Παναγία της Κωνσταντινούπολης. Εικόνα του 14ου αιώνα

 Παναγία της Κωνσταντινούπολης. Εικόνα του 14ου αιώνα στη Mola του Μπάρι.

 Madonna di Costantinopoli. Fine XIV sec. Mola di Bari.

πηγή

Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
 βρίσκεται στην Ιερά Μονή Θεοβαδίστου Όρους Σινά, Αγίας Αικατερίνης.Είναι μία πολύ σημαντική εικόνα που επέζησε από τους αποκαλούμενους "σκοτεινούς αιώνες" του Βυζαντίου.
 Φυσικά είναι και η αρχαιότερη που εικονίζει τον Χριστό νεκρό, με ακάνθινο στέφανο και όπου αναγράφονται τα ονόματα των δύο συσταυρωθέντων ληστών "Γέστας" και "Δήμας", γνωστά από την απόκρυφη καινοδιαθηκική παράδοση.
Το δεξί τμήμα της εικόνας είναι κατεστραμμένο και ο Χριστός παριστάνεται με το σώμα όρθιο, τα χέρια τεντωμένα, το κεφάλι ελαφρότατα γερμένο και τα μάτια κλειστά ενώ φορά κολόβιο (αχειρίδωτο ποδήρες ρούχο) και όχι το περίζωμα που επεκράτησε από τα τέλη του 9ου αιώνα. Αίμα και νερό ρέουν από την πλευρά του. Δίπλα του, επάνω σε χωριστούς και απόκρημνους βράχους, είναι στημένοι οι σταυροί των δύο ληστών.
Από αυτούς σώζεται μόνο ο αριστερός (δεξιά του Χριστού), με περίζωμα στην μέση και τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη.
Αναγράφονται επίσης τα ονόματα των δύο συσταυρωθέντων ληστών "Γέστας" και "Δήμας", γνωστά από την απόκρυφη καινοδιαθηκική παράδοση.
Στηθαίοι άγγελοι πετούν γύρω από τον σταυρό και δίπλα στον σταυρό του Χριστού στέκονται η Παναγία, με υψωμένο το αριστερό χέρι που κρατεί μαντήλι και δείχνει προς τα μάτια της υποδηλώνοντας έτσι ότι είναι μάρτυρας της Σταύρωσης του Υιού της και ο Ιωάννης, του οποίου το αριστερό χέρι είναι κρυμμένο μέσα στο ιμάτιο. Η Παναγία δηλώνεται με τις λέξεις "Η Αγία Μαρία" (με βυζαντινό μονόγραμμα), όπως συμβαίνει πριν από την Εικονομαχία.

πηγή

Αν ο Χριστός είναι μέσα σου με την συχνή Θεία Κοινωνία, τότε πρέπει και συ να γίνεις όπως Εκείνος

 Αν ο Χριστός είναι μέσα σου με την συχνή Θεία Κοινωνία, τότε πρέπει και συ να γίνεις όπως Εκείνος. 
 Να είσαι πράος και ταπεινός, μακρόθυμος, γεμάτος αγάπη, να μην έχεις προσκόλληση στα εγκόσμια αγαθά, ο νους σου να θεωρεί τα Ουράνια, να είσαι υπάκουος και λογικός. Φρόντιζε να κατοικεί μέσα σου το Πνεύμα Του. 
 Μην είσαι υπερήφανος, ανυπόμονος, δοσμένος στα υλικά αγαθά, άπληστος και γαστρίμαργος.

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

πηγή

Θα ήταν πολύ ανόητο σεβαστέ άρχοντά μου να αφήσω το φως και να προτιμήσω το σκοτάδι..

«Θα ήταν πολύ ανόητο σεβαστέ άρχοντά μου 

να αφήσω το φως και να προτιμήσω το σκοτάδι, 

να εγκαταλείψω την αλήθεια και να ασπασθώ το ψέμα, 

να παραιτηθώ από τη ζωή και να προτιμήσω το θάνατο. 

Θα ήταν λοιπόν παράλογο στο τέλος της ζωής μου 

να χάσω αυτά τα πολύτιμα αγαθά».

Άγιος μάρτυρας Ερμείας +31 Μαίου

Ἀμέσως, ὁ διάβολος, παρουσιάσθηκε μπροστά του και τοῦ εἶπε:«Με φώναξες,γέροντα.Τί εἶναι; Θέλεις τίποτα;

Στὴ Σκήτη τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος τῆς Κουτλουμουσίου, ὁ μοναχὸς Ἰωσήφ ο Κουτλουμουσιανοκητιώτης(1886 1992), θέλησε νὰ ἐπισκευάσει στὸ πάτωμα τῆς Καλύβας του ἕνα σανίδι ποὺ εἶχε σαπίσει.
  Καθάρισε τὸ σάπιο, πῆρε μὲ ἀκρίβεια τὰ μέτρα, ἔκοψε τὸ σανίδι καὶ πῆγε νὰ τὸ τοποθετήσει. Ὅταν τὸ ἔβανε στὴν θέση του, τὸ σανίδι ἦταν μεγαλύτερο. Τὸ πῆρε, ἔκοψε τὸ περίσσιο καὶ πῆγε πάλι νὰ τὸ τοποθετήσει. 
 Τότε εἶδε πὼς ἦταν μικρότερο ἀπὸ ὅ,τι ἔπρεπε. Ὁ γερο-Ἰωσήφ, ἦταν μαραγκὸς στὸ ἐπάγγελμα. Παίρνει γιὰ δεύτερη φορὰ τὰ μέτρα, κόβει ἄλλο σανίδι στὰ μέτρα ποὺ χρειαζόταν μὲ πολλὴ ἀκρίβεια, πῆγε νὰ τὸ βάλει στὴν θέση του, ἀλλὰ καὶ πάλι περίσσευε. Τὸ ἔκοψε καὶ ὅταν πῆγε νὰ τὸ καρφώσει ἔγινε μικρότερο.

 Τότε ἔχασε τὴν ὑπομονή του καὶ μὲ θυμὸ εἶπε: «Ἄει στὸ διάβολο. Διάβολε! Τί ἔχεις; Τί νὰ σοῦ κάνω γιὰ νὰ ταιριάξεις; Τέσσερις φορὲς σὲ μέτρησα καὶ τέσσερις σὲ ἔκοψα. Τώρα, τί διάβολο ἔχεις καὶ δὲν ταιριάζεις;»
Ἀμέσως, ὁ διάβολος, παρουσιάσθηκε μπροστά του μὲ ὅλη τὴν ἀγριωπὴ μορφή του καὶ τοῦ εἶπε: «Μὲ φώναξες, γέροντα. Τί εἶναι; Θέλεις τίποτα; Ἐδῶ εἶμαι ἐγὼ νὰ σὲ βοηθήσω».

 Ὁ γερο-Ἰωσήφ, τρομαγμένος ἔκανε στὸν σταυρό του, παράτησε τὸ σανίδι καὶ ἔτρεξε στὸν Πνευματικό του νὰ ἐξομολογηθεῖ, ἀλλὰ ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα ἔχουν περάσει περισσότερο ἀπὸ 30 χρόνια καὶ δὲν μπορεῖ ἀκόμα νὰ συνέλθει. Τοῦ ἔμεινε ὁ φόβος καὶ μία ἀφηρημάδα στὸ μυαλό, σὰν ἀντιμισθία ἀπὸ τὸν διάβολο.

πηγή

Δεν σε φυλάττει ο Θεός, όταν εσύ θεληματικά πηγαίνεις προς την αμαρτία...

 Δεν σε φυλάττει ο Θεός, όταν εσύ θεληματικά πηγαίνεις προς την αμαρτία, διότι μοιάζουμε με τον άνθρωπο εκείνον, που θεληματικά πάει να πιάσει το φίδι και δαγκώνεται απ' αυτό. Τί να κάνει ο Θεός γι' αυτόν;
 Ο Θεός ελεεί εκείνους, που πέφτουν στην αμαρτία από αδυναμία και όχι εκείνους που θεληματικά αμαρτάνουν. 

Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας

Το κομποσχοίνι-Χωρά όσους χωράει η καρδούλα σου...

ΤΟ ΚΟΜΒΟΣΧΟΙΝΙ

Δεν είναι μερικές καλοπλεγμένες μπαλίτσες.....Δεν είναι κόσμημα.....Δεν είναι φυλαχτό.....
Δεν χρειάζεται ''διάβασμα'' γιατί γίνονται με προσευχή και αγάπη(επίσης κάθε κόμπος είναι 9 σταυροί)....

Μπορεί να γίνει η κόλαση σου(ως βιτρίνα της πνευματικότητας σου)......
Μπορεί να γίνει η πηγή που πολλές ψυχούλες(και η δική σου) θα ξεδιψούν με Θεό(Εκείνος είναι το ''ύδωρ τω ζων'' μη το λησμονάς)...

Χωρά όσους χωράει η καρδούλα σου....
Το κομβοσχοινί άλλωστε είναι μια αγκαλιά που θεραπεύει,που ξεκουράζει,που παρηγορεί,που δυναμώνει,που ωριμάζει,που αναπαύει!

πηγή

Ἡ Κωνσταντινούπολη για μᾶς, τόπος εἶναι και τρόπος.

Το ηλιοβασίλεμα της Πόλης(πηγή)

Ἡ Κωνσταντινούπολη γιὰ μᾶς, τόπος εἶναι καὶ τρόπος.

Ἕνας τόπος ποὺ κάθε σπιθαμή του μαρτυρᾶ, πὼς ἀπ’ ἐκεῖ πέρασαν ἄνθρωποι
ποὺ ἀναζήτησαν τὴν ἀλήθεια, τὸ δίκαιο, τὴν ὀμορφιά,
δημιουργώντας ἕναν πολιτισμό καὶ μιὰ πολιτεία, ποὺ δὲν θέλησε ν’ ἀναμετρηθεῖ
μὲ τίποτα λιγότερο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ θάνατο, καὶ γι’ αὐτὸ ἔζησε περισσότερο ἀπὸ χίλιους χρόνους.

Ἕνας τρόπος ποὺ δοκίμασε νὰ φέρει σὲ διάλογο τὰ διεστῶτα·
τὴν ἀνατολή μὲ τὴ δύση, τὸ πνευματικὸ μὲ τὸ ὑλικό, τὸν οὐρανὸ μὲ τὴ γῆ,
πιστεύοντας βαθιά, πὼς ὅλα τοῦτα, εἶναι μπορετὸ νὰ ὑπάρξουν μαζί κι ἑνωμένα, μὲσα στὸν ἱστορικὸ χρόνο.

Μέχρι πρὶν λίγες δεκαετίες οἱ μανάδες κι οἱ πατεράδες μας,
εἶχαν τὸν καημὸ καὶ τὸν πόνο, τὴν ἔμπνευση καὶ τὸ μεράκι, νὰ τραγουδοῦν, μέρες τέτοιες, στέλνοντας δύο πουλιὰ στὴν Ἀνατολή, ἕνα γιὰ τὸν τόπο κι ἕνα γιὰ τὸν τρόπο.

Διατηροῦσαν τὴ μνήμη τῆς Πόλεως στὴ ψυχή τους·
παρηγοροῦσαν τὸ ἄλγος τῆς ἀνοιχτῆς πληγῆς τῆς ρωμηοσύνης·
παιδαγωγοῦσαν τοὺς νέους βλαστοὺς τοῦ ἐλληνισμοῦ, μὲ τραγούδια καὶ παραμύθια,
μὲ λαχτάρες κι ἐλπίδες, μὲ τὴ μηλιὰ τὴ κόκκινη καὶ τὸ βασιλιὰ τὸν μαρμαρωμένο,
κι ἔτσι συνέχιζαν νὰ πολεμοῦν τὸ θάνατο καὶ τὴ λήθη.

Σήμερα στὴν ἐποχὴ τοῦ πολιτικὰ ὀρθοῦ, δὲν ἀφηγοῦμαστε ἱστορίες,
μήτε σκοποὺς τραγουδοῦμε• καὶ γι’ αὐτὸ ἡ ψυχή μας, δὲν ξέρει τὶ θὰ πεῖ πίστη καὶ τί παρηγοριά.

Παραδοθήκαμε σ’ ἄλλους τόπους καὶ σ’ ἄλλους τρόπους.
Σερνόμαστε ἡττημένοι κι αἰχμάλωτοι μέσα στὴν ἱστορία,
κρύβοντας τὸ ποιοὶ εἴμαστε, ἀκόμα κι ἀπὸ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό·
ἀφήνοντας τὴν οἰκουμένη νὰ ἀγνοεῖ, πὼς ὁ κόσμος αὐτὸς, 

θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει κι ἀλλιῶς.

π. Μιλτιάδης Ζέρβας

πηγή

Α, εσάς περίμενε και με έστειλε ν’ ανοίξω το κελλάκι του;

 Κάποια κυρία μάς διηγήθηκε το παρακάτω θαυμαστό γεγονός, που συνέβη αφού είχε κοιμηθή ο Γέροντας (π.Ευμένιος Σαριδάκης,1931-1999). 

 Μόλις μάθαμε ότι η νύφη μου περίμενε παιδί, και παρ’ όλο που η ώρα ήταν 10:30, Σάββατο βράδυ, αποφασίσαμε να πάμε να προσκυνήσουμε, έστω και έξω από την πόρτα, στο κελάκι του πατρός Ευμενίου. Μόλις πλησιάσαμε, είδαμε φως κάτω από την πόρτα και, ενώ πήγαμε να χτυπήσουμε, μας άνοιξε μια κοπέλλα, γεμάτη χαρά, και μας είπε:

– Α, εσάς περίμενε και με έστειλε ν’ ανοίξω το κελλάκι του; Εγώ ποτέ δεν έρχομαι τέτοιες ώρες, και ιδίως το Σάββατο, γιατί είναι σκοτεινά και ερημικά.

Όταν μπήκαμε μέσα, γυρίζει η ίδια κοπέλλα και μας λέει:
– Τι πρόβλημα υπάρχει;
– Να, λέω εγώ, η νύφη μου είναι έγκυος και ήρθαμε να προσευχηθούμε, να πάνε όλα καλά.
– Να ξέρης, λέει η κοπέλλα, απευθυνόμενη στην νύφη μου, η όποια έκλαιγε με λυγμούς, θα παρουσιάσης κάποιο πρόβλημα, αλλά ο Παππούλης μας θα σε βοηθήση και όλα θα πάνε κατ’ ευχήν.

Αφού προσκυνήσαμε το πετραχήλι του και το κρεββάτι του, φύγαμε. Όταν βγήκαμε έξω, νύφη μου συνέχισε να κλαίη -ας σημειωθή ότι δεν τον είχε γνωρίσει ποτέ της τον πατέρα Ευμένιο- κι εγώ την ρώτησα γιατί αυτοί οι λυγμοί. Μου απάντησε:
– Γιατί, όταν μπήκαμε μέσα, ήταν στον καναπέ και καθόταν και, όταν κάθησα δίπλα του, μου είπε: “Θα κάνης αγόρι, όλα θα είναι καλά και να βγάλης το όνομά μου”.
 Η εγκυμοσύνη συνεχιζόταν, αλλά, κάποια στιγμή, οι γιατροί ανακοίνωσαν στην

Θεοδοσιανά τείχη(Κωνστ.Σαμπάνης)

Δεν θλιβονται τα κτίσματα και τα χαλάσματα
τα αφανή μνήματα των αιώνων

Δεν θλίβεται η οδός

και το παιδί στην ρίζα των τειχών
δεν θλίβεται,δεν έχει λόγο

δεν θλίβεται ο λαμπρός ήλιος και η σκιερή γη
κάτω από το δέντρο.

Μονάχος εγώ θλίβομαι
ανάμεσα στη φωνή του μουεζίνη που καλεί σε μεσημεριανή προσευχή
και την θορυβώδη λεωφόρο των βιαστικών

Μονάχος εγώ θλίβομαι,νικημένος από την ιστορία
και το αδυσώπητο φως

(Κωνσταντινούπολη, Μάϊος 2014)

πηγή

29 ΜΑΪΟΥ 1453 "Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ" στη ζωγραφική και στην ποίηση

«Στην Ιστορία, όπως και στη ζωή, καμιά λύπη, καμιά μεταμέλεια δε μπο­ρούν ν’ αναπληρώσουν την απώλεια μιας μοιραίας στιγμής όπως και χίλια χρόνια δεν μπορούν να εξαγοράσουν μιας ώρας απερισκεψία».
«Η ανθρωπότητα δε θα μπορέσει ποτέ να εκτιμήσει εις όλη του την έκτα­ση το κακό που μπήκε από την Κερκόπορτα εκείνη τη μοιραία ώρα, ούτε τι έχασε ο κόσμος του πνεύματος με την κατάληψη του Βυζαντίου" Στέφαν Τσβάιχ

Της Αγιά Σοφιάς -Δημοτικό τραγούδιΣημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι,
με τετρακόσια σήμαντρα, κι εξηνταδυό καμπάνες.
Κάθε καμπάνα και Παπάς, κάθε Παπάς και Διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,
κι απ' την πολλή την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.
Nα μπούνε στο Χερουβικό και να βγει ο Βασιλέας.
φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ' αρχαγγέλου στόμα:
"Πάψετε το Χερουβικό, κι ας χαμηλώσουν τ' Άγια,
παπάδες πάρτε τα ιερά, και σεις κεριά σβηστείτε,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.
Μον' στείλτε λόγο στη Φραγκιά να 'ρθουνε τρία καράβια,
τό 'να να πάρει το Σταυρό, και τ' άλλο το Ευαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο την Άγια Τράπεζά μας,
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν".
H Δέσποινα εταράχτηκε, και δάκρυσαν οι εικόνες.
-Σώπασε Κυρά Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις,
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι.

Κωνσταντίνος Καρυωτάκης - Μαρμαρωμένε Βασιλιά
Και ρίχτηκε με τ' άτι του μες στων εχθρών τα πλήθια,
το πύρινο το βλέμμα του σκορπούσε την τρομάρα,
και το σπαθί του τη θανή. Στα χάλκινά του στήθια,
εξέσπασε η όργητα σε βροντερή κατάρα.

Εθόλωσαν τα μάτια του. Τ' αγνό το μέτωπό του,
θαρρείς ο φωτοστέφανος της Δόξας τ' αγκαλιάζει.
Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Θρηνήστε το χαμό του.
Μα, μη! Σε τέτοιο θάνατο ο θρήνος δεν ταιριάζει.

Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Κυλίστηκε στο χώμα,
ένας Τιτάν π' ακόμα χτες εστόλιζ' ένα θρόνο,
κι εσφάλισε - οϊμένανε! - για πάντ' αυτό το στόμα,
που κάθε πίκρα ρούφαγε κι έχυν' ελπίδες μόνο,

Μαρμαρωμένε Βασιλιά, πολύ δε θα προσμένεις.
Ένα πρωί απ' τα νερά του Βόσπορου κει πέρα
θε να προβάλει λαμπερός, μιας Λευτεριάς χαμένης,
ο ασημένιος ήλιος. Ω, δοξασμένη μέρα!

Ζωγραφική που χρονολογείται από το 1499. 

Γεώργιος Βιζυηνός - Ο τελευταίος Παλαιολόγος

- Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά τον Βασιλέα
ή μήπως και σου φάνηκε, σαν όνειρο να πούμε,
σαν παραμύθι τάχα;
- Τον είδα με τα μάτια μου, ωσάν και σένα νέα,
Πα να γενώ εκατό χρονών, κι ακόμα το θυμούμαι
σαν νάταν χθες μονάχα.
- Απέθανε, γιαγιά;
- Ποτέ, παιδάκι μου, κοιμάται.
- Και τώρα πια δεν ημπορεί γιαγιάκα να ξυπνήση;
- Ω, βέβαια! Καιρούς καιρούς,σηκώνει το κεφάλι,
και βλεπ' αν ήρθεν η στιγμή,πόχει ο Θεός ορίσει.
- Πότε, γιαγιά μου, πότε;
- Οταν τρανέψης, γιόκα μου,να αρματωθείς, και κάμης,
τον όρκο στην Ελευθεριά,συ κι όλη η νεολαία,θα σώσετε την χώρα.
Κι ο βασιλιάς θα σηκωθεί  τον Τούρκο να χτυπήση.
Και χτύπα-χτύπα, θα τον πα πίσω στην κόκκινη μηλιά, και πίσω από τον ήλιο,
που πια να μη γυρίση!

Ανακάλημα Κωνσταντινουπόλεως

Ε. Κριαράς (έκδ.),
Ανακάλημα της Κωνσταντινούπολης, Θεσσαλονίκη 1965, σ. 31.

"Καράβιν πόθεν έρκεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;"
"Έρκομαι ακ τ' ανάθεμα κ' εκ το βαρύν το σκότος,
ακ την αστραποχάλαζην, ακ την ανεμοζάλην·

Η Άλωση της Πόλης. 29 Μαΐου 1453

Η Άλωση της Πόλης. 29 Μαΐου 1453

Εικόνα από την έκδοση “Πολιορκία και άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων εν έτει 1453 ... υπό Α. Δ. Μορτμάννου” Αθήνα, 1859.

Βιβλιοθήκη Ε.Ι.Μ.

Σαράντος Καργάκος - Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Αναζητώντας μέσα στην ησυχία εκείνη την αγκαλιά της Παναγιάς

«Και είναι κι αυτές οι φορές που, ενώ όλα πήγαιναν χάλια, κάτι γίνεται στο τέλος και -με κάποιο ανεξήγητο τρόπο- καταλήγεις μ'ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπό σου.
Γιατί, τελικά, δεν είναι το παν οι κανόνες ούτε οι εξαιρέσεις. Αλλά αυτή η διάθεση της καρδιάς. Που θα χτυπάει αθόρυβα είτε τα πας καλά είτε όχι. Είτε έχει ήλιο ,είτε βρέχει. Όσες μέρες κι αν κυλήσουν.
Και τις νύχτες, που οι σιωπές σου παίρνουν σχήμα και μορφή, μπορείς ν'αναζητήσεις μέσα στην ησυχία εκείνη την αγκαλιά της Παναγιάς. Που με το ολόγλυκο φως της ντύνει τον ουρανό. Και που μπορεί να απλώσει την ελπίδα στη δική σου την καρδιά».

aoratigonia. blogspot.com

Απάντηση στον Μωάμεθ τον Β', περί παράδοσης της Πόλεως

Κωνσταντίνος εν Χριστώ τω Θεώ πιστός Βασιλεύς Αυτοκράτωρ Ρωμαίων Παλαιολόγος.
Απάντηση στον Μωάμεθ τον Β', περί παράδοσης της Πόλεως:
"Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν".

πηγή

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ ( 1862 - 28 Μαΐου 1924 )

 Ο Ιωάννης Πολέμης ( 1862 - 28 Μαΐου 1924 ) ήταν Έλληνας ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1862. Η καταγωγή του δικαστή πατέρα του ήταν από την Άνδρο, ενώ η μητέρα του ήταν Αθηναία. Και δύο οικογένειες πάντως είχαν ρίζες βυζαντινές.

  Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα 13 χρόνια του. Ο Πολέμης ανέπτυξε από νωρίς φιλικούς δεσμούς με τον Γεώργιο Σουρή, τον Κρητικό ποιητή Εμμανουήλ Στρατουδάκη και τον Δημήτριο Καμπούρογλου. Όταν ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές εντάχθηκε στο σύλλογο νέων "Αι Μούσαι". Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και για δύο χρόνια αισθητική και ιστορία της τέχνης στο Παρίσι. Τα πρώτα ποιήματά του, ακολουθώντας την συνήθεια της εποχής, τα έγραψε στην καθαρεύουσα. Διετέλεσε υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας και Γενικός Γραμματέας (1915) της Σχολής Καλών Τεχνών, ενώ υπήρξε ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών συγγραφέων. Πέθανε από βρογχοπνευμονία τον Μάιο του 1924 στην Αθήνα. 

 Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από ευαισθησία και καλοσύνη, στοιχεία άλλωστε που χαρακτήρισαν και την ίδια του τη ζωή. Ο Ιωάννης Πολέμης εντάσσεται στη Νέα Αθηναϊκή Σχολή που αντιτάχτηκε στην υπερβολή και τον άκρατο ρομαντισμό, ενώ παράλληλα καθιέρωσε (όπως οι Παλαμάς, Δροσίνης) τη δημοτική γλώσσα στην ποίηση. Είναι ποιητής των χαμηλών τόνων, αισθηματικός, μελωδικός λυρικός και δραματικός. Το έργο του, που είχε πρωτοφανή λαϊκή απήχηση, διακρίνει ο μελωδικός στίχος, η απλότητα και ο αβίαστος συμβολισμός. Πολλά από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν. Το 1918τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων για την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα. Ο Ιωάννης Πολέμης έγραψε ακόμα δράματα, ποιήματα για παιδιά, λίγα διηγήματα, ενώ επιμελήθηκε ποιητικές ανθολογίες. Ο Πολέμης επικρίθηκε συχνά και από τους συγχρόνους του και από τους μετέπειτα κριτικούς για το χαμηλόφωνο ύφος του, για τον έντονο αισθηματισμό του, την έλλειψη ποιητικού βάθους και θεματικής πρωτοτυπίας. 

Εργογραφία

Ποιητικές συλλογές

"Ποιήματα 1883"
"Χειμωνανθοί 1888"
"Αλάβαστρα 1900"
"Το Παλιό Βιολί 1909"
"Παιδική Λύρα 1914"
"Σπασμένα Μάρμαρα 1918"
"Ειρηνικά 1919"
"Εξωτικά 1921"
"Κειμήλια 1922"

Παναγία η Ασπροφορούσα (Το Αβαείο του Μπέλλαπαϊς)

 

Το Αβαείο του Μπέλλαπαϊς αποτελεί μοναδικό δείγμα μοναστηριού γοτθικού ρυθμού στην ανατολή. 

 Βρίσκεται κτισμένο στο τουρκοκρατούμενο σήμερα χωριό Μπέλαπαϊς, στην πλαγιά του Πενταδάκτυλου, κοντά στην πόλη της Κερύνειας.

 Ιδρύθηκε γύρω στο 1200  από τον Αμάρλριχο και από μοναχούς του τάγματος του Αγίου Αυγουστίνου που ήρθαν από την Παλαιστίνη μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ, το 1187  και εγκαταστάθηκαν στο μοναστήρι με το όνομα «Αββαείο της ειρήνης». Ο Ούγος Γ’ το εξωράισε και παραχώρησε πολλά προνόμια στους Αυγουστινιανούς μοναχούς. Πολλά διαμερίσματα του κτίστηκαν την εποχή του Ούγου Δ’ (1324-59) και είναι πιθανόν να τέλειωσαν την εποχή της βασιλείας του Πέτρου Α’. Το μοναστήρι άκμασε την περίοδο των Λουζινιανών.  Χρησιμοποιήθηκε και ως θερινή διαμονή των Λουζινιανών βασιλιάδων, οι οποίοι και έκαναν πολλές πλούσιες δωρεές στο μοναστήρι. Λειτούργησε κανονικά ως το 1460. 

 Οταν αργότερα το 1570 το νησί καταλήφθηκε από τους Τούρκους, το Αβαείο λεηλατήθηκε και οι μοναχοί διώχτηκαν. Μετά το τέλος της Φραγκοκρατίας, η εκκλησία του μοναστηριού μετατράπηκε από Καθολική σε Ορθόδοξη και αφιερώθηκε στην Παναγία την Ασπροφορούσα, ίσως γιατί οι καθολικοί μοναχοί που ζούσαν στο Αβαείο φορούσαν άσπρα ρούχα.

  Το Αβαείο είναι κτισμένο στην άκρη του γκρεμού και προστατεύεται από τείχος και τάφρο στις ομαλές περιοχές. Στο κέντρο βρίσκεται μια εσωτερική αυλή με στοά γύρω-γύρω, της οποίας τα τόξα έχουν σκαλιστή γλυπτή διακόσμηση. Το μοναστήρι περιλαμβάνει την εκκλησία, την τραπεζαρία, το συνοδικό, όπου γίνονταν οι συγκεντρώσεις των μοναχών, τους κοιτώνες, εργαστήρια, αποθήκες, θησαυροφυλάκιο και μαγειρείο. Εντυπωσιακή είναι η τραπεζαρία με τα οικόσημα των Λουζινιανών στην είσοδο, τον άμβωνα και τα παράθυρα. Το Αβαείο του Μπέλλαπαϊς βρίσκεται σήμερα υπό Τουρκική κατοχή.

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο ωραιότερο από το Άγιο Ευαγγέλιο

 «Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο, ούτε στον Ουρανό, ούτε στη γη, ωραιότερο από το Άγιο Ευαγγέλιο. Είναι ο Ίδιος ο Λόγος του Θεού, το Άγιο Ευαγγέλιο. Τα ίδια τα λόγια που είπε ο Ίδιος ο Θεός γράφτηκαν μέσα στο Ιερό Ευαγγέλιο. Βγήκαν από το στόμα του Ίδιου του Θεού. Δεν είναι ανθρώπινα λόγια, δεν τα είπαν άνθρωποι».

Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης.

Το σπίτι που έζησε σαν σκλάβος ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος και το εσωτερικό του Σπηλαίου- στάβλου

Προκόπι Καππαδοκίας το σπίτι που έζησε σαν σκλάβος ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος και το εσωτερικό του Σπηλαίου- στάβλου που συνήθιζε να αποσύρεται για προσευχή όπου και εκοιμήθη εν Κυρίω στις 27 Μαΐου 1730

π.Τιμόθεος Ηλιάκης

Άγιος Ιούλιος ο Στρατηλάτης ο Μάρτυρας(+27 Μαίου)

Ο Άγιος Μάρτυς Ιούλιος μαρτύρησε επί αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284 - 305 ) και Μαξιμιανού (285 - 305 ). Επειδή ήταν Χριστιανός, συνελήφθη το 297 στο Δορύστολο, επαρχία της Κάτω Μοισίας και οδηγήθηκε ενώπιον του επάρχου Μαξίμου, ο οποίος τον προέτρεψε να αρνηθεί τον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα, για να ζήσει. Ο στρατιώτης Ιουλιανός όμως με πνευματική ανδρεία ομολόγησε το Όνομα του Θεού ενώπιον των ειδωλολατρών. Τότε ο άρχοντας έδωσε εντολή να θανατωθεί διά ξίφους.

Όταν έφεραν τον Άγιο στον τόπο της καταδίκης του, τον αποχαιρέτισαν όλοι. Κάποιος Χριστιανός, που ονομαζόταν Ησύχιος, τον παρακάλεσε να τον ενθυμείται στις προσευχές του μαζί με τους Μάρτυρες Πασικράτη και Βαλεντίωνα, που είχαν πεθάνει μαρτυρικά (τιμούνται 24 Απριλίου).

Στην συνέχεια ο δήμιος εκτέλεσε την εντολή και αποκεφάλισε τον Άγιο. Έτσι ο Άγιος Ιουλιανός εισήλθε στη χαρά του Κυρίου αυτού και έλαβε τον αμαράντινο στέφανο της δόξας.

Μια τέτοια Εὐρώπη – με ἐπίκεντρο τη Γραφή –θα μποροῦσε,να μᾶς ἀφορᾶ.

 Ἡ «Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ» ἀναθέτει σὲ ἕναν Πολωνὸ μουσικὸ τὴ σύνθεση τοῦ Ὕμνου
γιὰ τὴν Ἑνοποίηση τῆς Εὐρώπης.
Ὅταν αὐτὸς παραδίδει τὸ ἔργο ποὺ ἀνέλαβε, διαπιστώνουμε ὅτι ἔχει ἐπενδύσει μὲ μουσική, στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, τὰ πασίγνωστα λόγια ἀπὸ τὸν Ὕμνο τῆς Ἀγάπης
τοῦ ἀποστόλου Παύλου.
 Ἔστω κι ἂν πρόκειται γιὰ τὸ σενάριο, μόνο, μιᾶς κινηματογραφικῆς ἱστορίας
(πρόκειται γιὰ τὴν «Μπλὲ ταινία» τοῦ Κριστὼφ Κισλόφσκυ, γυρισμένη τὸ 1993)
μιὰ τέτοια Εὐρώπη – μὲ ἐπίκεντρο, λοιπόν, τὴ Γραφή – θὰ μποροῦσε, ναί, νὰ μᾶς ἀφορᾶ.
 Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα, μέρα εὐρωπαϊκῶν ἐκλογῶν, ἐπιλέγουμε νὰ κοντοσταθοῦμε στὴ συγκεκριμένη σύνθεση τοῦ Ζμπίγνιεφ Πράισνερ.

Γιῶργος Καστρινάκης

Πειραϊκή Εκκλησία

Ο χριστιανός άρχοντας φαίνεται απ’τη διόρθωση των κακώς εχόντων, απ’την τιμωρία της αδικίας....

Αγαπητέ μου Γέμελλε.
Ο χριστιανός άρχοντας δεν φαίνεται απ’την φορεσιά του ή απ’τους υπασπιστές και τους κλητήρες, που τον συνοδεύουν. Φαίνεται απ’το ότι φέρνει κοντά του «τους κοπιώντας και πεφορτισμένους», απ’τη διόρθωση των κακώς εχόντων, απ’την τιμωρία της αδικίας. Κι’ ακόμη δεν επιτρέπει να χρησιμοποιηθεί η δύναμη της εξουσίας, για να διαστραφεί το δίκαιο.

Πρόσεξα, λοιπόν, αγαπητέ μου Γέμελλε, την παρρησία σου, το εξαίρετο ήθος σου, τη δύνατή σου σκέψη, την ανώτερότητά σου στα χρήματα, το μίσος σου για την πονηριά, την ήρεμη συμπεριφορά σου. Αυτή ακριβώς που ταιριάζει στον άρχοντα.
Κι ακόμη φάνηκε καθαρά, αγαπητέ μου Γέμελλε, ότι έγινες το λιμάνι για τους ναυαγούς, το μπαστούνι στο τσακισμένο πόδι, ο πύργος που προστατεύει τους αδικημένους απ’ τους κοινωνικά δυνατούς.

Κι αυτά όλα, αν και βρίσκομαι καθώς ξέρεις στην εξορία, έρημος και σε πολύ στενόχωρες περιστάσεις, είμαι γεμάτος από πολλή χαρά, γιατί αισθάνεσαι και συ τη δικιά μας [Σημ. τ. Μεταφραστή: των πραγματικών χριστιανών] πνευματική ευχαρίστηση, που έγινες δηλαδή σύμμαχος στους αδικημένους.

Με χριστιανική αγάπη
Ιωάννης επίσκοπος.

 Ν. Θ. Μπουγάτσου, ο Ορθόδοξος δρόμος για την πολιτική εξουσία: Από την Ματαιοδοξία στην Κένωση, εκδ. Αποστολική Διακονία, εκδ. Α’, 2000, σσ.176-177

facebook

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ-«Μή σύ μείζων εἶ τοῦ πατρός ἡμῶν Ἰακώβ,

Ταυτότητα,παράδοση,εκσυγχρονισμός

«Μή σύ μείζων εἶ τοῦ πατρός ἡμῶν Ἰακώβ, ὅς ἔδωκεν ἡμῖν τό φρέαρ, καί αὐτός ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καί οἱ υἱοί αὐτοῦ καί τά θρέμματα αὐτοῦ;» (Ἰωάν. 4,12)

«Αυτό το πηγάδι μάς το χάρισε ο προπάτοράς μας ο Ιακώβ. Ήπιε απ’ αυτό ο ίδιος και οι γιοι του και τα ζωντανά του. Μήπως εσύ είσαι ανώτερος απ’ αυτόν;»

 Μία από τις μεγάλες κατηγορίες τις οποίες οι εκκοσμικευμένοι διανοούμενοι απευθύνουν προς τους χριστιανούς του καιρού μας είναι και αυτή της οχύρωσής μας πίσω από την ταυτότητά μας, πίσω από τις παραδόσεις μας. Αυτή η οχύρωση, όπως ισχυρίζονται, καθιστά αδύνατη την συνεννόηση και την προσαρμογή μας στο σήμερα και στο αύριο του κόσμου. 
 Η κατηγορία αυτή είναι μία επαναλαμβανόμενη κατηγορία εναντίον των πιστών κάθε θρησκευτικής παράδοσης, όταν σε μία κοινωνία επέρχονται ιδεολογικές και άλλες αλλαγές, οι οποίες χαρακτηρίζονται με τον όρο «εκσυγχρονισμός». Η θρησκεία θεωρείται παράγοντας καθήλωσης και αναχρονισμού. Δεν μπορούμε να έχουμε παγιωμένη ταυτότητα σε μία κοινωνία, αλλά ανοιχτή, δηλαδή συνεχώς διαμορφούμενη. Αν μάλιστα αφήσουμε πίσω κάθε στοιχείο του χτες ή απλώς κρατήσουμε έθιμα, σύμβολα, τελετουργίες ή μια κοινωνική δραστηριότητα που μας κάνει να αισθανόμαστε όλοι καλά, τότε αυτό είναι αρκετό.
  Προς αυτή την κατεύθυνση συμβάλλει, όσο κι αν μας φαίνεται παράδοξο, η δική μας ακαμψία διαλόγου με τον κόσμο. Η οχύρωση πίσω από την παράδοση περιλαμβάνει κι εμάς. Ανοιχτή παράδοση δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην αλλαγή των θέσεων και της διδασκαλίας της πίστης, αλλά υπέρβαση του φόβου και της ανασφάλειας ότι υπάρχει κίνδυνος αν συζητήσουμε με κάθε ρεύμα, να χάσουμε την θέση μας στην κοινωνία ή να αποδειχτούν ανεπαρκείς οι θέσεις μας και να ηττηθούμε.
 Η παράδοση όμως δεν είναι πόλεμος εξουσίας, αλλά μαρτυρία αγάπης. Αν το κατανοήσουμε όμως αυτό, χρειάζεται να αναλάβουμε την ευθύνη μας να καταθέσουμε μαρτυρία αλήθειας και στους καιρούς μας και σε κάθε εποχή. Αυτό συνεπάγεται σπουδή, άσκηση, τόλμη. Συνήθως όμως είμαστε αρκετά επαναπαυμένοι ή κουρασμένοι ή βέβαιοι για να το πράξουμε.
 Την νοοτροπία αυτή εκφράζει έναντι του Χριστού η Σαμαρείτιδα γυναίκα, όταν τον ακούει να της λέει ότι Εκείνος μπορεί να της δώσει το «ύδωρ το ζων»(Ιωάν. 4,10). Το ερώτημά της είναι αυθόρμητο: «μήπως είσαι ανώτερος από τον πατέρα μας τον Ιακώβ που μας έδωσε αυτό το πηγάδι;».
  Ο πατριάρχης Ιακώβ για τους Σαμαρείτες είναι σύμβολο αλήθειας. Είναι

«Να έχετε την εκούσια τύφλωση. Μη βλέπετε τα σφάλματα των άλλων».

Μοναχός Μόδεστος Κωνσταμονίτης

Γέροντας Μόδεστος Κωνσταμονίτης (αριστερά) στον αυλόγυρο της μονής του (1978)

...Είχε ο ευλογημένος μία φυσική πραότητα, σύνεση και σοβαρότητα. 

 Η προσήνεια, η ευγένεια, η γλυκύτητα, η καλοκαγαθία και ταπεινότητα τον χαρακτήριζαν. 

 Αναφέρουν γι’ αυτόν πως «την καρδιά του πλημμύριζε η αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπό του, γνωρίζοντας ότι ο καλύτερος μοναχός είναι ο μοναχός της αγάπης και ο καλύτερος χριστιανός είναι ο χριστιανός της αγάπης». 

 Όλους τους θεωρούσε και τους είχε αδελφούς εν Χριστώ. Έλεγε μάλιστα: «Εάν δεν νιώσουμε ότι όλοι οι αδελφοί είναι δικοί μας και ότι κι εμείς είμαστε δικοί τους, ποτέ δεν θα κατοικήσει το Άγιον Πνεύμα στην καρδιά μας. Τη στάση μας απέναντί τους δεν πρέπει να τη ρυθμίζει η πνευματική τους ποιότης. Παράδειγμά μας έχουμε τον ίδιο τον Κύριο. Μας αγαπά και φροντίζει για όλους μας το ίδιο, χωρίς να επηρεάζεται από την πνευματική μας κατάσταση. Τον αμαρτωλό τον αγαπά το ίδιο με τον άγιο…».

Συχνά επίσης έλεγε κάτι που ο ίδιος προσπαθούσε και κατάφερνε: «Να έχετε την εκούσια τύφλωση. Μη βλέπετε τα σφάλματα των άλλων».

ΕΔΩ

Άγιος Παΐσιος-Ο άγιος της αγάπης και της διάκρισης

Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης 

 Ο Γέροντας ποτέ δεν απογοήτευε τους ανθρώπους. Με διάκριση και σαφήνεια τους καθοδηγούσε πάντοτε στην αλήθεια της Εκκλησίας και στη διδασκαλία της περί των εσχάτων. 

«Τα χρόνια μας είναι δύσκολα και θα χρειασθεί να ταλαιπωρηθούμε, ίσως και να μαρτυρήσουμε στη διάρκεια της μπόρας που θα ξεσπάσει. Μόνο με πνευματική ζωή θα τα βγάλει κανείς πέρα. Να μην απογοητευόμαστε. Αυτά τα δύσκολα χρόνια είναι μια ευλογία, γιατί μας αναγκάζουν να ζούμε πιο κοντά στον Χριστό. Είναι μια ευκαιρία για πιο πολύ αγώνα. Ο πόλεμος τώρα δεν θα είναι με όπλα, αλλά πνευματικός». 

Είχε διάκριση και μεγάλη προσοχή ο Γέροντας. Δεν τρομοκρατούσε και δεν ήθελε να πανικοβάλλει όπως κακώς ορισμένοι τον παρεξήγησαν. Ασθενής και πονεμένος με πόνο, αγάπη και πίστη έλεγε: «Είναι μεγάλη υπόθεση να έχεις κάτι, να υποφέρεις εσύ και να μην παρακαλείς γι’ αυτό τον Θεό, αλλά να παρακαλείς για τους άλλους. Στην περίπτωση αυτή ο Θεός ακούει πολύ την προσευχή αυτού που πάσχει και ζητά για τους άλλους να γίνουν καλά». Αυτή η υπέρβαση υπάρχει μόνο στην έξαρση κι έκσταση της θυσιαστικής ευαγγελικής αγάπης.
 Έχοντας ο ίδιος πλούσια πνευματική αρχοντιά, γι’ αυτήν μιλούσε σ’ ένα νέο κληρικό: «Να ’χεις πνευματική αρχοντιά. Όταν δηλαδή μιλάς με τους νέους, να μην τους πιέζεις. Αυτό είναι πνευματική αρχοντιά. Να σέβεσαι τον άλλον χωρίς να τον ζορίζεις». Αυτή η αρχοντιά δυστυχώς σήμερα απουσιάζει κι ορισμένοι κουράζουν και δεν αναπαύουν αληθινά αυτούς που τους εμπιστεύονται.

Σ’ ένα μαθητή ενός γκουρού, ο Γέροντας του είπε ξεκάθαρα: «Δεν έχουν σημασία οι τεχνικές. Προσπαθείτε κι εσείς, αλλά εκεί που σκάβετε δεν υπάρχει χρυσός, αλλά ο διάβολος. Ο Χριστός είναι ο χρυσός». Απέφευγε τα μισόλογα. Τα λόγια του ήταν υπεύθυνα, σταράτα, μετρημένα και δίκαια.
 Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τους νέους. Τον αγαπούσαν κι αυτοί πολύ. Πρόωρα γερασμένοι και παρασυρμένοι από τα ναρκωτικά, την αναρχία, τα ψυχικά νοσήματα, την απιστία, τη μελαγχολία, και την απελπισία, εύρισκαν τον καλό φίλο, τον στοργικό πατέρα, τον αγαπητό αδελφό, τον ανάργυρο ιατρό, τον ακούραστο συζητητή, τον φιλότιμο μοναχό. Μ’ ένα νέο με έντονα ψυχολογικά προβλήματα κάθισε μαζί του οκτώ ώρες και τον άκουγε και δεν κουνήθηκε από τη θέση του για να μην νομίζει ότι τον κουράζει. Πρώτη φορά μίλαγε το παιδί στη

Ίνα ιδόντες όν εξεκέντησαν

 

 Ο Τίμιος Σταυρός, αγαπητοί μου, είναι σύμβολο της «ασθενείας» του Χριστού. Την λέξη «ασθένεια» τη βάζω εντός εισαγωγικών. Και εννοείται η αδυναμία του Θεού. Ναι. Διότι πώς θα ήταν δυνατόν ποτέ να αφήσει ο Χριστός τον εαυτόν Του να σταυρωθεί επάνω εις τον Σταυρόν; Φάνηκε ότι ο Υιός του Θεού έχει ασθένειαν. Δηλαδή είναι αδύναμος. Όταν του έλεγαν οι σταυρωταί: «Κατέβα από τον Σταυρό για να δούμε και να πιστέψουμε». Ο Τίμιος Σταυρός λοιπόν είναι το σύμβολον της «ασθενείας» του Θεού.

 Είναι ταυτόχρονα το σύμβολον της δυνάμεως του Θεού. Και της αγάπης του Θεού. Και της σοφίας του Θεού. Γιατί όλα αυτά; Γιατί απλούστατα ο Θεός έκανε- ας μου επιτραπεί η έκφρασις- ένα σχέδιον δια να παγιδεύσει και εξουδετερώσει τον διάβολον. Το σχέδιον της «ασθενείας» του Τιμίου Σταυρού. Πώς δηλαδή; Ο διάβολος ανέβασε εις τον Σταυρόν τον Χριστόν. Τα δε όργανά του, οι σταυρωταί, δεν ήξεραν τι κάνουν. Λέει ο Απόστολος Παύλος: «Εάν εγνώριζαν, δε θα σταύρωναν τον Κύριον της δόξης».

 Συνεπώς, τι έγινε εδώ; Ο Σταυρός, όπως λέγουν οι Πατέρες, είναι το άγγιστρον, ένα άγγιστρον. Σαν κι αυτό που ψαρεύουμε στη θάλασσα. Στο άγγιστρον βάζουμε ένα δόλωμα. Το σώμα του Χριστού επί του Σταυρού ήταν το δόλωμα. Αλλά ασθενές. Το ψάρι, πάει να φάει εκείνο που του βάλαμε, το δόλωμα. Δε βλέπει το άγγιστρον. Διότι ο διάβολος χάρηκε που ανέβασε τον Χριστό επί του Σταυρού. Το είπε ο Θεός στον Παράδεισο στους Πρωτοπλάστους. Ότι «εσύ θα του δαγκώσεις τη φτέρνα εκείνου του απογόνου της Εύας, αλλά αυτός όμως θα σου συντρίψει το κεφάλι». Διότι το να πληγώσεις τη φτέρνα, δείχνει μικρή πληγή. Και είναι μικρή η πληγή ο θάνατος του Χριστού επί του Σταυρού, διότι ανεστήθη ο Χριστός. Αλλά ο διάβολος όμως συνετρίβη. Τι έγινε; 

 Ανέβασε τον Χριστόν εις τον Σταυρόν, έβαλε τα όργανά του να Τον σταυρώσουν, αλλά όταν ο Χριστός πέθανε, η ψυχή Του πήγε στον Άδη. Αλλά δεν πήγε ως αιχμάλωτος, που πάνε οι ψυχές των κεκοιμημένων. Επήγε ως θριαμβευτής. Και τότε αντελήφθη ο διάβολος - τα τροπάρια τα αναστάσιμα θα τ’ακούσετε σε λίγες μέρες και θα δείτε αυτά που σας λέω - τότε ο διάβολος την έπαθε. Πήγε να φάει το δόλωμα, να λαφυραγωγήσει τον Χριστό και λαφυραγωγήθηκε. Το άγγιστρον Σταυρός, κάθισε στον λαιμό του. Όπως ακριβώς μπαίνει το άγγιστρον εις το ψάρι

«Η μελέτη είναι τα γυαλιά που βάζει ο Θεός στη μυωπία μας…».

Μοναχός Μόδεστος Κωνσταμονίτης (1901 -1984)

 ......Εκάρη μοναχός στην Ιερά μονή Κωνσταμονίτου το 1932, το επόμενο έτος έγινε μεγαλόσχημος και το 1943 προϊστάμενος της μονής του, την οποία διακόνησε με περισσή αγάπη ως νοσοκόμος, βιβλιοθηκάριος, αντιπρόσωπος και με άλλα κοινοβιακά διακονήματα μέχρι τα γεράματά του.
Ως βιβλιοθηκάριος μας ξενάγησε κι εμάς κάποτε πριν 40 έτη περίπου. Γνώριζε την ακριβή θέση των βιβλίων. Τα έπιανε στα χέρια του με μία ιδιαίτερη αγάπη.  Γνώριζε απ’ έξω μεγάλα κεφάλαια της Φιλοκαλίας και του φίλτατου αββά Ισαάκ του Σύρου. Αγαπούσε πολύ τη μελέτη. Εμβάθυνε στην πλούσια αγιοπατερική γραμματεία. Προσπαθούσε να τηρεί αυτά που μελετούσε. Όχι σαν κι εμάς. Οι βίοι των αγίων τον έτερπαν. Οι λόγοι των Πατέρων τον έθελγαν. Τα θαύματα της Παναγίας τον γέμιζαν δάκρυα.
Ο Γέροντάς μας, Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, που εκτιμούσε τον π. Μόδεστο, έλεγε: «Η μελέτη είναι τα γυαλιά που βάζει ο Θεός στη μυωπία μας…».

ΕΔΩ

Γκράφιτι στο Παρίσι !

Γκράφιτι στο Παρίσι !

«Εντάξει, έκανα ένα λάθος, αλλά θα προσπαθήσω να το διορθώσω

Πολλές φορές μου λέει ο λογισμός:«Δεν αξίζω τίποτα, είμαι αδιόρθωτη…»κι αυτό είναι από τον πονηρό.
Αν έχω ταπείνωση, πρέπει να πω:«Εντάξει, έκανα ένα λάθος, αλλά θα προσπαθήσω να το διορθώσω».Τότε μένω ειρηνική και δεν ταράζομαι.

 Mοναχή Θεοσέμνη, Καθηγουμένη Ι.Μ. Χρυσοπηγής Χανίων 

Είδε τα μεγάλα πεύκα της περιοχής να λυγίζουν,και την Παναγία ντυμένη στα λευκά να εισέρχεται εντός του Ναού

 Σε νεαρή ηλικία ο Ηράκλης Βασιλείου καθώς βοηθούσε με την βόσκηση των προβάτων της οικογένειας στην περιοχή της Παναγίας Ελεούσας,που βρίσκεται μεταξύ Γιαλούσας και Ριζοκαρπάσου, στην κατεχόμενη Καρπασία, έζησε ένα θαύμα.

Η Εκκλησία της Παναγίας Ελεούσας στην κατεχόμενη Καρπασία μας. Βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση εξαιτίας της τουρκικής εισβολής

Είδε τα μεγάλα πεύκα της περιοχής να λυγίζουν,και την Παναγία ντυμένη στα λευκά να περνά από μέσα και να προχωρεί και να εισέρχεται εντός του Ναού.

Το ξωκλήσι που έχει κτίσει ο Ηράκλης και που το επισκέπτονται εκατοντάδες πιστοί 

Πρόσφυγας πλέον,έβαλε στόχο να κτίση ένα ξωκλήσι για την Παναγία.Μόνος και με βοήθεια απο το παιδιά του έκτισε ένα μικρό ναό στην Μεγαλόχαρη, την Παναγία Έλεούσα. 

Το ξωκλήσι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που έκτισε ο Ηράκλης, με ένα ιδιαίτερο φόντο.Η πρόσβαση γίνεται από μιά ξύλινη σκάλα και γέφυρα πάνω από τον ποταμό των Ρινιών.

Μετά έκτισε ακόμα ένα,της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και τώρα βρίσκεται στο στάδιο κτισίματος και τρίτου ναού.Βρίσκονται όλα λίγο έξω από το χωριό Κελλιά ,της επαρχίας Λάρνακας. 

Η είσοδος του ναού του Τιμίου Προδρόμου και Αγίου Σπυρίδωνα που άρχισε να κτίζει ο Ηράκλης

Πρέπει να τονίσω ότι ότι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος είναι με δικά του έξοδα.Χρήματα που αφήνουν οι πιστοί πηγαίνουν όλα στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου στα Κελλιά

facebook