Εμείς οι χριστιανοί είμαστε τρομοκράτες,είμαστε μέλη μιας επαναστατικής ομάδας που μάχεται τον άρχοντα του αιώνος τούτου,τον διάβολο(Νεομάρτυς Δανιήλ Σισόεβ)

-Γιατί πρέπει να εκκλησιαζόμαστε κάθε Κυριακή;
-Επειδή έτσι είπε ο Χριστός.Έξι μέρες να εργάζεσαι και την εβδόμη να την αφιερώνεις στον Κύριο και Θεό σου.Εκείνος μπορει να μας ζητήσει ως θυσία ένα μέρος του χρόνου μας.

 Εάν το θέλετε εμείς οι χριστιανοί είμαστε τρομοκράτες,είμαστε μέλη μιας επαναστατικής ομάδας που μάχεται τον άρχοντα του αιώνος τούτου,τον διάβολο.Οι εκκλησίες είναι οι ενδιάμεσοι σταθμοί .Εκεί δεχομαστε πληροφορίες από την κυβέρνηση μας:κωδικους(Καινή Διαθήκη),ενισχύσεις(Θ. Ευχαριστία) και στήριξη από την κοινότητα.Κατέχουμε πολλές τεχνικές για να κάνουμε τρομοκρατικές επιθέσεις ενάντια στον άρχοντα του αιώνα τούτου.Σύμφωνα με τους κανόνες της εκκλησίας όποιος λείψει αδικαιολόγητα τρεις Κυριακές στη σειρά στην εκκλησία τιμωρειται με ακοινωνησία.

 Συχνά αυτοί που δεν συμμετέχουν στις ακολουθίες της εκκλησίας βαριούνται εύκολα.Αυτοι που νομίζουν ότι κοιμώμενοι την Κυριακή αναπληρώνουν τον ύπνο που έχασαν την υπόλοιπη εβδομάδα και δεν πηγαίνουν στη Θεία Λειτουργία σύντομα θα καταλάβουν ότι ο κυριακάτικος ύπνος δεν προκαλεί ευχαρίστηση.Μπορείς να φας και να αισθάνεσαι πεινασμένος ή να κοιμηθείς 25 ώρες και να νυστάζεις.ΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ,ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΒΡΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ.Αν είσαι ερωτευμένος με κάποιον.θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια,να επικοινωνείς μαζί του.Δεν πρέπει να σε καταναγκάσει κανένας να πας στη συνάντηση,έτσι δεν είναι;Ο χριστιανισμός ανυψώνεται πάνω σ΄άυτην την αγάπη μεταξύ Θεου και ανθρώπου.

Είναι σημαντικό να μην ψάχνεις δικαιολογίες εάν λείψεις από μια ακολουθία.Μπορείς να βρεις χίλιες δικαιολογίας αλλά το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χειροτερέψεις την κατάσταση.Πρέπει να παλέψουμε χωρίς έλεος ενάντια στην αμαρτία και στην ακηδία.Οι χριστιανοί είναι πλάσματα άλλης φύσεως.Υπάρχει ο Homo Sapiens και o Homo Christian

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ π.ΔΑΝΙΗΛ ΣΙΣΟΕΒ

Με την Αγιά Σοφιά ως τζαμί, ο Πόντος δεν προσκυνάει στο φιρμάνι του Σουλτάνου για Θεία Λειτουργία στην Παναγιά τη Σουμελά

  Με την Αγιά Σοφιά ως τζαμί, ο Πόντος δεν προσκυνάει στο φιρμάνι του Σουλτάνου για Θεία Λειτουργία στην Παναγιά τη Σουμελά. Τέτοιες χάρες, τέτοιες μαλαγανιές – καθώς η Παναγιά στην Πόλη είναι κρυμμένη με καραβόπανα – από πάντοτε ο Έλληνας τις είχε για ντροπή και περισσότερο ο Έλληνας Πόντιος που εσύρθη από τον Τούρκο στο αμελέ ταμπουρού μέχρι να φτύσει αίμα και να πεθάνει, όχι από όπλο ή σπαθί ή μαχαίρι, αλλά από σύρσιμο μέσα στα βάθη της Ανατολής, γδυμένος από τα πατρικά του και καθημερινά ντυμένος το μαρτύριο.

 Σύσσωμοι οι απανταχού Έλληνες Πόντιοι, τα Σωματεία και οι Ομοσπονδίες των ξεριζωμένων, επιστρέφουν το κάλεσμα Ερντογάν ως απαράδεκτο, βροντοφωνάζοντας ότι δεν πρόκειται να αποδεχθούν την πρόσκληση, γιατί την θεωρούν ελιγμό και επικοινωνιακή πομφόλυγα για να διασκεδαστούν οι δυσμενείς εντυπώσεις από τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.

 Με ένα ομόφωνο «ΟΧΙ» απαντούν οι Πόντιοι στην πρόσκληση την οποία απηύθυνε ο Τούρκος Πρόεδρος ώστε να προσέλθουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί τον Δεκαπενταύγουστο στη λειτουργία της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα. Ο Ερντογάν, κατά τα χθεσινά εγκαίνια της Ιεράς Μονής, μετά την ολοκλήρωση των εργασιών αναστήλωσης οι οποίες διήρκεσαν μια πενταετία, δήλωσε πως «φέτος οι ορθόδοξοι πολίτες μας θα μπορέσουν να τελέσουν λειτουργία στις 15 Αυγούστου στην Παναγία Σουμελά τις οποίες δεν μπορούσαν λόγω των έργων».

«ΕΔΩ, Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ…»

 Η Χριστίνα Σαχινίδου πρόεδρος της ΠΟΠΣ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων) ερωτηθείσα από την Voria.gr για το εάν η ΠΟΠΣ θα ανταποκριθεί στην πρόσκληση του κ. Ερντογάν διερωτήθηκε: 

«Πώς είναι δυνατόν να αποδεχθούμε αυτή τη δήθεν πρόσκληση;». Η κ. Σαχινίδου τόνισε ότι: «Εδώ, ο ‘αγαπητός’ σουλτάνος Ερντογάν έκανε τζαμί την Αγία Σοφία, το μοναδικό αυτό μνημείο του παγκόσμιου πολιτισμού. Από τον Ερντογάν μπορούμε να περιμένουμε και ιμάμη στην Παναγία Σουμελά.

Μία Καλημέρα,ένα Χριστός Ανέστη και ένα ποτήρι νερό

  Μία από τις πιο συνηθισμένες κατηγορίες εναντίον της πίστης είναι ότι δεν ενδιαφέρεται για τις υλικές ανάγκες του ανθρώπου. Γι’ αυτό και όσοι μιλούν δημόσια για την Εκκλησία, την προτρέπουν να δίνει στους φτωχούς, να επιτελεί κοινωνικό έργο, να δώσει την όποια περιουσία της έχει απομείνει στους φτωχούς. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι τα μοναστήρια δεν έχουν καμία χρησιμότητα και ότι θα έπρεπε οι μοναχοί και οι μοναχές, αντί να κάνουν προσευχές, να κατέβουν στον κόσμο και να γίνουν τάγματα κοινωνικής εργασίας και προσφοράς. Άλλοι πάλι, λιγότερο απόλυτοι, θεωρούν πως η Εκκλησία χρειάζεται να δείξει συγκατάβαση στους ανθρώπους που αγωνίζονται για την υλική τους επιβίωση, να είναι επιεικής στο ότι δεν εκκλησιάζονται, να μην τους ταλαιπωρεί με υπερβολικές νηστείες και ηθικές απαιτήσεις, να τους αφήσει να χαρούνε και λίγο την ζωή τους.

 Στην θεία λειτουργία, την ώρα του Χερουβικού, ψάλλουμε «πάσαν νυν βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν». Μας προτρέπει δηλαδή η Εκκλησία να αφήσουμε κατά μέρος κάθε φροντίδα, κάθε έγνοια για τον βίο, για την επιβίωση, και να υποδεχτούμε τα άγια δώρα, τον άρτο και τον οίνο που θα γίνουν Σώμα και Αίμα Χριστού, να υποδεχθούμε τον Βασιλέα των όλων, τον Θεάνθρωπο λυτρωτή μας. Η Εκκλησία δεν μας προτρέπει να αρνηθούμε την μέριμνα, αλλά να την βάλουμε, έστω και για λίγο στην άκρη. Η Εκκλησία πιστεύει πως ο άνθρωπος, όντας ψυχοσωματική και κοινωνική ύπαρξη, χρειάζεται να επιβιώσει και ο αγώνας αυτός είναι λογικό να φέρνει έγνοιες. Όμως η Εκκλησία δεν θα πάψει να θέτει ως προτεραιότητα στην ζωή μας την υποδοχή του Χριστού. Την εμπιστοσύνη στην

«Η Θεία Λειτουργία και τα Τίμια Δώρα θα δίνουν στους χριστιανούς τη δύναμη για να υπομείνουν την πείνα και θα τους διαφυλάσσουν από κάθε κακό»

Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου

 Αναφερόμενος ο Γέροντας στη σύγχρονη ζωή είπε: «Σήμερα, οι άνθρωποι ζουν για το φαίνεσθαι και είναι τόσο δειλοί, ώστε δεν θέλουν ούτε καν ν΄ αναζητήσουν την Αλήθεια, πόσο δε μάλλον να υπερασπιστούν το Όνομά Του. Είμαστε αποδυναμωμένοι, εξουθενωμένοι και σκανδαλισμένοι απ’ αυτόν τον κόσμο, που ενδιαφέρεται για το πώς να κομματιάσει τις ζωές μας και τα έθνη μας. Υπάρχει μια συνεχής τάση για θρυμματισμό και διάβρωση του πνευματικού, του Ορθόδοξου ''είναι'' μας. Το κλειδί είναι η διατήρηση της πίστης μας, παρ’ όλες τις κακουχίες και τα δεινά».

Πρόσθεσε ακόμη: «Δεν είναι εύκολο να ζεις στις μέρες μας. Αν όμως ο Κύριος επέτρεψε να υποφέρουμε στην εποχή μας, οφείλουμε να υπακούσουμε και να δεχθούμε ευχαρίστως όλα όσα μας συμβαίνουν, ως προερχόμενα από το χέρι του θεού κι όχι του εχθρού. Είναι πιο δύσκολα τώρα, διότι συνηθίσαμε στις ανέσεις, στην τηλεόραση, την τρυφηλή ζωή και τις διάφορες ελευθερίες. Λοιπόν, αγαπημένοι μου, το επιζήμιο αποτέλεσμα αυτών των ελευθεριών μόλις τώρα φαίνεται: οι δυνάμεις της ψυχής μας έχουν ατονήσει. Ο νους είναι βεβαρημένος και το σώμα εξασθενημένο απ’ τις δηλητηριώδεις τροφές, που μας ταΐζουν αυτοί που μας κυβερνούν· και δεν είμαστε συνηθισμένοι στο να διεξάγουμε οποιονδήποτε πόλεμο, είτε πνευματικός είτε σωματικός είναι αυτός. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, μην ψάχνετε για λύσεις! Αγαπητοί μου, δεν υπάρχουν ανθρώπινες

Το ΕΘΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ που βαφτίσαμε ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Του Θάνου Τζήμερου

Ήταν 2 Σεπτεμβρίου του 1944. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ήδη κριθεί. Η απόβαση στη Νορμανδία είχε πετύχει πανηγυρικά, οι Σύμμαχοι προήλαυναν σε όλα τα μέτωπα. Είχαν ήδη απελευθερώσει το Παρίσι κι εκείνη τη μέρα μπαίναν στο Βέλγιο. Στην Ελλάδα, οι Γερμανοί είχαν αρχίσει να αποχωρούν. Οι κάτοικοι της χώρας έκαναν όνειρα για το «μετά». Τα ίδια όνειρα έκαναν και οι κάτοικοι του Χορτιάτη, ξεκινώντας για τις καθημερινές δουλειές τους. Ξαφνικά, στο χωριό τους φτάνουν 20 φορτηγά γεμάτα με Γερμανούς στρατιώτες. Μαζεύουν όσους κατοίκους βρίσκουν. Τους συγκεντρώνουν σε δύο κτήρια και τους καίνε ζωντανούς. 147 ανθρώπους. Μέχρι και νήπια. Η ιστορία κατέγραψε ένα ακόμα κτηνώδες έγκλημα των Ναζί και στον Χορτιάτη άνοιξε μια βαθειά πληγή που ακόμα δεν έχει κλείσει.

Τι συνέβη όμως πιο πριν; Συνέβη το εξής: μια διμοιρία του ΕΛΑΣ είχε χτυπήσει έξω από τον Χορτιάτη δύο αυτοκίνητα. Το ένα ήταν γερμανικό. Το άλλο ελληνικό, του Οργανισμού Ύδρευσης Θεσσαλονίκης. Σχεδόν όλοι έπεσαν νεκροί. Τα δύο αυτοκίνητα μετέφεραν χημικούς και τεχνικούς, Γερμανούς και Έλληνες, υπεύθυνους για την απολύμανση της δεξαμενής του υδραγωγείου, από την οποία έπαιρνε νερό η Θεσσαλονίκη. Κάποιος έπρεπε να την κάνει αυτή τη δουλειά και επί Κατοχής. Κάποιοι έπρεπε, σ’ όλη τη χώρα, να κάνουν όσες δουλειές χρειαζόντουσαν για να λειτουργούν στοιχειωδώς οι δημόσιες υπηρεσίες, οι δήμοι, οι κοινότητες, η οικονομία. Και να ήθελαν να αρνηθούν, δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα. Οι Ναζί δεν ζητούσαν τη γνώμη σου. Σε υποχρέωναν με την απειλή του όπλου, ακόμα κι αν ήσουν νοικοκυρά: ή θα μου πλύνεις τα ρούχα ή σε εκτελώ επί τόπου. Όλοι αυτοί ήταν, κατά τον ΕΛΑΣ, συνεργάτες των Γερμανών και έπρεπε να πεθάνουν. Σκότωσαν λοιπόν οι “αντάρτες” στον Χορτιάτη, 8-10 τεχνικούς της ύδρευσης, στα καλά καθούμενα, ξέροντας ότι θα επακολουθούσαν φριχτά αντίποινα.

Η ίδια αλληλουχία γεγονότων υπήρξε στις περισσότερες ομαδικές εκτελέσεις των Ναζί: οι “αντάρτες” σκοτώνουν Γερμανούς στρατιωτικούς που έτυχε να περνάν από το σημείο της ενέδρας και στη συνέχεια οι Γερμανοί εκτελούν μαζικά, για εκδίκηση, τους κατοίκους του κοντινότερου χωριού. Και μάλιστα κάθε φορά προειδοποιούν πώς επανάληψη της δράσης των ανταρτών θα σημάνει επανάληψη των αντιποίνων. Κι όμως οι αντάρτες συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο.

Γιατί; Ήταν ωφέλιμες στρατιωτικά αυτές οι “επιχειρήσεις”; Καθόλου! Όλοι οι στρατιωτικοί αναλυτές συμφωνούν πως η συμμετοχή τους στην έκβαση του πολέμου ήταν μηδαμινή. Καμμία πολεμική ζυγαριά δεν γέρνει με σποραδικούς φόνους μερικών στρατιωτών της μιας πλευράς. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Σε όλη τη διάρκεια της κατοχής, από τις “αντιστασιακές” ενέδρες σκοτώθηκαν στην Ελλάδα 376 Γερμανοί, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του γερμανικού στρατού. Αριθμός εντελώς αμελητέος συγκριτικά με τα 6,8 εκατομμύρια νεκρούς των δυνάμεων του Άξονα. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, τα… κουνούπια σκότωσαν διπλάσιους απ’ όσους η “ενωμένη εθνική αντίσταση”! 721 οπλίτες και

Πομφόλυξ

Χρόνια τώρα αντηχεί στα αυτιά μας η φράση αυτή! Πανηγυρικοί εσπερινοί και θείες λειτουργίες τιμώντας μάρτυρες, μεγαλομάρτυρες ,νεομάρτυρες και την θαυμαστή ζωή πολλών Αγίων !Πως τους τιμήσαμε άραγε τόσα χρόνια; Πώς θα τιμήσουμε τη ζωή ενός μεγαλομάρτυρα? Κάνουμε εσπερινούς και θείες λειτουργίες για να τιμήσουμε τη μνήμη τους. Είναι αρκετό αυτό για να τους μιμηθούμε;
27η Ιουλίου και η εκκλησία μας, γιόρτασε με εσπερινό, Θεία Λειτουργία,μεθεόρτιο εσπερινό, παράκληση και λιτανεία της εικόνας του Αγίου Παντελεήμων,την βιοτή του Αγίου Παντελεήμων.
«Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῑς ἁγῖοις Αὐτοῦ». Πράγματι!
Και ενώ οι παλαιοί, Άγιοι πατέρες, μας καλούν με τα λόγια τους και κυρίως με τις πράξεις και την βιοτή τούς, να μιμηθούμε τους Αγίους, οι νέοι, σύγχρονοι πατέρες μας, μας μπερδεύουν, μας στεναχωρούν και κάνουν τις καρδιές και τα στόματά μας, ὡς ἰχθύας ἀφώνους,να φεύγουμε από το ναό.
-Μάσκες !μάσκες! μάσκες!
- Μην συνωστίζεστε παρακαλώ
-Τηρήστε τις γνωστές αποστάσεις""
Τι ακούν τα αυτιά μας; Για κάτσε μία στιγμή παπούλη μου!Τι ακριβώς τιμήσαμε σήμερα;Γιατί μαζευτήκαμε όλοι στο ναό που διακονείς τον ιατρό και μεγαλομάρτυρα Άγιο Παντελεήμων;Μήπως μαζευτήκαμε για να αυτοθαυμάσουμε την ευσέβεια μας;Μήπως μαζευτήκαμε για να θαυμάσουμε τον

Ερντογάν άρπαγας ή ζητιάνος;

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

 Εξι περίπου αιώνες πέρασαν από τότε που κατέλαβαν οι οθωμανοί την Πόλη. Χτίστηκαν τεμένη μεγαλοπρεπή, το Σουλεϊμάνιγιε από τον Σινάν, το Σουλτάν Αχμέτ ή Μπλε Τζαμί, το Φατίχ, το τέμενος του Κατακτητή. Ομως η Αγία Σοφία δεν έχασε ποτέ τη συμβολική ισχύ της. Είτε ως τζαμί, είτε ως μουσείο, αυτή συμβολίζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο αρχιτεκτόνημα ή μνημείο την Πόλη, είτε την αποκαλείς Κωνσταντινούπολη είτε Ισταμπούλ. Σύμβολο που δεν απευθύνεται μόνον στον χριστιανικό κόσμο, ούτε στον κόσμο που πιστεύει στον παγκόσμιο πολιτισμό. Σύμβολο ακόμη και για το τουρκικό κράτος. Ο Ερντογάν για να ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη που έχασε στις τελευταίες εκλογές, αισθάνθηκε υποχρεωμένος να ανακαταλάβει την Αγία Σοφία. Επιμένει να υπενθυμίζει πως η Αγία Σοφία ανήκει στην Τουρκία. Επιμένει σαν να μην το πιστεύει ούτε ο ίδιος, σαν να προσπαθεί να πεισθεί ο ίδιος.

  Πέρα από τις πολιτικές ή θρησκευτικές παραμέτρους, αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στην όλη υπόθεση είναι η αδυναμία του οθωμανικού πολιτισμού να κατασκευάσει ένα έργο που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τη συμβολική αξία της Αγίας Σοφίας. Είτε στους αιώνες της αυτοκρατορίας, είτε στην περίοδο του

Μην κοιτάς να ικανοποίησης όλους τους ανθρώπους.

 Μην κοιτάς να ικανοποίησης όλους τους ανθρώπους. Ότι και να κάνης δεν ικανοποιούνται. Να κάνης μόνον ότι θεωρείς αναγκαίο η καθήκον σου. Από τους ανθρώπους να μη απογοητεύεσαι. Μη περιμένεις να είναι τέλειοι. Κανένας δεν είναι τέλειος. Όλοι παλεύουμε με τα πάθη μας. Δεν πρέπει να έχει κανείς εμπιστοσύνη ούτε εις τον εαυτόν του. Πόσον μάλλον εις τους άλλους. Άς φαίνονται καλοί, ας φαίνονται δυνατοί, ας φαίνονται σοφοί! Ποιος περίμενε, ο σοφός Σολομών να πέσει! Στα λέγω αυτά, όχι διά να περιφρονάς τους ανθρώπους. Είμεθα όλοι αδελφοί και οφείλομαι σεβασμό και αγάπη, αλλά διά να σε προφυλάξω, διά να προλάβω. Ή μπορεί και αργότερα, αυτά που τώρα σε λέγω, να σε βοηθήσουν. Εγώ δεν θα ‘μαι πάντα έδώ, διά να στα λέγω.

Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνας

Μην ξεχνάς Γιαννη...

Έχει δίκιο ο Γιάννης; Έχει.
Υπάρχει ρατσισμός στην Ελλάδα; Υπάρχει.
Και μόνο η χυδαία επίθεση που δέχτηκε φτάνει για να το αποδείξει.

 Αλλά δεν ξεχνώ ότι ο Γιάννης είναι λεβέντης. Ο Γιάννης, πήγε στα drafts του NBA αγκαλιά με την Ελληνική, υπηρέτησε τον Ελληνικό στρατό με περηφάνια όταν ακόμα και υπουργοί, διάσημοι καλλιτέχνες, μεγαλοσχήμονες γόνοι και σύμβουλοι πρωθυπουργών έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον αποφύγουν.
Δεν θα ξεχάσω πασίγνωστο τραγουδιστή, πολύ δημοφιλή ίσως τον πιο δημοφιλή της χώρας και εξαιρετικά συμπαθή σε εμένα, που τρύπωσε κάτω από ένα τζιπ και τον παρακαλούσε ολόκληρος στρατηγός για να υπηρετήσει. Δεν θα ξεχάσω ότι ηθοποιός που κουνάει συνεχώς το πατριωτικό του δάχτυλο έπαιρνε τρελόχαρτα.
 Δεν θα ξεχάσω στρατηγικό σύμβουλο να κουβαλάει με περηφάνια στο βιογραφικό του την άρνηση στράτευσης.
 Δεν θα ξεχάσω επίσης ότι η Ελλάδα με χυδαίο τρόπο δεν έδινε επί χρόνια υπηκοότητα σε παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και δεν ήξεραν άλλη πατρίδα.
 Επίσης θα αντιπαρέλθω ότι η χώρα μας και στα δικά της παιδιά φέρεται άδικα, άλλωστε έχει διώξει τα μισά.

Αλλά και συ Γιάννη δεν πρέπει να ξεχνάς κάτι. Μέσα στη μόδα του Black lives matter μπέρδεψες την Αμερική με την Ελλάδα.
 Έτσι μπέρδεψες το εξής σημαντικό. Ετούτη η χώρα ουδέποτε στα μοντέρνα χρόνια, αλυσόδεσε σκλάβους, ουδέποτε τους έφερε με το ζόρι να μαζέψουν τις φυτείες τους, ουδέποτε τους κρέμασε στα δέντρα
 Αντίθετα Γιάννη εσείς παραβιάσατε σύνορα, εσείς ήρθατε σε μια χώρα που δεν σας φώναξε και δεν ήθελε να εκμεταλλευθεί κανέναν.
 Καταλαβαίνω τους λόγους. Το ίδιο θα κάναμε και εμείς πιθανότατα στη θέση σας. Αν μας άφηνε η Αμερική και ο Καναδάς φυσικά και δεν μας έστελνε με χειροπέδες δεμένους πισθάγκωνα όπως κάνουν.

 Αλλά όπως δεν ξεχνάμε και εμείς πόσο λεβέντης είσαι, μην ξεχνάς και εσύ ότι η μικρή Ελλάδα δεν έφερε ποτέ με το ζόρι εδώ κανέναν.

Αντίθετα όταν η Αμερική μεγαλουργούσε εκμεταλλευόμενη τον δικό σου λαό, τα δικά μας παιδιά πουλιούνταν στα σκλαβοπάζαρα της Τουρκίας ή τα έκανε παιδομάζωμα ο Σουλτάνος για να επανδρώσει τα καλύτερα σώματά του.

Τι να πρώτοθυμηθούμε, Γιάννη; Ότι ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ο μεγάλος ήρωας της Τουρκίας, αλλά και ο Oruc Reis του οποίου το όνομα έχει το γεωτρύπανο που θα παραβιάσει τη γη μας, ήταν γιοι μιας Κατερίνας;
 Γιάννη, μην ξεχνάς ότι είμαστε γιοι σκλάβων. Σαν τα ξαδέρφια σου στην Αμερική. Και παρόλα αυτά καταφέραμε να κάνουμε τούτο το βράχο στην άκρη της Ευρώπης μέσα στα καλύτερα 40 κράτη του κόσμου να ζεις.

Παρά τους δεκάδες πολέμους τις κατοχές, τις απειλές και τους δεκάδες εχθρούς γύρω μας.
Και καταφέραμε από σκλάβοι και τρισάθλιοι πένητες να κάνουμε τον τόπο περήφανο και πλούσιο.
Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς black lives matter… Με ιδρώτα και αίμα, Γιάννη. Σαν των γονιών σου.
Γιάννη δεν ξεχνάμε τι λεβέντης είσαι. Δεν ξεχνάμε τι διαμάντι χαρακτήρας είσαι. Έχω διαβάσει συνεντεύξεις σου και έχω μείνει άναυδος από την ωριμότητα σου και την καλή σου ανατροφή.
Αλλά ξέχασες, Γιάννη, την ιστορία του τόπου σου. Ή ίσως παρασυρμένος από τη μόδα της εποχής την ξέχασες.
Σε αγαπάμε. Μην μας ξεχνάς.
Και μην ξεχνάς και το σημαντικότερο.
Εμείς ήμασταν οι σκλάβοι, Γιάννη. Και οι γονείς σου οι ελεύθεροι.

πηγή

ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΥ;

  

  Το δικαίωμα της γνώμης είναι αδιαπραγμάτευτο στην εποχή μας. Ο καθένας έχει άποψη και ζητά την ελευθερία να την εκφράζει. 
 Κάποτε ζητά από τους άλλους να την ενστερνιστούν, καθότι θεωρεί τον εαυτό του αυθεντικό εκφραστή της αλήθειας. Του είναι δύσκολο να κάνει πίσω, να θέσει τη γνώμη του στη κριτική των άλλων, να επιχειρηματολογήσει υπέρ της και να αποδομήσει τα επιχειρήματα των άλλων. Και αυτό διότι η γνώμη συνήθως έχει έναν χαρακτήρα αποσπασματικό. Δεν στηρίζεται στη συνολική θεώρηση των πραγμάτων, αλλά σε μία πλευρά τους, με αποτέλεσμα ούτε αυτός που την εκφράζει ούτε αυτοί που έχουν ανάλογη αποσπασματικότητα στη σκέψη τους να μπορούν να σχηματίσουν ολοκληρωμένη άποψη περί του τι είναι αλήθεια. Και δεν είναι μόνο αυτό. Όσοι ταυτίζουν την αλήθεια με την έννοια της γνώμης παραθεωρούν ή αγνοούν ότι η αλήθεια είναι εμπειρία, βίωση του αυθεντικού. Τη ίδια στιγμή αλήθεια είναι η μη λήθη, η διατήρηση στη μνήμη του αυθεντικού που είναι πλήρες και όχι μερικό. Και επειδή οι ανθρώπινες δυνατότητες είναι πεπερασμένες, η αλήθεια του καθενός όταν περιορίζεται στο μερικό, στο μη βιωματικό και δεν αναδεικνύει τα όρια της μνήμης γίνεται δογματισμός και όχι αυθεντικότητα.
  Η απολυτοποίηση της αλήθειας μας γίνεται όταν δεν υπάρχει αγάπη και ταπείνωση. Γιατί η αλήθεια γνωρίζεται από αυτόν που αγαπά, δηλαδή κάνει έξοδο από τον εαυτό του, από το εγώ του, αποφασίζει να δει τα πράγματα όχι μόνο με τις λέξεις, αλλά με τα νοήματά τους. Και την ίδια στιγμή, έχει την ταπείνωση να μην θεωρήσει τον εαυτό του κριτήριο της αυθεντικότητας των όσων πιστεύει και βιώνει, αλλά να τον εντάσσει στο εμπειρικό σώμα που έχει πιστέψει και βιώσει το ίδιον ή ό,τι το πιστοποιεί. Σε ό,τι αφορά τον Θεό και την πίστη αυτό το εμπειρικό σώμα είναι η Εκκλησία. Η ζώσα κοινότητα. Αυτή που ξεκινά από το μυστήριο της Ευχαριστίας, αλλά και την ίδια στιγμή αναβαπτίζεται στην παράδοση τόσο των λόγων όσο και των βιωμάτων των Πατέρων και των Αγίων. 
 Η Εκκλησία η οποία δεν είναι έτοιμη να κατακρίνει, αλλά να αγαπήσει. Ζητά την αλήθεια που ελευθερώνει από το γράμμα, χωρίς να το καταργεί, και οδηγεί στο πνεύμα. Και η Εκκλησία είναι χώρος σύνθεσης που οδηγεί στην ενότητα. Ακόμη και όσα απορρίπτει ως μη αυθεντικά η Εκκλησία, δεν έχει ως κριτήριό της την έπαρση ή την αυτοδικαίωση, αλλά την κατάδειξη ότι δεν συμφωνούν με την εμπειρία και την πίστη της. Και έτσι δεν κηρύττει η Εκκλησία αφορισμό των ανθρώπων που ο δικός τους τρόπος προσέγγισης της αλήθειας είναι μη αυθεντικός, αλλά τους προσκαλεί σε μετάνοια. Σε επαν- ένταξη στο σώμα της. Εκεί όμως όπου υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, κυρίως στο λεκτικό επίπεδο ή στον τρόπο βίωσης της αλήθειας, η Εκκλησία αφήνει την διαφορετικότητα να στολίσει με ποικιλία τη ζωή της. 

 Γι’ αυτό και στην ίδια Εκκλησία συνυπάρχουν η ακρίβεια με την οικονομία, η

Άγιος Ερμόλαος ο Ανάργυρος Ιατρός και ιερέας(τοιχογραφιά)

Άγιος Ερμόλαος ο Ανάργυρος Ιατρός και ιερέας από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας, η μνήμη του οποίου εορτάζεται στις 26 Ιουλίου.

1588, Άγιος Νικόλαος, Βελβεντό, Κοζάνη.

Αν ένας άνθρωπος λοξοδρομήσει από τις εντολές του Θεού, τον πολεμούν μετά τα πάθη

 Αν ένας άνθρωπος λοξοδρομήσει από τις εντολές του Θεού, τον πολεμούν μετά τα πάθη. Και αν αφήση κανείς τα πάθη να τον πολεμούν, δεν χρειάζεται διάβολος να τον πολεμήση. Και τα δαιμόνια έχουν “ειδικότητα”.

Χτυπούν τον άνθρωπο τάκ-τάκ, να του βρουν την πάθηση, την αδυναμία, για να τον πολεμήσουν. Θέλει προσοχή, να κλείνουμε τις πόρτες και τα παράθυρα -τις αισθήσεις-, να μην ανοίγουμε χαραμάδες στον πειρασμό και μπαίνη από εκεί ο εχθρός.

  Εκεί είναι τα αδύνατα σημεία. Εάν αφήσης έστω και μία σχισμή ανοιχτή, μπορεί να μπή και να σου κάνη ζημιά. Ο διάβολος μπαίνει στον άνθρωπο, όταν υπάρχει λάσπη στην καρδιά του ανθρώπου, δεν πλησιάζει στο καθαρό πλάσμα του Θεού. Άμα ξελασπωθή η καρδιά, φεύγει ο εχθρός και έρχεται πάλι ο Χριστός.
Όπως το γουρούνι, όταν δεν βρει λάσπη, γουγουλίζει και φεύγει, έτσι και ο διάβολος δεν πλησιάζει στην καρδιά που δεν έχει βούρκο.
Τι δουλειά έχει σε καρδιά καθαρή και ταπεινή; Εάν λοιπόν δούμε ότι το σπίτι μας -η καρδιά μας- είναι παλιόσπιτο και κατοικεί ο εχθρός, πρέπει αμέσως να το γκρεμίσουμε, για να φύγη και ο κακός ενοικιαστής μας, δηλαδή το ταγκαλάκι. Γιατί, όταν η αμαρτία χρονίση στον άνθρωπο, ο διάβολος, φυσικά, αποκτάει περισσότερα δικαιώματα”.

Αγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Ο χρόνος της ζωής μας περνά αδιάκοπα, περνάει ανεπιστρεπτί

 Κάθε Χριστιανός πρέπει να αναλογιστεί, πως ο χρόνος της ζωής μας περνά αδιάκοπα, περνάει ανεπιστρεπτί και το παρελθόν είναι αδύνατον να γυρίσει πίσω, πως δεν είναι στον έλεγχό μας το παρελθόν και το μέλ­λον, αλλά μόνον ο παρών χρόνος, που ζούμε τώρα, πως το τέλος της ζωής μας είναι άγνωστο, πως πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τον θάνατο κάθε ημέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό, πως, γι' αυτόν το λόγο, πρέπει πάντοτε να είμαστε σε κατάσταση μετανοίας, πως κάθε ώρα πρέπει να είμαστε σε μετάνοια και πνευ­ματική κατάσταση τέτοια, όπως θα επιθυμούσαμε να είμαστε στην ώρα του θανάτου μας.

Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ.

Θυμάμαι, στήν κατοχή, στό τραπέζι αφήναμε πάντα μία μπουκιά ψωμί, γιά νά εὐλογήσουμε...

«Θυμάμαι, στήν κατοχή, στό τραπέζι αφήναμε πάντα μία μπουκιά ψωμί, γιά νά εὐλογήσουμε, γιατί τά τρώγαμε όλα, ό,τι υπήρχε πάνω στό τραπέζι, ήταν κατοχή. Μία μπουκιά έστω. Γιατί; Νά ευλογηθεί καί έτσι ο Θεός νά μας δώσει καί στό προσεχές τραπέζι νά φαμε. Πάντως, «η αὐτάρκεια καί η ευσέβεια μαζί είναι σπουδαίο στοιχείο καί πορισμός μέγας». Πορισμός θά πει πλούτος, μεγάλος πλούτος».

Απόσπασμα από την 282η ομιλία του Γέροντα Αθανάσιου Μυτιληναίου

Βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Σοφία Σειράχ ».

πηγή

ΚΥΡΑΙΚΗ Ζ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ-Ο Άγιος,πρόσωπο του μέλλοντος ή και του παρόντος

«Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. 3, 27)

«΄Οσοι βαφτιστήκατε στο όνομα του Χριστού, έχετε ντυθεί τον Χριστό»

 Χριστιανός σημαίνει όχι ένας καλός άνθρωπος, αλλά αυτός που έχει βαφτιστεί στο όνομα του Χριστού. Μία από τις πλάνες των καιρών μας είναι η ταύτιση της ηθικής με την πίστη. Η πίστη έχει και ηθικές διαστάσεις και προεκτάσεις, οι οποίες πηγάζουν από τις εντολές του Χριστού και του Ευαγγελίου. Οι εντολές αυτές όμως δεν μπορούν να θεαθούν άνευ της πίστης. Οι εντολές οριοθετούν τον τρόπο που η αλήθεια βιώνεται, καθώς και δείχνουν τι δεν είναι. Δεν μπορούν όμως να γίνουν αυτάρκεια άνευ της πίστεως και μάλιστα, άνευ της ενδύσεως του Χριστού.

 Ο σύγχρονος άνθρωπος αρκείται στην ηθική, στις καλές πράξεις, απογυμνώνοντας την προϋπόθεση της πίστης και των μυστηρίων που τη συνοδεύουν. «Είμαι καλός άνθρωπος, αν αισθανθώ ανάγκη πάω στην εκκλησία κι ανάβω το κερί μου, δεν πειράζω κανέναν», ακούμε συχνά. Άλλοτε πάλι ακούμε την φράση: «είμαι καλύτερος από όλους αυτούς που κοινωνάνε, κάνουν μεγάλους σταυρούς και μετάνοιες». Οι πολλοί κωφεύουν στο χτύπημα της καμπάνας. Αρνούνται το ξύπνημα της Κυριακής. Όταν είναι μεγάλες γιορτές, κοινωνούν για το καλό του χρόνου. Μένουν στο κοινωνικό περιεχόμενο του γάμου, της βάφτισης, της κηδείας, του μνημοσύνου. Και αισθάνονται αυτάρκεις μ’ αυτόν τον τρόπο θέασης της πίστης.

 Από αυτή τη στάση ζωής ξεκινά και ο τρόπος που οι περισσότεροι βλέπουν τους Αγίους. Ο άγιος είναι ένας υπερήρωας, η ζωή του οποίου δεν είναι για μας. Κυρίως όμως είναι ένας άνθρωπος που δεν έζησε την ζωή όπως εμείς θέλουμε να την ζήσουμε, αλλά προτίμησε να κάνει πράξη τις χριστιανικές εντολές, χάνοντας την κοσμική χαρά. Είναι καλός για να μεσιτεύει για μας, να κάνει θαύματα, να μας δείχνει την οδό της άλλης ζωής, δεν είναι όμως καλός για να μιμηθούμε όχι μόνο την ζωή του, κυρίως τον σκοπό του, που ήταν, είναι και θα είναι να ντυθεί

Ο Άθωνας όπως φαίνεται από εκπαιδευτικό αεροσκάφος ...

Ο Άθωνας όπως φαίνεται από εκπαιδευτικό αεροσκάφος ...

πηγή

ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΜΑΤΑΙΕΣ ΟΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ, ΣΤΗΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

 Την Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος τέλεσε το βράδυ της Παρασκευής 24 Ιουλίου 2020 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, ως κίνηση προσευχής και πνευματικής διαμαρτυρίας για την βεβήλωση του ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη από τον βάρβαρο λαό που δεν σέβεται ούτε ιερότητα ούτε πολιτισμό.

 Ο κ. Νεκτάριος, σε έναν κατάμεστο ναό από πιστούς που συμμετείχαν στην ακολουθία συμψάλλοντας το «Τη Υπερμάχω», τόνισε ότι «εμακρύνθημεν από τον αληθινό Θεό» και ταπεινωνόμαστε για τις αμαρτίες μας.

 Όμως μέσα σε τέτοιες δοκιμασίες, που αποτελούν μια δεύτερη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, όπως και τότε, έτσι και σήμερα η πίστη ρίζωσε και θα ριζώσει στην καρδιά του λαού μας. Οι πατέρες μας αγωνίστηκαν όχι για συμφέροντα, αλλά υπέρ της πίστεως, της πατρίδος, της ελευθερίας. Αυτό το ήθος μας το μετέδωσαν και θα μείνει ακέραιο, όσο υπάρχει Εκκλησία χριστιανική πίστη. Η Ρωμηοσύνη δε θα νικηθεί.

 Στην εποχή μας θριαμβεύει η τεχνολογία, η επιστήμη χωρίς Θεό, ο πολιτισμός χωρίς Θεό, γεννήματα του ίδιου δυτικού πνεύματος το οποίο αρνήθηκε να υπερασπιστεί την χριστιανική Κωνσταντινούπολη από την επέλαση του βάρβαρου λαού, παρότι έδωσε υποσχέσεις, μετά την άλωση το 1204. Οι δυτικοί και σήμερα επαναλαμβάνουν την ίδια τακτική. Μας θέλουν υποταγμένους και ενταγμένους στον πολιτισμό, αλλά χωρίς να υπερασπίζονται την ιερότητα έναντι του βαρβαρισμού. Οι βάρβαροι και τότε και σήμερα προκάλεσαν και προκαλούν.

 Τότε παλέψαμε με τις δικές μας δυνάμεις και την πίστη μας. Μπορεί να νικηθήκαμε, αλλά δεν αφομοιωθήκαμε ούτε υποταχτήκαμε. Το ίδιο και σήμερα. Γνωρίζουμε ότι είμαστε μόνοι μας κατά άνθρωπον, όμως και πάλι η ελπίδα μας είναι στον Θεό, στην Υπέρμαχο Στρατηγό, την Παναγία η οποία στην Κέρκυρα λέγεται Δημοσιάνα(περισσότερα ΕΔΩ), γιατί μπαίνει μπροστά από τον δήμο, τον λαό και βγαίνει στους δρόμους για να ενισχύσει τον κόσμο της, αλλά και τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον προστάτη όχι μόνο της Κέρκυρας αλλά και όλης της Ορθοδοξίας. Η Παναγία και ο Άγιος δεν θα αφήσουν αναπάντητη την προσευχή του λαού.

Ο κ. Νεκτάριος κάλεσε σε συναγερμό προσευχής και μετανοίας, ενώ εξέφρασε την συμπαράσταση και την αγάπη στους ολίγους και πάλι Ρωμιούς που απέμεναν στην Πόλη, εξαιτίας της βαρβαρότητας. « Απόψε ενώνουμε τις προσευχές μας με τις δικές τους και τους δείχνουμε ότι είμαστε κοντά τους», τόνισε κλείνοντας τον λόγο του ο κ. Νεκτάριος.
Στην συνέχεια τελέστηκε η θεία Λειτουργία.

πηγή

Μία σπάνια εικόνα: Η εικόνα της Παναγίας «Η χαρά των θλιβομένων»(με νομίσματα)

 Η εικόνα της Παναγίας «Η χαρά των θλιβομένων»(με νομίσματα)βρίσκεται στην Αγία Πετρούπολη και γιορτάζει στις 23 Ιουλίου. μέγινε γνωστή ως θαυματουργή το 1888 όταν, στην Αγία Πετρούπολη,ένας κεραυνός χτύπησε την εκκλησία όπου βρισκόνταν η εικόνα της Παναγίας. Ο ναός κάηκε ολοσχερώς. Η εικόνα της Παναγίας «Η χαρά των θλιβομένων»βρέθηκε άθικτη,κάτω στο πάτωμα,και πάνω της είχαν κολλήσει 12 μικρά νομίσματα(μισό καπίκι)
 Πιστεύεται ότι τα χρήματα που κόλλησαν στην εικόνα προέρχονταν από το κουτί στο οποίο μαζεύονταν χρήματα για τους φτωχούς που ερχόνταν την Κυριακή στην εκκλησία. Το 1898 ο ναός που κάηκε,ξανακτίστηκε.
 Στην εικόνα της Παναγίας «Η χαρά των θλιβομένων»,η Παναγία εμφανίζεται όρθια,ανάμεσα στα άνθη του παραδείσου,με τα χέρια ανοιχτά,το κεφάλι να κλίνει προς αριστερά και να ακούει τις προσευχές των χριστιανών. Ο Χριστός είναι αγιογραφημένος στέκοντας στα σύννεφα και να ευλογεί
 Αν και η Παναγία βρίσκεται στον παράδεισο,πάντα είναι μαζί μας.Αυτό αποδίδεται στην εικόνα με το γεγονός ότι η Παναγία περιβάλλεται από πιστούς που προσεύχονατι,αλλά και από αγίους αγγέλους που φέρνουν τις προσευχές και τις δεήσεις στην Παναγία

π.Γεώργιος Κονισπολιάτης

proskynitis.blogspot

Βίος του Αγίου και θαυματουργού Σπυρίδωνος επισκόπου Τριμυθούντος , τον οποίο συνέγραψε τον έβδομο αιώνα ο επίσκοπος Πάφου Θεόδωρος

Βίος του Αγίου και θαυματουργού Σπυρίδωνος επισκόπου Τριμυθούντος, Επιμέλεια Αρχιμανδρίτη Γρηγόριου Ιωαννίδη, Εισαγωγή και απόδοση στη νεοελληνική Γιώργου Χρ. Κυθραιώτη, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Τριμυθούντος, Λευκωσία 2015, σσ. 123.

 “Εντρυφώντας στο ''Βίο του Αγίου Σπυρίδωνος'', τον οποίο συνέγραψε τον έβδομο αιώνα ο επίσκοπος Πάφου Θεόδωρος –με ύφος και τρόπο που είναι δηλωτικός πνευματικής σοφίας- κατανοούμε γιατί η βιοτή ενός ανθρώπου που έζησε πριν από τόσους αιώνες είναι σημαντική για μας τους σύγχρονους ανθρώπους. Διότι μέσα από αυτή την αγία Βιοτή βλέπουμε να θριαμβεύει κάθε στιγμή η ζωή και να ηττάται κατά κράτος ο θανατος”.
Χωρίς δεύτερη σκέψη ή ενδοιασμό προσυπογράφω τα ανωτέρω, που σημείωσε στον Πρόλογο, μεταξύ άλλων, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Τριμυθούντος κ. Βαρνάβας.
Όπως αναφέρει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς “οι βίοι των Αγίων δεν είναι άλλο, παρά αι ευαγγελικαί θείαι αλήθειαι, μεταφερθείσαι εις την ανθρωπίνην ζωήν μας δια της χάριτος και των ασκήσεων”. Ασφαλώς ο βίος του Αγίου Σπυρίδωνος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Τουναντίον.

Ευχαριστούμε τους πονήσαντες που μας παρουσίασαν παράλληλα με το πρωτότυπο και γλαφυρή μετάφραση στην καθομιλουμένη.

 Εντύπωση προκάλεσε στον γράφοντα ένα, όχι και τόσο γνωστό θαύμα του Αγίου στην Αντιόχεια. Μια γυναίκα ξενόγλωσση έρχεται στον Άγιο κρατώντας το πεθαμένο της βρέφος και τον παρακαλεί. Κι αυτός ο πονόψυχος ικετεύει το Θεό και το βρέφος επανέρχεται στη ζωή κι αρχίζει να κλαίει. Η μάνα του, από την πολλή χαρά, πέφτει κάτω νεκρή. Ο Άγιος δεν διστάζει να παρακαλέσει εκ νέου το Θεό και το θαύμα γίνεται. Ανασταίνεται η μάνα του βρέφους αλλά ,μετά από προσευχή του Αγίου, δεν θυμάται τίποτε για το διπλό θαύμα!

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς;! Την παρρησία του Αγίου ενώπιον του Θεού, ή την ταπείνωσή του!

 Ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός από το Βίο του Αγίου είναι η αναφορά στην κόρη του την Ειρήνη(ΕΔΩ). 
Αναμφιβόλως είναι γνωστή η περίπτωση που αυτός ρώτησε τη νεκρή του κόρη κι αυτή του απάντησε. Στην εκκλησία της Παναγίας της Φορβιώτισσας της Ασίνου η Ειρήνη εικονίζεται μεταξύ των Αγίων στο δυτικό τοίχο του νάρθηκα. Στο Γεροντικό αναφέρεται ότι πρόκειται για αγία γυναίκα αντάξια του πατέρα της. Αυτό επαναλαμβάνει και ο Βίος. “Ην αυτώ θυγάτηρ παρθένος της του πατρός ευλαβείας μετέχουσα τούνομα Ειρήνη”. Σε κάποιο άλλο σημείο αναφέρεται ότι πέθανε κατά τη διάρκεια της απουσίας του Αγίου στην Α΄Οικουμενική Σύνοδο κι είχε περάσει τη ζωή της με παρθενία. Τονίζει επίσης: “εις χείρας Θεού το πνεύμα δια την ενάρετον αυτής πολιτείαν παραθεμένην”.

Σημειώνει επίσης ότι ο Άγιος “ήλθεν μετά των συνόντων αυτώ και της γυναικός εις τον τάφον της Αγίας παρθένου και θυγατρός αυτού”. Αυτή του αποκρίθηκε πού έβαλε το κόσμημα.
Και συμπληρώνει ο Βίος:
“ταύτα ειπών και ακούσας παρά της Αγίας αυτού θυγατρός ελθών εν τω οίκω και ζητήσας εύρεν το κόσμιον”.

Οσμήν ευωδίας πνευματικής οσφραίνεται ο αναγνώστης χωρίς υπερβολή. Άξιος ο μισθός των πονησάντων για την άρτια αυτή έκδοση.

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

πηγή

Αγιασοφιά,το ανίκητο μνημείο!

Του Μάνου Στεφανίδη

 Η Αγία του Θεού Σοφία, το υπεροχότερο κτίσμα του μεσαιωνικού κόσμου, η μεγαλοφυής, αισθητική εξισορρόπηση Ανατολής και Δύσης, αποδεικνύεται, ακόμη μία φορά, ακατανίκητη και υπερέχουσα. Παρά τις ύβρεις που υφίσταται.   Τόσο ώστε, κατά βάθος, να μην την αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο τα βέβηλα χέρια κάθε νεοβάρβαρου ή τα ψοφοδεή όσο και υποκριτικά ψευτοδάκρυα των δήθεν πολιτισμένων και δήθεν, πρόσκαιρα ισχυρών της γης. Είτε διαμένουν στην Ουάσιγκτον, είτε στη Μόσχα, είτε στο Βερολίνο, είτε στη Ρώμη, είτε στις Βρυξέλλες, είτε οπουδήποτε αλλού. Δεν την αφορούν οι δίβουλες διαμαρτυρίες των ασήμαντων μικροπολιτικών του πλανήτη αλλά ούτε και η καθυστερημένη θλίψη του Πάπα γιατί η ίδια θυμάται πως κάποιος προκάτοχος του την πρωτοδήωσε και την πρωτοβεβήλωσε κατά την πρώτη άλωση, το 1204. Τόσο μακριά κι όμως τόσο κοντά.

  Όλα αυτά είναι βέβαια Ιστορία αλλά και είναι τα πάθη του χρόνου. Η Αγία Σοφιά απέδειξε όμως ότι νικάει σταθερά τον χρόνο. Όπως έχει νικήσει και την ύλη, τους φυσικούς νόμους, δηλαδή το βάρος των στερεών σωμάτων αφού ο υπερφυής τρούλλος της στέκεται, παρά τον όγκο και το τεράστιο βάρος του μαγικά καμπύλος σε ύψος σχεδόν εβδομήντα (70) μέτρων! Περισσότερα από χίλια πεντακόσια χρόνια τώρα. Χωρίς την χρήση σκυροδέματος ή άλλων, σύγχρονων μέσων. Ξέρετε εσείς έναν παραδοσιακό τοίχο που να ξεφεύγει από την κατακόρυφο και να μην σωριάζεται κάτω ηττημένος; Κι όμως... Για την ιστορία αναφέρω ότι ο τρούλλος της έπεσε δύο φορές. Μάλιστα την πρώτη εν όσω ακόμα ζούσε ο Ιουστινιανός. Τον επισκεύασε μάλιστα βελτιώνοντας τον ο ανιψιός του αρχιτέκτονα Ισίδωρου, Ισίδωρος ο Νεότερος (557). Γι' αυτό και έγινε το αισθητικό και αντισεισμικό πρότυπο τεμενών και θόλων όπως το Σουλεϊμανιέ του Σινάν ή το Μπλε Τζαμί (1617) τα οποία όμως κατασκευάστηκαν μια χιλιετία αργότερα!
Η Αγία Σοφία αντέχει σεισμούς 7,5 Ρίχτερ! Ενώ η ισλαμική Ισταμπούλ είναι κατά τα άλλα το πιστό παρακολούθημα της βυζαντινής, ορθόδοξης

Λένε ότι το πρόσωπο είναι ο καθρέφτης της ψυχής...(Ο γέροντας Ευμένιος παιδί)

Λένε ότι το πρόσωπο είναι ο καθρέφτης της ψυχής...
Στη φώτο παιδί ο π Ευμενιος Σαριδακης.Σε εποχές με απίστευτες κακουχίες, φτώχεια, πολεμο και ορφάνια από 2 ετών .... 

Ψωμί δεν χόρτασε ποτέ, λένε... Παπούτσια φόρεσε στα 12...
Το πρόσωπο του ήταν όμως πάντα γελαστό και γλυκό, κάτι που τον συνοδεύε σε όλη του τη ζωή.

πηγή

Η κτιστή χάρις και η ιοβόλος "Θεία Κοινωνία" του Παπισμού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 13η Ιουλίου 2020.

  Οι πάμπολλες δογματικές και άλλες διαφορές μεταξύ της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας και της θρησκευτικής κοινότητας του Παπισμού είναι όντως αγεφύρωτες. Η επιδημία του κορωνοϊού, έφερε στην επικαιρότητα και τις χαώδεις διαφορές μας στη Θεία Κοινωνία.

  Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, παρά την αποδοχή των περιοριστικών μέτρων, τα οποία επέβαλε η Πολιτεία, για τον περιορισμό της διασποράς του ιού, αυτή ουδέποτε διανοήθηκε να θεωρήσει τη Θεία Κοινωνία ως αίτια μετάδοσης του ιού και καμιάς μεταδοτικής νόσου. Αποφάνθηκε με τον πλέον σαφή τρόπο ότι η Θεία Κοινωνία είναι αυτό το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η οποία ζωοποιεί τον άνθρωπο, διότι ο Αυτός είναι η ζωή (Ιωάν.11,25) και χορηγός της ζωής και σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να προκαλέσει φθορά και θάνατο, διότι ο Λυτρωτής μας νίκησε τη φθορά και το θάνατο, με το δικό Του θάνατο και την πανένδοξη ανάστασή Του. Ζωή και θάνατος είναι έννοιες ασυμβίβαστες στην Εκκλησία. Ο πιστός του Χριστού γεύεται την αφθαρσία και οδεύει προς την αθανασία, σε αντίθεση με τον αποκομμένο από το Χριστό άνθρωπο, ο οποίος είναι στην ουσία νεκρός, διότι στερείται τη σύνδεσή του με την πηγή της ζωής και απλά επιβιώνει βιολογικά. 

  Δυστυχώς, αυτή την δύσκολη, την τραγική συγκυρία, ακούστηκαν από ανθρώπους άγευστους των δωρεών του Χριστού, πολλά για το ιερότατο αυτό Μυστήριο της Εκκλησίας μας, αγγίζοντας τα όρια της χλεύης, της συκοφαντίας και της βλασφημίας. Ορκισμένοι χριστιανομάχοι άδραξαν την ευκαιρία να ξεράσουν την απωθημένη χολή στην ψυχή τους, θέλοντας να προσβάλλουν τη Θεία Κοινωνία, τον τρόπο μετάληψης, ως μια δήθεν επικίνδυνη πρακτική για τη δημόσια υγεία. 

 Μάλιστα το μένος τους θέριεψε, διαπιστώνοντας τη λαχτάρα μυριάδων πιστών να προσέλθουν στο Ποτήριο της Ζωής, να κοινωνήσουν το Χριστό, όσο περνούσαν οι ημέρες του εγκλεισμού των πιστών έξω από τους ιερούς ναούς και της στέρησής τους της Θείας Μετάληψης. Οργίστηκαν επίσης όταν πληροφορήθηκαν ότι χιλιάδες πιστοί κατόρθωσαν να βρουν τρόπο να κοινωνήσουν, κατά τη διάρκεια της «καραντίνας», από ομολογητές κληρικούς, παρά τις απειλές και δυστυχώς τις παραπομπές τους στη δικαιοσύνη από κρατικά όργανα, τα οποία εξαντλούσαν κάθε αυστηρότητα στην τήρηση των απαγορευτικών διατάξεων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο λαός του Θεού ο άγιος έχει τη βεβαιότητα πως, όχι μόνο δεν κινδυνεύει, προσερχόμενος στη Θεία Κοινωνία, αλλά και θωρακίζεται έτι περισσότερο από τη μετάδοση ασθενειών δι’ άλλων τρόπων! Γνωρίζει καλώς πως ουδέποτε στη δισχιλιόχρονη ιστορική πορεία της Εκκλησίας σημειώθηκε μεταδοτικό κρούσμα δια της Θείας Κοινωνίας. Κανένας ποτέ κληρικός δε νόσησε από την κατάλυση του Αγίου Ποτηρίου, ακόμα και εκείνοι που λειτουργούν σε λοιμώδη νοσοκομεία και ιδρύματα (π.χ. Σπιναλόγκα, Σωτηρία, κ.α.)!

 Αυτά φρονεί και βιώνει η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, η αληθινή και μοναδική Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, σε αντίθεση με τις αιρετικές κοινότητες, οι οποίες έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη περί μετάδοσης νοσημάτων δια της δικής τους «θείας κοινωνίας» και δια των θρησκευτικών τους συνάξεων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η παπική «εκκλησία» απαγόρευσε τη «θεία κοινωνία» στους πιστούς της, πριν οι κατά τόπους κυβερνήσεις την απαγορεύσουν, για το φόβο μετάδοσης του κορωνοϊού, παρά το γεγονός ότι στους λαϊκούς χορηγούν ατομική όστια! Δε χρειάζεται να

Γέροντα, ο Αββάς Παμβώ λέει: «Ει έχεις καρδίαν, δύνασαι σωθήναι».Τι εννοεί ;

πηγή

-Γέροντα, ο Αββάς Παμβώ λέει: «Ει έχεις καρδίαν, δύνασαι σωθήναι».Τι εννοεί με το «ει έχεις καρδίαν»;
– Πρώτον αν έχης καρδιά, ίσον αν αγαπάς τον Θεό. Πολλά μπορεί να εννοή.
–Δεύτερον αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης ευαισθησία και δεν είσαι αναίσθητος.
Τρίτον αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης καλωσύνη.
 Τέταρτον αν έχης καρδιά ίσον αν έχης ανεκτικότητα.
 Πέμπτον αν έχης καρδιά, ίσον αν έχης παλληκαριά. Όταν λέμε «καρδιά» δεν εννοούμε ένα κομμάτι σάρκα, αλλά την διάθεση για θυσία, την αρχοντική αγάπη. Μεγάλο πράγμα η δύναμη της καρδιάς! Η καρδιά είναι σαν μια μπαταρία που συνέχεια φορτίζεται. Ούτε κουράζεται, ούτε γερνάει η δύναμή της δεν εξαντλείται ποτέ. Αλλά πρέπει να δουλεύουμε την καρδιά. Γιατί κι εγώ έχω καρδιά κι εσύ έχεις καρδιά, αλλά τί το θέλεις ,αν δεν την δουλεύουμε;

  Αν δεν δουλεύη κανείς την καρδιά, μπορεί να είναι γίγαντας και να μην έχη κουράγιο να κάνη τίποτε. Και άλλος μπορεί να είναι τόσος δα, αλλά επειδή ό,τι κάνει το κάνει με την καρδιά του, δεν κουράζεται καθόλου. Να, βλέπω κι εδώ μια αδελφή που δεν έχει αντοχή, αλλά, επειδή βάζει καρδιά σε ό,τι κάνει, δεν νιώθει κούραση. Δεν κοιτάζει να ξεφύγη την δουλειά,κοιτάζει πώς θα αναπαύση τον άλλον. Το καθετί το κάνει με αγάπη, γιατί το πονάει και όχι για να την δουν οι άλλοι και να της πουν «μπράβο». Δεν έχει φιλαυτία, ανθρωπαρέσκεια, κινείται

Οσιομάρτυρας Ελισάβετ Φεόντοροβνα: ζωή στολισμένη με αγγελικές ψαλμωδίες

Νικόλαος Βολόσιν

Στις 18 Ιουλίου η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη της Οσιομάρτυρος Μεγάλης Δούκισσας Ελισάβετ Φεόντοροβνα Ρομάνοβα.

 Πάνω από τη μικρή ρωσική πόλη Αλαπάεβσκ σουρούπωνε. Η μέρα καταλάγιαζε, αφήνοντας χώρο για τη σιωπή της νύχτας. Πλησίαζε η ώρα της ανάπαυσης. Αλλά οι κάτοικοι στα περίχωρα του Αλαπάεβσκ, τον Ιούλιο του 1918, ήταν ανήσυχοι. Η επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου τους φαινόταν ως μια εξέγερση της ανθρωπότητας ενάντια στον Θεό και στην πίστη των πατέρων. Στη διάρκεια αυτής της γενικευμένης σύγχυσης, έγιναν ξαφνικά αυτόπτες μάρτυρες ενός ανεξήγητου για τον ανθρώπινο νου φαινομένου. Για τρείς ημέρες άκουγαν ότι από το εγκαταλελειμμένο ορυχείο Νόβαγια Σελίμσκαγια έφταναν ήχοι ψαλμωδίας.
Τα λόγια των προσευχών που έφταναν στα αυτιά των κατοίκων, ταίριαζαν με την αναστάτωση που ένιωθαν στις ψυχές τους οι απλοί άνθρωποι. Περίπου για ένα χρόνο η Πατρίδα τους καιγόταν στη φωτιά της επαναστατικής αναταραχής. Οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς να ξέρουν τι θα τους φέρει η επόμενη μέρα. Δεν ήταν σίγουροι αν θα ζουν την επόμενη μέρα ή αν θα παραστούν ενώπιον της Κρίσης του Θεού. Κάθε μέρα προσεύχονταν και πίστευαν βαθιά ότι η ορθοδοξία θα επιβιώσει παρόλες τις δυσκολίες.

 Και ξαφνικά, από κάπου κάτω από τη γη, άρχισε να ακούγεται ο ήχος γνωστής σε όλους προσευχής: «Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου… και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου…». Η ψαλμωδία τη μια δυνάμωνε και την άλλη έσβηνε. Κάποιες φορές, φαινόταν ότι σταματούσε, αλλά όταν νύχτωνε πάλι άρχιζε. Αυτό συνεχιζόταν για τρείς μέρες. Ύστερα, οι άνθρωποι άκουσαν τον Χερουβικό Ύμνο που θύμιζε το γεγονός της Εισόδου του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ για τα εκούσια σταυρικά Του πάθη. «Οι τα χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες… και τη ζωοποιώ Τριάδι τον Τρισάγιον ύμνον προσάδοντες…» - ακουγόταν από το βάθος του ορυχείου η ψαλμωδία μιας καθαρής και ήρεμης γυναικείας φωνής.

 Ήταν λες και, ακριβώς εδώ και τώρα, συνέβαινε κάτι πολύ σπουδαίο. Ήταν ως εάν εκείνη τη στιγμή, όχι ένας άνθρωπος αλλά ο όλος ο λαός μιας χώρας που καταστρέφεται επαναλάμβανε τον αναστεναγμό της προσευχής. «Πάσαν νυν βιοτικήν … αποθώμεθα μέριμναν…» - ακούστηκε από τα έγκατα της γης ακολουθώντας το βραδινό σούρουπο για να ακολουθήσει μια τρομακτική σιγή. Πέρασε μία ώρα, δύο, τρείς … και από το ορυχείο δεν ακούστηκε κανένας ήχος πια.
 Οι ντόπιοι καταλάβαιναν ότι ακούν ψαλμωδίες ζωντανών ανθρώπων. Ήξεραν ότι

Το ''τραίνο του Αγίου Λουκά του Ιατρού''

Η γεμάτη θυσία ζωή του Αγίου Λουκά προς ώφελος του πλησίον εμπνέει εδώ και 60 χρόνια

Το ''τραίνο-κλινική'' λοιπόν που διασχίζει ολόκληρη την Ρωσία,φτάνει στις πιο απομονωμένες και φτωχές περιοχές για να βοηθήσει τους ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη και προσφέρει δωρεάν υπηρεσίες,δεν θα μπορούσε παρά να έχει το όνομα του Αγίου Λουκά του Ιατρού

 Σε 8 χρόνια έχουν εξεταστεί 100.000 ασθενείς. Μία διαδρομή του τρένου κρατάει μισό χρόνο.Σε αυτό το χρονικό διάστημα το ιατρικό προσωπικό εργάζεται και μένει στο τραίνο.

Το ''τραίνο της υγείας'',όπως το ονομάζει ο λαός,έχει μέσα και ένα παρεκκλήσι

proskynitis.blogspot

Ο διάβολος είναι έμπορος οπτικών ειδών....

Ο διάβολος είναι έμπορος οπτικών ειδών. Μας βάζει νά φοράμε δικά του γυαλιά... μέ τά ὁποία βλέπουμε τά ἐλαττώματα των ἄλλων μεγενθυμένα...ενώ τά δικά μας λάθη τά σμικρύνει...

Δημ.Παναγόπουλου

Το φως στην Αγία Σοφία

Το φως στην Αγία Σοφία, 1935

PC: Dumbartok Oaks

Όταν παραδιδόμαστε στο θέλημα του Θεού, το οποίο δεν κατανοούμε ακόμη, τότε έρχεται σε μας η χάρη του Αγίου Πνεύματος

 «Κατά τη ζωή μας πάνω στη γη, που είναι γεμάτη από παθήματα, θάνατο, σκοτάδι, όταν παραδιδόμαστε στο θέλημα του Θεού, το οποίο δεν κατανοούμε ακόμη, τότε έρχεται σε μας η χάρη του Αγίου Πνεύματος και ζούμε τον Θεό ως Πατέρα, ως τον πλέον αγαπητό και εγγύτερο σε μας» (όσιος Γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ).

 Τι μας υπενθυμίζει ο μεγάλος σύγχρονος όσιος Γέροντας Σωφρόνιος με τον γνωστό φωτισμένο και διεισδυτικό τρόπο του, και μάλιστα από τις ομιλίες του προς το τέλος της ζωής του ως ένα είδος πνευματικής παρακαταθήκης του; Πρώτον, ότι η ζωή μας στον κόσμο τούτο δεν είναι στρωμένη όπως λέμε με ροδοπέταλα. «Είναι γεμάτη από παθήματα, θάνατο, σκοτάδι» - ό,τι συνιστά καρπό της μεταπτωτικής εποχής. Ο λόγος του Θεού στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη βοά από την τραγική αυτή πραγματικότητα. Η ζωή αυτή είναι «κοιλάδα πένθους καί δακρύων» μας λέει. Ο ίδιος ο Κύριος με απόλυτο τρόπο μάς αποκαλύπτει ότι «ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἕξετε» και «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ὑμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν». Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος αμάρτησε, δηλαδή δεν παρέμεινε σωστά στη σχέση του με τον Δημιουργό του. Επανεστάτησε κατά του αγίου θελήματός Του, οπότε η μακάρια ζωή που είχε και μάλιστα κατά τρόπο απείρως αυξητικό χάθηκε. Κι όχι μόνο χάθηκε, αλλά γέμισε από ό,τι αρνητικό μπορεί να υπάρξει, το σκοτάδι και τον θάνατο. «Διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος».

 Δεύτερον, μας λέει ο όσιος, ότι η κατάσταση αυτή ξεπεράστηκε αφότου ήρθε ο Κύριος, ο ενανθρωπήσας Θεός. Μπορούμε να αποκτήσουμε εκ νέου τη χάρη του

Μία δέσμη λευκά κορδελάκια, ένα αντίστοιχα για κάθε ένα από τα προσωρινώς 195 κατεχόμενα και 7 ημικατεχόμενα χωριά μας!

Ημερολόγιο ΠατρίδοςΜία δέσμη λευκά κορδελάκια, ένα αντίστοιχα για κάθε ένα από τα προσωρινώς 195 κατεχόμενα και 7 ημικατεχόμενα χωριά μας!

 Αύριο Κυριακή, 22 Ιουλίου 2018, στις 8:00 το πρωί, με αφετηρία την Πλατεία Τροόδους, θα πορευθούμε στο κυκλικό μονοπάτι, "Αρτέμης" στην υψηλότερη κορφή του Τροόδους, συμβολικά ως η πρώτη από τις κορυφές της Κύπρου μας η οποία αντίκρυσε το γαλανό ουρανό καθώς αναδυόταν εκατομμύρια χρονια πριν πάνω απο την θάλασσα! Έτσι ξεπλυμένη απο την θάλασσα και ελεύθερη από πειρατές θα την περπατήσουμε!

 Ιχνηλατώντας το κυκλικό μονοπάτι, τα βήματά μας αποτυπώνουν την παρουσία μας και τα θέλω μας και τα καταπατημένα δίκαια μας!
Πορευόμαστε στην αποκατάσταση του δικαίου στην Πατρίδα μας!

Τα βελάκια σε κάθε ένα κορδελάκι, καθώς θα τα δένουμε οι οδοιπόροι στα κλαδιά της αιωνόβιας πεύκης θα δείχνουν τη γη μας!

Τα βήματά μας και τα βελάκια, μας οδηγούν από την κορυφή του Τροόδους προς κάθε κατεύθυνση στην προσωρινώς κατεχόμενη γη μας!

Δέσποινα Αικατερίνης Ανδρέα Τενίζη

Τη 21η του μηνός Ιουλίου 2018

«Ο πατέρας μου»-Στρατή Μυριβήλη

Στρατή Μυριβήλη

«Ο πατέρας μου»

  Τ’ αγαπούσε ο μακαρίτης ο πατέρας τα δέντρα. Τα δέντρα και τις ρίμες. Ώσπου πέθανε μου ‘γραφε στίχους της ξενιτιάς κάτω από τα καλλιγραφημένα γράμματά του, κι ώσπου πέθανε, φύτευε δέντρα, κλήματα και λουλούδια, παντού όπου λάχαινε. 

 Όχι να πεις για συμφέρο, μόνο έτσι από μεράκι. Καρπερά θέλεις, στολιστικά θέλεις. Στα χωράφια μας, στους δρόμους του χωριού, στον αυλόγυρο της εκκλησιάς. Ακόμα έβαζε ρίμες μπροστά στις ξένες πόρτες, στις ξένες αυλές. Σαν έμαθα πως συχωρέθηκε, στοχαζόμουν πως γι’ αυτόν η πιο καλόδεχτη συνοδειά στο ξόδι θα του ήταν, αν γινότανε βολετό, να περπατήσουν και να πάνε να τον ξεπροβοδίσουν ως την Αγιά Σωτήρα όλα αυτά τα δεντρικά, που φύτεψε κι ανέστησε στη ζωή με τ’ άγια χέρια του. 

 Σαν πήγα να προσκυνήσω στο μνήμα του, βρήκα μια παπαρουνιά να κοκκινολογά στο χώμα, γεμάτη κόμπους και λουλούδια. Έσκυψα να τη βγάλω, να την πάρω μαζί μου σε μια γλάστρα. Και την ίδια στιγμή το μετάδα, τράβηξα πίσω το χέρι. Μου φάνηκε πως το λουλούδι έφτανε ως στην καρδιά του. Φοβήθηκα πως άμα το τραβήξω από το χώμα θα δω να στάζουν αίματα οι σπασμένες ρίζες. (Ο Θεός που αγαπά τα δέντρα και τα λουλούδια σαν παιδιά του ας τον αναπάψει σε τόπο χλοερό).

«Ο ΒΑΣΙΛΗΣ Ο ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ»

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 20η Ιουλίου 2020

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;
(Σχόλιο σε σχετικό δημοσίευμα)

  Η ελληνορθοδοξία, ως σκέψη και τρόπος ζωής, αποδείχτηκε ως το υπέρτερο και μοναδικό πολιτισμικό γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, το οποίο, μόνο αυτό, υπήρξε πραγματικά επωφελές για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της. Η αρμονική σύνδεση της ελληνικής σκέψης και του ελληνικού τρόπου ζωής, από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, τον 4ο μ. Χ. αιώνα (όχι χωρίς εκατέρωθεν συγκρούσεις), με την αποκαλυμμένη χριστιανική πίστη, αποτέλεσαν την σπουδαιότερη πνευματική και πολιτισμική σύνδεση της ιστορίας.

  Τα δύο αυτά πνευματικά μεγέθη έγιναν πλέον ένα «σώμα», πάνω στο οποίο δομήθηκε ο παγκόσμιος πολιτισμός. Η ιστορία απόδειξε περίτρανα την αναγκαιότητα της σύζευξης Ελληνισμού και Χριστιανισμού, την οποία διείδαν οι Έλληνες Πατέρες και απέρριψαν οι αποδυναμωμένοι και αμετανόητοι οπαδοί του θνήσκοντος παγανισμού. Τους μεν πρώτους δικαίωσε η ιστορία, τους δε δευτέρους τους απέρριψε. Τρανό παράδειγμα η τραγική περίπτωση του ανεδαφικού και θρησκομανούς αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτου (361-363), του οποίου η απέλπιδα προσπάθεια «αναστάσεως» του νεκρού παγανισμού κατέληξε σε οικτρή αποτυχία. Αντίθετα η ιστορική αλήθεια δικαίωσε τους συμφοιτητές του Καππαδόκες Πατέρες, Μ. Βασίλειο και Γρηγόριο Θεολόγο, οι οποίοι, μαζί με όλους τους θεοφώτιστους Πατέρες της Εκκλησίας, πραγματοποίησαν αυτή τη μεγάλη πνευματική συνάντηση και εγκαινίασαν τη νέα πνευματική και πολιτιστική πορεία του κόσμου.

  Το φως του Χριστού διέλυσε τους ζόφους του προχριστιανικού κόσμου και η αγία Του Εκκλησία εξαγίασε την εξαχρειωμένη πτωτική κοινωνία, εξανθρωπίζοντας τους θεσμούς της. Αυτό είναι ευδιάκριτο στη Ρωμανία, στο κακώς αποκαλούμενο από τους δυτικούς Βυζάντιο, όπου τέθηκαν οι βάσεις της εξανθρωπισμένης κοινωνίας. Ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας Μ. Κωνσταντίνος (324-337), έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία της χριστιανικής πολιτείας, στηριγμένες στα σωτήρια διδάγματα του Ευαγγελίου. Ο μεγάλος αυτός πολιτικός ηγέτης θέσπισε τους περισσότερους κοινωνικούς θεσμούς, οι οποίοι προάγουν την αξία του ανθρώπου, ως εικόνος του Θεού και καθορίζει τις διανθρώπινες σχέσεις, οι οποίες στηρίζονται στη χριστιανική αγάπη και την εν Χριστώ παγκόσμια αδελφότητα. Με αυτές τις αξίες πορεύτηκε το θεόσωστοκράτος, για χίλια χρόνια, αυτές συνεχίζουν να ισχύουν ως τις μέρες μας. Επίσης όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί, που θέσπισε ο μέγας αυτός χριστιανός ηγέτης, συνεχίζουν να ισχύουν σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

 Αλλά δυστυχώς υπήρξε και το αντίπαλο πνεύμα, ευρισκόμενο στον αντίποδα της ελληνορθοδοξίας. Πρόκειται για τον φραγκισμό, στον οποίο διασώθηκε το προχριστιανικό παγανιστικό βαρβαρικό πνεύμα. Στάθηκε εχθρικά απέναντι στην ελληνορθοδοξία και με απανωτές επιθέσεις κατόρθωσε να της καταφέρει καίρια πλήγματα και ιστορικές περιπέτειες. Εκτοπίζοντας από την δυτική Ευρώπη την ελληνορθόδοξη και ρωμαιορθόδοξη παράδοση, την εισήγαγε στο σκοτεινό και εφιαλτικό μεσαίωνα, τη χειρότερη πνευματική και κοινωνική κατάπτωση της ιστορίας. Μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα η σώζουσα χριστιανική πίστη διαστράφηκε, η Εκκλησία έγινε θρησκεία και όργανο της εξουσίας. Οι πολιτικοί και κοινωνικοί θεσμοί προσαρμόστηκαν στο απάνθρωπο φεουδαρχικό σύστημα. Αλλά και μετά το τέλος του μεσαίωνα ο φραγκισμός κατόρθωσε να επιβιώσει ως «Διαφωτισμός», με τις γνωστές του ολέθριες συνέπειες για σύμπασα της ανθρωπότητα. Με την αυτονόμηση του ανθρώπου από το Θεό και τη θεοποίηση του λογικού του, απογύμνωσε όλες τις πτυχές της προσωπικής και κοινωνικής ζωής από κάθε «μεταφυσικό» στοιχείο και κύρια την πολιτική ζωή. Ο Θεός έπαψε να είναι ο δότης των αξιών, οι οποίες αντικαταστάθηκαν από τις νομιζόμενες από τον άνθρωπο αξίες. Τότε τέθηκε για πρώτη φορά το διαχωριστικό ανάμεσα στην πολιτική και τη θρησκεία, το οποίο συνεχίζεται ως τις μέρες μας, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στην ανθρωπότητα.

 Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από άρθρο στην εφημερίδα «ΑΥΓΗ» (4-7-2020), του κ. Ανδρέα Μιχαηλίδη, βουλευτή Χίου του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία και γενικού γραμματέα της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, με τίτλο: «ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ». Ο αρθρογράφος, διαποτισμένος προφανώς από τη μαρξιστική ιδεολογία, γνήσιο τέκνο του ευρωπαϊκού «διαφωτισμού», δηλαδή του αεί βαρβαρικού φραγκισμού, ακολουθεί την άποψη ότι υπάρχει διάσταση μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και της Εκκλησίας. Για τούτο αποζητά και προτείνει έναν «διάλογο» μεταξύ τους, για το κοινωνικό «καλό».

 Αρχίζει το άρθρο του με τη διαπίστωση ότι: «Η Αριστερά, ιστορικά, πάντα

Ό,τι έχουμε μέσα μας αυτό μεταδίδουμε και στους γύρω μας.

 Έχουμε φως; Φως μοιράζουμε.
Έχουμε σκοτάδι; Αυτό δίνουμε.
Έχουμε χαρά και ειρηνή; Αυτά μεταδίδουμε.
Έχουμε λύπη και ταραχή; Αυτά προσφέρουμε.

 Ακόμα κι όταν δεν κάνουμε τίποτα το εξωτερικό, η πνευματική μας εσωτερική κατάσταση (ακόμα και η συναισθηματική κατάσταση) πληροφορεί τις ψυχές που μας πλησιάζουν αναλόγως.

 Δεν είναι τυχαίο που κάποιες φορές χωρίς να υπάρχει κάποιο εξωτερικό ερέθισμα νιώθουμε ότι θέλουμε να μείνουμε κοντά στον άλλον όσο μπορούμε επειδή νιώθουμε όμορφα και ειρηνικά ή άλλες φορές θέλουμε να απομακρυνθούμε από κοντά του γιατί νιώθουμε ταραχή και άσχημα.

 Το ίδιο συμβαίνει και με την δίκη μας κατάσταση. Ό,τι αφήνουμε μέσα μας να μεγαλώνει τελικά πληροφορεί τους άλλους με τα ανάλογα αποτελέσματα. Ακόμα και τότε που δεν έχουμε δώσει κανένα εξωτερικό «δικαίωμα».

π.Παύλος Παπαδόπουλος

Μήπως οΙ Θεοί σας εἶναι στο wc; Ὅταν ὁ Προφήτης Ἠλίας ἔκανε «χιοῦμορ»!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Διονυσίου Ταμπάκη: «Ὅταν οἱ Ἅγιοι ἔχουνε χιοῦμορ»

ΜΕΣΑ στὴ χορεία τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ξεχωριστῆ εἶναι καὶ ἡ θέση τοῦ Προφήτου Ἠλία. Ἐπίσης ὁ ίδιος ὁ Προφήτης, ἐνόσω δέν ἔχει ἀκόμη πεθάνει σωματικά, θά ξαναέλθει στά έσχατα τῆς ἱστορίας για να καταγγείλλει τόν Ἀντίχριστο καί τά όργανά του.
Ὅμως, ὅπως σὲ ὅλους τούς Ἁγίους, ἔτσι καὶ σὲ ἐκεῖνον δὲν ἀπέλειπεν τὸ χιοῦρορ καὶ οἱ ἑτοιμόλογες γεμάτες θάρρος ἀπαντήσεις του .

Ἂς μεταφερθοῦμε λοιπὸν στὸ Καρμήλιον Ὅρος τότε ποὺ ὁ προφήτης Ἠλίας (*) προσκαλεῖ τοὺς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης σ’ ἕναν πρωτότυπο διαγωνισμό.
 Παραγγέλει συγκεκριμένα: «Ἄς μας δώσουν δυὸ βόϊδια καὶ ἂς ἐκλέξουν αὐτοί (Οἱ Ἱερεῖς τοῦ Βάαλ), ἕνα βόϊδι νὰ τὸ κόψουν εἰς τεμάχια καὶ νὰ τὸ ἐπιθέσουν ἐπάνω εἰς τὰ ξύλα. Φωτιὰ ὅμως νὰ μὴ ἀνάψουν. Τὸ ἴδιο θὰ κάμω καὶ ἐγὼ στὸ βόϊδι τὸ ἄλλο καὶ δὲν θὰ ἀνάψω φωτιὰ ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου. Σεῖς, οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων, θὰ φωνάζετε καὶ θὰ παρακαλῆτε τὸν θεόν σας καὶ ἐγὼ ἐπίσης θὰ ἐπικαλεσθῶ τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ μου. Ἐκεῖνος ὁ Θεὸς θὰ εἶναι ἀληθινὸς καὶ πραγματικός, ὁ ὁποῖος θὰ ἀκούση τὴν προσευχὴν καὶ θὰ στείλη πῦρ ἐπάνω στὸ θυσιαστήριον».
Ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἀντιπρόσωποι τοῦ λαοῦ, ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπαν “καλὸς εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος, τὸν ὁποῖον μας εἶπες ἂς γίνη ἔτσι”.
Ἐκεῖνοι λοιπὸν ἐπῆραν τὸν μόσχον, ἠτοίμασαν αὐτὸν καὶ ἐπεκαλοῦντο τὸ ὄνομα τοῦ...
Βαάλ ἀπὸ τὴν πρωίαν ἕως τὴν μεσημβρίαν καὶ ἔλεγαν “ὢ Βαάλ, ἐπάκουσέ μας. Ἄκουσε τὴν προσευχήν μας, Βαάλ” ! Ἀλλὰ ὁ θεὸς των οὔτε τοὺς ἤκουσεν οὔτε καὶ τοὺς ἀπήντησεν. Ἐκεῖνοι δὲ ἔτρεχαν γύρω ἀπὸ τὸ θυσιαστήριον, τὸ ὁποῖον κατεσκεύασαν, παρακαλοῦντες συνεχῶς τὸν Βααλ.

 Ἐφθασεν ἡ μεσημβρία, καὶ ὁ προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, εἰρωνευόμενος πρὸς αὐτούς, τοὺς εἶπε “παρακαλέσατε αὐτὸν μὲ ἀκόμη μεγαλυτέραν φωνήν, διότι εἶναι