Ιεροδιάκονος Προκόπιος του Αλτάι (1928/29). Ένας νεομάρτυρας του Πάσχα.

Του Vladimir Moss

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Προκόπιος ήταν ο διευθυντής χορωδίας στο χωριό Kamyshinka, Bystro-Istoksky uyezd, στη περιοχή Αλτάι, στη Σιβηρία, καθώς και ότι υπηρέτησε ως διάκονος στο ναό Alexandrovskaya στο Biisk. Στο τέλος του 1928 ή στις αρχές του 1929 συνελήφθη στο Biisk και μεταφέρθηκε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα.
  Εκεί του ζήτησαν να απαρνηθεί την πίστη του στο Θεό, τον βασάνιζαν με εμβάπτιση μέσα σε μια τρύπα στον πάγο του ποταμού Bii. Στη συνέχεια, τον έριξαν σε ένα ειδικό κελί τιμωρία που ονομάζεται "secretka", στο οποίο απλώς ζούσε.. Εκεί τρομερά ξυλοκοπήθηκε και βασανίστηκε. 
 Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη φυλακή του Narym, όπου η σύζυγός του Ekaterina ήρθε να τον επισκεφθεί. Η συνάντηση έγινε με την προϋπόθεση να τον πείσει η σύζυγο του να αποκηρύξει τον Χριστό και να εργαστεί την ημέρα του Πάσχα. Βλέποντας τον εκείνη δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει από τις πληγές .

 Στην ερώτηση γιατί αρνήθηκε να εργαστεί το Πάσχα, ο πατήρ Προκόπιος απάντησε: «Αμέσως μόλις σήκωσα το τσεκούρι μου, βλέπω τον Σωτήρα μου να βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου. Πώς μπορώ να συνεχίσω; "Και συνέχισε:« Όταν πήγα έξω από τις πύλες για την εργασία το Πάσχα, είδα το Χριστό Αναστημένο και τη Μητέρα του Θεού σε μεγάλη λάμψη, και έλεγε: «Χριστός Ανέστη!"

 Μετά από αυτό που συνέβη αμέσως τον πέταξαν στη «secretka". Όταν η γυναίκα του είπε ότι θα πρέπει να αρνηθεί το Θεό με τα λόγια και ας μην τον ξεχνά μέσα στην καρδιά του απάντησε: «Ύπαγε πίσω μου σατανά … Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν!"

 Τον πήραν λοιπόν και τον οδήγησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ο πατήρ Προκόπιος σήκωσε τα χέρια του και ατενίζοντας τον ουρανό, τραγούδησε: "Χριστός Ανέστη!" αμέσως έφτιαξαν σχηματισμό και τον πυροβόλησαν.

πηγή

Μαρτυρία του Γέροντα Ανανία για τον όσιο Πορφύριο

Ταπεινή ικεσία ποιμένος ψυχών(Εξομολογητική)

Η Εξομολογητική αυτή ικεσία του πατρός  Ευσεβίου(Βίττη) εγράφη μετά την επιστροφή του από την Σουηδία, όπου διακονούσε ιεραποστολικά ως ιερεύς εργαζόμενος και σε χειρωνακτικές δουλειές από το 1963 έως τα 1980. Το 1973 έχτισε, εργαζόμενος ως μαραγκός, και το Ιερόν Ησυχαστήριον του Αγίου Νικολάου, στην Βόρεια Σουηδία, στο RATTVIK 400 χιλιόμετρα οπό την Στοκχόλμη... Στην Ελλάδα επανήλθε το 1980, κάνοντας υπακοή στον πνευματικό του πατέρα.

ΚΥΡΙΕ κάποτε η άγια Σου καρδιά πόνεσε απερίγραπτα βλέποντας το λαό σου σε πλήρη εγκαταλείψει. «Ιδών τους όχλους εσπλαγχνισθής περί αυτών ότι ήσαν ερριμμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα».

Ράγιζε η θεανθρώπινη καρδιά Σου από το αποκαρδιωτικό αυτό θέαμα. Σε άλλη περίπτωση έκλαψες για την ίδια αιτία. Αγαπούσες τόσο πολύ το λαό Σου! Τον αγαπούσες αφάνταστα, γιατί ήσουν -~και είσαι πάντοτε!- ο «Ποιμήν ο Καλός».

Και την απέραντη αγάπη Σου για την Ποίμνη Σου, πού δεν περιορίζεται σε μόνον τον «περιούσιο» λαό Σου, αλλά εκτείνεται σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος την έδειξες με τον πιο αναμφισβήτητο , τρόπο. «Εθηκας την ψυχήν Σον υπέρ των προβάτων» πάνω στον φρικτό Γολγοθά. και μας άφησες έτσι αιώνιο και ανέφικτο παράδειγμα καλού Ποιμένος. Μας έδειξες έμπρακτα ποιοι πρέπει να είναι, όσοι θα θελήσουν υπακούοντας στην κλήση Σου, να γίνουν ποιμένες ψυχών. Οφείλουν γι` αυτό να «έπακολουθήσωσι τοις ίχνεσι Σου», Ω, πόσο άξιο θαυμασμού και δοξολογίας είναι το υπέροχο και ανέφικτο παράδειγμα Σου!

Πόσο, αντίθετα, μηδαμινό και αξιοδάκρυτο είναι το δικό μου παράδειγμα, το δικό μου άθλιο και ελεεινό παράδειγμα!

Πώς τολμώ να λέω πώς είμαι ή, καλύτερα, πώς υπήρξα ποιμήν ψυχών; Πόσο απροσμέτρητη είναι ή δική μου αναξιότητα και άμαρτωλότητα!

ΚΥΡΙΕ, Εσύ είσαι ο ένας και μοναδικός Ποιμήν ψυχών.

Από άπειρη συγκατάβαση όμως και άμετρο έλεος θέλησες να εμπιστευθείς το μοναδικό αυτό έργο σε ανθρώπινα χέρια. Για αυτό ευδόκησες από άπειρη συγκατάβαση και έλεος να καλέσεις ακόμη και εμένα, των αναξίων άναξιώτερον και αμαρτωλών αμαρτωλότερο και σιχαμερών σιχαμερώτερον, να ακολουθήσω τα ίχνη Σου στο έργο της διαποιμάνσεως ψυχών.

Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι ή στεναχώρια μας

Άγιου Νικόλαου Βελιμίροβιτς

Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι ή στεναχώρια μας. Μια από τις σπουδαιότερες ωφέλειες της πίστης είναι ή απελευθέρωση του ανθρώπου από τις πολλές στεναχώριες. 

Όσο το παιδί γνωρίζει πώς υπάρχει ό πατέρας, πού φροντίζει για το σπίτι και για όλες τις δουλειές του σπιτιού, κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα με τραγούδι. Μόλις όμως χαθεί αυτή ή αίσθηση, σωπαίνει το τραγούδι! Τότε το παιδί αισθάνεται ορφανό και μόνο, περιτριγυρισμένο από στεναχώριες, αισθάνεται περιτριγυρισμένο από ένα σμήνος σφίγγες.

Όσο περισσότερο ό άνθρωπος προσπαθεί μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις να «ξεφορτώσει» τις στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στα δίχτυα τους.

Ή χαρά σβήνει, τα μαλλιά ασπρίζουν, το σώμα «εξατμίζεται», ό θυμός μαζεύεται, μέχρι πού ό άνθρωπος καταλήγει σαν μία τσάντα ξηρού δέρματος γεμάτη θυμό, σκυμμένη πάνω από τον τάφο...

πηγή

«Πιστεύω, Κύριέ μου, ότι ο Άγιος Άρτος που μεταλαμβάνουμε, είναι το άχραντο Σώμα σου, και το Ποτήριο το τίμιο Αίμα σου»

Αναγράφεται στο Λαυσαικό ότι, ένας γέροντας Ασκητής, ενάρετος στην χριστιανική πολιτεία, απλούς και αγράμματος, δεν πίστευε ότι ο Άρτος που μεταλαμβάνουμε είναι Θεός, αλλά τύπος μόνο. Όταν το άκουσαν αυτό δύο γέροντες, οι οποίοι γνώριζαν την ενάρετη πολιτεία του ασκητή αυτού, κατανόησαν ότι το κάνει αυτό εξαιτίας της απλότητάς του. Πήγαν στο κελί του και του είπαν ότι κάποιος αββάς λέγει ότι δεν πιστεύει πως ο Άγιος Άρτος που μεταλαμβάνουμε είναι Σώμα του Χριστού, αλλά τύπος.

Αυτός αποκρίθηκε : Εγώ είπα αυτό τον λόγο. Τότε οι δύο γέροντες του συνέστησαν να πάψει να λέγει πλέον τέτοιες βλασφημίες, αφού όλοι οι χριστιανοί πιστεύουν ότι ο Άρτος που κοινωνούμε μετατρέπεται σε Σώμα Χριστού και ο οίνος σε Αίμα Χριστού. Διότι όπως στη δημιουργία ο Θεός πήρε χώμα από τη γη και έκανε τον άνθρωπο, έτσι και ο Ιερέας ως επίτροπος του Χριστού, λέγει αντ΄ αυτού τα λόγια : «Τούτο εστί το Σώμα μου». Και αυτό πιστεύουμε ότι αναμφισβήτητα είναι το Σώμα του Χριστού.

Ο γέροντας Ασκητής τους απάντησε : αν δεν το δω αυτό αισθητά δεν το πιστεύω. Οι δύο γέροντες τότε του είπαν : ας προσευχηθούμε στον Θεό με νηστεία και δάκρυα αυτή την εβδομάδα, να μας αποκαλύψει την αλήθεια. 
Ο Γέροντας με χαρά συμφώνησε και προσεύχονταν : «Κύριε, γνωρίζεις ότι δεν το λέγω εξαιτίας της πονηρίας, αλλά για την ασφάλειά μου, να βεβαιωθώ για την αλήθεια. Στερέωσέ με τον δούλο σου». Οι άλλοι δύο γέροντες στα κελιά τους προσεύχονταν λέγοντας : «Κύριε Ιησού Χριστέ, φανέρωσε το μυστήριο τούτο στον γέροντα, για να μην χάσει τους κόπους του».

Ο Κύριος, εισάκουσε τις προσευχές των γερόντων και την Κυριακή που πήγαν στη Θεία Λειτουργία οι τρεις μόνο, όταν ήλθε η ώρα ο ιερεύς να διαμερίσει τον Άγιο Άρτο, είδαν ότι έγινε ο Άρτος βρέφος μικρό και ζωντανό και κατήλθε Άγγελος εξ ουρανού, εμέλισε το βρέφος, και έβαλε το αίμα στο Ποτήριο.

Μετά τη Λειτουργία κοινώνησαν οι δύο γέροντες Άρτο και Αίμα. Όταν ήλθε ο Ασκητής και πήρε τη μερίδα του δεσποτικού σώματος, βλέπει – ώ του Θαύματος – ότι ήταν ωμή και έσταζε αίμα. Τότε, φώναξε μετά φόβου :
«Πιστεύω, Κύριέ μου, ότι ο Άγιος Άρτος που μεταλαμβάνουμε, είναι το άχραντο Σώμα σου, και το Ποτήριο το τίμιο Αίμα σου». Τότε, έγινε πάλι η Σάρκα Άρτος και κοινώνησε.

Οι άλλοι δύο γέροντες του είπαν : Ξέροντας ο Θεός ότι η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να φάγει σάρκα ωμή, ετοίμασε ο Ίδιος το μυστήριο αυτό σε είδος Άρτου και Οίνου, για να το λαμβάνει ο καθένας με πολύ πόθο».

Η σημαία του Πόντου στην κορυφή του Καυκάσου!

Στην ψηλότερη κορυφή του Καυκάσου ανέβασε το σύμβολο του ποντιακού ελληνισμού, τον μονοκέφαλο αετό, η αλπινίστρια Άντζελα Ποτάνινα από την πόλη Καμπουλέτι της Γεωργίας.
Στα ουράνια ανέβασε τον Πόντο η Ποτάνινα, στον κορυφή του όρους Ελμπρούς με υψόμετρο 5.642 μέτρα.
Μια ιδέα της ίδιας της ορειβάτριας και της Αυτόνομης Λέσχης Ελλήνων της Μόσχας έγινε πραγματικότητα και βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου ο μονοκέφαλος και τα αλησμόνητα λόγια του Πόντου: «Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο».

Νίκος Σιδηρόπουλος, δημοσιογράφος, ανταποκριτής του pontos-news.gr στη Μόσχα.

«Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον».

«Κύριε Κυβερνήτα…»

Θέλετε να γελάσετε πικρά;
Διότι ο κατάλογος που ακολουθεί, κάτι θα σας θυμίσει από το σήμερα που κυριαρχείται από ξένους κερδοσκόπους και Έλληνες απατεωνίσκους.
Πολλά επίσης θα σάς εξηγήσει, καθότι ένα κράτος που γεννιέται χρεωμένο, πού λέτε ότι θα καταλήξει; Λοιπόν: Στις 7 Φεβρουαρίου 1825 κι ενώ η επανάσταση βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη καμπή, «συνωμολογήθη εν Λονδίνω, εθνικόν δάνειον δύο εκατομμυρίων χρυσών λιρών, δια την χρηματοδότησιν του αγώνος». Ρίξτε μια ματιά στην κατανομή αυτού του δανείου:
- Το δάνειο συμφωνείται στο 55% της ονομαστικής του αξίας, για να καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών, δηλαδή αυτομάτως τα 2.000.000 γίνονται 1.100.000 λίρες(!!!). Εμείς βέβαια πληρώναμε τόκους για 2.000.000.
Από τα 1.100.000 κρατούνται προκαταβολικά:
- Τόκοι δύο χρόνων 200.000 λίρες
- Μεσιτικά 68.000 λίρες
- Εξαγορά ομολογιών δανείου 212.000 λίρες
- Συμβολαιογραφικά 13.700 λίρες
- Έξοδα Ελλήνων (!) μεσαζόντων 15.487 λίρες.
Από τα εναπομείναντα, στέλνονται στις ΗΠΑ 156.000 λίρες για την κατασκευή δύο φρεγατών. Τελικά κατασκευάστηκε μόνο μία, που ήρθε στην Ελλάδα μετά το τέλος της επανάστασης και την έκαψε ο Ανδρέας Μιαούλης με τα ίδια του τα χέρια την 1η Αυγούστου 1831 στο λιμάνι τού Πόρου, όταν επαναστάτησε κατά του Καποδίστρια και τα στρατεύματα τού Κυβερνήτη έκαναν γιουρούσι για να καταλάβουν τον εξεγερμένο στόλο. (Δεν το ξέρατε ούτε αυτό, έτσι;)
Επίσης, 123.000 λίρες μένουν στην Αγγλία για την αγορά έξι πολεμικών πλοιαρίων. Πήραμε μόνο το «Καρτερία» μετά την επανάσταση.
Συνεχίζουμε:
- Για μισθοδοσία φιλέλληνα(;) Κόχραν 37.000 λίρες
- Για αποπληρωμή πολεμοφοδίων 77.200 λίρες
- Διάφοροι λογαριασμοί (;;!!) 47.000 λίρες
Έτσι, από τα 2.000.000 χρυσές λίρες, έφθασαν τελικά στην Ελλάδα μόλις 190.000 λίρες.

Αντί αυτά τα ελάχιστα που απόμειναν να πάνε στον αγώνα κατά των Τούρκων, κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Μωραϊτες και τους Ρουμελιώτες. Οι καπεταναίοι στρατολογούσαν κόσμο για να χτυπήσουν τους εσωτερικούς εχθρούς και πληρωνόντουσαν από τα λεφτά του δανείου. Άλλο πλιάτσικο κι εκεί, πέραν του γεγονότος ότι Έλληνες σκότωναν Έλληνες. Ο Γκούρας για παράδειγμα, είχε ένα σώμα εκατόν πενήντα ενόπλων, αλλά έκανε ψεύτικους καταλόγους για πεντακόσιους και τσέπωνε την μισθοδοσία και τα τροφεία τους. Το ίδιο και οι αντίπαλοι του.
Όταν λοιπόν ο Καποδίστριας ανέλαβε Κυβερνήτης, έδωσε εντολή στον Πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών Ανδρέα Κοντόσταυλο, να κάνει μια απογραφή (να και η πρώτη απογραφή στην ιστορία μας...) της περιουσίας του κράτους. Το κείμενο της επιτροπής ήταν λεπτομερέστατο και εξαιρετικά σύντομο.
Περιείχε μία μόλις πρόταση:
«Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον».

ΠΗΓΗ

Ψηφιδωτό του 600 μ.Χ.από την εκκλησία της Παναγιάς Κυριώτισσας

Εισόδια της Θεοτόκου

Ψηφιδωτό του 600 μ.Χ. ,

από την εκκλησία της Παναγιάς Κυριώτισσας 

( σημερινό Kalenderhane camii ),

το μόνο που σώθηκε κατά την περίοδο της Εικονομαχίας

Κωνσταντινούπολη , Αρχαιολογικό Μουσείο

πηγή

ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ (Από το βιβλίο “Ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”)

  “Στις 14 Σεπτεμβρίου 1932 έγινε στο Άγιον Όρος δυνατός σεισμός. Έγινε την τετάρτη ώρα της νύχτας, κατά το μέσον της αγρυπνίας της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. 
 Βρισκόμουν στους χορούς, κοντά στο εξομολογητήριο του πάτερ Υφηγουμένου, ο οποίος εκείνη την ώρα βρισκόταν δίπλα μου, έξω από το εξομολογητήριο. Απο το εξομολογητήριο έπεσε ένα τούβλο με ασβέστη. Στην αρχή φοβήθηκα λίγο, αλλά γρήγορα ησύχασα και λέω στο Γέροντα Υφηγούμενο: “Νά, ο ελεήμων Κύριος θέλει να μετανοήσωμε”. 
   Και βλέπαμε τους μοναχούς και κάτω στο ναό και στους χορούς, κι ελάχιστοι απ’ αυτούς φοβήθηκαν. Περίπου έξι βγήκαν από την εκκλησία, οι άλλοι όμως παρέμειναν στα στασίδια τους κι η αγρυπνία συνεχίστηκε με την καθορισμένη τάξη και τόσο ήρεμα σαν να μην συνέβαινε τίποτε. Και σκέφτηκα: 
 Πόσο μεγάλη χάρη Αγίου Πνεύματος έχουν οι μοναχοί, ώστε να μένουν ήσυχοι σε τέτοιο σεισμό· γιατί έτρεμαν όλες οι τεράστιες οικοδομές της Μονής, έπεφταν οι σοβάδες, κουνιόνταν οι πολυέλαιοι, τα καντήλια και τα μανουάλια και χτυπούσαν στο καμπαναριό οι καμπάνες, χτύπησε ακόμα κι η μεγαλύτερη καμπάνα (σχεδόν δώδεκα τόνοι). Και σκεφτόμουν: 
“Ψυχή που γνώρισε τον Κύριο δεν φοβάται τίποτε, εκτός από την αμαρτία και προπαντός την αμαρτία της υπερηφάνειας. Γνωρίζει πώς ο Κύριος μας αγαπά· κι αν Αυτός μας αγαπά, τότε τί να φοβηθούμε; Ο ελεήμων Κύριος μας νουθετεί: “Παιδιά μου, μετανοείτε και ζήτε με αγάπη, γίνετε υπάκουοι και εγκρατείς και μάθετε από μένα την πραότητα και την ταπείνωση, και οι ψυχές σας θα βρουν ανάπαυση”.”

πηγή 

«Εκ του υστερήματος…»(Αγίου Παϊσίου)

Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος λέει: «Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». Εγώ πιέζω τον εαυτό μου, για να δώσω, ή να κάνω κάποιο καλό.Είμαστε παιδιά του Θεού και είναι καθήκον μας να κάνουμε το καλό, γιατί ο Θεός είναι όλος αγάπη. 

Είδες η χήρα που φιλοξένησε τον προφήτη Ηλία; Ειδωλολάτρης ήταν, αλλά τί αγάπη είχε μέσα της!
Όταν ο Προφήτης πήγε και της ζήτησε ψωμί, του είπε: «Έχουμε λίγο λάδι και αλεύρι∙ αυτό θα φάω με τα παιδιά μου και μετά θα πεθάνουμε». Δεν του είπε: «Δεν έχουμε να σου δώσουμε». Και όταν ο Προφήτης ,για να δοκιμάσει την προαίρεσή της ,της είπε να φτιάξη ψωμί πρώτα για εκείνον και μετά για τα παιδιά της, η καημένη αμέσως του έφτιαξε. Αν δεν είχε μέσα της αγάπη, θα έβαζε λογισμούς. «Δεν φτάνει που του λέω ότι έχουμε λίγο, θα έλεγε, ζητάει να φτιάξω πρώτα για εκείνον!».
Φάνηκε η προαίρεσή της, για να έχουμε εμείς παραδείγματα. Αλλά εμείς διαβάζουμε Αγία Γραφή, διαβάζουμε τόσα και τόσα, και τι κάνουμε;

Θυμάμαι, και στο Σινά τα Βεδουϊνάκια που δεν ήξεραν τίποτε από το Ευαγγέλιο , αν τους έδινες κάτι, ακόμα και πολύ λίγο να ήταν, θα το μοιράζονταν μεταξύ τους και θα έπαιρναν όλα από λίγο. Και αν για το τελευταίο δεν έμενε τίποτε, θα του έδιναν τα άλλα από το δικό τους.
Όλα αυτά να τα παίρνετε σαν παράδειγμα και να εξετάζετε τον εαυτό σας, για να βλέπετε πού βρίσκεσθε. Αν εργάζεται έτσι κανείς, ωφελείται όχι μόνον από τους Αγίους και από τους αγωνιστές ,αλλά από όλους τους ανθρώπους. Σκέφτεται: «Αυτό το φιλότιμο το έχω εγώ; Πώς θα κριθώ;» Γιατί ο καθένας μας μόνος του θα κριθή από τον καλύτερό του.

Αξία έχει να δίνουμε από το υστέρημά μας ,είτε πρόκειται για κάτι πνευματικό είτε για κάτι υλικό. Έχω, ας υποθέσουμε ,τρία μαξιλάρια. Αν δώσω το ένα που μου περισσεύει, δεν έχει αξία. Ενώ, αν δώσω αυτό που χρησιμοποιώ για προσκέφαλο, αυτό έχει αξία, γιατί έχει θυσία. Γι’ αυτό και ο Χριστός είπε για την χήρα: «Η χήρα η πτωχή αύτη πλείον πάντων έβαλεν…»

πηγή

Kυριακη Α΄ Λουκα-Το ακριβέστερο μέτρο της πίστεως είναι η υπακοή στο θέλημα, στις εντολές του Θεού

 

 Η ταπείνωση των ψαράδων φαίνεται περισσότερο στην υπακοή τους. Μετά από ολονύχτια αποτυχία εμφανίζεται μπροστά τους ο Χριστός. Προστάζει το Σίμωνα Πέτρο: «Επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν».

 Ο Πέτρος κάνει υπακοή:«Επί τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον». Η υπακοή αυτή φανερώνει ταπείνωση, και μάλιστα βαθειά. Σε βάθος έριξε τα δίκτυα του ο Πέτρος.

 Μα περισσότερο βάθος είχε η πίστη του στο Χριστό. Θέλεις να μετρήσεις την πίστη σου; Το ακριβέστερο μέτρο της πίστεως είναι η υπακοή στο θέλημα, στις εντολές του Θεού. Γιατί η υπακοή του Πέτρου φανερώνει ταπείνωση και έχει μεγάλη αξία; Φανταστείτε ένα τεχνίτη, ειδικό και έμπειρο, να κάνει υπακοή σε κάποιον, που δεν έχει καμιά σχέση με το αντικείμενο της εργασίας του. Ποιος ειδικός κάνει υπακοή σε έναν άσχετο, όταν μάλιστα του υπαγορεύει πράγματα αντίθετα με την τεχνική της εργασίας του; Κανείς.

 Και όμως ο Πέτρος, ο έμπειρος ψαράς, κάνει υπακοή στον Ιησού, που του λέει να ρίξει τα δίχτυα του κατά το φως της ημέρας. Άλλος στην θέση του Πέτρου θα αντιδρούσε: 

«Και ποιος είσαι εσύ, που θα με διατάξεις τι θα κάνω; Αφού δεν είχαμε αλιεία όλη την νύχτα, που είναι ο κατάλληλος καιρός για ψάρεμα, θα έχουμε αλιεία και ψάρια την ημέρα, με το φως του ήλιου; Και αφού επιμένεις, εμπρός έλα εσύ να ρίξεις τα δίχτυα». Τίποτα από όλα αυτά δεν είπε, ούτε σκέφτηκε ο Πέτρος. Πειθάρχησε αμέσως. 

Άγιος Αλέξιος του Ελνάτ ο δια Χριστόν σαλός(+12/25 Σεπτεμβρίου 1937)

Ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς νεομάρτυρες τῆς ῾Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξαν καὶ ἀρκετοὶ εὐλαβεῖς λαϊκοί. Ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦταν ὁ Ἀλέξιος Ἰβάνοβιτς Βορόσιν, ὁ ὁποῖος βάδισε τὸν δύσκολο δρόμο τῆς διὰ Χριστὸν σαλότητος. Ἕνα δρόμο ποὺ ἔγινε ἀκόμη πιὸ δύσβατος ἐπειδὴ ὁ Ἀλέξιος ἔζησε στὴ δύσκολη δεκαετία τοῦ ᾿30, ὅταν ἡ βιαιότητα τῆς Σοβιετικῆς πολιτείας ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν ὑπῆρξε φοβερή. Παρ᾿ ὅλες ὅμως τὶς ἀντιξοότητες τῆς ἐποχῆς, ὁ Ἀλέξιος κατάφερε νὰ κρατήσῃ τὴν πίστι καὶ νὰ στεφανωθῇ μὲ τὸν στέφανο τοῡ μαρτυρίου τὸ 1937. Ἂν καὶ οἱ ἐκτελεστές του ἔχουν πλέον ξεχαστῆ, τὸ ἄφθορο σῶμα του παραμένει στὴν πόλι τοῦ Ἰβάνοβο ζωντανὸ μνημεῖο γιὰ τοὺς πιστούς.

Τὰ πρῶτα του χρόνια

Ὁ Ἀλέξιος γεννήθηκε στὶς 24 Ἰανουαρίου τοῦ 1886 στὸ χωριὸ Καουρχίκχο στὴν περιοχὴ Οὔριεβετς τῆς ἐπαρχίας Κόστρομα. Γονεῖς του ἦταν ὁ Ἰβὰν καὶ ἡ Εὐδοκία Βορόσιν, ἄνθρωποι πιστοὶ ποὺ καλλιεργοῦσαν τὴ γῆ. Ἡ περιοχὴ ὅπου μεγάλωσε ὁ Ἀλέξιος ἦταν γνωστή, γιατὶ ἐκεῖ τὸν 16ο αἰῶνα ἔζησε ἀσκητικὰ ὁ ἅγιος Συμεὼν τοῦ Οὔριεβετς. Οἱ ζωὲς τῶν δύο αὐτῶν ἔχουν πολλὲς ὁμοιότητες, ἴσως γιατὶ –ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἔζησαν στὴν ἴδια περιοχή– ὁ Ἀλέξιος προσευχόταν θερμὰ στὸν ἅγιο Συμεών.

Ὅταν ὁ Ἀλέξιος ἔφτασε σὲ ἡλικία γάμου, ἄρχισε νὰ ψάχνῃ γιὰ σύζυγο καὶ ἦταν ἕτοιμος ν᾿ ἀρραβωνιαστῇ, ὅταν κάτι ἀναπάντεχο συνέβη κι ὁ ἀρραβώνας ἀπετράπη. Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ οἱ νέοι τῆς περιοχῆς εἶχαν τὴ συνήθεια νὰ συνάζωνται στὰ χωριὰ καὶ νὰ συζητοῦν, ἀλλὰ οἱ συζητήσεις αὐτὲς πολλὲς φορὲς δὲν εἶχαν θέματα πίστεως καὶ ἦταν ἀμφιβόλου ἠθικῆς. Παρακάλεσε λοιπὸν τὴν κοπέλλα νὰ μὴ λάβῃ μέρος σὲ τέτοιου εἴδους ἀνευλαβεῖς συζητήσεις, κάτι τὸ ὁποῖο ἐκείνη δὲν ἄκουσε. Καὶ ὁ Ἀλέξιος σκέφτηκε· Ἂν τώρα δὲν μὲ σέβεται καὶ δὲν ὑπακούει, τί θὰ γίνῃ ὅταν θά ᾿νε γυναίκα μου; Στὴ συνέχεια ἄρχισε νὰ προβληματίζεται μὲ τὴν ὅλη πολιτειακὴ κατάστασι ποὺ ἐπικρατοῦσε στὴ ῾Ρωσία, τῆς ὁποίας τὸ οἰκοδόμημα εἶχε ἀρχίσει νὰ σείεται. Εἶχε ἤδη ξεκινήσει ὁ Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος καὶ πολλοὶ ἐπέστρεφαν ἀπὸ τὸν πόλεμο πολὺ διαφορετικοί. Ὁ Ἀλέξιος διαισθανόταν ὅτι ἕνας ἐπικείμενος κίνδυνος ἦταν πρὸ τῶν πυλῶν.

Ἔτσι ἀποφάσισε νὰ διαλύσῃ τὸν ἀρραβῶνα του καὶ ν᾿ ἀποσυρθῇ στὸ ἐρημητήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος στὸ Κριβοεζέρσκ. Τὸ ἐρημητήριο αὐτὸ ἦταν ἀφιερωμένο στὸν ἅγιο Συμεὼν τοῦ Οὔριεβετς, καὶ ἱδρύθηκε τὸν 17ο αἰῶνα. Ἀπὸ τὶς τρεῖς πλευρὲς ὑπῆρχαν λίμνες καὶ στὴν τέταρτη πλευρὰ βρισκόταν ὑψηλὲς ἀμμώδεις πλαγιές. Ἐκεῖ ὑπῆρχε μιὰ πηγὴ ποὺ λεγόταν Ἡ πηγὴ τοῦ ἁγίου Συμεών, ὅπου ὁ Ἀλέξιος πήγαινε συχνὰ νὰ προσευχηθῇ. Ὁ ἡγούμενος τῆς μονῆς δέχτηκε τὸν Ἀλέξιο ὡςδόκιμο, ὁ ὁποῖος σιγὰ - σιγὰ συνήθισε τὴν τάξι καὶ τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ κοινοβίου, ἀλλὰ παρ᾿ ὅλα αὐτὰ δὲν ἔμεινε ἐκεῖ.

Γυρίζοντας στὴν πόλι του δὲν ἔμεινε στὸ πατρικό του σπίτι μὲ τοὺς γονεῖς του, ἀλλὰ ἀποφάσισε νὰ ἐγκατασταθῇ στὸ ἀποχωρητήριο - μπάνιο ἔξω στὴν αὐλή. Σύντομα, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ πατέρα του, ἔχτισε στὸν κῆπο ἕνα κελλάκι. Ὁ Ἀλέξιος ἀφιέρωσε ὅλο τὸν ἐλεύθερό του χρόνο στὴν προσευχή, ἀπομονώνοντας τὸν ἑαυτό του εἴτε στὸ κελλί του εἴτε στὴν πηγὴ τοῦ ἁγίου Συμεών. Ἡ περιοχὴ ἐκεῖ εἶχε τέτοια φυσικὴ διαμόρφωσι ποὺ ὁ Ἀλέξιος μποροῦσε νὰ κρυφτῇ ἀπὸ τὰ βλέμματα τοῦ κόσμου.

Ἔφτασε ὁ Μάρτιος τοῦ 1917 καὶ ἡ ῾Ρωσία ἄρχισε νὰ δέχεται τὸ πρῶτο ταρακούνημα ἀπὸ τὸ προεπαναστατικὸ κίνημα. Στὰ χωριὰ δὲν ὑπῆρχαν κάποιες κρατικὲς ἀρχὲς γιὰ νὰ βάζουν μιὰ τάξι. Οἱ κάτοικοι συγκεντρώνονταν στὶς τοπικὲς συνελεύσεις ἀγροτῶν γιὰ ν᾿ ἀποφασίσουν πάνω σὲ θέματα ποὺ τοὺς ἀφοροῦσαν. Στὸ χωριὸ τοῦ Ἀλεξίου οἱ κάτοικοι τὸν ἐπέλεξαν ὡς πρόεδρο τῆς κοινότητός τους. Μὲ τὸ ποὺ ἔγινε πρόεδρος ὁ Ἀλέξιος δὲν ἄλλαξε καθόλου τὶς συνήθειες ποὺ εἶχε μέχρι τότε· προσευχόταν πολὺ καὶ συμμετεῖχε στὶς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκόμη κι ὅταν ἔπρεπε ν᾿ ἀποφασίσῃ γιὰ κάτι, δὲν ἔφευγε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ἀλλὰ παρέμενε μέσα προσευχόμενος μέχρι νὰ πάρῃ κάποια πληροφορία. Παρέμεινε πρόεδρος μόνο ἕνα χρόνο, γιατὶ κάποιος ἄλλος τοποθετήθηκε στὴ θέσι του ἀπὸ τὶς ἀρχές κ᾽ ἔτσι ὁ Ἀλέξιος σταμάτησε νὰ ἔχῃ ἐπαφὲς μὲ τὸν κόσμο καὶ κλείστηκε στὸ κελλί του, ἀφιερώνοντας ὅλο του τὸν χρόνο στὴν προσευχὴ καὶ στὴ νηστεία. Ἔτσι πέρασαν ἐννιὰ χρόνια.Μιὰ νέα πάλη

Τὸ 1928 ἐπέλεξε νὰ βαδίσῃ τὸν δύσκολο δρόμο τῆς σαλότητας. Ἄρχισε νὰ ζῇ ὅπου εὕρισκε, κ᾽ ἦταν ντυμένος μὲ κουρέλια. Κανείς δὲν γνώριζε ποῦ περνοῦσε τὰ βράδια του καὶ οἱ ἐμφανίσεις του ἦταν ἀναπάντεχες. Κάποια φορὰ ἐμφανίστηκε νὰ βαδίζῃ μέσα στὰ χωράφια μετρώντας τα μὲ ἕνα ῥαβδὶ καὶ ἐνοχλώντας τοὺς χωρικοὺς ποὺ δούλευαν. Αὐτή του ἡ συμπεριφορὰ προκάλεσε τὸ γέλιο τῶν χωρικῶν, ἀλλὰ ἐκεῖνος δὲν ἔδωσε σημασία. Οἱ χωρικοὶ ἀγρίεψαν κι ἄρχισαν νὰ τὸν κυνηγοῦν. Ὁ ἅγιος ἔφυγε, ἀλλὰ ξαναγύρισε κάνοντας τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Ἕνα χρόνο μετά, ἐμφανίστηκε στὰ ἴδια χωράφια ἕνας Σοβιετικὸς γραφειοκράτης καὶ τὰ μετροῦσε.

Ὅποιος ἔχει μέσα του φαρμάκι,σημαίνει ὅτι δὲν ἀκουμπᾶ τὰ προβλήματά του στὸν Χριστό.(Γέροντας Παΐσιος)

Στὸν ἄνθρωπο δὲν ὑπάρχει φαρμάκι, γιατί, ἂν τὸ φαρμάκι τὸ ἀκουμπήση στὸν Χριστὸ γίνεται γλυκὸ σιρόπι. Ὅποιος ἔχει μέσα του φαρμάκι, σημαίνει ὅτι δὲν ἀκουμπᾶ τὰ προβλήματά του στὸν Χριστό. 

Γέροντας Παΐσιος

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω...

Του Δημήτρη Καραγιάννη (παιδοψυχίατρου)

Η απουσία κατάκρισης αποτελεί το κριτήριο που επιτρέπει στον άνθρωπο να γνωρίζει:
την αυθεντικότητα των επιλογών του ή την μίζερη καταναγκαστική εφαρμογή κάποιων ηθικών κανόνων, η οποία στοχεύει στην αποφυγή κάποιας τιμωρίας.
Αν κάποιοι «θρησκευόμενοι» πληροφορούνταν ότι ο Θεός μέσα στο άπειρο έλεος Του δεν θα επέτρεπε την τιμωρία κανενός, θα ήσαν σίγουροι ότι αδικήθηκαν. Γιατί δήθεν στερήθηκαν κάποιες απολαύσεις.Θα αναρωτιόντουσαν για την αξία της πίστης τους. Είναι τότε που ο φόβος της τιμωρίας αποτελεί το κριτήριο των επιλογών και όχι η πεποίθηση ότι η πίστη συνιστά μια ευλογία για την ύπαρξη, μια κατευθυντήρια δυνατότητα που δεν εμποδίζει την ζωή, αλλά που επιτρέπει την ευχαριστιακή βίωση της.

Η κατάκριση αποτελεί την προστασία των δειλών. Η προβολή όλων των κακών σε κάποιον άλλο, σ’ έναν αποδιοπομπαίο τράγο, δίνει τη δυνατότητα στους άλλους, που δεν τολμούν, να λυτρώνονται από την παρόρμηση να παρανομήσουν.
Η κατάκριση συνιστά κατάρα, ευχή θανάτου, και επομένως είναι τραγική ειρωνία κάποιος να κηρύσσει την αγάπη και ταυτόχρονα να κρίνει τον συνάνθρωπο του.
Η κατάκριση είναι μια στάση που δηλώνει την εσωτερική μιζέρια αυτού που την ασκεί. Ένας άνθρωπος που νιώθει την ανεπάρκεια του να πλαισιώνεται από την χάρη και το έλεος του Θεού δεν μπορεί να στέκεται ανελέητα απέναντι στις αδυναμίες των άλλων.
Η κατάκριση αποτελεί μια μυωπική και επιφανειακή ματιά στις πράξεις των άλλων, καθώς αδυνατεί να ξεχωρίσει το πρόσωπο από την συμπεριφορά, την πράξη από τα αίτια, την επώδυνη στιγμή του παρελθόντος από την έκπληξη του μέλλοντος.
Η κατάκριση είναι μια πράξη ανωριμότητας και ανευθυνότητας, καθώς θεωρεί τον άλλο ως ξεχωριστό από τον κρίνοντα. Δεν συνειδητοποιεί ότι η όποια ανεπάρκεια του κρινομένου σχετίζεται με την αδυναμία του κρίνοντας να τον συναντήσει ουσιαστικά.
Η κατάκριση είναι εμπόδιο στην πνευματική ανέλιξη, καθώς κρίνοντας τον άλλο ως ανεπαρκή, καθησυχάζεσαι προς την δική σου ανεπάρκεια. Είναι φραγμός στην προσωπική πορεία , γιατί στερεί την δυνατότητα να κερδίζεις από τα θετικά στοιχεία που ο κάθε άνθρωπος διαθέτει, αν ξέρεις να τα διακρίνεις…
Η κατάκριση στα πλαίσια μιας ομάδας ανθρώπων παρεμποδίζει τον αυθορμητισμό των μελών, την δυνατότητα έκφρασης, την δημιουργία αυθεντικών σχέσεων και την γνήσια επικοινωνία. Ευνοεί την ανάπτυξη αντιμαχόμενων υποομάδων και αποτελεί την βραδυφλεγή βόμβα που θα οδηγήσει νομοτελειακά στην διάλυση της ομάδας.
Η κατάκριση είναι η ταφόπλακα της αυτοσυνειδησίας, καθώς η ενασχόληση με τις αρνητικές πλευρές των άλλων, εμποδίζει παντελώς την προσωπική αυτοσυνειδησία…

Η άρνηση της κατάκρισης δεν αποτελεί απουσία κρίσης, δηλαδή επεξεργασίας που προϋποθέτει την ύπαρξη συγκεκριμένου κοσμοειδώλου. Δεν σημαίνει δηλαδή άνθρωπο χαμηλών τόνων, με μετριοπάθεια, που αποφεύγει τις συγκρούσεις και προσπαθεί να τα πάει καλά με όλους. Τον άνθρωπο δηλαδή, που μπορεί «μέσα του να βράζει», αλλά δεν εξωτερικεύει την αρνητική άποψη του για τους άλλους, τους οποίους όμως εσωτερικά θεωρεί ως απαράδεκτους.
Η άρνηση για κατάκριση είναι μια συνειδητή επιλογή, λόγω μιας βαθύτερης κατανόησης που γνωρίζει να διακρίνει τις πράξεις και την συμπεριφορά από το ίδιο το ανθρώπινο πρόσωπο.
Η μη κατάκριση αφορά το πρόσωπο του άλλου και όχι τις πράξεις ή τις διαμορφωμένες καταστάσεις. Όταν αρνείσαι να κατακρίνεις τον άλλον, αν και διαφωνείς κάθετα με την στάση και τις ενέργειες του, σημαίνει ότι έχεις κατανοήσει την ανθρώπινη φύση. Έχεις προχωρήσει στη δική σου αυτογνωσία. Σημαίνει ότι έχεις συγχωρήσει όλους τους ανθρώπους που σε έβλαψαν έμμεσα ή άμεσα στην δική σου προσωπική ιστορία.…
Η μόνη ουσιαστική προσβολή του πυρήνα του κακού που ελλοχεύει σε όλους μας, γίνεται μόνο με το άγγιγμα της Αγάπης.

Μ ε την παρουσία του φωτός που έξω βάλλει το σκότος. Γιατί το κακό είναι ανυπόστατο και αφάνταστα αδύναμο εμπρός στην παρουσία του αυθεντικού καλού.
Ο Χριστός επομένως δεν κατακρίνει. Το αντίθετο! Αναλαμβάνει Αυτός να φορτωθεί το κακό όλων των ανθρώπων, όλων των αιώνων, προσφέροντας την ευκαιρία της σωτηρίας των πάντων.

Καραγιάννης Δημήτρης (παιδοψυχίατρος), «Ρωγμές και Αγγίγματα» (απόσπασμα), εκδ. Αρμός, Από το περιοδικό «Αρχαγγέλλων Λόγος»   πηγή /αντιγραφή

Απλά καλέ μου φίλε μέχρι να μάθεις το γιατί θα έχει τελειώσει η ζωή.

**Εγώ θα στο πω απλά και ανθρώπινα, στο δικό μου πνευματικό επίπεδο που είναι χαμηλό και γήινο, γιατί κουράστηκα από τις υψηλές αναλύσεις.

Μην περιμένεις η ζωή να σε ρωτήσει εάν και πόσο αντέχεις.
Μην περιμένεις να βρεθούνε οι τέλειες συνθήκες για να πεις θα ζήσω.
Μην περιμένεις να διαμορφωθούν οι ιδανικές καταστάσεις για να γελάσεις.
Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο πατέρα ή μάνα για να μην έχεις τραύματα.
Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο σύζυγό γιατί απλά δεν θα βρεις ποτέ.
Μην περιμένεις να κάνεις τα τέλεια παιδιά, γιατί απλά δεν υπάρχουν.
Μην περιμένεις να συναντήσεις του τέλειους φίλους, γιατί ούτε εσύ είσαι.
Μην περιμένεις να δουλέψεις στην ιδανική δουλειά γιατί απλά θα μείνεις άνεργος.
Μην περιμένεις να σηκώνεσαι κάθε πρωί και να λες, "ουάου θα πάω για δουλειές....." Ξέχνα το.
Μην περιμένεις να βρείς το τέλειο σπίτι για να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα.
Μην περιμένεις να έχεις την τέλεια παρέα για να πας ένα περίπατο.
Μην περιμένεις να δοθούν όλες οι απαντήσεις για να σταματήσουν οι ερωτήσεις.
Μην περιμένεις να δεις τον Θεό ως ον που κατεβαίνει από τους ουρανούς ή ως χέρι που βγαίνει απο το υπερπέραν. Απλά δεν θα συμβεί και θα χάσεις και την ευκαιρία να τον συναντήσεις στην καθημερινότητα σου.
Μην περιμένεις να βρεις τον αναμάρτητο και τέλειο πνευματικό, γιατί απλά δεν υπάρχει. Και όπου νομίζεις ή σε έπεισαν ότι τον είδες, φεύγα μακριά είναι της φαντασίας σας.

Γενικά στην ζωή αυτή, δεν υπάρχουν τέλειες καταστάσεις, τέλειες συνθήκες, τέλεια πρόσωπα. Αυτά μετά το πέρας της εδώ παράστασης.

Οπότε συμφιλιώνομαι με την αδυναμία μου, την ατέλεια του άλλου και του κόσμου που με περιβάλει και ζω όπως μπορώ και όσο μπορώ με δοξολογία και ευχαριστία.

Δεν μπορώ πάντα; ναι, αλήθεια είναι!! Ούτε εγώ μπορώ. Κανείς δεν τα καταφέρνει πάντα και είναι καλά. Ακόμη και οι άγιοι έχουν τις κακές μέρες και περιόδους τους.

Αλλά δεν τρελαίνομαι σε αυτές τις φάσεις, δεν αυτομαστιγώνομαι, δεν χάνω την ψυχραιμία μου, ούτε βιάζομαι να φύγει το κακό που με βρήκε.

Κυρίως δεν λέω όλη μέρα γιατί και γιατί; Μαααα... και δώστου γιατί;

Απλά καλέ μου φίλε μέχρι να μάθεις το γιατί θα έχει τελειώσει η ζωή..... ....!!!

π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΣ Καταρρέει ο ιστορικός Ναός της Παναγίας στην Επισκοπή

Αφημένος στην τύχη του είναι ένας ιστορικός ναός στην Επισκοπή της Βόρειας Ηπείρου. Χτισμένος πριν από 1.395 χρόνια, αποτελεί ένα σύμβολο πολιτισμού και μνήμης, για τους κατοίκους της περιοχής.

 Μετά την τελευταία ανακαίνιση, που πραγματοποιήθηκε το μακρινό 1938, καμία εργασία βελτίωσης της, απογοητευτικής σήμερα, εικόνας του δεν έχει σημειωθεί. Τα ανησυχητικά σημάδια για τη στατικότητα του ναού, έκαναν την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, ενώ η κατάσταση έγινε ακόμη χειρότερη από το 2012 και μετά. 
Ρωγμές και κλίση στον βυζαντινό τρούλο, στο τέμπλο, στα παράπλευρα του Iερού, στο δάπεδο αλλά και σε αρκετά εξωτερικά σημεία του, μαρτυρούν την απόλυτη αδιαφορία των αρμοδίων. Παράλληλα, σκαμμένα σημεία στο δάπεδο, μαρτυρούν τη λεηλασία που υπέστη ο ναός, στο διάβα των αιώνων, από τους χρυσοθήρες. Οι κάτοικοι της περιοχής ζήτησαν την αρωγή της Μητρόπολης Αργυροκάστρου, χωρίς, ωστόσο, να εισπράξουν κάποια απάντηση.
σ.σ.Ο ναός είχε βανδαλιστεί πρόσφατα ΕΔΩ

πηγή/αντιγραφή

Περί Λύπης-Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

 Όταν το πονηρό πνεύμα της λύπης κατακυριεύει την ψυχή, την γεμίζει με οδύνη και στενοχώρια και δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να προσευχηθεί με την απαραίτητη ηρεμία, εμποδίζει την ανάγνωση των Γραφών με τη δέουσα προσοχή,τον στερεί από την μετριοπάθεια και το σεβασμό
στις σχέσεις του με τους άλλους αδελφούς και του προκαλεί μια αποστροφή για κάθε είδος συζήτησης.
  Γιατί εκείνος που έχει κατακυριευθεί από τη λύπη γίνεται ένας άνθρωπος τρελλός και έξαλλος, που δεν μπορεί να δεχτεί με ειρήνη μια καλή συμβουλή ούτε ν’ απαντήσει ήρεμα σε ερωτήσεις που του απευθύνονται. Αποφεύγει τους ανθρώπους σαν να ήταν εκείνοι η αιτία της λύπης του και δεν μπορεί να καταλάβει ότι η αιτία της δοκιμασίας αυτής βρίσκεται μέσα του.
Η λύπη είναι ένα σκουλήκι της καρδιάς που κατατρώγει τη μητέρα που το γέννησε. […]
 Εκείνος που έχει κατανικήσει τα πάθη, έχει κατανικήσει και τη λύπη. Εκείνος όμως που έχει κατακυριευθεί από τα πάθη δε θα αποφύγει τα δεσμά της λύπης. Όπως ένας άρρωστος άνθρωπος γνωρίζεται από το χρώμα του προσώπου του, έτσι και ένας που είναι κατακυριευμένος από τα πάθη γνωρίζεται από τη λύπη του.
 Εκείνος που αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί παρά να αιχμαλωτίζεται από τη λύπη. Αλλά εκείνος που περιφρονεί τον κόσμο είναι πάντα χαρούμενος.
Όπως η φωτιά καθαρίζει το χρυσό, έτσι και η λύπη που προκαλείται από τη νοσταλγία του Θεού καθαρίζει την αμαρτωλή καρδιά.

ΠΕΤΡΟΥ ΑΘ. ΜΠΟΤΣΗ, 

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ, 

Ι ΔΙΔΑΧΕΣ ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ, 

ΑΘΗΝΑ 1983, σ. 50.

πηγή

Ή γερόντισσα Ναταλία η «διά Χριστόν σαλή»

Η Ναταλία ήταν μια «διά Χριστόν σαλή» πού ζούσε σ' ένα φτωχικό σπιτάκι και έκοιμήθη το 1975 σέ ηλικία 138 ετών!

Μια ήμερα την επισκέφθηκε μια γυναίκα άρρωστη, πού έπασχε από βαριά πτώση των σπλάγχνων και δεν μπορούσε να σηκώσει ούτε ένα κανάτι νερό. Είχε ακούσει για τη χάρη της Ναταλίας κι' έφθασε με πολύ πόθο εκεί για να την βοηθήσει στην υγεία της. Ή Γερόντισσα την υποδέχθηκε με καλοσύνη και την προσφώνησε με τ' όνομα της, χωρίς να την έχει ξαναδεί ή να έχει ακούσει κάτι γι' αυτή. Της είπε να πάει να φέρει δύο κουβάδες γεμάτους νερό! Στους δισταγμούς της για την αδυναμία της, της επέμενε, και μάλιστα της είπε να τούς γέμιση μέχρις επάνω. 

Πήγε, κι άρχισε σιγά-σιγά να τούς γεμίζει. Όταν τούς σήκωσε για να τούς πάει στο σπίτι, το έκανε με μεγάλη ευκολία και τότε αισθάνθηκε ότι θεραπεύτηκε. Από τότε έγινε τελείως καλά και δεν είχε καμιά ενόχληση.

Το θαύμα μαθεύτηκε σ' όλη την περιοχή. Ή μητέρα ενός νέου ήθελε να πάει με τον γιό της αυτόν να την επισκεφθούν. Ό νέος αρνιόταν επίμονα. Όμως, μετά από λίγο καιρό άρχισε να θερμαίνεται ή καρδιά του, αλλά ντρεπόταν να πει στη μητέρα του την αλλαγή της γνώμης του. Μόνο της είπε, πως θα επισκεφθεί τη Ναταλία μόνος του. Πράγμα το όποιο έκανε. Ή Ναταλία, από πολύ καιρό, δεν δεχόταν άνδρες στο κελί της, γιατί πολλούς πειρασμούς είχε πάθει απ' αυτούς, με το να την κυνηγούν για την ενάρετη ζωή της και να την κτυπούν υπακούοντας στους δαίμονες. Όμως σ' αυτόν τον νέο έκανε εξαίρεση.

Την βρήκε πλαγιασμένη, πολύ αδύνατη και κουβαριασμένη σέ μια γωνιά του κακοφωτισμένου δωματίου, πού είχε μια βαριά μυρωδιά. Μέσα της όμως έκρυβε μια μεγάλη δύναμη. Ό νέος δεν καταλάβαινε καλά τί του έλεγε ή Ναταλία και χρειαζόταν να του εξηγεί τα λόγια της μια γυναίκα πού την υπηρετούσε και την φιλοξενούσε στο σπίτι της. Του έδειχνε πώς έχει να κάνη μακρύ δρόμο και πρέπει να ετοιμασθεί, εννοώντας το Αγιον Ορος, και ότι θα γίνη μοναχός, πράγμα πού ποτέ δεν είχε σκεφθή.

Διηγούνται πολλά για την μακάρια Ναταλία. Με την προσευχή της έκανε καλά πολλούς αρρώστους, δίνοντας τους να πιουν αγιασμένο νερό και να βάλουν απ' αυτό πάνω στον πόνο τους. Τυφλοί και δαιμονισμένοι έβρισκαν εκεί την ίαση τους. Αλκοολικοί, διαζευγμένοι, απελπισμένοι και φτωχοί, ανάπαυση και παρηγοριά.

Όταν οι Αρχές του τόπου ανησύχησαν για την κίνηση πού δημιουργήθηκε γύρω της και θέλησαν να την εξορίσουν, συνέβη το έξης: Ό υπεύθυνος πού θα πήγαινε να εκτέλεση την απόφαση αυτή, βρήκε ξαφνικά το παιδί του παράλυτο, από τη μέση και κάτω. Το πήρε αμέσως στην αγκαλιά του κι έτρεξε στη Ναταλία να προσευχηθεί γι' αυτό. Το παιδί έγινε καλά και ό πατέρας του δεν μπόρεσε να πραγματοποίηση την απειλή του...

Ή Ναταλία δεν είχε σπίτι δικό της. Φιλοξενούνταν σέ μια ευσεβή χριστιανή. Όταν επέστρεψε από ένα ταξίδι του ό γιός της γυναίκας πού φιλοξενούσε τη Ναταλία, είπε στη μητέρα του, με θυμό και αγανάκτηση, πώς πρέπει να την διώξει από το σπίτι. Ή Ναταλία άκουσε τις φωνές και κάλεσε τη μητέρα να της πει να την υπομείνουν μέχρι την άλλη ήμερα και τότε θα φύγει. Ή μητέρα προτιμούσε να τα χαλάσει με το γιό της παρά να διώξει την άγια αυτή γυναίκα, πού έβλεπε την προσευχή της καθημερινά να θαυματουργή και τα λόγια της να αναπαύουν τόσες πονεμένες ψυχές. Ή Ναταλία, με ιλαρότητα και ηρεμία, την ευχαρίστησε θερμά για την υπομονετική φιλοξενία της και την αγόγγυστη διακονία της και της έδωσε πολλές εγκάρδιες ευχές. Ή γυναίκα δεν καταλάβαινε κι' επέμενε να της λέει να μη φύγει. Την ιδία νύχτα ή Ναταλία άνεπαύθη εν Κυρίω...

(«Ορθόδοξος Τύπος» 3-1-1986)/πηγή

Ο ιερέας που όρκισε τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά και τον Διονύσιο Σολωμό, τυφλώθηκε στα μπουντρούμια του Αλή Πασά

Η ιστορία του θρυλικού πίνακα... 

  Ο πίνακας του επτανήσιου Διονύσιου Τσόκου (1849) που έχει θέμα τη μύηση αγωνιστών στη Φιλική Εταιρεία είναι από τους πιο γνωστούς που σχετίζονται με τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην Ελληνική Επανάσταση κατά των Τούρκων και χρησιμοποιείται ευρέως από εκπαιδευτικούς και ιστορικούς για να περιγράψουν τα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Το ερώτημα, ποιοι «πρωταγωνιστούν» στο διάσημο πίνακα έχει ενδιαφέρον να απαντηθεί. 

 Ο αγωνιστής που έχει γονατίσει είναι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο ιερέας που τον ορκίζει στο Ευαγγέλιο είναι......
ο Άνθιμος Αργυρόπουλος, ιερομόναχος, ηγούμενος του μοναστηριού στα Θεοδώριανα Άρτας. Μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα γίνεται η μύηση του γέρου του Μωρηά παρουσία του θρυλικού Αναγνωσταρά (Αναγνώστης Παπαγεωργίου), στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Ζακύνθου, την 1η Δεκεμβρίου 1818. 

Ο...

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/o-iereas-pou-orkise-ton-kolokotroni-ton-nikitara-ke-ton-dionisio-solomo-tiflothike-sta-bountroumia-tou-ali-pasa-i-istoria-tou-thrilikou-pinaka/

Ο...

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/o-iereas-pou-orkise-ton-kolokotroni-ton-nikitara-ke-ton-dionisio-solomo-tiflothike-sta-bountroumia-tou-ali-pasa-i-istoria-tou-thrilikou-pinaka/

Ο ηρωικός και μαρτυρικός βίος του ιερέα 

  Το 1793, ο Άνθιμος Αργυρόπουλος ιδρύει στο ορεινό, δύσβατο και απροσπέλαστο χωριό των Θεοδώριανων ένα μοναστήρι και σχολείο για να μορφώνονται τα παιδιά του χωριού. 

 Όταν ο Αλή Πασάς κατάφερε μετά από αλλεπάλληλες πολιορκίες, αλλά και με προδοσία να υποτάξει το ηρωικό Σούλι, πολλοί αγωνιστές έφυγαν κυνηγημένοι στα γύρω χωριά. 

  Τότε οι Μποτσαραίοι βρήκαν καταφύγιο στην Μονή του Αργυρόπουλου ο οποίος τους περιέθαλψε. Όταν ο Αλή Πασάς έμαθε τις δραστηριότητες του ιερομόναχου, τον συνέλαβε, τον αλυσόδεσε και τον έκλεισε για 18 χρόνια όπως λέγεται, σε σκοτεινό μπουντρούμι με αποτέλεσμα να χάσει την όρασή του. 

 Μετά από θερμές παρακλήσεις ισχυρών οπλαρχηγών, ο Αργυρόπουλος απελευθερώθηκε και πήγε στην Κέρκυρα όπου γνώρισε και συνδέθηκε φιλικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια. 

Στη συνέχεια πήγε στη Ζάκυνθο ως εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.
  Εκεί ορκίστηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αναγνωσταρά, τον υπεύθυνο της Αόρατης Αρχής. Από τότε αρχίζει συστηματικά να στρατολογεί και να ορκίζει τους οπλαρχηγούς της επανάστασης μεταξύ των οποίων και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος είχε καταφύγει στην Ζάκυνθο κυνηγημένος από τους Τούρκους. 

  Ορκισε ακόμη τον Διονύσιο Σολωμό, καθώς επίσης και άλλους αγωνιστές της επανάστασης, όπως τον Νικηταρά και τον Πετμεζά. Στο βιβλίο, «Μνήμη του Σουλίου», ο Βασίλης Κραψίτης γράφει: » ο Διονύσιος Σολωμός έδωκε τον όρκο του φιλικού μπροστά στον θρυλικό μονόφθαλμο Ηπειρώτη Αρχιμανδρίτη Άνθιμο Αργυρόπουλο, εφημέριο τότε του ναού που είχε ορκίσει όλους σχεδόν τους φιλικούς που μυήθηκαν στη Ζάκυνθο, ντόπιους και ξένους, που ζούσαν τότε εκεί …». Ο Αργυρόπουλος πέθανε τυφλός στη Ζάκυνθο στις 20 Ιανουαρίου 1847, χωρίς να προλάβει να δει την ιδιαίτερη πατρίδα του την Άρτα ελεύθερη, καθώς απελευθερώθηκε το 1881....

mixanitouxronou./ αντιγραφή

-Ποιός σε εγύμνωσε Άγιε του Θεού? - Αυτό εδώ, απάντησε ο Σεραπίων δείχνοντάς του το Ιερόν Ευαγγέλιον.

"Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ο Θεός είναι Αγάπη. ¨Ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ¨, βροντοφωνεί ο απόστολος της αγάπης, Ιωάννης ο Ευαγγελιστής.
Αγάπη : Το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Το φάρμακο που γιατρεύει όλες τις αρρώστιες της ψυχής και του σώματος.

"Ένας άγιος έλεγε: " Κύριε, κάνε με να βοηθήσω κι οχι να με βοηθήσουν. Κάνε με να αγαπήσω, κι οχι να με αγαπήσουν. Κάνε με να κατανοήσω κι οχι να με κατανοήσουν ".

Η αγάπη, όπως την δίδαξε ο Κύριος, όχι παραποιημένη απο τους ανθρώπους, είναι έκφραση της θυσίας. Είναι της καρδιάς καρπός και της προαιρέσεως προσφορά.
Η αγάπη δεν φαίνεται απο το τί δίνεις αλλά απο το πώς το δίνεις.
Αγάπη δεν είναι το άπλωμα του χεριού, αλλα το δόσιμο της καρδιάς.

Άν ξέρεις ο ίδιος να μοιράζεσαι, τότε ξέρεις να αγαπάς, " ιλαρόν γάρ δότην αγαπά ο Θεός" λέγει ο Παύλος.
Ο Θεός αγαπά τον ελεήμονα, που δίνει με προθυμία και χαρούμενο πρόσωπο αλλα και με ελεύθερη γνώμη. Ελεημοσύνη που προσφέρεται " εκ λύπης ή εξ ανάγκης " είναι απαράδεκτη και απόβλητη.

Η ρίζα της ελεημοσύνης βρίσκεται στην καρδιά.

Αρχίζει απο την καρδιά και τελειώνει στο χέρι μας. Η ελεημοσύνη θερμαίνει, όταν υπάρχει η φωτιά της αγάπης. Ελεημοσύνη δίχως αγάπη είναι ψυχρή και καταθλιπτική. Είναι σώμα νεκρό δίχως ήλιο και φώς. Είναι λουλούδι δίχως ομορφιά και ευωδία.

Όταν δίνεις δίχως αγάπη προσβάλλεις. Γιατι ποιά αξία έχει το ωραιότερο και ακριβότερο δώρο, όταν προσφέρεται χωρίς χαμόγελo?
Ο Ιησούς ζήτησε την προσοχή μας στο θέμα της ελεημοσύνης. Κατεδίκασε την επιδεικτική και υπερήφανη ελεημοσύνη. Πόσο και στο σημείο τούτο μας διδάσκουν οι Άγιοι!

Μοναχή Χριστοδούλη η έγκλειστος

Την γνώρισα στα ύστερνά της. Το εργόχειρό της ήταν ιεροράπτρια. Δεν ήτανε σπουδαία στο εργόχειρό της, αλλ’ η φτωχολογιά εκεί κατέφευγε. Σ’ όλους τους μαθητές της Πατμιάδος Σχολής αυτή έρραβε τα ρασάκια. Με τα λίγα έσοδά της συντηρείτο, γιατί το μοναστήρι ήταν ιδιόρρυθμο και δεν εκάλυπτε τις ανάγκες των αδελφών της Μονής.
Κάθε φορά που πήγαινα στην γυναικεία Μονή, η Χριστοδούλη πίσω από την πύλη περίμενε κάποιον να βρη να αγγαρεύση είτε για λίγο ψωμί είτε για διάφορα τρόφιμα. Έβαζα κακό λογισμό: «Μα πέντε βήματα είναι ο φούρνος και το μαγαζί και περιμένει εμένα να της ψωνίσω;». Κάθε φορά έδινε και φιλοδώρημα. Προσπαθούσα να το αποφύγω. Λίγες φορές το πέτυχα . Επιμένοντας πως είναι ευλογία της Παναγίας , με έκαμπτε να το πάρω.
Η Χριστοδούλη ήταν ασκητικός άνθρωπος. Η στρωμνή της ήταν καταγής , στοιβές πατικωμένες , με προσκέφαλο μια πέτρα. Μια παλιοκουβέρτα τα σκέπαζε όλα. Λιτό ήταν και το φαγητό της.

Σαν κοιμήθηκε λύθηκε η απορία μου, γιατί η Χριστοδούλη μ’ έστελνε σε θελήματα. Μίλησε ο πατήρ Παύλος Νικηταράς και ελάλησε τα εξής:
- Η γερόντισσα Χριστοδούλη εισήλθε στο μοναστήρι της Παναγίας πριν από εξήντα χρόνια και σήμερα εξέρχεται για πρώτη και τελευταία φορά , βασταζόμενη υπό τεσσάρων, για το κοιμητήριο της Μονής.
Εξήκοντα χρόνια στο μοναστήρι, δίπλα στο σπίτι της, και ποτέ δεν εξήλθε της πύλης! Δοξασμένος ο Θεός. Υπάρχουν και σήμερα καλόγριες σαν του παλιού καιρού. Αν βάλουμε κανόνα στον εαυτό μας , και τον πιο σκληρό, και τον κρατήσουμε μυστικά και από τους Αγγέλους, ο Κύριος θα βοηθήση να τον εκτελέσουμε μέχρι το τέλος. Όταν τον έβαζε η απαλή κόρη, άραγε να μη σκέφθηκε πως κάποτε θα αρρωστήσουν οι γείτονες γονείς της και θα πρέπει να τους παρασταθή, ή ακόμα και οι στενοί της συγγενείς; Θα γιορτάση το μοναστήρι τον Θεολόγο και τον Όσιο∙ δεν θα δημιουργηθή μέσα της ο πόθος να προσκυνήση; Αν αρρωστήση βαριά, δεν θα πρέπει να ταξιδέψη εκτός νησιού για γιατρούς και θεραπείες; Όλα τα νίκησε ο κανόνας της άσκησης , και θεία και ανθρώπινα και ανάγκες, και έμεινε έγκλειστος ,του Θεού συνεργούντος , εξήντα χρόνια!

Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

Ιερά Μονή Δοχειαρίου , Άγιον Όρος

Γραφικές Τέχνες – Εκδόσεις: «Το Παλίμψηστον»/ΠΗΓΗ

Ιερα Μονή Παναγιας Μυρτιδιωτίσσης Κέρκυρας

Στό μέσον περίπου τῆς δυτικῆς ἀκτῆς τῆς Κερκύρας, δεκαπέντε περίπου χιλιόμετρα ἀπό τήν πόλη, ἀνάμεσα στά χωριά Πέλεκας καί Βάτος, στήν πίσω μεριά τοῦ ὄρους Ἅγιος Γεώργιος καί ἀμέσως μετά τήν εἰδυλλιακή παραλία Μυρτιώτισσα, θεμελιώθηκε κάποια χρονιά τοῦ 16ου αἰ. ἡ Ἱερά Μονή Μυρτιδιώτισσας ἤ τῶν Μυρτιδίων. Παλαιότερα ὀνομαζόταν Ἱ. Μ. Ὑ. Θ. Φανερωμένης στόν Τρίαλο. Καταπράσινη ἡ πλαγιά, λίγες δεκάδες μέτρα ἀπό τό ἀκρογιάλι, ἄγρια ὁμορφιά ὁλόγυρα, πεῦκα, ἐλιές καί πυκνή βλάστηση κυκλώνουν τήν μονή, πού βρίσκεται διαρκῶς ὑπό τήν ἀπειλή τῶν τεράστιων βράχων τοῦ βουνοῦ τῶν κρεμασμένων ἀπό πάνω της. Τό μεγαλεῖο τῆς φύ­σης, ἡ κατάνυξη καί ἡ γαλήνη τῆς ἱστορικῆς μονῆς ἐντυπωσιάζουν τόν προσκυνητή.

Ἡ παράδοση θέλει ὡς ἱδρυτή τοῦ ναοῦ καί τῆς μονῆς τόν Ἱερομόναχο Δανιήλ Καγγελάρη, ἐφημέριο τοῦ Ἁγίου Βλασίου Τρικλίνου. Ὁ Δανιήλ ἵδρυσε τόν ναό ἀφοῦ, κατά Θεία Πρόνοια καί Βούληση, τοῦ ἀποκαλύφθηκε ὁ τόπος ὅπου βρισκόταν ἡ ἱερά εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Ὁ Συναξαριστής ἀναφέρει σχετικά τά ἀκόλουθα: Κάποιος μοναχός, ὀνόματι Δανιήλ, γιός μονογενής ὀθωμανοῦ βασιλέα, πού πίστεψε στόν Χριστό καί βαπτίστηκε στή Βενετία, ἦρθε στήν Κέρκυρα γιά νά προσκυνήσει τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα. Παρέμεινε στό νησί καί μόναζε στόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγίου Βλασίου στό Τρίκλινο ἐπί δύο περίπου χρόνια, τηρώντας τούς νόμους τῆς μοναστικῆς ζωῆς καί πολιτείας. Μία νύχτα, μέσα σέ ὅραμα, ὁδηγήθηκε σέ σπηλιά, ὅπου ἐντόπισε εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, τήν ὁποία ὀνόμασε Μυρτιδιώτισσα, ἐπειδή βρέθηκε μέσα στίς μυρτιές. Μέ τήν βοήθεια τῶν κατοίκων τῶν γύρω χωριῶν οἰκοδόμησε ναό ὅπου, σέ περίλαμπρο προσκυνητάρι, τοποθέτησε τό ἱερό κειμήλιο. Μετά τήν ἀποπεράτωση τῆς μονῆς ὁ Δανιήλ ἐπέστρεψε στό ναό τοῦ Ἁγίου Βλασίου, ὅπου ἔκτισε καί καμπαναριό, ζώντας ἐκεῖ ἀσκητικά ὥς τήν κοίμησή του.

Κάτω ἀπό τόν βράχο, ὅπου βρέθηκε ἡ εἰκόνα ὑπάρχει σπήλαιο μέ σταλακτίτες σέ σχῆμα περιστεριοῦ, ἀπό τό ὁποῖο ὀνομάστηκε καί ὁ τόπος Περιστέρι.

Τή σημερινή μορφή της ἔλαβε ἡ μονή γύρω στό 1830 ἐπί ἡγουμενίας τοῦ Ἱερομονάχου Νεκταρίου Γραμμένου. Λόγῳ θέσεως ἦταν ἰδιαίτερα ἐπισφαλής. Συχνές κατολισθήσεις τραυμάτιζαν τά κτίρια της καί προκαλοῦσαν πολλές καί μεγάλες ζημιές. Σημαντικότερη ὑπῆρξε ἐκείνη τοῦ 1920, πού κατέστρεψε σχεδόν ὁλοκληρωτικά τό συγκρὀτημα. Περιγραφή τῆς καταστροφῆς καί τῆς ἀνοικοδόμησης, πού συνεχίσθηκε ὥς τό 1937, καταγράφεται στό χρονικό τοῦ μοναχοῦ Ἀμβροσίου Πακτίτη, ὁ ὁποῖος ἐγκαταβίωσε ἐδῶ ἀπό τό 1892 ὥς τό 1956 καί χρημάτισε καί ἡγούμενός της. Διάφοροι χῶροι, (ναός, ἀρχονταρίκι, κελλιά, μαγειρεῖο, ξενῶνες), ἁρμονικά δεμένοι μεταξύ τους, συνθέτουν τό παραδοσιακό συγκρότημα τῆς Μυρτιδιώτισσας. Ἡ ἀρχιτεκτονική μορφή της καί τό πλήθος τῶν κειμηλίων, τά ὁποῖα ἐπί αἰῶνες τώρα διαθέτει, τήν κατατάσσουν στίς πλέον σημαντικές μονές τῆς Κερκύρας.

Στό Καθολικό, ρυθμοῦ βασιλικῆς, ὑπάρχει εἰδική κρύπτη στή θέση ὅπου βρέθηκε ἡ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Στή θέση της ἔχουν τοποθετήσει ἕνα πέτρινο περιστέρι. Πολύ ἀξιόλογης τέχνης εἶναι τό ξυλόγλυπτο τέμπλο του. Πλῆθος λατρευτικῶν εἰκόνων, οἱ ὁποῖες εἶναι κυρίως ἑπτανησιακῆς τεχνοτροπίας κοσμοῦν τούς τοίχους του.

Ἀξιοσημείωτη παραμένει πάντοτε ἡ ἐξαιρετικῆς τεχνοτροπίας καί τέχνης εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Μυρτιδιωτίσσης, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ σημεῖο θρησκευτικῆς ἀναφορᾶς καί πίστεως πολλῶν εὐσεβῶν, ὄχι μόνον τῆς γύρω περιοχῆς ἀλλά καί ὅλης τῆς Κερκύρας.

Σπουδαῖο τμῆμα τῆς μονῆς εἶναι ἡ βιβλιοθήκη της. Καταγραφή της πραγματοποιήθηκε ἀπό τήν Παναγιώτα Τζιβάρα καί τόν Σπῦρο Καρύδη. Ἐντοπίστηκαν εἴκοσι δύο συνολικῶς χειρόγραφα καί ἑκατόν ὀγδόντα δύο τόμοι βιβλίων, πού ἐκδόθηκαν ἀπό τό 1604 ἕως τό 1900, βιβλίων κυρίως λειτουργικῶν, πατερικῶν, ἱστορικῶν, φιλολογικῶν κ.ἄ.

Ἡ ἀδελφότης τῆς μονῆς ὀργανώθηκε τόν 19ο αἰ., περίοδο ἀκμῆς, χωρίς να ξεπεράσει τόν ἀριθμό τῶν δέκα μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι κατά τόν 20ο αἰ. μειώθηκαν αἰσθητά, ὥστε νά ἀποφασισθεῖ ἡ συγχώνευση τῆς μονῆς τῆς Μυρτιδιώτισσας μέ ἐκείνη τῆς Παλαιοκαστρίτσας ἤ τῆς Πλατυτέρας.

Μετά τόν θάνατο τοῦ Ἱερομονάχου Σωφρονίου Βασιλάκη (1964-2000), τήν ἡγουμενία ἀνέλαβε ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Παλαιοκαστρίτσας Ἀρχιμανδρίτης Εὐθύμιος Δούης, ὁ ὁποῖος φροντίζει τήν ἐκ βάθρων ἀνακαίνιση τῆς Μυρτιδιώτισσας, τήν συντήρηση καί διαφύλαξή της.

Ἡ Ἱ. Μονή ἑορτάζει στίς 24 Σεπτεμβρίου, ἐορτή της Υπεραγίας Θεοτόκου Μυρτιδιωτίσσης.

Μέχρι σήμερα κανείς δεν γνωρίζει την ακριβή ημερομηνία θεμελίωσης της Μονής. Τα μόνα στοιχεία που μπορούμε να βρούμε είναι τα χειρόγραφα του Μοναχού Αμβροσίου Πακτίτη, ο οποίος υπηρέτησε την Μονή από τα 1892 ως τα 1956, αρχικά ως μοναχός και στην συνέχεια ως ηγούμενος της Μονής. Ο μοναχός Αμβρόσιος συνήθιζε να γράφει τις εντυπώσεις του, τις σκέψεις και τις μνήμες του σε χειρόγραφα.
Αυτά τα χειρόγραφα βρέθηκαν μετά από χρόνια και αφού συντηρήθηκαν εκδόθηκαν σε βιβλίο με τίτλο «ΧΡΟΝΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ». Από αυτό το βιβλίο αντλήσαμε τις πληροφορίες που θα διαβάσετε παρακάτω, σε δύο αποσπάσματα, για την ιστορία του Μοναστηριού.
Απόσπασμα Πρώτο
Διήγησης το πως εκτίσθη η αγία εκκλησία της Μυρτιδιωτίσσης και ποίος ο ιδρυτής αυτής.
Η ευλογημένη εκλλησία της ιεράς Μονής Υ.Θ. Μυρτιδιωτίσσης εκτίσθη το πρώτον εκ βάθρου είς μικράν εκλλησίαν εν έτει (;;;;) εν μηνί Ιουλίω υπό τινός ιερομονάχου Δανιήλ Καγγελάρη καταγομένου εκ του βασιλείου της Αφρικής της Περσίας υιός μονογενής του τότε βασιλέως Αλίμπεη, οθωμανός το γένος και την θρησκείαν.
Ούτος υπό θείου ζήλου κινούμενος εβαπτίσθη εν τη γή των Ενετών πόλιν εν τη εκκλησίαν του Αγίου Γεωργίου των Ρωμαίων εν έτει (;;;;) εν τη 26η του Οκτωβρίου μηνός και μετονομάσθη εκ του Αγίου Βαπτίσματος Δημήτριος και ήτον ετών 26.
Διατρήψας δε ικανόν χρόνο εν τη των Ενετών πόλει και υπο των εκείθε ορθοδόξων χριστιανών βοηθούμενος, αφού έλαβεν το Άγιον Βάπτισμα θείο ζήλο κινούμενος και κατα θείαν οικονομίαν, μετήλθεν εν τινί Ιερά Μονή τιμωμένη επ' ονόματι το Γενέσιον της Θεοτόκου ήτις ευρίσκεται εν τη «Καλίπολη» όπως εν ταύτη μονάση.
Διατρίψας δε ικανόν χρόνον εν τη αυτή Μονή χειροτονείται μοναχός ρασοφόρος και ακολούθως μεγαλόσχημος και ακολούθως διάκονος και τελευταίον ιερομόναχος και συγκατεψηφίσθη συν τη λοιπή αδελφότητι διάγων βίον αγιον και ενάρετον εν τη αγία ταύτη Μονή, μετωνομάσθη δε το της μοναδικής πολιτείας όνομα αντί Δημήτριος Δανιήλ.
Ούτος ο ιερομόναχος Δανιήλ, έχων εις τον λογισμόν αυτού, ότι εις την νήσον των Κορυφών ευρίσκεται το λείψανον του θαυματουργού Σπυρίδωνος εκ θείου ζήλου κινούμενος λάβων την ευχήν του άνωθεν ηγούμενου και των λοιπών αγίων πατέρων της αγίας αυτής Μονής, και ευρών καιρόν επιτήδειον κατηυθύνθη δια τους Κορφούς, όπως προσκύνηση το Άγιον λείψανον του θαυματουργού Σπυρίδωνος.
Διέτριψε εν τη αγία ταύτη Μονή χρόνους τέσσαρες ήτοι μέχρι του (;;;;) .
Κατά δε το ερχόμενον έτος του (;;;;) εν μηνί Απρίλιω 23 φθάνει εις τους Κορφούς εν η οδηγήθη προς τον ιερόν ναόν του Αγίου Σπυρίδωνος...

Απόσπασμα Δεύτερο
«Άγνωστον πότε εκτίσθη και ποίος ήτον ο αυτής ιδρυτής βάθος αμέτρητον είναι, όλα κατά εικασίαν πολλήν έγραψα.
24 Ιουνίου Κέρκυρα. Καθήμενος ο πάτερ Δανιήλ εις τον Άγιον Βλάσιον είδε εις τον ύπνον του ένα όραμα και λέγει του ύπαγε εις το βουνό του Τριάλου εις τον ονομαζόμενον Κόνδρακα εις τον οποίον είναι ένα σπήλαιο.
Έσωθέν του σπηλαίου εισίν μια πέτρα εις είδος περιστεράς και ένας σταυρός ρετσινος άνωθεν. Εντός αυτού εισίν η σεβασμία εικών της Θεοτόκου, εις τον οποίον τόπον να κτίσης ναόν της Θεοτόκου, ότι ούτος θέλει ο Θεός δόξασε τον τόπον εκείνον.
Μετ' ολίγον ξυπνώντας και συλλογιζόμενος τους λόγους του, έλεγε ότι φάντασμα εισίν.
Μετ' ολίγας ημέρας κατεβαίνοντας από το κελί του στην εκκλησίαν δια να διαβάσει την Ακολουθίαν του, εκλείσθη έσωθεν της εκκλησίας και άρχισε το Μεσονυκτικόν και τελειώνοντας το ακούει κρότον μέγα και ανοίχθησαν αι θύρες της εκκλησίας και έντρομος γενόμενος, εδοκειν πνεύμα θεωρείν, και θεωρήσας είδεν άνθρωπον στολήν λευκή και ενεθαμβήθη και έλεγεν του ο φανείς Δανιήλ, επιτάχυνον ον σοι είπον.
Και με τον λόγον τούτον ο φανείς έγινεν άφαντος.
Και τελειώνοντας την Ακολουθίαν του ήλθε η μέσα και κάνοντας τον σταυρόν του, εκαβαλίκευσεν εις το μουλάρι, και ερχόμενος εις το χωρίον Βάτος ερώτησεν να του δείξουν τον δρόμον δια τον Τριάλον.
Και δείχνοντας του άρχισεν και ανέβαινεν εις το βουνό.
Και φθάσας εις έναν τόπον ονομαζόμενον Αλώνι, όπου ανέμιζαν στάρι οι άνθρωποι του τόπου εκείνου, ηρώτησεν αυτούς, που εστίν ο ονομαζόμενος Κόνδρακας, και αυτοί του έδειξαν.
Και εμβαίνοντας μέσα εις το ΄δάσος των Μυρτιδίων, και κοιτάζοντας ένθεν και ένθεν, βλέπει την θύραν του σπηλαίου και εισελθών έσω του σπηλαίου είδεν την περιστεράν και τον σταυρόν και εχάρη λίαν.
Ταύτα εβρέθησαν γεγραμμένα επί ενός τεμαχίου απλού χάρτου. Ποίος δε τα έγραψεν και από ποίου καιρού εισίν γραμμένα άγνωστον εστί προς εμέ τον μεταγράπτην.
1913/06/02 την ημέραν Κυριακήν της Αγίας Πεντηκοστής έγραψα ο εν μοναχοίς ελάχιστος Αμβρόσιος Πακτίτης.»

πηγή

Η Σύλληψη του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (Άγιος Σωφρόνιος πατριάρχης Ιεροσολύμων)

Δος μας, Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου; Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του.

Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Η αντίδραση στις μοναχικές κλήσεις

Γράφει ὁ Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀληθινός νυμφίος τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε Χριστιανοῦ ἐγγάμου καί ἀγάμου εἶναι ὁ Κύριος καί ὄχι ὁ/ἡ σύζυγός του/της. Ὁ ἁγιασμένος πολυχαρισματοῦχος Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε ὅτι γιά κάθε ἄνθρωπο εἶναι: «Νυμφίος ὁ Χριστός, νύμφη ἡ καθε μία ψυχή». Δέν εἶναι ἀδύνατη ἡ σωτηρία στούς ἐγγάμους.

Εἶναι ὅμως ἀληθινά πολύ πιό δύσκολο νά σωθεῖ κανείς ἔτσι, ἔχοντας δηλ. γυναῖκα καί ζώντας στόν κόσμο. Διότι ἔχει πολύ περισσότερες θλίψεις. Αὐτό λέγει ὁ Ἅγιος Παῦλος καθώς καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.
Ἀπό ὅλα αὐτά συνάγεται πόσο ἄτοπη εἶναι ἡ ἀντίδραση πολλῶν «χριστιανῶν», καί μάλιστα «χριστιανῶν» γονέων, στό νά γίνουν τά παιδιά τους μοναχοί. Δυσκολεύουν τήν ζωή καί τήν σωτηρία τῶν παιδιῶν τους, πιέζοντάς τα νά ὑπανδρευθοῦν (τά κορίτσια) ἤ νά νυμφευθοῦν (τά ἀγόρια). Ἀντί νά χαροῦν, βλέποντας τά τέκνα τους νά ἐπιλέγουν τόν εὐκολώτερο γιά τήν σωτηρία δρόμο, στενοχωριοῦνται καί κόπτονται ἐπειδή τό παιδί τους «θέλει νά γίνει καλόγερος».
Ξεχνοῦν ὅτι τόν δρόμο αὐτόν πρῶτος μᾶς τόν ἔδειξε ὁ Κύριος καθώς καί ὁ Πρόδρομός Του Ἅγιος Ἰωάννης. Ἐπίσης, ὅλοι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἅγιο «Ἠγαπημένο» καί Παρθένο Ἰωάννη τόν Θεολόγο καί τόν Ἅγιο Ἀπόστολο Παῦλο, ἔζησαν παρθενική-μοναχική-ἀσκητική ζωή.

-Γιατί λυπᾶσαι, πιστέ χριστιανέ πατέρα; Τήν σωτηρία τοῦ παιδιοῦ σου δέν θέλεις πάνω ἀπό ὅλα; Ὁ δρόμος τῆς μοναχικῆς ἀφιερώσεως εἶναι πολύ... πιό ἀσφαλής καί ἄπονος σέ σχέση μέ τόν δρόμο τοῦ ἐγγάμου. Βέβαια, καί δι’ αὐτοῦ –τοῦ ἐγγάμου βίου– σώζεται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά δυσκολώτερα. Πολύ πιό εὔκολα, ὅμως, ὅταν δέν ἔχει τίς τόσες φροντίδες πού ἔχει ὁ ἔγγαμος.
«Ἐάν εἶναι δυνατόν νά σωθεῖ», παρατηρεῖ τό χρυσοῦν στόμα τῆς Ἐκκλησίας, «ἐκεῖνος πού ἔχει πόλη καί σπίτι καί γυναῖκα, πολύ περισσότερο αὐτός πού εἶναι χωρίς αὐτά... Ἐάν, ὅπως τό λές, θά μποροῦσε νά σωθεῖ (ὁ ἄνθρωπος, τό παιδί σου) κατοικώντας στήν πόλη, πολύ περισσότερο τώρα, πού πῆγε στήν ἔρημο. Πῶς λοιπόν φοβᾶσαι τώρα αὐτό πού εἶναι (σχεδόν) ἀδύνατον νά συμβεῖ (δηλ. νά χαθεῖ, ἐνῶ εἶναι στό Μοναστήρι) καί δέν φοβᾶσαι ἐκεῖ ὅπου θά ἔπρεπε πολύ περισσότερο νά φοβηθεῖς (δηλ. ἄν θά ἔμενε στόν κόσμο);»

Γι’ αυτό ὁ θεοφόρος Πατήρ, ἀπευθυνόμενος στούς γονεῖς, τούς συνιστᾶ νά ὁδηγοῦν τά παιδιά τους στόν μοναχισμό. «Ὥστε, ἀφοῦ σαφῶς σᾶς ἀπεδείχθη» λέγει στούς γονεῖς, «ὅτι εἴμεθα ὑπεύθυνοι διά τά αὐτά μέ τούς μοναχούς καθήκοντα (εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά τηροῦμε ἀκριβῶς τίς ἴδιες ἐντολές), ἄς προτιμοῦμε τόν εὐκολώτερο δρόμο καί ἄς ὁδηγοῦμε τούς υἱούς σ’ αὐτόν, καί ἄς μή τούς καταβυθίζουμε οὔτε νά τούς ὠθοῦμε στά βάραθρα τῆς κακίας ὡσάν ἐχθροί καί ἀντίπαλοι».

πηγή