Άγιος νεομάρτυς Ιωάννης(Ντεμίντωβ)+30 Ιουνίου 1944

Ο Άγιος μάρτυρας Ιωάννης γεννήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1907 στην περιοχή Μπογκορόντσκυ της Μόσχας και ήταν γιός ενός πλούσιου αγρότη του  Ivan Demidov Pankratievich.

Το 1929 ο Ιωάννης κατατάχθηκε στον στρατό και υπηρέτησε σ'ένα σύνταγμα πυροβολικού στην περιοχή Ταμπώβ.Εκεί δεν κρυβει το γεγονός ότι είναι πιστός.Το γεγονός ότι φοράει σταυρό του προκαλεί πολλά προβλήματα.Γράφει σ'ένα γράμμα προς τον πατέρα του «Μου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο και προσπαθούν να με δελεάσουν να βγάλω τον σταυρό μου.Εγώ όμως δεν πρόκειται ν'αρνηθώ την ορθόδοξη πίστη μου».

Συνελήφθη για μερικούς μήνες το 1933 και το 1935.Το 1937 τον βρίσκουμε να εργάζεται σ'έναν μύλο στην Ντρζνα.Οι κομμουνιστές τον συλλαμβάνουν επειδή καλούσε κρυφά κάποιους ιερείς για να λειτουργούν σε διάφορα σπίτια και κατέληξε στην φυλακή Νογκίνσκ.

Στις 11 Οκτωβρίου 1937 καταδικάστηκε σε 10 χρόνια εγκλεισμού σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας.Σε νέα δίκη τον Απρίλιο του 1942 υπερασπίστηκε με σθένος την πίστη του στον Θεό.

Πέθανε στις 30 Ιουνίου/12 Ιουλίου 1944.

Ο Άγιος ιεράρχης Γελάσιος του Ριμέτς(+30 Ιουνίου)

Μέχρι το 1978,λίγα πράγματα γνωρίζουμε για τον Άγιο Ιεράρχη Γελάσιο του Ριμέτς.Το μοναστήρι του Ριμέτς χρονολογείται από τον 14ο αιώνα.Το 1762 όμως ο αυστριακός στρατηγός Μπουκωβ -απεσταλμενος της αυτοκράτειρας Μαρίας-Τερέζας-έκαψε και κατέστρεψε με κανόνια όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια της Τρανσυλβανίας.Μεταξύ αυτών ήταν και το Ριμέτς.Ανακαινίσθη αλλά το 1785 ξανακαταστράφηκε.Άνοιξε ξανά το 1918.

Οι μοναχοί γνώριζαν ότι σε αυτό το μοναστήρι έζησε πριν πολλούς αιώνες μια αγία μορφή,ένας μοναχός με το όνομα Γελάσιος,τον οποίο οι πιστοί,από γενεά σε γενεά μέχρι τις μέρες μας,τιμούσαν ως άγιο.Αναφέρονται από αυτούς θάυματα τα οποία ετέλεσε  ο Γελάσιος όταν ήταν ακόμα εν ζωή.

Η ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΡΙΜΕΤΣ

Το 1925,μεγάλες πλημμύρες,έβγαλαν στην επιφάνεια ένα κρανίο κίτρινο το οποίο ευωδίαζε.Το κρανίο,επιπλέοντας πάνω στο νερό,πέρασε μέσα από την εκκλησία τρεις φορές και σταμάτησε στο παράθυρο του ιερού.Επίσης βρέθηκαν άλλα δύο κρανία.Ο ιερέας του γειτονικού χωριού τα ξαναέθαψε στην δεξιά πλευρά της εκκλησίας.
Στις αρχές του Β' παγκοσμίου πολέμου,ένας μοναχός από το Άγιο Όρος,μάζεψε κάποιους άλλους μοναχούς και ανασυστάθηκε η μοναχική ζωή.Νέες πλημμύρες έβγαλαν παλι στην επιφάνεια τα τρία κρανία.Κανείς δεν γνώριζε την ταυτότητά τους.

Κατά θαυμαστό τρόπο αποκαλύφθηκε η ταυτότητα ενός από τα κρανία.Μία γυναίκα ήρθε στο μοναστήρι και είπε στον ηγούμενο ότι είδε στον ύπνο της ένα περιστέρι το οποίο την καθοδήγησε προς το μοναστήρι του Ριμετς(για το οποίο μέχρι τότε δεν είχε ακούσει τίποτα)και μια φωνή της είπε  εκεί να αγγίξει το κρανίο του ''Αγίου΄΄Γελασίου για γίνει καλά.Πραγματι ετελέσθη το Μυστήριο του Ευχελαίου,άγγιξε το κρανίο και έγινε καλά.Η γυναίκα αυτή ζούσε μέχρι πρόσφατα και ερχόμενη συχνά στο μοναστήρι,διηγούνταν συχνά το θαυμαστό συμβάν.
Όλα όσα μεταφέρθηκαν εως τις ημέρες μας με την προφορική παράδοση επιβεβαιώθηκαν από τους ερευνητές τον Δεκέμβριο του 1978.Τότε βρέθηκε στην μονή ένα δεύτερο στρώμα αγιογραφίας το οποίο αναφέρει το όνομα του επισκόπου Γελάσιου και την ημερομηνία 2 Ιουλίου 1377.Αυτό σημαίνει ότι η μονή είχε χτιστεί πολύ πιο πρώτα αφού επρόκειτο για το δεύτερο στρώμα αγιογραφίας.Ο Γελάσιος ήταν λοιπόν ο ηγούμενος της μονής αλλά και αρχιερέας συνεχίζοντας να κατοικεί εκεί.αλλωστε ήταν δύσκολο να κατοικεί αλλού αφου ήδη από το 1366 ο βασιλιάς της Ουγγαρίας Λουδοβίκος ο μέγας είχε ανακυρήξει την Ορθοδοξία εκτός νόμου.Εδώ λοιπόν έκανε τις χειροτονίες και έστελνε ιερείς στα χωριά της Τρανσυλβανίας.
 Η επίσημη αγιοκατάταξή του έγινε στις 20 Ιουνίου 1992 και η μνήμη του τιμάται στις 30 Ιουνίου.

www.proskynitis.blogspot.

Οι αρχαιότερες απεικονίσεις των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

 Στην κατακόμβη της Αγίας Θέκλας στην Ρώμη έχουν βρεθεί οι αρχαιότερες απεικονίσεις των Αγίων και πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

Είναι εντυπωσιακό ότι και ο άγιος Πέτρος και ο άγιος Παύλος έχουν την ίδια ακριβώς όψη που έχουν μέχρι σήμερα στις εικόνες μας…

Η χριστιανική κοινότητα της Ρώμης είχε γνωρίσει προσωπικά τους αποστόλους Πέτρο και Παύλο και τους είχε ζήσει από κοντά. Είδαν τί σόι άνθρωποι ήταν. Είδαν την αγάπη τους, την καλωσύνη τους, την ειλικρίνειά τους, την αγνότητά τους. Είδαν και τους κόπους τους, τις ταλαιπωρίες τους, τα βάσανά τους και τελικά τον μαρτυρικό τους θάνατο. Πάνω σε αυτούς τους δύο αποστόλους οικοδομήθηκε η εκκλησία στην Ρώμη. Η μνήμη του παραδείγματός τους ήταν αυτό ακριβώς που ενέπνευσε τους χριστιανούς να μείνουν σταθεροί στην πίστη του Χριστού και να φθάσουν μέχρι και το μαρτύριο για αυτήν. Οι αρχαίοι Χριστιανοί μαρτυρούσαν ΕΠΕΙΔΗ μαρτυρούσαν και οι απόστολοι.

πηγή

Η Έφη και ο γέροντας...

«Τά χρόνια μετά τόν πόλεμο ήταν πολύ δύσκολα κι οι άνθρωποι αγωνίζονταν γιά νά ζήσουν. Εγώ, όπως σάς είπα, τήν εποχή εκείνη ήμουν στήν Πολυκλινική. Πολλά περιστατικά θυμάμαι απ’ τά χρόνια εκείνα. Ακούστε ένα από αυτά.
 Η Έφη ήταν δεκαοκτώ χρονών κι έμενε τό καλοκαίρι μέ τούς γονείς της καί τόν αδελφό της στό Μπογιάτι. Είχαν περιβόλι μέ κηπευτικά καί τά πουλούσαν. Ένα βράδυ η μητέρα τής Έφης τήν έστειλε σ’ ένα μαγαζάκι εκεί κοντά, ν’ αγοράσει πετρέλαιο γιά τή λάμπα. Σημειώστε ότι δέν είχαν τότε ρεύμα. Επιστρέφοντας πρός τό σπίτι, η Εφη συναντάει στό δρόμο ένα αγόρι, συμμαθητή της. Μιλούσαν γιά τά μαθήματα. Τό σημείο, όμως, πού είχαν σταματήσει βρισκόταν πίσω από ένα φορτηγό αυτοκίνητο. Τή στιγμή εκείνη πέρασε ο αδελφός τής Έφης καί τούς είδε νά κουβεντιάζουν. Τό παρεξήγησε, γιατί πίστεψε ότι πονηρά κουβεντιάζουν καί τό είπε στή μητέρα τους.
 -Η Έφη μάς ντροπιάζει, είπε, κουβεντιάζει στό δρόμο μ’ ένα αγόρι. Όταν έφτασε στό σπίτι η Έφη, η μητέρα της τή μάλωσε πολύ καί τήν έδειρε. Τότε οι αρχές ήταν πολύ αυστηρές. Η Έφη πικράθηκε πολύ. Επαναστάτησε γιά τήν αδικία καί τήν καχυποψία τού αδελφού της.
 Τήν άλλη μέρα γύρισε στό σπίτι ο πατέρας, πού έλειπε. Εκείνος τής φέρθηκε διαφορετικά, δηλαδή μέ κατανόηση καί καλό τρόπο.
 -Εγώ, δέν τά πιστεύω αυτά, τής λέει. Έλα, πάμε νά ποτίσουμε τό περιβόλι. Εσύ θά κάθεσαι καί όπου βλέπεις πώς ποτίζεται μιά βραγιά θά μού λές νά γυρίζω τό νερό σ’ άλλη βραγιά. Έτσι έγινε. Η Έφη, όμως, δέν είχε κοιμηθεί καθόλου τήν προηγούμενη νύχτα. Η στενοχώρια καί η αδικία τήν πνίγανε. Απελπίστηκε κι αποφάσισε νά θέσει τέρμα στή ζωή της. Τήν ώρα, λοιπόν, πού ξεκινούσαν μέ τόν πατέρα της γιά τό περιβόλι έκανε ένα σχέδιο. Νά πάρει ένα γεωργικό φάρμακο καί τό βραδάκι, μετά τό πότισμα, κρυφά νά τό πιεί καί νά πεθάνει.
 Σκεφτόταν: «Νά δώ τότε, θά μέ αγαπούν;» Πήρε λοιπόν τό φάρμακο, τό έβαλε στήν τσέπη της καί περίμενε νά βραδιάσει γιά νά τό πάρει. Δέν άργησε νά έλθει η δύσκολη ώρα. Ο πατέρας αμέριμνος τής λέει:
 -Πήγαινε στήν άκρη τού περιβολιού νά κλείσεις τό νερό. Πήγε γρήγορα. Ήταν αθέατη. Κανείς δέν υπήρχε γύρω της. Ο πατέρας αρκετά μέτρα μακριά κι εκείνη τρέχοντας έβαλε τό χέρι στήν τσέπη. Εκείνη ακριβώς τή στιγμή ακούει βήματα. Δέν πρόλαβε νά κουνηθεί κι εμφανίζεται μπροστά της κάποιος άγνωστος ιερέας. Τήν χαιρετάει καί τής λέει:
 -Εφη μου, ξέρεις πόσο ωραίος είναι ο Παράδεισος! Φώς, χαρά, αγαλλίαση. Ο Χριστός είναι όλος φώς καί σκορπάει τή χαρά καί τήν αγαλλίαση σέ όλους. Μάς περιμένει στήν άλλη ζωή, γιά νά μάς χαρίσει τόν παράδεισο. ῾Υπάρχει όμως κι η κόλαση, πού είναι όλο σκοτάδι, λύπη, στενοχώρια, αγωνία, κατάθλιψη. Αν πάρεις αυτό πού έχεις στήν τσέπη σου, θά πάς στήν κόλαση. Πέταξέ το, λοιπόν, γιά νά μήν χάσουμε τήν ομορφιά τού Παραδείσου. Η Έφη τά έχασε στήν αρχή, αλλά μετά από λίγο λέει στόν ιερέα, αφού, χωρίς νά τό καταλάβει, είχε πετάξει τό φάρμακο:
 -Περιμένετε νά φωνάξω καί τόν πατέρα μου νά σάς δεί. Τρέχει μές στό περιβόλι. Χάθηκε περνώντας τίς ψηλές καλαμποκιές, γιά νά βρεί τόν πατέρα της. Τόν ηύρε καί τού λέει:
 -Πατέρα, έλα γρήγορα νά δείς έναν ιερέα, πού ήλθε στήν άκρη τού περιβολιού μας. Όταν, όμως, φτάσανε στό σημείο πού έπρεπε νά περιμένει ο ιερέας, δέν υπήρχε κανείς εκεί.
 Γιά πολύ καιρό η Έφη δέν μπορούσε νά εξηγήσει όλα όσα τής συνέβησαν εκείνο τό βράδυ. Δέν μπορούσε νά εξηγήσει τήν εξαφάνιση τού ιερέα. Επιθυμούσε νά τόν ξαναβρεί. Τής είχε σώσει τή ζωή. Εν τώ μεταξύ, κάθε χειμώνα κατέβαιναν στήν Αθήνα όλη η οικογένεια. Η Έφη πήγαινε πολλές φορές στή νονά της, πού ήταν πολύ θρήσκα, κι έμενε μεγάλο διάστημα κοντά της. Η νονά της συνήθιζε νά δέχεται στό σπίτι της καί νά φιλοξενεί θεολόγους, ιερείς, μοναχούς. Κάποια φορά, λοιπόν, πού η Έφη πήγε στή νονά της, στό σαλόνι είχε μιά επίσκεψη. Η Έφη δέν γνώριζε ποιός ήταν. Η νονά σέ μιά στιγμή έρχεται στήν κουζίνα καί λέει τής Έφης:
 -Έφη, ετοίμασε γλυκό καί καφέ καί φέρτα στό σαλόνι γιά τόν επισκέπτη. Η Έφη τά ετοίμασε. Καθυστέρησε, όμως, λίγο καί τήν ώρα πού τά πήγαινε, η νονά τήν πρόλαβε. Τής λέει λοιπόν: 
-Όχι αυτό τό δίσκο. Βάλε τόν ασημένιο, γιατί η επίσκεψη είναι επίσημη. Γύρισε η Έφη στήν κουζίνα, άλλαξε τό δίσκο καί τόν πήγε στό σαλόνι. Αλλά τί νά δεί! Πήγε νά τής πέσει ο δίσκος απ’ τά χέρια. Βλέπει μπροστά της τόν ιερέα πού είχε εμφανιστεί εκείνο τό δύσκολο γι’ αυτήν βράδυ στό περιβόλι τους.
 -Είμαι ο πατήρ Πορφύριος, τής λέω χαμογελώντας. Έτσι γνωριστήκαμε μέ τήν Έφη κι από τότε έχουμε μεγάλη φιλία. Έκανε οικογένεια μέ πολλά παιδιά. Τήν ευλόγησε ο Θεός. Βλέπετε τί τρόπους μπορεί νά μεταχειριστεί ο Θεός, όταν θέλει νά σώσει έναν άνθρωπο»;

πηγή

Θεέ Μου Σ'Αναζητώ!

Μια καταγραφή για ανθρώπους που ξεκινούν να αναζητούν τον Θεό.

       Μην ψάξεις φίλε μου να βρεις τον Θεό ψηλά στον ουρανό σαν επιστήμονας. Γιατί η γη είναι στρογγυλή, και γύρω της ο ουρανός.
Μην ψάξεις τον Θεό στο φως του ήλιου, ούτε στο καύμα των ηλιακών εκλάμψεων. Γιατί το φως του είναι ασύγκριτο, και η φλόγα της αγάπης του απροσμέτρητη.
Ούτε στις αμμοθύελες του Άρη θα τον βρεις, γιατί ο γνόφος του είναι πυκνότερος.
Να μην τον ψάξεις ούτε στη μεγαλοσύνη του γιγάντιου Δία, ούτε στη βίαιη ορμή των καταιγίδων του. Γιατί Εκείνος είναι Μέγας, κι ο Δίας ένας κόκκος, και κόκκος κόκκου άμμου.
Δεν θα τον βρεις ούτε στα παγωμένα τα βουνά του Γανυμίδη, γιατί η δικαιοσύνη του είναι λευκότερη από το χιόνι.
Ούτε στα δαχτυλίδια του Κρόνου θα τον βρεις, γιατί το δαχτυλίδι που Εκείνος δίνει είναι πολυτιμότερο απ’ όλους τους πλανήτες.
Μην τον ζητήσεις καν στον Πλούτωνα τον μακρινό, γιατί είναι όλοι οι πλανήτες, «βόλοι» μέσα στα χέρια του, κι Αυτός τόσο κοντά!
Μα ούτε στου Μαγγελάνου τα νέφη, ούτε στης Ανδρομέδας την αμέτρητη άμμο άστρων θα τον ανακαλύψεις, και ούτε καν στο σύμπαν όλο. Γιατί σ’ ολόκληρο το σύμπαν δεν χωράει, μάλλον αυτό χωρείται απ’ Αυτόν.
Αναζήτησέ τον σαν παιδί, πιο χαμηλά. Εδώ στη μικρή τη γη μας. Ψάξε τον στην ομορφιά ενός μικρού κι ασήμαντου λουλουδιού, κι ας μην τον βρεις ούτε κι εκεί.
Αναζήτησέ τον στο χαριτωμένο παιχνίδισμα μιας γάτας, και στο πιστό βλέμμα του σκύλου σου, κι ας μην τον συναντήσεις.
Προσπάθησε να τον διακρίνεις στα μάτια του ζητιάνου που χτυπάει την πόρτα σου, και δώσε την ελεημοσύνη σου, σαν να τη δίνεις σε Αυτόν, και ας μην τον αναγνωρίσεις.
Σκύψε στα δάκρυα του ορφανού και της χήρας, και πες ότι είναι δάκρυα δικά Του, και ρίξε λίγο βάλσαμο στον πόνο τους, κι ας μην μπορέσεις να Τον εννοήσεις.
Ψάχνε τον πάντα, και παντού, και κάνε το καλό με αγάπη σ’ όλους, σαν να το κάνεις σε Αυτόν, και ψάχνε πίσω από κάθε τι, και μέσα σ’ όλα να τον συναντήσεις. Κι ας μην τον αντικρίσεις.
Και τότε, δεν θα χρειαστεί να τον ανακαλύψεις, (γιατί ποτέ δεν θα μπορέσεις). Θα έρθει Εκείνος να σε βρει, γιατί σε βλέπει, και σ’ αγαπά, και σε γνωρίζει. ΚΑΙ ΘΑ Σ’ ΑΦΗΣΕΙ ΛΙΓΟ ΝΑ ΤΟΝ ΝΙΩΣΕΙΣ. Και θα ξανακρυφτεί από σένα.
Τότε θ’ αρχίσεις ΝΑ ΤΟΝ ΠΟΘΕΙΣ, όπως το ελάφι τα νερά, όπως η νύμφη τον νυμφίο, όπως ο εραστής την ερωμένη του, όπως το νεογέννητο το μητρικό το γάλα. Κι Εκείνος θα κρύβεται από σένα, και θα γελάει με το κλάμα σου χαρούμενος, όπως γελάει η μητέρα ευτυχισμένη με το κλάμα του μωρού της, όταν το βλέπει να τη θέλει τόσο πολύ, μέχρι δακρύων, κι όπως γελάει ο εραστής, που κρύβεται από την ερωμένη του στο πρώτο ραντεβού, και χαίρεται όταν εκείνη τον αναζητάει με πόθο.
Θα σε αφήνει να πέσεις από την κούνια σου, προσέχοντας μη χτυπηθείς ανεπανόρθωτα, για να γνωρίσεις την αδυναμία σου.
Όταν θα λες: «περπάτησα!» Θα σε αφήνει να σκοντάφτεις, για να ζητάς το χέρι του στα πρώτα βήματά σου.
Θα σε παρατηρεί στις δύσκολες στιγμές της εφηβείας σου, θα σε παιδαγωγεί και θα σε συμβουλεύει μυστικά, σκληρά η τρυφερά.
Κι όταν ανδρώνεσαι, θα σε διδάσκει την τέχνη του πολέμου, και θα σε μάθει χίλιες τέχνες. Και θα καλεί μπροστά σου μονομάχους, όλο και δυνατότερους, όλο και αξιότερους, και θα διδάσκεσαι από τις πτώσεις σου κι από τον πόνο σου, ώσπου να γίνεις δυνατός.
Μα τότε, πια, δεν θα τον ψάχνεις. Γιατί αργά μα σταθερά, ανεπαίσθητα, ΘΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ. Θα τον διακρίνεις γύρω σου παντού. Θα βρίσκεις μέσα σου νοήματα που ποτέ δεν διδάχθηκες, θ’ αντιλαμβάνεσαι υπάρξεις που ποτέ δεν είδες. Θα βρίσκεις δύναμη που ποτέ δεν είχες. Θα Τον γνωρίζεις, και θα τον εμπιστεύεσαι. Κι Εκείνος, θα γίνεται σιγά σιγά μοναδική σου σκέψη και λαχτάρα…
…Ώσπου η φωνή Του ν’ ακουστεί μεσ’ την καρδιά σου. Και τότε, θα τον πεις: «Πατέρα!» και θα τον νιώθεις να σου λέει: «Παιδί μου!» Θα ψάλλετε μαζί και θα γιορτάζετε στις δυσκολίες, και η φωνή Του θα’ ναι πια για σένα τόσο γνώριμη!
Θ’ ακούς, και θα γελάς με αυτούς που τον αναζητούν ακόμα, Εκείνον που για σένα θα’ ναι πια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.


Και θ’ απομένει η επίγνωση κι ο γάμος…/πηγή

Ο κορυφαίος Απόστολος Παύλος,ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ

Οι θλίψεις καί οι διωγμοί αρχίζουν από την ώρα πού δέχεται το άγιο Βάπτισμα.

Πρώτα τον καταδιώκουν έως θανάτου οι ομοεθνείς του, οι Ιουδαίοι, άλλοτε αυτοπροσώπως οι ίδιοι, άλλοτε υποκινώντας τους εθνικούς, άλλοτε σε συνεργασία μαζί τους, άλλοτε προσφεύγοντας στην κρατική εξουσία. Μνημονεύαμε ενδεικτικά το σχέδιο δολοφονίας του στη Δαμασκό, όταν για να τον σώσουν οι πιστοί τον φυγάδευσαν μέσα σε καλάθι νύχτα από τα τείχη, το σχέδιο θανατώσεως του στα Ιεροσόλυμα, όταν έφυγαδεύθη στην Καισαρεία, το διωγμό στην "Αντιόχεια της Πισιδίας καί στα Λύστρα, το λιθοβολισμό στο Ικόνιο, τις διώξεις στη Θεσσαλονίκη, στη Βέροια, στην Κόρινθο, πάλι στα Ιεροσόλυμα καί στην Καισαρεία.
"Από τους διωγμούς εκ μέρους των εθνικών, μνημονεύουμε εκείνους των Φιλίππων καί της Εφέσου, τη μακροχρόνια φυλάκιση του στην Καισαρεία καί στη Ρώμη, το μαρτυρικό του θάνατο στην πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Συγκινητική είναι ή εικόνα, όταν με αλυσίδες στα χέρια, υψώνοντας τα όσο του επέτρεπαν τα δεσμά, απολογείται στον βασιλιά Αγρίππα στην Καισαρεία: «Εύξαίμην αν τω ου μόνον σε, αλλά καί πάντας τους άκούντάς μου σήμερον γενέσθαι τοιούτους οποίος κάγώ ειμί, παρεκτός των δεσμών τούτων».


Οι θλίψεις όμως του Παύλου προήλθαν καί από «ψευδαδέλφους», πού τον στενοχώρησαν τόσο, «ώστε έξαπορηθήναι καί του ζην». Χαρακτηριστική του πόνου πού αισθάνθηκε ό "Απόστολος είναι ή λεγόμενη «επιστολή των δακρύων», πού έστειλε στους Κορινθίους και την οποία έγραψε «εκ πολλής θλίψεως καί συνοχής καρδίας... δια πολλών δακρύων». "Αλλά και ή εγκατάλειψη εκ μέρους στενών συνεργατών του, του προξένησε θλίψη πολλή. "Έγραψε με καταφανη πόνο στον Τιμόθεο: «Σπούδασον ελθείν προς με ταχέως.Δήμας γαρ με εγκατέλιπεν αγαπήσας τον νυν αιώνα...».
 Γενικά, σε στιγμές ψυχικής κοπώσεως,σκληρής προκλητικότητας εκ μέρους ψευδαδέλφων. αλλά καί προσωπικής άξιοπρέπειας, αναγκάσθηκε ό ίδιος να γράψει: Παραφρονών λαλώ, υπέρ εγώ, εν κόποις περισσοτέρως, εν πληγαίς ϋπερβαλλόντος.εν φυλακαΐς περισσοτέρως, εν θανάτοις πολλάκις• υπό Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρά μίαν ελαβον. τρίς έρραβδίσθην, άπαξ έλισθάσθην, τρίς έναυάγησα, νυχθημερόν εν τω βυθώ πεποίηκα,όδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλασσή, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις,εν κοπώ καί μοχθώ, εν άγρυπνίοις πολλάκις, εν λιμώ καί δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει καί γυμνότητι- χωρίς των παρεκτός ή έπισύστασίς μου ή καθ' ήμέραν, ή μέριμνα πασών των εκκλησιών. Τίς ασθενεί, καί ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται, καί ουκ εγώ πυρούμαι;».

Όλες αυτές τις θλίψεις, τα δάκρυα, τους κινδύνους, καί τους διωγμούς, τον μαρτυρικό θάνατο, ό Παύλος, τα αντιμετώπισε:


• Με πίστη βαθύτατη, έχοντας προ οφθαλμών τον Σταυρό του Κυρίου: "Εγραφε στους Γαλάτες: «Χριστώ συνεσταυρωμαι, ζω δέ ούκέτι εγώ, ζή δέ εν έμοί Χριστός».


• Με ακλόνητη βεβαιότητα στην αιωνιότητα. "Έγραφε στους Φιλιππησίους:«Έμοί το ζην Χριστός καί το άποθανείν κέρδος». Προς τον Τιμόθεο: «Ει γαρ συναποθάνομεν, καί συζήσομεν, ει υπομέ-
νομεν, καί συμβασιλεύσομεν».οι


• Με την πεποίθηση ότι ήταν χρεώστης προς όλους τους συναθρώπους,Έλληνες καί βαρβάρους, μορφωμένους καί αμόρφωτους, για τη σωτηρία τους.
Γράφει στους Ρωμαίους: «Έλλησι τε καί βαρβάροις, σοφοίς τε καί άνοήτοις, οφειλέτης ειμί».


• Με προσευχή αδιάλειπτη. Ικέτευε τον Κύριόν του «νυκτός καί ημέρας ύπερεκπερισσοϋ εις το ιδείν το πρόσωπον» των χριστιανών του καί να «καταρτίσει τα υστερήματα της πίστεως τους».


• Με σκληρή άσκηση. Εξομολογείται στους Κορινθίους: «Πυκτεύω (πυγμαχώ)... υπωπιάζω μου το σώμα καί δουλαγωγώ (σκληραγωγώ το σώμα μου καί το μεταχειρίζομαι ως δούλο), μήπως άλλοις κηρύξας αυτός αδόκιμος γένωμαι».


• Με χαρά. Έγραφε στους Κολοσσαείς: «Χαίρω εν τοίς παθήμασί μου υπέρ υμών».


• Με ευγνωμοσύνη για τη δωρεά αυτή του Θεοΰ, "Έγραφε στους Ρωμαίους:«Δια την χάριν την δοθείσάν μοι υπό του Θεοϋ εις το είναι με λειτουργόν Ίησοϋ Χρίστου εις τα έθνη, ίερουργοϋντα το Ευαγγέλιον του Θεοϋ».


• Με καύχηση εν Κυρίω. "Εγραφε στους Φιλιππησίους: «Μεγαλυνθήσεται Χριστός εν τω σώματι μου είτε δια ζωής είτε δια θανάτου».

Έχοντας κάνει πράξη όλα αυτά στη ζωή του, δίκαια ό μακάριος Παύλος διακήρυσσε στο τέλος του βίου του: «Εγώ γαρ ήδη σπένδομαι» (Εγώ είμαι έτοιμος να χύσω το αίμα μου σαν σπονδή) καί ό καιρός της έμής αναλύσεως έφέστηκε (καί ό καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε). Τον αγώνα τον καλόν ήγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα,λοιπόν απόκειται μοι ό της δικαιοσύνης στέφανος, όν αποδώσει μοι

πρωτ.Θ.Συνοδινός/περιοδικό ''Τόλμη''

Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με.

Είπε γέρων. Όπως τα καράβια που κινδυνεύουν εκπέμπουν σήμα κινδύνου συνεχώς, έτσι πρέπει να λέει και ο άνθρωπος συνεχώς την ευχή Κύριε Ιησού Χριστέ Ελεησον με.

Δυο προφητικά οράματα του ρώσου μοναχού Αντωνίου

Κάθε χρόνο που περνάει, ο αριθμός των από τεχνικά αίτια καταστροφών και των φυσικών συμφορών αυξάνεται σε όλο τον κόσμο με τρόπο ανησυχητικό. Στην πραγματικότητα, έχουν γίνει κάτι σαν σύνηθες φαινόμενο, όσο τρομακτικό και αν ακούγεται. Όμως κανένας δεν μπορεί να τα συνηθίσει ή να τα αποδεχτεί. Αποτελούν ένα φοβερό σοκ, κάθε φορά. Για παράδειγμα η καταιγίδα Κατρίνα που χτύπησε τις Η.Π.Α. το φθινόπωρο του 2005, της οποίας παρακολουθήσαμε, εδώ στη Ρωσία, τις τρομακτικές συνέπειες με κατάπληξη.

Επομένως, δεν είναι άξιο απορίας ότι ανάμεσα στους Ορθοδόξους πιστούς στη χώρα μας υπάρχει μία έξαρση αληθινά αποκαλυπτικών συναισθημάτων, τα οποία διεγέρθηκαν περισσότερο από το πρόσφατα δημοσιευμένο στην Ουκρανία βιβλίο, από τον Ορθόδοξο κληρικό π. Αλέξανδρο Κρασνώφ: «Πνευματικές συζητήσεις και Διδαχές του Γέροντος Αντωνίου». Το βιβλίο έγινε μπεστ σέλλερ στη Ρωσία, γεμίζοντας με κατήφεια πολλούς ανθρώπους, αναγκάζοντάς τους να εξετάσουν με μεγάλη ανησυχία την σημερινή πραγματικότητα, και να κάνουν την αναφορά τους και πάλι στην Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.

Ο πατέρας Αλέξανδρος στο βιβλίο του, περιγράφει τις συναντήσεις του με ένα ορισμένο γέροντα ονόματι Αντώνιο. Ο Κύριος προίκισε αυτόν τον ζηλωτή με 2 προφητικά οράματα, ο οποίος, με την σειρά του τα αφηγήθηκε στον κληρικό όχι πολύ καιρό πριν από τον θάνατό του.....

Επειδή αυτά τα προφητικά οράματα δεν αφορούν μόνο την Ρωσία αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να σας τα γνωστοποιήσουμε. Σας δίνουμε ένα απόσπασμα από το προαναφερθέν βιβλίο του πατρός Αλεξάνδρου, όπου ο γέροντας Αντώνιος μιλάει για τα οράματα του.

***Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 1970, κατά τη Θεία Λειτουργία, είδα το πρώτο όραμά μου.

Βλέπω ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, να κυλάει προς τα εμπρός, σαν να σύρεται από κάποια αόρατη δύναμη. Καθώς βρίσκονται σε αυτή τη συνεχή κίνηση, μερικοί γλεντούν, μερικοί μοιχεύουν, άλλοι συνωμοτούν εναντίον συνανθρώπων τους. Και όλα αυτά ενώ βρίσκονται σε κίνηση προς τα εμπρός.

Οι άνθρωποι είναι όλοι πολύ διαφορετικοί: υπάρχουν λαϊκοί, κληρικοί, στρατιωτικοί, πολιτικοί - οποιοιδήποτε. Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων σπρώχνει βίαια απλώς και μόνο για να ανοίξει δρόμο προς τα εμπρός, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τους άλλους, ενώ ένα ελάχιστο μέρος προχωράει με ηρεμία.

Μια άβυσσος, που προκαλεί δέος, απλώνεται μπροστά που οδηγεί στην Κόλαση. Η πλειοψηφία του κόσμου μόλις τη φτάνει, βυθίζεται κάτω. Επί πλέον, όχι μόνο οι πλούσιοι, αλλά και οι άνθρωποι που στερούνται πόρους εκσφενδονίζονται κάτω στην Κόλαση. Γιατί μοιράζονται ένα κοινό είδωλο - τις επιθυμίες του κόσμου (τούτου). Υπάρχουν και άλλοι που δεν ορμούν προς τα κάτω αλλά κατεβαίνουν αργά, για να ανυψωθούν από ορισμένα φωτισμένα άτομα που τους βοηθάνε. Ενώ άλλοι διασχίζουν ήρεμα ή ακόμα καλύτερα, πετάνε πάνω από την άβυσσο, χωρίς τα πόδια τους να αγγίζουν το έδαφος.

Ήταν φοβερό. Δεν ήταν τόσο το βογκητό, σαν ένα τρομερό ουρλιαχτό που ερχόταν από την άβυσσο, σε συνδυασμό με μια απεχθή κακοσμία. Ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή αποκρουστική οσμή. Ήταν μια δυσωδία, με πρόσθετα τα αισθήματα του τρόμου και του αμετάκλητου.

Σ’ εκείνα τα χρόνια της φαινομενικής Ρωσικής ευημερίας ήταν δύσκολο για μένα να αξιολογήσω την προειδοποίηση του οράματος. Σήμερα είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

****Το δεύτερο όραμα ήταν διαφορετικής φύσεως.

Μου δόθηκε, με την χάρη του Θεού, ένα όραμα το οποίο αφορούσε κάτι που οι άνθρωποι μου ζητούσαν. Εάν το πρώτο όραμα μπορούσε να περιγραφεί με περισσότερη ή λιγότερη ακρίβεια, είναι πρακτικά αδύνατο να συμβεί το ίδιο για το δεύτερο. Έτσι θα προσπαθήσω να το αφηγηθώ με κάποιο λογικό ειρμό και όχι ακριβώς όπως μου δόθηκε.

Για να είναι πιο εύκολο για σας, για να καταλάβετε αυτά που ακολουθούν, επιτρέψετε μου να ξεκινήσω λέγοντας κάποια πράγματα για την δημιουργία του Σύμπαντος.

Ο Κύριος δημιούργησε όλα τα έμβια όντα με τη σειρά τους, σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο σύστημα, όπου οι ενέργειες, ακόμη και του παραμικρότερου από αυτά, να έχει αντίκτυπο στη ζωή ολοκλήρου του Σύμπαντος.

Οι δράσεις των αλόγων θηρίων δεν μπορούν να προκαλέσουν βλάβες στο Σύμπαν. Περιορίζονται από τα ένστικτά τους και την αυτο-ρύθμιση των ιδιοτήτων της ίδιας της Φύσης, σαν με φρένα.

Αλλά με τον άνθρωπο, που δημιουργήθηκε από τον Θεό σαν εικόνα και ομοίωσή Του, ισχύει κάτι διαφορετικό. Όχι μόνο οι πράξεις αλλά και οι ίδιες οι σκέψεις του ανθρώπου, επιδρούν στον περιβάλλοντα χώρο, σε όλο το Σύμπαν.

Δεν ήταν ο Κύριος που εξαφάνισε από προσώπου γης τα Σόδομα και τα Γόμορρα, αλλά ο αμαρτωλός άνθρωπος. Αυτό που υποδηλώνω εδώ είναι ότι όλες οι τραγωδίες που είχαν συμβεί στον άνθρωπο και στη Φύση δεν είναι συνέπειες της οργής του Κυρίου, διότι είναι παντελεήμων. Αυτές οι τιμωρίες είναι άμεσο αποτέλεσμα των επιζημίων πράξεων της ίδιας της ανθρωπότητας η οποία παραπλανήθηκε από τα τεχνάσματα των δαιμόνων.

Και τώρα, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο όραμα, αυτού που, αλλοίμονο, μας περιμένει στο όχι τόσο μακρινό μέλλον. Εξάλλου, κάποια πράγματα τα οποία είδα στο όραμά μου έχουν λάβει χώρα στο παρόν.

Λοιπόν αυτό είναι το όραμα το οποίο μου επέτρεψε ο Θεός να δω:

Πρώτα απ’ όλα, όλων των ειδών οι τεχνικές βλάβες. Το υπάρχον σύστημα που δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο είναι, πράγματι, σατανικό, καθώς εναντιώνεται σε όλους τους νόμους του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο θ’ αρχίσει να αποτυγχάνει. Αεροπλάνα θα πέφτουν από τους ουρανούς, πλοία θα βουλιάζουν, πυρηνικοί σταθμοί και χημικά εργοστάσια θα ανατιναχτούν. Όλα αυτά θα λάβουν χώρα με φόντο τρομερών φυσικών καταστροφών που θα χτυπήσουν όλες τις χώρες του κόσμου με πρώτη και καλύτερη την Αμερική. Αυτές θα είναι καταιγίδες ανήκουστης δύναμης, σεισμοί, έντονες ξηρασίες και αληθινοί κατακλυσμοί.

Στην πραγματικότητα, θα είναι δύσκολο να βρεθεί ένα μέρος στη γη που να μην έχει χτυπηθεί από αυτές τις καταστροφές, ένα μέρος που ο άνθρωπος θα βρει ασφαλές καταφύγιο.

Η γαλήνη του ανθρώπου θα είναι μόνο στα χέρια του Θεού, στην πίστη του για την καλή θέληση του Κυρίου, επειδή η μητέρα Γη δεν θα μπορεί να προσφέρει αυτό το καταφύγιο.

Οι πόλεις είναι αυτές που θα χτυπηθούν περισσότερο από την οργισμένη Φύση καθώς θα έχουν κόψει εντελώς τους δεσμούς με αυτήν. Μόνο μια καταστροφή ενός πολυώροφου κορυφαίας τεχνολογίας πύργου απειλεί εκατοντάδες ψυχές με θάψιμο κάτω από τα ερείπια, χωρίς την δυνατότητα για Θεία Κοινωνία και μετάνοια.

Αυτές οι μοντέρνες κατοικίες, κατασκευασμένες σε στοίβες, διαπερνώντας την Γη σαν βέλη κατευθείαν κάτω προς το πυρ της Κολάσεως, θα φέρνουν στους ανθρώπους ένα κακό θάνατο κάτω από τα συντρίμμια.

Εκείνοι που θα επιζήσουν θα ζηλεύουν αυτούς που ευλογήθηκαν με ένα γρήγορο θάνατο, καθώς η μοίρα τους θα είναι τρομερή: ένας αργός μαρτυρικός θάνατος από πείνα και ασφυξία.

Οι πόλεις θα είναι πραγματικά φρικιαστικό θέαμα. Ακόμα και αυτές που θα κατορθώσουν να γλυτώσουν από την καταστροφή, στερημένες από ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, θέρμανση και τροφή, θα μοιάζουν με τεράστιους πέτρινους τάφους, καθώς τόσοι πολλοί άνθρωποι θα πεθαίνουν εκεί...

Συμμορίες ληστών θα περιπλανιούνται στους δρόμους, τα εγκλήματά τους θα παραμένουν ατιμώρητα. Ακόμα και η ημέρα δεν θα φέρνει ειρήνη και ασφάλεια στη πόλη, ενώ την νύχτα οι άνθρωποι θα συγκεντρώνονται σε μεγάλες ομάδες, ψάχνοντας ασφάλεια όλοι μαζί για να επιβιώσουν ως την αυγή. Αλλοίμονο, η ανατολή δεν θα αναγγέλλει μια καινούργια ευτυχισμένη μέρα, αλλά θα σημαίνει την αρχή περισσοτέρων οδυνών στην προσπάθεια επιβίωσης για μια ακόμα ημέρα.

Δεν πρέπει να νομίζετε ότι το χωριό, οι αγροτικές περιοχές θα είναι καλύτερα. Οι αγροί μολυσμένοι από τις τοξικές βροχές και ταλαιπωρημένοι από ξηρασία δεν θα αποδίδουν καθόλου σοδειές. Τεράστιο πλήθος βοοειδών θα πεθάνει, και οι άνθρωποι ανήμποροι να θάψουν όλα τα νεκρά ζώα, θα τα αφήσουν να κείτονται και να σαπίζουν εκεί, δηλητηριάζοντας τον αέρα με μια μπόχα αποσύνθεσης. Οι χωρικοί θα υφίστανται επιδρομές από τους ανθρώπους της πόλης, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να σκοτώσουν ακόμα και για μια φέτα ψωμί! Ναι ακριβώς αυτή η φέτα ψωμιού που σου φαίνεται (τώρα) άνοστη, εκείνες τις μέρες χωρίς σάλτσες και μπαχαρικά, θα προκαλεί τους ανθρώπους να χύσουν αίμα γι’ αυτήν.

Για τους χωρικούς, ακριβώς όπως και για τους κατοίκους της πόλης, η νύχτα θα είναι γεμάτη με τρόμους, καθώς θα φέρνει μαζί της λεηλασίες και ληστείες. Για τους αγρότες θα είναι επιτακτικό να διατηρήσουν τον εξοπλισμό των αγροκτημάτων τους, διότι χωρίς αυτόν δεν θα μπορούν να κάνουν καμμία δουλειά και θα βρουν σίγουρο θάνατο από πείνα. Έτσι και στις πόλεις όχι μόνο η τροφή, η ιδιοκτησία, αλλά και οι ίδιοι άνθρωποι θα είναι κυνηγημένοι.

Ο κανιβαλισμός θα γίνει ένα σύνηθες φαινόμενο.

Όλοι οι νόμοι της ηθικής θα ποδοπατηθούν. Αυτή η ίδια η ύπαρξη της ανθρωπότητας και η ουσία της θα κατευθυνθεί προς την απόρριψη της Πρόνοιας του Κυρίου και της Χάρης του. Ενώ οι Εντολές που δόθηκαν στους ανθρώπους από τον Κύριο δεν είναι τίποτε άλλο από ένας δρόμος προς μια γαλήνια και ευτυχισμένη ζωή με ειρήνη και αρμονία με τον Κύριο. Όλα τα υπόλοιπα που παραβιάζουν τις εντολές, είναι επιζήμια για τον κόσμο και για όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτόν και εξαρτώνται απ’ αυτόν.

Όλα ξεκινούν από μικροπράγματα: έκλυτο ντύσιμο και ήθη, κοινή διαπαιδαγώγηση αγοριών και κοριτσιών και όχι κάτω από την καθοδήγηση της εκκλησίας αλλά ενός λαϊκού ατόμου. Από τέτοια μικροπράγματα είναι που αναφύονται τα μεγαλύτερα κακά.

Πολλές φορές ο Σατανάς προσπάθησε να καταστήσει την ηθική εξαθλίωση παγκόσμια, πανδημική, αλλά πάντα εύρισκε μπροστά του την τρομακτική καταγγελία της Εκκλησίας. Διότι τα πνεύματα του σκότους αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο απ’ όλα: την καταγγελία. Γι’ αυτό όταν το φως της Αλήθειας σβήνει, τότε οι κακές, διαβολικές υποκινήσεις γίνονται πολύ πιο δυνατές.

Ο κόσμος βρίσκεται κάτω από την συσκότιση (της λογικής) που προκαλεί η υπεραφθονία μιας δωδεκάδας «αναπτυγμένων» χωρών, όπως αποκαλούνται, τις οποίες ο εχθρός της ανθρωπότητας έχει επιλέξει για να γίνουν όργανα στην αποχαύνωση όλου του κόσμου.Το πρωταρχικό όπλο σκανδαλισμού εδώ είναι το σλόγκαν της Ελευθερίας! Τόσο πολύ αίμα έχει χυθεί σε όλες τις επαναστάσεις και πραξικοπήματα, κοινωνικές και ψευδο-θρησκευτικές εκδηλώσεις, πολιτική και με μυστικότητα διαμάχη, - όλα τοποθετημένα στο βωμό του δαίμονα της ελευθερίας! Ναι, αυτός που επαναστάτησε κατά του Θεού, και ρίχθηκε κάτω (από τον Ουρανό), το μαμούνι που προσπάθησε να ιδιοποιηθεί την θέση του Κυρίου - αυτός είναι αναζητητής της «ελευθερίας»! Η ελευθερία του δεν είναι η ικανότητα που δόθηκε στον άνθρωπο από τον Κύριο για να αναζητάει την τελειότητα της ηθικής. Η «ελευθερία» του, είναι ένας ζυγός, μέσω του οποίου ο άνθρωπος στερείται την δυνατότητα να διαλέξει ανάμεσα στο καλό και το κακό, αφήνοντάς του μόνο τη δυνατότητα να βαδίσει κατευθείαν στην κόλαση. Αυτή είναι η ελευθερία που θα βασιλέψει.

Είδα ότι το παγκόσμιο κακό είναι προετοιμασμένο να κάνει τα πάντα για να δυσφημήσει την Αγία Εκκλησία, το άμωμο σώμα του Χριστού! Πρώτα απ’ όλα, θα της εκσφενδονίσουν προσβολές σε όλα τα μέσα ενημέρωσης: εφημερίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα χλευαστούν και θα γελοιοποιηθούν, όπως και οι ιεροτελεστίες τους, οι νηστείες και όλος ο Χριστιανικός τρόπος ζωής - όλα όσα αποτελούσαν την βάση της ζωτικότητας του ανθρώπου. Χιλιάδες και χιλιάδες καταστροφείς της Ορθοδοξίας θα διεισδύσουν στην Εκκλησία ανάμεσα στους κληρικούς. Παρόλη την γενική εξωτερική ευσέβεια, το πνεύμα τους θα είναι εχθρικό, αντιχριστιανικό, και οι άνθρωποι θα απομακρυνθούν από τις εκκλησίες όπου αυτοί οι αντιπρόσωποι του κλήρου θα διοικούν. Έτσι οι ανακαινισμένες και οι καινουργιο-κτισμένες εκκλησίες θα είναι άδειες.

Ωστόσο, το φως της αληθινής αγιότητας θα συνεχίσει σποραδικά να αναλάμπει, σε κάποια μέρη. Αυτός που αναζητεί ευρίσκει... Κανένας δεν μπορεί να απαλλαχθεί λέγοντας: «Κύριε έψαξα αλλά δεν βρήκα». Μέσα στο ζόφο της ολοκληρωτικής έλλειψης της Πίστης και της Θεοσέβειας, τα φώτα της Αλήθειας θα τρεμοπαίζουν σε όλη τη Γη.

Επί πλέον ο αληθινός κλήρος θα καταδιωχθεί, θα κυνηγηθεί, και θα του φερθούν υποτιμητικά. Οι μπράβοι του δαίμονα δεν θα σταματήσουν μπροστά στο φόνο, αν ο Κύριος δει ότι είναι έτοιμοι οι ευσεβείς να δεχτούν το φωτοστέφανο του μάρτυρα... Θα υπάρξουν πολλοί τέτοιοι ευσεβείς μάρτυρες εκείνη την εποχή!

Μια από τις ελευθερίες την οποία οι μπράβοι του δαίμονα θα προσπαθήσουν να εδραιώσουν στους ανθρώπους με οποιοδήποτε τίμημα θα είναι η ελευθερία της ηθικής ακολασίας. Αλλοίμονο, οι άνθρωποι την έχουν ήδη δεχτεί και την έχουν κάνει ένα αναμφισβήτητο κομμάτι της σύγχρονης ζωής. Η μοιχεία δεν θα χαρακτηρίζεται έτσι, αλλά θα θεωρείται σεξουαλική ελευθερία.

Η διαφθορά θα επιβάλλεται από την μικρή ηλικία στην μορφή της παιδείας, της σεξουαλικής κουλτούρας και συμπεριφοράς των φύλων. Θα δείχνουν στα παιδιά γυμνά σώματα, την σεξουαλική πράξη - όλα σε μια απόπειρα να πυροδοτήσουν λάγνα πάθη, τα οποία θα αναφέρουν ως φυσιολογικά ένστικτα. Ο τύπος και η τηλεόραση θα πλημμυρίσουν με γυμνά κορμιά και απαίσιες σκηνές πορνείας.

Η γύμνια στο σημερινό ένδυμα θα είναι μόνο η αρχή. Ο τελικός σκοπός θα είναι πολύ πιο τρομερός, η γιορτή της Αστάρτης και του Βάαλ, όπου εκατοντάδες εκατοντάδων ειδωλολατρών θα πορνεύουν, αποχαυνωμένοι με αλκοόλ και ναρκωτικά. Εκεί θα σύρουν την ανθρωπότητα οι υποστηρικτές της σεξουαλικής ελευθερίας - να λατρεύουν τους δαίμονες της πορνείας. Σκλάβος γίνεται ο ηττημένος στον πόλεμο, αλλά οι άνθρωποι θα παρασυρθούν από αυτήν τη σκλαβιά που έρχεται τυλιγμένη σαν δώρο…

Εντούτοις, ακόμα και η κοινή αμαρτία της πορνείας δεν είναι αρκετή για τους δαίμονες: ο σοδομισμός και η παιδεραστία θα δοθούν απλόχερα ως υπέρτατες εκδηλώσεις της ελευθερίας. Η προπαγάνδα αυτών των απαίσιων αμαρτιών θα αποκτήσει απίστευτη δύναμη - ακόμα πιο ισχυρή από την ίδια τη σεξουαλική ακολασία. Περιπτώσεις ομοφυλοφιλικών γάμων θα παίρνουν τέτοια προβολή όσο και η ανακάλυψη των αντιβιοτικών στην εποχή τους.

Η σοδομική αμαρτία θα εξαπλωθεί αισθητά: αρχικά ανάμεσα στους καλλιτέχνες και στους πολιτικούς. Η σοδομική αμαρτία θα γίνει το χαρακτηριστικό σήμα του μέλλοντος. Ήδη τώρα, αυτές οι αχαλίνωτες ακολασίες λαμβάνουν χώρα υπό την μορφή ετήσιων καρναβαλιών των ομοφυλοφίλων στην Αμερική! Όλα αυτά θα αποτελέσουν επίσης κομμάτι της Ρωσικής σκηνής, κάτι όχι λιγότερο από μια άσχημη εκδήλωση.

Όλοι όσοι αντιστέκονται σε αυτές τις δαιμονικές εφορμήσεις θα θεωρηθούν ότι καταπατούν την ελευθερία των άλλων, ως αφάνταστα αμαθείς ή ακόμα και εχθροί του κράτους και των συμφερόντων του, καθώς όλα τα κράτη θα έχουν ως απώτερο σκοπό τους την διαφύλαξη των δαιμονικών ελευθεριών αντί των ηθικών αξιών.

Πράγματι, είναι δαιμονικά, γιατί ακόμα και σήμερα δεν θα συναντήσετε πουθενά ένα Ορθόδοξο άρθρο εκτός και αν είναι έκδοση της Εκκλησίας. Τι ανοησίες λέγονται και γράφονται! Παρόλα αυτά δεν υπάρχει αντιπαράθεση στις απόψεις και τις διαφορετικές θεωρήσεις στη ζωή. Αυτή λοιπόν είναι η ελευθερία: όταν σε κάποιον επιτρέπεται μόνο να ρίξει λάσπη στην ιερότητα και στην αγνότητα! Κάθε τι άλλο είναι απαγορευμένο - ταμπού.

Όλα αυτά ξεκίνησαν με ασήμαντα πράγματα, πριν από πολύ καιρό. Ξεκίνησαν πολύ πριν την επανάσταση (των μπολσεβίκων το 1917), όταν τα ενοριακά σχολεία μεταφέρθηκαν στην κοσμική αρχή. Και έτσι ο άθεος ξεκίνησε να διδάσκει και να εκπαιδεύει το επιτελείο του για την επανάσταση του 1917.

Είχα με την χάρη του Θεού ένα όραμα για το πώς τα νιάτα, κάτω από την ισχυρότατη γοητεία του σατανά, εξαιτίας της πληθώρας των αμαρτιών, και μεθυσμένα από το ποτό και τα ναρκωτικά είναι αβοήθητα, μπροστά στο τελικό κάλεσμα της κόλασης και θα οδηγηθούν σε αυτοκτονία! Θα υπάρξει ένα καταστροφικό ξέσπασμα στον αριθμό των αυτοκτονιών. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε στο τέλος δεν θα εκπλήσσει κανένα πλέον. Θα γίνει ο κανόνας, κάτι σαν δεδομένο...

Ακόμα περισσότερο καθώς ο αριθμός των ανθρώπων που θα χτυπηθούν από τρομερές αρρώστιες, σεξουαλικά μεταδιδόμενες, θα είναι τόσο μεγάλος και οι πόνοι των θυμάτων θα είναι τόσο απαίσιοι, ώστε η κοινωνία τελικά θα δεχτεί την αυτοκτονία σαν μια ανάπαυλα, σαν πράξη ελέους. Οι αρχές θα φτάσουν ακόμα και στο σημείο να εξωθούν τους ανθρώπους να το κάνουν. Τα πάντα θα στοχεύουν στην καταστροφή των ψυχών αυτών που πλανήθηκαν.

Μια ακόμα φριχτή δαιμονική παγίδα θα παρακινεί τους ανθρώπους να αυξήσουν τα κέρδη τους, να επιζητούν πλούτη ως ύψιστο σκοπό της ζωής. Το ίδιο το πάθος της αντιζηλίας (του πλούτου των άλλων) από μόνο του είναι επιζήμιο, όπως όλα τα πράγματα που γίνονται χωρίς μέτρο. Και η υπερβολή οδηγεί στη καταστροφή της φύσης.

Το δεύτερο μέρος αυτής της παγίδας εντοπίζεται στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται αυτός ο πλούτος. Τι είναι τα σημερινά χρήματα; Ένα φάντασμα, μια ψευδαίσθηση, όπως όλα τα «θαύματα» του διαβόλου. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων βρίσκεται στις τράπεζες ή σε ομόλογα. Αυτές οι τράπεζες θα πτωχεύσουν και οι άνθρωποι θα γονατίσουν! Αυτό μπορεί να γίνει αστραπιαία. Έχουν ήδη γίνει αναρίθμητες και επιτυχημένες πρόβες αυτού του πράγματος.

Η βιομηχανία θα παραλύσει εξαιτίας φυσικών συμφορών και πολέμων. Επομένως με τι θα μείνει ο άνθρωπος; Με μια μάζα από άχρηστα πράγματα, για την συγκέντρωση των οποίων ξόδεψε χρόνια από την ζωή του. Τώρα βλέπει ότι η αξία τους είναι εντελώς σχετική, ακόμη και σε ένα ασφαλή και ευτυχισμένο κόσμο, και βεβαίως τίποτε δε θα αξίζουν σε ένα κόσμο καταστροφής και αφανισμού.

Τώρα, φανταστείτε ότι ο ηλεκτρισμός και το νερό έχουν κοπεί, δεν υπάρχει θέρμανση… Ο καθένας αμέσως θα έδινε ότι είχε και δεν είχε για ένα πριόνι, ένα τσεκούρι μία σόμπα… όταν κάποιοι ελάχιστοι θα είχαν στην κατοχή τους αυτά τα πράγματα, από τους εκατό ο ένας ή τόσο...

Ξέρω ότι σας έχω φοβίσει υπέρμετρα με τις αφηγήσεις μου. Αλλά πιστέψτε με ότι είναι ακόμα πιο τρομερά να τα βλέπεις! Αυτό που είδα είναι ακόμα πιο άσχημο και απαίσιο από αυτό που θα μπορούσα να σας περιγράψω με λόγια. Ωστόσο, δεν μπορώ να σας τα πω όλα, καθώς δεν πρέπει να σας προκαλέσω κατάθλιψη και να πέσει στο παρόν το ηθικό σας, με τα οράματα μου για το μέλλον.

Αυτό ήταν ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ορθοδόξου κληρικού π. Αλεξάντερ Κρασνώφ «Πνευματικές συζητήσεις και Διδαχές του γέροντος Αντωνίου». Ελπίζουμε ότι η εξιστόρησή μας αυτή δε θα σας αφήσει να πέσετε σε απελπισία, αλλά αντιθέτως, θα σας εμπνεύσει ώστε να γίνετε πιο ζηλωτές στην εκπλήρωση των εντολών του Κυρίου, διότι εκεί βρίσκεται ο δρόμος της Σωτηρίας, όπως υποσχέθηκε ο Κύριος σε όλους τους πιστούς Χριστιανούς.

της Tatyana Shvetsova, από την «Φωνή της Ρωσίας» στα αγγλικά. 


Πηγή: «Η Φωνή της Ρωσίας» 
http://english.ruvr.ru/2005/09/28/104696.html
http://www.imdleo.gr/

Σε κάποια σημεία θυμίζει τις προφητείες της Οσίας μοναχής Μακαρίας ΕΔΩ

Αρνείται η πίστη την χαρά της ζωής;

Άνθρωποι αμαρτωλοί είμαστε όλοι μας, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι. Και δεν είναι εύκολο σήμερα να γίνει αυτό, διότι έχουμε μάθει την αμαρτία να την θέτουμε στο περιθώριο της ζωής μας. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του πολιτισμού μας αποδέχεται ως δικαίωμά μας τις «κώμες», δηλαδή το φαγοπότι, την μέθη, «τις κοίτες και τις ασέλγειες», δηλαδή την ασύδοτη και ακόλαστη ζωή, «την έριδα και τον ζήλο», δηλαδή την φιλονικία και τον φθόνο. Ακόμη και στην περίπτωση κατά την οποία στα λόγια καταδικάζει όλες αυτές τις συμπεριφορές, στην πράξη τις ανέχεται και δεν θεωρεί πως δεν πειράζει εάν ο άνθρωπος υποκύπτει σε τέτοιους πειρασμούς. Άλλωστε, δεν είναι προτεραιότητα η ένδυση του Χριστού από τον καθέναν μας, αλλά η πρόνοια της σαρκός, που οδηγεί στην ικανοποίηση των επιθυμιών μας (Ρωμ.13,14). 
Ίσως αναρωτηθούμε γιατί να είναι αμαρτία το να φάμε και να πιούμε, να απολαύσουμε δια της σαρκός μας τη ζωή, να είμαστε μαχητικοί και να έχουμε την άποψή μας έναντι των άλλων και, ταυτόχρονα, να θέλουμε να είμαστε καλύτεροι και ανώτεροι από εκείνους, αφού η ζωή περνά και πρέπει να τη χαρούμε, καθότι δεν θα ξαναέρθει. Άλλωστε, συνήθως έχουμε δίκιο από τη σκοπιά που βλέπουμε τα πράγματα. Παράλληλα, βλέπουμε τους ανθρώπους που ζούνε κατ’ αυτό τον τρόπο να χαίρονται τη ζωή τους, ενώ εμείς που επιλέγουμε στο όνομα της πίστης στο Χριστό μία ζωή λιτότητας, εγκράτειας, υποχωρητικότητας και συγχωρητικότητας, να περιφρονούμαστε και να περιθωριοποιούμαστε από την κοινωνία. Γιατί λοιπόν να μην έχουμε δικαίωμα να παλεύουμε για τις απόψεις μας και να ζούμε τις χαρές της ζωής, όπως τις ζούνε εκείνοι που προβάλλονται ως πρότυπα από την τηλεόραση, από την κρατούσα ηθική, από την φιλοσοφία της ζωής;
Ο απόστολος Παύλος προτάσσει έναντι αυτού του ήθους της ζωής, την ένδυση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτή η ένδυση δεν συνεπάγεται την άρνηση της κατά κόσμον χαράς, την οποία, άλλωστε, ο Χριστός ευλόγησε και είναι πλήθος τα παραδείγματα που έχουμε στην Γραφή, με αποκορύφωμα τον γάμο της Κανά, όπου εκτός από την ευλογία στη χαρά της ζωής, στην ενότητα και την δημιουργία σάρκας και πνεύματος που χαρακτηρίζουν τον κατά Θεό γάμο, ο Κύριος προσέφερε κρασί στους μετόχους του γαμήλιου δείπνου, οι οποίοι, όπως διαφαίνεται, ήταν μεθυσμένοι. Και ο Κύριος ευλόγησε το νερό, κάνοντάς το κρασί, για να συνεχίσουν να χαίρονται με τη χαρά του ζευγαριού και μάλιστα, με ανώτερης ποιότητας οίνο! Αυτό δείχνει ότι η πίστη στο Χριστό δεν μας κάνει να αρνούμαστε την χαρά της ζωής, αλλά μας δείχνει πού αυτή βρίσκεται αληθινά και από Ποιον πρέπει να ξεκινά. Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός είναι η αρχή και το τέλος της ζωής μας και η ένδυσή Του πρέπει να είναι η κύρια μέριμνά μας. Αν Αυτός υπάρχει στη ζωή μας, τίποτε τότε δεν μας λείπει. 
Ο Παύλος στην ουσία θέλει να μας δείξει ότι η ζωή χωρίς το Χριστό στηρίζεται μόνο στις κώμες, τις μέθες, τις κοίτες και τις ασέλγειες, την έριδα και τον ζήλο. Κι αυτό διότι δεν στηρίζεται στην αληθινή αγάπη, η οποία βρίσκει το μέτρο και το νόημα, ακόμη και στη χαρά, αλλά αποθεώνει το δικαίωμα του ανθρώπου να υπάρχει αυθύπαρκτος. 
Εκεί που ο Χριστός είναι παρών, είναι και η Εκκλησία. Και Εκκλησία σημαίνει κοινωνία αγάπης και όχι κοινωνία δικαιωμάτων και αυθυπαρξίας.
  Γιατί αγάπη σημαίνει μοίρασμα, σημαίνει χαρά με τους άλλους, σημαίνει σεβασμός στους άλλους, στα μέτρα και τα όριά τους, όπως αυτό διαφαίνεται από την ευλόγηση από τον Χριστό και την Εκκλησία του γάμου και όχι της ακόλαστης και ασύδοτης ζωής, όπως αυτό διαφαίνεται από την συγκατάνευση στη χαρά του έκτακτου γεγονότος της ζωής των άλλων και όχι στην υιοθέτηση της κώμης και της μέθης ως επαναλαμβανόμενης διασκέδασης, η οποία όμως δεν μας επιτρέπει να σεβαστούμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους, όπως αυτό διαφαίνεται από τις σαφείς απαντήσεις που ο Χριστός δίνει σε όσους Τον αμφισβητούν και όχι στην υιοθέτηση μιας άκριτης σιωπής, αλλά και στην συγχωρητικότητα έναντι όσων Τον βλάπτουν και την άρνησή Του να ανταποδώσει με κακό, το κακό που Του κάνουν, ακόμη κι αν διαπιστώνει την φιλονικία και τον φθόνο ανάμεσα στους ανθρώπους στους οποίους απευθύνεται. 
   Υπάρχει όμως και άλλη μία παράμετρος που έχει αξία. Είναι η επιθυμία. Για την πίστη υπάρχουν οι επιθυμίες της σαρκός και οι επιθυμίες του πνεύματος. Δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο σώμα και στο πνεύμα, γιατί τότε η σωτηρία δεν θα είχε να κάνει με τον όλο άνθρωπο. Η διάκριση θέλει να δείξει ότι υπάρχουν επιθυμίες που κρατούνε τον άνθρωπο προσκολλημένο στον παρόντα κόσμο και δεν τον αφήνουν να ανοίξει την ύπαρξή του προς την σχέση με το Θεό και την αιωνιότητα. Αυτές οι επιθυμίες, τις οποίες παρωθεί και ο διάβολος, δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο να υπερβεί τον παρόντα χρόνο, με αποτέλεσμα να τον κάνουν να παραδίδεται σ’ αυτόν. Είναι αδύνατον λοιπόν να βρει μέτρο και προσανατολισμό αιωνιότητας, όταν κινείται με βάση τις σαρκικές επιθυμίες.

 Κι εδώ έγκειται ο πνευματικός αγώνας στη ζωή της Εκκλησίας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι επιθυμίες της σαρκός γίνονται βαρίδια στην πνευματική μας πορεία, όχι για να απορρίψουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας ή για να γίνουμε κατ’ αποκλειστικότητα μοναχοί και αναχωρητές, αλλά για να μπορούμε να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι η σχέση με το Χριστό προηγείται και είναι η ωραιότερη και σπουδαιότερη επιθυμία την οποία καλούμαστε να έχουμε. Κι αυτή η επιθυμία εκπληρώνεται μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, με την θεία Ευχαριστία που γίνεται τροφή και κώμη πνευματική, με την προσευχή που γίνεται η νηφάλιος πνευματική μέθη, με τη αγάπη και τον σεβασμό στον άλλο, που γίνεται χαρά αληθινή κοινωνίας, με την ταπείνωση και την ανοχή, που νικά τον θυμό και την ζήλια, γιατί οι άλλοι δεν είναι όπως ίσως θα τους θέλαμε. 
Μέσα από τον λόγο του αποστόλου Παύλου και τη ζωή της Εκκλησίας καταλαβαίνουμε ότι η σχέση με το Χριστό δίνει την υπέρτατη χαρά στον άνθρωπο. Χωρίς να του στερεί τις κατά κόσμον χαρές, τις οριοθετεί, με την παρουσία του Χριστού, η οποία δίδει μέτρο, σεβασμό και ευλογία και η οποία αποτρέπει τον άνθρωπο από το να παραδοθεί στα πάθη που το σαρκικό φρόνημα και η ροπή για αυθυπαρξία, σε συνδυασμό με τις επιθέσεις του διαβόλου γεννούν. Η συνεχής μετάνοια, δηλαδή η επιστροφή στη ζωή της Εκκλησίας, μας καθιστά ανθρώπους που γνωρίζουμε μέχρι πού φτάνουν τα όρια μας, αλλά και που αναγνωρίζουμε το Χριστό ως προτεραιότητα της ύπαρξής μας. Αυτός ο δρόμος τελικά μας προστατεύει από την παράδοσή μας στην πρόνοια της σαρκός και στο θρίαμβο των επιθυμιών, που μας καθιστούν ανθρώπους χωρίς πνεύμα Θεού και χωρίς νόημα ζωής, ακόμη κι αν απολαμβάνουμε φαινομενικά τα δικαιώματά μας κι αν μας δοξάζουν οι άλλοι. Είμαστε όμως παραδομένοι στο πνεύμα της ανομίας και τελικά και στον παρόντα και στον αιώνιο χρόνο η αληθινή ευτυχία θα απουσιάσει.

πρωτοπρεσβυτέρου π.Θεμιστοκλή Μουρτζανού

πηγή

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Λήδδας ή Ρωμαίας

Η εικόνα της Παναγίας της Μονής Νεάμτς,είναι γνωστή και ως Lidianca(από την Λήδδα δηλαδή)ή Romana(από την Ρώμη)ονομασίες που σχετίζονται με τα μέρη απ'όπου πέρασε η εικόνα.
Σύμφωνα με την παράδοση  είναι αντίγραφο μιας εικόνας της Παναγίας η οποία εμφανίστηκε μόνη της(αχειροποίητος) πάνω σε μία κολώνα ενός ναού στην Λήδδα(τόπος μαρτυρίου του Αγ.Γεωργίου).
Αυτό συνέβη όταν οι Άγιοι Απόστολοι κύρητταν τον χριστιανισμό στα μέρη εκείνα.
Το 665,ο Άγ.Γερμανός-μετέπειτα πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως-είδε την μορφή της Παναγίας πάνω στην κολώνα και ζήτησε να του αγιογραφήσουν ένα αντίγραφο σε ξύλο.Στο πίσω μέρος ζήτησε να αγιογραφηθεί ο Άγ.Μεγαλομάρτυς Γεώργιος.

Έφερε την εικόνα στην Κωνσταντινούπολη και όταν οι εικονομάχοι τον έδιωξαν από τον θρόνο την πήρε μαζί του.

Προς το τέλος της επίγειας ζωής του -περίπου το 733-έστειλε αυτήν την εικόνα στην Ρώμη και έκρυψε σε κάποιο μέρος της εικόνας ένα γράμμα το οποίο απευθυνόνταν στον πάπα Γρηγόριο τον ΙΙΙ,στον οποίο περιέγραφε τους διωγμούς όσων λάτρευαν τις εικόνες και την εικονομαχική πολιτική του Λέοντος Ισαύρου.Σημειώνεται ότι η εικόνα έφτασε μόνη της κατά θαυμαστό τρόπο στην Ρώμη.Ο πάπας διάβασε το γράμμα και τοποθέτησε την εικόνα στο ιερό της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου.
   Όταν στο Βυζάντιο ήταν αυτοκράτορας ο Μιχαήλ ο ΙΙΙ μαζί με την μητέρα του την Αγία Θεοδώρα την Αυγούστα η οποία αναστήλωσε τις εικόνες και επέτρεψε την λατρεία τους και στην Ρώμη πάπας ήταν ο Σέργιος ο ΙΙ η εικόνα της Παναγίας άρχισε να κινείται«κύριως κατά τον όρθρο και το εσπερινό,κάποιες φορές και κατά την Θεία Λειτουργία».
Μία φόρα άρχισε να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων σαν να την κρατούσαν χέρια αγγέλων και σιγά-σιγά βγήκε έξω από την εκκλησία,ενώ την επόμενη ημέρα βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη.Η Αγία Θεοδώρα την τοποθέτησε  στον Ναό της Χαλκοπράτειας.
Χάρη σε αυτό το θαύμα οι βυζαντινοί άρχισαν να τιμούν αυτήν την εικόνα-την οποία τώρα ονόμαζαν Ρωμαία-στις 8 Σεπτεμβρίου.

  Η εικόνα έμεινε στην Κωνσταντινούπολη μέχρι τον 15ο αιώνα κι αυτό επειδή στις 31 Μαρτίου 1401 ο αυτοκράτορας Ιωάννης ο VII ο Παλαιολόγος την έστειλε ως δώρο στον ηγεμόνα Αλέξανδρο το Αγαθό,σφραγίζοντας έτσι την συμφιλίωση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με την Μολδαβία,στις σχέσεις των οποίων είχε επέλθει ρήξη.Αρχικά η εικόνα τοποθετήθηκε στο Μιραούτσι της Σουτσεάβα και λίγο αργότερα ο υίος του Αλεξάνδρου του Αγαθού,ο Στέφανος ο ΙΙ την δώρησε στην Μονή Νεαμτς
Παρότι η εικόνα πέρασε πολλές περιπέτειες-κάποια περίοδο την είχαν θάψει μάλιστα για να την προφυλάξουν από τους Τουρκους-η εικόνα διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση.

Της έχει δωθεί και το όνομα ''Προσκυνήτρια''επειδή πολλές φορές έχει φύγει από τα χέρια των αρχιερέων ή των ιερέων που την κρατούσαν και άρχισε να αιώρείται στον αέρα.Πήρε λοιπόν την ονομασία επειδή τότε ο λαός ταπεινά γονάτιζε για να την προσκυνήσει.

Τιμάται στις 26 Ιουνίου

proskynitis.blogspot.