Έτοιμος για τον Παράδεισο - Γέροντας Ευφρόσυνος

         Σήμερα κοιμήθηκε ένας άγιος ασκητής του Θεού... Πρίν λίγο έφτασε το νεο... Ο π. Ευφρόσυνος, ο μάγειρας, ο Αγιορείτης, εκοιμήθη σήμερα το πρωί.
Απο 16 χρονών σε μοναστήρι, και μια ζωη ολάκερη, μέχρι τα 94 χρόνια του, στήν πανέρημο του Αγίου Όρους, τα ασκητικά Κατουνάκια, στο κελί της Γεννήσεως του Χριστού – Γνωστό ως κελί των Κλημαίων...
Τα λόγια κάνουν στη μπάντα, όταν μιλά περίτρανα ο βίος...
******           

                   

«Να μαγειρέψουμε Αγάπη!» ~ Πρωτοχρονιά στα Καρούλια με τον πατέρα Ευφρόσυνο τον μάγειρα.
Οι δυο φίλοι προσκυνητές, φιλοξενούμενοι στην ασκητική καλύβα, βρήκαν μιαν αγάπη που μοσχοβολά, που εισέρχεται στα εσώτερα φύλα της ψυχής σου, και τις χαρίζει μια πρωτόγνωρη ανάπαυση.
Μοναδική παραφωνία, ο γηροντότερος των πατέρων της μικρής συνοδείας, ο πατέρας Ευφρόσυνος ο μάγειρας! Μορφή βαθιά ασκητική, από εκείνες που θαρρείς, πως ξεπρόβαλαν αναπάντεχα από αρχαία γεροντικά και συναξάρια...
Ετών 90.. λιπόσαρκος, πρόσωπο λεπτό. Βαθιές ρυτίδες αποτύπωναν αγώνες μιας ζωής, χιλιάδες προσευχές και αγρυπνίες.
Το κομποσχοίνι, η ευχή... Φως που αναλάμπεται, ψυχή βαθιά, καρδιά ζώσα, που χαράζει Αναστάσιμη πορεία...
Αυστηρότητα σε κάθε λόγο, παρατηρήσεις, σαν μιαν μορφή αμφισβήτησης, σαν κάποιος να σου χάλασε την ησυχία. Σου λέει: «θα τους διώξω, δεν έχουν λόγο πραγματικό να βρίσκονται εδώ... τουρίστες. Άλλωστε έρχεται πρωτοχρονιά, εδώ θα κάτσουν; θα φύγουν»...
Ξάφνου μία έκπληξη: Ο ένας έφυγε, ο άλλος έμεινε. Ο ασκητής σαν να απόρησε: «τι κάνει αυτός εδώ»...

Βγάλε το ...κράνος σου και θα δείς!!

Τέτοια ψυχή δεν θα έχετε ποτέ, εάν είστε απαισιόδοξοι(Αγίου Νικολάου Αχρίδος)

" Όπως ο κλέφτης σιγά-σιγά ξεκινά να πιστεύει πως όλος ο κόσμος κλέβει, και όπως ο δίκαιος άνθρωπος νομίζει πως όλος ο κόσμος λέει την αλήθεια, έτσι και ο κατεστραμμένος άνθρωπος νομίζει πως όλος ο κόσμος έχει καταστραφεί."

   Πρέπει να έχετε ψυχή που θα είναι ικανή για τρία πράγματα: να υπομένει, να αγαπάει τη ζωή, αλλά και να θυσιάζεται.

 Τέτοια ψυχή δεν θα έχετε ποτέ, εάν είστε απαισιόδοξοι. 

 Ο απαισιόδοξος δεν μπορεί να θυσιάσει τη ζωή του, γιατί η ζωή γι' αυτόν δεν έχει αξία και εκείνο που δεν έχει αξία, μπορεί μόνο να «πεταχτεί» και όχι να θυσιαστεί. Όταν ο άνθρωπος προσφέρει κάτι που αγαπάει, τότε θυσιάζεται, ενώ όταν προσφέρει κάτι που μισεί, τότε δεν θυσιάζεται, αλλά το «πετά».

 Ο απαισιόδοξος δεν μπορεί να αγαπήσει τη ζωή, επειδή του φαίνεται πως δεν έχει νόημα και χαρά. Η ζωή για τον τέτοιου είδους άνθρωπο είναι ανοησία, πόνος, απερισκεψία, θλίψη και έτσι δεν την αγαπά. Ο πεσσιμιστής τελικά δεν μπορεί να υπομείνει τη ζωή, για τους ίδιους λόγους που δεν μπορεί να αγαπήσει τη ζωή. Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει τον πόνο που έχει κάποιο νόημα και τέλος. Δεν μπορεί να αντέξει όμως τον πόνο που δεν έχει ουσία και τέλος. Η ζωή των απαισιόδοξων ανθρώπων είναι απερίσκεπτος και ατελείωτος πόνος.

Αν είστε απαισιόδοξοι, δεν θα μπορέσετε ούτε να θυσιαστείτε, ούτε να αγαπήσετε τη ζωή, ούτε καν να την υπομείνετε. Η ψυχή σας δεν θα είναι ικανή για κανένα από τα παραπάνω. Θα είναι ικανή για ανοησίες, για άσκοπη περιπλάνηση ή για τεχνάσματα ή για ακινησία ή για αυτοκτονία. Ούτε σεις θα είστε χρήσιμοι για τη ζωή, ούτε η ζωή θα έχει σημασία για σας. 

 Στις τρεις τελευταίες περιπτώσεις η ζωή στην ιλιγγιώδη πορεία της θα σας «κοιτάξει» περιφρονητικά και θα περάσει πολύ γρήγορα από δίπλα σας. Η ζωή σαν βουερό και ασημένιο ποτάμι θα προσπεράσει πολύ γρήγορα δίπλα από τον απαισιόδοξο νερόλακκό σας. Μάταια από τον νερόλακκο αυτόν θα πετάξετε λάσπη και συκοφαντίες στη ζωή. Νομίζετε ότι θα θολώσετε τη ζωή; Όχι, θα θολώσετε μόνο την οπτική σας και την ψυχή σας.

Μικρασιάτες πρόσφυγες στην Κέρκυρα...

 

 Μικρασιάτες πρόσφυγες ποζάρουν στην πίσω όψη των στρατώνων Pasqualigo στο Παλαιό Φρούριο της Κέρκυρας, 30 Αυγούστου 1923. 

Λίγες ώρες μετά την λήψη της φώτο, 14 από αυτούς θα βρούν τραγικό θάνατο από τον άνανδρο βομβαρδισμό και κατάληψη της Κέρκυρας από τους Ιταλούς. Αρχείο Τάσου Ζωχιού

πηγή

«Να φεύγεις από τη «σκιά» και να τρέχεις στον «ήλιο»

 

Ο Απόστολος Θωμάς και η Τίμια Ζώνη της Παναγίας

Μονή Διονυσίου

 Σύμφωνα με την παράδοση η Παναγία κατασκεύασε η ίδια τη Ζώνη της με τρίχες καμήλας. Τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής της, κοντά της βρέθηκαν με τρόπο θαυμαστό, «επί νεφελών» οι Απόστολοι οι οποίοι εκείνη την περίοδο δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Όταν εκοιμήθη η Θεοτόκος, οι Απόστολοι με ψαλμούς και ύμνους, εναπόθεσαν την Αγία Σορό της σε «καινόν μνημείον» στη Γεθσημανή. Τρεις μέρες μετά την κοίμησή της, η Παναγία μετέστη στους ουρανούς.

 Σύμφωνα με την παράδοση, κατά θείαν οικονομίαν, ο Απόστολος Θωμάς ευρισκόμενος στις Ινδίες δεν ήταν παρών στην κηδεία της Θεομήτορος. Εκεί, μετά από τρεις ημέρες, και ενώ τελούσε τη Θεία Λειτουργία, βρέθηκε στη Γεθσημανή με θαυμαστό τρόπο και υπήρξε μάρτυρας της μεταστάσεως της. Τότε παρακάλεσε την Παναγία να του δώσει για ευλογία τη Ζώνη της και εκείνη, καθώς ανέβαινε στους ουρανούς, του έριξε το Ιερό κειμήλιο.

«Πρός δόξαν ἀκήρατον, ἀνερχομένη Ἁγνή, χειρί σου δεδώρησαι, τῷ Ἀποστόλῳ Θωμᾷ, τήν πάνσεπτον Ζώνην σου.» ψάλλουμε στο απολυτίκιο της εορτής της Καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης.

Στη συνέχεια ο Άγιος Θωμάς έτρεξε προς τον τάφο της Θεοτόκου, όπου συνάντησε τους άλλους Αποστόλους να προσεύχονται και τους παρακάλεσε να ανοίξουν τον τάφο για να προσκυνήσει το θεοδόχο σώμα της. Έτσι αποφάσισαν, για χάρη του Αποστόλου που δεν πρόφτασε, να ανοίξουν τον τάφο. Μη ευρόντες το σώμα της Θεοτόκου, παρά μόνο τα εντάφια σπάργανα, τον ασφάλισαν και πάλι, αφού προηγουμένως τους περιέλουσε υπέροχη ευωδία.

Αὐτός θά κρίνει “ζῶντας καί νεκρούς”, καί σ’ αὐτή τήν κρίση θά παραστεῖς κι ἐσύ. Πρόσεχε λοιπόν, μήπως σφετερίζεσαι τό ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ!

  Δέν ὠφελεῖ νά περιεργάζεσαι τίς πράξεις τῶν ἄλλων. Ἡ περιέργεια αὐτή δίνει ἀφορμή γιά συκοφαντία, κατάκριση καί ἄλλα βαριά ἁμαρτήματα. Ποιά ἀνάγκη ὑπάρχει ν’ ἀσχολεῖσαι μέ τούς ἄλλους; Ἐξέτασε καί γνώρισε τόν ἑαυτό σου.

  Νά θυμᾶσαι τίς παλιές σου ἁμαρτίες καί νά τίς ἐξαλείφεις μέ τή μετάνοια καί τή συντριβή τῆς καρδιᾶς, κι ἔτσι δέν θά κοιτᾶς τί κάνουν οἱ ἄλλοι. Νά παρατηρεῖς συχνά μέσα σου, ἐξετάζοντας μήπως φωλιάζει ἐκεῖ κανένα ὀλέθριο κακό, καί θά βρεῖς ἔτσι ἱκανοποίηση. Βέβαια δέν εἶναι δυνατή ἡ ἀκριβής ἐξέταση τῆς καρδιᾶς μας, ἀλλά πάντως μποροῦμε νά ξέρουμε ὅτι μέσα της φωλιάζει κάθε κακία.
Αὐτή ἡ ἔρευνά σου εἶναι πολύ ὠφέλιμη, γιατί γεννάει τήν ταπείνωση, τό φόβο τοῦ Θεοῦ, τήν ἐπιμέλεια τοῦ ἑαυτοῦ σου, τήν ἀνάταση καί τήν προσευχή.
Ἡ ἐξέταση τῶν ξένων σφαλμάτων εἶναι, ἀντίθετα, ἡ πηγή κάθε ἁμαρτίας. Καί στά μάτια τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων εἶναι μισητή περιέργεια. Φυλάξου λοιπόν ἀπ’ αὐτήν.

 Ἄν δεῖς ἤ ἀκούσεις κάποιον ν’ ἁμαρτάνει, μήν τόν κατακρίνεις. Γιατί, ἄν ἐσύ πεῖς τό ἁμαρτημά του σ’ ἕναν, αὐτός θά τό πεῖ σέ δεύτερο, ἐκεῖνος σέ τρίτο, ὁ τρίτος σέ τέταρτο, κι ἔτσι θά τό μάθουν ὅλοι καί θά τόν κατακρίνουν, πράγμα πού εἶναι βαρύ. Αἰτία ὅλης αὐτῆς τῆς καταστάσεως θά εἶσαι ἐσύ, πού διαφήμισες πρῶτος τό παράπτωμα τοῦ ἀδελφοῦ σου.

Ὃ διάβολος παντοίους τρόπους μεταχειρίζεται γιά νά βλάψει τόν κληρικό(Γέροντας Ιερώνυμος)

Λόγος τοῦ  Γέροντος Ἱερωνύμου Αἰγίνης είς κληρικό:

 Ὅσο μπορεῖς ἀπόφευγε τὰ ἔξω. Κλείσου στὸ δωμάτιό σου. Σφίξε τὸν νοῦν σου ν' ἀνοίξει νὰ δεῖς πνευματικὸν φῶς. Νὰ λέγεις πότε νὰ φθάσεις στὸ δωμάτιό σου καὶ νὰ κλειστεῖς. Μελέτησε, προσευχήσου. Ἂν δὲν θὰ εἶσαι ἐνισχυμένος, πῶς θὰ...ἐνισχύσεις ἄλλους; Καὶ ὃ κόσμος τρέχει, ζητᾶ τὴν δίψα τῆς ψυχῆς νὰ ἱκανοποίηση ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τὰ ὄργανά της, ἀπὸ τὸ ράσο. Τί θὰ δώσεις ἂν δὲν ἔχεις καὶ πῶς θὰ ἔχεις ἂν δὲν ζητήσεις ἀπὸ τὸν Θεόν; Νὰ κοπιάζης στὴν προσευχὴ καὶ μελέτη καὶ θὰ ἐνισχύεσαι.
Ὃ κληρικὸς πρέπει σὰν τὰ πολυόμματα νὰ εἶναι, δὴλ. ἀπὸ παντοῦ μάτια νὰ ἔχει, νὰ εἶναι ἀκέραιος, δυνατὸς στὸν νοῦν, σοφός, ἅγιος.

  Ἕνας εὐλογημένος (Ἱερέας) ἄρχιζε τὸ βράδυ προσευχὴ καὶ μέχρι τὸ πρωὶ δὲν χόρταινε. Στὴν ἐκκλησία, στὰ «Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν» ἔκλαιγε τόσο πολύ, πού δὲν συνέχιζε γιὰ ὥρα καὶ ὅταν τὸν ρωτούσαμε, μᾶς ἔλεγε: Πῶς νὰ συνεχίσω πού βλέπω τόσους ἀγγέλους γύρω ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο καὶ μέσα στὸ Ποτήριο τὸν Κύριό μας νὰ λάμπει.

 Ὃ Γέροντάς μου, ὃ Μισαήλ, πρὶν νὰ ἀνατείλει ὁ ἥλιος, ἀνέβαινε στὸ βουνό. Μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ ἡλίου σήκωνε τὰ χέρια του καὶ ἔτσι ἔμενε μέχρι ποῦ βασίλευε. Οὔτε ἐκάθητο, Οὔτε τὸ ἕνα, Οὔτε τὸ ἄλλο. Καὶ τὸ βράδυ τὰ ροῦχα τοῦ Ἔσταζαν ἀπὸ τὰ πολλὰ δάκρυα. Εἶχε ζῆλο καὶ ἐπιμέλεια.
Ποτὲ μὴ κοινωνήσεις ἄνθρωπον, ἂν δὲν ἀκούσης τὸ ὄνομά του. Ἐπίσης νὰ προσέχεις νὰ παίρνεις ὀλίγον Μαργαρίτη, ὄχι μεγάλον τεμάχιο.

Τὸν Ἱεροκήρυκα νὰ τὸν ἀκοῦτε, ἀλλὰ μὴ ζυγώνετε πολύ. Ὅλοι ἄνθρωποι εἴμεθα. Πιθανὸν νὰ διαπιστώσετε ἀδυναμίες καὶ νὰ πεῖτε ἄλλα λέει καὶ ἄλλα πράττει.
Ἢ ἐλεεινὴ ἀσθένεια τῶν ἱερέων εἶναι ἢ φιλαργυρία.
Ἀλλοίμονον!Ὅταν ὃ ἱερεὺς εἶναι φιλάργυρος, τότε θὰ πέσει καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα.
Νὰ προσέχεις.
Ὃ διάβολος παντοίους τρόπους μεταχειρίζεται γιὰ νὰ βλάψει τὸν κληρικό, διότι ἀπὸ ἕναν ἅγιον κληρικό, χιλιάδες ἠμποροῦν νὰ ὠφεληθοῦν καὶ νὰ σωθοῦν, ὅπως καὶ ἀπὸ ἕναν πού δὲν ἀγωνίζεται, χιλιάδες νὰ ζημιωθοῦν καὶ ἀφανισθοῦν.

29 Αυγούστου 1922...Η τελευταία ημέρα της Περάμου της Κυζίκου

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΚΚΕΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΑΜΟΥ

23 Αυγούστου 1922...αρχή του τέλους...
29 Αυγούστου 1922...Η τελευταία ημέρα της Περάμου της Κυζίκου

Ενα τσαλακωμένο και μουσκεμένο από τον ιδρώτα γράμμα που είχε στον κόρφο του ο καϊκτσής, έφτασε το απόγευμα της 25ης Αυγούστου 1922 στον Γιάννη Δεσύλλα-Περαμιώτη στον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης. Ηταν σταλμένο από την Δημογεροντία της Περάμου και απευθυνόταν στον Σύνδεσμο Περαμίων της Πόλης

Εν Περάμω τη 23 Αυγούστου 1922
Προς το αξιότιμον ΔΣ του εν Κωνσταντινουπόλει Ανορθωτικού Συνδέσμου των Περαμίων.
Αγαπητοί Συμπατριώται
Ο κίνδυνος της απωλείας ημών επέστη. Το Βαληκεσέρ καίεται. Η περιοχή περιήλθεν εις χείραν του εχθρού.Η Πάνορμος κενούται. Αι αρχαί απεχώρησαν. Ουδεμία ελπίς υπάρχει. Η σωτηρία μας έγκειται εν τη φυγή μόνη. Πως όμως να φύγωμεν; Εχομεν ανάγκην ατμοπλοίου αμέσως. Αμ τη λήψει της παρούσης, σπεύσατε, ναυλώσατε κατάλληλον ατμόπλοιον και στείλατε να μας παραλάβει να σωθώμεν της σφαγής. Στέλλομεν επί τούτου καίκι.
Σπεύσατε. Πάσα αναβολή ή αδιαφορία θα φέρει την καταστροφήν.Σπεύσατε, άλλως τετέλεσται.
Εχομεν τετρακοσίας λίρας εις χείρας μας.
Υπογραφαί: Φώτιος Μανίτσας, Ευστράτιος Χρυσοβέργης, Στέφανος Χατζησυμεών, Δημοσθένης Σπεράντζας, Δημήτρης Μαλκότσης, Θεοδόσης Ράπτης, Ευστ. Γ. Τζιρίνης, Παναγιώτης Καπλανίδης, Θ. Μαυρομάτης, Δημ. Μαραγγός, Νικόλαος Ράπτης, Ιωάννης Κούρτζας και Ιωάννης Ράπτης ο Γραμματέας της Δημογεροντίας.

Δεν έμενε καιρός για συζήτηση, έπρεπε να βρεθεί αμέσως βαπόρι για να σώσει το χωριό που αριθμούσε 2000 ψυχές (τόσοι είχαν απομείνει από τις 4000 που είχε πριν από τη μεγάλη φωτιά του 1915 και στον πρωτο διωγμό του Βαληκεσέρ).
Ας δούμε την αντίδραση των Περαμίων της Πόλης, όπως τη διηγήθηκε αργότερα ο Σεραφείμ Ψύχας στη Νέα Πέραμο:
Αρχίσαμεν λοιπόν να τρέχωμεν σαν τρελλοί να εύρωμεν το πλοίο δια να παμε να τους σώσωμεν. Η φανερωμένη μας εβοήθησε και βρήκαμε ένα φορτηγό 1500 τόνων της εταιρείας Ταιργιάζου και Καλλία, που ονομαζόταν Κάβελπαρκ. Το πλοίο άρχισε να παίρνει κάρβουνα στις 26 Αυγούστου και την επομένην ο υποφαινόμενος μαζί με τον Θεόδωρον Μπουμπούλια και τον μακαρίτην Δημήτριον Κυριακίδην τον αρχιτέκτονα, μπαρκάρουμε στις τρεις η ώρα για την Πέραμον.πρώτος πλοίαρχος ήταν ο Αγγλος Τζόνσον – το πλοίο είχε αγγλική σημαία- ο δεύτερος και ο τρίτος ήσαν Ελληνες.

ΜΟΝΗ ΣΟΥΜΕΛΑ..!

 

Τότε θα διαπιστώσετε ότι μέσα στην Ορθόδοξη λατρεία υπάρχουν λύσεις και απαντήσεις για όλα τα προβλήματα και τις ανάγκες του ανθρώπου..

  Πολλοί χριστιανοί δεν αγαπούν τον ναό, δεν συμμετέχουν στη λατρεία. 

Γιατί;
 Διότι από μικροί δεν εγάλουχήθηκαν με τά λυτρωτικά της νάματα, αλλά και δεν γνώρισαν την ανακαινιστική της δύναμη!Και γενικά δεν κατανόησαν ποτέ την θεία και ανθρωποσωτήριο αποστολή της Εκκλησίας του Χριστού.

  Αν αδελφοί μου, έρχεσθε τακτικά στην Εκκλησία, αν ακούτε προσεκτικά όσα διαβάζονται και ψάλλονται, αν συμμετέχετε με ευλάβεια στα τελούμενα, τότε σιγά-σιγά ύστερα από μία πρώτη δυσκολία, θα ζεσταθεί και θα σκιρτήσει η καρδιά σας από τον πόθο της προσευχής, από την λαχτάρα της αδιακόπου επικοινωνίας με τον φιλεύσπλαχνο Θεό. 

 Τότε θα ανάψει μέσα σας φλόγα πνευματική, φωτιά που θα λιώσει τον πάγο της ραθυμίας και της αδιαφορίας, με τις οποίες ο διάβολος σας κρατά μακριά από τους γλυκεῖς χυμούς της λατρείας μας!

Τότε θα διαπιστώσετε ότι μέσα στην Ορθόδοξη λατρεία υπάρχουν λύσεις και απαντήσεις για όλα τα προβλήματα και τις ανάγκες του ανθρώπου..

Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης

Η εικόνα της Παναγίας "Οδηγήτριας"(12ος αιώνας)

Η εικόνα της Παναγίας  "Οδηγήτριας". Τελευταίο τέταρτο του 12ου αιώνα.  Βυζαντινό Μουσείο Καστοριάς

Mοναστήρια λαξευμένα σε σπήλαια στην Βάρτζια της Γεωργίας

Η Βάρτζια είναι μια τοποθεσία με μοναστήρια λαξευμένα σε σπήλαια, που βρίσκεται στις πλαγιές του όρους Ερουσέτι, στην αριστερή όχθη του ποταμού Κύρος, σε απόσταση 30 χλμ. από την Ασπίντζα, στη νότια Γεωργία. Η κύρια περίοδος κατασκευής ήταν το δεύτερο μισό του 12ου αιώνα. Τα σπήλαια εκτείνονται κατά μήκος του γκρεμού κατά περίπου 500 μ. και έως και 19 βαθμίδες. Η Εκκλησία της Κοίμησης, που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1180 κατά τη χρυσή εποχή των Θαμάρ και Ρουσταβέλι, διαθέτει μια σημαντική σειρά από τοιχογραφίες. Μετά την κατάκτηση από τους Οθωμανούς τον 16ο αιώνα, η τοποθεσία ως επί το πλείστον εγκαταλείφθηκε. Τώρα, ως μέρος ενός αποθέματος κρατικής κληρονομιάς, η εκτεταμένη περιοχή της Βαρτζία- Κερτβίσι έχει προταθεί για να συμπεριληφθεί στον Κατάλογο με Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO

Η ευρύτερη περιοχή της Βάρτζια περιλαμβάνει επίσης την εκκλησία των αρχών του 11ου αιώνα στο Ζέντα Βάρτζια και το χωριό στους βράχους με τις εκκλησίες σπήλαια του 10ου-12ου αιώνα στο Αναναούρι. Το κύριο χαμηλότερο επίπεδο λαξεύτηκε στο κεντρικό στρώμα του γκρεμού από τουφοειδή λατυποπαγή σε υψόμετρο 1300 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας.

Διακρίνεται σε ανατολικό και δυτικό τμήμα από την Εκκλησία της Κοίμησης. Στο ανατολικό τμήμα του συγκροτήματος υπάρχουν 79 ξεχωριστά οικήματα σπηλαίων, σε οκτώ βαθμίδες και με συνολικά 242 δωμάτια, με συμπεριλαμβανόμενα 6 παρεκκλήσια, την «Αίθουσα της Θαμάρ», μία αίθουσα συνεδριάσεων, μία αίθουσα υποδοχής, ένα φαρμακείο και 25 κελάρια κρασιών. 185 περιέκτες κρασιών που βρέθηκαν βυθισμένοι στο πάτωμα είναι τεκμήρια για την σημασία της αμπελουργίας για τη μοναστηριακή οικονομία.

Ο άνθρωπος, θέλει να δει ένα ζωντανό παράδειγμα!

Οι Βιβλιοθήκες είναι γεμάτες βιβλία, οι αίθουσες γεμάτες κηρύγματα.Όλα αυτά, δεν ωφελούν σε τίποτα!
Ο άνθρωπος, θέλει να δει ένα ζωντανό παράδειγμα.
Γι' αυτό και προσπαθούν οι άνθρωποι, να διαβάζουν τους Βίους των Αγίων και να τρέχουν από την μία άκρη στην άλλη, για να βρούν έναν άνθρωπο, που όλα αυτά, τα κάνει πράξη!

Γερόντισσα Γαβριηλία

Ο Ηρώδης ήταν σκλάβος παθών και υλικών πραγμάτων. Ο Πρόδρομος ήταν ελεύθερος άνθρωπος...

 

Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρεται σε έναν φόβο και σεβασμό του Ηρώδη απέναντι στον Πρόδρομο και πώς έπαιρνε συμβουλές από αυτόν και τον άκουγε με ευχαρίστηση.

Αυτός ο σεβασμός δεν είναι τίποτα άλλο από τον φόβο και την δεισιδαιμονία πού δείχνουν οι άνθρωποι της εξουσίας απέναντι στους αγνούς και αληθινούς ανθρώπους, τους οποίους δεν τους σκιάζει κακό και εξάρτηση και ζούν την απόλυτη ελευθερία. Ελέγχονται και πάσχουν. Φοβούνται πώς θα τους κάνουν κακό. Είναι ο καθρέφτης αυτών πού θα έπρεπε να είναι. Κρύβονται από αυτούς και όταν δεν μπορούν να κρυφτούν ή να τους κρύψουν, τους αφανίζουν.

Ο Ηρώδης είχε να χάσει πολλά, θρόνο, εξουσία, ηδονική ευμάρεια, πλούτη, θέση. Ο Πρόδρομος είχε απελευθερωθεί από τα πιο ασήμαντα(τροφή, ενδυμασία, κατοικία) έως και τα σπουδαιότερα(φόβο απέναντι στην εξουσία και την τυραννία των ανθρώπων).

Ο Ηρώδης ήταν σκλάβος παθών και υλικών πραγμάτων. Ο Πρόδρομος ήταν ελεύθερος άνθρωπος, μιλούσε αντί από θρόνων μέσα από τον τάφο του, ως υπόλογος Προφήτης έναντι του Θεού.

Έτσι συμβαίνει σε αυτό τον κόσμο. Οι τύραννοι και οι σφετεριστές, οι αιματοβαμμένοι βασιλείς και όσοι στηρίζουν την εξουσία τους πάνω στην βία και την καταπίεση, ζούν μέσα στην τρομοκρατία και τον φόβο της εκδίκησης. Περιστοιχίζονται από μάγους και αστρολόγους και γκουρού και "πνευματικούς" συμβούλους, όχι μόνο για να τους προστατεύουν από τα επερχόμενα κακά, αλλά και για να ξεπλένουν τις αμαρτίες τους ενώπιον του απρόσωπου Θεού, του "υπερφυσικού εκδικητικού τέρατος" , το οποίο τους καταδιώκει. Αυτές είναι οι αυλές και οι θρόνοι και τα κογκλάβια του κόσμου. Απαρτίζονται από ασυνείδητους, δεισιδαίμονες, απαίδευτους ανθρωπίσκους, πού η συνείδηση τους ξυπνά μόνον μέσα από τους εφιάλτες τους.Ενώ οι προφήτες και οι δίκαιοι ζούν με την ελπίδα, την γαλήνη, την ηρεμία συνείδησης, την αγάπη πού έξω βάλει κάθε φόβον.

Και είναι λίγοι από την άρχουσα τάξη αυτοί πού γνωρίζουν τον όντα Θεό και αλλάζουν δρόμο και νου και πορεία.Και αυτοί γίνονται ποιμένες των αδελφών τους, γιατί έτσι έταξε ο Θεός. Οι περισσότεροι όμως συμπαρασύρουν τον λαό τους στον όλεθρο, αφού πρώτα τον διαφθείρουν με τον τρόπο της ζωής και τις συνήθειες τους. Γιατί συνήθως όλη η βρώμα πάει προς τα κάτω και βρίσκει ηδεία ανταπόκριση. Είτε από φτηνό μιμητισμό είτε από φόβο γι αυτούς πού χρίστηκαν ανώτεροι ανάμεσα στους ανθρώπους.

π.Παντελεήμων Κρούσκος   

Με την αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Προδρομού ξεκινά το δεύτερο ήμισυ της επί γης Παρουσίας του Κυρίου, ώστε να καταλήξει στο “Τετέλεσται”

Κείμενο: Νεκταρία Π.

“Oὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τήν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου”

Τη στιγμή που το ξίφος ανυψωνόταν με άγρια πορεία φόρας και φοράς στα χέρια του άγνωστου δήμιου, συναντήθηκε με μια εκτυφλωτική αγγελική λάμψη. Και υπερκόσμιες υμνολογίες ακούγονταν στη γούβα εκείνη της γης που φυλάκισε για κάποιες μέρες το σκελετωμένο σώμα του Ιωάννη του Προδρόμου. Κανείς όμως από τους εκεί στρατιώτες είδε ή άκουσε όλα τα παραπάνω…

Η λιπόσαρκη φιγούρα του σαλού για κάποιους και προφήτη για κάποιους άλλους άνδρα που είχε τιθασεύσει την έρημο, είχε αποκτήσει φήμη αλλά κι ενόχληση σ’ εκείνη τη γωνιά της γης. Κατσαβίδιαζε στρουθοκαμηλισμένες συνειδήσεις, κήρυττε, ανέτρεπε, φώναζε με μια δύναμη δυσανάλογη της εικόνας του ασκητικού του κορμιού, βάδιζε στο καμίνι της ερήμου τρανώνοντας ότι η χειρότερη έρημος είναι η έρημος εντός μας. Η παρουσία του ελεγκτική, το παρουσιαστικό του, ξάφνιασμα της φύσης, στοιχείο και στοιχειό, για τους θνητούς που συνέρρεαν στα μέρη του για να τον ακούσουν, να βαπτιστούν, να μετανοήσουν ή και να παραμείνουν μη πειθόμενοι.

Εκείνο το βρέφος που ενώ βρισκόταν εν τη κοιλία της μητέρας του Ελισάβετ σκιρτά από θεία αγαλλίαση στον ασπασμό της με την τον Θείο Λόγο επίσης κυοφορούσα Παναγία, προδρομεί τώρα τον Χριστό και αξιώνεται της Θείας Βάπτισης Αυτού. Αετός της ερήμου κι ο τελευταίος συνεκτικός προφήτης της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, προδρομεί την οδόν Του. Ο λαός τον αγαπά, ο Ηρώδης τον φοβάται, η Ηρωδιάδα τον μισεί.

Ήταν μια περίεργη καυτή ημέρα όταν ο Ιωάννης στηριζόμενος στο ξύλινο αποκούμπι του μιλούσε σε ένα πλήθος αχόρταγων ψυχών όταν τον πλησίασαν οι στρατιώτες για να εκτελέσουν τη διαταγή της φυλάκισής του στο μπουντρούμι του παλατιού. Αυτή η πέτρινη γούβα έμελλε να ποτιστεί με κεχριμπαρένια δάκρυα προσευχής, δέησης και πορφύρας. Η απόσταση με το γήινο παλάτι εστερείτο ακουστικής επικοινωνίας, πρόσβασης οποιουδήποτε ήχου: οι κραυγές των κάτω δεν ενοχλούσαν τους επάνω και οι αποφάσεις, τα λόγια, τα γλεντοκόπια δεν έφταναν ως τους κάτω. Όμως η απόσταση της φυλακής του Ιωάννη με το Ουράνιο Παλάτι είχε την τελειότερη ακουστική : (επι)κοινωνία, συνομιλία, δοξολογία. Αόρατη κλίμακα γης και Ουρανού. Δύο αντίθετα βασίλεια. Δύο κόσμοι σε πνευματικό πόλεμο.

Κάποια Σαλώμη και κάποια Εύα θα συνεχίζει η ιστορία μας να έχει...

Σαλώμη!

Η ξελογιάστρα χορεύτρια γυναίκα, η θυγατέρα του Ηρώδη η οποία εισακούει κι υποστηρίζει την κακόβουλη επιθυμία της μάνας της και ζητεί το κεφάλι του Ιωάννη!
Κάθε αρετή της ψυχής παραμερίζοντας προκείμενου στην επιφάνεια να βγει το γυναικείο κάλλος!

Εύα!
Ταχάτες την ξελόγιασε το φίδι και υποχωρεί στον πειρασμό της αμαρτίας να γευτεί τον απαγορευμένο καρπό του Παραδείσου!
Η υπεροψία, η αλαζονεία, η επιπολαιότητα, η ρηχή άνευ προικισμάτων προσωπικότητα, η πρόσκαιρη χαρά, η χαιρεκακία!
Όλα ετούτα εορτάζουν σήμερα!

  Σαλώμες αφθονούν πολλές στις μέρες μας που προκειμένου το συμφέρον να πετύχουν θα επιστρατεύσουν την πονηράδα και το λίκνισμα!
Κάποια Σαλώμη και κάποια Εύα θα συνεχίζει η ιστορία μας να έχει και η Ορθοδοξία μας θα συνεχίζει να αντλεί από τις μετοχές της τράπεζάς της τα διδάγματα ετούτα όπου η απουσία της σύνεσης, της φρόνησης της αυτοπειθαρχίας θα υπογραμμίζει καταστροφικά όπου παρίσταται την καθημερινότητά μας!

 Μα θα είναι πάντοτε υπάρχουσα η Μόνη Εκείνη η ´Αχραντος Ενάρετη η Μόνη Εκείνη

Γυναίκα η η οποία κρίθηκε άξια να δώσει διά της άκαμπτης παρουσίας και του έργο Της με το παράδειγμα Της, το πρότυπο ολωνών μας!

Μόνη εκείνη αγκάλη μητρική να ξαναδέχεται πίσω την μετανοημένη ψυχή, ένα βήμα μόλις από το χορό απόσταση!
Γυναίκα κεχαριτωμενη έφερε στον κόσμο τον Υιό του Θεού και του δικού μας δωρητή της αιώνιου ζωής!
Ετούτη τη Γυναίκα πρότυπό μας και διδαχή μας να ´χουμε, και στα πατήματα του ήθους του δικού Της, του σθένους και της ηθικής Της, της μητρικής ποιότητας, του ατάραχα γαληνεμένου της ψυχής Της να βαδίζουμε!

 Η Γυναίκα, η Αρχόντισσα σε Ήθος, σε προσωπικότητα , η Κυρά, η Μάνα, βαστάζει οικογένεια, η γυναίκα βαστάζει Ορθοδοξία και χριστιανική οικογενειακή παράδοση κι είναι η γυναίκα που γαλουχεί τα βλαστάρια της να αγαπούν πατρίδα!
Η τίμηση της μνήμης του Ιωάννη του Προδρόμου είναι μαζί και τίμηση για την ενάρετη συγκροτημένη γυναίκα κι είναι και καταδίκη μαζί και απαξίωση της ελαφρότητας και της παρόρμησης που μιας στιγμής λογισμός ζωές αλλάζει και εκτροχιάσει!
Στις Ιωάννες, στους Ιωάννηδες εύχομαι χρόνια πολλά και στις πλανεύτρες της ψυχής, καλή πορεία!

Δέσποινα Αικατερίνης Ανδρέα Τενίζη

Πάλιν Ηρωδειας μαίνεται,πάλιν ταραττεται και σήμερα μόλις κάποιος αποκαλύψει τα βαθύτερα αίτια της αμαρτωλοτητας μας

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος 

   Εορτάζουμε την αποτομη της Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου.Αυτός που είναι ο ύψιστος των Αγίων ,ο Μέγας εκ γενετής γυναικών.Από όλους όσους γεννήθηκαν και προ της του Χριστού παρουσίας ,της ενσαρκου Χριστού παρουσίας και μετά .

 Ο μεγαλύτερος των Αγίων και όλων των ανθρώπων ,μετά την Θεοτόκο ,την Μητέρα του Φωτός ,είναι ο Τίμιος Πρόδρομος.

 Είναι μεγάλος για πολλούς λόγους .Γιατί είναι ο Βαπτιστής του Κυρίου μας,είναι ο Μάρτυρας της Αγίας Τριάδας κατά την στιγμή της βαπτισεως που άκουσε την φωνή του Πατρός ,"Ούτως εστί ο υιός μου ο αγαπητός " .

 Αυτός που έβαλε την χείρα του επί τη κεφαλή του δεύτερου προσώπου της Αγίας Τριάδος ,αυτού που δημιούργησε τα σύμπαντα και εμάς τους ανθρώπους ,του Σαρκωθεντος Λόγου και είδε το Άγιον Πνεύμα ,εν είδει περιστεράς άνωθεν της Κεφαλής του υιού και Λόγου του Θεού του ζώντος.

  Και μόνο λένε οι Άγιοι Πατέρες μας,που είχε αυτή την θεοφανεία στα Θεοφάνεια ο Τίμιος Πρόδρομος ,είναι ο μέγιστος των Αγίων.Γιατί το μεγαλύτερο που έχουμε να επιδιώξουμε οι άνθρωποι στη ζωή μας,είναι να κερδίσουμε την αιώνια ζωή.Όλα τα υπόλοιπα έρχονται και παρέρχονται .

   Πάλιν Ηρωδειας μαίνεται,πάλιν ταραττεται και σήμερα μόλις κάποιος αποκαλύψει τα βαθύτερα αίτια της αμαρτωλοτητας μας,είτε αυτή είναι σαρκική,είτε είναι ψυχική ,είτε είναι πνευματική,ταραττομεθα.

Δεν θέλουμε να ακούμε ,άφησε μας στο μικρό μας θερμοκήπιο ,στον μικρό η τον μεγάλο μας εγωισμό.Μα όλοι περίπου το ίδιο είμαστε.Άλλοι εν έργω ,άλλοι εν λόγω ,άλλοι εν λογισμό και επιθυμία .

Ξέρετε που διαφέρουμε; Στον βαθμό μετανοίας,εκεί διαφέρουμε.Γι'αυτό είναι πολύ σημαντικό να αποδεχτούμε τον εαυτό μας ,αλλά να μην μείνουμε στην αποδοχή .Αυτό είναι εγωκεντρισμός νοσηρός που προκαλεί ο Άγιος Πορφύριος μας έλεγε παθογένεια.Δηλαδή γεννά άλλα πάθη.

 Μόλις αντιληφθώ την παθολογία του εαυτού μου,που όλοι έχουμε ,είτε κληρονομικότητας η λόγω επικτητων συνηθειών,τότε αμέσως μιλώ του Χριστού,μιλώ της Παναγίας ,μιλώ του Τιμίου Προδρόμου.

 ''Βαπτιστα του Χριστού δίδαξε μου την μετάνοια εν Πνεύματι Αγίω''.

''Κύριε Ιησού Χριστέ ,ελέησον με τον αμαρτωλό'' ,''Υπεραγια Θεοτόκε σκεπε ημάς''.

Βλέπετε αυτά τα τρια Άγια πρόσωπα ,δεν λείπουν από κανένα εικονοστάσι Ορθοδόξου Εκκλησίας .Πάντοτε εκεί είναι η εικόνα του Χριστού ,από την άλλη πλευρά η εικόνα της Παναγίας και δίπλα από τον Χριστό είναι ο Τίμιος Πρόδρομος.

 Γιατί αυτά ακριβώς είναι και σε αυτή την ζωή την πρόσκαιρη και στην αιώνια ζωή τα πρόσωπα που θα συναντήσουμε ,τα πρόσωπα τα οποία θέλουν να μας βοηθήσουν ,αλλά εμείς θέλουμε μόνο κάτι βοήθειες...

Το δε αίμα του Τιμίου Προδρόμου, είναι η μεγαλύτερη μαρτυρία της συνέπειας στο πανάγιο και παντοκρατορικό θέλημα του Θεού.

Μνημονεύει σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την «αποτομή της τιμίας κεφαλής», τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Προδρόμου από τον βασιλέα της Ιουδαίας Ηρώδη. 

  Η Εκκλησία μας κηρύσσει αυτή τη μέρα ως μέρα νηστείας, διότι ο Ιωάννης θανατώθηκε εξαιτίας της οινοποσίας και του ακράτου ηδονισμού ενός βασιλιά σε ένα συμπόσιο, αυτό της εορτής των γενεθλίων του. Πρόκειται για τον τελευταίο προφήτη, τον προφήτη ο οποίος συνδέει την Καινή με την Παλαιά Διαθήκη, του οποίου ο σκοπός της ζωής του υπήρξε η αναγγελία της ενανθρώπισης του Υιού του Θεού. Πρόκειται για τον Ιωάννη τον βαπτιστή στον οποίο θα προσέλθει ο Κύριος να βαπτισθεί και Αυτός και να δοθεί με αυτόν τον τρόπο η ευκαιρία της επιφανείας του Τριαδικού Θεού.

  Ο Υιός “ταπεινών εαυτόν” βαπτίζεται, το Πνεύμα το Άγιον, ≪Ωσεί περιστερά≫, φανερώνεται σαν ένα περιστέρι και η φωνή του Θεού Πατρός ακούγεται να δηλώνει: «ουτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός». Αυτός είναι ο αγαπητός Μου Υιός. Εδώ λοιπόν βλέπουμε την εξαιρετική τιμή που επιφυλάσσει ο Θεός στο “σκεύος εκλογής του”, τον τελευταίο από την πλειάδα των προφητών Του: η προαναγγελία της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων, που έχει υποσχεθεί αιώνες πριν ο ίδιος ο Θεός στους πρωτόπλαστους. Πρόκειται για την μοναδική τιμή, σ’ αυτόν που μέσα στην ταπείνωσή του, λέγει στους ακροατές του ότι «ου ουκ ειμί άξιος το υπόδημα των ποδών λύσαι». Δηλαδή διαμαρτυρόμενος όταν τον παρομοιάζουν με τον αναμενόμενο Μεσσία λέγει ότι δεν είναι άξιος ούτε τα κορδόνια των υποδημάτων Του να λύσει. Πρόκειται γι’ αυτόν που προς στιγμήν αποτολμά ακόμη και να αρνηθεί να βαπτίσει τον Ιησού, λέγοντας «εγώ έχω χρείαν υπό σου βαπτισθήναι, και συ έρχη προς με;» Εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από εσένα και έρχεσαι Εσύ σε μένα; Αλλά η μοναδική και εξαιρετική αυτή τιμή δεν υπολείπεται της πράγματι μεγάλης αξίας του.

Ποιά ήταν η τύχη της Σαλώμης, της μιαράς κόρης κι άσεμνης χορεύτριας;

  Αλλά και η τύχη της Σαλώμης, της μιαράς κόρης κι άσεμνης χορεύτριας, που ζήτησε ψυχρά κι αναίσθητα την κεφαλή του Προδρόμου επί πίνακι ήτανε πολύ χειρότερη. Η Σαλώμη είχε πρώτα σύζυγο τον Φίλιππο, Τετράρχη της Ιτουραίας και της Τριχωνίδας, και κατόπιν τον Αριστόβουλο, γιο του Ηρώδη, βασιλιά της Χαλκίδας της Συρίας.

  Όπως διηγείται ο Νικηφόρος Κάλλιστος στην Εκκλησιαστική Ιστορία, η Σαλώμη βρήκε τραγικό τέλος, ίδιο σχεδόν με το τέλος του Προδρόμου. Της κόπηκε κι αυτής το κεφάλι. Και να πώς:
  Η Σαλώμη δεν μπορούσε να ησυχάσει από τα αισθήματα ενοχής που την έπνιγαν και για το λόγο αυτό επιδόθηκε σε ταξίδια μακρινά. 

 Μια μέρα, σε ένα από τα ταξίδια αυτά, που έκανε σε καιρό χειμώνα, ενώ περνούσε πάνω από ένα παγωμένο ποταμό, για να πάει στην αντίπερα όχθη «πεζεύουσα», ο πάγος έσπασε κάτω από τα πόδια της. Τότε το σώμα της βούλιαξε με ορμή προς τα κάτω στα παγωμένα νερά, σαν να άνοιξε η γη να την καταπιεί. Και στο απότομο αυτό πέσιμο, ενώ το σώμα της βυθίστηκε, το κεφάλι της κρατήθηκε από κοφτερές πλάκες του παγωμένου ποταμού. Ο πάγος σαν κοφτερό μαχαίρι έκοψε το κεφάλι της στο λαιμό! 

Όλοι δηλαδή οι θεατές θυμήθηκαν τότε την κεφαλή του Ιωάννου, που είχε ζητήσει «επί πίνακι» και κατάλαβαν το γιατί πέθανε και η ίδια κατά τον τρόπο αυτό, βρίσκοντας κατά τα έργα της. Για το λόγο αυτό άλλωστε είναι γραμμένο στην Ιερή Αποκάλυψη ότι «τα έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών» (14, 13), ενώ και από τον Απόστολο Παύλο σημειώθηκε θεόπνευστα ότι ο Θεός «αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού» (Ρωμ. 2, 6).

Τίποτα δέν εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τήν καθαρὴ καρδιά...(Αγ.Νεκτάριος)

  «Τίποτα δὲν εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν καθαρὴ καρδιά, γιατί μία τέτοια καρδιὰ γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς τίποτα. Λέει ὁ Θεὸς γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καθαρὴ καρδιά: «Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσά τους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου».

Aγιος Νεκτάριος

«Η Παναγία η Φιλουσιώτισσα, η Γλυκοφιλούσα»

Στο χωριό Φιλούσα Κελοκεδάρων της επαρχίας Πάφου, στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνας- της Αγίας εκείνης που επίσης δοσμένη στην προστασία των βρεφών είναι γνωστή- βρισκόταν μέχρι πρόσφατα το ιερό εικόνισμα της Παναγίας Φιλουσιώτισσας, έργο του Σίλβεστρου αγιογράφου, χρονολογίας του 1570.

  Γλυκοφιλούσα λέγεται καθώς σκύβει και γλυκοφιλεί το θείο βρέφος Της, προσδίδοντας έτσι στον τόπο του Ναού, τη συντομία «Γλυκοφιλούσα», «Φιλούσα» το τοπωνύμιο στο χωριό.
  «Φιλοχηότισσα», την ονομάζει ο αγιογράφος Σίλβεστρος, ως θεοτοκονύμιο υπογράφοντας το εικόνισμά Της, ως λογιοτατισμό της ονομασίας «Φιλουσιώτισσας», ή ως παραλλαγή στο άκουσμα εξαιτίας της καταγωγής του αγιογράφου που προφανώς το αποτύπωσε όπως ακουστικά το εξέλαβε.

  Η υπογραφή του Συλβέστρου ζωγράφου όπως κι η χρονολογία αποπεράτωσης του έργου είναι αποτυπωμένη στο πίσω μέρος του ιερού εικονίσματος όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη. Το γεγονός ότι η υπογραφή του Σύλβεστρου είναι γραμμένη Συριακά, τη λειτουργική γλώσσα της Ασσυριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ήταν εξελληνισμένος Ασσύριος που ασπάσθηκε την Ελληνορθόδοξη πίστη.

 Μελετώντας το ιερό εικόνισμά Της, βλέπουμε την Φιλουσιώτισσα, Γλυκοφιλούσα Παναγιά, να βρεφοκρατεί μες την αγκάλη Της το Θείο βρέφος, καθώς σκύβει κι ακουμπάει τρυφερά το μάγουλό της στο προσωπάκι του μικρού Χριστού! Τη μητρική στοργή της έκδηλα φαίνεται να αναζητά το θείο βρέφος καθώς φωλιάζει φοβισμένο μες στην αγκαλιά της.

Η αγία και ένδοξος μάρτυς του Χριστού Σουσάννικ(+28 Αυγούστου)

Η αγία και ένδοξος μάρτυς του Χριστού Σουσάννικ (Σιουσιάνικ) ήταν θυγατέρα του αρχιστράτηγου του αρμενικού στρατού Βαρδάν, που κατήγαγε ένδοξη νίκη κατά του Πέρση βασιλιά Γιασδεγέρδου Β’ (451). Είχε ζήσει με ευσέβεια και φόβο Θεού παιδιόθεν και είχε νυμφευθεί τον Γεωργιανό ηγεμόνα Βάρσκεν που ασκούσε την εξουσία του στην περιοχή Κάρτλι.
 Είχε κι αυτός λάβει χριστιανική ανατροφή, αλλά τον είχε προσελκύσει η αυλή του Πέρση βασιλιά Περόζ στην Κτησιφώντα, οπότε δόθηκε ψυχή τε και σώματι στον μαζδαϊσμό, αποκομίζοντας ως αντάλλαγμα μεγάλες τιμές εκ μέρους του βασιλιά, ο οποίος τον έκανε αντιβασιλέα και του προσέφερε επιπλέον την θυγατέρα του ως δεύτερη σύζυγο.

 Όταν έμαθε το νέο της εξωμοσίας του συζύγου της, η αγία Σουσάννικ έπεσε κατά γης χύνοντας πικρά δάκρυα για τον δύστυχο εκείνο που είχε αρνηθεί τον ζώντα Θεό για να λατρεύει την φωτιά. Παίρνοντας λοιπόν τους τρεις γιους της και την κόρη της μετέβη στην εκκλησία για να προσευχηθεί. Όταν ήρθε το βράδυ, αρνήθηκε να επιστρέψει στο παλάτι και κλείστηκε σε ένα σπιτάκι κοντά στην εκκλησία για να κλάψει και να θρηνήσει.
 Ο Βάρσκεν έφθασε μετά από τρεις ημέρες και εξοργίστηκε μαθαίνοντας ότι η γυναίκα του είχε εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία. Έστειλε σ’ αυτήν ιερείς για να της πουν ότι τον είχε ντροπιάσει με την διαγωγή της.
Η Σουσάννικ του αποκρίθηκε: «Ο πατέρας σου ανήγειρε ιερά προς τιμήν μαρτύρων και ίδρυσε εκκλησίες κι εσύ κατέστρεψες όλο το έργο του. Προσκαλούσε τους αγίους στο τραπέζι του κι εσύ προσκαλείς τους δαίμονες. Να ξέρεις ότι δεν πρόκειται να συμμετέχω στην ασέβειά σου, ακόμη κι αν με υποβάλεις στα χειρότερα μαρτύρια».
 Έξαλλος ο ηγεμόνας έστειλε σε αυτήν τον αδελφό του Γιόγικ και την συμβία του, για να την πιέσουν να επιστρέψει στο παλάτι με την απειλή να την σύρουν με την βία. Εκείνη τους απάντησε: «Νομίζετε πως δεν ήμουν παρά μόνο σύζυγός του; Είχα την ελπίδα να τον οδηγήσω με τον κοινό μας βίο στην γνώση του αληθινού Θεού. Αφού έχουν έτσι τα πράγματα κι εσείς συμμερίζεστε την ασέβειά του, δεν σας θεωρώ πια συγγενείς μου».

 

 Υποχωρώντας τελικά στις ικεσίες τους δέχτηκε να τους ακολουθήσει, παίρνοντας μαζί της το Ευαγγέλιο που είχε ποτίσει με τα δάκρυά της και τις διηγήσεις για τους άγιους μάρτυρες. Επιστρέφοντας στο παλάτι δεν εγκαταστάθηκε πάλι στα διαμερίσματά της, αλλά διάλεξε ένα μικρό δωμάτιο, παρακαλώντας τον Θεό να έλθει σε βοήθειά της στην ομολογία του Ονόματός του.
Δύο ημέρες αργότερα, ο σύζυγός της παρέθεσε δείπνο προς τιμήν του Γιόγικ και της γυναίκας του, που ζήτησαν να παρευρίσκεται σ’ αυτό και η αγία. Η Σουσάννικ πήγε, αλλά δεν έδειξε την παραμικρή όρεξη για φαγητό και όταν η κουνιάδα της προσέφερε σ’ αυτήν λίγο κρασί, εκείνη της το πέταξε στο πρόσωπο.

Να λευκάνουμε τις μελανιές της καρδιάς μας(΄Οσιος Μωυσής ο Αιθίοπας)

«Δήγματι αμαρτίας, μεμελανωμένην την καρδίαν μου, καταλεύκανον Πάτερ, μετανοίας τοις όμβροις, πρεσβείαις σου» (α΄ ωδή κανόνος οσίου Μωυσή Αιθίοπος).

(Πάτερ (Μωυσή), διά των πρεσβειών σου, κάνε κατάλευκη, με τα δάκρυα της μετανοίας μου, την καρδιά μου, που είναι κατάμαυρη από το δάγκωμα της αμαρτίας).

  Αγαπημένος αββάς του Γεροντικού ο όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας (EΔΩ), μοναδικό παράδειγμα βαθιάς μετάνοιας που παραπέμπει στο αντίστοιχο της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, αλλά και πιθανός ήρωας για πολλούς της σύγχρονης εποχής που αρέσκονται στους δυνατούς κατά το σώμα και στους «κακούς» της κοινωνίας, όταν μάλιστα λειτουργούν ως φόβητρα των ανθρώπων με τις ληστείες και τις προκλήσεις τους! Ίσως να τον έκαναν και ήρωα παιδικών και εφηβικών «παιχνιδιών» με τον θεόρατο σωματότυπό του, τις «υπερφυσικές» δυνάμεις του, τα ηγετικά του χαρίσματα – δεν διστάζει για να σκοτώσει βοσκό που τελικώς του διέφυγε, να φτάσει και μέχρι τα βουνά κυνηγώντας τον, να σφάξει πολλά πρόβατά του, να φάει μόνος του τέσσερα πρόβατα αφού τα πέρασε όλα μέσα από ποτάμι κολυμβώντας, να είναι ο αρχιληστής συμμορίας που είχε συστήσει, να έχει μπει ως ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος στο στόχαστρο της τότε ηγεσίας του τόπου.

   Κι όμως αυτός τελικά ο άνθρωπος αναδεικνύεται ένας από τους μεγαλύτερους οσίους διαχρονικά και παγκόσμια. Γιατί; Διότι όταν ήλθε σ’ επαφή με κάποιους αγιασμένους ασκητές πάνω στα βουνά, άλλαξε: κατανύχθηκε η καρδιά του, άνοιξαν τα μάτια του να δει την κατάντια του, του έδωσε ο Θεός μοναδική ευκαιρία να προσανατολίσει τον εαυτό του εκεί που είναι το αληθινό φως˙ τη δική Του παρουσία. Ο Μωυσής μετάνιωσε!

Ἀπό τούς 1000 Χριστιανούς, ζήτημα ἄν οἱ 10 ἔχουν δώσει τά ἡνία στό Χριστό...

 

  Ἀπό τούς 1000 Χριστιανούς, ζήτημα ἄν οἱ 10 ἔχουν δώσει τά ἡνία στό Χριστό καί Τοῦ ἔχουν ἐμπιστευτεῖ τήν ζωή τους.Ἐμεῖς δέν ἐμπιστευόμαστε τόν Χριστό, ἀλλά   Τόν καλοῦμε ἐκ τῶν ὑστέρων γιά νά ὑπογράψει, γιʹ αὐτά πού ἔχουμε ἐμεῖς ᾔδη ἀποφασίσει καί κάναμε..”

 Δημήτριος Παναγόπουλος (Ίεροκήρυκας)

Όταν η πίστη συνυπουργεί την επιστήμη!(βίντεο)

   Ἡ ἐποχή μας ἀλαζονεύεται γιά τά πιό ἐκπληκτικά τεχνολογικά ἐπιτεύγματα καὶ τίς πιό “ἐπαναστατικές” ἐπιστημονικές προόδους. Χαίρεται, πού “δημιουργεῖ”. Ὅμως, προχωρεῖ καί πιό πέρα, σέ ἕνα ὑπαρκτικό ἀδιέξοδο.

 Ἐπιχειρεῖ μέ ἀναίδεια νά ἐθίσει τόν κόσμο σέ μιά σχετικοποίηση τοῦ ἀπόλυτου χαρακτήρα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως, σέ ἕνα θεολογικό συμφυρμό καί ἀγνωστικισμό, μέσα κι ἀπό μιά φιλοσοφοῦσα “προοδευτική” ἀπιστία πρός τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ (εἴτε τά φυσικά εἴτε τά ὑπερφυσικά).
 Θέλει νά παραπείσει, ὡς φαίνεται, τούς ἀνθρώπους πώς τάχα ὅλες οἱ θρησκεῖες ὁδηγοῦν στόν ἴδιο δρόμο, μιᾶς “μεταφυσικής διανοητικῆς ἤ πρακτικῆς ἀνάτασης” πρός κάποιο ἀπροσδιόριστο ὑπερβατικό Ὄν.

 Καί πώς αὐτή ἡ θρησκειακότητα εἶναι μιά συγκοινωνοῦσα ἔκφραση πανανθρώπινου πολιτισμοῦ. Ἄν δέν διακυβευόταν ὁ πολιτικός καί διεθνικός ἀντίκτυπος μιᾶς εὐθείας προσβολῆς τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης καί πιστότητος (καί τῆς εὐρείας διαχριστιανικῆς ἐπικοινωνίας), ἡ ἀλαζονεία θά πρόβαλε πιό ἀκραία.
***
Ἀπέναντι σ᾿ αὐτό τό εὐθέως εἴτε πλαγίως ἀντιχριστιανικό κλίμα, πού πάντοτε ἀποδεικνυόταν ὁριακά ἀλλοτριωτικό γιά τόν ἄνθρωπο, δέν μᾶς ἀφήνει ὁ Θεός μόνους, μετέωρους, ἀβοήθητους...ἔστω κι ἄν στίς μέρες μας ἐπαναλαμβάνεται ὁ ἀρχαῖος πειρασμός πρός τούς πρωτοπλάστους, ἡ ἀλλοτρίωση ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἡ περιφρόνηση τῆς παρουσίας Του·

ἔστω κι ἄν παρωθοῦνται οἱ ἄνθρωποι νά γίνουν ἀμφιβάλλοντες πρός τήν ἀποκάλυψη τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ καί ἐπέρχεται σιγά-σιγά ὁ σκοτασμός τοῦ νοός, ἡ ἐμπάθεια τῆς καρδιᾶς, ἡ διάπραξη τῶν ἀνομημάτων, ἡ φίμωση τῆς συνείδησης, ἡ ἀμετανοησία καί ἡ πώρωση τῆς καρδιᾶς·

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ, Η ΘΑΛΑΣΣΟΤΑΡΑΧΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΙΕΡΕΙΣ

Μια εικόνα αποκαλύπτει...

Η εικόνα φιλοτεχνήθηκε στις αρχές του 15ου αιώνα, τότε που η Βυζαντινή Αυτοκρατορία βρισκόταν σε μια πολύ δύσκολη καμπή της ιστορίας της και στην Κρήτη είχε παγιωθεί η κυριαρχία των Βενετσιάνων. Ζωγράφος ο Άγγελος Ακοτάντος, μια σπουδαία καλλιτεχνική φυσιογνωμία που έδωσε καινούργια πνοή στην κρητική αγιογραφία και δημιούργησε καινούργιους εικονογραφικούς τύπους. Είναι η εικόνα «Το θαύμα του Αγίου Φανουρίου», που προέρχεται από την Ιερά Μονή Οδηγητρίας Μεσαράς, ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα λατρείας του νεοφανούς Αγίου.

Με τόλμη και χάρη ο χαρισματικός ζωγράφος αποτυπώνει μια θαλασσοταραχή, ένα πλοίο παραδομένο στη μανία των κυμάτων. Απελπισμένοι οι ναύτες κι οι επιβαίνοντες προσπαθούν να διασώσουν το σκάφος, άλλοι παλεύοντας με τον άνεμο, άλλοι παρακαλώντας γονυπετείς τον Θεό. Είναι μια από τις μεγάλες στιγμές της κρητικής αγιογραφίας. Ο ζωγράφος μεταφέρει την ένταση, την αγωνία, αλλά και την αγαλλίαση που νιώθουν οι πιστοί που γνωρίζουν ή διδάσκονται μέσω της εικόνας την ιστορία. Δυο θείες μορφές βρίσκονται στην πρύμνη και την πλώρη του πλοίου. Ο Άγιος Φανούριος, μορφή ευγενική και γαλήνια, και η Θεοτόκος. Το πλοίο σώζεται τελικά...

Αναρτούμε και εδώ αυτή τη σπουδαία εικόνα με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Φανουρίου. Είναι βγαλμένη από τα βάθη της βυζαντινής μας παράδοσης, αλλά και προσαρμοσμένη σε μια καινούργια αισθητική αντίληψη που χαρακτηρίζει τη ζωγραφική του Άγγελου Ακοτάντου. Είναι η μια από τις δυο εικόνες που Αγίου Φανουρίου που φυλάσσονται στο Μουσείο μας, έργα και οι δυο του ίδιου ζωγράφου.

πηγή

Κυριακή ΙΑ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ- Γιατί οι άνθρωποι είμαστε σκληρόκαρδοι εις βάρος των συνανθρώπων μας;

ΑΠΕΛΘΩΝ ΕΒΑΛΕΝ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΦΥΛΑΚΗΝ

”Ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον” (Ματθ. 18,30)

“Εκεῖνος ὅμως δὲν δεχόταν, ἀλλὰ πῆγε καὶ τὸν ἔβαλε στὴ φυλακή, ὥσπου νὰ ξεπληρώσει ὅ,τι τοῦ χρωστοῦσε”

   Γιατί οι άνθρωποι είμαστε σκληρόκαρδοι εις βάρος των συνανθρώπων μας; Το ερώτημα αυτό απασχολεί πολλούς χριστιανούς. Ζώντας, μάλιστα, σε μια εποχή στην οποία η βία θριαμβεύει, η εκδίκηση θεωρείται αυτονόητη ανταμοιβή για την όποια παρουσία του κακού που υφιστάμεθα οι άνθρωποι, ώστε να επικρατήσει το δίκιο, όπως πιστεύουμε, η ευσπλαχνία, η μακροθυμία, η ανοχή, η συγχώρηση θεωρούνται αρετές που δεν μπορούν να νοηματοδοτήσουν την ζωή μας.

  Ιδίως οι νεώτεροι έχουν μέσα τους περισσότερο από τους μεγαλύτερους αναπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου και δύσκολα κάποιος μπορεί να το αμφισβητήσει. Δεν διστάζουν να στραφούν και εναντίον του Θεού που επιτρέπει την αδικία, που δεν παρεμβαίνει για να τιμωρήσει το κακό, υπερασπιζόμενος αυτούς που επιμένουν στην οδό της καλοσύνης, στην οποία εύκολα οι χριστιανοί τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι βαδίζουμε.

Η σκληροκαρδία πηγάζει από μία μυωπική αντίληψη θεοποίησης του εαυτού μας. Συχνά νομίζουμε ότι είμαστε αλάθητοι ή, ακόμη κι αν νιώθουμε ότι σφάλλουμε, επικαλούμαστε την επιείκεια των άλλων, διότι χρειαζόμαστε δεύτερες ευκαιρίες και “άνθρωποι είμαστε”. Αυτό δεν ισχύει όμως όταν οι άλλοι το ζητούν από εμάς. Εκεί μας πιάνει το παράπονο, ότι δεν μας καταλαβαίνουν, ότι δεν πρέπει να μας οφείλουν, ότι χρειάζεται να εκτιμήσουν ό,τι εμείς έχουμε κάνει για εκείνους και να μας δώσουν καλό, ακόμη κι αν δεν το αξίζουμε.

Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου- Όπου μίσος και ανελεημοσύνη εκεί απουσία Θεού

Κύριε, μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί».

  Μεγάλη και αμέτρητη η φιλανθρωπία του Θεού αδελφοί μου, μεγάλη επίσης η απανθρωπιά του ανθρώπου. Ενώ βλέπουμε την αγάπη του Θεού συνδυασμένη με την συγχωρητικότητα, εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε ούτε τα μικρά πταίσματα των αδελφών μας. Αυτό βλέπουμε στην σημερινή Ευαγγελική παραβολή.

  Χαρά καταλαμβάνει τις καρδιές μας καθώς ακούμε τον Κύριο να χαρίζει το χρέος των «μυρίων ταλάντων» στον δούλο εκείνο που είναι μεγάλος οφειλέτης. Αντίθετα αυτή η χαρά μετατρέπεται σε θλίψη και απογοήτευση όταν αυτός ο δούλος δεν έχει την μεγαλοψυχία να χαρίσει το ελάχιστο χρέος που του χρωστά ο συνδούλος του.

Ο πρώτος γεμάτος επιείκεια και κατανόηση αντιμετωπίζει το πρόβλημα, ενώ είναι μεγάλος και ισχυρός. Ο άλλος μικρός, αδύναμος και δούλος, όμως σκληρός και ανάλγητος: τον έπνιγε «λέγων, ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις».

Αποβάλλοντας το φαρμάκι της αμαρτίας...

  Το ελάφι δεν είναι μόνο χορτοφάγο, αλλά τρέφεται και με φίδια και μάλιστα δηλητηριώδη. Έτσι όταν το ελάφι δεχτεί μέσα του το φαρμακερό φίδι, δημιουργείται μέσα του μια αφόρητη δίψα. Αυτή η δίψα, του προκαλεί τον πόθο, να τρέξει στην πηγή, για να ξεδιψάσει αφενός την δίψα του και αφετέρου να εξουδετερώσει με το νερό, το δηλητήριο του φιδιού που εισήλθε μέσα του. 

Εάν όμως το ελάφι καθυστερήσει και δεν πάει εγκαίρως στην πηγή, τότε πεθαίνει από το φαρμάκι του φιδιού. 

Κατά τον ίδιο τρόπο, η αμαρτία, ο διάβολος είναι ο νοητός όφις. Αυτό το νοητό φίδι της αμαρτίας με την ηδονή, δηλητηριάζει την ψυχή του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος αμαρτήσει, νιώθει δριμύτατο έλεγχο στην συνείδηση. Η συνείδηση, η στενοχώρια, ο πόνος, αναγκάζει τον αμαρτωλό άνθρωπο, να τρέξει στην πηγή της αιωνίας ζωής. Τον αναγκάζει να τρέξει στα Μυστήρια της Εκκλησίας και εκεί στην πηγή, το εξομολογητήρι, αποβάλλει το φαρμάκι της αμαρτίας και δέχεται το αιώνιο ύδωρ. Σε αυτό το πνευματικό λουτρό, ο άνθρωπος αποπλύνεται από την δυσωδία της αμαρτίας και εξέρχεται ολοκάθαρος, δροσισμένος στην ψυχή και ανάλαφρος στην συνείδηση. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος γλυτώνει από τον ψυχικό θάνατο που δημιουργεί η αμαρτία με το φαρμάκι της ηδονής.

 

 Όποιος όμως καθυστερεί την εξομολόγησή του, κινδυνεύει άμεσα από το δηλητήριο της αμαρτίας που θα τον οδηγήσει στον ψυχικό θάνατο. Πρέπει ο άνθρωπος να προστρέξει με πολύ πόθο στο Θεό!

Γέροντας Εφραίμ ο Αριζονιτης.

Η αποϊεροποίηση της Υπάρξεως

Η προώθηση όλης αυτής της δήθεν ζωοφιλίας έχει και έναν αθέατο, εκ πρώτης όψεως, σκοπό: Την εξίσωση των ανθρώπων με τα ζώα!

 Όπως βέβαια και η θρησκειοποίηση της επιστήμης, που οργιάζει στις ημέρες μας, έχει σκοπό την εξίσωση των ζώντων-βιολογικών οργανισμών με τις μηχανές. Με κάτι δηλαδή το οποίο μπορούμε, με κάποιες προφάσεις, να σκλαβώσουμε, χειριστούμε, βασανίσουμε και θανατώσουμε χωρίς τύψεις και χωρίς τον φόβο κάποιας θείας δίκης!
 Αν τα έμβια όντα είναι μηχανές, τότε και οι κραυγές που βγάζουν όταν βασανίζονται δεν είναι τι άλλο παρά οι θόρυβοι μιας μηχανής που την κομματιάζουμε και διαλύουμε.

Η αναμενόμενη κατάληξη της απο-ιεροποίησης της Υπάρξεως, με άλλα λόγια! Όλη αυτή η προφάσει 'προόδου' πανηγυρική προώθηση της αθεϊας που βλέπουμε στις ημέρες μας δεν είναι διόλου τυχαία. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, όπως λέει η παροιμία!

Dimitri Lalushi

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ

 

https://www.ioannismetaxas.gr/Varius/EthnikosDixasmos.html

Η αρθρογραφία στο «Ελεύθερον Βήμα» του Ελευθερίου Βενιζέλου – και αντιστοίχως στην «Καθημερινή» του Ιωάννη Μεταξά, που εκδόθηκε το 1994 από τον Εκδοτικό Οίκο Κυρομάνος σήμερα έχει εξαντληθεί και είναι εκτός βιβλιοπωλείων.

Αναρτήσαμε το πλήρες κείμενο αυτής της έκδοσης σε ψηφιακή μορφή pdf, με την άδεια του εκδότου από την ίδρυση του κόμβου το 2009.

Ευχαριστούμε θερμά τον κο. Σπύρου για την διευκόλυνση και την δυνατότητα που προσφερούν στους Έλληνες που δεν έχουν αντίτυπα ή πρόσβαση σε βιβλιοθήκες.

Ακολουθούν τα κεφάλαια όπως είναι χωρισμένα σε αυτή την έκδοση.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ https://drive.google.com/.../0B4ja4zDdc5CfZmNhY2N.../view...

Α' ΤΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΑΡΘΡΑ https://drive.google.com/.../0B4ja4zDdc5CfNThhMmR.../view...

Β' ΑΙ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΡΔΑΝΕΛΛΙΩΝ https://drive.google.com/.../0B4ja4zDdc5CfYjNmZDR.../view...

Γ' Η ΚΑΤΑΛΥΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ https://drive.google.com/.../0B4ja4zDdc5CfZjIxYTl.../view...

Δ' Η ΕΥΘΥΝΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗΝ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΓΟΥΛΓΑΡΩΝ https://drive.google.com/.../0B4ja4zDdc5CfOTlkOGM.../view...

Ε' ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ https://drive.google.com/.../0B4ja4zDdc5CfYjg5ZWN.../view...

ΣΤ' Ο ΕΛ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑΝ ΜΕ ΞΕΝΑΣ ΛΟΓΧΑΣ https://drive.google.com/.../0B4ja4zDdc5CfMTg1YjY.../view...

Ζ' Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΩΝ ΣΕΒΡΩΝ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ https://drive.google.com/.../0B4ja4zDdc5CfNDZjMTY.../view...

Η' ΕΠΙΛΟΓΟΣ https://drive.google.com/.../0B4ja4zDdc5CfNGRiZTg.../view...

ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ https://drive.google.com/.../0B4ja4zDdc5CfMWE5YTY.../view...

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟΝ https://drive.google.com/.../0B4ja4zDdc5CfZmJmYmV.../view...

πηγή