Η μετάνοια και η εξομολόγηση κατά τον Άγ.Συμεών τον Νέο Θεολόγο

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΝ ΝΕΟ ΘΕΟΛΟΓΟ

http://ikee.lib.auth.gr/record/270745/files/GRI-2015-14903.pdf

Θέλει να Του μιλάμε ο Χριστός μας

Γερόντισσα Μακρίνα Πορταριάς

Ήταν μία κοπέλα, μου τηλεφώνησε προχθές και μου λέει ότι πέρσι ήταν κατάκοιτη.
Ούτε από δω γυρνούσε ούτε από κει, είχε πάθει εγκεφαλικό. Αλλά την ευχούλα δεν την άφηνε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και «Υπεραγία Θεοτόκε βοήθει μοι», στο κεφάλι δεν είχε πάθει τίποτε.
Και λοιπόν μετά παρουσιάστηκε η Παναγία τόσο λαμπρή, τόσο όμορφη, τόσο ωραία, πού ήταν ένα ανάστημα που δεν μπορεί να το φανταστεί κανείς και πίσω της ήταν τάγμα αγγέλων.
Είχε μία σκέπη και σκέπαζε όλο τον κόσμο και της λέει:
-Τι θέλεις να σου κάνω;
Λέει:
-Θέλω να γυρίσω από το ένα πλευρό και από το άλλο γιατί είμαι παράλυτη. Η πλάτη μου κουράστηκε και να σωθώ, τη σωτηρία μου θέλω.
-Αυτά θα στα δώσω, αλλά όμως αυτό που θα σου πω να κάνεις να με φωνάζεις, γιατί εγώ θέλω να με φωνάζετε.Λοιπόν, της Παναγία μας να της λέμε λογάκια, να της λέμε το ένα, το άλλο.
Θέλω να φωνάζεις της λέει.Αυτά θα σ’ τα κάνω.
Πλημμύρισε το δωμάτιο όλο άρωμα και τέτοιο φως μέσα στο σπίτι της, πού έλαμπε το προσωπάκι της, τόσο πολύ χάρη είχε και κατόπιν άρχισε και σηκωνότανε από το ένα πλευρό, από το άλλο και γύριζε από το ένα μέρος και το άλλο.
Γι’ αυτό ό Χριστός μας θέλει να Τον φωνάζουμε, θέλει να Τον ζητάμε. Είναι εραστής μας.Ο Χριστός θέλει όλη την αγάπη μας να την δώσουμε σ’ Εκείνον και ύστερα Αυτός τα οικονομάει όλα….

πηγή

«Οι θεοί των εθνών δαιμόνια»

  

Ο σύγχρονος δυτικός, λογικοκρατούμενος κόσμος αρνείται (ή στην ηπιώτερη εκδοχή δυσκολεύεται) να δεχθεί την ύπαρξη Θεού, αγίων, αγγέλων και αοράτου κόσμου, διότι όλα αυτά υπερβαίνουν την θεοποιημένη λογική αντίληψή του.   

 Ωστόσο δεν έχει κανένα πρόβλημα να γιορτάζει κάθε χρόνο τέτοια εποχή το Halloween, παγανιστική γιορτή που πήρε δήθεν ‘χριστιανική’ χροιά (εορτή των Αγίων Πάντων) και μετεξελίχθηκε σε ‘τιμή’ προς φαντάσματα, διαβόλους, μασκοφόρους και κολοκύθες με αναμμένα κεριά, κάτι που σερβίρεται ακόμη και στα παιδιά με τη μορφή αθώου παιχνιδιού. 

  Ακόμη και η Google, εμβληματική εταιρεία της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας, αφιερώνει τη σημερινή μέρα στις… κολοκύθες και τους βρυκόλακες. Μέχρι εκεί λοιπόν φθάνουν τα όρια της λογικής. Κι αν ο δυτικός κόσμος έχει τέτοια τάση για τα ειδωλολατρικά και σατανιστικά παραμύθια, τι δουλειά έχουν αυτά στον ελληνικό Ορθόδοξο χώρο; Και αξίζει να παίρνουν πρωτοσέλιδη θέση στα δικά μας μέσα ενημέρωσης (π.χ. ΕΔΩ);

  Τη μία μέρα τιμούμε γιορτές του έθνους και της πίστης μας και την άλλη κάνουμε σπονδές στον διάβολο; 

Κάτι μας λέει ο απόστολος Παύλος γι’ αυτό, όταν γράφει στους Κορινθίους: «οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καὶ ποτήριον δαιμονίων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καί τραπέζης δαιμονίων». Ας κάνουμε λοιπόν τις επιλογές μας, αποδεχόμενοι και τις συνέπειες.

ΠΗΓΗ

Άγιος Φλωριανός,προστάτης των πυροσβεστών στην Δύση

Μαρτύρησε επί Διοκλητιανού(280-304).
Πληροφορίες για τον Άγιο Φλωριανό παίρνουμε από το Passio Floriani,γραμμένο(σε δύο εκδοχές)τον 8ο και τον 9ο αιώνα.
 

Ο άγιος ήταν λοχαγός, και του ανέθεσαν την διοίκηση μίας επίλεκτης πυροσβεστικής μονάδας .Γρήγορα πήρε τον βαθμό του στρατηγού και του ανέθεσαν την διοίκηση της περιοχής   Νόρικουμ (Αυστρία).
Βαπτίστηκε χριστιανός περίπου το 284 μ.Χ και δεν εφάρμοσε την αντιχριστιανική νονοθεσία παρά τις προτροπές του Διοκλητιανού και του διοικητού Ακυλίνου.

Όταν τον βασάνισαν δεν ήταν ενεργός στην υπηρεσία του(ίσως λόγω του ότι ήταν χριστιανός). Αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι κατοικούσε στο Aelium Cetium (η σημερινή αυστριακή πόλη Sankt Pölten).

Όταν έμαθε ότι είχαν αρχίσει οι διωγμοί των χριστιανών και ότι συνέλαβαν 40 χριστιανούς πήγε από το Aelium Cetium στο Lauriacum (η σημερινή πόλη Lorch)για να τους υπερασπιστεί.

Τον συνέλαβαν,τον  χτύπησαν με βέργες,του έσπασαν την ωμοπλάτη,αλλά παρόλα τα βασανίστηρια δεν απαρνήθηκε την πίστη του

Οι βασανιστές του ήθελαν να τον κάψουν, αλλά ο άγιος τους είπε πως, ως πυροσβέστης, δεν θα καεί, αλλά θα ανέβει στον Θεό.
Οι προληπτικοί παγανιστές, τότε, τον έδεσαν σε μια μυλόπετρα (που την βλέπουμε στην εικόνα) και τον έπνιξαν στον ποταμό Enns. 

Μία ευλαβής γυνάικα,ονόματι Βαλέρια,βρήκε το σώμα του το όποιο φύλαγε ένας αετός για να μην το σκυλεύσουν και το έθαψαν στην πόλη Λίντς(Αυστρία)

To Αυγουστινιανό μοναστήρι του Αγίου Φλωριανού κοντά στο Λίντς της Αυστρίας

Πάνω από τον τάφο του κτίστηκε ένα μικρό παρεκκλήσι,ενώ αργότερα χτίστηκε στην θέση του ένα αβαείο η ύπαρξη του οποίου σημειώνεται για πρώτη φορά σε ένα έγγραφο δωρεάς του βασιλιά Άρνουλφ με ημερομηνία 1 Απριλίου 888.Εκεί γίνεται αναφορά για το ''monasterium sancti Floriani”

Το 1071 ο επίσκοπος Altmann de Passau το ανακαίνισε και ήταν ένα από τα σημαντικότερα μοναστήρια της περιόδου επί αυστριακού εδάφους
Το σημερινό μοναστικό σύμπλεγμα κτίστηκε μεταξύ των ετών 1686-1751
Αυτός ο άγιος είναι παραγνωρισμένος στην Ανατολή, αλλά στην Δύση τον θεωρούν προστάτη των Πυροσβεστών. (Εμείς έχουμε τους Τρεις Παίδες εν Καμίνω).

Η μνήμη του τιμάται στις 4 Μαΐου

«Όχι, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται»

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

«Αγάπα όλους»
 «Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε. Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού».


«Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς όλους»
«Ο Χριστός είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, που μας έχει προσλάβει όλους στον Εαυτό Του. Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν ή την απορρίψουν. Όταν θέλεις να συναντήσεις τον Χριστό, θα Τον βρεις στο χώρο της Εκκλησίας, γιατί εδώ είναι ενωμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα με τον Θεό στο Πρόσωπο του Χριστού. Δεν μπορεί να επικοινωνείς με τον Χριστό και να μην τα έχεις καλά με τους άλλους ανθρώπους».

«Ο Θεός δεν τιμωρεί»
«Όχι, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, απομακρυνόμενος από τον Θεό.
Είναι, ας πούμε: Εδώ νερό, εκεί φωτιά.
Είμαι ελεύθερος να διαλέξω. Βάζω το χέρι μου στο νερό, δροσίζομαι, το βάζω στη φωτιά, καίγομαι».

«Η αγάπη προς το Θεό»
Μια άλλη μέρα ερωτώ το Γέροντα πώς πρέπει να είναι η αγάπη μας προς το Θεό και μου λέει:
«Η αγάπη μας προς το Θεό, παιδί μου, πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπάρχει καμιά διάσπαση σε άλλα πράγματα. Σου φέρνω σαν παράδειγμα το εξής: Ο άνθρωπος μοιάζει να έχει εντός του μια μπαταρία με ορισμένη ενέργεια. Όταν αυτή την ενέργεια την ξοδεύει σε άλλα διάφορα πράγματα εκτός της αγάπης προς τον Θεό, η ενέργεια που απομένει μέσα του γι΄ Αυτόν είναι ελάχιστη και ίσως πολλές φορές μηδαμινή. Όταν όμως διαθέτουμε όλη μας την ενέργεια προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας είναι μεγάλη προς Αυτόν».

από το βιβλίο: «ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ»

πηγή

Το κλείσιμο των βημοθύρων στη Θεία Λειτουργία

Τελετουργικά θέματα. Από τον Λειτουργιολόγο Γεώργιο Ζαραβέλα

Θεολόγο-ΜΑ Ιστορικής Θεολογίας - Λειτουργικής ΕΚΠΑ

  Η σύγχρονη λειτουργική πράξη περιλαμβάνει κατά τόπους τη συνήθεια του κλεισίματος των βημοθύρων, ενίοτε και του καταπετάσματος της Ωραίας Πύλης, σε διάφορα σημεία της Θείας Λειτουργίας. Η επικρατέστερη και συνηθέστερη στιγμή του μυστηρίου, κατά την οποία παρατηρείται το φαινόμενο αυτό, είναι ο καιρός της Κοινωνίας του κλήρου, οπότε ο λειτουργός κλείνει τη θύρα πριν ή μετά την εκφώνηση «Πρόσχωμεν. Τα Άγια τοῖς ἁγίοις» και την ανοίγει ξανά πριν εκφωνήσει το «Μετά φόβου», για την προσέλευση των λαϊκών στο ευχαριστιακό ποτήριο.

 Η συνήθεια αυτή αποτελεί κατάλοιπο της επίδρασης του τυπικού της λατρείας των μονών στο ενοριακό τυπικό. Η αρχή της βρίσκεται στο έργο «Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας των Προηγιασμένων», το οποίο φέρεται ψευδεπίγραφα υπό το όνομα του Θεοδώρου του Στουδίτου. Ο συγγραφέας του έργου αυτού εισηγείται το κλείσιμο των θυρών της Ωραίας Πύλης αμέσως μετά την εισόδευση των Τιμίων Δώρων στο Ιερό Βήμα. Η πράξη αυτή τελείται στην πλειονοψηφία των ιερών ναών έως και σήμερα, κάθε φορά που τελείται η ακολουθία των Προηγιασμένων. Ο Θεόδωρος συνδέει το κλείσιμο των βημοθύρων με τον «συνεσκιασμένο, πενθηρό και μυστικότερο εις το παν» χαρακτήρα της ακολουθίας.

 Η αρχή του κλεισίματος των βημοθύρων επεκτάθηκε προοδευτικά και κατά την τέλεση της τελείας Θείας Λειτουργίας, με πυρήνα τις μονές. Η επιρροή του μοναχισμού από τη μυστική και την ησυχαστική θεολογία ενίσχυσε και καθιέρωσε στους κόλπους του την πρακτική αυτή. Η επίδραση, που άσκησε και ασκεί ο μοναχισμός στην ενοριακή λατρεία, μετέφερε την τάξη αυτή και στον κόσμο. Η πρακτική της κλείσεως των θυρών μετά τη Μεγάλη Είσοδο είναι πλέον σπάνια στις ενορίες. Οι ιερές μονές, ιδίως του Αγίου Όρους, αλλά και ο σλαβικός χριστιανισμός ακολουθεί, όμως, απαρέγκλιτα έως και σήμερα το τυπικό αυτό. Η

Η βασική αρχή του κομμουνισμού

Δημοσιεύουμε από το βιβλίο του π. Τύχων Σεβκούνωφ «Σχεδόν Άγιοι»

Ο π.Ναθαναήλ

 Επιστρέφουμε στο θέμα των σοβιετικών αρχών : μία καλοκαιρινή νύχτα είχα διακόνημα στην πλατεία μπροστά από τον ναό της Κοίμησης. Τα αστέρια μόλις που φέγγιζαν στο βορεινό ουρανό. Ησυχία και ηρεμία. Τρεις φορές χτύπησε βροντερά το ρολόιστον πύργο...

Ξαφνικά ένιωσα ότι κάποιος στεκόταν ακριβώς πίσω μου. Γύρισα φοβισμένος. Ήταν ο π. Ναθαναήλ. Κοιτούσε τον γεμάτο αστέρια ουρανό. Και μετά σκεπτικά ρώτησε :
«Γεώργιε, τι πιστεύεις για την βασική αρχή του κομμουνισμού;»
Χωρίς να περιμένει απάντηση, ο π. Ναθαναήλ συνέχισε εξίσου σκεπτικός :
«Η βασική αρχή ττου κομμουνισμού είναι : "από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του". 

Όμως, "τις ικανότητες" και "τις ανάγκες", όπως πάντα, κάποια επιτροπή δε θα τις καθορίσει; Και ποια επιτροπή;... Πιθανόν η τρόικα (*)! 

Θα με καλέσουν λοιπόν και θα μου πουν : "Λοιπόν Ναθαναήλ, τι ικανότητες έχεις; Θα μπορέσεις να πριονίσεις είκοσι κυβικά μέτρα ξύλο τη μέρα! Και τι ανάγκες έχεις; Φασολάδα!..." Ορίστε λοιπόν η βασική αρχή...» 

(Σελίδες 84-85)
(*) Τρόικα : Ειδικό τριμελές μη δικαστικό όργανο ποινικής δίωξης του Λαϊκού Κομισσαριάτου Εσωτερικών Υποθέσεων, το οποίο λειτουργούσε στην ΕΣΣΔ τα χρόνια 1935-1938 και αποτελείται από τον επικεφαλήςς τής περιφρειακής διαχείρισης του Λαϊκού Κομισσαριάτου Εσωτερικών Υποθέσεων, τον Γραμματέα της Περιφερειακής Επιτροπής και τον εισαγγελέα της περιοχής.

πηγή

Φιλαργυρία καί ἐλπίδα στόν Θεό

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

«ΠΛΟΥΤΟΣ ἐάν ρέη, μή προστίθεσθε καρδίαν» (Ψάλμ. 61. 11). Μή θαμπώνεσαι ἀπό τόν πλοῦτο. Θαμπώσου ἀπό τή δόξα καί τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ, καί στήριξε σ' Αὐτόν κάθε ἐλπίδα σου. Μή δίνης τήν καρδιά σου στό χρυσάφι. Δῶσε τήν στόν Κύριο καί μή φοβᾶσαι οὔτε γι' αὐτή τή ζωή οὔτε γιά τήν ἄλλη.

 Ἡ τσιγκουνιά καί ἡ φιλαργυρία εἶναι σημάδια τόσο ὀλιγοπιστίας ὅσο καί ὑπερηφάνειας. Ὅ πιστός καί ταπεινός ἄνθρωπος εἶναι πάντα ἐλεήμων. Γνωρίζει πῶς ὁ Θεός εἶναι πλούσιος, καί ὁ πλοῦτος Του δέν τελειώνει ποτέ. Καί ὅτι εἶναι πανάγαθος καί μισθαποδότης, γι' αὐτό καί δέν εἶναι δυνατό νά τόν ἐγκαταλείψη. «Νεώτερος ἐγενόμην καί γάρ ἐγήρασα καί οὐκ εἶδον δίκαιον ἐγκαταλελειμμένον, οὐδέ τό σπέρμα αὐτοῦ ζητοῦν ἄρτους» (Ψάλμ. 36. 25), διαβεβαιώνει ὁ ψαλμωδός. Καί ὁ Κύριος παρατηρεῖ: «Ἐμβλέψατε εἰς τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδέ θερίζουσιν οὐδέ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καί ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὔχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;... Μή οὔν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἤ τί πίωμεν ἤ τί περιβαλώμεθα;... οἶδε γάρ ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρήζετε τούτων ἁπάντων. Ζητεῖτε δέ πρώτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμιν» (Ματθ. 6. 26, 31-33).

 Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶναι καί ὀλιγαρκής. Πλοῦτος τοῦ εἶναι ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποῦ τόν ἐπισκιάζει. Θησαυρός τοῦ εἶναι ἡ ζωντανή παρουσία τοῦ Κυρίου γύρω του καί μέσα του, πού τοῦ χαρίζει τήν εἰρήνη, «τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν». Καθημερινό του βίωμα εἶναι τό ψαλμικό: «Ἀγαθός μοι ὁ νόμος τοῦ στόματός σου (Κύριε) ὑπέρ χιλιάδας χρυσίου καί ἀργυρίου» (Ψάλμ. 118. 72). «Κρεῖσσον ὀλίγον τῷ δικαίω ὑπέρ πλοῦτον ἁμαρτωλῶν πολύν· ὅτι βραχίονες ἁμαρτωλῶν συντριβήσονται, ὑποστηρίζει δέ τούς δικαίους ὁ Κύριος» (Ψάλμ. 36. 17).

 Μή δένεσαι μέ τά χρήματα γιά νά μήν ἀποκοπῆς τελείως ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μήν εἶσαι φιλάργυρος, γιά νά μήν περιπέσης σέ ἀπιστία ἤ σέ πλάνη. «Ρίζα γάρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία, ἧς τινές ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν ἀπό τῆς πίστεως καί ἑαυτούς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς» (Ἅ' Τιμ. 6. 10).
Μήν ἀρνῆσαι τή βοήθειά σου σ' ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, γιά νά μή σοῦ ἀρνηθῆ καί ὁ Θεός τή βοήθεια Τοῦ ὅταν θά τήν χρειασθῆς. Μήν κλείνης τήν πόρτα σου στόν φτωχό, γιά νά μή σοῦ κλείση καί ὁ Θεός τή θύρα τοῦ ἐλέους Του. «Μακάριος ὁ συνιῶν ἐπί πτωχόν καί πένητα· ἐν ἡμέρα πονηρά ρύσεται αὐτόν ὁ Κύριος» (Ψάλμ. 40. 1)

Ἀπό τό βιβλίο: «Πνευματικό Ἀλφάβητο»

πηγή

Πέτρες να καλύψουν το κορμί…

Εκείνο που σκίρτησε στης Πίνδου το κάλεσμα•

εκείνο που δάκρυσε στων οικείων το χωρισμό•

εκείνο που πορεύτηκε στου εχθρού τη συνάντηση•

εκείνο που πάγωσε στου χιονιού το άγγιγμα•

εκείνο που κεντήθηκε στης ψείρας το εργόχειρο•

εκείνο που δονήθηκε στου ΟΧΙ την ιαχή•

εκείνο που χόρεψε στης νίκης το μεθέορτο•

εκείνο που έκλαψε στου νεκρού εχθρού το αντίκρισμα•

εκείνο που φοβήθηκε στου πολέμου το έρεβος•

εκείνο που νίκησε στου φόβου τη μάχη•

εκείνο που έτρεξε στου θανάτου τους κόλπους•

εκείνο που ανυψώθηκε στου Θείου τον τρόπο,

που αν θες να το χωρέσεις σε μια λέξη

το λες θυσία.

Πέτρες να καλύψουν το κορμί,λίθοι θεμέλιοι
ικανοί να στηρίξουν μια πατρίδα ταλαίπωρη, μια πατρίδα σπουδαία.

π. Μιλτιάδης

πηγή

''Έφυγε η Παναγία με τον Άγιο Γεώργιο στο Μέτωπο''.

Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος του 1940 είπε ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης:

 ''Έφυγε η Παναγία με τον Άγιο Γεώργιο στο Μέτωπο''.

πηγή

Ο Άγιος Παΐσιος ως στρατιώτης

«Ευλογημένοι, στον πόλεμο του 1940 στο Μέτωπο, οι Έλληνες μάλωναν μεταξύ τους για το ποιός θα πάει μπροστά στην Πρώτη Γραμμή. Οι νέοι τότε τραβούσαν τους μεσήλικες πίσω και τους έλεγαν: 

''Πηγαίνετε εσείς πίσω, γιατί έχετε Οικογένεια και παιδιά και αφήστε εμάς μπροστά''...
Εσείς λέτε πως δυσκολεύεστε και δεν θέλετε να πάτε να υπηρετήσετε ! »...

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

(στη φωτογραφία ο Όσιος ως στρατιώτης, στην υπηρεσία του επίγειου Βασιλέα)

πηγή

Κυριακή Ζ'Λουκά-Το αίτημα και το θαύμα

  Έτι αυτού λαλούντος έρχεταί τις παρά του αρχισυναγώγου λέγων αυτώ ότι τέθνηκεν η θυγάτηρ σου. Μη σκύλλε τον διδάσκαλον (Λουκ. 8, 49)

 Ενώ ο Ιησούς ακόμη μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και του λέει: «η κόρη σου πέθανε. Μην ενοχλείς πια το δάσκαλο».

  Οι άνθρωποι έχουμε την συνήθεια να γινόμαστε φορτικοί με τους άλλους σε ζητήματα που για μας είναι μεγάλης σημασίας. Δεν είναι απαραίτητο ότι για τους άλλους έχουν την ίδια αξία. Επειδή όμως για μας ό,τι είναι δικό μας έχει μοναδική αξία, διότι εμείς το ζούμε, εμείς το επιθυμούμε, εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου και αν δεν εκπληρωθούν οι επιθυμίες μας νοιώθουμε την ματαίωση και την απογοήτευση, ενώ οι άλλοι υπάρχουν ώστε να μας δείχνουν ότι μας αγαπούνε ή ότι μας έχουν ανάγκη ή ότι θα μας δώσουν για να τους ανταποδώσουμε, επιμένουμε, ενοχλούμε και κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να υπενθυμίζουμε τόσο το αίτημα όσο και το πρόσωπό μας.
    Το αίτημα είναι έκφραση του προσώπου και του χαρακτήρα μας. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να αισθάνεται αυτάρκης. Το τι ζητούμε όμως από τους άλλους αναδεικνύει την προσωπικότητά μας. Δεν είναι μόνο ο διαχωρισμός ανάμεσα στα υλικά αγαθά, στην τακτοποίησή μας σε μία θέση, η έγνοια για τα παιδιά μας που μας κάνει να ζητούμε ή ένα αίσθημα ότι δικαιούμαστε επειδή προσφέρουμε. Είναι και μία βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να αισθανθούμε ότι οι άλλοι μας αναγνωρίζουν ότι υπάρχουμε ως πρόσωπα. Ότι έχουμε κάτι να πούμε στην ζωή τους. 
Γι’ αυτό και ο αιώνιος αγώνας της γυναίκας να την προσέξει ο άντρας και το αντίστροφο. 
Τα ψυχολογικά τραύματα του παιδιού, το οποίο αισθάνεται ότι οι γονείς του δεν το αγάπησαν και δεν το νοιάστηκαν με τον τρόπο που αυτό θα ήθελε. 

Ένας λαός χωρίς μνήμη,χωρίς ιστορία,χωρίς στηρίγματα,είναι ουσιαστικά καταδικασμένος

 

Ποια είναι η αξία μιας ιστορικής επετείου, αγαπητοί μου αδελφοί, όπως ο αγώνας για την ελευθερία που δώσαμε με αφετηρία την 28η Οκτωβρίου 1940 και το ηρωικό ΟΧΙ του λαού μας στην επίθεση του Ισχυρού, ο οποίος ήθελε να κάνει επίδειξη δύναμης και να επεκτείνει τα δικά του όρια παίρνοντάς μας δύο από τα πολυτιμότερα στοιχεία της Ιστορίας μας: την πατρίδα και την ελευθερία;

 Τι χρειάζεται να θυμόμαστε, μεγαλύτεροι και νεώτεροι από αυτόν τον αγώνα, ώστε η μνήμη να έχει νόημα για να προχωρήσουμε σε μία πραγματικότητα δύσκολη; 

 Γιατί αν απλά θυμόμαστε την 28η Οκτωβρίου ως μία επέτειο που μένει στο παρελθόν, στο χτες, τότε συνεχίζουμε την ζωή μας χωρίς να αφήσουμε να μας αγγίξουν όλες εκείνες οι παρακαταθήκες τις οποίες μας κληροδότησαν οι προηγούμενοι από εμάς.

  Και ένας λαός χωρίς μνήμη, χωρίς ιστορία, χωρίς στηρίγματα, είναι ουσιαστικά καταδικασμένος να είναι ένας αριθμός στις Συμπληγάδες της οικονομίας, του πολιτισμού των εικόνων, της υποτίμησης της αξίας του ανθρώπου ως προσώπου, των κακών ειδήσεων που καθημερινά κυριαρχούν, αλλά και του βομβαρδισμού των πληροφοριών που μας κάνουν να ξεχνάμε ότι το χτες έχει και αύριο!

Θυμόμαστε λοιπόν...
Το ΟΧΙ σ’ αυτούς που με όπλο την δύναμή τους νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα να μην σέβονται τους άλλους!

Το ΟΧΙ που βγαίνει από την ψυχή όσων αισθάνονται ότι το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τον εαυτό μας είναι αδιαπραγμάτευτο!

Το ΟΧΙ στους συμβιβασμούς που προτείνουν όσοι ψεύτικα υποστηρίζουν ότι αρκεί να υποταχτείς στους ισχυρούς και η ζωή σου θα είναι ήρεμη. Η πείνα στην κατοχή, η ληστεία των θησαυρών μας με τα κατοχικά αναγκαστικά δάνεια, η εξορία όλων όσων είχαν αντίθετη γνώμη, ο ρατσισμός εις βάρος των Ελλήνων εβραϊκής καταγωγής, οι σφαγές των αμάχων, ανεξαρτήτου ηλικίας δείχνουν ότι ο συμβιβασμός που ξεκινά από την παραίτηση να παλέψεις, οδηγεί σε χειρότερα αποτελέσματα.

Το ΟΧΙ σε όσους πιστεύουν ότι μπορούμε να κρατήσουμε ό,τι έχουμε και ό,τι είμαστε αν πολεμούμε μεταξύ μας. Χρειάζεται να μάθουμε τι σημαίνει κοινό καλό και να συμφωνήσουμε σ’ αυτό!

Το ΟΧΙ σε κείνους που πιστεύουν ότι χωρίς πίστη στον Θεό, χωρίς αγάπη για την γλώσσα και την ιστορία μας, χωρίς να το λέει η καρδιά μας, μπορούμε να κρατήσουμε την διαφορετικότητά μας!

Το ΟΧΙ σε κείνους που νομίζουν ότι μπορούμε μόνοι μας να προχωρήσουμε. Μπορούμε όμως να ξεκινήσουμε, ακόμη κι αν στην αρχή είμαστε μόνοι μας, όπως στον αγώνα του 40, οι Έλληνες ξεκίνησαν να αντιστέκονται και έδωσαν το παράδειγμα σε όλο τον κόσμο ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.

Το ΟΧΙ σε οποιαδήποτε μορφή φασισμού και ναζισμού, σε οποιοδήποτε δηλαδή σύστημα ισοπεδώνει και υποτιμά την αξία του ανθρώπου, την ελευθερία της γνώμης και της διαφωνίας, το δικαίωμα στη ζωή!

Το ΟΧΙ σε όποιον σήμερα μας λέει ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει, αυτός της υποταγής σε έναν πολιτισμό που μας κάνει να μην έχουμε την αγάπη και την αλήθεια ως πρώτα στη ζωή μας, αλλά το να νομίζουμε πως το να καταναλώνουμε και να απολαμβάνουμε, έστω και χωρίς ελευθερία, είναι αρκετό.

Ο πόλεμος είχε θύματα. Είχε πολλούς ανθρώπους που θυσίασαν την ζωή τους. Οι ήρωες όμως κάνουν γιορτή, όταν ξέρουν ότι όσοι θα έρθουν μετά από αυτούς θα κρατήσουν ζωντανή την μνήμη τους και θα εφαρμόσουν το παράδειγμά τους.
Αυτή η μνήμη ας είναι και το μήνυμα της εθνικής μας επετείου! ΑΜΗΝ!

Ιερά Μητρόπολη Κερκύρας

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

Ας τα μάθουν να αγαπούν,να συγχωρούν,και να γονατίζουν στον Χριστό

 Πολλοί λένε ότι το παιδί που κάνει bullying στο σχολείο είναι το παιδί που δέχεται bullying στο σπίτι. Αυτή είναι η μία όψη, υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος.
Το παιδί που κάνει bullying έχει μεγαλώσει σε γυάλα και έχει ανατραφεί με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει τύραννος των άλλων. Το σπίτι του ήταν σαν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και αυτό μεγάλωσε σαν λοχαγός.

 Ένα παιδί που δεν δέχτηκε bullying στο σπίτι , μεγάλωσε με αγάπη αλλά με την λάθος αγάπη. Όχι με την αγάπη που συγχωρεί, που σέβεται, που ταπεινώνεται, που αγκαλιάζει, που γονατίζει. Αλλά με την κτητική αγάπη. Μια αγάπη που δεν παιδαγωγεί τον άνθρωπο αλλά τον πνίγει και τον μεταμορφώνει σε ένα όργανο. Σαν την αγάπη που έχουμε σε υλικά αντικείμενα και τα διαμορφώνουμε όπως θέλουμε εμείς για να έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο χρήσης. Δεν είναι η αγάπη της αναμόρφωσης , της παιδαγωγίας είναι η αγάπης της εξουσίας, της τυραννίας και της υποδούλωσης.

 Ένα παιδί που από μικρό άκουγε πόσο τέλειο είναι , πόσο όμορφο είναι , ότι δεν μπορεί ποτέ να είναι τελευταίο και να μην δέχεται μύγα στο σπαθί του.

 Ένα παιδί που κάθε επιθυμία ήταν σαν ένα κάλεσμα στο τζίνι και έπρεπε να ικανοποιηθεί με οποιοδήποτε κόστος και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

 Ένα παιδί που δεχόταν μια κτητική αγάπη και η οικογένεια το θεωρούσε το καλύτερο προϊόν για να ανεβάσουμε το κοινωνιολογικό μας προφίλ «Είδατε ; Είναι άριστος μαθητής ! Καλύτερος από όλους», «Είναι η πιό όμορφη από όλα τα κορίτσια της τάξης».

 Ένα παιδί που έμαθε να έχει τη μύτη ψηλά, να μην σέβεται την διαφορετικότητα, αλλά όταν τη συναντάει να την υποβιβάζει ή να γυρνάει το κεφάλι του από την άλλη.

 Ένα παιδί που δεν έμαθε ποτέ να αγαπάει , να υποχωρεί , να υπομένει αλλά του μάθανε ότι ο εγωισμός και η κυριαρχία επί των άλλων είναι το καλύτερο όπλο για

Θα παραχωρήσει ο Κύριος να εμφανίζονται Άγιοι

 

Ο Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης, το έτος 1990 είχε πει ότι σύντομα ο Θεός επειδή θέλει να στηρίξει τους ανθρώπους, θα αποκαλύπτει τους Αγίους Του οφθαλμοφανώς. Επειδή οι πειρασμοί θα είναι μεγάλοι και τα βάσανα δυσβάσταχτα, θα παραχωρήσει ο Κύριος να εμφανίζονται Άγιοι και μάλιστα μεγάλοι, όπως ο Άγιος Δημήτριος ή ο Άγιος Γεώργιος.
Θα ακούν οι άνθρωποι ότι τη μία εβδομάδα παρουσιάστηκε ο τάδε Άγιος στην Κρήτη, την άλλη ο τάδε στη Μακεδονία, άλλος εδώ, άλλος εκεί.

Από το βιβλίο: Ιερά Μονή Δαδίου ''Παναγία η Γαυριώτισσα'' - Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης - Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου.

πηγή

Προσπάθησε να Τον καταλάβεις όπως είναι. Και ν’αγαπήσεις το θέλημά Του, όπως είναι...

Ένας νέος πήγε σ' έναν γέροντα και τον παρακάλεσε θερμά να του απαντήσει σε ένα ερώτημα που τον απασχολούσε:
-Γέροντα με απασχολεί το ερώτημα εάν υπάρχει Θεός. Πείτε μου, σας παρακαλώ! Εσείς το πιστεύεται ότι υπάρχει Θεός;
-Και βέβαια το πιστεύω, του απάντησε ο γέροντας.

-Και ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, το πιστεύετε κι αυτό;
-Και βέβαια, το πιστεύω.

-Και τον Θεό ποιος τον έφτιαξε;
-Εσύ, του απάντησε σοβαρά και ξερά ο γέροντας.

Ο νεαρός σοκαρίστηκε με την απάντηση του γέροντα.
Τον ρώτησε και πάλι λοιπόν:
-Γέροντα, εγώ σας ρωτάω σοβαρά... Κι εσείς μου λέτε πως εγώ έφτιαξα το Θεό;
-Μα κι εγώ σοβαρά σου μιλάω, του απάντησε ο γέροντας. Πολύ σοβαρά. Και πρόσεξε γιατί. Εσύ με όλα αυτά που με ρωτάς, δείχνεις πως δεν ψάχνεις να βρεις το Θεό όπως είναι.
Εσύ ψάχνεις να βρεις έναν Θεό όπως τον θέλεις εσύ, όπως τον φαντάζεσαι εσύ, κομμένο στα μέτρα σου. Αυτόν τον Θεό λοιπόν θα τον έχεις φτιάξει εσύ. Δεν θα είναι ο αληθινός Θεός.

Και πρόσθεσε ο γέροντας:
Ψάξε να βρεις τον αληθινό Θεό, παιδί μου. Να Τον δεχτείς όπως είναι. Μην Τον θέλεις όπως εσύ τον φαντάζεσαι. Προσπάθησε να γίνεις εσύ όπως σε θέλει ο Θεός.
Προσπάθησε να Τον καταλάβεις όπως είναι. Και ν’ αγαπήσεις το θέλημά Του, όπως είναι...

Μύρο αγάπης και παρηγοριάς

Σε λίγο γιορτάζει ένας γλυκύτατος άγιος,που μόνο να τον σκεφτείς,μοσχοβολά η ψυχή σου.Άγιε Δημήτρη,με τα μύρα Σου!
Ακούμπα με λιγάκι με του δακτύλου σου την άκρη, κει που η καρδιά μου
στάζει πόνο,πίκρα και παράπονο.
Συ,που μόνο Μύρα και παρηγοριά σταλάζεις…  

Ὁ Μέγας Δούξ-Μνήμη Αγίου Δημητρίου

 Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Εγκωμιάζοντας ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τους Αγίους της Εκκλησίας μας λέγει τα εξής χαρακτηριστικά :
«Οι Άγιοι είναι οι φίλοι του Χριστού, είναι οι στρατιώτες του Ουρανίου Βασιλέως, είναι τα πρόσωπα εκείνα τα οποία μετά παρρησίας προσεδρεύουν στο Θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου και, δείχνοντας τις στρεβλώσεις και τα διάφορα μαρτύρια τα οποία υπέμειναν στην γη, παρακαλούν τον Δεσπότη Χριστό να φανεί ελεήμων για το ανθρώπινο γένος.»
Και το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων είναι η επικοινωνία τους και η προστασία τους προς τα πρόσωπα των θεουμένων που ζουν στον πλανήτη αυτό της γης. 
Για παράδειγμα:
Ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης, η απαρχή του μοναχισμού της Αγιορειτικής Πολιτείας, είχε προστάτη και οδηγό στη ζωή του τον Άγιο Νικόλαο.
Ο Άγιος Λουκάς ο εν Στειρίω απολάμβανε καθημερινά την προστασία της Αγίας Βαρβάρας.
Ο Άγιος Θεόδωρος Επίσκοπος Αναστασιουπόλεως ο Συκεώτης είχε την καθημερινή προστασία, οδηγία και φροντίδα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.
Ο Άγιος Νικάνορας είχε προστάτη τον Άγιο Μηνά στην Ενορία του οποίου στη Θεσσαλονίκη γεννήθηκε κατά θαυμαστό τρόπο.
Η Αγία Σοφία, η Ασκήτρια της Κλεισούρας, την ενίσχυε το παλληκάρι όπως έλεγε, ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος. Έβλεπε τον Άγιο Μηνά τον καβαλάρη να την φρουρεί και να την σκεπάζει.Ο Προφήτης Ηλίας ήταν ακόμη για αυτήν ένας θερμός συμπαραστάτης.
Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες ήταν οι προστάτες της οικογενείας του Μεγάλου Βασιλείου και του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, του αδελφού του.

Γράφω όλα τα ανωτέρω για να αναφέρω ένα θαυμαστό γεγονός, το οποίο μας το περιγράφει ο Άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο βιογράφος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αναφορικά με την παρουσία του Αγίου Δημητρίου στη ζωή του μεγάλου αυτού πατρός της Εκκλησίας.

 Γράφει ο Άγιος Φιλόθεος : «Ενώ λοιπόν ήταν αφοσιωμένος στην ησυχία και προσευχόταν μόνος του γι’ αυτά προς τον Θεό, παρουσιάζεται μια τέτοια οπτασία σε στιγμή που του φάνηκε ότι είχε πέσει λίγο σε ύπνο κατά το μέσο της ευχής. «Μου εφάνηκε», λέγει, «ότι μαζί με τους αδελφούς εκείνους, με τους οποίους εσχεδιάζαμε την αναχώρησι, εστεκόμαστε στα προαύλια των ανακτόρων, ενώ ήταν παρών και ο βασιλεύς, καθήμενος βασιλικώς και υψηλώς στον βασιλικό θρόνο, και παρίσταντο οι δορυφόροι γύρω του, οι συγκλητικοί και οι τάξεις των αξιωματούχων. 
Ένας από αυτούς ήλθε προς εμάς με μεγαλοπρέπεια και παρρησία (που

Αποτοιχισμένη τοιχογραφία του Αγίου Δημητρίου

Αποτοιχισμένη τοιχογραφία του Αγίου Δημητρίου στο Μοναστήρι του Οσίου Νικάνορος της Ζάβορδας

Κώστας Χουλιαράς

Από την σοφία του γέροντα Γρηγορίου

π.Διονύσιος Ταμπάκης

 …Η ΩΡΑ ΕΙΧΕ περάσει καὶ ἀνέτειλε μπροστά μας ἡ Ἱερὰ Μονὴ του Δοχειαρίου μὲ τὸν ἐπιβλητικὸ πέτρινο Πυργίσκο της καὶ τὰ πολύχρωμα οἰκοδομήματά της, μοιάζοντας ὡς λειμὼν τοῦ Παραδείσου.
Ἀφοῦ κατέβηκε ἡ σιδερόπορτα τοῦ πλοιαρίου ἀμέσως ἀσυγκράτητοι καὶ κάνοντας τὸν Σταυρό μας πατήσαμε στὰ ἱερὰ χώματα τοῦ Ἁγιωνύμου Ὅρους.
  Ἀπέναντί μας ἀκριβῶς καὶ καθισμένος σὲ ἕνα πρόχειρο τσιμεντένιο πεζούλι καθόταν ἀτάραχος καὶ μὲ ζωηρὸ βλέμμα ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς, ὁ π. Γρηγόριος, ἀκραιφνὲς δεῖγμα Ὀρθοδόξου ἤθους καὶ βιώματος. Δὲν τὸν ἀναγνωρίσαμε, νομίζοντάς τον ὡς ἕνα ἁπλὸ γερασμένο Μοναχὸ. Δίπλα του εἶχαν πρὸ ὤρας μαζευτεῖ πολλοὶ προσκυνητὲς διαφόρων ἡλικιῶν ἀλλὰ καὶ 6-7 μικρόσωμα σκυλάκια που ὡς δορυφόροι περιφερόντουσαν μὲ ἀγάπη γύρω ἀπὸ τὸν Γέροντα.

Τὸν χαιρετίσαμε λέγοντάς του τὸ ἁρμόδιο Εὐλογεῖτε (αὐτὸς εἶναι ὁ καθιερωμένος ἀσπασμὸς στὸ Ὅρος) ἀπαντώντας μας, «ὁ Κύριος».
-Ξέρετε Γέροντα ποῦ εἶναι ὁ Ἡγούμενος;
-Τί νὰ τὸ κάνετε αὐτὸ τὸ στραβόξυλο; Μακριὰ ἀπὸ αὐτόν, ἐννοώντας τὸν ἑαυτό του.

Μετὰ κι ἀπὸ ἄλλα ὡραῖα καὶ ἔξυπνα πού μᾶς ἀνέφερε μὲ τὴ γνωστή του νεανικὴ ζωηράδα, ἔστω καὶ ὑπερεβδημοκοντούτης, ἦρθε ἕνα νέο καλογεράκι καὶ πιάνοντάς τον ἀπὸ τὸ χέρι, ἔχοντας τὸ ἄλλο στὴν μαγκούρα, πῆρε ν’ ἀνεβαίνει ἀπὸ τὸ λιθόστρωτο καλντερίμι πρὸς τὴν πύλη τῆς Μονῆς, ἀκολουθούμενος ἀπὸ τὰ ἤρεμα σκυλάκια ποὺ ’μοιάζαν πιότερο μὲ ἀλεποῦδες.

-Γέροντα, θὰ μᾶς πεῖτε κάτι πνευματικό; Πῶς θὰ γνωρίσουμε τὸν Θεό;
-Καὶ ἐμένα βρήκατε νὰ ρωτήσετε;
Τὰ πράγματα εἶναι πολὺ ἁπλά, μέσα ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ ἔρχεται ἡ Θεογνωσία, δὲν εἶναι προϊὸν γνώσης ἢ μαθητείας σὲ κάποιο Πανεπιστήμιο, ἀλλὰ πνευματικοῦ βιώματος.
-Γιὰ τὴν εὐχὴ τί ἔχετε νὰ μᾶς πεῖτε;
-Πρὶν τὴν εὐχὴ καλὸ θὰ εἶναι, ὅπως λένε καὶ οἱ Πατέρες, νὰ γίνει ἀναπνοή μας τὸ «Ἰησοῦ Χριστέ». Ἔτσι, ζεσταίνεται ἡ καρδιά μας καὶ παίρνει μπροστὰ ἡ εὐχὴ καὶ ὅλη ἡ προσευχή.

Ἀποσταμένος καὶ μὲ πέντε σοβαρὲς ἀσθένειες παράλληλα πάνω του στάθηκε στὴ μέση τοῦ λίθινου ἀνηφόρου καὶ μὲ βλέμμα σοβαρὸ ἀποξεχνώντας γιὰ λίγο τὸ ἀπαραίτητο χιοῦμορ, μᾶς εἶπε:
-Θεμέλιο ὅμως τῆς προσευχῆς εἶναι ἡ ἀγάπη. Δίχως ἀγάπη,τσάμπα καὶ ἡ προσευχὴ καὶ τὰ πάντα.

Πρέπει νὰ ἀγαπάει ὁ Χριστιανὸς ὅλη τὴν κτίση ἀκόμη καὶ τὸ χῶμα ποὺ πατᾶ «καὶ τὸν χοῦν αὐτῆς οἰκτειρήσουσι»(Ψάλμ. 101,15) κατὰ πὼς λέει ὁ ψαλμωδός. Πρέπει νὰ πλατυνθεῖ ἡ καρδιά μας καὶ νὰ χωρέσει ἐντός της ὅλο τὸ σύμπαν. Ὅμως τὴν ἀγάπη αὐτὴ δὲν τὴν ἀγοράζεις ἀπὸ τὸ Σοῦπερ Μάρκετ. Τὴ χαρίζει μονάχα καὶ ἀποκλειστικὰ ὁ Χριστός. Ἂς προσευχόμαστε, λοιπὸν, συνέχεια στὸν Κύριό μας νὰ μᾶς δωρίζει ἐτούτη τὴν ἀγάπη.

Παρά τούς πόδας τῶν ὁσίων Πορφυρίου,Παϊσίου καί Ἰακώβου

(Ὁμιλία του π.Γεωργίου Δορμπαράκη στόν Ἅγιο Δημήτριο Ταμπουρίων, 20 Ὀκτωβρίου 2018)

  Ἡ σύγχρονη ἐποχή μας εὐλογήθηκε ἀπό τόν Θεό νά ἀναδείξει μεγάλα πνευματικά ἀναστήματα, μεγάλους ἁγίους, σάν τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς, ὅπως τούς τρεῖς ὁσίους γιά τούς ὁποίους θά κάνουμε ἰδιαίτερο λόγο: τόν Πορφύριο, τόν Παΐσιο καί τόν Ἰάκωβο, ἀλλά καί ἄλλους λιγότερο ἤ περισσότερο γνωστούς: τόν Γέροντα Σωφρόνιο τοῦ Ἔσσεξ, τόν Γέροντα Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη, τόν Γέροντα Φιλόθεο Ζερβᾶκο, τόν ἐσχάτως ἁγιοκαταταχθέντα ὅσιο Γέροντα Ἀμφιλόχιο τῆς Πάτμου. 

 Κι ἀκόμη: σύγχρονοι ἤ καί λίγο παλαιότεροι ἀπό αὐτούς βρίσκονται καί ἄλλοι, ὅπως ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Πλανᾶς, ὁ ἅγιος Λουκᾶς ὁ νέος, ὁ ἰατρός, ἐπίσκοπος Συμφερουπόλεως, ὁ ἅγιος Νικηφόρος ὁ Λεπρός, ὁ ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης, ἡ ὁσία Σοφία τῆς Κλεισούρας. Μία πληθώρα δηλαδή ἁγίων, ἐπισήμως ἤ ὄχι ἐνταγμένων στό ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, πού φανερώνει τή διαχρονική καί αἰώνια παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ εἶναι γνωστόν ὅτι οἱ ἅγιοι ἀποτελοῦν τόν καρπό τοῦ ἁγίου Πνεύματος – τό Ἅγιον Πνεῦμα δημιουργεῖ τίς συνθῆκες γιά νά ὑπάρχουν ἅγιοι, ἄνθρωποι δηλαδή ὄχι ἀναμάρτητοι, ἀλλά ἀγωνιστές πάνω στή μόνη ὁδό πού ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τή μετάνοια.

  Ὁ λόγος ξεχωριστός ὅμως, ὅπως εἴπαμε, γιά τούς τρεῖς ἀπό τούς ἐσχάτως ἐνταχθέντας στό ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται μᾶλλον καί οἱ πιο γνωστοί, κι ἴσως καί οἱ πιο ἀγαπητοί ἀπό τό εὐρύ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσιος Πορφύριος, ὅσιος Παΐσιος, ὅσιος Ἰάκωβος. Καί τί νά πρωτοπεῖ κανείς γι’ αὐτούς; Ἔχουν γραφεῖ καί συνεχῶς γράφονται βιβλία πού καί μόνη ἡ ἀναφορά τους θά ἔπαιρνε πολύ χρόνο… Ἀπέναντί τους αἰσθάνομαι προσωπικά δύο πράγματα: πρῶτον χαρά, γιατί δέησε ὁ Θεός καί γνώρισα καί τούς τρεῖς. Δεύτερον λύπη, γιατί δέν μοῦ δόθηκε ἡ χάρη νά τούς γνωρίσω περισσότερο καί βαθύτερα. Ἡ γνωριμία μου μαζί τους ἔγινε ἀργότερα, κυρίως μέσα ἀπό τά βιβλία καί τίς μαρτυρίες πού κατατέθηκαν ἀπό ἄλλους ἀδελφούς γι’ αὐτούς.

2. Ἄν θέλαμε νά ποῦμε ποιά ἦταν τά κύρια χαρακτηριστικά καί τῶν τριῶν, πέρα ἀπό ὅσα τούς διέκριναν ὡς ἀνθρώπους, ἀφοῦ κάθε ἄνθρωπος, ἔστω καί ἅγιος, διαφέρει ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον, θά ἐπισημαίναμε τά ἑξῆς:

(1) Ἡ βαθειά πίστη τους στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ὄχι μία πίστη γενική καί ἀόριστη σέ Θεό, ἀλλά συγκεκριμένα στόν Ἰησοῦ Χριστό καί συνεπῶς στόν Τριαδικό Θεό πού φανέρωσε Ἐκεῖνος. Κι αὐτό συνιστᾶ μία χαρισματική πραγματικότητα, γιατί κανείς ἀπό μόνος του δέν γίνεται πιστός στόν Χριστό. «Οὐ πάντων ἡ πίστις», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε πώς «οὐδείς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐάν μή ὁ Πατήρ μου ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν». Ὁ Θεός Πατέρας δηλαδή ἀσκεῖ μία ἕλξη, μία γοητεία στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, ὁπότε κι ἐκεῖνος κατά τήν ἀναλογία τῆς καλῆς του διάθεσης ἀνταποκρίνεται στό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ.
Κι αὐτή ἡ ἀνταπόκριση ὁδηγεῖ σέ δύο καταστάσεις: πρῶτον, στήν ἔνταξή του στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, δεύτερον, σέ συνθῆκες καρδιακῆς ἀγάπης πρός τόν Κύριο. Πού θά πεῖ: ἡ ἀληθινή πίστη στόν Χριστό πάντοτε ἔχει ἐκκλησιαστικό χαρακτήρα - στήν Ἐκκλησία ζεῖ κανείς τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό ζωντανό σῶμα Του, ὁπότε τό «πιστεύω καί εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» πηγαίνει πάντοτε μέ τό πιστεύω «καί εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Κι εἶναι ἐξόχως συγκινητική ἡ διαπίστωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καί τῶν τριῶν ὁσίων αὐτῶν Γερόντων.

Εύχομαι ολόψυχα να διαψευσθώ...

  Συνήθως όταν γράφουμε ή προφορικά υποστηρίζουμε κάποια άποψη θέλουμε να μας δικαιώσουν οι αναγνώστες ή οι ακροατές μας ή τέλος πάντων η εξέλιξη των γεγονότων. Εγώ εύχομαι ολόψυχα να διαψευσθώ από τη ροή των γεγονότων και των πραγμάτων, γιατί ό,τι σκέφτομαι και φαντάζομαι είναι μαύρο κι ανέλπιδο ανθρωπίνως.

Ο λόγος για την πατρίδα μας, την Ελλάδα μας, και το άθλιο σημείο στο οποίο την έχουμε οδηγήσει, κρατούντες και "κρατούμενοι", άρχοντες και αρχόμενοι.

Τα δεινά είναι πολλά. Θα επιχειρήσω μερικά να καταγράψω:
1.Απόλυτη αναξιοκρατία και παντελής έλλειψη αξιολόγησης. Κάθε προσπάθεια εισαγωγής της αξιολόγησης στους δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους έχει παντελώς αποτύχει.

2.Περιφρόνηση της αριστείας από το δημοτικό σχολείο ως τον πρωθυπουργικό θώκο (σε τι είναι άριστος ο νυν πρωθυπουργός;).

3.Έλλειψη στοιχειώδους πολιτισμού: Οι πόλεις μας μες στη βρωμιά και το σκουπίδι, αποτσίγαρα, πλαστικά, κακόγουστα πασαλείμματα (graffities)των τοίχων και των στοριών στα μαγαζιά, σπασμένες στάσεις, πανβρώμικα λεωφορεία κτλ. Την αδυναμία επιβολής του αντικαπνιστικού νόμου θεωρώ ως τρανότατη απόδειξη του χαμηλότατου πολιτιστικού επιπέδου μας. Απότιστα κι αφρόντιστα τα ελάχιστα παρκάκια μας είναι μάλλον χώρος κίνησης εξαθλιωμένων ναρκομανών, λαθρομεταναστών κτλ. Ανικανότητα διαχείρισης των απορριμμάτων, ανυπαρξία ανακύκλωσης

4. Το δημογραφικό στην έσχατη βαθμίδα. Οι αριθμοί δείχνουν πως μέχρι το 2050, δηλαδή σε 31 χρόνια θα έχει μειωθεί ο πληθυσμός κατά 2,5 εκατομμύρια. Και ουδείς από τους άρχοντες νοιάζεται. (Θα το λύσουν με εισαγωγή μεταναστών). Οι πολύτεκνοι έπρεπε να παίρνουν ισχυρά επιδόματα, αντ' αυτών τα παιδιά θεωρούνται τεκμήριο για βαρύτερη φορολογία. Για τις χιλιάδες αμβλώσεις υπάρχουν χρήματα, όχι όμως και για τα νεογέννητα παιδιά. Να δω πώς θα σταθεί το ασφαλιστικό σύστημα με τέτοια υπογεννητικότητα!!!

5. Το κράτος πρόνοιας ανύπαρκτο. Τα νοσοκομεία απίστευτα υποβαθμισμένα. Δεν υπάρχουν δομές για άτομα με ειδικές ανάγκες, για τους ηλικιωμένους. Για τις χήρες δε έχει προβλεφθεί ειδική καταδίκη!!! Καλύτερα να τις καίνε μαζί με τους άντρες τους όπως στην Ινδία!!!

6.Η ανεργία αμείωτη. Οι νέοι μας, όσοι δεν πήραν των οματιών τους για το εξωτερικό, έχουν γίνει σύγχρονοι νομάδες. Το ένα καλοκαίρι βρίσκουν δουλειά στη Μύκονο, το άλλο στη Σαντορίνη. Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί κάθε χρόνο σε άλλον τόπο. Πώς θα κάνουν οικογένεια αυτοί οι άνθρωποι; Πού θα έχουν την εστία τους; Πώς θα μεγαλωσουν παιδιά; Δεν μιλάω για το ύψος των αποδοχών που στοιχειωδώς μπορούν να συντηρήσουν ένα άτομο το πολύ... Η οικογένεια πουθενά δεν χωράει!

7.Η ανασφάλεια των πολιτών στο κόκκινο. Ληστές, κλέφτες, κακοποιοί αλωνίζουν με τη βεβαιότητα ότι κι αν κόμη συλληφθούν πολύ εύκολα θα τη γλιτώσουν με μικρές ποινές και σύντομες αποφυλακίσεις. Οι αστυνομικοί μας σε απόγνωση ζητούν για τους εαυτούς τους προστασία. Προστασία εναντίον των κακοποιών και του Υπουργείου τους που τους έχει εντελώς εκθέσει. Η δε πολιτική προστασία σε περίπτωση πλημμυρών, πυρκαγιών, σεισμών κτλ.μακάρι να ήταν απλά ...ανύπαρκτη. Είναι δολοφονική!

8.Η οικονομία μας, δείχνει μια ελάχιστη ανάκαμψη, αλλά είναι τόσο σφιχτοφορολογημένη και γραφειοκρατικά μπλοκαρισμένη που μοιάζει μάλλον με χειροπόδαρα δεμένο κρατούμενο. Και φυσικά ακόμη δεν μπορούμε να κάνουμε έξοδο στις αγορές. Ο μισός πληθυσμός φτωχοποιημένος, οι συνταξιούχοι σε απόγνωση.

9. Οι γείτονές μας είναι αποθρασυμένοι ως γύπες που περιμένουν το θάνατο για να ορμήσουν στο πτώμα. Η Τουρκία χωρίς προσχήματα, οι μικρότερες χώρες, Αλβανία και Σκόπια με πολύ θράσος. Κι εμείς ενδοτικοί, παραδίνουμε με πολλή ευκολία ονόματα, ιστορία, αγώνες αιματόβρεχτους και μιλάμε για επαναπροσδιορισμό συνόρων (!!!). Ακόμα και την διδασκαλία της ιστορίας μας στα σχολεία μας θα μας την υποδείξουν οι ξένοι!!!

10. Από παντού εισέρχονται πρόσφυγες και μετανάστες! Για τους Σύριους πριν τρία χρόνια που μαινόταν ο πόλεμος στην πατρίδα τους είχα μια φιλάνθρωπη στάση και μια ανοιχτή αγκαλιά. Αυτό που γίνεται τώρα με την απόλυτη συναίνεση και υποστήριξη των κυβερνητών μας είναι το "μπάτε σκύλοι, αλέστε κι εμείς θα πληρώσουμε τα αλεστικά". Οι ΜΚΟ αλωνίζουν με το αζημίωτο, πολλές ίσως είναι στο κύκλωμα των διακινητών. Όλοι αυτοί οι νέοι λαθρομετανάστες τι θα κάνουν στην πατρίδα μας; Τι φέρνουν μαζί τους εκτός από τα χέρια στις τσέπες; Τι πίστη; τι κουλτούρα; τι επιδιώξεις;

11. Νομίζω πως θα κάνουν αυτό: Θα ενωθούν με τους δικούς μας προδότες και θα αλώσουν την Ελλάδα μας εκ των έσω. Η υποθαλπόμενη αναρχία των Εξαρχίων, οι χαϊδεμένοι Ρουβίκωνες που δεν τους αγγίζει κανείς και κάτω από τις κουκούλες κρύβουν κάθε καρυδιάς καρύδι, που χτυπούν όποιο στόχο θέλουν μέρα, νύχτα, πρωί, μεσημέρι και δεν κουνιέται φύλλο, που ρεζιλεύουν τους καθηγητές των Πανεπιστημίων και τη Σύγκλητο -έχουμε και το πανεπιστημιακό άσυλο, μια από τις δέκα πληγές του Φαραώ!!!-, που υποκαθιστούν τη δικαιοσύνη και την αστυνομία με τις προκλητικότατες αναρτήσεις και ενέργειές τους, με πολλή ευκολία θα δεχθούν και θα αφομοιώσουν στις τάξεις τους όλον αυτό το νεαρό λαθροεισαγόμενο πληθυσμό που το αίμα τους βράζει, που είναι περιθωριοποιημένοι και ανέλπιδοι, άρα πολύ θυμωμένοι, που είναι δυνατοί κι ανθεκτικοί και που προφανώς λόγω της ένδειάς τους εύκολα θα χειραγωγηθούν. Ετοιμάζεται ένας στρατός αναρχικών που τώρα κάνει τις πρόβες του, τα γυμνάσιά του!

12. Η σημερινή κυβέρνηση είναι ανίσχυρη, αδιάφορη, ετοιμόρροπη, άπατρις, έχει ανοίξει κι όλους τους υπόλοιπους ασκούς του Αιόλου (όσους δεν είχαν ανοίξει οι προηγούμενοι, για... να μην της φορτώσουμε και αλλότριες αμαρτίες). Αλλά και αν βγει μια άλλη κυβέρνηση με τις καλύτερες προθέσεις και τους καλύτερους ανθρώπους -λέμε τώρα, αν υποτεθεί ότι μπορούν να βρεθούν τέτοιοι- θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως.Θα καεί το πελεκούδι! Δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει.
Και οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική!!!! Εκεί πια θα γελάσουν όλοι οι πικραμένοι!!!!
Σας παρακαλώ, ΔΙΑΨΕΥΣΤΕ ΜΕ!!!

*Δεν ανέφερα τον ηθικό ξεπεσμό μας, ούτε την αφωνία της επίσημης Εκκλησίας της Ελλάδος. Τι να πρωτοσκεφτώ!!! Μόνο να βάλει ο Θεός το χέρι Του, αλλά πώς και γιατί, αφού παντελώς Τον λησμονήσαμε;

stavkoum

Γλωσσική κληρονομιά

Δημητρίου Γ.Μεταλληνού

  Μαθαίνουμε τις λέξεις όχι μόνο για τις λέξεις αυτές καθαυτές, αλλά κυρίως για τις υποκρυπτόμενες έννοιες, με κύριο σκοπό την (επι)κοινωνία με τον συνάνθρωπο. Κι ενώ η μητρική γλώσσα κατακτάται σταδιακά από τη βρεφική ηλικία, η ξένη γλώσσα μαθαίνεται ανάλογα με τη δυνατότητα πρόσληψης του χρήστη της.

  Η ελληνική γλώσσα, η πλουσιότερη στον κόσμο, μ’ ένα εκατομμύριο περίπου έννοιες, εξελίσσεται κατά τα τελευταία τουλάχιστον 3.000 έτη.

 «Κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής γλώσσας (μας) η συνέχειά της, αφού ομιλείται συνεχώς επί χιλιάδες έτη», κατά τον μεγάλο γλωσσολόγο Καθηγητή Γεώργιο Μπαμπινιώτη. 

Η εκκλησιαστική λατρεία αποτελεί τον παλαιότερο αδιαλείπτως υπάρχοντα χώρο, όπου διασώζεται ολόκληρη η ιστορική διαδρομή του «έλληνος λόγου». 

Η Ομηρική ελληνική διασώζεται στους ιαμβικούς στίχους της Ακολουθίας του Όρθρου, η ελληνιστική κοινή στα παλαιοδιαθηκικά, ευαγγελικά και αποστολικά κείμενα, η λόγια «βυζαντινή»/ρωμαίικη στο πλήθος των υμνολογικών κειμένων και στη Θεία Λειτουργία (Μ. Βασιλείου και Ιωάννου Χρυσοστόμου), η καθαρεύουσα στα κηρύγματα ιδιαίτερα των Επισκόπων, ενώ η δημοτική στα κηρύγματα των περισσοτέρων ιερέων. Όλες οι μορφές μίας ζώσας και ακμαίας γλώσσας, δίχως απαγορεύσεις ή ιδεολογικές χρήσεις. Ο καθένας μας, μάλιστα, αποδεικνύει από τη χρήση του έλληνα λόγου (γραπτού και προφορικού) το γλωσσικό του οπλοστάσιο.

 Εάν παρ’ όλα αυτά δεν σε αγγίζει το θρησκευτικό συναίσθημα και το μεγάλο ζήτημα της Πίστης, αξίζει - έστω κι από σεβασμό στον ανεκτίμητο πλούτο της ελληνικής γλώσσας - να κάθεσαι σε μια γωνιά της εκκλησιάς σου και να αφήνεις την ακοή (και την ψυχή) σου να πλημμυρίζει από τεκμηριωμένες στον ιστορικό χρόνο γλωσσικές πληροφορίες. Γλωσσικές πληροφορίες ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού, που κανένας άλλος χώρος δεν μπορεί να σου προσφέρει. Δυστυχώς πλέον ούτε τα σχολεία ή και τα πανεπιστήμια. 

 Έτσι, παρατηρείται το απροσδόκητο φαινόμενο, να συναντάς στο ψαλτήρι της εκκλησιάς σου «αμόρφωτους» κάθε ηλικίας να διαβάζουν άριστα τα (αρχαία) ελληνικά κείμενα, ενώ οι (παρα)μορφωμένοι φοιτητές (καμιά φορά και … καθηγητές) των κλασσικών σπουδών, να κομπιάζουν στο «άγνωστο» κείμενο, λες και τα συγκεκριμένα κείμενα μεταφέρονται σε μια «ξένη ή νεκρή γλώσσα». 

«Ο εμπλουτισμός της γλώσσας επιτυγχάνεται με τη διαχρονία της, δηλαδή με επαφή και ανάγνωση κειμένων στην αρχαία και λόγια μορφή τους στα παλαιότερα ελληνικά» κατά τον εθνικό μας ποιητή Γεώργιο Σεφέρη.
Αποτελεί, λοιπόν, (αυτ)αξία και πολιτισμική ταυτότητα του έθνους μας, αλλά και χρηστικό εργαλείο πανανθρώπινο. Εάν την λησμονήσουμε, πρωτίστως όσοι τη χρησιμοποιούμε ως μητρική γλώσσα, δεν θα απομακρυνθούμε απλά από τον πολιτισμό μας, αλλά το χειρότερο θα συμβάλλουμε κι εμείς στο να καταστεί ο κόσμος μας πολύ φτωχότερος πολιτισμικά.

Από την εφημερίδα «Κέρκυρα Σήμερα».

Η απλότητα και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο, αγιάζουν την καρδιά..

  Η απλότητα και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο, αγιάζουν την καρδιά και την καθιστούν απρόσβλητη από τον πονηρό. Απεναντίας, όποιος βρίσκεται μαζί με τον αδελφό του έχοντας μέσα του πονηρία, δεν θ' απαλλαγεί από την καρδιακή λύπη. 
Μάταια είναι όλα τα έργα εκείνου που, με πονηρή διάθεση,άλλα λέει και άλλα έχει μέσα στην καρδιά του.

Μη συνδεθείς με κανένα τέτοιον άνθρωπο, για να μη μολυνθείς από το δηλητήριό του. Κάνε συντροφιά με τους άκακους, για να πάρεις κάτι από τη δόξα τους και την αγνό­τητά τους. Μην αντιμετωπίσεις με πονηρία κανέναν άνθρω­πο, για να μην αχρηστέψεις τους (πνευματικούς) κόπους σου. Με όλους τους ανθρώπους να κρατάς την καρδιά σου καθαρή, και θα δεις την ειρήνη του Θεού (να βασιλεύει) μέσα σου.
Γιατί όπως ακριβώς, όταν ο σκορπιός χτυπήσει κάποιον, το δηλητήριό του διατρέχει ολόκληρο το σώμα και προσβάλλει την καρδιά του ανθρώπου, έτσι προσβάλλει την καρδιά και η κακία εναντίον του πλησίον. Γιατί το δηλητή­ριό της μολύνει την ψυχή, που κινδυνεύει έτσι (να χαθεί) από την πονηρία. Όποιος λοιπόν λυπάται τους κόπους του και δεν θέλει να χαθούν, πετάει γρήγορα από πάνω του αυτόν το σκορπιό, δηλαδή την πονηρία και την κακία.

Αββάς Ησαΐας

πηγή

Ο αετός πριν ξεσπάσει η καταιγίδα...

Το γνωρίζετε ότι ο αετός το γνωρίζει πολύ πριν ξεσπάσει μια καταιγίδα;Ο αετός, θα πετάξει στο πιο ψηλό σημείο και θα περιμένει τον άνεμο.
Μόλις χτυπήσει η καταιγίδα, θα ανοίξει τα φτερά του και θα αφήσει τον αέρα να το υψώσει πάνω από την καταιγίδα.
Ο αετός δεν αποφεύγει τη καταιγίδα.Απλά τη χρησιμοποιεί για να πάει ακόμη πιο ψηλά.
Χρησιμοποιεί τον άνεμο που φέρνει η καταιγίδα.
Όταν οι καταιγίδες της ζωής μας χτυπήσουν, σαν τον αετό,μπορούμε να περάσουμε πιο ψηλά από την καταιγίδα που φέρνει ασθένεια, τραγωδία,
αποτυχία και απογοήτευση στην ζωή μας.

πηγή