόγο του. Δεν γνωρίζουμε τίνος οικία ήταν αύτη. Πιθανώς κάποιου πολύ γνωστού. Από το Ευαγγέλιο του Λουκά έχουμε πληροφορίες ότι αύτη την περίοδο ο Ιησούς διανυκτέρευσε παράλληλα και στο σπίτι του Πέτρου, όπου και θεράπευσε την «πυρέσσουσα» πεθερά του, πριν μάλιστα από την κλήση του στη μαθητεία.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Η ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Παράλυτη η εποχή μας. Ηθικά και πνευματικά. Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, παραδομένη στο κρεβάτι της εκμετάλλευσης, της φιληδονίας, της ψευδαίσθησης της ευτυχίας. Παράλυτη από τις αμαρτίες της. Ζει  μακριά από το Θεό και δεν γνωρίζει τι να κάνει. Αυτοί που θα έπρεπε να την βοηθήσουν, την έχουν κλείσει στον εαυτό της. Την έχουν κάνει να ενδιαφέρεται μόνο για το «εγώ» της. Ίσως μάλιστα αυτοί που θα έπρεπε να την βοηθήσουν, να είναι και η κύρια αιτία για την παραλυσία της.  

Βιώνουμε καθημερινά την παραλυσία του κόσμου και της εποχής μας. Στο άγχος και την αβεβαιότητα. Στον φόβο του θανάτου. Στην απόπειρα δια της  διασκέδασης να ξεχάσουμε. Στην παράδοσή μας στις οθόνες της τηλεόρασης και του υπολογιστή. Και αναζητούμε τους φίλους εκείνους που θα χαλάσουν τη στέγη του σπιτιού στο οποίο βρίσκεται ο Χριστός, για να μας δώσουν ελπίδα και να μας φέρουν κοντά σ’ Εκείνον που είναι ο μόνος που μπορεί αληθινά να μας προσφέρει την ίαση.

"Θαρσαλέως"

 "Θαρσαλέως". Αυτή η απλή λέξη του Ακαθίστου Ύμνου, μας προσφέρει ξεκάθαρα το καθ' ημας Ήθος. 

 Η αγνότητα , η αγίότητα δίνει το θάρρος, την κατά Χριστόν παρρησία, την συνδιάλεξη την καθαρή, χωρίς προφάσεις και φόβους για τον άλλο.Το θάρρος είναι βασικό συστατικό των αγίων, των αγνών ανθρώπων, πού δεν έχουν να κρύψουν τίποτα και τίποτα δεν τους τραβάει προς τα κάτω, δεν τους κρατάει δεσμίους στα σκοτάδια. 

 Αυτό το ήθος πάμε να το απολέσουμε σήμερα. Έχουμε νοθευτεί. Έχουμε φραγκέψει σαν Γένος. Αλλοτριωθεί. Επειδή " ο άλλος είναι η κόλαση μου", έχουμε γίνει κόλαση οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Ότι πολλά τα πταίσματα και τα ανομήματα μας. Και ας σκανδαλίζεται ο άλλος και διατείνεται:"Εμείς είμαστε παιδιά του Αβραάμ. Αυτά να τα λές στους εθνικούς". Αν τα "παιδιά του Αβραάμ" ήξεραν πώς θα καταντούσαν οι απογόνοι τους, μπορεί να μην ξεκινούσαν την επανάσταση. 

 Σας το λέω καθαρά.Δεν μπορεί ο σκλάβος των παθών να είναι θαρρετός και θαρραλέος, γιατί δεν είναι πιά ελεύθερος. Αυτό είναι το μήνυμα του ευαγγελισμού , αλλά και της εθνικής επετείου για τους σημερινούς Έλληνες. Εσωτερική κα εξωτερική ελευθερία! Ας την διεκδικήσουμε με τον εξαγνισμό και την κάθαρση μας.Αν έχουμε ακόμα την δύναμη. Καλή συνέχεια!

π.Παντελεήμων Κρούσκος

Ανδρείοι εσείς που πολεμήσατε και πέσατε ευκλεώς..

Ανδρείοι εσείς που πολεμήσατε και πέσατε ευκλεώς..

Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν

«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε...

Κ. Καβάφης

(Ο πίνακας με τίτλο "Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη" φιλοτεχνήθηκε από τον φιλέλληνα Ιταλό καλλιτέχνη Ludovico Lipparini)

Το χαστούκι του Τούρκου στον Κολοκοτρώνη και ο όρκος του ανήλικου τότε Θοδωράκη

Το θλιβερό περιστατικό, που πείσμωσε τον ανήλικο Κολοκοτρώνη. "Δεν θα ξαναπατήσω στην Τρίπολη παρά μόνο λεύτερος" ήταν ο όρκος που έδωσε

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε, όπως ανέφερε ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, τη Δευτέρα του Πάσχα του 1770. Η μητέρα του ετοιμόγεννη αναγκάσθηκε να φύγει με τους δικούς της από το Λιμποβίσι της Γορτυνίας, μετά τη γνωστή αποτυχία του κινήματος του Ορλώφ και τα φοβερά αντίποινα που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι.

Στον δρόμο την έπιασαν οι πόνοι του τοκετού και κάτω από ένα δένδρο γέννησε τον μελλοντικό αρχιστράτηγο του 1821.

Ο Άγιος Νεομάρτυς και Ιερομάρτυς Παρθένιος, Πατριάρχης Κ/λεως(+24 Μαρτίου 1657)

Μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη στις 24 Μαρτίου το 1657. Σάββατο του Λαζάρου.

Την εποχή εκείνη ο ηγεμόνας των Τατάρων, Ταταρχάνης, έστειλε ένα πρέσβη στον Καζακίας Χάτμανον, ο οποίος κατά την επίσκεψή του είδε ένα μητροπολίτη πρώην Νικαίας, να κάθεται τιμητικά με τον ηγεμόνα και να έχει πολλή επιρροή στους εκεί άρχοντες. Επιστρέφοντας στον ηγεμόνα του συκοφάντης από φθόνο τον εν λόγω μητροπολίτη, πως είναι σταλμένος από τον Πατριάρχη σίγουρα και ότι είναι προδότης και επιβουλεύεται την εξουσία των Τούρκων.

Ο ηγεμόνας των Τατάρων χωρίς να χάσει καιρό έγραψε γράμμα στον Βεζύρη, στον οποίο ανακοίνωσε όσα του είπε ο πρέσβης του. Ο Βεζύρης τότε διέταξε να παρουσιαστεί μπροστά του ο Πατριάρχης Παρθένιος και αφού ήλεγξε με κάθε επιμέλεια κατά πόσον αληθεύουν τα γραφόμενα του Χάνη, έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο Πατριάρχης ήταν αθώος. Όμως για να μη προσβάλει τον Ταταρχάνη,

Του είπαν κάποτε: Κολοκοτρώνη, η πατρίδα θα σε ανταμείψει.

Του είπαν κάποτε: 

- Κολοκοτρώνη, η πατρίδα θα σε ανταμείψει. 

- Το ξέρω, απάντησε, εμένα θα πρωτοεξορίσει.

Δεν έχει γραφτεί ομορφότερο ποίημα για μια γυναίκα

 Δεν έχει γραφτεί ομορφότερο ποίημα για μια γυναίκα.Όχι άδικα: Δεν έχει υπάρξει άλλη γυναίκα που να αξίζει τέτοιον ύμνο,δεν έχει υπάρξει άλλος άνθρωπος που να συγκεντρώνει τόση ομορφια 

Οι Παρασκευές της Σαρακοστής είναι αφιερωμένες στο ομορφότερο παιδί του ανθρώπινου είδους: από το Α ως το Ω, οι οίκοι (στροφές) είναι βήματα που εξιστορούν την δική της αλήθεια και τη δική μας ελπίδα: 
Από την πρώτη – πρώτη συνάντησή της μ’ εκείνον τον υπέροχο Αγγελιοφόρο, ως την τελευταία ικεσία μας «ω πανύμνητε μήτερ..» η πορεία προς το Πάσχα χαιρετίζει την Παναγία. Δίκαιο είναι: το δικό της παιδί θα πληγωθεί, το δικό της παιδί θα ματώσει, το δικό της παιδί θα ταφεί.

Για μας η πορεία του από το Ωσαννά ως τη Σταύρωση και από το Τετέλεσται ως το Αληθώς Ανέστη είναι πορεία ελπίδας.Για την Αρχόντισσα όμως η πορεία του προς την ελπίδα περνά μέσα από μεγάλο πόνο κι εμείς αυτό τον πόνο θέλουμε να της τον απαλύνουμε,θέλουμε να την αγκαλιάσουμε, να την ευχαριστήσουμε, να την παρηγορήσουμε, να καταφύγουμε στην αγκαλιά της και να κουρνιάσουμε εκεί… 
Σήμερα η Ελλάδα από άκρη σ’ άκρη ξεκινά να τραγουδά τον ύμνο της, τον ομορφότερο ύμνο που έχει γραφτεί για άνθρωπο κι αυτός ο ομορφότερος ύμνος γράφτηκε για μια γυναίκα! 
Γύρω από την πένα του Ρωμανού του Μελωδού, στέκουμε όλοι.Γιατί ότι σχέση κι αν έχεις με τον Ουρανό, αυτή τη γυναίκα δεν μπορείς να τη μισήσεις… πώς να τη μισήσεις; Είναι τόσο όμορφη, μα τόσο απέραντα όμορφη!! Τόση απέραντη ομορφιά δεν τη μισείς… την χαιρετίζεις και την παρακαλάς να σε λυτρώσει από την ασχήμια…

Μάρω Σιδέρη 

πηγή

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓ.ΓΡΗΓΟΡΙΟ Ε’ ΩΣ ΤΟΥΡΚΟΦΙΛΟ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗ

ΚΩΝ/ΝΟΥ Δ. ΚΑΠΕΤΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Πρωτοπρεσβυτέρου-Θεολόγου

Και τώρα μερικά ερωτήματα για όλους εκείνους που αβασάνιστα κατηγορούν τον Γρηγόριον ως τουρκόφιλο και προδότη. Ίσως από ιδεολογική αγκύλωση...

α) Ο Μητροπολίτης Δέρκων, Γρηγόριος και αυτός, ήταν ένας κληρικός που στην καρδιά του εκόχλαζε η αγάπη για την πατρίδα. Συνυπέγραψε το κείμενο τού αφορισμού. Γιατί αυτή η γενναία ψυχή δεν διαμαρτύ­ρεται καθόλου, εάν είχε έστω και υπόνοιες, ότι ο Πα­τριάρχης είναι προδότης; Γιατί ενώ οδηγείται στο μαρ­τύριο δεν αντιδρά, δεν λέει τίποτα; Ήταν και αυτός προδότης;;

β) Ο «Λόγιος Ερμής», όργανο των Ελλήνων Δια­φωτιστών στην Βιέννη, δημοσιεύει το κείμενο τού αφορισμού χωρίς τον παραμικρό σχολιασμό! Γιατί;; Αν εγνώριζαν οι Έλληνες Διαφωτιστές ή αν είχαν υπόνοιες ότι ο Πατριάρχης ήταν προδότης θα έγραφαν πολλά... Γιατί δεν έγραψαν το παραμικρό εναντίον τού Γρηγορίου;

γ) Ο Αλεξ. Υψηλάντης, ο άμεσα θιγόμενος από το αφοριστικόν, όχι μόνον δεν διαμαρτύρεται, αλλά λίγο αργότερα στις 8.6.1821, με ημερήσια διαταγή του απεκήρυξε τους στρατιώτες του που δεν επέμεναν στον αγώνα για να εκδικηθούν το αίμα των κατασφαγέντων... Πατριαρχών.1

Και όχι μόνον δεν διαμαρτύρεται, αλλά και χαρα­κτηρίζει το αίμα τού Πατριάρχου «ιερόν»! Αλλά και κανένας από τους Πελοποννησίους επα­ναστάτες δεν έγραψε τίποτα εναντίον τού Γρηγορίου, ούτε εξέφρασε το παραμικρό παράπονο! Όλοι ήξε­ραν!!!...

''Τύμπανα παίζω"

''Τύμπανα παίζω"

Στίχοι: Μιχάλης Κατσαρός,Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια, 

τύμπανα παίζω στα δάση.

Περιφέρουν οι λαοί τη ρίζα μου, 

περιφέρουν οι λαοί την καρδιά μου.

Οι δρόμοι ανοίγουν πληγές, 

ανάβουν φωτιές στα σπίτια, 

στα στρατόπεδα ανάβουνε φώτα.

-Δεν καταλαβαίνεις εσύ που τη λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος και καίγεται

Διάλογος ενός υποτακτικού με τον γέροντά του, (του πατέρα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη)

-Γέροντα, λέω την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
-Δεν καταλαβαίνεις εσύ που τη λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος και καίγεται, και φεύγει.
Ε, καλά παιδί μου, θέλεις να δείς θαύμα, από την ευχή, απ’ την προσευχή;
-Και βεβαίως θέλω!
-Καλά, του λέει, θα προσευχηθώ στον Θεό να σού δείξει ένα θαύμα να καταλάβεις πόση δύναμη έχει η ευχή. Αυτό το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» που στην οποίαν ευχή αναφέρονται όλα τα πατερικά μας βιβλία∙ και ειδικότερα βέβαια η Φιλοκαλία.
Έκανε προσευχή ο γέροντας, έκανε νηστεία, τριήμερο νηστεία, μόνο με λίγο νερό.

-Έλα δω παιδί μου τώρα, του λέει, ύστερα από τις τρεις ημέρες, του έδωσε ένα καλάθι – ξέρετε τι ήταν τα καλάθια;- και

«Η Νεύρωση της Τελειότητας»

Ομιλία του π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου με θέμα «Η Νεύρωση της Τελειότητας» που πραγματοποιήθηκε στον Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Ηλιούπουλης την Κυριακή 20/03/2016.

Ένας ληστής προάγει τους δικαίους στην βασιλεία των ουρανών.

"Γιατί μιλάς έτσι;Δεν φοβάσαι τον Θεό;Αυτός δεν έκανε τίποτα. Εμείς ΑΞΙΑ για όσα κάναμε απολαμβάνουμε..."

Τί αντρισμός! Καθαρότητα! Ταπείνωση! Ευθύτητα!Ο Ληστής είναι ο πιό Άντρας απ όλους. Ο πιό τίμιος και ταπεινός. Και από προφήτες και δικαίους και αποστόλους πολλές φορές , μέσα στην Γραφή.Εμείς επιστρατεύουμε χιλιάδες προφάσεις για να καλύψουμε τις αμαρτίες μας ενώπιον του Θεού, πού από πριν τα ξέρει όλα.

Ένας ληστής προάγει τους δικαίους στην βασιλεία των ουρανών.

Λίγο παραπάνω αντρισμό θέλει από εμάς ο Θεός. Από αυτόν πού βρίσκεις στα καταγώγια πολλές φορές, μα δεν βρίσκεις εύκολα στις εκκλησίες. Δυστυχώς...

π.Panteleimon Krouskos

Τη προσευχή προσκαρτερούντες διότι «αι ημέραι πονηραί εισί».

Του Σεβ. Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ

Ο λόγος μας και πάλι είναι, σύμφωνα με την προτροπή του θεοφόρου Αποστόλου των Εθνών Παύλου, για το πιο ευγενές προνόμιο και την πιο τιμητική διάκριση που δόθηκε στον άνθρωπο, την προσευχή.
Αποτελεί πηγή αστείρευτης δυνάμεως, θάρρους, παρηγορίας, ειρήνης και χαράς. 

Μπορεί να μιλήσει κανείς για την προσευχή που είναι, κατά τους Αγίους Πατέρες, η μητέρα της πνευματικής ζωής και η αναπνοή της ψυχής, αν βέβαια πρώτα έχει κανείς ζήσει μέσα στο κλίμα της. Τη χρησιμοποίησε στην επίγεια πορεία Του ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού. Ο ίδιος μάς έδωσε και το πρότυπο της προσευχής, το "Πάτερ ημών". Τη δίδαξαν και τη χρησιμοποίησαν οι Άγιοι Απόστολοι, την έζησαν οι Προφήτες και οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, οι Μάρτυρες και οι Άγιοι της Καινής. Όλοι, ως ένσαρκοι άγγελοι, αλλά και άνθρωποι «ομοιοπαθείς»2, με τη δική της παρουσία απέκτησαν ουράνια χαρίσματα, φθάνοντας δια της καθάρσεως, στο φωτισμό και στη θέωση.

Τι είναι η προσευχή;
Οι Πατέρες της Εκκλησίας επιστρατεύουν τις πιο εκφραστικές εικόνες για να φανερώσουν το μεγαλείο της αλλά και την ανάγκη του ανθρώπου να τη χρησιμοποιήσει στην επικοινωνία του με το Θεό. 

«Αγγέλων έργον»3 την χαρακτηρίζει ο Μέγας Βασίλειος. 

«Θείαν κλίμακα προς ουρανόν αναβαίνουσαν» και «Μέγα όπλον» την αποκαλεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. 

«Είναι μεγάλο όπλο η προσευχή αν γίνεται με τη διάθεση που αρμόζει...Είναι μεγάλη ασφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγάλο λιμάνι, ιερός και απαραβίαστος τόπος»4. 

Όπλο ακαταμάχητο, που αποκρούει κάθε δύναμη του αντικειμένου εχθρού, που εξασφαλίζει τη συμμαχία του Θεού και την ειρήνη του ανθρώπου.

Τι είναι η προσευχή;
- Αληθινή ζωή. «Πάντα τον χρόνον ταις προσευχαίς και τη του Θεού λατρεία και μελέτη συζώμεν, τούτο υγιείαν και πλούτον, τούτο πέρας αγαθών είναι νομίζοντες, το προσεύχεσθαι τω Θεώ μετά καθαράς και αδιαφθόρου ψυχής»5.
- Φως της ψυχής. «Ώσπερ γαρ τω σώματι φως ήλιος, ούτω τη ψυχή η προσευχή»6.
- Κοινωνία και ένωση με το Θεό. «Κοινωνία γαρ εστί και ένωσις προς Θεόν»7.
- Θείος έρωτας. «Πόθος εστί προς Θεόν, αγάπη ανεκλάλητος, ουκ εξ ανθρώπων επιτελουμένη, αλλ’ εκ θείας ενεργουμένη χάριτος»8.

Το κακό μεταδίδεται τόσο εύκολα, όσο μιά κολλητική αρρώστια

Στάρετς Παρθένιος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου

 Το κακό μεταδίδεται τόσο εύκολα, όσο μιά κολλητική αρρώστια. Άν συναναστρέφεσαι συχνά με ανθρώπους που φλυαρούν, που συκοφαντούν, που αγαπούν τα κοσμικά πράγματα, τότε και σύ χωρίς να το καταλάβεις, θα πέσεις στα ίδια πάθη. 
 Και αντίθετα, αν συναναστρέφεσαι με ανθρώπους πνευματικούς και φίλους της προσευχής, τότε οι αρετές τους θα μεταδοθούν και σ' εσένα.

Ὅλοι καὶ ὅλα γιὰ τὴν σωτηρία τῆς πατρίδας

Γράφει ὁ Δημήτρης, Νατσιὸς δάσκαλος-Κιλκὶς

«εἰ δέ τις τῶν ἰδίων καὶ μάλιστα τῶν οἰκείων οὐ προνοεῖ, τὴν πίστιν ἤρνηται καὶ ἔστιν ἀπίστου χείρων» πρὸς Τιμόθεον Α, ε’, 8
Ἡ μεγαλύτερη σύγχυση τούτη τὴν παμπόνηρη ἐποχὴ ἐντοπίζεται στὴν στάση τῶν Ἑλλήνων ἔναντι τῶν λαθρομεταναστῶν.
(Ὁ κοινὸς νοῦς λέει ὅτι ἂν κάποιος εἰσβάλλει στὴν χώρα σου, ὄντας ἀπρόσκλητος καὶ ἀνεπιθύμητος, λαθραίως καὶ παρανόμως, σύμφωνα μὲ τὰ ἔγκυρα λεξικά, ὀνομάζεται λαθρομετανάστης. Ὅπως λέγεται λαθροθήρας αὐτὸς ποὺ κυνηγᾶ χωρὶς ἄδεια, ὁ λαθροϋλοτόμος καὶ ὁ λαθρεπιβάτης. Ὁ κυρ-Φίλης ὑπουργός, στὴν πρόσφατη ἐπιστολή του στὰ σχολεῖα, ταυτίζει τοὺς Ἕλληνες, Χριστιανοὺς Ὀρθοδόξους τοῦ ’22, τοὺς διωκόμενους καὶ σφαγιασθέντες ἀπὸ τοὺς μωαμεθανοὺς γενοκτόνους μας τοῦ Κεμάλ, μὲ τοὺς νῦν λαθρομετανάστες, οἱ ὁποῖοι, ἀντὶ νὰ καταφύγουν στὶς ὁμόδοξές τους χῶρες τοῦ Ἰσλάμ, καταφεύγουν στὴν ἄπιστη Εὐρώπη. Θλιβερὲς συγκρίσεις ἀπὸ ἕναν ἀρνητὴ τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἀνατολῆς).

Περίεργη καὶ ἐπαμφοτερίζουσα εἶναι καὶ ἡ στάση κάποιων χριστιανῶν. «Τί θὰ ἔκανε ὁ Χριστὸς στὴ θέση μας;», «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», εἶναι οἱ συνήθεις… παραπομπές.
Καρυκεύουν τὴν ἐρώτηση καὶ μὲ ἀναφορὲς στὸν Καλὸ Σαμαρείτη ἢ στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα «ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με». (Μάτθ. ΚΕ, 35).
Ὁπότε ὀφείλουμε «νὰ ἀνοίξουμε τὴν ἀγκαλιά μας» (κατὰ κυρ-Φίλη) καὶ νὰ «συναγάγουμε»...τοὺς ξένους λαθρομετανάστες, διότι εἶναι εὐαγγελικὴ ἐπιταγή.

Μην γελιόμαστε,ο μεγαλύτερος εχθρός βρίσκεται στην καρδιά μας,πουθενά αλλού.

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος 

  Σήμερα δεν χρειάζεται "Παπαφλέσσας" αλλά Άγιος Κοσμάς Αιτωλός.
Δυστυχώς όμως οι χριστιανοί ποθούν μια επίγεια αυτοδικαίωση και γι'αυτό αναζητούν ιερείς που θα μιλούν και θα "μάχονται" με κοσμικό πνεύμα, με επίγεια όπλα, με "μαχαίρια και τουφέκια". Δεν θέλουν ιερείς που θα μιλούν περί μετανοίας και προσευχής, που θα μιλούν για τον Χριστό (αυτοί ειναι βαρετοί).
Προτιμούν αυτούς που μιλούν για τον Αντίχριστο, για συνωμοσίες, για κοσμικές μεθόδους αντιμετώπισης των προφητειών, για εθνικοφυλετικά θέματα.

Χριστιανέ σύνελθε!
Σκοπός της ζωής σου δεν είναι να γίνεις πολέμαρχος στο όνομα του Χριστού αλλά αδελφός του πλησίον σου (όποιος κι' αν ειναι αυτός) στο όνομα του Χριστού.
Λέμε ότι είμαστε χριστιανοί κρατώντας μαχαίρι στο χέρι μας, έτοιμοι να αναθεματίσουμε, να κτυπήσουμε και να πολεμήσουμε όποιον μας πάει κόντρα.
Θέλουμε ο ιερέας να μας μιλήσει για τις προφητείες, όχι για να μετανοήσουμε αλλά για να προλάβουμε να γεμίσουμε τις αποθήκες μας με τρόφιμα.
Φανατιζόμαστε, έτοιμοι να σταυρώσουμε οποιονδήποτε"βλάσφημο", ενώ θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι να σταυρωθούμε και να μαρτυρήσουμε.
Μας καίει να πάρουμε την Πόλη και μένουμε αδιάφοροι στην λεηλατημένη από τα πάθη καρδιά μας.

Δυστυχώς κάποιοι αδελφοί μας ενώ είναι μια ζωή μέσα στην Εκκλησία του Χριστού μας, ζούνε εντελώς ανυποψίαστοι για το"εκκλησιαστικοποιημένο" κοσμικό πνεύμα που τους διακατέχει, με αποτέλεσμα να μιλάνε για Χριστό και αντί να ανεβαίνει η καρδιά τους στον ουρανό, να παραμένει εδώ στη γη, σ'αυτήν την ζωή.

Ψάχνουν επίγειους Μεσσίες. Σωτήρες που θα τους προσφέρουν άρτο και θέαμα, "εθνική υπερηφάνεια", επίγεια δόξα και θρησκευτικές νίκες κατα αλλόθρησκων.
Πόση αλλοτρίωση του πνεύματος των Πατέρων και Αγίων μας;
Τί κατάντια των χριστιανών;
Το θέμα δεν ειναι να νικήσουμε τους άλλους αλλά να σταυρωθούμε για χάριν των άλλων ...
Κάποιοι δεν θέλουν να το καταλάβουν... κρίμα.
Μην γελιόμαστε, ο μεγαλύτερος εχθρός βρίσκεται στην καρδιά μας, πουθενά αλλού.
Ο Χριστός δεν θέλει πολέμαρχους αλλά ειρηνοποιούς.
Αγωνιστής ιερέας λοιπόν είναι αυτός που σου δείχνει τον Χριστό και δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας σε καθαρίζει και σου Τον προσφέρει.
Και αγωνιστής χριστιανός είναι εκείνος που αγωνίζεται ταπεινά για την Βασιλεία του Θεού και όχι για «βασιλείες» επίγειες. Αγωνίζεται να βρει τον Χριστό και όχι χρυσό, να βρει την Χάρη Του και όχι να σώσει την πάρτη του. 

Ο αγώνας μας είναι κατά του εγώ μας, όχι κατά των άλλων.
Ο αγώνας μας είναι κατά των παθών μας, η αναζήτηση της Χάρης του Παρακλήτου, η καλλιέργεια της ταπείνωσης, της προσευχής, της σιωπής.
Ο Χριστός αναγνωρίζεται ως Βασιλεύς της Δόξης πάνω στον Σταυρό Του, τότε που "ηττημένος" από τον κόσμο, νίκησε τον κόσμο._

πηγή

Δεν πρέπει, χωρίς ανάγκη να ανοίγεις στον άλλον την καρδιά σου

 Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

«Δεν πρέπει, χωρίς ανάγκη να ανοίγεις στον άλλον την καρδιά σου. Μέσα σε χιλιάδες ίσως βρεις μόνο έναn, που θα μπορέσει να κρατήσει το μυστικό σου. Όταν εμείς οι ίδιοι δεν το κρατάμε μέσα μας, πως μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα το κρατήσουν οι άλλοι»;

Από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση«Φιλοκαλία Ρώσων νηπτικών Α'»

Διδαχές του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ

«Συζήτηση μέ τούς λογισμούς»(Αγίου Παίσιου Αγιορείτου)

– Γέροντα, ὅταν ἔρχεται ἕνας λογισμὸς ὑπερήφανος, ὑποφέρω.
- Τὸν κρατᾶς μέσα σου;
-Ναί.

– Γιατί τὸν κρατᾶς; Νὰ τοῦ κλεινῆς τὴν πόρτα. Ἅμα τὸν κρατᾶς μέσα σου, ζημιὰ ἔχεις. Ἔρχεται ὁ λογισμὸς σὰν τὸν κλέφτη, τοῦ ἀνοίγεις τὴν πόρτα, τὸν βάζεις μέσα, πιάνεις κουβέντα μαζί του, καὶ μετὰ ἐκεῖνος σὲ κλέβει. Μὲ τὸν κλέφτη πιάνει κανεὶς κουβέντα; Ὄχι μόνον κουβέντα δὲν πιάνει, ἀλλὰ κλειδώνει τὴν πόρτα, γιὰ νὰ μὴν μπῆ μέσα.

Μπορεῖ ἀκόμη καὶ νὰ μὴ συζήτησης μαζί του, ἀλλὰ γιατί νὰ τὸν ἀφήσης νὰ περάση; Ἂς ποῦμε ἕνα παράδειγμα· δὲν λέω ὅτι ἔχεις τέτοιους λογισμούς, ἀλλὰ ἂς ὑποθέσουμε ὅτι σοῦ ἔρχεται ἕνας λογισμὸς ὅτι μποροῦσες νὰ εἶσαι ἐσὺ Γερόντισσα. Ἐντάξει, ἦρθε ὁ λογισμός.

Μόλις ἔρθη, πὲς στὸν ἑαυτό σου: «πολὺ καλά· θέλεις νὰ εἶσαι Γερόντισσα; γίνε πρῶτα στὸν ἑαυτό σου Γερόντισσα», ὁπότε ἀμέσως κόβεις τὴν συζήτηση. Τί, μὲ τὸν διάβολο θὰ συζητᾶμε; Βλέπεις, ὅταν ὁ διάβολος πῆγε νὰ πειράξη τὸν Χριστό, Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «­Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ»[1]. Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶπε στὸν διάβολο: «ἄντε πήγαινε…», ἐμεῖς τί νὰ συζητᾶμε;

– Γέροντα, εἶναι κακὸ νὰ συζητάω ἕναν ἀριστερὸ λογισμό, γιὰ νὰ δῶ ἀπὸ ποῦ προέρχεται;

«Χάριτί εστε σεσωσμένοι» -

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ποιός μπορεί να κατανοήσει και να αναγνωρίσει ότι η χάρις μας σώζει- ότι δηλαδή σωζόμεθα με τη χάρη του Θεού και όχι με τα δικά μας έργα και αρετές; 

Ποιος μπορεί να το κατανοήσει και να το αναγνωρίσει; Μόνον όποιος κατανόησε και είδε την απύθμενη άβυσσο του θανάτου και της φθοράς, στην οποία ο άνθρωπος βουλιάζει, δια της αμαρτίας˙και όποιος επίσης κατανόησε και είδε το ύψος της τιμής και δόξας στην οποία αίρεται ο άνθρωπος στην Ουράνια Βασιλεία, στη χώρα της αφθαρσίας, στον Οίκο του Ζώντος

Θεού- μόνον ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει και να αναγνωρίσει ότι όντως είμαστε χάριτι σεσωσμένοι!

Ένα παιδί ταξίδευε τη νύχτα. Σκόνταψε κι έπεσε σε μια τρύπα και ύστερα σε μια άλλη ,και κατρακυλώντας από χάσμα σε χάσμα, κατακρημνίστηκε σε μια πολύ βαθιά άβυσσο,από την οποία δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να βγει με τις δικές του δυνάμεις.το σπίτι του και το έλουσε, το έντυσε και το έφερε στο παλάτι, όπου το έβαλε να καθίσει δίπλα του. Μήπως το παιδί σώθηκε με τις δικές του δυνάμεις; Όχι, με κανέναν τρόπο! Το μόνο που έκανε το παιδί ήταν να
αρπάξει την άκρη του σκοινιού και να κρατηθεί απ’ αυτό.

Τότε, με τι σώθηκε το παιδί; Με το έλεος του υιού του βασιλέως! Στη σχέση του Θεού με τους ανθρώπους, το έλεος αυτό ονομάζεται Χάρις. Χάριτί εστε σεσωσμένοι. Ο απόστολος Παύλος επαναλαμβάνει αυτή τη φράση λίγο παρακάτω (βλ. ο.π. 2,8 ), ώστε οι πιστοί χριστιανοί να κατανοήσουν και να θυμούνται αυτά τα λόγια.
Ω αδελφοί μου, ας καταλάβουμε και ας θυμόμαστε ότι σωζόμεθα δια της χάριτος, από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ήμασταν εγκλωβισμένοι στα σαγόνια του θανάτου, αλλά μας δόθηκε χάρις και ζωή στις αυλές του Κυρίου και Θεού ημών.

Ω Κύριε Ιησού Χριστέ Σωτήρα μας, δια Σου σωζόμεθα!
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

http://www.agiameteora.net/

Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων Μανουήλ Β΄ ο Παλαιολόγος. Απόκριση σε μωαμεθανό.

 «Δείξε μου τι νέο έφερε ο Μωάμεθ και εκεί θα βρεις μόνον πράγματα διαβολικά και απάνθρωπα, όπως η διαταγή του να διαδοθεί η πίστη που κήρυττε με το σπαθί. Ο Θεός δεν ευχαριστείται με το αίμα – και το να μην πράττεις λογικά είναι αντίθετο με τη φύση του Θεού. Η πίστη γεννιέται από την ψυχή, όχι από το σώμα. Όποιος θα οδηγήσει κάποιον στην πίστη χρειάζεται την ικανότητα να μιλά καλά και να επιχειρηματολογεί κατάλληλα, χωρίς βία και απειλές. Για να πείσει κανείς μια λογική ψυχή, δεν χρειάζεται ισχυρό χέρι, όπλα οποιουδήποτε είδους, ή άλλους τρόπους για να απειλεί κάποιον με θάνατο»

Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων Μανουήλ Β΄ ο Παλαιολόγος. Απόκριση σε μωαμεθανό.

[Khoury, Théodore: Manuel II Paléologue, Entretiens avec un Musulman. 7e Controverse. Introduction, texte critique, traduction et notes par Th. Khoury, Paris 1966]

Όποιος νίκησε τη γλώσσα και το στομάχι...

''Όποιος νίκησε τη γλώσσα και το στομάχι, βρίσκεται στο σωστό δρόμο''.

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής, ο εν Γεωργία.

πηγή

Ένα σχόλιο για τη θέση της νηστείας στην ιστορική και πολιτισμική μας ταυτότητα

''Το Γένος ενήστευε, το Γένος εγνώριζε...''

Φαίνεται ότι κάποτε ενήστευες και σήμαινε ότι είσαι Ρωμηός. Αν δε νήστευες Τετάρτη και Παρασκευή, εσήμαινε ότι είσαι Τούρκος. Ετούτο δεν είναι υπερβολή, ήταν ένας τόπος κοινός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, και τούτο το βλέπουμε ξεκάθαρα στο έργο του Φωτάκου: «Ο Βίος του Παπαφλέσσα». 

   Όταν έφτασε ο Φλέσσας στο Άργος, ο αδελφός του Νικήτας τού άλλαξε τα φορέματα, τού φόρεσε τούρκικα καλιοντσίτικα και τον όπλισε ως Τούρκο, καθώς και τους άλλους που είχε μαζί του ο Παπαφλέσσας.
  Προφανώς, έγινε αυτό, για λόγους ασφαλείας, που θα λέγαμε σήμερα. Φιλοξενήθηκε, όμως, ο Φλέσσας, μαζί με τους δικούς του, στην οικεία του Οικονομόπουλου. Κι επειδή η οικοδέσποινα τους εξέλαβε ως Τούρκους , αν και ήταν Τετάρτη, τους έβγαλε να φάνε αυγά.
 Παίζοντας εκείνοι τους Τούρκους, προσποιήθηκαν ότι τα έφαγαν, αλλά κρυφίως τα πέταξαν. Και μάλιστα έπειτα – μάλλον μετά την αναχώρηση τους – τα αυγά ευρέθησαν (!) καθώς το διηγείται ο Φωτάκος. 

 Ο Έλληνας της Τουρκοκρατίας είναι ο πιο βαθιά Ορθόδοξος Έλληνας που βρίκεται μέσα στους αιώνες. Ίσως περισσότερο κι από τον Έλληνα του Βυζαντίου, πάει μπροστά σε Ορθοδοξία ο σκλαβωμένος Έλληνας επι Τουρκιάς. 
 Ο Ρωμηός επι Τουρκιάς γνωρίζει Τετάρτη και Παρασκευή, ξέρει να κάνει μετάνοιες, λειτουργείται κάθε Κυριακή, προσεύχεται, ευλογεί και ευλογείται, μιλάει στα παιδιά του για Θεό, κάνει τον σταυρό του γεμάτον και ολόκληρον – αρχοντικόν σταυρόν, όχι τσιγκούνικον, κι έτσι μπουζούκικον.Στο κούτελο, κάτω στη βαλβίδα της κοιλιάς, δεξιά κι αριστερά στους ώμους, έτσι κάνει ο Παπαφλέσσας τον σταυρό του, ο Γέρος του Μόρια, ο Διάκος και οι άλλοι. 
 Όσοι μάς ελευθέρωσαν, εγνώριζαν Τετάρτη και Παρασκευή. Αυτονοήτως ενήστευαν ως κάτι δεδομένο και παραδομένο άπαξ εκ προγόνων Ορθοδόξων. Πλείστα όσα παραδείγματα δεικνύουν του λόγου το αληθές: ότι αυτοί που μάς λευτέρωσαν σαν καλογέρια αγαπούσαν τον Θεό, ήταν άνθρωποι του «Πάτερ Ημών» και της ωραίας εν Θεώ ζωής. Εμείς;

Συγγραφή κειμένου, Κώστας Παναγόπουλος

πηγή

Κήρυγμα ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ομιλία στο Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Ορθοδοξίας

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

῾Πίστει Μωϋσῆς ῾μέγας γενόμενος᾽ ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱός θυγατρός Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἤ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν᾽ (῾Εβρ. 11, 24-25)

(Μέ τήν πίστη ὁ Μωϋσῆς, ὅταν πιά μεγάλωσε, ἀρνήθηκε νά ὀνομάζεται γιός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ. Προτίμησε νά ὑποφέρει μαζί μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ, παρά νά ἀπολαμβάνει τήν πρόσκαιρη ἁμαρτωλή ζωή).

  α ῾Η Κυριακή τῆς ᾽Ορθοδοξίας δέν σχετίζεται οὐσιαστικά μέ τό περιεχόμενο τῆς Σαρακοστῆς. ᾽Αποτελεῖ ἱστορική ἐπέτειο τῆς νίκης τῆς ᾽Εκκλησίας μας ἀπέναντι στήν χριστολογική αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας - ἡ ἄρνηση τῶν εἰκόνων ἀπεδείχθη ὅτι σημαίνει ἄρνηση τῆς πραγματικότητος τῆς ἐνανθρώπησης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ ᾽Ιησοῦ Χριστῷ - καί ἀπέναντι γενικῶς σέ ὅλες τίς αἱρέσεις, κάτι πού διατρανώθηκε τό πρῶτον τό 843 μ.Χ. καί ἔκτοτε πανηγυρικῶς ἐπαναλαμβάνεται τήν πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν. 
῎Ετσι στήν οὐσία ἡ Κυριακή τῆς ᾽Ορθοδοξίας διασαλπίζει τήν διαχρονική νίκη τῆς ὀρθῆς πίστεως στόν Θεό, γι᾽ αὐτό καί τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός ῾Εβραίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου συνιστᾶ ἀκριβῶς μία ἐποποιΐα τῆς πίστεως αὐτῆς, ἐνσαρκωμένης σ᾽ ἐκείνους πού κατεξοχήν ῾ἐμαρτυρήθησαν διά τῆς πίστεως, τούς μεγάλους Πατριάρχες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τούς ἁγίους Προφῆτες, μέ πρῶτον ἀπό ὅλους τόν μέγα Μωϋσῆ.

β. 1. Πράγματι, ὁ ἀπόστολος μνημονεύει ἰδιαιτέρως γιά τήν πίστη του στόν Θεό τόν Πατριάρχη Μωϋσῆ - ὡς συνέχεια βεβαίως τοῦ προτύπου τῆς πίστεως στόν Θεό, τοῦ ᾽Αβραάμ - διότι ἡ πίστη πού ἐπέδειξε σ᾽ Αὐτόν εἶχε ἔμπρακτο χαρακτήρα: ἦταν μία προσαρμογή τῆς ζωῆς του σ᾽ αὐτό πού ἤξερε ὅτι ἦταν τό θέλημα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. 

«Χαίρε,κλίμαξ επουράνιε,δι’ ης κατέβη ο Θεός·''(Τοιχογραφία)

«Χαίρε, κλίμαξ επουράνιε, δι’ ης κατέβη ο Θεός·'' 

Τοιχογραφία στο Επταχώρι Καστοριάς

Κωστας Χουλιαράς

Η γιαγιά με τους Χαιρετισμούς...

  Ήτανε Μεγάλη Σαρακοστή. Μα δε θυμάμαι του πότε... Τρίτοι Χαιρετισμοί. Στο μοναστήρι τους κάναμε αργά τους Χαιρετισμούς. Οι Παρασκευές της Σαρακοστής όπως και να το κάνεις είναι οι πιο χαρούμενες μέρες .

 Στη μέση του ναού η εικόνα της Παναγιάς με τα κεριά της και τις κεντημένες ποδιές. Και το ᾽χαμε τυπικό κάθε φορά να βγάζουμε κι άλλη Παναγιά στο προσκυνητάρι να ακούσει τους Χαιρετισμούς.
Τη μια το "'Αξιον εστί" και μετά την Γλυκοφιλούσα και την Παναγία του Πάθους, εκείνη την εβδομάδα της Σταυροπροσκύνησης. Τούτες οι μικρές αλλαγές ομόρφαιναν τη ζωή.

Το Πάσχα ήταν τότε νωρίς και η Σαρακοστή έπεφτε μεσ᾽ το χειμώνα. Κρύο πολύ. Είχαμε στη λιτή ξυλόσομπα και ο εκκλησιαστικός ο π. Νήφωνας έβαζε κούτσουρα μεγάλα. Ατμόσφαιρα Παπαδιαμαντική. Τώρα τα αναπολώ με γλυκασμό και νοσταλγία.
Τέλειωσε ο κανόνας και ο δεξιός ψάλτης πήρε να λέει αργά το τη Υπερμάχω. Και ο παπάς αργά βγήκε από την ωραία πύλη με το βιβλίο του και το θυματό να διαβάσει τους Χαιρετισμούς. Θύμιασε με σέβας έκανε τις μετάνοιες και πήρε τη θέση του μπροστά στο προσκυνητάρι.
Ησυχία ...

Ξεκινάει ο εφημέριος τους Χαιρετισμούς... και μέσα στη σιγαλιά της ακολουθίας μια φωνή μιας μικροκαμωμένης γιαγιάς ακουγόταν στο βάθος να επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια!!! Οι πιο θερμοί πήραν νωρίς φωτιά. Σσσσσ!
Η φωνή όμως δεν σταματούσε. Σα να το'βαζε πείσμα μάλιστα να ξεπεράσει τον παπά σε δύναμη. Ακόμα και οι πιο μακρόθυμοι έφτασαν να δυσφορήσουν.
- Μα ποιος μιλά φώναξε κάποιος. Ο μόνος που δεν μίλησε ήτανε ο παπάς.
Τελειώσανε οι Χαιρετισμοί, ξανά τη Υπερμάχω και μετά το Άσπιλε. Άμα απόλυσε ο παπάς και βγαίναμε από το Καθολικό πήρα παράμερα τη γιαγιά που μας τάραξε με τη φωνή της να τη "συνετίσω".
- Κυρία ξέρετε... τα λόγια του παπά τα διαβάζει μοναχά εκείνος. Πώς να σας το πω... Είναι τα δικά του. 'Εχει άλλους ψαλμούς που τους λέμε όλοι μαζί. Μα η γιαγιά έμοιαζε να μην το καταλαβαίνει και μου είπε... την ευχή σας.
- Λέω, για αυτό που έγινε σήμερα. Δεν πρέπει να δημιουργούμε αταξία στην εκκλησία.
Μια νεαρή γυναίκα που τη συνόδευε τη γιαγιά, κάτι της φώναξε δυνατά στο αυτί και το μυστήριο της καλής γιαγιάς λύθηκε. Η γιαγιά κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της και έδειξε λυπημένη...
- Συμπάθαμε αδελφέ μου λέει, μα δεν ακούω καθόλου!!! Τους λέω τους Χαιρετισμούς και ᾽γω αφού δεν μπορώ να τους ακούσω από τον παππούλη. Συμπάθαμε αν σε πίκρανα...
Έμεινα να την κυττώ όμοια μορφή βγαλμένη από συναξάρι.
- Να τους λες γιαγιά, και λέγε και για μένα ένα "Κύριε ελέησον" εμένα που δεν τους ξέρω ούτε από μέσα.

Πηγή/αντιγραφή

«Χαίρε το Φως αρρήτως γεννήσασα, χαίρε το πώς μηδένα διδάξασα»

 πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 Παραπονιόμαστε συχνά ότι η ζωή μας είναι βυθισμένη στο σκοτάδι. Της απελπισίας για τα προβλήματα μας τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, τα οποία μάλιστα αυξάνουν αντί να ελαττώνονται, παρότι παλεύουμε και καταβάλλουμε υψηλό τίμημα. 

Της μη εκπλήρωσης των επιθυμιών μας, ιδίως αναφορικά με τις ανθρώπινες σχέσεις. Της μη επίτευξης στόχων και ονείρων.

Κάποτε σε ένα σκοτάδι πνευματικό, το οποίο έχει να κάνει και με την απουσία ποιότητας στη ζωή μας. Το σκοτάδι συνεπάγεται μοναξιά. Και η μοναξιά είναι σήμα κατατεθέν στη ζωή και την εποχή μας. Άνθρωποι που οι συγκυρίες της ζωής, ο χαρακτήρας τους, αλλά και η αδιαφορία των άλλων τους έχουν καταδικάσει να αισθάνονται και κάποτε να είναι πραγματικά μόνοι.

  Στον κόσμο αυτό η Εκκλησία μας αντιπαραβάλλει την Υπεραγία Θεοτόκο. «Χαίρε το Φως αρρήτως γεννήσασα, χαίρε το πώς μηδένα διδάξασα», μας ζητά στους Χαιρετισμούς να αναφωνήσουμε κι εμείς.

 Μας λέει ότι το Φως που διαλύει το σκοτάδι χρειάζεται να γεννηθεί και την ίδια στιγμή να έχουμε εκείνη την γλυκιά ταπείνωση να μη θέλουμε να διδάξουμε κανέναν για την εμπειρία του Φωτός, αλλά να αφήνουμε το ίδιο το Φως να μιλήσει στις ψυχές και στις ζωές των Άλλων.