Χριστέ μου, σώσε την Ελλάδα!

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και την φετινή Μεγάλη Τετάρτη τιμήθηκε στον περίλαμπρο ναό του Αγίου Κωνσταντίνου Ομονοίας η θαυματουργή εικόνα του Χριστού που εκινείτο στον 6ο όροφο του Ειρηνοδικείου Αθηνών από τις 22 έως τις 28 Απριλίου 1981, οπότε και μεταφέρθηκε στο συγκεκριμένο ναό. Το μέγα θαύμα αντίκρισε πρώτη η υπάλληλος του Ειρηνοδικείου κ. Ευθυμία Κουτσολέλου, η οποία έκτοτε καταθέτει την βιωματική της εμπειρία.

Στην συνέχεια δημοσιεύεται το κείμενο που η ευλογημένη αυτόπτης μάρτυς του θαύματος εκφώνησε χθες, 16 Απριλίου 2025, στο μέσον της ακολουθίας του Μυστικού Δείπνου, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους συγκεντρωμένους πιστούς.
Χριστέ μου, σώσε την Ελλάδα

Γράφει η Ευθυμία Κουτσολέλου
Στις 2.20 μ.μ. επήγα στο μεσαίο γραφείο που καθίστατο ο Γραμματεύς του Ειρηνοδικείου Αθηνών [Ν. Πικουλάκης] για να τακτοποιήσω τις καρτέλλες των τμημάτων υπαλλήλων που αργότερα θα χτυπούσα τα κουδούνια για να έρθουν να υπογράψουν προς αναχώρησιν, και άκουσα ένα χτύπο (σαν ρυθμικός ενός ωρολογιού). Σκέφθηκα ότι ο Γραμματεύς ξέχασε να πάρη το υποτιθέμενο ωρολόι και έκανα ένα βήμα να φύγω.

Τότε ο χτύπος ήχησε πολύ έντονος σαν σιδερένιο ρόπτρο. Άξαφνα τα μάτια μου πήγαν στην εικόνα του Νυμφίου, η οποία ήτο αναρτημένη εις τον τοίχον και εκινείτο προς τα εμπρός, περίπου 18 με 20 πόντους. Κοίταξα το μονόφωτο μήπως έγινε σεισμός και δεν το κατάλαβα, τότε γονάτισα και φώναξα, κάνοντας τον σταυρό μου, «Χριστέ μου, σώσε την Ελλάδα», με δάκρυα στα μάτια αισθανόμενη δέος.

Μετά πήγα στο γραφείο του Ειρηνοδικείου Υπηρεσίας και φώναξα τον Ειρηνοδίκη Βεργόπουλο: «τρέξτε να δείτε, η εικόνα του Νυμφίου κινείται». Ακολούθησαν και οι υπάλληλοι που είδαν το μέγα θαύμα. Ειδοποίησα και ήρθε και η Αστυνομία. Μόνη μου ανέβηκα στην ταράτσα του κτηρίου μας, διότι είπαν ότι οφείλεται στο τρένο Πειραιώς-Κηφισιάς, το οποίον όμως επί δεκαετίας κινείται. Πήγα και στο διπλανό πιεστήριο αλλά διαπίστωσα ότι ήταν κλειστό.

Η προσέλευσις ήταν μεγάλη από ανθρώπους κάθε ηλικίας και δεν μας άφηναν να εργαστούμε. Ο Πρόεδρος Βαθρακοκοίλης με κάλεσε στο γραφείο του για να τοποθετήσω την εικόνα του Νυμφίου στην βιβλιοθήκη του, η οποία άρχισε να χτυπά στο τζάμι και μου είπε, πάρε την εικόνα και φύγε και συ από εδώ.

Την Κυριακή του Πάσχα, στις 4 την νύχτα, είδα όνειρο τον Χριστό και μου είπε «με εγκαταλείψατε», κι εγώ του είπα θα σε πάω στον οίκο του Πατρός Σου. Πολλοί ζητήσανε την εικόνα του Νυμφίου και ο Υπουργός της Δικαιοσύνης Σταμάτης είπε να ρωτήσετε την κοπέλα τι θα σας πη εκείνη, και μόνη μου είπα, θα πάη στην ενορία της εκκλησίας μας.

Ήταν να γίνει ένας σεισμός μεγάλος, πάνω από 9 Ρίχτερ, σύμφωνα με όσα είχαν ακουστεί σε συνέδριο που έγινε εδώ, στο οποίο συμμετείχαν και δύο επιστήμονες της Ουψάλα Σουηδίας. Ο βιβλιοπώλης επί της οδού Αναξαγόρα μού είπε ότι στις 2.20 στο Άγιο Όρος χτυπούσαν οι καμπάνες στα Μοναστήρια μόνες τους και η γλυκιά μας Παναγιά άπλωσε το πέπλο της και σκέπασε την Ελλάδα μας.

Η θαυματουργή εικόνα του Νυμφίου στολισμένη στις 16 Απριλίου 2025

Αλλά οι ώρες, οι ημέρες είναι κρίσιμες για την Ορθοδοξία μας. Τι μας απομένει; Μετάνοια, εξομολόγηση, κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού μας πατέρα Σεραφείμ, για να δούμε τον αιώνιο Βασιλιά τον αληθινό αρχιερέα που προσέφερε τον εαυτό του στον Θεό Πατέρα πάνω στο σταυρό σαν αντίλυτρο για τις αμαρτίες όλου του κόσμου κι εμείς εδώ θα ικετεύσουμε.

Δώσε μας, Χριστέ μας, το άμωμο σώμα σου σαν ιερή τροφή και το τιμιότατο αίμα σου, σαν ποτό ζωοποιό για να γίνουμε μέτοχοι της Θείας φύσεως, λυτρωμένοι από τη φθορά της κοσμικής ακολασίας (με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός γνώρισα τον Άγιο Πορφύριο, ο οποίος με κάλεσε δύο φορές να τον συναντήσω στο Μήλεσι).

kvathiotis

Σταύρωση μέσα σε μια ξένη χώρα.

 Όλα αρνούνται τον Χριστό. Κι εμείς καλούμαστε σε συμμετοχή. Ήχοι, φωνές, εμπειρίες μένουν άσχετα μαζί Του. Η εμπειρία μου όμως ζητά Φως.
Ας πορευτούμε στους δρόμους των λέξεων που δεν κατανοούμε πλήρως. Δρόμους πίστης και ελευθερίας από τον περιορισμό.
Ανοίγει ο δρόμος για την αληθινή Γνώση. Μέσα από τον Χριστό. Με τη δική Του πορεία. Με τη Σταύρωση που γίνεται Ανάσταση.
Διψάμε Ανάσταση. Όχι Σταύρωση. Εδώ όμως ο Θεός δίνει πρώτα Σταύρωση... Έτσι χάνεται κι ο δρόμος για Ανάσταση.

Τι είναι Ανάσταση; Δεν ξέρουμε. Δεν την πιστεύουμε. Δεν ταιριάζει με τη ζωή μας. Κι όμως χωρίς αυτήν είμαστε άδειοι. Κενοί.
Η Ανάσταση δεν είναι γεγονός. Είναι Αυτός. Αν ενωθούμε μαζί Του, νιώθουμε αναστημένοι. Αν ενωθούμε με αυτή τη ζωή, ζούμε τη Ζωή.
Επένδυση λοιπόν. Ένωση μαζί Του. Μας θέλει ζωντανούς. Σε μια Ζωή που θα μείνει για πάντα. Που θα νικήσει το θάνατο.

Το χαροποιόν πένθος – Μέγα Μυστήριον

Από άρθρο του Φώτη Κόντογλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Πέμπτη 11/4/1963

  Σε τούτον τον κόσμο όλα ξεθωριάζουνε, όλα χάνουνε τη ζωηρότητά τους και σβήνουνε και στο τέλος αφήνουνε αδιάφορη την ανθρώπινη καρδιά.

  Μονάχα η ζωή του Χριστού, τα λόγια Του και προ πάντων τα Πάθη Του απομένουνε παντοτινά ζωηρά μέσα στην καρδιά εκείνου του ανθρώπου που έχει τη ζωντάνια της πίστης και τη γεμίζουνε από κατάνυξη κι από κείνη τη γλυκιά θλίψη που είναι γεμάτη ελπίδα και που τη λέγανε οι Πατέρες «χαρμολύπη» ή «χαροποιόν πένθος»

 Λοιπόν, αυτή τη λυπημένη μα και βλογημένη χαρά, την αληθινή χαρά, αυτή τη χαρά δίνει ο Χριστός σε όσους τον αγαπούν, όπως είναι όσοι πηγαίνουνε να κλάψουνε στις εκκλησιές τούτες τις αγιασμένες μέρες. Η χαρά του Χριστού φέρνει στην καρδιά και την ειρήνη, που είναι αχώριστη από όλα τα δώρα που χαρίζει ο Χριστός στους αγαπημένους του.

 Είπε ο Χριστός στους μαθητές του …
«Ειρήνη σας αφήνω, την ειρήνη την δική μου σας δίνω. Δεν σας δίνω εγώ καθώς δίνει ο κόσμος», δηλαδή «δεν σας δίνω την ψεύτικη ειρήνη που δίνει ο κόσμος, όπως δεν σας δίνω την ψεύτικη χαρά που δίνει ο κόσμος, αλλά την αληθινή που βγαίνει από καρδιά πονεμένη»

'Μεγάλη Πέμπτη: Το «γιατί» που κραυγάζει η θέα του Εσταυρωμένου, απαντάται μόνο με το «συγγνώμη»''

Σώπασε και άκου τα ουράνια μηνύματα του Γολγοθά - Το Μυστήριο της Εσταυρωμένης Αγάπης αναβλύζει μια σιωπή που κραυγάζει τα πάντα
Από όλων των λογιών τις σιωπές που γνώρισε ο άνθρωπος, η σιωπή στη θέα του Εσταυρωμένου είναι εκείνη που παραλύει κάθε εσωτερικό αντίλογο. Είναι εκείνη που βουβαίνει περισσότερο την ψυχή, νιώθοντας μια δυσβάστακτη ενοχή για το μέγα άδικο. Και μια κατάπληκτη απορία, πώς γίνεται να σταυρώσαμε την ενσαρκωμένη Αγάπη.

Στη θέα του Εσταυρωμένου, ο πιστός άνθρωπος νιώθει την ψυχή του να συστέλλεται, να κουρνιάζει σαστισμένη στο καταφύγιο της καρδιάς όπως κρύβονται τα ζώα και τα πουλιά στον εκκωφαντικό ήχο της βροντής. «Φωνή της βροντής σου εν τω τροχώ, έφαναν αι αστραπαί σου τη οικουμένη, εσαλεύθη και έντρομος εγενήθη η γη», διαλαλεί ο Ψαλμωδός από το περίσσευμα της χάριτος.

Τα βαριά σύννεφα της Μεγάλης Πέμπτης είναι πάντα ορατά στην ψυχή, ακόμα και όταν ο φυσικός ουρανός είναι ηλιόλουστος. Ο πνευματικός ουρανός βρέχει άδικο και η γη ρουφά με πίκρα αυτή την ασύλληπτη ανομία.

«Επιθυμία επεθύμησα τούτο το Πάσχα φαγείν μεθ’ υμών προτού με παθείν».

ΜΟΝΗ ΒΛΑΤΑΔΩΝ...Δεύτερο μισό 14ου αιώνα..

[...]Στο τριετές διάστημα της δημοσίας του δράσεως ο Κύριος είχε συνεορτάσει με τους μαθητές του τρία πασχάλια δείπνα. 

Τα δύο πρώτα ήταν το νομικό Πάσχα της Παλαιάς Διαθήκης. Το τρίτο και τελευταίο, που αντικατέστησε το νομικό, ήταν το Πάσχα της Καινής. 

Ήταν ένα Πάσχα, που με πολλή λαχτάρα περίμενε να συνεορτάσει, καθώς τούτο φαίνεται από όσα σημειώνει ο Λουκάς: «επιθυμία επεθύμησα τούτο το Πάσχα φαγείν μεθ’ υμών προτού με παθείν». 

 Και είχε αυτή την λαχτάρα ο Κύριος, διότι κατ’ αυτό επρόκειτο να εγκαινιάσει το Πάσχα της Καινής Διαθήκης, καταργώντας το Παλαιό.

 Θα τους παρέδιδε δηλαδή το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. 

Αλλά και για έναν ακόμη λόγο. Για να τους αναγγείλει το Πάσχα της Βασιλείας των Ουρανών, το οποίο θα αποτελέσει την συνέχεια αυτού, το οποίο εορτάζει τώρα μαζί τους. 

Οι μαθητές, διά της μεθέξεώς των στο ζωοποιό Σώμα και Αίμα του Χριστού, ενώθηκαν μυστικά σ’ ένα σώμα μαζί Του. Η μυστική εμπειρία αυτής της ενώσεως είναι η εμπειρία του Καινού Πάσχα, είναι η απαρχή, ο αρραβώνας της πλήρους και τελείας ενώσεως και εν ταυτώ της πλήρους και τελείας ευφροσύνης και αγαλλιάσεως, την οποία πρόκειται να απολαύσουν όχι μόνον οι μαθητές, αλλά και όλα τα πιστά μέλη της Εκκλησίας, στην ανέσπερη ημέρα της Βασιλείας των Ουρανών[...]

Ολόκληρο ΕΔΩ

Της Προδοσίας το Φίλημα

Λένε ότι το δυσκολότερο πρόσωπο για να ζωγραφίσει κάποιος είναι του Ιούδα.
Κανείς δεν μπορεί να αποδώσει ακριβώς τον ψυχικό του κόσμο και την υποκρισία του, την στιγμή που με Φίλημα παρέδιδε Αυτόν που τόσο τον αγάπησε.
Αν μπορούσαμε και εμείς να δούμε το πρόσωπο μας την στιγμή που δίνουμε της Προδοσίας το Φίλημα στον Χριστό και σε όσους μας αγαπούν, δεν θα το αναγνωρίζαμε.

πηγή

Χριστέ μου, δεν εζήλεψα ποτέ μου σε καμία, μόνο στη πόρνη που ‘σωσες από την αμαρτία ….

Ω πόρνη του ευαγγελίου πόσο σε ζηλεύω… την μετάνοιά σου…
Μοῦ ἀρέσει νὰ ἀποκαλῶ πόρνη καὶ ληστίνα τὴν ἑαυτή μου γιατὶ αὐτὸ μόνο μοῦ ταιριάζει.
Ὁ Χριστὸς πιὰ ἦταν ὁ μεγάλος ἔρωτας τῆς ζωῆς μου!Ὁ μοναδικός!
…. Ὅμως συνεχῶς νοιώθω ὅτι κουβαλώ ὅλη τὴ βρομιὰ στὸ πετσί μου, μέσα μου.
Ὅταν προσεύχομαι.
Γρονθοκοπῶ τὰ μοῦτρα μου.
Ἄχ νὰ μποροῦσα νὰ βγάλω αὐτὸ τὸ πετσὶ ἀπὸ πάνω μου καὶ νὰ βάλω καινούργιο.
Νὰ κάψω τὸ παλιὸ κορμί.
Ἡ χειρότερη τοῦ κόσμου εἶμαι!
Τὸ βλέπω, τὸ νοιώθω, θέλω νὰ μοῦ τὸ λένε γιὰ νὰ μὲ συγχωρεῖ ὁ Χριστός!
Μὲ ὅλο τὸν κόσμο μὲ τὶς ἁμαρτίες του εἶμαι ἕνα, γι’ αὐτὸ συμπονῶ καὶ προσεύχομαι γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς.
Ὅλοι εἶναι καλύτεροι ἀπὸ μένα!
Κύριέ μου, Κύριε ἐλέησε ὅλο τὸν κόσμο κι ἐμένα τὴν ἐλεεινή!

«Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης» εκδόσεις «Θεομόρφου» της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου. σελ. 136 – 137

πηγή

Τι να την κάνω την υγεία χωρίς μετάνοια και Χριστό;

Τη Μεγάλη Τετάρτη ακόμα και αυτοί που δεν έρχονται στην Εκκλησία όλο τον χρόνο θα έρθουν αυτή την ημέρα για να πάρουν το λαδάκι του Ευχελαίου. Ο λόγος; Στους περισσότερους παγανιστικός. Να πάρουμε λάδι για να έχουμε υγεία, μην πάθουμε κάτι κακό και πεθάνουμε. 

Λυπάμαι, αλλά ο Χριστός μας χαλάει τα σχέδια. Δεν ήρθε για να μας δώσει βιολογική υγεία για περισσότερα χρόνια. Τέτοιος Χριστός δεν υπάρχει και φυσικά τέτοια ζωή δεν έχει νόημα. Για άλλους λόγους ήρθε. Ας τους αναζητήσουμε. Η υγεία είναι καλή αλλά θα τη χάσουμε κάποια στιγμή. Είναι το μοναδικό δεδομένο. 

Αν η παράταση και η συνέχιση της βιολογικής ζωής δεν είναι συνδεδεμένη με την καλλιέργεια της μετάνοιας, τότε είναι για πέταμα. 

Αν κάθε χρόνο βαδίζοντας προς το θάνατο δεν πλησιάζω τον Χριστό αλλά τον εγωισμό μου, τότε υπάρχει πρόβλημα. Δεν λέμε βέβαια, ότι είναι κακό όταν κάποιος πονάει, να θέλει να γίνει καλά. Όλους τους αγκαλιάζουμε, αλλά μην θεοποιούμε την υγεία και τη παράταση της ζωής.
Τέλος, άλλη μια πλάνη. Το Ευχέλαιο, δεν μας δίνει «πνευματική άδεια» για να κοινωνήσουμε. Πολλοί νομίζουν ότι επειδή πήγανε στο Ευχέλαιο, παίρνουν άδεια από «τη σημαία» για να κοινωνήσουν. Χωρίς αγώνα για καθαρή καρδιά, συντριβή και πόθο για ένωση με τον Χριστό δεν έχει κανένα νόημα το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.[....]
Καλή μετάνοια να έχουμε όλοι μας…

π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh. Gr

ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ!

«Άπλωσε η πόρνη τις τρίχες της κεφαλής της σε Σένα τον Δεσπότη. Άπλωσε ο Ιούδας τα χέρια στους παράνομους. Η πρώτη, για να λάβει την άφεση των αμαρτιών της, ο δεύτερος, για να πάρει χρήματα» (απόστιχα)

 Δύο παραδείγματα μας προβάλλει απόψε η Εκκλησία μας. Ένα θετικό και ένα αρνητικό. Το ένα για να το μιμηθούμε. Το άλλο για να το αποστραφούμε. Μία πόρνη γυναίκα και ένα μαθητή του Κυρίου. Και προφανώς θα έλεγε κανείς ότι το θετικό και καλό παράδειγμα είναι ο μαθητής του Χριστού, ενώ το αρνητικό η πόρνη γυναίκα. Αλλά τα πράγματα, όπως όλοι ασφαλώς γνωρίζουμε, κινούνται ανατρεπτικά: η πόρνη προβάλλεται ως εκείνη που πρέπει να μιμούμαστε, και μάλιστα σε όλη τη ζωή μας· ο μαθητής προβάλλεται ως εκείνος που πρέπει να αποστρεφόμαστε, για να μην οδηγηθούμε σαν κι εκείνον στην καταστροφή!

Κι είναι ευνόητο: η πόρνη είναι εκείνη που έγινε το διαχρονικό πρότυπο όχι βεβαίως για την πορνεία της, αλλά για τη μετάνοια την οποία επέδειξε, καθώς ένιωσε τη χάρη και την αγάπη του Κυρίου. Ο μαθητής Ιούδας είναι εκείνος που οι αιώνες αποστρέφονται, όχι ασφαλώς για την επίζηλη θέση του: να είναι δίπλα στον Κύριο ως μαθητής Του, αλλά για την προδοτική στάση του την οποία κράτησε τελικώς απέναντι στον Διδάσκαλό του!

«Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως κάποτε απομακρύνθηκε από τη χώρα των Γαδαρηνών...

«Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως κάποτε απομακρύνθηκε από τη χώρα των Γαδαρηνών, επειδή το ζήτησαν οι Γαδαρηνοί. Όμως μόλις απομακρύνθηκε, ήρθε ο πόλεμος, η φτώχεια, η φρίκη, η καταστροφή. Ξανά γύρισε στην Ευρώπη, ο προχριστιανικός βαρβαρισμός των Αβάρων, των Ούνων, των Λογγοβάρδων, αλλά σε μέγιστη φρίκη. Τον Σταυρό Του και την ευλογία Του πήρε ο Χριστός και απομακρύνθηκε. Έμεινε το σκοτάδι και η βρωμιά. Εσείς τώρα αποφασίστε με ποιόν θα πάτε. Με τη σκοτεινή και βρώμικη Ευρώπη, ή με τον Χριστό;

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

immorfou

Ο ων και ο ην και ο ερχόμενος

Ο ων και ο ην και ο ερχόμενος
Το Άλφα και το Ωμέγα
Περίμενέ με μάνα μου, περίμενέ με ακόμα ώσπου να φτάσει η άνοιξη στο παγωμένο χώμα
Ο γεωμέτρης του αχανούς
Ο ποιμήν των αστέρων

Περίμενέ με μάνα μου σαν το πουλί του νότου που σμίγει μάτι και φτερό να βρει τον ουρανό του
Ο κυβερνήτης των Αριθμών
Ο δαμαστής των σημείων

Περίμενέ με μάνα μου κάποια Παρασκευή σου στην πύλη του παράδεισου στο φρέαρ της αβύσσου
Εγγύς.Εγγύτατος ο καιρός
Ο ων και ο ην και ο ερχόμενος

Νίκος Γκάτσος

 
Φωτογραφία Κωνσταντίνος Μάνος ,Κάρπαθος 1962-1963

πηγή

Είχε ξημερώσει Μεγάλη Τρίτη. Το Πάσχα σίμωνε...!

Η κουτσουπιά ξεδιάντροπα φορούσε τα καλά της. Δεν συμμετείχε στο κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας. Γι’ αυτήν ήταν μόνο άνοιξη. Με χρώματα και αρώματα.

Η μυρωδιά του ασβέστη γέμιζε την ατμόσφαιρα. Οι γυναίκες σκούπιζαν με τις σκράπες τα χωματένια σοκάκια. Ετοιμασίες για την μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Το Πάσχα!

Το μικρό κοριτσάκι έπαιζε στην άκρη της χωματένιας αυλής κάτω από τον ίσκιο της κουτσουπιάς! Της άρεσαν πολύ τα χρώματα των λουλουδιών της. Όσα έβρισκε κάτω τα μάζευε με τα δαχτυλάκια της και τα έβαζε για στολίδια στα ξανθά μαλλιά της.

Περνούσε πολλές ώρες μόνη της. Συνήθιζε να ακολουθεί τα μυρμήγκια στο ταξίδι τους. Να κυνηγάει πεταλούδες. Σάμπως είχε παιχνίδια να παίζει; Ότι έβρισκε στη γη. Φύλλα, ξυλάκια, χώμα, πετρούλες. Με αυτά τα υλικά έφτιαχνε τον μικρόκοσμό της.

Ξαφνικά σηκώθηκε και έτρεξε στην αγκαλιά της μανούλας της που γύριζε από τις δουλειές της. Συνήθιζε να την αφήνει μόνη της όσο εκείνη δούλευε σε διάφορες δουλειές στο χωριό. Χώθηκε στον κόρφο της και άκουσε το λαχάνιασμά της και την καρδιά της. Πόσο της έλειπε τις ώρες που ήταν στις δουλειές της.

Η μάνα έστρωσε το μαντήλι κάτω και άρχισαν να τρώνε το φαγάκι που είχε μαγειρέψει από βραδύς. Τελειώνοντας το φαγητό άνοιξε μια σακούλα και έβγαλε ένα φουστανάκι. Της είπε της το είχε στείλει η θεία της από πολύ μακριά. Θα το φορούσε την Πασχαλιά στην εκκλησιά.

Τι όμορφο που ήταν! Το έβαλε πάνω της και έκανε μια στροφή. Γελούσανε και οι δυο τους. Ένα καινούριο δικός της φουστάνι. Δεν ήταν και πολύ συνηθισμένη να παίρνει δώρα. Ζούσανε με λιγοστά πράγματα και πολλές φορές έβλεπε την μαμά της να κόβει δικά της φουστάνια να τα μπαλώνει για να της τα φοράει.

Τη χαρά τους την διέκοψε η άγρια φωνής της θείας. Είχε έρθει για να πάρει το φουστάνι που είχε στείλει η αδελφή της .

Η παραβολή των Δέκα Παρθένων δεν είναι απλώς μια ιστορία. Είναι μέτρο.Στάθμη καρδιάς.

Η Μεγάλη Τρίτη έχει ταπεινή φωνή.Μπαίνει απαλά στη σκέψη, σου δείχνει έναν καθρέφτη και φεύγει.
Η παραβολή των Δέκα Παρθένων δεν είναι απλώς μια ιστορία.
Είναι μέτρο.Στάθμη καρδιάς.
Πού θα βρίσκεσαι όταν «έρθει η ώρα»;Έχεις κρατήσει φως μέσα σου;Ή ελπίζεις να το δανειστείς από αλλού;
Ο Νυμφίος δεν κάνει επίδειξη.Δεν έρχεται με βήμα επιβλητικό.Μπαίνει όταν η καρδιά χαμηλώνει.Όταν σβήνουν τα εξωτερικά φώτα κι απομένεις με ό,τι έχεις σώσει μέσα σου.
Και τότε, δεν μετράνε τα λόγια.Μόνο αυτό που είσαι.
Όχι τι φάνηκες.Όχι τι ήξερες.Αλλά τι φύλαξες.
Κι αν δεν φύλαξες αρκετό;
Αν το λάδι τελείωσε;
Αν η ώρα σε βρήκε άδειο;
Τότε ξεκινά η άλλη σιωπή:
Η γυναίκα με το μύρο.Άγνωστη.Ανεπιτήδευτη.Κρατά στα χέρια της ό,τι πολύτιμο είχε.
Δεν προσφέρει λόγια.Προσφέρει δάκρυα.Και Εκείνος δεν την απορρίπτει.
Δεν την εξετάζει.
Τη σώζει.
Η Μεγάλη Τρίτη είναι διπλή:είναι η φλόγα που πρόσεξες να κρατήσεις και το δάκρυ που τόλμησες να δώσεις.
Και σε ρωτά ήσυχα:
Έχεις φως μέσα σου;Κι αν όχι , έχεις ακόμα καρδιά να κλάψεις;Γιατί Εκείνος δεν μετράει το λάδι.Μετράει αγάπη.Και την ανάβει.Ό,τι κι αν έχει απομείνει απ’ αυτήν.

 Δημήτρης Καραβασίλης

Αφ’ης στιγμής, όμως, αποφάσισε να μετανοήσει και άρχισε να κλίνει προς το φως και προς την αλήθεια, της δόθηκε πνεύμα προσευχής.

+Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Να γονατίζουμε και να προσευχόμαστε με πολλή ταπείνωση. Σε κάθε μετανοημένη ψυχή δίδεται λόγος, της δίδεται φωτισμένη προσευχή.

Αυτό το βλέπουμε στην πόρνη του Ευαγγελίου κατά τη Μεγάλη Τρίτη. Πού ήξερε αυτή, μια γυναίκα του δρόμου να κάνει προσευχή;

Αφ’ης στιγμής, όμως, αποφάσισε να μετανοήσει και άρχισε να κλίνει προς το φως και προς την αλήθεια, της δόθηκε πνεύμα προσευχής.

Πόσο ωραία είναι τα λόγια της μπροστά στο Σωτήρα! 

Εξέφρασε με όλη την καρδιά την μετάνοιά της .

 Είδε ότι μόνο ο Ιησούς, ο Χριστός, είναι αυτός που θα της δώσει το φως, την ανακούφιση, την χαρά και την άφεση των πολλών της εγκλημάτων…

«Βλέπε οὖν ψυχή μου!»

  Στηριγμένο το μεσονυκτικό τροπάριο «Ἰδού ὁ νυμφίος ἔρχεται...» στην παραβολή των Δέκα Παρθένων, δίνει το στίγμα της απαρχής της Μεγάλης Εβδομάδος: ο Κύριος, ο νυμφίος κάθε ανθρώπινης ψυχής, έρχεται εν τω μέσω της νυκτός. Τι σημαίνει αυτό;

  1. Καταρχάς ότι το κύριο γνώρισμα της σχέσης του Χριστού με εμάς είναι η αγάπη. Κι όχι απλώς μία αγάπη κινούμενη μέσα σε συμβατικά τυπικά πλαίσια, αλλά μία αγάπη χωρίς όρια, την οποία ακροθιγώς μπορούμε να ψηλαφήσουμε στη σχέση του ερωτευμένου προς την αγαπημένη του. «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν…». Και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, αφού ο Κύριος απεκάλυψε – «ἐξηγήσατο» - ότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί». Ο Θεός μας λοιπόν που ενηνθρώπησε εν προσώπω Ιησού Χριστού είναι Εκείνος που γίνεται ο νυμφίος μας, γιατί μέσα στην άπειρη αγάπη Του προς εμάς, τους αμαρτωλούς ανθρώπους, μας προσλαμβάνει στον εαυτό Του και μας κάνει ένα μ’ Εκείνον. Ανθρωποπαθώς μιλώντας, η σκέψη Του, η καρδιά Του, η επιθυμία Του είναι σε μας, όπως του νυμφίου απέναντι στη νύμφη.

  2. Έπειτα ότι (α) έρχεται με τρόπο που δεν μπορούμε εμείς να προσδιορίσουμε και να οριοθετήσουμε. Ο ερχομός Του πάντοτε είναι αποτέλεσμα της απόλυτα ελεύθερης αγάπης Του, καρπός της δικής Του πρωτοβουλίας, που θα πει ότι εμφανίζεται εκεί που κανείς δεν Τον περιμένει και με τρόπο που ίσως ποτέ δεν μπορεί να υποψιαστεί: μέσα από ένα ατύχημα κάποια φορά, από την ανάγνωση κάποιου βιβλίου κάποια άλλη, από μία θλίψη και δοκιμασία άλλοτε, κυρίως όμως από τη συνάντησή μας με τους πιο παραπεταμένους ελαχίστους συνανθρώπους μας. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε». 

Τό τελευταῖο Ἱερατικόν τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τοῦ 2000 πού ἔχει ἀνόθευτη τήν ἀρχαιοτάτη παραδοθεῖσαν ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων Παράδοσιν τῆς μυστικῆς Προσευχῆς

Τό Ἱερατικόν τοῦ 2000, εἶναι τό τελευταῖο Ἱερατικόν τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας ποὺ ἔχει ἀνόθευτη τὴν ἀρχαιοτάτη παραδοθεῖσαν ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων Παράδοσιν τῆς μυστικῆς Προσευχῆς (μυστικῶν Εὐχῶν) τοῦ Ἱερέως στήν Θεία Λειτουργία.

Τό Ἱερατικόν τοῦ 2000, εἶναι τό τελευταῖο Ἱερατικόν τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας ποὺ ἔχει ἀνόθευτη τὴν ἀρχαιοτάτη παραδοθεῖσαν ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων Παράδοσιν τῆς μυστικῆς Προσευχῆς (μυστικῶν Εὐχῶν) τοῦ Ἱερέως στήν Θεία Λειτουργία. Ἡ προσευχή εἶναι μυστική σύμφωνα μέ τόν Κύριο, Ματθ. στʹ 5-6. Καὶ ὁ πιστός Λαός, μυστικῶς προσεύχεται ἐντὸς τῆς ἐκκλησίας. Ἔχετε δεῖ πιστὸ νὰ προσεύχεται εἰς ἐπήκοον τοῦ διπλανοῦ του; Bλ. Τὸ ἀθέατον τῆς Ἁγίας Τράπεζας, ..., β' ἔκδ. 23/4/2024, Κεφ. 11.2, σ. 117, ἐπίσης τά Λειτουργιολογικά ἄρθρα μας.

Ἡ Λειτουργία, δὲν εἶναι μιὰ ἁπλὴ ἀνάγνωσις Εὐχῶν, μετὰ περισπασμῶν ἐὰν ἀρθρώνω καλὰ τὶς λέξεις, ἂν χρωματίζω καλὰ τὴν φωνήν μου, ἂν μ’ ἀκοῦνε, πῶς ἀκούγομαι, ἂν μὲ προσέχουν, νὰ πάω κοντὰ στὸ μικρόφωνο, νὰ διακόπτω συνεχῶς τὴν μυστικὴ προσευχή τοῦ Λαοῦ μὲ τὴν ἀναγνωσή μου, κτλ., ἀλλὰ εἶναι ἀπερίσπαστος Προσευχὴ μέσῳ τῆς μυστικῆς ἀναγνώσεως τῶν Ἱερατικῶν Εὐχῶν. Στὴν Προσευχή, γιὰ νὰ ἔχει μέγιστη δύναμη (ποὺ εἶναι τὸ ζητούμενον)· εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖόν σου καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ Πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ (Ματθ. στʹ 5-6).

Οἱ ἐκφωνήσεις ὅμως, τὰ ἀναγνώσματα, τὰ τροπάρια, κτλ. ποὺ εἶναι δοξολογία, κατήχηση, αὐτὰ ἐκφώνως ὄχι μυστικῶς, «ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι τὴν δόξαν Αὐτοῦ, ἐν πᾶσι τοῖς λαοῖς τὰ θαυμάσια Αὐτοῦ», Ψαλμ. ϟεʹ. Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει θεσπίσει λίγες Εὐχὲς ὡς ἐκφωνούμενες σὲ μερικὲς Ἀκολουθίες (ἴσως λόγῳ δοξολογικοῦ ἢ κατηχητικοῦ χαρακτῆρος), καὶ ἡ ἐξαίρεσις αὐτὴ ἐπιβεβαιώνει τὸν κανόνα.

Στήν δέ Θεία Λειτουργία, μοναδική ἐκφωνούμενη Ἱερατική Εὐχή εἶναι ἡ ὀπισθάμβωνος (στὸ τέλος τῆς Λειτουργίας) γιὰ τοὺς γνωστοὺς λόγους (κατὰ τῶν γνωσιμαχούντων) ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Γερμανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως· «Ἐπειδὴ γάρ τινες τῶν ἔξω τοῦ θυσιαστηρίου ἑστώτων εἰς ἀπορίαν πολλάκις χωροῦσι, γνωσιμαχοῦντες καὶ λέγοντες· Τίς ἄρα ὁ σκοπός, καὶ ἡ τῶν παρὰ τοῦ Ἀρχιερέως ὑποψιθυριζομένων Εὐχῶν ἔννοιά τε καὶ δύναμις; καὶ ἐφίενται εἴδησίν τινα καὶ τούτων καταλαβεῖν, κατὰ τοῦτον οἱ θεῖοι Πατέρες, ὡς ἀνακεφαλαίωσιν πάντων τῶν διὰ τῶν Εὐχῶν αἰτουμένων, τὸν χαρακτήρα ταύτης [τῆς Ὀπισθαμβώνου Εὐχῆς] ἐποιήσαντο, διδάσκοντες τοὺς ἐπιζητοῦντας, ἐκ τοῦ κρασπέδου τὸ ὕφασμα», Ἅγ. Γερμανὸς Ἀρχιεπ. Κων/πόλεως (640-740), [PG 98, 452C].»

https://www.analogion.gr/music/lb/400-ieratikon-ad-2000-iw

Ὁ διάβολος – μιά καθημερινή πραγματικότητα στην ζωή του Αγίου Παϊσίου(και όχι μόνο)

 Ἔχουμε ἤδη ἀναφερθεῖ σέ προηγούμενο ὑποκεφάλαιο ὅτι ἡ πορεία τῆς ψυχῆς πρός τήν τελειότητα προϋποθέτει ἕναν πνευματικό ἀγώνα, πού πραγματοποιεῖται σ᾿ ἕνα χῶρο ὅπου οἱ ἀρετές συγκρούονται μέ τά πάθη. 

Σ᾿ αὐτόν τόν ἀγώνα, οἱ δύο πόλοι, ἀντιδιαμετρικοί, ὁ Θεός καί ὁ διάβολος. 

Ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς κατορθώνεται ἀκολουθώντας τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί μέ τή συνεχή προσπάθεια ἀποφυγῆς ὅσων σχετίζονται μέ τό πονηρό πνεῦμα, τό ὁποῖο πολεμᾶ τόν ἄνθρωπο καί προσπαθεῖ νά τοῦ ἀνακόψει τήν πορεία του πρός τό καθ᾿ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό, δέν εἶναι δυνατόν κάποιος, νά ἀσχοληθεῖ μόνο μέ τό Θεό, χωρίς νά λάβει ὑπόψη του καί τό ἀντιτιθέμενο πνεῦμα στό Θεό, τό διάβολο.

  Μελετώντας τήν Πατερική Γραμματεία, παρατηροῦμε ὅτι, ἐμπεριέχει πολλά ἔργα, πού ἔχουν ὡς κύριο θέμα τους ἀποκλειστικά τό διάβολο, γιά νά μήν ἀναφέρουμε τό γεγονός ὅτι, σέ ἀναρίθμητα βιβλία κυρίως ἀσκητικοῦ καί πνευματικοῦ χαρακτῆρος γίνεται, μεταξύ ἄλλων, μιά ἀναλυτική ἀναφορά στόν πεσμένο ἄγγελο καί στίς μεθοδεῖες του, μέ τίς ὁποῖες προσπαθεῖ νά καταστρέψει τόν αἰώνιο ἐχθρό του, τόν ἄνθρωπο. 

Γιά τόν ἅγιο Παΐσιο, ὁ διάβολος εἶναι μιά καθημερινή πραγματικότητα, μέ τήν ἔννοια ὅτι, ἐπειδή ὅλη ἡ ὕπαρξη τοῦ Ἁγίου εἶναι στραμμένη πάντα πρός τό Θεό αὐτό ἔχει σάν συνέπεια νά ἀποτελεῖ ἕνα παντοτινό ἀντίπαλο τῶν πονηρῶν πνευμάτων, πού τόν πολεμοῦν συνεχῶς μέ ὁρατά καί μέ ἀόρατα μέσα.

 Ὁ Γέροντας ἔχει ἀναρίθμητες ἐμπειρίες πολέμου ἐναντίον εἴτε ἑνός εἴτε πλήθους δαιμόνων μαζί. Κάποιες ἀπό αὐτές ἔχουν δραματικό χαρακτήρα 276 . 

 Σέ ἄλλες περιπτώσεις, λόγῳ τῆς πνευματικῆς ἐμπειρίας καί δύναμης, καθώς καί τῆς «οἰκειότητας», θά λέγαμε, πού ἀπόκτησε ὁ Ἅγιος μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου, διαφαίνεται ἕνας περιπαικτικός χαρακτήρας, ὑπενθυμίζοντάς μας παλιές σελίδες τοῦ Γεροντικοῦ 277 .

  Ὅπως γιά τούς Πατέρες, ἔτσι καί γιά τό σύγχρονο ἅγιο ὁ διάβολος εἶναι πρόσωπο καί ὄχι μιά ἰδέα, μιά φαντασία τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ. Οἱ προσωπικές του ἐμπειρίες καθ᾿ ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς του εἶχαν σκοπό νά τοῦ ἀποκαλύψουν στοιχεῖα πού γνωρίζουν μόνο οἱ μεγάλοι ἀσκητές - ἀθλητές τοῦ πνεύματος. Ἡ εἰκόνα πού σχηματίζει κάποιος, διαβάζοντας τά κείμενά του περί τοῦ διαβόλου ἀπαρτίζεται ἀπό τά ἑξῆς στοιχεῖα: Ὁ διάβολος εἶναι ὁ πεσμένος ἄγγελος, πού μέ ἀρχηγό τόν Ἑωσφόρο ἀνῆκε στό πιό φωτεινό οὐράνιο τάγμα. Ἡ πτώση του ὀφείλεται στήν ὑπερηφάνειά του. Θυμᾶται καί τώρα τήν προηγούμενη κατάστασή του, ἐπιθυμεῖ νά ξαναποκτήσει τή χαμένη θέση του, ἀλλά δέν μετανοεῖ. Ἐλπίζει ὅτι, στό τέλος ὁ Θεός θά λυπηθεῖ ὅλους τούς ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους καί θά τούς πάρει κοντά του, καί ἔτσι θά ἐπωφεληθεῖ καί αὐτός, χωρίς νά χρειαστεῖ νά ταπεινωθεῖ. Ἡ ταπείνωση ἔχει τή δύναμη νά τόν ξαναμετατρέψει σέ ἄγγελο φωτός, εἶναι ὅμως μιά ἀρετή τήν ὁποία ὁ διάβολος δέν θέλει νά ἐφαρμόσει ποτέ 278 . 

 Ὁ διάβολος ἔχει τή δυνατότητα νά πάρει διάφορες μορφές, νά μετασχηματίζεται, ὥστε νά μάχεται σῶμα μέ σῶμα μέ τόν ἄνθρωπο, «Δέν μποροῦμε νά ποῦμε ὑλοποίηση. Εἶναι μιά ἄλλη ἐνδιάμεση κατάσταση», μᾶς διευκρινίζει ὁ ἅγιος 279 .

 Ἐμφανίζεται μέ τήν κλασική μορφή του, ἀλλά καί μέ μορφή ζώου. Ἀρκετές εἶναι οἱ φορές πού κάνει αἰσθητή τήν παρουσία του μέ θορύβους καί μέ φωνές. Ἡ ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν Θεό τόν ἔκανε νά ἀποκτήσει μιά τέτοια ἀσχήμια, πού ὁ ἄνθρωπος δέν ἀντέχει οὔτε νά τήν ἀντικρύσει. 

Ἐμφανίζεται μέ διάφορα χρώματα: μαῦρος, κόκκινος, κατακίτρινος. Εἶναι φαλακρός, μέ οὐρά καί μέ «ὅλα τά ἐξαρτήματα». Οἱ προχωρημένοι πνευματικά δέ δειλιάζουν, ἀλλά ἔχουν τή δύναμη νά τόν δοῦν, νά τοῦ μιλήσουν, νά παλεύουν μαζί του, ἀκόμα καί νά τόν διατάζουν280 . Ὁ διάβολος, σέ ἀντίθεση μέ τό Χριστό, δέν ἔχει δύναμη, ἔχει κακία καί μίσος 281 . Ἐνεργεῖ μόνο κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ. Δέ γνωρίζει οὔτε τίς ἐσωτερικές σκέψεις τοῦ ἀνθρώπου, τούς καλούς λογισμούς, οὔτε τό μέλλον. Μόνο ἡ πείρα, πού ἔχει ἀποκτήσει, τόν βοηθάει νά καταλάβει τί θά γίνει σέ διάφορες περιπτώσεις. «Δέν ἔχει ἐξυπνάδα· εἶναι πολύ κουτός. Εἶναι ὅλος ἕνα μπέρδεμα»282 .

Η ποιοτικότερη τηλεοπτική σειρά που προβλήθηκε ποτέ στην ελληνική τηλεόραση

Η ποιοτικότερη τηλεοπτική σειρά που προβλήθηκε ποτέ στην ελληνική τηλεόραση.

  Ένα μεγάλο ευχαριστώ (εκτός από τα αυτονόητα συγχαρητήρια) στους παραγωγούς, στους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες και σε όσους εργάστηκαν ή παντοιοτρόπως συνέβαλαν στο να προβληθεί αυτό το αριστούργημα.
Η σειρά εύκολα αποτελεί το ποιοτικότερο εργαλείο κατήχησης και επανακατήχησης των Ελλήνων (και όχι μόνο) στην ορθόδοξη πίστη, στην ορθόδοξη ασκητική, στην ορθόδοξη αντίληψη περί ζωής, οικογένειας, αγάπης και θανάτου.
Καλή Ανάσταση!
ΥΓ: η τελευταία σκηνή μου φάνηκε σαν αντίστροφη, από το πρώτο επεισόδιο της πρώτης σαιζόν, διαδρομή των Φαρασιωτών. Αντί να φεύγουν από τα Φάρασα, επιστρέφουν κεκοιμημένοι και ζώντες στον τόπο καταγωγής υπό τις ευλογίες των Αγίων Αρσενίου και Παϊσίου!Γένοιτο!

πηγή

Απόψε έπεσε η αυλαία για την δημοφιλέστατη τηλεοπτική σειρά «Άγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον Ουρανό». Η εν λόγω σειρά δεν αποτελεί απλώς καλλιτεχνικό ορόσημο και φάρο πνευματικής ευαισθησίας, αλλά μια ευγενή πράξη πολιτισμικής αντίστασης. Την ώρα που στη ριζοσπαστική νέα εποχή η παράδοση εξοβελίζεται και η συλλογική μνήμη θολώνεται-αποδομείται στο όνομα μιας άκριτης προόδου, η ανωτέρω σειρά τολμά να προβάλλει με σεβασμό και αισθητική πληρότητα την εσωτερικότητα της Ρωμιοσύνης, την πνευματικότητα, την σεμνότητα, την ταπεινή αρχοντιά, τα ήθη της παλιάς Ελλάδας, που δεν είναι απολίθωμα, αλλά ρίζα.

Ως Μικρασιάτης τω γένει, με ρίζες που αγγίζουν την Καππαδοκία, αισθάνομαι πως το έργο αυτό δεν ανακινεί απλά μια ιστορική μνήμη, αλλά δονεί μια μυστική συνέχεια-σύνδεση ψυχής. Θερμά συγχαρητήρια και ειλικρινείς ευχαριστίες προς όλους τους συντελεστές, για την υπενθύμιση πως η μνήμη και η ταυτότητα επιβιώνουν κόντρα στο ρεύμα της λήθης.

Εμμανουήλ Α. Κολλυβάς

Ο άγιος Αρσένιος έλεγε πριν από την Ανταλλαγή...

Ο άγιος Αρσένιος έλεγε πριν από την Ανταλλαγή: "Την Πατρίδα μας θα την χάσουμε, αλλά πάλι θα την βρούμε"».
Ο Άγιος Αρσένιος.Ο μεγάλος μας Άγιος,Ιερέας,διδάσκαλος,ιατρός ανύστακτος φύλακας του ποιμνίου του στα Φάρασα.
Οι Τσέτες τον έτρεμαν.Τους είχε δώσει μερικά...αξέχαστα μαθήματα.
Μπήκε μπροστά και οδήγησε τα πνευματικά του παιδιά στην Ελλάδα.
Όπου έζησε μόνο 40 ημέρες όπως είχε προειπεί.
Μα πάνω απ όλα φρόντισε ν΄αφήσει καλόγερο στο πόδι του.Το μικρό Αρσένιο και μετέπειτα Άγιο Παΐσιο.
Τις πρεσβείες τους να έχουμε.
__________________________________________________________________________________

Από του δύο κύκλους , κρατώ: την Χατζηχριστίνα που έλεγε στα εγγόνια ότι θα ξαναγυρίσουνε στα σπίτια τους. τους Φαρασιώτες που έφυγαν με τους Αγίους μπροστά και με τα κλειδιά των σπιτιών στα δισάκια. Τον Χατζηεφεντή που δίδασκε απλότητα και σέβας. Τον Πρόδρομο που ξεψύχαγε και ρωτούσε αν είχαν το κλειδί του σπιτιού. Τον Άγιο που παιάνιζε τον Εθνικό Ύμνο με την φυσαρμόνικα, Και την μεγάλη επιστροφή με τον Άγιο Αρσένιο και τον Άγιο Παΐσιο να ευλογούν. Κρατάτε γερά. Τίποτα δεν χάθηκε ακόμη.

Giannis Baris

Σαν σήμερα στις 14 Απριλίου 2022, η Αγιοκατάταξη του Αγίου Ευμενίου Σαριδάκη

 Σαν σήμερα στις 14 Απριλίου 2022, η Αγιοκατάταξη του Αγίου Ευμενίου Σαριδάκη. Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.

πηγή

Ὁ Ἰακώβ ὠδύρετο τοῦ Ἰωσήφ τήν στέρησιν....

Ἄχ! Ἰωσήφ, Ἰωσήφ,κανένας πατέρας Ἰακὼβ δὲν ὀδύρεται σήμερα ποὺ ἡ ψυχὴ τῶν παιδιῶν μας στερεῖται τὴν παλίμψηστη τῆς ὡραιότητος μορφή σου, στὰ θρανία τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης,στὶς ἕδρες τῆς τεχνητῆς ζωῆς, στὸν στενόκαρδο σωλῆνα ποὺ ξεβράζει ζοφερὸ τὸ μέλλον τους, στὶς προθῆκες τοῦ Κάτω Κόσμου μὲ τὴν πολλὴ ἐπισκεψιμότητα, μὲ τὴ βάρβαρη ἐπιδραστικότητα.

Ἄχ! Ἰωσήφ, Ἰωσήφ,καὶ ποιὸς θὰ διηγηθεῖ τὴν ὡραία ἱστορία σου;
Ποῦ βρῆκες ψυχὴ κι ἀντιστάθηκες στὰ ἄσεμνα,στὴ γύμνια τῆς συκοφάντισσας Δευτέρας Εὔας τῆς Αἰγυπτίας ἀρχόντισσας;
Ποῦ βρῆκες τόσο φῶς καὶ δὲν φοβήθηκες δίκες καὶ φυλακὲς κριτῶν σκοτεινῶν;
Ποῦ βρῆκες τόση ἁγνότητα καὶ σ’ ἐπισκέφθηκε τὸ ὄνειρο ἀκέραιο καὶ σ’ ἔκανε ἄρχοντα ποὺ θρέφει δικαίους καὶ ἀδίκους μὲ μετάνοια;

Ἰωσήφ, Ἰωσήφ, ἥρωα τῶν παιδικῶν μας παραμυθιῶν ἔτσι ὅπως ἔπρεπε νὰ εἶναι,
ναί, ναί, ἡ καθαρὴ καρδιὰ εἶναι ποὺ θρέφει τὸν κόσμο,ἄπλετο μέλλον συνἀζοντας
στοῦ Ἀνοίξαντός Σου τὴν χεῖρα τὰ σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος

Ο παπα-Τύχων ο Αγιορείτης και η ΠΑΝΑΓΙΑ του Κρεμλίνου

Στον βίο του Γέροντα Τύχωνος του Αγιορείτη διαβάζουμε ότι σε μια επαρχία είχε ταλαιπωρηθεί πολύ, γιατί οι κάτοικοι εκεί έτρωγαν ψωμί από βρίζα (σίκαλη).

Επειδή δε ο Τιμόθεος (Τύχων) δεν έτρωγε τίποτε άλλο εκτός από ψωμί, και το ψωμί της σίκαλης είχε συνήθως μια άσχημη μυρωδιά και είναι σαν λάσπη, δεν μπορούσε να το φάει. Γι΄ αυτό είχε εξαντληθεί ο νέος.
Πηγαίνει λοιπόν στον φούρναρη, από τον οποίον είχε ζητήσει και άλλη φορά, να τον ξαναπαρακαλέσει για λίγο άσπρο ψωμί, επειδή νόμιζε ότι θα έχει για τον εαυτό του καλό ψωμί.
Εκείνος όμως, μόλις είδε τον Τιμόθεο από μακριά ακόμη, του είπε να φύγει. Λυπημένος και εξαντλημένος όπως ήταν ο νέος, έπιασε μια άκρη και με όλη την παιδική του απλότητα έκανε προσευχή στην Παναγία : «Παναγία μου, θέλω να με βοηθήσεις, γιατί θα πεθάνω στο δρόμο…».
Δεν πρόλαβε να τελειώσει την προσευχή του και ξαφνικά του παρουσιάζεται μια Κόρη με λαμπερό πρόσωπο, του δίνει μια φρατζόλα άσπρο ψωμί, και αμέσως εξαφανίζεται.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ

Όταν ένας νεαρός καλόγηρος του έδειχνε ένα βιβλίο που μέσα είχε άγιες εικόνες της Θεοτόκου, που τιμά ο Ρωσικός λαός, ο Γέροντας στάθηκε συγκινημένος στην εικόνα της Παναγίας του Κρεμλίνου. Εζήτησαν εξηγήσεις οι λίγοι μαθηταί του και ο παπά – Τύχων με σπασμένα Ελληνικά τους είπε :

«Εγώ ήμουνα έξω φούρνο και έβλεπα ψωμί άσπρο από βιτρίνα. Εγώ όμως λεπτά δεν είχα αγοράσει ψωμί άσπρο. Έτρωγα μόνο μαύρο. Φτωχό παιδί Τιμόθεος. Τότε βγαίνει εμπρός μου Βασίλισσα Κυρία και δίνει εμέ ψωμί άσπρο. Τα έχασα. Χάνω Κυρία.
Μπαίνω μέσα φούρνο και λέω ψωμά, πού Κυρία Βασίλισσα, που έδωσε εμένα ψωμί άσπρο ; Φύγε, δεν ξέρω εγώ εδώ Κυρία Βασίλισσα μου λέει:
- Να αυτήν εδώ ήταν. Η Παναγία του Κρεμλίνου».

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ

 Ψάχνοντας λοιπόν να βρώ ποια είναι η εικόνα της Παναγίας του Κρεμλίνου διαπίστωσα ότι η εικόνα της Παναγίας της Οδηγητρίας βρίσκεται στον Καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο-Μόσχα και είναι του 12ου αιώνα.

proskynitis.blogspot 

Προσευχή πρό της Μεγάλης Εβδομάδος

πηγή

«Εάν εγίναμε σύμφυτοι με το ομοίωμα του θανάτου του, είναι φανερό ότι θα γίνωμε σύμφυτοι και της αναστάσεως»

 Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

ΕΠΕ, τόμος 9. σελ, 398 - 419 ΙΕ΄ Ομιλία εις την Κυριακήν των Βαΐων

  Καθώς ο Κύριος εισερχόταν στην κάτω Ιερουσαλήμ, του έστρωναν τα ιμάτια όχι μόνο ο λαός, αλλά και οι πραγματικοί άρχοντες των εθνών, οι Απόστολοι του Κυρίου δηλαδή, έτσι κι’ εμείς άρχοντες μαζί και αρχόμενοι, ας στρώσωμε τα έμφυτα ιμάτιά μας, υποτάσσοντας την σάρκα και τα θελήματά της στο πνεύμα.

 Έτσι όχι μόνο θ’ αξιωθούμε να ιδούμε και να προσκυνήσωμε το σωτηριώδες πάθος του Χριστού και την αγία Ανάσταση, αλλά και ν’ απολαύσωμε την κοινωνία προς αυτόν «διότι», λέγει ο απόστολος, «εάν εγίναμε σύμφυτοι με το ομοίωμα του θανάτου του, είναι φανερό ότι θα γίνωμε σύμφυτοι και της αναστάσεως» (Ρωμ. 6, 5).

πηγή

Καππαδοκία, εκκλησία "των Στεφάνων" στην Κοιλάδα των Κοράμων

Καππαδοκία, εκκλησία "των Στεφάνων" στην Κοιλάδα των Κοράμων: ανιστορημένος ο αυτοκρατορικός ναός από πάνω μέχρι κάτω. Κάπου στα μέσα του 10ου αιώνα ή λίγο αργότερα (950-975). 

Ένα από τα ωραιότερα μνημεία στον κόσμο. Και το μπλε φόντο (που δεν μπορεί να αποδοθεί στην φώτο) να σε εκτινάσσει στα ουράνια. Σχεδόν να μην προλάβεις να δεις τις γυναίκες.

 Η μία με χαμηλωμένο το κεφάλι, η άλλη με στραμμένο το κεφάλι προς τον Λάζαρο

πηγή

Από την πύλη αυτή εισήλθε ο Κύριος στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαίων.

Ιερουσαλήμ η Χρυσή Πύλη 

Από εδώ πέρασε πολλές φορές ο Κύριος επιστρέφοντας από το όρος των Ελαιών. Από την πύλη αυτή εισήλθε ο Κύριος στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαίων.
Η πόρτα αυτή κλείσθηκε από τον Ομάρ Χαττάπ, γιατί θεωρήθηκε ως περιττή αλλά και για λόγους ασφαλείας της πόλεως.
Η παράδοση λέει ότι θα ανοίξει πάλι όταν έρθει ξανά ο Κύριος, κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Όπως είναι σήμερα κλειστή, εξωτερικά λέγεται Πύλη της Μετάνοιας και εσωτερικά Πύλη του Ελέους.

πηγή

Πόσο αλήθεια απέχει το φιλί από το καρφί;

Για όσους προδόθηκαν έστω μια φορά στον έρωτα,
την αγάπη,τη φιλία,ξέρουν καλά ότι η απόσταση από το «σ' αγαπώ» μέχρι το «σε μισώ» είναι ελάχιστα βήματα αχαριστίας....
Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα με απόλυτο σκοπό το εκούσιο πάθος, την σταύρωση και την Ανάσταση.
Ο έρωτάς Του ονομάζεται άνθρωπος. Και πρέπει να τον σώσει. Μόνο που κάθε αληθινή αγάπη χρειάζεται θυσία. Καμία μεγάλη αγάπη στο κόσμο αυτό, δεν κράτησε ρόδα δίχως να πληγωθεί απ' αγκάθια.
Ο κόσμος στα Ιεροσόλυμα υποδέχεται τον Ιησού. Ζητωκραυγάζει. Χαίρεται και τον ανακηρύσσει Βασιλιά του.
Πιστεύει ότι ο Ιησούς θα τους ελευθερώσει από τα δεσμά των Ρωμαίων κατακτητών. Ότι θα ξεκινήσει μια επανάσταση, θα φέρει πόλεμο, βία και αναστάτωση.
Όταν όμως θα καταλάβουν ότι ο Χριστός δεν έχει τίποτα στην γη πέρα από τον άραφο χιτώνα του, όταν αισθανθούν ότι δεν ήρθε να φέρει πόλεμο, βία και αίμα, ότι μιλάει για αγάπη, ειρήνη, αδελφοσύνη, φως και χαρά, και ότι το βασίλειο Του δεν είναι σε αυτή την γη, θα ζητήσουν με μίσος την εξόντωση του...
Το «ωσαννά» θα μετατραπεί μέσα σε λίγες μέρες στην γεμάτη εκδίκηση ιαχή «σταυρωθήτω».

Ένα αμέτρητο πλήθος Αγίων..!

Ο Βυζαντινός Ελληνισμός, που το κύριο μέρος του απεικονίζεται γεωγραφικά στο εικονίδιο της παρούσας ανάρτησης (βασικά Ελλάδα, Κύπρος, Κωνσταντινούπολη, Μικρά Ασία και Βόρεια Ήπειρος), μπορεί να έχει ιερή εγκαύχηση για το αμέτρητο πλήθος των Αγίων, που γεννήθηκαν, έζησαν, έδρασαν, ασκήθηκαν, δίδαξαν, θαυματούργησαν και προσέφεραν τη ζωή τους στα αγιασμένα κι ευλογημένα εδάφη του.

Με γνώμονα και βάση αυτή την πνευματική πραγματικότητα, ο Μητροπολιτικός αλλά και ο Απόδημος Ελληνισμός δεν έχουν να φοβούνται απολύτως τίποτα, με την προϋπόθεση πως τους Αγίους μας θα τους επικαλούμαστε και θα τους έχουμε συνοδοιπόρους στο διάβα της ζωής!

πηγή

Το εντυπωσιακό με το διήμερο του Σαββάτου του Λαζάρου και της Κυριακής των Βαΐων είναι ότι...

Το εντυπωσιακό με το διήμερο του Σαββάτου του Λαζάρου και της Κυριακής των Βαΐων (που έχουν κοινό απολυτίκιο το γνωστό "Τὴν κοινὴν ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός...") είναι ότι, σε μια αντιστροφή της συνήθους τάξης, το Σάββατο έχει κατεξοχήν τα αναστάσιμα στοιχεία, ενώ η Κυριακή φαίνεται να υπολείπεται!

Συγκεκριμένα, στον Όρθρο του Σαββάτου του Λαζάρου ψάλλονται τα λεγόμενα Αναστάσιμα Ευλογητάρια (τα οποία περιστρέφονται θεματολογικά γύρω από την Ανάσταση του Χριστού και τις ευεργετικές συνέπειές της για το ανθρώπινο γένος), πράγμα πρωτοφανές για Σάββατο, καθώς η θέση τους είναι σχεδόν σε όλες τις Κυριακές του έτους! Αντίθετα, δεν ψάλλονται την αμέσως επόμενη μέρα, την Κυριακή των Βαΐων, παρότι Κυριακή!

Το ίδιο συμβαίνει και με τη γνωστή ευχή “Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον Κύριον Ἰησοῦν, τὸν μόνον ἀναμάρτητον…”, η οποία λέγεται σχεδόν σε όλες τις Κυριακές του έτους (και, φυσικά, καθ’ όλη την πασχάλια περίοδο από την Ανάσταση μέχρι την Ανάληψη), όχι όμως την Κυριακή των Βαΐων! Λέγεται όμως το Σάββατο του Λαζάρου!

Επίσης, στην αρχή της Θείας Λειτουργίας, στο δεύτερο αντίφωνο (που ξεκινάει με τη γνωστή φράση “Σῶσον ἡμᾶς, Υἱὲ Θεοῦ…”), κατά το μεν Σάββατο του Λαζάρου ψάλλεται η αναστάσιμη φράση “Σῶσον ἡμᾶς, Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν…” (η οποία, φυσικά, ψάλλεται σχεδόν σε όλες τις Κυριακές του έτους), ενώ κατά την Κυριακή των Βαΐων, παρότι Κυριακή, ψάλλεται η φράση “Σῶσον ἡμᾶς Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἐπὶ πώλου ὄνου καθεσθείς…” ( = “Σώσε μας, Υιέ του Θεού, Εσύ που κάθισες πάνω σε γαϊδουράκι…”).

Θα μπορούσαμε σχηματικά να πούμε ότι το Σάββατο του Λαζάρου αποτελεί τη γιορτή της ανάστασης του ανθρώπου (έστω μέσα στο πλαίσιο “τοῦ παρόντος αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος”), λίγες μόλις μέρες πριν το ξέφρενο πανηγύρι της Ανάστασης του Θεανθρώπου!

Andreas Moratos

Δάκρυα...

 

Τί, λέει, μπορεῖ κάποιος νά μή δακρύζη ἀφοῦ εἶναι ἄνθρωπος; Καί ἐγώ δέν τό ἐμποδίζω αὐτό, ἀλλ᾽ ἐμποδίζω τούς κοπετούς, τό νά θρηνῆς ὑπερβολικά. Δέν εἶμαι σκληρόψυχος· δέν εἶμαι ἀσυγκίνητος. Ξέρω, ὅτι ἡ φύσις ἐπιθυμεῖ τήν καθημερινή συναναστροφή. Δέν εἶναι δυνατόν νά μή λυπῆται κανείς. Αὐτό ἄλλωστε τό ἔδειξε καί ὁ Χριστός, πού δάκρυσε γιά τό Λάζαρο. Αὐτό καί σύ νά κάνης. Νά δακρύσης, ἀλλά ἤρεμα. ῎Αν ἔτσι δακρύσης, ὄχι μόνο δέν δυσπιστεῖς στήν ἀνάσταση, ἀλλά καί δείχνεις τη λύπη σου γιά τό χωρισμό.

 Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

( Ἅπαντα τά Ἔργα σειρά ΕΠΕ Τόμος14,σελ.197 Όμιλία ΞΒ'.)

πηγή

Βλέποντας τους ανθρώπους τόσο υποταγμένους στην τιμωρία του θανάτου ''ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς''»…!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Ενώ ο λαός έκλαιγε για τον Λάζαρο, επειδή εκείνος είχε πεθάνει, ο Χριστός έκλαιγε όχι λόγω του θανάτου του Λάζαρου (αφού, Αυτός ήρθε να τον Αναστήσει), αλλά λόγω της τυραννίας του θανάτου, που καταπίεζε όλους τους παρευρισκόμενους!
Πώς οι άνθρωποι … φτιαγμένοι κατ' εικόνα και ομοίωση του Ζώντος Θεού, στου Οποίου τη Βασιλεία δεν υπάρχουν νεκροί … πώς έγινε να χάσουν την Πίστη στη ζωή και στη Δύναμη του Θεού επάνω στον θάνατο;
Πώς κι έχουν γίνει τόσο κακόμοιροι Σκλάβοι του θανάτου, θεωρώντας τον παντοδύναμο;
Βλέποντας τους ανθρώπους τόσο υποταγμένους στην τιμωρία του θανάτου ''ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς''»…!

Άφησε στους συγγενείς του Λαζάρου, να το κάνουν αυτό...

Πράγματα που δεν μπορεί ο άνθρωπος να τα κάνει μόνος του, τον βοηθά ο Θεός. Πράγματα όμως που μπορεί μόνος του να τα κάνει, δεν τον βοηθά ο Θεός. Για παράδειγμα, ο Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο, αλλά δεν του έλυσε και τα χέρια. Άφησε στους συγγενείς του Λαζάρου, να το κάνουν αυτό.

Δημήτριος Παναγόπουλος – Ιεροκήρυκας

πηγή

Στα πόσα «Δεύρο έξω» θα αναστηθούμε από τη δική μας πνευματική νέκρωση;

Η Ανάσταση του Λαζάρου ήταν η τελική σφραγίδα πριν τα Άγια Πάθη που πιστοποίησε ότι ο Χριστός είναι ο απόλυτος Κύριος της ζωής και νικητής του θανάτου. Είναι μια συγκλονιστική στιγμή των Ευαγγελίων, όπου φανερώνονται ταυτόχρονα και οι δύο φύσεις του Χριστού, η ανθρώπινη και η θεϊκή. Είναι μια προφητεία που ο Χριστός παρέδωσε στον κόσμο στη μορφή ενός εκπληκτικού θαύματος.

Οκτώ ημέρες αργότερα ο Ζωοδότης θα παρέδιδε το πνεύμα του στον Σταυρό. Κι έπειτα θα συνέτριβε το κράτος του Άδη. Ο Λάζαρος ήταν ένα μικρό λάφυρο του Χριστού από την ηγεμονία του θανάτου, ένα προμήνυμα της τελικής λεηλασίας αυτού του αρχαίου κακού που συντελέστηκε με την ένδοξη Ανάσταση Του. Το προειδοποιητικό χτύπημα, πριν το καθολικό σάρωμα.

Ξέρουμε ότι ο Λάζαρος ήταν καρδιακός φίλος του Χριστού, και αυτό μας κάνει να συλλογιζόμαστε ότι ο καθένας από εμάς θα έπρεπε να είναι ένας «Λάζαρος».

«Τον Χριστό να Τον αισθανόμαστε φίλο μας. Είναι ο φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: ‘’Υμείς φίλοι μου εστέ…’’. Σαν φίλο να Τον ατενίζουμε και να Τον πλησιάζουμε», έλεγε τόσο όμορφα ο Άγιος Πορφύριος με την αγαπητική του ψυχή.

Το σώμα του τετραήμερου Λαζάρου είχε παραδοθεί ήδη στη φθορά και τη σήψη, έτσι όπως ορίζουν οι λειτουργίες της φύσης. Κάθε ένας από εμάς έχει βρεθεί τρόπον τινά στη νεκρική κατάσταση του Λαζάρου. Όχι μόνο για τέσσερις μέρες, αλλά για μήνες, για χρόνια ή και για μια ολόκληρη ζωή, τα πάθη μας νεκρώνουν την ψυχή και προκαλούν πνευματική σήψη που εξαπλώνεται, όσο δεν λαμβάνουμε το φάρμακο της μετάνοιας.

Το ταφικό σπήλαιο του Λαζάρου είχε έναν μεγάλο λίθο που το έφραζε. Βαρύς, ασήκωτος και αποτρεπτικός να εισέλθει το φως του Χριστού, σαν το πέτρινο τείχος του εγωισμού, που μας καθηλώνει στην πνευματική αδράνεια και τέλος στην απονέκρωση.

Ενώ ο Χριστός μπορούσε να θεραπεύσει έγκαιρα τον Λάζαρο ακόμα και εξ’ αποστάσεως και ενώ στη συνέχεια «είδε» την ακριβή στιγμή που ξεψύχησε ο φίλος του, εντούτοις καθυστέρησε σκόπιμα να πάει στη Βυθανία. Στο θαυμαστό σχέδιο του Θεού, έπρεπε να περάσουν πρώτα τέσσερεις μέρες ώστε να διαλυθεί κάθε ζιζάνιο αμφιβολίας για το ασύλληπτο θαύμα που θα ακολουθούσε «ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ».

Έτσι και στις δικές μας ώρες λιγοψυχίας, πολλές φορές σκεφτόμαστε με παράπονο ότι ο Θεός δεν επεμβαίνει τη στιγμή που νιώθουμε ότι το χρειαζόμαστε περισσότερο. Όμως Εκείνος γνωρίζει τον κατάλληλο χρόνο και τον κατάλληλο τρόπο που θα μας αποτραβήξει από τα υγρά σκοτάδια του ψυχικού μας μνήματος. Αν έχουμε εμπιστοσύνη στο θέλημά Του, θα παραμερίσει τα πάντα για να μας βοηθήσει, όπως αψήφησε τους Ιουδαίους που Τον έψαχναν για να Τον φονεύσουν, και παρόλα αυτά πήγε στη Βυθανία παρά τις προειδοποιήσεις των Αποστόλων.

 

Το δάκρυ του Χριστού
Όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Ιησούς όταν είδε την αδερφή του Λαζάρου Μαρία να κλαίει, και τους ανθρώπους που τη συνόδευαν επίσης να κλαίνε, «ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν», δηλαδή επιβλήθηκε στο πνεύμα του για να συγκρατήσει τη συγκίνησή του και τάραξε τον εαυτό του για να συνέλθει. Έπειτα όμως «εδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς», παραδόθηκε στην ορμητική δύναμη της συγκίνησης ως άνθρωπος.