Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία, όχι όταν την εξομολογείσαι

Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως

«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά.

Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι ηελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως.

Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι' αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω; Μα γι' αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις , επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες.

Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις. Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι;
Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία. Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο.

Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια. Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι. Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία; Και βέβαια.
Από που γίνεται αυτό φανερό;Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου…Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο.Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα.
Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί; Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος, τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού. Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή. Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα.

Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη.Γι' αυτό σου επαναλαμβάνω.Είσαι αμαρτωλός;Μην απελπίζεσαι».

«Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».

 Σήμερα υπάρχουν λίγοι μόνο γέροντες πού γνωρίζουν τήν αγάπη του Κυρίου για μας καί γνωρίζουν τον αγώνα εναντίον των εχθρών και ότι οι εχθροί κατατροπώνονται μόνο με τήν κατά Χριστόν ταπείνωση.
Τόσο αγαπά ο Κύριος τον άνθρωπο, που του δίνει πλούσια τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Μέχρις ότου, όμως, μάθει η ψυχή να διατηρεί τη χάρη, θα βασανίζεται για πολύ.

Τον πρώτο καιρό μετά τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος σκέφθηκα: Ο Κύριος μου συγχώρεσε τις αμαρτίες μου, το μαρτυρεί μέσα μου η χάρη. Τι μου χρειάζεται, λοιπόν, περισσότερο; 
Δεν πρέπει, όμως, να σκεφτόμαστε έτσι. Παρότι μας συγχωρούνται οι αμαρτίες, εν τούτοις πρέπει να τις θυμόμαστε σε όλη τη ζωή μας και να θλιβόμαστε γι΄ αυτές, για να διατηρούμε τη συντριβή της καρδιάς. Εγώ δεν το γνώριζα αυτό και έπαυσα να έχω συντριβή και υπέφερα πολλά από τους δαίμονες. Και απορούσα, τι συμβαίνει με μένα. Η ψυχή μου γνωρίζει τον Κύριο και την αγάπη Του· τότε πώς μου έρχονται κακοί λογισμοί; Αλλά ο Κύριος με σπλαγχνίστηκε και με δίδαξε ο Ίδιος πώς πρέπει να ταπεινώνομαι: «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».
Με τον τρόπο αυτό νικώνται οι εχθροί. Όταν, όμως, ο νους μου λησμονεί το πυρ του άδη, τότε οι λογισμοί αποκτούν και πάλι δύναμη.

 Όποιος έχασε τη χάρη, όπως εγώ, αυτός ας πολεμά με γενναιότητα τους δαίμονες. Γνώριζε πώς εσύ ο ίδιος είσαι ο ένοχος: έπεσες στην υπερηφάνεια και τη ματαιοδοξία. Όμως, ο πολυέλεος Κύριος σε αφήνεις να μάθεις τι σημαίνει να ζεις με το Άγιο Πνεύμα και τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε πόλεμο με τους δαίμονες. Έτσι, η ψυχή βλέπει εκ πείρας πόσο ολέθρια είναι η υπερηφάνεια και αποφεύγει τη ματαιοδοξία και τους ανθρώπινους επαίνους και διώχνει τους υπερήφανους λογισμούς. Τότε η ψυχή αρχίζει να γίνεται καλά και μαθαίνει να διατηρεί τη χάρη. Πώς θα καταλάβεις αν η ψυχή είναι υγιής ή άρρωστη; Η άρρωστη ψυχή είναι υπεροπτική, ενώ η υγιής ψυχή αγαπά την ταπείνωση, όπως τη δίδαξε το Άγιο Πνεύμα, και όσο δεν γνωρίζει ακόμη αυτή τη Θεία ταπείνωση πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της χειρότερο απ΄ όλους.

Θάλασσα-Καθρέφτης του Ουρανού

Ο Θεός έκρυψε στη θάλασσα τον κίνδυνο,την άβυσσο
Αλλά την έκανε, επίσης, καθρέφτη του ουρανού.

Φ. Πεσσόα

Ο Κρητικός ζωγράφος Ευφρόσυνος στο Άγιον Όρος (16ος αιώνας)

 

Στη Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους σώζονται πέντε εικόνες του ζωγράφου Ευφρόσυνου, οι οποίες απαρτίζουν μια Μεγάλη Δέηση. Σε αναθηματικό επίγραμμα, που τις συνοδεύει, αναφέρεται - μαζί με το όνομα του ζωγράφου - η χρονολογία (1542) και το όνομα του αφιερωτή. Πιθανότατα πρόκειται για τον κρητικό ιερομόναχο Κλήμη Γαητάνη, ο οποίος κληροδότησε στη Μονή Διονυσίου την ιδιόκτητη κρητική μονή της Κεράς Καβαλαρέας.

Από τη συγκριτική μελέτη της τεχνικής και της τεχνοτροπίας των πέντε εικόνων με άλλα έργα, τεκμαίρεται ότι ο Ευφρόσυνος εμπνεύστηκε από μνημεία της Μακεδονικής Σχολής, στα οποία προσέδωσε ιδεαλιστικότερο πνεύμα με τα μέσα που του παρείχε η κρητική τέχνη της εποχής. Κοντά σε αυτή την καλλιτεχνική αντίληψη έμειναν οι ζωγράφοι φορητών εικόνων στην Κρήτη της αμέσως επόμενης περιόδου.
Ο Ευφρόσυνος, γνωστός μόνο από τις πέντε εικόνες της Μεγάλης Δέησης της μονής Διονυσίου, εμφανίζεται με την τέχνη του ζωγράφου σημαντικός, σύγχρονος του Θεοφάνη Μπαθά, αντιπροσωπεύει όμως ροπή διάφορη της κρητικής ζωγραφικής. Η υπόθεση ότι ανήκει στην οικογένεια των ζωγράφων Κλόντζα είναι αστήρικτη, γιατί για το μνημονευόμενο σε έγγραφο του 1567 ως ποτε παπα κυρ Ευφρόσυνο Κλόντζα δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι ήταν ζωγράφος.

Μίλιον-Το σημείο 0 της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

Το Μίλιον ή Μίλλιον   ήταν μνημείο της Κωνσταντινούπολης, που ανεγέρθηκε τον 4^ο μ.Χ. αιώνα και λειτουργούσε ως το σημείο 0 για τη μέτρηση των χιλιομετρικών αποστάσεων από την πρωτεύουσα προς τις πόλεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Το Μίλιον είχε μορφή τετραπύλου επιστεγασμένου με θόλο. Μπορεί να περιγραφεί διαφορετικά ως δύο ρωμαϊκές θριαμβικές αψίδες, οι οποίες σχημάτιζαν ένα τετράγωνο κτήριο το οποίο στην κορυφή του διέθετε τόξα πάνω στα οποία στηριζόταν θόλος. Ο θόλος διακοσμούνταν από τα αγάλματα του Κωνσταντίνου Α΄ και της μητέρας του Ελένης, τα οποία κοίταζαν προς τα ανατολικά και μεταξύ των οποίων υπήρχε ένας σταυρός συνδεδεμένος με ένα άγαλμα της Τύχης της πόλης. Στη βάση του κτηρίου αναγράφονταν οι αποστάσεις προς όλες τις μεγάλες πόλεις της Αυτοκρατορίας από την Κωνσταντινούπολη.

Με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Μην αγανακτήσεις».

Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου Aγιοταφίτη,ο οποίος παρέλαβε το τίμιο λείψανο του Μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι το σώμα του παρέμενε επί πέντε ημέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο.

«Όταν άρχισα να τον ντύνω -διότι οι άλλοι δεν μπορούσαν, δεν άντεχαν να τον βλέπουν από τις κακουχίες που είχε- του λέγω σαν να ήταν ζωντανός: 
-Γέροντα μου, τώρα θα με βοηθήσεις να σε ντύσω, διότι βλέπεις είμαι μόνος μου. Όταν άρχισα και του έβαλα την φανέλα, το πρώτο χέρι αμέσως το εκατέβασε μόνος του. Όπως και το άλλο χέρι. Και τα πόδια ομοίως. Του μάζευα τα πόδια να του φορέσω τα ρούχα και όταν τελείωνα τα άπλωνε μόνος του. Στο αριστερό πόδι από κάτω, είχε κτύπημα με το τσεκούρι.

Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδερφού του π. Ελπιδίου, που αν και χιλιόμετρα μακριά, γνώριζε μετά λεπτομέρειες από το μαρτύριο του αδελφού του Φιλουμένου στην Παλαιστίνη. Άκουε τους δαρμούς του και τον ίδιον να του φωνάζει:
 «Αδερφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

Η μνήμη του του Αγίου ιερομάρτυρος Φιλουμένου τιμάται στις 16/29 Νοεμβρίου

πηγή

Εσύ μια γάτα δεν μπορείς να δεις μπροστά σου … και θα δεις το διάβολο..;

Ένα διδακτικό περιστατικό με τον Άγιο Παΐσιο

Αφηγείται ο π. Βασίλειος Βολουδάκης

 Πότε παππούλη η διάκριση σταματάει και αρχίζει η υπακοή; Τα όρια της διακρίσεως και της υπακοής. Πρέπει πάντα να ενοχλούμε τον πνευματικό μας για κάτι το οποίο με τη διάκρισή μας θα πρέπει να πράξουμε; Και με τη λογική, ας πούμε.

π.Βασίλειος Βολουδάκης:Η εντύπωση ότι ενοχλώ τον πνευματικό μου πρέπει να μας υποψιάσει. Διότι δεν διστάζω να επικοινωνήσω και τις πιο απίθανες ώρες για το πιο ανόητο πράγμα. Όταν πρόκειται να ρωτήσω κάτι σοβαρό όμως δεν ήθελα να ενοχλήσω.Δεν το λέω γι’ αυτό που λέτε εσείς, λέω γι’ αυτό που συνηθίζουν αρκετοί, και λένε ας πούμε ότι να, τον ενοχλώ. Τι θα πει ενοχλείς; Όταν είναι κάτι απαραίτητο θα γίνει. Είναι απαραίτητο όμως; Δηλαδή αν γίνει αύριο ή μεθαύριο θα χαλάσει τίποτα;
Αυτή είναι η στοιχειώδης διάκριση που όταν απουσιάζει αποκλείεται ο άνθρωπος να λάβει τη διάκριση ως χάρισμα.

Σας είχα πει το παράδειγμα με τον άνθρωπο που ήθελε να μάθει για την ψυχή του, πως θα μπορέσει λέει να ξεπεράσει τα γήινα ας πούμε και να προχωρήσει στα επουράνια τάχα.

Πήγε στον Άγιο Παΐσιο. Του λέει:
– Θέλω να μου πείτε πως ο νους μου δεν θα γαντζώνεται στα υλικά και θα μπορέσω να έχω την διόραση που χρειάζεται να είμαι άγρυπνος, να μην με καταλάβει ο διάβολος και με παρασύρει.

Πάει λοιπόν και φέρνει δυο-τρία λουκούμια, όπως κερνούσε τους επισκέπτες του, και τα αφήνει εκεί μπροστά και πήγε παραμέσα.
Ήταν με το παιδί του μαζί εκεί αυτός. Ωστόσο ήρθε μια γάτα κι ανέβηκε εκεί πέρα κι έγλειφε τα λουκούμια. Ανέβηκε, αυτός καθότανε … τα κοίταγε.
Έρχεται μετά από λίγο ο πατήρ Παΐσιος, το είχε κάνει προφανώς επίτηδες, βλέπει τη γάτα και του λέει,
– Τι έκανες βρε; Δεν διώχνεις τη γάτα, την αφήνεις απάνω κι έγλειψε τα λουκούμια που είναι για εσάς; Και μετά με ρωτάς να σου πω πως θα διακρίνεις το διάβολο που επιβουλεύεται την ψυχή σου; Εσύ μια γάτα δεν μπορείς να δεις μπροστά σου … την αφήνεις να γλείφει τα λουκούμια, και θα δεις το διάβολο που πάει να γλείψει την ψυχή σου και να τη φέρει εκεί που θέλει;

Μερικά πράγματα, μάλλον όλα, ξεκινάνε από τα επίγεια και γι’ αυτό αν τα επίγεια δεν τα καταλαβαίνουμε δεν έχουμε ελπίδα επουράνια.

Απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ

πηγή βίντεο

Ἡ ὑπερβολή στή νηστεία καί ἡ λαιμαργία ἔχουν τό ἴδιο ἀποτέλεσμα.

"Ας αγωνιστούμε λοιπόν με όλη τη δύναμη να αποκτήσουμε, με τη βοήθεια της αρετής της ταπείνωσης, την αρετή της διάκρισης, το οποίο θα μας προφυλάσσει από τις ακρότητες.Όλοι έχουμε ακούσει το ρητό που λέει: "Μεταξύ των δύο άκρων υπάρχει η μέση οδός". Η υπερβολή στη νηστεία και η λαιμαργία έχουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Οι συνεχείς αγρυπνίες δεν είναι λιγότερο καταστροφικές από τη νωθρότητα και τον άμετρο ύπνο. Οι υπερβολικές στερήσεις σίγουρα, εξασθενούν τον άνθρωπο και τον οδηγούν στην κατάσταση εκείνη , όπου λιμνάζουν η αμέλεια και η αθυμία.
Έχω δει πάρα πολλές φορές μοναχούς, οι οποίοι δεν υποχώρησαν στο πάθος της γαστριμαργίας, να καταβάλλονται από την υπερβολική νηστεία. Το πάθος της λαιμαργίας που είχαν νικήσει, πήρε την εκδίκησή του από την εξασθένιση του οργανισμού τους. Άλλοι έπεσαν, γιατί επιδόθηκαν σε άμετρες αγρυπνίες και παρατεταμένα ξενύχτια και έφθασαν στο σημείο να μην μπορούν στο τέλος να κλείσουν μάτι.
Ας κρατήσουμε λοιπόν το μέτρο, με την καθοδήγηση της διάκρισης και σύμφωνα με το λόγο του Αποστόλου: " Με τα όπλα της σωτηρίας τα επιθετικά και τα αμυντικά" (Β' Κορ. 6,7). 
Ας ψάξουμε να βρούμε τη μέση οδό και να μην ξεστρατίσουμε ποτέ απ' αυτή. Να μην εγκρατευόμαστε περισσότερο από εκείνο που μας παρέδωσαν οι Πατέρες, για να μην πέσουμε, από τη μια άκρη στην άλλη. Δηλαδή, από την ολέθρια χαλαρότητα στην κακή επιθυμία, στη λαιμαργία και στην ακράτεια"

Αββά Κασσιανού, Β΄Συνομιλία με τον αββά Μωϋσή, εκδ. "Ετοιμασία"

hristospanagia3

Όταν απευθύνεις την τέχνη σου στον Θεό σαν μιά προσευχή(Α.Ταρκόφσκι)

Στη φωτογραφία, ο Ρώσος σκηνοθέτης Andrei Tarkovsky(1932 ~ 1986) με τον Ρώσο ηθοποιό Anatoli Solonitsyn (1934 ~1982) στα γυρίσματα της αριστουργηματικής ταινίας: ''Andrei Roublev''.

Οταν γονατί­ζουμε μπροστά σε μία εικόνα και προσευ­χόμαστε στον Θεό βρίσκουμε τα αληθινά, τα σωστά λόγια. Με τον ίδιο τρόπο, όταν απευθύνεις την τέχνη σου στον Θεό σαν μιά προσευχή, βρίσκεις τα σωστά πρόσω­πα, που θα βάλεις στο έργο σου.

Αντρέϊ Ταρκόφσκι~ Ρώσος σκηνοθέτης.

«Άσε ό, τι σε δένει με τη γη κι ακολούθησέ με!»

Σχόλιο στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής 27 Νοεμβρίου 2016 (Ο πλούσιος νέος, Λουκ. ιη’, 18-27)

 Κάποιος άρχοντας ρώτησε τον Ιησού τι να κάνει ώστε να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. 

Η απάντηση του Χριστού δεν αφήνει κανένα αναπάντητο ερώτημα: “μοίρασε τα πλούτη σου στους φτωχούς κι ακολούθησέ με”. 

Ο άρχοντας, όπως φαίνεται, ρωτά σ’ ένα πλαίσιο δούναι και λαβείν: “τι να κάνω ώστε ν’ αποκτήσω την αιωνιότητα;”

Η απάντηση του Χριστού, ξεπερνά τον απλό κατάλογο των “καλών πράξεων” που ακόμα κι εμείς έχουμε στο νου μας. “Μοίρασε τους θησαυρούς σου στους φτωχούς κι ακολούθησέ με!”. Για τον πλούσιο τούτο σημαίνει “άλλαξε ζωή γιατί η ζωή που κάνεις σε κλείνει στον κόσμο σου, σ’ απομακρύνει απ’ τους αδελφούς σου, σου στερεί τον Χριστό”. Ο άρχοντας λυπήθηκε, αδυνατούσε να το πράξει. Ήταν σφιχτά δεμένος με την ύλη κι αδιανόητη γι’ αυτόν η πρόσκληση του Χριστού.

 Ο καθένας είναι δεμένος και ξέρει καλά, αν ψάξει μέσα του, με τι είναι δεμένος. Ξέρει τι τονε κρατά δεμένο και τον εμποδίζει ν’ ακολουθήσει τον Χριστό. Ο Χριστός μας προσκαλεί στην αληθινή ζωή και στη ζωή απαντά κανείς μονάχα με ζωή κι όχι με μιαν αφηρημένη αποδοχή. “Ακολουθώ τον Χριστό” δεν είναι μια σύμβαση. Η πρόσκληση του Χριστού δεν είναι απλώς μια άλλη μια πραγματικότητα. Είναι η μοναδική πραγματικότητα που αγκαλιάζει όλες αυτές που εμείς θεωρούμε ότι υπάρχουν, μεταμορφώνοντάς αυτές σε μία και μοναδική.
Δε μπορώ να λέω ότι είμαι του Χριστού κι ν' αναζητώ ευκαιρίες για τσακωμούς ώστε να επιβεβαιώνομαι καθημερινά.
Δε μπορώ να λέω ότι είμαι του Χριστού και να κρατώ κακίες μέσα μου καλά φυλαγμένες.
Δε μπορώ να λέω ότι είμαι του Χριστού κι οι επιλογές μου να είναι τόσο γήινες.
Δε μπορώ να λέω ότι είμαι του Χριστού μα ξεχνάω να χαμογελάω, να βλέπω τα πάντα μαύρα και χωρίς προοπτική…
Δε μπορώ να λέω ότι είμαι του Χριστού και να μην αγωνίζομαι ν' αγαπώ τους άλλους (κι αυτό αγώνα θέλει)

 Πώς θα ζήσω την Αγάπη του Θεού στη μέλλουσα ζωή, αν δεν τηνε ζήσουμε από τα τώρα; 

Πώς μπορώ να θέλω ελευθερία και μέσα μου να μην είμαι λεύτερος; Βλέπεις γύρω σου τα πάντα κερματισμένα. Ο καθένας ψάχνει μιαν επιβεβαίωση, απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις ως τις πολιτικές των κρατών. Παρουσιάζουμε αλήθειες μισές -όπως μας συμφέρουν. Κι η ενότητα μεταξύ μας; Χίλια κομμάτια… 

Αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε του Χριστού, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Να μπούμε πραγματικά μες την Εκκλησία, να γίνουμ’ ένα Σώμα… Εμείς απ’ την άλλη, αναζητάμε τις περισσότερες φορές ανθρώπινες ενώσεις με ημερομηνία λήξης, ενώσεις που μπολιάζονται με το κοινό πάθος κι επιδιώξεις κοινές. Στ’ αλήθεια, λοιπόν, “η αγάπη, η φιλία και ο σεβασμός δεν ενώνουν τους ανθρώπους τόσο, όσο το κοινό μίσος σε κάτι” (Άντον Τσέχωφ). Κι αυτό φαίνεται παντού γύρω μας, μα κυρίως εκεί που διαιρούμαστε. Ειλικρινά, δε γίνεται κανείς να δουλεύει για δυο κυρίους: ή Χριστό ή πλούτο. Ο Κύριος είναι σαφής.

 Πίσω από τον πλούτο -του άρχοντα και του καθενός- βρίσκεται το κάθε πάθος. Αυτό απομακρύνει απ’ τον Χριστό! Κι όταν μαθαίνεις στην απομάκρυνση, τότε είναι που τηνε συνηθίζεις. Δε ζεις τίποτε, παρά μόνο πόλεμο κι ο πόλεμος πάντα πόλεμο φέρνει. Μόν’ ο Χριστός ενώνει γιατί η Αγάπη Του δεν έχει διεκδικήσεις.

 Κάθε επανάσταση κοσμική, γεννιέται συχνά με αγαθά κριτήρια κι έπειτα ναυαγεί γιατί χάνεται ο στόχος στα τερτίπια του εγωισμού των πάλαι αγωνιστών -και των παιδιών τους… 

Απ’ την άλλη, οι χριστιανοί μετανοούμε: αυτό μας έμαθε ο Χριστός. Τότε γίνεται η ζωή μας αγώνας απαλλαγής απ’ ό, τι στερεί την άνευ όρων Αγάπη που τίποτε δεν διεκδικεί. Η επανάσταση των Χριστιανών είναι η συνεχής μετάνοια. Όταν λέω λοιπόν ότι είμαι του Χριστού, αυτό δεν είναι μια αποδοχή αλλά στάση, στάση ζωής: “άσε ό, τι σε δένει με τη γη κι ακολούθησέ με!”.

Ιάσων Ιερομ.

πηγή

Το όνειρο του Προσκυνητή

''Η Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών οδηγός στη νοερά προσευχή..'

Από το βιβλίο ''Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητου'' όπου ο προσκυνητής με την βοήθεια ενός μοναχού και με το βιβλίο Φιλοκαλία των Νηπτικών Πατέρων, κατορθώνει να μάθει να εμβαθύνει και να εφαρμόζει την αδιάλειπτη προσευχή, που λέγεται και νοερά προσευχή ή προσευχή της καρδιάς και συνοψίζεται στις λέξεις:"Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με"

Ύστερα από όχι μεγάλο χρονικό διάστημα την εδιάβασα όλη (Φιλοκαλία) και αντελήφθηκα πόση σοφία, πόση αγιότητα και πόσο βάθος ενοράσεως υπήρχε σ' αυτό το ευλογημένο βιβλίο.
Είδα δε ακόμη ότι χειρίζεται τόσα άλλα θέματα, και περιλαμβάνει τόσες διδασκαλίες από τους θείους Πατέρας, έτσι που δεν μπορούσα να συλλάβω με μιας όλα όσα ήταν γραμμένα για την εσωτερική Προσευχή.. (επειδή εγώ ενδιαφερόμουν να μάθω απ' το βιβλίο αυτό, κυρίως, πώς να εφαρμόσω την προσευχή που αυτοενεργεί εις την καρδιά μέσα..)
Αυτή ήταν η μεγάλη μου επιθυμία, σύμφωνα και με του αποστόλου Παύλου τα λόγια, «Ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα» και «Το Πνεύμα μη σβέννυται». Περιεργάστηκα το ζήτημα αυτό μέσ' στη σκέψι μου αρκετό χρόνο. Τι έπρεπε να γίνη; Το μυαλό μου και η αντίληψίς μου δεν είχαν ανάλογη δύναμι με το έργο που εζητούσα να φέρω εις πέρας και δεν είχα κανένα να μου το εξηγήση όταν εχρειάζετο.

Απεφάσισα, λοιπόν, να ικετεύσω τον Θεό εις τις προσευχές μου, μήπως με βοηθήση να το καταλάβω κάπως...Επί είκοσι τέσσερεις ώρες δεν έκανα τίποτε άλλο παρά να προσεύχωμαι χωρίς ούτε μιας στιγμής διακοπή. Τέλος η σκέψις μου ηρέμησε και αποκοιμήθηκα.

Εις τον ύπνο μου oνειρεύτηκα οτι ήμουν με τον μακαρίτη τον Πνευματικό μου οδηγό εις το κελλί του και ότι αυτός μου εξηγούσε την «Φιλοκαλία».

«Το άγιο αυτό βιβλίο είναι γεμάτο από πλούτο σοφίας» μου έλεγε, «είναι ένα μυστικό θησαυροφυλάκιο διαφόρων εννοιών και εντολών του Θεού.» 

Δεν είναι καταληπτό παντού κι απ' τον κάθε ένα, δίνει όμως ασφαλώς εις τον κάθε άνθρωπο ό,τι του χρειάζεται· εις τον σοφό είναι σοφός οδηγός και εις τον απλό παρέχει απλά την καθοδήγησι.
Γι' αυτό σεις οι απλοί που δεν έχετε μεγάλη μόρφωσι δεν πρέπει να διαβάζετε τα κεφάλαιά του το ένα ύστερα από το άλλο, όπως είναι με την σειρά τους μέσ' στο βιβλίο.
Η σειρά είναι βαλμένη έτσι, για τους θεολόγους. Αυτοί που δεν έχουν εμβαθύνει εις την θεολογία αλλ' επιθυμούν να μάθουν για την εσωτερική Προσευχή απ' αυτό το βιβλίο, πρέπει να διαβάζουν απ' εκείνο σύμφωνα με την παρακάτω σειρά:


1. Πρώτα απ' όλα πρέπει να διαβάσουν όσα έχει γράψει ο μοναχός Νικηφόρος κι αυτό βρίσκεται εις το δεύτερο μέρος της «Φιλοκαλίας».
2. Έπειτα, όλο το βιβλίο του Γρηγορίου του Σιναΐτου, εκτός από τα μικρά κεφάλαια.
3. Μετά, ό,τι έχει γράψει ο Συμεών ο Νέος θεολόγος για τους τρεις τύπους της Προσευχής, καθώς και τους λόγους «Περί Πίστεως» και,
4. Τέλος, το βιβλίο που έγραψαν οι μοναχοί Κάλλιστος και Ιγνάτιος. Εις αυτούς τους Πατέρας υπάρχει τέλεια καθοδήγησις και διδασκαλία για την εσωτερική Προσευχή της καρδιάς, με τέτοιον τρόπο που ο κάθε ένας μπορεί να την καταλάβη. Κι αν θέλης ακόμη να βρης μιά πολύ καταπληκτική διδασκαλία για την Προσευχή, γύρισε εις το τέταρτο μέρος του βιβλίου και θα βρής ένα περιληπτικό σχέδιο «Περί Προσευχής», γραμμένο απ' τον αγιώτατο Κάλλιστο, τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως».

Εις το όνειρό μου αυτό είδα πως εκρατούσα την «Φιλοκαλία» εις τα χέρια μου και άρχισα να ψάχνω για το περιληπτικό αυτό σχέδιο, αλλά δεν ημπορούσα να το βρω. Ο Πνευματικός μου οδηγός όμως εγύρισε κάμποσες σελίδες και μου είπε: «Εδώ είναι, θα το σημειώσω για να μη το χάσης».
Πήρε δε ένα κομματάκι κάρβουνο από κάτω και εσημείωσε μιά γραμμή εις το περιθώριο εκεί που άρχιζε το κεφάλαιο. Τον άκουγα με πολλή προσοχή και προσπάθησα να εντυπώσω στο μυαλό μου κάθε μιά του λέξι όπως την έλεγε.
Όταν εξύπνησα ήταν ακόμη σκοτάδι. Ήμουν ακόμη ξαπλωμένος, όταν η σκέψη μου περιεστράφηκε γύρω εις το όνειρό μου και σ' αυτά που ο μακαρίτης ο οδηγός μου μου είχεν ειπή.

«Ο Θεός ξεύρει» εσκέφθηκα, «εάν αληθινά ήταν το πνεύμα του μακαρίτη αυτό που είδα, ή ήταν όλο αυτό αποτέλεσμα των σκέψεών μου, που προέρχονται από την «Φιλοκαλία» και από όσα με εδίδαξε αυτός όταν εζούσε».
Με αυτή την αμφιβολία εις το μυαλό μου εσηχκώθηκα, επειδή άρχισε να χαράζη.

Και τι είδα;
Επάνω εις την πλάκα που εχρησίμευε για τραπέζι της καλύβας βρισκόταν ανοιγμένη η «Φιλοκαλία» στην σελίδα που μου είχε δείξει η ψυχή του οδηγού μου και είχε την γραμμή τραβηγμένη με κάρβουνο εις το περιθώριο, όπως ακριβώς είχε συμβή και εις το όνειρό μου!
Ακόμη και το κομματάκι το κάρβουνο, ήταν αφημένο επάνω εις την πλάκα,
δίπλα εις το βιβλίο!
Το εκοίταξα με μεγάλη έκπληξι, γιατί θυμώμουν πολύ καλά πως το βιβλίο από βραδύς το είχα βάλει κλειστό, κάτω από τα πανιά που μου εχρησίμευαν για μαξιλάρι και οτι δεν υπήρχε τίποτα εκεί που τώρα έβλεπα την γραμμή, τραβηγμένη με κάρβουνο.

Ύστερα απ' αυτά εβεβαιώθηκα για την αλήθεια του ονείρου μου και για το ότι ο ευλογημένος και αξέχαστος διδάσκαλός μου είχε βρει «παρρησία» εις τον Θεόν.
Άρχισα, λοιπόν, να διαβάζω απ' την «Φιλοκαλία» όλα αυτά που είχε αυτός ορίσει. Τα επέρασα με την σειρά μια φορά κ' έπειτα δεύτερη, αυτή δε η μελέτη άναψε μέσ' στην καρδιά μου την επιθυμία και τον ζήλο να εφαρμόσω τέλεια αυτά που είχα διαβάσει.
Κατενόησα πολύ καθαρά τι σημαίνει εσωτερική Προσευχή, πώς κατορθώνεται, ποιοί είναι οι καρποί της, πώς γεμίζει την καρδιά του ανθρώπου και την ψυχή του με ευφροσύνη και πώς αυτός που την αποκτά μπορεί να εξηγήση εάν αυτή η ευφροσύνη προέρχεται από τον Θεό, από τον εξωτερικό κόσμο, ή από τον πειρασμό.
Έτσι άρχισα να ερευνώ την καρδιά μου σύμφωνα με την διδασκαλία του Συμεών του νέου θεολόγου.

Με κλειστά τα μάτια μου προσήλωσα την σκέψι μου και την φαντασία μου επάνω εις την καρδιά μου. Προσπάθησα να την απεικονίσω και να ακούσω τα κτυπήματά της εις το αριστερό μέρος του στήθους μου. Άρχισα να το πράττω αυτό κάμποσες φορές την ημέρα, για μισή ώρα κάθε φορά, και στην αρχή δεν αισθάνθηκα παρά μόνον μιαν αίσθησι σκοταδιού.

Όμως, σιγά-σιγά, για πολύ λίγο χρονικό διάστημα κάθε φορά, μπορούσα να απεικονίζω την καρδιά μου μέσ' στο μυαλό μου και να παρακολουθώ τις κινήσεις της. Με τη βοήθεια δε του ρυθμού της αναπνοής μου μπορούσα να ρυθμίζω την προσευχή του Χριστού όπως την διδάσκουν σχετικώς οι Πατέρες, Γρηγόριος ο Σιναΐτης και ο Κάλλιστος και ο Ιγνάτιος.
Όταν ανέπνεα, με την εισπνοή έλεγα: «Κύριε, Ιησού Χριστέ», και με την εκπνοή συμπλήρωνα λέγοντας εις την καρδιά μου μέσα: «ελέησόν με».

Εις την αρχή αυτό διαρκούσε μιάν ώρα, έπειτα δυό ωρες, μετά όσο περισσότερον ημπορούσα, και εις τέλος όλη την ημέρα. Εάν συνέβαινε καμμιά δυσκολία, εάν με κατελάμβανε οκνηρία ή αμφιβολία, έσπευδα να ανοίξω την «Φιλοκαλία» και να διαβάσω τα μέρη αυτά που πραγματεύονται για την εργασία της καρδιάς, και έτσι ξανάβρισκα τον ζήλο και την θερμότητα για την «Προσευχή» αυτή.

Έπειτα από τρεις εβδομάδες αισθάνθηκα ένα πόνο εις την καρδιά μου κ' έπειτα μιά εξαιρετικά ευφροσύνη θερμότητα και παρηγοριά και ειρήνη.

Αυτό μου έδωσε μεγάλη ενίσχυσι και με παρεκίνησε να αφιερωθώ όσο περισσότερον ημπορούσα στην φροντίδα μου να λέω την «Προσευχή» και συνέβη ώστε να αισθανθώ ύστερα απ' αυτό, σαν να είχα καταληφθή απ' αυτή, πράγμα που μούδινε άφατη χαρά. Από το σημείο αυτό άρχισα να έχω από καιρό σε καιρό διαφορετικά συναισθήματα εις την καρδιά και σκέψεις εις το μυαλό μου. Άλλοτε η καρδιά μου αισθανόταν σαν να εκόχλαζε από χαρά, τόσος ήταν ο φωτισμός, η ελευθερία και η παρηγοριά που εδρεύανε μέσα της.

Άλλοτε αισθανόμουν μιά καυτερή αγάπη για τον Χριστό και για όλα τα πλάσματα του Θεού. Άλλοτε εβούρκωναν τα μάτια μου από δάκρυα ευγνωμοσύνης προς τον Θεό για το έλεος το πλούσιο που έδειξε σε μένα, έναν άθλιο αμαρτωλό. Άλλοτε η διάνοιά μου, που πολλές φορές πριν, είχεν αποδειχθή αδύνατη και ατελής, έπαιρνε τόσο φως, ώστε εγινόταν ικανή να κατανοήση και να περιεργασθή θέματα και ζητήματα, που μέχρι τότε δεν ήταν σε θέσι ούτε κάν να τα φαντασθή.

Άλλοτε η αίσθησις της θερμής ευχαριστήσεως μέσ' στην καρδιά μου απλωνότανε και κατελάμβανε όλη μου την ύπαρξι και άλλοτε με κατελάμβανε βαθειά συγκίνησις από το γεγονός ότι μπορούσα να κατανοώ τί είναι η πανταχού παρουσία του Θεού. Άλλοτε, τέλος, με την επίκλησι του ονόματος του Ιησού Χριστού, σκεπαζόμουνα από ουράνια ευλογία και τοτε μπορούσα να καταλάβω την έννοια των λόγων «η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν».
Έχοντας όλα αυτά κι άλλα παρόμοια συναισθήματα, αντελήφθηκα ότι η «Προσευχή» φέρνει τους καρπούς της με τρεις τρόπους:

Με το Πνεύμα, με τα συναισθήματα και με τις αποκαλύψεις.

Εις την πρώτη περίπτωσι π.χ. καρπός της Προσευχής είναι: «η γλυκύτης της αγάπης του Θεού, η εσωτερική ειρήνη, η ήρεμη χαρά του νου, η καθαρότης της σκέψεως και η γλυκεία ανάμνησις του Θεού».

Εις την δευτέρα περίπτωση καρπός είναι: «η ευχάριστη θερμότης της καρδιάς, η πληρότης της ευτυχίας που καταλαμβάνει και όλα τα μέλη του σώματος ακόμη, το κόχλασμα ευτυχίας εις την καρδιά, ο φωτισμός και το θάρρος, η βαθύτερη άγνωστη χαρά της ζωής και η δύναμις της υπομονής εις την λύπη και την αρρώστια». 

Εις την τρίτη, τέλος, περίπτωσι, αποτέλεσμα και καρπός της «Προσευχής» είναι: «η διάνοιξις του νου με φωτισμό, η κατανόησις των Αγίων Γραφών, η γνώσις της γλώσσης των διαφόρων δημιουργημάτων, η απόκτησις ελευθερίας μέσα από την ματαιότητα και τον θόρυβον, η γνώσις της χαράς της εσωτερικής ζωής, και τέλος, η βεβαιότης της προσεγγίσεως του Θεού προς εμάς και η γνώσις της αγάπης Του για όλους μας».

Έπειτα από πέντε μήνες ζωής με προσευχή και με ευτυχία σαν κι αυτή, συνήθισα τόσο πολύ την «Προσευχή του Χριστού», ώστε την είχα σύντροφό μου συνεχή και σταθερό.
Εις το τέλος η «Προσευχή» ενεργούσε μόνη της μέσα στο μυαλό μου, χωρίς καθόλου προσπάθεια από μέρους μου και αυτό συνέβαινε όχι μόνον όταν ήμουν ξύπνιος αλλά και εις τον ύπνο μου ακόμη.
Τίποτε δεν ημπορούσε να την διασπάση ούτε για ένα λεπτό της ώρας και καμμιά μου απασχόλησις δεν την έβλαπτε.
Η ψυχή μου έστελνε συνεχώς ευχαριστίες προς τον Θεό και η καρδιά μου έλειωνε από ατέλειωτη ευτυχία...

πηγή

Διαβάστε και-Ποιός είναι τελικά ο συγγραφές του βιβλίου''Περιπέτειες ενός Προσκυνητού'';

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΓ’ ΛΟΥΚΑ

ΤΙ ΠΟΙΗΣΑΣ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΩ; 

 Το ερώτημα της αιώνιας ζωής απασχολεί κάθε άνθρωπο, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει αρχικά, και κατόπιν, αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε με ποιο τρόπο οι άνθρωποι θα την κληρονομήσουμε και πώς θα τη ζήσουμε.

 Απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με τη λογική, με την επιστήμη, με το πείραμα. Η αιωνιότητα προσεγγίζεται είτε θετικά είτε αρνητικά μόνο μέσα από το δρόμο της πίστης ή της απιστίας. Όσα λογικά επιχειρήματα κι αν χρησιμοποιήσουμε, δεν μπορούμε να αποδείξουμε τίποτα. Ενδείξεις έχουμε, τουλάχιστον στην ορθόδοξη παράδοση. Είναι τα λείψανα και τα θαύματα των Αγίων. Είναι, κυρίως, η επιβίωση της Εκκλησίας δύο χιλιάδες χρόνια και, παρότι όλοι, από τον πλέον επιφανή, μέχρι τον πλέον άσημο, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δυσφημήσουμε το όνομα του Θεού στους ανθρώπους. Αλλά είναι και το ίδιο το μυστήριο της Εκκλησίας, με την αγάπη την οποία ο άνθρωπος βιώνει και καλείται να μοιραστεί στη ζωή του, που δείχνει ότι εδώ τίποτε δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

   Αν λοιπόν ο άνθρωπος, μέσα από την οδό της πίστης, απαντήσει καταφατικά στο ερώτημα της αιωνιότητας, δηλαδή στην υπέρβαση του χρόνου και το άνοιγμα της ύπαρξης σε έναν καινούριο και χρόνο και τρόπο ζωής, που υπερβαίνει τα υλικά μέτρα, τότε δεν μπορεί παρά η αιωνιότητα να έχει υπόσταση πνευματική κατ’ αρχάς, καθώς «πνεύμα ο Θεός και τους αληθινούς προσκυνητάς δει εν πνεύματι και αληθεία προσκυνείν», όπως είπε ο Χριστός στη Σαμαρείτιδα, αλλά και, ταυτόχρονα, υπάρχει και μία εκκρεμότητα με την παρούσα ζωή.

 Ο άνθρωπος αφήνει πίσω του το ένα σημείο της διφυούς υπόστασής του, που είναι το σώμα. Επομένως, αν αποδεχθούμε την αιωνιότητα, πρέπει να συμπεριληφθεί και το σώμα μας σ’ αυτήν. Εδώ η Εκκλησία φέρνει μπροστά μας το μήνυμα και την ελπίδα της Ανάστασης. «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος» αναφωνούμε στο Σύμβολο της Πίστεώς μας. Η αιωνιότητα δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στο πνεύμα, στην ψυχή. Χρειάζεται ο άνθρωπος και το σώμα του, που είναι «ναός του Αγίου Πνεύματος», για να μπορεί ο χρόνος να κατανικηθεί και να μεταμορφωθεί.

  Το ερώτημα αναφύεται εύλογο, όπως το διατυπώνει ένας πλούσιος στο Χριστό. «Τι ποιήσας;». Η αιωνιότητα είναι κατόρθωμα του ανθρώπου ή δωρεά του Θεού; Για την πίστη μας είναι και τα δύο. Μόνο που από την μεριά του ανθρώπου το κατόρθωμα δεν είναι να κάνει σπουδαία και θαυμαστά έργα. 

Δύο είναι τα σημεία εκείνα στα οποία καλείται ο άνθρωπος να εργαστεί. Στην αγάπη, που ο Χριστός δεν αφήνει περιθώριο παρά να είναι ολοκληρωτική και ανοιχτή προς όλο τον κόσμο, σε σημείο να υπερβαίνει την όποια προσκόλληση στα υλικά αγαθά και σε κάθε τι που ο άνθρωπος νιώθει να του ανήκει, και στην μετάνοια, δηλαδή στην εκζήτηση της ακέραιης, σωματοψυχικής επιστροφής του ανθρώπου στη σχέση με το Θεό. Τα υπόλοιπα σφραγίζονται από την δωρεά της αγάπης του ίδιου του Θεού, όπως αποτυπώνεται στην ζωή της Εκκλησίας, όπου είναι παρών ο Χριστός. Και είναι η αγάπη και η μετάνοια έκφραση της ανθρώπινης ελεύθερης αποδοχής της νέας ζωής που ο Χριστός δίνει, γιατί τίποτε δεν γίνεται χωρίς την ελευθερία.

Πώς θα ζήσουμε την αιωνιότητα; Εδώ η όποια απάντηση περιορίζεται σ’ αυτό που ονομάζουμε εμπιστοσύνη στο Χριστό που μας αγαπά. Είναι μυστήριο η αιωνιότητα και τα μυστήρια μόνο με την αγάπη και την αφοσίωση όχι λύνονται, αλλά βιώνονται. Για τον ορθολογιστή άνθρωπο, που θέλει λογικές απαντήσεις, κανένα μυστήριο δεν μπορεί να ψηλαφηθεί. Για όσους πιστεύουν όμως το ίδιο το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η παρουσία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού θα παραμένει η μόνη απάντηση στα ερωτήματά μας. Αρκεί να αφεθούμε και να γευθούμε. Αμήν.

Από το γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Το μοναστήρι της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας στην Ανθούσα Ασπροποτάμου

Υπάρχει ένα Μοναστήρι που δεν έχει την μεγαλοπρέπεια των γνωστών Μονών των Μετεώρων και πολύ περισσότερο του Άθω.
Είναι λιτό μέσα στο δικό του παράδεισο εφόσον βρίσκεται δίπλα στην συμβολή δύο παραπόταμων του Αχελώου…Εκεί που συναντιέται το Ανθουσιώτικο με το Χαλικιώτικο ρέμα.
Κάτω από την Ανθούσα (ή Λεπενίτσα) Ασπροποτάμου. Η Λεπενίτσα ή Βλαχολεπενίτσα, κατοικείται από βλαχόφωνους και φιλόξενους ανθρώπους.

Γνώρισε περιόδους ακμής στα ύστερα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Κατά την παράδοση εδώ άκμαζε η τέχνη της χρυσοχοΐας αλλά και η κτηνοτροφία.

Το ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας κτίστηκε πριν 214 χρόνια (το 1799) από Ανθουσιώτες και ονομάσθηκε Παναγία η Γαλακτοτροφούσα

Το 1995 στέφθηκε ο πιο ωραίος άντρας της Κύπρου.Το 2016 είναι μοναχός στο Τρόοδος

Το 1995, στα 24 του χρόνια, ο Μενέλαος Μιχαηλίδης κέρδισε τα ανδρικά καλλιστεία της Κύπρου. Τότε εκπροσώπησε την χώρα μας με επιτυχία στα αντρικά καλλιστεία της Θαϋλάνδης…

Ο μοναχός Νήφων (στην κοσμική του ζωή, Μενέλαος Μιχαηλίδης) εξήγησε στο taxidiaris.blogspot.com.cy ότι έχει αποφασίσει, να αφιερώσει τη ζωή του στην υπηρεσία του Θεού και έχει οικειοθελώς επιλέξει να εγκαταλείψει την υπόλοιπη κοινωνία και να ζήσει τη ζωή του με προσευχή και περισυλλογή σε ένα μοναστήρι.
Και συγκεκριμένα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού (Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή), την πρώτη ανδρική Μονή της Μητροπολιτικής περιφέρειας Λεμεσού, η οποία ακολουθεί το Αγιορείτικο Τυπικό και είναι κτισμένη σε κατάφυτη περιοχή στις νότιες πλαγιές του όρους Τρόοδος.

Για τον πάτερ Νύφων, ο οποίος ξεκίνησε ένα πνευματικό ταξίδι, δεν ήταν και μια εύκολη απόφαση να αφήσει συγγενείς, φίλους και την άνεση της ζωής και να αφοσιωθεί σε μια σκληρή μοναστική δοκιμασία.
Kαταλαβαίνει γιατί άνθρωποι δεν κατανοούν εύκολα την ιδέα ενός νεαρού άνδρα, που τελείωσε μάλιστα και πανεπιστήμιο, να επιλέγει τη θρησκευτική ζωή. «Φαίνεται τόσο διαφορετικό και δύσκολο να γίνει αποδεκτό. Για χρόνια οι ίδιοι οι γονείς μου δεν το δέχτηκαν…». Ήταν όμως, μια συνειδητή επιλογή μέσα από μια εσωτερική ανάγκη.

Τηρεί το αγιορείτικο λατρευτικό τυπικό, χωρίς να χάνει την επαφή με τους επισκέπτες. Ακολουθεί την παράδοση χωρίς να αποστερεί τη ζωντάνια από τους επτά μοναχούς. Η μονή είναι κτισμένη σε κατάφυτη περιοχή στις νότιες πλαγιές του όρους Τρόοδος και η ίδρυσή της ανάγεται στον 12ο αιώνα, περίοδο ίδρυσης και άλλων μοναστηριών στο Τρόοδος, λέει ο πάτερ Νήφων.

Αυτό το μοναστήρι έχει διατηρηθεί από την εποχή της Φραγκοκρατίας και την κυριαρχία των Βενετών στην Κύπρο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 κλάπηκε από τον Ναό της Μονής η θαυματουργή αρχαία εικόνα του Τιμίου Προδρόμου, η οποία πωλήθηκε στο εξωτερικό. Η εικόνα τελικά εντοπίστηκε και με ενέργειες της Εκκλησίας της Κύπρου, επιστράφηκε ξανά στην Κύπρο και σήμερα βρίσκεται και πάλι στη θέση της στο τέμπλο του Ναού της Μονής.

πηγή

Αγίασμα της Αγίας Αικατερίνης στο Μόδι

  1924. Κωνσταντινούπολη, Μόδι. Ρωμιοί ψαράδες εντοπίζουν ένα βράχο από τον οποίο αναβλύζει νερό και καταλαβαίνουν ότι είναι αγίασμα. Κατά την παράδοση στο σημείο που ανέβλυζε το νερό υπήρχαν τα θεμέλια ενός παλιού ναού και η εικόνα της Αγίας Αικατερίνης. Πάνω του χτίζεται ξύλινο οικοδόμημα και το μικρό ελληνικό εκκλησάκι ή καλύτερα το αγίασμα ονομάζεται Αγίασμα της Αγίας Αικατερίνης.

  Το οίκημα που βρίσκεται πάνω από το αγίασμα ακριβώς δίπλα από τη βαπορόσκαλα στο Μόδι, γκρεμίστηκε το 1934-35 για να αντικατασταθεί από ένα εστιατόριο. Όμως το αγίασμα προστατεύτηκε και το 1950 επισκευάστηκε. Το κτίριο που βρίσκεται πάνω από το αγίασμα λειτούργησε για πρώτη φορά από τον Κωνσταντίνο Κότσο Κορόντο με την επωνυμία «Εστιατόριο Παρκ Μόδι» και ήταν υπαίθριο. Ακόμα και σήμερα είναι γνωστό με το όνομα του Κότσου. Είναι διάσημο σαν τον ιδιοκτήτη του. Στην περιοχή του Μουχάρ ο εστιάτορας Κότσος ήταν γνωστός επειδή κάποιες μέρες σέρβιρε χωρίς να παίρνει χρήματα.

  Υπάρχουν πολλές εκκλησίες και αγιάσματα αφιερωμένα στην Αγία Αικατερίνη παγκοσμίως. Όμως στη Τουρκία υπάρχει μόνον το Αγίασμα της Αγίας Αικατερίνης στο Ακρωτήρι Μόδι. 

Αλλά η ιδιαιτερότητα του που το κάνει μοναδικό όχι μόνον στην Τουρκία αλλά και σε όλο τον κόσμο είναι που βρίσκεται στο μέσον ενός μεζεδοπωλείου. Στ’ αλήθεια, για να μπει κάνεις σε αυτό τον ελληνικό ναό, για να ανάψει κερί, για να ακούσει τη δέηση του ιερέα, πρέπει να περάσει μέσα από το μεζεδοπωλείο. Ή το αντίθετο για να καθίσει κανείς στα τραπέζια, στον κήπο του μεζεδοπωλείου, πρέπει να περάσει από το αγίασμα…

Όταν μπείτε στο εστιατόριο Παρκ στο Μόδι μπορείτε να δείτε τη θάλασσα από κάθε γωνιά και να καθίσετε στη μεγάλη τζαμαρία. Μπορείτε να βρείτε από μια άλλη πόρτα στον κήπο. Καθώς περνάτε, ακριβώς στα δεξιά σας, κατεβαίνοντας μερικά σκαλοπάτια, θα βρεθείτε στο αγίασμα.
Μπορείτε να μπείτε μέσα στον μικροσκοπικό ναό της Αγίας Αικατερίνης από μια σιδερένια πόρτα. Κατεβαίνετε δύο τσιμεντένια σκαλοπάτια, στα δεξιά μερικά σκαλοπάτια ακόμα και τον τοίχο απέναντι από την πόρτα θα αντικρύσετε μια ασημένια εικόνα της Αγίας Αικατερίνης.

Σε αυτήν την μικρή εκκλησούλα του ενός δωματίου αρχικά έρχονταν οι θαμώνες του Κότσου από το Μόδι. Τώρα πια όχι μόνον οι ρωμιοί από το Μόδι, όχι μόνον χριστιανοί αλλά και πολύς κόσμος από διάφορα μέρη της Πόλης που ανήκει σε διαφορετικά δόγματα και θρησκείες ακόμα και μουσουλμάνοι επισκέπτονται την Αγία Αικατερίνη. Κι όλοι λένε «αμιν» στις δεήσεις του ιερέα της μητροπόλεως που έρχεται κάθε Κυριακή. Όλοι ανάβουν κεριά και προσεύχονται.

Γράφει ο Emel ARMUTÇU, Μετάφραση Α. Α.

Πληροφορίες από το http://oode.info/oode/ierapostoli/xwres/tourkia/mezedopwleio_1.htm

και http://webarsiv.hurriyet.com.tr/2000/02/01/177171.asp

πηγή

Νέα αγιοκατάταξη-Οσία Αρσενία του Βόλγκραντ

Στις 12-13 Νοεμβρίου 2016,στην Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ουστ-Μεντβέντιτσκυ στην περιοχή του Βόλγκραντ στην Ρωσία, έγινε η αγιοκατάταξη της Οσίας ηγουμένης Αρσενίας

Η αγία ηγουμένη Αρσενία(1833-1905) είναι η πέμπτη χρονολογικά αγία που προέρχεται από αυτό το μοναστήρι.Ο πατέρας της ήταν στρατιωτικός.Στα 17 της χρόνια μπήκε στο μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ουστ-Μεντβέντιτσκυ.Η μονή γνώρισε τεράστια πνευματική άνθηση απ'όταν ανέλαβε την ηγουμενία(1864) και μέχρι την κοίμησή της.
Εκτός από το κατηχητικό και φιλανθρωπικό της έργο έχτισε και ναούς και έγραψε βιβλία.Η μνήμη της τιμάται στις 21 Ιουλίου

Η αγία Αικατερίνα και οι «κομψοί των ασεβών»

Αλέξανδρος Χριστοδούλου, Θεολόγος

Οι τότε και οι σημερινοί «κομψοί ασεβείς»

Η Αγία μεγαλομάρτυς Αικατερίνη έζησε μέσα σε ένα κόσμο καθολικής παρακμής, ανάλογο με το σημερινό. Γεννήθηκε το 294 μ. Χ. στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια ειδωλολατρών και το όνομα της πριν γίνει χριστιανή, όπως αναφέρει ο Λατίνος εκκλησιαστικός συγγραφέας Ρουφίνος, ήταν Δωροθέα. Όταν έγινε Χριστιανή ονομάστηκε Αικατερίνα λόγω της καθαρότητας και αγνότητάς της (Αικατερίνα: αεί+καθαρίνα). Είχε ασύγκριτο κάλλος και ομορφιά, ήταν πολύ πλούσια και σπούδασε στις σχολές της εποχής της φιλοσοφία, ρητορική, ποίηση, μουσική, μαθηματικά, αστρονομία και ιατρική.

Διακρινόταν για την ευφυΐα και τη φιλομάθειά της. Γι’ αυτό και ονομάζεται «Πάνσοφος», αυτή που κατέχει όλη τη σοφία. Η Φιλοσοφική Σχολή των Παρισίων θαυμάζοντας τη σοφία της την ανακήρυξε προστάτιδά της. Γενικά στις Δυτικές χώρες τιμάται ως προστάτιδα της παιδείας και των γραμμάτων. Η Αγία Αικατερίνη περιφρόνησε την κοσμική σοφία και προτίμησε τη σοφία του Θεού. Θέλησε να είναι όχι μόνο πάνσοφος αλλά θεόσοφος.

Στον εκτενή βίο και μαρτύριο της Αγίας Αικατερίνης που έγραψε ο Άγιος Συμεών ο Μεταφραστής ( P.G. 116, 275-302) βλέπομε όλες τις λεπτομέρειες της ομολογίας και της αθλήσεως της Μάρτυρος. Ο Άγιος Συμεών ακολουθεί το συνηθισμένο μοτίβο περιγραφής της αθλήσεως των μαρτύρων.

Α. Πρόσκληση των διωκτών για άρνηση της χριστιανικής πίστεως με την προσφορά θυσίας στα είδωλα.

Β. Εμφάνιση της Μάρτυρος μπροστά στον αυτοκράτορα και έλεγχος της ψεύτικης πίστεως. Η Αγία Αικατερίνη προβάλλει διδασκαλίες σοφών ειδωλολατρών για να δείξει ότι η ειδωλολατρία στηρίζεται στην άγνοια και την πλάνη. Ο μόνος αληθινός Θεός είναι αυτός που έγινε άνθρωπος, υπέστη σταυρικό θάνατο και προσφέρει την αληθινή σωτηρία.

Γ. Η έκπληξη του Μαξιμίνου. Η παράσταση της Αγίας ενώπιον του αυτοκράτορα. Ομολογία της βασιλικής καταγωγής και της πολύπλευρης μορφώσεώς της, την οποία όμως θεωρεί ασήμαντη και μηδαμινή μπροστά στην αγάπη της για τον αθάνατο Νυμφίο της Χριστό.

Αθήνα - Το καμαράκι του Παπαδιαμάντη

Μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό καμαράκι φιλοξενούσε για λίγα χρόνια ο καλόγερος Νήφων τον Παπαδιαμάντη.

Ο Παπαδιαμάντης έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του στην Αθήνα, σε συνθήκες μεγάλης ανέχειας. Έμενε συνήθως σε ενοικιαζόμενα δωματιάκια εντός αυλής, στα οποία στεγάζονταν και άλλες οικογένειες. Ήταν τόσο κακές οι συνθήκες διαμονής του, που μια νύχτα λίγο έλειψε να σκοτωθεί όταν κατέρρευσε από τη δυνατή βροχή η στέγη ενός παλιόσπιτου που νοίκιαζε στην οδό Αριστοφάνους 18.

Δεν είχε χαρτί να γράψει
Δυσκολευόμενος να πληρώσει το νοίκι και με κακή κατάσταση υγείας κατέφυγε στις αρχές της δεκαετίας του 1880 στον ναό των Αγίων Αναργύρων στου Ψυρρή, όπου δούλευε ως νεωκόρος ο καλόγερος Νήφων, ο οποίος καταγόταν από τη Σκιάθο και ήταν παιδικός του φίλος. Ο Νήφων τού προσέφερε φιλοξενία στο ίδιο καμαράκι που κοιμόταν και ο ίδιος στον περίβολο της εκκλησίας.
Ο Παπαδιαμάντης έμεινε αρκετά χρόνια σ’ εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο, που έμοιαζε με λαγούμι. Παρόλο που αυτός και ο Νήφων ήταν εξαιρετικά ολιγαρκείς, πρέπει να υπέφεραν από την υγρασία και το στρίμωγμα. Λέγεται, μάλιστα, ότι εκεί έγραψε μεγάλο μέρος της «Φόνισσας».

Ο Παπαδιαμάντης στη Δεξαμενή το 1906, όπως τον φωτογράφισε ο Παύλος Νιρβάνας.

Ούτε χαρτί δεν είχε να γράψει και ευτυχώς που του έδινε χαρτοσακούλες ένας Τριπολιτσιώτης ταβερνομπακάλης, που τον έλεγαν Καχριμάνη και είχε το μαγαζί του στου Ψυρρή, λίγα μέτρα παρακάτω από τους Αγίους Αναργύρους. Έκοβε ο Παπαδιαμάντης τις σακούλες σε ορθογώνιο σχήμα και έβγαζε από αυτές φύλλα χαρτιού, επάνω στα οποία έγραφε τα διηγήματά του.
Είκοσι επτά ολόκληρα χρόνια έτρωγε σχεδόν κάθε μέρα στην ταβέρνα του Καχριμάνη, του οποίου συχνά έπλεκε το εγκώμιο, σαν να επρόκειτο για κάποια ξεχωριστή προσωπικότητα. Τον θεωρούσε άνθρωπο του Θεού επειδή του έδινε χαρτί για να γράφει. Χωρίς εκείνον τον ευλογημένο ταβερνιάρη ποιος ξέρει πόσα από τα έργα του Παπαδιαμάντη δεν θα έβλεπαν το φως.

Τα παραπάνω και πολλά ακόμα περιστατικά από τη ζωή του Παπαδιαμάντη μάς τα διηγιόταν ο ιερέας των Αγίων Αναργύρων Παναγιώτης Μπεκιάρης. Πηγαίναμε αρκετά συχνά στον ναό για να βάλουμε ένα κερί και να ακούσουμε ιστορίες για τον ταπεινό συγγραφέα και την παλιά Αθήνα.
Την τελευταία φορά που ξαναπήγαμε δεν τον βρήκαμε εκεί, επειδή όπως μας είπαν έχει αρρωστήσει βαριά. Στη θέση του ήταν ένας άλλος ιερέας, ο Χρυσόστομος Ευστρατίου, ο οποίος είναι κι αυτός λάτρης του Παπαδιαμάντη.

Το ίδιο ψαλτήρι
Ο τωρινός ιερέας των Αγίων Αναργύρων π. Χρυσόστομος Ευστρατίου στην κάμαρα του Παπαδιαμάντη. Είναι κι αυτός λάτρης του ταπεινού συγγραφέα.
Τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, από τότε που έζησε εκεί ο Παπαδιαμάντης. Ακόμα και το ψαλτήρι στο οποίο έψελνε είναι το ίδιο. Δυστυχώς, όμως, έκλεισε η ταβέρνα του Καχριμάνη, που λειτουργούσε μέχρι πρόσφατα. Ο τελευταίος ιδιοκτήτης της είχε κρατήσει το όνομα του Καχριμάνη στην επιγραφή και προκαλούσε νοσταλγία στους λάτρεις του Παπαδιαμάντη. Σήμερα το μαγαζί είναι ξενοίκιαστο λόγω της φοβερής οικονομικής κρίσης και η πινακίδα έχει αφαιρεθεί.

Μπορεί τα ίχνη του Παπαδιαμάντη να χάνονται με το πέρασμα του χρόνου, αλλά το έργο και το παράδειγμά του παραμένει αθάνατο. Ήταν ένας σεμνός γίγαντας της σκέψης με αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης, που δόξασε την πατρίδα του χωρίς να ζητήσει και να λάβει απ' αυτή απολύτως τίποτα.

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΗΓΗ/αντιγραφή

Ο γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης-Ο Άγιος της μυστικής Θείας Λειτουργίας

Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ Ο ΄΄ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ!΄΄

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ.

Του  Ανδρέα Χριστοφόρου

Μονή Οσίου Δαυίδ, 20/11/16, Μνημόσυνο Αγίου Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη

Καθήμενος μπροστά στον Τάφο του Αγίου Γέροντα, ώρα 05:30

Ήταν τέλος του 1985, 26 Δεκεμβρίου και δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Φτάσαμε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ οικογενειακώς με την γυναίκα και τα τρία τότε παιδάκια μας και ενώ στάθμευα το αυτοκίνητο έξω από την Μονή , προσέξαμε ότι στο διπλανό αυτοκίνητο ήταν ανοικτές διάπλατα και οι τέσσερις πόρτες, ενώ από μέσα στο Ναό ακούγονταν φωνές αγριεμένου ορμητικού δαιμονίου, που έβριζαν το Χριστό τους παπάδες, τον Αγ. Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Μπαίνοντας στον Ναό είδαμε τον Άγιο Γέροντα με πετραχήλι, κρατώντας στα χέρια του λείψανα Αγίων, να τα ακουμπά στο κεφάλι μιας κοπέλας που τιναζότανε με οργή και ούρλιαζε με αντρική άγρια φωνή.

Κάποια στιγμή ηρέμησε η κοπέλα , που ήταν εκεί με τον άντρα το παιδί της και τον αδελφό της. Ήλθαν από Θεσσαλονίκη.
Πριν την είχαμε δεί μπροστά στο λείψανο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου να μαίνεται και να κτυπιέται και να βρίζει ώσπου τις έρριξαν Αγιασμό και ησύχασε για λίγο.

Το βράδυ στην Μονή Οσίου Δαυίδ δειπνούσαμε όλοι μαζί και η κοπέλα ομολογούσε ότι φαινόταν σαν να είχε κατάθλιψη ώσπου μια μέρα σε Ναό της Θεσσαλονίκης, φώναξε το δαιμόνιο.

Σπάνια φωτογραφία: Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς μαζί με τον Πατριάρχη Σερβίας Παύλο

Σπάνια φωτογραφία:

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς(αριστερά)μαζί με τον μέλλοντα Πατριάρχη Σερβίας Παύλο και τον επίσκοπο Χρυσόστομο(πάνω στο κάρο)

21 Νοεμβρίου 1904: Βούλγαροι κομιτατζήδες σκοτώνουν τον 23χρονο Ιωάννη Πίτσουλα, τον δάσκαλο που θυσιάστηκε για την Μακεδονία

Ο δάσκαλος Ιωάννης Πίτσουλας, κρεμασμένος από το ένοπλο σώμα του Αποστόλ Πετκώφ, σ' ένα δέντρο έξω από την Γουμένισσα.

Στον πλάτανο που τον κρέμασαν, τοποθετήθηκε αναθυματική πλάκα που αναφέρει:

"ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΛΑΤΑΝΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟ 1904 ΕΚΡΕΜΑΣΘΗ ΥΠΟ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΒΟΥΡΓΑΡΩΝ Ο ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΤΣΟΥΛΑΣ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΣ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ"

  Ο Ιωάννης Πίτσιουλας, στην ηλικία των 23 ετών, αποφάσισε να εργαστή ως δάσκαλος σε Ελληνικό σχολείο της Μακεδονίας, η οποία ήταν υπό τουρκική κατοχή, και την εποφθαλμιούσαν οι Σλαύοι και κυρίως οι Βούλγαροι. 
Ο Αποστόλ Πετκώφ απαιτούσε οι κάτοικοι των χωριών της Γουμένισσας να δηλώσουν ότι είναι βούλγαροι.

 Οι ωμότητες των Βούλγαρων Εξαρχικών εναντίον των Πατριαρχικών (Ορθοδόξων - Ελλήνων) είχαν πάρει μεγάλες διαστάσεις, σε συνδυασμό με την ύπουλη προπαγάνδα τους. Ο νέος δάσκαλος, αφού πήρε τον διορισμό του και οδηγίες από τον Έλληνα Πρόξενο στην Θεσσαλονίκη, Λάμπρο Κορομηλά, ξεκίνησε για την Γουμένισσα, όπου θα δίδασκε, και στην οποία, όμως, δεν έφτασε ποτέ, αφού έπεσε σε ενέδρα των Βουλγάρων Κομιτατζήδων, και έπειτα από τριήμερα μαρτύρια, οδηγήθηκε στην αγχόνη.Ο Πίτσουλας συνελήφθη και αφού τον μαχαίρωσαν πάνω από 20 φορές, τον κρέμασαν.

“Και ο Ιωάννης φωνάζοντας “Ζήτω η Ελλάς” και τραγουδώντας τον Εθνικό μας ύμνο, άφησε την τελευταία του πνοή, εκεί στο μεγάλο πλατάνι, πάνω στην γέφυρα, που σώζεται ακόμα, για να θυμίζη, μαζί με το μνημείο που φτιάχθηκε αργότερα, την μαρτυρική θυσία ενός νεαρού εθνομάρτυρα”.

"Ο δάσκαλος Ιωάννης Πίτσουλας από την Ναύπακτο μπορεί να μην πρόλαβε να προσφέρη στα Ελληνόπουλα της Γουμένισσας και στον Μακεδονικό Αγώνα αυτά που γεμάτος ενθουσιασμό και φλόγα ήθελε να προσφέρη, μπορεί να μην πρόλαβε να δη την γη των Μακεδόνων λεύτερη και ενωμένη με την υπόλοιπη Ελλάδα, όπως ήταν το όνειρό του, με την μαρτυρική όμως θυσία του προσέφερε πολλά περισσότερα. 
Δυνάμωσε τις ψυχές των Ελλήνων Μακεδόνων, έκανε τις καρδιές των μικρών μαθητών να φουντώσουν από την φλόγα της λευτεριάς, όπλισε τα όπλα ηρωϊκών Μακεδονομάχων, που συνέχισαν με μεγαλύτερη πίστη τον Αγώνα για την λευτεριά της Μακεδονίας"
Τον θάνατο του Ιωάννη Πίτσουλα ακολούθησε πάνδημη κηδεία.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ

(Από το διήγημα “Η θυσία του δασκάλου” του συγγραφέα Νικηφόρου - Βύρωνος Καμπά)

imma.edu.gr / parembasis.gr

Νοσταλγικός στεναγμός για μια χαμένη ομορφιά

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

 Φαίνεται σαν να έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια, αλλά στην ουσία δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι θρησκευτικές γιορτές σημάδεψαν τη ζωή. Αν και όλοι πήγαιναν στην εκκλησία, δεν γνώριζαν, φυσικά, όλοι το ακριβές περιεχόμενο κάθε γιορτής.
 Για πολλούς, ίσως για την πλειοψηφία, η γιορτή ήταν πάνω απ' όλα μια ευκαιρία να κοιμηθούν καλά, να φάνε καλά, να πιουν και να ξεκουραστούν.
 Παρόλο αυτά, νομίζω πώς ο καθένας αισθανόταν, αν όχι εντελώς συνειδητά, πώς με την κάθε γιορτή στη ζωή του εισέβαλε κάτι το υπερβατικό και ακτινοβόλο, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο μ' έναν κόσμο από διαφορετικές πραγματικότητες, με την υπόμνηση κάποιου ξεχασμένου πράγματος, κάποιου πράγματος πού το είχε πνίξει η ρουτίνα, το κενό και η φθορά της καθημερινής ζωής.

Σκεφτείτε τα ονόματα των ίδιων των εορτών: Εισόδια, Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Υπαπαντή, Μεταμόρφωση.
 Αυτές οι λέξεις, με την ιεροπρέπειά τους και μόνο, την απόσταση τους από την καθημερινή ζωή, και τη μυστηριακή τους ομορφιά αφύπνιζαν κάποια ξεχασμένη μνήμη, προσκαλούσαν, έδειχναν κάτι, Η γιορτή ήταν ένα είδος νοσταλγικού στεναγμού για μια χαμένη ομορφιά, πού ακόμη μας νεύει, ενός στεναγμού για κάποιον άλλον τρόπο ζωής.

Ο σύγχρονος κόσμος, ωστόσο, έχει γίνει μονότονος και ανεόρταστος. Ακόμη και οι κοσμικές γιορτές μας αδυνατούν να κρύψουν αυτή τη στάχτη της λύπης και της απελπισίας πού κατακάθεται πάνω μας, επειδή ουσία του εορτασμού είναι η εμπειρία τού να σε συνεπαίρνει μια διαφορετική πραγματικότητα, η εισβολή σ' έναν κόσμο πνευματικής ομορφιάς και φωτός. Αν όμως δεν υπάρχει αυτή η πραγματικότητα, αν ουσιαστικά δεν υπάρχει τίποτε για να γιορτάσεις, τότε καμία τελική ανάταση δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει μια γιορτή.

πηγή

Το θαύμα της Παναγίας Αγιάσου σε Τουρκόπουλο!

Στις 15 Σεπτεμβρίου 2016 επισκέπτεται την Αγιάσο της Λέσβου ένα ζευγάρι Τούρκων πολιτών, μουσουλμάνων στο θρήσκευμα. Μπαίνουν στην Εκκλησία της Παναγίας και η σύζυγος προσεύχεται με μεγάλη ευλάβεια και συγκίνηση μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας "Αγία Σιών". Σε όσους βρισκόταν στο ναό, μεταξύ αυτών ο επίτροπος Φώτιος Παπαγεωργίου και ο έμπορος Ευάγγελος Κέλμαλης, ο οποίος έκανε το διερμηνέα, διηγείται στα αγγλικά το παρακάτω γεγονός:...

"Είχαμε ένα παιδί, το οποίο ήταν άρρωστο σοβαρά και γυρίζαμε συνεχώς σε πολλούς γιατρούς, αλλά δεν μπορούσαν να το θεραπεύσουν. Το 2009 ήρθαμε στην Αγιάσο και επισκεφτήκαμε την εκκλησία της Παναγίας όπου και προσευχηθήκαμε θερμά, ζητώντας η χάρη της Παναγίας να θεραπεύσει το παιδί μας. Πράγματι, η Μεγαλόχαρη άκουσε την προσευχή μου και το παιδί μας έγινε καλά! Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται σε θαύμα της Παναγίας. Σήμερα ύστερα από 7 χρόνια ήρθαμε και πάλι εδώ για να ευχαριστήσουμε τη Θεοτόκο, που θεράπευσε το παιδί μας".
Η γυναίκα προσευχήθηκε θερμά κλαίγοντας και ζήτησε αγιασμό και λάδι από το καντήλι της εικόνας. Παράλληλα χάρισε στην εκκλησία μια χρυσή αλυσίδα χεριού, προκειμένου να τοποθετηθεί πάνω στη θαυματουργή εικόνα της Μεγαλόχαρης, εκπληρώνοντας το τάμα της.

Αυτή η ιστορία μας φέρνει στο νου την "Γιουρούκισα" η οποία το 1868 θέλοντας να ευχαριστήσει την Παναγία για το θαύμα που έκανε στην ίδια, έφερε από την Μεγάλη Λίμνη μέχρι την εκκλησία μια πέτρα βάρους 30 κιλών, η οποία μέχρι σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Προσκυνήματος.

Τα στοιχεία της Τουρκάλας μουσουλμάνας που έζησε το σύγχρονο θαύμα της Παναγίας είναι τα παρακάτω:
RIKA AKYUZ
MUSTAFA BEY CAD, 21/4 IZMIR

Από το Ιερό Προσκύνημα Αγιάσου της Λέσβου

"Περιοδικό ΠΟΙΜΗΝ - Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης, Ερεσού και Πλωμαρίου"

πηγή

Η εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου του 11ου μ.Χ αιώνα

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ – ΦΟΔΕΛΕ-ΚΡΗΤΗ

Πρόκειται για απλό τετράστυλο σταυροειδή εγγεγραμμένο με τρούλο ναό της ελλαδικής σχολής, χωρίς νάρθηκα, ο οποίος ανοικοδομήθηκε στο κεντρικό και ανατολικό τμήμα της παλαιοχριστιανικής βασιλικής.

Παρότι η αρχιτεκτονική του ναού ανήκει στους τύπους της ελλαδικής σχολής πολλά από τα διακοσμητικά και δομικά στοιχεία του παραπέμπουν στη σχολή της Κων/πολης, όπως η στέγαση των γωνιαίων διαμερισμάτων με σταυροθόλια, τα τυφλά αψιδώματα των όψεων του ναού, η χρήση της τεχνικής της κρυμμένης πλίνθου, η απομίμηση ισόδομης τοιχοποίας με χαράγματα στο κονίαμα.
Ο ναός κοσμείται με εξαιρετικές τοιχογραφίες τριών, κατά άλλους τεσσάρων, διαφορετικών στρωμάτων.

πηγή

Το παλιότερο στρώμα, του 11ου αιώνα, θεωρείται εξαιρετικά σημαντικό, καθώς ελάχιστα δείγματα τοιχογραφημένων ναών αυτής της εποχής σώζονται στη Κρήτη, αλλά και για την υψηλή ποιότητα τέχνης του. Τμήματα του στρώματος αυτού σώζονται στο ιερό, στους πεσσούς του τρούλου καθώς και στο δυτικό τμήμα του ναού (Δέηση, μεμονωμένες μορφές αγίων, οι οποίες καλύπτουν τις επιφάνειες των πλάγιων τοίχων, στα δυτικά σφαιρικά τρίγωνα του τρούλου διατηρείται ένας Σεραφείμ. Μεταξύ των παραστάσεων των μαρτύρων περιλαμβάνονται μάρτυρες της 25 Νοεμβρίου (Μερκούριος) και 13ης Δεκεμβρίου.

Το δεύτερο στρώμα του 13ου αιώνα εστιάζεται στο ΝΔ και ΒΔ διαμέρισμα καθώς και σ' ένα τμήμα του ιερού, θεωρείται δε η καλύτερη ποιότητα τέχνης του ναού. 

Το νεότερο στρώμα χρονολογημένο με επιγραφή του νότιου κλίτους, στο 1323, στην οποία αναφέρεται και το όνομα του δωρητή Μελισσουργού, μέλος ίσως της αρχοντικής οικογένειας του Ρεθύμνου, θεωρείται επαρχιακή τέχνη, με έντονα λαϊκό και εκφραστικό ύφος.

πηγή

Μια γωνιά στην Άγια Πρόθεση και μια ακρίτσα στον Παράδεισο,όλοι ν αξιωθείτε!(Γέροντας Ιάκωβος)

Στο ανηφόρι για Ροβιές συνάντησα έναν Άγιο
μες στην καρδιά μου κοίταξε,της στάλαξε κουράγιο .
Σαν άγγελος,δεν πάταγε στη γη,σαν να πετούσε .
Την κάρα του προστάτη του με δέος την κρατούσε .

Στων Εισοδίων τη χαρά μηνού του Νοεμβρίου ,
Στο συναξάρι θα γραφτεί η μνήμη του Οσίου !
Θα στείλει ελπίδα ο Ουρανός,για να μας πει θαρσείτε !
Μα πάλι αυτός ο ταπεινός θα λέει:Με συγχωρείτε ! ( Νώντας Σκοπετέας)

  Γράφονται ρίμες και στίχοι για τους γνήσιους φίλους του Χριστού μας , μα ακόμα και ισάριθμοι να γραφτούν με τα σπερνά του Νοέμβρη όλων των αιώνων και του αμμοθάλασσου τους κόκκους , τίποτα άξιο δεν προσφέρεται στον Κύριο , που μας τους χάρισε για στήριγμα παντοτινό και περιλάλητο καύχημά μας .

  Κάποιες φορές φιλανθρωπότεροι του Φιλανθρώπου γενόμενοι, στέλνουμε στον Ουρανό ένα Γιατί .

 Και Εκείνος μας απαντά , πέμποντας δίπλα μας έναν Σίμωνα Κηρυναίο –ανεκτίμητο βοηθό. Λύχνος και αγκαλιά και φωνή εξ Ουρανού και παρηγοριά και νουθεσία και θεραπεία ψυχής , ενίοτε και σώματος . 

 Μια συνάντηση,ένα βλέμμα στα κατάβαθά σου και ήταν αρκετό να βρίσκεσαι πλέον παντοτινά στους κόμπους του μυριοτραβηγμένου κομποσχοινιού του Γέροντος Ιακώβου. 

Μέσα στον Νοέμβριο , που είναι πλέον και δικός του μήνας , αψηφάς τον καιρό που αντριεύει ολοένα και ανηφορίζεις στα παγωμένα μέρη του Οσίου Δαυίδ . Και σαν φτάσεις περιμένεις στην σειρά να ακουμπήσεις το ευωδιαστό μάρμαρο δίπλα στο σταυρό του .
Να ακούσεις έπειτα την γλυκύτατη φωνή του να λέει : με συγχωρείτε!

Το ξημέρωμα μπαίνεις στην γλυκοφωτισμένη μικρή εκκλησιά .
Ο παπάς βρίσκεται από ώρα στο Ιερό του Αγίου Χαραλάμπους ,πάνω απ τα σκαλοπάτια,πολύ πριν το ορθρινό σήμαντρο προσκαλέσει στο υπέρτατο μυστήριο της πίστης . Μια κορνίζα στην Αγία Πρόθεση. Μικρή,ίσα που φαίνεται στην γωνιά της.Λάμπει το αστραποβόλημά της στο ασημωμένο δισκάρι , με της ελπίδας τα ψιχουλάκια πάνω του.

Μια ακρίτσα στον Παράδεισο όλα προσμένουν . Και ο Γέροντας ευλογεί και θυμίζει στο λατρεμένο του πνευματικοπαίδι , ποτέ να μην λησμονά τις ελπίζουσες ψυχές τις καρτερούσες το Φως .

 Με συγχωρείς παιδί μου θυμήσου και αυτήν την ψυχούλα που δυσκολεύεται ..του λέει ! 

 Ξαναβυθίζει εκείνος με άφραστη ευλάβεια την λόγχη στην ψίχα της λειτουργιάς και χαρίζει στην ψυχούλα μια ακρίτσα εκεί στα δεξιά του Αμνού.

 Ένας μικρός λοφίσκος στ αριστερά για τους αναγκεμένους ζώντες κι άλλος ένας εκεί στα δεξιά , για τους κεκοιμημένους. 

Και συνεχίζει ο Γέροντας Ιάκωβος να ευλογεί απ την μικρή κορνίζα . Γωνιά και ακρίτσα , ψίχα και ψυχή … 

Και είναι σαν ν 'ανεβαίνει κι αυτός στον λόφο κάτω απ το ασκηταριό του Οσίου Δαυίδ,ν αγναντέψει και πάλι την λατρεμένη του μονή όπως εκείνη την Χειμωνιάτικη μέρα του Νοέμβρη,την τελευταία του σε τούτη τη ζήση. 

Τότε που στα Άγια εισήλθε ξανά η τρίχρονη Μάνα μας , ο αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας. Και έχει στον πλάι του τώρα και τον Πατέρα Κύριλλο .
Μαζί βαδίζουν και όλο εύχονται και όλο θυμίζουν την ιερή υποχρέωση της προσευχητικής της μνήμης .
Κι όλο ο Γέροντας ευλογεί κι όλο εύχεται και λέει:
- Παιδιά μου με συγχωρείτε !
-Μια γωνιά στην Άγια Πρόθεση και μια ακρίτσα στον Παράδεισο,όλοι ν αξιωθείτε !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή

 ...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς

 ΠΗΓΗ