Άγιος Παΐσιος: Ποίημα στην μητέρα του (ΦΩΤΟ)

Όταν ο Γέροντας Παΐσιος εκάρη μοναχός, έστειλε μια φωτογραφία στην πολυαγαπημένη μητέρα του Ευλαμπία.Στο πίσω μέρος της είχε γράψει ένα λυρικό ποίημα αποχαιρετισμού. Το αποχαιρετιστήριο αυτό λυρικό ποίημα έγραφε τα εξής:

Μαννούλα μου σε χαιρετώ εγώ πάω να μονάσω,
Φεύγω την μάταιαν ζωήν, τον πλάνον, να γελάσω,
Στην μοναξιάν στην έρημον τα νιάτα να περάσω,
Δια την αγάπην του Χριστού, όλα θα τα θυσιάσω.

Όλα του κόσμου τα αγαθά,σαν σκύβαλλα θα αφήσω,
Να εκτελέσω την πρώτη εντολήν, τον Θεόν να αγαπήσω
Με τον σταυρόν στον Γολγοθάν, τον Ιησούν ν’ακολουθήσω,
Και εις την άνω Ιερουσαλήμ, εύχομαι να σε συναντήσω.

Φεύγω απ’την μεγάλην σου στοργήν, μαννούλα να μπορέσω
Δια να ήμεθα αιώνια μαζί, τον Ιησούν, θα παρακαλέσω,
Διαυτό μικρός εθέλησα τα μαύρα, δια να φορέσω,
Να αφιερωθώ εις τον Χριστόν, του Θεού να αρέσω.

Και δια μητέρα εις το εξής, θα έχω την Παναγίαν,
Να με φυλάξη αβλαβή, απ’ του εχθρού την πανουργίαν
Μάννα μου με κατάνυξιν, στην έρημον εδώ στην ησυχίαν
Θα εύχομαι πάντα δια εσέ, και διόλην την πολιτείαν.

Μοναχού Παϊσίου Φιλοθεΐτου. Αγ. Όρος 1-5-1957

Αφιερούται στην σεβαστήν μου Μητέραν. 

Παΐσιος

πηγή

...Ω Πατέρα, στείλε μου, Πνεύμα θείο

"...Ω Πατέρα, στείλε μου, Πνεύμα θείο, κι ας γίνω, όσα χρόνια στο φθαρτό τούτο κόσμο μείνω, μικρός ήλιος να σκορπώ τη δική Σου γνώση, και το φώς και τη χαρά κι οτι μου 'χεις δώσει..."

Γ. Βερίτης.

πηγή

Aγιασμένη Λέσβος

Άφωνος με όσα μαθαίνω και βλέπω ότι συμβαίνουν στη Λέσβο. Βαθιά συγικινημένος με τους ακρίτες του νησιού να δίνουν τον αγώνα της αξιοπρέπειας να σώσουν ζωές. Με τόσο πόνο και τόσα δάκρυα από τους χαμούς των ψυχών στα νερά, με την υπομονή ανθρώπων που βοηθούν, και την περιπέτεια της σωτηρίας των προσφύγων. Τώρα στη συνείδησή μου η Λέσβος αποκτά μια ιερή μυστική διάσταση.

Οι παππούδες των διασωστών θα είχαν περιθάλψει το '22 τους Αϊβαλιώτες που περνούσαν με βαρκάκια από απέναντι. Μπορεί ορισμένοι από τους διασώστες να είναι και απόγονοι των Μικρασιατών που παρέμειναν εκεί.

Ο δικός μου παππούς και η γιαγιά από τη μάνα μου ήρθαν και εκείνοι από απέναντι. Ποτέ δεν έμαθα τον τρόπο της μετακίνησης. Ίσως για αυτό τους θυμάμαι τόσο έντονα αυτές τις μέρες. Και τους βλέπω στα έντρομα πρόσωπα των ναυαγών που ευχαριστούν το Θεό και τους νησιώτες, μόλις πατήσουν τα ελληνικά χώματα.

Ο Φώτης Κόντογλου πέρασε εκείνον τον Αύγουστο του '22 από την απέναντι στεριά στη Λέσβο για να κατέβει στην Αθήνα και να ζήσει για πάντα στην πρωτεύουσα, επιστρέφοντας για εκθέσεις ή για νεοφανείς αγίους. Η προσφυγιά τον πλήγωσε βαθιά και το τραύμα της βίαιης απομάκρυνσης από τα πατρογονικά του δεν έκλεισε ποτέ. Έχει μοιρολογήσει πικρά τη χαμένη πατρίδα του.

Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες βρήκαν καταφύγιο στο Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας. Κάθε θεωρείο μια καμαρούλα

Βλέπω τα ολυμπιακά ακίνητα και τις εκκλησίες στις ειδήσεις να ανοίγουν και να δέχονται τους ταλαιπωρημένους συνανθρώπους μας. Έτσι είχε ανοίξει και το Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας και είχε υποδεχθεί τους Μικρασιάτες. Στη Βουλή των Ελλήνων, έχουν καταγραφεί τα πλήθη που έχουν συρρεύσει στην είσοδό της.

Βέβαια, εκείνοι ήταν Έλληνες. Τώρα είναι οι ξένοι. Ωστόσο, και οι Έλληνες Μικρασιάτες αισθάνονταν και εκείνοι ξένοι στις μικρές κοινωνίες. Θυμάμαι τη δεκαετία του 1980 έναν Μικρασιάτη στην Κέα που μου έλεγε ότι τον αντιμετώπιζαν ως κάτι τελείως διαφορετικό οι ντόπιοι. Τουλάχιστον, έτσι ένιωθε. Δεν κατάφεραν όλοι να ενταχθούν στο σώμα της ελλαδικής κοινωνίας.

Φώτη Κόντογλου: «Η Κοιλάς του Κλαυθμώνος ή Πρόσφυγες». Συλλογή Δ. Κόντογλου-Μαρτίνου.

Και πάλι θυμάμαι τον Κόντογλου και το έργο του για τους πρόσφυγες που είναι βασισμένο στο θέμα των Αγίων Τεσσαράκοντα. Είναι αυτοί που μαρτύρησαν πάνω στα παγωμένα νερά της λίμνης στη Σεβάστειας της Μικρασίας. Και, κάπου έχω διαβάσει ότι το έργο του που απεικονίζει όλες τις γενιές εκφράζει τον πόνο των Μικρασιατών προσφύγων. Το ξανακοιτάζω και σκέπτομαι τώρα που ο καιρός ψυχραίνει, λέω, πόσο να μπορέσουν τα δάκρυα και οι προσευχές να ζεστάνουν την παγωμένη θάλασσα που τσακίζει τα σαπιοκάϊκα της φυγής;

πηγή

" Μου λείπεις μπαμπά. Το μετάλλιο αυτό είναι δικό σου και της Παναγίας..."

του Αριστομένη Νικολόπουλου

Ένας τελικός που συνέπεσε με τα έξι χρόνια από την ημέρα που ο Έλληνας πρωταθλητής, «έχασε» τον πατέρα του. Ήταν 29 Οκτωβρίου 2009 όταν ο Βαγγέλης Καναβός θρηνούσε την απώλεια. Σήμερα, έξι χρόνια και μια μέρα μετά, ο πρωταθλητής της Δόξας, έφτασε στην κατάκτηση του αργυργού μεταλλίου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου ΑμεΑ που φιλοξενείται στη Ντόχα του Κατάρ. 

«Ο θάνατος, πίστεψε ότι σε πήρε μακρυά από εμένα. Όμως, δεν γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα, σε έφερε κοντά μου, περισσότερο από ποτέ. Μου λείπεις μπαμπά. Το μετάλλιο αυτό είναι δικό σου και της Παναγίας»

ανέφερε το μήνυμα στην πίσω πλευρά του bip number που φορούσε στη φανέλα του ο Έλληνας πρωταθλητής. Πλέον, μία ημέρα πριν το φινάλε της διοργάνωσης, η Ελλάδα έφτασε στην κατάκτηση του όγδοου μεταλλίου στη διοργάνωση, ενώ εξασφάλισε και το πέμπτο της εισιτήριο για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.

Κήρυγμα ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ-Η παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου

(Λκ. ις΄ 19-31)

  Μία ἀπό τίς πιό χαρακτηριστικές παραβολές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀκούσαμε σήμερα στό ἱερό εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Εἶναι ἡ γνωστή σέ ὅλους παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Ἀφορμή γιά νά τή διδάξει ὁ Χριστός ἦταν ἡ φιλαργυρία τῶν Φαρισαίων. Αὐτοί τόν ἄκουαν νά μιλάει γιά τόν πλοῦτο καί τόν ἔπαιρναν γιά ἀνόητο πού λέει πράγματα γελοῖα. Οἱ Φαρισαῖοι πίστευαν ὅτι ὁ πλοῦτος καί τά ὑλικά ἀγαθά εἶναι ἀπόδειξη πώς εἴμαστε καλοί ἄνθρωποι καί πώς ὁ Θεός εἶναι μέ τό μέρος μας.

  Ὅταν οἱ ἄλλοι μᾶς βλέπουν νά προκόβουμε σέ πλοῦτο, σέ δύναμη καί σέ κοσμική ἐπιρροή, πῶς λοιπόν μποροῦν νά ἀμφιβάλλουν γιά τήν ἁγιοσύνη μας; Ἔτσι δικαίωναν τόν ἑαυτό τούς μπροστά στούς ἀνθρώπους καί ἀδιαφοροῦσαν γιά τό τί λέει ὁ Θεός γιά αὐτούς. Αὐτή τήν ἀντίληψη, δυστυχῶς, διατηροῦμε καί πολλοί ἀπό μᾶς σήμερα, δικαιολογώντας ἔτσι τόν ἀτομικισμό καί τό κλείσιμο στόν ἑαυτό μας. Ὅμως αὐτό εἶναι λάθος. Γιατί, τί θά ποῦμε γιά τούς φτωχούς ὅλου του κόσμου, πού ἔζησαν καί ζοῦν μέσα στή φτώχια καί τήν κακοπέραση; Τί θά ποῦμε γιά τούς προφῆτες τοῦ Θεοῦ καί τούς μάρτυρες πού στερήθηκαν καί κακοποιήθηκαν καί διώχτηκαν ;

...Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον.

...Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον.

...Ω πόσο είναι βαριά απο εγκώμια η καρδιά μου και με πόσο κόπο

 υψώνεται πρός Εσένα, σαν το λιβανιστήρι το χρυσό, το ολόγιομο 

απο θράκα και λιβάνι...

Γ. Βερίτης.

πηγή

Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν

  Ὁ κάθε Μακαρισμὸς τοῦ Χριστοῦ ἔχει καὶ τὰ ἰδιαίτερα θεολογικά του χαρακτηριστικά. Ὁ πρῶτος ὅμως ἐκ τῶν Μακαρισμῶν ἔχει κάτι ποὺ δὲν ἔχουν οἱ ἄλλοι. Ὅτι δηλαδή, ἐνῶ στοὺς ἄλλους ὅλα τὰ ρήματα εὑρίσκονται στὸν μέλλοντα χρόνο, στὸν πρῶτο μακαρισμό, τὸ ρῆμα εὑρίσκεται στὸν ἐνεστώτα. Αὐτὸ γίνεται, διότι, ὅπως σημειώνουν καὶ οἱ ἑρμηνευτές, ἡ Βασιλεία στὴν ὁποία θὰ εἰσέλθουν οἱ "πτωχοὶ τῷ πνεύματι", ἠφίσταται ἤδη γι΄ αὐτούς.

  Ἀλλὰ περὶ ποίων πτωχῶν γίνεται ἐδῶ λόγος ἀπὸ τὸν Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ; Γι΄αὐτοὺς πού δὲν διαθέτουν χρήματα; Ὄχι φυσικά. Δὲν περιλαμβάνεται ὁ κάθε πτωχὸς στὰ λόγια ποὺ ὁ Χριστὸς ἐκφράζει στὸν πρῶτο ἀπὸ τοὺς Μακαρισμούς. 

Ἐδῶ ἀναφέρεται στὸ ταπεινὸ φρόνημα ποὺ χρειάζεται νὰ ἔχει ὁ πιστὸς ἄνθρωπος στὴν ψυχή του. 

"Πνεῦμα γὰρ ἐνταύθα, τὴν ψυχὴν καὶ προαίρεσιν εἴρηκε", ἑρμηνεύει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὁ ''πτωχός τῷ πνεύματι'' εἶναι ἐκεῖνος ποὺ αἰσθάνεται τὶς μεγάλες πνευματικὲς ἀνάγκες τὶς ὁποῖες ἔχει καὶ μὲ ταπεινὸ βεβαίως φρόνημα ζητᾶ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τὸν εὐλογήσει σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ καὶ νὰ τοῦ ἐκπληρώσει τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα. 

Ἄλλωστε καὶ στοὺς Ψαλμοὺς οἱ ὄροι "πτωχὸς" καὶ "πιστὸς-εὐσεβὴς" ταυτίζονται.
Οἱ πτωχοὶ-ταπεινοὶ ἄνθρωποι αἰσθάνονται, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ τὴν καταφρόνηση...ἐκ μέρους τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ τὴν δική τους ἀνθρώπινη ἀδυναμία, μὲ ἀποτέλεσμα συνεχῶς νὰ ζητοῦν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ τὴν ἐξ ὕψους βοήθεια.

Αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς πνευματικὰ πτωχούς, ποὺ ἀναγνωρίζουν τὴν πνευματική τους φτώχεια καὶ τὶς πνευματικὲς ἀνάγκες τους, ἐλεεῖ ὁ Χριστός. Σ΄ αὐτοὺς ἦλθε γιὰ νὰ κηρύξει τὴν Βασιλεία Του, ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Προφήτης Ἠσαΐας στὴν ἀρχὴ τοῦ ξα' Κεφαλαίου τοῦ Βιβλίου του καὶ ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἑρμήνευσε ἐντός τῆς Συναγωγῆς.

Ἑπομένως, μακάριοι καὶ πανευτυχεῖς εἶναι ὅσοι αἰσθάνονται τὶς πνευματικές τους ἀνάγκες καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐξάρτησή τους ἀπὸ τὸν Θεό, διότι δική τους εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

 πηγή

Μήν αγανακτείς, που τα πράγματα δεν έρχονται πάντοτε όπως τα θέλεις εσύ στη ζωή σου

  Άγιος Δημήτριος του Ροστώβ.

Μήν αγανακτείς, που τα πράγματα δεν έρχονται πάντοτε όπως τα θέλεις εσύ στη ζωή σου. Δεν είναι δυνατόν, αλλά και συμφέρον σου δεν είναι, να γίνονται όλα κατά τη σκέψη σου, κατά την επιθυμία σου. Κατά το θέλημά σου. 

 Η σκέψις σου πολύ συχνά είναι πλανεμένη, η επιθυμία σου εμπαθής, το θέλημα σου ολότελα εγωιστικό. Και ο Παντογνώστης Θεός φυσικά το γνωρίζει αυτό, έστω κι αν εσύ δεν το συνειδητοποιείς. 

 Γι' αυτό και δεν επιτρέπει να εκπληρώνονται πάντα οι επιθυμίες σου, για να μήν βλαφθεί η ψυχή σου, ο πιο πολύτιμος θησαυρός, που διαθέτεις. 

"Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;" (Ματθαίος 16. 26).

Να λές την ευχή με την καρδιά,ταπεινά,για να μη σε κλέβη το ταγκαλάκι με την συζήτηση των λογισμών.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.

-Γέροντα, μόλις συγκεντρωθώ στην ευχή, σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο νούς μου μπορεί να φθάση μέχρι την Αμερική.
Πώς γίνεται αυτό;
– Πόσα χρήματα θέλεις για να πάς από εδώ στην Αμερική και να γυρίσης;
Έχεις να πληρώσης τα ναύλα;
Και βλέπεις, τώρα με τον νού φθάνεις αμέσως εκεί!
  Κοίταξε να συμμαζέψης τον νού σου, γιατί στο τέλος θα χρεωκοπήσης και θα μου «κλείσης» τον συνεταιρισμό*, επειδή δεν θα έχω να πληρώσω τα χρέη σου.
Να λές την ευχή με την καρδιά, ταπεινά, για να μη σε κλέβη το ταγκαλάκι με την συζήτηση των λογισμών. Πολύ θα σε βοηθήση σʹ αυτήν την προσπάθεια να σκέφτεσαι τον θάνατο.
  Αν σκεφτής: «Ο Θεός μου έδωσε διορία αυτήν την ώρα, για να προετοιμασθώ και να με πάρη», δεν μπορεί να σταθή κανένας λογισμός.
 Όταν μπαίνη ο θάνατος στην μέση, ο νούς κάθεται στην μέση και δεν φεύγει στις άκρες και στην άκρη του κόσμου.

* Ο Γέροντας συχνά μιλούσε για «συνεργείο προσευχής» και «συνεταιρισμό» για θέματα προσευχής.

Η Ελλάδα θα πορευτεί με αυτό που έχει η ψυχή της...

 Ενας καλός φίλος φιλομόναχος μου τηλεφώνησε και μου έδωσε την ευκαιρία να χαμογελάσω εν μέσω όλων αυτών των θλιβερών ειδήσεων:
 Στις Καρυές του Αγίου Όρους την προηγούμενη βδομάδα κατέβηκε ένα ταπεινό γεροντάκι ασκητής που όπως ενθυμούνται οι παλαιότεροι κατεβαίνει από την ασκητική παλαίστρα του κάθε 15 με 20 χρόνια.

Πήγε στο παντοπωλείο στις Καρυές για να πάρει κάτι που ήθελε και τους πλήρωσε με δραχμές. Φυσικά δεν γνώριζε ότι σήμερα έχουμε ευρώ.
 Ο υπάλληλος δεν του είπε τίποτε και δέχτηκε τις δραχμές και μάλιστα του έδωσε και ρέστα σε ευρώ. Το γεροντάκι πήρε τα ρέστα και αναχώρησε στο ασκητήριο του. 
Και ο αγαπητός μου φίλος συνέχισε:''να ένα καλό σημάδι ότι η Ελλάδα θα πορευτεί ανεξαρτήτως τι κουβαλάει στην τσέπη της αλλά θα προχωρήσει με αυτό που έχει στην ψυχή της''.

inagiounikolaoutouneou

Άγιος Αβράμιος του Ροστώβ ο θαυματουργός με άφθαρτο λείψανο(+29 Οκτωβρίου)

Η πόλη του Ροστώβ είναι μία από τις παλαιότερες της Ρωσίας.Οι κάτοικοι εκχριστιανίστηκαν το 989 από το Άγιο Βλαδίμηρο.Εκτός από το Κρεμλίνο με τους υπέροχους ναούς, στο Ροστώβ,στις όχθες της λίμνης Νέρα βρίσκεται το μοναστήρι Γιακοβλέσκι αφιερωμένο στους Αγίους Ιάκωβο(μητροπολίτη Ροστώβ.23 Μαίου-27 Νοεμβρίου))και τον γνωστότερο σε εμάς μητροπολίτη Άγιο Δημήτριο του Ροστώβ(ΕΔΩ),το οποίο χτίστηκε το 1389.





Μονή Γιακοβλέσκι

Στην μονή αυτή λοιπόν βρίσκονται τεθησαυρισμένα τα άφθορα λείψανα των Αγίου Δημητρίου του Ροστώβ και του Οσίου πατρός ημών Αβραμίου του θαυματουργού.

Το λείψανο του Αγίου Δημητρίου του Ροστώβ

Μάλιστα οι ημέρες μνήμης σχεδόν συμπίπτουν.28 Οκτωβρίου τιμάται η μνήμη του Αγίου Δημητρίου,29 Οκτωβρίου του Οσίου Αβραμίου

Ο Όσιος πατήρ ημών Αβράμιος ο θαυματουργός αρχιμανδρίτης του Ροστώβ εκάρη μοναχός μεταξύ των ετών 1073-1077 στο Βαλαάμ.

Στο Ροστώβ την εποχή εκείνη δεν ήταν όλοι χριστιανοί,υπήρχαν και πολλοί ειδωλολάτρες που προσκυνούσαν το πέτρινο άγαλμα του Βέλες.Σκοτίζοντάς τους ο σατανάς το μυαλό τους τρόμαζε με ψεύτικα θαύματα και ψευδαισθήσεις και φοβούνταν να περάσουν κοντά από το άγαλμα.Κατευθυνόμενος ο Όσιος Αβράμιος προς το Ροστώβ εμφανίστηκε μπροστά του ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και του έδωσε ένα ραβδί λέγοντάς του:

«Να πας στο Ροστώβ και να γκρεμίσεις με αυτό το ραβδί το άγαλμα του Βέλες λέγοντας τα ακόλουθα λόγια:''Εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος σε διατάζει να γίνεις κομμάτια''.

Πηγαίνοντας ο Όσιος στο Ροστώβ εκπλήρωσε τα λόγια του Αγίου και το άγαλμα έγινε κομμάτια.Με την ευλογία του επισκόπου στο μέρος εκείνο έχτισε έναν ναό αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.Γύρω από αυτόν φτιάχτηκε ένα μοναστήρι με ηγούμενο τον Όσιο Αβράμιο.

Το μοναστήρι αυτό-γνωστό ως μονή του Οσίου Αβραμίου-είναι από τα παλαιότερα της Ρωσίας(11ος αιώνας).

Το λείψανο του Οσίου πατρός ημών Αβραμίου του θαυματουργού αρχιμανδρίτου Ροστώβ

Μετά από λίγο καιρό  βαπτίστηκαν χριστιανοί όσοι κάτοικοι του Ροστώβ δεν είχαν βαπτιστεί.Η μνήμη του τιμάται στις 29 Οκτωβρίου

http://www.proskynitis.blogspot.gr/

Μην επαναλαμβάνεσαι "βαριέται" ο Θεός...

  

Ο Θεός μας έπλασε μοναδικούς και ανεπανάληπτους. Μα εμείς θελήσαμε να μοιάσουμε σε άλλους. Γονείς, δασκάλους, φίλους, γεροντάδες και «αγίους».

 Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, ότι στον Θεό δεν αρέσει να επαναλαμβάνεται. Ο Θεός είναι Πρόσωπο και συνάπτει μοναδικές και ανεπανάληπτες προσωπικές σχέσεις με τον καθένα μας ξεχωριστά. Τα βιώματα των αγίων δεν επαναλαμβάνονται. Είναι μοναδικά για τον καθένα. Είναι ο δικός τους δρόμος προς Εκείνον.

 Ο Θεός μας έδωσε εκατοντάδες τρόπους, για να φτάσουμε κοντά Του. Ένα δρόμο με χιλιάδες μονοπάτια. Και εμείς θέλουμε να πάμε όλοι από τον ίδιο. Και δεν χωράμε. Και στριμωχνόμαστε και σκάμε και δυσφορούμε, πνιγόμαστε και ταλαιπωρούμαστε. 
 Γιατί; Μα γιατί δεν θέλουμε να ζήσουμε την ζωή που μας χάρισε Εκείνος. Προτιμούμε να ζούμε την ζωή ενός άλλου. Να φεύγουμε από την ευθύνη την μοναδικότητας. Και μόνο  όταν πεθάνουμε θα καταλάβουμε ότι εμείς δεν ζήσαμε, μα κάποιος άλλος ως σκιά την θέση πήρε την δικιά μας. 

παπα-Λίβυος

πηγη

Η φρίκη του πολέμου σε μια φωτογραφία

Όταν ζήτησαν από τη μικρή Τερέζα να ζωγραφίσει στον πίνακα τη λέξη "σπίτι», έφτιαξε αυτή τη «μουντζούρα».

Η φρίκη του στρατοπέδου συγκέντρωσης παραμόρφωσε το μυαλό της. Τα μάτια της διάτρητα, σαν παράθυρο στην ψυχή της. Είναι μυστήριο το τι σημαίνουν οι γραμμές πραγματικά γι αυτήν, ίσως το χάος ή απλά το συρματόπλεγμα...

Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Chim (David Seymour) σε ένα ίδρυμα για συναισθηματικά διαταραγμένα παιδιά στη Βαρσοβία το 1948.

πηγή/αντιγραφή

Σύναξις της Παναγίας της Πονολύτριας(28 Οκτωβρίου)

Η μαρμαρόγλυφη εικόνα της Θεοτόκου με τη σπάνια προσωνυμία της «Πονολύτριας», ήταν εντοιχισμένη στην εξωτερική πλευρά του δυτικού τοίχου της εκκλησίας των Αγίων Θεοδώρων. H Θεοτόκος εικονίζεται κατά μέτωπο, με υψωμένα τα χέρια της σε στάση δεήσεως.
H εικόνα αυτή, που δεν ήταν η μοναδική στην εικονιστική γλυπτική στην περιοχή των Σερρών, χρονολογείται από τούς περισσότερους μελετητές ως έργο του 11ου αιώνα.

H θέση στην οποία καταγράφηκε η εικόνα από διάφορους μελετητές στα νεότερα χρόνια δεν ήταν η αρχική της. O δυτικός τοίχος της παλαιάς Μητροπόλεως, που σήμερα ορίζει την αρχή του νάρθηκά της, και στον οποίο ήταν εντοιχισμένη η εικόνα, είναι έργο του 1602 , όπως μαρτυρά ο παπά-Συναδινός: «(1601-1602) Eγίνην νέος αρχιερεύς Σερρῶν ο κύρ Θεοφάνης είς τήν Kοσίνιτζα, άνδρας θεωριτικός...ευλαβής, φιλοκκλήσιος, είς τόν λόγον του στέρεος. Kαί ἒκαμεν... τόν τοῖχον του νάρθηκα εκ βάθρων καί τό σκέπος ὃλο τοῦ νάρθηκα και ἐχώρισε καί τόν γυναικίτην...».

H εντοίχιση της γλυπτής εικόνας της Θεομήτορος στο δυτικό τοίχο, προφανώς έγινε το 1602 ,εποχή της οικοδομήσεώς του από τον επίσκοπο Θεοφάνη (1601 – 1613 ). Η εντοίχιση ιερών συμβόλων και εικόνων απηχεί πανάρχαιες δοξασίες, σύμφωνα με τις οποίες τα εντοιχισμένα σύμβολα λειτουργούν προστατευτικά για το όποιο ανθρώπινο έργο. Έτσι και στην περίπτωση του ναού των Αγίων Θεοδώρων, η εντοίχιση της εικόνας της Θεοτόκου έγινε το 1602., με την ακλόνητη προσδοκία πως η Παναγία με την ακεραιότητα και αγιότητα της υπάρξεώς της, η Θεοτόκος η Πονολύτρεα, «τό ἱερόν παλλάδιον τῶν Σερρῶν», θα προστάτευε το ναό από κάθε κακό όπως αυτό π.χ. της λεηλασίας του από τούς Τούρκους πριν από τριάντα χρόνια (1571).

Η εικόνα της Θεοτόκου της Πονολύτρεας σπασμένη στη μέση κατά την οριζόντια διάστασή της, παρέμεινε στη θέση της στο δυτικό τοίχο των Αγίων Θεοδώρων έως και τις αρχές του 1917 οπότε, μετά το θάνατο του Μητροπολίτη Σερρών Απόστολου Χριστοδούλου, που συνέβη στις 14/27 Ιανουαρίου του 1917, ι Βούλγαροι την αποτοίχισαν και την αποθήκευσαν, μαζί με άλλα κλοπιμαία από τις εκκλησίες της πόλης των Σερρών, σε παρακείμενη οικία που χρησιμοποιούσαν τα στρατεύματα κατοχής για αποθήκη επισιτισμού, προφανώς, για να τη μεταφέρουν στη Βουλγαρία, πράγμα που δεν πραγματοποιήθηκε εξαιτίας της εσπευσμένης τους φυγής.

Το 1919  η εικόνα, που θεωρούνταν χαμένη, εντοπίστηκε και μεταφέρθηκε στον Μητροπολιτικό ναό των Ταξιαρχών, απ’ όπου, κατά τη διάρκεια της τρίτης Βουλγαρικής κατοχής, τον Οκτώβριο του 1941,οι βούλγαροι την αφαίρεσαν. Εντοπίστηκε τα νεότερα χρόνια στη Δράμα.

Που βρισκόταν λοιπόν το «...μαρμάρινον ἀνάγλυφον τῆς Θεομήτορος ευλογούσης», πριν από τη θέση που την κατέγραψαν οι μελετητές του μνημείου;
Στους βυζαντινούς χρόνους και σχεδόν έως το τέλος του 15ου αιώνα, οι μαρμάρινες εικόνες που απεικόνιζαν το Χριστό και την Παναγία σε στάση Δεομένης ή Οδηγήτριας, προορίζονταν αποκλειστικά για προσκύνηση και τοποθετούνταν στο εσωτερικό του ναού, μέσα σε πλαίσιο, στις παραστάδες του Ιερού Βήματος.

Στο ναό των Αγίων Θεοδώρων το 1602 ο Μητροπολίτης Σερρών Θεοφάνης, κατά τη μαρτυρία του παπα-Συναδινοῦ, αντικατέστησε το μαρμάρινο τέμπλο με ξυλόγλυπτο: «Eγίνην νέος αρχιερεύς Σερρῶν ο κύρ Θεοφάνης... Kαί ἒκαμεν τον τέμπλον τῆς μητρόπολης...». Tο νέο τέμπλο η σωστότερα εικονοστάσιο, που ήταν ένα από τα πρώτα πού κατασκευάστηκαν στις εκκλησίες της Βορείου Ελλάδος, για να εντάξει οργανικά στο χώρο του Ιερού Βήματος το Διακονικό και την Πρόθεση, χωρίς να διακόπτεται από τους πεσσούς, όπως γινόταν με το μαρμάρινο τέμπλο, στηρίχθηκε σε βάσεις πριν από το θριαμβευτικό τόξο καλύπτοντας έτσι τις ανατολικές παραστάδες, οπότε, η εικόνα της Θεοτόκου της Πονολύτρεας αφαιρέθηκε από τη θέση της και τοποθετήθηκε στο δυτικό τοίχο της Εκκλησίας των Αγίων Θεοδώρων.

Εν κατακλείδι, η ανάγλυφη εικόνα της Θεοτόκου της Πονολύτριας, ηταν λατρευτική εικόνα και ως τέτοια, ήταν τοποθετημένη στις ανατολικές παραστάδες του ναού των Αγίων Θεοδώρων .

Μετά τον εντοπισμό της εικόνας της Θεοτόκου της Πονολύτρεας και την επιστροφή της, με τις ενέργειες του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Θεολόγου και την ευγενική συνδρομή του Σεβ. Μητροπολίτου Δράμας κ. Παύλου στο πάνσεπτο χώρο πού η παρουσία της καθαγίαζε, η ιερά εικόνα τοποθετήθηκε και πάλι στην αριστερή, προς ανατολάς παραστάδα του Ιερού Βήματος του ναού των Αγίων Θεοδώρων όπου, ως λατρευτική εικόνα βρισκόταν έως και το 1602 Καθιερώθηκε μάλιστα ο επίσημος και πάνδημος εορτασμός της την 28η Οκτωβρίου εκάστου έτους (Αγίας Σκέπης).

πηγή

Επώνυμο θαύμα

Ο Ν. Σαραντάκος σε πρόσφατη ανάρτηση στο ιστολόγιό του παραθέτει σελίδες από το προσωπικό ημερολόγιο του Γιώργου Σεφέρη, που ως ανώτατος διπλωματικός υπάλληλος ζούσε από κοντά και εκ των έσω τα γεγονότα του 1940. Ξεχωρίζω ένα απόσπασμα, αφήνοντας την ανάγνωση του υπολοίπου στους ενδιαφερομένους:  

‘Σάββατο, 14 Δεκέμβρη
... Η δουλειά είναι τέτοια που δεν μπορείς μήτε να αισθανθείς: όταν πάψει μια στιγμή, είσαι ολότελα άδειος. Ωστόσο γίνουνται μεγάλα πράγματα γύρω μου. Το γύρισμα του κύκλου έφερε τον ελληνικό λαό σε μια από τις πιο υψηλές στιγμές του. Χτες μου διηγήθηκαν τούτο:
     Ρωτούν έναν πατέρα τέσσερων παιδιών, που δεν είχε στρατιωτική υποχρέωση και μολαταύτα ντύθηκε [στρατιώτης], γιατί πήρε τέτοιαν απόφαση: «Ντράπηκα τους συχωριανούς μου», αποκρίθηκε, «για το κρίμα που θα ’πεφτε πάνω μου, αν τύχαινε κι έμπαιναν οι Ιταλοί στο χωριό».
     Αίσθημα ευθύνης, που είχαμε ξεσυνηθίσει να βλέπουμε στους λαούς. Υπάρχει τριγύρω μου ένα ανώνυμο θαύμα, που κανείς πριν δεν το υποψιαζότανε. Ένα πράγμα που ξεμυτίζει και φυτρώνει σαν το φρέσκο χορτάρι. Πιο πάνω, ο κόσμος ο δικός μας δεν έχει αλλάξει: παλιές συνήθειες, παλιοί τρόποι· οι ανταποκρίσεις από το μέτωπο θυμίζουν ανταποκρίσεις των πολέμων του ’12.
     Ένας κόσμος χαλασμένος.’

   Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου και παραπέμπουν σ’ αυτό το ‘ανώνυμο θαύμα’ που θέλουμε να γίνει τριγύρω μας, να μας φέρει στις πιο υψηλές στιγμές μας. Έλα όμως που και τώρα υπάρχει ένας κόσμος χαλασμένος που δεν φαίνεται να έχει αλλάξει...
     Για να μη μείνουμε όμως σε μελαγχολικές διαπιστώσεις, ας απολαύσουμε το δοξαστικό των Αίνων της Αγίας Σκέπης που περιγράφει το επώνυμο θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, σε ποίηση του μακαριστού υμνογράφου Γερασίμου Μικραγιαννανίτη:

     ‘Αἱ δωρεαὶ τῆς Σκέπης σου, ὡς ἀκτῖνες πανταχοῦ ἁπλούμεναι, πολλαχῶς εὐεργετοῦσιν ἡμᾶς Θεοτόκε. Νόσων γὰρ τὴν ἀχλὺν διώκουσι, πολεμίων τάς φάλαγγας ἐκτρέπουσιν, ἀδοκήτων συμφορῶν διαλύουσιν τὸν ζόφον, καὶ εἰρήνην σταθηρὰν ἡμῖν παρέχουσιν. Ἀλλ’ ὦ κεχαριτωμένη Παρθένε, τοὺς χαριστηρίους ἡμῶν ὕμνους δέξαι, καὶ ἴσθι ἡμῖν σύμμαχος καὶ προστάτις, μέχρι τερμάτων αἰῶνος δεόμεθα.’ 

antonispapagiannis

Το γάλα του Κωστάκη (μια συγκινητική ιστορία της Κατοχής- και για παιδιά)

Μεγάλη ἦταν ἡ χαρὰ τῶν παιδιῶν ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Στὰ παιδικὰ συσσίτια γιὰ πρώτη φορὰ θὰ ἐμοίραζαν γάλα, ποὺ εἶχεν ἐξαφανισθῆ ἀπὸ τὰς Ἀθήνας πολλοὺς μῆνες. Λίγο ἔπειτα ἀπὸ τὴν εἴσοδο τῶν Γερμανῶν εἶχε κι αὐτὸ γίνει εἶδος πολυτελείας. Μὰ τώρα εὐτυχῶς ἔφθασεν ἡ πρώτη ἀποστολὴ τοῦ Διεθνοῦς Ἐρυθροῦ Σταυροῦ.
Τὸ γάλα ἐβραζόταν σὲ μεγάλα καζάνια στὰ σχολεῖα καὶ ὅπου ἀλλοῦ ἐλειτουργοῦσαν παιδικὰ συσσίτια. Καὶ τὰ πεινασμένα Ἑλληνόπουλα δὲν ἐχόρταιναν νὰ τὸ ρουφοῦν μὲ τὰ μάτια, πρὶν ἀκόμη γίνῃ ἡ διανομή. Τὰ φασόλια, τὰ μπιζέλια καὶ τὸ πληγούρι μόλις τὰ εἶχαν συγκρατήσειὣς τώρα στὴ ζωή. Καὶ τὰ εἶχαν πιὰ βαρεθῆ. Τὸ γάλα ὅμως θὰ τοὺς ξανάφερνε τὸ ρόδινο χρῶμα τῆς ὑγείας.


   Σ’ ἕνα συνοικιακὸ δημοτικὸ σχολεῖο τοῦ Πειραιῶς ἦταν μαθητὴς κι ὁ Κωστάκης, παιδὶ πτωχοῦ ὑπαλλήλου. Ἡ οἰκογένειά του εἶχεν ὑποφέρει πολύ, ἑνάμισυ χρόνο ἀπὸ τὶς στερήσεις. Ἀφοῦ ἀναγκάσθηκαν στὴν ἀρχὴνὰ πουλήσουν τὰ λίγα κοσμήματα τῆς μητέρας, τὰ περισσότερα ἔπιπλα καὶ πολλὰ ροῦχά τους, τώρα τελευταῖα ἐστήριζαν ὅλες τὶς ἐλπίδες τους στὰ συσσίτια καὶ στὶς διανομές. Ὁ πατέρας ἔπαιρνε συσσίτιο ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία του καὶ τὰ δύο παιδιά, ἡ Λέλα κι ὁ Κωστάκης, ἀπὸ τὰ σχολεῖά τους. Ὁ μισθὸς τοῦ πατέρα ἐκείνη τὴν ἐποχὴ δὲν ἦταν ἀρκετὸς νὰ τοὺς θρέψῃ οὔτε πέντε ἡμέρες τὸ μῆνα. Κι ἡ καημένη ἡ μητέρα ἔπρεπε νὰ βάλῃ ὅλη τὴν τέχνη της, γιὰ νὰ ἔχουν πέντε πιάτα φαγητὸ τὸ μεσημέρι καὶ πέντε τὸ βράδυ.

Ἡ πτωχὴ οἰκογένεια εἶχε κι ἕνα φιλοξενούμενο σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα. Ἦταν ἕνας Κύπριος, στρατιώτης στὸν Ἀγγλικὸ στρατό,καὶ τὸν ἔλεγαν Μιχάλη. Εἶχε πολεμήσει γενναῖα τοὺς Γερμανούς,ἐπληγώθηκε ἐλαφρὰ στὸ δεξὶ χέρι καὶ εἶχε πιασθῆ αἰχμάλωτος. Ἀλλὰ κατώρθωσε νὰ δραπετεύσῃ καὶ τυχαῖα εἶχε κτυπήσει τὴν πόρτα τοῦ πτωχοῦ ὑπαλλήλου. Τὸν ἐδέχθηκαν μὲ ὅλη τὴν καρδιά τους, τὸν ἔκρυψαν ἀπὸ κάθε ὕποπτο μάτι κι ἐμοιράσθηκαν μαζί του τὸ λίγο φαγητό τους.Κι οὔτε ἤθελαν ν’ ἀκούσουν τὶς παρακλήσεις του νὰ τὸν ἀφήσουν νὰ παραδοθῇ. Τὸν κίνδυνο νὰ τουφεκισθοῦν οἱ γονεῖς, ἂν τὸν ἀνεκάλυπτανοἱ ἐχθροί, ἡ οἰκογένεια δὲν τὸν ἐλογάριαζε.

  – Τὸ γάλα σας θὰ τὸ πίνετε ὅλοι ἐδῶ κι ὅταν φεύγετε, θὰ μοῦ δείχνετε ἄδειο τὸ τενεκάκι σας, εἶπεν ἡ διευθύντρια στὰ παιδιὰ τὴν ὥρα τῆς διανομῆς.
Τὰ παιδιὰ εἶχαν μπῆ στὴ σειρὰ κι ἐπερνοῦσαν μπροστὰ ἀπὸ τὸ καζάνι, ἀπὸ τὸ ὁποῖο δύο διδασκάλισσες μὲ δύο μεγάλες κουτάλες ἔχυναν τὸ γάλα στὰ τενεκάκια τους. Καὶ τὸ καθένα ἐκαθόταν σ’ ἕνα θρανίο καὶτὸ ροφοῦσε γρήγορα καὶ μὲ μεγάλη εὐχαρίστησι. Κι ὅταν ἐτελείωνε,ἐπερνοῦσε μπροστὰ ἀπὸ τὴ διευθύντρια κι ἔδειχνε τὸ ἄδειο τενεκάκιτου. Ὁ μικρὸς Κωστάκης ἐκάθησε σὲ μιὰ γωνιὰ κι ἐφαινόταν πὼς ἔπινε τὸ γάλα του. Ἔπειτα, σὲ μία στιγμὴ ποὺ ἔβγαιναν πολλὰ παιδιὰ μαζεμμένα, ἐχώθηκε ἀνάμεσά τους κι αὐτὸς μισοκρύβοντας τὸ τενεκάκιτου. Ἡ διευθύντρια δὲν ἠμποροῦσε νὰ ὑποπτευθῇ πὼς θὰ την ἐξεγελοῦσε, γιατὶ ἦταν ὁ πιὸ καλὸς μαθητὴς στὴν τάξι του.Αὐτὸ τὸ παιγνίδι τοῦ Κωστάκη ἐκράτησε μιὰ ἑβδομάδα. Μὰ στὸ τέλος ἐπιάσθηκε. Ἡ διευθύντρια δὲν ἠμποροῦσε νὰ τὸ πιστέψῃ!
– Γιατί τὸ ἔκαμες αὐτό, Κωστάκη; Τὸν ἐμάλλωσε περισσότερο λυπημένη παρὰ θυμωμένη.
– Κυρία, δὲν ἔχω ὄρεξι σήμερα, ἐδικαιολογήθηκε μὲ βουρκωμένα μάτια καὶ μὲ κατακόκκινα μάγουλα.
Εἶχε φανερωθῆ πὼς δὲν ἔλεγε την αλήθεια. Και η διευθύντρια κατάλαβε πως κατι πολύ σοβαρό του συνέβαινε.
– Τὸ γάλα εἶναι ἴσα – ἴσα γιὰ τοὺς ἀνόρεκτους καὶ νὰ καθίσῃς νὰ τὸ πιῇς, τοῦ εἶπε. Ὁ Κωστάκης ἐξανακάθησε κι ἤπιε τὸ γάλα του, χωρὶς νὰ μπορῇ νὰ σταματήσῃ τὰ δάκρυά του. Τὸ ἀπόγευμα ἡ διευθύντρια ἐπεσκέφθηκε τὴ μητέρα τοῦ Κωστάκη καὶ τῆς διηγήθηκε τὸ πρωϊνὸ ἐπεισόδιο. Κι ἡ μητέρα τοῦ Κωστάκη δὲν ἠμπόρεσε νὰ κρατηθῇ. Ἐγνώριζε πολὺ καλὰ τὸν καλὸ χαρακτῆρα τῆς διευθυντρίας καὶ γι’ αὐτὸ τῆς εἶπε ὅλη τὴν ἀλήθεια, πὼς ἔκρυβαν τὸ Μιχάλη, πὼς ἦταν τώρα ἡμέρες ἄρρωστος ἀπὸ κρυολόγημα καὶ πὼς τὰ δύο παιδιά της, ἡ Λέλα κι ὁ Κωστάκης, εἶχαν συμφωνήσει κρυφὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους νὰ τοῦ φέρνουν τὸ γάλα τους. Κι οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς ἔβλεπαν πὼς τὸ γάλα ἦταν πιὸ ἀπαραίτητο γιὰ τὸν ἄρρωστο παρὰ γιὰ τὰ παιδιά τους. Δυστυχῶς δὲν εἶχαν ἐμπιστοσύνηνὰ τοῦ φέρουν καὶ γιατρό.
– Ὁ Κωστάκης νὰ πίνῃ τὸ γάλα του, εἶπε τότε ἡ διευθύντρια μὲ συγκίνησι, γιατὶ εἶναι ἀδύνατος. Κι ἐγὼ θὰ ἐξοικονομῶ ἄλλο γιὰ τὸνἄρρωστο καὶ μὲ τρόπο θὰ σᾶς τὸ φέρνω ἡ ἰδία. Αὔριο θὰ φέρω καὶ γιατρό,στὸν ὁποῖο μπορεῖτε νὰ ἔχετε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη.
Ὁ Κωστάκης εἶχε προσθέσει δύο ἀκόμη προστάτες τοῦ Μιχάλη, τὴ διευθύντριά του καὶ τὸ γιατρό. Κι ὣς τὴν ἡμέρα, ποὺ ἔφυγαν οἱ Γερμανοί, τὸν ἐφύλαξαν πολὺ καλὰ κρυμμένο.
Γεώργιος Ν. Καλαματιανός

παλιό Αναγνωστικό Ε΄ Δημοτικού (σελ.130)

πηγή/αντιγραφή

Ἆσμα Ἡρωϊκό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ἀνθυπολοχαγό της Ἀλβανίας

Οδυσσέας Ελύτης, Ασμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

A΄

Ἐκεῖ ποὺ πρῶτα ἑκατοικοῦσε ὁ ἥλιος

Ποὺ μὲ τὰ μάτια μιᾶς παρθένας ἄνοιγε ὁ καιρὸς

Καθὼς ἐχιόνιζε ἀπ’ τὸ σκούντημα τῆς μυγδαλιᾶς ὁ ἀγέρας

Κι ἄναβαν στὶς κορφὲς τῶν χόρτων καβαλάρηδες


Ἐκεῖ ποὺ χτύπαγεν ἡ ὁπλὴ ἑνὸς πλάτανου λεβέντικου

Καὶ μιὰ σημαία πλατάγιζε ψηλὰ γῆ καὶ νερὸ

Ποὺ ὅπλο ποτὲ σὲ πλάτη δὲν ἐβάραινε

Μὰ ὅλος ὁ κόπος τ’ οὐρανοῦ

Ὅλος ὁ κόσμος ἔλαμπε σὰν μία νεροσταγόνα

Πρωί, στὰ πόδια τοῦ βουνοῦ

«Τῆς Σκέπης Σου τὴν χάριν ἀνυμνοῦμεν Παρθένε»

ΣΤΙΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ἀνήµερα τῆς ἐθνικῆς µας ἑορτῆς, ἡ ἁγία µας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης. Πρόκειται γιὰ µία ἀκόµη θεοµητορικὴ ἑορτή, ὅπου τιµᾶµε τὴν Παναγία µας.

 Τὴν ἡµέρα αὐτὴ ποιοῦµε ἀνάµνηση τῆς θαυµατουργικῆς ἐµφανίσεώς Της στὸν ὅσιο Ἀνδρέα τὸν διὰ Χριστὸν Σαλό, ὁ ὁποῖος ἔζησε τὸν 5ο µ. Χ. αἰώνα.
 Σὲ µία ἀπὸ τὶς ἀγρυπνίες στὸν περίφηµο ναὸ τῶν Βλαχερνῶν στὴν Κωνσταντινούπολη παρουσιάστηκε στὸν ὅσιο Ἀνδρέα καὶ τὸ µαθητή του Ἐπιφάνιο ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Ὁποία συνοδευόµενη ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἰωάννη Πρόδροµο καὶ Ἰωάννη Θεολόγο, µπῆκε στὸ Ἱερὸ Βῆµα, πῆρε τὸ µαφόριό Της (καλύπτρα κεφαλῆς), τὸ ὁποῖο φυλάσσονταν ἐκεῖ καὶ τὸ ἅπλωσε πάνω ἀπὸ τοὺς πιστούς. Μὲ αὐτὴ τὴ θαυµαστὴ ἐµφάνιση θέλησε ἡ Παναγία µας νὰ δείξει τὴν ἀέναη ἔγνοιά Της γιὰ µᾶς τοὺς ἀνθρώπους, ἄν, καὶ λόγῳ τῆς ἁµαρτωλότητάς µας, δὲν ἀξίζουµε τέτοιας τιµῆς καὶ φροντίδας.

 Τὸ ἀλάνθαστο αἰσθητήριο τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ µας ἔχει τὴ βεβαιότητα ὅτι βρίσκε- ται µέσα στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ στοργικὴ σκέπη τῆς Παναγίας µας καὶ γι’ αὐτὸ Τὴν τιµᾶ δεόντως, σὲ ἀντίθεση µὲ τοὺς αἱρετικούς, ποὺ δὲν Τὴν τιµοῦν καὶ τοὺς ἀµετανόητους, ποὺ Τὴν ὑβρίζουν ἀναίτια. Ἀλλά, ἡ ἁγία καρδιά Της, ἔχει χῶρο γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, ἀκόµη καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ τὴν ἀποστρέφονται καὶ τὴν βλασφηµοῦν. ∆έεται ἀδιάκοπα στὸν Υἱό Της γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ γίνεται «θερµὴ προστάτης καὶ βοηθός» µας σὲ κάθε δύσκολη περίσταση.

Στὶς δύστηνες ἡµέρες ποὺ περνᾶµε ὡς πρόσωπα, ὡς κοινωνία καὶ ὡς ἔθνος ἔχουµε ἀνάγκη τὴ Σκέπη Της, ἀφοῦ µόνο ἡ φιλάνθρωπος χάρη τοῦ Θεοῦ, διὰ τῶν πρεσβειῶν Της, θὰ µᾶς σώσει! Ἂς θέσουµε τὶς κεφαλές µας ὑπὸ τὴ Σκέπη Της, ἀλλάζοντας ταυτόχρονα πορεία ζωῆς!

Ορθόδοξος Τύπος, 23/10/2015

πηγή

Μια διδακτική ιστορία από την ένδοξη περίοδο του '40

 Μια αληθινή περίπτωση "τοπικού ενδιαφέροντος" των Ιταλικών Δυνάμεων για την ζωή των κατοίκων. 

Γράφει η Μαίρη Καρά 

  Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου του 1940 και συγκεκριμένα κατά την ΙΤΑΛΙΚΗ κατοχή, σε κάποιο νησί του Ιονίου η ομάδα Κατοχής των Ιταλών είχε επιτάξει το Δημαρχείο, που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία και το είχε μετατρέψει σε αρχηγείο της. Όπως συνέχισαν να κάνουνε μετά και οι Γερμανοί σύμμαχοί τους. 
Ο επικεφαλής της ομάδας Κατοχής Ιταλός Αξιωματικός είχε θρονιαστεί στο γραφείο του Δημάρχου κι απ' το παράθυρό του απολάμβανε την θέα προς την πλατεία του νησιού. Τι παρακολουθούσε άραγε αφού όλοι οι νησιώτες ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους, γιατί δεν ήθελαν να τους βλέπουν; Εκείνος όμως είχε βάλει στο μάτι μια εντυπωσιακή Εκκλησία, που βρισκόταν στο κέντρο της πλατείας. Δίπλα στην Εκκλησία υπήρχε και ένα πανύψηλο καμπαναριό, με ένα περίτεχνο ρολόι στη μέση της κορυφής του. Μάταια όμως περίμενε ο Ιταλός Αξιωματικός να το ακούσει να χτυπάει, αφού δεν είχε λάδι. 
Η περιέργειά του τον παρακίνησε να καλέσει τον Δήμαρχο. Κι όταν ο Δήμαρχος παρουσιάστηκε, ο Ιταλός τον ρώτησε:
 - Γιατί αφού έχετε μια τόσο όμορφη εκκλησία και πανύψηλο καμπαναριό, το ρολόι του δεν χτυπάει;"
 - Το ρολόι σταμάτησε να χτυπάει εδώ και πολύ καιρό, γιατί δεν έχουμε λάδι, για να λαδώσουμε τα γρανάζια του" απάντησε ο Δήμαρχος με κάθε ειλικρίνεια.

Το ’40 στα σχολικά βιβλία Γλώσσας: δειλία, ηττοπάθεια και διασυρμός του Έπους!

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

Όσο παραμένει, στα σχολικά βιβλία, η μαγαρισιά, που ατιμάζει την επέτειο, θα επιμένουμε στην επισήμανσή της. Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε πέρυσι στο περιοδικό «ΑΦΥΠΝΙΣΗ» της ιεράς μονής αγίου Νικοδήμου στο όρος Πάικο του Κιλκίς.

Στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου του 1960, ο μεγάλος μας λογοτέχνης Στρατής Μυριβήλης, μεταξύ των άλλων σπουδαίων ανέφερε και ένα συγκλονιστικό γεγονός, που διαδραματίσθηκε, όχι «στο διάσελο της Ιστορίας» (Βρεττάκος), στις αετοράχες της Πίνδου, αλλά στα μετόπισθεν, όπου απόλεμος πληθυσμός της πατρίδας μας συναγωνιζόταν την ανδρεία των μαχητών. Το μεταφέρω:

«Είχε οργανωθή, κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος, απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα και ένα φίλο γιατρό, σ’ αυτή την υπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε ουρά κάθε μέρα για να δώση το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στην σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.

- Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;
Ο γέρος απάντησε δειλά:
- Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.
Ο γιατρός τον κοίταξε αυστηρά με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.
- Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιούς. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δε θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. 
Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε, γέρο μου μού είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα κι ήρθα». («Η 28η Οκτωβρίου 1940», πανηγυρική λόγοι ακαδημαϊκών, επιμέλεια Πέτρος Χάρης, Αθήνα 1978, σ. 322).

Τι μεγάλη ψυχή ο γέροντας της ιστορίας! Τρεις γιούς και… χαλάλι της πατρίδας! Προσθέτει ένα νέο στοιχείο τούτη η διήγηση, όπως το γράφει ο Μυριβήλης:

Ο Θεός κινείται στους ρυθμούς της δικής Του αγάπης και της δικής Του υπομονής.

π. Ανδρέας Κονάνος 

… Πρέπει να μάθεις να κάνεις υπομονή. Όχι απλώς να λες τη λέξη αυτή στους άλλους, «κάνε υπομονή», ούτε μόνο να τη διαβάζεις σε βιβλία κι ομιλίες, αλλά να ‘ναι κυρίως το προσωπικό σου βίωμα, το χαρακτηριστικό σου. 
 Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις. Είναι ανάγκη να περιμένεις. Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς του ρυθμούς . Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Κι η φύση το ίδιο κάνει. Ένα λουλουδάκι θ’ ανθίσει όταν έρθει η ώρα του. Δες ακόμα την αλλαγή των εποχών. Παρατήρησε επίσης πώς μεγαλώνει το σώμα μας. Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ’ αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας. 
  Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας. Κινείται στους ρυθμούς της δικής Του αγάπης και της δικής Του υπομονής. Ο Κύριος δεν έχει άγχος, ο Κύριος κινείται ήρεμα. Μάθε το κι εσύ. Όλα να γίνονται ήρεμα. Ηρέμησε και μάθε να περιμένεις και να μη βιάζεσαι.

    Μάθε στη ζωή σου, να μη θες να μπαίνει ο Θεός στο δικό σου άγχος άλλωστε να αγχώνεις ακόμα και το Θεό, αλλά προσπάθησε εσύ να μπαίνεις στο κλίμα του Θεού. Στο κλίμα ακριβώς αυτής της υπομονής, της απαντοχής, της ηρεμίας, ώστε να μοιάζεις εσύ στο Θεό κι όχι αυτός σε σένα.

  Η προσευχή θα σου χαρίσει αυτό το δώρο. Δεν είναι εύκολο να το νιώσεις. Αν θες, κάνε προσευχή να το καταλάβω κι εγώ αυτό και να το ζήσω. Δεν μπαίνει ο Θεός στον τρελό ρυθμό μας. Κι ευτυχώς. Διότι αυτό που ζούμε εμείς είναι κάτι σπασμωδικό κι αρρωστημένο. Πώς αλλιώς να ονομάσεις αυτό το τρεχαλητό που μας πιάνει. Ο Κύριος όμως έχει το δικό του ρυθμό. Δεν είναι σαν κι εμάς. Εργάζεται, αλλά όχι όπως θέλουμε εμείς. Εμείς θέλουμε εδώ και τώρα. Κι ο Θεός μας λέει :
«Γιατί δεν κοιτάτε να διδαχτείτε απ’ τον εαυτό σας; Γιατί δεν κοιτάτε την κατασκευή σας, τη φύση σας, ώστε να κατανοήσετε πώς σας έχω πλάσει; Δεν καταλαβαίνετε ότι σας έχω δώσει αφορμές να θυμάστε την υπομονή; Πότε έμεινες έγκυος; Πριν μήνες. Και πότε θα γεννήσεις το παιδάκι σου; Μετά από εννέα μήνες. Γιατί; Εφόσον το παιδί σου αυτό υπάρχει μέσα από την ίδια στιγμή της σύλληψης, γιατί δεν γεννιέται την άλλη μέρα; Δε θα μπορούσα Εγώ, ο Θεός να κάνω το παιδί να γεννιέται την άλλη μέρα; Ναι, αλλά σε διδάσκω και μ’ αυτόν τον τρόπο, εσένα που θα γίνεις μάνα, να περιμένεις. Και εσένα που θα γίνεις πατέρας, επίσης. Να περιμένεις κι εσύ». Μαθαίνεις την υπομονή….... 

Από το βιβλίο «Αγάπη για πάντα - Αθέατα Περάσματα 2»

πηγή

Στους οπου γης Πνευματικους,τους αοκνους και ακαματους διακονους, Χριστου και ανθρωπων

 

Δειλινο. Υπερκοσμια ησυχια επικρατει μεσα στο Ιερο.Μια ελαχιστη ποσοτητα θυμιαματος περιφερεται ακομη, και καθαγιαζει τον αερα, ο οποιος σιωπα, συγκλονισμενος, απο τα φρικτα μυστηρια που εζησε στην πρωϊνη λειτουργια, αυτοπτης και αψευδης μαρτυρας, της σφαγης του Αμνου, υπερ αφεσεως αμαρτιων και ζωης αιωνιου, απαντων ημων.

 Ο Ναος...
Μικρος ενοριακος, τυπικος, αλλα ζεστος συναμα και προπαντων με αγαπη κτισμενος και αφιερωμενος, με διττη φυση και υποσταση, προερχομενος απο την αιωνιοτητα της του Θεου ευδοκιας, αλλα και το το καθημερινο υστερημα των ανθρωπων.
Ημισκοτεινος, τωρα, ξαποσταινει, και αναλογιζεται, νοσταλγει το εκκλησιασμα του, συντροφια με μια αγια θαλπωρη, τον κυκλικο υπεραιωνιο χορο των Αγιων, των Μαρτυρων, και των Πατερων, να μιλα απευθειας με την γλωσσα της Πεντηκοστης, βαθια εσωτερικα στην καθε ψυχη, σε οποια ψυχη ακομα ειναι νωπη, και μπορει να ενωτισθει, τα μυστικα κελευσματα τους, ψυχη που δεν εχει αποξηρανθει, και πορρωθει, εις τελους.

  Καποιος ειναι ακομη μεσα, στον Ναο, αυτην την μοναχικη ωρα, μονος στο ημισκοταδο, σαν νεος Ιωνας, κλεισμενος ομως οικιοθελως, αυτος, να διακονει ολη την ζωη του, εντος των σπλαγχνων ενος «κητους» αγιου, μονος, να θαλασσοπορει στα κυματα του παροντος βιου και της φουρτουνας των αμαρτιων και του ανθρωπινου πονου.
 Καθισμενος σε μια ακρη, εκει στην αγιασμενη, την εξομολογητικη, φθηνη και ανεκτιμητη, ξυλινη καρεκλα του, οσιο απομειναρι απο τον καιρο, που πρωτοηρθε να εργαστει στον θερισμο των ψυχων, στα δεξια οπως θεωρουμε το Ιερο, ξαποσταινει ο γερων εφημεριος και Πνευματικος.
Μακαριος ανηρ. Πολυκαιρισμενη υπαρξη, παλλευκη, κατακοπη.
Παντα προθυμη, παντα νεα. Η ψυχη δεν εχει ηλικια.
Απο το αχρονο ερχεται και εκει πορευεται, παρα ταυτα εν χρονω κινουμενη η ιδια.