Μονή Αγίου Συμεών του Στυλίτη.Το απομεινάρι του στύλου

Μονή Αγίου Συμεών του Στυλίτη (ΒΔ Συρία / φωτογραφία 2009):

Το απομεινάρι του στύλου.(πηγή)

[...] Ἐπάνω στὸ στύλο ἔζησε σαρανταπέντε ὁλόκληρα χρόνια. Ἔχοντας σὰν μόνη προστασία τὸ δερμάτινο χιτώνα καὶ τὸ κουκούλιό του, ἐκτεθειμένος σʹ ὅλες τὶς μεταβολὲς τῶν καιρῶν, στεκόμενος διαρκῶς ὄρθιος μὲ τὰ χέρια ὑψωμένα σὲ προσευχή, τρώγοντας ἐλάχιστα, κοιμώμενος σχεδὸν καθόλου. Ἡ συνεχὴς ὀρθοστασία καὶ ἡ σκληρὴ ἀσκητικὴ ζωὴ τοῦ προξένησαν πληγὲς στὰ πόδια, ἀλλὰ ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ ἐγκαρτέρηση τοῦ ἁγίου δὲν εἶχαν ὅρια. Ποτὲ δὲν γόγγυσε γιὰ τὰ παθήματά του, ποτὲ δὲν διέκοψε τὸ καθημερινὸ πνευματικὸ του πρόγραμμα. Ὅλη τὴ νύχτα προσευχόταν καὶ τὸ διάστημα τῆς ἡμέρας τὸ μοίραζε μεταξὺ προσευχῆς καὶ διδασκαλίας πρὸς τὸ λαό. Δυὸ φορὲς τὴν ἡμέρα δίδασκε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ στὰ πλήθη ποὺ συνέτρεχαν ἀπὸ κοντινά, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πολὺ μακρινὰ μέρη γιὰ νὰ τὸν ἰδοῦν καὶ νὰ ἀκούσουν τὴ διδασκαλία του, νὰ ζητήσουν τὴ συμβουλή του καὶ νὰ θεραπευθοῦν ἀπὸ τὰ ψυχικὰ καὶ σωματικὰ τοὺς νοσήματα. Δίδασκε ἁπλὰ καὶ πρακτικά.

Συμβούλευε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀγαποῦν καὶ νὰ φοβοῦνται τὸν Θεό, νὰ μὴ προσκολλῶνται στὰ πρόσκαιρα ἀγαθά, νὰ θυμοῦνται τὴν κόλαση τῶν ἁμαρτωλῶν, νὰ ἀγαποῦν καὶ νὰ βοηθοῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, νὰ φέρονται δίκαια στὶς συναλλαγὲς μεταξύ τους, νὰ μὴν ὁρκίζονται καὶ νὰ φυλάττουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἄκουε μὲ ἀγάπη καὶ κατανόηση τὰ προβλήματά τους, συμβίβαζε τὶς διαφορές τους, γιάτρευε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ τὶς ἀσθένειές τους. Γιατί ὁ Θεὸς τοῦ εἶχε δώσει πλούσια τὴ χάρη νὰ θαυματουργεῖ καὶ νὰ θεραπεύει τὰ ψυχικὰ καὶ σωματικὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ φήμη τῆς ἁγιότητάς του, τῆς διδασκαλίας του, τῶν θαυμάτων καὶ τῆς ὑπεράνθρωπης ἀσκήσεως καὶ διαγωγῆς τοῦ εἶχαν φθάσει στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Προσέτρεχαν πρὸς αὐτὸν καθημερινὰ ἀναρίθμητα πλήθη λαοῦ, κάθε ἡλικίας καὶ

Στα μάτια ενός παιδιού γεννιέται η ελπίδα ...

Μικρό Ρωμιόπουλο στη Τένεδο παρακολουθεί την Θεία Λειτουργία στο Ναό της Παναγίας που τέλεσε για τους λιγοστούς Ρωμιούς του νησιού ο Επίσκοπος Ερυθρών Κύριλλος την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019.

πηγή

Και μας πιάνει τότε ντροπή για την ολιγοπιστία μας!

 Μια φτωχιά γυναίκα περνούσε κάποτε δίπλα από ένα αμπέλι γεμάτο σταφύλια. «Πως θα ’θελα να είχα ένα τσαμπί απ’ αυτά!» είπε μέσα της. 
Εκείνη τη στιγμή, περνούσε ο νοικοκύρης του αμπελιού. Τη χαιρετά και της λέει:
 -Κυρούλα, θα ’θελες κανένα σταφύλι; 
Και στην καταφατική απάντηση της, χώθηκε μέσα στ’ αμπέλι για να κόψει. 
Η γυναίκα περίμενε. Πέντε, δέκα λεπτά, ένα τέταρτο πέρασαν, χωρίς ο αμπελουργός να φανεί. Βαρέθηκε λοιπόν να τον περιμένει και με την ιδέα πως ο άνθρωπος την είχε ξεχάσει, ξεκίνησε να φύγει. Μα να! Την ίδια στιγμή, κρατώντας ένα πανέρι με διαλεχτά σταφύλια, φαίνεται μπροστά της και της λέει χαμογελώντας:
 -Με συμπαθάς που άργησα. Μα ήθελα να σου διαλέξω μερικά καλά.
Συμπέρασμα: Πολλές φορές, στην προσευχή μας, ζητάμε από τον Κύριο κάτι. Και μη παίρνοντας άμεση απάντηση, θαρρούμε πως ο Θεός αδιαφορεί για εμάς. Αλλά, μετά από λίγο καιρό, η απάντησή Του έρχεται, πλούσια και ευλογημένη όσο δεν μπορούσαμε να τη φανταστούμε. Και μας πιάνει τότε ντροπή για την ολιγοπιστία μας

πηγή

Δεν μπορεί να υπάρξει «καλή» ή «κακή» Θεία Λειτουργία

 Δεν μπορεί να υπάρξει «καλή» ή «κακή» Θεία Λειτουργία. Οι πιστοί μπορούν να αποκρίνονται ή όχι στο «στώμεν καλώς».

 Η Λειτουργία λειτουργεί και δεν βελτιώνεται. Εμείς «πάσαν τη ζωή ημών» παραθέτομεν και η λειτουργία γίνεται ζωή μας.

 Ούτε ο ιερέας, ούτε ο ψάλτης, ούτε τα φώτα, ούτε τα άμφια κάνουν μια καλή Λειτουργία. Αντίθετα όλα αυτά μαζί μπορεί να γίνουν εκκοσμικευμένες παρεμβάσεις μέσα στη Θεία Λειτουργία. Μπορεί να καταργούν το ταπεινό, το λιτό, το ησύχιο, το πράο, την αύρα τη λεπτή της κατανυκτικής αποκαλύψεως του λειτουργούντος τελεταρχικού Πνεύματος.

π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

Να θυμάστε ότι ο ληστής στο σταυρό ήταν ακόμα κρεμασμένος για ώρες και υπέφερε σκληρά για τις αμαρτίες του, παρόλο που είχε ήδη λάβει χάρη

Να θυμάστε ότι ο ληστής στο σταυρό ήταν ακόμα κρεμασμένος για ώρες και υπέφερε σκληρά για τις αμαρτίες του, παρόλο που είχε ήδη λάβει χάρη. Έχουμε πολλά να αντέξουμε.

Ηγούμενος Νίκων (Bορομπιόφ)

Με μια καρδια σαν της Αλεξιας γινονται καλυτεροι ολοι οι ανθρωποι!

Από την σελίδα στο Facebook  του γιατρού Λάμπρος Λιάπης

Το δωματιο ηταν αδειο. Η τηλεοραση εδειχνε τον Γκαρφιλντ σε νεες περιπετειες. Το κρεβατι της 12χρονης Χριστινας, αδειο κι αυτο. Πανω του επιμελως ατημελητα τα σεντονια και μια μασκα.
Το παιδι το πηραν εκτακτως για αιμοκαθαρση!
Πανε και τα νεφρα.

Η Αλεξια μολις παρελαβε βαρδια απο την Φωτεινη. Καλες φιλες και συναδελφοι. Απο αυτες τις καλες νοσηλευτριες, που βαζουν πλατη ακομα.

Η πρωτη ερωτηση καθε νοσηλευτριας που εργαζεται στο τμημα αυτο ειναι για τη Χριστινα.

Παρατημενο παιδι. Ατυχο. Σχεδον…καταραμενο.
Το βρηκε μισολιποθυμο μια μερα η Αλεξια, κουλουριασμενο να τουρτουριζει απο το κρυο σε μια σκοτεινη γωνια ενος πολυκαταστηματος. Αμεσως καλεσε ασθενοφορο και το εφερε στο νοσοκομειο.Εγιναν ολες οι εξετασεις.Νεφρικη ανεπαρκεια.Και οδευει για τοποθετηση υποκλειδιου καθετηρα.

10 νυχτες κοιμαται στην κλινικη η Χριστινα.Καθε μια απο αυτες αγκαλια με το προσωπικο.Ο ενας κανει τη βαρδια και ο αλλος ξαπλωνει στην πολυθρονα και κοιμιζει την Χριστινα.
Η Αλεξια μολις εμαθε τα νεα ετρεξε στον κατω οροφο, στην μοναδα τεχνητου νεφρου.Πριν μπει ετυχε να ακουσει το πνιχτο κλαμα του παιδιου καθως ο οδηγος του καθετηρα τρυπουσε το βελουδινο λαιμο του.Σημαδια στο κορμι το παιδικο. Παντου. Απο βελονες καθε ειδους.
Ειπαμε. Ατυχο παιδι. Σχεδον…καταραμενο.

Η Αλεξια φοραει μια μασκα και μπαινει στην μοναδα. Οχι δεν ειναι αρρωστη. Φοραει την μασκα για να κρυψει το προσωπο της. Να κρυψει το σκοταδι της.
Πλησιαζει το κρεβατι που εχουν ξαπλωσει την Χριστινα.
Το παιδι ανοιγει τα ματια του κι αντικρυζει μια γυναικα με μασκα.
- Αλεξια! Αλεξια παρε με απο δω! Αυτοι με πονανε. Γιατι με πεταξατε εδω κατω;

Αγιοποίηση του Παπά-Ζαχαρία της Παναγιώτισσας εισηγείται η Μητρόπολη Κωνσταντίας-Αμμοχώστου

 Αγιοποίηση του Παπά Ζαχαρία το λείψανο του οποίου εντοπίστηκε πρόσφατα στο εξωκλήσι της Παναγιώτισσας στο Παραλίμνι, εισηγείται η Μητρόπολη Κωνσταντίας – Αμμοχώστου. Ο ιερωμένος είχε απαγχονιστεί από τους Τούρκους το 1573- 74.

 Σε δηλώσεις του στο ΚΥΠΕ, ο Μητροπολίτης Κωνσταντίας – Αμμοχώστου Βασίλειος ανέφερε ότι «επειδή το εξωκλήσι της Παναγιώτισσας που είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τον Πρωταρά, χρειαζόταν ανακαίνιση, αποφασίστηκε όπως προχωρήσουμε με ‘τυφλά μάτια’ στο τι θα εντοπίσουμε όταν άρχιζε το έργο.

 Σύμφωνα με την ιστορία που έχει καταγραφεί, γύρω στον 15ο αιώνα στη Μυτιλήνη εμφανίστηκε μια θανατηφόρα ασθένεια, η οποία ανάγκασε ομάδα ανθρώπων να φύγουν και να έρθουν μαζί με τον ιερέα, τον Παπά Ζαχαρία και να κατοικήσουν στη περιοχή».

Πρόσθεσε ότι επειδή στην Παναγιώτισσα υπήρχε πηγαίο νερό, οι Τούρκοι γύρω στο 1573 – 74 ήθελαν να το μεταφέρουν στην Αμμόχωστο. Ωστόσο όταν οι κατακτητές πήγαν στη περιοχή, οι κάτοικοι αντιστάθηκαν με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να ζητούν την τιμωρία όλων. Ο Παπά Ζαχαρίας βγήκε μπροστά και ανέλαβε την ευθύνη, με αποτέλεσμα να γλυτώσει μεν τους κατοίκους από βέβαιο θάνατο, αλλά συνελήφθη, μεταφέρθηκε στην Αμμόχωστο και την επομένη οι Τούρκοι τον επέστρεψαν αποκεφαλισμένο στην Παναγιώτισσα.

Ανέφερε ακόμα ότι ήταν γνωστό πως ο Παπά Ζαχαρίας είχε ταφεί στο χώρο της Παναγιώτισσας, χωρίς όμως να προσδιορίζεται ο ακριβής χώρος.

Ο Χριστός δεν εξαλείφει τα προβλήματά μας, αλλά τα μεταβάλει σε αγιαστικά μέσα

Αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

 Ούτε τέλειοι είμαστε, ούτε άγιοι είμαστε.
Τουλάχιστον όμως ο άνθρωπος να είναι λεβέντης, να έχει φυσικότητα, ανθρωπιά, ειρήνη, δεκτικότητα, να δέχεται δηλαδή ό,τι του έρχεται στην ζωή, να μην αγωνιά για τίποτε, ούτε για τον εαυτό του, ούτε για την Εκκλησία, ούτε για την κοινωνία, ούτε για το μέλλον.
Αρκεί να έχει εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια.
Εμείς οι χριστιανοί βάζουμε με το μυαλό μας ποικίλα και νοιώθουμε ότι χανόμαστε, ότι απειλούμαστε, ότι κινδυνεύουμε.
Αλλά ας σκεφτούμε, κινδυνεύει ποτέ ο Χριστός; Είναι ποτέ δυνατόν το έργο της Θείας Οικονομίας ν’ απειληθεί;

Προσέξτε όμως. Μην νομίζουμε ότι ο Χριστός ήρθε για να αλλάξει τον κόσμο με έναν κοσμικό τρόπο. Μην νομίζουμε ότι ο Χριστός θα έρθει στην ζωή μας ώστε να την καλυτερέψει κοσμικά, να μας δώσει περισσότερα χρήματα, υγεία σώματος, να εξαλείψει τα προβλήματά μας.
Ο Χριστός έρχεται στην ζωή μας και πλέον την αλλάζει ουσιαστικά, εάν και εφόσον Τον αφήσουμε. Δεν εξαλείφει τα προβλήματά μας, αλλά τα μεταβάλει σε αγιαστικά μέσα της ύπαρξής μας, τα κάνει σκαλοπάτια προς τον ουρανό και όχι λάκκους λύπης και κατήφειας.

 Δυστυχώς οι άνθρωποι θέλουν τον Χριστό για να τους λύσει τα προβλήματα, να τους προσφέρει μία κοσμική ανάπαυση και χαρά. Οι άνθρωποι δυστυχώς θέλουν τον Χριστό για να τους ικανοποιήσει τις επιθυμίες τους. Και ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο παύουν να θέλουν στην ζωή τους τον Χριστό όταν πάρουν αυτό που ήθελαν ή όταν συνειδητοποιήσουν ότι ο Χριστός δεν θα τους το δώσει. Και έτσι ο χριστιανισμός μας γίνεται ένα αλισβερίσι, μία εμπορική συναλλαγή, η οποία εάν δεν πετύχει μας φέρνει δυστυχία και κακομοιριά. Ο Χριστός γίνεται έναν

Ο Άγιος Παΐσιος κρατώντας την εικόνα του Αγ.Παντελεήμονος

Ο Άγιος Παΐσιος μπροστά στο λιθόκτιστο προσκυνητάρι της Κουτλουμουσιανης Σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος,κρατάει  Ιαματικού Μεγαλομάρτυρος...

πηγή

«Ολόκληρος ο κόσμος δεν είναι ισοστάσιος με την πιστή ψυχή του ανθρώπου.

 

 «Ολόκληρος ο κόσμος δεν είναι ισοστάσιος με την πιστή ψυχή του ανθρώπου. Τι είναι ο υλικός κόσμος; Ένα σύνολο από αβεβαιότητες και φθορά. Δεν μπορούμε να τον εμπιστευτούμε σε τίποτε. Όλα είναι εύθραυστα και παροδικά. Όπου αλλού και αν στηριχθής, εκτός του Θεού, θα νοιώσης τον θάνατο μέσα στην καρδιά σου. Ενώ η ολοκληρωτική προσκόλλησις στον Θεό είναι ζωή.»

Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

Να βιάζεστε να κάνετε καλό για τους άλλους...

  Πριν 70 χρόνια ζούσε στην Αγία Πετρούπολη ένας γιατρός που λεγόταν Γαάζ. Αυτός υπηρετούσε στις φυλακές και είχε καρδιά αγαθή, καρδιά γεμάτη ευσπλαχνία και αγάπη για τους ανθρώπους. Από την θέση του, του γιατρού των φυλακών, προσπαθούσε όσο μπορούσε να βοηθήσει τους δυστυχισμένους ανθρώπους που κρατιούνταν εκεί. 

 Έβλεπε πως έστελναν στα κάτεργα αλυσοδέσμιους κατάδικους, γνώριζε ότι θα περπατήσουν με τα πόδια χιλιάδες βέρστια μέχρι να φτάσουν στην Σιβηρία και η καρδιά του έσφιγγε από τον πόνο.

  Για να αισθανθεί τον πόνο τους μια φορά φόρεσε στα πόδια του αλυσίδες και περπατούσε μ' αυτές ώρες στην αυλή του σπιτιού του. 

 Όταν βρισκόταν στην κλίνη του θανάτου, ο άγιος αυτός άνθρωπος και γιατρός, είπε στους συγκεντρωμένους γύρω του ανθρώπους τα εξής θαυμαστά λόγια, τα οποία πρέπει να τα βάλουμε καλά στο νου μας:

«Να βιάζεστε να κάνετε καλό για τους άλλους.Να βιάζεστε γιατί ο θάνατος όλους μας περιμένει.Να μην είστε επιπόλαιοι,να είστε πιστοί μέχρι θανάτου και θα σας δώσει ο Θεός το στέφανο της ζωής»

 Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας του Ιατρού

Λόγοι και ομιλίες Τόμος Γ΄ σελ, 286

πηγή

Ο ιεροψάλτης στέκεται ως παράδειγμα προσευχής και ταπείνωσης και όχι ως κοσμικός τραγουδιστής με υπεροψία και αλαζονεία.

 π.Παύλος Παπαδόπουλος

 Το να διακονείς στο αναλόγιο είναι μεγάλη ευλογία.Είναι μεγάλη ευλογία αλλά και μεγάλη ευθύνη.Χρειάζεται να γνωρίζεις όχι απλά βυζαντινή μουσική, όχι μόνο τυπικό (τι θα πεις, πότε θα το πεις) αλλά κυρίως να έχεις εκκλησιαστικό φρόνημα.
 Ο Θεός μου έδωσε την ευκαιρία να διακονήσω σε αναλόγια δίπλα σε καταξιωμένους και έμπειρους ιεροψάλτες.
Η αγάπη μου για την ψαλτική τέχνη είναι μεγάλη.Την αγαπώ την βυζαντινή μουσική διότι είναι η μουσική της λογικής λατρείας μας. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η βυζαντινή μουσική αναπτύχθηκε ώστε να εξυπηρετεί τα Ιερά Μυστήρια και όχι να χρησιμοποιείται σε συναυλιακούς χώρους.

 Για να μην παρεξηγηθώ: Μέσα στους χώρους του Ιερού Ναού, μέσα στην λατρεία είναι κυρίως η θέση της. Εάν χρησιμοποιείται και εκτός των Ιερών Ναών, εκτός της λατρείας μας είναι κάτι το έκτακτο και φυσικά δεν είναι κάτι το κακό.

 Οι γνώσεις μου πάνω στη Βυζαντινή Μουσική ίσως είναι περιορισμένες, το ταλέντο μου ελάχιστο όμως η διακονία μου δίπλα σε έμπειρους ιεροψάλτες αυτό με δίδαξε: ότι το αναλόγιο δεν είναι ένα βάθρο επίδειξης φωνητικών ικανοτήτων, αλλά βήμα διακονίας. Ο ιεροψάλτης στέκεται ως παράδειγμα προσευχής και ταπείνωσης και όχι ως κοσμικός τραγουδιστής με υπεροψία και αλαζονεία. Η Εκκλησία τον τοποθετεί σε περίοπτη θέση για να εμπνεύσει τους πιστούς με το ήθος του, με την απλότητά του, με το εκκλησιαστικό του ήθος. Ο ιεροψάλτης ως "επιφανή" πρόσωπο της εκκλησιαστικής κοινότητας καλείται να μαρτυρεί της Αλήθεια του Ευαγγελίου και εκτός των Ιερών Ναών. Φυσικά αυτό να μην ερμηνευτεί ότι ο ιεροψάλτης καλείται να υποκρίνεται μια "σωστή" χριστιανική ζωή. Το θέμα είναι να ζει εν Χριστώ συνεχώς, παντού και πάντοτε, όπως φυσικά και ο κάθε χριστιανός, πόσο μάλλον όμως ο χριστιανός αυτός που διακονεί μέσα στα Ιερά Μυστήρια (νεοκώρος, ιεροψάλτης, επίτροπος).

Θυμάμαι δεν ανέβαινα ποτέ στο αναλόγιο εάν πρώτα δεν έπαιρνα την ευχή του ιερέως που θα λειτουργούσε.
Μα πώς είναι δυνατόν να λάβω μέρος στην λατρεία χωρίς την ευχή του λειτουργούντος ιερέως;
 Ο ιεροψάλτης βρίσκεται στο αναλόγιο, όχι για να ερμηνεύσει με τρόπο επιτακτικό συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια του ήχου της Κυριακής, όχι για να ψάλλει σχολαστικά και σφιγμένα τα μουσικά κείμενα με το άγχος μήπως και δεν ερμηνεύσει σωστά κάποια "πεταστή"· αλλά μέσα στον λατρευτικό χρόνο να προσφέρει κατάνυξη, προσευχητική διάθεση, έμπνευση μετάνοιας και

Σώμα και Αίμα Χριστού...

 

Οι άνθρωποι αναρωτιούνται και δεν μπορούν να καταλάβουν, πως στην Θεία Κοινωνία, ο άρτος γίνεται το Σώμα του Χριστού και ο οίνος γίνεται το Αίμα του Χριστού.

Ο ιατρός σε έναν υπέρβαρο ασθενή, προκειμένου να μειώσει τα κιλά του, του ζητάει να μειώσει το ψωμί από την διατροφή του. Καλά, το ψωμί που τρώω γίνεται σάρκα και αίμα μου; Ώστε αν βγάλω το ψωμί από το συσσίτιό μου, θα πέσουν τα κιλά μου; Ασφαλώς θα πέσουν! 

Ώστε ο οργανισμός μου, μπορεί να μεταβάλλει μυστηριωδώς το ψωμί, σε σάρκα και αίμα και αμφισβητούμε, ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο Ίδιος ο Θεός, στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας; Εφόσον ταλαίπωρε άνθρωπε, δεν μπορείς να εξηγήσεις πως το ψωμί που τρως γίνεται σάρκα σου, πως ζητάς να εξηγήσεις και να καταλάβεις αυτό το Μυστήριο της Εκκλησίας;
Είμαστε αστείοι...

Δημήτριος Παναγόπουλος Ἱεροκήρυκας

Γι’ αυτό δεν πρέπει να θέλουμε να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε τί κάνει ο άλλος..

Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων, δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι, μικρό ή μεγάλο, μας αλλοιώνει την λογική, μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας, διότι δεν συμμαρτυρεί με τον Θεό. Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να θέλουμε να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε τί κάνει ο άλλος..

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Άξιον Εστί β' ήχος ψάλλουν δύο τυφλά παιδιά στη Μόσχα

Τι να πεί κανείς για τόν Σταυρό αυτόν των δύο μικρών αγγέλων πού δοξολογουν την Τιμιωτέρα των Χερουβείμ Κυρία Θεοτόκο, όχι με τα βιολογικά τους μάτια άλλα με τα πνευματικά που έχουν δυνατά, εκεί μέσα, την μητέρα ολων μας , Τα λόγια περιττά...... Ακουσε τα μικρέ Άνθρωπε!

πηγή

Χειρόγραφος Κώδικας, έργο του Οσίου Νείλου.του Καλαβρού

 Χειρόγραφος Κώδικας, έργο του Οσίου Νείλου.του Καλαβρού

πηγή

«Σαν μια αράχνη αγκιστρωμένη στο παράθυρο» (Από τον βίο της Αγ.Θέκλας)

Η Είκόνα είναι από τις κατακόμβες της Ρώμης .

 Η Άγία Θέκλα , μπορούσε να ακούσει τον Παύλο να κηρύττει μέσα από το σπίτι της και ήταν τόσο έκπληκτη για το μήνυμά του ώστε καθόταν «σαν μια αράχνη αγκιστρωμένη στο παράθυρο» για τρεις μέρες χωρίς φαγητό ή νερό.
(Σύμφωνα με αναφορές στον βίο Της από τους Ευσέβιο , Κυπριανό , Αυγουστίνο , Γρηγόριο τον Νανζιανζηνό ,Χρυσόστομο κ.α. )

πηγή

Σπάνιος πίνακας βρέθηκε σε σπίτι ηλικιωμένης - Νόμιζαν ότι ήταν απλά μία εικόνα!

Ένας πίνακας του μεγάλου Ιταλού ζωγράφου Τσιμαμπούε, του οποίου ελάχιστοι πίνακες διασώζονται μέχρι σήμερα, ανακαλύφθηκε σε ένα σπίτι στο Κομπιέν, στα βόρεια του Παρισιού, όπως έγινε γνωστό σήμερα από τον οίκο δημοπρασιών Turquin που ειδικεύεται στη μεσαιωνική τέχνη.
«Ο εμπαιγμός του Χριστού», είναι το θέμα αυτού του μικρού μεγέθους πίνακα (25,8 εκατοστά επί 20,3 εκατοστά) με το χρυσό φόντο πάνω σε ξύλο λεύκας. Πιθανότατα προέρχεται από ένα δίπτυχο του 1280, στο οποιο περιλαμβάνονταν οκτώ τέτοια ταμπλώ, παρόμοιου μεγέθους, με τα Πάθη του Χριστού.
Μέχρι σήμερα ήταν γνωστά δύο από αυτά τα ταμπλώ: η Μαστίγωση του Χριστού (Συλλογή Φρικ, Νέα Υόρκη) και η Παρθένος με το Θείο Βρέφος και δύο αγγέλους (Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο).

Ο πίνακας εικονίζει τον Χριστό, περιστοιχισμένο από ένα πλήθος οργισμένων ανδρών. Θα τεθεί σε δημοπρασία στις 27 Οκτωβρίου και η τιμή του εκτιμάται ότι θα κυμανθεί μεταξύ 4-6 εκατομμυρίων ευρώ.
Είναι η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που προτείνεται προς πώληση ένας πίνακας του Τσιμαμπούε.
Ο πίνακας ανήκει σε μια ηλικιωμένη κυρία που για χρόνια τον είχε κρεμασμένο στον διάδρομο, ανάμεσα στο σαλόνι και την κουζίνα του σπιτιού της. Η οικογένειά της θεωρούσε ανέκαθεν ότι επρόκειτο για μια απλή εικόνα.
Παρά τους αιώνες που πέρασαν, το έργο είναι σε εξαιρετική κατάσταση και ο Ερίκ Τουρκέν, ειδικός στους Μεγάλους Δασκάλους, εκτιμά ότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για πίνακα του Τσιμαμπούε.

πηγή

Ποιοι είναι οι «καλοί» και ποιοι οι «κακοί» κληρικοί, κατά την αντίληψη του κόσμου;

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

 Ακούμε πολύ συχνά, διάφοροι, όχι μόνο πιστοί, αλλά και αδιάφοροι θρησκευτικά, να χαρακτηρίζουν τους ιερείς με πολύ ευκολία.
Άλλους, τους λιγότερους, τους κατατάσσουν στους «καλούς». Βέβαια όταν ακούει κανείς κολακευτικά λόγια, οφείλει να αξιολογεί την προαίρεση, αλλά και το χαρακτήρα αυτού που τα λέει, γιατί πολλές φορές, μπορεί να υποκρύπτουν ψεύτικο και υποκριτικό περιεχόμενο.
Και άλλους, τους περισσότερους, στους «κακούς». Σαφώς και μια τέτοιου είδους κατάταξη είναι καθαρά υποκειμενική και πλασματική.

Ποιοι είναι οι «καλοί» και ποιοι οι «κακοί» κληρικοί, κατά την αντίληψη του κόσμου;
Τι είναι εκείνοι, που δεν κάνουν παρατηρήσεις, που δεν ελέγχουν, που δεν χαλάνε χατήρια, που είναι όλο αγάπη, που συμβιβάζονται με τα πάντα και υπομένουν τα πάνδεινα, που δεν ανακατεύονται σε τίποτε, που είναι «κομμένοι και ραμμένοι» στα μέτρα των άλλων, που δεν ανακατεύονται «εκεί που δεν τους σπέρνουν» και δεν δημιουργούν διενέξεις, που υποχωρούν, όταν χρειάζεται;

Και τι είναι οι αυστηροί, όσοι τηρούν απαρέγκλιτα τις παραδόσεις και δεν κάνουν πίσω και έχουν απαιτήσεις και παρεμβαίνουν για να διορθώνουν, και νοιάζονται όταν οι άλλοι παίρνουν τον κατήφορο και επιδιώκουν να τους συνεφέρουν, αυτοί δηλαδή, που κάνουν με πάθος το καθήκον τους, χωρίς να λογαριάζουν κανέναν, έστω και αν από κάποιους θεωρούνται «σκοταδιστές» και «φορείς του μεσαίωνα»;

Ανάλογα με την αντίληψη περί πίστης του καθενός, αλλά και τις προσωπικές του εμπειρίες, θα μπορούσαν και οι πρώτοι να είναι και «καλοί» και «κακοί» και οι δεύτεροι να είναι και αυτοί και «καλοί» και «κακοί».

Άρα συμπέρασμα, με τέτοιου είδους διακρίσεις, δεν βγαίνει. Ως μια από τις βασικές προϋποθέσεις για να ασκήσει ο ποιμένας το έργο του και να προσδιοριστεί ως ιερατική προσωπικότητα θεωρείται η βίωση της ορθόδοξης πνευματικής ζωής.
Επειδή για τον κληρικό κύριο εργαλείο και όργανο δουλειάς είναι ο ίδιος του ο εαυτός, πρέπει να τον γνωρίζει καλά και να τον προσαρμόζει όχι στα μέτρα του κόσμου, αλλά του Χριστού, χωρίς να αγνοεί τον κόσμο.
Αποτελεί σημαντικό στοιχείο η εκ μέρους του ιερέα μίμηση του Καλού Ποιμένα και η άμεση συνάφειά του με τον Ποιμενάρχη Χριστό.

Η ορθή διαποίμανση του ποιμνίου, που καθορίζει και το ρόλο του ιερέα, προϋποθέτει αυτοποίμανση του ποιμένα, δηλαδή ποίμανση του εαυτού του.

Ο κληρικός ανακαλύπτει με τις πράξεις του τον εαυτό του και ταυτόχρονα τον αποκαλύπτει. Εντοπίζει μέσα του και φανερώνει στοιχεία κρυμμένα, που δίνουν μια άλλη βαθύτυπη εικόνα της καρδιάς του, με τα προβλήματα, τα χαρίσματα, τα ταλέντα, τις προτιμήσεις, τις προσδοκίες του.
Έτσι προσφέρεται, αφουγκράζεται, νιώθει, συμπονεί, συμπαραστέκεται, συμπορεύεται.

Η θεοφιλής ιερατική διακονία απλώνεται σ΄ ένα πολύπτυχο ενεργημάτων, που η συμπεριφορά του ποιμένα σκιαγραφείται επακριβώς από το Γρηγόριο, Επίσκοπο Αλεξανδρείας: «Γίνου διδάσκαλος της Ορθοδοξίας ακριβής, πράος, ταπεινός, ελεήμων, πατέρας ορφανών, αδυνάμων υπερασπιστής, οδηγός των πλανημένων, ιατρός των αρρώστων, παρηγοριά των θλιβομένων και να θέλεις να βλέπεις τους πάντες να χαίρονται και να ευφραίνονται».
Είναι αδιάφορο στον κληρικό αν φαντάζει «καλός» ή «κακός», αλλά τον ενδιαφέρει να είναι αληθινός, χωρίς να δυναμιτίζει τη λεπτότητα των σχέσεων και την αγαπητική κοινωνία. Και να ενεργοποιεί τις δυνάμεις του για το καλό των άλλων.

...αλλά αυτά δεν ωφελούν την ψυχή....

  

Μερικοί μοχθούν σε όλη τους τη ζωή για να μάθουν τι υπάρχει στον ήλιο ή στη σελήνη ή κάτι παρόμοιο αλλά αυτά δεν ωφελούν την ψυχή. Εάν όμως μπορούσαμε να γνωρίσουμε τι υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, τότε θα βλέπαμε στην ψυχή του αγίου την Βασιλεία των Ουρανών, ενώ στην ψυχή του αμαρτωλού σκοτάδι και κόλαση. Και είναι ωφέλιμο να το ξέρουμε, γιατί θα είμαστε αιώνια είτε στην Βασιλεία είτε στην κόλαση.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

πηγή

Αυτό το χάλι, με Χριστός Ανέστη θα τελειώσει.

Οι μη κυβερνητικές αλωνίζουν. Σύνορα δεν υπάρχουν. Ο εποικισμός καλά κρατεί. Τα παιδιά μας φεύγουνε. Ανθρώπινες ψυχές στοιβάζονται λες και είναι ζώα από δήθεν ανθρωπιστές. Η Παιδεία σκόπιμα ξεφτιλίζεται. Η εθνική συνείδηση κατακρημνίζεται. Ό,τι θυμίζει Χριστό, ξεριζώνεται με λύσσα – ενίοτε και αντικαθίσταται-. Ό,τι περιουσία έχουμε, αντί πινακίου ξεπουλιέται.
Τα στελέχη της Εκκλησίας μας -τα περισσότερα- σιωπούν. Και όσα δεν σιωπούν διώκονται. Για πολιτικούς δεν έχω κάτι να πω, αστεία ανθρωπάκια.
Μια χώρα μπάχαλο. Ένα έθνος σε μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές του. Λίγο πριν το χαμό.
Πέσανε όλοι οι διάολοι επάνω μας, μαζί με τα πρακτοράκια τους για να μας φάνε…
Δόξα τω Θεώ.Δόξα τω Θεώ.
Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Όσο ακόμα προλαβαίνουν. Όσο ακόμα μπορούν.
Θάρρος.
Αυτό το χάλι, με Χριστός Ανέστη θα τελειώσει.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ο Γερμανός διοικητής και το θαύμα στην Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου

Ο βίος του Αγίου Σπυρίδωνος του Προσφοράρη ΕΔΩ

Όταν κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου οι Γερμανοί κατέλαβαν το Κίεβο, ο Γερμανός διοικητής της πόλης ήθελε να επισκεφτεί τα παγκοσμίου φήμης Σπήλαια της Λαύρας Κίεβο-Πέχερσκ. Για να γίνει αυτό, βρήκε έναν οδηγό - έναν μοναχό, πρώην κάτοικο αυτού του μοναστηριού.

Ο μοναχός προχώρησε με ένα αναμμένο κερί, ακολουθούμενος από Γερμανούς με φακούς. Ο επικεφαλής κρατούσε ένα περίστροφο στο χέρι του. Κοντά στην λειψανοθήκη του Αγίου Σπυρίδωνα του Προσφοράρη, ο οποίος εκοιμήθη πριν από 800 χρόνια, σταμάτησε και ρώτησε τι είναι όλα αυτά τα σώματα Ο μοναχός άρχισε να εξηγεί ότι αυτά είναι τα σώματα ανθρώπων, που ο Θεός για την άγια βιοτή τους τούς τίμησε με την αφθαρσια . Ο διοικητής με τη λαβή του περιστροφου άρχισε να χτυπάει το χέρι του Αγίου Σπυρίδωνα. Και τότε συνέβη το ανεξήγητο:

Ξηρό, σκοτεινό από τους αιώνες, το σημείο που χτυπήθηκε άρχισε να τρέχει αίμα(σημάδια που είναι ορατά και σήμερα στο χέρι του αγίου). Ο διοικητής έφυγε από τη σπηλιά με τρόμο και πίσω του ολόκληρο το επιτελείο του.

Την επόμενη μέρα, στο ραδιόφωνο της πόλης το γραφείο του γερμανικού διοικητή ανακοίνωσε ότι άνοιξε η Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου και όσοι το επιθυμούσαν θα μπορούσαν να εγκατασταθούν σε αυτό. Παρόμοιες ανακοινώσεις εμφανίστηκαν σε όλη την πόλη σε πυλώνες και περιφράξεις.

Από τη βιογραφία του Αγίου Κούκσα του Ομολογητή(+22 Οκτωβρίου 1964-ΕΔΩ)

Εκπληκτική συλλογή εικόνων του Αγίου Νικολάου!

http://www.icon-art.info/topic.php?lng=ru&top_id=79&mode=img

Ἱερὰ Μονὴ Καστρίτσας Ιωαννίνων

Ἡ Ἰερὰ Μονὴ Καστρίτσας εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ γνωστότερα καὶ σημαντικότερα μοναστήρια τῆς Ἠπείρου. Βρίσκεται στὸ λόφο τῆς Καστρίτσας, 12 περίπου χιλιόμετρα νοτιοανατολικὰ τῆς πόλεως τῶν Ἰωαννίνων, σὲ ὑψόμετρο 757μ. μὲ ἐξαιρετικὴ θέα στὴν πόλη καὶ τὴ λίμνη.

  Ὁ λόφος τῆς Καστρίτσας ἀποτελεῖ σημαντικὴ ἀρχαιολογικὴ θέση, καθὼς στοὺς δυτικοὺς πρόποδές του βρίσκεται τὸ ὁμώνυμο σπήλαιο, στὸ ὁποῖο μαρτυρεῖται ἀνθρώπινη δραστηριότητα ἀπὸ τὴν παλαιολιθικὴ ἐποχή. Ὁ χῶρος κατοικεῖται ἀπὸ τοὺς πρώτους ἱστορικοὺς χρόνους, ὅπως ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὰ λείψανα ἀρχαίας κλασικῆς ὁχυρωμένης ἀκρόπολης μὲ ἑλληνιστικὲς καὶ ὕστερες φάσεις ποὺ βρίσκονται στὴν κορυφὴ τοῦ λόφου καὶ ἡ ὁποία ταυτίζεται μὲ τὴν Τέκμωνα, τὴ δεύτερη μεγαλύτερη πόλη τῶν Μολοσσῶν. 

Μέσα στὴν ἀκρόπολη, σὲ πλάτωμα στὸ κεντρικὸ σημεῖο τοῦ λόφου καὶ πάνω σὲ τμῆμα τοῦ ἀρχαίου τείχους κτίστηκε τὸν 12ο αἰῶνα, ἡ Ἰερὰ Μονὴ Καστρίτσας, ἀφιερωμένη ἤδη ἀπὸ τὸ 14ο αἰῶνα στὴ Σύλληψη τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Σύμφωνα μὲ μία ἀνάγνωση σὲ δομικὴ ἐπιτοίχια χρονολογία, τὸ καθολικὸ χρονολογεῖται ἀπὸ τὸ 1196.

 Ἡ Ἱερὰ Μονὴ καταστράφηκε καὶ ἀναβίωσε πολλὲς φορὲς στὴ μακρόχρονη ἱστορία της. Τὸ παλαιὸ καθολικό της ἀποτελεῖ σπάνιο τύπο τετράκογχου σταυροειδοῦς ναοῦ μὲ ὀκταγωνικὸ τροῦλο καὶ μεταγενέστερο νάρθηκα. Στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ κυρίως ναοῦ σώζονται ἐνδιαφέροντα τοιχογραφικὰ σύνολα τοῦ 17ου αἰῶνα. Τὸ τέμπλο τοῦ ναοῦ εἶναι ξυλόγλυπτο, σπάνιας τέχνης, μὲ ἀξιόλογες δεσποτικὲς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου.

 Γραπτὲς πηγὲς ἀναφέρονται σὲ σημαντικοὺς σταθμοὺς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς της. Γιὰ παράδειγμα, τὸ ἔτος 1854 χρησιμοποιήθηκε ὡς στρατόπεδο τῶν Τούρκων, τὸ 1913 τῶν Ἑλλήνων, ἐνῷ τὸ 1916 ἔγινε ὀρφανοτροφεῖο. Ἀναβίωσε ὡς ἀνδρικὴ Μονὴ μέχρι τὸ 1932. Τὸ ἔτος αὐτὸ ὁ ἡγούμενός της Δωρόθεος καὶ ὁ ἀδελφός του Κων/νος δολόφονήθηκαν ἀπὸ ληστές.Ἔκτοτε τὸ μοναστήρι ἐρημώθηκε μέχρι τὸ 1972. Τὸ ἔτος αὐτὸ έγκαταστάθηκαν ἐκεῑ μοναχὲς ποὺ τὸ λειτουργοῦν μέχρι καὶ σήμερα, ὁπότε ἀπέκτησε τὴ σημερινή του αἴγλη ὡς γυναικεῖα Μονή.

 Σήμερα, ἐκτὸς άπὸ τὸ παλαιὸ καθολικὸ ὑπάρχει ἕνας μεγαλοπρεπὴς Ἱερὸς Ναὸς ἀφιερωμένος στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ὁ ὁποίος ἀνηγέρθη τὸ 1999. Ὑπάρχουν, ἐπίσης, μεγάλα νεωτερικὰ συγκροτήματα κελιῶν, ἐργαστηρίων, βιβλιοθήκης, ἐκθετηρίου ἱερατικῶν ἀμφίων, καθὼς καὶ τὸ παρεκκλήσι τῶν Νεομαρτύρων Ἁγίου Γεωργίου καὶ Ἁγίας Φιλοθέης, τὰ ὁποῖα περιβάλλονται μὲ ψηλὸ περίβολο.

πηγή

Γίνεσαι ένα με τους μαθητές, τον λαό, τον κόσμο που άκουσε τον Κύριο, όταν κι εσύ ακούς το:« Είπεν ο Κύριος…» ή «Τω καιρώ εκείνω»...

«Σοφία. Ορθοί ακούσωμεν του αγίου Ευαγγελίου»

 Όταν πρόκειται ν’ ακούσουμε κάτι σημαντικό, που αφορά τη ζωή μας, γινόμαστε όλο «αυτιά». Κανένας θόρυβος τότε δεν εμποδίζει την προσοχή. 

Το άκουσμα του Ευαγγελίου έρχεται από τα βάθη του ουρανού, όπου αποκαλύπτεται το «ετέρως ζειν». Δεν πρόκειται για γνώση του μυαλού, αλλά γνώση που καθορίζει την πορεία της ύπαρξης .
Δια του Ευαγγελικού αναγνώσματος γνωρίζεται ο Λόγος, όπως έζησε και δίδαξε είκοσι αιώνες πριν. Η κάθοδος στο χρόνο γίνεται άνοδος στη ζωή Του. Μια τέτοια εμπειρία αποκαλυπτική,χρειάζεται εγρήγορση, ένταση των ψυχοσωματικών δυνάμεων, ώστε να καρποφορήσει «καρπόν εκατονταπλασίονα».

 Ωστόσο, δεν είναι τ’ αυτιά που ακούνε, ούτε τα μάτια που βλέπουν. Η καρδία ανοίγει για να χωρέσει τον Λόγον που «σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν».
 Τότε τα λόγια του Ευαγγελίου ακούγονται, κατανοούνται, βιώνονται. Γίνεσαι ένα με τους μαθητές, τον λαό, τον κόσμο που άκουσε τον Κύριο, όταν κι εσύ ακούς το:« Είπεν ο Κύριος…» ή «Τω καιρώ εκείνω» ή το «πορεύου και ποίει ομοίως». 

Από το βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος – Μετόχι Ι. Μονής Μαχαιρά. 

isagiastriados.com

Σοφία, Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη…

 Μεγάλο πράγμα η Σοφία σε έναν άνθρωπο. Να ξέρει πότε να μιλήσει. Να ξέρει τι να πει. Να ξέρει τι να κάνει. Να έχει διάκριση. Να ξέρει πως να φερθεί στους διπλανούς του. Να ξέρει πότε πρέπει να αγωνιστεί, να ξέρει και πότε να αποχωρήσει. Να ξέρει πως να πορευθεί μες στη ζωή. Να ξέρει από που έρχεται να ξέρει και που πηγαίνει.

 Μεγάλο πράγμα η Πίστη σε έναν άνθρωπο. Να μένει ακλόνητος όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά. Να μένει σταθερός στις πιο μεγάλες δυσκολίες. Κόντρα στο ρεύμα, κόντρα σε συστήματα, κόντρα σε νέες εποχές, ακόμα και μόνος εναντίον όλων.

 Μεγάλο πράγμα η Ελπίδα σε έναν άνθρωπο. Να μην απογοητεύεται όταν όλα μοιάζουν τελειωμένα. Να μην επιτρέπει στον εαυτό του να παραιτηθεί και ας είναι πεσμένος κάτω. Με το βλέμμα στην Ανάσταση να ανεβαίνει στο σταυρό. Μεγάλο πράγμα η Ελπίδα.

Μα υπάρχει κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Και απ’ τη Σοφία, και απ’ την Πίστη και απ’ την Ελπίδα πιο σπουδαίο…
Και αυτό είναι η Αγάπη.

Μπορεί η Σοφία να χαθεί.
Μπορεί η Πίστη να αχρηστέψει.
Μπορεί η Ελπίδα να μην έχει πλέον λόγο ύπαρξης.
Η Αγάπη όμως είναι που θα μείνει στον αιώνα…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc

Κυριακή Α¨Λουκά-Γιατί οι άνθρωποι μας προκαλούν λύπη;

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Ἕκρινα δέ ἐμαυτῷ τοῦτο, τό μή πάλιν ἐν λύπῃ ἐλθεῖν πρός ὑμᾶς. Εἰ γάρ ἐγώ λυπῶ ὑμᾶς, καί τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με εἰ μή ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ;... ᾯ δέ τι χαρίζεσθε, καί ἐγώ. Καί γάρ ἐγώ εἴ τι κεχάρισμαι ᾧ κεχάρισμαι, δι’ ὑμᾶς ἐν προσώπῳ Χριστοῦ, ἵνα μή πλεονεκτηθῶμεν ὑπό τοῦ σατανᾶ. Οὐ γάρ αὐτοῦ τά νοήματα ἀγνοοῦμεν» (Β’ Κορ. 2, 1-2 και 10-11)

«Γι’ αυτό έκρινα σωστό να μη σας φέρω λύπη, όταν θα έρθω ξανά κοντά σας. Γιατί αν εγώ σας προκαλώ λύπη, τότε θα πρέπει να παίρνω χαρά από κείνους που στενοχωρώ... Σε όποιον εσείς συγχωρείτε κάτι, συγχωρώ κι εγώ. Γιατί κι εγώ, ό,τι έχω συγχωρήσει-αν υπήρχε κάτι να συγχωρήσω-το έκανα για χάρη σας ενώπιον του Χριστού. Έτσι, δε θα βγει κερδισμένος από μας ο σατανάς. Γνωρίζουμε καλά τις επιδιώξεις του».

  Σύνηθες φαινόμενο στις ανθρώπινες σχέσεις είναι η λύπη. Δεν μιλούμε για λύπη που πηγάζει από την φυσική μας φθορά, την αρρώστια, τον πόνο, τον θάνατο. Συνειδητά ή ασυνείδητα πράξεις, συμπεριφορές, χαρακτήρες γεννούν συναισθήματα λύπης, άλλοτε επιφανειακής, άλλοτε βαθιάς στις καρδιές μας. Συνήθως η λύπη έρχεται όταν ο άλλος δεν συμμερίζεται τις επιδιώξεις, τις ιδέες, τον τρόπο που θέλουμε να προχωρήσουμε στην ζωή. Διότι η λύπη έχει να κάνει με τους ανθρώπους που αγαπούμε και νοιαζόμαστε γι’ αυτούς. Αυτοί που δεν μας ενδιαφέρουν, ακόμη κι αν μας στενοχωρήσουν για κάτι, δεν ανοίγουν τον δρόμο ώστε η λύπη να εισχωρήσει στην καρδιά μας, να κρατήσει. Λύπη υπάρχει όπου υπάρχει αγάπη ή όπου θα θέλαμε να υπάρχει αγάπη.

  Λύπη υπάρχει και όπου υπάρχει ματαιωμένο συμφέρον. Είναι λεπτή στην ψυχή η σύνδεση του συμφέροντος με την αγάπη. Αγαπούμε αυτούς που, εκτός από την ανταπόδοση της αγάπης, εξυπηρετούν και τα συμφέροντά μας. Κατά βάθος, συχνά το συμφέρον βαφτίζεται αγάπη και απαίτηση από τον άλλον, με αποτέλεσμα να έρχεται έντονη η λύπη. Είναι δύσκολο στα ανθρώπινα να βρούμε αγάπη ανιδιοτελή. Έχουμε όμως την ιδέα ότι εμείς αγαπούμε έτσι και περιμένουμε ανταπόδοση και γι’ αυτό πικραινόμαστε. Κάθε ίχνος όμως προσδοκίας από την αγάπη, δείχνει ότι η ανιδιοτέλεια δεν έχει κατορθωθεί. Γι’ αυτό και η λύπη.

  Στην εκκλησιαστική ζωή οι ανθρώπινες σχέσεις δεν διαφέρουν από τους άλλους χώρους. Μολονότι η αγάπη είναι η κυρίαρχη εντολή, μολονότι το πρότυπο του Θεανθρώπου Χριστού είναι ακριβώς το πρότυπο της ανιδιοτελούς αγάπης, οι μικρότητες των καρδιών μας, οι ατέλειές μας, γεννούν λύπες. Παραπικρασμούς. Λογισμούς εις βάρος των άλλων. Ένα αίσθημα αυτοδικαίωσης. Εγώ αγαπώ, γιατί

Ο κόρφος της Παναγίας

Έλεγε ένας Μοναχός για την Παναγία:

«Όσο κάμπτεσαι από τις θλίψεις άλλο τόσο κάμπτει τα χέρια της η Παναγία και σε αγκαλιάζει.
Η αγκαλιά της Παναγίας μοιάζει σαν ουράνιος θόλος που περιμαζώνει στον κόρφο της όλα τα σύμπαντα!
Πού αλλού τόσο ΑΠΟΔΟΧΗ και ΚΑΤΑΦΥΓΗ όσο στον μητρικό κόρφο της Θεοτόκου;

π.Διον.Ταμπάκης

Η αμαρτία είναι το ακριβότερο προϊόν παγκοσμίως…

 

Η αμαρτία είναι το ακριβότερο προϊόν παγκοσμίως, που πωλείται από τον σατανά με αντίκρυσμα την ψυχή του ανθρώπου. Το προϊόν του, την αμαρτία, την ζαχαρώνει, την καμουφλάρει, ώστε να ελκύει και να κεντάει τον άνθρωπο και να γίνεται ποθητή σε όλους τους ανθρώπους…

~ ~ ~

 Η αμαρτία δεν είναι απλώς ένα καψίλιο που μας παίρνει την πρόσκαιρη ζωή, αλλά μας χαλάει την αιωνιότητα, γιατί μας κόβει κάθε σχέση με τον Θεό. Και όμως παρ’ όλα αυτά, άνθρωπε, όταν σου μιλά ο διάβολος για την αμαρτία και σε υποβάλλει στην διαφθορά και πάσης φύσεως αμαρτία, τον ακολουθείς με χέρια και με πόδια. Οι περισσότεροι άνθρωποι, έχουν τον διάβολο, ως τον καλύτερο φίλο τους, αλλά ουσιαστικά είναι η καταστροφή και η απώλεια της ψυχής τους. Που είναι η λογική μας; που είναι η ανωτερότητά μας; που είναι η επιτυχία μας;

~ ~ ~

  Πως κάθεσαι άνθρωπε και μαθαίνεις όλες τις λεπτομέρειες για τις αμαρτίες και όλες τις κακίες του κόσμου και δεν ενδιαφέρεσαι για να μάθεις πως θα σωθείς; Μόνος σου πηγαίνεις στην αμαρτία και μόνος σου θα πας στον Χριστό. Γιατί πολλοί περιμένουν, ο Χριστός να πάει σε αυτούς, χωρίς αυτοί να κάνουν τίποτα.

~ ~ ~

Πολλοί γύρισαν στον Χριστό, χωρίς να διώξουν τίποτα από τα παλιά. Απλά πρόσθεσαν και τον Χριστό στην ζωή τους. Τι λογής μετάνοια είναι αυτή; Και νομίζουν ότι έγιναν Χριστιανοί.

~ ~ ~

Ο άνθρωπος αμαρτάνει με τρεις τρόπους: Με τα λόγια, με τις πράξεις και με τους λογισμούς του.

~ ~ ~

Ας μετανοούμε, ας επιστρέφουμε στον Χριστό και εξομολογούμεθα τις αμαρτίες μας πριν είναι πολύ αργά, διότι δεν γνωρίζουμε τι επιφυλάσσει ο Κύριος στην ανθρωπότητα και την Ελλάδα.

~ ~ ~

Η Μετάνοια, η εξομολόγηση εις Ορθόδοξο ιερέα και η Θεία Κοινωνία Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι τα σωτήρια μέσα αποκτήσεως ενδύματος γάμου και όλα αυτά είναι ΔΩΡΕΑΝ.
Η λέξη δε, Δωρεάν, ενέχει και προϋποθέτει το αναπολόγητο εν ημέρα κρίσεως.

Από το βιβλίο: «480 δυναμικά πνευματικά εφόδια σωτηρίας (Δημ. Παναγόπουλου)

πηγή

Θαυμαστές παρουσίες του Αγίου Νικολάου

Ο άγιος Νικόλαος, το ευλογημένο όνομα τού οποίου φέρω, αποδεικνύεται και προστάτης τής δικής μου οικογενείας. Γι' αυτό δύο μαρτυρίες θα αναφέρω εδώ, μία τής γιαγιάς μου και μία τής μητέρας μου:

 Η γιαγιά μου Θεοδότη Σεκερτζόγλου γεννήθηκε στην Ισπάρτα τής Μικράς Ασίας και έμεινε εκεί ως την ανταλλαγή πληθυσμών το 1922, όταν ήλθε εδώ στην Ελλάδα ως πρόσφυγας. Συχνά λοιπόν, μεταξύ άλλων θαυμάτων αγίων που είχε βιώσει στην πατρίδα της, διηγόταν πώς όταν ήταν μικρή, μια μέρα που έπαιζε κοντά στον τοπικό Ορθόδοξο Ναό, είδε να ανοίγει ο ουρανός πάνω από τον Ναό, και να εμφανίζεται ο άγιος Νικόλαος, όπως τον έβλεπε στις άγιες εικόνες. Έτρεξε και φώναξε τη μητέρα της, η οποία μέχρι να πάει εκεί, το όραμα είχε τελειώσει.

  Δεκαετίες αργότερα, η Στυλιανή Μαυρομάγουλου, μητέρα τού γράφοντος και κόρη τής προαναφερθείσας Θεοδότης, κάπου στη δεκαετία τού 1950, βρισκόταν στο κρεβάτι με nευρική aνορεξία, αποστεωμένη και ετοιμοθάνατη, αδυνατώντας να φάει οτιδήποτε για τρεις μήνες. Και ζούσε μόνο από το χαμομήλι που τής έβαζε η μητέρα της στο έντερο ως υποκλυσμό, επειδή αγράμματη όπως ήταν η γιαγιά μου, δεν μπορούσε να καταλάβει ότι αφού δεν έτρωγε η κόρη της, δεν ήταν δυνατόν και να ενεργηθεί! Αυτό όμως αποδείχθηκε σωτήριο για τη μητέρα μου και τη συντήρησε χωρίς καθόλου τροφή για τρεις μήνες.

  Κάποια μέρα, και καθώς η μητέρα μου για πρώτη φορά ένιωσε πως πλησιάζει το τέλος της, και αισθάνθηκε μέσα της "να σβήνει", και μη αντέχοντας αυτό το αίσθημα, παραδόθηκε στον θάνατο με τη σκέψη:

 "Δεν αντέχω άλλο, ας πεθάνω να ησυχάσω". Και τότε ξαφνικά είδε να φεύγει ο τοίχος από μπροστά της, και έβλεπε αντί για τον τοίχο, τον ουρανό. Και από τον ουρανό είδε να κατεβαίνει ένας Ιερέας με τα λειτουργικά του ενδύματα προς το μέρος της, στο πρόσωπο τού οποίου αργότερα αναγνώρισε τον άγιο Νικόλαο.

 Η μητέρα μου είχε παρασυρθεί από μικρή σε ακραία Προτεσταντική αίρεση, και δεν πίστευε ούτε στους αγίους ούτε στα θαύματα. Γι' αυτό βλέποντας παπά θεώρησε ότι έβλεπε "τον διάβολο", αδυνατώντας να καταλάβει ότι ο άγιος Νικόλαος εκείνη τη στιγμή τη θεράπευε. Γι' αυτό από μέσα της προσευχήθηκε τρεις φορές με τα λόγια τού Χριστού όταν τον επισκέφθηκε ο διάβολος στην έρημο: "Πίσω μου Σατανά, Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και Αυτόν θέλεις λατρεύσει". Ήδη όμως το όραμα έφθανε στο τέλος του, και έσβησε από μπροστά της, και είδε πάλι τον τοίχο τού δωματίου.

 Μόλις η μητέρα της μπήκε στο δωμάτιο σε λίγο, αδύναμα τής ψιθύρισε στο αυτί: "πεινάω!" και για πρώτη φορά μετά από τρεις μήνες μπόρεσε να φάει ξανά, και σε λίγες ημέρες δυνάμωσε και σηκώθηκε. 

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «Εν τη γεννήσει την παρθενία εφύλαξας»

 Την εικόνα της Παναγίας «Εν τη γεννήσει την παρθενία εφύλαξας»,την έφερε στο μοναστήρι Νικολάε-Πεσκόβσκ της Μόσχας,ο έμπορος Αλέξιος Γρηγορίεβιτς Μοκέεβ.Περίπου το 1780,ο Αλέξιος έγινε μοναχός σε αυτό το μοναστήρι και δώρησε όλη την περιουσία του. Κράτησε μόνο την εικόνα της Παναγίας στο κελί του.

Μετά την κοίμησή του,ο ηγούμενος Μακάριος,βλέποντας ότι η εικόνα δεν ήταν μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας(ήταν ελαιογραφία σε πανί),την τοποθέτησε πάνω από την δυτική είσοδο του παρεκκλησίου του Αγίου Μεθοδίου,το οποίο δεν βρισκόνταν μακριά από το μοναστήρι

 Το 1827 όμως,ο στρατιωτικός Πλάτων Οσίποβιτς Σαμπάσεβ,πέρασε κάποια νύχτα έξω από το παρεκκλήσι και είδε την εικόνα να εκπέμπει φως,Μία άλλη φορά απαλλάχθηκε από έναν πειρασμό,όταν είδε την εικόνα στον ύπνο του,να λάμπει ανάμεσα στα σύννεφα πάνω από το παρεκκλήσι του Αγίου Μεθοδίου,και να λέει:«Εαν θέλεις να απαλλαγείς από τον πειρασμό,προσευχήσου σε αυτήν την εικόνα»,όπως και έγινε.

Ο Πλάτων γνωστοποίησε στον ηγούμενο αυτά τα θαύματα και εκείνος την μετέφερε στον ναό του Κυριακού της μονής.Θέλοντας οι μοναχοί να ντύσουν την εικόνα με ασήμι,την έβγαλαν από το ξύλο και κάτω από το πανί ανακάλυψαν μια πανέμοφη εικόνα της Παναγίας σε αγιογραφημένη σε ξύλο.

Υπάρχουν μαρτυρίες για πολλές θαυμαστές παρεμβάσεις της εικόνας αυτής.Το πιο γνωστό θαύμα είναι αυτό που έγινε το 1848,όταν μία επιδημία χολέρας εξαπλώθηκε στην περιοχή,και όσοι προσευχήθηκαν μπροστά στην εικόνα έγιναν καλά.

Ανήκει στον εικονογραφικό τύπο της Οδηγήτριας και μοιάζει με την εικόνα της Παναγίας την «Εκ πάντων μακαριζόμενη»(εδώ) και την εικόνα της Παναγίας «του Όρους του συννέφου.(εδώ)
Η εικόνα τιμάται στις 17 Οκτωβρίου

π.Γεώργιος Κονισπολιάτης

proskynitis.blogspot.

Όταν διαβάζεις ή ακούς την Αγία Γραφή, να αφήνεις στην άκρη κάθε δική σου γνώμη και άποψη...

 

 Πιό εύκολα θα μπορέσει ο άνθρωπος να αδειάσει όλη την θάλασσα σε ένα μικρό κύπελλο, παρά να φθάσει και να εξιχνιάσει όλη την Σοφία του Θεού. 
 Γι' αυτό λοιπόν, όταν διαβάζεις ή ακούς την Αγία Γραφή, να αφήνεις στην άκρη κάθε δική σου γνώμη και άποψη και να υπακούεις στον Λόγο και στο Θέλημα Εκείνου που σου μιλάει μέσω της Αγίας Γραφής. Και να παρακαλείς τον Χριστό να σε συνετίζει, να σου φωτίζει τον νου και να σου δίνει πόθο βαθύ να μελετάς την Αγία Γραφή και να εκτελείς όλα όσα λέγει.

Άγιος Ιννοκέντιος Μητροπολίτης Μόσχας.

Η κάθοδος της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας στη Μεσσήνη – Το προσωπικό βίωμα μιας λιτανείας 25 χιλιομέτρων σε 6 ώρες!

Μεγάλωσα μέσα σε μια φτωχή οικογένεια με τα νάματα της χριστιανικής Ορθόδοξου πίστεως και με την παιδική προσμονή του ερχομού των μεγάλων εορτών της χριστιανοσύνης όπως τα Χριστούγεννα, το Άγιο Πάσχα, το Πάσχα του καλοκαιριού το Δεκαπενταύγουστο που ήταν για έμενα αλλά και για την οικογένεια μου βασικοί σταθμοί ανάπαυλας και προσευχής από τον συνεχή κοπιαστικό μόχθο της αγροτικής και κτηνοτροφικής ζωής της υπαίθρου.
Όλοι εμείς που είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε μέσα στην καρδιά του ελαιόφυτου δυτικού μεσσηνιακού κάμπου, που αρδεύεται εδώ και αιώνες από τον ποταμό Πάμισο σκεπαζόμαστε και προστατευόμαστε από την Παναγία τη Βουλκανιώτισσα, η παρουσία της οποίας είναι βίωμα στη ζωή μας, αναφορά και ιδιαίτερο θησαύρισμα μας. Καύχημα όλων των Μεσσηνίων η Ιερά Μονή του Βουλκάνου που δεσπόζει στο Όρος Ιθώμη. Σε αυτή φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας.

Ένα ξεχωριστό και θαυμαστό κομμάτι στη ζωή μας ήταν η κάθοδος της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας στην όμορφη πόλη της Μεσσήνης (που οι Μεσσηνιοι την ξέρουν με την παλαιότερη ονομασία «Νησί»). Η κάθοδος, η αρχή της οποίας ιστορικά χάνεται στα βάθη των αιώνων, πραγματοποιείται το βράδυ της 19ης προς την 20η Σεπτεμβρίου κάθε έτους. Η εικόνα, σε ανάμνηση ενός θαύματος της Παναγίας που έσωσε τους κατοίκους της Μεσσήνης αλλά και της γύρω περιοχής από την φοβερή αρρώστια της χολέρας που είχαν μεταφέρει Αγαρηνοί πειρατές, ξεκινά από την Ιερά Μονή Βουλκάνου και διανύει μια απόσταση 25 χιλιομέτρων.
Πέρσι, για άλλη μια φορά, αξιώθηκα να ζήσω τη θαυμαστή κάθοδο της Παναγίας μας. Δεν είναι μόνο το θαύμα που σε συγκλονίζει σαν ιστορικό γεγονός, η ανάμνηση της πρώτης καθόδου, αλλά και το θαύμα το οποίο συντελείται ακόμη και σήμερα για να διαβεβαιώσει και τον κάθε δύσπιστο ότι η χάρη του Θεού δεν χάθηκε από τον κόσμο.

Στη σύγχρονη εποχή, στην εποχή της πλήρους μηχανοποίησης, είναι ζήτημα αν ο σύγχρονος άνθρωπος περπατάει όλη την ημέρα εκατό μέτρα. Στη λιτανεία της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών: πλήθος νέων, σε αντίθεση με τα λεγόμενα κάποιων, οι οποίοι θέλουν τους νέους μακρυά από την Εκκλησία, γέροντες και γερόντισσες που στην πλειοψηφία τους είναι κουρασμένοι άρρωστοι και αδύναμοι από την σκληρή αγροτική ζωή της υπαίθρου, μανάδες με μικρά παιδιά στα καρότσια και άνθρωποι κουρασμένοι από το μόχθο της καθημερινότητας, περπατούν με ένα κεράκι στα χεριά επί έξι ώρες διανύοντας τα 25 χιλιόμετρα της απόστασης από την Ιερά Μονή του Βουλκάνου ως την Πόλη της Μεσσήνης, ψέλνοντας αδιάκοπα ύμνους μέσα στην νύχτα, με μοναδικό στήριγμα, εφόδιο και βοηθό την πίστη στη μητέρα όλου του κόσμου, την Παναγία μας.

Η διαδρομή που είναι μεγάλη και κουραστική αλλά όμορφη και κατανυκτική

Η «Αρχή» που αποφασίζει το τέλος μας

Μήπως απαγορεύεται να αναφέρουμε το θρήσκευμα των επαναστατών του 1821; Είναι προσωπικό τους δεδομένο η πίστη τους στον Χριστό;

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Ο Κώστας Σημίτης των Ιμίων έκανε πολλά στη χώρα. Μεταξύ αυτών και η Αρχή Προστασία Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ).

Αυτή η «Αρχή», με τη βοήθεια της οποίας μπορεί να επέλθει το τέλος της χώρας, «αποφάσισε» ότι δεν πρέπει να αναγράφεται ούτε το θρήσκευμα ούτε η ιθαγένεια στα στοιχεία που τηρούνται στο σχολείο και στους τίτλους και στα πιστοποιητικά σπουδών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, καθώς και στο πληροφοριακό σύστημα «myschool».

Και αφού το αποφάσισε η Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (είναι αυτή που είχε... αποφασίσει να καταργηθεί και η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες), το κράτος θα συμμορφωθεί!

Το υπουργείο Παιδείας με υπουργό τη Νίκη Κεραμέως θα δρομολογήσει, λένε, τη θεσμοθέτηση ρυθμίσεων ώστε να μην έχουμε ιδέα από πού κρατάει η σκούφια και σε ποιον Θεό πιστεύουν τα παιδιά που βρίσκονται στα ελληνικά σχολεία.

Μια πρώτη απορία: οι μουσουλμανόπαιδες που απολαμβάνουν προνομιακής μεταχείρισης στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πώς θα αποδεικνύουν ότι είναι μουσουλμανόπαιδες; Μήπως πρέπει να καταργηθούν οι ευνοϊκές για αυτούς ρυθμίσεις;

Ωστόσο, το βασικό θέμα δεν είναι ο αριθμός των μουσουλμάνων που εισάγονται με ευνοϊκά για εκείνους κριτήρια, αλλά η διαμόρφωση μιας κατάστασης στην κοινωνία όπου οι έννοιες και οι αξίες του έθνους και της πίστης στον Θεό έχουν υποχωρήσει τόσο πολύ ώστε εντάσσονται σταδιακά στην κατηγορία των... ταμπού για τα οποία δεν μιλάει κανείς και δεν πρέπει να μιλάει κανείς.
Το κράτος, που είναι ελληνικό, η λειτουργία του οποίου πληρώνεται από τους Eλληνες, η ίδρυσή του επιτεύχθηκε με τη θυσία εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και η συνέχιση της ύπαρξής του κατορθώθηκε με το χύσιμο ποταμών ελληνικού αίματος, θα πρέπει να υποκύψει στο κέλευσμα μιας «Αρχής», η οποία θέλει να είμαστε... διακριτικοί με το ποιος υπάρχει και δεν υπάρχει εντός της επικράτειας και τι φρονεί αυτός ο κάποιος...

Η μόνη χαρμόσυνη είδηση που μπορεί να μαθευτεί αναφορικά με αυτή την «Αρχή» είναι το κλείσιμό της.

πηγή

Κύριε,μη χρονίσεις!

Φωνὴ ζωηρῆς ἐπικλήσεως πρὸς τὸν Θεό. Φωνὴ καρδιᾶς συντετριμμένης καὶ ταπεινωμένης μέχρι κάτω στὴ γῆ, στὸ χῶμα. Φωνὴ ἱκεσίας θερμῆς, ἀπὸ τὰ τρίσβαθα ψυχῆς ὀδυνωμένης.

 Ψυχῆς ποὺ ἀπ’ ὅλους καὶ ὅλα εἰσέπραξε τὴν ἀπόρριψη. Οἱ θλίψεις καὶ δοκιμασίες τῆς ζωῆς σὰν κύματα ἀλλεπάλληλα τὴ βύθισαν στὸ πέλαγος τῆς ἀπογνώσεως, καὶ ἄλλη πιὰ βοήθεια δὲν ἔχει νὰ ἀναμένει ἀπὸ πουθενὰ παρὰ μόνο ἀπὸ Ἐκεῖνον. 

Ψυχῆς ποὺ ἀνατείνεται ὁρμητικὰ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ μὲ πόθο ἰσχυρὸ καὶ ἀπαντοχὴ τελεία καρφώνει τὸ βλέμμα της ἐπάνω του.

 Ψυχῆς ποὺ βοᾶ, κραυγάζει πρὸς τὸν Θεό!
–Κύριε, μὴν ἀργήσεις...

Σὰν τὴ φωνὴ νεαρῆς κόρης πρὸς τὸν σύζυγο ποὺ ξενιτεύεται, σὰν τὴ φωνὴ παιδιῶν πρὸς τὸν πατέρα ποὺ μπαρκάρει, σὰν τὴ φωνὴ ἀσθενοῦς πρὸς τὸ γιατρὸ ποὺ φεύγει ἀπὸ κοντά του, ἔτσι ἡ φωνὴ τοῦ Ψαλμωδοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ μαζί της καὶ ὅλες ἀνὰ τοὺς αἰῶνες οἱ φωνὲς ἐκείνων ποὺ Τὸν ἀναζητοῦν: τὸν Πατέρα, τὸν Νυμφίο, τὸν Ἰατρό. Ἐκεῖνον! 

Καὶ τὰ μάτια τους ἐκεῖ,κολλημένα, ἀκίνητα, ἀπαρασάλευτα.
Χωρὶς νὰ γυρνοῦν πουθενὰ ἀλλοῦ.
Χωρὶς νὰ δέχονται καμιὰ ἄλλη παράκληση. 

Χωρὶς νὰ τοὺς ἐνδιαφέρει τίποτε ἄλλο. Μόνον αὐτό, πότε θὰ ξανάρθει ὁ Κύριος. Πότε πάλι θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ. Πότε θά ’ρθεῖ, γιὰ νὰ Τὸν νιώσουν κοντά τους, νὰ αἰσθανθοῦν τὴν παρουσία του δίπλα τους, νὰ παρηγορηθεῖ ἡ καρδιά τους ἀπὸ τὸ