Ο Βυζαντινός Δικέφαλος Αετός της Ορθοδοξίας!

  Παράξενη η διαμαρτυρία των καλλιτεχνών για ενα έργο Αριστούργημα πραγματικά που ξεπερνά και τον γυάλινο δρομέα κι άλλα πολλά και το θεωρούν τερατόμορφο; ..
Αν το έκαναν αυτοί αν μπορούσαν βέβαια θα ήταν καλά ;
 Συγχαρητήρια στην ΑΕΚ γιατί πραγματικά είδα την τελετή και παρ' όλο που είμαι Παναθηναικός θαύμασα την όλη τελετή και ειδικά αυτό το αριστούργημα του Βυζαντινού Δικέφαλου Αετού της Ορθοδοξίας που τέτοιους καιρούς μοιάζει να σηκώνεται με απειλητική δύναμη και τεράστια υπεροχή ν' αρπάξει στα κοφτερά νύχια του τους εχθρούς της Ορθόδοξης Ρωμιοσύνης ..Ποιος ελληνας καλλιτέχνης θα έκανε κάτι τέτοιο που το θεωρεί και τερατόμορφο ;
....
  Το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας ζήτησε με επιστολή του την άμεση απόσυρση του εντυπωσιακού γλυπτού από το νέο γήπεδο της ΑΕΚ.
Πρόκειται για το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας το οποίο σε έντονο διάβημα του ζητά από την ιστορική ομάδα να αποσύρει το εν λόγω γλυπτό “από την δημόσια θέα” κάνοντας λόγο για “τερατόμορφο γλυπτό” που “ενέχει να κινητοποιήσει εθνικιστικά αντανακλαστικά”, “αισθήματα αλυτρωτισμού” ή και να… προσβάλει τους Τούρκους!
  Οι καλλιτέχνες μάλιστα υπενθυμίζουν πως από το 2021 είχαν ζητήσει να διενεργηθεί πανελλήνιος καλλιτεχνικός διαγωνισμός για την ανακήρυξη του καλλιτέχνη που θα επιμεληθεί τελικώς το γλυπτό και όχι την απευθείας ανάθεση του στον Ούγγρο γλύπτη Γκάμπορ Μίκλος Ζόκε (Gabor Miklos Szoke),

πηγή

Η κατάπτυστη ανακοίνωση Εδώ

Είναι οι ίδιοι που δεν είπαν λέξη σε αυτό:

Και σε αυτό(Μνημείο για την γενοκτονία των Ποντίων!!):

Τους ενοχλει η Αγιά Σοφια που πατάει ο αετός!!

Ο όρθρος της τελευταίας αγιασμένης πνοής του...(π.Συμεών Κραγιόπουλος)

30 Σεπτεμβρίου 2015 πέταξε στον ουρανό η ψυχή του π. Συμεών Κραγιοπούλου , την ώρα που ψάλλεται, συνήθως, η Τιμιωτέρα των Χερουβείμ !
Από βραδύς μου στείλανε μήνυμα :" Ο πάτερ πορεύεται..."

 Τα ξημερώματα, η Τιμιωτέρα των Χερουβείμ , η Παναγία μας , ανάμεσα στο ευωδιαστό θυμίαμα και στην ορθρινή μυσταγωγία , πήρε την αγιασμένη ψυχή του να την ξεκουράσει από τις αμαρτίες μας και να εισέλθει στη χαρά του Κυρίου. Στον Κύριο που αγάπησε και υπηρέτησε δίνοντας όλη τη ζωή του ως καιομένη λαμπάδα ενώπιόν Του.
Η ψυχή του ας αγάλλεται και ας ευφραίνεται " εις τας αυλάς του παραδείσου " και ας εύχεται και για μας !

 Ένα υπέροχο κείμενο του κυρίου Γεωργίου Γαλίτη, Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών , από τη σελίδα της Μονής :
Ὁ Γ. Γαλίτης εἰς μνήμην τοῦ π. Συμεών γράφει:
«Ὁ λόγος τοῦ π. Συμεών ἦταν προφητικός. Ὅπως στόν ἀρχαῖο Ἰσραήλ ὁ Θεός ἔστελνε τούς προφῆτες πού μιλοῦσαν ἐξ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ λέγοντας τήν ἀλήθεια, καυτηριάζοντας τό ψέμα καί ὁδηγώντας τόν λαό, ἔτσι καί στήν περίπτωση τοῦ π. Συμεών.
Ἀκούγοντάς τον εἶχες τήν αἴσθηση ὅτι ἀκοῦς τή φωνή τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὁ λόγος του εἶναι ὑπεύθυνος, αὐθεντικός, ἔγκυρος. Δέν ἐπεβάλλετο μέ ἀνθρώπινο καταναγκασμό, ἀλλά μέ τό κῦρος τοῦ ὁμιλοῦντος "ἐν πνεύματι ἁγίῳ". Χωρίς ὑπεκφυγές στόχευε κατ᾿ εὐθεῖαν στήν οὐσία τοῦ θέματος, καί δέν ὡραιοποιοῦσε τόν λόγο του γιά νά φανεῖ ἀρεστός. Ἔλεγε τήν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀτόφια, ὅσο βαριά κι ἄν φαινόταν σέ πολλούς.
Ἦταν ὁ προφήτης, μέ τή βιβλική ἔννοια, πού ταρακουνοῦσε τίς ψυχές γιά νά ἀποβάλουν τά ψιμμύθια μέ τά ὁποῖα τίς φόρτωσε ὁ ἐγωϊσμός καί νά δοῦν τή γυμνή πραγματικότητα.
Στήν ἐξομολόγηση δέν ἦταν ὁ αὐστηρός δικαστής. Οὔτε ὁ ἐλεγκτής, ὁ τιμωρός. Δέν τρόμαζες, δέν ἀπελπιζόσουν.
Ἦταν ὁ γιατρός πού σέ γιάτρευε, ὁ πατέρας πού σέ ἀγαποῦσε, ὁ φίλος πού σέ συνόδευε. Ἡ ἐξομολόγηση δέν εἶχε τίποτε τό καταθλιπτικό, τό τυπικό, τό δικανικό.

Κάποτε τόν ρώτησε κάποιος πνευματικός: "Ἐσεῖς, πάτερ Συμεών, πῶς τά καταφέρνετε καί ἔχετε τόση ἐπιτυχία στήν ἐξομολόγηση;" 

"Φροντίζω νά βρίσκομαι", ἀπάντησε, "ὅσο πιό κάτω γίνεται, ὥστε, ὅσο χαμηλά κι ἄν πέσει ὁ ἐξομολογούμενος, ἐγώ νά βρίσκομαι ἀκόμη πιό κάτω, γιά νά τόν πιάσω".

Στήν ἐξομολόγηση, ὅπως καί στήν καθημερινή ἀναστροφή, ἦταν ὅλος ἀγάπη. Ξεχείλιζε ἡ ἀγάπη ἀπό μέσα του. Ἐξέπεμπε ἀγάπη, ὄχι μέ λόγια οὔτε μέ πράξεις: μόνο μέ τό βλέμμα του, τό χαμόγελό του, μέ ἕνα του μόνο λόγο.
Δέν ἦταν ἀνοιχτός σέ οἰκειότητες, καί ὅμως τόν αἰσθανόσουν οἰκεῖο, πατέρα, ἀδελφό, φίλο».

Eleni Diamantopoulou

Η μεγαλύτερη ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀχαριστία καί ὁ χειρότερος ἁμαρτωλός ὁ ἀχάριστος...

Νὰ ζήσετε στὸ κλίμα τῆς διαρκοῦς δοξολογίας καὶ εὐχαριστίας, γιατί ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀχαριστία καὶ ὁ χειρότερος ἁμαρτωλὸς ὁ ἀχάριστος.

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης

πηγή

Εικόνες ιδιωτικής λατρείας 18ου - 19ου αιώνα, οικογενειακά προσφυγικά κειμήλια από Πόντο, Μικρά Ασία και Θράκη.

Εικόνες ιδιωτικής λατρείας 18ου - 19ου αιώνα, οικογενειακά προσφυγικά κειμήλια από Πόντο, Μικρά Ασία και Θράκη.

Στη Ροτόντα Θεσσαλονίκης, στην έκθεση "Θεσσαλονίκη 1922: Μνημεία και Πρόσφυγες".

Όσιος Γρηγόριος ο ασκήσας παρά τον ποταμό Πέλσμα(+30 Σεπτεμβρίου)

  Ο όσιος Γρηγόριος κατήγετο από την πριγκιπική οικογένεια Λοποτώφ του Γκάλιτς, της περιφερείας Κοστρομά. Η ματαιότητα της κοσμικής ζωής του περιβάλλοντός του με τα αξιώματα και τις εθιμοτυπίες τον κούραζε από μικρό και την αποστρεφόταν αναζητώντας την ησυχία.

  Συχνά του άρεσε να μελετά το Ευαγγέλιο και ιδιαίτερα το εδάφιο: «Πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. 19:29).
Σε ηλικία δεκαπέντε ετών οι γονείς του θέλησαν να τον νυμφεύσουν, αν και ο ίδιος δεν επιθυμούσε τον έγγαμο βίο. Από θεία όμως βούληση πέθαναν και οι δύο προτού τελεσθεί ο γάμος και ο δούλος του Θεού Γρηγόριος, αδέσμευτος πλέον, διεμοίρασε την περιουσία του στους πτωχούς, απελευθέρωσε τους δούλους του και έσπευσε σε μοναστήρι της πόλεως.

  Ο τρόπος της ζωής του σύντομα τον ανέδειξε τύπο του μοναχικού βίου. Απέσπασε

Ετοιμάζεται η αγιοκατάταξη δύο σύγχρονων Ρουμάνων Αγιορειτών

Ετοιμάζεται η αγιοκατάταξη δύο σύγχρονων Ρουμάνων Αγιορειτών,των γερόντων Διονυσίου Ιγνάτ(της Κολιτσού) και Πετρωνίου Τανάσε(Δικαίου Ρουμανικῆς Σκήτης Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους)
Ο Πατριάρχης Ρουμανίας κ.Δανιήλ παρουσίασε στα μέλη της Ιεράς Συνόδου τα λειτουργικά κείμενα που
που θα συνοδεύουν την πρόταση προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο προς αγιοκατάταξη των δύο αγιορειτών πατέρων

Η είδηση από το Ziarul Lumina din ziua de 28 Septembrie 2022

proskynitis

Ο Ιάπωνας καπετάνιος που έσωσε 825 Έλληνες και Αρμένιους από την Σμύρνη το 1922

Ποιος επιτέλους ήταν ο καπετάνιος του ιαπωνικού φορτηγού πλοίου “ Τοκέϊ Μαρού”, του πλοίου που την ώρα της καταστροφής της Σμύρνης έλαχε να βρίσκεται στο λιμάνι της πόλης και να γίνει “ σανίδα” σωτηρίας για 825 ανθρώπους, Έλληνες και Αρμένιους κάθε ηλικίας.Αναζητώντας τον άνθρωπο που δεν δίστασε να πετάξει το πολύτιμο φορτίο του εμπορικού πλοίου του στο νερό για να γλιτώσει από τη σφαγή εκατοντάδες πρόσφυγες, όταν τα δυτικά πλοία αρνούνταν να βοηθήσουν.

Ηταν Σεπτέμβριος του 1922 και στη φλεγόμενη Σμύρνη εξαθλιωμένοι Ελληνες προσπαθούσαν απεγνωσμένα να σωθούν.Κυνηγημένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά κολυμπούσαν απελπισμένοι στη θάλασσα, με την ελπίδα πως κάποιος θα τους βοηθούσε – μέχρι που τελικά πνίγονταν.Τα ελληνικά πλοία είχαν λάβει αυστηρή διαταγή να μην παραλαμβάνουν τον άμαχο πληθυσμό και ο συμμαχικός στόλος αδιαφορούσε.Η τραγωδία κορυφωνόταν, όταν συγκινημένος από όσα εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια του ο καπετάνιος ενός ιαπωνικού εμπορικού πλοίου έδινε εντολή στο πλήρωμά του: ολόκληρο το φορτίο από μετάξι και δαντέλα έπρεπε να πεταχτεί στη θάλασσα και το καράβι να πλευρίσει στην προκυμαία ώστε να επιβιβαστούν σε αυτό Ελληνες και Αρμένιοι που θα μεταφέρονταν ασφαλείς σε ελληνικά λιμάνια.Και έτσι έγινε.

Οι μαρτυρίες αυτών που σώθηκαν χάρη σε αυτήν την ύστατη πράξη ανθρωπιάς συγκλονίζουν μέχρι σήμερα, ενώ μόλις πριν από λίγα χρόνια με αφορμή τη συγκινητική ιστορία του γιαπωνέζικου πλοίου η Εστία της Νέας Σμύρνης απένειμε τιμητική πλακέτα στον πρέσβη της Ιαπωνίας.Φέτος, συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ημέρα εκείνη που ένα σπάνιο παράδειγμα ανθρωπιάς, μέσα στη δίνη της Μικρασιατικής Καταστροφής, έγραφε Ιστορία.

«Ὅστις δολοφόνησε τόν Καποδίστρια, δολοφόνησε τήν πατρίδα του»!

πηγή

  Το Κυριακάτικο πρωινό της 27ης Σεπτεμβρίου του 1831 δολοφονήθηκε από τους Μαυρομιχαλαίους, Κωνσταντή και Γεώργιο, ο Κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας. 

 Ο άνθρωπος που, εκτός από το αξιόλογο έργο που έκανε - μετά πολλών εμποδίων - στα τρία χρόνια και οχτώ μήνες της διακυβέρνησής του για να δημιουργήσει «κράτος από το χάος», προσπάθησε το πρωτοφανές και το ανεπανάληπτο: Να κάνει τον εξαθλιωμένο και δυστυχή ελληνικό λαό της πρώτης μεταεπαναστατικής περιόδου το ίδιο έντιμο, όσο ήταν εκείνος.

 Προφανής η ματαιότητα, που ήταν συγχρόνως και το «τρωτό» του σημείο. Γιατί η μοίρα όσων έχουν τέτοιου μεγέθους ευγενείς στόχους είναι προδιαγεγραμμένη μια και σχεδόν πάντοτε θα βρίσκουν απέναντί τους εκείνους που υπερασπίζονται παντοιοτρόπως τα «παράνομα, θεσμοθετημένα δικαιώματά τους».

  Και βέβαια, τα «αδίστακτα συμφέροντα» των ισχυρών ξένων (εν προκειμένω των Γάλλων και των Άγγλων), τις σε βάρος του δολοπλοκίες των οποίων γνώριζε ο Καποδίστριας και φρόντισε να αποκαλύψει με επιστολή του στον Γάλλο ναύαρχο Lalande: «Εγώ δε, και τις δολοπλοκίες όλων σας τις εγνώριζα, αλλά έκρινα ότι δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να κόψω το νήμα της συνεργασίας μαζί σας, γιατί έδινα προτεραιότητα στην ανόρθωση και στην ανασυγκρότηση της Ελλάδος. Αν έκοβα τις σχέσεις με τις λεγόμενες «προστάτιδες» Δυνάμεις, τούτο θα ήταν εις βάρος της Ελλάδος και δεν ήθελα με κανένα τρόπο να προσθέσω βάρος και στη συνείδησή μου. Και άφησα τα πράγματα να λαλήσουν μόνα τους...»

Άλλο το μου αρέσει κάτι, και άλλο το αγαπώ

Άλλο το μου αρέσει κάτι, και άλλο το αγαπώ.Αν σου αρέσει ένα λουλούδι,το κόβεις.

Άν το αγαπάς, το ποτίζεις κάθε μέρα.

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

πηγή

Στή Φιλοσοφική σχολή …(καύση άψυχων σωμάτων)

(Εις μνήμην της κάθε Μάρθας...)

   Πρωινό Αυγουστιάτικο κάτω απ τον Ταΰγετο. Στα τελειώματά του το καλοκαίρι . Ατμόσφαιρα καθάρια! Η ματιά σου, ανεμπόδιστη φτάνει ως την άκρη του γαλάζιου. Οξυγόνο αμόλυντο ξεχείλιζε στα στήθη, σαν ανεβαίναμε με τον Γιώργη το ανηφορικό πετρωτό καλντερίμι.

   Αφήσαμε τα γυναικόπαιδα να κοιμούνται και μόλις αχνοβασίλεψε ο ηλιάτορας πίσω απ την πυραμίδα του πενταδάχτυλου, πήραμε τον δρόμο για τα ελατόφυτα ψηλώματα που ακουμπάνε ουρανό. Λίγο νερό σ ένα παγουράκι και ένα μαγκούρι κομμένο από δασύσκιωτη μουριά να στηρίζει στο δυσκόλεμα και στα αγκαθωτά περάσματα. 

 Η θάλασσα στο πέρα κάτω, προβάλλει σαν υφάδι απαλό στρωμένο γύρω από την πέτρα και την ελιά, την ευλογημένη μάνα-γη των Μανιατών. Πως πέρασε έτσι άλαλα τόση ώρα! Γεμάτη από αναρίθμητες λέξεις η σιωπή. Κελαηδιστές του ουρανού μέσα σε δροσοστάλαχτες φυλλωσιές, φτέρες και περήφανα αειθαλή , προσθέτουν κι άλλες δοξολογίες, σ αυτές που ήδη η ψυχή μας αναπέμπει.

 Στο κατέβασμα, τολμάμε να αρθρώσουμε λίγες λέξεις και να νοθεύσουμε για ελάχιστα τους ήχους του Θεού. - Κουράστηκα αδελφέ μου! Ας ξαποστάσουμε λίγο! Εκείνη τη στιγμή περνάγαμε μπροστά απ το Κοιμητήρι των Πριπιτσίων.

-Να, ας μπούμε εδώ να πάρουμε μια ανάσα! Θυμήθηκα τότε ξαφνικά έναν Αγιορείτη σοφό Γέροντα, τον Προφητηλιάτη π.Ιωακείμ, που έχει τοποθετήσει πάνω απ το Κοιμητήρι και το οστεοφυλάκιο της Σκήτης του, μιαν επιγραφή: Φιλοσοφική Σχολή!

 -Ας μπούμε λοιπόν να φοιτήσουμε! είπα στον Γιώργη που στιγμιαία απόρησε … -Στη Φιλοσοφική σχολή…του είπα και μπήκε αμέσως στο νόημα ! - Τέσσερις έχουμε εδώ στο Ξεχώρι! Κάθε μια σπουδαία…έχει βγάλει αρκετούς τελειόφοιτους και έχει προβιβάσει και κάποιους για ανώτατες σπουδές …αιώνιες , στο Πανεπιστήμιο του Παραδείσου!

  Κάποιος είπε, πως η ζωή αυτή η πρόσκαιρη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας διαρκής αγώνας να απομακρύνουμε συνεχώς το ρ από το άγριο και να το μεταστρέφουμε σε άγιο! Το τόσο φιλεπίστροφο αυτό γράμμα! Σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή της εισόδου μας , πως αγώνα πρέπει να κάνουμε για να απομακρύνουμε και το β αυτού του κόσμου του μάταιου και σκοτασμένου από το μακάβριο και να το κάνουμε μακάριο! Γιατί μόνο μακάριος, χαρούμενος αληθινά και με ελπίδα Ζωής αιωνίου μπορεί να εξέλθει κανείς από μια…Φιλοσοφική σχολή!

 Φωτογραφίες και μηνύματα χαραγμένα πάνω στο μάρμαρο στην πέτρα και στο ξύλο! Άλλα φανερά και άλλα μυστικά: Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών! Να πεθάνεις

Αυτός που ξέρει την Αλήθεια και τη διαψεύδει...

The Last Judgement, Hell, c.1431, by Fra Angelico

Αυτός που δεν ξέρει την Αλήθεια είναι απλά άσχετος. Όμως, αυτός που ξέρει την Αλήθεια και τη διαψεύδει είναι κάθαρμα.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ο Όσιος Αμφιλόχιος της Πάτμου και το επιτίμιο...

 «Κάποτε επισκέφτηκε την Πάτμο ένας δημόσιος υπάλληλος. Αφού περάτωσε τις εργασίες του, επισκέφτηκε τον Ευαγγελισμό προκειμένου να προσφέρει και εκεί τις υπηρεσίες του. Εδώ γνώρισε το Γέροντα Αμφιλόχιο και εντυπωσιάστηκε από την προσωπικότητά του.

  Σε κάποια ευκαιρία ζήτησε να εξομολογηθεί. Μετά την εξομολόγηση, ο Γέροντας τον συμβούλεψε να κάνει ορισμένο επιτίμιο και να κοινωνήσει το επόμενο Πάσχα.
Αυτά έγιναν το Σάββατο βράδυ.

  Το πρωί της Κυριακής, κατά τη Θεια Λειτουργία, ο αγαπητός μας εξομολογούμενος περιέπεσε σε θλίψη και απελπισία. Ο Γέροντας με τη διορατικότητά του αντιλήφθηκε την ψυχική του κατάσταση, τον πλησιάζει, τον χαϊδεύει απαλά στην πλάτη και του λέει:
– Έχεις ευλογία να μεταλάβεις σήμερα. Πράγμα το οποίο και έγινε.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας αυτός, πλήρης ευγνωμοσύνης και βαθειάς συγκινήσεως, πλησιάζει τον Γέροντα και του λέει:
– Σ’ ευχαριστώ, Γέροντα, για το δώρο. Σκεπτόμουν να φύγω και να μην επανέλθω πλέον πίσω. Είχα αποφασίσει να θέσω τέρμα στη ζωή μου. Τώρα είμαι πρόθυμος να κάμω όσα επιτίμια θέλετε.
Έκτοτε έγινε ο πιο πιστός υποτακτικός»

 Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής  της Πάτμου

Μου είπε πως αγάπησε τον Χριστό όταν κατάλαβε αυτούς που δεν θέλουν να ακούν το όνομά του σήμερα...

  Οι μαθητές και Απόστολοι δεν είχαν φόβο να πουν ο δάσκαλος ή ο Κύριος , ούτε ντροπή ή με λεκτικούς ελιγμούς να αποφύγουν να κηρήξουν τον Χριστό ως Θεό. Αυτά είναι νεογλυκουλίστικες τάσεις για να "είμαστε όλοι μαζί, χαρούμενοι χεράκι χεράκι".

  Να ξέρετε πως οι σταυρωτές του τον αποκαλούσαν "αυτός" , "εκείνος" κτλ. Μια φορά ένα παιδί μου είπε πως αγάπησε τον Χριστό όταν κατάλαβε αυτούς που δεν θέλουν να ακούν το όνομά του σήμερα.

π. Κωνσταντίνος Στρατηγοπουλος

Tρεις είναι οι μεγάλοι φράχτες που κρατούν τον άνθρωπο μακριά από την αμαρτία...

Tρεις είναι οι μεγάλοι φράχτες που κρατούν τον άνθρωπο μακριά από την αμαρτία:
η συνείδηση,ο φόβος του Θεού και η ντροπή του κόσμου.
Αν αυτούς τους φράχτες τους ξεπεράσουμε και τους αγνοήσουμε, χαθήκαμε!

Άγιος Βησσαρίων ο Αγαθωνίτης.

Πριν αφήσεις την πόρτα του σπιτιού σου κάνε τον σταυρό σου και πες:

Πριν αφήσεις την πόρτα του σπιτιού σου κάνε τον σταυρό σου και πες:
«Αποτάσσομαι σοι σατανά, και τη πομπή σου, και τη λατρεία σου και συντάσσομαι σοι Χριστέ».
Ποτέ μη βγεις από το σπίτι σου χωρίς αυτά τα λόγια. Αυτά θα είναι για σένα ράβδος, όπλο, πύργος ακαταμάχητος. Έτσι: Όχι μόνο άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να σε βλάψουν, άλλ' ούτε κι' αυτός ο διάβολος!

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (εις Ανδριάντας, λόγος ΚΑ').

Η αιωνιότητα είναι η κοινωνία μας με τον Θεό...

«Η αιωνιότητα δεν είναι ότι κάποτε μετά το θάνατο θα ζήσουμε χωρίς τέλος. Η αιωνιότητα είναι η κοινωνία μας με τον Θεό».

 Μητροπολίτης Αντώνιος Σουρόζ

ΣΛΟΜΠΟΝΤΑΝ ΣΤΟΪΑΝΟΒΙΤΣ 11 ΧΡΟΝΩΝ ~ΤΟΝ ΒΑΣΑΝΙΣΑΝ ΚΤΗΝΩΔΩΣ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΣΕΡΒΟΣ

 

Τον λέγανε Σλόμπονταν Στοϊάνοβιτς

Ήταν μόλις έντεκα χρονών, όταν αργά μια νύχτα, τον Ιούλιο του 1992, οι γονείς του τον ξύπνησαν ψιθυριστά και του έκαναν νόημα ότι έπρεπε να φύγουν.

Έπρεπε να τρέξουν. Τους περίμενε ο θάνατος. Δεν τόλμησαν να περιμένουν μέχρι τη χαραυγή στο σπίτι τους, στο χωριό τους Ντόνια-Καμενίτσα, στην περιοχή ανάμεσα στις πόλεις Ζβόρνικ και Μπράτουνατς. Το αχαλίνωτο και αιμοβόρο κακό ετοιμαζόταν να τους επισκεφτεί στις δικές του συνήθεις «ώρες εργασίας». Όπως χαράματα επισκεπτόταν, τις προηγούμενες ημέρες, τους άλλους συγχωριανούς ορθόδοξης πίστης και σέρβικης εθνικότητας.

Πατούσαν στις άκρες των ποδιών τους, σκυμμένοι, για να μην πατήσουν κάποιο κλαδί ή κάτι άλλο που μπορεί να κάνει θόρυβο. Φοβούνταν ακόμα και το βήχα τους. Ακούγονταν μόνο τα γαβγίσματα των σκυλιών. Το χωριό κοιμόταν βαθιά. Μέσα σε αυτό και το κακό.

Σε μια τέτοια πορεία στο μεταίχμιο της ζωής με το θάνατο, τα λεπτά φαίνονται ώρες και τα μέτρα χιλιόμετρα. Η καρδιά τη μια κατεβαίνει και την άλλη ανεβαίνει στο λαιμό.

Ήδη, είχε αρχίσει να ανατέλλει, όταν η οικογένεια Στοϊάνοβιτς έφτανε σε μέρος που ένιωθαν ασφάλεια, στο σπίτι του κουμπάρου τους. Τους δέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες, με δάκρια χαράς, τους πρόσφεραν φιλοξενία. Όμως, ξαφνικά ακούστηκε η κραυγή του Σλόμπονταν: θυμήθηκε ότι δεν είχαν πάρει μαζί τους το σκύλο του, που τον άφησαν δεμένο στην αυλή.

Ο μικρός ήταν απαρηγόρητος, ζητούσε από τους γονείς του την άδεια να επιστρέψει για να πάρει το σκύλο. Βεβαίως, δεν του το επέτρεψαν, αφού όλοι έβλεπαν με τα δικά τους τα μάτια, ότι το κακό, από το οποίο είχαν διαφύγει, είναι αμείλικτο ακόμα και στα παιδιά.

Ο Σλόμπονταν ήταν ανυποχώρητος, αλλά και οι γονείς του ήταν αμετάκλητοι στο να μην του το επιστρέψουν. Τη πρώτη νύχτα, για σιγουριά, δεν έκλεισαν μάτι και άκουγαν τα κλάματά του. Δεν μπορούσε να συγχωρήσει στον εαυτό του που πρόδωσε το σκύλο, που ποτέ δε θα τον πρόδιδε.

Και το πρωί, πριν από το πρωινό, το αγόρι ξαφνικά πήγε τρέχοντας στο εγκαταλελειμμένο σπίτι του, για να πάρει το σκύλο του. Ο πατέρας και η μητέρα δεν μπόρεσαν να τον προλάβουν και να τον σταματήσουν. Και έτσι, έπεσε ακριβώς στα χέρια εκείνων που στο χωριό Ντόνια-Καμενίτσα σκότωναν και κατέστρεφαν κάθε τι το σέρβικο.

Η Αλβανή Έλφετα Βέσελι ήταν από το ίδιο χωριό και, βεβαίως, ήξερε τον Σλόμπονταν. Ήταν τότε 32 ετών. Ένιωθε παθολογική ανάγκη να εκφράσει το μίσος της με τελετουργικό βασανιστήριο του εντεκάχρονου γείτονα. Ήθελε να δείξει το ζήλο της μπροστά στους ντόπιους στρατιώτες του Αλλάχ. Τον βασάνιζε κτηνωδώς μπροστά σε όλους! Το σώμα του βρέθηκε χωρίς ρούχα. Τα μπροστινά του δόντια ήταν βγαλμένα. Το αυτί του κομμένο, όπως και τα δάχτυλα των ποδιών του. Τα χέρια σπασμένα. Το σώμα του είχε βαθιές πληγές σε σχήμα σταυρού. Η γυναίκα – τέρας, αφού τον βασάνισε, στο τέλος τον πυροβόλησε από κοντινή απόσταση στον κρόταφο: η σφαίρα πέρασε από το αριστερό μετωπικό οστό και βγήκε από το δεξί.

Σύμφωνα με τις καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων, ομοϊδεατών της δολοφόνου, που

Αυτή είναι η Παναγία,που ακούει τις προσευχές των σιωπηλών...

"Αυτή είναι η Παναγία,που ακούει τις προσευχές των σιωπηλών,
που ενώ δεν μιλάς ξέρει τι λες,που δίχως να εξηγείς ξέρει τι νιώθεις και σε καταλαβαίνει".

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

«Όσο και να με βασανίσετε,δεν πρόκειται να απαρνηθώ τον Χριστό»

Μου έκαψαν με πυρωμένο σίδερο τις πατούσες,μου ξερίζωσαν τα γένια,με χτύπησαν αλύπητα,τους είπα όμως:«Όσο και να με βασανίσετε,δεν πρόκειται να απαρνηθώ τον Χριστό»

π.Κωνσταντίνος Σίρμπου(1905-1975)o ομολογητής και μάρτυρας

Διαβάστε και- Έρχεται η εποχή που δεν θα υπάρχουν ιερείς,οι πόρτες θα είναι κλειδωμένες....

Κυριακή Α’ Λουκά-Υπακοή, θάμβος και συναίσθηση

«ἐπί δε τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον»

  Νοερά σήμερα αδελφοί μου ας μεταφερθούμε σε μια ειδυλλιακή παραλίμνια ακτή. Την ακτή της λίμνης Γενησαρέτ ή θάλασσα της Τιβεριάδος. Καπερναούμ, Γενησαρέτ, Γαλιλαία, αγαπημένες τοποθεσίες, όπου εκεί ξετυλίχθηκαν τα σπουδαιότερα γεγονότα της επιγείου ζωή του Χριστού μας.

 Βρισκόμαστε στην αρχή της δημόσιας δράσης Του. Ακόμα δεν έχει συγκροτήσει την ομάδα των μαθητών. Τα πλήθη τον ακολουθούν, θέλουν να τον ακούσουν, να τον δουν, να χαρούν το γλυκύτερο πρόσωπο των ανθρώπων. Παρακαλεί τον ψαρά Πέτρο να του δανείσει το ψαροκάικο του να το κάνει άμβωνα. Για να μιλήσει, και να διδάξει τον λαό, να τον στηρίξει και να δώσει δύναμη και ελπίδα, ο οποίος λαός είναι εγκαταλελειμμένος και ταλαιπωρημένος.
 Αφού τελείωσε την διδασκαλία Του, λέγει στον Πέτρο «ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν», πήγαινε στα βαθιά και ρίχτε τα δίχτυα σας για ψάρεμα.

  Ο ηλιοψημένος και θαλασσοδαρμένος Πέτρος του λέγει: «Διδάσκαλε όλη τη νύχτα παιδευόμασταν και δεν πιάσαμε τίποτα, επειδή όμως το λες εσύ θα ρίξω το δίχτυ». «Ἐπιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον».

ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΛΟΥΚΑ-Ἡ ψυχὴ πού εἶναι ἐρωτευμένη μέ τόν Χριστό, εἶναι πάντα χαρούμενη κι εὐτυχισμένη,

π. Δημητρίου Μπόκου

Πῶς πείστηκαν οἱ ἀπόστολοι μὲ μιὰ κουβέντα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν ἀκολούθησαν;

Γιὰ νὰ μὴν εἶναι ἀναπάντητη ἡ πρώτη του κλήση, ὁ Χριστὸς φρόντισε νὰ προετοιμάσει τὸ ἔδαφος. Εἶχε μιὰ πρώτη γνωριμία μαζί τους. Μερικοὶ ἦταν ἤδη μαθητὲς τοῦ Προδρόμου. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης τοὺς εἶχε σπρώξει πρὸς τὸν Χριστό. Τὸν βρῆκαν, τοῦ μίλησαν, πῆγαν στὸ σπίτι του, ἔμειναν καὶ λίγο μαζί του. Τὸν ἄκουσαν νὰ μιλάει στὰ πλήθη, εἶδαν τὰ πρῶτα του θαύματα στὴν Κανᾶ καὶ τὴν Καπερναούμ. Καὶ τέλος, εἶδαν νὰ γίνεται καὶ σ’ αὐτοὺς μεγάλο θαῦμα μὲ τὴν ἀνέλπιστη ἁλιεία καὶ τὸ πλῆθος τῶν ἰχθύων. Ἤξεραν λοιπὸν μὲ ποιὸν εἶχαν νὰ κάνουν. Ἔτσι, στὴν πρώτη κλήση τοῦ Χριστοῦ ἄφησαν τὰ πάντα καὶ τὸν ἀκολούθησαν (Κυριακὴ Α΄ Λουκᾶ).

Τί ἀκριβῶς μέτρησε στὴ σχέση τους μὲ τὸν Χριστό; Κάποιο συμφέρον; Ἀσφαλῶς ὄχι! Δὲν σκέφτηκαν νὰ τὸν ἐκμεταλλευτοῦν γιὰ νὰ κάνουν τὴ ζωή τους. Δὲν ἦταν ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ χόρτασαν μὲ τοὺς πέντε ἄρτους κι ἔτρεχαν νὰ κάνουν τὸν Χριστὸ βασιλιά τους, γιὰ νὰ τοὺς λυθοῦν ὁριστικὰ τὰ βιοποριστικά τους προβλήματα. Ἄλλωστε, τὴ στιγμὴ ποὺ μὲ τὴν ἀπροσδόκητη ψαριὰ ἔπιασαν τὴν καλή, ἄκουσαν ἀμέσως ἀπ’ τὸν Χριστό: «Παρατῆστε τα ὅλα κι ἐλᾶτε μαζί μου». Οὔτε τοὺς δόθηκε κάποια δελεαστικὴ ὑπόσχεση. Ἀντιθέτως! Ἀντὶ γιὰ εὔκολη ζωὴ καὶ τιμές, ὁ Χριστὸς τοὺς ὑποσχέθηκε «ποτήριον θανάτου». Γιατί τότε ἔτρεξαν ξοπίσω του σὰν τρελοί;

Κατάλαβαν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι «τὸ ὄντως ἐφετόν». Ὁ μόνος ποὺ ἀξίζει νὰ ἀγαπηθεῖ.

Μου λένε: «γιατί ανακατεύεις στα πάντα τον Θεό;!»

 Είναι κάτι που το συναντώ συχνά: Μου λένε: «γιατί ανακατεύεις στα πάντα τον Θεό;!»

  Η απάντηση είναι απλή, απλούστατη: Διότι Αυτός είναι το θεμέλιο των πάντων. Βγάλε Αυτόν και καταρρέουν όλα. Μα όλα, κυριολεκτικά! Χωρίς Αυτόν τίποτα δεν μπορείς να κρατήσεις όρθιο! Αργά ή γρήγορα θα σωριαστεί κάτω και θα γίνει κομμάτια, όποιες προσπάθειες και αν σκαρφιστείς για να το στηρίξεις.
Είναι σαν να αποπειραθείς να κάνεις αριθμητική θεωρώντας ανύπαρκτο τον αριθμό 'ένα' του αριθμολογίου. Δεν γίνεται! Είναι αδύνατον! Δεν μπορεί να λειτουργήσει ο νους έτσι. Δεν το επιτρέπει η βιολογική του συγκρότηση. Μπλοκάρει, και οδηγεί σε τυφλά ανεμομαζόματα. Και, κατ'επέκτασιν, δεν μπορεί να οικοδομήσει τίποτα που να'χει θεμέλιο και λογική -φέρουσα 'λόγο' δηλαδή- διάρθρωση. (Ματθ. 7.24-27)

  Άλλωστε, χωρίς να συνυπολογιστεί ο Θεός δεν μένει λόγος για υπολογισμό του οτιδήποτε. Αν όλα είναι ένα αναίτιο και άσκοπο χαοτικό μείγμα ύλης (1) που καταλήγει, δια του βιολογικώς νοούμενου θανάτου, στο πλήρη αφανισμό... τότε προς τι όλες οι συζητήσεις μας, οι προσπάθειες μας να πείσουμε περί 'σωστού' και 'λάθους'. 

 Τη απουσία ενός υπερβατικού και αυθύπαρκτου κεντρικού σημείου αναφοράς, σε σχέση με τι μπορεί να θεωρηθεί κάτι 'σωστό' ή 'λάθος'!

 Μάλιστα, σε μια τέτοια περίπτωση (όπου ο Θεός θεωρείται ανύπαρκτος και ο βιολογικώς νοούμενος θάνατος εκμηδένιση) γιατί όχι να πατήσεις το κουμπί και να στείλεις εκατομμύρια ανθρώπων και ζωντανών στον θάνατο. Στην μακαριότητα

«Ελᾶτε ὅπως εἶστε στήν Ἐκκλησία»όμως,«μείνετε ὅπως εἶστε;»

 Ένας ἐπίσκοπος, μακαρίτης τώρα, ἔλεγε τὸ γνωστὸ «ἐλᾶτε ὅπως εἶστε στὴν Ἐκκλησία». Ἔλεγε ἔτσι, ἀλλὰ δὲν ἔλεγε καὶ «μείνετε ὅπως εἶστε». 

 Μπορεῖ τὴν πρώτη φορὰ νὰ πᾶς ὅπως εἶσαι, γιατὶ ἔτσι εἶσαι μὲ τὶς ἁμαρτίες σου, ἀλλὰ ὀφείλεις γιὰ νὰ μπεῖς στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ παραμείνεις στὴν Ἐκκλησία, νὰ μετανοήσεις. Νὰ σβήσεις τὶς ἁμαρτίες σου καὶ ἔτσι νὰ πλησιάσεις καὶ νὰ παραμείνεις μέσα στὸν Χριστό, μὲ τὸν Χριστὸ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὁ ὁποῖος Χριστὸς δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν ἁμαρτία.

Αρχιμ. Σάββας Αγιορείτης

Άγιος Οσιομάρτυς Σβεν της Άρμπόγκα Σουηδίας

Ημέρα Μνήμης: Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.

Ο Άγιος Οσιομάρτυς Σβεν της Άρμπόγκα (Sven of Arboga) είναι ένας άγνωστος Άγιος χωρίς πολλά αγιογραφικά στοιχεία. Έζησε και μαρτύρησε στη Σουηδία περίπου το 900 ή 1000.
Σύμφωνα με τα χρονικά της Αρμπόγκα ο Άγιος Σβεν ήταν μοναχός και μαρτύρησε από ειδωλολάτρες της περιοχής επειδή κήρυττε το Ευαγγέλιο και καλούσε τον κόσμο να βαπτισθεί και να αφήσει πίσω του τους παγανιστικούς θεούς.
Παγανιστές οδήγησαν τον Άγιο βαθιά σε ένα άλσος, εκεί όπου βρισκόταν ο χώρος λατρείας τους, δυτικά της Στοκχόλμης, λίγες εκατοντάδες μέτρα νότια του ποταμού Άρμπόγκα (Arbogaån) και τον σκότωσαν δια λιθοβολισμού. Στο σημείο όπου έπεσε το σώμα του Αγίου και το αίμα του πότισε τη γη, ξεπήδησε θαυματουργικά μία πηγή η οποία σχημάτισε μια λίμνη.

Στο σημείο που μαρτύρησε ο Άγιος χτίστηκε εκκλησάκι όπου φυλάσοτταν τα ιερά λείψανά του. Σώζεται μέχρι σήμερα η πέτρα πάνω στην οποία ανέβαινε ο Άγιος και κήρυττε, οι ντόπιο την ονομάζουν "άμβωνα" (σουηδικά: predikstolen). Επίσης υπάρχουν ακόμα οι αρχαίες βελανιδιές και οι πέτρες από τον αρχαίο εκείνο παγανιστικό τόπο λατρείας.

Το παρεκκλήσι σήμερα είναι ερειπωμένο. Υπάρχει μια γέφυρα και ένας δρόμος που σήμερα είναι μέρος της σύγχρονης πόλης και φέρουν τα ονόματα Kapellgatan

Τελευταία ίσως φωτογράφιση του Ιερού Ναού της Αγίας Αικατερίνης της Σμύρνης

 Ιστορικά στοιχεία και φωτογραφίες Ιωνίας Μικράς Ασίας»:

 «Τελευταία ίσως φωτογράφιση του Ιερού Ναού της Αγίας Αικατερίνης της Σμύρνης, κατά τα γεγονότα του έτους 1922, πριν την ολοκληρωτική καταστροφή του…
[...] Μέσα στην καταγραφή της πλήρους καταστροφής στην περιοχή Σχοινάδικα της Σμύρνης, διακρίνεται ο περικαλλής έως τότε αυτός Ναός, πριν προχωρήσουν στην καταστροφή και κατεδάφισή του…

  Κρίνω σκόπιμο εδώ να επαναλάβω ένα μέρος της περιγραφικότατης μαρτυρίας από το ημερολόγιο του κληρωτού στρατιώτη, κλάσεως του 1922 Νικόλαου Ζευγαδάκη, ο οποίος κατέγραψε στο ημερολόγιό του με απαράμιλλη ακρίβεια, τις χριστιανικές εορτές και τελετές του τελευταίου έτους της Σμύρνης (1921-1922), στους μεγαλύτερους ναούς της οποίας εκκλησιάσθηκε κατά την εκεί παραμονή του, αναμένοντας να προωθηθεί στο μικρασιατικό μέτωπο. 

 Αυτές τις προσωπικές του εμπειρίες και εντυπώσεις τις δημοσίευσε για πρώτη φόρα το 1975. Η δε συμβολή της αγαθής τύχης, έγκειται στην ιδιότητα του συγγραφέα ως θεολόγου, αλλά και ως βαθέος γνώστη, μέχρι και των λεπτομερειών, της τελετουργικής τάξης της Εκκλησίας, ως επίσης και της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής:
«Κυριακή, δεύτερη ημέρα του έτους 1922 εις Αγ. Αικατερίνην (2-1-1922)
Εγερθείς ενωρίς την πρωίαν, ανεχώρησα δια τον ιερόν ναόν της Αγίας Αικατερίνης, δια να γνωρίσω ένα ναόν, όστις εφημίζετο ως ο λαμπρότερος της Σμύρνης, να ακούσω δε και τον εν αυτώ ψάλλοντα διακεκριμένον ιεροψάλτην Παντελήν Παρρησιάδην. Ούτος είχε διαδεχθή εν τω ναώ τούτω, ως φαίνεται, τον φημιζόμενον επίσης ιεροψάλτην Πέτρον Μανέαν, όστις είχε μετατεθή εις τον όχι μακράν ευρισκόμενον ναόν του Αγ. Δημητρίου.
Εντός ολίγου ευρέθην προ του ναού. Ήτο πάλλευκος, καλιμάρμαρος, όντως δε ο λαμπρότερος και μεγαλύτερος της πόλεως. Περισσοτέρα ήτο η έκστασις και ο θαυμασμός μου όταν εισήλθον εντός του ναού. Από το περίφημον τούτο της Ορθοδοξίας τέμενος δεν διεσώθη, δυστυχώς, μετά την καταστροφήν, παρά μόνον το πηγάδι που ευρίσκετο εις την αυλήν της εκκλησίας.»…

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: Ευγενική χορηγία του Mehmet Bir.

πηγή

Σπάνια φωτογραφία της δεκαετίας του 1920 που εμφανίζει τον Συνταγματάρχη (ΠΖ) Νικόλαο Πλαστήρα

   Σπάνια φωτογραφία της δεκαετίας του 1920 που εμφανίζει τον Συνταγματάρχη (ΠΖ) Νικόλαο Πλαστήρα σε αναμνηστική φωτογραφία αγκαλιά με τα 4 ορφανά παιδιά που υιοθέτησε από την Μακεδονία και την Μ. Ασία, αναλαμβάνοντας εξ ολοκλήρου τα έξοδα τους για την ανατροφή τους, και τις σπουδές τους.

«Θεομητορικές εμπειρίες Αγίου Ιακώβου και Γέροντα Κυρίλλου»

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΤΟΝ Ι.Ν ΤΟΥ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ ΣΤΙΣ 19-09-2022 , ΜΕ ΘΕΜΑ :
«Θεομητορικές εμπειρίες Αγίου Ιακώβου και Γέροντα Κυρίλλου»

« Ευχαριστώ πολύ, π. Χριστόδουλε, για τη χαρά που μου δίνετε να είμαι κι εγώ ανάμεσά σας, ταπεινός προσκυνητής της Χάριτος της Κυρίας Θεοτόκου, της Παναγίας της Δακρυρροούσης που δυο χρόνια τώρα δεν έχει σταματήσει να χύνει τα δάκρυά Της για να γίνει Ίλεως ο Θεός, για να συνεχίζει να μας σκεπάζει, να μακροθυμεί και να μας ευλογεί.
Έτσι, κάτω από τη Χάρη της Κυρίας Θεοτόκου της Δακρυροούσης, κάτω από τη Δύναμη του Τιμίου Σταυρού που είναι ανάμεσά μας και όπως είπατε κάτω από τη Χάρη του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου, του Θαυματουργού και τη Χάρη των Αγίων Ιακώβου και του Αγίου Γέροντος Κυρίλλου , για τους οποίους θα μιλήσουμε, έτσι χαίρομαι που είμαι ανάμεσά σας και ας φωτίσει η Παναγιά να πούμε δυο λόγια για τη Δόξα Της, για τη Δόξα των Αγίων μας, αλλά και έστω ένας απ' όλη αυτή την Σύναξη να φύγει ωφελημένος απ' αυτά που θ' ακούσουμε.

Θα μου επιτρέψετε ν’ αρχίσω διαβάζοντας το κείμενο που ήταν γραμμένο πίσω σε μια μπομπονιέρα.
Στη βάφτιση αυτή ήσασταν κι εσείς, είναι πνευματικοπαίδια δικά μας, ο Δημήτρης και η Ευγενία και γράφει πίσω από την μπομπονιέρα:
" Την 1η Αυγούστου του 2021 γεννήθηκε το κοριτσάκι μας σε μια δύσκολη κατάσταση επιβίωσης, λόγω προωρότητας. Έτσι τέθηκε υπό παρακολούθηση στη Μονάδα Εντατικής Νεογνών. Στις 14 Αυγούστου η κλινική εικόνα του μωρού ήταν πολύ άσχημη καθώς είχε εξελιχθεί σε σηψαιμία.
Ενώ μας είπαν ότι θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο το ίδιο απόγευμα στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Βύρωνος απευθυνθήκαμε στην Παναγία την Παρηγορήτρια και Την παρακαλέσαμε να αναλάβει την εξέλιξη της υγείας του παιδιού μας.
Την επόμενη μέρα, στις 15 Αυγούστου, ανήμερα της εορτής Της, ο γιατρός μας είπε:
-Η εικόνα του μωρού σας σήμερα είναι σαν να βλέπουμε ένα άλλο μωρό.
Σήμερα, 22 Μαΐου 2022, ευχαριστούμε και δοξολογούμε την Παναγία μας για την παρέμβασή Της και βαπτίζομε την κόρη μας με το όνομα Δέσποινα προς τιμήν της Παναγιάς".
Να! πώς φαίνεται η ζωντανή Χάρις της Παναγίας μας.
Μ' αυτήν τη ζωντανή Παναγιά ανέπτυξαν ζωντανή σχέση και οι άγιοι Γέροντες της Μονής μας.

  Και ο άγιος Κτήτοράς της, ο Όσιος Δαυίδ, ο οποίος ζώντας τον 16ο αιώνα στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας κατόπιν υποδείξεως της Παναγίας μας πέρασε στην Εύβοια για να κτίσει το Μοναστήρι του. Ήδη είχε διακονήσει για μια δεκαετία και πλέον στην περιοχή της Ναυπακτίας, στην Παναγία τη Βαρνάκοβα. Είχε ανορθώσει το Μοναστήρι, είχε ιδρύσει κρυφό σχολειό όπου τα ελληνόπουλα διδάσκονταν του Χριστού την πίστη την Αγία και τα γράμματα τα ελληνικά.
Κι έτσι, μετά από αυτή τη διακονία του, η Παναγία μας του υπέδειξε να έρθει στην Εύβοια. Κι είναι γνωστός ο θαυμαστός τρόπος που πέρασε τον Ευβοϊκό. Αφού ο βαρκάρης αρνήθηκε να τον εξυπηρετήσει, τον περιφρόνησε, έναν καλόγερο, τι σημασία να του δώσει, εκείνος έριξε το ρασάκι του πάνω στη θάλασσα, παρακάλεσε την Παναγιά κι η Παναγιά ω! του θαύματος τον μετέφερε πάνω στο ράσο του και διέπλευσε όλον τον Ευβοϊκό Κόλπο.
Έκτισε το μοναστήρι όπου εκεί αγωνίστηκαν ανά τους αιώνες πολλοί επώνυμοι και ανώνυμοι Πατέρες.
Εκεί η Παναγιά επίσης υπέδειξε στον Όσιο Δαυίδ πού να χτυπήσει, σε ποιο σημείο να χτυπήσει, για να αναβλύσει άφθονο και ιαματικό νερό, το λεγόμενο Αγιονέρι, το οποίο παίρνουνε οι γυναίκες όταν θέλουν να φτιάξουνε πρόσφορα, ρίχνουν από αυτό με πίστη στο αλεύρι και χωρίς μαγιά, χωρίς προζύμι βλέπετε φουσκώνει το ζυμάρι και γίνονται τα ωραιότερα πρόσφορα.

  Το Μοναστήρι συνέχιζε την πορεία του ώσπου στα δικά μας χρόνια ο ίδιος ο Όσιος Δαυίδ κάλεσε τον Άγιο Ιάκωβο.
Ο Άγιος Ιάκωβος σκοπός της ζωής του ήταν να πάει στα Ιεροσόλυμα, να ζήσει έγκλειστος. Όμως, όταν πήγε στο Μοναστήρι, ανέβηκε να πάρει την ευλογία του τοπικού Αγίου για να αναχωρήσει για τα Ιεροσόλυμα ολοζώντανο είδε τον Άγιο Δαυίδ και του είπε "Αν μείνεις σ' αυτό το Μοναστήρι θα έχει και για σένα μια θέση σ' αυτήν την Ουράνια Πολιτεία" την οποίαν έβλεπε μπροστά του και ήταν έτσι η Θριαμβεύουσα Μοναχική Πολιτεία που ήταν ένας παράδεισος.
Κι έτσι δεσμεύτηκε και παρέμεινε και αγωνίστηκε.

  Η ίδια κλήση ήτανε και προς τον Άγιο Γέροντα Κύριλλο , όταν σε κάποια αγρυπνία που γινόταν προς τιμήν του Αγίου Νικολάου, στρατιώτης ων και λίγο πριν απολυθεί, πήγε να συμμετάσχει κι εκείνος στην αγρυπνία.
Εκείνο το βράδυ οι καμπάνες χτύπησαν χαρμόσυνα από μόνες τους και ο Άγιος Δαυίδ εμφανίστηκε πάνω στο τέμπλο και ήταν ορατός απ' όλους τους προσκυνητές, μηδενός εξαιρουμένου. Και εκείνο το βράδυ απηύθυνε πρόσκληση προς τον Γέροντα Κύριλλο λέγοντάς του ότι έχει και για κείνον μια θέση στο δικό του Μοναστήρι.
Έτσι Θεόκλητοι ήτανε, θα λέγαμε, και οι δυο Γεροντάδες.
Η ζωή τους ήτανε μια πίστη βιωμένη, ανέπτυξαν ζωντανή σχέση με την Παναγιά μας και αποκορύφωμα, ένα κοινό αποκορύφωμα, θα έλεγα, αυτής της ζωντανής σχέσης, είναι το περιστατικό που θα σας πούμε.

  Κάποτε, ευρισκόμενος ο Άγιος Ιάκωβος στο Καθολικό του Ναού και ευπρεπίζοντας το Ιερό .Πολύ πρόσεχε την ευπρέπεια του Οίκου του Θεού, "Αγίασον Κύριε τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του Οίκου Σου". Προτιμούσε να έχει στο μάτι του ένα σκουπίδι παρά να υπάρχει ένα σκουπιδάκι στο Ιερό διότι εκεί κατοικεί ο Χριστός, έλεγε, κατοικεί ο Άγιος Δαυίδ.
Ευπρεπίζοντας, λοιπόν, το Ιερό και ευρισκόμενος εκεί ο Γέροντας Κύριλλος θέλησε να πάρει ως μοναχός και ως υποτακτικός ευλογία για ένα διακόνημα. Αυτό είναι το σωστό: ό,τι κάνει ο μοναχός να το κάνει κατόπιν ευλογίας.
Άνοιξε την πόρτα και βρέθηκε μπροστά σε ένα εκστατικό θέαμα.
Από την Πλατυτέρα εξεπέμπετο άπλετο Φως, υπέρ τον ήλιον και γινόταν συζήτησις της Κυρίας Θεοτόκου με τον Άγιο Δαυίδ και τον Γέροντα Ιάκωβο.
Άρρητα ρήματα!
Ο υπομονετικός πατήρ Κύριλλος παρέμεινε σιωπηλός αλλά και σε έκσταση.
Ω! του παραδόξου θαύματος, σκεφτόταν. Όταν τελείωσε αυτός ο διάλογος πήγε μέσα στο Ιερό και του λέει :
- Πάτερ Ιάκωβε, έγινα αυτόπτης μάρτυς και θεατής αυτού του θαύματος, του κοινού διαλόγου σας.
- Όσο ζω, παιδί μου , μην το πεις σε κανέναν, είπε ο πατήρ Ιάκωβος.
Αλλά ο Γέροντας Κύριλλος αργότερα, προς δόξαν Θεού, το διέδωσε.

Ό,τι είναι στο ναό καθαγιάζεται..!

 Να πηγαίνουμε στη Θεία Λειτουργία έστω όπως είμαστε, κούτσουρα.
Αυτά τα κούτσουρα, ας πούμε, που πάμε και είμαστε εκεί. Κούτσουρα είμαστε, κούτσουρα πηγαίνουμε. Τι να κάνουμε, αυτοί είμαστε... Να πάμε εκεί σαν τα κούτσουρα.
Ακόμα και τα κούτσουρα μέσα στη Θεία Λειτουργία αγιάζονται!
Ακόμα και τα σκουπίδια του Ιερού Ναού αγιάζονται. 

 Γι' αυτό όταν σκουπίζουμε την Εκκλησία δεν πετάμε τα χώματα -τα οποία είναι σκουπίδια, είναι από τα παπούτσια μας- δεν τα πετάμε μέσα στα υπόλοιπα σκουπίδια, δεν επιτρέπεται. Όταν σκουπιζουμε τον Ιερό Ναό όλα εκείνα που μαζεύονται θα τα βάλουμε σε έναν ειδικό τόπο. Ακόμα και τα χώματα, ακόμα και τα σκουπίδια και οι σκόνες ακόμα είναι "καθαγιασμένα".
Ό,τι είναι στο ναό καθαγιάζεται.

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

 Επίσης σαφής η ρήση του Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης ότι και η σκόνη μέσα στον ναό χαριτώνει, γιατί τα πάντα εκεί μέσα καθαγιάζονται, σαφής η ρήση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ότι ακόμη και η σκόνη που βρίσκεται πάνω σε άγια λείψανα είναι θαυματουργή, ενώ φυσικά αξίζει να θυμηθούμε και την εντυπωσιακή ρήση του Αγίου Γαβριήλ του δια Χριστόν σαλού, που έλεγε ότι «εάν ξέρατε πόση ευλογία έρχεται στη Θεία Λειτουργία, τότε θα μαζεύατε μέχρι και τη σκόνη από το πάτωμα της εκκλησίας, για να πλύνετε με αυτήν το πρόσωπό σας».

Και ανάμεσα σε όλα αυτά, πραγματικά αξίζει να αναφέρω και κάτι λιγότερο γνωστό. Πρόκειται για ένα από τα θαύματα που είχε επιτελέσει ήδη εν ζωή ο σπουδαίος Γέροντας της Σίψας, ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης:

«Ο Αντώνης Δασκαλούδης, όταν ήταν περίπου έξι ετών, ενώ έβλεπε καλά και δεν είχε κανένα πρόβλημα με τα μάτια του, εντελώς ξαφνικά άρχισε να χάνει το φως του. Οι γονείς του ανήσυχοι τον πήγαν στους γιατρούς, αλλά το παιδί δεν γινόταν καλά, Αντιθέτως χειροτέρευε. Τότε άκουσαν για την αρετή και τα χαρίσματα του καλόγερου της Σίψας και μια που ήταν ευλαβείς και θεοφοβούμενοι, αποφάσισαν να το πάνε στον Γέροντα. Με τη συγκοινωνία κατέβηκαν στη Δράμα κι ύστερα συνέχισαν περίπου 13 χιλιόμετρα με τα πόδια.

 Όταν έφτασαν, ο Γέροντας τους περίμενε στην αυλή (σ. χωρίς να τον έχει κανείς ειδοποιήσει). Τους καλωσόρισε και είπε στο παιδί:

 "Έλα, Αντωνάκη, να δούμε τι έχουν τα ματάκια σου! Οι γονείς σου έκαναν τόσο κόπο να σε φέρουν ως εδώ, αλλά εσείς τον γιατρό τον έχετε δίπλα σας". 

Οι γονείς του με πόνο εξήγησαν ότι δυστυχώς οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν.

 "Όχι" είπε, "εσείς έχετε άλλο γιατρό. Τον δικό σας, τον Άγιο Δημήτριο. Εκεί να πάτε". 

Είναι αλήθεια ότι η οικογένειά του φρόντιζε ένα ξωκκλήσι του Αγίου Δημητρίου, στο οποίο πήγαιναν πρωί και βράδυ κι άναβαν τα καντήλια. Στο εκκλησάκι αυτό λειτουργούσαν μια φορά τον χρόνο, του Αγίου Δημητρίου. Όταν τελείωνε η εορτή, οι χωρικοί μάζευαν τα καλύμματα της Αγίας Τράπεζας και όλα τα σκεύη και τα κλείδωναν σε ένα μπαούλο μέχρι την επόμενη εορτή του Αγίου Δημητρίου. 

Ο Γέροντας τους συμβούλεψε να μαζέψουν τη σκόνη που υπήρχε πάνω στην τσιμεντένια πλάκα της Αγίας Τράπεζας, να τη βάλουν σ' ένα ποτήρι, να το γεμίσουν με νερό και με αυτό το αγίασμα να πλύνουν τα μάτια του παιδιού. Τούς είπε μάλιστα ότι μέχρι να τελειώσει το αγίασμα, το παιδί θα έχει ήδη θεραπευθεί. Πράγματι, οι γονείς του έκαναν όπως τους συμβούλεψε. Από τότε μέχρι σήμερα, δεν ξαναπαρουσίασε κανένα πρόβλημα με τα μάτια του».

(Από το βιβλίο «Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας», εκδ. Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος Σίψας, Δράμα 2019, σελ. 217-218

Όπως άλλοτε οι Τούρκοι εξισλάμιζαν, οι Φράγκοι λατινοποιούσαν, έτσι και σήμερα οι Δυτικές δυνάμεις επιβάλλουν την νέα τους θρησκεία...

  Όλη η Δύση άσκησε πιέσεις στην Σερβία προκειμένου να τελεστεί η λοατκι παρέλαση. Ο πρόεδρος Βούσιτς είπε πως επιβάλλεται στον λαό της Σερβίας και ότι αποτελεί υβριδικό πόλεμο κατά της χώρας του.
  Και ακριβώς περί αυτού πρόκειται.

  Όπως άλλοτε οι Τούρκοι εξισλάμιζαν, οι Φράγκοι λατινοποιούσαν, έτσι και σήμερα οι Δυτικές δυνάμεις επιβάλλουν την νέα τους θρησκεία που αποτελείται από πλήθος θεοτήτων. 

Την θεότητα των λοατκι, του φεμινισμού, του αντιχριστιανισμού και της αντιπαράδοσης, του ρατσισμού κλπ.
Είναι πόλεμος κατά της ελευθερίας των λαών, πόλεμος κατά της ελευθερίας σκέψης κάθε ανθρώπου που υφίσταται πλύση εγκεφάλου και του στερούν το απαράγραπτο δικαίωμα να αναπτύξει ελεύθερα την προσωπικότητα του

Ιωάννης Μιχ.

Facebook

Από πού γεννιέται η βλασφημία και πώς θεραπεύεται;

Άγιος Αναστάσιος ο Σιναϊτης

  Πού οφείλεται το ότι η ψυχή του ανθρώπου λέει πολλές φορές μέσα της κάποιους λογισμούς και λόγους αισχρούς και ακάθαρτους και βρωμερούς, χωρίς να το θέλει και χωρίς να έχει πρόθεση; Συχνά μάλιστα λέει και κάποια λόγια άθεα και βλάσφημα εναντίον του Θεού του ίδιου, αλλά και των αγίων μυστηρίων, στη διάρκεια των ακολουθιών και των προσευχών και της θείας κοινωνίας, σε σημείο που πολλές φορές μερικοί, από την αθυμία και την απόγνωση που τους προξενούν αυτά τα άθεα και βλάσφημα λόγια, δεν θεωρούν πλέον τον εαυτό τους χριστιανό. Άλλοι πάλι σκέφτηκαν ακόμη και να σκοτωθούν, πιστεύοντας ότι δεν έχουν ελπίδα σωτηρίας, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου που λέει ότι, όποιος βλασφημεί το άγιο Πνεύμα, δεν θα συγχωρηθεί ούτε σε αυτή τη ζωή ούτε στη μέλλουσα (Ματθ. 12:31-32).

  Στους πολλούς ο λογισμός αυτού του είδους παρουσιάζεται εξαιτίας της υπερηφάνειάς τους, καθώς ο Θεός επιτρέπει στον σατανά να τους πειράζει, για να ταπεινωθούν και να έρθουν σε μετάνοια αποβάλλοντας την υψηλοφροσύνη. Σε άλλους όμως, που είναι ευλαβείς και αγαπούν τον Θεό, οφείλεται στον φθόνο των δαιμόνων. Γι’ αυτό και μερικοί όσιοι και ενάρετοι ασκητές που ζουν στην έρημο πέφτουν σε αυτόν τον λογισμό. Το χειρότερο μάλιστα σε τούτο τον πόλεμο είναι το ότι κανένας από όσους πειράζονται από αυτόν δεν τολμά να πει φανερά τον λογισμό σε ανθρώπινη ακοή, νομίζοντας ότι κανείς άλλος άνθρωπος στον κόσμο δεν έχει τέτοιους σιχαμερούς και βλάσφημους λογισμούς.

Η ασημοκαπνισμένη Παναγιά

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου – Σουρέλη

  Στις 27 Αυγούστου 1922 οι Τούρκοι έμπαιναν στη Σμύρνη. Την προηγούμενη μέρα είχε φύγει με αγγλικό πλοίο ο Ύπατος Αρμοστής. Στις 31 Αυγούστου 1922 άρχισε ο εμπρησμός της πόλης, που εκδηλώθηκε πρώτα στην αρμενική συνοικία. Την επόμενη μέρα η Σμύρνη ως κέντρο του Μικρασιατικού Ελληνισμού δεν υπήρχε πια.

  Από τότες που θυμάμαι, τέτοιες μέρες η γιαγιά ήταν αλαφιασμένη. Ούτε χαδολογήματα πολλά στο σμαρί τα παιδιά, τα εγγόνια της, ούτε παραμύθια. Μπορώ να πω πως το είχαμε συνηθίσει, ήταν και αυτό σα φυσικός νόμος. Μήπως ποτέ αναρωτήθηκες γιατί ξημέρωσε, γιατί έβγαλε ζουμπούλια η γλάστρα; Ναι, το είχαμε συνηθίσει το φυσικό της γιαγιάς: Να είναι πάνω στο κεφάλι της ψυχοκόρης που έφτιαχνε τις μαρμελάδες, να διώχνει με ένα καλαμένιο φυσερό εμάς τα παιδιά, που μπερδευόμασταν στη φαρδιά, πλισαρισμένη φούστα της.

 - Μην περνάτε από το λιακωτό. Το λέω, το ξαναλέω, μα όλο το ξεχνάτε, που να σας ξεχάσει ο Χάρος. Τόσος τόπος δε σας χωράει; Άντε βαλάντωσα με τούτες τις μαρμελάδες, και τα σερμπέτια, που σίγουρα φέτος δεν πετύχανε. Στο είπα, Μαρίτσα, τα κατέβασες από την φωτιά προτού δέσει η καλά ζάχαρη. Και το λεμοντουζού σα να έπεσε λίγο καρπούζι. Θα μου ζαχαρώσουν θα το δεις! 

 Αυτά τα λόγια τα άκουγα κάθε χρονιά, μα κάθε χρονιά, κι έχω τυπώσει καλά στο μυαλό μου την κίνηση απελπισίας που έκανε, καθώς συμμάζευε τον κατάλευκο κότσο της, που πάντα ήταν συμμαζεμένος. Ήμουνα το μόνο κορίτσι σε τόσα αγόρια που έκαναν οι κόρες και οι νυφάδες της – αντρογεννήστρες τις έλεγαν οι γειτόνοι μας – είχα και το όνομα της. ίσως για αυτό γινόταν δυό παρατυπίες: Ή μια, με άφηναν να σιμώσω τις γυάλες με τις μαρμελάδες και τα σερμπέτια που λιαζόταν στο λιακωτό μέρες και μέρες, πριν αραδιαστούν προσεχτικά στο κελάρι, να έχουμε το χειμώνα να αλείφουμε το ζυμωτό ψωμί και να τρατέρνουμε τα μουσαφιρλίκια που ποτέ δεν έλειπαν. Αυτό ήταν το πρώτο.

  Το άλλο ήταν πως εγώ, φορώντας τους γαλάζιους ταφταδένιους φιόγκους μου και το βελούδινο φουστάνι μου, πήγαινα στον Δεσπότη μας. Σε ένα καλαθάκι φοδραρισμένο με ασπροκέντητο λινό, μπαίναν οι γυάλες: Το καρπουζάκι από το μποστάνι μας με την αρμπαρόριζα να σου τρυπάει την μύτη, το βύσσινο από τις βυσσινιές κι η βυσσινάδα, που είναι γιατρικό σαν είσαι άρρωστος και τα σερμπέτια, να τρατέρνουν στο Δεσποτικό. Με ξεπροβόδιζε η μάνα κι γιαγιά.

 – Πεσκέσι στο Δέσποτα, και να ξέρεις, ρεζίλι θα γίνουμε. Δεν έδεσε η ζάχαρη στη φωτιά κι ο ήλιος δεν άρπαξε και το λεμοντουζού λίγο γκρίνιαξε η γιαγιά. 

Κι η μάνα: 

- Μετάνοια βαθιά θα κάνεις, θα του φιλήσεις το χέρι το δεξί…το νου σου σα θα σε τρατάρουν μη λερωθείς! 

 Και ο πατέρας, φορώντας το μαύρο του καλό κουστούμι, έφτιαχνε εκεί στην ξώθυρα τον κολλαριστό γιακά του πουκαμίσου του, σημάδι πως νευρίασε κι άλλο δεν μπορεί πια να περιμένει.

  Σαν έκανα την δασκαλεμένη μετάνοια, σα φίλησα το χέρι του Δέσποτα εκείνη τη χρονιά, στα 1921, που να το ήξερα…Αν το ήξερα, θα είχα σκύψει να ασπαστώ τα πόδια του…Αν το ήξερα… Με φίλησε στα μαλλιά, με άρπαξε με τα δυό του χέρια και με σήκωσε ψηλά. 

– Εσύ βάρυνες, έγινες κοτζάμ κοπέλα, μου είπε κι εγώ νόμισα στα αλήθεια πως μου χάρισαν παράδεισο.

 Ο πατέρας μου καμάρωσε: 

- Δέσποτα, είπε, βάρη δεν πρέπει να σηκώνετε! 

 Μ’ άφησε κάτω ο Δεσπότης, αφού με φίλησε στα δυό μου φουντωμένα μάγουλα.