Σύναξη της Παναγίας της Μυροβλυτισσας της Κυρας της Άνδρου

  2 Ιουλίου.Σύναξη της Παναγίας της Μυροβλυτισσας της Κυρας της Άνδρου. 

Το θαυματουργό εικόνισμα της Υπεραγίας Θεοτόκου όπου ρέει εδώ καί χρόνια άγιο μύρο, βρίσκεται στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Άνδρου.

 Όλο το μοναστήρι ευωδιαζει, όπως και το μύρο που δίνεται σε πιστούς με βαμβάκι. Μερικές φορές τα φυλαχτά ευωδιαζουν καθόλη την διάρκεια του χρόνου, άλλοτε περισσότερο έντονα . Είναι μεγάλη ευλογία. Όποιος, όποια έχει επισκεφτεί το Μοναστήρι, καταλαβαίνει .

Από νωρίς το βράδυ της 1ης Ιουλίου, μέχρι τα ξημερώματα της επομένης, κόσμος από όλη την Ελλάδα έρχεται στην ολονύκτια αγρυπνία του μοναστηριού του Αγίου Νικολάου στην Άνδρο για να τιμήσει την Παναγία.
Γίνεται και λιτανεία. Η μία και μοναδική φορά που βγαίνει η εικόνα της Παναγίας μας από το τέμπλο του Ναού, τυλιγμένη μ’ ένα άσπρο σεντόνι για να απορροφά το μύρο, είναι η ώρα της περιφοράς της μέχρι την είσοδο της Μονής.

Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κακά παραδείγματα....

 Ὁ Θεός μέ ἀπεκάλυψε ὅτι τό μόνον διά τήν σωτηρίαν μας εἶναι ἡ μετάνοια, καί νά μετανοήσουν πρῶτον οἱ Αρχιερεῖς καί νά ἑνωθοῦν, διότι είναι αίσχος να λένε περἱ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως καί αὐτοί ἀναμεταξύ τους νά ἔχουν ἔχθρας...Καιρός δακρύων, ἀλλά πρέπει ἡ ἀλήθεια νά ὁμολογῆται... Ένας Θεός κατεδέχθη νά γίνη ἄνθρωπος διά νά εἰρηνεύση τόν κόσμον καί ἐμεῖς γινόμεθα ἐνάντιοι τῆς εἰρήνης!

— Καί τώρα εύρισκόμεθα εἰς τάς παραμονάς τῆς μεγάλης ὀργῆς, πλησιάζει το τέλος τῆς συντελείας.

— Τόν θάνατον καί τήν δευτέραν παρουσίαν ἐθεωροῦσαν ὅλοι οἱ ῞Αγιοι Πατέρες καί οἱ Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας ἀπαραίτητα γιά τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, καί πολλοί από αὐτά ἐσώθησαν...

— Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κακά παραδείγματα ἀπό τούς ἄρχοντες τῆς Πολιτείας καί τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν ὅμως καί ἐκεῖνοι σκληρυνθῆ, χειρότερα καί ἀπό τούς Εβραίους... Ὅσον μπορεῖ κανείς ἄς ἐργάζεται, ἀλλά νά μή ἐκτίθεται...

Από το βιβλίο: Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ (Ο οὐρανοδρόμος ὁδοιπόρος, 1884-1980) Ἕνας σύγχρονος ὅσιος πατήρ τῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ΤΟΜΟΣ Α' σελ. 823. Επιμέλεια: Στυλ. Ν. Κεμεντζετζίδης Ἐκδόσεις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1990

πηγή

Και τώρα το κάθε Πάθος επέχει θέσιν Ειδώλου.

Η ΝΕΑ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ.

ΤΩΡΑ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΓΩ .ΕΙΜΑΙ Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ, ΟΠΟΥ ΘΕΛΩ, ΟΤΑΝ ΘΕΛΩ.

 "'Και γίνεται ένα παρόμοιον της ειδωλολατρικής εποχής. Τότε όταν ύβριζες τα είδωλα, σε ελιθοβόλουν και κακήν κακώς σε εθανάτωναν. Και τώρα το κάθε Πάθος επέχει θέσιν Ειδώλου. Και αν ελέγξεις και κατακρίνεις το Πάθος που βλέπεις ο καθείς να νικάται, όλοι φωνάζουν ''Λιθοβολήστε τον, διότι ύβρισεν τους θεούς μας.''
'Οσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

πηγή

Ο Άγιος Ιωάννης (Μαξίμοβιτς) στον προσφυγικό καταυλισμό στο νησί Τουμπαμπάο

Ο Άγιος Ιωάννης (Μαξίμοβιτς) στον προσφυγικό καταυλισμό στο νησί Τουμπαμπάο

Το Τουμπαμπάο χρησιμοποιήθηκε από τον Διεθνή Οργανισμό Προσφύγων (ΔΟΠ) το 1949 και το 1950 για την παροχή προσωρινού καταφύγιου για 5.000 Ρώσους πρόσφυγες που διέφυγαν από την Κίνα.

Οι Ρώσοι ήταν επιζώντες της Μπολσεβικικής Ρωσικής Επανάστασης του 1917 και του Ρωσικού Εμφύλιου Πολέμου του 1919-1920.Μερικοί Ρώσοι κατάφεραν να δραπετεύσουν και κατέφυγαν σε ξένες χώρες.

Πολλοί από αυτούς μεταφέρθηκαν στην Κίνα, ειδικά στο Χαρμπίν και την Σαγκάη. Οι περισσότεροι από αυτούς τους πρόσφυγες που επέζησαν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι κομμουνιστές ανέλαβαν την εξουσία στην Κίνα, με αποτέλεσμα ο ΔΟΠ να ζητήσει σε χώρες από όλον τον κόσμο να παράσχουν καταφύγιο στους Ρώσους. Οι Φιλιππίνες προσφέρθηκαν, μέσω του νησιού Τουμπαμπάο.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ο ξυπόλυτος Αρχιερέας και διά Χριστόν σαλός

 Ο Άγιος Ιωάννης της Σαγκάης (1896-1966) δεν έμοιαζε καθόλου με έναν «μεγαλοπρεπή ασπρομάλλη στάρετς»: ήταν μικρός, άσχημος, με ελάττωμα στην ομιλία, συχνά με ένα ζαρωμένο ράσο και χωρίς παπούτσια. 

Μερικοί από τους ανθρώπους γύρω του ντρέπονταν για «έναν τέτοιο επίσκοπο», επειδή υπηρετούσε ως επίσκοπος σε μεγάλες πόλεις: Σαγκάη, Παρίσι, Βρυξέλλες, Σαν Φρανσίσκο.
Αρκούνταν στα πιο ταπεινά ενδύματα, φορούσε μόνο ελαφριά σανδάλια ή παντόφλες και πολλές φορές ήταν και ξυπόλητος γιατί τα έδινε στους φτωχούς. Κάλτσες δεν φορούσε, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες και εποχές, και πολλές φορές περπατούσε ξυπόλητος και λειτουργούσε, ακόμη και ως επίσκοπος, προς μεγάλο σκανδαλισμό ορισμένων… πράγμα για το οποίο δέχθηκε άγριες επικρίσεις. Έμεινε ξυπόλητος, γιατί συνήθιζε να χαρίζει τα πέδιλά του σε κάποιο φτωχό που δεν είχε η και για άσκηση μιμούμενος τους κατά Χριστόν σαλούς…

 Ερχόταν με το τραίνο στο Λονδίνο-από τη Γαλλία, αν θυμάμαι καλά. Μια ομάδα κληρικών- ο συγχωρεμένος αρχιεπίσκοπος Νικόδημος, ο αρχιερέας Γεώργιος Σερεμέτιεφ και εγώ- συναντήσαμε τον αρχιεπίσκοπο στον σταθμό του τραίνου. Εκείνη τη στιγμή έβγαινε έξω από τον σταθμό ένας γεράκος με καμπούρα, φορώντας σανδάλια στα γυμνά του πόδια, κουβαλώντας μια βαριά εικόνα στο στήθος του και μ’ ένα καλυμμαυχι που ήταν ελαφρώς λοξά τοποθετημένο. Άν και δεν ήταν σταρετς, είχε την εμφάνιση τέτοιου, όπως ήταν καταπονημενος από τις μέριμνες της ζωής. Ο Αρχιεπίσκοπος βγήκε έξω από τον σταθμό και ένας Άγγλος, ένας απλός άνθρωπος, είπε:

” Κοίτα, αυτός είναι επίσκοπος!”.

 Ένιωσε μία τρομακτική πνευματική δύναμη στον αρχιεπίσκοπο… όταν είναι στην εκκλησία αισθάνεσαι ότι είναι ημέρα γιορτής. Αν και σκέφτεσαι,..είναι μια

Η χάρη του Αγίου Πνεύματος δεν είναι ασπιρίνη για τις δύσκολες ώρες. Είναι σχέση ζωής.

«Μην πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι, μόνο ανοίξτε να μπει το φως»

Είναι η ευχή που συνηθίζουμε να ανταλλάσσουμε στη μεγάλη εορτή του Αγίου Πνεύματος, αλλά ίσως δεν της δίνουμε τη σωστή σημασία. Έλεγε ο αγαπημένος μας Άγιος Πορφύριος: «Μην πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ’ το δωμάτιο της ψυχής σας. Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει το φως, και το σκοτάδι θα φύγει. Το ίδιο ισχύει και για τα πάθη και τις αδυναμίες».

Ο ταλαίπωρος άνθρωπος όταν δεν έχει Χριστό, δεν έχει τη δύναμη να φωτίσει τίποτα στο καταγώγι της ψυχής του. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ανοίξει μια χαραμάδα για να μπει ορμητικό το φως του Χριστού και να αρχίσει να διαλύει τη σκοτεινιά. Με τη μετάνοια και το φιλότιμο. Αυτά τα δύο μας χωρίζουν πάντα από τον Θεό.
Και όσο περισσότερο ανοίγει αυτή η δίοδος, τόσο περισσότερο φωτίζεται ο άνθρωπος από την ιαματική χάρη του Αγίου Πνεύματος. Πάντα ευγενής και διακριτική η παρουσία του στη ζωή μας. Όσο του επιτρέπεις να εισχωρήσει στο είναι σου, τόσο ακριβώς θα το κάνει. Αν προσφέρεις τσιγγούνικα, έτσι και θα λάβεις. Αν προσφέρεις απλόχερα, έτσι και θα ανταμειφθείς.

 Και τι ωραία που μεταφέρει αυτή την πνευματική αλήθεια ο παππούλης Πορφύριος! Δεν χρειάζεται να περιμένει ούτε δευτερόλεπτο ο μετανοημένος άνθρωπος για να βρει βοήθεια. Όσο χρόνο χρειάζεται το φως για να ξεχυθεί πίσω από ένα παραπέτασμα που τραβιέται, τόσο χρειάζεται και ο Χριστός να στείλει την πρώτη χάρη Του στο «Κύριε ελέησον». Με ταχύτητα φωτός. Αστραπιαία!

Κάθε χριστιανός που περπατά ξανά και ξανά το μονοπάτι της μετάνοιας, έχει

«Εγώ ειμί ο Ων».

«Εγώ ειμί ο Ων». 

Το βλέπετε γραμμένο στην εικόνα του Χριστού; 

Τι θα πει «Εγώ ειμί ο Ων»; «Εγώ είμαι Αυτός που είναι». Αυτό προσδιορίζει τον Θεό: Είναι!

 Τι θα πει υπάρχω; «Άρχω κάτω από κάποιον άλλον». 

Ε λοιπόν, ο Θεός δεν υπάρχει, ο Θεός είναι! Δεν είναι σχήμα λόγου, είναι μια τρομακτική αλήθεια αυτή. Επειδή ο Θεός είναι, γιʼαυτό εγώ μπορώ να υπάρχω. Αν ο Θεός «δεν είναι» τότε κι εγώ είμαι ένα «μη ον» ή αν θέλετε- έστω και αν σοκάρει- ένα σκουπίδι.

 Γιατί εγώ δεν μπορώ να «είμαι»; 

Επειδή υπάρχει ο θάνατος. Ποιό είναι το μέλλον του ανθρώπου χωρίς τον Θεό; Θα μεταβληθεί σε ένα ψόφιο κουφάρι· κι αυτοί που τον αγαπάμε ακόμα, θα τρέξουμε να τον θάψουμε γρήγορα γιατί θα βρωμάει. Άρα το μέλλον χωρίς τον Θεό είναι η σκουπιδοποίηση μας. Αυτή είναι η αξία μας. Κι εκείνοι που αρνούνται τον Χριστό, δεν κατάλαβαν ότι αρνούνται τον ίδιο τον εαυτό τους»

(† Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος)

πηγή

Στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων στην Αμοργό

Στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων στα Κατάπολα της Αμοργού.

πηγή

Με ευλόγησαν οι Αγ.Ανάργυροι και έφυγαν...

Νομίζω πως ήταν η δεύτερη συζυγία των Αγίων, όπως τους αναφέρει -πιο κάτω- ο Αγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.
Λέω νομίζω, γιατί ήμουν ασαράντιστο βρέφος εγώ και ο πατέρας μου έλεγε πως ήταν εκείνοι που παρατήρησε –μετά- στην εικόνα της εκκλησίας μας.
Έπειτα ο ναός είναι λίγα μέτρα από το σπίτι μας που σημαίνει ότι απλά βγήκαν από την εικόνα, κατέβηκαν από τον ουρανό, πήραν και κάποιον άγγελο ή τον Άγιο Παντελεήμονα (;) μαζί τους και έφτασαν ξημερώματα στο υπνοδωμάτιο των γονιών μου.

Είμαι το πρώτο τους παιδί και με περίμεναν πως και τι. Άσχημο δεν τους βγήκα αλλά η μάνα μου κακογέννησε κι’εγώ ήμουν κακοπαθημένο, αδύνατο σαν μίσχος και εξασθενημένο έως θανάτου.
Όταν με πήραν σπίτι, οι δυο γιαγιάδες εγκαταστάθηκαν στην κρεβατοκάμαρα των γονέων μου. Το ζευγάρι στο διπλό κρεβάτι και οι συμπεθέρες στα στρωσίδια -χαμαί στο πάτωμα- για να με προσέχουν τη νύχτα και αν πεθάνω να κάνουν τα χρειαζούμενα, για να μην τρομάξει η λεχώνα μάνα μου (την οποία είχαν αρχίσει να προετοιμάζουν, λέγοντάς της πως είναι νέα και θα κάνει άλλο μωρό).

Ένα βράδυ λίγο, πριν το ξημέρωμα, ο πατέρας τις τρόμαξε, καθώς ξύπνησε σκληρίζοντας «Μην το παίρνετε, αφήστε το παιδί. Μηηηηηη, όχιιιιιι».
Το είπε πολλές φορές, με αγωνία και άπλωνε τα χέρια προς τον λίκνο μου, δίχως να απαντά στις ερωτήσεις των τριών γυναικών. Μετά έπεσε αποκαμωμένος στο στρώμα και κοιμήθηκε ως το πρωί, ενώ οι γυναίκες ξαγρύπνησαν να φοβούνται, να απορούν και να προσεύχονται.
Την άλλη μέρα τους είπε πως τη νύχτα είχαν έρθει τρεις λευκοφορεμένοι με χιτώνες, άπλωσαν τα χέρια στην κούνια μου και τότε αυτός τους σταμάτησε, ουρλιάζοντας να μην με πάρουν.
Οι τρεις άντρες τον κοίταξαν χαμογελώντας γλυκά, με ευλόγησαν και έφυγαν.
Οι γυναίκες σταυροκοπήθηκαν και κάθε μια έλεγε την δική της εκδοχή για την ταυτότητα των νυχτερινών επισκεπτών, μέχρι που ο πατέρας είπε πως ήταν οι Άγιοι της εικόνας των Αναργύρων στην εκκλησιά της γειτονιάς μας.
Έτσι λύθηκε το ζήτημα.

Ωστόσο, επειδή στο ναό μας εικονίζεται και ο επίσης ανάργυρος Παντελεήμων, η οικογένεια διχάστηκε για τον τρίτο των ανδρών. Ήταν αυτός ή κάποιος άγγελος που βρήκαν στον δρόμο τους οι Ανάργυροι και τον πήραν για παρέα;

''...φιλαργυρίας νόσον ἐκτεμόντες...(Αγ.Ανάργυροι)

Οι Αγιοι Ανάργυροι -Τοιχογραφία Αγίας Τριάδας Μετεώρων

Μια εξαιρετικής σημασίας παρατήρηση κάνει ο ιερός υμνογράφος σε τροπάριο του Εσπερινού των Αγ. Αναργύρων. Συγκεκριμένα, στην αρχή του τροπαρίου αυτού αναφέρεται:
"Τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου καλῶς φυλάξαντες, φιλαργυρίας νόσον ἐκτεμόντες πανσόφως, ἰᾶσθε ἀναργύρως"

 ( = Αφού εφαρμόσατε κατάλληλα τις εντολές του Κυρίου και αφαιρέσατε, γεμάτοι σοφία, μετά από [χειρουργική] τομή τη νόσο της φιλαργυρίας, θεραπεύετε δωρεάν ).
Πέρα δηλ. (και πριν) από τις σωματικές ασθένειες, υπάρχουν οι ψυχικές -- και μάλιστα, πολύ ισχυρές, όπως η νόσος της φιλαργυρίας, εξαιτίας της οποίας ο μέχρι τότε μαθητής πρόδωσε τον Διδάσκαλό του...
Η ίαση/απαλλαγή από την ισχυρή νόσο της φιλαργυρίας είχε ως αποτέλεσμα, στην περίπτωση των αγ. Αναργύρων, την "ανάργυρη" (χωρίς αμοιβή, δωρεάν) ίαση/απαλλαγή ασθενών από τις (σωματικές) νόσους τους. Έτσι, στις ιαματικές επεμβάσεις των αγίων αυτών έχουμε συρροή δύο θαυμάτων: αφενός, του θαύματος αυτής της ίδιας της (σωματικής) θεραπείας (αφού σε πολλές περιπτώσεις προέκυπτε θεραπεία από ανίατη ασθένεια, καθώς --για να το πούμε με τη γλώσσα της καθημερινότητας-- "οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά"...), αφετέρου, του (μάλλον σημαντικότερου και ουσιαστικότερου) θαύματος τής "ανάργυρης" θεραπείας, η οποία προϋποθέτει αυτό που επισημάνθηκε προηγουμένως: το δυναμικό ξερίζωμα μιας ισχυρότατης (δαιμονικής, θα λέγαμε) νόσου, εκείνης της φιλαργυρίας -- που, δυστυχώς, ζει και βασιλεύει διαχρονικά, εξουσιάζοντας τη ζωή των κοινωνιών και υπονομεύοντας (έως και ακυρώνοντας) την πνευματική πρόοδο των μελών της Εκκλησίας...

Andreas Moratos

Τότε εκείνοι κτυπούσαν τον Παύλο με πέτρες. Τώρα μας κτυπούν με λόγια οδυνηρότερα και από πέτρες.

Πιστέψτε με τώρα είναι μπροστά μας να υποστούμε χειρότερα από όσα έπαθε ο Παύλος. 

Τότε εκείνοι κτυπούσαν τον Παύλο με πέτρες. Τώρα μας κτυπούν με λόγια οδυνηρότερα και από πέτρες. 

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Ότι έκανε και κείνος.

Δεν εμίσησε εκείνους που τον ελιθοβόλησαν, αλλά ενώ εκείνον τον έσυραν δια της βίας έξω από την πόλη, αυτός μπήκε πάλι για να ευεργετήσει εκείνους που τόσο τον αδίκησαν. Αν υπομείνεις και συ τον υβριστή, τον βάναυσο, εκείνον που σε αδικεί τόσο πολύ, λιθοβολήθηκες και συ.

Εκήρυττε τη Βασίλεια των ουρανών, απομάκρυνε από την πλάνη, ωδηγούσε στο Θεό. Αυτά είναι άξια για στεφάνους, για δημόσιο έπαινο, για χίλια καλά, όχι για λιθοβολισμό. Αλλά όμως έπαθε τα αντίθετα. Αυτό είναι που αποτελεί περίλαμπρη νίκη.
«Και έσυραν αυτόν» (Πραξ 14. 19). Και σένα πολλές φορές σε σέρνουν. 

Μη θυμώσεις, αλλά κήρυξε το Ευαγγέλιο με την επιείκειά σου. 

Σε έβρισαν; Σώπασε και ευλόγησε αν μπορείς, και έτσι εκήρυξες και συ το Λόγο, εδίδαξες επιείκεια, εδίδαξες πραότητα. Γνωρίζω πολλούς που δεν πονούν τόσο από τα τραύματα, όσο από τα λόγια γιατί το τραύμα το δέχεται το σώμα, ενώ τα λόγια η ψυχή. 

 Αλλά ας μη πονάμε, ή καλύτερα ας υπομένουμε τους πόνους. Δε βλέπετε τους πυγμάχους, που με τραυματισμένα τα κεφάλα, με σφιγμένα τα δόντια, υποφέρουν τους πόνους τόσο ήρεμα. Εδώ δεν υπάρχει ανάγκη να τρίξεις τα δόντια, να δαγκώσεις τα χείλη. 

Σκέψου τον Δεσπότη σου και αμέσως έβαλες το φάρμακο στη σκέψη. 

Σκέψου τον Παύλο. Κατάλαβε ότι νίκησες συ ο κτυπημένος, ενώ εκείνος που σε κτύπησε νικήθηκε και τότε όλα τα θεράπευσες.
Είναι μια κρίσιμη στιγμή μην παρασυρθείς, και αμέσως κατώρθωσες τα πάντα. Μην ταραχθείς και έσβησες τα πάντα. Είναι μεγάλη παρηγοριά να πάθεις κάτι για το Χριστό.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Ομιλία 31 PG 60. 231 – ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΣΥΝΑΞΗ» ΤΕΥΧΟΣ 8

πηγή

«Παρωξύνετο τό πνεῦμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ..

Όταν ήρθε στην Αθήνα ο Παύλος –μας σημειώνει ο Λουκάς εις το βιβλίο των Πράξεων- «παρωξύνετο τό πνεῦμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θεωροῦντι κατείδωλον οὖσαν τήν πόλιν». 

 Ένας Εβραίος δεν μπορούσε να βλέπει τα είδωλα. Ο Παύλος υπέφερε κινούμενος στα έθνη και βλέποντας τα είδωλα. Δεν μπορούσε. Αγανακτούσε. Και εδώ λέγει «παρωξύνετο». Πώς θα το εξηγήσουμε αυτό το «παρωξύνετο»; Παραξενευότανε, επαναστατούσε· «θεωροῦντι», όταν έβλεπε να είναι η πόλις των Αθηνών κατείδωλος, γεμάτη από είδωλα. Μάλιστα πολλοί Αθηναίοι φιλοτεχνούσαν, δηλαδή παρήγγελλαν αγάλματα διαφόρων θεοτήτων και τα ‘βαζαν και εις τα πεζοδρόμια τους και εις τους κήπους των κ.λπ. Ώστε είπε κάποιος σύγχρονος ότι οι θεοί στην Αθήνα ήσαν πιο πολλοί από τους Αθηναίους…

 Εάν επανήρχετο, όμως, ο Παύλος, σήμερα στην Ελλάδα, ύστερα από είκοσι, αγαπητοί μου, αιώνες, και ανέβαινε επάνω στην Ακρόπολη των Αθηνών, πώς θα την έβλεπε την Αθήνα και γενικότερα την Ελλάδα και πώς θα την χαρακτήριζε; 

Σήμερα, αγαπητοί μου, θα είχαμε πάλι ανάγκη να μας πει για τον άγνωστο Θεό. Γιατί υπάρχει τόσο η αθεΐα -κάτι χειρότερο από τότε, δεν υπήρχε τότε η αθεΐα, υπήρχε η ειδωλολατρία· και όπως σας είπα, επήνεσε ο Παύλος την θρησκευτικότητα των Αθηναίων:

 «Σας βλέπω», λέει, «ότι είσαστε οι πιο θρησκευτικοί. Από όλους τους Έλληνες». Σήμερα όμως δεν έχουμε την ειδωλολατρία απλώς, έχουμε και την αθεΐα. Δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Αυτό είναι το δυστύχημά μας. Συνεπώς έχουμε αγνωσίαν Θεού. Ναι. Αγνωσία Θεού. Δεν ξέρουμε τον Θεό. Να πω για τους Χριστιανούς μας; Θα ‘λεγε κάποιος: 

«Ε! Γνωρίζουμε τον Θεό». Τι γνωρίζουμε; Μπορούμε να πούμε στοιχειώδη πράγματα για τον Θεό; Εδώ δεν πιστεύουμε – πολλοί Χριστιανοί…- πρώτα πρώτα το Τριαδικό του Θεού. Δεν πιστεύουμε στην πρόνοια του Θεού. Νομίζουμε ότι ο Θεός είναι σαν τα μούτρα μας- επιτρέψατέ μου να μιλήσω έτσι, όταν μπορούμε να λέμε εκφράσεις περίεργες και ποικίλες:

 «Τι να σου κάνει ο Θεός; Ποιον να πρωτοκοιτάξει…», λέμε στη λαϊκή μας γλώσσα. Ποιον να πρωτοκοιτάξει; Δηλαδή τι είναι ο Θεός; 

Σύναξη της Παναγίας Μεγαλομάτας στην Σκιάθο

Ο Ναός της Παναγίας, κτίσμα μεταξύ του 16ου και 17ου αιώνα , από τον οποίο έχει διασωθεί η εφέστιος εικόνα της Παναγίας της Μεγαλομάτας, την οποία και περιγράφει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο διήγημά του «Τα Κρούσματα», εόρταζε το Σάββατο του Ακαθίστου.

Είχε όμως την τύχη και των άλλων σαράντα παρεκκλησίων του Κάστρου. Μετά την εγκατάλειψη του Φρουρίου το 1830 και την επιστροφή των Σκιαθιτών στο χώρο της πάλαι ποτέ βυζαντινής πολίχνης, όπου έχτισαν την σημερινή πόλη της Σκιάθου, ο ναΐσκος ερειπώθηκε και κατέρρευσε. Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι τέσσερις ενοριακοί Ναοί που διατηρήθηκαν έως των ημερών μας.

Μόλις τον χειμώνα του 2010 ο Ναός αποκαθάρθηκε από τις προσχώσεις. Κατά τις εργασίες αποκαλύφθηκε το σωζόμενο δάπεδο του ναΐσκου, η είσοδος, η διαγράμμιση του αγίου βήματος καθώς και ίχνη τοιχογραφίας και κονιάματος. Στο σημείο της εισόδου ο Ναΐσκος συγκοινωνούσε με άλλο ορθογώνιο δώμα που πιθανώς χρησιμοποιούνταν ως πρόναος, το οποίο γειτνίαζε με τα λουτρά. Εντοπίστηκαν ακόμη κάποια μικροαντικείμενα όπως και ένα μικρό κανόνι σε άριστη κατάσταση.