Οι “άνθρωποι του περιθωρίου” και η Εκκλησία(π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος)

(Απόσπασμα συνέντευξης από τον π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο, γνωστό και ως “πατέρα Λίβυο”)

Στο βιβλίο σας μιλάτε- μεταξύ άλλων- για αναρχικούς, ανθρώπους του περιθωρίου, πόρνες, αλκοολικούς… Η Εκκλησία προσπαθεί να τους πλησιάσει;

«Δεν θέλω να μιλήσω για το τι κάνει η εκκλησία. Δεν είμαι αρμόδιος εγώ να κρίνω το έργο σύνολης της εκκλησίας. Μην ξεχνάτε είμαι ένας απλός παπάς σε ένα χωριό της ενδοχώρας. Σίγουρα γίνονται πολλά και σπουδαία σε ποιμαντικό επίπεδο σε όλες τις Μητροπόλεις και μπορούν να γίνουν ακόμη περισσότερα.

Εγώ αυτό που μπορώ να πω, είναι η ότι εκκλησία δεν σώζει με αυτό που κάνει αλλά με αυτό που είναι. Εάν η εκκλησία είναι όντως εκκλησία δηλαδή κοινότητα προσώπων, με όνομα και επώνυμο, που κοινωνούν οι βίοι των ανθρώπων, οι χαρές, τα βάσανα και οι καημοί τους, τα χαρίσματα και πάθη τους, και όχι ένας χώρος όπου, όπως αναφέρει σύγχρονος θεολόγος, oι άνθρωποι φροντίζουν ο καθένας τον εαυτό του, εκεί που ο καθένας κρατάει τα αγαθά του, την χαρά του, την δύναμή του, την ελπίδα του, την πίστη του, την αρετή του για τον εαυτό του και δεν την μοιράζεται με τους άλλους, τότε όλο το ονομαζόμενο «περιθώριο» όχι απλώς χωράει, αλλά θεραπεύεται και σώζεται.

Στα κείμενά μου κυριαρχούν όντως και άνθρωποι του «περιθωρίου» Δεν ξέρω, αλλά εγώ τους αγαπώ πολύ. Βρίσκω μέσα τους μια καθαρότητα που δεν υπάρχει στα μάτια πολλών «καθώς πρέπει» πολιτών.

Θεωρώ ότι μέσα στις ψυχές τους κυριαρχεί σε μεγάλο ποσοστό η ειλικρίνεια και η ταπείνωση. Σε ένα κόσμο που νομίζει ότι τα ξέρει όλα, αυτοί σου λένε δεν ξέρω τίποτα. Σε μια κοινωνία που τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες αισθανόταν «επιτυχημένη» γιατί έκανε την «αρπαχτή», αυτοί σου λένε είμαι ένα τίποτα.

Εμείς όμως βλέπετε προκλητικά ξεχνάμε ότι ο Χριστός είπε «Αμήν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν Του Θεού…». Γιατί άραγε; Μα γιατί ο Χριστός διέκρινε στις καρδιές τους τέτοια καθαρότητα και αγνότητα που δεν εύρισκες στις ψυχές των «ηθικών» και «νομοταγών» πολιτών της εποχής εκείνης.

Ξέρετε στα Εξάρχεια έζησε μια μεγάλη ιλαροτραγική μορφή διανόησης ο Νικόλας Άσιμος. Μια από τις πολλές «σαλότητες» που έκανε ήταν να φοράει δυο γραβάτες στο λαιμό του και να προκαλεί τους περαστικούς λέγοντας «κοιτάξτε εγώ φοράω δυο γραβάτες, είμαι δυο φορές κύριος». Με τον τρόπο αυτό καυτηρίαζε την κοινωνική υποκρισία και των φαρισαϊσμό της άρχουσας τάξης.

Κοιτάξτε, ο ηθικισμός ήταν και παραμένει μια μεγάλη πληγή τόσο για την κοινωνία όσο και για την εκκλησία. Διότι διαμορφώνει έναν άνθρωπο νεκρό, άνευρο, άοσμο, άγευστο και κυρίως ψευδή και υποκριτή.

Μην λησμονείτε ότι πάντοτε στην καρδιά ενός μαθητή θα κρύβεται ένας προδότης και στην καρδιά μιας πόρνης μια αγία»

Πηγή: www.patris.gr/αντιγραφή

Άγιος Γρηγόριος ο φωτιστής της Αρμενίας και ο τόπος όπου φυλακίστηκε

Ἔζησε καὶ μαρτύρησε ἐπὶ αὐτοκρατορίας Διοκλητιανοῦ.

Ἦταν γιὸς τοῦ Ἀνάκ, ὁ ὁποῖος ἦταν συγγενὴς τοῦ βασιλιὰ τῆς Ἀρμενίας Κουσαρῶ. Ὁ πατέρας τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ὑπεύθυνους γιὰ τὴ δολοφονία τοῦ βασιλιὰ τῆς Ἀρμενίας. Οἱ Ἀρμένιοι γιὰ νὰ ἐκδικηθοῦν σκότωσαν τὸν Ἀνὰκ καὶ τὴν οἰκογένειά του, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Γρηγόριο καὶ ἕναν ἀδελφό του.

 Μετὰ ἀπὸ χρόνια ὁ γιὸς τοῦ Κουσαρῶ, ὁ Τηριδάτης, συνέλαβε τὸν Γρηγόριο ἐπειδὴ ἦταν χριστιανὸς καὶ τὸν βασάνισε σκληρά. Ὅταν δὲ ἔμαθε ὅτι πρόκειται γιὰ τὸ γιὸ τοῦ Ἀνάκ, ὁ ὁποῖος εὐθυνόταν γιὰ τὴ δολοφονία τοῦ πατέρα του, διέταξε νὰ τὸν ρίξουν σὲ λάκκο μὲ φίδια καὶ ἄλλα ἑρπετά. Ὁ Γρηγόριος ὄχι μόνο δὲν ἔπαθε τίποτα ἀλλὰ ἐπέζησε γιὰ 15 χρόνια τρεφόμενος μὲ τὸ ψωμὶ ποὺ τοῦ πήγαινε κρυφὰ μιὰ χήρα.

Κάποια στιγμὴ ὁ Τηριδάτης παραφρόνησε. Ἡ ἀδελφή τοῦ βασιλιὰ ἄκουσε μία μέρα φωνή, ἡ ὁποία τῆς ἔλεγε πὼς ἂν ἤθελε νὰ θεραπευτεῖ ὁ ἀδελφός της θὰ ἔπρεπε νὰ ἐλευθερώσουν τὸν Γρηγόριο. Πράγματι ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὸν λάκκο ὁ Ἅγιος θεράπευσε τὸν βασιλιά.
Ἐξεδήμησε εἰς Κύριον ἐν εἰρήνῃ.

Το μοναστήρι του Khor Virap βρίσκεται στα σύνορα Τουρκίας-Αρμενίας.Στην αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας Αρτασάτ χτίστηκε τον 4ο αιώνα μία από τις πιο παλιές εκκλησίες της Αρμενίας.Όπως είδαμε στον βίο του Αγίου σε αυτόν τον τόπο φυλακίστηκε.Από το μοναστήρι έχει κανείς μία υπέροχη θέα του Όρους Αραράτ,όπου βρέθηκε -συμφωνα με αρχαιολογικές μαρτυρίες-η κιβωτός του Νωε.

«Χριστέ μου, αὔριο στην ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας, θα μᾶς μιλήσῃς. Ἄν εἶχα μια σπίθα ἀπλο τον πόθο τῆς Μαρίας…»

Αὔριο στὴν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας, θὰ μᾶς μιλήσῃς.[…]

  Τὰ δυὸ ἀναγνώσματα, τὰ ὁποῖα εἶναι τοποθετημένα στὴν λατρεία μας, εἶναι ἡ Ἀποκάλυψή σου, εἶναι ἡ Καινή σου Διαθήκη. Τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ θεόπνευστα κείμενα προέρχεται ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τῶν Ἀποστόλων σου. Καὶ τὸ ἄλλο εἶναι αὐτούσια ἡ διδασκαλία σου καὶ ἡ ἐξιστόρηση τῶν θαυμάτων σου καὶ τῆς ὅλης ζωῆς σου. Τὴν ὥρα, ποὺ θ’ ἀκουστοῦν αὐτὰ τὰ δυὸ ἀναγνώσματα, θὰ βρίσκωμαι «παρὰ τοὺς πόδας σου». Θὰ ἔχω τὴν θέση τῶν δώδεκα μαθητῶν σου καὶ τῶν ἑβδομήκοντα καὶ τοῦ πλήθους ποὺ ἔτρεχε διψασμένο νὰ σὲ ἀκούσῃ. Θ’ ἀποκτήσω τὸ προνόμιο τῆς Μαρίας, τῆς ἀδελφῆς τοῦ Λαζάρου, ποὺ κάθισε μὲ λαχτάρα μπροστὰ σου, γιὰ νὰ ρουφήξῃ τὴν κάθε σταγόνα τῆς θείας δροσιᾶς, ποὺ θὰ ἔπεφτε ἀπὸ τὰ χείλη σου. Θὰ ἀκούω νὰ μοῦ μιλᾶς καὶ νὰ μὲ διδάσκῃς. Ὄχι νὰ διδάσκῃς ἕνα μεγάλο καὶ ἀπρόσωπο πλῆθος. Ἀλλὰ νὰ διδάσκῃς τὸν καθένα χωριστά, νὰ διδάσκῃς ἐμένα. Νὰ μοῦ ἀποκαλύπτῃς τὸ μυστήριο τοῦ οὐρανίου κόσμου. Νὰ μὲ πιάνῃς ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ μὲ χειραγωγῇς σὲ τούτη τὴν ζωή.

 Χριστέ μου, πολλὲς φορὲς ἔχω πάει μέχρι τώρα στὴν Θεία Λειτουργία. Σ’ ὅλες αὐτὲς τὶς εὐκαιρίες μοῦ μίλησες. Μοῦ παρέδωκες ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὸ οὐράνιο θέλημά σου καὶ ἀπὸ τὴν λυτρωτικὴ διδασκαλία σου. Πόσες ὅμως ἀπ’ αὐτὲς τὶς φορὲς ὁ λόγος σου χτύπησε στ’ αὐτιά μου, χωρὶς νὰ κατορθώσῃ νὰ προχωρήσῃ μέσα μου καὶ νὰ ἐγγίσῃ τὴν ψηχή μου!  Φυσικά, αὐτὸ δὲν ἐκφράζει ἀδυναμία τοῦ λόγου σου. Φανερώνει τὴν σκληρότητα καὶ τὴν ἀναισθησία τὴν δική μου. Νὰ μοῦ μιλᾶς ἐσύ, κι’ ἐγὼ νὰ μὴ προσέχω! Νὰ μοῦ ἀποκαλύπτῃς τὴν ἀλήθεια κι’ ἐγὼ νὰ μὴ συγκινοῦμαι! Νὰ μὲ διδάσκῃς τὰ ρήματα τῆς ζωῆς τῆς αἰωνίου κι’ ἐγὼ νὰ ἔχω ἄλλοῦ τὸ μυαλό μου! Αὐτὸ δὲν φανερώνει μόνο πὼς εἶμαι τρομερὰ ἀπρόσεκτος καὶ ἐπιπόλαιος. Δὲν ἔχω ἐκτιμήσει τὸν λογο σου καὶ δὲν γεμίζει τὸ ἐσωτερικὸ τῆς ψυχῆς μου ἡ προσδοκία νὰ σὲ δῶ νὰ διδάσκῃς καὶ ἡ λαχτάρα νὰ κρύψω μέσα στὴν καρδιά μου τὸ ἅγιο θέλημά σου.

 Ἄν εἶχα μιὰ σπίθα ἀπὸ τὸν πόθο τῆς Μαρίας, τῆς ἀδελφῆς τοῦ Λαζάρου, ἄν ἔπαιρνα λίγη ἀπὸ τὴν δίψα τῶν μαθητῶν σου, ἄν μὲ ἀναμόχλευε ἕνα πολλοστημόριο ἀπὸ τὴν διάθεσι, ποὺ συνεκλόνιζε τὰ πλήθη τῶν ἀκροατῶν σου, τὰ ὁποῖα ἀσυγκράτητα ἔτρεχαν στὰ βουνὰ καὶ στ’ ἀγκρογιάλια γιὰ νὰ σ’ ἀκούσουν, τότε ἡ στιγμὴ αὐτὴ ἡ ἐπίσημη τῆς Λειτουργίας, κατὰ τὴν ὁποὶα ἀκούω τὸ θέλημά σου, θὰ ἦταν γιὰ μένα ἡ πιὸ σημαντική, ἡ πιὸ λαχταριστὴ τῆς ζωῆς μου…

  Πιστεύω πὼς πρέπει νὰ περάσω σὲ μιὰ ἀνανέωση. Νὰ ξεφύγω ἀπὸ τὴν ρουτίνα καὶ νὰ ἀπολαύσω τὴν παρουσία σου καὶ τὴν ὁμιλία σου. Ἡ ρουτίνα γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή, καὶ μάλιστα γιὰ τὴν λατρεία, δὲν εἶναι μόνο μιὰ ἀνασταλτικὴ δύναμη. Εἶναι μιὰ μεγάλη, μιὰ τρομερὰ βαρειὰ ἁμαρτία. Αὔριο θὰ καταβάλω προσπάθεια, νὰ τὴν ξεπεράσω. Τὸ θέλω, τὸ θέλω πολὺ νὰ αἰσθανθῶ τὴν φωνή σου. Θὰ ᾽ρθῶ στὸν Ναό σου μ’ αὐτὴ τὴν διάθεσι. Θὰ ἀγωνιστῶ νὰ συγκεντρώσω τὸν νοῦ μου. Καὶ θὰ ἐπιμείνω, ὅσο μπορῶ πιὸ πολύ, νὰ συλλάβω τὸ μήνυμα, ποὺ θὰ μοῦ πῇς. Θὰ μπῶ αὔριο στὴν θέσι τῶν μαθητῶν σου, στὴν θέση τῶν ἀποστόλων σου.
   Κύριέ μου, ἀξίωσέ με νὰ σὲ ἀκούσω. Φανέρωσέ μου τὴν ἀλήθειά σου. Δεῖξε μου ποιὸ εἶναι τὸ θέλημά σου γιὰ τὴν ὕπαρξη μου καὶ τὴν ζωή μου.

ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπ. Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος Νικοδήμου«ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ»,
γ´ ἔκδ., ἐκδ. «Σπορά», Ἀθῆναι 1991

christianvivliografia.wordpress

Η νέα γενιά, αν θέλει να βαδίσει σωστά, ας κλείσει τ’ αυτιά στις σειρήνες του μηδενισμού

ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ

Θαρρώ ότι ο Έλληνας (όχι Έλλην) του παρόντος κακού, ψυχρού κι ανάποδου καιρού μας από τις τέσσερεις κλασσικές πράξεις της αριθμητικής έχει ιδιαίτερη επίδοση μόνον σε δυο: Την αφαίρεση και τη διαίρεση. 
Στη διαίρεση βέβαια αρχαιόθεν είχε επίδοση. Γι’ αυτό η ελληνική ιστορία, καλώς εξεταζομένη, είναι κατά κύριο λόγο πόλεμοι Ελλήνων εναντίον άλλων Ελλήνων. Η διαίρεση κατά πόλεις, κατά φυλές, κατά τόπους, κατά τάξεις, κατά αιρέσεις, κατά αθλητικές προτιμήσεις (προχείρως θυμίζω τη Στάση του Νίκα), κατά δόγματα και κόμματα είναι ιστορικό πεπρωμένο μας.

Τον Ελληνισμό της Μεγάλης Ελλάδος (που ήταν μεγαλύτερος από αυτόν της μητροπολιτικής) χρησιμοποίησαν ως πειραματόζωο οι Ρωμαίοι για να εφαρμόσουν την πολιτική του divide et regna. Κι αφού πέτυχαν στο πρώτο πείραμα, το επεξέτειναν και στον υπόλοιπο Ελληνισμό.
Ας μη σταθούμε στη διαίρεση σε Ενωτικούς και Ανθενωτικούς χάρη στην οποία έγινε ο Μεχμέτ Β’ πορθητής της Βασιλεύουσας. Ας μην κολλήσουμε στη «δολερή διχόνοια», όπως την λέει εξορκιστικά ο Σολωμός, εξ αιτίας της οποίας παρά λίγο να σβήσει η επαναστατική φλόγα του ’21. Ας μην αναξέσουμε πληγές για τον επάρατο διχασμό που έφερε τον όλεθρο στον ελληνικό στρατό και στον μικρασιατικό Ελληνισμό. Ας ξεφύγουμε και από τον τελευταίο «οκρυόεντα επιδήμιο πόλεμο», όπως θα έλεγε και ο Όμηρος, που προκάλεσε τόσες συμφορές, υλικές και ηθικές, όσες κανείς άλλος πόλεμος. Ας ξεχάσουμε ακόμη και την πρόσφατη διαίρεση σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς».
Ας τα ξεχάσουμε για λίγο αυτά, και ας έλθουμε στα τωρινά, όπου όλο αλλάζουμε και όλο βουλιάζουμε. Δεν αρκεί η κομματική διαίρεση, προστίθεται και η τοπική: οι πάνω και οι κάτω Έλληνες. Και κάποιοι κρανιόκενοι ρίχνουν τον σπόρο της διαιρέσεως, προπαγανδίζοντας – κυρίως μέσω του διαδικτύου – την αυτονόμηση διαφόρων ελληνικών περιοχών. Δεν παραβλέπω το ενδεχόμενο ενός εσωτερικού σπαραγμού αλλά απλώς απορώ: Έτσι διχασμένοι θα αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος; 

Βεβαίως οι κυβερνήσεις παίρνουν – κακώς κάκιστα – μέτρα κακά, αλλά είναι λόγος αυτός να γινόμαστε κι εμείς κακοί και να βλέπει ο ένας τον άλλο με φονικό μάτι; Ας προσέξουμε την οδήγησή μας, το βάδισμά μας, τη συμπεριφορά μας. Σκυθρωποί, βλοσυροί, «μούρτζουφλοι» κυκλοφορούμε έτοιμοι να τραβήξουμε μαχαίρι. Πετάξαμε στα σκουπίδια το χαμόγελο. Οι μόνοι που χαμογελούν είναι κάποιοι Ινδοί και Πακιστανοί στα «φανάρια» και στα βενζινοπωλεία…..! 
Κι ως να μην έφθανε η διαίρεση, προστέθηκε κατά τα τελευταία χρόνια και η «άθλησή» μας στην αφαίρεση. Αφού δεν προσθέσαμε καμμιά καινούργια δάφνη στο ενεργητικό μας-πέρα από κάποιες αθλητικές- αφαιρούμε τις δάφνες από το παρελθόν μας. Τα σπουδαιότερα κεφάλαια –και κεφάλια_ της ελληνικής ιστορίας έχουν μπει στο στόχαστρο κάποιων θαμνώδους αναστήματος ιστορικών και κάθε λογής διανοητών. Τίποτε όρθιο στον τόπο αυτό! Τίποτε που να εμπνεύσει στους νέους το πάθος για μια ανώτερη ζωή. Ο φθόνος προς τους μεγάλους της ιστορίας διατηρεί τους μικρούς του παρόντος, όπως ο πάγος διατηρεί το κρέας. 
Επειδή κινούμεθα σήμερα με άξονα το μηδέν, μηδενίζουμε και το χθες. Πόσο ξέρουν τα σύγχρονα παιδιά την εποποιία του 1912 – 1913, το έπος του ’40 – ’41 (δεν μιλώ για την πολυβασανισμένη Αντίσταση γιατί έγινε μεγάλη «σπέκουλα» πάνω σ’ αυτή), ή πόσα ξέρουν για τα παιδιά της ΕΟΚΑ; 
Oι εικονοκλάστες του παρόντος εφαρμόζουν μια συνταγή κομψότητας: Ντύνονται καλά, όταν ξεγυμνώνονται πολύ. Κι αφού γυμνώσαμε τον εαυτό μας από κάθε αξία ηθική και πνευματική (τα πανεπιστήμιά μας οδεύουν προς τον πάτο), ξεγυμνώνουμε και τις αξίες ή τους αξίους του παρελθόντος. Να τους φέρουμε όλους και όλα στα δικά μας θαμνώδη μέτρα. Δεν θέλουμε υψηλόκορμα δέντρα. Κι αν κάποτε φυτρώσει κάποιο, προσπαθούμε να το μαράνουμε ή να το κόψουμε. 
Ο ελληνικός λαός έχει ένα μεγάλο προνόμιο: Ένα ωραίο μέλλον πίσω του. Μέλλον, είχε πει ο Ουγκώ, είναι το παρελθόν που μπαίνει από άλλη πόρτα. Η νέα γενιά, αν θέλει να βαδίσει σωστά, ας κλείσει τ’ αυτιά στις σειρήνες του μηδενισμού, που με κάθε τρόπο κατεδαφίζουν τους γίγαντες του χθές για να μη φαίνονται τα νανικά αναστήματα αυτών που διαφεντεύουν πνευματικά και πολιτικά το σήμερα. Όταν κάποιοι βγάζουν τις δάφνες από τους μεγάλους του χθες, αυτό δεν σημαίνει ότι προστίθενται στο δικό τους κεφάλι. 
Δημοσίευση στην Εφημερίδα Εστία ( Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012) 

sarantoskargakos.gr /αντιγραφή

Βρέθηκε μετά από 100 χρόνια μια χαμένη εικόνα του Σωτήρος Χριστού

Alla Akimenko

September 27, 2012

The Day

On Tuesday Sumy celebrated the return of the miracle-working image of Christ the Savior "Bread of Life", honored not only by Orthodox believers, but by Catholics and Lutherans as well.

The icon was believed to have been lost for almost 100 years, since the 1920s. However, even after all these years the believers have not forgotten about it: in many Orthodox churches of the Sumy region in Ukraine and in Christians’ homes there are copies of the icon, which in its time became famous owing to numerous miraculous healings.

The Bread of Life icon, known from the 19th century, was preserved in the village of Mala Chernetchyna, Sumy povit, Kharkiv gubernia. People far beyond the Sumy region knew about it. Each year crowds of pilgrims came to join the religious procession dedicated to the shrine. The lost icon has been recently found in one of the private collections of church paintings in Donetsk oblast.

After numerous examinations both church commissions and scholars confirmed the authenticity of the Mala Chernetchyna icon. The owner of the collection, Oleh Zdanovych, granted the miracle-working icon to the Orthodox Church, for which the Ukrainian Orthodox Church conferred on him the Saint Prince Volodymyr Order of Second Degree. The restored icon was brought to Sviatohirsk Cave Monastery where it has been preserved until recently. Now the icon of Christ the Savior "Bread of Life" has returned to Sumy oblast and will stay in Sumy Savior’s Transfiguration Cathedral.

johnsanidopoulos

Ubuntu!!! «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε»

Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας 
Αφρικάνικης φυλής: 
Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σ’ ένα δέντρο και
είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα
φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και
ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σ’ έναν κύκλο για να φάνε τα
φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα
μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι
στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε» 
ZBOUTSAM…‘υπάρχω για να ζω σε βάρος των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό’.

Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παίγνιο και σε ένα Γυμνάσιο χώρας-μέλους της Ευρωζώνης με την διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα γυαλιστερό iPod, ένα iPad και ένα iPhone, πάλι με την εξήγηση ότι ο πρώτος τα παίρνει όλα.
Όταν λοιπόν δόθηκε το σινιάλο για να τρέξουν, έπεσαν αγκωνιές, τρικλοποδιές, μπουνιές και τελικά το πιο μεγαλόσωμο παιδάκι έφτασε πρώτο και πήρε και τα τρία gadgets. Ύστερα, μερικά παιδάκια κάθισαν γύρω από τον μεγαλόσωμο συμμαθητή τους και τον παρακολουθούσαν να χειρίζεται τα ηλεκτρονικά καλούδια με θαυμασμό, κάποια άλλα είχαν περικυκλώσει τον ανθρωπολόγο και διαμαρτύρονταν για τους άδικους κανόνες του παιγνίου απειλώντας τον ότι θα τον καταγγείλουν στον Διευθυντή του Σχολείου και στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, ενώ κάποια άλλα δέχθηκαν μοιρολατρικά την τύχη τους, ψελλίζοντας ότι το όλο παίγνιο ήταν στημένο από ξένα κέντρα εξουσίας.
Όταν ο ανθρωπολόγος συνήλθε και επέβαλε την δέουσα τάξη, πλησίασε το παιδάκι που νίκησε και το ρώτησε γιατί κράτησε και τα τρία gadgets αντί να σκεφτεί να κρατήσει το ένα και να μοιράσει τα υπόλοιπα σε δυο φίλους του. Εκείνο, του απάντησε μονολεκτικά ‘ZBOUTSAM’, 
που σημαίνει ‘Στα παλιά μου τα παπούτσια’. 
Η λέξη ‘ZBUTSAM’ στην γλώσσα της εν λόγω χώρας/φυλής σημαίνει ‘υπάρχω για να ζω σε βάρος των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό’.
Το σχολείο του πειράματος ήταν το 2ο Γυμνάσιο/Λύκειο Ελασσόνας και η χώρα του σχολείου, η Ελλάδα, έχει ήδη επίσημα χρεοκοπήσει από τις 19.05.2010. Ανεπίσημα δε, πολλά χρόνια πριν.
πηγή

Άναυδος διαβάζω τόσα πολλά για Σένα...

Το είδα εδώ και το αντιγράφω

Άναυδος διαβάζω τόσα πολλά για Σένα, θα τα ονομάτιζα βλάσφημα, υβριστικά και ομολογώ οργίζομαι προς στιγμήν. Γαληνεύω όμως στην συνέχεια, προσπερνώντας τους όλους, όταν αρχίζω να σκέφτομαι τι λύπη προξενούν τα δικά μου καμώματα σε Σένα, Θεέ μου. Σιωπώ και πορεύομαι προς Σε, χαμογελώντας στα όσα "βέλη του πονηρού" εκτοξεύουν νομίζοντας πως θα πληγώσουν στο Σώμα Σου!

Η Αγία Δωροθέα του Κασίν

Η αγία Δωροθέα καταγόταν από πριγκιπική οικογένεια και ζούσε στο Κασίν, στην περιοχή βορείως της Μόσχας, στις αρχές του 17ου αιώνα. Ο σύζυγός της είχε βρει τον θάνατο υπερασπιζόμενος την πόλη που πολιορκούσαν Πολωνοί και Λιθουανοί. Έλαβε, λοιπόν, η Δωροθέα την απόφαση να απαρνηθεί τον κόσμο και τις εφήμερες παραμυθίες τους και έφτιαξε εκ των ενόντων ένα αυτοσχέδιο κελλί στα ερείπια της Μονής της Υπαπαντής που κάπνιζαν ακόμη, όπου και επιδόθηκε με θέρμη, παρά την ώριμη ηλικία της, στην νηστεία, την αγρυπνία και την αδιάλειπτο προσευχή λουσμένη στα δάκρυα, όπως και σε άλλους άγιους αγώνες που μόνο ο Θεός γνωρίζει. Είχε μοιράσει όλα της τα υπάρχοντα για την ανοικοδόμηση του μοναστηριού και για να προσφέρει βοήθεια στον δεινοπαθούντα από τον πόλεμο λαό, χωρίς να κρατήσει τίποτε για την ίδια, ούτε καν για την τροφή της σχεδόν.

 Η φήμη της αγάπης της Δωροθέας προς τον πλησίον και της αγιότητος του βίου της προσέλκυσαν σύντομα γύρω της αδελφές που ολοένα πλήθαιναν δίνοντας ξανά ζωή στο ερημωμένο μοναστήρι. Στο κέντρο του ανακαινισμένου καθολικού δέσποζε μια θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου, την οποία η αγία είχε βρει στα ερείπια και που για αιώνες παρέμεινε ονομαστό προσκύνημα. Παρά τις επίμονες πιέσεις, η Δωροθέα αρνιόταν να αναλάβει το αξίωμα της ηγουμένης, προτιμώντας να παραμείνει στην σκιά. Όταν έλαβε το Μέγα αγγελικό Σχήμα, διπλασίασε τους κόπους της, δίνοντας έτσι στις νεώτερες αδελφές το παράδειγμα ενός ζήλου που αδιάκοπα αυξανόταν. Εκοιμήθη ειρηνικά στις 24 Σεπτεμβρίου 1629, σε ηλικία ογδόντα ετών. Τα τίμια λείψανά της επιτέλεσαν και συνεχίζουν μέχρι τις ημέρες μας να επιτελούν πλήθος θαυμάτων.

 Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκδ. Ίνδικτος ./πηγή

Η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού στην Λαύρα των Σπηλαίων

Λέω να κάνω μία πλάκα...!

Λέω να κάνω μια ΠΛΑΚΑ.Να γελάσουμε βρε παιδάκι μου.

Η ιδέα απλή: να κάψουμε τα βιβλία του Τατσόπουλου. 

Εξάλλου, κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη, δεν έχουν και καμιά ιδιαίτερη λογοτεχνική αξία συγκρινόμενα με αυτά του Βενέζη, του Μέιλερ, της Ντιράς ή του Χέμινγουεϊ. Δεν είναι δα και ο Μαρξ ή ο Παλμίρο Τολιάτι ο τύπος.

 Έτσι προτείνω να μαζευτούμε στην πλατεία Συντάγματος, να κάψουμε τα βιβλία και μετά για ΠΛΑΚΑ να ανεβάσουμε το βίντεο στο διαδίκτυο. 
Ποια θα είναι μετά η εξέλιξη των πραγμάτων και αυτής της πλακίτσας;

Η Αριστερά θα βγει να μας καταδικάσει ως αναχρονιστές και Δεξιούς, θα ξεκινήσουν συζητήσεις επί συζητήσεων για τη νέα Βαϊμάρη, οι προχώ προοδευτικοί θα ξιφουλκούν για την βέβηλη πράξη κατά του ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού και οι Μουτζαχεντίν της θολοκουλτούρας και της δήθεν διανόησης θα μας ρίξουν το ανάθεμα. 
Ή μήπως δεν θα γίνει έτσι; 
Όλα αυτά τα γράφω επ’ αφορμή της γνωστής πλέον υπόθεσης "Παστίτσιου".

Αυτό λοιπόν που θα ενοχλούσε 100% την Αριστερά, το κάψιμο δηλαδή των βιβλίων του δικού της παιδιού (γιατί ένα ολόκληρο σύστημα προώθησε και προωθεί τον μέτριο συγγραφέα κύριο Τατσόπουλο) είναι αυτό που ακριβώς δεν ανέχεται με τη θρησκεία. 

Ξεκάθαρα με την υπόθεση του γέροντα Παϊσιου κάποιοι συμπολίτες μας αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι. Αισθάνθηκαν πως τους θίγουν - για μια ακόμη φορά - τα ιερά και όσια. Έτσι αναίτια. Έτσι για ΠΛΑΚΑ.

Σε μια δύσκολη περίοδο που όλοι μας ψάχνουμε να κρατηθούμε από κάτι, που αναζητούμε μια σανίδα πνευματικής σωτηρίας, ένας 27χρονος ΠΛΑΚΑΤΖΗΣ αποφάσισε να γελοιποιήσει αυτό με το οποίο υπάρχουν άρρηκτοι δεσμοί με πολλούς πιστούς.

Έναν πνευματικό άνθρωπο της Ορθοδοξίας, που χαίρει εκτιμήσεως. 
Όχι. Δεν είμαι θεοφοβούμενος. Δεν πηγαίνω στην εκκλησία κάθε Κυριακή (και αυτό είναι λάθος μου).Όμως δεν μπορεί κάποιοι τύποι να παίζουν με τις αξίες, με την πίστη και με τις ανησυχίες ενός κόσμου έτσι για ΧΑΒΑΛΕ. Είναι αυτός ο ελληναρίστικος χαβαλές που μας έφερε εδώ, αυτό το "δε βαριέσαι ρε αδελφέ" που οδήγησε στην απαξίωση της ζωής μας και μιας σειράς αξιών που η Αριστερά συστηματικά αποδόμησε από το 1981 και μετά.

 Μιλώ για τις αξίες της οικογένειας και της πίστης. Την αξία της πατρίδας. 

Είσαι πιστός; Α ταυτόχρονα είσαι και αναχρονιστής, αντίστοιχος των Ιρανών Αγιατολάχ. 

Είσαι Άθεος; Ε τότε είσαι in και trendy. Είσαι σούπερ ντούπερ προχώ. Είσαι και "γαμώ τα παιδιά". 

Θίξαμε τα δικαιώματα της Αριστεράς; Α πα πα. Το κακό μεγάλο.

 Θίξαμε τον ...Παστίτσιο; Έλα μωρέ πλακίτσα κάναμε. 
Ε λοιπόν όχι.

 Η Αριστερά με την υπεράσπιση μιας βέβηλης πράξης έχει υποπέσει σε ένα νέο σφάλμα. Και για όσους θα σπεύσουν να μου απαντήσουν με τη γνωστή άποψη περί των μουσουλμανικών αντίστοιχων διώξεων κατά όσων θίγουν τον Μωάμεθ, θα έχω ακριβώς την ίδια άποψη. 

Κάποιοι κάνουν πλακίτσα με ένα πράγμα που αποτελεί μείζον αξιακό κεκτημένο εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη.

Παράλληλα, με αυτήν την κριτική και την πλακίτσα αποδομούν την θρησκεία ανθρώπων που πιάνονται για να σωθούν από αυτήν. 

Ποιος ο λόγος αλήθεια, ένας καραγκιόζης σκηνοθέτης να βγει και να παρουσιάσει τον Μωάμεθ ως παιδεραστή; Το κέρδος φυσικά. 

Όμως εμείς οι δήθεν Δυτικοί σπεύδουμε να μιλήσουμε για το δικαίωμα "στην έκφραση". 

Κι ας προσβάλλει αυτό το συναίσθημα και τα πιστεύω εκατομμυρίων πιστών. Έλα μωρέ, ΠΛΑΚΑ να γίνεται και ποιος νοιάζεται για τους Μουσουλμάνους. 

Στο κάτω της γραφής αγράμματοι και απολίτιστοι είναι. Κάποτε θα πρέπει να ακολουθήσουν το δικό μας ανώτερο αξιακό και πνευματικό σύστημα. Το σύστημα του εκλεπτυσμένου Τατσόπουλου που θα έπρεπε να έχει πάρει το βραβείο Booker όμως τα καπιταλιστικά συστήματα της Δύσης του το στερούν λόγω ιδεολογίας.

(Του Δημήτρη Μαρκόπουλου από protothema.gr)

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr/αντιγραφή

"Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε ...τηλέφωνο;(!)"

(Νικόλαος Πλαστήρας, πρωθυπουργός της Ελλάδας με άνεργο αδερφό....) ΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΔΕΛΦΟΙ !! ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ !!!!!

Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς κηφήνες της πολιτικής! "Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο", είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος. Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρ

ακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.

Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ - πιστός φίλος του - αναφέρει:
Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα "Πλαστήρας" όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.

Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση - κι έμενε σ' ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ' αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».

Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω. σκάβω για να καλοτρώγω;».

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό:
Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο κύριος πρωθυπουργός Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»

Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα ρε θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει:
- Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.
- Μα θα προσβληθεί.
- Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!

Το 1952, πρωθυπουργός ακόμη ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».

Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω:
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας, δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ - γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά - ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.

 από τo FB/ αντιγραφή

«Άντε, να κάνουμε κηδείες τώρα…»!

Έναν… μακάβριο τρόπο να αντιμετωπίσει την κρίση βρήκε η διοίκηση της ομάδας του Παλαιόπυργου Τρικάλων,διαφημίζοντας στη φανέλα της γραφείο τελετών. «Ήταν θέμα επιβίωσης. Ο ιδιοκτήτης του γραφείου ήταν φίλος μας και συμφωνήσαμε. Άντε να κάνουμε κηδείες τώρα», τόνισε ο γενικός αρχηγός και παίκτης της ομάδας, Λευτέρης Βασιλείου, μιλώντας στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6 και την εκπομπήInsiders. 

«Ήταν τόσο δύσκολη η χρονιά που περάσαμε με τα οικονομικά προβλήματα. Ο ιδιοκτήτης του γραφείου τελετών είναι φίλος μας. Ένα βράδυ που τρώγαμε έγινε η συζήτηση και ήρθε η διαφήμιση. Αυτός ήθελε να διαφημίσει την επιχείρησή του, εμείς να βρούμε έσοδα για την ομάδα μας και μετά από ένα τελάρο μπίρες το συμφωνήσαμε. Μέσα σε μια μέρα γίναμε διάσημοι σε όλη την Ελλάδα», τόνισε και πρόσθεσε: «Για μας ήταν θέμα επιβίωσης. Έχουμε να πάρουμε επιχορήγηση εδώ και τρία χρόνια. Ποδοσφαιριστής δεν πληρώνεται κανένας, ο προπονητής είναι ένας παλαίμαχος και τα διαρκείας που βγάλαμε ήταν 10 ευρώ για όλη τη χρονιά». 

Όσο για το πώς αντιμετώπισε η ομάδα αυτή την «μαύρη» χορηγία; «Οι περισσότεροι παίκτες μας πάνε σχολείο ακόμη. Φοβόμασταν μήπως υπήρχαν κάποιες αντιδράσεις από κάποιους γονείς. Είχαν έναν δισταγμό στην αρχή, αλλά τους έδειξα τη φανέλα και τους άρεσε. Στο τέλος το πήραν όλοι στην πλάκα και τώρα έχουμε παραγγελίες για φανέλες. Μας ζητάνε πολλοί να βγάλουμε φανέλες». 

Η αντίδραση των αντιπάλων μόλις αντίκρισαν τη φανέλα με τον σταυρό; «Ο διαιτητής σταυροκοπιόταν, οι ανταγωνιστές μας έχασαν όλες τις μονομαχίες… Φοβόντουσαν να πλησιάσουν φαίνεται. Άντε να κάνουμε κηδείες τώρα».

πηγή

Ο τάφος του παπα-Τύχωνα στο Άγιον Όρος

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ- ΤΥΧΩΝΑ.
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ, Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ,
(ΑΞΙΟΣ ΥΙΟΣ , ΑΞΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ) 

ΕΠΕΙΔΗ Ο ΠΑΠΑ ΤΥΧΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΚΤΑΦΗ , ΕΣΠΕΙΡΕ ΔΕΝΤΡΟΛΙΒΑΝΑ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΙΤΤΟ ΤΑΦΟ ΤΟΥ , ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΤΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΑΓΙΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ!

ΠΗΓΗ

Λόρδος Γκίλφορντ-Ένας ορθόδοξος θερμός φιλέλληνας

Το άγαλμα του Γκίλφορντ βρίσκεται μέσα στο «Μποσκέτο»,το οποίο βρίσκεται στην κάτω πλατεία της Κέρκυρας.

Άγγλος πολιτικός, περιηγητής και θερμός φιλέλληνας, πρόεδρος της Ιονίου Ακαδημίας. Γεννήθηκε στο Λονδίνο και ήταν γιος του λόρδου Νορθ, πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας (1732-1792). Πέρασε, λόγω υγείας, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε χώρες της νότιας Ευρώπης, στη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Σπούδασε στο κολέγιο του Ιτον και στην Οξφόρδη και το 1793 έγινε διδάκτωρ του Αστικού Δικαίου. Το 1791έκανε το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα, στα Ιόνια νησιά και στην Ήπειρο και πιθανόν τότε να ασπάστηκε την ορθοδοξία*, γεγονός το οποίο δεν έγινε γνωστό. 

Το 1792 έγινε βουλευτής, το 1794 ελεγκτής των τελωνείων του Λονδίνου και το 1798 διορίστηκε πρώτος κυβερνήτης στην Κεϊλάνη, θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1805, διοικώντας με εντιμότητα και φιλανθρωπία. Έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στη σκλαβωμένη Ελλάδα, εξαιτίας του φιλελληνισμού του και της βοήθειας που παρείχε σε Έλληνες σπουδαστές.

Το 1814 έγινε πρόεδρος της φιλόμουσου Εταιρείας στην Αθήνα και το 1820 πρόεδρος της Ιονίου Ακαδημίας. Ταξίδεψε στην Ελλάδα το 1791-2 και το 1810-13 δίνοντας εξαιρετικές περιηγητικές σελίδες, ενώ μετά το 1829 περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στην Κέρκυρα.Μαζί με τον Ιωάννη Καποδίστρια ιδρύσανε την Ιόνιο Ακαδημία-πρώτο Ελληνικό πανεπιστήμιο, το έτος 1823. Βοηθούσε οικονομικά πολύ, τους φοιτητές της Ιονίου Ακαδημίας. Όση περιουσία είχε, την έδωσε για την λειτουργία της Ιονίου Ακαδημίας. Πέθανε της 14 Οκτωβρίου του 1827 στο Λονδίνο.

 Υποσημείωση

 * Είναι, πράγματι, αλήθεια, ότι βαπτίσεις Δυτικών υπό δυτική (ρωμαιοκαθολική και προτεσταντική) κατοχή απαιτούσαν μεγάλο ηρωισμό και γι’ αυτό σπάνιζαν, ή τελούνταν εν κρύπτω και έμεναν για τούτο άγνωστες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Άγγλου Λόρδου Frederick North – Guilford (1766-1827). Τον Ιανουάριο του 1791 ο Άγγλος ευγενής, γιος Πρωθυπουργού, έγινε ορθόδοξος, κατά την απαίτησή του δια κανονικού βαπτίσματος, διότι, όπως γράφει στην αυτόγραφη «Ομολογία» του, δεν το είχε λάβει ως αγγλικανός και πίστευε ότι η Ορθοδοξία ήταν η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»,, κι εκτός αυτής κανένα μυστήριο δεν υπάρχει.

Έλαβε δε το όνομα Δημήτριος. Βλ. σχετικά την μελέτη του (Επισκόπου Διοκλείας) Kallistos Ware, The fifth earl of Guilford (1766-1827) and his secret conversion to the orthodox church, στο: D. Baker (Ed.), The orthodox churches and the west (= studies in church history, Vol. 13). Oxford 1976, σ. 247-256). Ο Γκίλφορδ είναι η σπουδαιότερη απόδειξη ότι γίνονταν βαπτίσεις επιστρεφόντων δυτικών και επί Ενετοκρατίας στα Επτάνησα, αλλά κρατούνταν για ευνοήτους λόγους μυστικές. Και ο Γκίλφορδ τηρούσε – για χρόνια – ως προς το ζήτημα αυτό απόλυτη μυστικότητα. Βλ. Γ. Δ. Μεταλληνού, Οι Τρεις Ιεράρχαι Προστάται της Ιονίου Ακαδημίας, στο: «Αντίδωρον πνευματικόν» (= τιμητικός Τόμος Γερασ. Ιω. Κονιδάρη), Αθήναι 1981, σ. 287/8. Του ιδίου, Η Ιόνιος Ακαδημία – Κριτική παρουσίαση του ομωνύμου βιβλίου του E. P. Henderson, «Παρνασσός» ΚΓ’ (1981), σ. 332 ε.ε.

 πηγή 1/πηγή 2

Διαβάστε και-******Έξι γράμματα του Σολωμού προς τον λόρδο Γκιλφορντ

**********Άγνωστα γράμματα του Κάλβου προς τον Γκίλφορντ