Όταν βλέπεις ότι συμπληρώθηκε ο χρόνος, ευχαρίστησε τον Κύριο....

Όταν βλέπεις ότι συμπληρώθηκε ο χρόνος, ευχαρίστησε τον Κύριο, διότι σ' έβαλε σ' αυτήν την περίοδο των ετών.
Δημιούργησε κατάνυξη στην καρδιά σου, ξαναλογάριασε τον χρόνο της ζωής σου, πες στον εαυτόν σου:
Οι μέρες τρέχουν και περνούν, τα χρόνια συμπληρώνονται, πολύ μέρος του δρόμου προχωρήσαμε. Άραγε τί καλό κάναμε;Μήπως άραγε φύγουμε από δω άδειοι κι απογυμνωμένοι από κάθε αρετή; Το δικαστήριο είναι κοντά, η ζωή μας τρέχει προς το γήρας.

 Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

( Ἅπαντα τά Ἔργα Λόγος εν ταις Καλάνδαις ΕΠΕ τ. 31,475)

πηγή

Βασίλειος,ο του Βασιλέως Χριστού αρχιερεύς και διάκονος!

Βασίλειος,ο του Βασιλέως Χριστού αρχιερεύς και διάκονος!
 Ως αρχιερεύς εποίμανε τους πιστούς της Καισαρείας και Καππαδόκων χώρας.
Τους προστάτεψε από τους λύκους των αιρέσεων προτάσσοντας τον δογματικό του λόγο αλλά και την άγια ζωή του.

 Ως διάκονος υπηρέτησε σε όλες τις ανάγκες του ποιμνίου του.Επισυνήγαγε ορφανούς και πτωχούς,ξένους και ασθενείς στη Νέα Πόλη,τη Βασιλειάδα, όπως την αποκάλεσαν-όχι αυτός, αλλά οι Καππαδόκες Χριστιανοί.
Ο ίδιος κράτησε για τον εαυτό τουτο πιο "βρώμικο" διακόνημα,την περιποίηση των λεπρών,τον καθαρισμό των κολοβωμένων μελών τους.

Τα έβαλε με το εκκλησιαστικό, το πολιτικό,το κοινωνικό κατεστημένο,με θάρρος, με ανύστακτη εγρήγορση, με απόλυτη αυταπάρνηση.

Την εξαιρετική του ευφυΐα,την οποία με πολλές ανώτερες σπουδές καλλιέργησε και ανέδειξε,ταπεινά αλλά και αποφασιστικά την κατέθεσε μαζί με όλες του τις σωματικές δυνάμεις στην Εκκλησία.Στην Εκκλησία που ακόμη δεν είχε εκφρασθεί πλήρως δογματικά, λατρευτικά, ηθικά.Αυτός ο νους ο εξαιρετικός αλλά και

Ὁ ἐπωνύμως κληθείς τῆς βασιλείας,

        Στιχηρό Προσόμοιο του Εσπερινού του Μεγάλου Βασιλείου                 

                   

 Ὁ ἐπωνύμως κληθεὶς τῆς βασιλείας, 

ὅτε τὸ βασίλειον σὺ Ἱεράτευμα, 

τό του Χριστοῦ ἔθνος ἅγιον, 

φιλοσοφίᾳ, 

καὶ ἐπιστήμη Πάτερ ἐποίμανας, 

τότε διαδήματι, σὲ κατεκόσμησε,

 τῆς βασιλείας Βασίλειε,

 βασιλευόντων,

 ὁ βασιλεύων καὶ πάντων Κύριος, 

ὁ τῷ τεκόντι συννοούμενος 

ἀϊδίως Υἱὸς καὶ συνάναρχος•

 ὅν ἱκέτευε σῶσαι, 

καὶ φωτίσαι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

Η Αλήθεια έρχεται απο την Καισάρεια...

 Ayaz Ata.Ο επονομαζόμενος στους δυτικούς, Winter Father, Santa (Ni)Claus, Father Frost, Morozko για τους Σλάβους κλπ, αντιστοιχεί για τους τουρανούς στον Ayaz Ata, τον Πατέρα του Χιονιού.
Αν υποσυνείδητα, ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος εορτάζει περίπου τα ίδια πράγματα πλέον, και υιοθετεί τους ίδιους μύθους, ποιά άραγε είναι η ομορφιά και η διαφορετικότητα; Είναι ή όχι υποχρέωσή μας συνειδητά και παραδοσιακά να επιλέξουμε την επιστροφή στις εθνικές και θρησκευτικές μας ρίζες, στην ταπεινότητα και την μεγαλοψυχία παραδειγμάτων όπως ο δικός μας ο Άγιος Βασίλειος;

 Ο Αη Βασίλης όπως τον λέει ο λαός μας, αποτελεί διαχρονικό σύμβολο πνευματικού ανθρώπου, μορφωμένου και θρησκευάμενου που αγωνίστηκε ολόκληρη την (σύντομη λόγω κακουχιών) ζωή του, ενάντια σε αιρέσεις και παραθρησκείες, υπέρ των πτωχών και κατατρεγμένων, κρατώντας ενωμένους τους ανθρώπους του ποιμνίου του. Υπήρξε άνθρωπος ενάρετος που αφιέρωσε την ζωή του στις αγαθοεργίες. Ένας βαθέως θεοσεβούμενος ιεράρχης αλλά και δεινός ρήτωρ και φιλόσοφος που με το φλογερό του κήρυγμα, ενέπνευσε γενιές Χριστιανών, ενώ με τον πύρινο αλλά μεστό σοφίας λόγο του, δίνει έως σήμερα ένα διαχρονικό χριστιανικό παράδειγμα. Δικαίως ονομάστηκε Μέγας, αλλά και Πατέρας της Εκκλησίας μας.

 Ως Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, δεν έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε

Ἡ θεραπεία τῆς κατάθλιψης εἶναι ὅ,τι ἐξολοθρεύει τόν ἐγωισμό...

  Ὁ καλλίτερος τρόπος καί ὁ πιό ἀποτελεσματικός γιά νά ἀγαπήσει ὁ ἄνθρωπος τόν Θεό ὥστε νά βγεῖ ἀπό τήν κατάθλιψη εἶναι, σύμφωνα μέ τόν πολυχαρισματοῦχο Γέροντα Πορφύριο, ἡ «προσευχή μέ λαχτάρα».

  Πρέπει ν’ ἀγαπήσουμε τόν Χριστό, δίδασκε ὁ σοφός καθοδηγητής π. Πορφύριος, ὅπως ἡ μάννα τό παιδάκι της· νά Τόν ἀγαπήσουμε μέ ἔντονο πόθο καί βαθειά λαχτάρα.
Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό, ὁ Θεῖος Ἔρωτας σύμφωνα πάλι μέ τόν Γέροντα Πορφύριο θεραπεύει τήν κατάθλιψη.

Ἡ προσευχή θεραπεύει τόν καταθλιπτικό διότι ὁδηγεῖ στήν πρός τόν Θεόν ἀγάπη καί στήν γνήσια ταπείνωση. Στόν ταπεινό ἔρχεται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού αἰχμαλωτίζει τήν ψυχή του στό καλό, ἐλευθερώνοντάς τον ἀπό τήν κατάθλιψη.
Οἱ πειρασμοί καί οἱ διάφορες θλίψεις καί ἀδικίες, πού μᾶς συμβαίνουν τείνουν νά ρίξουν τήν ψυχή σέ ἀκηδία. Τότε ἐπίσης θά πρέπει νά προσευχόμαστε.

  Λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος ὅτι πρέπει νά ἀκολουθοῦμε τό πρότυπο-πρακτική τοῦ Χριστοῦ μας πού ἀποτυπώνεται στό ψαλμικό: «Διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς... Σὺ δὲ͵ Κύριε͵ μὴ μακρύνῃς τὴν βοήθειάν σου ἀπ΄ ἐμοῦ». 

Ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει μέσα ἀπό αὐτά ὅτι ὅταν πέφτουμε σέ πειρασμούς θά πρέπει νά ἐπικαλούμεθα τόν Θεό καί νά μήν καταπίπτουμε σέ ἀκηδία, οὔτε νά ἀποκάμνουμε ἀπό τίς ὅποιες θλίψεις».
Ἀκόμη καί ἄν «διαμοιράζουν τά ἱμάτια μας», ἐσύ Κύριε μή μακρύνης τήν βοήθειάν Σου ἀπό ἐμᾶς.
Εἶναι ἑπομένως ἡ προσευχή σπουδαῖο μέσο πρόληψης τῆς ἀκηδίας καί τῆς κατάθλιψης στήν ὁποία τείνει νά μᾶς ρίξει ὁ πονηρός ὅταν μᾶς συμβαίνουν θλίψεις-ἀδικίες.

Aν ελέγξεις τις ψυχές των ανθρώπων, τότε ο έλεγχος όλων των άλλων πραγμάτων είναι παιχνιδάκι.

Η οικειοποίηση του ανθρώπου και όχι απλώς των υλικών αγαθών είναι ο στόχος της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.

  Το επόμενο στάδιο της διαλεκτικής του συστήματος είναι η συνεχής παραμονή της κοινωνίας σε καταστάσεις αναποφασιστικότητας και αμφιθυμίας μεταξύ δύο ή περισσότερων διαρκώς μεταβαλλόμενων κακών ή ελεγχόμενων "πλευρών". 

 Η συνεχής ασάφεια, η αδιάκοπη αμφιταλάντευση και η ρευστότητα της προσωπικότητας σε σημείο που κανένα τμήμα της να μην είναι πλέον στέρεο, είναι χαρακτηριστικά του νέου ανθρώπου. Όσο περισσότερο αυξάνονται αυτά, τόσο πιο βαθιά γίνεται η μετάλλαξη της ανθρώπινης φυλής μας προς τον άνθρωπο-προϊόν-σκλάβο της νέας εποχής.

  Τίποτα στην ψυχολογία του νέου ανθρώπου δεν πρέπει να είναι σταθερό και τίποτα στην καθημερινή του ζωή δεν πρέπει πλέον να παραμένει ένα σταθερό στήριγμα, ακόμη και αν αυτό το στήριγμα είναι κακής ποιότητας. 

Γι' αυτό θα δείτε ότι κάθε κοσμοθεωρία, θρησκεία ή ιδεολογία που πρεσβεύει οτιδήποτε αντικειμενικό θα δέχεται ανελέητη επίθεση, μέχρι να διαβρωθεί σε σημείο που να μην είναι πλέον - ακριβώς επειδή είναι πλέον ρευστή και διφορούμενη όπως οτιδήποτε άλλο - διακριτή ακόμη και από τον υποτιθέμενο αντίπαλό της. 

 Ο χριστιανισμός (όπως τον αντιλαμβάνονται οι αφελείς και αμόρφωτες μάζες) θα εξισωθεί με τον σατανισμό στις ψυχές των ανθρώπων, και ο πιο ακραίος αυταρχισμός θα εξισωθεί με τον πιο ακραίο ελευθερισμό στα μυαλά των ανθρώπων, και όλες οι προτιμήσεις του τρόπου ζωής θα εξισωθούν στην ηλίθια επιπολαιότητά τους, μέχρι να μην μείνει τίποτα όρθιο. 

Το καλό θα εξισωθεί με το κακό και το αντίστροφο, ανάλογα με τις ιδιοτροπίες των ελεγκτών μας.

 Ειδικότερα, αυτό που πρέπει να κατεδαφιστεί δεν είναι μόνο υλικό ή ιδεολογικό, αλλά ο πυρήνας της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου. Κάθε πράγμα θα αντικατασταθεί από τη νέα του εκδοχή, δηλαδή αυτό που είναι πλέον ασαφές, θολό και διαρκώς μεταβαλλόμενο σύμφωνα με τις επιθυμίες των δημιουργών της διαλεκτικής του συστήματος. Επομένως, και ο ίδιος ο άνθρωπος θα αντικατασταθεί από τη νέα του εκδοχή.

...τούτη η θλίψη είναι πολύ περισσότερο κουραστική...

  Δεν πρέπει να μαραζώνουμε για τίποτε. Όπως έλθουν... Δεν μπορεί να γίνονται πάντα όπως τα συγκόφκουμεν κι τ’ αξαμόνουμεν. Να μη θλιβόμαστε για τίποτε, γιατί τούτη η θλίψη είναι πολύ περισσότερο κουραστική, ακόμα και από τη σκληρότερη εργασία, γι’ αυτό μας εξαντλεί. 

  Να υπομένουμε. Το λάστιχο τεντώνεται, τεντώνεται, μα θα έλθει ώρα που θα επιστρέψει στη θέση του. Δεν μπορεί να είναι συνέχεια τεντωμένο. Εμείς τα θέλουμε όλα τέλεια, χωρίς καμία δυσκολία. 

  Έχει πλάσματα καλά και αγαθά. Για όλα εξετάζουν τη συνείδηση τους ̇δεν θέλουν ν’ αδικήσουν κανένα και πολλές φορές τους εκμεταλλεύονται και τους ξεγελούν. Το μέτρο είναι καλό. Όμως όποιος υποχωρεί συνεχώς, χρειάζεται διάκριση στη μακροθυμία, που όμως λίγοι βρίσκουν.

Όσιος Παναής της Λύσης

Είναι παρηγοριά να είσαι χριστιανός μέσα στον χρόνο

 Κάθε που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου η σκέψη μας πηγαίνει προς τα εμπρός. Θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, ότι τα όσα έχουμε πετύχει θα τα κρατήσουμε, στα όσα δυσκολευτήκαμε θα βρούμε απαντήσεις, οι άλλοι θα είναι δίπλα μας και όχι απέναντί μας και θα έχουμε υγεία και χαρά. Γεμάτο το ευχολόγιο των ιθυνόντων. Διαφημίσεις και μηνύματα παντού, τόσο τετριμμένα που κανείς δεν τα δίνει σημασία. Απλά πρέπει να μπούνε για να μην κατηγορηθούν οι αμελήσαντες ότι δεν νοιάζονται για τη γνώμη των άλλων.

  Κάθε που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου πονάνε τα τραύματα του χτες. Κατανοούμε ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, πως ό,τι ζήσαμε δεν γιατρεύεται από τον χρόνο, ούτε μπορούμε να το ξαναζήσουμε, αν δεν ήταν κάτι καλό. Κι όμως. Ο λογισμός μάς ταλαιπωρεί, καθώς θα θέλαμε η ζωή μας να εξαρτάται από εμάς, τα γεγονότα να τα διαμορφώνουμε καθώς επιθυμούμε. Έτσι, η αλλαγή του χρόνου συχνά φέρνει μια μελαγχολία. Ο κόσμος προσπαθεί να την ξεπεράσει με γιορτές, εκδηλώσεις, ρεβεγιόν, νυχτερινή διασκέδαση. Τα προγράμματα των τηλεοπτικών καναλιών την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, πανομοιότυπα, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, το μαρτυρούν. Να ξεδώσουμε. Αυτός είναι ο τρόπος. Να ξεχαστούμε.

  Υπάρχει κι ένας δρόμος λίγο διαφορετικός. Είναι το να συλλογιστούμε τι σημαίνει να είσαι χριστιανός μέσα στον χρόνο. Να μπορείς να δεις τη δωρεά του, καθώς μέσα σ’ αυτόν ζούμε και υπάρχουμε ως πρόσωπα, και σε δύο άλλες διαστάσεις.

Ακούγοντας τον αισθάνθηκα ότι αυτός ο άνθρωπος ζωγραφίζει και εικονίζει τον Εξάψαλμο!

Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου

  .......Επειδή, μου άρεσε πολύ να πηγαίνω σε αγρυπνίες, κάτι που συνήθισα να κάνω στην Ελλάδα το ανέφερα στον π. Συμεών και μού είπε:

  «Εμείς δεν κάναμε ποτέ εδώ αγρυπνία αλλά αν θες να πηγαίνεις, κάμνει η Φανερωμένη κι ο Άγιος Γεώργιος ο Μακρής».

 Έτσι, λοιπόν, πήγα στην πρώτη μου αγρυπνία εδώ στην Κύπρο στο ναό της Φανερωμένης, με τον Νώνη Αντωνιάδη από την Τερσεφάνου, ο οποίος ήταν από τους πρώτους φίλους που γνώρισα, ποδοσφαιριστής του Πεζοπορικού και ενίοτε ψάλτης.

 Στην αγρυπνία αυτή γνώρισα και τον π. Μιχαήλ, πρόσφυγα παπά από τον Άγιο Νικόλαο Λευκονοίκου, κι αυτός κομμάτι της λαϊκής ευσέβειας της Κύπρου.

 Όταν, λοιπόν, έφτασε η ώρα του εξάψαλμου όλοι παραμέρισαν και ήρθε ο γέρο Παναής να τον διαβάσει. Ακούγοντας τον αισθάνθηκα ότι αυτός ο άνθρωπος ζωγραφίζει και εικονίζει τον εξάψαλμο! Ήταν πολύ συγκλονιστικό για μένα. Τα μάτια μου «έτρεχαν»! Όλο το κλίμα του ναού ήταν συγκλονιστικό.

Με τις μαυροφορημένες γυναίκες της Κύπρου, τις μητέρες των αγνοουμένων, την Ελλού, την πιο χαρούμενη από αυτές, τη λεγόμενη «εκατομμύριο», τη Δέσποινα, την Κυριακού, οι οποίες είχαν πολύ πόνο, τους Λυσιώτες, τους Κοντεάτες, τους Καρπασίτες, τον κόσμο της Μεσαορίας, τον κόσμο της Κύπρου. Οι Λαρνακείς ήσαν λίγοι, αλλά θυμάμαι την κα Αντωνιέττα που κι αυτή κόμιζε μιαν άλλην αστική ευσέβεια. Μέσα σε όλο αυτόν τον προσφυγόκοσμο που είχε μετασχηματίσει τον πόνο του σε προσευχή κι αγρυπνία, ξεχώριζε ο γέρο Παναής.....

...πρώτοι αξιώθηκαν να μάθουν ότι γεννήθηκε ο Χριστός....

 Πολλές φορές στη σιγή της βραδιάς απολαμβάνει η καρδιά τους ψιθυρισμούς του Πνεύματος. Γίνεται ένας δέκτης η ψυχή που ελκύει το ανέσπερο Φως. Σε ξάγρυπνους τσοπάνηδες αποκάλυψε ο Θεός το γεγονός της Γέννησης. Ήταν αγραυλούντες πάνω στο καθήκον τους, και πρώτοι αξιώθηκαν να μάθουν ότι γεννήθηκε ο Χριστός.

Όσιος Παναής της Λύσης (♰ 30 Δεκεμβρίου 1989)

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

  Συνεορταζόταν τὸ πάλαι ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων. Καὶ στὶς δυὸ ἑορτὲς ὑπάρχει κοινὸ θέμα, κοινὸς σκοπός: Μιὰ πρωτόγνωρη θεοφάνεια. Ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Μὲ τὸν δικό της τρόπο ἡ καθεμιὰ ἀναδεικνύει τὸ ἀσύλληπτο μυστήριο, «τὸ πάντων καινῶν καινότατον, τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον» (ἅγ. Ἰω. Δαμασκηνός). Δὲν ὑπῆρξε οὔτε θὰ ὑπάρξει πιὸ πρωτοφανές, πιὸ σπουδαῖο γεγονὸς ἀπὸ τὴν κάθοδο τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο, τὴν ἐνσάρκωση, τὴν ἐμφάνιση καὶ τὴ συναναστροφή του μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Τί μεγαλύτερο θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει ἀπ’ τὸ νὰ γίνει ὁ Θεὸς ἄνθρωπος;

  Φέτος οἱ δυὸ ἑορτὲς συναντῶνται ξανά. Ἡ Κυριακὴ μετὰ τὴν Χριστοῦ Γέννησιν εἶναι ταυτόχρονα καὶ Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων. Ἀπὸ τὴ μιὰ ψάλλονται οἱ ὕμνοι τῆς Γέννησης, γιὰ νὰ ἀποδοθεῖ (νὰ ὁλοκληρωθεῖ καὶ νὰ κλείσει) ὁ ἑορτασμὸς τῶν Χριστουγέννων, ἀπὸ τὴν ἄλλη προαναγγέλλονται τὰ Θεοφάνεια. Ὁ Πρόδρομος, κηρύσσοντας στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου, «ὅπου ἐξεπορεύετο πᾶσα ἡ Ἰουδαία χώρα καὶ οἱ Ἱεροσολυμῖται, καὶ ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ὑπ’ αὐτοῦ», προέλεγε ὅτι πίσω του ἐρχόταν κάποιος πολὺ ἰσχυρότερός του. Τόσο μεγάλος, ποὺ αὐτός, ὁ Πρόδρομος, δὲν ἦταν ἄξιος οὔτε νὰ σκύψει γιὰ νὰ τοῦ λύσει τὰ κορδόνια τῶν ὑποδημάτων του.

 Αὐτὸς ὁ μέγας καὶ ἰσχυρὸς «βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». 

«Ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου»

  Οι άνθρωποι δεν έχουμε μάθει από καρδίας να αποδεχόμαστε προσταγές. Συνήθως θέλουμε εμείς να ελέγχουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας και θα προτιμούσαμε εμείς να είμαστε εκείνοι που προστάζουμε τους άλλους. Η προσταγή άλλωστε έχει την έννοια ότι ο προστάζων είναι ο κύριος και ο προσταζόμενος ο δούλος, ο υπηρέτης, ο υφιστάμενος. Οι περισσότεροι εργάζονται στη ζωή τους για να έρθει εκείνη η ώρα στην οποία να μπορούν να είναι όχι απλώς κύριοι του εαυτού τους, αλλά να αποδεικνύουν την εξουσία τους δίδοντας προστάγματα και σε άλλους. Και μετέρχονται ενίοτε οι άνθρωποι κάθε μέσο, προκειμένου να εξουσιάσουν. Ακόμη και το ψέμα.

Τα προστάγματα του Θεού
   Υπάρχουν όμως και τα προστάγματα του Θεού, τα οποία έχουν την μορφή της προτροπής, της ελεύθερης πρόσκλησης στον άνθρωπο να ακολουθήσει έναν δρόμο αγάπης, αλήθειας και κοινωνίας. Γιατί αυτή ήταν, είναι και θα είναι η οδός του Κυρίου (Μάρκ. 1, 3). Όχι η οδός της εξουσίας, η οποία αποσκοπεί στο να καθυποτάξει τον άνθρωπο, αλλά μία οδός καλοσύνης, η οποία αποσκοπεί στο να δώσει στον άνθρωπο αιωνιότητα. Τα προστάγματα του Θεού αποσκοπούν στην σύνδεση και κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού.

Ζοῦμε,λές καί δέν ὑπάρχει Θεός. Καί μετά ἀναρωτιόμαστε ''πού εἶναι ὁ Θεός'';

Τρῶμε λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει Θεός.
Πίνουμε λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει Θεός.
Ἀδικοῦμε λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει Θεός.
Ξοδεύουμε λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει Θεός.
Γλεντᾶμε λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει Θεός.
Σκοτώνουμε λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει Θεός.
Ζοῦμε,λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει Θεός.
Καὶ μετὰ ἀναρωτιόμαστε ''ποὺ εἶναι ὁ Θεός'';
Ὅταν σβήνειςὅλα τὰ φῶτα γύρω σου ἑκούσια, μὴν παραπονιέσαι ποὺ ζεὶς μέσα στὸ σκοτάδι...!

Θεόκτιστος Δικταπανίδης

Δεν υπάρχει πιο κρύο πράγμα από τον χριστιανό που δεν σώζει άλλους.

Άγιος Ιωάννης o Χρυσόστομος

«Δεν υπάρχει πιο κρύο πράγμα από τον χριστιανό που δεν σώζει άλλους.

   Δεν μπορείς εδώ να επικαλεσθείς την φτώχια, διότι θα σε κατηγορήσει η χήρα που κατέβαλε τα δύο λεπτά… 

  Δεν μπορείς να επικαλεστείς την ταπεινή σου καταγωγή, διότι και οι απόστολοι ήταν άσημοι και κατάγονταν από ασήμους.

   Δεν μπορείς να προβάλεις την αγραμματοσύνη σου κι εκείνοι ήταν αγράμματοι.
Ακόμη κι αν είσαι δούλος, κι αν είσαι δραπέτης, θα μπορέσεις να εκπληρώσεις το καθήκον σου, διότι και ο Ονήσιμος τέτοιος ήταν. Κοίταξε όμως που τον καλεί και σε τι υψηλό αξίωμα τον ανεβάζει ο απόστολος «ίνα κοινωνή μοι», λέγει, «εν τοις δεσμοίς μου». Δεν μπορείς να προφασισθείς την ασθένεια, διότι και ο Τιμόθεος τέτοιος ήταν, είχε «πυκνάς ασθενείας»…

  Δεν βλέπετε τα δένδρα τα άκαρπα πως είναι γερά, πως είναι ωραία, μεγάλα, λεία και ψηλά; Αλλά αν είχαμε κήπο, θα προτιμούσαμε να έχουμε ροδιές και ελιές καρποφόρες παρά αυτά, διότι αυτά είναι για την τέρψη και όχι για την ωφέλειά μας ελάχιστα ωφελούν. Τέτοιοι είναι οι χριστιανοί που φροντίζουν μόνο για τα δικά τους, η μάλλον ούτε τέτοιοι, διότι αυτοί είναι για την φωτιά, ενώ τα καλλωπιστικά δένδρα χρησιμοποιούνται και για την οικοδόμηση και για την ασφάλεια των ιδιοκτητών.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ- Νύχτα Χριστουγεννιάτικη

"Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη, ποιος δεν το ξέρει,

των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα

λάμπει το αστέρι.

Κι όποιος το βρει μες

στ΄ άλλα αστέρια ανάμεσα

και δεν το χάσει,

σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το

μπορεί να φτάσει."

Τό χάρισμα τοῦ μαρτυρίου καί οἱ προϋποθέσεις του.Μνήμη Ὀσιονεομάρτυρος Γεδεών

                        

Ένας που ζει μέσα στον κόσμο, πρέπει να μην του λείπει η προσευχή

Ένας που ζει μέσα στον κόσμο, πρέπει να μην του λείπει η προσευχή.

Όσιος Παναής της Λύσης (✞ 30 Δεκεμβρίου 1989)

πηγή

Τον Χριστό όμως ο κόσμος Τον σταύρωσε επειδή δεν έκανε πολιτική με την αλήθεια.

Ο Κύριος είναι λαμπρότερος από τον ήλιο και καθαρότερος από το κρύσταλλο, γι’ αυτό και μέσα Του δε χωρούσε υποκρισία.

  Ο κόσμος δεν καρφώνει στον σταυρό εκείνον που συμφιλιώνει την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι και το καλό με το κακό.

 Τον Χριστό όμως ο κόσμος Τον σταύρωσε επειδή δεν εξίσωσε, δεν ανακάτωσε, δεν έκανε πολιτική με την αλήθεια.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Η ευχή είναι το πιο φοβερό όπλο,είναι το πιο ηρεμιστικό χάπι...

 ΠΗΓΗ

ΙΟΥΝΙΟΣ 1991-Ο Όσιος Πορφύριος μεταφέρεται στον τόπο της μετανοίας του.

Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο "Το αλητόπαιδο του Θεού" ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης του Μητρ. Αργολίδος Νεκτάριου. Εκδόσεις ''Επιστροφή''πηγή

....Το μεγάλο όραμα όμως του Αγίου Πορφυρίου είναι να χτίσει ένα μοναστήρι. Ακριβώς γι’αυτό τον λόγο, ζει στο Μήλεσι μέσα σ’ένα τροχόσπιτο κάτω από αντίξοες συνθήκες. Εκεί η υγεία του θα δοκιμαστεί για άλλη μια φορά. Παρά τα μεγάλα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει, θα εργαστεί ακατάπαυστα. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1990, το όνειρο του παίρνει σάρκα και οστά, αφού η Μονή Μεταμορφώσεως είναι πραγματικότητα! Ο Άγιος όμως είναι πλέον πολύ άρρωστος και τυφλός…

   Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε την βαθιά επιθυμία να πεθάνει στο Άγιος Όρος. Πράγματι, αποσύρθηκε στα Καυσοκαλύβια το 1991, όπου πρωτοπήρε το «σχήμα» πριν 70 χρόνια. 

Το πρωινό της 2ης Δεκεμβρίου του 1991, ο Άγιος Πορφύριος κοιμήθηκε. Τα τελευταία του λόγια (που συχνά αγαπούσε να επαναλαμβάνει) ήταν: «ἵνα ὦσιν ἓν». Και αναφερόταν φυσικά στο πνεύμα της ομόνοιας και της ενότητας...

Μέσα σε όλη αυτήν την ιστορία (της Γεννήσεως) δεν υπάρχει ούτε ένα παράπονο

 Βλέπετε μέσα σε όλη αυτήν την ιστορία (της Γεννήσεως) δεν υπάρχει ούτε ένα παράπονο. Ούτε του Χριστού ούτε της Παναγίας ούτε του Ιωσήφ ούτε κανενός. Τον διώχνουν, φεύγει.

Δεν θα μπορούσε ο Χριστός να μείνει εκεί και να μην πάθει τίποτα; Σίγουρα!

Δεν θα μπορούσε να αρπάξει τον Ηρώδη, αφού ήταν Θεός, να ψοφήσει ο Ηρώδης να γλυτώσει ο κόσμος όλος; Θα γλύτωναν και τα καημένα τα παιδάκια τα άλλα.

Ένα "έτσι" να του έκανε, τον έπαιρνε. Τίποτα από όλα αυτά! Τον καταδίωξαν, έφυγε. Θα μπορούσε να μείνει και να μην Τον δει κανένας, να Τον φυλάξουν οι άγγελοι. Ποιος θα Τον έβλεπε; Θεός ήταν τα πάντα μπορούσε να κάνει.

Αλλά βλέπετε ταπεινώθηκε.

Όταν Τον έδιωξαν έφυγε. Πήγε κρύφτηκε, δεν αντιτάχθηκε.

Δεν έκανε επίδειξη ισχύος να πει:

Άγιος Νέος Ιερομάρτυς Αλέξανδρος Νικολάεβιτς (Αρχάγγελσκι)

  Ο ιερομάρτυς Αλέξανδρος γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1874 στο χωριό Σόσκα της επαρχίας Λιπέτσκ. Ήταν γιος του ιεροψάλτη Νικολάου Αρχάγγελσκι.

  Το 1896 αποφοίτησε από το Εκκλησιαστικό Σεμινάριο του Ταμπώφ και την ίδια χρονιά διορίστηκε ιεροψάλτης σ’ έναν ναό της πόλης. 

Εκεί γνώρισε και νυμφεύθηκε την κόρη του πρωτοπρεσβυτέρου π. Καπίτωνος Αλεξέγιεφ Αικατερίνα. Η οικογένεια του π. Καπίτωνος ήταν μεγάλη και πολύ ευσεβής. Όλοι οι γιοι του έγιναν αργότερα ιερείς.

  Κάποτε η Αικατερίνα αρρώστησε σοβαρά και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Ταμπώφ. Τότε ο Αλέξανδρος αναγκάστηκε να πάρει στο σπίτι του μια ορφανή κοπέλα που ήταν κουφή, τη Μαρία, για να τον βοηθάει στις δουλειές.

  Κάποια μέρα ο Αλέξανδρος και η Μαρία μίσθωσαν μιαν άμαξα και κίνησαν για το νοσοκομείο. Στον δρόμο συνάντησαν ένα μικρό πλήθος πιστών ιερέων και λαϊκών, που λιτάνευαν τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Καζάν. 

 Ο Αλέξανδρος είπε στον αμαξά να σταματήσει. Κατέβηκε από την άμαξα και, πλησιάζοντας τους πιστούς που μετέφεραν την εικόνα, τους παρακάλεσε ν’ αφήσουν και το κουφό κορίτσι να την κρατήσει για λίγο. Εκείνοι δέχτηκαν πρόθυμα. Ύστερα έψαλαν όλοι μαζί Παράκληση. Μόλις τελείωσαν, ο Αλέξανδρος και η Μαρία ανέβηκαν πάλι στην άμαξα και συνέχισαν τον δρόμο τους. Καθώς περνούσαν από μια γέφυρα, ένα αστροπελέκι έσχισε τον μολυβένιο ουρανό και σχεδόν αμέσως μια δυνατή βροντή ακούστηκε. Η Μαρία τρόμαξε και άρχισε να σταυροκοπιέται.
– Τι συμβαίνει, Μαρία; τη ρώτησε με έκπληξη ο Αλέξανδρος. Μήπως άκουσες τη βροντή;
– Ναι, την άκουσα! Τώρα ακούω! Ακούω πολύ καλά! απάντησε η κοπέλα ολόχαρη.
Δόξασαν και οι δύο τον Θεό για το θαύμα που είχε κάνει με τη μεσιτεία της Παναγίας Μητέρας Του.

  Σε ηλικία τριάντα χρονών ο Αλέξανδρος χειροτονήθηκε διάκονος και διορίστηκε στον ναό του χωριού Στοροζεβί Βισέλκι της επαρχίας Βορονέζ. Δύο χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Ήδη τότε είχε επτά παιδιά. Ωστόσο, πονόψυχος καθώς ήταν, όταν πέθανε ένα ανδρόγυνο της ενορίας του, πήρε στο σπίτι του τα δύο ορφανά παιδιά τους.

  Σ’ όλες τις μεγάλες γιορτές πλήθος πιστοί κατέφθαναν στο Στοροζεβί Βισέλκι από τα γύρω χωριά. Πολλοί απ’ αυτούς φιλοξενούνταν στο σπίτι του π. Αλεξάνδρου. Ο καλός ιερέας έστρωνε σανό στο πάτωμα και εκεί κοιμόντουσαν οι προσκυνητές, ο ένας δίπλα στον άλλον. Η Αικατερίνα, πάλι, μολονότι ήταν φιλάσθενη, τους διακονούσε όλους με χαρά και αγάπη.

  Κάποτε ο π. Αλέξανδρος πήγαινε με άμαξα στην πόλη Ούσμαν, στο γυμνάσιο της οποίας φοιτούσαν μερικά από τα παιδιά του. Περνώντας από ένα χωριό, είδε ένα

Το πρόβλημα είναι ότι ψάχνουμε κάποιον με τον οποίο να "γεράσουμε μαζί"...

Το πρόβλημα είναι ότι ψάχνουμε κάποιον με τον οποίο να "γεράσουμε μαζί".

Ενώ το μυστικό είναι να βρεις κάποιον με τον οποίο θα παραμείνεις παιδί.

-Τσαρλς Μπουκόφσκι

Ο Χριστιανισμός, είναι ένα πράγμα ταπεινό, αφανές, ήρεμο, που πρέπει να ψάξεις να το βρεις. Όπως ένα σπήλαιο ...

Μπροστά στο Σπήλαιο(Αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου)

  Ο Χριστιανισμός, είναι ένα πράγμα ταπεινό, αφανές, ήρεμο, που πρέπει να ψάξεις να το βρεις.Όπως ένα σπήλαιο ...
Όταν λέμε Χριστιανισμός, εννοούμε το μυστήριο της σαρκώσεως του Θεού. Αυτό είναι η ουσία και ο πυρήν και αυτό αξίζει να το ξανακοιτάξει ο σύγχρονος άνθρωπος.
Ο Χριστιανισμός, θα μπορούσε να πούμε, είναι δυνατόν να συμβολιστεί και να εκφραστεί με ένα σπήλαιο. Μοιάζει με ένα σπήλαιο. Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό; Ότι είναι ένα πράγμα μυστικό, δεν είναι ένα πράγμα που εντυπωσιάζει εκ πρώτης όψεως. Δεν είναι επιφανειακά σπουδαίο, όπως ένα μεγάλο εργοστάσιο, όπως ένα τεχνικό κατόρθωμα.

  Ο Χριστιανισμός, όπως πρωτοπαρουσιάστηκε και στις πραγματικές του ρίζες, είναι ένα πράγμα ταπεινό, αφανές, ήρεμο, που πρέπει να ψάξεις να το βρεις. Όπως ένα σπήλαιο, που είναι στην πλαγιά κάποιου βουνού, θέλει ανίχνευση, ειδικό ανιχνευτή να προσπελάσει τον δρομίσκο, που οδηγεί προς αυτό. Δεν κάνει θόρυβο από μακριά ένα σπήλαιο. Είναι ένα αφανές πράγμα. Θέλει κόπο και μόχθο για να πλησιάσεις και άμα φτάσεις κοντά, πρέπει να σκύψεις να μπεις μέσα.
Είναι κάτι που δεν ελκύει, τουλάχιστον εξωτερικά, ο γνήσιος Χριστιανισμός, όπως μας τον αποκαλύπτει το Ιερό Ευαγγέλιο. Μη κοιτάτε μεταγενεστέρως που έγιναν και λαμπρά οικοδομήματα του Χριστιανισμού, που έχουν και πολυτέλεια και τέχνη: αλλά η ουσία του είναι ή απλότης των Ποιμένων. Είναι η απλότης ενός κλαυθμυρίζοντος βρέφους. Είναι η πτώχεια μέσα στο αχούρι ενός στάβλου, μια απίστευτη και συγκλονιστική πτώχεια και αφάνεια, η οποία λες και είναι επίτηδες για να μην ελκύει, να μην εντυπωσιάζει.

  Θέλει ειδική προσέγγιση, ειδική προσπέλαση, δεν σου επιβάλλεται με σπουδαίες ρεκλάμες, με θριαμβολογίες, αλλά εάν το θέλεις, εάν το λέει η καρδιά σου, θα μπεις μέσα.

 Γι’ αυτό ο Γρηγόριος ο Θεολόγος στον πέμπτο θεολογικό λόγο του γράφει για κείνους που αποφασιστικά θέλησαν να εμβαθύνουν, ότι «είσω παρακύψαντες, το απόθετον κάλλος ιδείν ηξιώθησαν και τω φωτισμώ τής γνώσεως κατηυγάσθησαν».
Με άλλα λόγια πρέπει να σκύψω, να ταπεινωθώ, να απεκδυθώ τον πολύ μου ορθολογισμό, τις πολλές μου εσωτερικές σκουριές, όχι μόνον των αμαρτιών, αλλά

Ήρθαν έτσι, Θεός και άνθρωπος, σε μυστική ένωση

Εκείνος πού έπλασε τον Αδάμ από παρθένα γη, Εκείνος πού από τον Αδάμ κατόπιν έκαμε γυναίκα, γεννήθηκε σήμερα από παρθένα κόρη πού νίκησε τη φύση, ξεπερνώντας το νόμο του γάμου.
Ο Αδάμ τότε, χωρίς να έχει γυναίκα, γυναίκα απόκτησε.
Η Παρθένος τώρα, χωρίς να έχει άνδρα, άνδρα γέννησε.
Και γιατί έγινε αυτό; Να γιατί:
Οι γυναίκες είχαν ένα παλαιό χρέος προς τους άνδρες, αφού από τον Αδάμ είχε βλαστήσει γυναίκα χωρίς τη μεσολάβηση άλλης γυναίκας. Για αυτό ή Παρθένος σήμερα, ξεπληρώνοντας στους άνδρες το χρέος της Εύας, γέννησε χωρίς άνδρα, δείχνοντας έτσι την ισοτιμία της φύσεως.
Σώος έμεινε ό Αδάμ μετά την αφαίρεση της πλευράς του.
Αδιάφθορη έμεινε κι ή Παρθένος μετά τη γέννηση του Βρέφους.
Άλλα πρόσεξε και κάτι ακόμα:
Δεν έπλασε ό Κύριος κάποιο άλλο σώμα για να εμφανιστεί στη γη. Πήρε το σώμα του ανθρώπου, για να μη φανεί ότι περιφρονεί την ύλη από την οποία δημιουργήθηκε ό Αδάμ. Ήρθαν έτσι, Θεός και άνθρωπος, σε μυστική ένωση.
Κι ό διάβολος, πού είχε υποδουλώσει τον άνθρωπο, τράπηκε σε φυγή.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Αγιασμένα Χώματα τα οποία βεβηλώθηκαν

 

  Το Τζαμί του Βελή Πασά ανάμεσα από το Πνευματικό Κέντρο και την Λαϊκή Αγορά της πόλης μας, χτίστηκε πριν 200 περίπου χρόνια από τον Βελή, γιό του Αλή Πασά.
Για να το χτίσει όμως σε αυτή τη θέση γκρέμισε μια ονομαστή Εκκλησία των Ιωαννίνων, του εορταζόμενου σήμερα Πρωτομάρτυρα του Χριστιανισμού Αγίου Στεφάνου και νομίζω ότι χτίστηκε με τις πέτρες του Ιερού αυτού Ναού.

 Θυμάμαι μικρός κάποιους γέροντες όταν περνούσαν από εκεί έκαναν τον Σταυρό τους.Αγιασμένα Χώματα τα οποία βεβηλώθηκαν.

Χρήστος Κλητσινάρης

Όλα θά παρέλθουν καί στό μηδέν θα καταλήξουν...

Όλα θα παρέλθουν και εις το μηδέν θα καταλήξουν, ενώ το έργον το εν τω Θεώ ειργασμένον, θα μείνη μαζί με την ψυχή του εργάτου, ίνα εσθίη εξ αυτού ζωήν αιώνιον.

   Μακάριοι οι πνευματικοί φιλόσοφοι του Θεού, όπου δίδουν πρόσκαιρα και θησαυρίζουν αιώνια, ίνα, όταν απέλθωσιν, εύρωσιν εις την τράπεζαν του Θεού τους θησαυρούς των συν τόκω.

  Μακάριοι οι καθαρίζοντες τας καρδίας αυτών από τα ζιζάνια της αμαρτίας γεωργούντες τον αγαθόν σπόρον, διότι θα έλθη καιρός εύθετος, που θα θερίσουν στάχυας αειζωίας!

  Μακάριοι οι σπείροντες δάκρυα μετά πνευματικής νηστείας, δηλαδή πεινώντες αεί και διψώντες τα καλά έργα, διότι θα θερίσουν χαράν αιωνίαν!

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

 πηγή

Τον φτωχό Χριστό φοβούνται και πολεμούν ; Άραγε γιατί..;

Αλήθεια,γιατί φοβούνται έναν Χριστό φτωχό,γεννημένο σε σταύλο ,διωγμένο-κατατρεγμένο από την αρχή της ζωής του ,απορριπτέο απο τους πολλούς " πλάνο τον λέγανε, δαιμόνιο έχεις τον λέγανε " ,και τέλος σταυρωμένο ;
Γιατί φοβούνται να μιλήσουν για τη ζωή του , για το τι γιορτάζουμε;
Γιατί δεν δια-μορφώνουν την κοινή γνώμη με το τι είπαν οι θεοφώτιστοι πατέρες , ενώ μορφώνουν τον κόσμο με ό,τι άλλο ανόητο , κούφιο και ψεύτικα φανταχτερό;
Υπάρχουν μονάχα τα λαμπιόνια, τα ρεστοράν, οι ευχές που δεν κινδυνεύουμε να μας χαρακτηρίσουν χριστιανούς , οι αρνητές που κομπάζουν για την πλάνη τους και τον πολεμούν ...
Το φτωχό Χριστό φοβούνται και τον πολεμούν ; άρα... Γιατί φοβούνται έναν τέτοιο Χριστό ;;;
Έναν Χριστό που δεν παραβιάζει κανενός την ελευθερία ;
Όλοι εύκολα μιλούμε για τους φτωχούς, τους ανήμπορους , αλλά τι μας καίει για το Χριστό ;;
Γιατί αυτός ο " φτωχός " Χριστός ρίχνει φως στο ψέμμα και στα δόλια, ανά τους αιώνας, έργα τους. Γιατί αυτός ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών .
Ο άρχων του κόσμου τούτου , ο διάβολος τρέμει την αλήθεια.
Τρέμει την αιώνια βασιλεία του Χριστού μέσα στην πραγματική αγάπη ...

Eleni D....Facebook

Τμήμα διασωθείσης τοιχογραφίας από την κατεδαφισμένη Μονή Vacaresti.

Τμήμα διασωθείσης τοιχογραφίας από την φημισμένη Μονή Vacaresti.

  Η μονή Βακαρέστι άρχισε να χτίζεται το 1716 από τον Νικόλαο Μαυροκορδάτο, τον πρώτο φαναριώτη ηγεμόνα των Ρουμανικών Χωρών, άνθρωπος με μεγάλη μόρφωση. Το 1730 πέθανε από πανούκλα και θάφτηκε σ’ αυτήν την εκκλησία. Ο γιος του Κωνσταντίνος ο οποίος τον διαδέχθηκε, τελείωσε το έργο του πατέρα του. Το μοναστηριακό συγκρότημα απλώνονταν σε μια έκταση 18.000τ.μ. και ήταν το πιο σημαντικό αρχιτεκτονικό μνημείο του 18ου αιώνα και το μεγαλύτερο της Ν.Α. Ευρώπης.
Το 1848 έγινε τόπος φυλάκισης για τους αρχηγούς της επανάστασης, ενώ το 1864 έγινε επίσημη κρατική φυλακή. Μετά ακολούθησε η παρακμή, μέχρι το 1973 όπου άρχισε η αποκατάσταση του μνημείου.
Ο σεισμός του 1977 προκάλεσε κάποιες φθορές στο μνημείο.

Ήταν η περίοδος όπου ο χάρτης του Βουκουρεστίου είχε γίνει παιχνίδι στα χέρια του Τσαουσέσκου όπου έκανε τον αρχιτέκτονα, γκρεμίζοντας συνοικίες ολόκληρες, μεταφέροντας και γκρεμίζοντας εκκλησίες κατά το δοκούν. Κουνούσε λίγο το χέρι του και σε λίγες μέρες τα πάντα έσβηναν από προσώπου γης. Έτσι καταστράφηκαν 22 εκκλησίες και εξαφανίστηκε το 1/5 των κτιρίων της παλιάς πόλης του Βουκουρεστίου.

Στις 2 Δεκεμβρίου 1984 ο Τσαουσέσκου και η κουστωδία του έκαναν μια απρόοπτη επίσκεψη στη Μονή Βακαρέστι. Μισώντας αυτό το μέρος διέταξε να γίνει μελέτη για να χτιστούν νέα κτίρια πάνω από το μοναστηριακό συγκρότημα.

«Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην»

  «Ο άγιος Στέφανος, όταν κάποτε έγινε συζήτηση μεταξύ Ιουδαίων και Σαδδουκαίων και Φαρισαίων και Ελλήνων περί του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και άλλοι από αυτούς έλεγαν ότι είναι Προφήτης, άλλοι ότι είναι ένας που πλανά τον κόσμο, άλλοι δε ότι είναι ο Υιός του Θεού, στάθηκε σε υψηλό τόπο και ευαγγελίστηκε σε όλους τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, λέγοντας:

 "Άνδρες αδελφοί, γιατί πληθύνθηκαν οι κακίες σας και ταράχτηκε όλη η Ιερουσαλήμ; Μακάριος είναι ο άνθρωπος, που δεν δίστασε να πιστέψει στον Ιησού Χριστό. Διότι Αυτός είναι ο Θεός που έκλινε τους ουρανούς και κατέβηκε για τις αμαρτίες μας και γεννήθηκε από αγία και αγνή Παρθένο, η οποία είχε εκλεγεί πριν δημιουργηθεί ακόμη ο κόσμος. Αυτός πήρε τις αμαρτίες μας και βάστασε τις ασθένειές μας: έκανε τυφλούς να βρουν το φως τους, καθάρισε λεπρούς και έδιωξε τους δαίμονες". 

  Αυτοί δε, όταν τον άκουσαν, τον οδήγησαν στο συνέδριο των Αρχιερέων. Διότι οι ίδιοι δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη σοφία και στο Πνεύμα του Θεού με το Οποίο μιλούσε. Κι αφού εισήλθαν έβαλαν κάποιους άνδρες να πουν: 

«Ότι τον ακούσαμε να λέει βλάσφημα λόγια κατά του Ναού και κατά του Μωσαϊκού Νόμου», όπως τον κατηγόρησαν και για τα υπόλοιπα που αναφέρονται στις ιερές Πράξεις των Αποστόλων.

  Όταν τον ατένισαν λοιπόν και είδαν όλοι το πρόσωπό του σαν πρόσωπο αγγέλου, μη υποφέροντας την ντροπή της ήττας τους, τον φόνευσαν διά λιθοβολισμού, ενώ εκείνος προσευχόταν υπέρ αυτών με τα λόγια: «Κύριε, μην τους καταλογίσεις την αμαρτία αυτήν». 

 Επειδή λοιπόν ο θείος πρωτομάρτυρας, με τη θεωρηθείσα πτώση του, κατέβαλε τον αντίπαλο, ρίχνοντάς τον κάτω σαν πτώμα, και αναπαύτηκε τον γλυκό ύπνο, τότε άνδρες ευλαβείς μάζεψαν το ιερό σκήνωμά του σε μία θήκη φτιαγμένη από κάποιο φυτό, κι αφού το ασφάλισαν πολύ καλά, το κατέθεσαν στα πλάγια του Ναού. Ο δε Νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ και ο υιός του Αβελβούς πίστεψαν στον Χριστό και βαπτίστηκαν από τους αποστόλους. Τελείται δε η σύναξή του στο μαρτυρείο του πλησίον των Κωνσταντιανών».

 Ο υμνογράφος του αγίου, Ιωάννης ο μοναχός, αναφέρεται σε όλη την αγιασμένη διαδρομή της ζωής του Στεφάνου. Και στο γεγονός ότι ήδη από τη στιγμή που έγινε χριστιανός υπήρξε «ανήρ πλήρης πνεύματος και δυνάμεως», και στο γεγονός ότι εκλέχτηκε από τον λαό και χειροτονήθηκε από τους αποστόλους ως βοηθός αυτών:

“Στεφανιό μου, Στεφανάκι μου… Δώσε μου λίγη από την αγάπη σου στον Χριστό”.

  Η Γερόντισσα απευθυνόμενη στις φροντίστριές της, την επομένη της εορτής της ανακομιδής των τιμίων λειψάνων του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου (2/8), 3/8/2016.

Γερόντισσα: «Έζησα το Μαρτύριο του Πρωτομάρτυρος Αγίου Στεφάνου! Τον αγαπώ πολύ. Τον προσκυνώ και του φωνάζω: “Στεφανιό μου, Στεφανάκι μου… Δώσε μου λίγη από την αγάπη σου στον Χριστό”. Φορούσε γαλάζιο ανοιχτό χιτώνα σαν αντερί δικό σας. Οι πέτρες βροχή… Γεμάτος πληγές. Θηρία οι κακούργοι. Όλα τα δαιμόνια είχαν μπει μέσα τους. Κοίταζε ατάραχος τον ουρανό. Ο Σαούλ κρατούσε τα ρούχα των φονιάδων. Αλλά κρατούσε και άλλα… είχε τα πόδια του σ’ έναν βράχο. Είδα και το Μαρτύριο των Αγίων Δέκα (των εν Γορτύνη 23 Δεκεμβρίου). Πέρασαν με χαρά από το σπαθί. Παλικάρι ο πρώτος αλλά πιό παλικάρι ο τελευταίος που έζησε τον αποκεφαλισμό όλων και δεν δίστασε».

ΠΗΓΗ: “Η Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης”, Ιερά Μητρόπολις Μόρφου, εκδ. Θεομόρφου, Β΄ έκδοση, σελ. 128

Η γη κατεπλάγη με φόβο. Πώς να χωρέσει Σε τον Αχώρητο;

Με διάπυρη αγάπη, Βασιλεύ του Κάλλους,
άφησες την αγγελική ακτινοβολία των Χερουβείμ
και καταδύθηκες στο σπήλαιο της ανθρώπινης ζωής,
φως και ειρήνη για να δώσεις στους απελπισμένους.

Η γη κατεπλάγη με φόβο. Πώς να χωρέσει Σε τον Αχώρητο;
Καλώς όρισες, Χριστέ! Ο κλίνας ουρανούς και συγκαταβάς!

Σε προσδοκούσε πολύ καιρόν
η Κεχαριτωμένη Παρθένος
η γη την ανυψώνει ως Εσένα, Κύριε,
κλίμακα επουράνιο, γέφυρα μετάγουσα,
ώστε δι’ αυτής Συ να συγκαταβείς και
εκ του Θρόνου Σου του επηρμένου,
να κατέλθεις από την πόλη του ουρανού,
για να φέρεις την Υγεία
και τον άνθρωπο να λυτρώσεις απ’ την αμαρτία!

Παναγία Παρθένε, Χρυσούν Θυμιατήριον!
Σοι πρέπει δόξα και αίνεσι, Μητέρα Κεχαριτωμένη!

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς-Ο πρόλογος της Αχρίδος: Δεκέμβριος, εκδ. «Άθως», σ. 232-233.

Ένα θαύμα του Αγ.Στεφάνου και πως κτίσθηκε το εκκλησάκι του στο Αμανιού της Κω

Σημείωμα που υπάρχει μέσα στο εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου στο Αμανιού στην Κω και το συγκλονιστικό θαύμα με το 14χρονο ...

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ που οδηγούσε τους Μάγους...

  ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ που οδηγούσε τους Μάγους δεν ήταν ούτε σουπερνόβα, ούτε διάττων, ούτε κομήτης, ούτε σύνοδος πλανητών. Ήταν άγγελος της τάξεως των Δυνάμεων με τη μορφή αστέρος σύμφωνα με τον άγιο Χρυσόστομο. 

   Άλλοτε κρυβόταν άλλοτε χανόταν. Χαίρονταν και λυπούνταν αντίστοιχα οι Μάγοι. Έτσι και μεις, παρούσης ενεργώς της Χάριτος χαιρόμαστε. Απούσης, λυπούμαστε.

   Η απόσταση από την Περσία μέχρι το σπίτι της Παναγίας όπου βρισκόταν και ο μικρός Ιησούς καλύφθηκε σε τουλάχιστον 400 μέρες. 

 Γι' αυτό ρωτώντας ο Ηρώδης τους Μάγους πότε φάνηκε το ”αστέρι" υπολόγισε ότι ο Βασιλιάς που γεννήθηκε δεν έπρεπε να ξεπερνάει ηλικιακά τα 2 χρόνια. Γι' αυτό και διέταξε σφαγή των νηπίων κάτω των 2 ετών ελπίζοντας ότι μέσα σε αυτά θα ήταν και ο Χριστός μας. Αλλά με τη θεία Χάρη μπορείς να παίξεις; Κι έτσι ο Χριστός μας φυγαδεύτηκε στην Αίγυπτο αλλά και τα νήπια γίνανε οι πρώτοι μάρτυρες της Εκκλησίας μας.

π,Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος

Μελχισεδέκ

Ἕνα ἀπό τά ἱερά Πρόσωπα, τό ὁποῖο μνημονεύεται στις Χριστουγεννιάτικες Ακολουθίες εἶναι κι ὁ Μελχισεδέκ.
Ὁ Μελχισεδέκ ἐμφανίζεται ξαφνικά στό 14ο κεφάλαιο τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως καί μόνον, ὅπου διαβάζουμε: "καὶ Μελχισεδὲκ βασιλεὺς Σαλὴμ ἐξήνεγκεν ἄρτους καὶ οἶνον· ἦν δὲ ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου"
Τό ὄνομά του σημαίνει βασιλέας τῆς δικαιοσύνης (μέλεχ σαδώκ στά ἑβραϊκά) καί ὅπως λέει τό ιερό κείμενο ἦταν βασιλέας τῆς πόλεως Σαλήμ (στά Ἑβραϊκά σημαίνει εἰρήνη), ἡ ὁποία πόλη ἀργότερα ὀνομάστηκε Ἱερουσαλήμ.

Ὁ Μελχισεδέκ ἐμφανίστηκε ὡς Ἱερέας και μετά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ Λώτ ἀπό τόν Ἀβραάμ, γιά νά προσφέρει στόν Θεό ἄρτο καί οἶνο, ὡς εὐχαριστήρια θυσία, γιά τήν νίκη τοῦ Ἀβραάμ ἐπί τῶν ἐχθρῶν του.
Εξαιτίας αυτής της Ιερουργίας ο Μελχισεδέκ προεικονίζει τον Χριστό. Διότι καί ὁ Κύριος στόν Μυστικό Δεῖπνο προσέφερε ἄρτο καί οἶνο, προτυπώνοντας με την πρώτη αυτή αναίμακτη θεία Λειτουργία πάνω στη Γη, τήν μετ’ ὀλίγον αιματηρή Του θυσία επί του Τιμίου Σταυρού.

''...καί ἔκλινεν οὐρανούς καί κατέβη, καί γνόφος ὑπό τούς πόδας αὐτοῦ...''

''...καὶ ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη, καὶ γνόφος ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ...''

Ψαλμος 17, 10

Το ταξίδι των Μάγων

ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ

Έπρεπε νάμαστε τρεις.
Αν δεν ήταν τόσο σκοτάδι,
θα καταλάβαινα ίσως, γιατί
έχω μείνει τόσο μονάχος.

Πόσο έχω ξεχάσει.
Πρέπει απ’ αρχής πάλι το ταξίδι
ν’ αρχίσει.
Πότε ξεκινήσαμε, τότε, οι τρεις;

Ή μήπως, κάποτε, είχαμε ανταμώσει…
Μαζύ πορευτήκαμε ένα διάστημα,
όσο μας οδηγούσε άστρο λαμπρό.
Αυτό άλλαξε την οδό ή εγώ
τίποτα πια να δω δεν μπορώ;

Πού βρίσκομαι τώρα, σε τέτοιον καιρό,
σκληρό, ανένδοτο, δύσκολο,
εγώ, ανήσυχος, βιαστικός.
Μήπως κι’ η ώρα πλησίασε;
Πού να το ξέρω!

Στην Παναγία την Θεοσκέπαστη...

  Με θέα που κόβει την ανάσα, το παρεκκλήσι της Παναγίας της Θεοσκέπαστης είναι χτισμένο στη δυτική άκρη του βράχου του Σκάρου στο Ημεροβίγλι της Σαντορίνης.

  Αποτελεί το μοναδικό κτίσμα που υπάρχει σήμερα στον Σκάρο και εορτάζει κάθε χρόνο στις 26 Δεκεμβρίου. 

  Η ασύγκριτη ομορφιά του ενέπνευσε τον Ηλία Βενέζη να γράψει ένα διήγημα αφιερωμένο στην Παναγία μας και στο εκκλησάκι αυτό του βράχου της Καλντέρας…

Η Θεοσκέπαστη
Ηλία Βενέζη

[…] Άξαφνα ψίθυρος σιγονότατος, ψαλμωδία κατανυκτική, φωνή ικέτις, μπερδεύοντας με τη φωνή της ερημίας και της θαλάσσης, έφτασε στ’ αυτιά μας. Xείλη γυναικεία έψελναν ύμνους χριστιανικούς. Kάτω απ’ τα ερείπια του κάστρου των Φράγκων, η ταπεινή μελωδία της Oρθοδοξίας, βεβαίωση της συνέχειας, τι συγκίνηση που ήταν!

ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΕΡΑ,ΧΩΡΙΣ ΜΗΤΕΡΑ!

 

" Ιησού απόψε μου είπες ότι πρέπει να ταπεινοφρονώ..."

Παραμονή Χριστουγέννων....
Θείο παιδί, απόψε μου εχάρισες μερικά δάκρυα μετανοίας.
Σ ' ευχαριστώ Εμμανουήλ,απόψε μου είπες ότι δεν είμαι αυτός που εφανταζόμουνα ότι είμαι, αλλά κάποιος άλλος...Για την προσγείωση Σ' ευγνωμονώ.

Ιησού, απόψε μου είπες ότι πρέπει να ταπεινοφρονώ, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να μπω στο χαμηλό σταύλο για να Σε βρω.Σε δοξάζω και Σε υμνώ. Αμήν!"

Μακαριστός Άγιος Επίσκοπος Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης
Δεκέμβριος του 1963 24η παραμονή Χριστουγέννων
Απόσπασμα από το βιβλίο του "Ξεσπάσματα της καρδιάς μου"

πηγή