Ποτέ ξανά εχθρός( (Μικρό διήγημα Πασχαλινό και αληθινό)

 Ποτέ ξανά εχθρός

Νώντα Σκοπετέα 

(Μικρό διήγημα Πασχαλινό και αληθινό σε 3 πράξεις ...)

Σκηνή πρώτη :
''Ο Θεός, συ έγνως την αφροσύνην μου και αι πλημμέλειαι μου από σου ούκ απεκρύβησαν…''

O Φώτος ο Αθηναίος που λάτρευε το χωριό του.Περαχωρίτης έλεγε είμαι ! με πείσμα από μικρός , όποτε τον ρωτούσαν. Και έτσι ένιωθε. 
Παρ ότι μεγάλωσε στην γκρίζα και άχαρη τσιμεντούπολη , αυτός αποζητούσε συνέχεια τον τόπο των γονιών του, στη σκιά την λεβεντόκορμη της Πυραμίδας του Αγιολιά,που απλώνεται ως τις ανήμερες θάλασσες,στα βράχια με τους αντιλάλους της σιωπής ,στις γραίες ελιές και στα αγριόδεντρα τα ανυπότακτα σε κυριότητες και μαντρώματα…
Τα χρόνια της νιότης της πρώτης του βέβαια , οι αποστάσεις ήταν μεγάλες . Οχτώ ώρες ταξίδι χρειαζόταν με δυο λεωφορεία για να φτάσουν . Μα που να καταλάβουν τότε αυτός και ο αδελφός του από κούραση και ταλαιπώριες ..Ίσα-ίσα που το απολάμβαναν το κάθε λεπτό που τους έφερνε πιο κοντά στα τιμημένα χώματα, όπως συνήθιζε να λέει ο πατέρας μόλις έμπαιναν στα σύνορα με την Αρκαδία .

Τα κατάφερναν λοιπόν και όλες τις μεγάλες μέρες τις περνούσαν στο χωριό . Καλοκαίρια , Χριστούγεννα , Πάσχα …Μόλις τα σχολεία κλείναν , την άλλη μέρα στον Κηφισό με των 12 παρά τέταρτο …Τι λαχτάρα , τι πόθος !
  Ο Φώτος μόλις έφταναν, έπαιρνε τους δρόμους και ήθελε να τους αγκαλιάσει όλους και όλα, ως και τις άψυχες πέτρες των παλιών πυργόσπιτων , που πάντα τις σημάδευε και έκρυβε μέσα στο ανοιχτό αρμολόημά τους διάφορα φυλαχτά και υποσχέσεις επιστροφής , όποτε έφτανε η τελευταία και πάντα μελαγχολική μέρα του αποχαιρετισμού. 
Το Πάσχα στο χωριό του ήταν για εκείνον κάτι το απερίγραπτο. Ζούσε γι αυτό και προετοιμαζόταν καιρό πριν…Λαμπάδες για όλους χρωματιστές ! Φαναράκια για τον επιτάφιο ! Καινούριο εγκόλπιο με γυαλιστερό και έγχρωμο εξώφυλλο! Αυτοκόλλητα για τα αβγά ! Βεγγαλικά με τις κούτες για όλες τις μέρες και κυρίως για το βράδυ της Ανάστασης…

Περί αυτογνωσίας και αυτοδικαιώσεως

 Ακούμε διάφορα αυτές τις μέρες όπως: "καλύτερα να ελεήσεις έναν άπορο, παρά να νηστεύεις", ή "εσύ που νηστεύεις το τυρί και το κρέας, καλύτερα να νηστεύσεις το ψέμα, το φθόνο κ.λ.π". ή "γιατί να πάω στην εκκλησία; να δω αυτούς με τους μεγάλους σταυρούς που σε πισωμαχαιρώνουν;"και πολλά, πολλά ακόμα που μας "αυτοδικαιώνουν" και μας "δικαιολογούν".

 Ας ηρεμήσουμε λιγάκι βρε παιδιά, ας κόψουμε λιγάκι ταχύτητα κι ας καθίσουμε να μιλήσουμε με τον εαυτό μας...Δε μας φταίει ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος εκτός από αυτόν...μην τα βάζουμε λοιπόν, με τους άλλους που προσπαθούν....

Είναι ωφελιμότερο να πούμε "Θεέ μου, με βλέπεις τι άχρηστος που είμαι, ούτε μια νηστεία δε μπορώ να διατηρήσω, ή μέχρι εκεί μπορώ" γιατί ο Θεός δεν έχει ανάγκη από μας να νηστεύσουμε, για μας τους ίδιους το κάνουμε...
Αν δεν μπορούμε να κάνουμε εγκράτεια στο φαγητό, να ελέγξουμε δηλαδή το πιο απλό, πως θα μπορέσουμε να πολεμήσουμε, όλα τα υπόλοιπα πάθη;

Ναι,όσοι είμαστε στην εκκλησία, δεν είμαστε άγγελοι, τα χάλια μας έχουμε, δεν είμαστε υγιείς - κανένας δεν είναι...Και θα κατακρίνουμε και θα λοξοκοιτάξουμε και...και...θα πέσουμε σε άπειρα αμαρτήματα, αλλά τουλάχιστον είμαστε μέσα σ'Αυτήν, την εκκλησία του Χριστού μας και προσπαθούμε...
Η εκκλησία είναι το νοσοκομείο μας και ο Χριστός είναι το Φάρμακό μας, γι'αυτό και κοινωνούμε συνεχώς, συμμετέχοντας στα θεία Μυστήρια, μπας και αλλοιωθούμε, μπας και ταπεινωθούμε, μπας και μάθουμε κάποια στιγμή, να ζούμε ο ένας με τον άλλον, ο ένας για τον άλλον, όπως είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε.

 Κι αν δυσκολευόμαστε στο να έχουμε αυτογνωσία, ε, ας αναγνωρίσουμε τουλάχιστον ο ένας του άλλου την προσπάθεια..
Φαντάσου τι οδυνηρό θα'ναι, να ακούσουμε ότι άκουσε και η ξηρανθείσα συκή: "Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα..."
Με αγάπη Χριστού, καλή Ανάσταση σ'όλους τους ζώντες και στους κεκοιμημένους αδερφούς μας!

Υ.Γ. Οι σταυροί ΕΙΝΑΙ και ΠΡΕΠΕΙ να είναι μεγάλοι. Να ξεκινούν από το κούτελο ως την κοιλιά και από τον δεξιό ως τον αριστερό ώμο, να διαγράφουν και να εξασφαλίζουν όλο μας τον κορμό...

πηγή

Ο μουσικοποιητικός πλούτος της Μεγάλης Εβδομάδος

 Η Μεγάλη Εβδομάδα παρουσιάζει την μεγαλύτερη ποικιλία συνθέσεων, ύμνων και μελών ενώ παρελαύνουν όλοι οι ήχοι προκειμένου να αποδοθεί το βαθύ περιεχόμενο των ημερών αυτών. 

Στην ανάλυση που ακολουθεί επιλέξαμε κυρίως δύο ομάδες τροπαρίων, τα Ιδιόμελα, που ανήκουν σε αργοσύντομο ή στιχηραρικό μέλος και τα τροπάρια των Κανόνων που ανήκουν στο σύντομο ή ειρμολογικό μέλος, εξετάζοντας συγκεκριμένους ύμνους, μέσα από τους οποίους θεωρούμε ότι γίνεται εμφανής η μουσική διαβάθμιση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδος, που ακολουθεί και εξυπηρετεί το βαθύ πνευματικό και θεολογικό περιεχόμενό τους. 

Την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ, ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας. Ο Νυμφίος Χριστός μετά την θριαμβευτική είσοδό του στα Ιεροσόλυμα αναγγέλλει στους μαθητές του το Πάθος του που πλησιάζει. Παράλληλα νοηματοδοτούν την ημέρα η ευαγγελική περικοπή της ξηρανθείσης ακάρπου συκής, η οποία συμβολίζει τους Φαρισαίους αλλά και τον κάθε πνευματικά άκαρπο άνθρωπο, αλλά και η ανάμνηση του δικαίου Ιωσήφ, που προτίμησε να δραπετεύσει γυμνός παρά να πέσει στην αγκαλιά της αμαρτωλής γυναίκας του Πετεφρή. Οι κακουχίες και τα πάθη του Δικαίου Ιωσήφ αποτελούν κατά τον Παπαδιαμάντη προτύπωση των Παθών του Κυρίου.

 Το ιδιόμελο Ἐρχόμενος ὁ Κύριος σε ήχο α΄, που ψάλλεται σε αρκετά υψηλή βάση, δημιουργεί παρακλητικό και συνάμα κατανυκτικό κλίμα και γίνεται προσκλητήριο προς τους μαθητές αλλά και κάθε πιστό, να καθαρίσει με την μετάνοια και την εξομολόγηση τον εαυτό του, ώστε να έχει πνευματική εγρήγορση προκειμένου να συμπορευθεί με τον Πάσχοντα Αμνό του Θεού. 

Στο ίδιο πλαίσιο ανταπαντά το Ιδιόμελο Φθάσαντες πιστοί σε πλ. α΄, δίδοντας το αίσθημα της χαρμολύπης αλλά και της δοξολογικής ευχαριστίας που μας αξίωσε να προσεγγίσουμε τις Άγιες ημέρες του Πάθους Του.

Την Μεγάλη Δευτέρα το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Τρίτης, και η Εκκλησία θυμάται την παραβολή των 10 παρθένων, τη στιγμή που οι Φαρισαίοι προσπαθούν να καταφερθούν εναντίον του Διδασκάλου και να παγιδεύσουν τον Σωτήρα ώστε να Τον οδηγήσουν σε δίκη. 

Το πρώτο ιδιόμελο Ἐν ταῖς Λαμπρότησι, ψάλλεται σε α΄ ήχο ενώ παρενθετικά ολόκληρες φράσεις εκπίπτουν σε Δεύτερο ήχο, και έτσι ενισχύεται ο παρακλητικός τόνος σε αυτό. Η ραθυμία, η οκνηρία των πέντε μωρών παρθένων, και η ανάγκη για εγρήγορση, νήψη, και καταφυγή στο έλεος του Θεού προβάλλονται στον ύμνο αυτό που εξυπηρετείται από την ελεύθερη κίνηση του εισαχθέντος δευτέρου ήχου.

Το ιδιόμελο, Ω τη ψυχής ραθυμίᾳ, κινείται εξ ολοκλήρου στον παρακλητικό β΄ ήχο, εκφράζοντας θερμή ικεσία στον Νυμφίο Χριστό να μην επιτρέψει την ύπνωση που ακολουθεί την τεμπελιά και τη ραθυμία, αλλά να διατηρήσει αναμμένη την πνευματική μας λαμπάδα που ακολουθεί τις αρετές και την αύξηση των πνευματικών χαρισμάτων (των ταλάντων), ώστε να συμμετάσχουμε στην χαρά του Νυμφώνα και της Αναστάσεως Του.

Η μετάνοια της πόρνης γυναίκας που άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού, διαποτίζει όλους τους ύμνους του Όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης Εσπέρας, και κορυφώνεται με επίταση στο Τροπάριο της Κασσιανής μοναχής. Αντίστροφη κίνηση στη μετάνοια της πόρνης, η οργή των Φαρισαίων αλλά και του αχάριστου μαθητή Ιούδα, που μεθοδεύει την προδοσία Του. ‘‘Πόσον αι δύο πράξεις, η της πόρνης και η του Ιούδα, αντιθέτως κείνται αλλήλαις!’’...‘‘Κάλλιστα της εσπέρας ταύτης τα τροπάρια· εν αυτοίς η αμαρτωλός θαυμάζεται και επαινείται, ο δε Ιούδας κατακρίνεται δι᾿ εκφράσεων ανταξίων της προδοσίας, προς διόρθωσιν των αμαρτωλών’’.

Τα δύο πρώτα ιδιόμελα των αίνων Σε τον τῆς Παρθένου και Το πολύτιμον μύρον ‘‘ψαλλόμενα εις τρυφερώτατον ήχον’’, τον α΄, εκφράζουν εμφαντικά το βάθος της μετανοίας της αμαρτωλής γυναίκας, γεγονός που τονίζεται με παρένθετα τμήματα σε χρωματικό Δεύτερο και πλάγιο του Δευτέρου, κατά τη ροή τους, και την ικεσία να παράσχει ο Σωτήρας την άφεση σε κάθε ένα από εμάς.

Τα Απόστιχα τροπάρια της ίδιας ακολουθίας κορυφώνουν την ένταση με τον σκληρό χρωματικό πλάγιο του Δευτέρου ήχο, καθώς ομολογούν το παράδοξο φαινόμενο η βεβυθισμένη τῇ ἁμαρτίᾳ γυναίκα να είναι η μόνη που αναγνωρίζει την Θεότητα του Χριστού και εμπιστεύεται το ράκος του εαυτού της στην άκρα αγαθότητα και το έλεος του Θεού ( Μ. Τρίτη Εσπέρας, Σήμερον ὁ Χριστός).

Ο Όρθρος της Μ. Πέμπτης και οι Ακολουθίες των επομένων ημερών εμπλουτίζονται σταδιακά με ιδιόμελα στους χρωματικούς ήχους που επικρατούν στους Αίνους και προβάλλουν, τον φόβο, την αγωνία, τη φρίκη για τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν. Τέσσερα γεγονότα μας παρέδωσαν κατά τον Συναξαριστή οι πατέρες να εορτάζουμε την ημέρα αυτή: Τον ιερό νιπτήρα, το Μυστικό Δείπνο, Την Υπερφυά Προσευχή του Χριστού και την Προδοσία του Ιούδα.

Το ιδιόμελο Συντρέχει λοιπόν, σε β΄ ήχο, συγκλονίζει με τον τρόπο με τον οποίο μαρτυρεί την ντροπή και την αχαριστία των Ιουδαίων απέναντι στον Δημιουργό και κτίστη των απάντων.

Η νοηματική κορύφωση των τροπαρίων των Αίνων και η πνευματική φόρτιση που προκαλούν αμβλύνεται με την ομάδα των Αποστίχων, σε διατονικό πλ δ’, που απαλύνει και ηρεμεί την οδύνη του πιστού μπροστά στη φρίκη της προδοσίας. 

Ωστόσο το Δοξαστικό Ιδιόμελο Μυσταγωγών σου Κύριε, σε ήχο θρηνητικό αλλά συνάμα και χαρμόσυνο πλ. α΄, εκτινάσσει εκ νέου το νου των πιστών, δημιουργώντας παράλληλα διεκφυγή της έντασης στο προανάκρουσμα της Ανάστασης. Η φιλία, η αγάπη, η ταπείνωση, η διακονία, η γεύση του Σώματος και του αίματος Του Χριστού, νικά κάθε φόβο, ακόμη και αυτό του πάθους και του θανάτου.

Η Ακολουθία των Αχράντων Παθών του Κυρίου ‘‘διακρινομένη καθ᾿ όλα από της των παρελθουσών ημερών’’, αποτελεί την πιο πολυσύνθετη σε δομή και εναλλαγή ήχων ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδος. Καθίσματα, ιδιόμελα και 14 αντίφωνα πλαισιώνουν τις 12 ευαγγελικές περικοπές που αναφέρονται στο πάθος του Χριστού.

 Ο Εκτενής κανόνας, οι Μακαρισμοί, και τα υπόλοιπα ιδιόμελα των Αίνων και των Αποστίχων, συνθέτουν ένα πολύχρωμο υφαντό που μυσταγωγεί τον πιστό στα πάθη του Χριστού αλλά και αναπαύει την ψυχή από την αδυναμία της να αντιληφθεί το μέγεθος της Θυσίας και της Απέραντης ταπείνωσής Του.

Το ιδιόμελο Δύο και πονηρά εποίησεν, σε γ΄ ήχο, απαριθμεί με απαράμιλλο τρόπο και απλότητα όλα τα Πάθη του Θεανθρώπου σε τέσσερις μόλις γραμμές. Οι Χρωματικοί ήχοι κατέχουν εξέχουσα θέση με χαρακτηριστικά θρηνητικά μέλη, όπως το Σήμερον κρεμάται και το Εξέδυσάν με, στον περιπαθή κατά τον Παπαδιαμάντη πλ. β΄. Οι ύμνοι αυτοί οδηγούν στην κορύφωση του Θείου Δράματος. 

Ωστόσο πολύ σοφά η Τάξις της Ακολουθίας προβλέπει μετά το πρώτο, Κανόνα εις ήχον πλ. β’ ειρμολογικόν, ο οποίος έχει απεκδυθεί το βαρύ χιτώνα του σκληρού χρωματικού του, ενώ μετά το δεύτερο ακολουθούν τα Απόστιχα σε α΄ και β΄ ήχο αλλά και ο διατονικός πλ δ’ των δύο δοξαστικών των Αποστίχων που αποσυμπιέζουν την ένταση.

Κωνσταντίνος Κουτούμπας, Θεολόγος

πηγή

«Τον νυμφώνα σου βλέπω»(Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης)

Tον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ· λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα και σώσόν με», ψάλλει η Εκκλησία μας.

Η ψυχή του χριστιανού, η μετανοημένη ψυχή, αυτή που έχει συναίσθηση της αμαρτωλότητος και της ευθύνης, στρέφει τα μάτια της προς τον Νυμφίον της Εκκλησίας και γοερώς αναφωνεί: «Σωτήρα μου, Ευεργέτα μου, Συ που σταυρώθηκες γιά μένα την αμαρτωλή ψυχή· δεν έχω χιτώνα καθαρό, χιτώνα λελαμπρυσμένο από τα δάκρυα και την μετάνοια· ένδυμα δεν έχω αγνό.

Πώς θα παρουσιασθώ ενώπιόν Σου, Ουράνιε Νυμφίε κάθε μετανοημένης και καθαράς ψυχής! Ο νυμφώνας Σου είναι κεκοσμημένος, είναι θαυμάσια στολισμένος και όμορφος. Εγώ όμως δεν έχω ένδυμα, ίνα εισέλθω και κατοικήσω αιωνίως εν αυτώ.
Σε παρακαλώ, Σε ικετεύω, Ουράνιε Νυμφίε της ψυχής μου, λάμπρυνόν με· καθάρισε το ένδυμα της ψυχής μου, δώσε μου τα απαιτούμενα μέσα καθάρσεως για να λαμπρυνθή το ένδυμα αυτό και να αξιωθώ να γίνω μέτοχος, να γίνω άξιος να κατοικήσω μέσα σ' αυτόν τον ουράνιο και αιώνιο νυμφώνά Σου».

Η Βασιλεία του Θεού, η Άνω Ιερουσαλήμ, ο ουράνιος κόσμος, ο αιώνιος και αναλλοίωτος είναι ο νυμφώνας του Θεού, εκεί που κατοικεί ο Θεός εν φωτί, εκεί που οι άγγελοι ψάλλουν ακαταπαύστως το: «Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών». Σ' εκείνον τον ουράνιο κόσμο βρίσκεται η μακαριότητα του Θεού, η ευτυχία, το κάλλος και η ομορφιά.
Ψυχές κεκαθαρμένες και με τα δάκρυα αγνισμένες, αισθάνονται αυτόν τον ουράνιο νυμφώνα· από τώρα τον γεύονται· τον βλέπουν με τα μάτια της ψυχής· τον ορέγονται, τον ποθούν και νοσταλγούν την ημέρα και την ώρα που θα απέλθουν δια να κατοικήσουν εις αυτόν.

Ημείς όμως οι ταλαίπωροι άνθρωποι δεν έχουμε την πληροφόρησι της συνειδήσεως, γιατί η ψυχή μας δεν είναι καθαρή, μήτε το σώμα μας. Γι' αυτό ακριβώς και δεν είναι ανοιγμένα τα μάτια της ψυχής μας, να δούμε τον ουράνιο αυτό κόσμο, αυτήν την ομορφιά, την οποία είδε για λίγο ο Απόστολος Παύλος και ανεφώνησε από έκπληξι και θάμβος και είπε: «Ώ βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! Ως ά- νεξερεύνητα τα κρίματα αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού!...» (Ρωμ. 11, 33), και αλλού πάλιν «Α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρ-δίαν άνθρωπου ουκ άνέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (Α'Κορ. 2, 9).
Σ' αυτόν τον νυμφώνα τον ουράνιο καλούμεθα να γίνουμε οικήτορες, να κατοικήσουμε, να συναυλιζώμεθα μετά των Αγγέλων, μετά των Αγίων, σε ουράνια παστάδα, στην Άνω Ιερουσαλήμ, στο κάλλος της Βασιλείας των Ουρανών, στο φως το απρόσιτον, στον υπέρφωτον γνόφον της αγνωσίας του Θεού, αφού καθάρουμε τον χιτώνα της ψυχής μας.

Σ' αυτήν την κάθαρσι του χιτώνος, που καλούμεθα να επιτύχουμε, μας βοηθεί πάρα πολύ η Εκκλησία μας. Γι' αυτό, τον χρόνο αυτό, που ανοίχθηκε μπροστά μας και φέτος, αυτές τις άγιες ημέρες -με την γενική άποψι της νηστείας, όχι μόνον από τροφές, αλλά κυρίως από εγκράτεια κακών επιθυμιών-πρέπει ο κάθε χριστιανός που ποθεί να σωθή, να ανασυγκροτήσει τις σκέψεις και τις αποφάσεις του και να αγωνισθή να ζήση πιο σεμνά, πιο απέριττα, πιο απλά, σταματώντας την εξωτερική προσπάθεια της καλλωπίσεως και στρεφόμενος στον εσωτερικό καλλωπισμό του. Το εξωτερικό σκεύος καταστρέφεται, διαλύεται, γίνεται βορά και τροφή των σκωλήκων και της φθοράς. Την ομορφιά όμως της ψυχής, όχι μόνο κανένα πράγμα δεν τη φθείρει, αλλά μάλλον το Πνεύμα του Θεού την εξωραΐζει προς το ευγενέστερον. Ο χρόνος ολοένα και συντέμνεται, όλο και λιγοστεύει.

Κάθε ημέρα που περνά, είναι και ένα βήμα προς τον θάνατο. Να ξέρετε, ότι και ένα μόνο δάκρυ ισοδυναμεί με το λουτρό. Όπως το λουτρό ανακουφίζει το σώμα και το πλύσιμο καθαρίζει το ένδυμα, ούτω πως και τα δάκρυα της μετανοημένης ψυχής αγνίζουν την καρδιά, αγνίζουν το νου, αγνίζουν το σώμα, αγνίζουν την ζωή, αγνίζουν τον λόγο, αγνίζουν ακόμα και την κάθε έκφρασι του ανθρώπου.

Να γονατίζουμε και να προσευχώμεθα με πολλή ταπείνωσι. Σε κάθε μετανοημένη ψυχή δίδεται λόγος, της δίδεται φωτισμένη προσευχή. Αυτό το βλέπουμε στην πόρνη του Ευαγγελίου κατά την Μεγάλη Τρίτη. Που ήξερε αυτή, μια γυναίκα του δρόμου να κάνη προσευχή; Αφ' ης στιγμής όμως απεφάσισε να μετανοήση και άρχισε να κλίνη προς το φως και προς την αλήθεια, της δόθηκε πνεύμα προσευχής. Πόσο ωραία είναι τα λόγια της μπροστά στον Σωτήρα! Γονάτισε μπροστά Του και ασφαλώς έκανε έναν εσωτερικό διάλογο μαζί Του! Εξέφρασε με όλη την καρδιά της την μετάνοιά της, διότι της απεκαλύφθη ότι Αυτός είναι ο μόνος Σωτήρας της και όλοι οι άλλοι την εξηπάτησαν. Είδε ότι μόνον ο Ιησούς, ο Χριστός, είναι Αυτός που θα της δώση το φώς, την ανακούφισι, την χαρά και την άφεσι των πολλών της εγκλημάτων.

«Δέξαι με -είπε- την αμαρτωλή, δέξαι μου το πέλαγος της αμαρτίας!». Και είδατε ότι τα δάκρυά της ήταν τόσα πολλά, που έβρεξαν τα άχραντα πόδια του Χριστού και αναγκάσθηκε να τα σκουπίση με την πλούσια κόμη της. Δεν χρειαζόταν άλλο μύρο για τον Χριστό μας. Το πολυτιμότερο μύρο ήταν τα δάκρυά της, που άξιζαν μεγάλο πλούτο.

Ήταν σε θέση να εξαλείψουν όλο το χρέος που είχε απέναντι στον Θεό. Και ενώ ήταν καταβουρκωμένη, καταπνιγμένη στη βρωμιά και στη δυσωδία, τα πολύτιμα εκείνα δάκρυα την βοήθησαν να λαμπρύνη το ένδυμα της ψυχής της και να γίνη αποδεκτή από τον Σωτήρα μας. Εμείς, άραγε, πότε θα λαμπρύνουμε το ένδυμα της ψυχής μας;

Έτσι και κάθε αμαρτωλή ψυχή που κλαίει, που βρέχει νοερώς τα πόδια του Χριστού μας, δέχεται την αυτήν ανταπόκρισιν, την οποία δέχθηκε και η πόρνη γυναίκα. Δεν είναι μόνον το ότι σώθηκε, αλλά και έγινε φωτεινό παράδειγμα για κάθε ψυχή παραστρατημένη, γιατί της δείχνει τον τρόπο, τον δρόμο και το φως για επιστροφή. Αν μπορούσε κανείς να εμβαθύνη στην ψυχή αυτής της γυναίκας, καθ' ην στιγμήν ωλοφύρετο και έκλαιγε και έβρεχε τους αχράντους πόδας του Ιησού, θα έβλεπε οποία η ανακούφισις, οποίον βάρος της έφυγε και οποίαν ανάπαυσιν έλαβε η συνείδησίς της.

Ο Χριστός γι' αυτά τα δάκρυά της της έδωσε πλήρη την άφεση όλων των αμαρτιών της. Έτσι και σε κάθε άνθρωπο, που επιστρέφει κοντά Του, του δίνει πλούσια την συγγνώμη, αρκεί να μετανοήση ειλικρινά. Ουδέν πρόβλημα μετά την μετάνοια. «Ου θελήσει θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν», λέγει ο Κύριος. Ορκίζεται στον εαυτόν Του ο Θεός και λέγει: «δεν θέλω κανένας άνθρωπος, καμμία ψυχή να χαθή και να κολασθή, αλλά θα την περιμένω. Θα εξαντλήσω κάθε περιθώριο χρόνου και κάθε προσμονή για την επιστροφή της».

Ας ακολουθήσουμε τον φωτεινό δρόμο της μετανοίας· εάν μετανοήσουμε ειλικρινά, τότε ο Θεός δέχεται την μετάνοιά μας και δημιουργεί νέα σχέσι μαζί μας. Πολλές φορές ο άνθρωπος από το βάρος της αμαρτίας, έρχεται στο σημείο να λέγη: «Μά, δύναται ο Θεός να μου συγχωρέση αυτά που έκανα;». Από τη μια πλευρά έχει δίκιο. Νοιώθει το βάρος κι αναρωτιέται, αν τόσο βάρος μπορεί να το σηκώση ο Θεός! Για όνομα του Θεού! Δεν μπορεί ο Θεός, ο Χριστός, το πέλαγος της ευσπλαχνίας και των οικτιρμών, να σηκώση το βάρος μιας ψυχής αμαρτωλής; Μια χούφτα άμμος όταν ριφθή, μέσα στους ωκεανούς, έχει καμμία υπόσταση; Καμμία υπόσταση, χάνεται. Φαίνεται τίποτε στην επιφάνεια; Μηδαμώς. Ακριβώς ετσι είναι και όλα τα αμαρτήματα της ανθρωπότητος. Είναι ενα μηδέν εμπρός στην άβυσσο της ευσπλαχνίας του Θεού. Πολλώ μάλλον τα αμαρτήματα μιας και μόνον ψυχής!

Έρχεται όμως από τα δεξιά, ο αλλότριος της σωτηρίας του ανθρώπου, ο δαίμων και συμβουλεύει την ψυχή: «δεν συγχωρείσαι με τίποτε!» την σπρώχνει, την πιέζει και την «πρεσσάρει» για να την εξωθήση στο έγκλημα της αυτοκτονίας.
Γι' αυτόν τον λόγο, ημείς ποτέ να μη πιστέψωμε κάτι τέτοιο, ακόμη και αν κάθε ημέρα εγκληματούμε.
Ποτέ να μη χάσουμε την ελπίδα, όσα κι αν πράττουμε, όσο κι αν πίπτουμε, όσο κι αν τραυματιζώμεθα και χτυπάμε· μηδαμώς απελπισία και απόγνωσις. Μα, θα πη ο λογισμός: «Έως πότε θα με περιμένη ο Θεός;» Εφ' όσον ο Θεός σου χαρίζει ζωή, αυτό είναι μία έγγύησις του Θεού ότι σε περιμένει. Δεν μπορείς εσύ να αποκλείσης το δικαίωμα της προσμονής του Θεού. Μ' αυτήν την ελπίδα, μ' αυτό το θάρρος να προσερχώμεθα στον Θρόνο της Χάριτος του Θεού.

Έχουμε αναρίθμητα φωτεινά παραδείγματα μετανοίας ανθρώπων, μακράν του Θεού ευρισκομένων, οι οποίοι επέστρεψαν και όχι απλώς σώθηκαν, αλλά άγγιξαν μεγάλα μέτρα αγιότητος.

Η Οσία Μαρία η Αιγύπτια τι ήτο; Πόσοι και πόσες σαν την Οσία Μαρία, δεν υπήρξαν αμαρτωλοί άνθρωποι, που έγιναν άγιοι κατόπιν! Γι' αυτό κανείς να μην απελπίζεται, αλλά να προσέρχεται με μετάνοια στον πνευματικό, που δύναται με τον λόγο του να οικειώση τον αμαρτωλό μετά του Θεού, να τον δικαιώσει αυτοστιγμεί. «Όσα εάν λύσητε επί της γης, έσται λελυμένα και εν τω ουρανώ. Η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος έχει σε συγκεχωρημένον και λελυμένον και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι». Αυτομάτως το «κομπιούτερ» του Θεού χτυπάει μηδέν αμάρτημα και συγχρόνως ανοίγεται η πύλη της Βασιλείας των Ουρανών. ο νυμφώνας του Χριστού δέχεται τον άνθρωπο, τον προηγουμένως μη έχοντα «λελαμπρυσμένον» τον χιτώνα της ψυχής.

Γι' αυτήν την μεγάλη ευσπλαχνία του Θεού, ας τον ευχαριστήσουμε, ας τον προσκυνήσουμε με όλη την ευγνωμοσύνη της ψυχής μας. Εάν ο Θεός δεν ήτο τόσον απείρως εύσπλαχνος, ουδείς ο σωζόμενος. Κανείς δεν θα εσώζετο, διότι ουδείς ευρίσκεται και υπήρξεν επί της γης άμεμπτος και χωρίς σφάλμα και κηλίδα. Ουδείς ημπορεί να καυχηθή ότι ετήρησε την καρδίαν του άμεμπτη και καθαρή. Η ευσπλαχνία του Θεού όμως είναι τόσο δραστική, το φάρμακο αυτό είναι τόσο φοβερό και τρομερό, που εξαλείφει τα πάντα. Κάνει τρομερές επεμβάσεις, απίθανες εγχειρήσεις και σώζει τον άνθρωπο από βέβαιο ψυχικό θάνατο.

Εδώ βλέπουμε ψυχές, που έφυγαν από την ζωή αμετανόητες και «θεία επεμβάσει και θεία προνοία» δια πρεσβειών αγίων ανθρώπων, επεστράφησαν πίσω και έλαβαν την συγγνώμη. «Μετά θάνατον ουκ εστί μετάνοια» από την ίδια την κολασμένη ψυχή. Για να μετανοήση η ίδια, πρέπει να επιστρέψη στην ζωή. Ακόμη και τέτοια θαύματα έκανε η πρόνοια του Θεού, για να σώση τον άνθρωπο.

Ο νυμφώνας «ηνέωκται», ο Χριστός μας περιμένει· δεν πρέπει να βραδύνουμε. Το στάδιον της νηστείας και της καθάρσεως το βαδίζουμε τώρα, το λουτρό της μετανοίας μας περιμένει. Ας αξιοποιήσουμε τον χρόνο τώρα, που όλα συμβάλλουν στην μετάνοια. Τα λόγια της Εκκλησίας είναι όλα κατανυκτικά, αρκεί να προσέξουμε την έννοιά των. Ας γονατίζουμε κάθε μέρα, κάθε νύχτα και ας επικαλούμεθα πνεύμα κατανύξεως και δακρύων να μας χαρίζη ο Θεός.

Κι όταν αγγίξη ο Θεός τα μάτια μας, να τον ευχαριστήσουμε, να ταπεινωθούμε και να Του εκφράσουμε την αδυναμία μας, κι ότι με την ευσπλαχνία Του και μόνον μετανοούμε και όχι ότι είμεθα ικανοί και άξιοι για μετάνοια. και το ότι πιστεύουμε στον Θεό και το ότι αναγνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας είναι Χάρις Θεού, είναι ευσπλαχνία. Έάν η Χάρις δεν επισκιάση, ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Εάν σκεπτώμεθα επιστροφή, εάν μετανοούμε, εάν αλλάζουμε, αυτό είναι Χάρις Θεού. Για να έλθη η Χάρις του Θεού, είμεθα δεκτοί από την Χάρι.

Ας μετανοήσουμε όσο είναι στην διάθεσί μας ο χρόνος, όσο έχουμε τον καιρό μπροστά μας. Ο Θεός είναι τόσο καλός, ο Ουράνιος Πατέρας έχει τέτοια καρδιά που όλοι χωράμε μέσα Του, αρκεί να προσέλθουμε εν μετανοία και εξομολογήσει. Ιδιαίτερα τώρα να προσερχώμεθα στις Προηγιασμένες Λειτουργίες, διότι είναι γεμάτες κατάνυξι και χάρι. Τι ωραίο το Χερουβικό της Προηγιασμένης Λειτουργίας! Μά, κι εκείνο το Χερουβικό του Μεγάλου Σαββάτου, τι δογματική και θεολογία περιέχει!

Ας βιάσουμε τους εαυτούς μας, για να βρεθούμε γρηγορούντες και νήφοντες και να καταπολεμήσουμε την αμέλεια και τη ραθυμία, γιατί αυτά εμποδίζουν τα αγαθά του Θεού προς τον άνθρωπο. Έρχεται ο δαίμων και μας φέρνει κόπωσι, κομάρες και μας ψιθυρίζει: «μη κάνης τις μετάνοιες, μη σηκώνεσαι τώρα για προσευχή, είσαι κουρασμένος, κοιμήσου λίγο παραπάνω, θα πας για δουλειά και τόσα άλλα». Ας μη τον ακούσουμε, ας βιασθούμε, διότι δεν ξέρουμε μετά από λίγες στιγμές τι μπορεί να συμβή. «Όπου εύρω σε, εκεί και κρινώ σε». Αν μας βρη επάνω στη βία, θα μας κατάταξη μετά των βιαστών. Αν μας βρη στην αμέλεια και στη ραθυμία, θα μας κατατάξη μετά των ραθύμων και των αποτυχημένων.

Να βοηθήσουμε και τους συνανθρώπους μας· να τους μιλήσουμε για τον Θεό, για την αγάπη του Ουρανίου Πατρός· να τους δώσουμε θάρρος κι ελπίδα. Μία ψυχή να βοηθήσουμε, είναι η μεγαλυτέρα ελεημοσύνη. Όπως κι εμάς μας βοήθησαν άλλοι άνθρωποι, οφείλουμε κι εμείς να κάνουμε το ίδιο.

Ας βιασθούμε λοιπόν σε όλα, για να εισέλθουμε στον νυμφώνα του Χριστού· διότι «των βιαστών είναι η Βασιλεία των Ουρανών». Αμήν.

 Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου «Η τέχνη της σωτηρίας», εκδ. Ιεράς Μονής Φιλοθέου, Άγιον Όρος, 2005.

πηγή

Της Πασχαλιάς - λυπητερές και μυρωδάτες μου λεβάντες...

Της  Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

 Χρόνια υφαίνει μοναχή και ακούραστα τριγύρω μας η φύση...μια κουρελού...κι ένα χαλί...με χρώματα που η ίδια διάλεξε και ταίριαξε...την ομορφιά στα μάτια μας να απλώνει...Υφάδια ακριβά,πολύτιμα παρήγγειλε,απ' της Ανατολής...μα και της Δύσης της τα μέρη...

Άσπρες και κατακίτρινες κλωστές μεταξωτές...να υφάνει μαργαρίτες...και μωβ και σικλαμέν και λεπτεπίλεπτες και διαλεχτές κλωστές...λεβάντες...στο υφάδι να προσθέσει...και το κεντίδι της αυτό εκυριάρχησε...ανάμεσα στα χρώματα τα άλλα ,γιατί θαρρείς η κουρελού και το χαλί,μοσχοβολιά σκορπούσε...Στεφάνια και γιορντάνια έπλεξε......ζωγράφισε...νύχτες ολάκαιρες εδούλευε ακούραστα...εσύ να το κοιτάς...να απορείς και να απολαμβάνεις...ανάσες πάντοτε βαθιές...να παίρνεις και τη ματιά σου από τα χρώματα...να μην μπορείς να στρέψεις...

Τα ''Δώδεκα Ευαγγέλια''

 Με τον χριστιανικό δημώδη όρο «Δώδεκα Ευαγγέλια» χαρακτηρίζονται στην ουσία οι δώδεκα ευαγγελικές περικοπές, και όχι ξεχωριστά ευαγγέλια, που αναγιγνώσκονται στις εκκλησίες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, όπου και τελείται ο όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής. Οι περικοπές αυτές είναι αρκετά μακροσκελείς, ειδικότερα οι πρώτες, σε σχέση με εκείνες που αναγιγνώσκονται στις λειτουργίες της Θείας Ευχαριστίας των Κυριακών.

 Το περιεχόμενο των δώδεκα αυτών περικοπών αναφέρεται, κυρίως, σε στιγμιότυπα των Αγίων Παθών του Ιησού Χριστού που τιμώνται κατ΄ έτος την λεγόμενη Μεγάλη Εβδομάδα.

Στο ενδιάμεσο δε της ανάγνωσης αυτών και ειδικότερα αμέσως μετά την ανάγνωση του 5ου Ευαγγελίου, (της 5ης ευαγγελικής περικοπής) τελετουργείται η περιφορά του Εσταυρωμένου εντός του ναού, υπό του ιερέα ή του επισκόπου, σε αναπαράσταση εκείνης του Ιησού όπου και ψάλλεται το κατανυκτικό ΙΕ΄ αντίφωνο: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι τη γη κρεμάσας».

Τα 12 ευαγγελικά αναγνώσματα είναι οι ακόλουθες περικοπές:

Στον ολάνθιστο κήπο της Μεγαλοβδoμάδας!

Του Ηλία Λιαμή

Στον ολάνθιστο κήπο της Μεγαλοβδόμαδας, ανοίγω με δισταγμό το πορτάκι του ξύλινου φράχτη και κάνω δυο τρία δειλά βήματα.
Από πίσω μου βοή. Πολέμων ακοές. Παρανοϊκοί εκτελεστές. Δραπέτες. Καταρρεύσεις. Ένοχοι που ψάχνουν ενόχους. Εικόνες χωρίς νόημα. Ηλιακά συστήματα χωρίς ήλιο.
Τον ντρέπομαι τον κήπο. Μοιάζω παράταιρος. Χωρίς γοερές υπερβολές, κοιτάζω κατάματα τα γεγονότα και καταλήγω νηφάλια:
«Ένδυμα ουκ έχω».
Πιστεύω όμως στη δύναμη τού κήπου να κρατιέται αμόλευτος. Μα και σε μια ακόμη δύναμή του πιστεύω:
Να λαμπραίνει τα στιγματισμένα και θαμπά. Και του ζητώ:
«Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής».

Μονοπάτια μικρά ανάμεσα στα παρτέρια. Στοές από μπουκαμβίλιες και γιασεμιά, λιγάκι σκοτεινές, όπου ο ήλιος δε βρίσκει εύκολα δρόμο. Σιωπή! Πίσω μου, το φως των προβολέων μου γνέφει να μην μπλέξω.
«Δύσκολοι, μου θυμίζει, οι καιροί. Άλλες μελαγχολίες και περισυλλογές δεν αντέχουν. Μείνε εδώ να ξεχαστείς λιγάκι».
Οι οθόνες ολόφωτες, με προσκαλούν στην διάσπαση που χαρίζουν τα τρέχοντα. 

Θυμάμαι όμως -ευτυχώς-, πως, ποτέ η ενημέρωση δε μού ’δωσε ούτε μια στάλα χαράς. Κι όσο κι αν συσσωρευότανε, ποτέ κάτι δεν άλλαξε για το καλύτερο.
Το αποφάσισα: Θα περπατήσω στις σκιερές στοές, γιατί, παρ’ όλη τη μελαγχολία που σκορπάνε, σκορπάνε και αρώματα, σκορπάνε και αγκαλιά. Νιώθω το μισόφωτό τους για χάδι, και στο κορμί και στη ψυχή μου. Μα και για κάτι άλλο θα τις περπατήσω: Για ένα φως, ένα άλλο φως, που τρεμοπαίζει εκεί, στην τελευταία στροφή του κήπου. Φως, που λες, αν το αρνηθώ, θα έχω χάσει ευκαιρία… και δρόμο… και αναπαμό.
Αποφασίζω να το ζητήσω αυτό το φως. Κι όταν θα βρεθώ κοντά του, θέλω κάτι να κρατώ. Αγένεια μου μοιάζει να φτάσω μ’ άδεια χέρια. Βάζω «ευλογητός» και κάνω το πρώτο βήμα.

Κάτω, το μονοπάτι στρωμένο βάγια. Βάγια της Κυριακής, που θυμάται μια είσοδο. Κρατώ τον θρίαμβο, κρατώ και την ειρωνεία αυτής της εισόδου. Ο Βασιλιάς, ο Μεσσίας, ο Λυτρωτής καθισμένος πάνω στο ταπεινότερο των τετραπόδων. Αμήχανοι οι επικοινωνιολόγοι τον κοιτούν. Δεν τον αναλαμβάνουν. Οι πράξεις Του είναι αντιεπικοινωνιακές. Εκείνοι ετοιμάζουν ηγέτες λαμπερούς. Κοιτάω και το βλέμμα Του, την ώρα που ο όχλος κραυγάζει «ωσαννά». Ακούω τη σκέψη Του:«Δεν ξέρουν τι ζητάνε».
Θα το ξαναπεί σε λίγες μέρες, καρφωμένος. Κρατώ αυτό το βλέμμα Του, το αποφασισμένο και θλιμμένο. Κρατώ και τις κραυγές του θριάμβου να μου θυμίζουν τον πικρό, τον πρόσκαιρο, τον φευγαλέο έπαινο των ανθρώπων. Κλείνω στη χούφτα μου δυο-τρία βάγια και συνεχίζω.

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ανθισμένη στοά. Ο Ιωσήφ ο πάγκαλος (οι όντως πάγκαλοι γράφονται πάντα με το «πι» μικρό) μού γνέφει.

Ο άγιος Νεομάρτυς Λάζαρος εκ Γκάμπροβο Βουλγαρίας(+23 Απριλίου 1802)

Μαρτύρησε στις 23 Απριλίου 1802 στην Πέργαμο της Μ. Ασίας

Ο άγιος στην καταγωγή ήταν Βούλγαρος από την πόλη Κάμπροβα και οι γονείς του ήσαν ορθόδοξοι Χριστιανοί. Είχε φύγει από την Βουλγαρία και ζούσε στην περιοχή της Περγάμου, σ’ ένα χωριό ονομαζόμενο Σώμα και ήταν βοσκός.

Κάποια μέρα που είχε τα πρόβατά του σ’ ένα υψηλό και έρημο βοσκοτόπι, την ώρα που κοιμόταν, πέρασε τυχαία από εκεί μια Τουρκάλα. Ο σκύλος του κοπαδιού της όρμησε με πολλή αγριότητα. Ο άγιος ξύπνησε, έτρεξε αμέσως και συγκράτησε τον σκύλο, έτσι η γυναίκα δεν έπαθε τίποτε εκτός από λίγο σκίσιμο στο φόρεμά της.
Η μοχθηρή εκείνη γυναίκα εκείνη τη στιγμή δεν έδειξε πως οργίστηκε, όταν όμως πήγε στον σύζυγό της συκοφάντησε τον Χριστιανό δεινά και θανάσιμα . Ότι ο άγιος την βίασε σε κείνη την ερημιά και ως απόδειξη έδειχνε το σκισμένο φόρεμά της. Ο σύζυγος άναψε από τον θυμό και έσπευσε να βρει τον δράστη για να τον σκοτώσει. Δεν βρήκε τον άγιο αλλά τον συνεργάτη του βοσκό, τον οποίο χτύπησε μη γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά του αγίου. Ευτυχώς το χτύπημα δεν ήταν καίριο και έτσι δεν θανατώθηκε ο βοσκός.
Όταν έμαθε ο δράστης από την σύζυγό του τα χαρακτηριστικά του αγίου, φοβήθηκε μήπως ο αναίτια πληγωμένος τον καταγγείλει στη δικαιοσύνη και τιμωρηθεί. Πήγε λοιπόν και ξεσήκωσε τους συγγενείς της συζύγου του να πάνε στο δικαστήριο την υπόθεση, μη τυχόν θεωρηθεί πως η γυναίκα του με τη θέλησή της μοιχεύτηκε. Ο άγιος τα έμαθε όλα αυτά αλλά δεν έφυγε ούτε κρύφτηκε, παρέμεινε στο κοπάδι του, μήπως θεωρηθεί η φυγή του ως επιβεβαίωση ενοχής.

Ομολόγησαν Τον Χριστό, όταν είδαν τον Ἅγιο Γεώργιο να μένει ἄθικτος ἐπάνω στο βασανιστικό ὄργανο τοῦ τροχοῦ...

Οἱ Ἅγιοι Βίκτωρ, Ζωτικός, Ἀκίνδυνος, Καισάριος, Σεβηριανός, Χριστοφόρος, Ζήνων, Θεωνᾶς καὶ Ἀντωνῖνος: Ὅλοι μαρτύρησαν στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Διοκλητιανοῦ (284-305), καὶ αἰτία τοῦ ἐνδόξου μαρτυρίου τους, ὁ μεγαλομάρτυς καὶ τροπαιοφόρος Γεώργιος...

Καὶ οἱ μὲν Ἅγιοι Βίκτωρ, Ἀκίνδυνος, Ζωτικός, Ζήνων καὶ Σεθηριανός, ὅταν εἶδαν τὸν Ἅγιο Γεώργιο νὰ μένει ἄθικτος ἐπάνω στὸ βασανιστικὸ ὄργανο τοῦ τροχοῦ, μὲ μία φωνὴ καὶ οἱ πέντε ὁμολόγησαν τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό. Ὁ ἀποκεφαλισμός τους ἦταν ἄμεσος καὶ ἔτσι πῆραν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου. 

Οἱ δὲ Χριστοφόρος, Θεωνᾶς, Καισάριος καὶ Ἀντωνῖνος ἦταν δορυφόροι τοῦ βασιλιᾶ. Ὅταν λοιπὸν καὶ αὐτοὶ εἶδαν τὸν Ἅγιο Γεώργιο, διὰ τῆς προσευχῆς, νὰ ἔχει ἀναστήσει κάποιον νεκρὸ Ἕλληνα, πέταξαν τὰ διάσημα τοῦ ἀξιώματός τους καὶ μπροστὰ στὸ βασιλιὰ καὶ τὸ πλῆθος, ὁμολόγησαν τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό. 

Ἡ φυλάκισή τους ἦταν ἄμεση. Μετὰ μερικὲς ἡμέρες ὁδηγήθηκαν μπροστὰ στὸν Διοκλητιανὸ καὶ ἀφοῦ τοὺς κρέμασαν, τοὺς ξέσχισαν καὶ τοὺς ἔκαιγαν μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Τελικὰ τοὺς ἔριξαν μέσα στὸ καμίνι τῆς φωτιᾶς καὶ ἔτσι πῆραν τὸ ἔνδοξο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

πηγή 

Ο Σαίξπηρ και η σύγχρονη Ελλάδα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Πεντακόσια χρόνια από τον θάνατο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ συμπληρώνονται στις 23 Απριλίου. Προς τιμήν του πολλές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται σε όλο τον κόσμο. Στη σύγχρονη Ελλάδα ορθώς δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στον εορτασμό. Πολλά από όσα έγραψε είναι κοντά στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Στον Σαίξπηρ άρεσε να παρομοιάζει τη ζωή με θέατρο, γράφει ο Γιαν Κοτ*. Στη σύγχρονη Ελλάδα το θέατρο μεταφέρεται στην καθημερινή μας ζωή...

Σε ένα μεγάλο μέρος του έργου του Σαίξπηρ και ιδιαίτερα στα ιστορικά δράματά του κυριαρχεί η αχαλίνωτη επιθυμία για εξουσία, για κυριαρχία. Στο όνομά της γίνονται ραδιουργίες, συνωμοσίες, αγριότητες φόνοι. Ο Γιαν Κοτ σημειώνει πως τα ονόματα των εξουσιαστών αλλάζουν, όμως ο Μέγας Μηχανισμός μένει πάντα  ίδιος. Τώρα αντί στο μακρύ τραπέζι να κάθονται  ιππότες ή άρχοντες πουδραρισμένοι και με περούκες κάθονται κύριοι με κοντά ή μακριά μαλλιά, με κουστούμι ή αμπέχονο, με ή χωρίς γραβάτα...

Έτσι το 'χετε εσείς εδώ στην Αθήνα; Χάθηκε μια καλημέρα;

«Εμπήκε στο τραίνο από τον σταθμό του Θησείου.
Άνθρωπος του λαού, μεσόκοπος, παρεπίδημος ίσως, ποιος ξέρει από ποίαν μακρυνήν επαρχίαν, φέρνοντας μαζή του, μέσα στο αθηναϊκόν περιβάλλον, τον αέρα -έναν αέρα απλότητος και εγκαρδιότητος- άλλων τόπων.

Ροδοκόκκινος, καλοθρεμμένος, πρόσχαρος, με ύφος ανθρώπου καλοζωισμένου και έχοντος την καλλιτέραν ιδέαν περί του κόσμου και των άλλων ανθρώπων. Ένα φλογώδες γαρύφαλλο, περασμένο σε μια κουμπότρυπα του γελέκου του -σακκάκι μ' αυτή τη ζέστη, δεν υπήρχε-, επρόσθετε κάποιον τόνον λαϊκής γκαλαντερί στον γηραλέον, που έφερεν υπερήφανα τα χρόνια του, χωρίς να φαίνεται ότι προσέχει στο βάρος των.

-Καλημέρα σας! είπε μεγαλοφώνως, χαιρετώντας από την πόρτα τους άλλους επιβάτας. Και χρόνια πολλά!

Η Ζωή την Μεγάλη Εβδομάδα

«Τήν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, τήν ἁγίαν ἑβδομάδα τοῦ πάθους σου αἰτοῦμεν κατιδεῖν, Φιλάνθρωπε, τοῦ δοξᾶσαι ἐν αὐτῇ τά μεγαλεῖά σου καί τήν ἄφατον δι ἡμᾶς οἰκονομίαν σου». 

Μέ τίς ἀσκήσεις τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ἀποκτοῦμε αὐτοσυνειδησία, νιώθουμε τήν ἀνεπάρκεια καί θνητότητά μας, βιώνουμε στήν ὕπαρξή μας τήν τραγωδία τοῦ πόσο ἀπαραίτητη μᾶς εἶναι ἡ αὐτοσυντήρησή μας, πού ἐντούτοις μᾶς μεταγγίζει τή φθορά καί τό θάνατο. 

Ἔτσι, ἀπογοητευμένοι ἀπό τά ἀδιέξοδα τῆς φύσεώς μας, λαχταροῦμε νά ἔρθει ὁ Κύριος στή θανατική κατάστασή μας, νά δώσει τή σωτήρια μάχη του γιά μᾶς καί νά μᾶς βγάλει ἀπό τό φαῦλο κύκλο τῆς φθαρτότητάς μας. Ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ κάνει τό θαῦμα νά συμμετέχουν πραγματικά οἱ πιστοί στά γεγονότα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, πού εἶναι ἡ ἀνείπωτη θεία οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ γιά τή σωτηρία τους. 

Κατανοοῦμε μέ ὅλη τήν ὕπαρξή μας τήν ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Κυρίου, πού ἀνέχεται ὅλη τήν ἀνθρώπινη ἀθλιότητα, μόνο καί μόνο γιά νά βρεθεῖ στήν κατάστασή μας καί νά τήν ἀνακαινίσει μέ τήν παρουσία Του.

Ἡ ἀπέραντη αὐτή ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, πού τόν κάνει νά δεχθεῖ, ἀθάνατος Θεός αὐτός, τήν ἀνθρώπινη θανατική μοῖρα, κατασυγκινεῖ τήν ὕπαρξή μας, κεντρίζει τά φίλτρα μας, ματώνει τήν καρδιά μας. Μᾶς μεταδίδει θαυματουργικά τά σπλάγχνα του. Ἀλλοιώνει τή φύση μας. Μᾶς μπολιάζει τήν ἀγάπη Του. Εὐαισθητοποιεῖ τό χαρακτήρα μας. Μᾶς κάνει νά ἀγαπᾶμε, ὅπως ἀγαπᾶ Αὐτός...

 Δ. Ματσκίδης - Θεολόγος

www.agiazoni.gr

Το τελευταίο τροπάριο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

Τῌ ΠΑΡΑΣΚΕΥῌ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΐΩΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

 

Ήχος πλ.δ'

Την ψυχωφελή,πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν,και την Αγίαν Εβδομάδα του Πάθους Σου,αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε,του δοξάσαι εν Αυτή τα μεγαλεία Σου,και την άφατον δι' ημάς οικονομίαν Σου,ομοφρόνως μελῳδούντες' Κύριε δόξα Σοι.

Ο ΑΙΝΟΣ(Εις το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων)

 του Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου

 Ο άνθρωπος όταν νιώθει στη ζωή του μεγάλη χαρά, τραγουδάει. Υμνεί το γεγονός που του προκάλεσε τη χαρά, αλλά και το πρόσωπο με το οποίο αυτή είναι συνδεδεμένη. Η μουσική και το τραγούδι πηγάζουν από τα εσώτατα της υπάρξεώς του και αποτυπώνουν το χάρισμά του να μπορεί να μη μένει σε μία συνηθισμένη έκφραση των βιωμάτων του, αλλά να την μετουσιώνει σε δημιουργία, σε ζωή.

Και στη ζωή της πίστεώς μας ο Αίνος, η δοξολογία, η ψαλμωδία, αποτυπώνουν την εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου. Και ο Αίνος γίνεται λατρεία του Θεού, αλλά και πρόσκληση στους ανθρώπους να δοξολογήσουν τον Δημιουργό μας, όπως επίσης και να εμβαθύνουν στο περιεχόμενο των εορτών της πίστεως. Γιατί χωρίς Αίνο, ο λόγος παραμένει κήρυγμα, δηλαδή προϋποθέτει την ακρόαση των και απευθύνεται στο νου και την σκέψη. Με τον Αίνο όμως ο λόγος μεταφέρεται στην καρδιά και γίνεται συμμετοχή, βίωμα, πανηγύρι αληθινό όλων των ανθρωπίνων αισθήσεων.

Καθώς η Εκκλησία μας εορτάζει κατά το πέρας της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής δύο κομβικά για την πίστη μας γεγονότα, την Ανάσταση του Λαζάρου και την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου μας στην πόλη της Ιερουσαλήμ, διαπιστώνουμε ότι και τα δύο γέννησαν στους ανθρώπους που ήταν παρόντες διάφορα συναισθήματα, τα οποία εκφράστηκαν ξεχωριστά. 

«Στο αίμα μας ρέει αίμα ελληνικό»!Από συνέντευξη του Γιάννη Βογιατζή

Απόσπασμα από συνέντευξη του 88χρονου ηθοποιού μας Γιάννη Βογιατζή
Σε ερώτηση της δημοσιογράφου Μαρίας Ανδρέου: 

Τι σημαίνει έθνος και πώς διαμορφώνεται η εθνική συνείδηση; ο μεγάλος αυτός άνθρωπος,καλλιτέχνης και Ελληνας απάντησε:
 Στο σχολείο είχαμε έναν ιταλό καθηγητή, με λατρεία στην ελληνική παιδεία, τον Κάρλο Μπρικέλι. Μας έκανε ιταλικά και μας μάθαινε να λέμε ότι στο αίμα μας ρέει αίμα ιταλικό.
 Τότε όλα τα παιδιά και χωρίς να συνεννοηθούμε -αυτή είναι πιο η δυνατή μου ανάμνηση, που με κάνει και κλαίω όταν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια- φωνάζαμε: «Στο αίμα μας ρέει αίμα ελληνικό»!
 Οι κατακτητές πιστεύουν ότι με την προπαγάνδα μπορούν να αλλάξουν οι λαοί. Η συνείδηση ενός έθνους φτιάχνεται από την κοινή γλώσσα, την ιστορία και τη γνώση του ποιος είσαι. Το κράτος δεν έχει την ίδια ισχύ με το έθνος. Κράτος φτιάχνεις με τη μείξη πολλών εθνοτήτων. Αυτά τα κράτη συνήθως είναι σκληρά απέναντι στους πολίτες τους. Η ελευθερία δεν παρέχεται αφειδώς στις εθνότητες, για να μην μπορούν να ξεσηκωθούν και το κράτος διαλυθεί. Δεν υπάρχει ουσιαστική δημοκρατία. Ενώ στο έθνος υπάρχει ο άγραφος νόμος των εθίμων, των κοινών αγώνων και καημών, του πολιτισμού, της θρησκείας, των παρόμοιων χαρακτηριστικών. Για αυτό είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια χώρα που δεν χάθηκε ποτέ το εθνικό της DNA, ακόμη και με τετρακόσια χρόνια τουρκικής σκλαβιάς. 

paron.gr

Θαύματα του Οσίου Ανανία εκ Μαλλών Κρήτης(+22 Απριλίου 1907)

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ

Ο βίος του Οσίου Ανανία εκ Μαλλών Κρήτης: Εδώ

 Μια καλόγρια που ήταν τότε στην Ιερά Μονή Καψά μου είπε για το πρώτο θαύμα του Χατζη-Ανανία στον Καψά όταν ήταν νεαρός και άκουγε στο όνομα Αντώνιος. Το όνομα της καλογριάς ήταν Ευσεβεία Παναγιωτάκη. Η καλόγρια μου περιέγραψε το εν λόγω θαύμα ως εξής: «Τον καιρό εκείνο έκτισαν ένα ασβεστοκάμινο για τις ανάγκες του Μοναστηριού. Το καμίνι καιγότανε τρία μερόνυκτα. Ο Γεροντογιάννης φώναξε τον υποτακτικό Αντώνιο.
-Αντώνιε;
-Ευλόγησον Γέροντα!
-Έβγα παιδί μου να ρίξεις μια ματιά στον τρούλλο του καμινιού και προσπάθησε μήπως μπορέσεις να φέρεις μία πέτρα να δοκιμάσουμε εάν είναι ψημένο το καμίνι. 
Να είναι ευλογημένο είπε ο Αντώνιος και τρέχοντας ανέβηκε στο καμίνι. Πάνω από τον τρούλλο του καμινιού, που όπως προανέφερα καιγόταν τρία μερόνυκτα, ο νεαρός υποτακτικός Αντώνιος άπλωσε το χέρι του και γυμνό όπως ήταν πήρε μια καυτή πέτρα, την έχωσε στον κόρφο του και τρέχοντας την πήγε στον Γέροντα και του είπε:
 Ορίστε Γεροντα μου να δει η αγιωσύνη σου που ξέρει καλύτερα και καταλαβαίνει πιο πολύ από εμένα. 
Τότε ο Γεροντογιάννης τον επέπληξε αυστηρά, λέγοντάς του·
«Ε, Αντωνιό-Αντωνιό. Δεν σου φαίνεται ότι πολύ γρήγορα άρχισες να μπαίνεις πολλά μέσα; Μαζεψε το νου σου». 
Την παρατήρηση αυτή του την έκαμε ο Γεροντογιάννης φοβούμενος μήπως ο σατανάς πει στο αυτί του νεαρού Αντωνίου ότι είναι κιόλας άγιος, αφού με τα γυμνά του χέρια έβαλε την καυτή πέτρα στον κόρφο του και δεν τον έκαψε, και αποκτήσει έπαρση και υπερηφανευθεί, διότι σε τέτοια ηλικία κατόρθωσε ένα τέτοιο φοβερό και πρωτάκουστο θαύμα για την ανθρωπότητα. 

Όσιος Ανανίας εκ Μαλλών Κρήτης(+22 Απριλίου 1907)

Εκοιμήθη οσιακά τη νύκτα του Πάσχα, στις 22 Απριλίου του 1907 την ώρα μάλιστα της τελετής της Αναστάσεως.

Πρώτος Αδελφός, ανακαινιστής και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Εξακουστής Μαλλών Ιεράπετρας, υπήρξε ο Χατζη-Ανανίας, κατά κόσμον Αντώνιος Μπαρμπεράκης, που γεννήθηκε το έτος 1837 στις Μαλλες Ιεράπετρας από απλούς, φτωχούς αλλά θεοσεβείς γονείς, τον Ιωάννη και την Αθηνά, οι οποίοι μεγάλωσαν το παιδί τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

 Ο Αντώνιος δεν έμαθε γράμματα, αλλά από μικρός είχε έφεση στα ιερά γράμματα και επιθυμούσε να περιβληθεί το αγγελικό σχήμα. Απέφευγε κάθε σωματική απόλαυση. Ως βρέφος δεν θήλαζε Τετάρτη και Παρασκευή και αρνούνταν πεισματικά να πιάσει τον μαστό της μητέρας του. Δεν έφαγε ποτέ κρέας, ψάρι και τυροκομικά. Μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις μεγάλες εορτές έτρωγε λάδι και το Πάσχα κατέλυε οστρακοειδή, σουπιές και καλαμάρια. Ήταν πάντοτε ξυπόλυτος και ντυμένος κατάσαρκα με τρίχινα και χονδρά ράσα ενώ για κρεββάτι του είχε το δέρμα ενός ζώου, συνήθως προβάτου, και μαξιλάρι του μία κακόβολη πέτρα. Έτσι, σε ηλικία μόλις 14 ετών εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι και κατέφυγε στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καψά Σητείας, όπου εκάρη Μοναχός και υπήρξε μαθητής και συμμοναστής του Οσίου Ιωσήφ του Γεροντογιάννη, ιδρυτού της σημερινής Μονής Καψά, ο οποίος τον όρισε διάδοχό του.
Μετά το θάνατο του Οσίου Ιωσήφ το 1870 εξελέγη Ηγούμενος της Μονής, αλλά κάποιες συκοφαντίες τον ανάγκασαν αργότερα να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα. Επειδή έμεινε στους Αγίους Τόπους, όπου είχε πάει να προσκυνήσει τα Ιερά Προσκυνήματα φέρει τον τίτλο του Χατζή, που στα αραβικά σημαίνει προσκυνητής.

Ψυχή χωρίς προσευχή είναι καταδικασμένη να πεθάνει από πνευματική ασφυξία

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Ψυχή χωρίς προσευχή είναι καταδικασμένη να πεθάνει από πνευματική ασφυξία, όπως το σώμα όταν στερηθεί το οξυγόνο.
Δύο ειδών προσευχές έχουμε: την κοινή, τη φανερή· και την ατομική, τη μυστική. Η κοινή προσευχή πρέπει να γίνεται πάντοτε σύμφωνα με την τάξη και το τυπικό που ορίζει η Εκκλησία μας.

 Στην κοινή προσευχή δεν έχουμε δικαίωμα ν’ αυτοσχεδιάζουμε, όπως κάνουν οι αιρετικοί. Έχει τον καθορισμένο χρόνο και το καθορισμένο από την Εκκλησία περιεχόμενό της: μεσονυκτικό, όρθρος, ώρες, λειτουργία, εσπερινός, απόδειπνο. Το ίδιο το Πανάγιο Πνεύμα, που συγκροτεί ολόκληρη την Εκκλησία, όρισε αυτές τις προσευχές, για να λατρεύεται και να δοξάζεται αδιάκοπα ο αληθινός Θεός στη γη από τους ανθρώπους, όπως δοξάζεται στον ουρανό από τους αγγέλους.

Η ατομική προσευχή δεν είναι προκαθορισμένη. Είναι η προσωπική συνομιλία και επικοινωνία του ανθρώπου με τον ουράνιο Πατέρα του, του πλάσματος με τον πλάστη του. 

Αυτή η προσευχή, διδάσκει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, ως προς την ποιότητά της είναι συνουσία και ένωσις ανθρώπου και Θεού· και ως προς την ενέργειά της, έχει τέτοια και τόση δύναμη, ώστε συντηρεί και διατηρεί τον κόσμο, συμφιλιώνει με τον Θεό, σβήνει πλήθος αμαρτημάτων, σώζει από τους πειρασμούς, συντρίβει τα τεχνάσματα των δαιμόνων, γεννά όλες τις αρετές, χορηγεί τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τρέφει την ψυχή, φωτίζει τον νου, διαλύει τη λύπη και την ακηδία, σβήνει τον θυμό, καλλιεργεί την ελπίδα, καθρεπτίζει την πνευματική πρόοδο, αποκαλύπτει τα μέλλοντα.

Ο 100χρονος ηγούμενος της Μονής Αγ.Παντελεήμονος Αγ.Όρους μιλάει για την κρίση στην Ουκρανία

Ο ηγούμενος της Μονής του Αγίου Παντελεήμονα πρόσφατα απάντησε σε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την τραγική κατάσταση στην Ουκρανία και για το πως μπορεί να επανέλθει η ειρήνη στην χώρα.


«Να ζεις σύμφωνα με το Ευαγγέλιο,να προσεύχεσαι και να βοηθάς τους ανθρώπους,να μην τους ξεχωρίζεις σε''δικούς μας''και ''δικούς σας''.
Αυτή ήταν η απάντηση του 100χρονου ηγουμένου της ρωσικής(ουκρανικής)αγιορείτικης Μονής του Αγίου Παντελεήμονα,αρχιμανδρίτου Ιερεμία σε ερώτηση του αρχιεπισκόπου Ζαπορόζιε και Μελιτουπόλεως κ.Λουκά.

''Οι Ουκρανοί προσκυνητές ρωτούν πολλές φορές:Τι συμβαίνει;Πότε θα έχουμε ειρήνη;Η απάντηση είναι απλή:Η τυπική σχέση με την εκκλησία,οι κατηγορίες και οι συκοφαντίες ενάντια στην εκκλησία,οι αποσχιστικές τάσεις,η λατρεία των ανέσεων,των χρημάτων και των διασκεδάσεων είναι η αιτία της αναστάτωσης στην χώρα που επέτρεψε ο Θεός.

Συχνά οι άνθρωποι περιμένουν από εμάς προφητείες,η προφητεία μας όμως δίδεται προς μετάνοια και επιστροφή στο δρόμο του Θεού και όχι για να οργανώσουμε την προσωπική μας πνευματική ζωή ή για να μην ανησυχούμε.Οι άνθρωποι θέλουν να ωφεληθούν από τους λόγους των αγιορειτών πατέρων,για να συμβεί όμως αυτό πρέπει να έχουν νου καθαρό και να μπορούν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα εν Πνεύματι Αγίω.Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη μίας πνευματικής απλότητας,αγάπης και προσευχής,τα οποία φέρνουν μία διάκριση και όχι να ''βυθίζεσαι''στην πληθώρα των ειδήσεων του Τύπου.

Για να ειρηνεύσουμε όσο πιο γρήγορα είναι ουσιώδες να ζούμε με ευλάβεια και με επιείκια προς τους άλλους και να ακολουθούμε τις εντολές του Χριστού.Πρέπει να προσεχουμε την πνευματική μας ζωή και να ακολουθούμε το θέλημα του Θεού.Αυτό όμως είναι αδύνατο χωρίς ειλικρινή μετάνοια,χωρίς συνεχή συμμετοχή στις ακολουθίες,χωρίς την μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού,χωρίς προσευχή,χωρίς αγάπη για την Εκκλησία,χωρίς σεβασμό για τον πλησίον μας.Δεν θα έπρεπε να χωρίζονται σε ''εμείς''και ''εσείς'',σε ''πατριώτες ''και ''σχισματικούς'', σε αυτούς που μιλούν ρωσικά και σε αυτούς που μιλούν ουκρανικά,επειδή είμαστε όλοι ενωμένοι με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Ανοίξτε το Ευαγγέλιο και θα δείτε τα πάντα υπό το φως του Λόγου του Θεού.Σας φαίνεται πως ο Θεός μας ξέχασε,Εκείνος όμως μας αγαπάει και θέλει την σωτηρία μας.Δεν μπορεί όμως να μας σώσει χωρίς την θέλησή μας και την ενεργή συμμετοχή μας.
Αμαρτάνοντας και μένοντας αδιόρθωτοι,εναντιωνόμαστε στην σωτηρία μας.Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός ''εφαρμόζει''θεραπείες πικρές και επώδυνες»ε'ιπε ο αρχιμανδρίτης Ιερεμίας.

πηγή/Απόδοση στα ελληνικά proskynitis.blogspot

Ο Άγιος Ρούφος ο Υπάκουος της Λαύρας των Σπηλαίων

Ο Άγιος Ρούφος έζησε στην Λαύρα των Σπηλαίων τον 14ο αιώνα και διακρίθηκε ιδιαίτερα για την υπακοή του

Η μνήμη του τιμάται στις 8/21 Απριλίου

Χριστιανός χωρίς εκκλησιασμό..;

παπα-Χαράλαμπος Διονυσιάτης

«Χριστιανός χωρίς εκκλησιασμό, χωρίς προσευχή, χωρίς εξομολόγηση, χωρίς Θεία Κοινωνία, είναι ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου ανά πάσαν στιγμήν η πόρτα είναι ανοιχτή να μπούν μέσα οι κλέφτες, δηλαδή οι δαίμονες, να το αλωνίσουν»

Χρειάζεται στους νέους η εξομολόγηση;

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

  Ένα μυστήριο, την αξία του οποίου πολλοί δεν κατανοούν, είναι αυτό της μετανοίας και εξομολογήσεως. Πολλοί το συγχέουν με την κοσμική ψυχοθεραπεία. Ακόμη κι αν αισθάνονται ότι ο ιερέας δεν είναι ψυχολόγος, εντούτοις, οι περισσότεροι που μετέχουν στο μυστήριο τον θεωρούν υποψήφιο ακροατή των προβλημάτων και των παθημάτων τους, και όχι ως τον πνευματικό πατέρα, ο οποίος ακούει την εξαγόρευση των αμαρτιών, βοηθά στην πνευματική αναγέννηση του εξομολογουμένου και την ίδια στιγμή προσπαθεί να τον βοηθήσει να σηκώσει τους σταυρούς του εντός του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας.

  Έτσι και οι νέοι. Όσοι εξομολογούνται, συνήθως έχουν επίγνωση της ανάγκης για κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη εφόσον έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον που έχει επαφή με την Εκκλησία. Πολλοί νέοι επισκέπτονται τον πνευματικό όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα, ιδιαιτέρως στις σχέσεις τους ή στην οικογένειά τους, και αναζητούν μία συμβουλή. Άλλοι αναζητούν απαντήσεις σε αγωνίες που ανακύπτουν μέσα από διάφορες δοκιμασίες, όπως η αρρώστια ή ο θάνατος. Άλλοι προσελκύονται από το πρόσωπο του πνευματικού, ιδίως όταν αυτός μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους. Άλλοι πάλι επηρεάζονται από κάποιους φίλους τους, όταν συμβεί να συμμετέχουν στην ενοριακή ζωή.

Η Αγία μητέρα του Κιέβου Αλυπία και η μοιχαλίδα γυναίκα!

Ή διά Χριστόν μωρία
Εξωτερικά χαρακτηριστικά της διά Χριστόν σαλότητας στη μακαρία Γερόντισσα Άλυπία αποτελούσαν το απαράμιλλο κόκκινο καπελάκι στο κεφάλι, πού φορούσε χειμώνα-καλοκαίρι και το οδυνηρά κυρτωμένο σώμα από τα βαριά «εξογκώματα». Μπροστά της απαγορεύονταν κάθε ελευθεριότητα ή οικειότητα, επιπόλαιη συμπεριφορά ή άσεμνη ενδυμασία. Οποιαδήποτε σκιά, έστω, αδιαντροπιάς ήταν απαράδεκτη ενώπιον της.

Κάποιες φορές ήταν δυνατόν να λέει αρχικά ακατανόητα πράγματα, το νόημα των οποίων εξηγούνταν, οπωσδήποτε, αργότερα. Το προορατικό χάρισμα της εκδηλωνόταν, κυρίως, σε ένα συγκεκριμένο άτομο, και με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φέρει κανένα άνθρωπο σε δύσκολη θέση.

Προβαίνοντας σε αποκαλύψεις προς κάποιον, ή Γερόντισσα κατέγραφε τις αμαρτίες του συνομιλητή της μέσα της. Δεν τις ανάφερε πότε και σε κανένα ούτε καν ως υπαινιγμό. Για παράδειγμα, την επισκέφθηκε μία γυναίκα, που υπέφερε από το πάθος της πορνείας. Εκείνη την υποδέχτηκε με τα λόγια: «Ω, τί καθαρή που είναι ή φούστα σου, ή δική μου είναι βρώμικη». Ή γυναίκα φορούσε καθαρά ρούχα, αλλά τα λόγια της αφορούσαν την καθαρότητα της ψυχής.

 Άλλη φορά ή Αγία Μητέρα μπορούσε να πει ότι και ή ίδια υποφέρει από παρόμοιο πάθος, αν και στην πραγματικότητα αυτό δε συνέβαινε. Ή, να, πώς θα αποκάλυπτε ή Αγία Μητέρα κάποιον που την επισκέφθηκε και ό όποιος δεν έκανε πρωινή προσευχή: 

"Αν εγώ προσεύχομαι κι εσύ κοιμάσαι, τίποτα δεν γίνεται"

«Εμού προσευχόμενου, σού δέ κοιμωμένου»

Πολλοί άνθρωποι, άν και δεν προσεύχονται ιδιαίτερα, αναγνωρίζουν όμως τή δύναμη καί την άξια της προσευχής και σε πολύ δύσκολες στιγμές προστρέχουν στις εκκλησίες ή στά μοναστήρια και παρακαλούν τους Ιερείς η τους μοναχούς νά προσευχηθούν γι' αυτούς.

Δεν είναι άσχημο αυτό, αλλά μήπως η κίνηση αύτη σημαίνει πώς δεν θέλουν νά αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη; Μήπως δεν θέλουν νά μπουν στον κόπο της προσευχής; (Γιατί πράγματι η προσευχή είναι κόπος.)
"Αν όμως μας πονάει κάτι, εμείς είμαστε οι καταλληλότεροι νά προσευχηθούμε. Τότε η προσευχή μας αποκτάει μία ιδιαίτερη θέρμη καί μπορεί νά εισακουστεί από τόν Θεό.

Καί βέβαια η προσευχή μας αύτη θά πρέπει νά έχει αντίκρυσμα στη ζωή μας. Νά συνδυάζεται με εντονότερο πνευματικό αγώνα.

Κάποιος πατέρας επισκέφθηκε τόν π. Παίσιο. Με πολύ πόνο του είπε:
Γέροντα, προσευχήσου, κάνε κάτι. Τό παιδί μου είναι βαριά άρρωστο. Ο Γέροντας απάντησε:
Εγώ θά κάνω κάτι, αλλά εσυ τι θά κάνεις; Κάτι θά πρέπει νά κάνεις.
- Τι νά κάνω, Γέροντα; Πέστε μου, ό,τι μου πείτε θά κάνω.
"Ε, νά κάνεις κάποιον αγώνα, κόψε 'ένα πάθος σου Καπνίζεις;
- Ναί, Γέροντα.
Τότε γιά την υγεία του παιδιού σου κόψε τό τσιγάρο.

In memory of the slain monks (Optina Hermitage, Paskha 1993)

Διαβάστε και
-18 Απριλίου 1993-Δολοφονούνται οι 3 Νεομάρτυρες της Όπτινα

Ο “ΦΩΤΕΙΝΟΣ” του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ένα από τα επαναστατικότερα ποιήματα-έπη της ελληνικής ποίησης

Ο “ΦΩΤΕΙΝΟΣ” του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ένα από τα επαναστατικότερα ποιήματα-έπη της ελληνικής μας ποίησης, ένα από τα ομορφότερα πατριωτικά κι εγερτικά τραγούδια -που δυστυχώς ελάχιστα εκτιμήθηκε κατοπινά και οι σύγχρονοι τώχουν αποξεχασμένο!

Μιλά για τον άναρχο χωρικό της Λευκάδας, τον Φωτεινό, που δεν ημπορούσε τον φράγκικο ζυγό στα Ιόνια νησιά (στην πατρίδα του τη Λευκάδα) κι επαναστατεί επ’ αφορμή ενός γεγονότος, όταν τα σκυλιά του Φράγκου αφέντη τού χαλνούν τη σπορά. Είναι θα λέγαμε, όλο τούτο το ποίημα νοηματικά μιαν αναφορά στο σήμερα, σε σχέση με τη δούλη οικονομική κατάσταση της χώρας μας από τους ευρωπαίους οικονομικούς κυρίαρχους! Δέστε πλούτο υψηλής ποιητικής, δέστε αισθητική ποιητική πνοημένη από το δημοτικό τραγούδι, δέστε λόγο ποιητικό βγαλμένο από την ψυχή του Έλληνα

Η εισαγωγή, που τόσο εντυπωσίασε τον Άγγελο Σικελιανό, πούπε ότι “δε γνωρίζω στίχο πιο άμεσο, πιο αληθινό απ’ τον πρώτο τούτο μισοκομμένο στίχο του “Φωτεινού”, εύρημα ποιητικό τεράστιο, εύρημα συγχρόνως του μυαλού και της καρδιάς που μας αδράζει ολάκερους και μας μπάζει μονομιάς στο κέντρο του έργου” (από τον πρόλογο των Απάντων του Βαλαωρίτη), είναι αυτή:


“Πάρ’ ένα σβώλο Μήτρο,
και διώξ’ εκείνα τα σκυλιά, που μου χαλούν το φύτρο”.

''Η Εκκλησία της Ρωσίας είναι μια άριστα οργανωμένη Εκκλησία''

Μιχαήλ  Τρίτος 

«Αν τύχει και κάποιος βρεθεί σε μια από εκείνες τις παρακλήσεις που κάνουν μικρές παρέες Ρώσων στο Άγιον Όρος, μπροστά στην Πορταΐτισσα, ή την Παραμυθία, τις Παναγίες του Αγίου Όρους, ή άλλη Παναγία Αγιορίτισσα στην οποία έχουν τάμα, τότε κάθεται σε μια άκρη και απολαμβάνει την ψαλμωδία τους, ακολουθώντας τον μπάσο στα κατάβαθα της φωνής του και ανοίγοντας τα φτερά της ψυχής του με τον λυγερόφωνο σοπράνο».

Με τη φράση αυτή ο καθηγητής του τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Μιχαήλ Τρίτος, περιγράφει τον μυστικισμό που χαρακτηρίζει τη ρωσική παρουσία στο Άγιον Όρος.

Μιλώντας στο «Πρακτορείο FM 104,9» και την εκπομπή «Sputnik Express», για τη συμπλήρωση χιλίων χρόνων από την παρουσία Ρώσων μοναχών στο Άγιον Όρος, υπενθυμίζει ότι η πρώτη γνωστή σχετική αναφορά θεωρείται η υπογραφή τού ηγουμένου της Μονής του Ρως, Γερασίμου, σε έγγραφο της Μεγίστης Λαύρας το 1016. «Γεράσιμος Μοναχός ελέω Θεού πρεσβύτερος και ηγούμενος της Μονής του Ρως μαρτυρώ υπέγραψα ιδιοχείρως» σημειώνει επικαλούμενος το έγγραφο και τονίζει ότι από τότε υπάρχει μια σοβαρή παρουσία των Ρώσων μοναχών στο Άγιον Όρος.

Ευγένεια και λεπτότητα ψυχής-π.Βαρνάβας

Η κάνδηλα της Πορταϊτισσας αντίδοτο δηλητηρίου

Στη σεβάσμια μονή των Ιβήρων, κατά την ετήσια αγρυπνία της πανήγυρης της σεπτής εικόνας της Παναγίας Πορταΐτισσας (15 Αυγούστου), είχε κληθεί να ψάλει ο περίφημος Ρουμάνος μουσικός και καλλίφωνος Νεκτάριος, ο λεγόμενος Βλάχος.
Η μονή, για να τιμήσει τον επισκέπτη, όπως ήταν συνήθεια, του παραχώρησε το δεξιό αναλόγιο. Αυτό δεν άρεσε στους ψάλτες της μονής, οι οποίοι ήθελαν να επιδείξουν τη μουσική τους κατάρτιση και τις ψαλτικές τους ικανότητες. Γι' αυτό δυσαρεστήθηκαν. Παρακινούμενοι από φθόνο του διαβόλου, σκέφτηκαν την εξόντωση του Ρουμάνου ψάλτου. Έτσι, κάποιος από αυτούς, έριξε δηλητήριο στο ποτό του.

Ο ευλογημένος αυτός μοναχός Νεκτάριος, μόλις αισθάνθηκε τους πρώτους πόνους από την επίδραση του δηλητηρίου, αντελήφθη τι είχε συμβεί. Οπλισμένος με ακράδαντη πίστη στο Θεό και την εορτάζουσα Παναγία Πορταΐτισσα, αμέσως έτρεξε στη θαυματοποιό Παναγία, πήρε το κανδήλι Της και ήπιε ολόκληρο το περιεχόμενό του και με πολύ πόνο ψυχής είπε: «Παναγία μου, σώσε με. Με δηλητηρίασαν».

Η ταχεία αντίληψη και έτοιμη βοηθός και ιατρός των νοσούντων, Κυρία Θεοτόκος, άκουσε τον πιστό δούλο Της, προσέτρεξε και τον θεράπευσε. Ο ίδιος αργότερα ομολογούσε: «Ποτέ δεν έψαλα τόσο καλά στην Παναγία, με τόσο καθαρό λαρύγγι και ψυχική διάθεση, καθώς την τραγική εκείνη αγρυπνία της σώτειράς μου Παναγίας Πορταΐτισσας»

πηγή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ- Μοναχός Νεκτάριος-Το αηδόνι του Αγίου Όρους

In the Footsteps of St. Mary of Egypt (Photo-Report)

Archpriest Igor Pchelintsev follows in the footsteps of St. Mary of Egypt in the scorching desert beyond the Jordan where she struggled in asceticism. 

Don’t be confused by the fact that there are areas of green – it’s winter after all, the rainy season, and cold (so far 70-80 F; in winter it will get up to 140).

Sunset begins over Jericho and the Mount of Temptation.

Evening begins in the desert. Somewhere ahead is the Jordan; a few miles straight ahead is the country of Jordan. Beneath us is the Jordanian desert; the most impressive book about these parts is The Spiritual Meadow by John Moschus.