Κύριε μη μας πάρεις τον Σταυρό αλλά δώσε μας δύναμη να τον κουβαλήσουμε μέχρι τέλους

 

Οι Σταυροί στη ζωή μας είναι σκαλοπάτια για τη Βασιλεία των Ουρανών. Δεν τους κόβουμε, δεν τους πετάμε, τους αγκαλιάζουμε ερωτικά, θεληματικά διότι η θυσία δεν είναι υποχρέωση ούτε αναγκαιότητα. Σταυρός σημαίνει ότι ο θάνατος της θυσίας γίνεται ζωή. Από τον πόνο της θυσίας δεν αναβλύζει δυσωδία θανάτου αλλά ευωδία αιωνιότητας.

 Ο Σταυρός δεν υψώνεται για να μας δώσει μόνο δύναμη και παρηγοριά αλλά γιατί μας καλεί να ανέβουμε επάνω Του. Να πάρουμε την ευθύνη, γιατί μόνο επάνω στον Σταυρό τα διαλυμένα μου κομμάτια θα γίνουν πάλι μια ενότητα.
Σταύρωση σημαίνει αναστήλωση της αληθινής μου πραγματικότητας η οποία δεν είναι άλλη από το να πάρω εγώ τον πόνο σου ώστε να γίνει χαρά και για τους δύο μας.
Σταύρωση.....η πρόσκληση της προσωπικής μας ελευθερίας στα καλύτερα της. . .
Δεν είναι ο Σταυρός κατάντια , ή στάση, αλλά κίνηση με αρχή χωρίς τέλος.

Όταν αγαπάς θυσιαστικά δεν βάζεις τέλος, βάζεις απλά μια αρχή...διότι τέλος δεν υπάρχει. Αν βάλεις τέλος σημαίνει ότι αρχή δεν υπήρξε πότε, άρα δεν αγάπησες θυσιαστικά αλλά έβαλες την αγάπη και τη θυσία σε μπουκαλάκια προσδοκίας και συναλλαγής.

 Υψώνεται ο Σταυρός για να μας δείξει έναν δρόμο, μια πορεία που ξεκινάει μεν αλλά δεν σταματάει πουθενά. Πριν την Ανάσταση έχουμε τη Σταύρωση διότι η πραγματική χαρά οφείλει να περάσει από καμίνι του πόνου για να αντέξει στην αιωνιότητα. Και όταν αυτός ο πόνος σημαίνει να πεθάνω εγώ για να ζήσεις εσύ...είναι πόνος χαροποιός διότι δίνει ζωή καταργώντας τον θάνατο. Σαν να φυτρώνει τριαντάφυλλο στα κάρβουνα ένα πράγμα. Δεν μπορούμε να κουβαλήσουμε τα δικά μας μικρά σταυρουδάκια αν δεν μας δώσει δύναμη ο Χριστός, που κουβάλησε επάνω στον Σταυρό όλον τον κόσμο. Κόψιμο ή πέταμα του Σταυρού σημαίνει διαζύγιο με τον Παράδεισο. Μη γένοιτο!

Κύριε βοήθησε μας , όχι να μας πάρεις τον Σταυρό αλλά να μας δώσεις δύναμη να τον κουβαλήσουμε μέχρι τέλους ώστε να γευτούμε την Ανάσταση.

π.Σπυρίδων Σκουτής

Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός

 «Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς εὐσεβείας τό ἀήττητον τρόπαιον, ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, τό τῆς Ἐκκλησίας περιτείχισμα· δι’ οὗ ἐξηφάνισται, ἡ ἀρά καί κατήργηται, καί κατεπόθη, τοῦ θανάτου ἡ δύναμις καί ὑψώθημεν, ἀπό γῆς πρός οὐράνια· ὅπλον ἀκαταμάχητον, δαιμόνων ἀντίπαλε, δόξα Μαρτύρων, Ὁσίων, ὡς ἀληθῶς ἐγκαλλώπισμα, λιμήν σωτηρίας, ὁ δωρούμενος τῷ Κόσμῳ, τό μέγα ἔλεος». (Στιχηρό εσπερινού Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως σε ήχο πλάγιο του α΄).
(Χαίρε Σταυρέ που κρατάς τη Ζωή, Συ που είσαι το αήττητο τρόπαιο, η θύρα του Παραδείσου, το στήριγμα των πιστών και της Εκκλησίας το οχυρό τείχος. Με τον Σταυρό εξαφανίστηκε και καταργήθηκε η κατάρα (που έφερε η αμαρτία), και καταπόθηκε η δύναμη του θανάτου, και υψωθήκαμε από τη γη στα ουράνια. Σταυρέ, το ακαταμάχητο όπλο, αντίπαλε των δαιμόνων, η δόξα των Μαρτύρων, πραγματικά το κόσμημα των Οσίων, το λιμάνι της σωτηρίας, είσαι Αυτός που δωρίζεις στον Κόσμο το μέγα έλεος).

 Ο δοξολογικός ύμνος για τον ζωηφόρο σταυρό δεν είναι από την εβδομάδα των Παθών, και μάλιστα από την Μ. Παρασκευή.

  Είναι από τη σημερινή εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως, κατά την οποία η Εκκλησία μας προβάλλει τον Σταυρό κατά το μέσον της Σαρακοστής, σαν ένα είδος αναψυχής για τον αγωνιστή χριστιανό, που ίσως έχει αρχίσει να παρουσιάζει σημάδια κόπωσης. 

 Μετέχεις κι εσύ στον Σταυρό του Κυρίου, είναι σαν να λέει η Εκκλησία, οπότε η κόπωσή σου από την άσκηση της νηστείας και της προσευχής έχει πνευματικό νόημα, τέτοιο που σε οδηγεί στη χαρά της Αναστάσεως.

  Διότι Σταυρός και Ανάσταση συμβαδίζουν πάντοτε: πρόκειται για τις δύο όψεις του ενός νομίσματος, που θα πει πως ο Σταυρός, άρα και η κάθε θλίψη και κόπωση, περικλείει και τη χαρά της Αναστάσεως, όπως και η Ανάσταση ως χαρά προϋποθέτει υποχρεωτικά και την οδύνη του Σταυρού. Έτσι ζώντας ο πιστός τον Σταυρό ζει από τώρα τη ζωή του Χριστού, ζει τη νίκη του αιώνιου Νικητή, ζει μέσα στην ασφάλεια της παντοδυναμίας Του, έχει βρει τη θύρα για να ‘ναι μέσα στον Παράδεισο, έχει ξεπεράσει την αμαρτία και τον θάνατο, είναι ήδη στα ουράνια μαζί με τους αγίους και τους οσίους, αναπαύεται στο λιμάνι του Παραδείσου.

πηγή

Και μόνο που κάνουμε τον Σταυρό μας,θα το υπολογίσει για την σωτηρία μας...

Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία

1. Η Ορθόδοξη πίστη μας, αγαπητοί μου, λέγεται «συμβολική». Και λέγεται έτσι, γιατί εκφράζεται με σύμβολα. Εκφράζεται δηλαδή με απλά σημεία, τα οποία όμως έχουν βαθειά έννοια και σημασία. Ένα από αυτά τα σημεία, το πιο σημαντικό και το πιο ιερό, είναι ο ΣΤΑΥΡΟΣ. Τον Σταυρό μη τον βλέπουμε απλά σαν δύο ξύλα καρφωμένα, ένα κατακόρυφο και ένα οριζόντιο ξύλο, αλλά να σκεπτόμαστε αυτό που έγινε πάνω σ᾽ αυτό το σχήμα. Και πάνω σ᾽ αυτό το σχήμα, χριστιανοί μου, όπως όλοι το ξέρετε καλά, ο σαρκωθείς Υιός του Θεού, μία ημέρα, Παρασκευή ημέρα, πάνω σε ένα λόφο, του Γολγοθά τον λόφο, καρφώθηκε από τους άνομους Ιουδαίους και υπέφερε οδυνηρό σταυρικό θάνατο. Αυτός όμως ο θάνατος του Χριστού είναι λυτρωτικός θάνατος. Θάνατος που, γι᾽ αυτόν που το πιστεύει, σώζεται από τις αμαρτίες του.

 2. Από παλαιά οι άνθρωποι πρόσφεραν θυσία για την άφεση των αμαρτιών τους. Θυμηθείτε τον Άβελ, που πρόσφερε από τα πρόβατά του θυσία στον Θεό. Αλλά δεν μπορούν οι θυσίες αυτές των ζώων της Παλαιάς Διαθήκης να σβήσουν αμαρτήματα. Οι θυσίες αυτές προεικόνιζαν την μεγάλη Θυσία του Γολγοθά, την Θυσία του Ιησού Χριστού, που πραγματικά σβήνει αμαρτήματα, γιατί είναι Θυσία τέλεια, Θυσία του Υιού του Θεού. Ναι, χριστιανοί μου! Έτσι πρέπει να πιστεύουμε τον θάνατο του Ιησού Χριστού πάνω στον Σταυρό. Ως Θυσία, ως προσφορά του Ιησού Χριστού στον ουράνιο Πατέρα Του για εμάς, για την άφεση των αμαρτιών μας. Σ᾽ αυτό βλέπουμε την μεγάλη αγάπη του Πατέρα μας Θεού, ώστε για ᾽μας παρέδωσε τον μονογενή Του Υιό σε θάνατο, σε σταυρικό θάνατο. Και όποιος πιστεύει σ᾽ Αυτόν δεν θα χαθεί, αλλά θα έχει ζωή αιώνιο.
Χριστιανέ! Όσα πολλά και μεγάλα και αν είναι τα αμαρτήματά σου, μην απογοητεύεσαι γι᾽ αυτά. Κοίτα τον Σταυρό! Και τον Σταυρό τον βλέπουμε νοερά με τον καρφωμένο πάνω σ᾽ αυτόν Εσταυρωμένο Κύριό μας. Γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Σταυρώθηκε για τα αμαρτήματά μας. Το Αίμα λοιπόν του Ιησού

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως-Οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Εἰσί τινές τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληληθυῖαν ἐν δυνάμει» (Μάρκ. 9,1)
«Υπάρχουν μερικοί ανάμεσά σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν τον θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού»
   Ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου, φόβος υπαρξιακός. Η πίστη στην αιώνια ζωή μειώνει την αγωνία μας στο πώς θα είναι η αιωνιότητα. Η απιστία οδηγεί στον φόβο του μηδενισμού της ύπαρξης. Πώς να στερηθούμε την ζωή που γνωρίζουμε αντί μιας άλλης, πώς «να πούμε το ναι στον ουρανό, όταν μάνα μας είναι η γη» (Νίκος Γκάτσος); Πώς να πείσουμε τον εαυτό μας ότι πορεύεται προς το απόλυτο τίποτα, προς το «μη είναι», προς την ανυπαρξία, ενώ έχει γευτεί το «είναι», την χαρά της ζωής, της κοινωνίας, της αγάπης, αλλά και της δημιουργικότητας, της μετοχής στον κόσμο;

 Ο λόγος του Χριστού λίγο πριν να πορευθεί προς το πάθος Του είναι συγκλονιστικός: «υπάρχουν κάποιοι που δεν θα γευτούν τον θάνατο». 

 Ανάμεσά τους δεν είναι ο Ίδιος, διότι Αυτός θα τον γευτεί και μάλιστα με τον πιο επώδυνο τρόπο επάνω στον σταυρό. 

 Θα πεθάνει ως απόρριμα ενός κόσμου που γεύτηκε την αγάπη Του, τα θαύματά Του, την διδαχή Του, τις αναστάσεις Του, το κάλλος του προσώπου Του.

  Θα πεθάνει χωρίς να φέρει το «εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου».

  Θα πεθάνει, ενώ είναι ο μόνος που μπορεί να πει ΟΧΙ στην δύναμη του θανάτου ως Θεός Παντοδύναμος.

  Και όσο κι αν λέμε ότι η πίστη στην Ανάσταση παρηγορεί και τον Θεάνθρωπο και τον κάθε άνθρωπο, εντούτοις η σιωπή από την μία, η κραυγή «Θεέ μου, Θεέ μου εις τι με εγκατέλιπες;», το «τετέλεσται» δείχνουν την απόλυτα ανθρώπινη αγωνία για τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα. Δεν είναι χαρά ο θάνατος για τον Χριστό, αλλά περίλυπος ήταν η ψυχή Του έως θανάτου, όπως λέει ο Ίδιος στους μαθητές Του στην αγωνία της Γεθσημανή. Ο ιδρώτας Του έγινε σαν θρόμβοι αίματος. Και η φωνή της ζωής μέσα Του Τον έκανε να συζητά με τον Πατέρα Του και να παρακαλεί για μια στιγμή να φύγει κι από τον Ίδιο το ποτήριο

Γ. Βερίτης, Μπρος Στο Σταυρό

"... Ω Συ που πόνεσες για μας,
και βασανίστηκες σκληρά,
το αίμα Σου τ' ατίμητο
μου δίνει φως, ζωή, χαρά,
και μου γεμίζει την καρδιά
μ' ελπίδα και παρηγοριά."

Γ. Βερίτης, Μπρος Στο Σταυρό  

πηγή

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως-Ας μην επιτρέψουμε στην κατάθλιψη και την απελπισία να κυριαρχήσουν

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ Γ’ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ (Εβρ. 4,14-5,6)

 Σήμερα, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, η Εκκλησία προβάλλει τον Τίμιον Σταυρό του Κυρίου, για να τον προσκυνήσουμε οι πιστοί και να αντλήσουμε δύναμη, για να συνεχίσουμε με επιτυχία τη νηστεία και τους πνευματικούς αγώνες μέχρι την Ανάσταση.
 Ο Σταυρός, από την ημέρα που πάνω σ’ αυτόν καρφώθηκε ο Χριστός, έγινε ιερό σύμβολο με πολλές ευεργετικές για τον άνθρωπο προεκτάσεις. Μία κεντρική έννοια του Σταυρού είναι ότι αποτελεί το Θυσιαστήριον, στο οποίο ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, προσφέρει, ως Ύψιστος Αρχιερέας, θυσία στον Θεό Πατέρα, με τη θέλησή Του, την ανθρώπινη φύση Του.
  Γνωρίζουμε οι χριστιανοί ότι ο Ιησούς Χριστός, από την ημέρα που σαρκώθηκε είναι Θεάνθρωπος, Θεός και άνθρωπος. Ως Θεός δεν πεθαίνει ποτέ. Η θεία φύση είναι αθάνατη. Επάνω στον Σταυρό η ανθρώπινη φύση σταυρώθηκε.
Με αυτή την έννοια ο Κύριος, ως Ύψιστος Αρχιερέας, καθιερωμένος από τον Θεό Πατέρα, όπως ακούσαμε σήμερα από τον θεόπνευστο Απόστολο Παύλο, προσφέρει επάνω στον Σταυρό την υπέρτατη θυσία. Προσφέρει θυσία τον εαυτόν Του, ως «Αμνόν άμωμον και άσπιλον» ( βλ. Α’ Πέτρ. 1,19). Και, αφού με τη θυσία Του αυτή ο Χριστός μας συμφιλίωσε με τον Θεό Πατέρα και μας εξασφάλισε τη σωτηρία μας, όταν μετά την Ανάστασή Του ανελήφθη στους ουρανούς δεν μας εγκατέλειψε στη γη αυτή μόνους και αβοήθητους. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Υιός του Θεού, διέσχισε τους ουρανούς και έφθασε ως τον θρόνο του Θεού. Εκεί, «καθεζόμενος εκ δεξιών του Πατρός» (βλ. Σύμβολον Πίστεως) ως αιώνιος Αρχιερέας, μεσιτεύει ακατάπαυστα προς τον Θεόν Πατέρα

Μοναχός Θεόκτιστος-Ο Άγιος Ερημίτης

Μοναχός Θεόκτιστος Εσφιγμενίτης (1822 - 29 Μαρτίου 1917)

  Ο Μικρασιάτης αναχωρητής Θεόκτιστος νέος έρχεται στον Άγιον Όρος. Η μονή Εσφιγμένου του δίνει ένα κελλί της για τις πρώτες ουράνιες αναβάσεις του. Ύστερα από μία πορεία μέσω Ιεροσολύμων και Σάμου προς ανεύρεση της ιερής ησυχίας καταλήγει στο ιερό νησί της Αποκαλύψεως. Οι πιο απαραμύθητοι τόποι της Πάτμου τον φιλοξενούν επί μισό περίπου αιώνα.
Ο Θεός ήταν παντοτεινή συντροφιά του. Δεν έπασχε ποτέ από μοναξιά και ας ήταν πάντα μόνος. Όταν του τέλειωσε κάποτε το νερό, η προσευχή του έφερε ένα σύννεφο να τον ξεδιψάσει και να γεμίσει τη στέρνα του. Τα φίδια ήταν φίλοι του, δεν τα φοβόταν, όπως ο Αδάμ πριν την πτώση. Τον έβλεπαν να μην πατά στη γη. Η προσευχή του θαυματουργούσε. Ο δαίμονας παρότι τον μετακινούσε από τόπο σε τόπο, δεν μπορούσε να τον νικήσει.Με το μεγάλο κομποσχοίνι του έκανε δύο χιλιάδες μετάνοιες γονατιστές την ημέρα και έκλαιγε για τις αμαρτίες τις δικές του και όλων των ανθρώπων. Στο ερημητήριό του ήταν ανυπόδητος και η διατροφή του λιτότατη. Μόνο Σάββατο και Κυριακή κατέλυε το λάδι. Μελετούσε πολύ την «Φιλοκαλία» και Μετελάμβανε συχνά των Αχράντων Μυστηρίων, γνωρίσματα των γνήσιων «Κολλυβάδων». 
Απλός, λιτός, καταδεκτικός, μεγάλος νηστευτής, εργατικός σε όλη του τη ζωή.

 Περιστατικά και γεγονότα τον φανερώνουν διορατικό, προορατικό και αδιάλειπτα προσευχόμενο. 
 «Αισθάνομαι τόση γλυκύτητα, έλεγε, ώστε δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ. Όταν λέω την εύχή είναι σαν να ακούω χιλιάδες αγγέλους να ψάλλουν». Η μελέτη της Αγίας Γραφής και η συχνή θεία Μετάληψη τον αναπτέρωναν. Γνήσιος απόγονος των ιεροπρεπών Κολλυβάδων.
 Στα τέλη του σχεδόν τυφλώθηκε και κουφάθηκε. Δεν εμποδιζόταν όμως να έχει στραμμένα τα μάτια του μόνιμα στον ουρανό και ν’ ακούει αγγελικούς ύμνους.

 Ο παλαιός Εσφιγμενίτης την αυστηρότητά του όλη τη φύλαγε για τον εαυτό του. Είχε γίνει ο παρήγορος αδελφός όλων των πονεμένων της Πάτμου.
Γλυκής, ευγενής, σοβαρός, ακούει με προσοχή και προσεύχεται, συμβουλεύει με αληθινή σοφία και αγάπη. Πότε-πότε αφήνει και το ασκητήριο όταν τον παρακαλούν και έρχεται στη Χώρα, για να συμφιλιώσει εχθρούς, για να φέρει στα σπίτια την ειρήνη. Κι όταν ο Παράκλητος επιπνεύσει στην καθαρή και αγία του καρδιά, έρχεται και απρόσκλητος. Χτυπάει την πόρτα εκείνων που ο πειρασμός τους αναταράζει και ρωτάει: «Θέλετε να με δεχθείτε; Ο Χριστός με έστειλε. Αν δεν θέλετε, να με διώξετε, αλλά θα λυπηθεί ο Χριστός».
  Όταν άκουγε μια κακή φήμη έλεγε: «Φταίτε όλοι, από τον πιο μικρό ως τον πιο

Βελιτσκόφσκι-Πορεία πέρα από τον χρόνο (ελληνικοί υπότιτλοι)

 Το ντοκιμαντέρ «Βελιτσκόφσκυ: πορεία πέρα από τον χρόνο» ιστορεί για τον περίφημο γέροντα της εποχής του, ο οποίος έπαιξε μεγάλο ρόλο στην αναγέννηση της πνευματικής ζωής της Ορθοδόξου Εκκλησίας του 18ου και 19ου αιώνα– τον Όσιο Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ.
 Ο Άγιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ (1722 – 1794) είναι γνωστός μεταφραστής των αγιοπατερικών συγγραμμάτων και της Φιλοκαλίας, αναγέννησε ξεχασμένες παραδόσεις της μοναχικής ζωής – τον ρόλο του στάρετς και κοινοβιακό καθεστώς. 
 Η ταινία ανοίγει την δραστηριότητα του Αγίου, ιδιαίτερα υπογραμμίζει τις σχέσεις του με το κολλυβάδικο κίνημα, γνωστό ως Φιλοκαλική αναγέννηση, επίσης διηγείται για την μεταφράσεις των αγιοπατερικών κειμένων, την οργάνωση κοινοβιακών μονών όσο στο Άγιον Όρος, τόσο στην Ρουμανία και για την μεταφραστική σχολή στην μοναστήρι Νεάμτς. Στην ταινία δίνουν τα σχόλια ιστορικοί, θεολόγοι, καθώς και ηγούμενοι και μοναχοί του Αγίου Όρους και της Ρουμανίας.

«Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις, χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις».

  Η αυτοκριτική είναι ένα στοιχείο που δεν έρχεται εύκολα στην ζωή μας. Το να πούμε «φταίω» προϋποθέτει επίγνωση του εαυτού μας, επιλογή η αλήθεια να είναι η προτεραιότητά μας, αλλά και διάθεση για μετάνοια, δηλαδή για αλλαγή σκέψης και ζωής. Αλλιώς, ακόμη και να πούμε το «φταίω», θα θελήσουμε να προσθέσουμε ελαφρυντικά, τα οποία στην πράξη θα ακυρώσουν την ομολογία.    Διότι όταν δικαιολογούμαστε, τότε δεν είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη, καθώς ομολογία χωρίς ανάληψη ευθύνης είναι δώρον άδωρον.

  Οι άνθρωποι σήμερα έχουμε την πολυτέλεια της ψυχολογικής υποστήριξης. Η επιστήμη έχει προχωρήσει, έχει αναπτυχθεί και αυτό δεν είναι κακό. Το αντίθετο, θα λέγαμε. Βοηθά στο να βρούμε ισορροπίες και να εκτονώσουμε τις σκέψεις μας. Οι παλαιότερες μορφές κοινωνιών, στρώματα των οποίων συναντούμε στην Εκκλησία και στην ύπαιθρο, είχαν ως δυνατότητα λύτρωσης του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου το μυστήριο της εξομολόγησης στην παράδοση της πίστης και την γειτονιά ως παρέα και κοινότητα. Το « φταίω» γινόταν κίνηση συναίσθησης ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Κι αυτό διότι ο άνθρωπος είχε ανάγκη, εκτός του να μοιραστεί, να λάβει άφεση, να αποκατασταθεί στην κοινότητα, όπως αυτή διασωζόταν στην Εκκλησία και την γειτονιά του. 
  Σήμερα ακόμη και η λύτρωση έχει μετατραπεί σε ιδιωτικό γεγονός. Ο άνθρωπος μοιράζεται τα ψυχολογικά του, τις ενοχές του, τα «φταίω» του με στόχο την βελτίωσή του, την δικαιολόγησή του, την αποφυγή της ταπείνωσης ενώπιον της κοινωνίας, με τον ειδικό, ώστε να μην αισθανθεί άσχημα. Το ατομοκεντρικό μοντέλο σε όλη του την αποθέωση. Φαινόμενο των καιρών η χρησιμότητα. Το αποδεχόμαστε διότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά δεν μπορεί παρά να προβληματιστούμε για την αποθέωσή του, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν την κοινότητα, παρά την επίφαση ότι «βελτιούμενος εγώ, μπορώ να γίνω καλύτερος για όλους».
Στην ζωή της Εκκλησίας, εκτός από το μυστήριο της μετανοίας, έχουμε και την ομολογία του « φταίω» στην προσευχή, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινοτικό επίπεδο. 
Στην ακολουθία των Χαιρετισμών αναφωνούμε στην Υπεραγία Θεοτόκο: 

Λόγια παρηγοριάς από τον 17χρονο καρκινοπαθή που έλαβε το μοναχικό σχήμα στο νοσοκομείο

 Ένας  17 χρονος νεαρός από την Γεωργία,στον οποίον είχε διαγνωστεί καρκίνος έλαβε το μαναχικό σχήμα.

 Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Νουζγκαρ και κατά την κουρά έλαβε το όνομα Αντρέας.Η κουρά του έλαβε μέρος στο νοσοκομείο,ενώ κατα την διάρκεια αυτών των τεσσάρων μηνών ως μοναχός ομολόγησε με όλη την αγάπη και την δύναμή του,την πίστη του στον Χριστό.

Ο μοναχός Ανδρέας άφησε μία γραπτή διαθήκη για όλους τους χριστιανούς:

«Εγώ,ο αμαρτωλός Ανδρέας,εγκαταλείπω αυτόν τον κόσμο.Για να απαλύνω κάπως τον πόνο αυτών που με αγαπούν,αφήνω αυτό το γράμμα.

 Κατά πρώτον,εαν έκανα κάποιο λάθος ζητώ συγχώρεση.Εγώ τους συγχώρεσα όλους.Εαν θα εκπληρώσετε την επιθυμία μου,τότε η αμαρτωλή ψυχή μου,εξαντλημένη από τον πόνο του σώματος,θα ειρηνεύσει.

 Αγαπημένοι μου,σας παρακαλώ,σκεφτείτε ποιο είναι το νόημα της ζωής.Αρχίστε να ζείτε σαν πραγματικοί Ορθόδοξοι,χωρίς φαρισαϊσμούς.Συγχωρήστε όλον τον κόσμο.Αγαπήστε ο ένας τον άλλον,εξομολογηθείτε και κοινωνήστε με καθαρή καρδιά κατά την τάξη της εκκλησίας μας.Μην λείπετε τις Κυριακές από την εκκλησία.Να προσεύχεστε συχνά με όλη σας την ψυχή.
Να με κηδέψετε κατά την μοναδική τάξη.Να μνημονεύετε την ψυχή μου για να βρει και αυτή η ταλαίπωρη την ειρήνη.Να υπακούτε τις εντολές του Χριστού και η Αγία Σκέπη της Παναγίας να σας προστατεύει.Αμήν.

Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης

https://proskynitis.blogspot.com/

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΝΩΝ Ο ΕΝ ΝΑΞΩ(28 Μαρτίου)

Γεννήθηκε στη Νάξο της Σικελίας (κοντά στη Μεσσήνη) κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ρογήρου του ΙΙ (1130 – 1154). 

 Έγινε μοναχός σε κάποια μονή στο Fragala και έζησε ως ερημίτης στη Rocca d’Almo, στα βουνά της περιοχής. 

Πραγματοποίησε προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και επέστρεψε στη Σικελία για να ζήσει ως ερημίτης με αυστηρή άσκηση (φορούσε αλυσίδες κατάσαρκα) σ’ ένα εγκαταλελειμμένο παρεκκλήσιο του Αγίου Μιχαήλ. 

Η προφορική παράδοση της περιοχής αποδίδει μεγάλο αριθμό θαυμάτων. 

Ο Όσιος εκοιμήθη στις 28 Μαρτίου του 1236. Χρονολογικά ίσως είναι ο τελευταίος γνωστός ορθόδοξος άγιος της Κάτω Ιταλίας...

πηγή

…υπάρχει πιο επαναστατική πράξη από την αποδοχή του Σταυρού;

Δηλαδή τον κάνεις δικαστή κι μετά τον κάνεις κακό δικαστή. Και έρχεται ο Θεός και σου λέγε, «δεν είμαι δικαστής» και εσύ απαντάς «είσαι, και είσαι κακός δικαστής»· και σου ξαναλέγει ο Θεός «δεν είμαι δικαστής αλλά Πατέρας», μα αυτό δεν μπορείς να το δεχτείς μέσα σου.

  Δεν μπορείς να δεχτείς ότι ο Θεός αγαπά το ίδιο την Παναγία και τον Διάβολο, δεν μπορείς να δεχτείς μέσα σου ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης “οὐ γὰρ ἔστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ” (Ρωμ.2.11). Επειδή δεν μπορείς να αποδεχτείς την Αγάπη Του ως γεγονός αιώνιο που δεν φθείρει και δεν αλλάζει προσπαθείς να “βαπτίσεις” τον Θεό κάτι που δεν είναι ώστε μετά να Τον βγάλεις σκάρτο.

“Γιατί Θεέ μου αφήνεις τις αδικίες στον κόσμο αυτόν”; λες, προσδίδοντας στον Θεό την ευθύνη των αδικιών αμνηστεύοντας πολλές φορές τους αδικούντες. Τα βάζεις με τον Αγαθό Θεό και όχι με τον άδικο άνθρωπο. Κατηγορείς τον Θεό και ποτέ τον εαυτούλη σου.

“Γιατί ο Θεός που είναι παντοδύναμος επιτρέπει όμως την αδικία”; ξαναρωτάς.

  Δεν μπορείς να δεχτείς ότι ο Θεός και το θύμα και τον θύτη τους αγαπά το ίδιο. Γι’αυτό και τα βάζεις με τον Θεό. Μιλάς για δικαιοσύνη και όχι για αγάπη, μιλάς για κακούς και καλούς και όχι για αδέλφια, μιλάς για ηθική και όχι για μετάνοια, μιλάς για τιμωρίες σύμφωνα με νόμους και κανόνες και όχι για συγχώρεση· έχεις την νοοτροπία των δικαστηρίων και όχι την συγκατάβαση και την θαλπωρή ενός νοσοκομείου που θέλει την θεραπεία και όχι την εξάλειψη του ασθενή.
 Γι’αυτό και στο τέλος απορρίπτεις τον Θεό. Απορρίπτεις αυτόν που μόνος σου δημιούργησες γιατί σε απογοήτευσε και σε πρόδωσε. Πρόδωσε την εμπάθειά σου, τον εγωισμό σου, τον λογισμό σου.

 Μα ο Θεός στέκει Απαθής δίπλα σου. Τον απορρίπτεις και Αυτός σε αποδέχεται,

Τρία πράγματα ἀποκτᾷ με δυσκολία ὁ ἄνθρωπος

Τρία πράγματα ἀποκτᾷ μὲ δυσκολία ὁ ἄνθρωπος – καὶ εἶναι αὐτὰ ποὺ συντηροῦν ὅλες τὶς ἀρετές: τὸ πένθος, τὰ δάκρυα γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ ἡ θύμηση τοῦ θανάτου του.   Γιατὶ ὅποιος καθημερινὰ συλλογίζεται τὸ θάνατο καὶ λέει στὸν ἑαυτό του: «Μόνο τὴ σημερινὴ μέρα ἔχω νὰ ζήσω σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο», αὐτὸς ποτὲ δὲν θ᾿ ἁμαρτήσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
 Ὅποιος, ἀντίθετα, ἐλπίζει πὼς θὰ ζήσει πολλὰ χρόνια, αὐτὸς θὰ πέσει σὲ πολλὲς ἁμαρτίες.....

 Αββᾶ Ἡσαΐα Μικρὸς Εὐεργετινός

Όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλεις,θέλε τα όπως έρχονται!

πηγή

Φωτογραφίες από άγνωστες θεομητορικές Μονές της Βορείου Ηπείρου

1.Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Ραβενίας.

Βρίσκεται κοντά στο χωριό Γοραντζή Κάτω Δρόπολης

2.Μονή Ευαγγελισμού Βάνιστας

Η Μονή Βάνιστας βρίσκεται πάνω από το ομώνυμο χωριό, σχεδόν μια ώρα πάνω σε ένα ίσιωμα στο βουνό. Η εκκλησία είναι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου χτισμένη στα 1582. Ο νάρθηκας φιλοτεχνήθηκε το 1617 από τον αγιογράφο Μιχάλη από το Λινότοπο.

3.Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Δούβιανης

“Ἡ Παναγία ἔφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρὰ”(Άγιος Παΐσιος)

–Γέροντα, μπορεῖτε νὰ μᾶς ψάλετε τὸ Μεγαλυνάριο ποῦ εἴχατε γράψει γιὰ τὴν Παναγία;
–Ἔλα νὰ τὸ ψάλουμε μαζί. «Εὖρες πολλὴν Χάριν παρὰ Θεοῦ, Μῆτερ τοῦ Δεσπότου, Μεγαλόχαρη, ἀληθῶς, Κεχαριτωμένη, ὡς Γαβριὴλ ἐβόα, Βασίλισσα Ἀγγέλων, φρούρει τοὺς δούλους σου».
Νὰ σοὺ πῶ τώρα καὶ ἕνα δογματικό: Ἡ Παναγία ἦταν Κόρη καὶ Μητέρα, Δούλη καὶ Βασίλισσα, Βασίλισσα ὅλου του κόσμου. Χωράει στὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου αὐτό; Καὶ ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου εἶναι κάτι τὸ ὑπερφυσικό, ἔξω της λογικῆς. Εὔχομαι ἡ Παναγία νὰ σοὺ δώση τὴν χαρὰ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ ὁ Ἄγγελος νὰ σὲ εὐλογήση, γιὰ νὰ ἔχης πνευματικὴ πρόοδο. Ἀμήν.

–Γέροντα, ἕνα τροπάριο λέει: «Χαῖρε ἥ της Εὕας χαρά• ἡ γὰρ ἐκείνης λύπη διὰ τοῦ τόκου σου πέπαυται, Ἁγνὴ»
–Ὅ,τι καλὸ κι ἂν βρῆ ὁ ἄνθρωπος νὰ πῆ γιὰ τὴν Παναγία, δὲν θὰ μπορέση νὰ ἐκφράση τὸ μεγαλεῖο Της. Ἡ Παναγία μὲ τὴν ὑπακοὴ Τῆς ἄνοιξε πάλι γιὰ μᾶς τὸν Παράδεισο, πού τὸν εἶχε....

αντιγραφή

Αρχάγγελος Γαβριήλ-Μονή Ντετσάνι

26 Μαρτίου-Σύναξις του Αρχαγγέλου Γαβριήλ

Αρχάγγελος Γαβριήλ-Μονή Ντετσάνι,Σερβία-14ος αιώνας

Νεομάρτυρες, ανανέωση χάριτος σε καιρούς χαλεπούς.

του π. Δημητρίου Στρατή, Δρ. Θεολογίας

  Οι νεομάρτυρες αποτελούν, κυρίως, ένα φαινόμενο των χρόνων της οθωμανικής κυριαρχίας, αν και έχει προταθεί ότι σ’ αυτούς εντάσσονται και όσοι εκβιάσθηκαν να εξωμόσουν και υποστηρίξουν την πίστη τους με αποτέλεσμα το μαρτύριο, ήδη από τον έβδομο αιώνα, όταν αρχίζει η εξάπλωση του Ισλάμ. Σίγουρα το φαινόμενο δεν σταματά με την επανάσταση του 1821, αλλά συνεχίζεται, αφού τμήματα του Ελληνισμού έμειναν υπό οθωμανική κυριαρχία και μετά την ίδρυση του πρώτου ελληνικού κράτους, ως την μικρασιατική καταστροφή του 1922. Η εμφάνιση όμως του μεγαλύτερου αριθμού νεομαρτύρων εντοπίζεται μεταξύ των μέσων του 15ου και των μέσων του 19ου αιώνα.

  Θα πρέπει να διακριθούν οι νεομάρτυρες από τους εθνομάρτυρες της ίδιας περιόδου, αφού, για να θεμελιωθεί το στοιχείο του μαρτυρίου, χρειάζεται η ρητή ομολογία της ορθοδόξου πίστεως και η θυσία της ζωής γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο. Το στοιχείο αυτό διαχωρίζει τους νεομάρτυρες απ’ όσους κατά τόπους αγωνίστηκαν για την επιβίωση του Ελληνισμού, αποτρέποντας παράλληλα και τον καταδικασμένο από την Σύνοδο της Μεγάλης Εκκλησίας (1872) « Εθνοφυλετισμό», την ταύτιση δηλαδή Εκκλησίας και Έθνους. Άλλωστε, υπάρχουν νεομάρτυρες που ήταν υπήκοοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά όχι Έλληνες, όπως ο Παύλος ο Ρώσος, ο Κωνστάντιος ο Ρώσος και ο Κωνσταντίνος ο εξ Αγαρηνών, μία από τις περιπτώσεις εκχριστιανισμένων πρώην μουσουλμάνων νεομαρτύρων.

Αγιότητα – Αγιοποιήσεις
Είναι γνωστό ότι η αγιότητά τους αναγνωριζόταν από το δούλον Γένος αμέσως μετά το μαρτύριο. Τιμούνταν με άκρα ευλάβεια τα λείψανά τους.
Λατρεύονταν ως Άγιοι με ειδική μάλιστα εξόδιο ακολουθία (ακολουθία επικήδειος είτε επιτάφιος, ανώνυμος και κοινή εις πάντα νέον μάρτυρα), ποίημα του αγίου Νικηφόρου του Χίου. Επίσημες πράξεις αγιοποιήσεως συνήθως δεν υφίστανται, με εξαίρεση ίσως τον άγιο Γεώργιο των Ιωαννίνων, και λόγω της δυσχερούς θέσης της Μεγάλης Εκκλησίας, αφού η εξωμοσία από το Ισλάμ τιμωρούνταν ως έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου, αλλά και εξαιτίας του ότι το αίμα που χυνόταν στο όνομα της πίστης του Χριστού τους θεωρούνταν, σύμφωνα με πάγια
χριστιανική πρακτική, αγιοποιητικό λουτρό, που εξασφάλιζε αυτομάτως στον μάρτυρα τον στέφανο της αγιότητας. Για ορισμένους απ’ αυτούς, ωστόσο, εκδόθηκαν σε νεότερη εποχή, κυρίως στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, πράξεις αγιοποιήσεως, μάλλον ως ανταπόκριση της Μ. Εκκλησίας σε αντίστοιχα τοπικά αιτήματα, αφού η νεοελληνική λατρεία των νεομαρτύρων παρουσιάζει έντονο τοπικό χρώμα.

«Νέφος» Νεομαρτύρων
Ο αριθμός των νεομαρτύρων δεν έχει επακριβώς υπολογισθεί, αφού συνεχώς έρχονται στο φως νέα συναξαριακά κείμενα και ακολουθίες γι’ αυτούς, σε κώδικες μονών και κέντρων της Ορθοδοξίας. Ενδεικτικά πάντως μπορεί να αναφερθεί ότι ο Καισάριος Δαπόντες (1714-1784) τους υπολογίζει πάνω από χίλιους, ο Κ. Σάθας παρέχει κατάλογο εκατόν ενός. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης βιογραφεί στο Νέο Μαρτυρολόγιο

"Το βάθος το υψοποιόν και το ύψος το ταπεινόν".

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

 Πλησιάζουμε και πάλι σήμερα, μέσα από τη λατρεία της Αγίας μας Εκκλησίας, «το βάθος το υψοποιόν και το ύψος το ταπεινόν», καθώς γράφει ο Άγιος Γερμανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Δεύτερος, του ιερού μυστηρίου του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου.

  Ομολογούμε και εμείς, μαζί με τον θεοφόρο πατέρα της Εκκλησίας, πως «πάντα δεύτερα της δόξης αυτής, πάντα μειονεκτούμενα, ... πάντα τα κατ’ αυτήν θεοπρεπή και του μεγάλου μυστηρίου επάξια ... αγιωτέρα γαρ των αγίων και των φιλοθέων φιλοθεοτέρα», δηλαδή όλα είναι δεύτερα, κατώτερα, μπροστά στη δόξα της Παναγίας• όλα ελαττωματικά και ατελή• όλα όμως τα δικά της είναι θεοπρεπή και αντάξια του μεγάλου μυστηρίου της Θείας Ενανθρωπήσεως ... διότι είναι αγιωτέρα των Αγίων και πιο φιλόθεη από τους φιλόθεους1.

 Της απευθύνουμε, ακόμη, μαζί με τον πρωτοψάλτη Αρχάγγελο της χαράς, τον χαριέστατο Γαβριήλ, το «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου». Είναι αυτή η γιορτή η ρίζα όλων των εορτών και των υπερφυών γεγονότων, που η πρόνοια του Θεού οικονόμησε για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Αυτήν την ημέρα «ο άσαρκος σαρκούται» στα πανάχραντα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, που γίνεται το εργαστήριο της ενώσεως των δύο φύσεων, της θείας και της ανθρωπίνης, προκειμένου ο Υιός και Λόγος του Θεού, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, να αναπλάσσει την φθαρείσα εικόνα του Αδάμ.
Χαρίστε μου, λοιπόν, για λίγο την προσοχή σας, για να μεταφέρω στην αγάπη σας, αυτήν τη μεγάλη ημέρα της πίστεώς μας, έναν χαρακτηρισμό του Αγίου Γερμανού για τη διακονία της Θεοτόκου στη σωτηρία του κόσμου.

 «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου. Νυν γαρ καταλλάσσεται ο Θεός μετ’ ανθρώπων»2.
Πρώτον. Με τον χαιρετισμό αυτό, που από την ημέρα εκείνη έγινε χαιρετισμός των θεοφόρων πατέρων, των ιερών υμνογράφων αλλά και ικεσία και παράκληση προς την Παναγία όλων των Χριστιανών, ο μύστης της χαράς, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, υπηρετεί το μέγα μυστήριο της Σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού. Αναγγέλλει στην ταπεινή Κόρη της Ναζαρέτ την κοσμοσωτήρια απόφαση του Τριαδικού Θεού ότι θα γεννήσει κατά τρόπο μοναδικό και μυστηριώδη τον Υιό και Λόγο του Θεού, που θα γίνει Υιός του ανθρώπου και αληθινός Θεάνθρωπος και σωτήρας του κόσμου.

Αποκαλύπτεται, έτσι, «το απ’ αιώνος κεκρυμμένον μυστήριον» της αγάπης του

Γιατί φοβούνται το Κρυφό Σχολείο;

 Κωνσταντίνου Χολέβα

 Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου 1821 θα συνοδευθεί από τη μονότονη προσπάθεια κάποιων «προοδευτικών» να ξαναγράψουν την Ιστορία. 

Μόνιμος στόχος των συγκεκριμένων διανοουμένων και αρθρογράφων είναι το Κρυφό Σχολειό. Το χαρακτηρίζουν μύθο και το χλευάζουν. Προφανώς διακατέχονται είτε από άγνοια είτε από εμπάθεια. Αντιλαμβάνομαι ότι οι στόχοι τους είναι δύο. Πρώτον να υποβαθμίσουν τον πατριωτικό ρόλο της Εκκλησίας και δεύτερον να εξωραΐσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να την παρουσιάσουν φιλελεύθερη και ανεκτική.

  Ας έλθουμε στον πρώτο στόχο τους. Τους ενοχλεί η υπενθύμιση ότι στα δύσκολα χρόνια της δουλείας η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι κληρικοί ανέλαβαν την εκπαίδευση και την εθνική αφύπνιση των υποδούλων. Δεν θα καταφύγουμε σε μαρτυρίες Ελλήνων της εποχής εκείνης. Θα θυμίσουμε τί έγραφε σε επιστολή του ο Ρωμαιοκαθολικός Γκέρλαχ, πάστορας της Γερμανικής Πρεσβείας της Κωνσταντινουπόλεως το 1575. Αντιγράφουμε από το σπουδαίο σύγγραμμα του συγχρόνου μας Γερμανού Ρωμαιοκαθολικού κληρικού και Νεοελληνιστή Γκέρχαρντ Ποντσκάλσκι «Η Ελληνική Θεολογία επί Τουρκοκρατίας» (Ελληνική έκδοση Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, 2005):

 «Πουθενά σε ολόκληρη την Ελλάδα δεν ευδοκιμεί η μελέτη. Δεν υπάρχουν δημόσιες ακαδημίες ή καθηγητές, με εξαίρεση τα κοινά σχολεία, όπου διδάσκονται τα αγόρια ανάγνωση με το Ωρολόγιο, την Οκτώηχο, το Ψαλτήριο και άλλα βιβλία που χρησιμοποιούνται στις ακολουθίες. Ελάχιστοι όμως από τους ιερείς και τους μοναχούς κατανοούν πραγματικά αυτά τα βιβλία» (σελ. 86). Να, λοιπόν, που ένας Γερμανός κληρικός του 16ου αιώνος, ο οποίος δεν είχε κανένα λόγο να κατασκευάζει μύθους υπέρ του Ορθοδόξου κλήρου, παραδέχεται σε επιστολή του προς τον Γερμανό λόγιο Μαρτίνο Κρούσιο, ότι οι μοναχοί και οι κληρικοί ήταν οι μόνοι που αγωνιζόντουσαν κατά την περίοδο εκείνη να μορφώσουν τα Ελληνόπουλα, παρά τα δικά τους μορφωτικά κενά.

 Ερχόμαστε τώρα στην προσπάθεια των κατασκευαστών της «προοδευτικής Ιστορίας» να εξωραΐσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Υποστηρίζουν ότι δεν

Για μας η Ελλάδα είναι...

πηγή

Η συγχωρητικότητα του γέροντα Ιερωνύμου της Αίγινας

Οι άνθρωποι  του Θεού δεν ήταν μόνο λόγια, κυρίως ήταν πράξη και ζωή. Πιο συγκεκριμένα, τα λόγια τους ήταν εξωτερίκευση των εσωτερικών τους βιωμάτων και της Χριστιανικής τους ζωής. Σ’αυτόν τον κανόνα, ασφαλώς και ΔΕΝ αποτελούσε εξαίρεση ο απλός και ταπεινός π. Ιερώνυμος. Θα αναφέρουμε ένα περιστατικό, που επιβεβαιώνει σε όλους μας «τοῦ λόγου τό ἀσφαλές»:

Στα μαύρα χρόνια της Κατοχής, ο π.Ιερώνυμος ήταν η παρηγοριά όλων των Αιγινητών και όχι μόνο. Ήταν σε όλους γνωστή η Αγιότητα του, η απλότητα του, η δυνατή προσευχή του και τα θαύματα που με Tην Χάρη Tου Θεού επιτελούσε. Επίσης, όλοι γνώριζαν ότι, του άρεσε να ασχολείται και να επιτηδεύεται περιεργαζόμενος με διάφορα απλά εργαλεία, παλαιά μηχανήματα όπως για παράδειγμα ρολόγια ή άλλες σιδηροκατασκευές. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, όλοι οι ηλικιωμένοι Αιγινήτες θυμόντουσαν ότι, η μικρή αυλή του π.Ιερωνύμου ήταν γεμάτη από παλιά ρολόγια και διάφορα σιδερικά.

Από τους αγίους, όμως, ανθρώπους δεν λείπουν ποτέ ούτε οι θλίψεις ούτε οι δοκιμασίες. Αυτές, μάλιστα, πονούν περισσότερο όταν προέρχονται από ανθρώπους που μόνο καλό είδαν από αυτούς τους οποίους πληγώνουν. Ένα ακραίο τέτοιο περιστατικό συνέβη και στον π.Ιερώνυμο, σε εκείνη, την μαύρη εποχή, δηλαδή στην Κατοχή, που συγκλόνισε ολόκληρη την Αίγινα αλλά και την περιοχή του Πειραιά:

Ένας, λοιπόν, Γερμανός στρατιώτης είχε μια μεγάλη και αθεράπευτη πληγή στο πόδι του. Κάποια γυναίκα του συνέστησε έναν παπά, που μπορεί θαυματουργικά να θεραπεύει ανίατες αρρώστιες και βαριές πληγές. ΟΓερμανός επισκέφτηκε τότε τον π.Ιερώνυμο, γιατί αυτός ήταν ο «θαυματουργός παπάς», και του ζήτησε επίμονα να τον θεραπεύσει. Ο Γέροντας με Την Χάρη Του Θεού επετέλεσε την θεραπεία.

Η "ευγνωμοσύνη" του Γερμανού εκδηλώθηκε με το να αφήσει μια …χειροβομβίδα (..!) στο απλό τραπεζάκι του δωματίου του Γέροντα εν γνώσει του ότι ο απλός παππούλης θα την περιεργαστεί… Το αποτέλεσμα ήταν ο Γέροντας Ιερώνυμος, χωρίς να γνωρίζει περί τίνος επρόκειτο να προσπαθήσει να ανοίξει το περίεργο αντικείμενο (δηλαδή, την χειροβομβίδα) και αυτή με ισχυρότατο κρότο να σκάσει στα χέρια του… 

Από την έκρηξη ο πολύπαθος και απλοϊκός π.Ιερώνυμος βρέθηκε πεσμένος κάτω και μέσα στα αίματα… Αυτοί που τρέξανε εξαιτίας του κρότου στο κελάκι του διαπίστωσαν ότι ο Γέροντας είχε χάσει τελείως την ακοή του και ότι το αριστερό του χέρι ήταν πολυτραυματισμένο. Τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο της Αίγινας και από εκεί στο “Τζάνειο” Νοσοκομείο του Πειραιά. Παρά τους αφόρητους πόνους του, έλεγε συνέχεια την νοερά προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και το μόνο σχόλιο για τον Γερμανό στρατιώτη ήταν:«Δεν ήταν και πολύ καλός άνθρωπος»…

Οι ιατροί στο “Τζάνειο” του είπαν ξεκάθαρα: «Πάτερ, μέχρι τον τάφο σου δεν θα ξανακούσεις… Έσπασαν τα τύμπανα! » Για το χέρι του αποφάσισαν ότι έπρεπε να κοπεί, γιατί είχε πολλά τραύματα και υπήρχε κίνδυνος να μολυνθεί όλο του το σώμα. Απ’όλα όσα άκουσε ο Γέροντας εκείνο που τον λύπησε περισσότερο ήταν το ότι θα αναγκαζόταν να μείνει για δύο μήνες περίπου στο Νοσοκομείο, μακριά από την ησυχία του κελιού του. Πράγματι, δυστυχώς, του έκοψαν το αριστερό χέρι, αλλά η παραμονή του στο Νοσοκομείο μετά από πολλή προσευχή στους Αγίους Αναργύρους για να δεηθούν Αυτοί γι’αυτόν Στον Χριστό, μειώθηκε στον ένα ακριβώς μήνα.

Ο Γέροντας παρότι έχασε το χέρι του δοξολογούσε Τον Θεό με τα εξής απλά λόγια: «Κύριέ μου, τίποτα δεν είχα όταν ήρθα στον κόσμο. Εσύ με έφερες. Εσύ μου τα έδωσες όλα. Ας είναι δοξασμένο Το Όνομα Σου. Ό,τι ευδοκεί η Χάρη Σου για μένα, ας γίνει. Αν είναι για το συμφέρον της ψυχής μου, ας πάρεις και το άλλο χέρι μου!»

«Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ», ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΝΟΥΣΗΣ, Έκδοση 2010

ΠΗΓΗ

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.Εικόνα του 16ου αιώνα

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.Τέλη του 16ου αιώνα.Mονή Διονυσίου, Άγιον Όρος

Tοιχογραφία που απεικονίζει την Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 1341

Tοιχογραφία που απεικονίζει την Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 1341, κατά Βαρλαάμ του Καλαβρού.

 Βρίσκεται στην Ορθόδοξη Ιερά Μονή Αγ. Ηλιού και Φιλαρέτου, στην γενέτειρα του Βαρλαάμ, Σεμινάρα της Καλαβρίας.

πηγή

Άγιο Φως: θαύμα ή απάτη;

Του Θεόδωρου Ρηγινιώτη

 Ομάδα αθέων διαφημίζει βιβλίο της που τυπώνεται αυτές τις μέρες, για να μην αφήσει προφανώς απλήγωτη τη συνείδηση των ορθοδόξων κατά τις μέρες του Πάσχα,αλλά να τους αναγκάσει να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια, από την ανησυχία τους για τη σωτηρία των αδελφών τους, οι οποίοι παραπλανώνται από κάθε επίδοξο «διαφωτιστή». Εκεί διατυπώνεται η άποψη ότι πρόκειται για φυσιολογική αφή των λαμπάδων του πατριάρχη από ήδη αναμμένη φλόγα και ότι η δήθεν θαυματουργική αφή (άναμμα) του Αγίου Φωτός είναι μια διαιωνιζόμενη απάτη της Εκκλησίας, που ξεγελάει τη λαϊκή αμάθεια.

Παρατίθενται μάλιστα μαρτυρίες κληρικών του πατριαρχείου Ιεροσολύμων, που καθώς φαίνεται είπαν ότι η κανδήλα του Παναγίου Τάφου ανάβει με αναπτήρα και όχι από ουράνιο φως.
Εκτός όμως του ότι δε γνωρίζουμε τι άλλο μπορεί να είπαν αυτοί οι κληρικοί, πρέπει να λάβουμε υπόψιν ότι το θαύμα του Αγίου Φωτός δεν έγκειται τόσο στον τρόπο αφής των λαμπάδων, αλλά κυρίως στα φωτεινά φαινόμενα που παρουσιάζονται έξω από το κουβούκλιο του Αγίου Τάφου.

Μια προσεκτική ιστορική και επιστημονική μελέτη του θέματος μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει στο βιβλίο του αρχιτέκτονα Χάρη Σκαρλακίδη «ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ – ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Εβδομήντα ιστορικές μαρτυρίες (4ος-16ος αι.)», λεπτομέρειες για το οποίο, και μερικά κεφάλαια, μπορείτε να διαβάσετε στην ιστοσελίδα του συγγραφέα, εδώ: http://www.skarlakidis.gr/el.html. Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και σύγχρονες επιστημονικές μελέτες που αφορούν το θέμα, όπως του καθηγητή Φυσικής Αντρέι Βολκώφ, που διαπίστωσε ανεξήγητες ενεργειακές διακυμάνσεις στο χώρο κατά την εμφάνιση του Αγίου Φωτός.

Αρχαίες μαρτυρίες

Υπάρχει ένας μύθος ότι την εποχή των Σταυροφόρων κατασκευάστηκε η περί «θαύματος» υπόθεση, ενώ οι συγγραφείς των πρώτων αιώνων μ.Χ. δεν μιλούν για θαύμα.

Δε θα συμφωνήσω. Οι χριστιανοί αναφέρουν την ύπαρξη μυστηριώδους φωτοχυσίας στον Τάφο του Ιησού και φλόγας που ανάβει θαυματουργικά ήδη από τον 1ο αι. μ.Χ. Για την ακρίβεια ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (4ο αι. μ.Χ.), στο έργο του «Δεύτερος λόγος περί αναστάσεως», αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης –τα ίδια τα ξημερώματα της ανάστασης– είδαν μέσα στον τάφο τα σάβανα του Ιησού, ενώ ήταν ακόμη σκοτάδι (για το σκοτάδι βλ. Ιω. 20, 1), επειδή ο τάφος μέσα ήταν λουσμένος στο φως. Το ίδιο αναφέρει και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τον 8ο αι. μ.Χ., μοναχός στη μονή του αγ. Σάββα, έξω από τα Ιεροσόλυμα. Κατά κάποιους μάλιστα, από αυτό εμπνεύστηκε το στίχο «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια», που βρίσκεται στην ακολουθία της νύχτας του Μ. Σαββάτου, ποίημα δικό του.

Άλλες πρώιμες μαρτυρίες για το Άγιο Φως:

Το 2ο αι. μ.Χ., παρουσία του πατριάρχη Νάρκισσου, σημειώθηκε έλλειψη λαδιού και δε μπορούσαν να ανάψουν το καντήλι («λυχνάρι») για τη λειτουργία του Πάσχα. Ένας άντρας γέμισε το καντήλι νερό από την πηγή του Σιλωάμ. Το καντήλι άναψε θαυματουργικά με το νερό και παρέμενε αναμμένο, καθ’ όλη την διάρκεια της Πασχάλιας Λειτουργίας (Ευσέβιος, Ιστορία της Εκκλησίας, 4ος αι., Βιβλίο ΣΤ’, κεφ. 9, 1-3).

Ο Μέγας Θεοδόσιος (4ος αι.), κάποτε επισκέφθηκε κρυφά την Ιερουσαλήμ, και αμέσως μετά, όλα τα λυχνάρια των εικόνων άναψαν. «Το θαύμα αυτό εξέπληξε τον Πατριάρχη, αλλά άγγελος του αποκάλυψε πως αυτός που προσευχόταν δεν ήταν απλός άνθρωπος, αλλά ο άγιος βασιλέας Θεοδόσιος» (Επίσκοπος Πορφύριος (Ουσπένσκυ), Το βιβλίο του είναι μου, Μέρος 3, S-Pb., 1896, σελ. 299-300). [Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Μ. Θεοδόσιος, παρά τα λάθη του, δεν ήταν ένας «σκληρός φανατικός», όπως τον νομίζουν πολλοί, αλλά ένας άνθρωπος με ειλικρινή πίστη, που υπήρξε, μετά το Μέγα Κωνσταντίνο, ο πρώτος αυτοκράτορας που δεν δίωξε την Ορθοδοξία (εκτός από τους δευτερεύοντες αυτοκράτορες που βασίλεψαν πάρα πολύ λίγο).]

Μαρτυρίες Αράβων και μεσαιωνικών συγγραφέων

Ο μοναχός Barnard τον 9ο αιώνα (865 μ.X.) μιλάει εκτενώς για το Άγιο Φως, όπως το ξέρουμε και σήμερα: «Είναι περιττό να γράψω πολλά για τον τάφο αυτό, επειδή ο Bede λέει αρκετά γι’ αυτόν στην δική του Ιστορία (της Αγγλικής Εκκλησίας). Όμως αξίζει να αναφερθεί πως αυτό που συμβαίνει το Μεγάλο Σάββατο, την Παραμονή του Πάσχα. Το πρωί αρχίζει η λειτουργία μέσα στην εκκλησία αυτή. Μετά, όταν τελειώσει, μπαίνουν ψάλλοντας το «Κύριε Ελέησον» μέχρι να έρθει άγγελος και να ανάψει με φως τα κανδήλια που κρέμονται πάνω από τον τάφο. Ο Πατριάρχης μεταδίδει αυτό το Φως στους επισκόπους και τον υπόλοιπο λαό, και ο καθένας έχει φως, εκεί που στέκεται.» Mabilon. Acta Sancta. Τόμος. III. P. II. Σελ. 473.

Εκτενείς περιγραφές του θαύματος του αγίου Φωτός κάνουν και οι Άραβες

«Θαρρεῖτε· νεφύδριον ἐστί καί θᾶττον παρελεύσεται»

«Θαρρεῖτε· νεφύδριον ἐστί καί θᾶττον παρελεύσεται»(Έχετε θάρρος, σύννεφο είναι και θα περάσει..!)

Τα λόγια της ελπίδας του Μεγάλου Αθανασίου για τις δικές του θλίψεις στην εξορία, παρηγοριά και στήριγμα για όλους, σε κάθε εποχή.

πηγή

Χαίρε, ή της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας χαίρε, ή του βορβόρου ρυομένη των έργων

   Πολλές οι μορφές της ειδωλολατρίας στους καιρούς μας. Κυριαρχεί η εικόνα.
Παλαιότερα ήταν τα αγάλματα, στα οποία οι άνθρωποι πρόσφεραν θυσία στους θεούς. Ήταν τα κατασκευάσματα ενός κόσμου ο οποίος έβλεπε από την μία την φύση και από την άλλη τα πάθη του ανθρώπου και μετέτρεπε την ανάγκη για προστασία από τις φυσικές δυνάμεις, όπως επίσης και την ανάγκη για δικαιολόγηση των δικών του αδυναμιών, σε θεότητες, ώστε να μπορεί να αισθάνεται ασφάλεια. 

Αν ο ήλιος, ο κεραυνός, η θάλασσα, η γη, οι εποχές είχαν στοιχειά πίσω τους, αν η απιστία, η πολεμική διάθεση, ο έρωτας κι ο θάνατος δικαιολογούνται να είναι άμετρες καταστροφικότητες, είναι διότι οι θεοί που κρύβονται σε όλες αυτές τις δυνάμεις είναι σαν κι εμάς και χρειάζονται εξιλέωση, χρειάζονται ταξίματα, χρειάζονται καταπράυνση. Ούτε είναι η ανάγκη μας για δημιουργικότητα, για σοφία, για συνύπαρξη που μάς καλούν να βρούμε θεούς, για να κάνουμε αυτό που από μόνοι μας δυσκολευόμαστε. Να υποχωρούμε δηλαδή μεταξύ μας, να βάζουμε νόμους και κανόνες, να έχουμε γιορτές για να μπορούμε να ομορφαίνουμε την ζωή μας, να μην είναι η ζωή μας θεμελιωμένη μόνο στο λογικό. 

 Σήμερα θεός είναι ο εαυτός μας. Δεν είναι μόνο η μεταμοντέρνα αντίληψη ότι η αλήθεια είναι προσωπική υπόθεση και απόφανση. Ότι ο καθένας μας είναι κάτοχος της προσωπικής του θέασης της αλήθειας και ότι δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, αφού είναι ο ίδιος η αυθεντία. Είναι ότι αυτόν τον μικρό θεό μπορούμε να τον λατρεύσουμε ανεβάζοντας την εικόνα του ως φωτογραφία σε έναν κόσμο στον οποίο όλοι χωρούμε, εκτός από εκείνους που δεν συμμετέχουν σ’ αυτόν. Η αναγνωρισιμότητα, η αποδοχή, η συμμετοχή των άλλων στην προβολή της εικόνας μας είναι το Α και το Ω για να αισθανόμαστε κάποιοι. Και είναι δύσκολο να εξαιρεθούμε από αυτό το παιχνίδι του να γινόμαστε ΑΥΤΕΙΔΩΛΑ (όπως αναφέρεται στον Μεγάλο Κανόνα). Θα έχουμε όλοι έναν μικρό ή μεγαλύτερο στρατό από «ακόλουθους», δηλαδή εν είδει πιστών που θα μας λατρεύουν. 

 Τότε η ανθρωπότητα χρειάστηκε την Υπεραγία Θεοτόκο, για να μας λυτρώσει από την βάρβαρη θρησκεία της πολυθεΐας. Μία γυναίκα άσημη και ανύπαρκτη για τις εξουσίες, θρησκευτικές και πολιτικές. Ανύπαρκτη και για τους συντοπίτες

Ένα ταξίδι με αμαρτωλούς,τρελούς και ερωτευμένους...

π.Σπυρίδων Σκουτής

Πολλοί δισταγμοί...
 Άλλοι δεν θέλουν να εξομολογηθούν , άλλους τους τρελαίνει το πρωϊνό ξύπνημα για την Εκκλησία, η νηστεία φαντάζει βουνό ενώ η δίαιτα για την παραλία παιχνιδάκι. Βλέπεις παπά στον δρόμο και θες να περάσεις στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η αμαρτία με άγκυρα σε θέλει στο δικό της λιμάνι.

  Και όλα αυτά γιατί ;
 Δεν θέλουμε να αφήσουμε την αμαρτία. Μας αρέσει. Είναι γλυκό το ποτό της αμαρτίας που λέει και ένα τραγούδι. Δεν θέλουμε να την αφήσουμε , είμαστε χρόνια μαζί , μας αρέσει αυτός ο γάμος. Έχουμε γίνει ένα πλέον. Όποιος πάει να την αγγίξει ακόμα και αν είναι ένα κήρυγμα γινόμαστε αγρίμια , λογικό. Όλα αυτά μας ελέγχουν. Βλέπουμε τον Εσταυρωμένο και κλαίμε τη Μεγάλη Πέμπτη, αλλά δεν θέλουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Αυτή η θέα του σταυρού μας ελέγχει , αλλά είμαστε αδύναμοι για να μπούμε στον δρόμο της θεραπείας.

  Η αμαρτία μοιάζει με την ερωμένη που σε εκβιάζει ότι θα σου διαλύσει τον γάμο αν πεις κουβέντα. Έρχεσαι στο ναό, απλά ανάβεις ένα κεράκι και με κατεβασμένο το κεφάλι φεύγεις, ακόμα και τους Αγίους δεν μπορείς να τους κοιτάξεις στα μάτια, διότι καθρεπτίζεται η κατάσταση σου και δεν θέλεις, ντρέπεσαι, αλλά μένεις εκεί. Τα δικαιώματα που έχεις δώσει είναι πολλά. Δυσκολεύεσαι.
Όταν έχεις συνηθίσει να είσαι στο κελί της φυλακής σου , η ελευθερία σου φαντάζει αρρώστια.
 Και έρχεται ο Χριστός στη ζωή σου και σου ψιθυρίζει μέσα από διάφορες καταστάσεις, ότι δεν θες να είσαι αυτό που είσαι , ότι αυτή η φυλακή που ζεις δεν είναι η πραγματική σου θέση. Πολλές φορές σου μιλάει στον πόνο, διότι είναι η μόνη κατάσταση που μπορείς να Τον ακούσεις.
Και ξαφνικά έρχεται η στιγμή να πάρεις αποφάσεις.
 Αν πεις ναι στην πρόσκληση Του, τότε όπως έλεγαν και οι Άγιοι ο έρωτας της

Καταπάτησε το τουρκικό φέσι και ομολόγησε τον Χριστό(Άγιος Ευθύμιος +22 Μαρτίου 1814)

 

  Ο Αγιος Οσιομάρτυς Ευθύμιος, κατά κόσμο Ελευθέριος, καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Δημητσάνας και το κοσμικό του όνομα ήταν Ελευθέριος Ηλιόπουλος. 

 Εκπαιδεύτηκε στη σχολή της πόλεως αυτής και συνέχισε τις σπουδές του, μαζί με τον αδελφό του Ιωάννη, στην Πατριαρχική Ακαδημία Κωνσταντινουπόλεως. Στην συνέχεια μετέβη στο Ιάσιο της Ρουμανίας, όπου βρισκόταν ο πατέρας του με τα μεγαλύτερα αδέλφια του Γεώργιο και Χρήστο.

  Ο Ελευθέριος αποφάσισε να έλθει στο Αγιο Όρος, για να καρεί μοναχός. Μην μπορώντας όμως να πραγματοποιήσει την επιθυμία του, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν, μετέβη στο Βουκουρέστι, όπου παρέμεινε κοντά στο Γάλλο πρόξενο, έπειτα δε σε Ρώσο ανώτερο αξιωματούχο.
Αργότερα προσκολλήθηκε σε κάποιους Τούρκους και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του προς την Κωνσταντινούπολη αρνήθηκε τον Χριστό, εξισλαμίσθηκε και ονομάσθηκε Ρεσίτης.Αμέσως μετά την περιτομή του, αισθανόμενος τύψεις συνειδήσεως, ζητούσε να επανέλθει στην πατρώα πίστη.

 Ήλθε, λοιπόν, στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί, αφού διευκολύνθηκε από τη Ρωσική πρεσβεία, έφθασε στο Αγιο Όρος, όπου συνάντησε στη Λαύρα τον Πατριάρχη Αγιο Γρηγόριο τον Ε’, προς τον οποίο εξομολογήθηκε τα αμαρτήματά του και έτυχε από αυτόν προστασίας και παρηγοριάς.
Αφού περιήλθε πολλές σκήτες και μονές εξομολογούμενος την εξωμοσία του και ζώντας με προσευχή, άσκηση και νηστεία, εκάρη μοναχός με το όνομα Ευθύμιος.
Προπεμφθείς από πολλούς μοναχούς του Αγίου Όρους, έφθασε στο Γαλατά της Κωνσταντινουπόλεως στις 19 Μαρτίου του 1814 , συνοδευόμενος από έναν

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με όλα τα ψυχικά μας πάθη-αρρωστήματα.(Αγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Σκοτάδι εἶναι τό κακό. Θάνατος εἶναι. Νύχτα εἶναι. Μιά κατάσταση τόσο κακή, πού μᾶς κάνει καί δέν βλέπουμε, ἐκεῖνα πού θά ἔπρεπε νά τά βλέπαμε καί δέν κάνουμε τίποτε ἀπό ἐκεῖνα, πού ἦταν τό πιό καλό γιά μᾶς νά τά κάναμε!
Οἱ πεθαμένοι παίρνουν ἄσχημη ὄψη· δυσάρεστη σέ μᾶς· καί γρήγορα βρωμᾶνε.
 Τό ἴδιο καί οἱ ψυχές ἐκείνων πού ζοῦν βουτηγμένοι στό κακό. Εἶναι γεμᾶτες βρώμα καί δυσωδία.
Κλειστά τά μάτια. Σφιγμένα τά χείλη. Ἀκίνητοι καί ἄσειστοι, κολλημένοι στό κακό! Ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη χειρότερο.
Γιατί; Γιατί αὐτοί εἶναι, τοὐλάχιστον, καί γιά τά δύο (σῶμα καί ψυχή) νεκροί καί πεθαμένοι. Ἐνῶ κάτι ἄλλοι πού ζοῦν σωματικά, εἶναι γιά τήν ἀρετή καί τό καλό, ἐντελῶς ἀναίσθητοι, ἐντελῶς πεθαμένοι, γεμᾶτοι ζωντάνια στό νά κάνουν τό κακό!...
 Καί πάρε παράδειγμα:
Χτύπα πεθαμένο! Δέν αἰσθάνεται τίποτε. Καί δέν ἀντιδρᾶ καθόλου! Καί ὅπως ἕνα ξύλο ἅμα πάρει φωτιά «καίει», ἔτσι καί ἡ ψυχή πού ἔχασε τήν ζωή, «καίει», ἁπλά καίει. Χωρίς νά μπορεῖ νά ἀντιδράσει στήν φωτιά πού τήν καίει! Καί ὅσο καί ἄν τήν χτυπᾶς ἤ τήν τρυπᾶς, τίποτε δέν καταλαβαίνει, τίποτε δέν τῆς προκαλεῖ πόνο! Καί δέν πέφτει καθόλου ἔξω, αὐτός πού θά εἰπεῖ, ὅτι ὁ ὑποδουλωμένος στό κακό, μπορεῖ νά συγκριθῆ μόνο μέ τρελλό ἤ μεθυσμένο!

Ὅλα αὐτά τά ἔχει τό κακό, ἡ ἁμαρτία. Καί εἶναι ἀπό ὅλα αὐτά κάτι χειρότερο.Ο τρελός σε ότι κι αν κάμει βρίσκει κατανόηση· γιατί την κακή του κατάσταση δεν την διάλεξε. Δεν είναι προαιρέσεως το νόσημά του, αλλά φύσεως. Από άλλη αιτία του ήρθε. 

 Αντίθετα, εκείνος που ζει με το κακό και την αμαρτία, πως να βρει κατανόηση; Πως να του δείξει κανείς συμπόνια;Από που μας ξεφύτρωσε το κακό;
Πως κατάντησαν τόσοι άνθρωποι στο κακό;

Από που; Με ερωτάς; Πες το μου συ… Από που μας ξεφύτρωσαν τόσες ψυχικές

Γράμμα από τον άγιο Σεραφείμ της Βίριτσα σ ένα πνευματικοπαίδι του

 Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι όλα που αφορούν εσένα, αφορούν και εμενα ; Διότι αυτά που αφορούν εσένα αφορούν την κόρη του οφθαλμού μου.Είσαι πολύτιμη στα μάτια και σε εχω αγαπήσει (μιλά για τη ψυχή). Γι αυτό είναι ιδιαίτερη χαρά για μένα να σε εκπαιδεύσω. Όταν οι πειρασμοί έρχονται επάνω σου και ο πολέμιος σαν το ποτάμι, θέλω να ξέρεις ότι από μένα ήταν αυτό.

  Θέλω να ξέρεις ότι η αδυναμία σου έχει ανάγκη από τη δύναμή μου, και η ασφαλεια σου βρίσκεται στο να με αφήσεις να σε προστατεύω. Θέλω να ξέρεις ότι , όταν βρίσκεσαι σε δύσκολες συνθήκες, μεταξύ των ανθρώπων που δεν σε καταλαβαίνουν, δεν λογαριάζουν αυτά που σου είνα ευάρεστα, και σε απομακρυνουν από μένα ηταν αυτό.

 Δεν με παρακαλούσες να σου μάθω την ταπείνωση ; Και να, σε έβαλα σε αυτό ακριβώς το περιβαλλον, στο σχολείο όπου διδάσκουν αυτό το μάθημα. Το περιβάλλον σου και αυτοί που ζουν γύρω σου μόνο εκτελούν το θέλημά μου. Έχεις οικονομικές δυσκολίες και μόλις τα βγάζεις πέρα, να ξέρεις ότι από μένα ήταν αυτό. 

 Θέλω να ξερεις οτι εγώ διαθέτω τα χρήματά σου και να καταφεύγεις σε μένα, και να γνωρίζεις ότι εξαρτάσαι από μένα. Θέλω να ξέρεις ότι τα αποθέματά μου είναι ανεξάντλητα και να βεβαιωθείς ότι είμαι πιστός στις υποσχέσεις μου.

 

 Να μην συμβεί να σου πουν στην ανάγκη σου ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΘΕΟ ΣΟΥ. Έχεις περάσει ποτέ νύχτα μέσα στη θλίψη ; Είσαι χωρισμένος από τους συγγενείς σου, τους ανθρώπους που αγαπάς; Σου επετρεψα για να σταθείς σε μένα, και σε μένα να βρεις την αιώνια παρηγοριά και ανακούφιση. Σε ξεγέλασε ο φίλος σου ή κάποιος που του είχες ανοίξει την καρδιά σου; Από μένα ήταν αυτό . 

 Εγώ επέτρεψα να σε αγγίξει αυτή η απογοητευση για να μάθεις ότι ο καλύτερός σου φίλος είναι ο Κύριος. 
Θέλω να τα φέρνεις όλα σε μένα και όλα να μου τα λες. Σε συκοφάντησε κάποιος;

Οι "ανάξιες χαμογελαστές αδελφές"!

  Ένας Ρωμαιοκαθολικός μας πλησίασε κάποτε με την Γερόντισσα καθώς περιμέναμε σε σταθμό τραίνων(στην Αμερική) και περίεργος για την ενδυμασία μας την ρώτησε σε ποιό τάγμα ανήκουμε. 

 Εκείνη με χαριτωμένο τρόπο είπε: Στις "ανάξιες χαμογελαστές αδελφές" που ο κόσμος γέμιζε θλίψη και ο Χριστός μεταμόρφωσε στους πιο χαρούμενους ανθρώπους με μαύρα ρούχα πάνω στην γη! Είμαστε ορθόδοξες μοναχές, του απάντησε!

 Αυτός ακόμα έκπληκτος από την απρόσμενη απάντηση αυθόρμητα ξαναρώτησε: -Πώς μπορώ κι εγώ να είμαι χαρούμενος σας εσάς δίχως τον κίνδυνο να φαίνομαι στους γύρω μου φαιδρός και γελοίος;
-Μα είναι απλό αδελφέ μου, του απάντησε, να σκύψετε με προσοχή μέσα σας, να σιωπήσετε, να προσευχηθείτε και θα βρείτε την Πηγή της χαράς που θα μεταμορφώσει την υπαρξή σας! Η πραγματική χαρά μόνο στην σιωπή ανθίζει!
Στην Ορθοδοξία, φίλε του Θεού, έχουμε Αγίους με αυστηρές και σοβαρές μορφές. Αγίους όμως με θλιμμένη όψη δεν έχουμε ούτε καν στις φρικτές απεικονίσεις των μαρτυρίων τους. 

 Αυτό να το έχετε στο μυαλό σας όταν επισκέπτεστε έναν ορθόδοξο ναό ή μοναστήρι και θα μελετάτε τις αγιογραφίες και θα αναλογίζεσθε το γιατί. Να προσπαθείτε πάντοτε να είστε χαρούμενος και να δοξολογείτε τον Θεό σε κάθε στιγμή της ζωή σας και για το κάθε τι, να αυτή θεωρώ πως αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μας από τους "χαρούμενους" του κόσμου τούτου που η χαρά τους διαρκεί όσο ένα αστείο ή μια επιτυχία. Όταν βρούμε την Πηγή της χαράς, τον Χριστό στην ζωή μας, μόνο χαρά και ειρήνη θα βασιλεύει στην ψυχή μας!
Έβγαλε και του έδωσε ένα εικονάκι με το μαρτύριο της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας κι αυτός το πήρε, το μελέτησε με προσοχή, το κράτησε στα χέρια του σαν θησαυρό και το φίλησε. 

Από εκείνη την ημέρα δεν πέρασε μήνας που να μην της γράψει. Κι εκείνη όταν λαμβάνει το γράμμα του με τρυφερότητα μας λέγει: σας χαιρετά ο Αναστάσιος και παρακαλεί να εύχεσθαι και και να χαίρεστε!

Gerontissa Dorothea

Καταλαλιά: θάνατος με το στόμα, θάνατος με το αυτί. (Αγίου Εφραίμ του Σύρου)

 Αδελφέ, να μην ανέχεσαι αυτόν που καταλαλεί, ακόμη και αν λέει την αλήθεια, για να μη γίνεις συμμέτοχός του στην καταστροφή.
Γιατί αν συμβεί να πει κάποιος δίκαια κακό τον βασιλιά που έσφαλε, κανείς από τους παρόντες δεν ανέχεται να ακούσει αυτά που λέγονται εναντίον του βασιλιά.

Αν όμως σταθεί κανείς και ακούσει, μία τιμωρία αποφασίζεται και για τους δυο: ο ένας θανατώνεται γι’ αυτά που είπε, και ο άλλος επειδή τα άκουσε.
Μιλά για κάποιον ο ψεύτης και εσύ στρέφεις το αυτί σου σε αυτόν, και τον θάνατο που βγάζει από το στόμα του τον δέχεται η αγκαλιά της ακοής σου· και παίρνοντας το φαρμακερό προζύμι του ψεύδους το ζυμώνεις μέσα σου.

 Από πού βρήκε είσοδο ο θάνατος στον άνθρωπο; Δεν ήταν από την ακοή; Με αυτήν η Εύα δέχτηκε τα λόγια του φιδιού και μέσω αυτής, από τότε μέχρι σήμερα, συνηθίζει να εισέρχεται η καταστροφή.
Γιατί ο διάβολος μπορεί να θανατώνει αυτόν που σωπαίνει μέσω εκείνου που μιλά· και αυτόν που δεν μπορεί να τον θανατώσει με το στόμα, τον θανατώνει με το αυτί.

 Κάποτε, παρόλο που οι δαίμονες έλεγαν την αλήθεια, ο Σωτήρας δεν ανέχτηκε να τους ακούσει (Λουκ. 4:35). Επίσης και οι απόστολοι δεν δέχτηκαν να ακούσουν τον δαίμονα που τους εγκωμίαζε (Πραξ. 16:16-18), για να μη φωλιάσει η φαρμακερή φωνή του στην καθαρή ακοή τους, και έτσι να μη δέχονται ούτε το ψέμα.
 Γιατί ο πανούργος δαίμονας συνηθίζει να ανακατώνει το ψέμα με την αλήθεια, και αφού εξαπατήσει έτσι τους απλοϊκούς, τους γκρεμίζει στο βάραθρο της απώλειας.
 Το φίδι, αν και τρώει γλυκιά τροφή, τη μεταβάλλει αμέσως σε δηλητήριο, και αν το μεταδώσει σε κάποιον, αλίμονο σε εκείνον. Έτσι και μέσα από την αλήθεια μπορεί να διοχετευτεί το ψέμα, σαν δηλητήριο γεμάτο με θάνατο.
Μέσα δηλαδή στα γλυκύτατα λόγια του δαίμονα κρύβεται φοβερό και ολέθριο δηλητήριο, που δεν το καταλαβαίνουν οι πολλοί.
Παρόμοια και ο Ισκαριώτης, με το να κρύψει την απάτη στο φίλημα του στόματος και στην ειρηνική γλώσσα, ετοίμασε την προδοσία του καρδιογνώστη Κυρίου (Μαρκ. 14:43-46).
 Αν ο ψεύτης φάνηκε τέτοιος απέναντι στον Δημιουργό, σ’ εσένα πώς θα φερθεί; Ο Σωτήρας παρέδωσε τον εαυτό του στον θάνατο, αλλά δεν παρέδωσε την ακοή του στη φωνή του ψεύτη.
 Άνοιξε το στόμα του και γεύτηκε ξίδι με χολή (Ματθ. 27:34), δεν πρόσφερε όμως το αυτί του να δεχτεί τα λόγια του βρωμερού. Έδωσε το στόμα του να το φιλήσει ο προδότης, δεν έδωσε όμως απόκριση στον απατεώνα.
 Και εσύ, δίνε το στόμα σου να το φιλήσει ο ψεύτης, μην του δώσεις όμως την ακοή σου· γιατί το φίλημα αυτόν θα καταδικάσει, ενώ με την ακοή θα σε