...νά ημερέψουν οι άνθρωποι και νά μήν κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους και στά ζώα...

(Η εικονογράφηση είναι του διάσημου Αιθίοπα αγιογράφου Jembere Hailu από τον κοπτικό ναό του Αγ.Γεωργίου στην Αντίς Αμπέμπα, πρωτεύουσα της Αιθιοπίας.Εικονίζεται η συμφιλίωση των ζώων κατά την προφητεία του προφήτη Ησαΐα)

 - Γέροντα, ό Χριστός χωράει σέ όλες τις καρδιές;
-Ό Χριστός χωράει, οί άνθρωποι δέν Τον χωράνε, γιατί δέν προσπαθούν νά διορθωθούν. Γιά νά χωρέση ό Χριστός μέσα μας, πρέπει νά καθαρίση ή καρδιά. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν έμοί, ό Θεός.... -

-Γέροντα, γιατί τά άγρια ζώα δέν πειράζουν τους Αγίους;
 - Αφού ημερεύουν οί άνθρωποι, ημερεύουν και τά άγρια ζώα και αναγνωρίζουν ότι ό άνθρωπος είναι αφεντικό τους. Στον Παράδεισο, πριν από την πτώση, τά άγρια θηρία έγλειφαν τους Πρωτοπλάστους μέ ευλάβεια, αλλά μετά την πτώση πήγαιναν νά τους ξεσκίσουν.

 Όταν ένας άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτικη κατάσταση, τά ζώα τον αναγνωρίζουν πάλι γιά αφεντικό. Σήμερα όμως βλέπεις ανθρώπους πού είναι χειρότεροι από τά άγρια θηρία, χειρότεροι άπό τά φίδια. Εκμεταλλεύονται απροστάτευτα παιδιά, τους παίρνουν τά χρήματα καί, όταν έρχονται σέ δύσκολη θέση, τά ενοχοποιούν, καλούν τήν αστυνομία, τά πηγαίνουν και στό ψυχιατρείο.

Γι' αυτό τόν 147ο Ψαλμό πού διάβαζε ό Άγιος Αρσένιος ό Καππαδόκης, για νά ημερέψουν τα άγρια ζώα και νά μήν κάνουν κακό στους ανθρώπους, τον διαβάζω, για νά ημερέψουν οι άνθρωποι και νά μήν κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους και στά ζώα.

πηγή

ΙΣΑΜΕ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Του Β. Χαραλάμπους

Θυμητάρια ξετυλίγονται

στου Καρπασίου το πλάτος

οι λόφοι που μάθαμε να λέμε «κουέστες».

Ιχνηλατώντας τα ψηφιά τούτα

από τη μεγάλη «κουέστα»

κάπου εκεί σιμά στο Ριζοκάρπασο

που πασκίζουν να λησμονήσουμε

η απρόσκλητη θωριά

ίσαμε του Πρωτόκλητου το δασοτόπι

από τη μια ακρογκρέμι

κι από την άλλη γαλήνιο βουνοπλάγι.

τούτη η περίεργη αλληλουχία που σημαδεύει

και της δικής μας βιοτής το διάβα.

Το θώρι επαίτης

στη μεθόριο που θαμποφέγγει

εκεί όπου συνθλίβεται το σπάταλο σκότος

της αλλόκοτης νυχτιάς.

Αδιαφορώντας

για τ’ ασυλλόγιστο τραγούδημα του ζέφυρου

ανάμεσα στα πεύκα και τα κυπαρίσσια

συνέχισα πεισματικά να οδοιπορώ

για του Πρωτόκλητου το Μοναστήρι.

Αδιάφορώντας για το μενεξεδί

αδιαφορώντας για τα τόσα λούλουδα ολοτρίγυρα.

Παρέκει το κύμα μαθεμένο ν’ αγκαλιάζει

τ’ ακρωτήρι του Πρωτόκλητου.

Να βαστάξω πρέπει λίγο ακόμα

να βαστάξω πρέπει λίγο ακόμα.

Μα είναι και τ’ άλλο ακόμα

πως τούτη η απαντοχή

μάταια ανταλλάγματα δεν σχωρνάει.

Κι έτσι οδοιπορώντας στη Καρπασία

συλλογιέμαι πως δεν είν’ οι άργιλλοι κι οι ψαμμίτες

οι μάργες, οι γύψοι κι οι κρητίδες

που τούτη τη γη σημαδεύουν

μα κείνο π’ αρκεί να θυμώμαστε

πως η χερσόνησος τούτη «γη Αγίων εστί».

πηγή

Ένα σύγχρονο θαύμα του Αγ.Σάββα του εν Καλύμνω

O ραδιοφωνικός παραγωγός του εκκλησιαστικού σταθμού Αλήθεια fm Καλύμνου, Νίκος Μαμάκας το πρωί της Κυριακής, ημέρα εορτασμού του Αγίου Σάββα του νέου στην Κάλυμνο, μίλησε στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας με τον Λυκούργο Μαρκούδη, περιγράφοντας ένα καταπληκτικό θαύμα:

Κάθε Παρασκευή κάνει μια βάρδια στο εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο της Καλύμνου.Πριν τρία χρόνια περίπου,πάει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι τουριστών στο βιβλιοπωλείο και αφού αγόρασαν κάτι τους έδωσε ευλογία ένα εικονάκι του Αγίου Σάββα.
Τότε τον ρωτάνε ποιος είναι αυτός?
Τους λέει ο Άγιος του Νησιού μας, ο Άγιος Σάββας,και τον ρωτάνε -στα Αγγλικά πάντα-γιατί είναι Άγιος, τι κάνει?
Τους λέει είναι Άγιος γιατί αγάπησε πολύ το Θεό, ασκήτεψε, έκανε και κάνει πολλά θαύματα, θεραπεύει καρκινοπαθείς,άτεκνα ζευγάρια τα βοηθάει να κάνουν παιδιά..

Μόλις άκουσαν αυτό το τελευταίο,του λένε μισό λεπτό, και φωνάζουν την κόρη τους με τον άνδρα της που ήταν απέξω.Του ζήτησαν να πει και στη κόρη τους αυτό το τελευταίο που τους είπε.Λέει ο Άγιος Σάββας βοηθάει πολλά άτεκνα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδιά.Το ζευγάρι αυτό ήταν πολλά χρόνια παντρεμένο και δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί.Του ζήτησαν τότε αν μπορεί να τους πάει στη Μονή του Αγίου Σάββα, εκείνος δέχτηκε και πήγαν στο Μοναστήρι.

Οι γάτες του Γέροντα Παϊσίου

Διηγείτο η αδελφή του Γέροντα Χριστίνα:

Ήρθα μία φορά στο Στόμιο να δω τον Γέροντα και του έφερα και δύο γάτες, γιατί είχε πολλά ποντίκια, σκέτη μάστιγα.
"Πάτερ Παΐσιε", λέω, "σου έφερα τις γάτες να ησυχάσεις από τα ποντίκια".
Την επόμενη φορά που επισκέφτηκα την Μονή, βλέπω μπαίνοντας στην κουζίνα ένα σκεύος και να τρώνε μαζί γάτες και ποντίκια.
Λέω, "Γέροντα, εγώ σου έφερα τις γάτες να φάνε τα ποντίκια και συ τα ταΐζεις όλα μαζί;".
Μου λέει, "Άστα ευλογημένη, κρίμα και αυτά, όλοι τα κυνηγάνε και τα σκοτώνουν, πλάσματα του Θεού είναι κι αυτά!".

Ο Όσιος Παΐσιος (Μαρτυρίες - περιστατικά - διδαχές)

Ενωμένη Ρωμιοσύνη, σελ. 202

πηγή

Κάτι τρέχει με την φιλανθρωπία μας!

 Ομιλεί ο π. Βασίλειος Βολουδάκης

Η μικρή Αγγελίνα και τα...αγγελουδάκια!

 Είχα πάει επίσκεψη σε σπίτι πνευματικών μου παιδιών,που έχουν
τρία παιδάκια.Μου έλεγαν λοιπόν ότι η Αγγελίνα,που είναι τεσσάρων ετών,
ξύπνησε την προηγούμενη εβδομάδα μέσα στη νύχτα,κατά τις δύο
η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και φώναζε: "...παιδάκια πολλά, παιδάκια....!"

 Αφού τους σήκωσε όλους με τις φωνές της, οι γονείς της την ρώτησαν:
"Ποιά παιδάκια Αγγελίνα;Τα είδες στον ύπνο σου;...."
Οχι, έλεγε η μικρή,...νά'τα πάνω κεί! Δείχνοντας ψηλά στο ταβάνι!
Οι γονείς ρώτησαν και πάλι:
-Που είναι τα παιδάκια; Εμείς δεν βλέπουμε τίποτε.
-Είναι!..είπε η Αγγελίνα.Εκεί...κι εκεί, και εκεί πάνω!
Δεν φοράνε ρούχα, και πίσω στη πλάτη τους,έχουν...σαν κι αυτά,που έχουν
τα περιστέρια που έχει ο πατέρας Ιγνάτιος στο μοναστήρι!
(Εχω στη μονή τριάντα λευκά περιστέρια).

-Ποιά έχουν τα περιστέρια; τι έχουν; ρώτησε η μητέρα.
Να,....έκανε με τα χέρια της η μικρή,αυτά που έχουν να πετάνε ψηλά!
(Εννοούσε τις φτερούγες,..δεν ξέρει ακόμα τη λέξη ίσως σωστά,
και τους εξηγούσε με τα χεράκια της την κίνηση που κάνουν τα πουλιά
για να πετάξουν).

-Πόσα είναι Αγγελίνα;πόσα βλέπεις;
Αρχιζε η μικρή και μέτραγε.
-Ενα,δύο,τέσσερα,πέντε,οκτώ,..δέκα!
Μόνον αυτούς τους αριθμούς γνωρίζει μέχρι τώρα.

-Και τι κάνουν όλα αυτά τα παιδάκια Αγγελίνα;
-Ηλθε στο παράθυρο και κοίταζε μέσα ένας ..."κακός"!
Με τα χέρια του έσπασε το τζάμι και γέμισε γυαλιά το σπίτι.
Εγώ τον είδα!Ομως αμέσως έφτασαν όλα αυτά τα παιδάκια
και το ένα από αυτά ...του έριξε φωτιά και τον έκαψε!
Ακόμα τα παιδάκια είναι εδώ και δεν φεύγουν και μου
χαμογελάνε.Πετάνε παντού εδώ μέσα!Είναι πολλά!

Τελικά η μικρή Αγγελίνα για αρκετή ώρα έβλεπε αυτά τα αγγελάκια
να είναι παντού μέσ'το σπίτι.Δεν ήξερε τι ήσαν και γιατί,
όμως από την περιγραφή καταλάβαμε ότι αγγελουδάκια εννοούσε.
Εχουν περάσει επτά-οκτώ ημέρες και ακόμα τα θυμάται.
Ηλθε στο μοναστήρι η Αγγελίνα και όποιος ήταν εδώ του εξηγούσε
για τα παιδάκια..."χωρίς τα ρούχα τους",να έχουν φτερά
στη πλάτη τους...σαν τα περιστέρια,και για τον ...κακό άνθρωπο
που τον έκαψαν!

Μάλιστα! Αυτή είναι η γνησιότητα και η καθαρότητα των μικρών
παιδιών,που δεν έχουμε εμείς οι μεγάλοι.Εκείνα βλέπουν!
Δεν έχουν ακόμα λερωθεί από τα λάθη και τα πάθη.
Οπότε,...κι εμείς βλέπουμε, με τα μάτια των μωρών παιδιών!
Βλέπουμε ότι υπάρχουν γύρω μας τόσα πολλά που εμείς τυφλωμένοι
από την αμαρτία και την ολιγοπιστία ...δεν βλέπουμε!
"Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν"!

π.Ιγνάτιος Καζάκος

28 Νοεμβρίου-μνήμη των πολιούχων Κιλκίς ΠεντεκαίΔέκα μαρτύρων

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

Οἱ ἅγιοι Πεντεκαίδεκα Ἱερομάρτυρες, πού τιμῶνται ἰδιαιτέρως καί εἶναι πολιοῦχοι τῆς πόλεως τοῦ Κιλκίς, ἀνήκουν στήν εὐρύτερη χορεία τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί εἰδικότερα τῶν μαρτύρων.
Μάρτυρες ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει τούς ἀγωνισαμένους μέχρι ψυχῆς καί αἵματος καί μαρτυρήσαντας τῆ δόξη τοῦ Χριστοῦ. (ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων). Μάρτυρας εἶναι αὐτός πού ὑπομένει θεληματικά τόν σωματικό θάνατο, προκειμένου νά παραμείνει πιστός στήν ὁμολογία τῆς πίστης του στόν Χριστό. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἀποκαλεῖ τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Μαρτύρων τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου τους, γενέθλια ἡμέρα, διότι αὐτήν τήν ἡμέρα εἰσῆλθαν στεφανηφόροι στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό οἱ πιστοί πανηγυρίζουν καί ἑορτάζουν μέ χαρά τήν μέρα μνήμης τῆς ἀθλήσεως τῶν μαρτύρων.
«Ὁ θάνατος τῶν μαρτύρων εἶναι παρηγοριά τῶν πιστῶν, παρρησία τῶν Ἐκκλησιῶν, σύσταση τοῦ χριστιανισμοῦ, κατάλυση τοῦ θανάτου, ἀπόδειξη τῆς ἀναστάσεως, γελιοποίηση τῶν δαιμόνων, κατηγορία τοῦ διαβόλου, διδασκαλία τῆς ἐνάρετης ζωῆς, παρακίνηση γιά περιφρόνηση τῶν παρόντων πραγμάτων καί ὁδός γιά ἐπιθυμία τῶν μελλοντικῶν ἀγαθῶν, παρηγοριά γιά τίς παρηγοριές πού μᾶς ἔχουν βρεῖ καί αἰτία γιά ὑπομονή, καθώς καί ρίζα καί πηγή καί μητέρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν» γράφει ὁ χρυσορρήμων ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Οἱ προστάτες καί πολιοῦχοι τῆς πόλεως τοῦ Κιλκίς Πεντεκαίδεκα Ἱερομάρτυρες ἔζησαν τόν 4ο μ.Χ. αἰώνα, ὅταν αὐτοκράτορας στήν Κωνσταντινούπολη ἦταν ὁ Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης (361-363 μ.Χ.). 

Ἄγνωστη παραμένει ἡ καταγωγή τους, ἐνῶ τὸ Συναξάρι καὶ τὸ μαρτύριό τους (Πέτρου Βλαχάκου, ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ – ΟΙ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΤΙΒΕΡΙΟΥΠΟΛΗΣ, Ἐκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ) συνέγραψε ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος καὶ πάσης Βουλγαρίας (11ος – 12ος μ.Χ. αἰώνας).

«Ουδέν ούτε εννοίας θανάτου φοβερώτερον, ούτε Θεού μνήμης θαυμασιώτερον»

Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος

Πόσο αρμονικά και ισορροπημένα  παραθέτει ο Άγιος τις δυο αυτές λειτουργίες της ψυχής του ανθρώπου,τη σκέψη και τη μνήμη, υπενθυμίζοντας το σκοπό, για τον οποίο τις έβαλε ο Θεός  μέσα μας. Η καθεμιά, συνταιριασμένη με το αντίστοιχο θέμα, με το οποίο έχει  να  ασχολείται. Η σκέψη με το θάνατο, για να κρατήσει τον άνθρωπο στη φρόνηση και στη σύνεση και η μνήμη με το Θεό, για να τον κρατήσει στη ζωντανή ελπίδα. Είναι οι κορυφαίες απασχολήσεις τους στην παρούσα ζωή. Χαρακτηρίζει, τη σκέψη του θανάτου φοβερότερη  από όλα όσα έχει να σκέφτεται ο άνθρωπος  και τη μνήμη του Θεού θαυμασιότερη από όλα όσα έχει να θυμάται. Τέλειος συνδυασμός.

Άγιος Στέφανος ο Ομολογητής ο Νέος και συν αυτώ μαρτυρήσαντες(+28 Νοεμβρίου)

Γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του, Ἰωάννης καὶ Ἄννα, τὸν ἀνέθρεψαν κατὰ τὸν καλύτερο χριστιανικὸ τρόπο. Ὅταν μεγάλωσε, μορφώθηκε ἀρκετὰ καὶ ἀργότερα ἀναδείχθηκε ἡγούμενος στὸ περίφημο ὄρος τοῦ Ἁγίου Αὐξεντίου.

Ὅταν ξέσπασε ὁ πόλεμος ἐναντίον τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὄχι μόνο δὲ συμμορφώθηκε μὲ τὶς αὐτοκρατορικὲς διαταγές, ἀλλὰ καὶ χαρακτήρισε αἱρετικοὺς τοὺς εἰκονομάχους βασιλεῖς.

Καταγγέλθηκε στὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο τὸν Κοπρώνυμο, ὁ ὁποῖος ἤλπιζε μὲ τὴν προσωπική του ἐπιβολή, ὅταν τὸν ἔφερνε μπροστά του, νὰ δαμάσει τὸ φρόνημα τοῦ Στεφάνου. Συνέβη ὅμως τὸ ἀντίθετο. Ὁ Στέφανος, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μὲ «πολλὴν παρρησίαν ἐν πίστει τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», δηλαδὴ μὲ πολλὴ παρρησία καὶ θάρρος στὸ νὰ διακηρύττει τὴν πίστη ποὺ ὁμολογοῦν ὅσοι εἶναι σὲ κοινωνία μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἤλεγξε αὐστηρὰ κατὰ πρόσωπο τὸν Κοπρώνυμο. Αὐτὸς τότε τὸν ἔκλεισε στὴ φυλακὴ καὶ μετὰ ἀπὸ μέρες διέταξε νὰ τὸν θανατώσουν.
Ἀφοῦ, λοιπόν, τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακή, ἄρχισαν νὰ τὸν λιθοβολοῦν καὶ νὰ τὸν κτυποῦν μὲ βαρεία ρόπαλα. Ἕνα ἰσχυρὸ κτύπημα στὸ κεφάλι ἔδωσε τέλος στὴ ζωὴ τοῦ Στεφάνου, τὸ 767. Κατόπιν τὸ σῶμά του τὸ ἔριξαν στὴν θάλασσα, ἀλλὰ εὐλαβεῖς χριστιανοὶ ποὺ τὸ βρῆκαν ὅταν τὰ κύματα τὸ ἔφεραν στὴν παραλία, τὸ ἔθαψαν μὲ τὴν ἁρμόζουσα τιμή.

Οἱ Ἅγιοι Βασίλειος, Στέφανος, Ἰωάννης ὁ ἀπὸ Λεγαταρίων ἢ Λεγατοκρίων, δύο Γρηγόριοι καὶ ἄλλοι Μάρτυρες

Ὅλοι συμμαρτύρησαν μὲ τὸν Ἅγιο Στέφανο (ποὺ τιμᾶται σήμερα). Ἡ λύσσα τοῦ Κοπρώνυμου καὶ τῶν γύρω του δὲν περιορίστηκε μόνο σὲ ἕνα θύμα. Μετὰ τὸν Στέφανο ὑπέστησαν βασανισμοὺς καὶ θανάτους καὶ ἄλλοι ὁμολογητὲς τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἔτσι ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ὁ Βασίλειος, τυφλώθηκε ἀπὸ τοὺς δήμιους, ἐξακολουθώντας νὰ διακηρύττει τὴν Ὀρθόδοξη πίστη του, καὶ στὴ συνέχεια τὸν σκότωσαν μὲ κλωτσιές. Ἄλλος ἔπειτα, ὁ Ἰωάννης ὁ ἀπὸ Λεγαταρίων ἐξορίστηκε στὴ Δαφνούσια, ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ συνεχεῖς δαρμούς. Ἄλλοι δὲ πάλι μὲ ἄλλο βάρβαρο τρόπο θανατώθηκαν ἢ ἐξορίστηκαν καὶ περνοῦσαν συνεχὴ μαρτυρικὴ ζωή.

πηγή

Κάθε φόνος, κάθε πόλεμος

  Στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης, ειδωλολατρικοί λαοί θεωρούσαν ως «ιερό καθήκον» τους τη θυσία των πρωτότοκων παιδιών τους στους Θεούς. Ο Αβραάμ νομίζει ότι και ο δικός του Θεός απαιτεί την υποχρέωση αυτή. Γι᾽ αυτό και πορεύεται προς υψηλό βουνό για να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ. Αλλά εκεί ο Θεός της Βίβλου διδάσκει στον ανώριμο ακόμη πνευματικά Αβραάμ μάθημα καίριας υπαρξιακής σημασίας: καμία ανθρωποθυσία δεν επιτρέπεται• κανένας φόνος ανθρώπου από άνθρωπο δεν είναι αποδεκτός. Ακόμη και αν αυτός γίνεται στο όνομα του ύψιστου ιδανικού, του Θεού. H χρήση του ονόματος του Θεού για δικαιολόγηση φόνου ενός ανθρώπου είναι απόλυτα καταδικαστέα.

   Στην Καινή Διαθήκη, ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι κάποτε ο Χριστός δεν έγινε δεκτός από τους κατοίκους ενός χωριού Σαμαρειτών, των θεωρουμένων από τους τότε Ισραηλίτες ως των χειροτέρων τους εχθρών. 

 «Όταν το είδαν αυτό οι μαθητές του Ιάκωβος και Ιωάννης, του είπαν: Κύριε, θέλεις να ζητήσουμε να κατεβεί φωτιά από τον ουρανό και να τους καταστρέψει, όπως έκανε και ο Ηλίας; 

Εκείνος στράφηκε προς αυτούς και τους επέπληξε λέγοντας: Ξεχάσατε ποιο πνεύμα κατευθύνει τη ζωή σας; Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε να καταστρέψει ανθρώπους αλλά να τους σώσει» (Λουκ. 9:54-55). Ο Χριστός διδάσκει ότι καμμία αλήθεια δεν επιβάλλεται με τη βία• καμία έσωθεν αλλαγή δεν επιτυγχάνεται με τον καταναγκασμό. H ελευθερία των ανθρώπων είναι πλήρως σεβαστή από τον Θεό. Κατά συνέπεια, όποιος άνθρωπος την παραβιάζει, αυτός απλούστατα δεν είναι με το μέρος του Θεού.

 Τον τέταρτο αιώνα ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος υπενθυμίζει στους πιστούς ότι εκείνος που ζητά από τον Θεό να ενεργήσει εναντίον των εχθρών του διαπράττει ύβρη. Για τον όντως πιστό, ο Θεός είναι και θα παραμείνει εσαεί διαπροσωπική κοινωνία ελευθερίας και αγάπης. Συνεπώς όποιος αντιλαμβάνεται με οποιονδήποτε άλλο τρόπο τον Θεό ουσιαστικά παύει να είναι Χριστιανός. Αυτός που νομίζει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει τον Θεό για να βλάψει τους εχθρούς του, έχει υιοθετήσει μία εσφαλμένη εικόνα για τον Θεό: τον Θεό της αποκλειστικότητας και του αποκλεισμού. Ο Χριστός όμως σταυρώθηκε από τους Γραμματείς και Φαρισαίους της εποχής του γιατί, ανάμεσα σε άλλα, πολέμησε την αντίληψή τους ότι ο Θεός είναι Θεός μόνο των Ισραηλιτών και όχι όλων των ανθρώπων.

 Το 960 μ.Χ. ο βυζαντινός αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς ζήτησε από την Εκκλησία να ανακηρύξει σε μάρτυρες όσους στρατιώτες σκοτώθησαν σε μάχες εναντίον του Ισλάμ. Η Εκκλησία αρνήθηκε, αφού κανένας «ιερός πόλεμος» δεν ισχύει γι᾽ αυτήν και καμία μορφή βίας δεν συνάδει με την πίστη της. Ως εκ τούτου, όποιος προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τον Θεό για εξυπηρέτηση πολιτικών ή ιδεολογικών σκοπιμοτήτων, αυτός εξέρχεται αυτοβούλως από την Εκκλησία.

 Τα πιο πάνω ενδεικτικά, φανερώνουν ένα από τα θεμελιώδη διαχρονικά μηνύματα που ο Χριστιανισμός κόμισε στους ανθρώπους: την αποσύνδεση βίας και ιερού, το όραμα της καθολικής καταλλαγής. Και τούτο γιατί Θεός και άνθρωπος, άνθρωπος και συνάνθρωπος, όχι μόνο δεν είναι αντίπαλα μεγέθη αλλά, απεναντίας, είναι έτεροι εταίροι στην προσπάθεια όλων για πληρότητα ζωής. Συνεπώς η δημιουργία συνασπισμών με βάση μια βιολογική ή πολιτισμική διαφορά και η αντιπαλότητα και αντιμαχία μεταξύ τους συνιστά αλλοτρίωση της κοινής φύσης των ανθρώπων και αποξένωσή τους από τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Πράγμα που σημαίνει ότι όποιοι και όποτε υποκύπτουν στη λογική αυτή της ρήξης και της εχθρότητας απέχουν από την ορθόδοξη χριστιανική πίστη.

Τα πιο πάνω γράφονται γιατί, με αφορμή το πρόσφατο τρομοκρατικό κτύπημα στο Παρίσι, πιθανώς να επαναληφθούν τα γνωστά στερεότυπα ότι όλες οι θρησκείες πάνω κάτω λένε τα ίδια, ότι όλες προάγουν τη βία, ότι όλες είναι συνώνυμες του σκοταδισμού. Ας θυμηθούν όλοι ότι το βιβλικό επεισόδιο του φόνου του Άβελ από τον Κάιν τονίζει εκείνο που σχεδόν όλοι λησμονούν: κάθε φόνος ανθρώπου είναι αδελφοκτονία, κάθε πόλεμος είναι εμφύλιος.

Σταύρος Φωτίου

Καθηγητής στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου.

ΠΗΓΗ

Κυριακή ΙΓ΄Λουκά-Πόσες εἶναι ὁ στιγμές τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου καταφέρνει να ζῆ με πλήρη αὐτοσυνειδησία;

«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;»

Ἀνιχνευτὴς τοῦ οὐρανοῦ καὶ νοσταλγὸς τῆς χαρᾶς τοῦ παραδείσου ἐμφανίζεται, ἀδελφοί μου, ὁ πλούσιος νέος του εὐαγγελίου. Πλησιάζει τὸν Ἰησοῦ, γιὰ νὰ ζητήση τὴν συμβουλὴ Τοῦ «ἵνα ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσῃ». Καὶ ὁ μεγάλος διδάσκαλος τοῦ θύμισε τὶς ἐντολὲς τοῦ δεκαλόγου ποὺ μιλᾶνε γιὰ τὸ σεβασμὸ τῆς τιμῆς, τῆς ζωῆς, τῆς περιουσίας, τὰ καθήκοντα γιὰ τοὺς γονεῖς. Τοῦ ἔδειξε τὸ σωστὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἠθικὴ τελειότητα. Ἀλλά, σὰν ὁ πλούσιος εἶπε πὼς «ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου», ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε «ἔτι ἕν σοι λείπει». Ὅσο καὶ ἂν νόμιζε πὼς κατέχει τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, δὲν ἦταν ἔτσι. Ὑστεροῦσε στὴν πνευματική του ζωή, ἀλλὰ δὲν τὸ καταλάβαινε.

 Εἶναι δύσκολο νὰ ἀπαντήση κανεὶς στὸ ἐρώτημα «πόσες εἶναι ὁ στιγμὲς τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου καταφέρνει νὰ ζῆ μὲ πλήρη αὐτοσυνειδησία», ὅταν τὶς περισσότερες ὧρες του τὶς περνᾶ χωρὶς καλά- καλὰ νὰ τὶς νοιώση, νὰ τὶς ζῆ. Βέβαια αὐτὸ συνέβαινε πάντα μὲ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ σήμερα μὲ τὸ κυνηγητὸ τῆς βιοπάλης καὶ τοῦ ἄγχους, μὲ τὴν πραγματικὴ ἢ ψεύτικη αὔξηση τῶν ἀναγκῶν, ἐλάχιστος ἀπομένει χρόνος γιὰ τὰ μεγάλα ἐρωτήματα τοῦ τύπου «τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;». Σήμερα οἱ κοινωνικὲς ὑποχρεώσεις, αὔριο οἱ ἐπαγγελματικές, κατόπιν τὸ κυνήγι γιὰ τὴν αὔξηση τοῦ εἰσοδήματος, ὅλα αὐτὰ ἔρχονται νὰ ὑποτάξουν καὶ νὰ στραγγαλίσουν καὶ τελικὰ νὰ ἀφανίσουν τὴν ἐλευθερία τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. 

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος μιλά για την κοντοφθαλμία των ανθρώπων.

Διαφορετικά βλέπουν τά μάτια τῶν ἀνθρώπων καί διαφορετικά ὁ Θεός. 

Λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Εἶδα ἄνθρωπον πού φανερά ἁμάρτησε, ἀλλά μυστικά μετενόησε. Καί αὐτόν πού ἐγώ τόν κατέκρινα ὡς ἀνήθικον, ὁ Θεός τόν θεωροῦσε ἁγνόν, διότι μέ τήν μετάνοιάν του Τόν εἶχε ἐξευμενήσει πλήρως».

 Εἰς τήν παροῦσαν ζωήν, ὁ ἕνας, μικρός ἤ μεγάλος, θά κρίνεται πάντοτε ἀπό τούς ἄλλους. Εἰς τήν μέλλουσαν ὅμως ζωήν, οἱ πολλοί, δηλαδή οἱ πάντες, θά κριθοῦμε ἀπό τόν Ἕναν! Τόν Θεόν.

Ἡ ἀπόφασις διά τούς πολλούς θά εἶναι τότε ἡ ἐτυμηγορία τοῦ Ἑνός. Ἐδῶ, εἰς αὐτήν τήν ζωήν, οἱ κρίσεις τῶν ἀνθρώπων διά τούς ἄλλους στηρίζονται σέ ὅ,τι βλέπουν μόνον ὡς θεατές. Ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ δι᾽ ὅλους μας ὅμως, βασίζεται εἰς ὅσα Ἐκεῖνος γνωρίζει, ὡς τέλειος καρδιογνώστης.

Δέν πρέπει ποτέ νά κρίνωμε, οὔτε νά περιφρονοῦμε κανέναν. 

Λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἄν βλέπῃς τόν ἀδελφόν σου εἰς τόν δρόμον τῆς ἁμαρτίας, ρίψε εἰς τούς ὤμους του τόν μανδύαν τῆς ἀγάπης σου», καί πρέπει «νά ἀγαπᾶμε τόν ἁμαρτωλόν, καί νά μισοῦμε μόνον τήν ἁμαρτίαν». 

Εἰς τά σπλάχνα οἰκτιρμῶν πού ζητοῦμε ἀπό τόν Θεόν διά τίς ἰδικές μας ἁμαρτίες, ὀφείλομε νά καταθέσωμε καί τήν ἰδικήν μας εὐσπλαχνίαν πρός τούς συνανθρώπους μας. Καί ἄς μήν λησμονοῦμε, ὅτι εἴμεθα ὅλοι ἁμαρτωλοί καί φέρομε μέσα μας τήν ἀνθρωπίνην πεπτωκυῖαν φύσιν μας, τήν πεσμένην φύσιν μας. Εἰς τό σφάλμα πού ἔπεσε σήμερα κάποιος, αὔριο ἠμπορεῖ νά πέσωμε ἐμεῖς.

πηγή

Άγ. Ιάκωβος ο Πέρσης:Μια ευχή για κάθε κομμένο δάκτυλο!

Άγιος Μεγαλομάρτυρας Ιάκωβος ο Πέρσης (27 Νοεμβρίου)

  Ο Ιάκωβος γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς στην περ­σική πόλη Έλαπα ή Βηλάτ, ανατράφηκε με τα νάματα της Πίστεως και νυμφεύθηκε μια χριστιανή κοπέλα. Ο Πέρσης βασιλιάς Ισζδιγέρδης εκτιμούσε τον Ιάκωβο για τα χαρίσματα και τις δεξιότητες του και τον κατέστησε αξιωματούχο στην αυλή του. Κολακευμένος ο Ιάκωβος από την αγάπη του βασιλιά, παραπλανήθηκε και άρχισε να θυσιάζει κι αυτός στα είδωλα που προσκυνούσε ο Πέρσης ηγεμόνας.

Πληροφορήθηκαν το γεγονός η μητέρα και η σύζυγος του Ιακώβου. Του έγραψαν τότε μια επιστολή επιτιμητική, θρη­νολογώντας για το κατάντημά του να γίνει αποστάτης της Πίστεως και πνευματικά νεκρός και, τέλος, τον ικέτευαν να μετανοήσει και να επιστρέψει στον Χριστό. Συγκλονισμένος από την επιστολή που διάβασε ο Ιάκωβος μετάνιωσε πικρά και με παρρησία πήγε στον βασιλιά και ομολόγησε την πίστη του στον Κύριο Ιησού Χριστό. Οργισμένος ο βασιλιάς, τον καταδίκασε σε θάνατο μ’ ένα ιδιαίτερα φρικτό μαρτύριο: θα κατατεμάχιζαν το σώμα του, σταδιακά, μέχρι να εκπνεύσει. 

Μονή Νίλωβ στην Λίμνη Σέλινγκερ!

Η μονή Νίλωβ βρίσκεται σ'ένα νησί,στην λίμνη Σέλιγκερ,στην περιοχή του Νόβγκοροντ της Ρωσίας.Η λίμνη Σέλινγκερ είναι περιοχή ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους,είναι μέρος της λεκάνης του Βόλγα και καλύπτει μία επιφάνεια 212 τετρ.χιλ.

Χάρη στην χλωρίδα και την πανίδα της έχει ονομαστεί ''ευρωπαϊκή Βαϊκάλη''.Η Βαϊκάλη που βρίσκεται στα νότια της Σιβηρίας είναι η βαθύτερη λίμνη στον κόσμο.
Η μονή του Αγίου Νείλου Στολομπένσκι ή Νίλωβ,βρίσκεται στο νησί Στολόμπι της λίμνης Σέλιγκερ.Το νησί βρίσκεται σε μία απόσταση 200 χιλιομέτρων δυτικά του Τβερ και 10 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης Οστάνκωβ και επικοινωνεί με την ξηρά με μία εντυπωσιακή γέφυρα.

Χτίστηκε το 1594 από τον Άγιο Νείλο.Ετησίως δέχεται έναν μεγάλο αριθμό προσκυνητών και είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά νεοκλασσικά μοναστικά συμπλέγματα της Ανατ.Ευρώπης.

Κάποιοι από τους ναούς χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα ενώ το τεράστιο καθλικό χτίστηκε μεταξύ 1812-1825.
Κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιήθηκε ως βάση των Σοβιετικών.
Εδώ κρατήθηκαν αιχμάλωτοι 7000 Πολωνοί,οι οποίοι αιχμαλωτίστηκαν από τους Σοβιετικούς μετά την υπογραφή του συμφώνου Μολοτώφ-Ριμπεντροπ.
 Σχεδόν όλοι οι αιχμάλωτοι εκτελέστηκαν το 1940 στην περιοχή Καλίνιν,το σημερινό Τβερ,ένα θλιβερό γεγονός γνωστό ως ''Η σφαγή του Κατίν''

Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο απ’ τον καφέ

Λαρισινά δοκίμια

Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου

«Ίσους ημίν αυτοίς εποίησας»

Ματθ. Κ’, 1-6

 Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο απ’ τον καφέ. στο καφενείο, με καλή παρέα! Ακόμα κι όταν γίνεται πόλεμος , ο κόσμος πηγαίνει στο καφενείο κι οι μουσικοί παίζουν. 
Θυμάμαι αυτά τα λόγια ενός γέρου συγγραφέα: «Να μην κάνεις συλλογή από δυστυχίες ,να κάνεις συλλογή από τις ευεργεσίες του Θεού». Σκεφτόμουν να γράψω γι’ αυτά που τράβηξα στη ζωή μου, αν και ήμουν είκοσι έξι ετών. Κράτησα τη συμβουλή του φίλου μου συγγραφέα. Δεν κάνω συλλογή από δυστυχίες. Ακόμα κι αν ζούμε στη δυστυχία, όπως την άθλια αυτή εποχή της οικονομικής δικτατορίας, δεν είμαστε από τα στοιχεία της δυστυχίας. Δεν χρειάζεται πτυχίο πανεπιστημίου για να κάνεις αναγωγή στο ανώτερο επίπεδο. Οι αρετές δεν είναι λογική σκέψη, ούτε γνώσεις ούτε θεωρίες.. Είναι βιώματα, δηλαδή η ίδια η ζωή. Τις αρετές τις ζούμε με όλο μας το είναι.

 Οι αρετές λέγονται επίσης «καθολικά βιώματα» κι αποτελούν μια ολόκληρη αλυσίδα. Αν ένας κρίκος λείπει, όλη η αλυσίδα λείπει. 
«Καθολικά βιώματα» λέγονται γιατί ισχύουν σε όλο το είναι του ανθρώπου και γιατί δεν τις έχουμε μόνο στο μυαλό μας, αλλά τις ζούμε επίσης με όλο μας το είναι.

«ΠΕΛΑΓΙΑ η απλή...»

 Στην πνευματική της πορεία και τον πόλεμο ενάντια στον πονηρό είχε συμμάχους της τους Μεγαλομάρτυρες Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, Δημήτριο τον Μυροβλύτη και τον Ιαματικό Παντελεήμονα...

 Για τον Άγιο Γεώργιο έλεγε ότι είναι ο μόνος Άγιος που δεν παίρνει άδεια από τον Θεό για να κάνει κάτι. Έχει ανοιχτή άδεια, τρέχει αμέσως με το άλογό του και φέρνει γρήγορα το αποτέλεσμα. 

Όταν ήταν ακόμη στο σπίτι της ανεψιάς της, επιθύμησε να φάει κολοκύθια: «Εργαλάκι μου (ο Γιώργος στα Καλύμνικα), ε (δεν) θα πάεις να μου φέρεις καένα (κανένα) κολοκύτι (κολοκύθι);». Σε κλάσματα δευτερολέπτου επέρασε κάποιος μανάβης και της είπε: «Μου περίσσεψαν αυτά τα κολοκύθια, πάρτα να πάω σπίτι μου χωρίς φορτίο».

 Και κάποια άλλη φορά που ήταν στο Μοναστήρι το οποίο είναι κτισμένο σε πετρώδη τοποθεσία επιθύμησε μελιτζάνες γι’ αυτήν και τις αδελφές που τις στερούνταν. Με το κομβοσχοινάκι της στο χέρι φώναξε στον Άη-Γιώργη: «Εργαλάκι μου, στείλε μας λίγες μελιτζάνες. Τρέεις αλλού κι αλλού, κι’ εδώ μας ξέχασες;». Μια γυναίκα από τα απέναντι μέρη του μοναστηριού που διατηρούσε κήπο με λαχανικά άκουσε μια δυνατή ανδρική φωνή στα αυτιά της να μαζέψει μελιτζάνες και να τις πάει στην αδελφή Πελαγία στο Μοναστήρι. Έτσι έκανε και καθώς απορημένη ρωτούσε η γυναίκα να μάθει για τον άνδρα που την διέταξε, είδε το αινιγματικό χαμόγελο της αδελφής Πελαγίας...

Δημητρίου Καββαδία. ΓΕΡΟΝΤΕΣ και ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ

πηγή

Προφητικά...

Ευκαιρίας δοθείσης δεν είναι λίγα τα σκανδαλοθηρικά Μέσα που αναδεικνύουν «προφητείες του Γέροντος Παϊσίου» για τη Ρωσία, την Τουρκία και τη Συρία. Είναι πράγματι εντυπωσιακό πόση δημοσιότητα αποκτούν λόγοι ενός Αγίου (συχνά αποκομμένοι από την όλη συνάφεια μέσα στην οποία ελέχθησαν) όταν βολεύουν ένα έντυπο ή ένα κανάλι για ιδιοτελή αυτοπροβολή. Γιατί άραγε τα ίδια αυτά Μέσα δεν δίνουν την ίδια σημασία και σε όλες τις άλλες διδαχές και συμβουλές του Αγίου; Μόνο όταν προφητεύει τα ‘καλά και συμφέροντα’ είναι άγιος;

Ας παραθέσω όμως κι εγώ κάτι δικό του που διάβασα χθες και είναι πράγματι επίκαιρο και ενθαρρυντικό:
«Να προσεύχεσθε να αναδείξει ο Θεός πνευματικούς ανθρώπους, Μακκαβαίους, γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη. Ήρθε ο καιρός να πολεμήσει το καλό με το κακό, γιατί την παρανομία την έχουν κάνει νόμο και την αμαρτία μόδα. Όταν όμως δείτε συμφορές στην Ελλάδα, το κράτος να βγάζει παλαβούς νόμους και να υπάρχει γενική αστάθεια, μη φοβηθείτε: θα βοηθήσει ο Θεός... Όσο μπορείτε, να εύχεσθε ταπεινά για τον κόσμο που εδωσε πολλά δικαιώματα στον πονηρό και ταλαιπωρείται» [Περί Προσευχής σελ. 32].

antonispapagiannis

Οι τέσσερις Αγίες Νεομάρτυρες Ευδοκία,Δαρεία,Μαρία και Δαρεία(+5 Αυγούστου 1919)

Τα λείψανα των Αγίων νεομαρτύρων Ευδοκίας Δαρείας,Μαρίας και Δαρείας τα οποία βρίσκονται στον ενοριακό ναό του Σουβόροβο,σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το μοναστήρι του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωβ στο Ντιβέεβο.Η μνήμη τους τιμάται στις 5 Αυγούστου

Στό χωριό Πούζο -τώρα όνοµάζεται Σουβόροβο ύπάρχει ό τάφος των µαρτύρων. Τό 1919 στό χωριό πήγε απόσπασµα µπολσεβίκων. 'Εκεί έµενε µιά άγία Γερόντισσα, προικισµένη από τόν Θεό µέ προορατικό χάρισµα Ήταν ή Ευδοκία ή διά Χριστόν σαλή. Ταλαιπωρηµένη από χίλιες δυό άσθένειες, δέν µπορούσε καθόλου νά περπατήσει. 'Όλο προσευχόταν.

 Μαζί της ζούσαν κοπέλες µέ προσευχή καί νηστεία ή Δαρεία, ή Μαρία καί ή άλλη Δαρεία. Διάβαζαν τίς άκολουθίες. 'Όταν πήγαν οι στρατιωτες, τίς χτύπησαν άλύπητα καί τίς εβγαλαν στό δρόµο, γιά νά τίς εκτελέσουν. Τίς οδήγησαν στό κοιµητήριο, ενα χιλιόµετρο εξω από τό χωριό. Τή Γερόντισσα Ευδοκία τήν έσερναν, γιατί δέν µπορούσε νά περπατήσει. Τίς εβαλαν νά σκάψουν λάκκο καί τίς διέταξαν νά σταθούν στό χείλος του. 'Εκεί τίς πυροβόλησαν, έτσι πού ή καθεµία έπεφτε µέσα. Τήν Ευδοκία τήν πυροβόλησαν στό κεφάλι, µέ αποτέλεσµα τό µισό νά πεταχτεί πιό πέρα ... Στή συνέχεια ερριξαν πάνω τους τά χώµατα κι έφυγαν.

Κρυφά οι χριστιανοί -οταν έφυγαν οι στρατιωτες- άνοιξαν τό λάκκο, εβγαλαν τά σκηνώµατα των µαρτύρων καί τά περιποιήθηκαν. Διάβασαν κρυφά τή νεκρώσιµη ακολουθία καί τά ένταφίασαν κανονικά. Πέρυσι(σ.σ.περίπου το 1990) -µετά τόν έσπερινό της Μεταµορφώσεως- µιά γυναίκα πού τότε βρισκόταν στό σπίτι της Γερόντισσας Ευδοκίας, µας είπε ότι διέφυγε, µόλις µπήκαν οι στρατιωτες.

Πολύ πρίν συµβεί τό γεγονός, ή Γερόντισσα Ευδοκία της είχε πει: «'Εσύ, τήν ωρα του µαρτυρίου δέν θα είσαι µαζί µας»! Καί συνέχισε: «'Όταν εµείς θα πεθάνουµε, δέν θα χτυπήσει καµπάνα».
'Όπως κι έγινε ... 'Από φόβο οί χωριανοί δέν χτύπησαν πένθιµα τήν καµπάνα. Στό διπλανό χωριό -τήν ωρα πού γινόταν ή εκτέλεση- έβλεπαν στήν περιοχή του κοιµητηρίου τέσσερις φωτεινές στήλες πού ύψώνονταν από τή γη ίσαµε τόν ουρανό! Κατάλαβαν ότι κάτι τό συγκλονιστικό, τό ξεχωριστό συµβαίνει στό Πούζο. Άργότερα έµαθαν ...

Πολλοί προσκυνητές πηγαίνουν συνεχώς στόν τάφο καί προσκυνούν. Φεύγοντας, παίρνουν λίγο χώµα για ευλογία. Τό χειµώνα παίρνουν χιόνι από τόν τάφο καί άφοϋ λιώσει τό πίνουν σαν άγίασµα. Μια κοπελίτσα δώδεκα ετών, πού έπασχε από ισχυρούς πονοκεφάλους, τήν πήγαν στόν τάφο των µαρτύρων.Της είπαν νά παρακαλέσει τή Γερόντισσα Ευδοκία να τήν κάνει καλά. 

Τό κορίτσι, άρχισε να κλαίει καί να παρακαλεί: 
«Θεράπευσε, γιαγιά, τό κεφαλάκι µου»! Πήραν χιόνι, τό έβαλαν στό κύπελο κι όταν πήγαν στό σπίτι, ή κοπελίτσα έκανε τό σταυρό της, τό ήπιε καί
κοιµήθηκε. 'Όταν σηκώθηκε τό πρωί, ήταν τελείως καλά! Είπε ότι είδε τή Γερόντισσα Ευδοκία να της µιλάει γλυκά καί να της λέει: «Μή στενοχωριέσαι. Θα γίνει καλά τό κεφαλάκι σου!». Ή κοπέλα σήµερα είναι µιά χαρά. Ζεί παντρεµένη. στό Σουβόροβο.

(Μαρτυρία της μοναχής Μαργαρίτας του Ντιβέεβο.Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού ''Άνθη Αγίας Ρωσίας'')

Μεταφορά στο διαδύκτιο proskynitis.blogspot

Aγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού...

 ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ.

«Αγαπάτε αλλήλους, πατέρες μου, Aγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού. Δεν είμαστε δα αγιότεροι εμείς απ' αυτούς που ζουν μες στον κόσμο επειδή ήρθαμε εδώ πέρα και κλειστήκαμε σε τούτους τους τοίχους, μα απεναντίας, ο καθένας που ήρθε εδώ, μ' αυτή και μόνο την πράξη του απέδειξε πως παραδέχεται τον εαυτό του χειρότερο από κάθε άλλον που έμεινε στον κόσμο ...

 Κι όσο περισσότερο θα ζει μοναχός μες στο κελί του, τόσο πιο πολύ αισθητό και συνειδητό θα πρέπει να του γίνεται αυτό. Γιατί, αν αυτό δεν γίνει, -τότε άδικα ήρθε εδώ πέρα.
Και μόνο τότε θα επιτευχθεί ο σκοπός της ένωσής μας, όταν όχι μονάχα παραδεχτεί πως είναι χειρότερος απ' όλους τους κοσμικούς μα και πως είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπους για όλα όσα γίνονται, για όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες, τις παγκόσμιες και τις ατομικές.

Γιατί να ξέρετε, καλοί μου, πως ο καθένας από μας είναι αναμφισβήτητα ένοχος για όλους και για το κάθε τι πάνω στη γη, όχι μονάχα μέτοχος του γενικού παγκόσμιου αμαρτήματος, μα και προσωπικά ένοχος για τις πράξεις όλων των ανθρώπων και του καθενός χωριστά που ζει σε τούτη τη γη . Γιατί αυτή η συνείδηση είναι το στεφάνωμα της ζωής του μοναχού, μα και κάθε άλλου ανθρώπου.

 Γιατί οι μοναχοί δεν είναι τίποτα διαφορετικοί άνθρωποι μα είναι εκείνο που θα έπρεπε να ήταν κι όλοι οι άλλοι επί της γης. Μονάχα τότε η καρδιά μας θα γίνει άξια να περικλείσει την ατέλειωτη, την οικουμενική, την άσβεστη αγάπη. Τότε καθένας από σας θα μπορεί ν' αποχτήσει ολόκληρο τον κόσμο με την αγάπη του και να ξεπλύνει με τα δάκρια του τ' αμαρτήματα του κόσμου…

Ο καθένας σας ας αγρυπνεί πάνω απ' την ίδια του την καρδιά κι ας εξομολογείται ακατάπαυστα στον εαυτό του. Μη φοβάστε τα κρίματά σας ακόμα κι όταν τα συνειδητοποιήσετε. Φτάνει να μετανοείτε, μα μη θέτετε όρους στον Θεό. Και πάλι σας το λέω, μην περηφανεύεστε. Μην περηφανεύεστε ούτε μπροστά στους μικρούς ούτε μπροστά στους μεγάλους.

 Μη μισείτε εκείνους που σας αποδιώχνουν, που σας λοιδορούν, που σας βρίζουν, που σας συκοφαντούν. Μη μισείτε τους αθεϊστές, τους δασκάλους του κακού, τους υλιστές, ακόμα και τους μοχθηρούς απ' αυτούς όχι μονάχα τους αγαθούς, γιατί υπάρχουν ανάμεσά τους πολλοί αγαθοί ... Να τους μνημονεύετε, στις προσευχές σας και να λέτε: Σώσον, Kύριε, εκείνους που δεν έχουν κανέναν να πρoσευχηθεί για χάρη τους, σώσον κι εκείνους που δεν θέλουν να σου απευθύνουν προσευχές. Και να προσθέτετε αμέσως: Δε σε παρακαλώ, Θεέ μου, από περηφάνεια γιατί κι εγώ ουτιδανός είμαι, πολύ περισσότερο όλων των άλλων ... Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού…»

πηγη

«Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη η καρδία μου»

«Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη η καρδία μου (Ψαλμ. 56, 8)
Αδελφοί μου, είναι μακάριος όποιος μπο­ρεί να πει αυτά τα λόγια στον Κύριό Του! Μακάριος, εκείνος που η καρδιά του είναι εντελώς έτοιμη, να ακολουθήσει το θέλημα του Θεού!

Τί σημαίνει η ετοιμότητα της καρδιάς του ανθρώπου; Ν’ ακολουθεί με χαρά το θέλημα του Θεού και να μην έχει εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με δικές του σκέψεις και επιθυμίες.

 Ο μετανοημένος βασιλιάς Δαβίδ, αρχικώς, είχε ακολουθήσει τις δικές του αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις· γι’ αυτό ήταν σαν καράβι ακυβέρνητο μέσα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Όταν όμως συνειδητοποίησε ότι η θύελλα θα τον έπνιγε στο τέλος, στράφηκε με μεγάλη μετάνοια και θερμά δάκρυα προς τον Θεό και, ακριβώς τότε, έστρεψε το καράβι της ζωής του ολοκληρωτικά προς το θέλημα του Θεού.

 «Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη ή καρδία μου!» αναφώνησε με απέραντη ειρήνη στην ψυχή του, διότι γνώριζε ότι είχε παραδώσει το καράβι του στα χέρια του τέλειου Κυβερνήτη. Η θύελλα μαινόταν ακόμη, οι άνε­μοι και τα κύματα τον έδερναν με μανία· εκείνος όμως δεν φοβόταν, πεπεισμένος ότι τίποτα δεν μπορούσε να του συντρίψει το καράβι της ζωής του και ότι το καράβι του θα έπλεε σύντομα με ασφάλεια σε λιμάνι εύδιο.

«Έτοιμη καρδία» σημαίνει: καρδιά καθαρή από την υπερηφάνεια, ταπεινωμένη μπροστά στη μεγαλειώδη δύναμη και σοφία του Θεού.

«Έτοιμη καρδία» σημαίνει καρδιά που έχει αδειάσει απ’ όλες τις κοσμικές επιθυμίες και αυταπάτες και είναι στραμμένη μόνο προς τον Θεό και στην αγάπη προς Αυτόν.

«Έτοιμη καρδία» σημαίνει καρδιά θεραπευμένη από κάθε ανησυχία, φόβο και βιο­τική μέριμνα, καθησυχασμένη και ενδυναμωμένη από την παρουσία της χάριτος του Θεού.

«Θα σε δοξολογήσω ψάλλοντάς σου ύμνους με όλη μου την ψυχή» (Ψαλμ. 56, 8), συνεχίζει ο ψαλμωδός. Εδώ φαίνεται ότι η καρδιά του είναι αληθινά έτοιμη, διότι δεν καυχιέται για τη βασιλική δόξα του, αλλά την αποδίδει στον Θεό. Ταπεινώθηκε, ενώπιον του Θεού σαν να ήταν ένα τίποτα και τώρα μοναδική του απόλαυση είναι να μεγαλύνει και να δοξάζει ακατάπαυστα τον Θεό.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως, σ. 304-305) 

πηγή/αντιγραφή

Κύπρος: Στο φως ο τάφος και ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου του Πεντασχοινίτη

Διαβάστε και-Ο θαυμαστός βίος του Οσίου Αθανασίου του Πεντασχοινίτου

Τον υπόγειο τάφο και τα ερείπια της εκκλησίας του Κύπριου Αγίου Αθανασίου του Πεντασχοινίτη έφερε στο φως η ανασκαφή του Τμήματος Αρχαιοτήτων Κύπρου, υπό την διεύθυνση του αρχαιολογικού λειτουργού Α΄, Γιώργου Φιλοθέου, η οποία γίνεται έξι χιλιόμετρα νότια του χωριού Άγιος Θεόδωρος της Επαρχίας Λάρνακας.

Κάθε φορά που λειτουργεί ο επίσκοπος και γίνεται η μικρή είσοδος...

 Κάθε φορά που λειτουργεί ο επίσκοπος και γίνεται η μικρή είσοδος, έρχεται στο νου, εκείνη η πατερική σοφία, η πραγματική, που έχει πρώτα απ’ όλα βιωθεί. Και βάζει τον επίσκοπο στο κέντρο, μπροστά από την Αγία Τράπεζα και κυκλικά απ’ αυτήν τους ιερείς, αριστερά και δεξιά του επισκόπου τους διάκους και πίσω απ΄ αυτούς, ν’ ακολουθεί ο λαός του Θεού, που στέκεται όχι διεσπαρμένος, αλλά κάθετα και οριζόντια ενωμένος, ως έθνος άγιο, ως βασίλειο ιεράτευμα, της κοινής ιερωσύνης που απ’ την Αγία Τράπεζα πηγάζει. 

 Την Τράπεζα ενώπιον της οποίας ο Επίσκοπος που έχει σάρκα και οστά -πρόσωπο ανθρώπινο- συντείνει την Εκκλησία, ώστε να μένει κάθετα και οριζόντια ενωμένη. 

 Και τούτο γίνεται δε,πριν ψαλλεί απ’ τον κλήρο και τον λαό σύσσωμο ο ύμνος των αγγέλων: Άγιος ο Θεός. Γι’ αυτό και τονε ψάλλουμε όλοι μαζί. 
Πώς θα γίνουμ’ άγγελοι αν δεν έρθουμε σε πλήρη συμφωνία, γι’ αυτό και η Λατρεία μας αγγελική.

 Όλα με χάρη δομημένα κι η τεχνικής φύσεως προστακτική του “Δύναμις”, προς αύξηση της έντασης, ιερολογείται και εντάσσεται στη λειτουργική μας πράξη. Εισέρχεται ο Επίσκοπος στη Βασιλεία. Δεν είναι η πρόγευση, είναι πραγματικότητα. Ας αφεθεί, τώρα, τουλάχιστον τώρα, η κάθε μέριμνα του βίου. Το παν είναι να εμφανιστεί ο επί των Χερουβίμ καθήμενος (ψαλ. 79,2).

πηγή

Το Σκήνωμα της Αγίας Αικατερίνης μεταφέρεται υπό Αγγέλων στο Ορος Σινά

Το Σκήνωμα της Αγίας Αικατερίνης μεταφέρεται υπό Αγγέλων στο Ορος Σινά - Τοιχογραφία στην Εράτυρα Κοζάνης

Κωστας Χουλιαράς

Το μοναστήρι της Βύλιζας (Ευαγγελισμός της Θεοτόκου)

Το μοναστήρι της Βύλιζας (Ευαγγελισμός της Θεοτόκου)

Δυστυχώς μέχρι σήμερα, μας είναι άγνωστη γραπτή μαρτυρία χρονολογίας κτίσεως της Μονής. Η αρχαιότερη χρονολογία ανήκει στο έτος 1676, γραμμένη στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου στο τέμπλο. Το δε αναλόγιο χρονολογείται από το 1695, αλλά έχουμε και χειρόγραφα του 14ου αιώνος. Ίσως μπορούμε να υποθέσουμε την ίδρυση της Βύλιζας στο α μισό του 17ου αιώνα.

Το Λιθόστρωτο Μονοπάτι των 2 χιλιομέτρων που οδηγεί απο το χωριό Ματσούκι των Τζουμέρκων στο Μοναστήρι της Παναγίας της Βύλιζας

Η Μονή είναι χτισμένη σε στενόμακρο σιάδι και στο χείλος απότομου γκρεμού πάνω από το Ματσουκιώτικο ποτάμι, σ'ένα τοπίο ιδιαίτερα άγριο όσο και γραφικό, 30΄ με 40΄ δυτικά του οικισμού Ματσούκι, ακολουθώντας το μονοπάτι της Μέσης. Η τοποθεσία της Βύλιζας αποτελούσε άλλοτε ομώνυμο οχυρό, σύμφωνα με την παροιμία που σώζεται μέχρι σήμερα: Κάστρο, Βύλιζα, χωριό Ματσούκι, Καλαρρύτες μαχαλάς και Συρράκο πέντε σπίτια. Η λέξη Βύλιζα προέρχεται από την λατινική vigilo που σημαίνει αγρυπνώ, φρουρώ, βιγλίζω. Στα βλάχικα η αντίστοιχη λέξη είναι (α)βέγκλιου. Εάν οι Καλαρρύτες και το Συρράκο τοποθετούνται πριν ή πολύ πριν από τον 15ο αιώνα, τότε το Ματσούκι είναι πιο αρχαίο, ακόμη δε παλαιότερο το κάστρο της Βύλιζας.

Η είσοδος στη Μονή γίνεται από τα δυτικά, όπου υπάρχει και ο ξενώνας που στηρίζεται σε τρεις καμάρες, και από τον οποίο αγναντεύει κανείς την περιοχή. Εσωτερικά ευρύχωρο μπαλκόνι στηρίζεται σε τρεις πέτρινες καμάρες, επίσης παραδοσιακές. Η βόρεια πτέρυγα περιελάμβανε την τραπεζαρία και αποθηκευτικούς χώρους, ενώ στη νότια ήταν τα κελιά. Το ευρύχωρο αίθριο είναι στρωμένο με πλάκες.

Αφιερωμένο στη γέννηση του Τιμίου Προδρόμου είναι το παρεκκλήσιο που βρίσκεται λίγα βήματα έξω από τον περίβολο του Καθολικού, κομψό πέτρινο κτίσμα, σκεπασμένο με πλάκα, όπως όλα τα κτίσματα της Μονής. Είναι όλο τοιχογραφημένο από το 1737, δια χειρός των αυταδέλφων Γεωργίου και Στεργίου, από το γειτονικό χωριό Καλαρρύτες.

Στο Καθολικό και στην είσοδο του εξωνάρθηκα υπάρχουν εφτά πέτρινες καμάρες, κομψές και άριστα προσαρμοσμένες στην αρχαιολογική φυσιογνωμία της Μονής. Στο εσωτερικό του ναού, και συγκεκριμένα στο νάρθηκα, οι τοιχογραφίες με ολόσωμους αγίους και στηθάρια, η ρίζα του Ιεσσαί, η Θεοτόκος σε προτομή και μέσα σε δόξα στην καμάρα της οροφής, ανήκουν πιθανώς στον 17ο αιώνα ή το πρώτο μισό του 18ου αιώνος, ενώ η παράσταση της Δευτέρας Παρουσίας στην ανατολική πλευρά είναι λαϊκής τεχνοτροπίας του 18ου αιώνος. Οι τοιχογραφίες του υπόλοιπου ναού (κυρίως και ιερό) ανήκουν στο έτος 1793, διά χειρός Κωνσταντίνου και Στεργίου των ιερέων, καθώς και Χριστοδούλου και Ιωάννη, σύμφωνα με την επιγραφή στο εσωτερικό δυτικό υπέρθυρο του κυρίως ναού.

Πολύ αξιόλογες είναι οι τρεις μεγάλες εικόνες του τέμπλου: Μήτηρ Θεού (Ένθρονη), Ιησούς Χριστός (Ένθρονος) τις οποίες υπογράφει ο Γεώργιος Νομικός (1705), καθώς και του Ιωάννου του Προδρόμου, εικόνα εκφραστική, χρονολογουμένη πιθανώς στο β΄μισό του 17ου αιώνος.

Βόρεια του νάρθηκα και κατόπιν διαμορφώσεως του χώρου κατά τα έτη 1986-1987, προέκυψε παρεκκλήσιο αφιερωμένο στην Αγία Κυριακή.

Η Μονή της Βύλιζας κατείχε πλουσιότατη βιβλιοθήκη, η οποία δυστυχώς μετά τη διάλυσή της το 1893, καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό.

Στο γειτονικό χωριό Ματσούκι αξίζει κανείς να επισκεφτεί την αίθουσα του Δημοτικού Σχολείου στην οποία άριστα διευθετημένα στεγάζεται το Θρησκευτικό-Ιστορικό-Πολιτιστικό Μουσείο της Ιεράς Μονής Βύλιζας περιέχοντας εικόνες που έχουν καθαρισθεί και συντηρηθεί, το μοναδικό χειρόγραφο της Βιβλιοθήκης που διασώθηκε στο Ματσούκι, διάφορα παλαίτυπα κ.λ.π.

πηγή

Γέροντας Διονύσιος της Κολιτσού (Α΄)

Χαράλαμπος Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Ο Οσιώτατος Γέροντας Διονύσιος, ο Κολιτσιώτης, ως πνευματικός καθοδηγητής, όπως τον γνώρισα

  Ο οσιώτατος Γέροντας Διονύσιος, ο Κολιτσιώτης, όπως όλοι οι Άγιοί μας, δεν υπήρξε υπερφυσικό ον αν και πολιτεύθηκε ξεπερνώντας την ανθρώπινη φύση. Ήταν άνθρωπος «ομοιοπαθής ημίν» (Ιακ. ε΄ 17), που φορούσε το ίδιο με εμάς χοϊκό σαρκίο και ζούσε, όπως και εμείς, τη μεταπτωτική κατάσταση των πόνων, των θλίψεων και των αγώνων για την επιβίωση. Ενώ δεν διέφερε από εμάς στο χρόνο, αφού είναι σύγχρονός μας, διέφερε στον τρόπο που πολιτεύθηκε.
 Κουβαλούσε, όπως όλοι οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες το ίδιο ψυχικό άλγος με εμάς, τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες θλίψεις, την ίδια αγωνία του θανάτου, όπως μας λέει και ο μεγάλος διηγηματογράφος, ο Άγιος των Ελληνικών γραμμάτων, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Σαν νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καϋμοί του κόσμου».
 Τα ξεπερνούσε όμως όλα με απαράμιλλο ψυχικό σθένος, με το σθένος της αγιότητος που δεν μετριέται με το στρέμμα, αλλά «με της καρδιάς το πύρωμα και με το αίμα» ταυτίζοντάς την με τη μεγαλοσύνη του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά.

 Ο Γέροντας Διονύσιος ήταν αγωνιστής της ζωής, αγωνιστής της αρετής, αγωνιστής νόμιμος στο στίβο του ήθους, της ομολογίας, των πατρικών παραδόσεων και της ψυχικής κενώσεως στην υπηρεσία του πλησίον. Και φυσικά δεν πέτυχε του προσωπικού του αγιασμού με τις ιδικές τους δυνάμεις, αφού χωρίς τη θεία δύναμη δεν επιτυγχάνει κανείς τίποτα, όπως και ο ίδιος ο Κύριος μας βεβαιώνει «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. ιε΄ 5). Ούτε, επίσης, επέτυχε της ολοκληρώσεως της αρετής με τα έργα του, αφού «εξ έργων νόμου ου δικαιωθήσεται πάσα σαρξ» (Ρωμ. γ΄ 20), αλλά ο δίκαιος «εκ πίστεως ζήσεται» (Ρωμ. α΄ 17).