«Μάζευα μέσα μου την ομορφιά του κόσμου όπου τη συναντούσα...»

«Μάζευα μέσα μου την ομορφιά του κόσμου όπου τη συναντούσα.
Και την πρόβαλλα στην οθόνη της ψυχής μου οπότε χρειαζόταν.
Μ' αυτή την απλή συνταγή επέζησα...!»

Α. Παπαδάκη

Σημεία του Νεοελληνικού πνευματικού βίου

Αγαθάγγελου Μητροπολίτη Φαναρίου

«Ποῦ εἰσι τά ἐλέη σου τά ἀρχαῖα Κύριε, ἃ ἔδειξας τῇ ψυχῇ ἡμῶν ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου; Μνήσθητι τοῦ ὀνειδισμοῦ καί τοῦ μόχθου τῶν δούλων σου» ( Ψαλμ. πη´ 50-51).

  Τά παρόντα καί τά μελλούμενα, τά διαδραματιζόμενα καί τά προσδοκώμενα, οἱ ἐμπειρίες καί τά βιώματα τῶν λαῶν τῆς γῆς, μοῦ δίνουν τήν ἀφορμή νά διατυπώσω, ὡς προβληματισμό καί συμμετοχή στήν ζωή τοῦ κόσμου, κάποιες σκέψεις μέ σεβασμό καί συναντίληψη πρός ὅλα τά πρόσωπα πού ἔχουν ἐπιφορτισθεῖ μέ τήν βαρειά εὐθύνη τῆς κεντρικῆς πολιτικῆς διοικήσεως, τῆς Πολιτείας, καί τῆς φροντίδας τοῦ βίου τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, πρόσωπα πού καλοῦνται νά καλλιεργήσουν μιά «πρωτοχριστιανική προσδοκία» γιά τά θέματα τοῡ βίου σέ ἕναν κόσμο πού συνειδητά, ἀσυνείδητα, ἀπεγνωσμένα, ἐναγώνια, ὑπομονετικά, καρτερικά, ἐν μέσῳ καύματος καί γῇ ἐρήμῳ καί ἀνύδρῳ, ἐν μέσῳ θλίψεων καί πειρασμῶν, ἐν μέσῳ δοκιμασίας καί ζάλης, ἀγωνίζεται νά διακρατήσει τήν ἐλπίδα καί ἀναζητᾶ τήν ἀλήθεια.

 Εἶχα πολύ μεγάλο λογισμό ἐάν δημοσιεύσω τίς παροῦσες σκέψεις καί τίς μοιρασθῶ μαζί σας. Μοῦ ἔδωσε δύναμη ἕνα τολμηρό θεολογικό σχόλιο τοῦ μεγάλου διδασκάλου Ἰωσήφ Βρυέννιου πού γράφει: « Ἐστὶ κακὴ ὁμόνοια, καὶ καλὴ διαφωνία· ἐστὶ σχισθῆναι καλῶς, καὶ ὁμονοῆσαι κακῶς· οἷς γὰρ ἡ φιλία ἀπωλείας πρόξενος, τούτοις τὸ μῖσος ἀρετῆς ὑπόθεσις γίνεται· καὶ κρείσσων ἐμπαθοῦς ὁμονοίας, ἡ ὑπὲρ ἀπαθείας διάστασις· καλὸν τὸ εἰρηνεύειν πρὸς πάντας, ἀλλ᾿ ὁμονοοῦντας πρὸς τὴν εὐσέβειαν· ἡ γὰρ εἰρήνη μετὰ μὲν τοῦ δικαίου καὶ πρέποντος, κάλλιστόν ἐστι κτῆμα καὶ λυσιτελέστατον, μετὰ δὲ κακίας, ἢ δουλείας ἐπονειδίστου, πάντων αἴσχιστόν τε καὶ βλαβερώτατον. Ἐπεὶ οὐδεὶς δύναται κτήσασθαι τὴν ἀγάπην τῶν πονηρῶν καὶ κακῶν, χωρὶς κακίας καὶ πονηρίας· μεγάλη δὲ ἀρετὴ τοῦ δικαίου, ὅταν ἔχῃ τοὺς τοῦ Θεοῦ ἐχθρούς, ἐχθρούς· καὶ τοὺς αὐτοῦ φίλους, φίλους· ὥσπερ μεγάλη κακία ἁμαρτωλοῦ, ὅταν τοὺς τοῦ Θεοῦ φίλους ἔχῃ ἐχθρούς, καὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ φίλους»[1].

 Παίρνω, λοιπόν, κουράγιο ἀπό τόν λόγο αὐτό, ἀλλά καί ἀπό τίς δικές σας ἀγωνίες, νά κάνω μία κουβέντα μέ τόν ἑαυτό μου καί σᾶς, φίλους, ἀδελφούς, ἱερεῖς, γεροντάδες, μοναχούς, μοναχές, ἁπλούς πιστούς, οἰκείους στήν πίστη σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς. Ἡ ἐπικοινωνία αὐτή γίνεται μέ χαρμολύπη, μέ μιά ἀγωνιώδη ἀναζήτηση τῆς ἐλπίδας. Ψάχνω μέσα μου νά βρῶ καί συζητάω μέ τόν ἑαυτό μου τήν αἰτία πού αἰσθάνομαι ἔτσι. Βρίσκω πολλές αἰτίες, ἀλλά δέν μπορῶ νά βρῶ τήν πηγή τῶν αἰτίων, γιατί εἶμαι ἀδύναμος καί ἀρχάριος καί δέν ἔχω προκόψει στήν μετάνοια.

 Νιώθω, ἴσως γιατί ἐγώ εἶμαι ὀλιγόπιστος, τήν φτώχεια καί ἀ­πο­τυ­χί­α τοῦ κα­λού­με­νου νεοελληνικοῦ πνευματικοῦ βί­ου πού εἴτε θέλουμε εἴτε ὄχι ἐπηρεάζει τήν καθημερινή πραγματικότητά μας, τίς ἐπιδιώξεις μας, τίς συμπεριφορές μας, τά κριτήριά μας, τίς προτεραιότητές μας, τίς ἀνάγκες μας, τίς ἀξιόμισθες ἀπαιτήσεις μας, τό ἦθος τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, τό φρόνημα τῆς ποιμαντικῆς τέχνης.

 Γράφω, γιατί ἴσως ψάχνω τήν Ἐκκλησία πού δέν φοβᾶται τόν θάνατο καί θέλω νά μέ τραβήξει ἀπό τό χέρι, ὅπως ὁ Χριστός τόν Ἀδάμ, γιά νά ἐκβάλλει ἀπό τήν ψυχή μου τόν φόβο πού φωλιάζει.

Γράφω, γιατί ἴσως ὡς ἄνθρωπος καί πολίτης τοῦ κόσμου (ὄχι ἄποικος) θέλω μιά Ἐκκλησία νά μήν εἶναι ἐγκλωβισμένη στά χαρακώματα καί νά ἔχει ἐμπιστοσύνη

Χρόνος για τον Θεό σημαίνει το διάστημα της αναμονής ανάμεσα στο «χτύπημα πάνω στην πόρτα» και στη στιγμή που θα Του την ανοίξουμε διάπλατα

π. Δημήτριος Στανιλοάε

  Χρόνος για τον Θεό σημαίνει το διάστημα της αναμονής ανάμεσα στο «χτύπημα πάνω στην πόρτα» και στη στιγμή που θα Του την ανοίξουμε διάπλατα. (Εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού” (Αποκ. 3, 20). 

 Υπό αυτή την έννοια, ο χρόνος υποδηλώνει επίσης την ελευθερία του ανθρώπου και τον μεγάλο σεβασμό που έχει ο Θεός για τα πλάσματά Του. Ο Θεός δεν μπαίνει στην καρδιά του ανθρώπου με τη βία. Η ένωση μαζί Του μέσα στην αγάπη μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την ελεύθερη ανταπόκριση μας προς την προσφορά της. Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός μάς δίνει χρόνο. Και εξαιτίας του σεβασμού που έχει για τα πλάσματα Του, ο χρόνος αυτός βιώνεται τόσο από τον Θεό όσο και από τον άνθρωπο… Διότι δεν χωρά αμφιβολία πως όταν δεν ακούμε τη φωνή του Θεού, ή επιλέγουμε να μην απαντήσουμε σε αυτήν, είμαστε απλώς σε αναμονή –περιπίπτουμε σε μία κατάσταση αναμονής διαφόρων πραγμάτων και τελικά ζούμε ολότελα βυθισμένοι στον χρόνο. Όταν όμως αυτό που περιμένουμε είναι μεγάλης προσωπικής σημασίας για μας, τότε αντιλαμβανόμαστε περισσότερο το πέρασμα του χρόνου. Και αυτή η αναμονή για κάποιο σπουδαίο γεγονός περιλαμβάνει πάντα κάτι χαρούμενο, το οποίο καταλαμβάνει την ψυχή και απομακρύνει την ανία. Η πιο έντονη προσδοκία ή αναμονή, η μεγαλύτερη επιθυμία όλων είναι αυτή της ανεπιφύλακτης αγάπης από ένα άλλο πρόσωπο…

 Ο χρόνος είναι όπως η απόσταση ανάμεσα στα δύο άκρα μιας γέφυρας. Υπάρχει σε αυτό κάτι το ασαφές, κάτι το αβέβαιο. Πρόκειται για μία κατάσταση κίνησης είτε προς τον θάνατο είτε προς την πληρότητα της ζωής…
Ο χρόνος είναι πραγματικός και δημιουργικός μονάχα όταν, ταξιδεύοντας μέσα σε αυτόν, ο άνθρωπος προχωράει μέσα στην ένωση της δικής του ζωής με αυτή των άλλων και με την άπειρη ζωή του Θεού. Στην αιωνιότητα φτάνουμε μόνο περνώντας μέσα από τον χρόνο, ως ένα αληθινό ταξίδι – όχι προσπαθώντας να ξεφύγουμε από αυτόν. Και περνάμε μέσα από αυτό το πραγματικό μεσοδιάστημα, μόνο στον βαθμό που ενώνουμε τους εαυτούς μας εν αγάπη με το υπέρτατο Πρόσωπο του Θεού.
 Ο χρόνος που απλά μεσολαβεί ανάμεσα σε ένα πρόσωπο και στα πράγματα εκείνα που το πρόσωπο αυτό θέλει να αρπάξει, ή ανάμεσα σε ένα πρόσωπο και στους διπλανούς του, πάνω στους οποίους το πρόσωπο αυτό θέλει να κυριαρχήσει και να εκμεταλλευτεί, στην πραγματικότητα δεν είναι καν χρόνος· είναι απλά μία

Η εύρεση των λειψάνων της Αγίας Ανυσίας της εν Θεσσαλονίκη

Η Αγία μάρτυς Ανυσία η εν Θεσσαλονίκη(+30 Δεκεμβρίου)

πηγή

 Στό ἐγκάρσιο κλίτος, ἀπό τήν ἀριστερή πλευρά τοῦ Ἱ. Βήματος του Ι.Ναού του Αγίου Δημητρίου, βρίσκεται η λάρνακα μέ τά ἱερά λείψανα τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Ὁσιομάρτυρος Ἀνυσίας τῆς ἐν Θεσσαλονίκη.

Τό τίμιο σῶμα της γιά πολλά χρόνια ἦταν θαμμένο στή γῆ σέ ἄγνωστο μέρος, ὥσπου τήν 4η τοῦ μηνός Ἰουλίου τό 1980, διανοιγομένης τῆς ὁδοῦ 3ης Σεπτεμβρίου κοντά στό Γ’.Σ. Στρατοῦ, ἀνακαλύφθηκε ὁ τάφος της όπου βρίσκονταν τά σεπτά λείψανά της, τά ὁποία μέ εὐλάβεια ἀνακομίσθηκαν καί κατατέθηκαν στόν Ι. Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐπιτελώντας πλῆθος ἰάσεων καί θαυμάτων σέ ὅλους αὐτούς πού τιμοῦν τήν Ἁγία καί τήν προσκυνοῦν μέ πίστη.

Ἡ μνήμη τῆς ἑορτάζεται στίς 30 Δεκεμβρίου.Η εύρεση των λειψάνων της εορτάζεται στις 23 Οκτωβρίου

... να γεννηθεί και μέσα στο σπήλαιο της καρδιάς μας..!

Έτσι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα..
Να πάμε μπροστά στο Χριστό να Τον παρακαλέσουμε να γεννηθεί και μέσα στο σπήλαιο της καρδιάς μας! Της ψυχής μας! Εμείς είμαστε το σπήλαιο!
Αφού είμαστε γεμάτοι πάθη.. Η ψυχή μας κι η καρδιά μας είναι γεμάτη,
όχι γαϊδούρια και βόδια που είχε ο στάβλος εκείνος, αλλά πάθη φοβερά.
Να παρακαλέσουμε τον Χριστό να έρθει στην καρδιά μας.
Και τι θέλει ο Θεός από μας; Να ανοίξουμε την καρδιά μας. Να Του δώσουμε τις αμαρτίες μας. Να Του δώσουμε τις δυσκολίες μας, τα προβλήματά μας.
Όλα αυτά τα οποία μάς απασχολούν κάθε μέρα... 

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Η Κερκυραία πρωτοπόρος του εθελοντισμού, Ιουλία Ανδρεάδη

  

Στις 30 Δεκεμβρίου του 1940 φεύγει από την ζωή η Κερκυραία πρωτοπόρος του εθελοντισμού, Ιουλία Ανδρεάδη, από υπερβολική εξάντληση και υπερκόπωση, υπηρετώντας αυτό που η ίδια πίστευε ως ύψιστο αγαθό. Ήταν αδελφή του οικονομολόγου και πανεπιστημιακού Ανδρέα Ανδρεάδη. 

 Άρχισε την εθελοντική εργασία και προσφορά στο Ιατρείο Κέρκυρας και το στρατιωτικό νοσοκομείο Κέρκυρας και με την έκρηξη των Βαλκανικών Πολέμων προσέφερε τις υπηρεσίες της σε διάφορα νοσοκομεία των Αθηνών.

  Πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει γιατρός, αλλά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος της στέρησε αυτήν την επιθυμία και εργάστηκε ως βοηθός του Δρ. Walter μέχρι το 1918. Μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα έλαβε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία και το 1925 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στην Κοινωνία των Εθνών.

 Το 1930 με χρήματα εράνων ίδρυσε στην Κέρκυρα Παιδικές Κατασκηνώσεις και το 1931 ίδρυσε την Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων του Ε.Ε.Σ.

 Προσέφερε πάντα ανώνυμα τις υπηρεσίες της προς τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες της και με την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έσπευσε στα Γιάννενα που, αν και σε μεγάλη ηλικία και καθισμένη σ’ αναπηρικό καρότσι, παρηγορούσε τους τραυματίες του πολέμου. Τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία, την Ακαδημία Αθηνών και τον Διεθνή ερυθρό Σταυρό.

πηγή

Ο μοναχός Γαβριήλ μπροστά στην Παναγία Γλυκοφιλούσα στο Μεγάλο Μετέωρο,το 1956

Μια εικόνα απ' το παρελθόν.Ο μοναχός Γαβριήλ μπροστά στην Παναγία Γλυκοφιλούσα στο Μεγάλο Μετέωρο,το 1956

πηγή

Φυσάει ὁ ἄνεμος τοῦ διαβόλου.Προσέξτε, «εἰς τό μή ταχέως σαλευθῆναι ὑμᾶς…»

Συμβουλές του αποστόλου Παύλου στους Χριστιανούς.

 Ο Απόστολος Παύλος στην Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερο. Ομιλεί περί αντιχρίστου. Σε κάθε εποχή υπάρχουν αντίχριστοι και αυτοί είναι πολλοί.
 Αλλά θα έρθει και ο κατ’ εξοχήν αντίχριστος. Θα παρουσιαστεί δηλαδή ένας άνθρωπος, που θα είναι η ενσάρκωση του σατανά. Θα έχει τεραστία δύναμη και θα δημιουργήσει ένα χάος στον κόσμο. Θα δημιουργήσει μια πλήρη αναρχία. Αναρχία παντός είδους, θρησκευτική, κοινωνική, ηθική, πολιτική. Και οι χρόνοι αυτοί θα είναι πολύ σκληροί.
Να μη σαλευθειτε
Μέχρι να έρθει η ημέρα εκείνη, λέει ο απόστολος Παύλος, προσέξτε, «εις το μη ταχέως σαλευθήναι υμάς…». Να μη σαλευθεί κανείς. Τι σημαίνει αυτό;
Θυμάστε τον Πέτρο; Είπε ο Χριστός· Απόψε θα μ’ εγκαταλείψετε, θα μ’ αφήσετε όλοι. Όχι, είπε ο Πέτρος, εγώ δεν σ’ εγκαταλείπω. Πέτρο, λέει ο Χριστός, θα μ’ εγκαταλείψεις. Ο σατανάς θα σε κοσκινίσει «ως τον σίτον», αλλά «εγώ εδεήθην περί σου, ίνα μη εκλείπει η πίστις σου» (Λουκ. 22,32). Ένας Πέτρος κλονίστηκε και έπεσε και αρνήθηκε το Χριστό.

 Προσέξτε, λέει ο απόστολος, γιατί φυσάει άγριος άνεμος, φυσάει ο άνεμος του διαβόλου. Προσέξτε, γιατί υπάρχει κίνδυνος να ξεριζωθείτε.
Είδατε μέσα στο δάσος, όταν φυσάει άνεμος, τι θόρυβος γίνεται; Πως κινούνται τα φύλλα πως ξεριζώνονται δέντρα ολόκληρα; Τέτοιος ακριβώς σατανικός άνεμος πνέει στη σημερινή μας κοινωνία και πάει να τα ξεριζώσει όλα. Πάει να ξεριζώσει και θρησκεία και οικογένεια και πατρίδα και γλώσσα και τα πάντα. Πάει να ξεριζώσει όχι μόνο καλάμια, όχι μόνο δεντράκια, αλλά και πλατάνια, που είναι ριζωμένα βαθιά μέσα στη γη. «Ει δυνατόν και τους εκλεκτούς» (Ματθ. 24,24).
Προσέξτε, λέει, σε μια τέτοια εποχή να μη σαλευτείτε.
Βάλτε τις ρίζες σας, όπως το δέντρο, βαθιά στη γη, για να μη μπορέσει κανείς σατανάς να σας κλονίσει.

 Οι σημερινοί Χριστιανοί είναι χωρίς βαθιές ρίζες. Γι’ αυτό αν συμβεί κάτι, θα δείτε πράγματα και θα φρίξετε. Θα δείτε ανθρώπους, που τους θεωρούσατε Χριστιανούς μεγάλους, να μην το έχουν για τίποτε να βγουν μεθαύριο έξω και να υψώσουν παντιέρες ξένες προς το χριστιανισμό και να φωνάζουν και να ωρύονται.
Λέει ο Παπαδιαμάντης:Σ’ ένα δάσος φύσηξε άνεμος και ξερίζωσε όλα τα δέντρα, και μείνανε μόνο τρία, αυτά βάστηξαν… Παραβολικός ο λόγος. Θα φυσήξει τέτοιος δυνατός άνεμος, που θα μείνουν ελάχιστοι Χριστιανοί. Θα μείνουν μόνο εκείνοι που έχουν βαθιά πίστη στο Χριστό, και κανείς σατανάς και καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να τους την κλονίσει. Όλοι οι άλλοι θα πέσουν στο φύσημα. Προσέξτε καλά, για να μη σαλευθείτε. Αυτά, που είπε ο Παύλος για τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης, τα λέει και σ’ εμάς.

 Θα σας φανεί απίστευτο αυτό που θα σας πω. Όταν ήμουν στην Αιτωλοακαρνανία, φύσηξε δυνατός άνεμος και εκείνοι που βρίσκονταν κοντά στην παραλία, τους σήκωσε με τα τραπέζια και τους πέταξε 200 και 300 μέτρα μακριά. Άλλοι σκοτώθηκαν, άλλοι βρέθηκαν με κρανία σπασμένα, και άλλοι βρέθηκαν επάνω στα δέντρα. Τρόμαξαν όλοι. Σαν πούπουλα τους σήκωσε ο άνεμος.
Τέτοιος άνεμος πνέει και σήμερα. Όποιος δεν έχει ρίζα βαθιά, είτε παπάς είτε δεσπότης είτε καλόγερος είτε οτιδήποτε θα τον ξεριζώσει και θα γίνει άθεος, μασόνος, χιλιαστής, και οτιδήποτε άλλο· μόνο Χριστιανός δε θα είναι.
Λοιπόν, λέει ο απόστολος, προσέξτε να μη σαλευτείτε. Προσέξτε να μην κουνηθείτε από το φοβερό άνεμο που πνέει μέσα στον κόσμο.

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ 62-64

hristospanagia3.blogspot

Ο Επτανήσιος ζωγράφος Σπυρίδων Σπεράντσας [1733-1818]

Ο Άγιος Σπυρίδων [λεπτομέρεια εικόνας ο Άγιος Σπυρίδων ένθρονος], 1750-75

Αγιογράφος από τα Επτάνησα. Έζησε το 18o αι. Σπούδασε στη Βενετία και άκμασε στην Κέρκυρα στα τελευταία χρόνια της βενετικής κυριαρχίας. Στην τέχνη του επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τους Κρήτες ζωγράφους.

 Διακόσμησε πολλές εκκλησίες της Κέρκυρας, όπως εκείνες του Άγιου Ελευθέριου και του Άγιου Ιωάννη και ζωγράφισε πλήθος εικόνων, μεγάλων διαστάσεων, οι κυριότερες από τις οποίες είναι ο Νυμφίος στη Μανδρακίνα και τα «Εισόδια» και ο Ευαγγελισμός στην Κρεμαστή. Επιπλέον φιλοτέχνησε πολλές θρησκευτικές παραστάσεις καθώς και προσωπογραφίες αγίων. Είχε εξαιρετικές διακοσμητικές ικανότητες αλλά πολλά έργα του διακρίνονται για την προχειρότητα τους, που οφείλεται στην ταχύτητα με την οποία εργαζόταν.

Είναι κάποιες ιστορίες τόσο ασυνήθιστες, που μόνο στ’ αλήθεια μπορεί να συμβαίνουν.

  Είναι κάποιες ιστορίες τόσο ασυνήθιστες, που μόνο στ’ αλήθεια μπορεί να συμβαίνουν. Αλλά και τόσο ανθρώπινες. 

 Μια τέτοια διάβασα σήμερα στη Guardian. Το 1944 ο Μάρτιν Άντλερ ήταν στρατιώτης και υπηρετούσε σε μια αμερικανική μονάδα που πολεμούσε στη Βόρεια Ιταλία. Κατά την απελευθέρωση του χωριού Monterenzio, κοντά στην Μπολόνια, μπήκε σε κάποιο σπίτι ψάχνοντας για κρυμμένους Γερμανούς, και ακούγοντας θόρυβο μέσα από ένα μεγάλο καλάθι ετοιμάστηκε να πυροβολήσει. Τότε πετάχτηκε από το διπλανό δωμάτιο μια γυναίκα φωνάζοντας: «Παιδιά! Παιδιά!» Το καλάθι άνοιξε και βγήκαν τρία μικρά μεταξύ 3 και 6 ετών. Μπροστά στην απρόσμενη εξέλιξη ο στρατιώτης ζήτησε να βγει φωτογραφία με τα παιδιά, τον Μπρούνο, τη Μαφάλντα και την Τζουλιάνα. Η μητέρα δέχτηκε, αφού πρώτα τα έντυσε με τα καλά τους.

 Σήμερα ο Άντλερ είναι 96 ετών και ζει στη Φλόριντα. Μια μέρα ζήτησε από την κόρη του να προσπαθήσει να βρει τα παιδιά εκείνα. Εκείνη έβαλε στις 12 Δεκεμβρίου την αρχική φωτογραφία σε μια σελίδα του Facebook για βετεράνους που είχαν υπηρετήσει στην Ιταλία, όπου την είδε ένας Ιταλός δημοσιογράφος που έχει γράψει για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Την αναδημοσίευσε σε άλλες σελίδες και την πρόβαλε στην τηλεόραση στην Ιταλία μαζί με το αίτημα του Άντλερ. Την αμέσως επόμενη μέρα μια γυναίκα που φρόντιζε έναν φίλο του τότε μικρού Μπρούνο είδε την φωτογραφία, του την έδειξε κι εκείνος την αναγνώρισε. Ειδοποίησε αμέσως τον δημοσιογράφο, εκείνος χωρίς καθυστέρηση οργάνωσε μια βιντεοκλήση, και τα τρία αδέλφια (που τώρα είναι μεταξύ 79 και 83 ετών) μπόρεσαν να μιλήσουν με τον παλιό γνωστό τους στρατιώτη. 

 Η πρώτη του κουβέντα ήταν (όπως και τότε): «Θέλετε λίγη σοκολάτα;» Είπε ότι αυτό ήταν ό,τι καλύτερο είχε συμβεί στη ζωή του, κι ότι θα ήθελε να ζήσει ως τα 100 για να μπορέσει να γυρίσει στην Ιταλία και να τους συναντήσει όταν χαλαρώσουν οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί.
Όλοι όσοι έμαθαν το γεγονός είπαν ότι αυτή η συνάντηση ήταν ένα Χριστουγεννιάτικο θαύμα. Δεν συμφωνείτε;

antonispapagiannis

Η Θεία Κοινωνία αποτελεί την κατεξοχήν ενεργοποίηση της σάρκωσης του Θεού στη δική μας ζωή.

  [...] Καταλαβαίνουμε ότι η θεολογία της Εκκλησίας για τα Χριστούγεννα είναι τεράστια, δεν μπορούμε να πούμε τα πάντα εδώ – ελπίζουμε να φωτίζουμε και όχι να συσκοτίζουμε τη θεολογία αυτή – γι’ αυτό να μας σχολιάσετε δύο πράγματα που αναφέρθηκαν στη συζήτησή μας:

 Πρώτον· για τη θεία Κοινωνία ως ενεργοποίηση της ενανθρώπησης του Θεού μας. Δεύτερον· για τους τύπους ανθρώπους που τελικά δέχονται το υπερφυές αυτό μυστήριο της πίστεως, αφού μιλήσατε για τους ποιμένες και τους μάγους της Ανατολής.

 -Η Θεία Κοινωνία είπαμε ως προσφορά του σώματος και του αίματος του Χριστού, κατά πώς Εκείνος ο Χριστός μας το καθόρισε, όντως αποτελεί την κατεξοχήν ενεργοποίηση της σάρκωσης του Θεού στη δική μας ζωή. Αυτό που είναι ο Χριστός θέλησε να το διαιωνίσει μέσα στο ζωντανό σώμα Του, την Εκκλησία, κι είπε μάλιστα τον φοβερό λόγο ότι αν κανείς δεν φάει το σώμα Του και δεν πιει το αίμα Του, ζωή μέσα του δεν έχει.

 Χριστιανός σημαίνει άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό ως Θεό και άνθρωπο, που είναι βαπτισμένος και μέλος συνεπώς Χριστού, κλαδί στο δέντρο Εκείνου, που κρατιέται, τρέφεται και αυξάνει με τη συμμετοχή του σώματος και του αίματός Του. Χριστιανός δηλαδή που γιορτάζει Χριστούγεννα χωρίς Χριστό καταλαβαίνουμε ότι δεν υφίσταται, είναι παραλογισμός. Αλλά η συμμετοχή μας αυτή δεν είναι απροϋπόθετη. Απαιτείται για να λειτουργήσει σωστά η παρεχόμενη από τον Χριστό χάρη των μυστηρίων Του ο άνθρωπος να είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Και το έτοιμος δεν σημαίνει ασφαλώς αναμαρτησία, που ανθρωπίνως δεν υφίσταται, αλλά έτοιμος πάντοτε για μετάνοια. Και μετάνοια σημαίνει να αναγνωρίζω τις αμαρτίες μου, να μετανοώ γι’ αυτές, να τις εξομολογούμαι, να προσπαθώ να μην τις ξανακάνω, στρεφόμενος πάντοτε προς τον Χριστό και το άγιο θέλημά Του. Γιατί πρέπει να πούμε ότι η υπέρβαση των αμαρτιών μας γίνεται καλύτερα με τον τρόπο που υπεδείκνυε στα νεώτερα χρόνια ο άγιος Πορφύριος: όχι με τον σκληρό και αιματηρό τρόπο της πάλης κατά του κακού, αλλά με τον απαλό και αναίμακτο και εύκολο, της στροφής σε κάθε πρόβλημα προς τον Χριστό – ό,τι συνιστούσε ο απόστολος Παύλος: «νίκα ἐν τῶ ἀγαθῶ τό κακόν».

 Κι από την άλλη στο δεύτερο ερώτημα: μία τέτοια πίστη και αποδοχή του Χριστού είναι η πίστη που βλέπουμε στους τύπους ανθρώπων που βρέθηκαν κοντά όταν γεννήθηκε ο Χριστός: στους απλούς βοσκούς της Βηθλεέμ και στους αναζητητές μάγους-αστρονόμους της εποχής εκείνης της μακρινής Περσίας. Στα πρόσωπα αυτών πράγματι ψαύουμε το ποιοι άνθρωποι γεύονται το μυστήριο της Γέννησης του Χριστού: οι άνθρωποι με την ανοικτή και απονήρευτη καρδιά· οι άνθρωποι οι οποίοι αναζητούν την αλήθεια. Διαφορετική προσέγγιση μάλλον εκβάλλει σε λάθος αποτέλεσμα. Μας το λέει και τόσο όμορφο και πάλι η υμνολογία της Εκκλησίας: «Οὐ φέρει τό μυστήριον ἔρευναν· πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν». Αν δηλαδή η λογική μας πάει μπροστά και τίθεται ως κριτήριο του μυστηρίου, δυστυχώς δεν πρόκειται να νιώσουμε τίποτε – τα Χριστούγεννα θα λειτουργούν ως κάτι, στην καλύτερη περίπτωση, ενοχλητικό. Αν όμως τα προσεγγίσουμε με μια παιδική απλότητα ή με την εναγώνια κραυγή αναζήτησης της αλήθειας, τότε θα αρχίσουν να μας αποκαλύπτονται. Μακάρι να ανήκουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις και αυτό να αποτελεί την προσευχή μας.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Δεν ξέρω κατά πόσον χρειάζονται εορτασμοί για το ψευτο-ρωμαίικο...

 Τα γεγονότα της μικράς Ασίας δεν επέτρεψαν, να εορταστούν τα 100 χρόνια από την ελληνική επανάσταση του 1821.
Τα γεγονότα του κορωνοϊού -απ’ ό,τι φαίνεται- δεν θα επιτρέψουν, να εορταστούν τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821...
Θαρρώ, πως αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο.
Δεν ξέρω κατά πόσον χρειάζονται εορτασμοί για το ψευτο-ρωμαίικο, γιατί αυτό που ζούμε, δεν είναι παρά ένα ψευτο-ρωμαίικο.
Η παρακμή, η αναξιοκρατία, η απιστία ή ολιγοπιστία, η ασέβεια, η αγραμματωσύνη με την στενή και την πλατειά έννοια δεν μπορούν να είναι «αρετές» ενός ελληνικού κράτους· ούτε ο χώρος στον οποίο εξασκούνται οι παραπάνω... «αρετές», να ονομάζεται χριστιανικός χώρος.
Αυτό που ονομάζεται Ελλάδα κείται πλέον «πτώμα εξαίσιο». Όζει από την κατάχρηση της «κατάλυσης εις πάντα», από τον κόρο των ηδονών, από τον αθέμιτο πλουτισμό, κι από την κάθε λογής ασέλγεια, που ασκήσαμε εμείς οι τάχα Ρωμιοί πάνω στο πολύτιμο σώμα της Ρωμιοσύνης.
Ο κορωνοϊός απλώς επιβεβαίωσε τις υποψίες μας: Η Ελλάδα αυτή πεθαίνει. Δόξα τω Θεώ!
Ας ελπίσουμε, ότι η μόνη Ελπίδα, θα αναστήσει αυτό το σώμα και θα του προσδώσει την αφθαρσία, που θα είναι πραγματικό αντίκρισμα στο όνομα «Ρωμιοσύνη».

Καλή αναγέννηση!

πηγή

Χριστούγεννα στο Λένινγκραντ 1979 – Χριστούγεννα στην Αθήνα 2020!

 

Σπούδαζα μεταπτυχιακό μέ υποτροφία στο τότε Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη), κατά τα έτη 1977-1980. Η ζωή εκεί κυλούσε με όλα τα συμπαρομαρτούντα του Σοβιετικού καθεστώτος.
 Αυστηρό πρόγραμμα σπουδών, περιορισμός κινήσεων, απαγόρευση κυκλοφορίας απ’ τις 11 μέχρι τις πρωϊνές ώρες και καθόλου τρόπους διασκέδασης από αυτόν που ξέραμε στην πατρίδα μας. Συναυλίες, εκδρομές, διαλέξεις, βιβλιοθήκες ήταν τα μοναδικά που γέμιζαν την μοναξιά μας.
 Η φοιτητική μας εστία ήταν ένα σταλινικό κτίριο με πολλές φθορές, μύριζε κλεισούρα και μούχλα. Οι συγκάτοικοι μου ήταν δύο πολύ καλά παιδιά, τυπικές φιγούρες του τόπου, ως προς το ύψος, το χρώμα, τη σοβαρότητα και τη νοοτροπία.
 Βέβαια τα βήματα και τα λόγια μου ήταν πολλοί μετρημένα και προσεκτικά καθότι τα «καλά παιδιά του συστήματος» ήταν οι κατάσκοποι, καταδότες, συνωμότες. Επίσης πολύν δύσκολο είναι να μιλάς με ανθρώπους άλλης νοοτροπίας, χαρακτήρα, εμπειριών.
 Όμως άλλη επιλογή δεν υπήρχε. Έπρεπε υποχρεωτικά να συζήσω, να συνεργαστώ και να καταβάλω κάθε προσπάθεια προσαρμογής και επιβιώσεως σε κάθε πρόκληση.

 Ένα Σάββατο βράδυ, τέλη Νοεμβρίου, που έριχνε πυκνό χιόνι γυρίζοντας από μια συναυλία απ’ την εστία, πέρασα έξω από μια επιβλητική Εκκλησία και αποφάσισα να μπω μέσα περισσότερο από περιέργεια.
 Μισοσκόταδο βασίλευε παντού. Πολλά κεριά έκαιγαν μπροστά από κάθε εικόνα, σκορπίζοντας μελιχρό φώς. Εντύπωση μεγάλη μου έκανε ότι η Εκκλησία δεν είχε καθίσματα, όπως στην πατρίδα μου.
 Όπως επίσης ότι και όλες οι γυναίκες φορούσαν στο κεφάλι μαντήλια και όλο το εκκλησίασμα έκανε συχνά πυκνά βαθιές υποκλίσεις με πολύ σπάσιμο της μέσης.
 Η όλη ατμόσφαιρα ήταν πολύ διαφορετική και υποβλητική εν σχέσεις με τις δικές μας Εκκλησίες, αφού ήθελες δεν ήθελες όσο άσχετος κι αν ήσουνα έμπαινες σε μυστικιστική διάθεση.
 Πήγα πίσω από μια κολώνα, άκουγα, κοίταγα εντυπωσιασμένος, ώσπου βλέπω κάποια στιγμή έναν από τους συγκατοίκους μου, τον πιο σοβαρό και αμίλητο ντυμένο στα χρυσοκίτρινα να κρατά λαμπάδα.

 Μου φάνηκε πολύ περίεργο γιατί ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτός ήταν τόσο κοντά στο Θεό και ταυτοχρόνως ήταν τόσο υπεύθυνος που δεν έδινε καμία υποψία γι’ αυτό που ήταν για τους γνωστούς λόγους…
 Ξαφνιάστηκε στο τέλος που με είδε, συνοφρυώθηκε και με παρεκάλεσε σχεδόν γονατιστός να μην πω τίποτα για αυτή τη συνάντηση, διότι απ’ ευθείας, αν εγίνετο γνωστή η σχέση του με το Θεό και την Εκκλησία, θα γινόταν εχθρός του κόμματος και του λαού, θα έχανε την υποτροφία, θα εδιώκετο από το πανεπιστήμιο και δεν θα είχε καμία ελπίδα για το μέλλον…

 Με αφορμή αυτό γίναμε από τότε και μέχρι σήμερα αχώριστοι φίλοι, έστω κι αν μάς χωρίζουν μεγάλες αποστάσεις.
Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Μια μέρα που έλειπε ο συγκάτοικος από το δωμάτιο, μου λέει πολύ χαμηλόφωνα ο φίλος, σχεδόν ψιθυριστά, διότι υπήρχε ο φόβος των μυστικών μικροφώνων, «θέλεις να γιορτάσεις αλλιώτικα Χριστούγεννα απ’ αυτά που ξέρεις;».
Αυθόρμητα του απάντησα ναι, εξηγώντας του ότι δεν έχω και πολλές σχέσεις με την Εκκλησία. 

«Πρόσεξε» μου είπε, «δεν θα είναι άνετο, αλλά εκτός αυτού υπάρχει και κίνδυνος να μας συλλάβει η KGB.
 Τρόμαξα, αλλά είχα πολλή εμπιστοσύνη στο φίλο μου Ιβάν Και αφετέρου εγώ εκείνο που είχα να πάθω ήταν να μου ακυρώσουν την υποτροφία και να απελαθώ από τη χώρα ενώ αυτός είχε πολύ χειρότερες επιπτώσεις και αποκλεισμούς από τη δημόσια ζωή από την ανέλιξή του στην κρατική μηχανή, πληρώνοντας ακριβά την επιλογή της πίστεως του εις τον Χριστόν.
 Δεν άλλαξα γνώμη του είπα εντάξει, πρόσεξε τσιμουδιά σε κανέναν και θα σου πω εγώ.

 Μετά από μερικές μέρες παραμονή των Χριστουγέννων μεσημέρι μου λέει αυτή τη φορά ξαπλωμένος στο πάτωμα για να μην ακούγεται από τα αόρατα μικρόφωνα το βράδυ γύρω στις 8:00 θα βγεις περίπατο προς τη Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι.
 Θα περπατάς αμέριμνος προς τα αριστερά της Λαύρας, απομακρυνόμενος από αυτή και θα σε συναντήσω εκεί. Θα έχεις μπότες, ζεστά ρούχα, βαρύ παλτό και το γούνινο καπέλο.
 Προβληματίστηκα, φόβος με έπιασε, αλλά το διαφορετικό έστω κι αν έχει κινδύνους, με ωθούσε να το ζήσω. Πράγματι, ξεκίνησα κουκουλωμένος καθότι το θερμόμετρο έδειχνε 20 βαθμούς υπό το μηδέν.
 Περπατούσα μέσα στο τσουχτερό κρύο, Σύμφωνα με τις οδηγίες του φίλου, έφτασα κοντά στη γέφυρα και στάθηκα προβληματισμένος που πάω μέσα στο άγνωστο και τι με περιμένει.

Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΗΣΑΙΑ 9,1-7

 Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΗΣΑΙΑ 9,1-7

https://ikee.lib.auth.gr/record/281517/files/GRI-2016-15915.pdf

Μοναδική γιαγιούλα, παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς ΔΗΘΕΝ Χριστιανούς...

Άγιος Νικόλαος Κοζάνης, υπό βροχή κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας

(27-12-2020)

«Θα καταστρέψεις τους δικαίους μαζί με τους αμαρτωλούς; Ίσως υπάρχουν κάποιοι δίκαιοι στην πόλη, θα τους καταστρέψεις κι αυτούς; Δεν θα συγχωρήσεις την περιοχή για χάρη των λίγων δικαίων που βρίσκονται σ’ αυτήν; Δεν γίνεται να θανατώσεις δικαίους κι αμαρτωλούς μαζί, σαν να ήταν όλοι το ίδιο. Δεν είναι δυνατό! Ο κριτής όλης της γης δεν πρέπει να αποδώσει δικαιοσύνη;». Ο Κύριος του απάντησε: «Αν βρω στην πόλη των Σοδόμων έστω και δέκα δικαίους, δεν θα καταστρέψω την πόλη και την περιοχή για χάρη των δέκα»...
Τελικά δεν βρήκε ούτε δέκα...

Ο Έλληνας που θυσίασε γυναίκα, παιδιά και γονείς για να σώσει το Μεσολόγγι τα Χριστούγεννα του 1822...

 

Κάθε Χριστούγεννα δεσπόζει στήν σκέψη μου μία λησμονημένη μορφή. Ὁ Γιαννιώτης Γιάννης Γούναρης πού ἔκανε ὀλοκαύτωμα τήν γυναίκα του καί τά τρία του παιδιά προκειμένου νά σωθεῖ τό Μεσολόγγι καί οἱ χριστιανοί. Τό μέγεθος τῆς αὐτοθυσίας του εἶναι ἀπροσμέτρητο καί τό ἠθικο του μεγαλεῖο ἀνυπέρβλητο. Μέ τήν πράξη του, μεταξύ ἄλλων, μᾶς ὑπενθυμίζει καί τούς ἀμέτρητους αἱμάτινους χειμάρρους πού χύθηκαν ὀρμητικῶς στά ἑλληνικά χώματα γιά νά εἴμαστε σήμερα ἐλεύθεροι, Ἕλληνες καί Χριστιανοί.
 Ὁ Γιάννης Γούναρης λοιπόν ἕνεκα σκοπευτικῆς δεινότητας κατείχε τό ἀξίωμα τοῦ κυνηγοῦ τοῦ Ὀμέρ Βρυώνη πού πολιορκοῦσε μαζί μέ τόν Κιουταχή τό Μεσολόγγι (πρώτη πολιορκία: 25 Ὀκτωβρίου - 25 Δεκεμβρίου τοῦ 1822). Οἱ διαφωνίες τῶν δύο ἀρχηγῶν (Ὀμέρ: μετριοπαθής καί διαλλακτικός, Κιουταχής: ὀρμητικός καί ἀδιάλλακτος), οἱ ἀντίξοες καιρικές συνθῆκες, ἡ ἔλλειψη τροφῶν καί μισθῶν ἀλλά καί ἡ ἐπίμονη ἀντίσταση τῶν χριστιανῶν πού λεκτικά ἐκφράστηκε μέ τήν ἀγέρωχη ἀπάντηση: "ἄν θέλετε τόν τόπο μας, ἐλάτε νά τόν πάρετε (ἕνα νέο μολών λαβέ δηλαδή)", εἶχαν φέρει τούς Μουσουλμάνους σέ ἀπόγνωση.

 Ἔτσι, σκέφτηκαν ἕνα πανούργο σχέδιο. Ἤτοι, γενική ἔφοδο τό βράδυ τῶν Χριστουγέννων ὅπου οἱ Χριστιανοί θά λειτουργοῦσαν ἀμέριμνοι στήν Ἐκκλησία. Εὐτυχῶς τό μυστικό ἔμαθε ὁ Γούναρης! Ὁπότε, τό βράδυ τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων ἕνας ἄνθρωπος τοῦ ντόπιου ὀπλαρχηγοῦ Μακρή καθῶς διέσχιζε τήν λίμνη μέ ἔνα πλοιάριο εἶδε στήν ὄχθη τόν ἥρωα μας να τοῦ ἀνεμίζει ἕνα μαντήλι καί να τόν καλεῖ κοντά του. Κατέπλευσε πρός τά ἐκεῖ καί ἄκουσε (σύμφωνα μέ τόν Σπ. Τρικούπη) τά ἑξῆς:

Λίγοι, μόνο, σαν που λίγοι ήταν οι Μάγοι, ξεκινούν από μακρυά με τόσες δυσκολίες, για να προσφέρουνε τους θησαυρούς τους στην αιώνια αλήθεια

 

«...Λίγοι, μόνο, σαν που λίγοι ήταν οι Μάγοι, ξεκινούν από μακρυά με τόσες δυσκολίες, για να προσφέρουνε τους θησαυρούς τους στην αιώνια αλήθεια.
Σ' όλες τις εποχές ο βασιληάς Ηρώδης τρέμει τη δύναμή της.
Και οι φόβοι του, φόβοι πρωτόγονης καρδιάς,ανώφελα ζητούν ανάπαψη μέσα στ΄αθώο αίμα εκείνων πού' τυχε να γεννηθούν μ' αυτή.
Και γίνεται αιώνια η θυσία, σαν που αιώνια θα είναι η ανθρώπινη τύφλωση, σαν που αιώνιο θα είναι της αλήθειας το φως..
Μισοξημέρωσε! Οι ουρανοί γιορτάζουν.
Ραίνουν τη γη με τα ολόλευκα άνθη τους, γιατι θένε να την σκεπάσουνε αυτή με το σύμβολο της αναγέννησης και της αγνότητας.
Και πάνω στον Πέπλο τον άσπιλο, μαυρίζουν βαθοχάραχτες λασπωμένες γραμμές.
Είναι τα βαρηά βήματα κείνων που βιαστικοί γυρνούν αφού γιόρτασαν στην εκκλησιά την Μεγάλη Γέννηση...»

Διήγημα του Ι. Χαλκούση 

στο μηνιαίο περιοδικό της Κωνσταντινούπολης

Μιά χριστουγεννιάτικη νύχτα τοῦ Ὁσίου Γέροντος Ἰακώβου, τῆς Βίτσας Ζαγορίου

Γέροντας Ιάκωβος Βαλοδήμος-Ο θαυμαστός βίος του Αγίου της Βίτσας Ζαγορίου

 Ὁ χειμώνας τὴ χρονιὰ ἐκείνη ἦταν βαρύτατος στὰ ὀρεινὰ ὑψώματα τῶν Ζαγοροχωρίων. Βίτσα καὶ Μονοδένδρι εἶχαν θαφτεῖ στὸ χιόνι ἀπὸ τὰ μέσα Δεκεμβρίου καὶ ὁ ξηρὸς βοριᾶς ποὺ φυσοῦσε τὸ ἔσφιγγε καὶ τὸ ἔκανε γυαλί, ἐπικίνδυνο γιὰ κάθε ἕνα ποὺ ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ περπατήσει, εἴτε γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὰ ζωντανά του, εἴτε νὰ οἰκονομήσει κάτι γιὰ τὶς οἰκογενειακές του ἀνάγκες. Σπάνια νὰ εὕρισκες κάποιον πεζοπόρο-ὀρειβάτη, ποὺ ἤθελε νὰ ἀπολαύσει τὸ χειμωνιάτικο τοπίο μὲ τὴν ὀμορφιὰ τῶν στολισμένων δένδρων ἀπὸ τὶς πανεύμορφες κρυσταλλίζουσες νιφάδες καὶ νὰ βαδίζει τυλιγμένος στὸ πανωφόρι του μὲ τὰ ἀχνίζοντα χνώτα του νὰ θαμπώνουν τὴν ὅρασή του. Χειμερία νάρκη βασίλευε παντοῦ.

 Ἀπὸ τὴ γιορτὴ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, στὶς 17 τοῦ Δεκέμβρη, ὁ Γέροντας Ἰάκωβος δὲν εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὸ Μοναστήρι του. Συνήθιζε τότε νὰ σταματάει τὶς περιοδεῖες του γιὰ κατήχηση τοῦ λαοῦ καὶ ἐξομολόγηση. Ἂν βέβαια κάποιος εἶχε ἀνάγκη, τὸν εὕρισκε στὸν Προφήτη Ἠλία, στὸ ἀπόμακρο Μοναστηράκι του, ἐκεῖ ὅπου δὲν ἔπαυε νὰ προσεύχεται γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ νὰ λειτουργεῖ μὲ βοηθὸ καὶ ψάλτρια τὴ γερόντισσα, τυφλὴ ἀδελφή του. Ὁ Γέροντας ἦταν τόσο φιλακόλουθος, ποὺ δὲν ὑπῆρχε Ἅγιος τῆς ἡμέρας, ποὺ νὰ μὴν τὸν ψάλει καὶ νὰ μὴν τὸν παρακαλέσει γιὰ ὅλους τοὺς ἐνδεεῖς, τοὺς ἀρρώστους, τοὺς ἐμπερίσταστους, αὐτοὺς ποὺ ἐμμένουν στὴν ἁμαρτία, γιατὶ δὲν ἔχουν γευθεῖ τὴ γλυκύτητα τῆς μετάνοιας, τῆς ἐξομολογήσεως καὶ τῆς θείας κοινωνίας.

Ἡ Παναγία στὸν τροῦλλο τοῦ Νάρθηκα τῆς Μονῆς τοῦ Γέροντος

 Ἐκείνη τὴν χρονιὰ καὶ νὰ ἤθελε νὰ συνεχίσει τὴν ἱεραποστολική του δράση στὰ δυσπρόσιτα χωριὰ τῆς Ἠπείρου ὁ Γέροντας Ἰάκωβος, εὕρισκε ἐμπόδιο τὸν καιρό. Οἱ χιονοπτώσεις καὶ ἡ παγωνιὰ τοῦ ἀπαγόρευαν κάθε μετακίνηση. Ἔτσι ἔμενε κλεισμένος μέσα, νὰ ἑτοιμάζεται γιὰ τὴ μεγάλη γιορτή. Οἱ ἑτοιμασίες τοῦ Γέροντα ἦταν πνευματικές. Τίποτα τὸ ὑλικὸ δὲν τὸν συγκινοῦσε. Πλημμύριζε ἡ καρδιά του ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ἔνοιωθε ὁ εὐτυχέστερος τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ὕμνος τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων τὸ βράδυ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ μας στὸ φτωχὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» δονοῦσε τὰ σωθικά του καὶ κινοῦσε τὰ χείλη του.

 Καὶ ὅταν ἡ καρδιὰ εἶναι γεμάτη Χριστό, τότε τὸ στομάχι χορταίνει μὲ τὸ παραμικρό, μὲ τὸ βρεγμένο παξιμάδι καὶ τὸ ψημένο στὴ χόβολη κρεμμύδι, ποὺ ἔχει ἀνείπωτη γλυκύτητα. Αὐτά, ἄλλωστε, διέθετε καὶ τὸ μικρὸ Μοναστηράκι τοῦ Γέροντα. Στὶς ἱεραποστολικές του ἐπισκέψεις ἡ ἀδελφή του ποὺ πάντοτε τὸν συνόδευε συγκέντρωνε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν πιστῶν, ὅ,τι τῆς ἔδιναν. Ἀλεύρι σταρένιο, κριθάρινο ἢ καλαμποκίσιο, καρύδια, μύγδαλα, μέλι, ὄσπρια, τυριὰ καὶ ἄλλα φαγώσιμα, τὰ ὁποῖα κατανάλωνε μαζὶ μὲ τὸν Γέροντα ἀδελφό της καὶ περίσσευαν καὶ γιὰ τοὺς προσκυνητές. Βλέπετε, ἡ φιλοξενία ἦταν στὸ αἷμα τοῦ ταπεινοῦ λευΐτη, τοῦ πατρὸς Ἰακώβου, καὶ κανεὶς δὲν ἔφευγε ἀπὸ τὸ ἐρημητήριό του, χωρὶς νὰ δεχθεῖ τὰ δῶρα τῆς ἀγάπης του. Μήπως ἔχουμε τίποτα δικό μας, ὅλα τὰ ἀγαθὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι, «πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθεν ἐστὶ καταβαῖνον», ἔλεγε. Μᾶς τὰ χαρίζει ὁ δωρεοδότης Κύριός μας, καὶ ἐπαναλάμβανε τὰ λόγια τοῦ τροπαρίου τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων: «Δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε»!

Τὸ Μοναστήρι σήμερα μὲ τὰ κελλιὰ ἐρειπωμένα

 Τὴν παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων τὰ χιόνια εἶχαν καλύψει τὸν αὐλόγυρο τοῦ Μοναστηριοῦ καὶ χρειάσθηκε μὲ τὰ ροζιασμένα ἀλλὰ ἁγιασμένα χεράκια του νὰ ἀνοίγει μόνος του διάδρομο ἀπὸ τὴν πόρτα τῶν κελλιῶν μέχρι τὴν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ.

Δεν με νοιάζει τίποτα.Μου φτάνει που ο Χριστός Γεννάται!

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης

Χριστούγεννα, ώρα 00:42.
Παγκόσμιος εγκλεισμός. Κάποιος μου είπε ότι οι πόλεις στολίστηκαν κανονικά. "Ανοησίες, αφού δεν μπορεί κανείς να δει τα λαμπάκια", σκέφτηκα από μέσα μου, ενώ ταυτόχρονα χαμογέλασα τυπικά και αδιάφορα. Οι εορταστικές εκδηλώσεις δίχως κόσμο, οι στολισμοί στις πλατείες που κάνεις δεν επιτρέπεται να περπατήσει, τα υποτιθέμενα χαμόγελα πίσω τις μάσκες, μου θυμίζουν τα μαυσωλεία. Περίτεχνα και πανάκριβα ταφικά μνημεία τα οποία ο ενδιαφερόμενος δε μπορεί να τα χαρεί.
 Στην περιοχή μας, προτιμήθηκε να μην στολιστεί τίποτα. Δεν περισσεύουν χρήματα προφανώς ή έτσι πιστεύω τουλάχιστον. Αργά το απόγευμα της παραμονής μπήκαμε στην Εκκλησία. Δύο άτομα. Ένας λειτουργός, ένας ψάλτης. Κουτσοψαλαμε τους ύμνους, ποτέ δεν είχα καλή φωνή, ούτε εγώ δε με αντέχω πολλές φορές, λειτουργήσαμε, και τελειώσαμε με τη βεβαιότητα ότι δίπλα μας ήταν πολλοί περισσότεροι απ' όσους καν θυμήθηκα να μνημονεύσω. Ελαφρύ κρύο και αεράκι. Ανταλλάξαμε ευχές και ασπασμούς με τον ψάλτη και καθένας πήγε σπίτι του. Πάλι τυχερός, σκέφτηκα. Η πόρτα του σπιτιού απέναντι από την πόρτα της εκκλησίας και δίπλα στην κλινική μας.

 Μπήκα μέσα κάθησα σε ένα σκαμνί και πήρα μερικές ανάσες, απ' εκείνες που μετά βίας παίρνει κάποιος που κάτι του λείπει δίχως να ξέρει τι. Ίσως το φως. Το σκοτάδι ήταν ότι το χειρότερο μια τέτοια νύχτα. 

Συνήθως το γραφείο φωτίζονταν από τα διερχόμενα αμάξια, ξανά και ξανά, ρυθμικά, σαν λαμπάκια δένδρου. Τώρα όμως τίποτα. Σηκώνομαι, αρπάζω το κασκόλ μου, το τυλίγω άχαρα στο λαιμό μου, και βγαίνω έξω. Μια μικρή παρανομία. Από αυτές που σου θυμίζουν επιδρομές της παιδικής ηλικίας σε σπίτια ξεχασμένα που τα βαφτίζαμε "κρησφύγετα".

  Τρέχω σαν τρελός στην κλινική. Ανοίγω την πόρτα και πηγαίνω στο δωμάτιο με τους διακόπτες. Τέτοιες ώρες μετανιώνω που δεν καπνίζω, ένας αναπτήρας θα φώτιζε τα ταμπελακια με το τι ανάβει τι. Ας τα δοκιμάσουμε όλα. Διαδρομος, όχι. Δωμάτια, όχι. Οφθαλμιατρείο, δεν ταιριάζει τέτοια μέρα. Αυτό ναι! Ο φωτιζόμενος Σταύρος, της οροφής! 

 Ανεβάζω το διακόπτη σαν να ενεργοποιούσα τη μηχανή παραγωγής χαράς. Φως! Περισσότερο φως, όσο θερμαίνονται οι λάμπες. Λιγότερο σκοτάδι δηλαδή. Τρέχω σαν περισσότερος τρελός απο πριν. Κλειδώνω και στέκομαι απέναντι. Το Άστρο της Βηθλεέμ! Σίγουρα έτσι θα έμοιαζε, για να βεβαιώσει οποίους έρχονται ότι Αυτός θα πεθάνει με τρόπο σκληρό για όλους εμάς. Κάθησα εκεί ώρες. Προσευχήθηκα, χτυπούσα τα πόδια μου στο ρυθμό εμπορικών επιτυχιών των Χριστουγέννων, ρουφούσα κρύο αέρα και ήμουν χαρούμενος. Μπήκα στο σπίτι ξανά. Δεν με νοιάζει τίποτα, ούτε ο θάνατος, ούτε οι πανδημία, ούτε ο φόβος. Μου φτάνει που ο Χριστός Γεννάται!

Tο όνειρο του Ιωσήφ

Tο όνειρο του Ιωσήφ. 

Βυζαντινό ψηφιδωτό στο Παλατινό παρεκκλήσιο του Παλέρμο της Σικελίας

πηγή

Τα Χριστούγεννα του καταδότη

Τάκης Θεοδωρόπουλος

  Δεν μου αρέσουν τα ημίμετρα. Αφού θα κάνω τον κόπο να καταγγείλω το ρεβεγιόν του γείτονα, γιατί να μην έχω και κάποιο όφελος; Θα μου πείτε, υπάρχει το ηθικό όφελος. Υπάρχει και το ψυχικό όφελος, η απόλαυση που θα νιώσεις όταν δεις τον γαλάζιο φάρο του περιπολικού να σαρώνει το σκοτάδι. Κρυμμένος πίσω από τις γρίλιες θα παρακολουθείς τους ένστολους μαζί με τον άλλον με τα πολιτικά, τον εισαγγελέα. Και θα φαντάζεσαι τον αντιπαθέστατο του πέμπτου, που σου τρώει τη θέση του πάρκινγκ, γονατιστό να απολογείται. Ο αγώνας σου τώρα δικαιώνεται.

 Υπάρχουν και μεγαλύτερες απολαύσεις. Ανενεργοί ή ενεργοί εραστές, απαίσιοι πιστωτές που σου θυμίζουν τα δανεικά που τους χρωστάς. Ο κόσμος είναι γεμάτος εχθρούς. Ολα αυτά καλά, όμως νομίζω ότι θα πρέπει να σκεφτούν και το οικονομικό κίνητρο, αν θέλουν το μέτρο να είναι ολοκληρωμένο. Και ένα δέκα τοις εκατό να έχεις από την είσπραξη –νόμιμο εργολαβικό κέρδος– καλύπτεις μέρος των εξόδων για το δικό σου τραπέζι. Μπορείς να βάλεις και τα παιδιά στο παιχνίδι. Δεν έβγαλαν χαρτζιλίκι από τα κάλαντα, όμως κάτι θα βγάλουν από τις καταγγελίες. Ολη νύχτα να παραμονεύουν και όπου εντοπίσουν ύποπτες σκιές να

Τα Χριστούγεννα του ’41 που διηγήθηκε ένας πολύτεκνος ιερέας στον γιο του

Ο 90-χρονος Βασίλης Φαρασόπουλος, ένα από τα εννέα παιδιά του πατρός Γαβριήλ από τη Θράκη, αφηγείται συγκινητικά περιστατικά ανθρωπιάς κατά την περίοδο των εορτών και του πολέμου στο φτωχό χωριό Ασκητές, έτσι όπως του τα εξιστόρησε ο κληρικός πατέρας του.

Η εποχή των Χριστουγέννων είναι η καταλληλότερη για να διαβάζουμε και ν’ ακούμε ιστορίες. Ίσως γιατί η αφήγηση της γεννήσεως του Χριστού μπλέκεται με τις ζωές μας και μέσα μας βαθιά επιθυμούμε η δική μας ιστορία να παίρνει ένα νόημα από τη μεγάλη ιστορία που ξεκίνησε στη Βηθλεέμ. Μια διήγηση πέρα για πέρα αληθινή θα εξιστορήσει για εμάς ο Βασίλης Φαρασόπουλος, ένα από τα εννιά παιδιά του ιερέα πατρός Γαβριήλ από τη Θράκη, για τα Χριστούγεννα του 1941 στο φτωχό χωριό «Ασκητές» μέσα στον πόλεμο.

Από τις διηγήσεις του ιερέα πατέρα του και μετά από προσεκτική μελέτη ετών, ο κ. Φαρασόπουλος αξιολογεί περιστατικά που αποδεικνύουν ότι στον κόσμο μας, πάντα θα γεννιούνται συναρπαστικοί άνθρωποι, υπάκουοι στις παραγγελιές του Χριστού σε όλη τους τη ζωή, ακόμα και κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, όπως αυτές που έζησε ο ιερέας πατέρας του, που εξορίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο στις φυλακές του Χάσκοβο στη Βουλγαρία.

 Με φωνή που φανερώνει τη φθορά, αλλά και τη σοφία των γηρατειών ο Βασίλης Φαρασόπουλος, ενενήντα χρονών σήμερα, αφηγείται για τους αναγνώστες της Ορθόδοξης Αλήθειας. Συχνά στην αυθεντική επικοινωνία μας, η διήγησή του διακόπτεται από συγκίνηση:
«Στο Ιάσιο στην αρχή, αλλά και στο μικρό χωριό Ασκητές στη Θράκη, τριάντα χιλιόμετρα από τη Θάλασσα, κατοικούν από το 1931 ο πατέρας μου παπα-Γαβριήλ, με τα πρώτα παιδιά του και τη μητέρα μου Σοφία. Εκεί λοιπόν εξελίσσεται όλη η ιστορία. Τον Οκτώβριο του 1940 ο παπα-Γαβριήλ βγήκε έξω στην αυλή και είδε τον χωροφύλακα του χωριού, ο οποίος του φώναξε ότι έχει δυσάρεστα νέα, πως κηρύχθηκε πόλεμος με την Ιταλία και να πάει να χτυπήσει την καμπάνα να μαζευτεί ο κόσμος. Πήγε λοιπόν ο παπάς και χτύπησε την καμπάνα και σιγά σιγά οι κάτοικοι του Ιάσιου ακούγοντάς την άρχισαν να συγκεντρώνονται στην πλατεία. Έμαθαν τα μαντάτα και εν συνεχεία πήγαν όλοι μουδιασμένοι στα σπίτια τους. Οι άντρες ετοιμάστηκαν, ύστερα μαζεύτηκαν όλοι στον δρόμο και έκαναν μια ομάδα

Ο ρόλος της Παναγίας στην ενανθρώπιση (Κάλλιστου Γουέαρ)

  

Στην Καινή Διαθήκη διατυπώνεται με σαφήνεια ότι η Μητέρα του Ιησού Χριστού ήταν παρθένος (Ματθ. 1: 18,23,25). Ο Κύριός μας έχει έναν αιώνιο ουράνιο Πατέρα αλλά όχι πατέρα επίγειο. Γεννήθηκε έξω από το χρόνο από τον Πατέρα δίχως μητέρα και γεννήθηκε μέσα στο χρόνο από τη Μητέρα του δίχως πατέρα. Αυτή η πεποίθηση στην Παρθενική Γέννηση όμως δεν μειώνει καθόλου την πληρότητα της ανθρώπινης φύσης του Χριστού. Αν και η μητέρα ήταν Παρθένος, έγινε μια πραγματική ανθρώπινη γέννηση ενός γνήσια ανθρώπινου βρέφους.

  Όμως γιατί- ρωτάμε- η γέννησή του σαν ανθρώπου θα ‘πρεπε να ‘χει πάρει αυτή την ιδιαίτερη μορφή; Σ’ αυτό ίσως θα μπορούσε να δοθεί ως απάντηση το ότι η παρθενία της Μητέρας εξυπηρετεί σαν ένα «Σημείο» της μοναδικότητας του Υιού. Αυτό γίνεται με τρεις στενά συνδεδεμένους τρόπους.

 Πρώτο, το γεγονός ότι ο Χριστός δεν έχει επίγειο πατέρα σημαίνει ότι είναι στραμμένος πάντα πέρα απ’ την κατάστασή του μέσα στο χώρο και το χρόνο προς την ουράνια και αιώνια προέλευσή του. Το παιδί της Μαρίας είναι αληθινά άνθρωπος, αλλά δεν είναι μόνο άνθρωπος είναι μέσα στην ιστορία αλλά είναι και πέρα από την ιστορία. Η γέννηση του από μια παρθένο τονίζει το ότι αν και περιχωρούμενος είναι επίσης υπερβατικός αν και τέλειος άνθρωπος είναι και τέλειος Θεός.

  Δεύτερο, το γεγονός ότι η Μητέρα του Χριστού ήταν παρθένος δείχνει ότι η γέννησή Του πρέπει ν’ αποδοθεί με μοναδικό τρόπο σε θεία πρωτοβουλία. Αν και είναι τέλειος άνθρωπος, η γέννησή του δεν ήταν το αποτέλεσμα της σεξουαλικής ένωσης ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα, αλλά ήταν μ’ ένα τρόπο ιδιαίτερο το άμεσο έργο του Θεού.

  Τρίτο, η γέννηση του Χριστού από μια παρθένο υπογραμμίζει ότι η Ενσάρκωση

Παναγία η Βηθλεεμίτισσα. Η Εικόνα που χαμογελάει και λάμπει

   Μεταξύ των πολλών και ποικίλων κειμηλίων και πνευματικών θησαυρών που συναντά κανείς στη μεγαλοπρεπή Βασιλική της του Χριστού Γεννήσεως στη Βηθλεέμ, ξεχωριστή θέση στις καρδιές των Ορθοδόξων και όχι μόνον , κατέχει η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Βηθλεεμίτισσας. Η μόνη Εικόνα που χαμογελάει και λάμπει γιατί έφερε στον κόσμο τον Σωτήρα Χριστό μας .

   Η ιερά εικόνα είναι η εφέστιος εικόνα της Βασιλικής της Γεννήσεως του Χριστού και βρίσκεται σε περίοπτο προσκυνητάριο , στη δεξιά πλευρά της νοτίας εισόδου του Αγίου Σπηλαίου της Γεννήσεως . Η άπειρη στοργή που ξεχειλίζει από τα μάτια Της γλυκαίνει και ευφραίνει και γεννά κατάνυξη στις καρδιές των πιστών αλλά και ο ρουχισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου που είναι καλυμμμένος με πολυτελή πετράδια προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση .

  Εικάζεται ότι η εικόνα προέρχεται από την Ρωσία και ειδικότερα η Ιερά Παράδοσις τη συνδέει με την Αυτοκράτειρα των Ρώσων Αικατερίνη,( άλλοι πιστεύουν ότι είναι της Αγίας Ελισάβετ  ) η οποία επισκεπτόμενη την Αγία Γη και τη Βηθλεέμ , μετά από θαύμα που της επιτέλεσε η Παναγία, χάρισε τα τσαρικά ενδύματά της για να ντυθεί με αυτά η Δέσποινα του Κόσμου . 

  Παραχώρησε ταυτόχρονα και τα κοσμήματά της επιτάσσοντας από τότε οι τσαρίνες να μή φορούν πλέον ρουμπίνια και διαμάντια αλλά αυτό να είναι το αποκλειστικό προνόμιο της " Βασίλισσας των Αγγέλων " .
Είθε να είναι πάντοτε για όλους μας η θερμή προστάτις και βοηθός μας σε όλα , όσα Αποκαλυπτικά βιώνουμε σήμερα , Αμήν !

(Δεξιά της Παναγίας μας είναι ο τόπος ,το προσκυνητάρι ,όπου εσπαργανώθη το Θείον Βρέφος , ο Κ.Η.Ι. Χριστός ) .

πηγή

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ - Τῌ ΚΕ´ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Θεὸς τὸ τεχθὲν ἡ δὲ Μήτηρ Παρθένος

Σήμερον ἀνοίγεται ἡ πύλη τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης, ἣν ὁ Ὕψιστος μόνος διώδευσε, καὶ μόνην ἐσφραγισμένην ἐφύλαξε. Σήμερον ὁ ἄναρχος ἄρχεται καὶ ὁ Λόγος σημειοῦται. Σήμερον ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ ἡνώθησαν, λεχθέντος τοῦ Χριστοῦ. Σήμερον Θεὸς ἐπὶ γῆς παραγέγονε, καὶ ἄνθρωπος εἰς οὐρανοὺς ἀναβέβηκε. Σήμερον ὁρᾶται πυράς, ὁ φύσει ἀόρατος διὰ τὸν ἄνθρωπον.

Σήμερον τίκτει ἡ παρθένος τὸν ποιητὴν τοῦ παντός· ἡ Γῆ προσφέρει σπήλαιον καὶ οὐρανοὶ τὸν ἀστέρα· Ἀστὴρ μηνύει Χριστόν, τὸν ἥλιον τοῖς ἐν σκότει καθημένοις· οἱ μάγοι τὰ δῶρα, οἱ ποιμένες τὸ θαῦμα, οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον. 

Σήμερον ὁ χρόνιος ἐλύθη δεσμός, τῆς καταδίκης τοῦ Ἀδάμ. Ὁ παράδεισος ἡμῖν ἠνεῴχθη, ὁ ὄφις κατηργήθη. Διότι ἣν πρῴην ἠπάτησε, νῦν ἐθεάσατο, τοῦ Δημιουργοῦ γενομένην μητέρα. 

Σήμερον ἡ πάναγνος Θεοτόκος Μαρία συγκαλεῖ ἡμᾶς ἐν τῷ ναῷ, ὡς πότε ὁ Ἀστὴρ τοὺς Μάγους ἐν τῷ Σπηλαίῳ. Σήμερον ἁγιάζει ἡμᾶς τὸ ἀμόλυντον τῆς παρθενίας κειμήλιον ὁ λογικὸς τοῦ δευτέρου Ἀδὰμ Παράδεισος· τὸ ἐργαστήριον τῆς ἑνώσεως τῶν φύσεων· ἡ πανήγυρις τοῦ αἰωνίου συναλλάγματος, ἡ Θεοχώρητος παστάς, ἐν ᾗ ὁ Λόγος ἐνυμφεύσατο τὴν σάρκα· ἡ ἔμψυχος τῆς φύσεως βάτος, ἣν τὸ τῆς θείας ἀκτῖνος πῦρ οὐ κατέφλεξεν· ἡ ὄντως κούφη νεφέλη ἡ τὸν ἐπὶ τῶν Χερουβὶμ μετὰ σώματος βαστάσασα.

“Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην”(Μετά την Χριστού Γέννησιν- Μνήμη Αγίου Στεφάνου)

 “Ἐν σημείοις καί τέρασιν ἀπαστράπτων καί δόγμασιν, παρανόμων ἔσβεσας τό συνέδριον. Καί ὑπ᾽ αὐτῶν ἀναιρούμενος καί λίθοις βαλλόμενος, ὑπέρ τῆς τῶν φονευτῶν σύ προσεύχου ἀφέσεως, ἐκμιμούμενος τήν φωνήν τοῦ Σωτῆρος. Οὗ εἰς χεῖρας ἐναπέθου σου τό πνεῦμα τό ἱερώτατον, Στέφανε” (ἀπό τά Στιχηρά τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, στίς 27 Δεκεμβρίου)
“Αστράφτοντας από σημάδια και θαυμαστά γεγονότα και δόγματα (λόγους αληθείας), έσβησες την λάμψη του συνεδρίου των παρανόμων Ιουδαίων. Και ενώ αυτοί σε σκότωναν και σου έριχναν πέτρες, εσύ προσευχόσουν για να λάβουν άφεση για τις αμαρτίες τους, μιμούμενος τον λόγο του Σωτήρα (πάνω στον Σταυρό). Στα χέρια του οποίου εναπόθεσες το ιερότατο πνεύμα σου, Στέφανε”.

 Η μνήμη του πρωτομάρτυρος και πρωτοδιακόνου Στεφάνου, που εορτάζεται την τρίτη ημέρα των Χριστουγέννων, έχει για την Εκκλησία και την ζωή μας ξεχωριστούς συμβολισμούς.
 Είναι μία υπόμνηση ότι η ζωή του χριστιανού χρειάζεται να διέπεται από τρεις κύριες συνιστώσες: την αγάπη, τον ζήλο της ομολογίας και την συγχωρητικότητα, όπως ήταν η πορεία του Αγίου Στεφάνου.

  Ο Στέφανος υπήρξε ένας από τους επτά διακόνους που οι πιστοί επέλεξαν και ζήτησαν από τους αποστόλους να χειροτονήσουν ως βοηθούς στην διανομή των τροφίμων στην πρώτη εκκλησιαστική κοινότητα, όταν το σαράκι της μιζέριας, του εθνικισμού και των διακρίσεων σταμάτησε την αγάπη, την ομόνοια και την ενότητα που διακατείχε τους χριστιανούς. Ο Στέφανος ήταν ηγετική προσωπικότητα και εξασφάλισε, με την βοήθεια και των άλλων διακόνων, ότι η σχέση των πιστών μεταξύ τους δεν θα διαταρασσόταν εξαιτίας των αναγκών της επιβίωσης. Αλλά και όταν η πίστη αμφισβητούνταν από τους Ιουδαίους, ο Στέφανος βγήκε μπροστά και έδωσε ζώσα μαρτυρία. Δεν ήταν αρκετή η διακονία της αγάπης και της φιλανθρωπίας (ας το σκεφτούμε αυτό και στο σήμερα). Η πίστη θέλει και μαρτυρία αλήθειας, αλλιώς η Εκκλησία θα μετατρεπόταν σε μία φιλανθρωπική κοινότητα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, χρήσιμη για την κοινωνία και για την επιβίωση των ανθρώπων, όχι όμως σωτήρια για την ανάγκη του ανθρώπου να βρει απάντηση στα μεγάλα “γιατί;” της ζωής, τον Θεό, τον άνθρωπο, την αγάπη, τον θάνατο. Και ο Στέφανος θα ολοκληρώσει αυτήν την πορεία προς την αγιότητα με το μαρτύριό του, το οποίο θα το επιστέψει με την συγχώρεση που θα παράσχει στους δολοφόνους του, κάνοντας αυτήν την σπουδαία προσευχή: “Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην” (Πράξ. 7, 60). Θα μιμηθεί τον

ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Τα Χριστούγεννα βιώνονται μέσα από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας...

 Μπορεῖ γιὰ τὸ ἐκσυγχρονιστὰν τὰ Χριστούγεννα νὰ μὴν φαντάζουν τίποτε περισσότερο ἀπὸ μία οἰκουμενιστική πανήγυρη, μία κοσμικὴ συνεστίαση ἢ πολλῷ δὲ μᾶλλον μία συνηθισμένη ἡμέρα «δῆθεν γιορτῆς», ὅπως διατείνονται οἱ διάφοροι Κικίλιες, Παγῶνες καὶ Σῦψες τῆς τρομολαγνικῆς ἐξουσίας. Ἡ Ἐνανθρώπισις ,ὅμως, τοῦ δρακὶ τὴν πᾶσαν Ἔχοντος κτίσιν πόρρω ἀπέχει ἀπὸ τὰ μετανεωτερικὰ φτιασιδώματα τῶν νεοεποχιτῶν. Τὰ Χριστούγεννα δὲν εἶναι οὔτε οἱ τουρκομπαρόκ στολισμοί, οὔτε οἱ ἀγαπουλίστικες ἀγαθοεργίες, οὔτε οἱ οὐδετερόθρησκες εὐχὲς δίκην κοινωνικῆς ὑποχρεώσεως. Ἀλλὰ ἡ ἀνάπλασις τοῦ Ἀδάμ, ἡ ἀφετηρία τῆς καινῆς διαθηκῆς, ἡ θαυματουργός, ἄσπορος καὶ ἀδιάφθορος σύλληψις, κύησις καὶ γέννησις τοῦ βαστάζοντος τὰ ἁμαρτήματα παντὸς τοῦ φθαρτοῦ καὶ πεπερασμένου κόσμου.

 Αὐτὸ τὸ διόλου συμβολικό, ἀλλὰ καθ' ὅλα πραγματικὸ γεγονὸς ἀνακαινισμοῦ τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως ζεῖται καὶ βιώνεται ἀείποτε καὶ συνεχῶς μέσα ἀπὸ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐμπειρικὴ μέθεξη στὴν πνευματικότητα τῆς Ἑορτῆς εἶναι ἡ μοναδικὴ ποὺ μᾶς καθιστᾷ ἀληθεῖς κοινωνοὺς τοῦ μηνύματος τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θείου Βρέφους. Χωρὶς τὴν ἔμπρακτη συμμέτοχή μας στὸ λειτουργικὸ βίωμα, ἡ θνητότητά μας διατηρεῖ μονάχα μία θλιβερή ψευδαίσθηση εὐτυχίας καὶ μία ἐφήμερη καταναλωτικὴ ἡδονή, ἡ ὁποία σβήνει ἀμέσως, μόλις παρέλθει ἡ ὥρα της, γιὰ νὰ δώσει τὴν θέση στὴν ἀτέρμονη μελαγχολία τῆς καθημερινῆς μας ὀλιγοπιστίας.
Σήμερον οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται, οἱ γηγενεῖς σκιρτῶνται, οἱ ποιμένες δοξολογοῦσι, οἱ μάγοι δὲ μετ' ἀστέρος ὁδοιποροῦσι, οἱ τάξεις τῶν ἀγγέλων εὐφραίνονται καὶ πᾶσα ἡ κτίσις χαίρεται, ὅτι ἐν σπηλαίῳ ἐσαρκώθη ὁ Λόγος, ὅτι ἐν τῇ Παρθένῳ κατῴκησεν ὁ Ἄναρχος, ὅτι ἐν γαστρὶ ἐχωρήθη ὁ ἐν παντὶ Ἀχώρητος. Μυστήριον ξένον καὶ παράδοξον ὁρῶμεν, τὸ ὁποῖο συγκλονίζει, ἀναμορφώνει καὶ ἀποκαθαίρει τὴν ἐφάμαρτη φύση μας.
 Ὁ Χριστὸς ἐν φάτνῃ ἀνακλιθεὶς ἔρχεται παιδίον νέον, ταπεινὸν καὶ ῥακένδυτον ἐφ’ ἡμᾶς, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ φῶς τῆς Βασιλείας Του. Τοῦτο τὸ ἀνέσπερο, ἄϋλο καὶ ἄσβεστο φῶς τῆς καινῆς ζωῆς γίνεται ὁ γλυκὺς καρπὸς τῆς συμμετοχῆς μας στὴν Ἀλήθεια, τὴν Ἀγάπη καὶ τὴν Εὐλογία τοῦ χαρμοσύνου ἀκούσματος, ὅτι «Χριστὸς ὑψώθη!», «Χριστὸς ἐσαρκώθη!», «Χριστὸς ἐτέχθη!».

πηγή

Λαθών ετέχθης... Λαθών, πολύ antishowbiz!

Λαθών ετέχθης... Λαθών, πολύ antishowbiz! Διαφεύγοντας της προσοχής! Γνωστός σε λίγους, ελάχιστους και αυτούς ταπεινούς ανθρώπους της υπαίθρου, λαθόντες της ζωής και της κοινωνίας.
Λαθών! Την εποχή πού τα Γενέθλια των αυτοκρατόρων, εορτάζονταν με όργια και θυσίες σε όλη την οικουμένη.
Λαθών! Την μέρα της απογραφής πού όλοι γίνονταν φανερά δούλοι του Καίσαρα! Λαθών! Όταν στον Ναό των Ιεροσολύμων έκαιγαν εκατόμβες θυσιών και ο βασιλιάς των Ιουδαίων παρίστανε τον νέο Σολομώντα!
Λαθών! Την εποχή πού φιλόσοφοι, στρατηλάτες και μονομάχοι ζήλωναν την αρχαία δόξα και θεοποιούσαν τον ασήμαντο εαυτό τους.
Λαθών! Όταν κάθε βάρβαρος και δούλος απεμπολούσε τα πάντα για την ρωμαϊκή ιδιότητα.
Λαθών! Όταν η οικουμένη ζητούσε την δόξα και την αναγνώριση πανηγυρίζοντας για μια ειρήνη που επιβλήθηκε με όπλα!
Λαθών! Όταν τα είδωλα και τα ξόανα στεφανώνονταν σε χρυσελεφάντινους ναούς! Λαθών! Την εποχή πού ο θρίαμβος και η υπεροχή ήταν ιδανικό!
Λαθών! Σε υπόγειο Σπήλαιο για να υπονομεύσει έτσι σαν δούλος ταπεινός την μεγάλαυχη ανοησία του άρχοντα Κόσμου!

π. Παντελεήμων Κρούσκος

πηγή

Δεν ήρθαν και τα παιδιά σήμερα....

Δεν ήρθαν και τα παιδιά σήμερα....
Αυτά τα λίγα πια, που έρχονταν για τα κάλαντα.
Είναι το τέλος των ύμνων, είναι το τέλος των παιδιών;
Στην πόρτα στέκονταν τα καημένα και έψαλλαν.....Δεν θα έμπαινε στο σπίτι ο ιός. Η ευλογία και η γλυκύτητα θα έμπαιναν, πρωτίστως στην καθημαγμένη καρδιά των ανθρώπων και μετά στην οικία.
Όχι, είπαν, είναι αντίθετο στα πρωτόκολλα και σίγασαν όλα.
Να μην αφήσουμε όρθιο τίποτε που να θυμίζει πως κάποτε υπήρξαμε ελεύθεροι και τρυφεροί άνθρωποι. Ούτε καν τα τραγούδια των παιδιών....
Στο σπίτι έχουμε ένα μικρό μπακιρένιο τασάκι όπου ακουμπάμε τα κέρματα που έχουμε για κερί, για τον αναγκεμένο που θα μας χτυπήσει την πόρτα, για το φίλεμα των καλαντιστών.
Αυτό το τασάκι δέχτηκε από τις παλιές δεκάρες και τα πενηνταράκια μέχρι τα σύγχρονα λεπτά του ευρώ, ενίοτε δε και ολόκληρες δραχμές και ευρώ. Σήμερα μάζεψα όλα τα νομίσματα και τα έβαλα στο πορτοφολάκι μου να μην τα βλέπω και καίγομαι.
Τα ξημερώματα θα ανάψω το κεράκι μου και ας συγχωρεθούν όσοι μας στέρησαν (και) τα κάλαντα, τα τραγούδια του Χριστούλη μας.....Αυτοί να είναι συγχωρημένοι αλλά τα λάθη τους (και πολλάκις τα εγκλήματά τους) να μην λησμονηθούν, για να μην ευλογηθεί η προδοσία.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

anazhthseis-elena.blogspot

Στο Δάσκαλο Σ., που ρωτά γιατί ο Χριστός έπρεπε να γεννηθεί και όχι απλά να εμφανιστεί

 

Ρωτήσατε γιατί ο Κύριος Χριστός έπρεπε να γεννηθεί, και να μεγαλώσει και να βαπτισθεί; Γιατί δεν εμφανίστηκε ξαφνικά με μιας από τους ουρανούς με τη μορφή ώριμου ανθρώπου όπως, κατά τους ελληνικούς μύθους, ο Απόλλων εμφανιζόταν στους ανθρώπους; Εντελώς ανάρμοστη σύγκριση! Πως μπορεί να συγκρίνεται ο πραγματικός άνθρωπος με μια παραίσθηση και ο αληθινός Θεός με φανταστικά τέρατα;
 Όσο πιο ψηλά είναι ο ουρανός πάνω από τη γη, τόσο είναι υψηλή η σοφία του Θεού πάνω από το λογικό του ανθρώπου. Κατά τη σοφία του Υψίστου ο Χριστός έπρεπε να εμφανιστεί στον κόσμο και σαν παιδί και σαν νεαρός και σαν ώριμος άνθρωπος, για να είναι σε όλους προσιτός και να κερδίσει τους πάντες. Εάν Αυτός δεν ήταν ποτέ παιδί, θα ήταν ωχρός και κρύος ο λόγος Του: «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρὸς με καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία των ουρανών»(Ματθ.18,3).Εσείς είστε δάσκαλος των παιδιών, και σαν δάσκαλος σκεφτείτε, πόσο διαφορετική θα ήταν η σχέση σας με τα παιδιά, εάν δεν είχατε υπάρξει κι εσείς παιδί.
   Ο Χριστός αναμφίβολα μπορούσε να εμφανιστεί στον κόσμο και έτσι όπως το θέλετε εσείς αλλά, εάν το είχε κάνει, Αυτός δεν θα μπορούσε να είναι για το γένος των ανθρώπων εκείνο που Αυτός ήθελε να είναι, δηλαδή Δάσκαλος και Σωτήρας όλων, και παράδειγμα όλων των γενεών.
 Εσάς σας ταλαιπωρεί αυτό που σκέφτεστε, ότι ο Κύριος με την ασυνήθιστη γέννηση Του μεγάλωσε για το λογικό μας το μυστήριο του είναι Του. Αλλά το μυστήριο Του, δεν θα ήταν πολύ μεγαλύτερο και ακατανόητο, εάν Αυτός ξαφνικά κατέβαινε ανάμεσα στους ανθρώπους, έξω από κάθε συγγενικό δεσμό με τους ανθρώπους; Δεν θα μιλούσε ο κόσμος σε αυτή την περίπτωση για Αυτόν σαν για κάποιο φάντασμα; Τότε και το πρόσωπο Του, και μαζί μ’ αυτό και η διδασκαλία και η θυσία Του θα έχαναν την πραγματική σημασία. Αφού εάν ήταν φάντασμα, ποιος από μας θα άκουγε και θα προσπαθούσε να μιμηθεί ένα φάντασμα;

 Ακόμα έπρεπε να γεννηθεί ο Κύριος μας, και ακριβώς με τον τρόπο που γεννήθηκε, για να δείξει με αυτό την δυνατότητα και για να τονίσει τη σημασία της δικής μας πνευματικής γέννησης, που στέκεται στο κέντρο της διδασκαλίας Του περί του ανθρώπου. Κατά τον λόγο Του: «Εάν μη τις γεννηθεί άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν τού Θεού»(Ιωαν.3,3). Όπως Αυτός γεννήθηκε εκ του Αγίου Πνεύματος από το υπερκάθαρο σώμα της Παρθένου Μαρίας, έτσι μπορούμε και εμείς να γεννηθούμε πνευματικά εκ του Αγίου Πνεύματος στην καθαρότητα της ψυχής μας. Μ’ άλλα λόγια οι ψυχές οι οποίες καθαρίζουν εντελώς, ακόμα και από αμαρτωλές σκέψεις, γίνονται παρόμοιες με την Αγία Κόρη, και αξιώνονται με την ευδοκία Του Θεού να γίνουν κατοικία του Χριστού. Εάν η γέννηση Του Χριστού εκ της παρθένου Μαρίας είναι δύσκολα κατανοητή για τον κοινό νου, είναι εξαιρετικά ωφέλιμη και ενθαρρυντική για όλους εκείνους οι οποίοι θα επιθυμήσουν την πνευματική ηθική αναγέννηση του είναι τους.
 Γι’ αυτό, ησυχάστε, και ευχαριστήστε την αιώνια Σοφία επειδή ο Σωτήρας του γένους των ανθρώπων εμφανίσθηκε έτσι όπως ο Ίδιος θεώρησε ως καλύτερο. Και φωνάξτε μαζί με τον απόστολο Παύλο: «῏Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεοῦ!»(Ρωμ.11,33). Και χαιρετήστε τα παιδιά σας στο σχολείο με την παιδική χαρά: “Ο Χριστός γεννήθηκε παιδιά!”.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Δρόμος δίχως Θεό, δεν αντέχεται»