Η Σερβική Εκκλησία χτίζει το πρώτο της μοναστήρι προς τιμή του Αγιου Παΐσιου.

Η Σερβική Εκκλησία χτίζει το πρώτο της μοναστήρι προς τιμή του Αγιου Παΐσιου.Το υπό κατασκευή μοναστήρι στο χωριό Szulkovac θα είναι το πρώτο μοναστήρι προς τιμήν του Αγίου !

πηγή

Κυριακή Z’ Ματθαίου -Δύο τυφλοί... φωτογράφοι!

«Ἐλέησον ἡμᾶς υἱὲ Δαυίδ»

 Ολόκληρη η επί γης ζωή του Κυρίου μας είναι μια προσφορά στον άνθρωπο για σωτηρία. «Και περιῆγεν ὁ Ἱησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων, κηρύσσων… καὶ θεραπεύων πάσαν νόσον…».
 Η παρουσία Του είναι φανερή παρουσία του Θεού στην γη. Η διδασκαλία Του, το κήρυγμά Του, τα θαύματά Του αυτό υποδηλώνουν. Μόνον οι ψυχικά τυφλοί δεν το βλέπουν.

  Αλήθεια, έχετε δει τυφλό φωτογράφο; Αδύνατον αυτό να συμβεί θα πείτε. Και όμως. Αυτό παρακολουθούμε και βλέπουμε εμείς σήμερα στο ιερό Ευαγγέλιο. Δύο τυφλοί φωτογράφοι!... δεν βλέπουν καθόλου και όμως φωτογραφίζουν το ομορφότερο, το γλυκύτερο πρόσωπο του κόσμου. Τον Ιησού Χριστό μας.

  Αυτοί οι δύο τυφλοί που δεν είχαν δει ποτέ το φως, αυτοί που δεν είχαν δει το πρόσωπο του Χριστού, τα θαύματα Του, γνώριζαν πολύ καλύτερα από άλλους την σωστή πληροφόρηση για το πρόσωπο του Χριστού μας. Όταν οι άλλοι Γραμματείς και Φαρισαίοι, ενώ βλέπουν με τα μάτια τους, γνωρίζουν τον Νόμο και τους προφήτες, είναι πνευματικά τυφλοί, λέγοντες «ὅτι ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια» και κάνει θαύματα.

Οι τρόποι με τους οποίους κατακρίνουμε τους αδελφούς μας είναι πολλοί.

Οι τρόποι με τους οποίους κατακρίνουμε τους αδελφούς μας είναι πολλοί. Μπορούμε να αντιληφθούμε τους περισσότερους απ’ αυτούς, αν προσέξουμε τον εαυτό μας. Εδώ θα αναφέρουμε δύο αρκετά δυσδιάκριτους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να αμαρτήσουμε χωρίς καθόλου να το καταλάβουμε.

1. Μερικές φορές αναμιγνύει κανείς έντεχνα την κατάκριση με τους επαίνους. Λέγει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «Εκείνον που ως χθες εγκωμίαζες ως ενάρετο, μεν τον κακολογήσεις σήμερα ως κακό και φαύλο, επειδή μετέβαλες την αγάπη σου σε μίσος … Όταν συνομιλείς με άλλους πρόσεχε, μήπως εξ αιτίας της λύπης που διατηρείς ακόμη κρυμμένη, νοθεύσεις τον συνηθισμένο έπαινο του αδελφού, ανακατώνοντας ασυναίσθητα στους λόγους σου την κατηγορία».

2. Άλλος τρόπος κατακρίσεως είναι αυτός που γίνεται δήθεν από αγάπη για τον αδελφό που αμάρτησε, ή από διάθεση για την διόρθωση του αδελφού. Όμως κάτι που γίνεται με κακό τρόπο, δεν μπορεί να φέρει καλό αποτέλεσμα.

 Γράφει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Άκουσα μερικούς να καταλαλούν και τους επέπληξα. Και για να δικαιολογηθούν οι εργάτες αυτοί του κακού μου απάντησαν, ότι το έκαμαν από αγάπη και ενδιαφέρον προς αυτόν που κατέκριναν. Εγώ τότε τους είπα, να την αφήσουν αυτού του είδους την αγάπη, για να μη διαψευσθεί εκείνος (δηλαδή ο προφήτης Δαυίδ) που είπε: Τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον. Εάν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς τον άλλον, ας προσεύχεσαι μυστικά γι’ αυτόν και ας μην τον κακολογείς. Διότι αυτός ο τρόπος της αγάπης είναι ευπρόσδεκτος από τον Κύριον».

Το σήμα ύπαρξης του Θεού - Δημιουργού είναι μέσα σε όλα και εκπέμπει καθημερινά..!

Ο Άνθρωπος εδώ και δεκαετίες έστησε διαστημικά τηλεσκόπια, και αντένες ξοδεύοντας δις ψαχνωντας για έστω κ ένα σήμα από το διάστημα για να βρει ζωή στο σύμπαν.
Το σήμα αυτό πρέπει τουλάχιστον να μοιάζει με κάποιου είδους γλώσσα, να έχει λογική, μαθηματικά και γεωμετρία.
Ο ανθρωπος όμως δεν πήρε είδηση ότι όλο το σύμπαν κ όλα τα υλικά γύρω μας έχουν μέσα μήνυμα, γλώσσα, μαθηματικά και γεωμετρία.
Οι γαλαξίες, οι πλανήτες, τα άτομα, τα λουλούδια, ο άνθρωπος κ το dna του κ όλα όσα μας περιτριγυριζουν στον υλικό κόσμο είναι γλώσσα, με λογική, με μαθηματικά, γεωμετρία και προγραμματισμό μέσα..
Το σήμα ύπαρξης του Θεού - Δημιουργού είναι μέσα σε όλα και εκπέμπει καθημερινά σε όλα τα μήκη καί πλάτη εντός μας καί εκτός μας από την αρχή της Δημιουργίας και αυτοι ακόμα περιμένουν 1 σήμα...
Πως μπορεί η ανθρωπότητα να είναι τόσο τυφλή;

πηγή

Ρώτησα μια φορά έναν Αμερικανό που ήρθε στο καλύβι:
«Τί κατόρθωμα κάνατε σαν έθνος μεγάλο που είστε;»
«Πήγαμε στο φεγγάρι», μου απάντησε.
«Πόσο μακρυά είναι;», τον ρωτάω.
«Ας πούμε, μισό εκατομμύριο χιλιόμετρα», μου λέει.
«Πόσα εκατομμύρια ξοδέψατε, για να πάτε στο φεγγάρι;»
«Από το 1950 μέχρι τώρα, μου λέει, έχουμε ξοδέψει ποταμούς δολλαρίων».
«Στο Θεό πήγατε; τον ρωτάω. Πόσο μακρυά είναι ο Θεός;»
«Ο Θεός, μου λέει, είναι πολύ μακρυά».
«Εμείς όμως, του λέω, μ΄ένα παξιμάδι πάμε στον Θεό!»

Από το Βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α’

«Την επόμενη Κυριακή θα μιλήσω για την αμαρτία του ψεύδους...»(Διδακτική ιστορία)

Ο ιερέας ανακοινώνει στο ποίμνιό του: «Την επόμενη Κυριακή θα μιλήσω για την αμαρτία του ψέματος. Γι'αυτό θα ήθελα να διαβάσετε το "Κατά Μάρκον, κεφάλαιο 17".»
Την επόμενη Κυριακή, πριν ξεκινήσει τη λειτουργία,ο ιερέας ρωτάει ποιος είχε διαβάσει το Κατά Μάρκον κεφάλαιο 17 και όλα τα χέρια στην εκκλησία σηκώθηκαν...
Ο ιερέας χαμογελάει και λέει: «Το Κατά Μάρκον έχει μόνο 16 κεφάλαια. Τώρα θα αρχίσω να σας λέω για την αμαρτία του ψεύδους...»

πηγή

...ακόμη και τώρα που επιτρέπεται η ανάσα...

  Κανέναν -ακόμα κι αν θέλει να το κόψει- δεν πιέζω να κόψει το κάπνισμα,
(πλην εξαιρέσεως, που υπήρχε απολύτως ζωτική ανάγκη).
Αν πρόκειται να το κάνει, πρέπει να το πάρει απόφαση ο ίδιος, συνήθως όταν αισθανθεί περισσότερο τις καταστροφές στα συστήματα του.
Είναι μιά πάρα πολύ δυνατή έξις, που δεν έχει σχέση με τον φυσικό καπνό των παλαιών,και που καταντάει ενα όχι καλό πάθος,το οποίο δυσκολεύονται να κόψουν ακόμα και αυτοί που το αποφασίζουν.

  Υπάρχουν όμως εκείνοι οι άνθρωποι που συναντήσαμε μέσα στη ζωή και γνωρίσαμε -κι ακόμα-, που μέσα τους μιλαει ο Θεός, και έχουμε απτές εμπειρίες αυτού τού χαρίσματος τους.
(Όταν σε βλέπουν για πρώτη φοράκαι σου λένε με απλότητα μικρού παιδιού,την ζωή σου, τους ανθρώπους σου,και πράγματα που μόνο εσύ γνωρίζεις,τότε σταματούν οι αθεϊστικές ιδεοληψίες και μένεις κολλημένος στον τοίχο άφωνος, μπρος στην απτή εμπειρία.)
Αυτοί λοιπόν έχουν πει,πως δυσκολεύονται οι άνθρωποι που θέλουν να απαλλαγούν
από ότι τούς μαυρίζει τα πνευμόνια και φθείρει τον οργανισμό τους, όχι μόνον διότι έχει γίνει μιά συνήθεια, αλλά και διότι υπάρχει και εκπεσών άγγελος που την υποδαυλίζει, προσπαθώντας να κάνει, όσο πιό πολύ κακό μπορεί,
-με διάφορα, για το "καλό" πάντα, προσχήματα- στο δημιούργημα τού Θεού, τον Άνθρωπο.
Προσπαθεί λοιπόν, να μην αφήσει τον άνθρωπο ν'ανασάνει.
Τού ψιθυρίζει διάφορα,τον απειλεί... (δεν είσαι άντρας...)ή τον φοβίζει... (δεν είσαι "in"...)μέχρι να ξανανάψει...
Κάνει οτι μπορεί για να του βάλει την ιδέα ότι δεν μπορεί να απαλλαγεί......και είναι να μην σου μπει η ιδέα... ( ! )... πάνω σε οποιοδήποτε θέμα...... σταματάει η λογική, σταματάνε τα πάντα...
Τα αποτελέσματα, κωμικοτραγικά,τα βλέπουμε γύρω μας, ακόμα και τώρα που επιτρέπεται η ανάσα...Δικαιώνεται δε απόλυτα,ο τού Αγίου Πατρός Πορφυρίου λόγος: "Το κακό, είναι χαζό"

ΠΗΓΗ

Τό εὐκολώτερο πρᾶγμα στόν κόσμο εἶναι νά χαλάσης τό καλό ἔργο. Τό δυσκολώτερο νά τό φτιάσης.

Ἡ φωλιὰ ἀντιστάθηκε λίγο. Ἡ περίπλοκη τέχνη της, ἡ ἀνιστόρητη σοφία της, ἡ λεπτὴ κλωνιά της δεν ἤθελαν νὰ σβήσουν ἀδιαμαρτύρητα. Ἔκαμαν στὴν ἐπίθεση τοῦ Τρίκα τὴ μικρὴ ἐκείνη ἀντίσταση ποὺ ἀφήνουν τ’ ἀγαθὰ καὶ τὰ ὡραῖα πράγματα, μάταια, ἔτσι γιὰ τὴν τιμὴ τῆς ὀμορφιᾶς! Μὰ ἦταν τόσο μικρὴ ἡ ἄμυνα, ποὺ δὲν ξόδεψε τίποτα ἀπὸ τὴν ἄγρια δύναμη τῶν χεριῶν του ὁ Τρίκας. Ἦταν περιττή. Ἔτσι δὰ ἔκαμε κ’ ἡ φωλιὰ σκόρπισε. Τὸ εὐκολώτερο πρᾶγμα στὸν κόσμο εἶναι νὰ χαλάσης τὸ καλὸ ἔργο. Τὸ δυσκολώτερο νὰ τὸ φτιάσης.
[...]
— Φταῖμε κ’ ἐμεῖς οἱ δυό..., ξανάρχισε. Γιατί νὰ μὴν τὸν κρατήσωμε;
— Ἔλα τώρα, Διαμαντή. Εἶν’ ἀδύνατο, νὰ δίνωμε ἀκόμα λόγο γιὰ ἕνα ἀσυλλόγιστο λάθος, καϊμένε!
— Ναί, τὸ σκέφτηκα πολλὲς φορές. Γιατί δὲν κρατήσαμε τὸν Τρίκα, ὅταν πήγε νὰ τὴ χαλάση;
— Μὰ ἦταν χειροδύναμος! Κ’ ἔπειτα εἴμαστε παιδιά. Τί ξέρουν τὰ παιδιά;
— Δὲν εἶναι δικαιολογία... Ὅπως ἔγινε τὸ κακό, μποροῦσε νὰ γίνη τὸ καλό. Σκέψου ἄν, στὴ θέση αὐτοῦ τοῦ φόνου, εἴχαμε μιὰν ἀγαθή πρὰξη νὰ θυμηθοῦμε! Τί διαφορετικὸ πράμα! Σὲ ρωτῶ. Πές μου. Γιατί μιὰ κακὴ πράξη κι ὄχι μιὰ καλή;

Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Τὸ ἀθάνατο πουλί (απόσπασμα), Διηγήματα, 1927

πηγή

Ειρήνη με ειρήνη έχει διαφορά...

 Ειρήνη με ειρήνη έχει διαφορά. Υπάρχει τεράστια διαφορά, από την ειρήνη που δίνει ο Θεός. 

 Έτσι κάποτε προσευχόμενος, αισθάνθηκα ένα πράγμα, που δεν μπορεί να το έκφρασει κανείς.Εκεί που προσευχόμουν, ακούω ξαφνικά μία βοή. Οι αισθήσεις μου κόπηκαν και άνοιξε μέσα στην καρδιά μου μία ειρήνη, σε ανέκφραστο βαθμό. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Μία ανέκφραστη γλυκύτητα, γαλήνη και ειρήνη.
Δεν περιγράφεται, αισθανόμουν παράδεισο μέσα μου. 

Αυτό ίσως κράτησε μια ώρα και κατόπιν υποχώρησε. Κάτι όμως έμεινε μέσα μου. Και έκτοτε ό,τι και αν συνέβαινε, οποιαδήποτε ταραχή, πειρασμός, η ειρήνη μέσα μου δεν έφευγε.
Όταν έφυγε εκείνη η μεγάλη και ανέκφραστη ειρήνη έκλαιγα και φώναζα: 

«Τι ήτανε αυτό; Θεέ μου αυτή ήταν η ειρήνη που έδωσες στους Αγίους Αποστόλους;» Δεν μπορούσα να βαστάξω, έκλαιγα».

Γέροντας Χαράλαμπος  Διονυσιάτης

Άγιος Ιερομάρτυς Μπότβιντ του Σέντερμανλαντ της Σουηδίας.

 

Ο Άγιος Μποτβίντ είναι ένας Ορθόδοξος Χριστιανός ιεραπόστολος της Σουηδία κατά τον 11ο αιώνα και μαθητής του Αγίου Ζιγεφρείδου της Βέξιε/Växjö(15 Φεβρουαρίου).

  Ο Άγιος Μποτβίντ γεννήθηκε στο Σέντερμανλαντ (Södermanland) της Σουηδίας στην πόλη Μποτκίρκα (Botkyrka) από οικογένεια ειδωλολατρών. Σε ένα εμπορικό ταξίδι στην Αγγλία ήρθε σε επαφή με τον Χριστιανισμό, ασπάσθηκε την χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε.

 Στάλθηκε πίσω ως ιεραπόστολος στη Σουηδία από τον Άγιο Ζιγεφρείδο μαζί με τον Άγιο Δαϋιδ (25 Ιουνίου)και τον Άγιο Εσκίλ (12 Ιουνίου). Οι Άγιοι ιεραπόστολοι κήρυξαν πρωτίστως στο Σέντερμανλαντ (Södermanland) και το Βέστμανλαντ (Västmanland), στην περιοχή της λίμνης Μέλαρεν (Mälaren).

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Άγιος Μπότβιντ σκοτώθηκε με τσεκούρι στη νήσο Rågö από έναν σκλάβο που είχε αγοράσει προκειμένου να τον ελευθερώσει. Ο σκλάβος καταγόταν από τους Βένδες και ο Άγιος τον είχε κατηχήσει στην χριστιανική πίστη με σκοπό να τον στείλει ως ιεραπόστολο στη χώρα του για να κηρύξει το Ευαγγέλιο.

Ο Άγιος Μπότβιντ θάφτηκε στην Εκκλησία του Σάλεμ (Salems kyrka).
Σύμφωνα με την παράδοση το όνομα του Αγίου Μπότβιντ συνδέεται με την πηγή του Αγίου Μπότβιντ (Sankt Botvids källa) η οποία βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της λίμνης Bornsjöns στο Δήμο Σάλεμ (Salems kommun) στην κομητεία της Στοκχόλμης.

Η Πηγή του Αγίου Μπότβιντ

 Όταν έγινε ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου, τα ιερά λείψανα του Αγίου Μπότβιντ μεταφέρθηκαν στην εκκλησία στο σημερινό Μποτκίρκα. 

Ο τάφος του Αγίου Μπότβιντ

Όταν η λάρνακα που περιείχε τα λείψανά του τοποθετήθηκε προσωρινά κοντά στην όχθη της λίμνης Bornsjöns αμέσως μια πηγή ανέβλυσε θαυματουργικά και συνεχίζει να παρέχει με καθαρό νερό μέχρι σήμερα...Η μνήμη του τιμάται στις 28 Ιουλίου

πηγή

H Θεοτόκος Γαλακτοτροφούσα. Ψηφιδωτό 13ου αιώνα.

 H Θεοτόκος Γαλακτοτροφούσα. Ψηφιδωτό ανωνύμου ιταλοέλληνα καλλιτέχνη του 13ου αιώνα. Από το παλαιό μοναστήρι του αγίου Γρηγορίου της Μεσσήνης της Σικελίας.

πηγή

Έχω μείνει σε πολυτελή σπίτια και ξενοδοχεία.Σαν το καλυβάκι του Γερό Παΐσιου δεν βρήκα

..Έχω μείνει σε πολυτελή σπίτια και ξενοδοχεία.Σαν το καλυβάκι του Γερό Παΐσιου δεν βρήκα. Ήταν τόσο ευλογημένος ο τόπος. Δεν είχε τίποτε μέσα ούτε μία καρέκλα....
Δεν έχω δει ωραιότερη τράπεζα από την τράπεζά του. Ήταν πάνω σε έναν βράχο. Εκεί με έβαλε μία φορά και μου είπε: «Διάκο, να κάνουμε προσευχή για να φάμε».
Τι θα τρώγαμε; Δυο κρεμμύδια και ένα μαρούλι και ξεροκόμματα που τα είχε σε ένα σακούλι....
Άνοιξε μια πλαστική σακκούλα, την έβαλε κάτω στη γη, άνοιξε τα χέρια του και ξεκίνησε να λέει το: «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Τι να σας πω!
Δεν ξανάκουσα ούτε ξαναείδα άνθρωπο να προσεύχεται έτσι.
Νόμιζα ότι θα άνοιγε ο ουρανός και θα ευλογούσε ο Θεός το φαγητό μας

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

πηγή

«Πιέτο, πάτερ μου, να γίνης καλά!»

  Πάντοτε την παραμονή του αγίου Παντελεήμονος, ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, τελούσε Αγρυπνία στον ιερό ναό του στον Ιλισσό.

  Μια χρονιά όμως ήταν άρρωστος με υψηλό πυρετό. Οι δικοί του τον απέτρεπαν να πάει για την Αγρυπνία. Εκείνος φλεγόταν από αγάπη προς τον Άγιο. Και πήγε. 

 Όπως έλεγε αργότερα, τη νύχτα, μετά τη Λιτή ακούμπησε, εξαντλημένος από τον πυρετό, στην άκρη της Αγίας Τραπέζης. 

Και βλέπει εμπρός του τον Άγιο «να κρατά ένα μικρό ποτήρι γεμάτο φάρμακο» και του λέει:
«Πιέτο, πάτερ μου, να γίνης καλά».
Το πήρε, το ήπιε, έφυγε ο πυρετός, έγινε τελείως καλά. Και έλεγε:
«Επί μίαν εβδομάδα είχα τη γλύκα στο λάρυγγά μου… Το θεώρησα αμαρτία και αγνωμοσύνη να μη το ειπώ…».

πηγή

Έρχεται καιρός που ο απλός χριστιανός κι ο παπάς θα κληθεί να υπερασπίσει το Ευαγγέλιο του Χριστού.

  Έρχεται καιρός - έφτασε κιόλας θαρρώ - που ο απλός χριστιανός κι ο παπάς, που πολλά δεν κατέχει από "θεολογίες", που περιφρονιέται απ' τους μεγαλόσχημους, που 'ναι χωμένος μέσα στο λαό και τα βάσανά του, θα κληθεί να υπερασπίσει το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. 

Έτσι όπως παραδόθηκε. 

Δίχως προσαρμογές στις ανάγκες της εποχής. 

Δίχως τα κοψίματα - ραψίματα που κανοναρχάει ο κόσμος και σκοτώνονται οι σπουδαγμένοι ν' ακολουθήσουν.

 Και θα του κοστίσει αυτό. Θα πεταχτεί όξω, σαν την τρίχα απ' το ζυμάρι. Θα υποφέρει. Και κοντά του θα υποφέρουν κι οι δικοί του. 

Όμως δεν γίνεται να δουλεύουμε δυο αφεντάδες. Δεν αντέχεται. Και να θέλει ο διάβολος να μας πλανέψει, μας συνεφέρνει ο Παύλος:

"῏Ω Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν. ῾Η χάρις μετὰ σοῦ· ἀμήν " (Α΄ Τιμ. στ΄ 20-21

π.Σπυρίδων Χ.

Θαυμαστή εμφάνιση του Αγίου Παντελεήμονος στον π. Ευάγγελο Χαλκίδη

  Στο εκκλησάκι, στο σπίτι του (π. Ευαγγέλου), αναπαύονταν λείψανα πολλών αγίων που ευωδίαζαν, το χέρι του Αγίου Παντελεήμονα που έβγαζε μύρο.
Όλα δε είχαν περιέλθει στην κατοχή του με τρόπο θαυμαστό.
Μια μέρα, καλοκαίρι, με πολλή ζέστη και άπνοια, ο πατήρ γύρισε από διακόνημα στο σπίτι του, στην Θεσσαλονίκη όπου τότε έμενε, και κουρασμένος ξάπλωσε στο ντιβάνι με μισάνοιχτο από πάνω του το παράθυρο.
Ενώ βρισκόταν σε κατάσταση ημιεγρηγόρσεως, ξαφνικά το παραθυρόφυλλο άρχισε να κτυπά με δύναμη, κι ένας ωραίος νέος παρουσιάστηκε μπροστά στα μάτια του, λέγοντας "ήρθα για να μείνω εδώ".
Ο πατήρ, μη γνωρίζοντας αν ήταν ξυπνητός ή κοιμόταν, απάντησε:

 "Δυστυχώς δεν μπορώ να σε κρατήσω. Είμαστε επτά σ’ αυτό το σπίτι κι έχουμε μόνο δύο δωμάτια. Αν θέλεις κάθισε να ξεκουραστείς, και μετά φεύγεις". 

"Όχι, εγώ ήρθα να μείνω εδώ", αποκρίθηκε εκείνος.
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε το θυροτηλέφωνο. Ανέβηκε ένας ιερέας συνοδευόμενος από μια μοναχή που βαστούσε λειψανοθήκη.
"Ήρθαμε να σου αφήσουμε το χέρι του Αγίου Παντελεήμονος, πάτερ", είπε.

Ο πατήρ Ευάγγελος (1923-1987) κατάλαβε τότε ποιος ήταν ο νέος που ήθελε να μείνει κοντά του*.

Ο παπα-Μανώλης Ψαράκης και ο Ι.Ν. Αγίου Παντελεήμονος Σπιναλόγκας

  Όταν έγινε γνωστή η απόφαση της Κρητικής Πολιτείας το 1903 για μεταφορά των λεπρών της Κρήτης στη Σπιναλόγκα, ο τότε επίσκοπος Πέτρας Τίτος ανακαίνισε το Ναό του Αγίου Παντελεήμονος που βρισκόταν εκεί και έκανε τα εγκαίνια, πριν ακόμα φτάσουν οι χανσενικοί. Όταν όμως αναρωτήθηκε, αν θα έβρισκε παπά, σηκώθηκε ο παπα-Μανώλης Ψαράκης, εφημέριος στη Νεάπολη και προσφέρθηκε εθελοντικά να υπηρετήσει τους ασθενείς, πράγμα που έκανε με ζήλο επί 21 ολόκληρα χρόνια. Μετά το θάνατο του παπα-Μανώλη, τον διαδέχθηκαν κατά σειρά και αυτοβούλως ο υπέργηρος πατήρ Νέστωρ, ο πατήρ Νίκανδρος, ο πατήρ Νικόδημος και ο πατήρ Ανδρόνικος που υπηρέτησε μέχρι το 1935, όλοι αδελφοί της Ιεράς Μονής Αρετίου.

  Τότε έφτασε από το Άγιο Όρος ο Ιερομόναχος Μελέτιος Βουργούρης κληρικός με μεγάλη μόρφωση και αληθινή πίστη. Παρέμεινε στη Σπιναλόγκα 13 ολόκληρα χρόνια και δεν τους εγκατέλειψε ούτε και κατά τα χρόνια της κατοχής, όπου η πείνα προκάλεσε το θάνατο 100 περίπου ασθενών, «συγκακουχούμενος» μαζί τους, ενώ μαζί με τους λεπρούς φιλοτέχνησε το καμπαναριό της Ιεράς Μονής Αγίου Ανδρέου στον Φινοκαλιά (υπάρχει σχετική επιγραφή). Το 1948, εκπληρώνοντας παλιό του τάμα, πήγε στους Αγίους Τόπους μέχρι το τέλος της ζωής του.

  Μετά την αναχώρηση του Μελετίου ανέλαβε εφημέριος ο ιερομόναχος Χρύσανθος Κατσουλογιαννάκης από την Ιερά Μονή Τομπλού Σητείας, που υπήρξε και ο τελευταίος εφημέριος του Νησιού. Δε φοβήθηκε ποτέ μήπως προσβληθεί από την ασθένεια, μετέδιδε τα Άχραντα Μυστήρια και κατέλυε στο τέλος λέγοντας χαρακτηριστικά : 

« Τα Άγια δεν μολύνονται ». Στάθηκε στο πλευρό των λεπρών πραγματικός συμπαραστάτης και αρωγός και «εκοιμήθη» το 1972 στη Μονή Τομπλού.

"Μια Κυριακή, πηγαίνοντας για την Λειτουργία του στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος, ο παπα-Μανώλης Ψαράκης είδε σημείο στα άμφιά του και μετά το τέλος της Λειτουργίας είπε στους εκκλησιαζομένους ότι ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ότι είναι η τελευταία Λειτουργία που επιτελεί και ζήτησε να συγκεντρωθούν την επομένη το πρωΐ όλοι οι άρρωστοι στην εκκλησία. Πράγματι την επομένη συγκεντρώθηκαν και κλαίγοντας έψαλαν μια Παράκληση, διαβάστηκε μια Συγχωρητική Ευχή και ζήτησε από όλους συγχώρηση. Τους ευλόγησε και με λυγμούς τον συνόδευσαν μέχρι την αποβάθρα. Την επομένη Κυριακή το μεσημέρι παρέδωσε το πνεύμα του στον Χριστό. Ας είναι η μνήμη του αιωνία! Είμαι βέβαιος περί της ανταμοιβής του στον ουρανό".
Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης

(Στη φωτογραφία, άποψη του εσωτερικού του Ι.Ν. Αγίου Παντελεήμονος Σπιναλόγκας)

πηγές 1 και 2)

Σαν σήμερα γιόρταζε λαμπρά το περίφημο μοναστήρι του Αγ.Παντελεήμονος στην Μύρτου, της κατεχόμενης Κύπρου...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ, γιόρταζε λαμπρά το περίφημο μοναστήρι του, στην Μύρτου, της κατεχόμενης Κύπρου... Πέντε φωτογραφίες - πέντε μαχαιριές στην καρδιά... Το άλλοτε ξακουστό μοναστήρι, σήμερα είναι τουρκοπατημένο... Ο τουρκικός στρατός το λεηλάτησε και το καταλήστεψε.... Μία από τις πέντε φωτογραφίες απεικονίζει το μοναστήρι όπως ήταν πριν από το 1974. Νομίζω ότι η διαφορά είναι εμφανής σε σχέση με τις άλλες 4 φωτογραφίες... ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

πηγή

Κυδωνίαι – Εξοχική τοποθεσία Αγία Παρασκευή.Το «νησάκι» του Κόντογλου στο Αϊβαλί.

Σκίτσο της Αγίας Παρασκευής από τον Φώτη Κόντογλου

Της Αγίας Παρασκευής σήμερα, ημέρα γιορτής για το «νησάκι» του Κόντογλου στο Αϊβαλί.

Δημοσιεύουμε μια φωτογραφία του υποστατικού (Κυδωνίαι – Εξοχική τοποθεσία Αγία Παρασκευή) σε επιστολικό δελτάριο της 26ης Σεπτεμβρίου 1921, ένα χρόνο πριν την καταστροφή. 

Μαζί η πίσω όψη του που απευθύνεται στον αδελφικό φίλο του Κόντογλου Ανδρέα Τριγγέτα, από τη “Δώρα” και γράφει τα παρακάτω:
26/9/21
ΕΛΛΑΣ – GRECE
ΕΠΙΣΤΟΛΙΚΟΝ ΔΕΛΤΑΡΙΟΝ (Carte Postale)
«Ανδρέα μου,
Μια ανάμνηση του Αϊβαλιού μας και ένας χαιρετισμός της γαλανής θάλασσας. Ο καϋμένος ο Φώτης πόσα όνειρα άφησε εκεί απάνω!
Χθες σου έστειλα το πακέτο καθώς μου λες. Τώρα προσπαθώ για κανένα βιβλίο.
Σε φιλώ με αγάπη
η Δώρα σου»

Fotis Kontoglou Original - Φώτη Κόντογλου Αρχείο

Τμήμα εκ της τιμίας Κάρας και η δεξιά χείρ της Αγίας Παρασκευής

Τμήμα εκ της τιμίας Κάρας της Αγίας Παρασκευής.Φυλάσσεται στη Ιερά Μονή Πετράκη στην Αθήνα.

Το δεξί χέρι της Αγίας Παρασκευής στις Κυνοπιάστες Κέρκυρας(στ'αριστερά της φωτογραφίας)

https://proskynitis.blogspot.com/2014/07/blog-post_63.html

Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑΣ

 

Η Αγία Παρασκευή. 13ος - 15ος αιώνας. Τοιχογραφία στην Nociglia (Λέτσε). Εκκλησία της Παναγίας "de Itri (Οδηγήτριας).

 Στον βίο της αγίας Παρασκευής, του οποίου η αρχαιότερη εκδοχή είναι αυτή του Ιωάννου Ευβοίας (7ος – 8ος αιώνας) διαβάζουμε πως η αγία γεννήθηκε στα περίχωρα της Ρώμης το πρώτο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ. Οι γονείς της, Αγάθων και Πολιτεία, την απέκτησαν μετά από πολλές προσευχές, εν ημέρα Παρασκευή, εξ’ ου και της έδωσαν αυτό το όνομα. Μετά τον θάνατο τον γονέων της, διαμοίρασε την περιουσία της και στη συνέχεια περιόδευσε κηρύττουσα τον Χριστό σε διάφορες πόλεις –προφανώς της ιταλικής χερσονήσου- χωρίς όμως αυτές να κατονομάζονται. Για την δράση της αυτή συνελήφθηκε πολλές φορές, βασανίστηκε και τέλος αποκεφαλίστηκε επί αυτοκράτορος Αντωνίνου Πίου (138-161).

Αν και παραμένουν άγνωστες οι περιοχές της Ιταλίας στις οποίες η αγία κήρυξε και μαρτύρησε, παρουσιάζει εν τούτοις εξαιρετικό ενδιαφέρων η μεγάλη διάδοση της τιμής της στην Κάτω Ιταλία και ιδιαίτερα στην Σικελία, όπου τιμάται με το όνομα Venera, Veneranda ή Venerina.

Ο μοναχός που παρακαλούσε την Αγ.Παρασκευή να αφαιρέσει εκείνο που είναι εμπόδιο στην ψυχική του σωτηρία;».

  Στο Γεροντικό του Αγίου Όρους διαβάζουμε:«Από το χωριό «Αγία Παρασκευή» της Χαλκιδικής, πριν από πολλά χρόνια (το 1860) στην ιερά Μονή Δοχειαρίου, μόναζε, ένας περίφημος και πολύ καλλίφωνος ψάλτης με το όνομα Συνέσιος.

 Ο μοναχός αυτός ιδιαίτερη ευλάβεια είχε στην Αγία Παρασκευή και πάντοτε μετά από τον καθορισμένο κανόνα της προσευχής του — μετάνοιες και κομβοσχοίνια — που ήταν υποχρεωμένος να κάνει, απαραίτητα έκανε και ιδιαίτερη προσευχή στην Αγία Παρασκευή. Στην προσευχή του αυτή παρακαλούσε την Αγία να τον βοηθήση, για να σώση την ψυχή του, κι αν σαν άνθρωπος έχη επάνω του κάτι που είναι εμπόδιο για την ψυχική του σωτηρία, να του το αφαιρέση με όποιο τρόπο γνωρίζει εκείνη.

 Πολλά χρόνια συνέχιζε να λέη αυτή την προσευχή και ένα πρωί, μετά την πανηγυρική ιερή Ακολουθία και τη θεία Λειτουργία, στην μνήμη του μαρτυρίου της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου) αισθάνθηκε λίγο μία μικρή ενόχληση στο λαρύγγι του, κι από την ενόχληση αυτή λίγο λίγο άρχισε η φωνή του να γίνεται βραχνή.
Από τότε έκανε πολλές προσπάθειες, για να καθαρίση τη φωνή του, αλλά βελτίωση και θεραπεία δεν υπήρχε, απεναντίας όσο πήγαινε και χειροτέρευε η βραχνάδα στη φωνή του.
Επειδή ήταν καλός μουσικός και περίφημος ψάλτης λυπήθηκε ο ίδιος κι όλοι οι αδελφοί της Μονής αυτής, αλλά και όλοι οι πατέρες που τον γνώριζαν σ’ ολόκληρο το Άγιον Όρος.

 Έκαναν όλοι θερμή προσευχή στο Θεό, για την θεραπεία του αδελφού αυτού

Και το να υποταχθείς στο θέλημα του Θεού είναι καθήκον...

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

  Κάποτε γνώρισα μια χριστιανή, η οποία σε ώρα γαλήνης με κάποια υπερτροφική αυτοπεποίθηση έλεγε: «Εγώ πιστεύω βαθιά, μα πολύ βαθιά στον Θεό».
Όταν όμως την επισκέφθηκαν διάφορες δοκιμασίες, γόγγυζε τόσο κατά της Πρόνοιας του Θεού, ώστε αν την άκουγε ένας πιστός έπρεπε να σφαλίσει τα αυτιά του για να μην την ακούει.
Τέτοιους δυστυχώς Χριστιανούς, άνδρες και γυναίκες, συναντούμε κάθε μέρα πολλούς. Και όμως λίγοι συναισθάνονται την αμαρτία τους και την εξομολογούνται.
Η επιπόλαιη και ρηχή πίστη μερικών Χριστιανών φαίνεται προπάντων όταν συμβεί να πάθουν κάτι ή να αρρωστήσουν.
 Περνούν μια ζωή μαρτυρική. Βλέπουν ένα σπυράκι και υποπτεύονται αμέσως το κακό. Νηστεύουν μία μέρα και αισθάνονται δήθεν τα γόνατά τους να τρέμουν. Άλλοτε πάλι ξεροβήχουν, διότι νομίζουν ότι έχουν κολλήσει αρρώστια.
Δεν προφταίνει να περάσει η μία ιδέα και τη διαδέχεται η άλλη.
Αυτά τα άτομα αποτελούν παθολογικά φαινόμενα αξιολύπητα, που μόνο μία πίστη βαθιά στον Κύριο θα μπορούσε να τα απαλλάξει από την κατάσταση αυτή και να τα κάνει να αισθανθούν τη χαρά της ζωής.

 Αναφέρω παραδείγματα μερικών Χριστιανών, δήθεν πιστών. Όταν συμβεί, λόγου χάρη, να πάρουν μια γριπούλα και αδιαθετήσουν, αμέσως ανησυχούν, γίνονται ταυτοχρόνως και ιδιότροποι, νευρικοί, τυραννικοί στους άλλους.
Θα πείτε, ανθρώπινη αδυναμία!
Ναι, ανθρώπινη αδυναμία, αλλά που έχει την αιτία της στην ολιγοπιστία μας και πρέπει να το εξομολογηθούμε.

Όταν γίνεται οτιδήποτε αρνητικό,τ' άθεα, ιδεοληπτικά κοράκια βρίσκουν ευκαιρία να κάνουν τη φασιστική προπαγάνδα τους.

  Όταν γίνεται οτιδήποτε αρνητικό, οποιαδήποτε καταστροφή, υπάρχουν και τ' άθεα, ιδεοληπτικά κοράκια πού νομίζουν ότι είναι ευκαιρία να κάνουν τις γενικεύσεις τους και τη φασιστική προπαγάνδα τους.
Βλέπουμε τώρα πολλούς φανατικούς άθεους, (υπάρχουν κι άθεοι που είναι σοβαροί άνθρωποι και δεν έχουν μένος, δεν μιλάω γι' αυτούς), να γράφουν και να λένε άτοπες γελοίες σοφιστείες του στυλ:
"Φταίει που διορίσαμε παπάδες που δεν έχουμε προσωπικό να σβήσουμε τις φωτιές."

  Ναι ρε ξυπνιτζήδες με τις ανόητες γενικεύσεις σας.
Φταίνε οι παπάδες που δεν έχουμε ΜΕΘ.
Βέβαια φταίνε οι παπάδες που δεν έχουμε καλό σύστημα υγείας.
Φταίνε οι παπάδες που δεν έχουμε καλή αστυνόμευση.
Φταίνε οι παπάδες που έχουμε ανοιχτά σύνορα.
Φταίνε οι παπάδες που δεν έχουμε καλή παιδεία.
Δηλαδή, αν απολύσουμε όλους τους παπάδες και πάρουμε άλλους δημόσιους υπαλλήλους στη θέση τους ή ακόμα καλύτερα άμα τους στείλουμε και στα γκουλάγκ όπως έκαναν οι δολοφόνοι κομμουνιστές θα λυθούν όλα τα προβλήματα της χώρας!

Αγία Χριστίνα(10ος αιώνας)

Διπλή απεικόνιση της Αγίας Χριστίνας, στην ομώνυμη βυζαντινή κρύπτη στο ελληνόφωνο χωριό Καρπινιάνα του Σαλέντο. (10ος αιώνας).

πηγή

Έτσι γίνεται με τους ανθρώπους του Θεού έχουν στα χείλη και την καρδιά τους το "να' ναι ευλογημένο''....

Σήμερα ήταν η μνήμη της Οσίας Πελαγίας που ασκήθηκε στην νήσο της Τήνου….
Πόσο με συγκλονίζει η συμπεριφορά της στο όραμα που είχε με την Παναγία….
Εμφανίστηκε η Κυρία Θεοτόκος και υπέδειξε στην άσημη αυτή καλογριούλα
τον τόπο όπου ήταν θαμμένη η σεπτής Της εικόνα…..
Και τι έκανε η Αγία;Τίποτα…..
Μέχρι που εμφανίστηκε άλλες δύο φόρες ακόμα η Παναγία και μάλιστα την τρίτη την μάλωσε κιόλας….
Γιατί δεν ανταποκρίθηκε η Αγία αμέσως;
Γιατί πολύ απλά δεν αισθανότανε το εαυτό της άξιο να της εμφανισθεί η Παναγία…..Πως λέγεται αυτό; Ταπείνωση…..

Πραγματικά μου θύμισε ένα περιστατικό απ’ το γεροντικό όταν ένας άγγελος πήγε σε έναν ασκητή για παρηγοριά θεϊκή και στα λόγια του αγγέλου ότι ο Θεός βλέπει τον κόπο και τον αγώνα του εκείνος λέει το εξής χαριτωμένο:
«Άγιε Άγγελε μου,μάλλον έχεις κάνει λάθος το κελί;Σε άλλον αδελφό είναι να πας….»

Εμείς άραγε τι θα κάναμε στην περίπτωση της Πελαγίας;
Δεν θα είχε προλάβει να ξημερώσει και θα είχε μάθει όλος ο ντουνιάς για την ‘’αγία επίσκεψη’’ στην «αμαρτωλότητα» μας….Καλά δεν το συζητάμε για το διαδίκτυο…
Εννοείται θα το είχαμε ανεβάσει σε όλες τις χριστιανικές ομάδες προς δόξα του Θεού βεβαίως-βεβαίως(τρόπος του λέγειν)

Τι όμορφο ε..... Να χτυπά ο Θεός την πόρτα της ζωής μας και να του κλειδώνει η

Έπειτα την έριξαν στη θάλασσα, όπου έλαβε το άγιο βάπτισμα από τον ίδιο τον Κύριο, θείος δε άγγελος την έβγαλε στη στεριά....(Αγ.Χριστίνα)

....Για τις πράξεις της αυτές η Χριστίνα υποβλήθηκε από τον ίδιο της τον πατέρα στα πιο φρικτά και απάνθρωπα βασανιστήρια και εν συνεχεία φυλακίστηκε. Στη φυλακή την άφησαν εντελώς νηστική, με εντολή του πατέρα της, για να πεθάνει από την πείνα. Όμως η Μεγαλομάρτυς τρεφόταν με τροφή που της μετέφερε εκεί άγγελος Κυρίου και θεραπεύτηκαν οι πληγές της. Έπειτα την έριξαν στη θάλασσα, όπου έλαβε το άγιο βάπτισμα από τον ίδιο τον Κύριο, θείος δε άγγελος την έβγαλε στη στεριά....

Ο βίος της Αγίας Χριστίνας και το άφθαρτο λείψανό της ΕΔΩ

Η κα Μαρούλα από τη Λεμεσό .Ένας σύγχρονος Ιώβ

''Η κα Μαρούλα από τη Λεμεσό''

Του Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου

  Δεν ξέρω αν γνωρίσατε στη Λεμεσό την κυρία Μαρούλα. Η κυρία Μαρούλα, έτσι τη λέγανε -αδερφή Μαριάμ μετά, έγινε μοναχή- ήτανε μία γυναίκα [που έμενε] λίγα σπίτια πάνω από τη Μητρόπολη. Τη γνώριζα πολύ πριν πάω στη Μητρόπολη αλλά έτυχε να είναι εκεί κοντά μας. Ήταν μία γυναίκα που από 18 χρονών ήταν παράλυτη στο κρεβάτι.

35 χρόνια και πλέον στο κρεβάτι συνέχεια, κλεισμένη σε ένα δωμάτιο.Το σπίτι της δε, μόνο που δεν έπεσε στο κεφάλι της δηλαδή! Ένα διάστημα είχε τόσο σαπίσει το δάπεδο του σπιτιού της που βούλιαξε μια μέρα το κρεβάτι της μέσα στο δάπεδο. Δεν είχε κανέναν άνθρωπο στον κόσμο. Ήταν έγγαμος και πριν από καμιά δεκαριά χρόνια πέθανε ο άντρας της και έμεινε τελείως μόνη. Δεν είχε κανέναν στον κόσμο! Κάτι πολύ μακρινούς συγγενείς που δεν είχαν καμία σχέση μαζί της. Ο αδελφός της ήταν στην Αυστραλία, ηλικιωμένος κι αυτός. Αυτή η γυναίκα ήταν τελείως μόνη, με την πραγματική σημασία της λέξεως. Τελείως ανήμπορη, στο κρεβάτι παράλυτη δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Είχε να βγει από το δωμάτιό της χρόνια ολόκληρα. Πέθανε ο άντρας της και δεν μπορούσε να πάει στην κηδεία του γιατί ήταν τέτοια η πάθηση που είχε που δεν μπορούσε ούτε σε αναπηρικό καροτσάκι να καθίσει.

 Ήταν συνέχεια στο κρεβάτι. Ένας άνθρωπος τελείως μόνος του.
Μάλιστα μία φορά είχε πέσει θύμα, πήγε μία κοπέλα που ήταν άρρωστη διανοητικά -είχε ψυχιατρικά προβλήματα- και την έπιασε και την έδειρε τόσο πολύ την κυρία Μαρούλα, την χτυπούσε με ένα σίδερο, έτοιμη να τη σκοτώσει και εκείνη δεν μπορούσε να αμυνθεί. Μπήκε στο σπίτι της και άρχισε να τη χτυπά τάχα ότι έλεγε ψέμματα ότι είναι παραλήπτη. Και της έλεγε, σήκω πάνω. -Αφου δεν μπορώ, είμαι παράλυτη. -Όχι, ψέματα λες! Και την έκανε άχρηστη στο ξύλο, της μαύρισε τα μάτια, της έδινε γροθιές και μετά πήρε ένα σίδερο για να τη σκοτώσει. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν που ήταν τελείως μόνος του -είχε 18-20 εγχειρήσεις, το ζάχαρό της ήταν στο 800, πόνους, συνέχεια πονούσε φρικτά.Φανταστείτε έναν άνθρωπο μέσα στο κρεβάτι 35 χρόνια ακίνητος, τι μπορεί να έχει πάνω του. Πόνους και ταλαιπωρίες και αρρώστιες και μόνη της και εγκαταλελειμμένη και χωρίς κανέναν...

 Πραγματικά όμως αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο πλήρης, τόσο πλήρης άνθρωπος που ήταν αδύνατο να πας στο δωμάτιό της να τη δεις και να τη βρεις μόνη της. Γινόταν παρέλαση γύρω από το κρεβάτι της. Πλήθος κόσμου πήγαινε καθημερινά και παρηγορούσε όλους τους ανθρώπους. Τι να σας πω, πάρα πολύς κόσμος. Και αυτή άκουγε εκεί τον καθένα, τον παρηγορούσε και όποτε πήγαινες και της έλεγες, πώς είσαι κυρία Μαρούλα; Έλεγε: "Δόξα σοι ο Θεός!". Έλαμπε το πρόσωπό της,

Ο ισχυρότερος φράχτης

του Σταύρου Κατσούλη

  Ήταν ένα σκύλος. Κάθε μέρα τριγυρνούσε μέσα στο τεράστιο, αχανες κτήμα του ιδιοκτήτη του. Ήταν ελεύθερος. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε, μέχρι που ξεπέρασε μια μέρα τα όρια του κτήματος και το περιλαίμιό του άρχισε ξαφνικά να του κάνει ηλεκτροσόκ. Στην αρχή ξαφνιάστηκε, δεν ήξερε τι γινόταν και γιατί. Έτρεξε από δω, έτρεξε από κει, και μέσα σε πολύ λίγο χρόνο έμαθε που ξεκινά και που σταματά ο πόνος. Δεν ήξερε καν, ότι υπάρχουν όρια.Βλέπετε, όλη του τη ζωή, δεν έτυχε να ξεπεράσει τα όρια, κι έτσι πίστευε ότι ήταν ελεύθερος. 

  Σιγά σιγά με την εμπειρία, κατάλαβε που ακριβώς ήταν τα όρια και έμαθε να μη τα ξεπερνά. Κι έτσι έμαθε πολύ καλά πως ν´ αποφεύγει τον πόνο που ερχόταν κάθε φορά που έμπαινε στα όρια. Όσο πέρναγε ο καιρός, δίδαξε που είναι αυτά τα όρια και στους φίλους του, κάτι άγρια σκυλιά της περιοχής, απαγορεύοντάς τους με γαβγίσματα και εκφοβισμούς να ξεπεράσουν κι αυτοί τα όρια.

  Νόμιζε ο καημένος, ότι τα βοηθούσε περιορίζοντάς τους την κίνηση εκτός του κτήματος γιατί δεν είχε καταλάβει ότι ο ιδιοκτήτης του έχει πεθάνει προ πολλού και οι μπαταρίες του περιλαίμιου του είχαν αδειάσει εδώ και χρόνια... Κι έτσι, γενιά με γενιά έμαθε όλη η ομάδα τους να μη ξεπερνά τα όρια και να «προστατεύουν» τους συντρόφους τους με εκφοβισμούς και γαβγίσματα έτσι ώστε κανένας τους πια να μη ξεφύγει από αυτό που όλοι πια «ήξεραν» ότι είναι τα όρια.

 Εν τω μεταξύ, τα άλλα ζώα της περιοχής αναρωτιόντουσαν τι στο καλό κρατά όλα αυτά τα σκυλιά περιχαρακωμένα μέσα σε μια περιοχή που δεν έχει φράχτη. Δεν έβλεπαν καταλαβαίνετε πια ελπίζω, τον φράχτη του μυαλού που ήταν υψηλότερος και ισχυρότερος από κάθε φυσικό φράχτη. Ήταν ένας φράχτης που ζούσε κι επιβίωνε μέσα στο μυαλό του κάθε μέλους της ομάδας. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα, είναι δυστυχώς, εντελώς μα εντελώς αληθινή.

Φιλανθρωπία καί κατοικίδια

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

 Στὴν ἐποχή μας ἔχουμε πολλοὺς ἰδιόρρυθμους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ἐντυπωσιάζουν, χωρὶς ὅμως νὰ δέχονται εὔκολα τὶς γνῶμες καὶ τὶς παρατηρήσεις τῶν ἄλλων. Εἶναι κλειστοὶ χαρακτῆρες, δὲν ἔχουν κοινωνικὲς σχέσεις καὶ προπαντὸς δὲν ἐπικοινωνοῦν μὲ οἰκείους καὶ γνωστούς. Ἔχουν ὅμως τὴν ἀδυναμία νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τὰ κατοικίδια ζῷα τους. Ἐκεῖνα βέβαια δὲν μιλοῦν, ἁπλῶς γαυγίζουν καὶ νιαουρίζουν, ἐκεῖνοι ὅμως τοὺς μιλοῦν, τὰ φωνάζουν μὲ τὸ ὄνομά τους, τρελλαίνονται οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὶς κινήσεις τους καὶ τὰ «καμώματά» τους. Ἐκδηλώνουν τὰ συναισθήματά τους στὸ σκυλί, τὴ γάτα, τὰ πουλιά, τὰ προστατεύουν μὲ τρόπο προκλητικό, τὰ χαϊδεύουν, τὰ παίρνουν στὴν ἀγκαλιά τους, τὰ ἀσπάζοναι, «γιατί καὶ αὐτὰ ἔχουν ψυχή!», ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ παράξενοι ζῳόφιλοι, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς συνασθηματικές τους διαχύσεις πρὸς τὰ κατοικίδιά τους.

  Κι ἐνῷ συμβαίνουν αὐτά, οἱ εὐαίσθητοι ζῳόφιλοι δηλώνουν ὅτι δὲν μποροῦν νὰ περιποιηθοῦν τοὺς γερασμένους γονεῖς τους, τὸ ἄρρωστο μέλος τῆς οἰκογένειάς τους ἢ νὰ φροντίσουν ἕνα πάσχοντα ἄνθρωπο τῆς πολυκατοικίας τους ἢ τῆς γειτονιᾶς τους! Καὶ συνεχίζεται ἡ προκλητικὴ συμπεριφορά. Διαρκῶς μιλοῦν γιὰ τὴν προστασία τῶν ἀδέσποτων ζῴων, ξεχνώντας ὅτι κάποιοι συν­άδελφοί τους τὰ ἐγκατέλειψαν.

  Θερμοὶ ὑποστηρικτὲς τῶν κατοικιδίων εἶναι καὶ οἱ πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι πρόσφατα, μὲ νόμο ποὺ ψήφισαν ὁμόφωνα στὴ βουλὴ χαρακτηρίζουν τὴν κακοποίηση κάποιου ζῴου ὡς κακούργημα! Ἀλλὰ τί γίνεται, ὅταν ἕνα ἀδέσποτο σκυλὶ κακοποιεῖ ἕνα ἄνθρωπο; Ποιὸς θὰ καταδικαστεῖ σὲ δέκα χρόνια φυλακή;

Κυριακή ΣΤ’ Ματθαίου- «Θάρσει τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

«Ἵνα τί ἡμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;»

  Αγαπητοί μου αδελφοί χρονικά βρισκόμαστε μόλις ο Κύριός μας επέστρεψε από την χώρα των Γεργεσηνών, όπου πραγματοποίησε το θαύμα με τον δαιμονισμένο, που εντός του είχε λεγεώνα δαιμόνων. Εκεί δεν τον δέχθηκαν, προτίμησαν την παρανομία εκτροφής χοίρων. Μην ξεχνάμε ότι η τροφή χοιρινού κρέατος θεωρείται αμαρτία για τους Εβραίους και Μουσουλμάνους μέχρι σήμερα.

  Το ιερό Ευαγγέλιο μας λέγει ότι «ἐπέστρεψε εἰς τὴν ἱδίαν πόλιν», την δική του πόλη. Αυτήν που τον δέχτηκε, σ’ αυτήν που έκανε τα περισσότερα θαύματά Του. Την Καπερναούμ. Την αγαπημένη του πόλη. Εκεί που τον περίμεναν άνθρωποι εμπερίστατοι, πονεμένοι σωματικά και ψυχικά. Άνθρωποι που τον είχαν ανάγκη αλλά και άνθρωποι που τον αγαπούσαν και περίμεναν τον λόγο της σωτηρίας.

  Του προσφέρουν έναν παράλυτο, κατάκοιτο στο μεταφερόμενο κρεβάτι του, «παράλυτον ἐπὶ κλίνης βεβλημένον». Το ευσπλαχνικό βλέμμα του Κυρίου μπαίνει παράλληλα στο βάθος της ψυχής του και της ψυχικής του παραλυσίας. Ο πόνος και η απελπισία ζωγραφίζονται στο πρόσωπο του.

  «Θάρσει τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Παιδί μου έχε θάρρος, οι αμαρτίες σου συγχωρήθηκαν. Ο Χριστός μας ως Θεός παντογνώστης γνωρίζοντας τα κρύφια των ανθρώπων «ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς» ξέρει ότι η αιτία της τραγικής καταστάσεως αυτού του ανθρώπου είναι η αμαρτωλή ζωή του παρελθόντος του και η παραλυσία το αποτέλεσμα.

Το μεγαλόπνοο ορατόριο “Ηλίας” του Μέντελσον, κι η ιστορία του

              

«Elias»,είναι το Ορατορίο, στο οποίο ο Felix Mendelssohn αφηγείται την ζωή του Αγίου Προφήτη Ηλία, μέσα από τα Βασιλειών Α' και Β' βιβλίων τής Παλαιάς Διαθήκης.
Το κείμενο είναι γραμμένο στα Γερμανικά, και πρωτοπαρουσιάσθηκε το 1846 στο Φεστιβάλ του Μπέρμινχαμ.
Το έργο κράτησε την διαχρονικοτητά του.

Στον υπότιτλο, τα λόγια που ο Προφήτης Ηλίας απευθύνει προς τον Θεό, διά στόματος τού λυρικού καλλιτέχνη, είναι :
«Ο ποιών τους λειτουργούς αυτού πνεύματα, και τους αγγέλους αυτού, πυρός φλόγα, στείλλε τους εδώ κάτω.»
Παραλλάσοντας εδώ ο Mendelssohn τον λόγο τού Δαβίδ στον 103ο ψαλμό.

Περισσότερα ΕΔΩ

Θαυμαστά περιστατικά με Γέροντες του Αγίου Όρους που συνέβησαν στις μέρες μας!

 Ο μακαριστός ιερομόναχος π. Νικόλαος Γρηγοριάτης δέχθηκε την τελευταία επίσκεψη του Θεού και εναπέθεσε στάς χείρας Του την οσία του ψυχή στις 25 Μαίου 2005 π. ημ.
Όταν μπήκε στην Μονή Γρηγορίου το 1950, Γέροντας της Μονής ήτο ο αρχιμανδρίτης παπά Βησσαρίων. Καταγόταν από το Γεράκι της Σπάρτης, ωνομαζόταν Παναγιώτης Μίχας και ήλθε νέος να μονάση, αφού άφησε τις ιατρικές του σπουδές…

***
   …Από το 1950 δεν άλλαξε Κελί. Ημέρα και νύκτα τον εύρισκες σχεδόν πάντοτε στο διπλανό εκκλησάκι των Αρχαγγέλων να το σκουπίζη, να ανάπτη τα καντήλια και να διαβάζη τις Ακολουθίες του. Κάθε Δευτέρα θα έπρεπε να έλθη ιερεύς να λειτουργήση, χωρίς αναβολές. Έτρεχε από την προηγούμενη ημέρα να συμφωνήση ποιόν ιερέα θα φέρη αύριο στους Αρχαγγέλους για Θεία Λειτουργία.

 Τα ετοίμαζε άλλα από το βράδυ, ενώ το ήμισυ του αυριανού όρθρου το θυσίαζε για την προετοιμασία του Παρεκκλησίου. Ειδοποιούσε και τους καλλίτερους ψάλτες. 

Πρίν αρχίση η Λειτουργία, ενημέρωνε τους Ψάλτες ότι:

«Σήμερα θα ψάλλουμε 12 τροπάρια στους Μακαρισμούς: Δύο των Αρχαγγέλων, δύο του Αγίου Μηνά, που μου βρήκε τον σουγιά, δύο της Αγίας Παρασκευής που μούδωσε το φώς των ματιών μου, δύο του Αγίου Παντελεήμονος, του νεαρού γιατρού μας, δύο του αγίου Αρτεμίου, του ιατρού για τον Προστάτη και δύο του αγίου Νεομάρτυρος Παύλου του πατριώτου μας (ή του τάδε Αγίου) που θα τον εορτάσουμε στο Καθολικό την άλλη Παρασκευή…».

''Ο καθρέφτης είναι ο καλύτερός μου φίλος, γιατί όταν κλαίω, δεν γελάει ποτέ.'

Τσάρλι Τσάπλιν, 1889-1977

Κύπρος 1974.Αδελφια σώζουν εικόνες απο την εκκλησία του Αγιου Γεωργίου

Κύπρος 1974.Αδελφια σώζουν εικόνες απο την εκκλησία του Αγιου Γεωργίου στο υπό κατοχήν κομμάτι της Λευκωσίας.

πηγή

Να είμαστε πολύ προσεκτικοί λοιπόν επειδή...

Να είμαστε πολύ προσεκτικοί λοιπόν :
... δεν υπάρχει τίποτα σκεπασμένο
που δεν θα ξεσκεπαστεί
κ τίποτα κρυφό που δεν θα μαθευτεί.
Ότι λοιπόν λέτε στο σκοτάδι
θα ακουστεί στο φως
κ ότι ψιθυρίζετε
σε κλειστό χώρο
θα ανακοινωθεί στα φανερά....
Λουκ.12,2-3

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα πλέον δε μπορούμε να πούμε ΤΙΠΟΤΑ.

"Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε

και κλέβουν ένα λουλούδι

από τον κήπο μας 

-δε λέμε τίποτα-

Τη δεύτερη νύχτα -δε κρύβονται πλέον-

τσαλαπατούν στο κήπο τα λουλούδια μας,

σκοτώνουν το σκυλί μας

-δε λέμε τίποτα-

Ώσπου μια μέρα

-την πιο διάφανη απ’ όλες

μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας

ληστεύουν το φεγγάρι μας

γιατί ξέρουνε το φόβο μας

που πνίγει τη φωνή μας στο λαιμό

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα

πλέον δε μπορούμε να πούμε ΤΙΠΟΤΑ."

Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι 19.7. 1893 – 14.4.1930