Πόσα ‘’λαχταριστά μήλα’’δεν έφαγε λαίμαργα ο εγωισμός μας...

 

Αύριο Κυριακή μνήμη της εξορίας των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο….
Πόσα ‘’λαχταριστά μήλα’’δεν έφαγε λαίμαργα ο εγωισμός μας φαρμακώνοντας
(σαν το μήλο της κακιάς μάγισσας) σχέσεις μας τόσο ζωντανές….
 Μην ακούς του δελεαστικούς ψιθύρους κανενός ‘’φιδιού’’…..
Σιώπησε λίγο την ζωή σου κι αφουγκράσου την φωνή Του μέσα σου….
 Μια φωνή τόσο καθάρια,τόσο γλυκιά,που σου φωνάζει:Σ’ αγαπώ«γιατί είσαι ωραία(ψυχή)…γιατί είσαι Εσύ(Εικόνα Θεού)»!
 Τι άλλο θες;Τι άλλο γυρεύεις;Ναι χάθηκε ένα Παράδεισος,μα αν θες ανθεί με την Χάρη του Θεού Καινός(Νέος) Παράδεισος,και μέσα σου,και γύρω σου στον κόσμο όλο!

π.Ιωάννης Παπαδημητρίου

«Ευσχημόνως περιπατήσωμεν»(ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΙΝΗΣ)

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μή κώμαις καί μέθαις, μή κοίταις καί ἀσελγείαις, μή ἔριδι καί ζήλῳ» (Ρωμ. 13, 13)
«Η διαγωγή μας ας είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη και ακόλαστη ζωή, οι φιλονικίες και οι φθόνοι».

 Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι μία ευλογημένη περίοδος και ανασύνταξης των πνευματικών μας δυνάμεων και αυτογνωσίας και θετικής πορείας. 

 Δεν μιλούμε για την «θετική ενέργεια» που ο κόσμος σήμερα, επηρεασμένος από θρησκευτικές ιδέες της Ανατολής, αποδέχεται. Μιλάμε για τον άνθρωπο που έχει αποφασίσει να λέει ΝΑΙ στον Θεό και τον συνάνθρωπο, ΝΑΙ στην αγάπη, ΝΑΙ σε μία πορεία που βλέπει την ζωή με χαρά και αισιοδοξία, που βγάζει ό,τι καλό από μέσα και το μοιράζεται με τους άλλους. Αυτός ο τρόπος ζωής συνδυάζεται με την νηστεία, η οποία για την πίστη είναι χαροποιός. Δεν είναι μόνο η αλλαγή διατροφής. Είναι η επιλογή ότι κάνοντας υπακοή στην Εκκλησία ζούμε την οδό της χαράς, διότι έχουμε σημείο αναφοράς, την πίστη, διότι διαπλέουμε ένα πέλαγος στο οποίο το λιμάνι είναι η Ανάσταση, ακόμη κι αν οι φουρτούνες είναι πολλές.
 Στο ξεκίνημα όμως αυτής της πορείας, η Εκκλησία διά του Αποστόλου Παύλου, μας προτρέπει να δούμε τόσο εντός μας όσο και στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, το ήθος που μας διακρίνει. Ζητά από μας να περπατούμε «ευσχημόνως». Ως άλλοι «ευσχήμονες» Ιωσήφ, χωρίς θόρυβο, παρόντες την κρίσιμη ώρα όταν οι άλλοι φοβούνται και κρύβονται, με σεμνότητα και σταθερότητα, να είμαστε έτοιμοι να ζητήσουμε τον Χριστό. Προϋπόθεση το να αφήσουμε πίσω ό,τι μας χωρίζει από την αγάπη Του.
«Ευσχημόνως περιπατήσωμεν». Να αφήσουμε πίσω τα φαγοπότια και τα

Παρέβησαν ὁ Ἀδάμ και ἡ Εύα την προσταγήν τοῦ Θεοῦ, και ἐξωρίσθησαν ἀπό τον παράδεισον.

Παρέβησαν ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα τὴν προσταγὴν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐξωρίσθησαν ἀπὸ τὸν παράδεισον.
Τώρα τί κάμνομεν, χριστιανοί μου, ἡμεῖς; Ζητήσατε νὰ μάθετε, ὅτι εἰς τοὺς πέντε καὶ ἥμισυ χιλιάδες χρόνους ὅλοι ὅσοι ἀπέθνησκον ἐπήγαινον εἰς τὴν κόλασιν.
Εὐσπλαχνίσθη ὁ Κύριος τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων καὶ ἦλθε καὶ ἔγινεν ἄνθρωπος τέλειος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἀπὸ τὰ καθαρώτατα αἵματα τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, καὶ μᾶς ἔβγαλεν ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ διαβόλου.
Ζητήσατε νὰ μάθετε, ὅτι Κυριακὴν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου· Κυριακὴν ἡμέραν ἐγεννήθη ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς ἔδειξε τὴν Ἁγίαν Πίστιν, τὸ ἅγιον Βάπτισμα, τὰ Ἄχραντα Μυστήρια· ὑβρίσθη, ἐδάρθη, ἐσταυρώθη κατὰ τὸ ἀνθρώπινον· ἀνέστη τὴν τρίτην ἡμέραν, ἐπῆγε εἰς τὴν κόλασιν, ἔβγαλε τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔαν καὶ τὸ γένος του· ἔγινε χαρὰ εἰς τὸν οὐρανόν, εἰς τὸν ἅδην καὶ εἰς ὅλον τὸν κόσμον· φαρμάκι καὶ σπαθὶ δίστομον εἰς τοὺς Ἑβραίους καὶ εἰς τὸν διάβολον· ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἐκάθησε ἐκ δεξιῶν του Πατρός, νὰ συμβασιλεύη αἰωνίως, νὰ προσκυνῆται καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους.
Ζητήσατε νὰ μάθετε, πῶς σήμερον, αὔριον περιμένομεν τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Εἶσθε φρόνιμοι καὶ γνωστικοί· καταλάβατε καὶ μόνοι σᾶς τὸ καλὸν καὶ κάμνετέ το.

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΌΣ

πηγή

«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΜΟΛΥΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΒΙΑ»

 

Ο Δημήτριος Παναγόπουλος (1916-1982), ένας θεοφώτιστος λαϊκός ιεροκήρυκας, κήρυττε ακόμα και στο νοσοκομείο «Σωτηρία» στο οποίο πολλοί δεν πλησίαζαν καν υπό το φόβο των μικροβίων και της φυματίωσης. 

Στο νοσοκομείο τον ακολουθούσε ο ιερέας π. Δημήτρης Παπαντώνης ο οποίος εξομολογούσε τους αρρώστους από φυματίωση και τελούσε την Θεία Λειτουργία.

Μια ημέρα ένας γιατρός ο οποίος παρακολουθούσε τις ομιλίες αρκετά προβληματισμένος, πλησίασε τον ιεροκήρυκα και του λέει:
– Κύριε Παναγόπουλε, ο ιερέας είναι αδύνατον να καταλύει το περιεχόμενο του Αγίου ποτηριού. Με αυτό κοινωνούν τόσοι άρρωστοι και ασθενείς, και όπως γνωρίζουμε το μικρόβιο της φυματίωσης μεταδίδεται με το σάλιο. Τι κάνει λοιπόν ο ιερέας το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου που περισσεύει; Το χύνει στο χωνευτήρι; Αυτό όμως δεν είναι μεγάλη αμαρτία;
– «Αυτό το πράγμα δεν γίνεται ποτέ» απάντησε ο ιεροκήρυκας.
«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΜΟΛΥΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΒΙΑ».
Επίσης από τα άχραντα Μυστήρια δεν υπάρχει κανένας απολύτως κίνδυνος μόλυνσης από μικρόβια και ασθένειες.
Ο γιατρός παρόλαυτα δεν μπορούσε να πιστέψει. Τότε ήταν που τον προέτρεψαν να παρακολουθήσει την επόμενη Θεία Λειτουργία. Τον προέτρεψαν επίσης στο τέλος να κάτσει κάπου ώστε να μπορεί να βλέπει τις κινήσεις του ιερέα κατή την ώρα της καταλύσεως. Τελικά, έτσι και έγινε.
Ο γιατρός είδε με τα μάτια του το λειτουργό να καταλύει το περιεχόμενο του Άγιου ποτηριού. Επίσης τον είδε με τα μάτια του μάλιστα να ρίχνει νάμα 2-3 φορές, έτσι ώστε να μην μείνει ούτε ίχνος από το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου από το κύπελλο της Θείας Κοινωνίας.
Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα ο γιατρός όχι απλώς μόνο πίστευε αλλά επίσης εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε μαζί με τους αρρώστους και τους ασθενείς.

Δεν αρκούν μόνο τα καλά έργα

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Μεταξύ των ανθρώπων που ζουν γύρω μας υπάρχουν και αυτοί που δεν πιστεύουν στον Θεό και όμως κάνουν πολλά καλά έργα.

Συχνά ακούω την έξης ερώτηση: «Αυτό δεν είναι αρκετό, δεν θα σωθούν αυτοί οι άνθρωποι με τα καλά τους έργα»; Πρέπει οπωσδήποτε να δώσω την απάντηση.

Όχι, δεν θα σωθούν μόνο με τα καλά έργα. Γιατί δεν θά σωθούν; Γιατί έτσι είπε ό Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, όταν «επηρώτησε… νομικός, πειράζων αυτόν και λέγων: »διδάσκαλε, ποια εντολή μεγάλη εν τω νόμω;» ό δέ Ιησούς έφη αυτώ: »αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου…, αύτη εστί πρώτη και μεγάλη εντολή, δευτέρα δε όμοια αύτη, αγαπήσεις τον πλησίον σου ώς σεαυτόν»» (Μτ. 22, 35-39).

 Αν η πίστη στον Θεό και η αγάπη προς Αυτόν είναι η πρώτη και η σπουδαιότερη εντολή του νόμου, αν η δεύτερη εντολή για την αγάπη προς τον πλησίον πηγάζει απ’ αυτή την πρώτη, και αν η αγάπη προς τον πλησίον παίρνει την δύναμη της από την αγάπη προς τον Θεό, τότε αυτό σημαίνει, ότι για να σωθεί κανείς πρέπει με όλη την καρδιά του να αγαπήσει τον Θεό, διότι αυτή είναι η πρώτη και η σπουδαιότερη εντολή του νόμου.

Τι σημαίνει σωτηρία; Το να σωθεί κανείς σημαίνει να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, να μπει στην Βασιλεία του Θεού και να γίνει κοινωνός αυτής της Βασιλείας! Τι είναι η Βασιλεία του Θεού και τι είναι η αιώνια ζωή;

Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός είπε στους Εβραίους έναν πολύ θαυμαστό λόγο, ότι όλοι πρέπει να τρώνε τον Επουράνιο ‘Άρτο και ότι ό Επουράνιος αυτός ‘Άρτος είναι η Σάρκα του, την οποία Αυτός δίνει για την σωτηρία του κόσμου και

Μου φέρνεις μία σακούλα σκουπίδια, τις αμαρτίες σου,την ζυγίζω και σου δίνω σε βάρος το αντίστοιχο χρυσάφι!

Λίγα λόγια από δικές μου εμπειρίες στην εξομολόγηση.
Την πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια πού πήγα για εξομολόγηση μού είπε ο πνευματικός.
-Ξέρεις τι είναι ή εξομολόγηση; 
-Όχι ακριβώς απάντησα.
-Μού φέρνεις μία σακούλα σκουπίδια, τις αμαρτίες σου,την ζυγίζω και σου δίνω σε βάρος το αντίστοιχο χρυσάφι!

Από τότε το λέω και προσπαθώ, εάν είναι δυνατόν, όλοι να πάνε για εξομολόγηση!

Aggelos Aggelokostopoulos

Η μυστική πράκτορας και ο καλόγερος

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από τη ζωή του κριτικού τέχνης και αρχιμανδρίτη π. Αρσένιου Στρελτσώφ (1894-1970), πολιτικού κρατούμενου και σύγχρονου αγίου της ρωσικής γης. Περιλαμβάνεται στο Ο π. Αρσένιος, 2 – μαρτυρίες, έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός 2004, σελ. 184-196.

«Το χρόνο εκείνο ζούσε εξόριστος σ’ ένα μικρό συνοικισμό του σιβηριανού βορρά, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Έμενε στο σπίτι της Μάρθας Αντρέγιεβνα, μιας καλής και έμπιστης γυναίκας.
Την 1η Αυγούστου, ημέρα της «προόδου του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού», ήρθε κρυφά στη Μόσχα. Τον ερχομό του στην πρωτεύουσα γνώριζαν εφτά μονάχα άτομα.
[…] Τινάχτηκε. Κάποιος χτυπούσε συνθηματικά: ένα παρατεταμένο κουδούνισμα, τρία στιγμιαία, ένα παρατεταμένο, ένα στιγμιαίο.
“Ποιος να ήρθε;” αναρωτήθηκε. “Δεν περιμένω κανένα σήμερα. Τι συμβαίνει άραγε;”.
Το συνθηματικό κουδούνισμα ακούστηκε πάλι επίμονο και απαιτητικό. Ανήσυχος προχώρησε ώς την πόρτα.
“Γνωστός θα είναι για να χτυπάει έτσι. Κάτι έγινε, φαίνεται. Δεν αποκλείεται να έστειλε τηλεγράφημα η Μάρθα Αντρέγιεβνα”.Έκανε το σταυρό του και άνοιξε.

 Μια άγνωστη γυναίκα έσπρωξε την πόρτα με το πόδι και όρμησε φουριόζικα μέσα, σχεδόν τσαλαπατώντας τον. Έκλεισε γρήγορα και στάθηκε μπροστά του με μάτια ορθάνοιχτα από την ταραχή στο χέρι της κρατούσε ένα χαρτί με σφραγίδες και υπογραφές.
– Είμαι όργανο της δημόσιας ασφάλειας! Να και η βεβαίωση, κοιτάξτε… Σας παρακολουθώ από την πρώτη μέρα που ήρθατε εδώ. Τη μέρα μόνο, γιατί τη νύχτα σας παρακολουθούν άλλοι.
“Κύριε Ιησού χριστέ, Υπεραγία Θεοτόκε, βοηθήστε!” προσευχήθηκε νοερά ο π. Αρσένιος, καθώς αστραπιαία σκεφτόταν ότι στο τραπέζι είχε απλωμένα ένα σωρό γράμματα, διευθύνσεις, επιβαρυντικά στοιχεία για φίλους και συνεργάτες…
“Όλα χάθηκαν. Μεγάλο κακό θα γίνει. Θα πιάσουν πολλούς. Αλίμονο, Παναγία μου!…”.
– Καταλάβατε, νομίζω. Είμαι επιφορτισμένη με την παρακολούθησή σας. Αλλά να… Με βρήκε μια συμφορά. Η κόρη μου αρρώστησε και… Πριν από λίγο τηλεφώνησα στο σπίτι. Ο πυρετός έφτασε στους 40ο. Ο λαιμός της έχει πρηστεί εσωτερικά τόσο πολύ, ώστε δεν μπορεί ν’ αναπνεύσει. Έχει μελανιάσει, πνίγεται,

Μαυρίζει η ψυχή μας γιατί δεν έχουμε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού....

 Πριν λίγους μήνες βρέθηκα σε ένα αγιορείτικο μοναστήρι και μαζευτήκαμε στο αρχονταρίκι να κεραστούμε για την γιορτή του ηγουμένου της Μονής.
 Μεταξύ άλλων κυριάρχησαν οι πληροφορίες από το ίντερνετ για τα γενόμενα στον κόσμο, για τα σατανικά σχέδια των μασόνων, των πολιτικών, των οικονομολόγων, του Πάπα, του…, του…, του…

 Μια μαυρίλα.
Δίπλα μου καθόταν ένας γέρος μοναχός ο οποίος άκουγε με προσοχή χωρίς να ταραχθεί, ενώ έβλεπε κανείς στα πρόσωπα των παρευρισκομένων μια κατήφεια, και ψιθύρισε τρεις φορές:

 «Και πού είναι ο Θεός, και πού είναι ο Θεός;»

Μαυρίζει η ψυχή μας γιατί δεν έχουμε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού....

Ιερομόναχος Μακάριος -Μαρουδάς

πηγή

Εάν κάποιος σε λύπησε ή σε πρόσβαλε ή σε αδίκησε...

Δημήτριος Παναγόπουλος

Αν θυμηθεί κανείς ποτέ αυτόν που τον λύπησε ή τον πρόσβαλε ή τον αδίκησε ή του έκανε ένα οποιοδήποτε άλλο κακό, οφείλει να τον θυμηθεί και να τον θεωρήσει ως γιατρό της ψυχής του και εκ βάθους ψυχής να προσεύχεται γι’ αυτόν.
Αν όμως κάνει σκέψεις εναντίον του, πρέπει να γνωρίζει ότι κάνει κακό εναντίον της ίδιας της ψυχής του, όπως οι δαίμονες.
 Μάλλον δε, γίνεται ο ίδιος στον εαυτό του δαίμονας και εχθρός, διότι δεν επιθυμεί να απαλλαγεί από την κακία, αλλά θέλει να υποφέρει από ασθένεια αθεράπευτη. Διότι, αν δεν ήταν πραγματικά άρρωστος, δεν θα σκεφτόταν άσχημα για εκείνον που τον λύπησε ή ζημίωσε και ο οποίος στάλθηκε σε αυτόν από τον Χριστό ως γιατρός και με την ύβρη ή τη ζημία που του προξένησε τον ωφέλησε, διότι έτσι φανερώθηκε το πάθος που κρυβόταν μέσα του.

 Αν πράγματι επιθυμεί να θεραπευθεί, οφείλει να τον θεωρεί ως ευεργέτη και να δέχεται οτιδήποτε του κάνει αυτός, ως φάρμακο ιαματικό που του στέλνει ο Χριστός, και να ευχαριστεί για όλα αυτά, αν και προς το παρόν του δημιουργούν πικρία και πόνο. Διότι ο ασθενής ουδέποτε δέχεται ευχαρίστως την εγχείρηση ή την καυτηρίαση ή το να πιει καθαρτικά φάρμακα, αλλά και με αηδία τα σκέφτεται. Όταν όμως πείσει τον εαυτό του ότι χωρίς αυτά είναι αδύνατο να απαλλαγεί από την ασθένεια, εγκαταλείπει τον εαυτό του στον γιατρό, γνωρίζοντας ότι με μικρή αηδία θα απαλλαγεί από πολυχρόνια ασθένεια.

 Καυτήρας του Ιησού είναι εκείνος που σου προξενεί ζημίες και ύβρεις, αλλά σε

«Μην αφήσεις τη χώρα σου να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων, χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα και χωρίς ταυτότητα...»

«Μην αφήσεις τη χώρα σου να χάσει το χαρακτήρα της και να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων, χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα και χωρίς ταυτότητα. Μέσα σ' αυτή τη μάζα κινδυνεύεις να γίνεις ένα νούμερο, ένας αριθμός, να χάσεις την ελευθερία της προσωπικότητάς σου».

+Αρχιεπ. Χριστόδουλος

Ὁ π. Ἱερώνυμος ὁ Ἡσυχαστής τῆς Αἴγινας και ἡ ἀποφυγή τῶν ἐπαίνων

Ὁ π. Ἱερώνυμος ὁ Ἡσυχαστὴς τῆς Αἴγινας

 Ὁ π. Βασίλειος (ἔτσι λεγόταν προτοῦ καρεῖ μεγαλόσχημος μοναχός) ἔφτασε στὴν Πόλη, πῆρε τὴν εὐλογία τοῦ πατριάρχη Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄ καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ γράμμα τοῦ Μητροπολίτη Προκοπίου. Στὴ συνέχεια ξεκίνησε νὰ προσκυνήσει καὶ νὰ προσευχηθεῖ σ` ὅλα τὰ ἱερὰ προσκυνήματα. Πῆγε στὴν Ἁγία Σοφία, στὸ ἁγίασμα τῆς Βλαχέρνας καὶ τοῦ Μπαλουκλῆ, προσκύνησε τὰ λείψανα τῆς ἁγίας Εὐφημίας, ἐπισκέφτηκε τὴ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, τὴ Μονὴ τῆς Χώρας, τὴν Παμμακάριστο, τὴν Μονὴ τοῦ Στουδίου. Ἡ ψυχὴ του εὐφραινόταν. Δοξολογοῦσε τὸ Θεὸ καὶ σκεφτόταν ὅτι ἐδῶ, σ` αὐτὸν τὸν τόπο τὸν ἅγιο, ὅπου ὑπάρχουν τόσες ἐκκλησίες, τόσοι ἱεράρχες, ἡ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολὴ κ.ἅ., θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει ἔντονη πνευματικὴ ζωή. Ἂν στὴν πατρίδα μου, ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν γνώριζαν γράμματα, δὲν ἤξεραν καλὰ καλὰ τὰ ἑλληνικὰ καὶ δὲν εἶχαν πατερικὰ βιβλία νὰ διαβάσουν, ὑπῆρχε κάποια πνευματικὴ κατάσταση, ἐδῶ, ὁ π. Βασίλειος πίστευε πὼς θὰ βρεῖ ἁγίους πνευματικούς, ἀπ` τοὺς ὁποίους θὰ μάθαινε ὅσα ὁ ἴδιος ἀγνοοῦσε.
 Ρωτοῦσε καὶ ὅπου ἄκουγε ὅτι ὑπάρχει κάποιος καλὸς πνευματικός, ἔτρεχε κοντά τοῦ. Γρήγορα ὅμως ἀπογοητευόταν. «Ὅπου καὶ νὰ πῆγα, ἄνθρωπον σὰν τὸν Μισαὴλ δὲν βρῆκα», μᾶς ἔλεγε. (Ὁ Μισαὴλ ἦταν ἕνας λαϊκὸς στὸ χωριό του, ἄνθρωπος πολὺ πνευματικὸς καὶ κατηχητής). Πολλοί, ὅταν τὸν ἄκουγαν νὰ ρωτάει γιὰ κατανυκτική, καρδιακὴ προσευχή, ἄρχιζαν νὰ τὸν βλέπουν παράξενα, σὰν νὰ...ήτᾶν πλανεμένος.

Ὁ π. Βασίλειος στενοχωρήθηκε πολὺ μ` αὐτὴν τὴν ἔλλειψη ἔμπειρων πνευματικῶν ὁδηγῶν. Κι ἐπειδὴ δὲν εἶχε ποὺ νὰ ἐξομολογηθεῖ τὸν πόνο του, κάθισε κι ἔγραψε ἕνα γράμμα στὸν Μισαήλ. Τοῦ διηγήθηκε ὅλα τὰ θαυμαστὰ ποὺ εἶδε καὶ προσκύνησε στὴν Πόλη καὶ τοῦ διεκτραγωδοῦσε τὴν πνευματική της φτώχεια. «Ὅπου κι ἂν ἔψαξα, ἄνθρωπον σὰν κι ἐσένα δὲν εὗρον διὰ νὰ μὲ ὠφελήσει πνευματικῶς», τοῦ ἔγραφε, ἀνάμεσα στ` ἄλλα.

 Ὅσα δὲν κατάφεραν νὰ τὸν ὠφελήσουν οἱ πνευματικοί τῆς Πόλης, τὰ κατόρθωσε μία αὐστηρὴ ἀπάντηση ποὺ ἔλαβε ἀπ` τὸν Μισαήλ. Ἀφοῦ ξεκινοῦσε τὸ γράμμα του μὲ λόγια εὐγενικὰ καὶ ζεστά, γιὰ νὰ τὸν παρηγορήσει στὶς θλίψεις του, κατέληγε: «… Σύ, τέκνον μου, ἐπεχείρησες νὰ μὲ κρημνίσεις εἰς τὸν βυθὸν τῆς κολάσεως. Ἐὰν πάλιν μου γράψεις ὅτι ἄνθρωπον ὡς ἐμὲ δὲν εὖρες, ξανὰ δὲν σοῦ γράφω, μηδὲ προσευχήν σου κάμνω καὶ τὴν μνήμην σου θέλω ἐξαλείψει ἀπὸ τὸν νοῦν μου καὶ τὴν καρδίαν μου… Ἀλλὰ ἐγὼ ἔστησα ἐνώπιόν μου ὅλες τὶς ἁμαρτίες μου καὶ δὲν ἐσαλεύθην». «Τί ἄνθρωποι ἦταν αὐτοί! μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας. Ἕναν λόγον τοῦ εἴπα καί διὰ νὰ μὴν πειραχθεῖ ἐνεθυμήθη ὅλες του τὶς ἁμαρτίες. Ποῦ σήμερον τέτοιοι ἄνθρωποι! Ἂν δὲν τοὺς πεῖς λόγον ἐπαινετικόν, σὲ τὸν γυρεύουν. Τέρπονται κι εὐφραίνονται εἰς τοὺς ἐπαίνους».

Ὁ π. Βασίλειος κατάλαβε τὸ νόημα τῆς ἀπάντησης τοῦ Μισαὴλ καὶ σ` ὅλη του τὴν ζωὴ προσπάθησε μὲ κάθε θυσία νὰ ἀποφύγει τοὺς ἐπαίνους.

πηγή

Μόνο ο ψυχικά αλλοτριωμένος ελληνισμός είναι ευάλωτος...

''Παράσταση ψυχών απόντων''

Χρήστος Μποκόρος. ''Παράσταση ψυχών απόντων''

facebook

«Πάντα τόν χρόνον, ἡ νηστεία ὠφέλιμός ἐστι...»

 Δευτέρα της Τυρινής

«Πάντα τόν χρόνον, ἡ νηστεία ὠφέλιμός ἐστι, τοῖς αἱρουμένοις καί ποιοῦσιν αὐτήν· οὔτε γάρ ἐπήρεια δαιμόνων, κατατολμᾶ τοῦ νηστεύοντος, ἀλλά καί οἱ φύλακες τῆς ζωῆς ἡμῶν Ἄγγελοι, φιλοπονώτερον παραμένουσι τοῖς διά νηστείας ἡμῖν κεκαθαρμένοις». (Ἰδιόμελον, ἦχος γ΄, ἀπό τά ἀπόστιχα τῶν Αἴνων)

(Γιά ὅλον τον χρόνο ἡ νηστεία εἶναι ὠφέλιμη, σ’ ἐκείνους πού τήν ἐπιλέγουν καί τήν πραγματοποιοῦν. Γιατί οὔτε οἱ δαίμονες τολμοῦν νά ἐπηρεάσουν ἀρνητικά αὐτόν πού νηστεύει, ἀλλά καί οἱ φύλακες τῆς ζωῆς μας Ἄγγελοι παραμένουν μέ μεγαλύτερη διάθεση καί φροντίδα κοντά σέ μᾶς πού ἔχουμε καθαριστεῖ μέ τή νηστεία).

 Ἡ Ἐκκλησία μας διά τοῦ ὑμνογράφου της, μᾶς τονίζει τήν ἀληθινή διάσταση τῆς νηστείας: ὄχι τόσο τήν περιστασιακή, δηλαδή αὐτήν πού ξεκινᾶ στίς συγκεκριμένες περιόδους τῆς νηστείας, ὅπως τώρα πού πλησιάζουμε τήν ἁγία Σαρακοστή - ἤδη ὅμως καί ἡ ἑβδομάδα τῆς Τυρινῆς ὅπως λέγεται καί πού διερχόμαστε σηματοδοτεῖ τή μικρή ἀπαρχή ὡς ἀποχή τοῦ κρέατος -, ἀλλά αὐτήν πού κανονικά ἀναφέρεται σέ ὁλόκληρη τή ζωή μας, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς καταλύσιμες ἤ ὄχι ἡμέρες. 
  Πρόκειται ὡς γνωστόν γιά τήν ἀσκητική, ὅπως τήν ἔχουν χαρακτηρίσει (π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν) νηστεία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἐπιλογή τοῦ συνεποῦς χριστιανοῦ σέ ὅλη τή ζωή του, μέ τήν ἔννοια ὅτι ἐγκρατεύεται κυρίως ἀπό πλευρᾶς ποσότητας - ἐκεῖ πού κατεξοχήν φανερώνεται ἡ νηστεία. 
 Ἡ παντοτινή αὐτή ἐγκράτεια, σημειώνει ὁ ὑμνογράφος, εἶναι ὠφέλιμη πνευματικά, γιατί ὄχι μόνον δέν τολμοῦν οἱ δαίμονες νά ἐπηρεάσουν τόν νηστεύοντα ἔτσι, (παρά μόνον μέ ἕναν ἐξωτερικό τρόπο πού τελικῶς τόν βοηθάει παιδαγωγικά), ἀλλά καί οἱ φύλακες ἄγγελοι, σέ ὅσους τηροῦν τήν ἐγκράτεια αὐτή, τούς προσεγγίζουν μέ μεγαλύτερη θετική διάθεση, ὄχι γιατί δέν τήν ἔχουν πάντοτε ἀπό μόνοι τους τήν καλή διάθεση, ἀλλά γιατί οἱ πιστοί πού ἐγκρατεύονται τούς ἀφήνουν χῶρο προκειμένου νά βρίσκονται δίπλα τους ὡς βοηθοί ἀνά πᾶσα στιγμή.
 Εἶναι αὐτονόητο βεβαίως ὅτι μιλᾶμε γιά τή νηστεία ἐκείνη, ἡ ὁποία δέν ἐξαντλεῖται μόνο στήν ἀποχή - ποσοτικά καί ποιοτικά - τῶν τροφῶν, ἀλλά ἔχει ἀναγωγικό χαρακτήρα: γίνεται μέσον καθαρισμοῦ τῶν παθῶν τῆς ψυχῆς, γιατί ἀποσκοπεῖ στη βίωση τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις….

Μας λένε οι πιστοί «Αχ πάτερ μου, εγώ δεν πάω στην Εκκλησία ! Πάω μόνο σε ξωκλήσια και ανάβω ένα κεράκι. Δεν μπορώ που μπαίνω μέσα στον Ναό και βλέπουν τι φοράω και με κουτσομπολεύουν».
 Απάντηση: Να έρχεστε στην Εκκλησία για τον Χριστό και όχι για τα βλέμματα. Να γίνετε Αγία ώστε αντί να βλέπουνε τι φόρεμα φοράτε να βλέπουν το φωτοστέφανο της Αγιότητάς σας, ώστε να παραδειγματιστούν και αυτές και να θεραπευτούν.
 Δεν φταίει η κουτσομπόλα που σε κοιτάει, φταις εσύ που δίνεις σημασία. Γιατί αν σε ενδιέφερε πραγματικά ο Χριστός δεν θα έμπαινες καν στην διαδικασία να σε ενοχλούν τέτοιες συμπεριφορές. Καμία μάνα δεν εγκαταλείπει το παιδί της ακόμα και αν το κοροϊδεύουν , είναι περήφανη για αυτό. Μην περιμένουμε να μπαίνουμε στο Ναό και να μας πετάνε ροδοπέταλα. Δεν ερχόμαστε στην εκκλησία να δείξουμε κάτι, για εύσημα ή μετάλλια, αλλά να αφήσουμε τον Χριστό να μας μιλήσει στην σιωπή μας. 
Αρχή μετανοίας είναι να ακούσω έστω αυτό που θέλει να μου πει ο Χριστός, να έρθω στην Εκκλησία και να διαλυθώ μπροστά Του. Όταν πάμε καλεσμένοι σε ένα τραπέζι , δεν μας ενδιαφέρουν τι λένε οι καλεσμένοι, μας ενδιαφέρει να τιμήσουμε τον οικοδεσπότη. Για τους καλεσμένους, ευθύνη έχει ο οικοδεσπότης όχι εμείς.
Εδώ η γνωστή ρήση βρίσκει γόνιμο έδαφος :«Η αγάπη βρίσκει τον τρόπο , η αδιαφορία βρίσκει πάντα μια δικαιολογία».
Αν μας ενδιαφέρει πραγματικά ο Χριστός και η σωτηρία, ακόμα και το μαρτύριο μοιάζει με νανούρισμα. Ενώ αν δεν μας ενδιαφέρει ο Χριστός , ένα βλέμμα ή το κουτσομπολιό μοιάζει με σταύρωση.
Είπαμε, δεν φταίει ο ήλιος , φταίει που έχω κλειστό το παράθυρο και δυστυχώς κατηγορώ τον ήλιο γιατί δεν μπαίνει.
Μην κατηγορείς λοιπόν, την έρημο που είναι νεκρή απλά πήγαινε και φύτεψε ένα λουλούδι.""

π.Σπυρίδων Σκουτής

Ό,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο,σαν θησαυρό να το φυλάξεις

Ό,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο

Σαν θησαυρό να το φυλάξεις

Τους λογισμούς, τους πόθους σου άλλαξε,

Μα αυτό ποτέ να μην αλλάξεις.

Όποτε της ζωής τα ψεύτικα

κι άσχημα σφίγγουν την καρδιά σου,

μες σ’ ό,τι φύλαξες παιδιάτικο

θα βρίσκεις την παρηγοριά σου.

Κι όταν χλωμοφυλλιάσει η όψη σου

Και στα μαλλιά σου πέσουν χιόνια,

Μόνο ό,τι φύλαξες παιδιάτικο

Θα μείνει απείραχτο απ’ τα χρόνια.

Γ. Δροσίνης

"ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΕΡΙΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ “(Αγ.Νεκταρίου)

Άπό τά Άπαντα τού Άγίου Νεκταρίου..Τόμος Γ´

Ό Άγιος Νεκτάριος,τίς έλεύθερες ώρες του,ίδίως στή Ριζάρειο Σχολή,σχεδίαζε Σταυρούς καί έγραφε έπ´ αύτών είτε άγιογραφικά χωρία είτε στίχους

Ό Σταυρός του Κυρίου ήταν ή παρηγορία καί ένίσχυσή του.
Συνήθιζε νά λέει "ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΕΡΙΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ “

Ή γραφή στούς Σταυρούς είναι τού Άγίου Νεκταρίου.

facebook

Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο...

  Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο,που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι,ακόμη και στο κρεβάτι,ακόμη και μέσα σε μια βάρκα,ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες,ακόμη κι αν έχει αποφορτιστεί κάθε μπαταρία και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα,μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής ή να παρατηθεί ανοιγμένο στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος.
 Μπαίνει στην τσέπη,φθείρεται,καταγράφει την ένταση,την επιμονή ή το ρυθμό των αναγνώσεών μας και μας υπενθυμίζει(αν φαίνεται πολύ καινούργιο ή άκοπο)ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη.

Ουμπέρτο Έκο

Η Δευτέρα Παρουσία, τοιχογραφία του 14ου αιώνα στο Brindisi (Ιταλία).

Η Δευτέρα Παρουσία, τοιχογραφία του 14ου αιώνα στο Brindisi (Ιταλία).

facebook

Οἱ νεκροί δεν εἶναι στους τάφους, ἀλλά μέσα στη Θεία Λειτουργία …

Ἀπόσπασμα ἀπὸ κήρυγμα τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ τελέσθηκε στὴν ἱερὰ μονὴ Παναγίας τοῦ Ἄρακος τῆς κοινότητος Λαγουδερῶν, τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφέρειας Μόρφου (8.9.2017).

....καὶ τὸ ἔτσι πολλὰ μετανοίας νὰ ἔχετε καὶ ἐσείς καὶ ἐγώ καὶ ὁ κόσμος ὅλος, ὁ ὁποῖος πάσχει καὶ ὑποφέρει καὶ ἀπὸ πολλαπλᾶ προβλήματα ὅπου γῆς.
Δύο πράγματα σήμερα μὲ συγκίνησαν πάρα πολὺ καὶ θέλω νὰ τὰ μοιρασθῶ μαζί σας, διότι ἡ Λειτουργία δὲν εἶναι προσωπική ὑπόθεση οὔτε τοῦ Ἐπισκόπου, οὔτε τοῦ παπᾶ, οὔτε τοῦ ψάλτῃ. Ἡ Λειτουργία εἶναι ὑπόθεση ὅλων μας, εἶναι ἔργο τοῦ λαοῦ ἡ Θεῖα Λειτουργία. Τό πρῶτον, ποὺ μὲ συγκίνησε πατέρες μου καὶ ἀδελφοί μου εἶναι,.....ὅταν τὸ πρωί στὸν ὄρθρον ἐχρειάστηκε νὰ μνημονεύσωμεν τὰ ὀνόματα, τὰ ὁποῖα μοῦ δίνει ὁ κόσμος στὰ διάφορα χωριά, ποῦ πηγαίνω ἢ σ᾿αὐτούς ποὺ ἔρχονται νὰ ἐξομολογηθούν ἢ μᾶς παίρνουν τηλέφωνο καὶ ἀπὸ μακρινές χῶρες ἀκόμα καὶ μᾶς στέλνουν ἐνήμεροι προσευχηθῆτε γιὰ τὸν τάδε ἔχει ἀσθένεια, ὁ ἄλλος χωρίζει, ὁ ἄλλος ἔχει προβλήματα ψυχιατρικά ἢ μνημόνευσε τοὺς κεκοιμημένους μας, ἔχασα τὸ παιδὶ μου, ἔχασα τόν ἄνδρα μου, τὸν σύζυγό μου, τὸν ἄνθρωπόν μου. Ἄρα ἀντιλαμβάνεσθε, μαζεύονται ὀνόματα πολλὰ - πάρα πολλὰ.
 Ὁ Ἐπίσκοπος τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας δὲν ἔχει χρόνο νὰ μνημονεύσει ὀνόματα πολλά, ὁ παπᾶς ἔχει χρόνο μέσα στο ἱερό καὶ μάλιστα πολύ νωρίς ὁ παπᾶς, πρίν ἔρθετε ἐσεῖς εἰς την Λειτουργία, πολλαῖς φορές πρίν ἔρθουν οἱ ψάλτες κάνει πρόθεση ἐκεῖ ἀριστερά, τὴν γωνιά τὴν μικρή, καὶ μνημονεύει ὀνόματα πολλά. Ἐκεί τελεῖται ἔνα μεγάλο μυστήριο.
Ὅσες ψυχαῖς ἔχουν ἀνάγκη, ἀνάλογα μὲ τὴν ἀνάγκη που ἔχουν, ὁ Θεός τούς βοηθᾶ. Ἐάν ἔχουν ἀνάγκη ὑγείας, τούς στέλνει ὑγεία, ἐάν ἔχουν ἀνάγκη ὑπομονῆς, τούς στέλνει ὑπομονή, ἐάν ἔχουν ἀνάγκη φωτισμοῦ, τούς στέλνει φώτιση. Ἐάν εἶναι κεκοιμημένοι νεκροί, ἀνάλογα με τό ποῦ εὑρίσκονται τώρα στὴν ἄλλη ζωή τήν αἰώνιον, τούς ἐνισχύει. Δηλαδή, ἐάν κάποιος εἶναι δίκαιος ἄνθρωπος καὶ ξαφνικά πέθανε καὶ δεν πρόλαβε νὰ ὁλοκληρώσει τήν μετάνοιά τοῦ καὶ βρισκόταν ἀκόμα στο στάδιο, πού καθαριζόταν ἡ ψυχή του, ἀλλά ἔμειναν κάποια ἁμαρτήματα, εἴτε ἀνεξομολόγητα εἴτε καὶ ἀμετανόητα, ὁ Θεός μέσα στήν μεγάλη τοῦ φιλανθρωπία δεν τὸν στέλνει στήν κόλαση, τὸν στέλνει σέ τέτοιον στάδιον, καθότι, ἐν τῇ βασιλεία τοῦ πατρός μοῦ, λέει, πολλαί μοναί εἰσίν, καὶ ἐκεῖ συνεχίζει τήν κάθαρσιν τὸ ἴδιο τὸ ἅγιον Πνεῦμα, μέχρι νὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει τὸ ἄκτιστον φῶς του τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐάν εἶναι κάποιος, ὁ ὁποῖος ἦταν πιό προσεκτικός καὶ ἦταν στὸ στάδιον τοῦ φωτισμοῦ, τοῦ δίνει περισσότερο φῶς, ἐάν κάποιος εἶναι Ἅγιος, ὁ Ἅγιος θὰ ἁγιασθῇ τῷ ἔτει, ἁγιάζεται ἔτη περισσότερο.
Ἄρα λοιπόν, ὅλοι μας ζωντανοί καὶ κεκοιμημένοι, εἴμαστε τὸ ἕνα σῶμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, πού σέ κάθε Λειτουργία μαζευόμεθα, ἀρκῇ ἐμεῖς νὰ ἔχουμεν μνήμη. Σκεφθῆτε δηλαδή, ὅλος αὐτός ὁ κόσμος, πού μᾶς στέλνει τά μνημονοχάρτια του, ἐμεῖς νὰ ἀδιαφορήσουμε οἱ παππάδες ή νὰ τὸν μνημονεύσουμε μια φορά καὶ νὰ ποῦμε στά κυπριακά ’’κανήν’’. Αὐτό δέν εἶναι ἀγάπη. Αὐτό δέν εἶναι ἐκκλησία. Γι᾿αὐτό καὶ ἐγώ, ὅταν εἴδα τά πολλά ὀνόματα ἔκανα ἔνα μικρό τσαντάκι, τά ἔβαλα μέσα καὶ ἀνάθεσα στόν ὁδηγό μου καὶ τοῦ λέω:

Ψυχοσάββατο! Μια επικοινωνία που κρατά αιώνες...

Γράφει η Μάρω Σιδέρη

 Από την εποχή της Περσεφόνης το στάρι και το ρόδι ενώνονται για να συμβολίσουν το παιχνίδι θανάτου και ζωής για τον Έλληνα: 
Από τη μια το σιτάρι ο καρπός της γης, σύμβολο της ζωής που για να γεννηθεί "θάβεται" σε μια μήτρα. Από την άλλη το ρόδι, σύμβολο ενός "γλυκού" θανάτου, ο καρπός του Άδη (με ρόδι τάισε την Περσεφόνη ο Πλούτωνας για να τη δέσει μαζί του). Και τα δυο μαζί ενωμένα, σιτάρι και ρόδι, φτιάχνουν από παλιά μια επικοινωνία που κρατά αιώνες:
  Ψυχοσάββατο σήμερα και οι άνθρωποί μας που είναι κάπου αλλού, δέχονται την αγάπη και τις προσευχές μας, όλων μαζί. Αν ο Παράδεισος είναι μια παρέα, το Ψυχοσάββατο ενώνει κι εμάς σε μια παρέα: μην κλαίς μόνος σου, έλα να γίνουμε παρεάκι κι όλοι μαζί να κεράσουμε την εκεί συντροφιά με καρπούς του δικού της παρελθόντος και του δικού μας μέλλοντος... 
 Γιατί αν το καλοσκεφτείς αυτό είναι το ψυχοσάββατο: η ένωση του παρελθόντος και του μέλλοντος στο παρόν... και η ένωση αυτή γίνεται με φωτιά (η φλόγα του κεριού, σύμβολο των ψυχών που βγαίνουν ζωντανοί και φωτεινοί μέσα από το θάνατο του κέρινού τους σώματος) και με καρπούς: το σιτάρι, το ρόδι, κι όχι μόνο: ζάχαρη για να είναι το ταξίδι τους γλυκό και για να γλυκάνει ο δικός μας πόνος... Μαιντανό, για να είναι καταπράσινα τα λιβάδια όπου περπατούν και

ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ...

Όταν κάποιος πεθάνει,δεν κλαίμε στην πραγματικότητα γι’ αυτόν. Αυτός είναι η αφορμή.
Για εμάς κλαίμε.Γιατί με το χωρισμό αυτό,εμείς πονέσαμε πολύ.
Διότι έμεινα μόνος.Διότι μου λείπει.Διότι είχα όνειρα που τώρα ακυρώνονται.
Σχέδια που αναγκαστικά ναυαγούν.
Προσκολλήσεις που τώρα απότομα σαν έμπλαστρα στην πλάτη με κόπο ξεκολλούν και φέρνουν στης ψυχής το σώμα οδύνη αφόρητη.

Άλλωστε οι φράσεις είναι δηλωτικές και μαρτυρούν το αληθινό που γίνεται
πίσω απ’ τα δάκρυα:Τι θα κάνω τώρα εγώ χωρίς εσένα!Δεν με λυπήθηκες καθόλου εμένα!Γιατί μου το ‘κανες αυτό!Γιατί μ’ αφήνεις μοναχό!Γύρνα, σε θέλω!Δεν μπορώ!

Γι’ αυτό κι όσοι απ’ την απέναντι όχθη πάλι ήρθαν σ’ ονείρατα και οράματα
και μίλησαν,είπαν να τους αφήσουμε ήσυχους,και πως εκεί περνούν καλύτερα
από εδώ και όλα ωραία.
Και βασικά,μόνο προσευχές κι αγάπη ζήτησαν,και ελεημοσύνη.

Όλα τ’ άλλα,του Νάρκισσου,του Εγώ μου,παιχνίδια και τερτίπια πάλι είναι.

π.Ανδρέας Κονάνος

Μνήμη των αγίων μαρτύρων Κλαυδίου, Σαβίνου και Μαξίμου, των εν Πανόρμω της Σικελίας επί Διοκλητιανού μαρτυρησάντων.

+ Τη κα' του μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη των αγίων μαρτύρων Κλαυδίου, Σαβίνου και Μαξίμου, των εν Πανόρμω της Σικελίας επί Διοκλητιανού μαρτυρησάντων.    

πηγή

Κείμενο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου περί Ἱερῶν Μνημοσύνων

(Κείμενο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου περὶ Ἱερῶν Μνημοσύνων ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Μελέτη περὶ ἀθανασίας τῆς ψυχῆς καὶ ἱερῶν μνημοσύνων»)

Ἡ Ἐκκλησία τελεῖ ἐτήσια μνημόσυνα ὑπὲρ τῶν τέκνων αὐτῆς τῶν μὴ τυχόντων τῶν νενομισμένων, καὶ στερηθέντων τῆς ἐκ τούτων ὠφελείας διὰ τὸ ἀποθανεῖν αὐτὰ εἴτε ἐν ξένῃ γῇ, ἐν θαλάσσῃ, εἴτ᾿ ἐν ἐρήμῳ. Ὧδε ἐκτίθενται οἱ λόγοι οἱ ἐν τῷ Τριωδίῳ, δι᾿ οὓς ἡ Ἐκκλησία τελεῖ τὸ ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων μνημόσυνον τῷ Σαββάτῳ τῷ πρὸ τῆς ἀπόκρεως, ὅπερ καὶ πρῶτον λέγεται, (κοινῶς ψυχοσάββατον).

α´. Περὶ τοῦ πρώτου ψυχοσαββάτου.
Ὑπόμνημα περὶ τοῦ πρώτου ἐτησίου μνημοσύνου
«Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνείαν ποιεῖσθαι τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν». 
«Ἀμνημόνησον πταισμάτων νεκροῖς, Λόγε, τὰ Χρηστὰ νεκρὰ σπλάγχνα σου μὴ δεικνύων». 
«Ἐπειδὴ τίνες ἄωρον πολλάκις ἐπὶ ξένης ὑπέστησαν θάνατον ἐν θαλάσσῃ τε καὶ ἀβάτοις ὄρεσι, κρημνοῖς τε καὶ χάσμασι, καὶ λοιμοῖς, καὶ λιμοῖς, καὶ πολέμοις καὶ ἐμπρησμοῖς, καὶ κρυμοῖς, καὶ ἄλλους παντοίους θανάτους ὑπομεμενηκότες, ἴσως καὶ πένητες ὄντες καὶ ἄποροι καὶ τῶν νενομισμένων ψαλμωδιῶν καὶ μνημοσύνων οὐκ ἔτυχον, φιλανθρώπως οἱ θεῖοι Πατέρες κινούμενοι κοινῶς τούτων μνείαν ἁπάντων τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν ποιεῖσθαι ἐθέσπισαν, ἀπὸ τῶν Ἱερῶν Ἀποστόλων διαδεξάμενοι, ἵνα καὶ οἱ τῶν νενομισμένων ἀνὰ μέρος διά τινος συμβάντος μὴ τετυχηκότες, τῇ νῦν κοινῇ μνείᾳ κἀκεῖνοι περιλαμβάνοιντο δεικνύντες ὡς καὶ τὰ ὑπὲρ αὐτῶν γινόμενα μεγάλην αὐτοῖς προξενεῖ τὴν ὠφέλειαν.
 Καθ᾿ ἕνα μὲν οὖν τρόπον οὕτως ἡ του Θεοῦ Ἐκκλησία μνείαν ἐπιτελεῖ τῶν ψυχῶν, δεύτερον δέ, ἐπειδὴ τὴν δευτέραν τοῦ Χριστοῦ παρουσίαν θεῖναι τῇ ἐπαύριον ἔμελλον, ἀρμοζόντως καὶ τῶν ψυχῶν μνημονεύουσιν. Ὠσανεὶ τὸν φοβερὸν Κριτὴν καὶ ἀπαραλόγιστον ἱλεούμενοι τῇ συνήθει πρὸς αὐτὰς χρήσασθαι συμπαθείᾳ, καὶ τῇ ἐπηγγελμένῃ ταύτας κατατάξαι τρυφῇ. Ἄλλως τε καὶ τὴν τοῦ Ἀδὰμ ἐξορίαν οἱ ἅγιοι μέλλοντες τῇ ἐσομένῃ ἐκθεῖναι Κυριακή, ὥσπερ τινὰ κατάπαυσιν προσεπινοοῦσι, καὶ τέλος πάντων τῶν καθ᾿ ἡμᾶς διὰ τῆς παρούσης νῦν καταπαύσεως, ἵνα ἐκεῖθεν ὡς ἀπ᾿ ἀρχῆς ἄρξωνται, τὸ γὰρ ὕστατον τῶν παρ᾿ ἡμῖν πάντων, ἡ τῶν βεβιωμένων παρὰ τοῦ ἀδεκάστου Κριτοῦ ἔσται ἐξέτασις, καὶ ἵνα τοὺς ἀνθρώπους διὰ τούτων φοβήσαντες, πρὸς τοὺς τῆς νηστείας ἀγῶνας ποιήσωσιν εὐχερεῖς. 
Ἐν Σαββάτῳ δὲ τὴν τῶν ψυχῶν μνείαν ποιούμεθα, ὅτι τὸ Σάββατον κατάπαυσιν σημαίνει Ἑβραιστὶ καὶ τῶν τεθνεώτων τοίνυν, ὡς τῶν βιωτικῶν καὶ τῶν λοιπῶν ἁπάντων καταπαυσαμένων, κἂν τῇ καταπαυσίμῳ τῶν ἡμερῶν τὰς ὑπὲρ αὐτῶν δεήσεις ποιούμεθα, ὃ δὴ καὶ ἐπὶ πᾶν κεκράτηκε γίνεσθαι Σάββατον.
 Τὸ δέ γε νῦν καθολικῶς μνημονεύομεν ὑπὲρ παντὸς δεόμενοι εὐσεβοῦς, εἰδότες καὶ γὰρ οἱ Θεῖοι Πατέρες, ὡς τὰ ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων γινόμενα Μνημόσυνα, λέγω ἐλεημοσύναι καὶ λειτουργίαι, καὶ ἰδίως καὶ κοινὴ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦτο ποιεῖν ἐπιτρέπουσι, παρὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τοῦτο παραλαβόντες, ὡς εἴρηται, καθ᾿ ἃ καὶ ὁ Ἀρεοπαγίτης φησὶ Διονύσιος».
 Ἐν τῷ Η´. Βιβλίῳ τῶν Ἀποστολικῶν διαταγῶν ἐν κεφαλαίῳ μα´ ὑπάρχει προσφώνησις ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων ἔχουσα ὧδε: «Ὑπὲρ τοῦ ἀναπαυσαμένου ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ ἡμῶν δεηθῶμεν, ὅπως ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ προσδεξάμενος αὐτοῦ τὴν ψυχήν, παρίδῃ αὐτῷ πᾶν ἁμάρτημα ἑκούσιον τε καὶ ἀκούσιον, καὶ ἵλεως καὶ εὐμενὴς γενόμενος, κατατάξῃ εἰς χώραν εὐσεβῶν ἀνειμένων εἰς κόλπον Ἀβραάμ, καὶ Ἰσαάκ, καὶ Ἰακὼβ μετὰ πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰώνως εὐαρεστησάντων καὶ ποιησάντων τὸ θέλημα αὐτοῦ. Ὅθεν ἀπέδρα ὀδύνη λύπη καὶ στεναγμός». 

Μην μιμείσαι ό,τι κάνουν απερίσκεπτα οι άλλοι

 Μην μιμείσαι ό,τι κάνουν απερίσκεπτα οι άλλοι. Αυτός ο επιπόλαιος μιμητισμός φθείρει και καταστρέφει ψυχικά, γιατί σιγά-σιγά, ανεπαίσθητα, αυξάνει μέσα σου το κακό και λιγοστεύει την ευσέβεια. Δώσε προσοχή μόνο σε εκείνο που σε διδάσκει ο Θείος Νόμος.

Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ

Το θέμα είναι να μην μείνουμε στην πληγή αλλά να περάσουμε στην θεραπεία

Βλέπεις κάτι προσωπάκια χαρούμενα,χαμογελαστά,έτοιμα να ευθυμήσουν,
έτοιμα να δείξουν το χαμόγελό τους.

Ακόμα και με βροχή και συννεφιά,ακόμα και μέσα στη δοκιμασία,ακόμα και μέσα στην αποτυχία,χαμογελούν, γελούν, ευθυμούν.

Δεν είναι ότι είναι αναίσθητοι,δεν είναι που θέλουν να κρύψουν το δάκρυ τους.

Φυσικά κι αυτοί κλαίνε,αλλά δεν κλαψουρίζουν συνεχώς.Φυσικά και αυτοί στεναχωριούνται,αλλά η καρδιά τους δεν στενεύει.

Τους ρωτάνε: «καλά, μπορείς ακόμα να χαμογελάς»;Κι αυτοί κοιτούνε απορημένοι.«Μα είναι δυνατόν να μην χαμογελώ;Είναι δυνατόν να πάψω
να χαίρομαι την ζωή που ανοίγεται μπροστά μου;
Είναι δυνατόν να μην σκιρτά η καρδιά μου,κάθε φορά που αναπνέω,κάθε φορά που περπατώ,κάθε φορά που κοιτώ τον ουρανό,κάθε φορά που ενθυμούμαι τον Θεό μου;
Πώς είναι δυνατόν να μην νικά η χαρά την θλίψη,το φως το σκοτάδι;
Πώς είναι δυνατόν να πάψω να χαμογελώ όταν ακόμα και ο θάνατος
για μένα σημαίνει ζωή;
Πώς είναι δυνατόν να πάψω να ευθυμώ όταν ακόμα και ο σταυρός μου
με κάνει πιο δυνατό, πιο σοφό,πιο ταπεινό, πιο καθαρό;
Όχι, δεν θα πάψω να χαμογελώ ακόμα κι όταν όλα γύρω μου είναι σκοτεινά, ακόμα και όταν όλοι γύρω μου κηρύττουν για καταστροφές και δυσκολίες.
Ξέρετε γιατί;Διότι ένα κατάλαβα.Η ευτυχία δεν είναι απλά ένα γεγονός,είναι μια επιλογή ζωής,είναι ένας τρόπος ζωής,είναι ένα δρόμος...

Μνήμη των αγίων Εβδομήκοντα εννέα Μαρτύρων, των εν Σικελία επί Διοκλητιανού μαρτυρησάντων

+Τη κα' του μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη των αγίων Εβδομήκοντα εννέα Μαρτύρων, των εν Σικελία επί Διοκλητιανού μαρτυρησάντων.

πηγή

Κάνε άγάπη και πές μου πώς θα σωθώ;

Ερώτηση
Ένας άδελφός ρώτησε τό μεγάλο Γέροντα, λέγοντας: Κάνε άγάπη καί πές μου πώς θά σωθώ. Καί νά ξέρεις ό,τι είπα στό λογισμό μου πώς θά υποταχθώ σέ ό,τι μου υποδείξει η επιστολή σου.

’Απόκριση Βαρσανουφίου.
 Αν άληθινά θέλεις νά σωθείς, άπόδειξε μέ τήν πράξη ό,τι ακόυσες όσα θά σου πώ. Σήκωσε τά πόδια πάνω από τη γη και ανύψωσε τό νου σου στον ουρανό και εκεί ας είναι η μελέτη σου νύκτα και ημέρα, παλεύοντας με όση δύναμη διαθέτεις να δείς τον εαυτό σου πιό άμαρτωλό, κάτω από κάθε άνθρωπο. Αυτή είναι η άληθινή όδός. Εκτός απ’ αυτή δέν ύπάρχει αλλη γι’ αυτόν πού θέλει να σωθεί, με τη δύναμη του Χριστού. 
Ας τρέχει αυτός πού θέλει, ας τρέχει αυτός πού θέλει,για νά προφθάσει. Εγώ γίνομαι μάρτυρας καί βεβαιωτής ενώπιον του Θεού του ζώντος και του θέλοντος να χαρίσει ζωή αιώνια σ’ όποιον το επιζητεί.Άν θέλεις, εργάσου, αδελφέ.

πηγή

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης !

Όταν ο Πρωθυπουργός γινόταν…Στάρετς του λαού του

Του π. Διονυσίου Ταμπάκη – Ναύπλιο

ΔΕΟΣ καταλαμβάνει όποιον διαβάσει μία επιστολή του Νεομάρτυρος της Ρωμηοσύνης Κυβερνήτου Ιωάννου Καποδίστρια, προς τον μόνιμο στρατιωτικό Ιερέα (Αρχιμ. Ιωακείμ Φυνδανάκη).
Αντικρίζεις εκεί έναν ολόκληρο Πρωθυπουργό να γίνεται παράλληλα και Γέρων-Στάρετς, της πίστεώς μας.
Η επιστολή αυτή, μπορεί να ήταν υπηρεσιακή, όμως, αποπνέει την ζέουσα πίστη στην Ορθόδοξο Λατρευτική και Μυστηριακή ζωή του οσίου Κυβερνήτου.
Ο Ι. Καποδίστριας, αν και κατακλυζόμενος από σωρεία προβλημάτων και δυσχερειών, αφιέρωσε χρόνο και σκέψη για να νουθετήσει, ως άλλος Πνευματικός, τα περί Αγιοπνευματικής ζωής των υποψηφίων αξιωματικών του Στρατού.

«Χρηματισμοί προς τον Ιερέα του τακτικού σώματος
Ναύπλιο, 28 Φεβρουαρίου 1829
Δια του συναπτομένου διατάγματος η κυβέρνησις σας εμπιστεύει την Ιερατείαν του τακτικού σώματος… αξιωματικοί και υπαξιωματικοί και στρατιώται, οι νυν εν Ναυπλίω εφεδρεύοντες, θέλουσιν εκπληρώσει κατά την ενεστώσαν Τεσσαρακοστήν τα χρέη της ιεράς ημών πίστεως, τα της εξομολογήσεως, λέγω, και μεταλήψεως, εν οις και θέλετε τοις δώσει πάσαν την πνευματικήν υμών βοήθειαν και παράστασιν, συμπαραινούντες ως πατήρ εις την στρατιωτικήν νεολαίαν την προς την Πατρίδα πίστιν και το επιεικές της διαγωγής.
Πόσας ημέρας θέλουσι νηστεύσει, θέλετε το ορίσει μετά της γνώμης του Αρχιερέως.
Ημείς δε φρονούμεν ότι αρκεί να νηστεύωσι μόνον την πρώτην και τελευταίαν εβδομάδα της τεσσαρακοστής, έτι δε την εβδομάδα καθ’ ην κοινωνήσωσι, και τας τετράδας και παρασκευάς.
Να πληροφορηθήτε προσέτι αν συνηθίζωσι να κάμνωσι καθ’ εκάστην την προσευχήν των. Και αν όχι, να τους διδάξετε να την κάμνωσι.
Κατόπιν δε θέλομεν φροντίσει να εισάξωμεν βαθμιαίως την ανάγνωσιντων προσευχών εν Βιβλίοις τα οποία θέλομεν σας δώσει να διανείμετε εις τους στρατιώτας.»

Και μετά απορούμε ποιοι και γιατί τον δολοφόνησαν…!

πηγή

Κωνσταντινούπολη.Σπίτι στα Ταταύλα

Κωνσταντινούπολη.Σπίτι στα Ταταύλα. 
Ελληνικό προφανώς, αν μη τι άλλο;
Φέρει τα σημάδια της πυρκαγιάς του 1929 που αποδώθηκε στους Τούρκους. Από τότε ο αριθμός των Ρωμιών μειώθηκε δραματικά σε μια περιοχή από μεγάλη Ρωμέικη παρουσία.
Από τότε οι Τούρκοι μετονόμασαν τα Ταταύλα σε Κουρτουλούς δηλαδή απολύτρωση. Απολύτρωση από τι; Από ποιούς; Καταλαβαίνουμε.
Βλέποντας το σπίτι με την καμμένη σκεπή και τα μαυρισμένα τοιχία νομίζεις ότι σου έρχεται η οσμή του καπνού, του ολέθρου, της καταστροφής.

πηγή

Ἀπόσπασμα ἀπό την ἔκκληση τῆς Οσίας Φιλοθέης προς τη Γερουσία τῶν Βενετῶν

«Μᾶς ἐσυκοφάντησαν οἱ Ἀγαρηνοὶ διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῶν αἰχμαλώτων χριστιανῶν ὁποὺ ἔτυχαν εἰς τὰς χεῖρας μας. Καὶ διὰ τινὲς Ἀγαρηνές, ὁποὺ εὑρέθησαν εἰς τὴν μονὴν πιστεύοντας τῷ Χριστῷ καὶ ἔγιναν μοναχαί. Καὶ ἔγνωσαν πάντα ταῦτα οἱ Ἀγαρηνοί, καὶ ἐβούλοντο ἀπολέσαι τὸ μοναστήριον, καὶ τὰς παρθένας λαβεῖν εἰς τὴν ἐξουσίαν τους».
22 Φεβρουαρίου 1583
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἔκκληση τῆς ἡγουμένης Φιλοθέης πρὸς τὴ Γερουσία τῶν Βενετῶν γιὰ οἰκονομικὴ ἐνίσχυση τῶν μοναστηριῶν ποὺ εἶχε ἱδρύσει στὴν Ἀθήνα

πηγή

Η παλαιότερη σωζόμενη απεικόνιση της Φιλοθέης με το ένδυμα της μοναχής.

Φιλοθέη είναι το νέο όνομα της Παρασκευούλας Μπενιζέλου που δόθηκε στη μοναχική κουρά της όπου έλαβε το αγγελικό σχήμα.
Η τοιχογραφία αυτή είναι, ίσως, η παλαιότερη σωζόμενη απεικόνιση της Φιλοθέης με το ένδυμα της μοναχής. Βρίσκεται στη Σαλαμίνα στο εκκλησάκι της Παναγίας του Μπόσκου ή Καθαρού και είναι ζωγραφισμένη το 1758. Η οσία είναι ζωγραφισμένη με ιδιαίτερα λεπτά χαρακτηριστικά. Με το αριστερό της χέρι ευλογεί, κίνηση που παραπέμπει στη μητέρα ηγουμένη του κοινοβίου, ενώ με το δεξί κρατάει σταυρό.

 Ανδρέας Ξυγγόπουλος, «Εικόνες της οσίας Φιλοθέης». Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος 1925, σ. 451 - 455.

πηγή

H Aγία Φιλοθέη σε τοιχογραφία στο εκκλησάκι της Αγίας Δυνάμεως

 H Aγία Φιλοθέη, όπως εικονίζεται σε τοιχογραφία στο εκκλησάκι της Αγίας Δυνάμεως, στη γειτονιά Ροδακιό.
 Ο ναός κτίστηκε τον 16ο αιώνα επάνω σε αρχαία ερείπια, βρίσκεται πολύ κοντά στο πατρογονικό σπίτι της Φιλοθέης και είναι πολύ πιθανόν σε αυτό τον ιερό χώρο να προσευχόταν η Συρίγα, η μητέρα της για να αποκτήσει παιδί. Παρά τη φθορά η αποτύπωση της σεπτής μορφής είναι σαφής. Η απεικόνιση είναι ένα δείγμα τιμής και αγάπης για την αρχοντοπούλα Φιλοθέη που έδωσε τα πάντα για την πόλη και τους κατοίκους της.

πηγή

«Ἡ Ἁγία Φιλοθέη μετά τῆς συνοδίας αὐτῆς ἐν τῇ ἱερᾷ μονῇ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου»

«Ἡ Ἁγία Φιλοθέη μετὰ τῆς συνοδίας αὐτῆς ἐν τῇ ἱερᾷ μονῇ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου»

 Τοιχογραφία στο καθολικό του Αγίου Ανδρέα, του μονυδρίου της Αγίας Φιλοθέης. Λευκωσίας 40, κοντά στην πλατεία Αμερικής. Στη σύνθεση ο Κόντογλου αναπαριστά το μοναστήρι σύμφωνα με τα αγιορείτικα αρχιτεκτονικά πρότυπα με πύργο, φιάλη και κωδωνοστάσιο στο σύμπλεγμα των κτηρίων. Η Φιλοθέη ως ηγουμένη προπορεύεται της αδελφότητας του κοινοβίου. 
Η σπάνια αυτή εικόνα της Αγίας Φιλοθέης βρίσκεται στον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα  τόπο μαρτυρίου της Αγίας, που ήταν Μετόχι της Μονής της Αγίας στην Αθήνα, από την εικόνα βλέπουμε την μορφή που είχε το Μοναστηράκι της Αγίας από το οποίο σήμερα σώζεται μόνο το καθολικό αλλά και η κολόνα που έδεσαν και βασάνισαν οι Οθωμανοί την Αγία.

πηγή

Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΛΑΓΝΟΥΣ

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

 Καθώς προετοιμαζόμαστε για τον εορτασμό των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση θα αρχίσουν να εμφανίζονται οι γνωστοί απολογητές της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι ωραιοποιούν την Οθωμανική κατάκτηση, αρνούνται την καταπίεση και ομιλούν για μία «συνύπαρξη θρησκευτικών κοινοτήτων» στο πλαίσιο της Οθωμανικής διοίκησης. Αρνούνται το Κρυφό Σχολειό, λησμονούν σκοπίμως τα βασανιστήρια και τους εξισλαμισμούς, αγνοούν τους Νεομάρτυρες.
 Σ’ όλους αυτούς απαντούν τα ιστορικά ντοκουμέντα, οι γραπτές πηγές της εποχής εκείνης. Μία αποστομωτική απάντηση δίνουν ο βίος, οι επιστολές και το μαρτύριο της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, την οποία τιμά η Εκκλησία μας στις 19 Φεβρουαρίου. Γεννήθηκε ως Ρεβούλα Μπενιζέλου το 1522 στην Αθήνα και πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου 1589, λόγω των βαρυτάτων τραυμάτων από τον ξυλοδαρμό της. Είχε χτυπηθεί αλύπητα από τους Τούρκους, δεμένη σε ένα στύλο, στις 3 Οκτωβρίου 1588, στο σημερινό μετόχι του Αγίου Ανδρέου, στην πλατεία Αμερικής.
 Η Αγία Φιλοθέη βασανίσθηκε δύο φορές από τους Τούρκους, κυρίως λόγω της εθνικής και εκπαιδευτικής δραστηριότητάς της. Είχε ανοίξει σχολείο για κορίτσια 150 χρόνια πριν γίνει αυτή η συζήτηση στη Βρετανική Βουλή. Είχε δημιουργήσει μοναστήρι, στο οποίο προστάτευε Χριστιανές γυναίκες για να μην τις αρπάξουν οι Τούρκοι για τα χαρέμια. Καλλιέργησε την Ελληνορθόδοξη

Η απαλλαγή της ψυχής του από την παράλυση της απελπισίας.

  Δεν μπορούσε βέβαια ο παράλυτος να φανταστεί, ότι Αυτός που δρούσε στο νερό της προβατικής κολυμπήθρας, ήταν δυνατόν να τον επισκεφθεί ως άνθρωπος και να του δώσει με άλλο τρόπο τη θεραπεία που περίμενε από την κολυμπήθρα. Ο Χριστός ανατρέποντας την λογική απελπισία του, του είπε:
 « έγειρε, άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει». Και αμέσως έγινε καλά ο άνθρωπος. Πήρε το κρεβάτι στους ώμους του και έκανε μέσα στο πλήθος φανερό το θαύμα. Με το κρεβάτι στους ώμους διακήρυττε, όχι μόνο την απαλλαγή του από την παράλυση του σώματος, αλλά και απαλλαγή της ψυχής του από την παράλυση της απελπισίας.

 Η απελπισία λοιπόν εισβάλλει με πολλούς τρόπους στην ψυχή μας και εδραιώνεται μέσα μας με λογικά επιχειρήματα. Ο Χριστός, όμως , ο Λόγος του Θεού, ξέρει να δρα με τρόπους που δεν χωρά η λογική μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει, το στηριγμένοι στους λογισμούς μας, να προκαθορίζουμε το μέλλον μας. Ο Χριστός ξέρει να ανατρέπει όλες τις προβλέψεις. Είναι η Ζωή και η Ανάσταση. Και όπως από τον τάφο πήγασε τη ζωή, που « ο θάνατος ουκέτι κυριεύει», έτσι μπορεί να βλαστήσει την ελπίδα και στην πέτρα της πιο σκληρής ανθρώπινης απόγνωσης, και να της δώσει μάλιστα πλούσιους καρπούς.

π.Θ.Βαμβίνης

ΟΜΟΛΟΓΊΑ ΠΙΣΤΕΩΣ!...

Ένας από τους πιο γνωστούς μπασκετμπολίστες της Ευρώπης και παίκτης της Μπαρτσελόνα, Νίκολα Μίροτιτς ταξίδεψε στην πατρίδα του για να συμμετάσχει στην Λιτανεία, κατά του αντιδημοκρατικού νόμου περί της θρησκευτικής ελευθερίας, που προβλέπει την αρπαγή Ναών, Μοναστηριών και εκκλησιαστικής περιουσίας.

Ο Μίροτιτς έφτασε στην Ποντγκόριτσα, απ' όπου κατάγεται, συνοδευόμενος από την οικογένειά του.
Ο παίκτης της Μπαρτσελόνα πήγε πρώτα να προσευχηθεί και να προσκυνήσει το Ιερό Λείψανο του Αγίου Βασιλείου του θαυματουργού στο Όστρογκ.

Στην συνέχεια συμμετείχε στην Λιτανεία που πραγματοποιήθηκε στην Ποντγκόριτσα, κρατώντας την εικόνα της Αγίας Τριάδας στην αγκαλιά του.

Να αναφερθεί ότι σύμφωνα με πληροφορίες ο Νίκολα Μίροτιτς υπέγραψε μια αίτηση για την απόσυρση του νόμου περί κατάσχεσης περιουσίας της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, την οποία έχουν υπογράψει περισσότεροι από 100.000 πιστοί στο Μαυροβούνιο.

πηγή

Κύριε, χάρισέ μας και αὐτήν και κάθε ἡμέρα «τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικήν και ἀναμάρτητον»

Ὅταν ὁ ἥλιος ἀνατείλει, μιὰ καινούργια ἡμέρα ξεκινᾶ. Ἕνα ἀκόμη δῶρο ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ τὸ χρησιμοποιήσουμε γιὰ τὴ σωτηρία μας.
Ἡ κάθε μας ἡμέρα εἶναι μοναδική, ξεχωριστὴ καὶ ἀνεπανάληπτη. Δὲν γυρνᾶ ὁ χρόνος πίσω, ὅσες εὐκαιρίες κερδίζουμε ἢ χάνουμε δὲν ἐπαναλαμβάνον­ται.
Ἡ Ἐκκλησία μας στὶς Ἀκολουθίες της εὔχεται καὶ μᾶς παρακινεῖ νὰ ζητοῦμε «τὴν ἡμέραν πᾶσαν», τὴν κάθε μας ἡμέρα νὰ μᾶς τὴν χαρίζει ὁ Θεὸς «τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον».

 Ζητοῦμε ἀπὸ τὸν πανάγαθο Κύριο καὶ Θεό μας νὰ μᾶς χαρίσει τὴν κάθε ἡμέρα μας «τελείαν». Νὰ ἀγωνισθοῦμε δηλαδὴ νὰ πετύχουμε τὸν σκοπό μας, τὴν τελειότητα. Ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι μιὰ πορεία πρὸς τὴν τελειότητα, μιὰ ἀδιάκοπη πορεία, διότι ἡ ἀρετὴ δὲν ἔχει τέλος.
Εἶναι «ἡ τελεία τῶν τελείων ἀτέλεστος τελειότης», ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς «Κλίμακος». Ζητοῦμε δὲ αὐτὴ τὴν τελειότητα μέσα στὴ θεία Λειτουργία, διότι αὐτὴ ἐπιτυγχάνεται μόνο μὲ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Κύριο.

 Ζητοῦμε ἀκόμη ἡ ἡμέρα μας νὰ εἶναι «ἁγία». Νὰ εἶναι ἀγωνιστική. Μιὰ προσ­πάθεια νὰ ἐπιτύχουμε τὴν ἁγιότητα. Αὐ­τὸ ποὺ ζητᾶ ὁ Θεὸς ἀπὸ ὅλους μας: «Ἅγιοι γίνεσθε». Μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς ἁγιότητας νὰ εἶναι ἡ κάθε μας ὥρα, ἡ ἐργασία μας, ἡ οἰκογενειακή μας ζωή, τὸ καθετὶ μὲ τὸ ὁποῖο ἀσχολούμαστε.
 Βλέπουμε μέσα στοὺς Ναούς μας τὶς μορφὲς τῶν Ἁγίων μας οἱ ὁποῖες μᾶς ἐμπνέουν καὶ μᾶς καλοῦν νὰ μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμά τους. Οἱ Ἅγιοι πέτυχαν τὸν ἁγιασμό τους μὲ τὴν καθημερινὴ καὶ ἀδιάκοπη προσπάθειά τους.
 Τίποτε δὲν τοὺς χώριζε ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅ,τι ἔκαναν τοὺς ἕνωνε μὲ τὸν πανάγιο Θεό. Αὐτὸ καλούμαστε νὰ πραγματοποιήσουμε καὶ ἐμεῖς.

Ἔπειτα ἡ ἡμέρα μας παρακαλοῦμε νὰ εἶναι «εἰρηνική». Αὐτὸ τὸ πολυπόθητο ἀγαθὸ τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ νὰ μὴ φεύγει ἀπὸ τὴ ζωή μας. Συχνὰ εὔκολα χάνουμε τὴν εἰρήνη μας.
Ἕνα τηλεφώνημα, μιὰ εἴδηση ποὺ μαθαίνουμε, ἕνα γεγονός, κάτι ἀπρόοπτο ποὺ παρουσιάζεται, ἕνας πειρασμὸς ποὺ δοκιμάζουμε, μιὰ ἀγωνία, μιὰ ἁμαρτία στὴν ὁποία ὑποκύψαμε, διώχνουν τὴν «ἄνωθεν» εἰ­­ρήνη. Χρειάζεται ἀγώνας καὶ ἐπιμονὴ γιὰ νὰ διατηροῦμε τὴν εἰρήνη μέσα μας.
Πόσο διαφορετικὰ θ᾿ ἀντιμετωπίζαμε τὶς διάφορες καταστάσεις ποὺ παρουσιάζονται στὴ ζωή μας, ἂν παραμέναμε εἰρηνικοὶ καὶ γεμάτοι ἐμπιστοσύνη στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ! Γι᾿ αὐτὸ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ τῆς εἰρήνης τὴν κάθε μας ἡμέρα νὰ μᾶς τὴν χαρίζει εἰρηνική.

Ζητοῦμε ὅμως νὰ εἶναι ἡ ἡμέρα μας καὶ «ἀναμάρτητος». Ἡ ἁμαρτία χαλάει τὴν ἡμέρα μας. Μᾶς ἀλλάζει τὴ διάθεση. Γι᾿ αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ προσπαθοῦμε νὰ περάσει ἡ ἡμέρα μας ὅσο πιὸ καθαρὴ γίνεται.
Χωρὶς τὴν ἐπιθυμία, χωρὶς τὴ διά­πραξη ἁμαρτίας. Δύσκολο μᾶς ἀκούγεται. Ἡ ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία ὑπάρχει μέσα μας καὶ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ πράξεις ποὺ δὲν θέλουμε νὰ κάνουμε.
 Γι᾿ αὐτὸ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς σκεπάζει μὲ τὴ Χάρι Του, ὥστε καμιὰ ἁμαρτωλὴ ἐπιθυμία νὰ μὴ μᾶς ἑλκύει. Νὰ μᾶς δίνει τὴ δύναμη νὰ νικοῦμε τοὺς πειρασμούς, νὰ διώχνουμε τὶς προσβολὲς τοῦ Πονηροῦ καὶ νὰ γεμίζουμε μὲ τὴ δική Του παρουσία ὅλη τὴ ζωή μας.
Ἡ κάθε ἡμέρα εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν καθένα μας καὶ καθὼς περνᾶ, μᾶς φέρνει ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ στὸ τέλος τῆς ζωῆς μας. Σὲ μᾶς ἀπομένει πῶς θὰ χρησιμοποιήσουμε, πῶς θὰ περάσουμε τὴν κάθε μας ἡμέρα.

Κύριε, χάρισέ μας καὶ αὐτὴν καὶ κάθε ἡμέρα «τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον».

πηγή