"Τρώγε και σκάζε!"

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

 "Τρώγε και σκάζε!"

  Πρέπει να το καταλάβουμε καλά αυτό το πράγμα, τα πάθη θεραπεύονται με τα αντίθετά τους, όχι με παραπλήσια πράγματα. Είσαι θυμώδης; Θα θεραπεύσεις το θυμό σου με το να σκάσεις, να μην πεις λέξη.Να μη βγάλεις λέξη από το στόμα σου!
Δεν σας άρεσε η λέξη που είπα; (γέλια)

  Ο Γέροντάς μας, ο αείμνηστος Γέροντάς μας, κάποτε είχαμε έναν αδερφό ο οποίος ήρθε να γίνει μοναχός και ήταν ασθενής ο καημένος, ψυχικά ασθενής, και τον βάλαμε να υπηρετά στην τράπεζα και να στρώνει το τραπέζι. 

 Βέβαια, εντάξει, δεν έκανε για μοναχός αλλά για να μην τον απελπίσει ο Γέροντας, του είπε μείνε και βλέπουμε. Ξέραμε ότι θα φύγει κάποια ώρα. 

Τον έβαλε τραπεζάρη. Αυτός είχε την καλοσύνη όποτε έστρωνε το τραπέζι που τρώγαμε το μεσημέρι, στον Γέροντα σε μένα και στον πάτερ Εφραίμ -ήμασταν οι ιερείς εμείς οι δύο και ο Γέροντάς μας ο Γέροντας της Μονής- όλα τα ξεροκόμματα, τα μουχλιασμένα, τα σαπισμένα, τα ξινισμένα (τα έβαζε) σε μας, στον Γέροντα, σε μένα και στον παπά Εφραίμ. Όλοι οι άλλοι φρέσκο ψωμί, φρέσκο φαΐ, όλα φρέσκα. Εμείς χθεσινά, προχθεσινά, αφρισμένα. Τι να σας πω!

Άσε οι μύγες που ήταν μέσα. Μία φορά μέτρησα οκτώ μύγες μέσα στα φασολάκια! Ήταν οικολογικές όμως και ήταν ωραιότατες, ήταν χρυσοπράσινες, πάρα πολύ ωραίες (γέλια).

Λέγαμε την προσευχή, καθόμαστε να φάμε το φαΐ μας το μεσημέρι, το ψωμί μας όλο πράσινο, μουχλιασμένο, δεν κοβόταν. Μα αφού σήμερα ζυμώσαμε φρέσκο ψωμί! Από μας και κάτω, όλοι φρέσκο ψωμί. Εμείς οι τρεις το ξεροκόμματο.

 Κοιτάζαμε τον Γέροντα να δούμε τι θα πει. Έλεγε ο Γέροντάς μας, να έχουμε την ευχή του:
"Τρώε και σκάζε!"
Τρώγε και σκάσε. Το έλεγε για τον εαυτό του δηλαδή. Δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ του. Έτρωγε τα ξεροκόμματα και ήταν γεροντάκι. Εμείς είχαμε και δόντια, εκείνος ο καημένος τα βουτούσε μέσα στο νερό να μαλακώσουν λίγο και να τα φάει. Δεν του έκανε ποτέ παρατήρηση. Λέει, άφησέ τον να δούμε πού θα πάει αυτό το βιολί...

πηγή

Η εικόνα "Ακάθιστος της Παναγίας"(Μουσείο Αντρέι Ρουμπλιόφ της Μόσχας)

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,
´Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια,
Αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε.
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,
Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον.
´Ινα κράζω σοι. Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Η εικόνα "Ακάθιστος της Παναγίας" ανήκει στη συλλογή του μουσείου Αντρέι Ρουμπλιόφ της Μόσχας.

πηγή

«Αὐτός, πού δέν ἐξαγορεύει τούς λογισμούς του, μένει ἀθεράπευτος».

  Ἡ ἐξαγόρευση τῶν λογισμῶν ἔγκειται στήν ἀποκάλυψη τῶν λογισμῶν σέ ἕναν πνευματικό πατέρα. Ἡ ἐξαγόρευση δέν εἶναι ψυχανάλυση. Δέν ἐπιχειρεῖ κάποια ἐπαναφορά τοῦ παρελθόντος. Οἱ λογισμοί, πού πρόκειται νά ἐξαγορευτοῦν, εἶναι οἱ τωρινοί, οἱ παρόντες καί ἐνεργοί λογισμοί· οἱ ἐπαναλαμβανόμενοι ἤ ὅσοι ἐμφανίζουν κάποια μονιμότητα στήν ψυχή. 

   Ἡ ἐξαγόρευση πρέπει νά γίνεται συχνά καί τακτικά. Ὁ ἐρωτῶν πρέπει νά ἐξαγορεύει τούς λογισμούς του ἐντελῶς ἐλεύθερα, χωρίς καμμία ντροπή ἤ φόβο. Τίποτε δέν κρύβει, τίποτε δέν λησμονεῖ, τίποτε δέν διαστρέφει, τίποτε δέν συγκαλύπτει. 

 Ὁ πνευματικός πατήρ ἔχει τόν ρόλο τοῦ μεσίτη μεταξύ πνευματικοῦ τέκνου καί Θεοῦ. Λέγει ἐπ’ αὐτοῦ ὁ ἅγιος Βαρσανούφιος: «Τόν λογισμό σου νά τόν πεῖς στόν Ἀββά σου, καί ἐκεῖνος θά σέ θεραπεύσει διά τοῦ Θεοῦ». 

 Ἡ ἐξαγόρευση τῶν λογισμῶν ἔχει ἀξία προληπτική καί θεραπευτική. Ἡ ἐφαρμογή τῆς συμβουλῆς τοῦ πνευματικοῦ εἶναι ἀπαραίτητη. Μέ τήν ἐξαγόρευση τῶν λογισμῶν τό ὑπάκουο πνευματικό τέκνο κερδίζει πραγματική ἀνοσία ἀπέναντι στίς πανουργίες τοῦ πονηροῦ· διότι ἡ δαιμονική δράση στηρίζεται στούς κρυφούς λογισμούς. 

 Λέγει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ὁ πονηρός λογισμός εἶναι ἡ ἀρχή καί ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν πού διαπράττουμε». «Παρακαλῶ ὅλους σας νά ἐξαγορεύεστε τά κρυφά τῆς καρδίας σας, διότι τό φυτό πού ἔχει σκώληκα στήν ρίζα του πεθαίνει».

 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Γάζης ἐπισημαίνει: «Αὐτός, πού δέν ἐξαγορεύει τούς λογισμούς του, μένει ἀθεράπευτος».

 Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Δανιήλ Pupaza «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ», ἐκδόσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Σοχοῦ-Λαγκαδᾶ. 

πηγή

«Μονάκριβη ελπίδα του κόσμου Υπεραγία Θεοτόκε»!

+Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΕΥΑΓΟΡΑ

του ΑΝΔΡΕΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ Εκπαιδευτικού, φιλόλογου στο Παγκύπριο Γυμνάσιο.

  Πρέπει να ήταν άνοιξη του 1972. Θα γιορτάζαμε στο σχολείο την επέτειο της 1ης Απριλίου. Ήμουν στη Δευτέρα τάξη του δημοτικού και ήμουν από τα παιδιά στην τάξη που ήξεραν να διαβάζουν καλά την ανάγνωσή τους. Η δασκάλα μου, με είχε επιλέξει για να απαγγείλω στη γιορτή το ποίημά σου «Θα πάρω μιαν ανηφοριά». Δεν ξέρω πόσο καλά το απέδωσα, ούτε θυμάμαι πόσο ζεστό ήταν το χειροκρότημα που εισέπραξα. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ένα ρίγος με διαπερνούσε την ώρα της απαγγελίας. Νόμιζα ότι είχα κρυώσει.

  Θα περνούσαν μερικά χρόνια για να καταλάβω ότι το ρίγος εκείνο δεν ήταν από το κρύο. Και το κατάλαβα γιατί κάθε φορά που έπιανα στο στόμα μου όχι μόνο αυτόν τον ύμνο, αλλά και κάθε ποιητική σου δημιουργία, το ίδιο ρίγος με διαπερνούσε, χειμώνα-καλοκαίρι, την ίδια ώρα που τα μάτια μου πλημμύριζαν. Ήμουν έφηβος πια, στην ηλικία σου. Και βάλθηκα να μάθω ό,τι είχε σχέση με σένα. Και όσα περισσότερα μάθαινα τόσο πιο πολύ σε εκτιμούσα και σε θαύμαζα. Και αναλογιζόμουν πως γίνεται, πριν ακόμη συμπληρώσεις τα δεκαοκτώ σου χρόνια, να είχες προλάβει να κάνεις τόσα πολλά.

  Πρόλαβες να σκαρφαλώσεις στον ιστό, λυγερόκορμος και ευλύγιστος καθώς ήσουν και να κατεβάσεις τη σημαία των κατακτητών από το σχολείο σου. Πρόλαβες να συλληφθείς δύο φορές σε διαδηλώσεις, ξυλοκοπώντας μάλιστα και δύο Άγγλους στρατιώτες που κτυπούσαν με τα ρόπαλά τους ένα συμμαθητή σου. Γι΄ αυτό άλλωστε σε έστειλαν σε δίκη. 

Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ-Η ανθισμένη άνοιξη στο Φως του Κυρίου

Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ-Η ανθισμένη άνοιξη στο Φως του Κυρίου

πηγή φώτο.

ΧΑΙΡΕ ΓΕΩΡΓΟΝ ΓΕΩΡΓΟΥΣΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΝ, ΧΑΙΡΕ ΦΥΤΟΥΡΓΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ ΦΥΟΥΣΑ

  Έχουν αλλάξει ο χαρακτήρας και η δομή της κοινωνίας μας σήμερα. Όταν η Εκκλησία αναπτύσσονταν στην σχέση της με τον κόσμο, οι κοινωνίες ήταν αγροτικές. Τα παραδοσιακά επαγγέλματα δέσποζαν: γεωργία, αλιεία, κτηνοτροφία. Οι πόλεις ήταν σημαντικές. Σ' αυτές βρίσκαμε τους εμπόρους, τους στρατιώτες, τους ναυτικούς, κάποτε και τους φιλοσόφους και τους καλλιτέχνες. Η παιδεία δεν ήταν καθολικό γεγονός. Η οικογένεια ήταν το κλειδί για το νόημα της ζωής των περισσότερων ανθρώπων. Και βέβαια, η πίστη στον Θεό, ώστε ο άνθρωπος να παλέψει για την σωτηρία του, να προσανατολιστεί στην υπέρβαση του θανάτου, για να αντέξει τις ποικίλες δοκιμασίες, τους σταυρούς του αιώνος τούτου. Γι' αυτό και στην εκκλησιαστική παράδοση συχνή είναι η αναφορά σε στοιχεία από αυτόν τον τρόπο και το περιεχόμενο ζωής.

  Όταν λοιπόν σήμερα ακούμε στους Χαιρετισμούς της Παναγίας την αναφορά του υμνογράφου στο πρόσωπό της με την οποία την χαρακτηρίζει ως την "γεωργούσα τον φιλάνθρωπόν γεωργόν", οι πιστοί των παλαιότερων χρόνων ένιωθαν, εκτός από την ποιητικότητα της φράσης, και το περιεχόμενό της. 

 Η Παναγία είναι εκείνη που όπως η γη κυοφορεί τα στάχυα τον χειμώνα, χωρίς να φαίνονται, έτσι κι αυτή κυοφορεί στα σπλάχνα της όχι τώρα καρπό, αλλά τον ίδιο τον γεωργό, Αυτόν που θα καλλιεργήσει την γη του κόσμου, την γη των καρδιών μας, για να σπείρει εντός τους την πίστη στον αληθινό Θεό, την αγάπη για τον άνθρωπο και τον κόσμο, την προσδοκία της ανάστασης, ακριβώς επειδή είναι φιλάνθρωπος. 

 Και όταν ο υμνογράφος αναφέρεται και πάλι στην Παναγία με την φράση ότι "φύει τον φυτουργό της ζωής μας", κάνει αναφορά στον καλλιεργητή των φυτών, ο οποίος σπέρνει τα φυτά στο περιβόλι του σπιτιού του, τα ποτίζει, τα φροντίζει, για να ομορφαίνουν τον κόσμο, αλλά και για να γίνονται τροφή για τους ανθρώπους. Μόνο που εδώ ο φυτουργός είναι και πάλι ο Χριστός, ο Οποίος δεν σπέρνει φυτά μόνο για την διακόσμηση του κόσμου και της ζωής μας, αλλά εκείνα που θα γίνουν τροφή για όλους μας, τροφή πνευματική, τροφή που δίνει ζωή αιώνιο, την διδασκαλία Του, τα μυστήρια της Εκκλησίας, τον ίδιο τον εαυτό Του ως άρτο της ζωής. Έτσι, η Παναγία καθίσταται η φύουσα, αυτή που δίνει "φύση" ανθρώπινη (κατά μία δεύτερη ερμηνεία της λέξης "φύω") στον Θεό και Τον βοηθά να δώσει μία νέα προοπτική στον άνθρωπο: αυτή του να συναντήσει τον Θεό και να ανακαινιστεί και η δική του φύση, η φθαρμένη από την αμαρτία και το κακό.

Να έχετε το Ψαλτήρι δίπλα σας όπως το φρέσκο ψωμί(Γέροντας Κλεόπας)

  'Οπως ο ήλιος είναι ο μεγαλύτερος ανάμεσα στα αστέρια,έτσι είναι και το Ψαλτήρι είναι  ανάμεσα στα άλλα θεόπνευστα Βιβλία.Να έχετε το Ψαλτήρι όπως το φρέσκο ψωμί.Όταν πεινάς,κόβεις μία φέτα,τρως,κάνεις λίγη δουλειά,έπειτα διάβαζεις ένα κάθισμα,με την ευλόγια πάντα του πνευματικού σου.Στο τέλος να διαβάζεις την Παράκληση της Παναγίας

Γέροντας Κλεόπας Ιλίε

Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοὶ ὅτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται!

«Ἐντάξει Οὐρανία;».
«Ἐντάξει κύριε, θὰ ξεκινήσω ἀμέσως δουλειά!», εἷπα πανευτυχὴς στὸν καθηγητὴ τῶν εἰκαστικῶν, ποὺ μοῦ διευκρίνισε μία λεπτομέρεια. 

  Κάποιοι συμμαθητὲς χαίρονταν μαζί μου ποὺ ἀνέλαβα καὶ φέτος νὰ ζωγραφίσω τὰ σκηνικὰ γιὰ τὴν φάτνη ποὺ θὰ εἴχαμε γιὰ δεύτερη χρονιὰ στὸ προαύλιο τοῦ γυμνασίου, καὶ μοῦ χαμογελοῦσαν ἐγκάρδια. Πέρσι ἡ καινοτόμος πρωτοβουλία μου νὰ προσφέρω ἐθελοντικὰ τὶς ὑπηρεσίες μου γιὰ νὰ εἴχαμε καὶ ἐδῶ δίπλα μας ζωγραφισμένο τὸ θεῖο Βρέφος, ἔδωσε στὸ σχολεῖο πνευματικὴ αἴγλη καὶ τὸ χαρήκαμε ὅλοι! Μάλιστα λέγαμε ὅτι ἤμασταν οἱ βοσκοὶ ἐκεῖ γύρω, ποὺ ἔτρεξαν πρῶτοι νὰ προσκυνήσουν τὸν Μικρὸ Χριστό! 

  Τὸ διάλειμμα τελείωσε καὶ ὅπως βαδίζαμε γιὰ μέσα, ἀκούσαμε τὴν Δέσποινα νὰ μοῦ φωνάζει ἀπὸ τὸ παράθυρο τῆς τάξης μας, στὸν δεύτερο ὄροφο:
«Τελικὰ κατάφερες νὰ μὲ ἀφήσεις ἔξω ἀπὸ τὴν ὁμάδα γιὰ τὴν φάτνη!». Μποροῦσα νὰ δῶ τὸν θυμὸ σὰν μάσκα ἀγριότητας στὸ πρόσωπό της, ποὺ τὴν παραμόρφωνε! Ἦταν ἀπὸ τὸν χαρακτήρα της ὀξύθυμη ἀλλὰ τώρα μὲ κατηγοροῦσε ἄδικα μπροστὰ σὲ ὅλους, ποὺ γύριζαν καὶ μὲ κοίταζαν ἔκπληκτοι.

  Βρισκόμουν ὑπόλογη ἤ καταδικάστηκα, ἐνῶ ἤμουν ἐντελῶς ἀπροετοίμαστη γιὰ μία τέτοια ἀλλόκοτη θέση, ποὺ παραβίαζε τὴν “ἐλευθερία μου”. Ἡ πίεση τῶν ἐπίμονων βλεμμάτων δυναμίτιζε τὴν ἐσωτερικὴ ἀντίδραση στὴν ἄδικη κατηγορία! Μία κίνηση θυμοῦ τράνταξε τὸ στέρνο μου σκορπίζοντας παντοῦ τὴν λέξη “κουνήσου!”. Σὰν νὰ γεύτηκα δηλητήριο, ἄρχισα νὰ καταπίνω καπνοὺς ὀργῆς ποὺ προσφέρθηκαν νὰ μὲ “ἐκτοξεύσουν” στὶς σκάλες ὥς τὸν δεύτερο ὄροφο, ἀλλὰ πρόλαβε ἡ ντροπὴ καὶ μὲ χαστούκισε! “ῬΑΨΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΟΥ ΣΤΗΝ ἈΛΗΘΕΙΑ!”, μὲ καυτηρίασε. 

  Ἄρχισα νὰ ἀνεβαίνω ἀργὰ τὰ σκαλιὰ ὑπακούοντας, παύοντας νὰ σκέφτομαι ὅτι

Ταξιδιῶτες σέ καράβι...(Γ.Δροσίνης)

Τί χαρὰ ποὺ νιόθομε
Ταξιδιῶτες σὲ καράβι
Βλέποντας μέσ' στὰ τρισκότεινα
Μακρινὸ φάρο ν' ἀνάβῃ.
Μὰ κανεὶς δὲ συλλογίζεται
Ποιὸς στὸ φάρο ἐκεῖνο μένει
Ξαγρυπνῶντας καὶ φυλάγοντας
Νὰ εἶναι ἡ φλόγα του ἀναμμένη.

Γεώργιος Δροσίνης, Είπε, 1932
__________________________
Στη φωτογραφία ο ποιητής σε εκδρομή στον Άγιο Κοσμά Φαλήρου το 1939. Η φωτογραφία αποτελεί στιγμιότυπο από την εκπομπή της ΕΡΤ «Εποχές και Συγγραφείς», από το επεισόδιο αφιερωμένο στον Γεώργιο Δροσίνη.
Ολόκληρο το επεισόδιο μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ:
https://www.ert.gr/.../georgios-drosinis-3-ianoyarioy-1951/

πηγή

Η ελπίδα είναι σαν τη φλόγα του καντηλιού μέσα στο σκοτάδι της ταλαιπωρίας.

Όποιος ελπίζει, αυτός και αγωνίζεται. Μόνο αυτός που έχει ελπίδα νικάει!
Η ελπίδα είναι το θάρρος που έχει κάποιος, όταν ζει δύσκολες στιγμές. 

Η ελπίδα είναι σαν τη φλόγα του καντηλιού μέσα στο σκοτάδι της ταλαιπωρίας. Έλπιζε το καλό και το καλό δεν θα σου λείψει. 

Η ελπίδα είναι η σκάλα, που ενώνει την ψυχή σου με τον Ουρανό και μ’ αυτήν την σκάλα, θα σου έρθει η νίκη και η σωτηρία.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Μαρτυρία για τον Γέρων Εφραίμ, Δικαίο της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα στις Καρυές

Μαρτυρία για τον Γέρων Εφραίμ, Δικαίο της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα στις Καρυές του Αγίου Όρους.Εκοιμήθη την Πέμπτη, 30 Μαρτίου 2023

Δεν γράφω για την προσωπική μου ζωή στο FB αλλά σήμερα έχω λόγο να δώσω μαρτυρία.
Στο μακρυνό καλοκαίρι του 2005 αδελφικός μου φίλος μου προτείνει να πάμε στο Άγιο Όρος, σε μια Σκήτη κοντά εκεί που έμενε ο Γέροντας Παΐσιος, και ο ηγούμενος της είναι άγιος άνθρωπος.

Εγώ τότε ταλαιπωρούμουν από κάποια προβλήματα ψυχολογικής φύσεως. Είχα σφοδρές κρίσεις πανικού με αποτέλεσμα να κλειστώ στον εαυτό μου για μεγάλο χρονικό διάστημα, αϋπνίες και δυσκολίες στην σίτιση.
Φτάσαμε λοιπόν Σάββατο πρωί στο Σαράι (Σκήτη Αγίου Ανδρέα) κάναμε κάποια προσκυνήματα που θέλαμε και έφτασε αισίως το απόγευμα. Είχαμε επιστρέψει στην Σκήτη σχεδόν όλοι οι προσκυνητές, περίπου 80 με 90 άτομα, και μαζί μας ήταν και κάποιοι από τους μονάχους.
Εγώ ενθουσιασμένος μεν αλλά όσο πλησίαζε το βράδυ η εσωτερική ταραχή μου μεγάλωνε. Μακρυά από οικείο περιβάλλον, άφαγος περιμένοντας ακόμα ένα κλασικό ανυπόφορο ξενύχτι, οι διαφορές μικρές κρίσεις εντός της ημέρας θα γιγαντώνονταν όπως κάθε βράδυ.

Κάποια στιγμή μου λέει ο φίλος μου:

 "Ο Γέροντας Εφραίμ". Στεκόταν εκεί, λίγο πιο μπροστά από τον μεγάλο ναό, εμείς καμία 50 μέτρα προς την μεγάλη πύλη.
Τότε αυτός δείχνει να κοιτάει προς εμάς, σηκώνει το χέρι του και μας κάνει νεύμα

Είδατε; Τά έδιωξε ό Χριστός! Παίζετε τώρα καί μή φοβάστε...

Κάποτε ή γερόντισσα καθόταν στήν κουζίνα της καί έκανε κομποσχοίνι.
Εκεί τήν βρήκα ώρα απογευματινή.
Ξαφνικά, ακούσαμε τά παιδιά τής γειτονιάς, αλβανάκια στήν καταγωγή νά φωνάζουν: "Γιαγιά Γαλάτια,γιαγιά Γαλάτια..."
Τά παιδάκια ιδιαιτέρως τήν αγαπούσαν καί τήν σέβονταν πολύ, γιατί εισέπρατταν σέ πολλαπλάσιο βαθμό τήν δική της έμπρακτη αγάπη, τή στοργή καί προπαντός τήν αμέτρητη γενναιοδωρία της.
Στίς επίμονες φωνές τών παιδιών βγήκαμε έξω καί οί δύο.
Τί νά δούμε; Ό απέναντι μαντρότοιχος ύψους 3 μέτρων καί μήκους περισσότερο από 20 μέτρα, ήταν γεμάτος καί καλυμμένος από χιλιάδες μεγάλα φτερωτά μυρμήγκια.
Τό ασβεστοκονίαμα τού τοίχου είχε πλήρως καλυφθεί...έβλεπες ένα μαύρο επικάλυμμα.
Ή γερόντισσα καθησύχασε τά παιδιά.Αμέσως γονάτισε καί είπε δυνατά:
"ΚΥΡΙΕ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ, ΕΠΑΚΟΥΣΟΝ ΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΕΙΝΗΣ ΚΑΙ ΣΤΕΙΛΕ ΑΓΓΕΛΟ ΣΟΥ ΦΩΤΕΙΝΟ ΚΑΙ ΔΙΩΞΕΙ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΖΩΪΦΙΑ".
Έπειτα σηκώθηκε καί τά πρόσταξε επιτακτικά, σταυρώνοντάς τα: "Φύγετε αμέσως καί πηγαίνετε άλλου νά σταλίσετε γιατί φοβούνται τά παιδιά... Πάραυτα! Αμέσως"..!
Σηκώθηκαν όλα μαζί, απετέλεσαν ένα τεράστιο μαύρο σμήνος σάν σύννεφο καί χάθηκαν δυτικά πρός άγνωστο μέρος!
Καί ή γερόντισσα μέ απόλυτο φυσιολογικό ύφος στράφηκε στά παιδιά καί τούς είπε: "Είδατε; Τά έδιωξε ό Χριστός! Παίζετε τώρα καί μή φοβάστε...

Γερόντισσα Γαλακτία

πηγή

Η Οσία Ματρώνα η Ανυπόδητη, η δια Χριστόν σαλή από τη Ρωσία

Εορτάζει στις 30 Μαρτίου

  Η Ματρώνα Πέτροβνα Μυλνίκοβα ήταν γνωστή στην Πετρούπολη με το όνομα «Ματρώνα η Ανυπόδητη».

 Γεννήθηκε στο χωριό Βανίνα, της περιοχής Όντελενσκ, της επαρχίας Κοστρόμα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το πέρασε στην Αγία Πετρούπολη. Υπηρέτησε αρχικά την πατρίδα της στο στρατό, κοντά στον άνδρα της κι όταν αυτός πέθανε, αφοσιώθηκε στην υπηρεσία του Θεού και του πλησίον. Τον πρώτο καιρό περιπλανιόταν σε διάφορα προσκυνήματα. Παντού βάδιζε ξυπόλητη γι’ αυτό και της έδωσαν την προσωνυμία «ανυπόδητη». Πεζή και ξυπόλητη έκανε και το προσκύνημα ως τους Αγίους Τόπους και μάλιστα τέσσερις φορές. Κι αφού έζησε αρκετό διάστημα υπηρετώντας τους φτωχούς συνανθρώπους της και τους προσκυνητές, αποφάσισε ν΄ ακολουθήσει την πιο επίπονη κι αυστηρή άσκηση, εκείνην της διά Χριστόν σαλής.

  Οι γονείς της ήταν χωρικοί και κατάγονταν από την ίδια περιοχή. Πατέρας της ήταν ο Πιότρ Εφστιγκνίεβιτς Στσερμπίνιν και μητέρα της η Αγάπη, από το χωριό Αντόνοβο της ίδιας επαρχίας. Εκτός από την Ματρώνα είχαν τρείς γιούς: Το Μακάριο, τον Αλέξανδρο και τον Ιβάν. Όλοι τους ήταν αγράμματοι, όπως και η Ματρώνα, και ζούσαν με την γεωργία. Από τους συγγενείς της Ματρώνουσκα μόνο δύο εγγόνια ήταν γνωστά στην Πετρούπολη: Ο Παύλος Ιβάνωφ Πουμυάντσεφ και η αδερφή του Ελισάβετ. Η ίδια η Ματρώνα είχε παντρευτεί τον Γέγκορ Τιχόνοβιτς Μυλνίκωφ, έναν άνθρωπο από την κατώτερη τάξη της Κοστρόμα. Ο γάμος όμως γι’ αυτήν ήταν μια σκληρή δοκιμασία. Σ’ όλο το διάστημα που ήταν παντρεμένη δοκίμασε πολλές θλίψεις. Στην Κοστρόμα η Ματρώνα Πέτροβνα είχε ένα μικρό σπίτι στην οδό Σέργιεφ κι ένα μικρό παντοπωλείο. Στον Τουρκικό πόλεμο του 1877 – 1878 ο άντρας της επιστρατεύτηκε και πέθανε στο στρατό. Η Ματρώνα τον είχε ακολουθήσει ως νοσοκόμα. Για την υπηρεσία της αυτή πληρωνόταν με 25 ρούβλια το μήνα. Με το που έπαιρνε το μισθό της όμως τον μοίραζε στους στρατιώτες εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι.

  Όταν τέλειωσε ο πόλεμος η Ματρώνουσκα αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής της στην υπηρεσία του Θεού και του πλησίον. Πούλησε όλη την περιουσία που είχε στην Κοστρόμα και μοίρασε τα χρήματα στους φτωχούς. Η ίδια από τότε ανέλαβε τη δύσκολη και σκληρή άσκηση της διά Χριστόν Σαλής κι άρχισε να περιπλανιέται από δω κι από κει σε διάφορα προσκυνήματα.

 Το πρώτο της προσκύνημα το ‘κανε ξυπόλητη στους θαυματουργούς του Σολόφκι. Από τότε, δηλαδή από την εποχή της τουρκικής επίθεσης, η γερόντισσα ταξίδεψε σε πολλούς άγιους τόπους της Ρωσίας και της Παλαιστίνης (στα Ιεροσόλυμα πήγε τέσσερις φορές).

  Παντού πήγαινε ξυπόλητη. Δεν ξαναφόρεσε παπούτσια στην ζωή της. Δεν έδινε καμία σημασία αν ήταν χειμώνας ή καλοκαίρι, αν έκανε κρύο ή ζέστη. Περπατούσε πάντα ξυπόλητη για σχεδόν τριαντατρία χρόνια. Ρούχα ζεστά δεν είχε. Φορούσε πάντα ελαφρά καλοκαιρινά και άσπρα, σαν ένδειξη της αγγελικής αγνότητάς της.

 Στην Αγία Πετρούπολη έζησε περίπου τριάντα χρόνια. Στην αρχή ζούσε στην πλευρά της Πετρούπολης. Έπειτα, τα τελευταία δεκάξι χρόνια τα πέρασε στο παρεκκλήσι «Χαρά των Θλιβομένων», που είναι δίπλα στο Υαλουργείο. 

Το παρεκκλήσι της Παναγίας η «Χαρά των Θλιβομένων»

Στη γειτονιά αυτή, κοντά στο παρεκκλήσι, στη λεωφόρο Σλίσελμπουργκ, μπορούσε να συναντήσει κανείς την Ματρώνουσκα. Ήταν πάντα ντυμένη στα λευκά, μ’ ένα μπαστουνάκι στο χέρι, μα πάντα ξυπόλητη. Σπάνια τύχαινε να περνάει κανείς κοντά από το διαμέρισμα της Ματρώνουσκα και να μην σταματάει να της ζητήσει να κάνει προσευχή για τις διάφορες δύσκολες περιστάσεις της ζωής του. Και πολλοί από τους θαυμαστές της της έδιναν ελεημοσύνες ανάλογα με τη δύναμή τους. Μερικοί δεν ντρέπονταν να της αφήνουν έστω κι ένα καπίκι, ενώ άλλοι της έδιναν γενναία ποσά.

  Η Κα Λ. για παράδειγμα της έδωσε κάποτε πεντακόσια ρούβλια, ο έμπορος Ρ. της έδινε είκοσι πέντε ρούβλια το μήνα, πολλοί άλλοι της έδιναν πότε πότε διάφορα αξιόλογα ποσά. Κι η Ματρώνουσκα χρησιμοποιούσε όλες αυτές τις δωρεές για ελεημοσύνες. Έδινε στους φτωχούς, βοηθούσε τις οικογένειές τους, έστελνε δωρεές σε Μοναστήρια και σε φτωχές Ενορίες. Αγόραζε Ευαγγέλια και άγιες Εικόνες και τα έδινε ευλογία στους επισκέπτες της, που ανέρχονταν σε χιλιάδες κάθε χρόνο. Κι ακόμα έστελνε κάθε χρόνο περίπου χίλια οκτακόσια κιλά λάδι για τα καντήλια σε διάφορα Μοναστήρια κι ενοριακές Εκκλησίες. Με τις προσευχές της Ματρώνουσκα πολλοί αλκοολικοί ελευθερώθηκαν από το ολέθριο πάθος τους τη μέθη. 

 Ιδιαίτερα αγαπητή η Ματρώνουσκα ήταν ανάμεσα στους φτωχούς της Πετρούπολης, στους απλούς και συνηθισμένους ανθρώπους, αυτούς που κατέφευγαν σε κείνην για να τη συμβουλευτούν και να παρηγορηθούν στις περιόδους των θλίψεων και των δοκιμασιών. Δεν μπορεί να πει κανείς όμως πως οι θαυμαστές της Ματρώνουσκα ήταν αποκλειστικά οι φτωχοί κι οι δυστυχισμένοι. Είχε πολλούς θαυμαστές κι από τους μορφωμένους, από τη μεσαία αλλά κι από την υψηλή κοινωνία. Γινόταν δεκτή και σε σπίτια αρχόντων, που κατέφευγαν σ’ αυτήν για πνευματική βοήθεια, γιατί είχε το χάρισμα της προόρασης και τους προειδοποιούσε για πολλά κακά που τους περίμεναν, πρόλεγε το μέλλον τους.

Η αγία Ματρώνα γνώριζε προσωπικά και είχε μάλιστα πνευματική συγγενεια με τον Ιωάννη της Κρονστάνδης . Έχει διατηρηθεί μια αρχειακή φωτογραφία στον αγιασμό κάποιου κτιρίου Συμμετείχε επίσης σε πολλά από τα διάσημα ταξίδια του Αγ. Ιωάννη της Κρονστάνδης στη Ρωσία.

Το μακάριο τέλος της
 Από τις αρχές του 1909 η Ματρώνουσκα είχε αρχίσει να προετοιμάζεται για το θάνατο. για δύο χρόνια συνέχεια, ως την ευλογημένη της κοίμηση, κοινωνούσε τα άγια μυστήρια κάθε Κυριακή. Δύο φορές αυτήν την περίοδο έκανε ευχέλαιο. Σ’ όλη της τη ζωή είχε κάνει δεκατρείς φορές ευχέλαιο. Το Μάρτιο του 1911 η Ματρώνουσκα άρχισε να νιώθει πολύ αδιάθετη. Πονούσε πολύ και μέρα με τη μέρα έχανε δυνάμεις. στις 28 Μαρτίου ένιωθε τόσο αδύναμη, ώστε αναγκάστηκε να ξαπλώσει. την άλλη μέρα όμως ήταν πάλι καθιστή στο κρεβάτι της. Όσοι την επισκέφτηκαν δεν πίστευαν πως ο θάνατος ήταν τόσο κοντά. Η προορατική γερόντισσα όμως το έβλεπε πως ο θάνατος την πλησίαζε και είπε:
- Θά σάς αποχαιρετήσω με το νερό και τον πάγο.
Τα λόγια της αποδείχθηκαν προφητικά, στις 30 Μαρτίου η Ματρώνουσκα ένιωθε τον εαυτό της ακόμα χειρότερα. και γύρω στη μία η ώρα το μεσημέρι, την ώρα που ο πάγος έλιωνε και γινόταν νερό, αναπαύτηκε ειρηνικά εν Κυρίω.

  Η είδηση του θανάτου της διαδόθηκε αστραπιαία σ’ όλη την Αγία Πετρούπολη. Σύντομα στο σπίτι όπου έμενε, στη λεωφόρο Σλίσελμπουργκ, μαζεύτηκε τόσος κόσμος, ώστε οι αρχές αναγκάστηκαν να στείλουν εκεί μια αστυνομική ομάδα για να τηρήσει την τάξη. το πλήθος που μαζεύτηκε για ν’ αποτίσει τον ύστατο φόρο τιμής κι ευγνωμοσύνης και να προσκυνήσει τη νεκρή γερόντισσα προέρχονταν από διάφορες τάξεις. Ήταν εκεί φτωχοί άνθρωποι που είχαν ευεργετηθεί από την γερόντισσα. Μα ήταν και εύποροι, που της έδιναν χρήματα για τις ελεημοσύνες της. Εκείνοι που ήθελαν να περάσουν στο σπίτι και να προσκυνήσουν το λείψανό της ήταν πάρα πολλοί. Έτσι αναγκάστηκαν να κρατήσουν κάποια σειρά και να τους περνούν μέσα ανά δέκα κάθε φορά.

  Το σώμα της το έβαλαν σ’ ένα φέρετρο και το τοποθέτησαν στο αγαπημένο της κελλί, που ήταν γεμάτο εικόνες. Ήταν ντυμένη με το μεγάλο σχήμα και στο στήθος φορούσε ένα ξύλινο σταυρό, επειδή σκόπευε να πάει στα Ιεροσόλυμα και να καρεί εκεί μεγαλόσχημη με το όνομα Μαρία. Είχε υποσχεθεί στο Θεό πως αυτό θα το κρατούσε μυστικό απ’ όλους. Σύμφωνα με πολλές εφημερίδες της πρωτεύουσας, ο συνολικός αριθμός εκείνων που παρακολούθησαν την κηδεία ήταν γύρω στους είκοσι ως είκοσι πέντε χιλιάδες κόσμος.

ΑΠΟ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ
Ο Προκόπιος Βασίλιεβιτς Λαμπούτιν ήταν χωρικός από το χωριό Σλόμποντα, της περιοχής Τβερ... Ζούσε στην Αγία Πετρούπολη, στη λεωφόρο Ζαμπαλκάνσκυ... Αυτός μας διηγήθηκε πως τον Οκτώβριο του 1910 ήταν άνεργος. Όλα τ' αποθέματά του είχαν εξαντληθεί.
Όσο κι αν προσπαθούσε δεν τα κατάφερνε να βρει μια δουλειά
ή να κερδίσει λίγα χρήματα για να ζήσει. Σ’ αυτή τη θλιβερή κι απελπιστική κατάσταση επισκέφτηκε τη Ματρώνουσκα, της διηγήθηκε την ελεεινή του θέση και τη δυστυχία του και την παρακάλεσε να προσευχηθεί γι’ αυτόν. Η Ματρώνουσκα προσευχήθηκε αμέσως. Μετά σταύρωσε τον Λαμπούτιν με μία Εικόνα, τον ράντισε με Αγιασμό και του είπε: -Λοιπόν, μην απελπίζεσαι τόσο εύκολα. Θα προσευχηθώ πάλι για σένα κι ο Θεός θα δώσει. Αύριο θα 'χεις δουλειά. Με το που γύρισε στο σπίτι του από τη Ματρώνουσκα, ο Λαμπούτιν έλαβε ευχάριστα νέα από το θείο του πως είχε βρει κάποια δουλειά. Την άλλη μέρα δούλευε κιόλας, όπως ακριβώς το προείπε η Ματρώνουσκα...

(Απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο του Πέτρου Μπότση)

πηγή

Η ΔΥΣΗ αφανίζει… την Λαύρα του Κιέβου

                               

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρός τά «Πίσω»!

Ὄχι έκεῖ ποὺ μᾶς σπρώχνουν,στὰ ἐξευτελιστικά,στὰ προδοτικὰ καὶ στὰ ἄνανδρα.
Ἐπιστρέφουμε στὴ Ζωὴ τὴν αὐθεντική.
Στῶν ἀθάνατων πατεράδων τὴ ζωὴ καὶ τῶν ἁγίων προπαππούδων μας.
Ἐκεῖ ποὺ ἡ στέρηση, ἡ θυσία, κι ὁ θάνατος ἦταν ἐπιλογή σου.……
Γιατί ἀργοῦμε τόσο;Τί περιμένουμε;
Πόσους δεκαπεντάχρονους ναρκομανεῖς,πόσους ἐνήλικες ναυαγισμένους,πόσους νεκροὺς ἀκόμα νὰ θρηνήσουμε;Πόσους θανάτους νὰ ὑποστοῦμε;
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ πίσω;
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ πίσω…
Εἶναι ἀλήθεια ἀδιάσειστη πιά.Καὶ τρομάζουμε ὅλοι στὴν πορεία τῆς ὄπισθεν.
Στὴν πορεία τὴν καθοδικὴ καὶ μὴ ἀναμενόμενη.Μὲ ταχύτητες ποὺ δὲν τὶς εἴχαμε δοκιμάσει ποτέ.
Πᾶμε μὲ σπουδὴ πρὸς τὰ πίσω…Ἐκεῖ ποὺ ἤμασταν πρὶν πενήντα καὶ πρὶν ἑξήντα χρόνια.
Στὰ λιγοστά, στὰ φτωχὰ καὶ στὰ δύσκολα.Ἐκεῖ ποὺ ζούσανε οἱ γιαγιάδες μας καὶ οἱ παπποῦδες μας…
Ὅμως ἐκεῖ στὰ ταπεινά, ἐκεῖ στὰ στερημένα,ἐκεῖ μὲ τὰ μετρημένα κουκιά, ἦταν καὶ τὰ πλούσια…
Ἦταν καὶ τὰ τίμια κι ἀνεκτίμητα καὶ δυσεύρετα πιά:
ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή·ἡ φιλοξενία ἡ καρδιακή·οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ ἕνα πρόσωπο,μὲ τὰ ἴσια λόγια,μὲ τὴν ἀνοιχτὴ καρδιά.
Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!

Ὄχι έκεῖ ποὺ μᾶς σπρώχνουν, στὰ ἐξευτελιστικά,στὰ προδοτικὰ καὶ στὰ ἄνανδρα.
Ἐπιστρέφουμε στὴ Ζωὴ τὴν αὐθεντική.
Στῶν ἀθάνατων πατεράδων τὴ ζωὴ καὶ τῶν ἁγίων προπαππούδων μας.
Ἐκεῖ ποὺ ἡ στέρηση, ἡ θυσία, κι ὁ θάνατος ἦταν ἐπιλογή σου.

Δεν υπάρχουν μεγάλοι και μικροί.Είναι ποιος σταυρώνεται για ποιον.

Δεν υπάρχουν μεγάλοι και μικροί.Είναι ποιος σταυρώνεται για ποιον.

π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος

(Κυριακή 29/5/2005 ανάλυση στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο κεφ. 4, στιχ. 4-52)

πηγή

Ένα άγνωστο θαύμα της Παναγίας της Παρηγορήτισσας στην τουρκοκρατούμενη Άρτα «εν έτει 1628 »

Επιμέλεια κειμένου: πρωτοπρεσβύτερος
Δημήτριος Αθανασίου Εκπαιδευτικός (χημικός)
ΜΕΡΟΣ-Β
ΠΕΡΙΛΗΨΗ Α ΜΕΡΟΥΣ

  Τα γεγονότα της διήγησης του πρώτου μέρους είναι σε γενικές γραμμές τα εξής: Σε ένα ορεινό μεγαλοχώρι της Άρτας στην εποχή της Τουρκοκρατίας γινόταν παιδομάζωμα. Ο Λάμπρος, ο μικρότερος γιος της Νάσαινας έφυγε από το χωριό προκειμένου να αποφύγει την απαγωγή από τους Τούρκους. Ήδη τα μεγαλύτερα αδέλφια του, ο Πάνος και ο Φώτος είχαν απαχθεί παλιότερα και ό ένας εξ αυτών ο Πάνος ήταν ήδη ο γενίτσαρος Ισμέτ. Αυτό το γεγονός ο Λάμπρος, ως μικρότερος δεν το γνώριζε.

  Προκειμένου να αποφύγει τη σύλληψη, ο Λάμπρος κρύφτηκε σε μια ρεματιά. Μια μέρα, περνούσε από το μέρος εκείνο ένας Αρτινός μεγαλέμπορος, ο γέρο-Γιαννούσος και σε συμπλοκή με ομάδα Τούρκων γενίτσαρων έχασε ένα πουγγί με χρυσά φλουριά. Τοπουγγί το βρήκε ο Λάμπρος και τα παρέδωσε στον έμπορο στην Άρτα. Αυτός, για να τον ευχαριστήσει, τον έκανε υπάλληλο στο μπακάλικο του γιού του, του κυρ-Ευθύμη, κοντά στην Παρηγορήτισσα. Ο Λάμπρος στη συνέχεια γνωρίστηκε με τον Ζαννή, υπηρέτη ενός Ιταλού επιχειρηματία, του σινιόρ Αλφρέδου που έμεινε στην Άρτα. Αυτός του πρότεινε να τον σπουδάσει στην Ιταλία, γεγονός που χαροποίησε πολύ τον Λάμπρο. Εν τω μεταξύ ο Λάμπρος ενημέρωσε με γράμμα τη μάνα και τις αδελφές του για το πού βρίσκεται και εργάζεται.

  Τα σχετικά τα έμαθε και μια Τουρκάλα γειτόνισσα η Ινζλού, που κρυφάκουσε και η οποία πήγε στη συνέχεια στα Γιάννενα, για να αποκαλύψει που βρίσκεται ο Λάμπρος που δραπέτευσε από το παιδομάζωμα. Προκειμένου να ενημερώσει τον Λάμπρο για τα γεγονότα αυτά και για να τον προφυλάξει αποφάσισε η μητέρα του η Νάσαινα να έλθει στην Άρτα να τον βρει. Ήταν Αύγουστος του 1628 και πλησίαζε η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου.

Η εξαφάνιση
  Στο μεταξύ η Τουρκάλα Ινζλού, η γειτόνισσα της Νάσαινας, που κρυφακούοντας έμαθε τα σχετικά με τον Λάμπρο, κίνησε για τα Γιάννενα.Εκείνη την εποχή, είχε σταλεί από τον φοβερό Σουλτάνο Μουράτ τον Δ στον πασά των Ιωαννίνων ένας γεροδεμένος γενίτσαρος, ο Ισμέτ.

   Πιστός στη δούλεψη του Σουλτάνου μισούσε θανάσιμα τους γκιαούρηδες, που τον Αλλάχ και το κοράνι δεν σέβονταν,που τον σουλτάνο δεν προσκυνούσαν με την καρδιά τους. Αυτός γύριζε και επιθεωρούσε τα γύρω χωριά. Αυτόν συνάντησε η Ινζλού και του μίλησε για τον Λάμπρο, που είχε ξεφύγει από το παιδομάζωμα και δουλεύει τώρα στην Άρτα. Φάνηκε να φχαριστιέται παράξενα ο Γενίτσαρος και αποφάσισε μόνος του να πάει στην Άρτα.Εκεί είχε ανθρώπους να τον βοηθήσουν να εξαφανίσουν το γκιαουρόπουλο που μέσα από τα χέρια τους είχε ξεγλιστρήσει και να σβήσει την ντροπή…

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ ΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ

 Ο άγιος λειτουργούσε καθημερινώς. Όταν τον ρωτούσες, αν αύριο θα έχει Λειτουργία, απαντούσε στερεότυπα: 

«Αν θέλει ο Θεός, θα λειτουργήσω». 

 Ξυπνούσε, πλενόταν, χτενιζόταν και με σταθερά βήματα, σιωπηλός κατευθυνόταν μπρος στην ωραία πύλη να πάρει καιρό. Τυλιγμένος στο ράσο του και στο κουκούλι, διάφανος μέσα στο μισοσκόταδο του ναού, περιστοιχισμένος από τις πέντε μικρές γαλάζιες φλογίτσες των καντηλιών σαν από αστέρια του ουρανού.   Κάποια στιγμή χτυπούσε το κουδουνάκι, για να μνημονεύσουμε τα πολλά ονόματα που για χρόνια μνημόνευε, μια και δέχτηκε γι’ αυτά κάποια μικρή ευλογία.

  Πολλές φορές μνημονεύαμε δίπλα του μέσα στο ιερό. Λευκοντυμένος – μια άσπρη υφαντή στολή είχε όλα τα χρόνια – με κατάλευκα γένια και μαλλιά, με το βλέμμα σπινθηροβόλο και προτεταμένο στα δίπτυχα που κρέμονταν κυκλικά στην αγία Πρόθεση. 

Μπροστά του το Άγιο Ποτήριο σκεπασμένο, το Άγιο Δισκάριο να δέχεται τα ψίχουλα των ψυχών, ζώντων και τεθνεώτων, που αδιάλειπτα με τη λόγχη στο χέρι έβγαζε. Πιο ‘κει η λουσέρνα έριχνε το ταπεινό φως της στα δίπτυχα των ονομάτων, στα άγια σκεύη, στα λευκά άμφια και σ’ ένα πρόσωπο εκπάγλου κάλλους, ροδαλό κι ακτινοβόλο, σαν βυζαντινής εικόνας. Το κεφάλι γυμνό-φαλακρό πολλαπλασίαζε τη φωτεινότητα και τη χάρη.
Τελείωνε το μνημόνευμα και έβαζε «ευλογητός» για την τρίτη και έκτη ώρα. Θυμίαζε και έβαζε «ευλογημένη η βασιλεία». Σύννους, με κινήσεις σταθερές, σίγουρες, ελάχιστα αργές, ιεροπρεπής τελετουργός. Είχες την αίσθηση ότι έρχεται από ένα σεβαστό, βαθύ παρελθόν, για να συνεχίσει με σιγουριά σ’ ένα ατελείωτο μέλλον.
Η φωνή του βαθύτονη, σιγαλερή, γλυκιά κι απόμακρη, βγαλμένη από τα έγκατα μιας άυλης ψυχής, μαρτυρία παρουσίας λόγου Θεού.

Αγανάκτησις κατά... ιεροψάλτου

Εφημερίδα "Κωνσταντινούπολις" 27 Μαρτίου 1901.

ΠΗΓΗ

ΕΠΙΤΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Σὲ λίγες ἡμέρες θὰ κυκλοφορήσει ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Ἔξοδος» τὸ βιβλίο:ΕΠΙΤΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ τοῦ ΗΛΙΑ ΒΟΥΤΙΕΡΙΔΗ...116 σελίδες

 Ἀπὸ τὴν παρουσίαση στὸ ὀπισθόφυλλο:
   «Οἱ Βυζαντινοὶ διέσωσαν ὅσον ἦτο δυνατὸν περισσότερον μέρος ἀπὸ τὴν δημιουργίαν τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πνεύματος. Θεωρήσαντες ἑαυτοὺς κληρονόμους τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητος, διετήρησαν τὴν ἀρχαίαν ταύτην κληρονομίαν, μετέδωκαν αὐτὴν εἰς τὴν Δύσιν καὶ ἐγένοντο οὕτως οἱ πρωτεργάται τῆς ἀναγεννήσεώς της.

  Ἐπὶ μίαν χιλιετίαν ἦσαν ὁ μόνος σχεδὸν πεπολιτισμένος λαὸς τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀνατολῆς, ὅπου ἔθαλεν ἐπὶ μακρὸν καὶ ὁ ἰδιότυπος τῶν Ἀράβων πολιτισμός, ὁ ἐπικοινωνήσας καὶ μὲ τὸν Βυζαντινὸν καὶ μεταδοθεὶς καὶ εἰς τὴν Δύσιν· ὁ Βυζαντινὸς οὗτος πολιτισμὸς ἐπεξετάθη καὶ εἰς τὴν Εὐρώπην, πρᾶγμα ὅπερ ἠγνόησαν ὀλίγον παλαιότεροι σπουδαῖοι ἱστορικοὶ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. 

 Διὰ τῶν πολεμικῶν ἀγώνων των καὶ τῶν ὄχι μικρῶν καὶ ὀλιγαρίθμων κατορθωμάτων των οἱ Βυζαντινοὶ παρεκώλυσαν τὴν ἐπέκτασιν τῆς βαρβαρότητος εἰς πάσας τὰς Εὐρωπαϊκὰς χώρας μέχρι τῆς ἐποχῆς, καθ' ἥν ἠδυνήθη ἡ Εὐρώπη ν' ἀναπτύξῃ τὸν ἴδιον αὐτῆς πολιτισμόν.

 Ἡ πεπολιτισμένη αὕτη ζωὴ τοῦ Βυζαντίου εἶναι ἔκδηλος καὶ εἰς τὰς ἐσωτερικὰς διαμάχας καὶ ἔριδάς του. 

 Αἱ ἔριδες καὶ διαμάχαι αὗται εἶναι μᾶλλον ἰδεολογικαὶ καὶ κυρίως θρησκευτικαί· οὐδόλως δὲ φέρουν τὸν χαρακτῆρα τῆς ἀγριότητος καὶ τῆς σκληρότητος, ὁ ὁποῖος παρουσιάζεται εἰς ὁμοίας ἔριδας καὶ ἐμφυλίους πολέμους τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν κατὰ τὸν μεσαίωνα καὶ κατὰ τοὺς μεταγενεστέρους χρόνους, ὡς τεκμαίρεται ἀπὸ τὴν δρᾶσιν τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, ἀπὸ τὰς σφαγὰς τῆς νυκτὸς τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου, ἀπὸ τὰς Ἀγγλικὰς ἐπαναστάσεις, ἀπὸ τὴν ἐξόντωσιν τῶν Μαύρων, τὴν καταδίωξιν τῶν Ἑβραίων, τῶν μάγων, προσφερομένων ὁλοκαύτωμα εἰς τὸν θρησκευτικὸν καὶ πολιτικὸν φανατισμόν, ἀπὸ τὴν Κομμούναν κτλ.

Αἱματηρὰς σελίδας τῆς ἱστορίας του ἀναλόγως πρὸς τὰς εὐρωπαϊκὰς ταύτας τὸ Βυζάντιον ἔχει νὰ παρουσιάσῃ μόνον ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ, ὅτε κατεπνίγη εἰς τὸ αἷμα καὶ ἐντὸς τοῦ Ἱπποδρόμου ἡ λεγομένη «στάσις τοῦ Νίκα». Ἡ πεπολιτισμένη αὕτη ζωὴ τοῦ Βυζαντίου διαφαίνεται καὶ εἰς τὴν ὅλην πνευματικὴν καὶ ἰδιαίτατα τὴν λογοτεχνικὴν παραγωγήν του».

Όταν προσευχόμαστε και το κάνουμε μηχανικά, έχω ακούσει ότι δεν ισχύει η προσευχή. Αληθεύει;

- Όταν προσευχόμαστε και το κάνουμε μηχανικά, έχω ακούσει ότι δεν ισχύει η προσευχή. Αληθεύει;

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος:

-Κοίταξε, νομίζω ότι μοιάζει σαν κάποιον άνθρωπο που έχει ανορεξία αλλά τρώει με το ζόρι. Και ενώ τρώει και αηδιάζει και δεν θέλει να τα βάλει στο στόμα του αλλά τα τρώει, τα μασάει, και τα καταπίνει, και αυτό είναι κάτι σημαντικό. Τον κρατά στη ζωή.
  Δηλαδή και όταν προσευχόμαστε και αισθανόμαστε ότι το κάνουμε με το ζόρι, είναι πολύ καλύτερο από το να μην κάνουμε τίποτα. Σίγουρα δεν είναι το τέλειο αλλά συγκρινόμενο με το τίποτα είναι πολύ σημαντικό. 

 Διότι θα'ρθει κάποια στιγμή που θα δει ο Θεός τον αγώνα μας και τον κόπο μας και θα μας δώσει τη Χάρη του για να ζωογονήσει την ψυχή μας. 

Οπότε να μη σκεφτόμαστε ότι: "τι να κάνω την προσευχή μου αφού την κάνω με το ζόρι;"
Με το ζόρι, να την κάνουμε. Αυτό έχει και αξία ενώπιον του Θεού! Όταν ο άνθρωπος αγωνίζεται και πιέζεται και ταλαιπωρείται για να τηρήσει την αγάπη του προς τον Θεό, αυτό έχει πιο πολύ αξία από εκείνον ο οποίος το κάνει με πολλή χαρά και με μεγάλη άνεση.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ-Ο Στρατιωτικός Ηγέτης

  Τον Ιούλιο του 1822, δηλαδή σχεδόν ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση της Τριπολιτσάς, το εμφύλιο σαράκι είχε αρχίσει να ροκανίζει την Επανάσταση λόγω, κυρίως, του φθόνου που προκάλεσε σε ορισμένους η αίγλη που είχαν προσδώσει στον Κολοκοτρώνη οι μεγάλες επιτυχίες του πρώτου έτους του Αγώνα.

Ο Κολοκοτρώνης, λοιπόν, ξεκίνησε για το Άργος ώστε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση με τον υπουργό πολέμου Κωλέττη, που ήταν ήδη πράσινος από την ζήλεια του λόγω της εδραιωμένης, πλέον, φήμης του Γέρου του Μωριά ("γέρος" 52 ετών, σε εκείνη τη φάση).

  Στο δρόμο βρήκε τον Κολοκοτρώνη μήνυμα από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, ο οποίος βρισκόταν στη Ρούμελη και ήταν ενήμερος για τον φθόνο που απειλούσε να γίνει διχόνοια. 

 Το μήνυμα έλεγε "σας στέλνω 30.000 Τούρκους για να μονοιάσετε", ειδοποιώντας τον, δηλαδή, για την κάθοδο του Δράμαλη, και παράλληλα καθησυχάζοντάς τον ότι ο ίδιος (ο Ανδρούτσος) θα αναλάμβανε τον Χουρσίτ Πασά σε περίπτωση που έσπευδε κι αυτός για ενίσχυση του Μαχμούτ.

Την συνέχεια, λίγο πολύ την ξέρουμε, ο Κολοκοτρώνης έδρασε αστραπιαία :
διάλεξε να στήσει την ενέδρα στα Δερβενάκια, ευελπιστώντας ότι θα σπεύσουν πάλι όλοι σε βοήθεια, έστειλε επιστολές που καλούσε όλους τους άνδρες από... 15 έως 60 ετών να έρθουν με ό,τι όπλα έχουν. Οι οπλαρχηγοί το θεώρησαν τρέλα και δεν πήγαν τελικά αυτή τη φορά, αφήνοντας τον μόνο.

 Αυτός πάντως, είχε ήδη εκπονήσει το αριστοτεχνικό του σχέδιο. Έστειλε σε καίριες θέσεις τον Δημήτριο Υψηλάντη και τον Δημήτριο Πλαπούτα που υπάκουσαν και πειθάρχησαν αμφότεροι αποκλείοντας όλα τα πιθανά περάσματα. Τέλος δεν πίστεψε τη μπλόφα του Δράμαλη, ότι δήθεν θα υποχωρούσε, έκαψε τα σπαρτά, δηλητηρίασε τα πηγάδια και περίμενε, κάνοντας ουσιαστικά εφελκυσμό της στρατιάς, που μόλις βρέθηκε ολόκληρη μέσα στα περάσματα, άρχισε να πετσοκόβεται και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, ενώ στη συνέχεια άρχισε να αποδεκατίζεται από την πείνα και τις αρρώστιες.
Ο Δράμαλης έπαθε τέτοια νίλα, που επέστρεψε στην Κόρινθο και αρρώστησε βαρειά, μάλιστα δε λίγους μήνες μετά πέθανε από τύφο, μάλλον, αλλά η παράδοση λέει ότι έσκασε από το κακό του.

 Μετά την απίστευτη, και για τα παγκόσμια χρονικά, ακόμη, νίκη στα Δερβενάκια ενός μικρού σώματος 2.500 ανδρών έναντι τακτικού στρατού 30.000, εκτός από τον Κωλέττη, άρχισε να πρασινίζει άσχημα και ο Μαυροκορδάτος. Δεν τον άφηνε να κοιμηθεί το του Κολοκοτρώνη τρόπαιο.

Φτιάχνοντας παραδείσους ανέξοδα στην άμμο!

 Υπάρχει -δυστυχώς- μια κάστα ανθρώπων και συγκεκριμένα εκκλησιαζομένων πνευματικών αδελφών, που τη λέξη διάκριση την έχουν απωλέσει ή έστω δεν προσπαθούν -όσο θα έπρεπε ίσως- να την προσεταιριστούν, να την εγκολπωθούν και να τη μοιραστούν. 

 Ασφαλώς -λέγοντας διάκριση- υπονοούμε τη φυσική διάκριση, που χαρακτηρίζει τους συνετούς, τους μετριόφρονες, τους εγκρατείς και τους ορθώς σκεπτομένους, που διέπονται από τη σοβαρότητα, τον αυτοέλεγχο, τη ταπείνωση και την αυτομεμψία. 

 Γιατί η πνευματική διάκριση, που πολλοί από τους Πατέρες ονομάζουν «ως αρετή των αρετών» είναι αυτό που λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: δηλαδή, «να μπορείς ανά πάσα στιγμή, σε κάθε τόπο και σε κάθε πράγμα, να ξεχωρίζεις ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Αυτό το επιτυγχάνουν όσοι έχουν καθαρή καρδιά, καθαρό σώμα και καθαρό στόμα». 

Δεν ομιλούμε φυσικά γι' αυτό το είδος της διάκρισης, που ασφαλώς χαρακτηρίζει αγίους ανθρώπους, ανθρώπους που μέσω της Εκκλησιαστικής Θεραπευτικής έφτασαν στη θέωση. 

 Πριν κάποιο διάστημα, αδελφός -χρόνια πεπαιδευμένος στη πνευματική άσκηση και την αγωνιστική παλαίστρα- βλέποντας πως αδελφός του δεν ερχόταν συχνά στην εκκλησία, του είπε:

 -«Τί έγινε αδελφέ; Καιρό έχω να σε δω. Βαρύ το πάπλωμα,ε; »

Ο υπό κατηγορία αδελφός, αντιμέτωπος χρόνια με προσωπικές αρρώστιες είχε

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, μιά πνοή αγιασμένη και η Ιστορία της είναι σαν Συναξάρι!

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, μιά πνοή αγιασμένη και η Ιστορία της είναι σαν Συναξάρι!

κυρ Φώτης Κόντογλου.

Ο ΚΑΡΔΙΑΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

  Η παγκοσμιοποίηση διαβιβρώσκει τεχνηέντως ή μη ιερούς θεσμούς όπως η θρησκεία, η πατρίδα,η γλώσσα, η οικογένεια.
Αγοράζει ψυχές και πληρώνει υλικά αγαθά.
 Ο ορθολογιστής θεοποιεί τον εγκέφαλο,ο γαστρίμαργος την γαστέρα του,ο φιλάργυρος το χρήμα,ο οπαδός τον ηγέτη,κι έτσι σκέφτεται ανάλογα με τις προτεραιότητες που θέτει.
 Ο καρδιακός άνθρωπος είναι ο ολοκληρωμένος,ο αληθινός χριστιανός,που πρότυπο έχει τον Χριστό και κανόνα του το Ευαγγέλιο.

+Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ

Ἀγαπητοί μου Γαλαξιδιῶται,

 Ἦτο θέλημα Θεοῦ νὰ ἁρπάσωμεν τὰ ὅπλα μίαν ἡμέραν καὶ νὰ ριφθῶμεν κατὰ τῶν τυράννων μας. Τί τὴν θέλομεν, ἀδελφοί μου, τὴν πολυπικραμένην ζωὴν τοῦ δούλου; Δὲν βλέπετε, ὅτι δὲν μᾶς ἀπέμεινε τίποτε; Καὶ αὐταὶ αἱ ἐκκλησίαι μας ἔγιναν τζαμιὰ καὶ στάβλοι τῶν Τούρκων.

  Δὲν εἶναι πρέπον νὰ σταυρώσωμεν τὰς χεῖρας. Ἄς ἐρωτήσωμεν τὴν καρδίαν μας καὶ ὅ,τι aποφασίσωμεν, νὰ τὸ βάλωμεν ἐμπρὸς σύντομα. Ἄν βραδύνωμεν, θὰ μετανοήσωμεν καὶ τότε ἄδικα θὰ κτυπῶμεν τὴν κεφαλὴν μας.
Τὴν ἐποχὴν αὐτὴν ἡ Τουρκία εἶναι ἀπησχολημένη εἰς πολέμους. Ἄς ὠφεληθῶμεν ἀπὸ τὴν περίστασιν αὐτήν, τὴν ὁποίαν μᾶς ἔστειλεν ὁ Θεὸς εἰσακούων τα δίκαια παράπονά μας.
Εἰς τὰ ὅπλα, ἀδελφοί!

 Ἤ νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἦ νὰ ἀποθάνωμεν ὅλοι. Καλύτερον θάνατον δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἐπιθυμήσῃ Ἕλλην καὶ χριστιανός. Ἐγώ, καθὼς γνωρίζετε, ἠμπορῶ νὰ ζήσω λαμπρὰ μὲ πλούτη καὶ τιμὰς καὶ δόξαν.

  Ὅ,τι καὶ ἂν ζητήσω, οἱ Τοῦρκοι προθύμως θὰ μοῦ τὸ δώσουν, διότι φοβοῦνται τὸ σπαθὶ τοῦ Ἀνδρούτσου. Ἀλλὰ σᾶς λέγω τὴν ἀλήθειαν, ἀδελφοί μου, δὲν θέλω νὰ καλοπερνῶ ἐγὼ καὶ τὸ Γένος μου νὰ ὑποφέρῃ εἰς τὴν δουλείαν. 

 Ἀπὸ τὴν Πελοπόννησον μοῦ γράφουν, ὅτι εἶναι ὅλοι ἓτοιμοι μὲ τὰ παλλικάρια των. Θέλω ὅμως νὰ εἶμαι βέβαιος, ὅτι θὰ μὲ ἀκολουθήσετε. Ἄν κάμετε σεῖς ἀρχὴν ἀπὸ τὸ ἕν μέρος καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὸ ἄλλο, θὰ σηκωθῇ ὅλη ἡ Ρούμελη. Περιμένω ἀπάντησιν μὲ τὸν κομιστὴν τῆς ἐπιστολῆς μου. Τὴν μπαρούτην καὶ τὰ βόλια τὰ ἔλαβα καὶ τὰ ἐμοίρασα.

22 Μαρτίου 1821

Σᾶς χαιρετῶ καὶ σᾶς γλυκοφιλῶ

Ὁ ἀγαπητός σας

Ὀδυσσεὺς Ἀνδροῦτσος

«ΠΑΡΑΔΟΞΑ» ΚΑΙ «ΣΚΛΗΡΑ» ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

(Κύρια σημεία ομιλίας στις Πυλές Καρπάθου,
19 Μαρτίου 2023, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως)

Α. (1) Ο λόγος του Χριστού: όχι ένας ανθρώπινος λόγος, έστω φιλοσοφικός και στοχαστικός. Ο ανθρώπινος λόγος εκφράζει τις ανθρώπινες δυνατότητες, οι οποίες όσο σωστές και καλές κι αν είναι μεταφέρουν την πεσμένη στην αμαρτία ανθρώπινη φύση. Κι αυτό σημαίνει ότι ο ανθρώπινος λόγος δεν έχει τη δύναμη να «σηκώσει» τον άνθρωπο από την εμπαθή προσκόλλησή του στον κόσμο και τη γοητεία της αμαρτίας του. Το βλέπουμε στις διάφορες φιλοσοφίες αλλά και στις διάφορες θρησκείες.

(2) Ο λόγος Του αποκάλυψη Θεού και μία άλλη μορφή παρουσίας Του – φορέας της παντοδύναμης ενέργειάς Του: μη ξεχνάμε ότι «τω λόγω του Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν». «Αυτός είπε και εγενήθησαν, Αυτός ενετείλατο και εκτίσθησαν», ο λόγος Του δηλαδή, ο ίδιος ο Κύριος, είναι ο Δημιουργός. Ο Χριστός, κατά τη δική Του υπόδειξη μάλιστα, «κρύβεται» μέσα στα λόγια Του. «Εάν με αγαπάτε, τηρήστε τις εντολές μου κι εγώ θα σας φανερωθώ και με τον Πατέρα μου θα έλθω να κατοικήσω μέσα μας και να γίνετε μοναστήρι μας». «Πυρ ήλθον βαλείν και τι θέλω ει ήδη ανήφθη» - τα λόγια Του φωτιά του αγίου Πνεύματος, που κατακαίουν τα πάθη και φωτίζουν την ύπαρξη του ανθρώπου. Ήδη από την Π. Δ. ακούγεται ο φοβερός προφητικός λόγος: «το λόγιόν μου πεπυρωμένον σφόδρα»!

(3) Γι’ αυτό και κάθε λόγος Του και κάθε εντολή Του συνιστά σωτηρία για τον άνθρωπο: τον επαναφέρει στην κανονική και φυσιολογική του πορεία. Ο λόγος του Χριστού συνιστά την «οδόν» πάνω στην οποία βαδίζοντας ο πιστός φτάνει στη Βασιλεία του Θεού.

(4) Ο όποιος λόγος Του λοιπόν, όσο «σκληρός» και «παράδοξος» ακούγεται, λειτουργεί προς ευεργεσία του ανθρώπου. Ο χαρακτηρισμός της σκληρότητας οφείλεται στον πεσμένο στην αμαρτία άνθρωπο – η προσκόλλησή μας στα πάθη μας μάς κάνει να θεωρούμε σκληρά αυτά που μας ευεργετούν και μας θεραπεύουν. Μοιάζει τούτο με τα φάρμακα: μας πικραίνουν, αλλά είναι προς ιατρεία της όποιας αρρώστιας μας.

Β. Μερικά «σκληρά και παράδοξα» λόγια του Χριστού.

1. «Τό ὅτι ἐζητεῖτέ με;» (Λουκ. 2, 49) (Γιατί με ζητούσατε;)

Η παράδοξη απάντηση του μικρού δωδεκαετούς Ιησού όταν επί τριήμερο που είχε «εξαφανιστεί» τον αναζητούσαν η Παναγία μητέρα Του και ο θεωρούμενος πατέρας Του Ιωσήφ. «Παιδί μου, γιατί μας το έκανες αυτό;» του λέει γεμάτη αγωνία η Παναγία Μητέρα, για να δώσει Εκείνος ήδη «μικρούλης» στην ηλικία τη συγκλονιστική και ακατανόητη και για την Παναγία συγκεκριμένη απάντηση. «Δεν ξέρατε ότι έπρεπε να βρίσκομαι στο σπίτι του Πατέρα Μου;». Κι αυτό τι σημαίνει; Την αυτοσυνειδησία του Κυρίου ότι είναι ο ενανθρωπήσας Θεός ήδη από τη στιγμή της συλλήψεώς Του μέσα στην κοιλιά της Παναγίας. Δεν πρόκειται για έναν άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο και σταδιακά μετά από κάποια αποκάλυψη συνειδητοποιεί ότι «ωρίμασε» - ό,τι πρέσβευε ο αιρεσιάρχης Νεστόριος, ο οποίος κήρυσσε ότι η Παναγία γέννησε τον άνθρωπο Χριστό (Χριστοτόκος) και έπειτα ήλθε σ’ αυτόν ο Λόγος του Θεού. Οπότε στη συγκεκριμένη απάντηση του Κυρίου κατανοούμε με φωτισμό Θεού ότι ο Χριστός είναι ο Θεός που έγινε και άνθρωπος. «Διπλούς την φύσιν αλλ’ ου την υπόστασιν». Πρόκειται για τη θεολογία των Γ΄ και Δ΄ Οικουμ. Συνόδων που εξέφρεσαν την πίστη της Εκκλησίας για τον Ιησού Χριστό.

2. «Ὅς δ’ ἄν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικός εἰς τόν τράχηλον αὐτοῦ καί καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης» (Ματθ. 18, 6)

 (Όποιος γίνει αφορμή να κλονιστεί ένας απ’ αυτούς τους μικρούς που πιστεύουν σ’ εμένα, είναι προτιμότερο γι’ αυτόν να κρεμάσει μια μυλόπετρα στον λαιμό του και να καταποντιστεί στη θάλασσα).

Ο λόγος Του που αποτιμά την αυτοκτονία ως κατώτερη κατάσταση από τον

Η "δημόσια" εικόνα μας: Λογισμοί του νου που μπορουν να σε τρελάνουν!

                            

Παναγία μου δίδαξόν με τί με δεῖ ποιεῖν καί λέγειν!

Μόρφου Νεόφυτος

  Παναγία μου δίδαξόν με τί με δεῖ ποιεῖν καί λέγειν! 

Παναγία μου δίδαξόν με τί πρέπει να κάνω και να λέω! 

Σκεφτείτε έναν Επίσκοπο που η κατ´εξοχήν εργασία του είναι να ορθοτομεί, με διάκριση τον λόγο της Αληθείας, τον Χριστό δηλαδή, ο Λόγος της Αληθείας είναι ο Χριστός! Και όλα αυτά να τα κάνει αδέξια, αφώτιστα, απαράκλητα... 

  Γι αυτό είναι πολύ σημαντική αυτή η προσευχή εν παντι καιρώ και τόπω, και ιδιαιτέρως είς την επόχη μας, την τόσο συγχυσμένη, βαβελική, φοβισμένη και τρομοκρατημένη... 

 Που καταφύγομεν Αγνή; Ειμί εις σε την Θεοτόκον, την Μητέρα του Φωτός, του Ακτίστου Φωτός να μας δώσεις φώτιση τι να κάνουμε και τι να πούμε σε μια εποχή που όλα σείονται και είναι έτοιμα να γκρεμιστούν... 

 Μόνο η Παναγία και οι Άγιοι μας, και οι Άγιοι Άγγελοι και Αρχάγγελοι μπορούν να μας στηρίξουν και να μας δώσουν έμπνευση, ενθουσιασμό, ελπίδα, πίστη, αγάπη, ειρήνη, μακροθυμία, εγκράτεια! Όλα αυτά που έχουμε χάσει εδώ και πολλά χρόνια!

πηγή

Ο φασισμός της «πολιτικής ορθότητας» επιβάλλει λογοκρισία σε λογοτεχνικά βιβλία

Ελευθέριος Ανδρώνης

  Νέα Τάξη Πραγμάτων: Ένα αδιαμφισβήτητο δίδαγμα που μας άφησε το πέρασμα του χρόνου, είναι πως όλα τα φασιστικά και απολυταρχικά καθεστώτα που εμφανίστηκαν στον ρου της ιστορίας, γρήγορα στρέφονταν εναντίον της τέχνης και επέβαλλαν καθολική λογοκρισία σε αυτήν, προκειμένου να μην διαταράσσονται τα ιδεολογικά προτάγματα των δικτατόρων.

  Πότε με συλλήψεις συγγραφέων, πότε με εγκλεισμούς καλλιτεχνών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πότε με απαγορεύσεις θεατρικών έργων και ταινιών, πότε με καταστροφές πινάκων, πότε με βιβλία που ρίχτηκαν στην πυρά ή ποινικοποιήθηκε η κατοχή τους, πάντοτε ο στόχος ήταν κοινός, να φιμωθεί η ελεύθερη έκφραση και να δημιουργηθεί μια νέα πολιτισμική ταυτότητα, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της εκάστοτε χούντας.

  Μια τέτοια παγκόσμια δικτατορία μορφοποιείται με γοργούς ρυθμούς στις μέρες μας, η οποία φορά προσωπείο «προοδευτικότητας». Είναι ο φασισμός της πολιτικής «ορθότητας», που υποκινείται από τη λεγόμενη «woke» κουλτούρα και επιχειρεί να αλλοιώσει τον πολιτισμό και την ιστορία, αυτά τα συγκοινωνούντα δοχεία που δίνουν ξεχωριστή ταυτότητα στον κάθε λαό.

  Μια καλή ιδέα αυτού του επιβαλλόμενου φασισμού στις τέχνες, πήραμε με τις αντιρωσικές κυρώσεις που αποφάσισε η Δύση στις αρχές του Ρωσο – Ουκρανικού πολέμου, οι οποίες περιλάμβαναν την απαγόρευση θεατρικών έργων και μπαλέτων, και γενικότερα την παύση συνεργασίας με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς.

«ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΑΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΓΩ ΝΑ ΤΣΑΚΑΩ ΤΗ ΜΕΣΗ ΜΟΥ»

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ 1772-1841 ,Ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ 

Ονομαστός καπετάνιος και οπλαρχηγός της Στερεάς, η συμμετοχή του στην επανάσταση του 1821 ήταν τόσο μεγάλη που έφτασε μέχρι το αξίωμα του στρατηγού. Φιλικός και οπλαρχηγός του Αγώνα, από τους ισχυρότερους της Δυτικής Στερεάς . Ήταν ανάμεσα στους ελάχιστους μεγαλοκαπετάνιους που δεν υπηρέτησε στην αυλή του Αλή πασά και πάντοτε βρισκόταν σε εχθρότητα μαζί του
Ηγήθηκε της αριστερής φάλαγγας στην έξοδο του Μεσολογγίου, αρνήθηκε να συμμετάσχει στον εμφύλιο και πολέμησε τους τούρκους μαζί με τον Καραϊσκάκη, τον Νικηταρά κλπ.

Η απάντηση του στον βασιλιά Όθωνα, όταν του ανακοίνωσε την απόφαση του να τον διορίσει υπασπιστή του ήταν:
"Μεγαλειότατε δεν ξέρω εγώ να τσακάω τη μέση μου."

Στην συνέχεια επέστρεψε στα μέρη του στην Ρούμελη και ασχολήθηκε με τα χωράφια και τα ζώα του μέχρι το τέλος της ζωής του ,ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ………
Αλήθεια πόσοι «οπλαρχηγοί» σήμερα «τσακαουν» την μέση τους στα ανυπόληπτα πρόσωπα της εξουσίας , που έχουν οδηγήσει την χώρα στην σημερινή θολή και θλιβερή κατάσταση ;
Παράδειγμα σημερα; .