Άγιον Όρος - Σύγχρονο γεροντικό! (Θαύμα με τα αγριογούρουνα!)

 Πριν από 20 και πλέον έτη, κάποιος φίλος μου μαζί με άλλους δύο προσκυνητές επισκέφθηκαν το Άγιον Όρος και κατευθύνθηκαν προς τις Καρυές. Μετά την Ι.Μ. Κουτλουμουσίου, έφθασαν σε ένα κελί, όπου εγκαταβιώνει ο πατήρ Π..., άμεσος μαθητής του αγίου Παϊσίου.

 Στην συζήτηση που ακολούθησε ο γέροντας του κελιού τούς ανέφερε ότι πρέπει να αφηνόμαστε στα χέρια του Θεού και ότι τότε ο Θεός ενεργεί! Τους είπε: " Είχα σοβαρά προβλήματα με την μέση μου και για ένα χρονικό διάστημα, ήμουν συνεχώς στο κρεβάτι. Σκεφτόμουν πώς θα έσκαβα το μικρό μπαξεδάκι για να μπορέσω να φυτέψω λίγες ντοματιές, για την καθημερινή μου διατροφή! Ένα βράδυ, άκουσα θορύβους έξω από το κελί μου και λόγω του προβλήματος με την μέση, δεν μπορούσα να βγω έξω για να δω τι γίνεται. Το πρωί διαπίστωσα ότι οι θόρυβοι που ακούγονταν ήταν τα αγριογούρουνα που είχαν έρθει και έσκαψαν με τους χαυλιόδοντές τους ακριβώς στο μέρος όπου φύτευα κάθε χρονιά τις ντοματιές " !!!
Αυτή είναι η ζωή των αγωνιζόμενων μοναχών που αφήνουν την ζωή τους στα χέρια του Θεού και δέχονται απλόχερα την θεία βοήθεια και την θεία παρηγορία!
Ας έχουμε την ευχή τους!

Μιλτιάδης Τσεσμετζής - εκπαιδευτικός

πηγή

Μνημόσυνο του Κων/νου Παλαιολόγου κατά την επέτειο της άλωσης της Πόλης. "ΑΨΟΗ (1778) Μαΐου ΚΘ (29)

 Σε Πεντηκοστάριο της Ι. Μονής Στομίου Κόνιτσας υπάρχει ιδιόχειρη ενθύμηση από τις 29 Μαΐου 1778 του μητροπολίτη Παΐσιου που καταγόταν απ' το χωριό  ΠΕΝΤΕ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ (ΟΣΔΙΝΑ) Θεσπρωτίας. Είχε πάει στη Μονή για να τελέσει το μνημόσυνο του Κων/νου Παλαιολόγου κατά την επέτειο της άλωσης της Πόλης.
"ΑΨΟΗ (1778) Μαΐου ΚΘ (29).
«Ήλθαμε καγώ ο αρχιερεύς Βελλάς και Κονίτζης ομού με τους... ευγενεστάτους άρχοντες... εις τούτο το σεβάσμιον μοναστήριον της υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου Γενέσιον του ονομαζομένου Στομίου και ηγουμενεύων ο οσιώτατος Παΐσιος του ποτέ Γεωργίου Βόντα Παπουτζή του εκ Μποραζάνης. Έχομεν αφού αρχιερατεύσαμεν έως την σήμερον χρόνους δέκα εξ εις την επαρχίαν... Ήμουν εκ της Οσδίνης Ελαιώνος, γέννημα και θρέμμα υιός Παπανικολάου εγγονός Γεωργίου Μιλήτζη και ανεψιός των θείων αρχιερέων του Μεγάλου Τυρνόβου και Κορίνθου και έστω εις μνήμην παντοτινήν».
Ο αρχιερεύς Βελλάς και Κονίτζης Παΐσιος έγραψεν".

Αντιγραφή από το βιβλίο "Η Βυζαντινή Οσδίνα και τα αρχαία αυτής τείχη" του Σπ. Μουσελίμη.

πηγή

...γνώρισε τό ἐπιμάνικο πού φοροῦσε, ὅταν λειτουργοῦσε...

 Ἕνας ἐργαζόμενος στό μοναστήρι τοῦ ὁσίου, ἕνα βράδυ ξύπνησε ἀπό δυνατούς πόνους στό χέρι του. Σκεφτόταν πώς δέν θά μποροῦσε νά ἐργασθεῖ, ἄν συνεχίζονταν οἱ πόνοι καί στενοχωριόταν. 

 Τότε ἔζησε κάτι τό ξαφνικό, ἀναπάντεχο καί ὑπερθαύμαστο. Εἶδε σάν νά ἄνοιξε ἡ στέγη του κι ἔνοιωσε νά κατεβαίνει ὁ μακάριος Γέροντας. Γνώρισε τή γλυκειά ζεστή φωνή του, πού τοῦ εἶπε: 

 «Μή φοβᾶσαι, παιδί μου, ἐγώ εἶμαι ὁ γιατρός... Θά περάσει ὁ πόνος, θά γίνεις καλά». Εἶδε μόνο τό χέρι του, ἀπό τόν καρπό καί κάτω, γνώρισε τό ἐπιμάνικο πού φοροῦσε, ὅταν λειτουργοῦσε. Μέ τό χέρι του, τό τόσο γνωστό σέ αὐτόν καί ἀγαπημένο, ἀφοῦ πάμπολλες φορές τό εἶχε ἀσπασθεῖ, τόν ἄγγιξε ἀπό τόν ὦμο μέχρι τά δάκτυλα, σάν ἕνα χάδι ἀνάλαφρο καί ἰαματικό. Ἀμέσως οἱ πόνοι ἐξαφανίσθηκαν.

 Τήν ἄλλη ἡμέρα μποροῦσε νά σηκώνει ἄνετα τό χέρι του καί νά ἐργάζεται ἀκούραστα, σηκώνοντας βάρη καί κάνοντας ὁποιαδήποτε χειρωνακτική ἐργασία. Προπαντός ὅμως ἔχοντας τή βεβαιότητα ὅτι ὁ ὅσιος ἦταν ἀνάμεσά τους, τούς παρακολουθοῦσε καί κατηύθυνε τή ζωή τους.

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

Πάντα ακούει τις δεήσεις και τις πο­λύκλαυστες παρακλήσεις των πιστών αδελφών του

Μία δοξολογία εξέρχεται από τα χείλη όλων. Ή λάρνα­κα του Οσίου «ίατρείον δέδεικται πάσης ασθενείας». Έκθαμβος ο υμνογράφος τής Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας α­είμνηστος π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης θα γράψει:

«Ίδόντες σου τήν βιοτήν καί τήν πτωχείαν τήν πολλήν οί Άγαρηνοί, Ιωάννη, σφόδρα ηύλαβήθησαν η­θών σου τήν σεμνότητα». Και σε δόξα­σαν. Και με μεγάλη φωνή διέδιδαν ότι είσαι φίλος και οικείος του Θεού»!

Συνεχί­ζει ο Όσιος μας με τήν ίδια, όπως πάντα, απέραντη αγάπη του και στοργή νά ακούει τις δεήσεις και τις πο­λύκλαυστες παρακλήσεις των πιστών αδελφών του. Και νά θαυματουργεί σε πολλούς.Συνεχώς καταγράφονται και νέα θαύματα του.

Πίσω από το κοσμικό πνεύμα της σημερινής “ελευθέριας” ...κρύβεται η πνευματική σκλαβιά, το άγχος, και η αναρχία

  «Πίσω από το κοσμικό πνεύμα της σημερινής “ελευθέριας” της έλλειψής σεβασμού στην εκκλησία του Χριστού, στους μεγαλύτερους, γονείς και διδάσκαλους, που έχουν φόβο Θεού, κρύβεται η πνευματική σκλαβιά, το άγχος, και η αναρχία που οδηγούν τον κόσμο στο αδιέξοδο, στην ψυχική και σωματική καταστροφή...»

Άγιος Παϊσιος

Γεννήθηκα Πομάκος

Γεννήθηκα Πομάκος

Μεγάλωσα στα πράσινα βουνά
Κι όργωσα τη γη σκληρά,
Όπως ’κάνανε γενιές
Πριν από ’μένανε πολλές

Με τ’ Αλεξάνδρου τη πνοή
Αιώνες μάχησα στη γη,
Τον οχτρό μου να πατήσω
Το χωριό μου να κρατήσω

Απ’ της μάνας μου το στήθος

Έμαθα πως είναι μύθος,
Ότ’ είμαι Αγαρηνός
Υποχείριο καθενός

Μήτε Τούρκος, μήτε Σλάβος
Μήτε γενίτσαρος κουρσάρος,
Γεννήθηκα Πομάκος
Θρακιώτης μονομάχος

Των γονιών μου ιστορίες
Και γερόντων νουθεσίες,
Μου ’μάθαν για κατακτητές
Πού ’ρθαν στη Ροδόπη απ΄το χτες

Κάποιοι ξένοι....
Δε μ’ αφήσαν’ να μιλήσω
άσμα να τραγουδήσω,
Στη γλώσσα τη Πομακική
Τη δική μου μητρική

Όμως εγώ,
τυμπανίζω δια παντός
πως….
Τη γλώσσα μου ’δώσαν Πομακική
Στερνή κληρονομιά σημαντική

πηγή

Από όσα της είπε ο Χριστός άναψε τέτοια φωτιά μέσα της, ώστε και τη στάμνα και τη δίψα να ξεχάσει.

 Η ΣΤΑΜΝΑ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

Η στάμνα που κρατούσε η Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτιδα όταν πήγε στο πηγάδι ν' αντλήσει νερό και συνάντησε Τον Κύριο. Βρίσκεται στη Σαμάρεια, στην Ιερά Μονή του Φρέατος του Ιακώβ.

«Αφήκεν ουν την υδρίαν αυτής η γυνή και απήλθεν εις την πόλιν, και λέγει, τοις ανθρώποις» (Ιω. Δ’, 28).

 Γιατί άφησε τη στάμνα της; Θα μπορούσε να πει κανείς σαν πρώτη εξήγηση ότι την ξέχασε. Την ξέχασε, για να πάει να φέρει το μήνυμα. Αλλά κάθε μέρα, ή μέρα παρά μέρα, ερχότανε να πάρει νερό για τη λάτρα του σπιτιού και να πιει η πολυμελής οικογένεια, την οποίαν είχε. Τώρα λοιπόν γι’ αυτό το λόγο ήρθε. Είναι δυνατόν να έφυγε με άδεια χέρια; Να μην πάρει τη στάμνα γεμάτη νερό για τη χρεία; Αλλά, αδελφοί μου, η σημερινή μέρα δεν είναι σαν τις άλλες. Σήμερα δεν είναι σαν τις άλλες μέρες που έπαιρνε νερό και πήγαινε στο σπίτι της.

  Σήμερα συνέβη γεγονός, το οποίον είναι συγκλονιστικό γι’ αυτή. Η συνάντησή της με τον Κύριο και η συνομιλία της μαζί Του έφερε μία μεταβολή και αναστάτωση και ανατροπή, θα έλεγα, σε ολόκληρο τον ψυχικό της κόσμο και στα όσα ως τώρα κυριαρχούσαν μέσα της.
Αυτή η μεταβολή δεν είναι δική μου κρίση, αλλά καταφαίνεται από τα λόγια τα οποία πήγε και είπε, μόλις συνάντησε τους συμπατριώτες της. Λέει: «Δεύτε ίδετε άνθρωπον (ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο) ος είπέ μοι πάντα όσα εποίησα» (Ιω. Δ’, 29).

  Αυτές οι λέξεις «είπέ μοι πάντα όσα εποίησα…» δείχνουν έναν εσωτερικό κόσμο, ο οποίος έχει αναστατωθεί, ο οποίος έχει ανακαινισθεί. Ελάτε να δείτε κάποιον που μου φανέρωσε ό,τι έχω κάμει στη ζωή μου΄ «μήτι ούτός εστιν ο Χριστός;» (Ιω. Δ’, 29). Αυτή έχει βεβαιωθεί ότι είναι ο Χρι­στός, διότι της το ομολόγησε ο Κύριος και το βεβαίωσε΄ αλλά το λέει έτσι για να κινήσει το ενδιαφέρον.

 Τα λόγια αυτά δείχνουν ότι σήμερα έγινε κάτι κοσμογονικό μέσα στην καρδιά της. Λέει ο ι. Χρυσόστομος: «Ούτως υπό των ειρημένων ανήφθη, ώστε και την υδρίαν αφείναι και την χρείαν δι’ ην παρεγένετο» (Ioannes Chrysostomus, In Johannem, Homiliae 34, 59, 193, 21 TLG).
 Από όσα της είπε ο Χριστός άναψε τέτοια φωτιά μέσα της, ώστε και τη στάμνα και τη δίψα να ξεχάσει. Το σκοπό για τον οποίο ήρθε, να ξεδιψά­σει αυτή και η οικογένειά της, τον ξεχνάει. Από τί; Από τη φωτιά που άναψε μέσα της.
 Εν πάση περιπτώσει είναι δυνατόν να την ξέχασε τη στάμνα, αλλά είναι και δυνατόν να την άφησε εσκεμμένα εκεί. Γιατί να την άφησε εσκεμμένα; Διότι από αυτή την ημέρα και μετά, από αυτή τη συνομιλία, όπως είπα, ένας καινούργιος κόσμος έχει ανοιχθεί μπροστά της και με και­νούργια μέτρα μετράει τώρα τα πράγματα της ζωής.

Λέει ένας ερμηνευτής: «Διατίθεται η γυνή προς το ύδωρ ως ο Ιησούς μετ’ ολίγον εις τον άρτον» (Βλ. Τρεμπέλας Π. Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, εκδ. «Σωτήρ», σελ. 153). Ο Κύριός μας, όταν πήγαν οι μαθητές και του έφεραν το ψωμί, τους είπε: Εγώ έφαγα. Την ξέχασε τη σωματική Του πείνα με όσα είχε ειπωμένα με τη Σαμαρείτιδα.
Οπως ο Κύριος ξέχασε την πείνα, έτσι ξέχασε κι αυτή τη δίψα. Έτσι ξέχασε τώρα και το σταμνί. Γιατί; Γιατί είναι δευτερευούσης σημασίας πράγματα. Διότι άλλα πράγματα τώρα πήραν την πρώτη θέση μέσα στη ζωή της και την πολιτεία της.
Αλλά ακόμα, αδελφοί μου, αυτή η στάμνα η εγκαταλελειμμένη είναι γι’ αυτή τη γυναίκα μία ανάμνηση, αν θέλετε, αντιπροσώπευση της ζωής που έκανε ως τώρα. Δεν τη θέλει πια αυτή τη ζωή. Την εγκαταλείπει αυτή τη ζωή.

Καινούργια ζωή αρχίζει και ως εκ τούτου μπορεί να εγκαταλείψει και τη στάμνα, διότι της θυμίζει την απο­γοήτευση που δοκίμασε ζώντας χωρίς το Χριστό. Δεν το έβλεπε πρώτα αυτό, τώρα το βλέπει. Γιατί τώρα γνώρισε το Χριστό. Τώρα άκουσε τη διδασκαλία Του. Τώρα άνοιξαν τα μάτια της τα πνευματικά και έτσι, ας πούμε, η στάμνα, σαν ένας αντιπρόσωπος εκείνης της παλιάς ζωής, της είναι πλέον περιττή.

Λέει ένας ερμηνευτής: «Ούτως άρα ταχέως προετίμησε το ύδωρ του Χριστού της του Ιακώβ πηγής» (Βλ. Τρεμπέλας Π. Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, εκδ. «Σωτήρ», σελ. 153). Ξεχνάει τη δίψα. Προτιμάει το νερό που έδωσε ο Χριστός. Το ύδωρ το ζων, που όποιος πιει απ’ αυτό, καθώς της είπε, δεν ξαναδιψάει.

Προτιμάει αυτό το νερό παρά το νερό απ’ το πηγάδι του Ιακώβ. Και λέει ο Ι.

Οι Πατέρες σχολιάζουν ως εξής την έκτη ώρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η συνάντηση του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα.

Γενικές παρατηρήσεις

 Ο θεολογικός αυτός διάλογος του Ιησού με τη γυναίκα διακρίνεται σε επιμέρους υποενότητες που περιέχουν: την απορία της γυναίκας και το διάλογο για το ζωντανό νερό με αφορμή το αίτημα του Ιησού για νερό, την αναγνώριση του Ιησού ως προφήτη την συζήτηση για τον σωστό τόπο λατρείας του Θεού και την αποκάλυψή Του ως Μεσσία.

  Η μεγάλη σημασία του επεισοδίου της Σαμαρείτιδας είναι φανερή και έγκειται καταρχήν στο δέκτη. Για τους περισσότερους ερμηνευτές ο Ιησούς λειτουργεί μόνο σαν «πομπός- δότης» που προσφέρει το ζωντανό νερό και την αλήθεια, και η γυναίκα «δέκτης-παραλήπτης», η οποία λαμβάνει, αποδέχεται. Είναι φανερή λοιπόν η αυστηρή ιεραρχία ανάμεσα στον Ιησού και τη γυναίκα.
Όμως, με έναν άλλο τρόπο προσέγγισης των δεδομένων, είναι και οι δύο δότες και παραλήπτες, αφού ο Ιησούς ξεκινά την επικοινωνία ζητώντας νερό και απευθύνει πρώτος και προκλητικά το κάλεσμα σε μια γυναίκα απομονωμένη, αλλόθρησκη και ανήθικη, που δεν θα έπρεπε καν να κυκλοφορεί από το φόβο του λιθοβολισμού λόγω της αμαρτωλής ζωής της. Αυτός πρέπει να ήταν και ο βασικός λόγος που τέτοια ζεστή ώρα πήγαινε να αντλήσει νερό από το πηγάδι, ώστε να μην συναντηθεί με κανέναν. Ο Ωριγένης (185-251 μ.Χ.) παλαιότερα συνέκρινε μάλιστα τη Σαμαρείτιδα με τη Ρεβέκκα εστιάζοντας στην υδρία της, ως τη ζωή της. Μαζί με τη Ρεβέκκα
θυμόμαστε και τη Ραχήλ, καθώς και τις κόρες του Ιοθόρ, οι οποίες όλες γνώρισαν
καλούς συζύγους, όπως ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και ο Μωϋσής, με συναντήσεις κοντά σε
πηγάδι.

 Ο διάλογος του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα φυσικά δεν γίνεται στο πλαίσιο μιας κοινωνικής γνωριμίας, ούτε με σκοπό να βρούνε ορισμένα κοινά σημεία στην πίστη τους. Ο βασικός σκοπός της επικοινωνίας του Ιησού είναι να οδηγήσει τη Σαμαρείτιδα στην Αλήθεια, στον Ίδιο δηλαδή, απομακρύνοντάς την από την ειδωλολατρία και την αμαρτία. Η γυναίκα αυτή δεν είχε ξαναδεί τον Ιησού ούτε γνώριζε για τα θαύματά Του, τα οποία ασφαλώς θα την έπειθαν για την ταυτότητά Του. Ο Χριστός λοιπόν με τη θεία γνώση Του την προσεγγίζει, υπερβαίνοντας κάθε φυλετικό, κοινωνικό, εθνικό και θρησκευτικό στερεότυπο, την αμαρτωλότητα, την περιθωριοποίηση και κοινωνική απόρριψη, τη διαφορετικότητα στην καταγωγή και στην πίστη της Σαμαρείτιδας. Αυτή η επικοινωνία και υπέρβαση κύριο στόχο έχει όχι απλώς το παράδειγμα σεβασμού προς τη Σαμαρείτιδα, αλλά γνωρίζοντας την γενναία προσωπικότητά της, αποσκοπεί στην ίδια την μεταμόρφωσή της σε ισαπόστολο και στη σωτηρία της, μέσω της αληθινής πίστης στο Πρόσωπό του.

  Η Σαμαρείτιδα αρχικά παρερμηνεύει τους λόγους του Ιησού, ιδιαίτερα τη φράση Του «ζῶν ὕδωρ», ίσως προφανώς γιατί η αυθόρμητη αντίδρασή της βασίζεται στην ανθρώπινη αντίληψη του κόσμου που έχει, καθώς και γιατί της διέφευγαν αρκετά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης πλην της Πεντατεύχου λόγω της σαμαρειτικής καταγωγής της. 

Βέβαια, ο Ιωάννης που περιγράφει το περιστατικό χρησιμοποιεί συχνά την τεχνική των παρανοήσεων στα κείμενά του και πιθανότατα στέλνει με αυτόν τον τρόπο το μήνυμα ότι δεν είναι αρκετή μια επιφανειακή επικοινωνία με τον Χριστό αλλά για την κατανόηση των λόγων του Χριστού χρειάζεται αληθινή σχέση μαζί του. Ο Ιησούς με μετριοφροσύνη, επιείκεια και μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο, αναφέρεται στη δωρεά του Θεού εννοώντας τη σωτηρία του ανθρώπου και την είσοδο του στη βασιλεία του Θεού, που μόνο Αυτός μπορεί να εγγυηθεί.
Η ασήμαντη γυναίκα από τη Σαμάρεια με θάρρος αποκαλεί τον Ιησού «Κύριε» αποδίδοντάς Του τιμή, λέξη που χρησιμοποιείται ταυτόχρονα ως ευγενικός τίτλος κυριότητας, αλλά και αναγνώρισης βασιλικής και θεϊκής ιδιότητας. Τον προσφωνεί αρχικά εντυπωσιασμένη από τους λόγους Του, στη συνέχεια όμως αναγνωρίζοντάς
Του την «κυριότητα» του βασιλέα και τελικά του Θεού.

Μάλιστα στην αφήγηση της συνάντησης του Ιησού με τη Σαμαρείτιδα υπάρχουν παραλληλισμοί με την αφήγηση της Μεγάλης Παρασκευής. Συγκεκριμένα, ο «πάσχων» Ιησούς ενώ διψά στην καταφρονημένη Σαμάρεια, εντούτοις, αντί να πιει νερό, δίνει «ζωντανό νερό-σωτηρία», και με το πρώτο «ἐγώ εἰμί» στο Ευαγγέλιο αποκαλύπτει τη μεσσιανική του ταυτότητα και δοξάζεται. Αντίθετα, την ίδια – «έκτη» – ώρα της Παρασκευής του Πάσχα στην εκλεκτή Ιερουσαλήμ, ο Πόντιος Πιλάτος παρουσιάζει τον Ιησού με τη φράση «ἴδε ὁ βασιλεὺς ὑμῶν», έναν ταπεινωμένο και «πάσχοντα» Ιησού που «διψά» και του δίνουν να πιει χολή και ξύδι.
Βλέπουμε τον αλλόθρησκο και κατώτερο θεωρούμενο Σαμαρειτικό λαό στο πρόσωπο μιας κοινωνικά απορριμμένης γυναίκας να αποδέχεται τον Μεσσία Χριστό, ενώ ο εκλεκτός ιουδαϊκός λαός στο πρόσωπο των «καθαρών» και κοινωνικά αποδεκτών Γραμματέων και Φαρισαίων να Τον απορρίπτουν και Τον θανατώνουν.

Η εικόνα της αντίθεσης γλαφυρή και διδακτική, με το θεανδρικό Πρόσωπο του Χριστού να πρωταγωνιστεί ως ο «Προσφέρων και Προσφερόμενος», ο «Θύων και Θυόμενος» για χάρη των ανθρώπων, και δίπλα Του να ξεχωρίζει και να τιμάται τελικά μια γυναίκα, η οποία απρόσμενα για τα δεδομένα της θρησκείας, της καταγωγής, της ηθικής και κυρίως του φύλου της κερδίζει μια σημαντική θέση στη Βασιλεία Του.

Ώρα ἦν ὡς ἕκτη»(Πατερικές ερμηνείες)

Η χρονική δήλωση «ὥρα ἦν ὡς ἕκτη» εξυπηρετεί μόνο τον καθορισμό της ώρας και της παρουσίασης του πρωταγωνιστή. Βεβαίως παραμένει ανοιχτό το συχνό ερώτημα, γιατί η Σαμαρείτισσα πηγαίνει στην πηγή για να αντλήσει νερό
ειδικά κατά την πλέον θερμή ώρα της ημέρας.

Οι Πατέρες σχολιάζουν ως εξής την έκτη ώρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η συνάντηση του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα.

Α.Ο Μωυσής μετά τον φόνο ενός Αιγυπτίου ο οποίος κακομεταχειριζόταν ένα

Πήγαινε παιδί μου και συνέχισε το διακόνημά σου. Θα φροντίσει ο Θεός και οι Άγιοί μας.

Γέροντας Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης

Είχαμε πανηγύρι στο Κελλί, δεν ήταν η πανήγυρη των Αγίων Διονυσίου και Μητροφάνους, και είχα το διακόνημα του τραπεζάρη και ετοίμασα την τράπεζα.
Διήγηση του Μητροπολίτη Κινσάσας κ. Νικηφόρου:

Κάποια στιγμή βλέπω, ότι όλα τα ψωμιά τα οποία υπήρχαν ήταν μόνο τρία. Τότε δεν είχα προβλέψει ότι έπρεπε νά ’χουμε περισσότερα ψωμιά. Ήταν δικό μου φταίξιμο, δεν είχα ενημερώσει τον Γέροντα ότι είναι λίγα τα ψωμιά και πώς θα βγάλουμε την πανήγυρη; Τότε μ’ έπιασε κρύος ιδρώτας. Τώρα τί θα κάνουμε;
Ο κόσμος μαζευόταν, τα ψωμιά σε καμμιά περίπτωση δεν θα έφταναν. Πήγα αρκετά τρομαγμένος στον Γέροντα (τον γνωστό Υμνογράφο, π. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη) και του λέω:
-Ευλόγησον, Γέροντα, δεν προέβλεψα, μόνο τρία ψωμιά έχουν μείνει, τί θα κάνουμε;

Να ζυμώσουνε δεν γινόταν, από τη Δάφνη δεν ερχόταν κανένας εκείνη την ώρα να μας φέρει ψωμιά. Έτσι θα μέναμε χωρίς ψωμιά και ο κόσμος μαζευότανε.
Εκείνος όμως με χτύπησε στην πλάτη και με ήρεμο ύφος μου είπε:
– Πήγαινε παιδί μου και συνέχισε το διακόνημά σου. Θα φροντίσει ο Θεός και οι Άγιοί μας.

Έφυγα, συνέχισα το διακόνημα, ξεχάστηκα εκεί κόβοντας ψωμί, χωρίς πλέον να υπολογίζω.
Αφού τελείωσε η πανήγυρη, βλέπω εκεί που είχα τα ψωμιά, ότι είχαν περισσέψει τρία ψωμιά και είχαν φάει πολύ, γιατί ήταν αρκετός ο κόσμος σε ’κείνη την πανήγυρη.

"Σύγχρονες Οσιακές Μορφές" έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας

πηγή

Απόπειρα.. ή από πείρα;

 Μια φίλη πρίν από καιρό (πέρσι τον Μάρτιο νομίζω) με ρώτησε …πάτερ μπορείτε να κολλήσετε κόβιντ;. Το σκέφτηκα λίγο… ναι μπορώ να κολλήσω …αν θέλει ο Θεός. Όλοι κολλάμε τα πάντα. Όλα τα χρόνια κολλάμε όλες τις ασθένειες, πέρασα Η1Ν1 πριν από 4 χρόνια, με 41,5 πυρετό. Σήμερα μετά από 15 μήνες κόβιντ κοινωνίας, δεν κόλλησα. Αύριο; Όλα εξαρτώνται από Αυτόν και το έλεός Του .....αλλά όχι μόνο. Αν ήταν έτσι θα ήμουν... δεν ξέρω τι …Παίζει ρόλο και ο τρόπος της αυτοδιαχείρισης μου. Αυτό σημαίνει αν είμαι καλός θα το γλιτώσω και αν είμαι κακός θα το πάθω; Όχι. Θυμάμαι τον άγιο Παϊσιο που παρακάλαγε τον Θεό..σε παρακαλώ δώσε μου Καρκίνο, μη λένε πως δεν τον παθαίνουμε κι εμείς. Από ταπείνωση κι αγάπη…και του τον έδωσε.
Έχω σχέση με τον Θεό; Τι είδους; Ποιος το κρίνει;

  Η σχέση μας με τον Θεό είναι μυστική. Ούτε να πείσουμε θα μπορούσαμε με λόγια, ούτε κανένα νόημα θα είχε. Μάλλον και ρεζιλίκι είναι να το προσπαθείς …. Υπάρχει διαφορά του να πιστεύω πως υπάρχει Θεός , να με έχει πλησιάσει και να μου ‘χει δείξει μια ακτίνα μικρή του Φωτός Του, να τον αφήνω να κάνει κουμάντο στη ζωή μου – να τον ρωτώ πριν κάνω κάτι – να μην είμαι αυτοκάβδαλος ( Ὁ δ' ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτός ἀνθρώπῳ -> The unexamined life is not worth living ,Plato, Apology of Socrates 38a.) Πρόκειται για μια σταδιακή (ασκητική) παραίτηση από την ¨ελευθερία¨ μου, που οδηγεί στην (σχετική) αναμαρτησία, καθώς μόνο εμπιστευόμενος π λ ή ρ ω ς ο άνθρωπος τον Θεό, μπορεί να φύγει από τα λάθη.

Ο άγιος Σιλουανός λέει… ¨όποτε μιλούσα από τον νου μου, έσφαλα πάντοτε¨. Καλλιεργούμε τέτοια σχέση με τον Θεό; Πιστεύουμε ότι σφάλουμε όταν μιλάμε από το κεφάλι μας ή νομίζουμε ότι …ό,τι σκεφτόμαστε είναι και έτσι; Προσευχόμαστε πριν πούμε ή κάνουμε κάτι σημαντικό ή και ασήμαντο; Κάτι καθημερινό και καθιερωμένο;

 Θέλουμε κάποιοι να υπερβούμε την ιατρική επιστήμη; Θυμάμαι τον άγιο Πορφύριο που έλεγε στον γιατρό που του κόλαγε το σπασμένο του πόδι ''γιατρέ… το κολλήσατε στραβά'' …γέλαγε και του μίλαγε ειρωνικά ο γιατρός. Όταν ξαναπήγε ο άγιος μετά από καιρό και είδε ο γιατρός στην ακτινογραφία πως ήταν τελικά στραβά κολλημένο, δεν του είπε είχες δίκιο, δεν πίστεψε στον Θεό, δεν ζήτησε συγνώμη …του είπε, ''φαίνεται παπά πως είσαι πολύ αμαρτωλός και ο Θεός σου σε τιμωρεί!'' Κι ο Πορφύριος που ήταν άγιος δεν είπε λέξη… 

 Πως μπορούμε στην κοινωνία αυτή που ζούμε να πείσουμε για την κατάντια του ορθολογισμού; ή την υπέρβαση του λογικού ή την κατάρα της αυτοπεποιθήσεως; Πώς μπορούμε να μιλήσουμε με κάποιον που δεν καταλαβαίνει; Πώς να εξηγήσουμε αυτό που ζούμε, σε κάποιον που στην καλύτερη (ή και στην χειρότερη) των περιπτώσεων έχει πάρει ένα- δυό πτυχία Θεολογίας και είναι επαΐων; ή αυτός ΞΕΡΕΙ για κάποιον λόγο που αυτός έτσι νομίζει….

 Η σχέση με τον Θεό είναι προσωπική εμπειρία και βιώνεται ΜΟΝΟ μέσα σε κοινωνία προσώπων αληθινών (ή αγωνιζομένων να γίνουν πρόσωπα αληθινά κατά το πρωτότυπο). Αληθινά πρόσωπα είναι οι άγιοι. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει Εκκλησία. Μόνο στην Εκκλησία μπορείς να το ζήσεις αυτό, συνειδητά, να λειτουργήσει μέσα στην ύπαρξή σου, ρέοντας φυσικά όπως κυλά το νερό στις φυσικές διεξόδους, όπου αυτές οδηγούν. Δεν μπορούμε να πείσουμε κανέναν. Αλλά μπορούμε να το πούμε-παρά κάθε τι το λογικό-Χριστός Ανέστη!

π. Τερτιος Κωνσταντοπουλος

Το μέγα και αγγελικό σχήμα ως δεύτερο βάπτισμα

http://ikee.lib.auth.gr/record/113552/files/NTIROU.pdf

Πάνω απ'ολα η Ανθρωπιά, παιδί μου!

Άκουσα τη μάνα μου σήμερα να ζητάει αλάτι από τους γείτονες.
Έμεινα έκπληκτη και της φώναξα:

-Μην ζητάς αλάτι από τούς γείτονες πάω αμέσως να πάρω.
Περίμενε κόρη μου, μου λέει :
-Έχουμε αλάτι και δεν μας λείπει τίποτε.Απλώς οι γείτονες είναι πολύ φτωχοί και πάντα μου ζητούν κάτι που δεν έχουν.Οπότε πάντα τους ζητάω λίγο αλάτι για να μην τούς επιβαρύνω.Θέλω να νιώσουν ότι τους χρειαζόμαστε και εμείς.
Με αυτόν τον τρόπο θα έρχονται ποιο εύκολα να μας ζητούν πράγματα που δεν έχουν.Πάνω απ'ολα η Ανθρωπιά, παιδί μου!
Αν όλοι το έκαναν αυτό ο κόσμος θα ήταν καλύτερος!!

Κειμ. Ευτυχία Κολιού

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ΒΑΣΙΛΙΑ!

Φτάσαμε Κωνσταντινούπολη απόγευμα της Κυριακής 1952 .Το πρωί είχαμε μπει στα Δαρδανέλλια μετά την πρωινή λειτουργία στο παρεκκλήσιο του πλοίου όπου είχε λειτουργήσει ο Αρχιμανδρίτης παρουσία των Βασιλέων.
Ένας εκπληκτικός ήλιος σκόρπαγε τα στερνά του χαμόγελα σε έναν απέραντο ορίζοντα γεμάτο πρωτόφαντα χρώματα.
Ο Βασιλεύς στην Γέφυρα του ΕΛΛΗ δίπλα στον Κυβερνήτη Πλοίαρχο Αυγέρη, παρακολουθεί τις μανούβρες προσέγγισης προς το σημείο που θα αγκυροβολούσαμε. Πιο πίσω εγώ σε στάση αναμονής.
Καθώς πλησιάζουμε όλο και περισσότερο, βρίσκω ένα ζευγάρι κυάλια και κοιτώ τον ορίζοντα.
Να δω τον τρούλο της πιο θρυλικής Εκκλησιάς του Χριστιανικού κόσμου.
Μάτια διψασμένα για το όνειρο!
Και επιτέλους τον βλέπω!
Μοιάζει ολόχρυσος στο φως του ήλιου, μα ξαφνικά τα μάτια θαμπώνουν και δεν βλέπω σχεδόν τίποτα.
«Κάτι έχουν τα κυάλια» σκέφτομαι. Μα δεν φταίνε βεβαίως τα κυάλια. Είναι μια χαρά
.
Ο Βασιλεύς κατεβαίνει γιατί πρέπει να αλλάξει ρούχα. Να βάλλει την επίσημη στολή του Ναυτικού με τα παράσημα και το σπαθί.
Τον ακολουθώ πειθήνια μέχρι το διαμέρισμα του Ναυάρχου. Περιμένω στητός απ΄' έξω, σαν ακοίμητος φρουρός. Μπορεί να τον ακούσω να με φωνάζει και πρέπει αμέσως να απαντήσω «διατάξτε». Όταν βγαίνει ντυμένος επίσημα, τον καμαρώνω κρυφά μέσα μου. Είναι πολύ υψηλός -γίγαντας μου φαίνεται- και ανεβαίνει αμέσως στο κατάστρωμα, λες και δεν θέλει να χάσει την εικόνα του Βοσπόρου που όλο και πλησιάζει.
Ήδη βρίσκονται όλοι οι Ανώτατοι Αξιωματικοί με τις επίσημες στολές τους, οι Διπλωμάτες με τα στήθη γεμάτα παράσημα, έξω από το καρρέ (σαλόνι) του Ναυάρχου. Δεν ξέρω ακόμη ότι κανείς δεν συνοδεύει τον βασιλέα αν δεν προσκληθεί από τον ίδιο! Ο μόνος που έχει αυτό το προνόμιο, είμαι εγώ! Η αφεντιά μου!
Τον ακολουθώ στον αργό βηματισμό του προς την πρύμνη.
Με το αριστερό χέρι κρατά το μεγάλο σπαθί του Ναυτικού.
Το ΕΛΛΗ όλο και πιο αργά φτάνει προς το αγκυροβόλιο του.
Και όσο πλησιάζουμε, τόσο και γύρω του πληθαίνουν οι ατμάκατες, τα καΐκια, τα ιστιοφόρα κάθε είδους και μεγέθους με αμέτρητους επιβάτες επάνω που κρατούν σημαίες ελληνικές και τουρκικές.
.
Και μόλις ακούγεται το τράνταγμα από το σύνθημα «πόντισον» η μεγάλη άγκυρα πέφτει στα νερά του Βοσπόρου, ακριβώς απέναντι από την Αγιά-Σοφιά. Ο Μέγας σημαιοστολισμός υψώνεται σε όλο το μήκος του πλοίου.
Και τότε όλα αυτά τα αμέτρητα σκάφη πλησιάζουν ακόμα πιο πολύ, σχεδόν ακουμπούν τις πλευρές του πλοίου. Βεβαίως αναγνωρίζουν τον Βασιλέα. Σίγουρα η Πόλη δεν είχε ακούσει τέτοιες ιαχές για Έλληνα Μονάρχη, από την είσοδο του προτελευταίου Παλαιολόγου του Ιωάννη σαν μπήκε από την Χρυσή Πύλη για την στέψη του.
Ο Παύλος, χαμογελαστός και μέγιστα ικανοποιημένος από την υποδοχή που του κάνει όλο αυτό το πλήθος, περπατά αργά γύρω γύρω όλη την τεράστια πρύμνη του πλοίου και χαιρετά ευπροσήγορα τον κόσμο. Και μετά από λίγο από την είσοδο του καρρέ του Ναυάρχου βγαίνει η Βασίλισσα.
Απ εκεί που βρίσκομαι το καταλαβαίνω γιατί βλέπω όλους τους Αξιωματικούς να χαιρετούν άψογα σε στάση προσοχής. Μένω όμως ενεός από θαυμασμό. Φορά ένα λευκό ελαφρύ μαντώ και από μέσα διακρίνεται ένα κατακόκκινο φόρεμα. Στα μαλλιά της φορά επίσης ένα λευκό καπέλο με λευκά και κόκκινα τριαντάφυλλα! Τα χρώματα της Τουρκίας. Πλησιάζει με νεανικό βήμα τον Βασιλέα.
Τα πλήθη την αναγνωρίζουν και τότε γίνεται χαμός! Πολλοί πέφτουν στην θάλασσα από τον ενθουσιασμό τους, οι φωνές και τα ουρλιαχτά ελλήνων και τούρκων φτάνουν στα ουράνια.
Το Βασιλικό ζεύγος, κάνει τον γύρο της πρύμνης ώστε να τους δουν όλοι όσοι έχουν καταφθάσει με κάθε πλεούμενο και κοντεύουν να κάνουν τον Βόσπορο ξηρά!
Παραλήρημα; Τρέλα; Ενθουσιασμός;
Ότι και να πει κανείς, δεν μπορεί να το περιγράψει.

«Κωνσταντίνος ο Αυτοκράτωρ των Ελληνορωμαίων εξέρχεται Ατρομος εις την μάχην το 1453 Μαΐου 29»

Θεόφιλου,«Κωνσταντίνος ο Αυτοκράτωρ των Ελληνορωμαίων εξέρχεται Ατρομος εις την μάχην το 1453 Μαΐου 29»

(1928, τοιχογραφία αποτοιχισμένη από το σπίτι-καφενείο Γ. Αντίκα στη Σκόπελο Γέρας Μυτιλήνης.)

πηγή

Η Άλωση και η αλλοτρίωση

Με αφορμή την σημερινή «αποφράδα» ημέρα ο βραβευμένος συγγραφέας, επιφυλλιδογράφος, μεταφραστής και κριτικός θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος δημοσίευσε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Η Άλωση και η αλλοτρίωση» («ΤΑ ΝΕΑ», 29-5-2021). Το άρθρο ξεκινά με την ιστορική διαπίστωση ότι παλαιότεροι αλλά και νεότεροι στο προσκήνιο της ιστορίας λαοί όταν κατέκτησαν τον ευρωπαϊκό χώρο «έφεραν στα προικιά τους τις παραδόσεις, τους θεούς τους, τους χορούς τους και τη μουσική τους» και ότι οι νεότεροι λαοί (Βρετανοί, Γάλλοι, Γερμανοί, Ελβετοί, Ολλανδοί, Ισπανοί κ.α.) «πάντρεψαν» ότι παλιότερο (ελληνικό, λατινικό) βρήκαν στον δρόμο τους (ελληνικό, λατινικό, κ.α. ) «με τις δικές τους παραδόσεις, τους χορούς και τα έθιμά τους». Όλοι οι ιστορικοί λαοί «έχουν κτίσει το οικοδόμημα που τους διαφοροποιεί από τους άλλους πάνω στα γλωσσικά τους μνημεία και στα έπη που αφηγούνται τις ριζιμιές αφετηρίες τους. Εκτός από τους Τούρκους…….». 

Και συνεχίζει: «Όταν ένας λαός δεν έχει ιστορία, δεν έχει και παράδοση μορφών, είτε γραπτών κειμένων, είτε εικαστικών έργων, είτε δημόσιων κτιρίων, είτε μουσικών κωδίκων. Όλος ο τουρκικός πολιτισμός, κατά τη μόνιμη εγκατάστασή του στα Βαλκάνια μετά την Άλωση της Πόλης, είναι δάνειος και, συχνά, αναφομοίωτος. Ένας λαός χωρίς ιστορία, νομαδικός, δεν έχει Έπος.» Για να καταλήξει μετά από μια ιστορική αναφορά στον τρόπο λειτουργίας της οθωμανικής αυτοκρατορίας σε μια φράση που ο ίδιος ο συγγραφέας ονομάζει «Ιστορικό δόγμα» : «Ένας λαός, όταν δεν έχει δικούς του θεσμούς και τέχνες, καταστρέφει όσους έχουν ή κλέβει και οικειοποιείται.»
Βέβαια δεν είναι μόνο ο κ. Γεωργουσόπουλος που γράφει τέτοιες πασίγνωστες αλήθειες για την Τουρκία. Η διαφορά είναι όμως πως για τους θιασώτες της «ελληνοτουρκικής φιλίας» και του «δόγματος» : «να τα βρούμε με τους Τούρκους» είναι πολύ δύσκολο να κατηγορήσουν ανθρώπους του πνεύματος σαν το Γεωργουσόπουλο με τις γνωστές πομφόλυγες για εθνικισμό, αντιτουρκισμό, ισλαμοφοβία κλπ. Η αυριανή επίσκεψη του Τούρκου Υπ. Εξ. Τσαβούσογλου στην Θράκη και μετά στην Αθήνα θα δείξει και αν η πολιτική τάξη της χώρας μπορεί να καταλάβει όσα γράφει σήμερα ο κ. Γεωργουσόπουλος.

facebook

Αλλού είναι η Πηγή…..Άλλος είναι το Ύδωρ το Ζων!

Αύριο Κυριακή της Σαμαρείτιδος….
Πόσα ‘’χιλιόμετρα’’θα περπατήσουν οι ματωμένοι πόδες Σου Χριστέ μου για να μας συναντήσεις κάτω από τον καυτό ήλιο των παθών μας....
Δείξε μου Χριστέ,τι βλέπεις εις εμέ,κι ακόμα τρέχεις προς εμέ,κι ακόμα αγωνιάς για εμέ,
κι ακόμα υποφέρεις από εμέ,κι ακόμα Αγαπάς με….
Και τούτος ο λόγος Σου:«Ἐάν τις διψᾷ,ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω» …..
Τόσο απλός και ξεκάθαρος….
Πόσο διψά η ψυχούλας μας και μεις την σέρνουμε δεξιά κι αριστερά σε πηγές με λιμνάζοντα νερά….
Αλλού είναι η Πηγή…..Άλλος είναι το Ύδωρ το Ζων!

π.Ιωάννης Παπαδημητρίου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ-Αν ελκυστείς στον Χριστό, δεν μπορείς την χαρά να την κρατήσεις για σένα.

«Παρά τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, εὑρών ὁ Ἰησοῦς τήν Σαμαρείτιδα, αἰτεῖ ὕδωρ παρ’ αὐτῆς ὁ νέφεσι καλύπτων τήν γῆν. Ὤ τοῦ θαύματος! ὁ τοῖς Χερουβίμ ἐποχούμενος πόρνῃ γυναικί διελέγετο, ὕδωρ αἰτῶν ὁ ἐν ὕδασι τήν γῆν κρεμάσας, ὕδωρ ζητῶν ὁ πηγάς καί λίμνας ὑδάτων ἐκχέων, θέλων ἑλκύσαι ὄντως αὐτήν, τήν θηρευομένην ὑπό τοῦ πολεμήτορος ἐχθροῦ, καί ποτίσασθαι ὕδωρ ζωῆς, τήν φλεγομένην ἐν ἀτοπήμασι δεινῶς, ὡς μόνος εὔσπλαχνος καί φιλάνθρωπος» (Δοξαστικό των Στιχηρών του Εσπερινού της Κυριακής της Σαμαρείτιδος σε ήχο πλάγιο του δευτέρου)

«Δίπλα από το πηγάδι του Ιακώβ αφού βρήκε ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα, ζητά νερό από αυτήν αυτός που με τα σύννεφα (στα οποία αποθηκεύεται το νερό) καλύπτει την γη. Τι θαυμαστό γεγονός (πόση απορία μας προξενεί το γεγονός)! Αυτός που ταξιδεύει στο άρμα των Χερουβείμ συζητά με μία πόρνη γυναίκα! Ζητά νερό αυτός που έχει κρεμάσει (στερεώσει) την γη πάνω στα νερά. Ζητά νερό εκείνος που μέσα από το δημιουργικό του σχέδιο έχει κάνει να χύνονται από αυτόν πηγές και λίμνες από νερό, θέλοντας να την ελκύσει προς τον ίδιο, εκείνη που την κυνηγούσε ο εχθρός (ο διάβολος) ο οποίος πολεμά τους πάντες, και θέλοντας να την ποτίσει και να την ξεδιψάσει με το νερό που δίνει ζωή, αυτή που καταφλέγεται άσχημα στην αμαρτωλή ζωή, καθώς είναι ο μόνος εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος»

«Η αγία Φωτεινή ήταν η Σαμαρείτιδα με την οποία ο Κύριος συζήτησε στο φρέαρ Ιακώβ και στην οποία αποκάλυψε όλα όσα εκείνη είχε κάνει στην μέχρι τότε ζωή της. Αλλάζοντας τότε εκείνη τρόπο ζωής, εξήλθε να κηρύξει το μήνυμα της σωτηρίας στην πατρίδα της και έφερε στην πίστη του Χριστού τις τέσσερις αδελφές της και τους δύο γιους της. Μετά το μαρτύριο των αγίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου με τους γιους και τις αδελφές της πήγαν στην Καρθαγένη, όπου κήρυξαν τον Χριστό. Ο αυτοκράτορας του συνέλαβε και τους φυλάκισε. Η αγία Φωτεινή κατάφερε να κάνει χριστιανή την κόρη του αυτοκράτορα και τις υπηρέτριές της, με αποτέλεσμα ο ηγεμόνας να διατάξει, οργισμένος, να ρίξουν τις γυναίκες σε αναμμένη κάμινο. Έμειναν αβλαβείς. Ένας μάγος διατάχθηκε να δώσει σ’ αυτές ισχυρότατα δηλητήρια. Απέτυχε και τότε εκείνος έγινε χριστιανός, παίρνοντας το όνομα Θεόκλητος. Στη συνέχεια, οι αυτοκρατορικοί τύφλωσαν τις αγίες και τις φυλάκισαν επί τρία χρόνια σε υπόγεια φυλακή γεμάτη φίδια. Εκεί εμφανίστηκε ο Χριστός, μαζί με τους αγίους αποστόλους Πέτρο, Παύλο και πλήθος αγίων και αγγέλων και είπε στην Φωτεινή και την συνοδεία της: ‘Ειρήνη υμίν. Χαίρετε πάντοτε, ότι Εγώ μεθ’ ημών ειμί. Aνδρίζεσθε και ενδυναμώνεσθε’. Τέλος, ο τύραννος διέταξε και έγδαραν την αγία Φωτεινή, τις αδελφές της, τους γιους της, και να δέσουν την αγία στις κορυφές δύο δέντρων που τις λύγισαν και όταν επανήλθαν στην θέση τους, την έσκισαν στα δύο. Η αγία Φωτεινή και όλοι οι μάρτυρες γιορτάζουν κάθε χρόνο στις 26 Φεβρουαρίου» («Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, τόμος έκτος)

Η συνάντηση του Χριστού με την Σαμαρείτιδα είναι από αυτές που χαρακτηρίζουμε συναντήσεις μίας στιγμής που γίνεται μία ζωή. Ένας λόγος είναι αρκετός για να γεννηθεί μία αγάπη που κρατά για πάντα. Ο Χριστός ήθελε να την ελκύσει, να την τραβήξει προς αυτόν, όχι με την ανθρώπινη διάθεση, αλλά με αυτή που οδηγεί τον καθέναν μας στην σχέση που κρατά μία αιωνιότητα. Και είναι χαρακτηριστικά της αγάπης του Θεού αυτά με τα οποία ο Κύριος εκφράζεται. Ο κουρασμένος από την οδοιπορία και την ζέστη έχει ανάγκη από λίγο νερό. Η αγάπη όμως που λαμβάνει από αυτόν ή αυτή που προσφέρει το νερό είναι η αρχή για να χτιστεί μια σχέση που αγγίζει τα κατάβαθα της ύπαρξης. Στοιχεία αυτής της σχέσης ο λόγος, η αλήθεια, το νόημα της ζωής. Κι αυτά δεν είναι θεωρία, αλλά κοινωνία ζώντων προσώπων.

«Δος μου να πιώ», της λέει ο Χριστός. Δεν ήταν το αίτημα μόνο. Ήταν το ότι μιλά ένας άνδρας σε μία γυναίκα που δεν την γνωρίζει και δεν είναι συγγενής του. Είναι το ότι μιλά ο Ιουδαίος στην Σαμαρείτιδα, την αλλοεθνή και αλλόπιστη, ενώ οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες δεν είχαν καμία επαφή. Είναι το ότι ο Θεός μιλά σε έναν άνθρωπο που ηθικά δεν θα άξιζε να του μιλήσει, κατά την γνώμη των πολλών και όχι άδικα, καθότι η Σαμαρείτιδα χαρακτηρίζεται από τον υμνογράφο ως «πόρνη». Ο λόγος όμως είναι γιατρικό. Είναι άνοιγμα καρδιάς και ύπαρξης στον πλησίον, στον κάθε πλησίον. Ζούμε σε μία εποχή κλειστότητας. Ο μοναδικός λόγος που εκφέρουμε σχετικά άνετα είναι στο Διαδίκτυο, κυρίως στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Αποφεύγουμε να χαιρετίσουμε ακόμη και ανθρώπους που βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Το ίδιο συμβαίνει ακόμη και στην εκκλησία. Δεν μιλάμε οι άνθρωποι. Φοβόμαστε, ντρεπόμαστε, δεν έχουμε συνηθίσει, δεν νιώθουμε την αξία του λόγου; Πάντως ο Χριστός μας δείχνει ότι δεν υπάρχει κάποιος που να μην αξίζει να του μιλήσουμε. Κι εδώ είναι η ουσία. Ο λόγος είναι αγάπη και μπορεί να γίνει αγάπη. Αρκεί να πηγάζει από μία καρδιά που αγαπά. Ο λόγος του Θεού, ο λόγος που πηγάζει από τον μονογενή υιό και Λόγο του Θεού είναι το παράδειγμα για όλους μας. Να μιλάμε όχι μόνο σε αυτούς που γνωρίζουμε ή σε αυτούς από τους οποίους περιμένουμε κάτι. Να μιλάμε σε όσους μπορούμε, από έναν απλό χαιρετισμό μέχρι κουβέντα ύπαρξης.

«Αλήθεια είπες ότι δεν έχεις άντρα. Διότι πέντε άντρες είχες κι αυτός μες τον οποίο κατοικείς δεν είναι άντρας σου», της λέει ο Χριστός. Είναι σπουδαίο να μιλούμε τον λόγο της αλήθειας τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τους άλλους και προς τους άλλους. Μπορεί οι άνθρωποι «να είναι θεριά και να μην αντέχουν την αλήθεια», όπως λέει ο ποιητής, όμως αυτή είναι που σώζει, γιατί ελευθερώνει. Ζούμε σε μία εποχή politically correct, σε μία εποχή στην οποία η αλήθεια θεωρείται προσβολή. Στρογγυλεύουμε τα λόγια μας, ενώ γνωρίζουμε τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Από την άλλη, ζούμε σε μία πραγματικότητα στην οποία πολλοί από εμάς νομίζουμε ότι κατέχουμε την αλήθεια εξ αποκαλύψεως. Έχουμε θεοποιήσει τον εαυτό μας. Διαβάζουμε «πλίθους και κεράμους ατάκτως ερριμένους» και έχουμε στερέψει από ταπείνωση. Δεν αποδεχόμαστε την γνώμη κανενός που όντως γνωρίζει περισσότερα από εμάς. Υποπτευόμαστε τους πάντες και τα πάντα. Έτσι, η αλήθεια στις μέρες συνθλίβεται στις συμπληγάδες της άγνοιας και του δήθεν. Ο Χριστός όμως μάς δείχνει ότι με επίγνωση μπορούμε να πούμε αυτό που βλέπουμε, ζούμε, νιώθουμε, χωρίς όμως να πατούμε τον άλλον και όντας έτοιμοι να αποδεχτούμε ό,τι μας γιατρεύει.

«Θα σου δώσω ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον», λέει ο Χριστός στην Σαμαρείτιδα. Γιατί «εγώ ειμί ο Μεσσίας, ο λαλών σοι». Πόσες φορές δεν νικηθήκαμε από την ανάγκη να έχουμε ιδέες και εμπειρίες στην ζωή μας, με αποτέλεσμα να νομίζουμε ότι ευτυχία είναι τα αγαθά, η υγεία, οι ωραίες σκέψεις, η εξουσία, η φυγή, η αλλαγή. Η ευτυχία όμως είναι όταν έχεις νόημα. Και το νόημα δεν μπορεί να είναι άλλο από την αγάπη, την δυνατότητα δηλαδή να χτίζουμε σχέσεις που θα στηρίζονται στην ειλικρίνεια και την προσφορά και όχι στην ηδονή της στιγμής. Το νόημα δεν μπορεί να είναι άλλο από την πίστη στην ανάσταση, ότι δεν πλαστήκαμε για να ηττηθούμε από τον θάνατο, αλλά ότι μας περιμένει η αιωνιότητα. Αγάπη κι ανάσταση είναι ο Χριστός. Αυτός είναι το νόημα. Κι Αυτόν συναντούμε στο πρόσωπο του κάθε άλλου. Αυτός γιατρεύει τις δικές μας πληγές. Αυτός μας κάνει να μην νικιόμαστε από τον πόνο που μας προκαλούνε. Διότι τα ατοπήματα θα παραμένουν δεινώς στην ζωή μας, αφού λυγίζουμε στο εγώ και τις απαιτήσεις του, στον κόσμο που μας παρασύρει στα δικά του πηγάδια. Όμως χρειάζεται ανδρεία, απόφαση και καινούργια αρχή.

Η Σαμαρείτιδα μας δείχνει έναν σπουδαίο δρόμο. Ότι αν ελκυστείς στον Χριστό, δεν μπορείς την χαρά να την κρατήσεις για σένα. Αυτό είναι η Εκκλησία. Λόγος, αλήθεια, νόημα που μοιράζονται σε όλους. Ας αναρωτηθούμε γιατί παραμένουμε απλώς θρήσκοι, όταν στα χέρια μας έχουμε τον θησαυρό του Χριστού, της συνάντησης, της ζωής αιωνίου.

Χριστός Ανέστη!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κέρκυρα, 30 Μαΐου 2021

Κυριακή της Σαμαρείτιδος

πηγή

ΜΙΑ ΠΟΛΗ, ΜΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΟΡΔΗ

    Δεν έχει αντίστοιχο, θαρρώ, σ' ολόκληρη την Ιστορία, το μένος της ορδής που κατέκτησε την Κωνσταντινούπολη πριν 568 χρόνια και ακόμη επαίρεται για το κατόρθωμα, σαν να μην το πιστεύει, αρνούμενη πεισματικά να εξελιχθεί σε σύγχρονο έθνος. 

   Και η ορδή βέβαια ό,τι επιτάσσει η φύση της πράττει. Οι κληρονόμοι εκείνης της βασιλείας ωστόσο, πόσο τιμούμε την μοναδική εστία πολιτισμού που διέσωσε την ύπαρξή μας από την καταστροφή στην οποία χάθηκαν αναρίθμητες αρχαίες φυλές; Και πόσο συνειδητοποιούμε πως η αυτοϊκανοποιούμενη περηφάνια που δεν έβλεπε ούτε τις αρετές των αναπτυσσόμενων στην Δύση πρώην βαρβάρων ούτε την αγριότητα των ορδών της Ανατολής, ο εφησυχασμός που οδήγησε στην παρακμή και στον μακάριο ύπνο, δεν διαφέρει πολύ από την σημερινή Ελλάδα που βαυκαλίζεται με ψεύδη ανάπτυξης ενώ ξεπουλάει τον εθνικό της πλούτο; Ναι, κάποτε θα ξυπνήσουμε, όπως εκείνοι, όταν είδαν τον Μεχμέτ έξω από τα τείχη.    Μακάρι όμως να μην αντιδράσουμε όπως εκείνοι, με πάθος πιότερο κατά του ομοαίματου αδελφού παρά κατά του εισβολέα. Γιατί, σε έναν τέτοιον λαό δεν αξίζει καμιά σωτηρία. Το μεγαλειώδες παράδειγμα του Παλαιολόγου που βαθιά μάς συγκινεί, διδάσκει κάτι σπουδαίο: κανείς γενναίος και ενάρετος βασιλέας δεν μπορεί μόνος του να σώσει μια χώρα όταν ο λαός της δεν θέλει να σωθεί. Εάν θελήσει, θα βρει τον τρόπο, μακαρίζοντας, πριν απ' όλα, όπως αρμόζει, την μνήμη του τελευταίου Έλληνα βασιλέα και των συμμαχητών του, χάρη στους οποίους επιζήσαμε ως αδούλωτος Τρόπος.

facebook

Οι Όσιοι Ιωάννης και Μαρία του Ουστιούγκ(+29 Μαϊου)

ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

  Ο Buga ή Bagu Baskak ο οποίος ήταν ένας Τάταρος ειδωλολάτρης κατά τον ΙΓ΄ αιώνα. Αυτός στάλθηκε ως εκπρόσωπος του Batu Khan, ηγέτη της χρυσής Ορδης στο Veliky Ustyug να συγκεντρώσει τους φόρους για το ταμείο του. Οι φοροεισπράκτορες καταπίεζαν τους ντόπιους με εκβιασμούς και τους τυραννούσαν σκληρά για να υπερεισπράττουν τους φόρους από τους κατοίκους των επαρχιών. Ο λαός του Veliky Ustyug, υπέμεινε υπομονετικά τις προηγούμενες ληστείες τους, αλλά τώρα δεν μπορούσαν να το αντέξουν στην σκληρή φορολογία των Μογγόλων.
  Ο Buga έκανε κάτι απαράδεκτο, το οποίο επιδείνωσε την ήδη τεταμένη κατάσταση, μόλις είδε την κόρη ενός σημαντικού πολίτη του Veliky Ustyug, την Μαρία, γοητεύτηκε από την ομορφιά της και τον πήρε βίαια ως παλλακίδα, παρά τα δάκρυα της, τα αιτήματα να την ελευθερώσει και τα δώρα των γονιών της. Οι κάτοικοι του Veliky Ustyug αναστατώθηκαν περισσότερο και άρχισαν να σκέπτονται να σκοτώσουν τον Buga, Για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο του θανάτου του Buga, μετά από συμβουλή της Μαρίας, ο Buga αποφάσισε να βαπτιστεί και να συνάψει χριστιανικό γάμο μαζί της, ώστε να ηρεμήσει η επικίνδυνη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί. Κατά το ιερό βάπτισμα, ο Buga ονομάστηκε Ιωάννης, προς τιμήν του αγίου Ιωάννου του στρατιώτου μάρτυρα κατά του χρόνους του Ιουλιανού του Παραβάτου (29/7)
  Η καλή του γυναίκα, η οποία μεγάλωσε με χριστιανική ευσέβεια, φρόνηση και με το παράδειγμα της για ηθική ζωή, σύντομα άγγιξε την καρδιά του και τον έκανε να αγαπήσει τη χριστιανική πίστη των Ρώσων. Με συγκίνηση ο Ιωάννης άκουγε τις διηγήσεις από το Ευαγγέλιο και τους βίων των αγίων από την γυναίκα του, ώστε να έχει εξοικειωθεί με τα δόγματα και τον τρόπο ζωής της Ορθοδοξίας, και να προσκολληθεί στην πίστη με όλη την καρδιά του. Σύντομα έγινε υποδειγματικός Χριστιανός, ώστε να κερδίσει την αγάπη και το σεβασμό των κατοίκων της περιοχής.

  Μια μέρα ο Ιωάννης πήγε να κυνηγάει με το γεράκι του. Κουρασμένος από το κυνήγι, ξάπλωσε να ξεκουραστεί και αποκοιμήθηκε. Στο όνειρο που είδε, εμφανίστηκε ένας μεγαλοπρεπής άνδρας ο οποίος του είπε:

 "Σε αυτό το μέρος κτίσε μία εκκλησία στο όνομά μου". 

Ο Ιωάννης δεν ήξερε ποιος του μίλησε, αλλά δεν τολμούσε να ρωτήσει. Συνεχίζοντας όμως ο άγιος του ονείρου, του είπε:

 "Χτίστε την εκκλησία στο Γενέθλιο του Ιωάννου Βαπτιστού. Επιστρέφοντας βιαστικά στο σπίτι, ο Ιωάννης είπε στη γυναίκα του για το όνειρό του και ρώτησε: "Ποιος είναι αυτός ο Ιωάννης ο Βαπτιστής; ‘’ . 

Η Μαρία του εξήγησε, δείχνοντάς του την εικόνα του αγίου στην οποία αυτός αναγνώρισε τον άγιο. Σύντομα έκτισαν την εκκλησία στο όνομα της Γεννήσεως του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστή.
Εκείνη την εποχή ο μοναχός άγιος Κυπριανός Ustyug , ασκήτευε στο Veliky Ustyug Ο Ιωάννης έδειχνε στον μοναχό Κυπριανό αγάπη και σεβασμό, θαύμαζε τα έργα του και την υπομονή του. Ακόμη ο μοναχός άγιος Προκόπιος Ustyugsky ΕΔΩ, τους ενίσχυε στην ευσέβεια στη πίστη και ταπεινότητα.
Οι ευσεβείς σύζυγοι Ιωάννης και Μαρία, ζώντας πνευματική ζωή, κατόρθωσαν να κερδίσουν την αγάπη και σεβασμό όλων. .
Πέθαναν μεγάλη ηλικία, και θάφτηκαν στην εκκλησία της Αναλήψεως
Οι άγιοι Ιωάννης και Μαρία θεωρούνται προστάτες άγιοι της οικογένειας και του γάμου
Η μνήμη τους τιμάται την 29ην Μαϊου.

Ελύτη Οδυσσέα -Θάνατος και Ανάστασις του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

Έτσι καθώς εστέκονταν ορθός μπροστά στην Πύλη κι άπαρτος μέσ’ στη λύπη του
Μακριά του κόσμου που η ψυχή του γύρευε να λογαριάσει στο φάρδος Παραδείσου
Και σκληρός πιο κι απ’ την πέτρα που δεν τον είχανε κοιτάξει τρυφερά ποτέ – κάποτε τα στραβά δόντια του άσπριζαν παράξενα
Κι όπως περνούσε με το βλέμμα του λίγο πιο πάνω απ’ τους ανθρώπους κι έβγανε απ’ όλους
Έναν που του χαμογελούσε τον Αληθινόν που ο χάρος δεν τον έπιανε
Πρόσεχε να προφέρει καθαρά τη λέξη θ ά λ α σ σ α έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια
Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο Θεός κι η κάθε μια σταγόνα σταθερή στον ήλιο ν’ ανεβαίνει
Νέος ακόμα είχε δει στους ώμους των μεγάλων τα χρυσά να λάμπουν και να φεύγουν
Και μια νύχτα θυμάται σ’ ώρα μεγάλης τρικυμίας βόγκηξε ο λαιμός του πόντου τόσο που θολώθη μα δεν έστερξε να του σταθεί
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε
ΙΙ
Θε μου και τώρα τι Που ‘ χε με χίλιους να παλέψει
χώρια με τη μοναξιά του ποιος αυτός πού ’ξερε μ’ ένα λόγο του να δώσει ολάκερης της γης να ξεδιψάσει τι
Που όλα του τά ‘χαν πάρει Και τα πέδιλά του τα σταυροδετά και το τρικράνι του το μυτερό και το τειχιό που καβαλούσε κάθε απομεσήμερο να κρατάει τα γκέμια ενάντια στον καιρό σα ζόρικο και πηδηχτό βαρκάκι
Και μια φούχτα λουίζα που την είχε τρίψει στα μάγουλα ενός κοριτσιού μεσάνυχτα να το φιλήσει ( πώς κουρναλίζαν τα νερά του φεγγαριού στα πέτρινα τα σκαλοπάτια τρεις γκρεμούς πάνω απ’ τη θάλασσα…)
Μεσημέρι από νύχτα Και μήτ’ ένας πλάι του Μονάχα οι λέξεις του οι πιστές πού’ σμιγαν όλα τους τα χρώματα ν’ αφήσουν μέσ’ στο χέρι του μια λόγχη από άσπρο φως
Και αντίκρυ σ’ όλο των τειχών το μάκρος μυρμηκιά οι χυμένες μέσ’ στον γύψο κεφαλές όσο έπαιρνε το μάτι του
«Μεσημέρι από νύχτα – όλ’ η ζωή μια λάμψη ! » φώναξε κι όρμησε μέσ’ στο σωρό σύρνοντας πίσω του χρυσή γραμμή ατελεύτητη
Κι αμέσως ένιωσε ξεκινημένη από μακριά η στερνή χλομάδα να τον κυριεύει
ΙΙΙ
Τώρα καθώς του ήλιου η φτερωτή ολοένα γυρνούσε και πιο γρήγορα οι αυλές βουτούσαν μέσα στον χειμώνα κι έβγαιναν πάλι κατακόκκινες απ’ τα γεράνια
Κι οι μικροί δροσεροί τρούλοι όμοια μέδουσες γαλάζιες έφταναν κάθε φορά και πιο ψηλά στ’ ασήμια που τα ψιλοδούλευε ο αγέρας γι’ άλλων καιρών πιο μακρινών το εικόνισμα
Κόρες παρθένες φέγγοντας η αγκαλιά τους ένα θερινό ξημέρωμα φρέσκα βαγιόφυλλα και της μυρσίνης της ξεριζωμένης των βυθών σταλάζοντας ιώδιο , τα κλωνάρια
Του’ φερναν Ενώ κάτω απ’ τα πόδια του άκουγε στη μεγάλη καταβόθρα να καταποντίζονται πλώρες μαύρων καραβιών τ’ αρχαία και καπνισμένα πλοία όθε με στυλωμένο μάτι ορθές ακόμη Θεομήτορες επιτιμούσανε
Αναποδογυρισμένα στις χωματερές αλόγατα σωρός τα χτίσματα μικρά μεγάλα θρουβαλιασμός και σκόνης άναμμα μεσ’ στον αέρα
Πάντοτε με μια λέξη μεσ’ στα δόντια του άσπαστη κειτάμενος
Αυτός,ο τελευταίος Έλληνας !
1969

Στην φωτογραφία ο σεβαστοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και η σύζυγός του Ειρήνη Βράναινα. Από μικρογραφία του χειρογράφου του Τυπικού της μονής της Παναγίας της Βεβαίας Ελπίδος (Lincoln Typicon) του 1328-44, Βολδιανή Βιβλιοθήκη της Οξφόρδης.

πηγή

Ο άθεος πολίστας της Ρωσίας, που έγινε μοναχός και μαρτύρησε στην Όπτινα

 Ο Ιγκόρ, μετέπειτα π. Βασίλειος, εξαίρετος υμνογράφος, ήταν ένας από τους τρεις νεαρούς καλόγερους (οι άλλοι δύο ήταν ο Θεράπων και ο Τρόφιμος) που δολοφονήθηκαν ανήμερα το Πάσχα του 1993 στο ιστορικό μοναστήρι όπου βαφτίστηκε όλη του η κάποτε κομμουνιστική οικογένεια

18 Απριλίου 1993-Δολοφονούνται οι τρεις νεομάρτυρες της Όπτινα

Οι τρεις Πασχάλιοι μάρτυρες της Όπτινα

 Ο μάρτυρας που θυσιάζεται δεν χαρίζεται σε ψεύτικες καταστάσεις. Έχει έναν μυστικό τρόπο να φανερώνει την αγάπη του Θεού στους ανθρώπους χωρίς να τους πληγώνει. Τους επιτρέπει να τον πληγώσουν, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος τούς διδάσκει αναίμακτα με απλότητα, απαλά, αλλά με απόλυτο τρόπο όπως ακριβώς έκανε ο Χριστός. Στο μοναστήρι της Όπτινα στη Ρωσία την ημέρα του Πάσχα του 1993 τρεις νεαροί μοναχοί, ο Βασίλειος, ο Θεράπων και ο Τρόφιμος αφήνουν την τελευταία τους πνοή φεύγοντας από το μαχαίρι ενός ανθρώπου που τους δολοφόνησε. Σήμερα η συγκλονιστική ιστορία τους κάνει τον γύρο του κόσμου και το πέρασμα τους από τη γη παραμένει ζωντανό και Αναστάσιμο και λόγω της ημέρας της βίαιης κοίμησής τους.

 Το ερημητήριο της Όπτινα είναι αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ιδρύθηκε από έναν μετανοημένο ληστή, τον Όπτα. Σε κάθε περίπτωση, τα πρωιμότερα αρχεία που έχουν βρεθεί, χρονολογούνται από το 1630. Από το 1825 θα αρχίσει στην Όπτινα, η εποχή των μεγάλων στάρετς, για τους οποίους διαβάζουμε και στα έργα του Ντοστογιέφσκι. Το 1821 είχε μετακινηθεί εκεί ο στάρετς Μωυσής, που έγινε μοναχός στα δεκάξι του χρόνια με την ευλογία του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Το μοναστήρι έγινε μεγάλο στήριγμα για τον ρωσικό λαό. Το 1850 είχε 300 μοναχούς. Η συμπόνια των μοναχών για τους φτωχούς ήταν απεριόριστη. Κατά τη διάρκεια ενός λιμού η μονή ανέλαβε δυσανάλογα μεγάλα έργα για να δώσει δουλειά στους άνεργους χωρικούς που λιμοκτονούσαν .

 Το 1923 το μοναστήρι έκλεισε από το κράτος και επιστράφηκε στην Εκκλησία το 1987 σε κακή κατάσταση. Όταν έφτασαν σε αυτό οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και Τρόφιμος το βρήκαν ερείπιο. Συμμετείχαν στην ανοικοδόμηση και την αναγέννηση της Όπτινα και είδαν τον λαό να συρρέει στις ακολουθίες που τελούνταν εκεί.

 Ο Βασίλειος ήταν ένας νέος που ξεχώριζε. Εκάρη μοναχός το 1990. Προερχόταν από μια ιδιαίτερα ευλαβή οικογένεια. Ο πατέρας του αρχικά είχε ενταχθεί στο κομμουνιστικό κόμμα, αλλά βλέποντας την αλλοίωση που είχε γίνει στις αρχές για τις οποίες ο λαός είχε αγωνιστεί, παρέδωσε την κομματική του ταυτότητα, αγνοώντας τις απειλές ότι αυτό θα είχε αντίκτυπο στη ζωή του γιου του. «Δεν μπορείς να συμβιβάζεσαι με την απάτη», έλεγε στον γιο του Ιγκόρ, τον μετέπειτα πατέρα Βασίλειο, που στην εφηβεία του ήταν άθεος. Ήταν όμως ένα ευαίσθητο παιδί με μεγάλη συμπόνια, που χάριζε τα δώρα που του έκαναν οι γονείς του στους φτωχότερους συμμαθητές του. Στα 18 του χρόνια ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα του, τον έφερε αντιμέτωπο με τη σκληρή πραγματικότητα.

Προφητικός Ντοστογιέφσκι

Προφητικός Ντοστογιέφσκι

(Από το Μυθιστόρημα "Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου" Σ.18

πηγή

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για τον άνθρωπο και την ψυχή του...

Tον μεγάλο κίνδυνο τον κουβαλάμε επάνω μας,ο μεγάλος μας εχθρός βρίσκεται μέσα μας
και λέγεται εγωισμός.
Εγωισμός με όλα του τα παρακλάδια:φιλαυτία, υπερηφάνεια, έπαρση, προβολή κλπ.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για τον άνθρωπο και την ψυχή του,δεν υπάρχει χειρότερη ασθένεια,αφού οι συνέπειές της δεν είναι μόνον ισόβιες, καταστροφικές
για τον ίδιο «φορέα» του εγωισμού,αλλά και αιώνιες.

π. Εφραίμ της Αριζόνας

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος μαθαίνει από τους γονείς του να προσεύχεται...

πηγή

 Στην περιοχή τής Ουκρανίας, σ' ένα χωριό τής Μικρορωσίας, εκεί όπου τα ήσυχα νερά του Δνείπερου ποταμού διασχί­ζουν και ποτίζουν τόν μεγαλύτερο σιτοβολώ­να του κόσμου, γεννή­θηκε γύρω στα 1690 ο Ιωάννης. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς, δίκαιοι και τίμιοι. Δίδαξαν στο παιδί τους από τη μικρή ηλικία τα ιερά γράμμα­τα, τήν τέχνη τής προσ­ευχής και τόν δρόμο τής θυσίας και τής αγάπης και προς τόν Θεό και προς τούς ανθρώπους. Ό Ιωάννης τα δεχόταν όλα με ευγνωμοσύνη. Τα ε­φάρμοζε με πιστότητα....

εδώ

Αὐτοί οι ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς μᾶς δίνουν ἐλπίδα

  Σύγχυση μεγάλη ὑπάρχει. Μύλος γίνεται· εἶναι ζαλισμένοι οἱ ἄνθρωποι. Ὁ κόσμος εἶναι ὅπως οἱ μέλισσες. Ἂν χτυπήσεις τὴν κυψέλη, οἱ μέλισσες βγαίνουν ἔξω καὶ ἀρχίζουν «βούου...» καὶ γυρίζουν γύρω ἀπὸ τὴν κυψέλη ἀναστατωμένες. Ὕστερα ἡ κατεύθυνσή τους θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὸν ἄνεμο ποὺ θὰ φυσήξει. Ἂν φυσήξει βοριάς, θὰ πᾶνε μέσα. Ἂν φυσήξει νοτιάς, θὰ φύγουν. Ἔτσι καὶ τὸν κόσμο τὸν φυσάει... «Ἐθνικὸς Βοριάς», «Ἐθνικὸς Νοτιάς», καὶ εἶναι ὁ καημένος ζαλισμένος. Ὅμως, ἂν καὶ γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά, μία σιγουριά. Μπορεῖ νὰ ξεράθηκε ἡ ἐλιά, ἀλλὰ θὰ πετάξει νέα βλαστάρια.
Ὑπάρχει μιὰ μερίδα Χριστιανῶν, στοὺς ὁποίους ἀναπαύεται ὁ Θεός. Ὑπάρχουν ἀκόμη οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς, καὶ ὁ Καλὸς Θεός μας ἀνέχεται, καὶ πάλι θὰ οἰκονομήση τὰ πράγματα. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς μᾶς δίνουν ἐλπίδα. Μὴ φοβάσθε.

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι, τ. Β'

26 Μαίου 1834.Καταδίκη σε θάνατο του Κολοκοτρώνη με δάκτυλο Γερμανών!

26 Μαίου 1834. Ημέρα Ντροπής για τον Ελληνισμό.
Καταδίκη σε θάνατο του Κολοκοτρώνη με δάκτυλο Γερμανών!
Ο Κολοκοτρώνης,όταν άκουσε κάποιον να του λέει, «άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ», απάντησε: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια!».

Ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της επαναστάσεως του 1821, την οποία επανειλλημένα βοήθησε να μην σβήσει, καταδικάστηκε σε θάνατο από την Γερμανική Ανιβασιλεία που κυβερνούσε την Ελλάδα μέχρι να ενηλικιωθεί ο βασιλιάς Όθωνας, με πλαστές κατηγορίες προδοσίας και υποκίνησης συνωμοσίας για ανατροπή του Όθωνα. Μαζί του, δικάστηκε και καταδικάστηκε ένας ακόμη αγνός αγωνιστής της επαναστάσεως, ο εξάδελφός του Δημήτριος Πλαπούτας. Με τις ίδιες κατηγορίες είχαν αρχικά συλληφθεί και ο Γεναίος Κολοκοτρώνης, ο Κίτσος Τζαβέλας και ο Νικηταράς, αλλά δεν δικάστηκαν.

  Η θανατική απόφαση του δικαστηρίου δεν υπεγράφη από 2 εκ των 5 δικαστών, τον Αναστ. Πολυζωίδη και τον Γεώρ.Τερτσέτη, παρά τις απειλές του υπουργού δικαιοσύνης Κων. Σχοινά, και την απειλή να δικαστούν οι ίδιοι(και πραγματικά δικάστηκαν οι Πολυζωίδης και Τερτσέτης, αλλά δεν καταδικάστηκαν).

   Η ποινή των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα μετετράπη σε οιρκτή 20 ετών, αλλά οι 2 φυλακισμένοι ελευθερώθηκαν τον επόμενο Μάϊο με την γενική αμνηστία που δόθηκε με την ευκαιρία της ενεηλικίωσης του βασιλιά Όθωνα, ο οποίος μάλιστα τίμησε στη συνέχεια και τους δύο αγωνστές, τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα.

Σημειώνω εδώ ότι ο Πολυζωίδης με την στάση του αυτή στη δίκη του Κολοκοτρώνη, πέτυχε να «εξαγνιστεί» εν μέρει για την λυσσαλέες και άδικες επιθέσεις του εναντίον του Καποδίστρια. Ο Γεώργιος Τερτσέτης έγραψε αργότερα απομνημονεύματα του Θεοδ. Κολοκοτρώνη με τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836».
Στη φωτογραφία η φυλακή του Κολοκοτρώνη στο Παλαμήδι 

πηγή

Ανατολή ηλίου στον Αϊ-Γιάννη τον Ρώσο...

πηγή

Χαίροις, τῶν χαρίτων σκεῦος, πλῆρες θείας εὐωδίας·

χαίροις, τῶν θαυμάτων ῥεῖθρον, καὶ εὐώδης κληρουχία.

Χαίροις, Ῥώσσων θυμηδία, καὶ κατάκαρπος βλαστός·

χαίροις, τῶν Ἑλλήνων πλούτος, ἄφθορός τε θησαυρός.

Πάνω από την επιστήμη μας είναι η παντοδυναμία του Θεού και των Αγίων του(Θαύμα Αγ.Ιωάννη του Ρώσου)

  Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ο κ. Κωνσταντίνος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στη Λάρνακα του Οσίου Ρώσου.
Φορούσε πιζάμες και ένα ταξί τον περίμενε στην Βορεινή πύλη της Εκκλησίας.
Όταν τελείωσε τη μυστική του συνομιλία με τον Όσιο, ξεκίνησε με αργά βήματα, σέρνοντας τις παντόφλες στο δάπεδο και προχωρούσε προς την έξοδο.
Τον σταμάτησε ένας ιερέας της μονής και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δεν ήταν ντυμένος κανονικά και ήρθε στην εκκλησία με πιζάμες και αν επιθυμούσε νατου έδινε δωμάτιο στον ξενώνα να αναπαυθεί για λίγο αν το είχε ανάγκη.
– Όχι πάτερ, απάντησε και συνέχισε, με ξεκούρασε για πολλά χρόνια ο Άγιος, αυτός, ο μεγάλος και θαυματουργός γιατρός που υπηρετείτε. Σήμερα το πρωί στον «Ευαγγελισμό», στο Νοσοκομείο, ήρθε η γυναίκα μου να με δει.
Έχει περάσει δεκαετία και πλέον να σταθώ όρθιος όπως με βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση του νευρικού συστήματος και μία αρρώστια που είχα περάσει μου έφεραν αναπηρία τόση που έχασα τη θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη και οδηγήθηκα στα Νοσοκομεία γιατί μετά το δεύτερο χρόνο είχα πάνω από 80% παράλυση των κάτω άκρων.
Ή παράλυση, η κακή ψυχολογική κατάσταση, η πρόωρη έξοδος μου από τη δραστηριότητα της ζωής με οδηγούσαν σε μαρασμό, σχεδόν στο θάνατο.
Σήμερα, λοιπόν, το πρωί η γυναίκα μου ήρθε στο Νοσοκομείο, με βρήκε να κοιμάμαι, δεν με ξύπνησε, παρά κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου σε μια καρέκλα. Για λίγα δευτερόλεπτα την πήρε ο ύπνος.
Βλέπει στο όνειρο της ότι, στο διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσα τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός.
Τον πλησιάζει η γυναίκα μου και του λέει: 

Γιατρέ μου, είστε ξένος; Σας βλέπω για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο. Σας παρακαλώ στο διπλανό θάλαμο έχω τον άνδρα μου πάνω από δέκα χρόνια