Η γερόντισσα Μακρίνα και το θαύμα των Αγίων Αναργύρων

 Κατά τα μέσα του έτους 1987 η Γερόντισσα Μακρίνα προσεβλήθη από καρκίνο του εντέρου. Πριν χειρουργηθή, μετέβη με μεγάλη ευλάβεια και πίστι στην Κρήτη, στα Ρούστικα Ρεθύμνου, για να την σταυρώση ο ιερεύς π. Σταύρος Τσαγκαράκης με το Τίμιο Ξύλο. Βίωσε τότε εντόνως την θαυματουργική ενέργεια του Τιμίου Σταυρού, διά του οποίου αισθάνθηκε να συρρικνούται ο καρκίνος. Χειρουργήθηκε στο Λονδίνο συνοδευομένη από τον Γέροντά μας, π. Εφραίμ, την αδελφή Εφραιμία και την μακαριστή αδελφή Μακρίνα, πρώην προϊσταμένη στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Η Γερόντισσα ειχε πάρει μαζί της την εικόνα των Αγίων Αναργύρων, παλαιά ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού.

 Ο κανονισμός του νοσοκομείου δεν επέτρεπε συνοδούς τις βραδινές ώρες. Η Γερόντισσα, επειδή η ίδια δεν γνώριζε την αγγλική γλώσσα και δεν μπορούσε μόνη της να συνεννοηθή, παρακαλούσε την Παναγία να φωτίζη τις νοσοκόμες και να τις στέλλη, όταν χρειαζόταν βοήθεια μετά την νάρκωση και την εγχείρηση. Την νύκτα μετά την επέμβαση, αλλά και επί, αρκετές νύκτες, η Γερόντισσα δεχόταν την επίσκεψη των Αγίων Αναργύρων, που εμφανίζονταν με λευκές ιατρικές στολές. Ήταν μελαμψοί, μιλούσαν στην αραβική γλώσσα και κρατούσαν στα χέρια τους λευκά μανδηλάκια βοηθώντας την να βγάζη μετεγχειρητικώς τα πτύελα. 

Όσο πιο πολύ εφαρμόζει κάποιος τις εντολές του Θεού ,τόσο πιο ανθεκτικός γίνεται στις θλίψεις και τους πειρασμούς

  Οἱ πιστοί πρέπει νά τονώνονται κάθε λίγο. Εἶναι τόσο ἀνθρώπινο νά δεχώμαστε συχνά ἐπαναλαμβανόμενα κάποια λόγια ἐνισχυτικά γιά τήν πίστη μας καί τήν ἐμμονή μας στόν Κύριο.

  Γι'αὐτό καί πάλι τονίζει ὁ ἃγιος συγγραφεύς μας τήν ἀξία τῆς ὑπομονῆς τῶν ἁγίων, δηλαδή τῶν χριστιανῶν. Καί ὑπομονή ἐδῶ σημαίνει ἐγκαρτέρηση, ἀντοχή, ἀκλόνητη προσμονή τοῦ Χριστοῦ μέ τό βλέμμα στραμμένο στήν οὐράνια πατρίδα. Αὐτό ἒκαναν διά μέσου τῶν αἰώνων ὃλοι οἱ ἃγιοι, μάρτυρες καί μή. Αὐτό καλοῦνται νά κάνουν καί οἱ πιστοί κατά τίς ἡμέρες τοῦ Ἀντιχρίστου.
 Ἡ ὑπομονή ὃμως αὐτή δέν εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπό τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τήν πίστη στό Χριστό.Ὃσο πιό πολύ πιστεύει κανένας στό Χριστό, τόσο πιό πολύ ἐνισχύεται στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.Καί ὃσο κανείς ἐφαρμόζει πιό πολύ καί πιστά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τόσο πιό πολύ αὐξάνει σέ ἀντοχή καί ἀνθεκτικότητα ἒναντι τῶν ἐξωτερικῶν θλίψεων καί πειρασμῶν, ἒναντι τῶν συκοφαντιῶν, τῶν ἀδικιῶν, τῶν διωγμῶν καί τῶν ποικίλων ἂλλων λυπηρῶν εἲτε ἀπό ἀνθρώπους προέρχονται εἲτε ἀπό τόν πονηρό καί τά ὂργανά του.
Οἱ πιστοί δέν ἒχουν ἂλλα διαπιστευτήρια νά παρουσιάσουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἐκτός ἀπό τίς ἃγιες πράξεις καί τά ἒργα τῆς ἀρετῆς στό κόσμο ἐτοῦτον. Ἀλλά καί ὁ Θεός αὐτά τά διαπιστευτήρια περιμένει, γιατί αὐτά εἶναι ἐκεῖνα πού ἀποδέχεται. Ὃ,τι ἂλλο ἀποκτήσει ὁ ἂνθρωπος στή γῆ, ἀκόμη καί λεγόμενα πνευματικά ἀγαθά, ὃπως εἶναι ἡ κοσμική σοφία καί ὃ,τι σχετικό, ὃλα αὐτά μένουν ἐδῶ, δέν ἀκολουθοῦν τόν ἂνθρωπο ἐκεῖ.
Οἱ ἀρετές ὃμως καί κάθε καλή καί ἃγια πράξη καί κάθε ἒργο θεάρεστο ὂχι μόνο θά ἀναγνωρισθῆ ἀπό τό Θεό, ἀλλά καί θά ἀνταμειφθῆ πλούσια.

"Ιερομ. Εὐσεβίου Βίττη, ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, Τόμος Γ΄

Οι ''πολιτισμένοι''Ευρωπαίοι...Άνθρωποι σε κλουβιά...

 Στη δεκαετία του 1930, ένας από τους ανθρώπους που ήταν φυλακισμένοι και εκτίθεντο σαν ζώα στον ζωολογικό κήπο του Χάγκενμπεκ στο Αμβούργο, ήταν ο προπάππους του Κριστιάν, Γουίλι Καρεμπέ.
 ''Ο προπάππους μου Γουίλι ήταν ένας από τους αρχηγούς των Κανάκ, του λαού μας στη Νέα Καληδονία. Το 1931 τον έφεραν στην Ευρώπη, δήθεν με σκοπό να μιλήσει για την πατρίδα μας, αλλά στην πραγματικότητα για να τον εκθέτουν σαν ένα ζώο μέσα σε κλουβί στους επισκέπτες της Αποικιακής Εκθεσης στο Παρίσι και αργότερα στον Ζωολογικό Κήπο Χάγκενμπεκ στο Αμβούργο.
Τότε η Γαλλία προπαγάνδιζε τη δύναμή της ως αυτοκρατορίας, ότι η επικράτειά της απλωνόταν έως τα μέρη όπου ζούσαν “άγριοι”.

 Επίσης, οι Γάλλοι που διοργάνωναν αυτού του είδους τις εκθέσεις έκαναν ανταλλαγές, έδιναν ανθρώπους από μακρινά, σε σχέση με την Ευρώπη και εξωτικά μέρη για να παίρνουν αλιγάτορες και άλλα άγρια ζώα.
Σε κάθε Αποικιακή Εκθεση που φιλοξενούνταν στο δάσος της Βουλώνης έφερναν ανθρώπους από τις κτήσεις της Γαλλίας σε όλο τον κόσμο.

Απόκομμα τούρκικης εφημερίδας του 1932 αναφέρεται σε χριστιανό που έμεινε 10 χρόνια σε σπηλιά αρκούδας

  Ένα απόκομμα μιας τούρκικης εφημερίδας του 1932, ξεχασμένο σε ένα συρτάρι, αναδεικνύει μια ιστορία η οποία 100 χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, θα μπορούσε να αποτελέσει την ιδέα ενός σεναρίου μιας συγκλονιστικής ταινίας, ή αντικείμενο συγγραφής ενός βιβλίου σαν το ανάλογο του Γιασάρ Κεμάλ «Η ιστορία ενός νησιού», ή σαν το «Ιστορία ενός αιχμαλώτου» του Στρατή Δούκα.

  Είναι όμως ένα απλό απόκομμα μιας τούρκικης εφημερίδας του 1932 χωρίς καν την πηγή, το όνομα της εφημερίδας στην οποία γράφτηκε. Στις 84 όλες κι όλες λέξεις του ρεπορτάζ στην τούρκικη γλώσσα, ξεχειλίζει ο πόνος της Καταστροφής, ο συγκλονισμός από την απώλεια της μάνας γης του Ρωμαίικου της Μικρασίας.

  Τίτλος του άρθρου «Συνελήφθη ένας από τους ανταλλάξιμους (σ.σ. βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης της οποίας η υπογραφή έγινε σαν σήμερα 30 Ιανουαρίου του 1923) ο οποίος ζούσε σε μια φωλιά αρκούδας στο Αδραμμύτι». Και γράφει το 90χρονο ρεπορτάζ: «Πριν λίγες μέρες συνέβη ένα πολύ αξιοπρόσεκτο γεγονός. Παρότι έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια από την ανακατάληψη του Αδραμμυτίου, κυνηγοί ανακάλυψαν τυχαία ένα Χριστιανό από το χωριό Ζεϊτινλί, ο οποίος εκείνη την εποχή δεν διέφυγε όπως οι άλλοι, αλλά κρύφτηκε σε φωλιά αρκούδας στο όρος Κάζνταγ. (σ.σ η αρχαία Ίδη). Το συνέλαβαν και τον μετέφεραν στο Αδραμμύτι.

Οι Τρεις Ιεράρχες μαζί με τις οικογένειές τους.Mία σπάνια εικόνα.

Οι Τρεις Ιεράρχες μαζί με τις οικογένειές τους.Μια σπάνια παράσταση από τον Ioan Popa

Ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος κρατά στα χέρια του τη μίτρα του Αγίου Νεκταρίου.

Αίγινα. Μονή Αγίου Νεκταρίου. Ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος κρατά στα χέρια του τη μίτρα του Αγίου Νεκταρίου.

πηγή

Όταν ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης συνάντησε τους Τρείς Ιεράρχες

Από το βιβλίο της Άννας Ιακώβου: ''Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης'' της σειράς ''Ήταν κάποτε παιδιά''. Εικονογράφηση: Εύα Καραντινού. Εκδόσεις Άθως παιδικά.

Μετά από πολλά χρόνια διηγείτο ο όσιος Γεώργιος [Καρσλίδης] σε πνευματικά του τέκνα για τη δύσκολη αυτή περίοδο της ζωής του: Βρισκόμουν στο σπίτι μόνος μου, στο σπίτι του αδελφού μου, οι γονείς μου είχαν πεθάνει.

Ήρθε εκείνη την ημέρα κάποιος ζητιάνος, πήρα ένα πιάτο, πήγα στο αμπάρι, πήρα λίγο αλεύρι και του το έδωσα.
Μετά, την άλλη ημέρα, χρειάσθηκε να πάει να πάρει αλεύρι και άρχισε να με μαλώνει λέγοντάς μου· ξεσήκωσες όλο το αμπάρι και το έδωσες στον ζητιάνο. Τα έβαλε μαζί μου, μια φασαρία, να κακό, και αυτό έγινε αιτία να σηκωθώ να φύγω από το σπίτι.
Βρέθηκα σε κάποιον Τούρκο και με έκανε τσομπάνο στα ζώα του. Έπαιρνα τα ζώα, τα πήγαινα σε μία ρεματιά και εκεί τα φύλαγα. Μία ημέρα, που φύλαγα τα ζώα, βλέπω τρεις ιερωμένους, οι οποίοι άρχισαν μία ψαλμωδία τόσο ωραία, που εγκατέλειψα τα ζώα και τους ακολούθησα.
Ξαφνικά όμως τους έχασα. Ήταν δε τόσο ωραία η ψαλμωδία, που επειδή έγιναν άφαντοι, έβαλα τα κλάματα. Με τα κλάματα γύρισα στο σπίτι και όταν με είδε ο Τούρκος έτσι, με ρωτούσε: “Τι έπαθες; τι συμβαίνει;” αλλά εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω.

Μετά από ώρες συνήλθα και του εξήγησα τι έπαθα. Τότε μου είπε “Αν τους δεις, τους γνωρίζεις;”. Δεν ξέρω, αποκρίθηκα. Με πήρε μετά από το χέρι και με πήγαινε από το ένα δωμάτιο στο άλλο και σε κάποιο μέρος σήκωσε μία καταπακτή και κατεβήκαμε μία σκάλα. Τότε ανοίχθηκε ολόκληρη εκκλησία μπροστά μας. Ο Τούρκος ήταν κρυπτοχριστιανός. Αμέσως έτρεξα μπροστά στην εικόνα των Τριών Ιεραρχών:

Να· αυτοί ήταν!

Τότε, μου είπε: ''Έλα, παιδί μου, εσύ τώρα δέν είσαι για εδώ. Είσαι, για μοναστήρι''.
Μία ημέρα, που ο όσιος προσευχόταν μόνος του, του παρουσιάσθηκε ένας καβαλλάρης, και τον πήρε μαζί του. Του μίλησε με αγάπη και του ανέφερε πού θα τον πήγαινε και τι θα έκανε εκεί που θα τον άφηνε. Η απόσταση που διήνυσαν ήταν μεγάλη, αλλά τη διέβησαν σε σύντομο χρόνο. Ο νέος αυτός συνοδός του ήταν ο Μεγαλομάρτυς άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, του οποίου το όνομα θα λάμβανε και θα του ήταν προστάτης και φύλακας για όλη την κατοπινή του ζωή.

Από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, “Ο όσιος Γεώργιος της Δράμας, (1901-1959)”. Έκδοση της Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα), Δράμα.

Να θυμάσαι ότι το τέκνον σου το πνευματικό που γράφεις στο πετραχήλι σου δεν το γράφεις με μελάνι ανθρώπινο αλλά με το Αίμα Του Χριστού...

Να θυμάσαι ότι το τέκνον σου το πνευματικό που γράφεις στο πετραχήλι σου δεν το γράφεις με μελάνι ανθρώπινο αλλά με το Αίμα Του Χριστού και τα δάκρυα της προσευχής σου.

 Αν τα πνευματικοπαίδια σου πονάνε, θα πρέπει να πονάς το ίδιο, αν χαίρονται να χαίρεσαι, αν απογοητεύονται να τα στηρίζεις, αν πέφτουν να τρέχεις να τα σηκώνεις, αν λυπούνται να διώχνεις την λύπη τους, αν τρέχουν εσύ να τα κρατάς, αν παίρνουν λάθος δρόμο να δείχνεις με το παράδειγμά σου τον σωστό, πάντα να προσεύχεσαι γι' αυτά κάθε βράδυ, κάθε βράδυ να τα ονοματίζεις στην προσευχή σου, 10 είναι; 100; 500; 1000; Όσα ονόματα και αν είναι εσύ να τα στέλνεις στον Κύριο κάθε βράδυ.

 Πρόσεχε.... Ακόμα και αν σε ξεχνούν εσένα ή τις συμβουλές σου, ακόμα και αν τα βλέπεις σπάνια, πάντοτε να τα μνημονεύεις διότι είναι ένα κομμάτι από Τον Χριστό το οποίο σου έχει δωρίσει, ένα παιδί Του Θεού που ψάχνει πατέρα,αδερφό, φίλο, μυσταγωγό και ακουμπά επάνω σου την ψυχή του.

Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης

Κειμήλια του Ξεριζωμού

Κλαίγαμε που αφήναμε ορφανές τις εκκλησιές μας...Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, ως πρόσφυγες και ξεριζωμένοι στην Ελλάδα έσωσαν ό,τι μπόρεσαν από τις εκκλησές τους. Και τα πήραν μαζί τους. ΑΠΌ ΜΕΓΆΛΗ ΕΥΛΆΒΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΥΞΗ.
Δεν ήθελαν να απολησμονήσουν τον τόπο τους. Να αποκοπούν. Να καταντήσουν κουφάρια χωρίς ταυτότητα.
Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία της Αννίκα Χαριτωνίδου (από το Κέσι ): «Η επιτροπή μάζεψε τα πράματα της εκκλησίας. Έκαψε τις παλιές εικόνες κι όσα βιβλία ήταν παλιά.
Τα άλλα κειμήλια τα μαζέψανε και τα φέραμε. Το σταυρό και τον επιτάφιο τα είχα βάλει στο δικό μου σεντούκι. Τα άλλα πράγματα τα φρόντισε ο κουνιάδος μου ο δάσκαλος... Με τα πράματα της εκκλησίας είχα δώσει και μια δική μου εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα.

Ήταν πολύ μεγάλη και δε χωρούσε στο δικό μου σαντούκι. Σαν ήρθαμε, έδωσα στον κουνιάδο μου το σταυρό και τον επιτάφιο. Κάποιος πήγε και τα πήρε από το σπίτι του μαζί με τα άλλα πράματα της εκκλησίας. Μαζί με αυτά πήγε και η δική μου εικόνα, που ήταν πολύ παλιά.

Που φεύγαμε από το σπίτι μας στενοχωρηθήκαμε, μα ούτε το σπίτι ούτε τα πράματά μας σκεφτόμασταν , όσο σκεφτήκαμε την εκκλησία μας. Την αφήσαμε ορφανή μέσα στους Τούρκους.

Πριν φύγω πέρασα πάλι από κει. Δεν είχε εικόνες. Δεν είχε σταυρό. Πήγα να προσκυνήσω το αγιασμένο σανίδι, τη λειτουργημένη πέτρα της».

(φωτογραφία από οικογενειακά κειμήλια @SteliosSarivasillis. ''Από την Προύσα στας Σέρρας.. Η ανεκτίμητη κληρονομιά'' .

πηγή

Τότε ακριβώς κάθε αμαρτία, που έκανε στην παρούσα ζωή, παρουσιάζεται μπροστά της σαν σκληρός κατήγορός της.

  

Ο προφυλακισμένος εγκληματίας βασανίζεται ψυχικά από τη λύπη, ειδικά τη μέρα που πρόκειται να οδηγηθεί από τη φυλακή στο δικαστήριο. Εκεί, όταν, στο τέλος της δίκης, σηκωθεί από το εδώλιο, για ν’ ακούσει την αυστηρή φωνή του δικαστή, που θ’ αναγγέλλει την καταδίκη του, παγώνει από το φόβο του και μοιάζει σαν νεκρός.

Έτσι και η ψυχή, όταν στον κόσμο τούτο διαπράττει αμαρτίες, υποφέρει και στενοχωριέται. Πολύ περισσότερο όμως, βασανίζεται, όταν, αφού εγκαταλείψει τον κόσμο, πρόκειται να οδηγηθεί στο Φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσει για τις πράξεις της. Γι’ αυτό συχνά τρέμει και φοβάται και κάνει πίσω, όταν έρθει η στιγμή ν’ αποχωριστεί από το σώμα. Γιατί τότε ακριβώς κάθε αμαρτία, που έκανε στην παρούσα ζωή, παρουσιάζεται μπροστά της σαν σκληρός κατήγορός της.

Ας φροντίσουμε, λοιπόν, την αθάνατη ψυχή μας, ας προτιμήσουμε τα Ουράνια από τα γήϊνα και τα άφθαρτα από τα φθαρτά αγαθά, τα οποία εύχομαι ν’ απολαύσουμε όλοι, με τη Χάρη και τη Φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Κήρυγμα εορτής Τριών Ιεραρχών

  

Η σημερινή Κυριακή, αδελφοί μου, είναι αφιερωμένη στους Τρεις Ιεράρχες, τους μεγίστους φωστήρας και διδασκάλους της Εκκλησίας μας. Τον Μέγα Βασίλειο, τον Θεολόγο Γρηγόριο και τον Χρυσόστομο Ιωάννη. Το σημερινό Ευαγγέλιο αλλά και το κείμενο του Αποστόλου που ακούσαμε είναι αφιερωμένα σ’ αυτούς. Μας μιλούν και μας τονίζουν πώς πρέπει να συμπεριφέρονται και πως πρέπει να εφαρμόζουμε τις εντολές του Θεού, αλλά και πώς να αγωνίζονται όλοι εκείνοι οι οποίοι τάχθηκαν να είναι με την παράταξη του Κυρίου.

  Οι άγιοι αυτοί Τρείς Ιεράρχες προικισμένοι από τον Θεό με πολλά φυσικά χαρίσματα, με σοφία, με σύνεση και με μυαλό, τα αξιοποίησαν και τα καλλιέργησαν με κόπο και αγώνα. Σπούδασαν και φρόντισαν ώστε αυτά τα χαρίσματα να αξιοποιηθούν μέσα στην Εκκλησία και για την Εκκλησία. Έγιναν οι λύχνοι για να φωτίσουν όλους τους «εν τη οικία» δηλαδή τους ανθρώπους της Εκκλησίας αλλά και την οικουμένη ολόκληρη. Έγιναν δηλαδή οικουμενικοί

Η τελευταία είσοδος του Οσίου Πορφυρίου στο Άγιον Όρος

Μαρτυρία π. Ευαγγέλου Παπανικολάου, Ιατρού.

 «Επισκεπτόμουν το Άγιον Όρος από παιδί πολύ συχνά και το γεγονός που θα σας περιγράψω δεν μπορώ να το τοποθετήσω άριστα στον χρόνο. Ήταν μάλλον μετά το 1990, η δε περίοδος του χρόνου ήταν μάλλον Φθινόπωρο και ταξίδευα μόνος μου για τα Κατουνάκια, για τον παπα–Εφραίμ και τους Δανιηλαίους. Οι προσκυνητές ήσαν λίγοι.
  Το καΐκι που έκανε την διαδρομή Δάφνη–Λαύρα ήταν δεμένο στον ένα και μοναδικό τότε Αρσανά και το κουμαντάριζε ο δούλος του Θεού Ιορδάνης με την οικογένειά του. Άνθρωπος ευλαβής, πεισματάρης με την θάλασσα, γνώστης των καιρών και κυρίως των μικρών ιδιοτροπιών των πατέρων. Εκείνη την ημέρα ήταν νοτιάς, η θάλασσα είχε δυσκολία, ο Ιορδάνης είχε ακυρώσει το δρομολόγιο για την Λαύρα και φώναζε σε όλους μας, «τελευταίος σταθμός Αγία Άννα». Η αλήθεια ήταν ότι δεν με βόλευε, αλλά σκέφτηκα να μπω στο καΐκι και να κατέβω Αγία Άννα και να ανεβώ στο κάθετο καρντερίμι και μετά παράλληλα με την ακτή να περπατήσω με τα πόδια για τα Κατουνάκια. Ήμουν νέος και είχα τότε αντοχές για αυτές τις διαδρομές.
  «Όταν μπήκα και κάθισα στον πάγκο, έσκυψα και είδα στον πάτο του καϊκιού ένα κουβάρι, ένα μπόγο, μια κουβέρτα από την οποία πρόβαλε ένα καλογερικό σκουφί πλεκτό. Κατάλαβα ότι κάποιος ασθενής γεροντάκος καλόγερος ταξίδευε μαζί μας. Δίπλα του στεκόταν ένας άλλος σεμνός καλόγερος, φορώντας τα συνήθη ρούχα των μοναχών, ο οποίος και τον διακονούσε. Ήταν όμως σκοτάδι εκεί μέσα και δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν. Μαζί μας μπήκαν και καμμιά δεκαριά άλλοι προσκυνητές και κάνα δυο μοναχοί. Ο Ιορδάνης έκανε τον σταυρό του και άρχισε να μανουβράρη την βάρκα του, για να φύγουμε από το λιμανάκι της Δάφνης και να προχωρήσουμε προς τα νότια. Συνέχισε να φωνάζη και να λέη «το καράβι θα πάη μέχρι την Αγία Άννα και εκεί θα κατεβήτε όλοι έχει φουρτούνα και καιρό και δεν θα σας πνίξω εγώ».

  «Αφού ανοιχτήκαμε λίγο και πήραμε παραλία–παραλία τον δρόμο με σκαμπανεβάσματα από τα κύματα, καθήμενοι ακούνητοι στους πάγκους μας, διότι ήταν αδύνατον να μετακινηθούμε από την θάλασσα, τότε ο Ιορδάνης άφησε την λαγουδέρα, δηλαδή το καράβι πήγαινε μόνο του, κατέβηκε την μικρή σκάλα προς τα ύφαλα του καϊκιού, πήρε τον μπόγο στα δυό του στιβαρά χέρια και τον έφερε στο φως και τον έβαλε πάνω στην σκεπή της μηχανής και τότε, μέσα από αυτή την κουβέρτα, πρόβαλε το κεφαλάκι του γέροντος Πορφυρίου. Ο Ιορδάνης με στοργή μητρική τον τακτοποίησε μαζί με τον πατέρα Φώτιο, που ήταν ο μοναχός που τον συνόδευε, αλλά του είπε με αυτόν τον δωρικό τρόπο της ομιλίας του: 

 «Γέρο–Πορφύρη, μην σκεφτής να πας πέρα από την Αγία Άννα, Καυσοκαλύβια το καΐκι μου δεν πηγαίνει, να σε πνίξω δεν θέλω, να με πνίξης δεν θέλεις, λοιπόν κατεβαίνεις στην Αγία Άννα, μένεις σε κάποιο Κελλί κοντά στην παραλία και, όταν φτειάξη ο καιρός αύριο–μεθαύριο, σε πάω στα Καυσοκαλύβια».

π. Κοσμάς Γρηγοριάτης-Πραγματώνοντας την προτροπή του Ντοστογιέφσκι...

   Ο π. Κοσμάς Γρηγοριάτης άφησε τη ζωή του στις 27 Γενάρη 1989 στους δρόμους του Κονγκό. Αγάπησε ένα περίεργο μέρος αυτής της γης, με αδιανόητες για τον δυτικό άνθρωπο συνθήκες επιβίωσης. 

 Οι ακραίες συνθήκες φτώχειας και οι ακραίες συνθήκες μίσους της μεταπολεμικής μας γεωγραφικής πατρίδας, μέσα στις οποίες ο ίδιος μεγάλωσε, σμίλεψαν μια ορμητική προσωπικότητα· ο πόνος του έγινε δημιουργικότητα και η κοινωνική αδικία μετουσιώθηκε σε Πίστη που εκφράζονταν σε μια παράλογη αυταπάρνηση, τίποτα για τον ίδιο, όλα για τον άγνωστο «ξένο» αδερφό.
  Πραγματώνοντας την προτροπή του Ντοστογιέφσκι, ότι όσο υπάρχει έστω και ένα δακρυσμένο παιδί, ο κόσμος αυτός ακόμα κοιμάται στην αδικία από δική ΜΟΥ ευθύνη και με την πνευματική συμβουλή του γερο-Παΐσιου, φύτεψε την ελπίδα σε αυτούς που δεν επιθυμούμε να γνωρίσουμε ποτέ. 

 Δεν θα γνωρίσουμε ποτέ το απογυμνωμένο από καθετί το ανθρώπινο, πλάσμα που κατοικεί στην νοτιοανατολική γωνιά του Κονγκό. Πόλεμος, φτώχεια, πείνα, ελονοσία και AIDS τα ρούχα του. Η απληστία του δυτικού σύγχρονου μοναχικού ανθρώπου, κερνάει αιώνες τώρα στον Αφρικανό αδερφό μας μια αδιέξοδη «μοίρα»: να σκάβει το κοβάλτιο για το iPhone μου, με αντίτιμο την ίδια του τη ζωή.

πηγή

Μην αναβάλλεις, αγαπητέ, από μέρα σε μέρα να επιστρέψεις στον Κύριο...

 Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Μην αναβάλλεις, αγαπητέ, από μέρα σε μέρα να επιστρέψεις στον Κύριο, μήπως κάποια στιγμή φθάσει σ’ εσένα ξαφνικά η απόφαση του Φοβερού Δικαστή και σε καλεί να παρουσιασθείς σ’ αυτόν, για να επιστρέψεις σ’ αυτόν το εμπόρευμα που εμπορεύθηκες με τα τάλαντά του. 

Πρόσεχε μήπως αντί για επαίνους δεθείς χέρια και πόδια, και καταδικασθείς στο εξώτερο σκοτάδι.

 Φρόντισε, όσο ακόμη έχεις καιρό, να πέσεις εμπρός στον Δικαστή παρακαλώντας Τον, ώστε να συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες σου, για να χαρούμε εμείς μαζί σου, αδελφέ, και να δοξασθεί ο Θεός. Σ’ Αυτόν πρέπει Τιμή, Δόξα, στους Αιώνες των Αιώνων. Αμήν.

"Είσαστε και της Εκκλησίας και κάνετε τέτοια πράγματα;"

 Μας λένε πολλές φορές: "Είσαστε και της Εκκλησίας και κάνετε τέτοια πράγματα;"
Ναι, είμαστε της Εκκλησίας και κάνουμε και τέτοια και χειρότερα ακόμα.
Δεν είναι αυτό το οποίο μας διαφοροποιεί, δεν είναι ένα "τμήμα καλών ηθών" η Εκκλησία.
Η Εκκλησία είναι ένας χώρος όπου μαθαίνουμε να μετανοούμε πρώτα απ' όλα. Μαθαίνουμε να μετανοούμε, να συνειδητοποιούμε τα τραύματα μας, να αξιοποιούμε τη δυστυχία μας, την κατάσταση μας.
Δεν είναι ένας χώρος όπου είμαστε επιτυχημένοι ηθικά άνθρωποι.
Η Εκκλησία δέχεται τους πάντες και ένας παναμαρτωλός άνθρωπος ο οποίος μετανοεί και πενθεί έχει πιο μεγάλη αξία από έναν "Άγιο" που δεν ξέρει τί σημαίνει μετάνοια.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Προσωπογραφία του Ιωάννη Μεταξά έργο του Γεωργίου Προκοπίου.

Γεώργιος Προκοπίου 1876-1940.

  Ήταν ένας σημαντικός Έλληνας Μικρασιάτης, ζωγράφος και εξαιρετικός πορτραιτίστας, φωτογράφος και κινηματογραφιστής, κατεξοχήν πολεμικός ζωγράφος στους Βαλκανικούς Πολέμους και την Μικρασιατική Εκστρατεία. Κατά τον Ελληνοιταλικό πόλεμο αν και βρισκόταν σε μεγάλη ηλικία, ζήτησε από τον Μεταξά, του οποίου είχε κάνει ήδη δύο πορτραίτα (γνωστά) ειδική άδεια, λόγω του ότι ήταν σε εμπόλεμη περιοχή που ήθελε να φτάσει και εκτός των ελληνικών συνόρων. Τέτοιο ήταν το πάθος του και ο ενθουσιασμός του για τις νίκες του Ελληνικού στρατού. Έφτασε στο Αργυρόκαστρο και ζωγραφίζοντας άφησε και την τελευταία του πνοή στο Τεπελένι στις 20 Δεκεμβρίου. Με την σημερινή ανάρτηση του έργου του τιμούμε το θάρρος του και την αγάπη του για την πατρίδα.

πηγή

Συνήθειες από το βυζαντινό τραπέζι

Συνήθειες από το βυζαντινό τραπέζι-Βυζαντινό Μουσείο Ιωαννίνων - Αίθουσα Γ - 16ος αιώνας

  Εικόνα του 16ου αιώνα από την Περιφερειακή Ενότητα Άρτας. Απεικονίζονται οι Άγγελοι Κυρίου που επισκέφτηκαν τον Αβραάμ στη δρυ του Μαμβρή (Γέν. 18, 1-15) να δέχονται τη φιλοξενία του γενάρχη καθισμένοι στο πλούσιο τραπέζι. Πίσω το γηραιό ζεύγος, Αβραάμ και Σάρα, διακονεί με σεβασμό τους θεϊκούς απεσταλμένους κομίζοντας εδέσματα σε βαθιά σκουτέλια (πήλινο βαθύ πιάτο).

 Στην εικονογραφική διατύπωση του θέματος της «Φιλοξενίας του Αβραάμ», άξια προσοχής είναι η λεπτομέρεια της απεικόνισης των μαχαιριών πάνω στο τραπέζι. Παραδείγματα βυζαντινών κοχλιαρίων (κουταλιών), μαχαιριών και πιρουνιών, πολυάριθμες αναπαραστάσεις σκηνών γευμάτων στη βυζαντινή τέχνη και μια σειρά γραπτών πηγών, καθιστούν φυσικό να υποθέσουμε ότι πράγματι τα μαχαιροπήρουνα χρησιμο-ποιούνταν στο βυζαντινό τραπέζι.

Κατά την περίοδο της Ύστερης Αρχαιότητας, δηλαδή από τον 4ο έως τον 7ο αιώνα μ.Χ., τα τεκμήρια για τη χρήση μαχαιροπίρουνων στο βυζαντινό τραπέζι είναι κατεξοχήν αρχαιολογικά, με ελάχιστες αναφορές στις γραπτές πηγές. Τα εκατοντάδες αργυρά κοχλιάρια που έχουν σωθεί, μαρτυρούν την τακτική χρήση των αντικειμένων αυτών, τουλάχιστον στις οικίες των αρχόντων της εποχής, για τη λήψη τροφής.

Τα κύρια γεύματα των Βυζαντινών ήταν το πρόγ(ε)υμα ή πρόφαγον, το άριστον ή μεσημβρινόν (γεύμα) καθώς και ο δείπνος ή το δείπνον, που ήταν και το σημαντικότερο.

  Ο συνδυασμός του μαχαιριού με το πιρούνι μαρτυρείται για πρώτη φορά στην τέχνη κατά το πρώτο μισό του 10ου αιώνα, ενώ ο αριθμός των σχετικών απεικονίσεων αυξάνεται στους δύο αιώνες που ακολουθούν. Τα πρωτοβυζαντινά πιρούνια ήταν κατασκευασμένα από άργυρο ή κράμα χαλκού και διέθεταν δύο ή

Το χέρι του Αγίου Σάββα,πρώτου αρχιεπισκόπου Σερβίας

 

Το χέρι του ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ,πρώτου αρχιεπισκόπου Σερβίας στην Μονή Μιλέσεβο 

Ἀδελφοί μου, ὁ σταυρός θά νικήσῃ!

  Ἀδελφοί μου, ὁ σταυρὸς θὰ νικήσῃ! Δὲ θὰ νικήσῃ οὔτε τὸ τρίγωνο τῶν μασόνων, οὔτε ἡ πεντάλφα τῶν σιωνιστῶν, οὔτε τὸ σφυροδρέπανο τῶν ἀθέων, οὔτε οἱ χιλιασταί. Θὰ νικήσῃ ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, τὸ «Ἐν τούτῳ νίκα». Οἱ ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ «ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰωάν. 19,37). Τότε θὰ ζητήσουν νὰ κρυφτοῦν μέσα στὶς σπηλιὲς καὶ θὰ λένε στὰ βουνά· ἀνοῖξτε, βουνά, νὰ μᾶς κρύψετε ἀπὸ τὴ λάμψη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
 Οσοι εἶναι μὲ τὸ σταυρό, τὸν πιστεύουν καὶ ζοῦν τὴν ἐσταυρωμένη ζωὴ ποὺ θέλει ὁ Χριστός, αὐτοὶ θὰ ἔχουν δόξα καὶ εὐλογία εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

Μακαριστός Επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης

Έπεσα ,σηκώθηκα...

  Έπεσα, σηκώθηκα.Έπεσα, σηκώθηκα.Έπεσα, σηκώθηκα.Έπεσα, σηκώθηκα.Έπεσα, σηκώθηκα. Θα μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέει αυτή τη λέξη. Όχι από τη μια μέρα στην άλλη. Πέρασαν χρόνια αυτό το οποίο ζω σήμερα. Χρόνια! Με λόγια παχυά,θεωρίες,μπλα,μπλα,μπλα δεν τα μαθαίνεις. Αν δεν σπάσεις τα μούτρα σου, δεν τριφτείς σαν τη λεμονόκουπα δεν τα μαθαίνεις. Γι'αυτό είπαν και οι Πατέρες θα χύσεις αίμα και θα πάρεις πνεύμα.

Γέροντας Αγάθων Κωνσταμονίτης

«Ἡ ἀλήθεια δεν εἶναι πάντοτε με τούς πολλούς»

π. Συμεών Κραγιοπούλου

  Ὅποιος σκέφτεται:«Σάν λίγοι νά μείναμε· οἱ ἄλλοι εἶναι πάρα πολλοί», καί ἐπηρεάζεται ἀπό αὐτό καί λέει: «Ὅ,τι κάνουν οἱ πολλοί νά κάνουμε καί ἐμεῖς», δέν εἶναι στήν ἀλήθεια.
Σ᾿ αὐτά τά θέματα δέν ἔχει πλειοψηφίες, ὅπως τό τόνιζαν οἱ πατέρες καί ἰδιαίτερα ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος.

  «Ἡ ἀλήθεια –λέει– δέν εἶναι πάντοτε μέ τούς πολλούς». Μερικές φορές μπορεῖ νά εἶναι μέ τούς πολύ λίγους, μπορεῖ νά εἶναι μέ ἕναν!
 Στά χρόνια τῶν αἱρέσεων κάπως ἔτσι παρουσιάστηκε μερικές φορές τό πράγμα. Μιά μικρή ὁμάδα ἀνθρώπων ἔμεινε πιστή στήν Ὀρθοδοξία. Ὅταν πῆγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν Κωνσταντινούπολη καί ἔγινε πατριάρχης ἐκεῖ, πολύ ἐλάχιστους ὀρθόδοξους χριστιανούς βρῆκε. Ὅμως, δέν σκέφτηκε: «Ἄς πάω καί ἐγώ μέ τούς πολλούς». Έμεινε με τήν ἀλήθεια. "

Η ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ(Φ.Κόντογλου)

Φώτη Κόντογλου Αρχείο

 Σήμερα δημοσιεύουμε το πρώτο άρθρο του Κόντογλου στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,. στις 22 Φεβρουαρίου του 1948, με τίτλο «Η ειρηνική απλότητα». Με αυτό άρχισε μια συνεργασία, που συνεχίστηκε με την μόνιμη στήλη «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ» για 17 ολόκληρα χρόνια. 

Το τελευταίο άρθρο δημοσιεύτηκε στις 13 Ιουνίου 1965, ακριβώς ένα μήνα πριν από το θάνατο του Κόντογλου, με τίτλο «Ο φθόνος και η αχαριστία»! Όπως φαίνεται από τους τίτλους, τα άρθρα αυτά αποτελούν και την βιωματική εξιστόρηση της ζωής του. Ο Κοντογλου αυτοσυστήνεται στον αναγνώστη με το πρώτο του άρθρο με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. «Τα δύο πράγματα που αγάπησα στον κόσμο, είναι η ευλάβεια της ορθοδοξίας κι η θάλασσα». Και πάνω απ’ όλα η απλότητα. Ο ακρογωνιαίος λίθος της ύπαρξής του. Απλότητα στην έκφραση, απλότητα στη σκέψη, απλότητα στη συμπεριφορά, απλότητα στη διάνοια, στην ψυχή και στην καρδιά. Απλότητα που ταυτίζεται με την αλήθεια, που είναι πάντοτε απλή.
Πέρα από αυτά όμως ο Κόντογλου είναι και προφητικός …
«Και για να ξεκουραστούμε ακόμα οι δυστυχείς, κάνουμε κάποιες άλλες δουλειές, που τις λέμε «ψυχαγωγία» και που είναι και κείνες κουραστικές, ταραγμένες, πονηρές και άσπλαχνες». «Τα απλά βιβλία είναι σαν ένα πέλαγο αφρισμένο, που το χαίρεσαι κι ας σε φοβερίζει να σε καταπιεί, κι όχι σαν τα χημικά εκείνα δηλητήρια που βγαίνουνε λες από κάποιο εργαστήριο καταχθόνιο»! Δεν έχει δίκιο;

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - Η ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ
Άρθρο του Φ. Κόντογλου στην ''ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ'' - 22 Φεβρουαρίου 1948
Μπορεί να έχω λάθος, μας απ’ όσο κατάλαβα ο άνθρωπος είναι πιο ευτυχισμένος και ειρηνεμένος, όταν καταγίνεται με απλά πράγματα κι όχι με περίπλοκα και νευρικά, τουλάχιστον τις ώρες που θέλει να ξεκουραστεί. «Καρδίας ησυχαζούσης, το πρόσωπον θάλλει».
 Σήμερα δε φτάνει πως η ζωή μας είναι άγρια και νευρική, με τις μηχανές και τα σίδερα που βροντάνε γύρω μας, παρά και για να ξεκουραστούμε ακόμα οι δυστυχείς, κάνουμε κάποιες άλλες δουλειές, που τις λέμε «ψυχαγωγία» και που είναι και κείνες κουραστικές, ταραγμένες, πονηρές και άσπλαχνες, Η τέχνη που τη βρήκε ο άνθρωπος για να ξεκουράζεται, έγινε κι αυτή επιστημονική σττς μέρες μας, μια σκοτεινή αριθμητική γεμάτη προβλήματα. Κι όταν πάγει κανένας στο σπίτι του για να ξεκουραστεί και ποθήσει να ησυχάσει και να μερέψει λίγο η ψυχή του, κάθεται και διαβάζει κάποια βιβλία που είναι γεμάτα ψυχολογίες μπερδεμένες, κάτι δαιμονικά παραμιλήματα εκφυλισμένων ανθρώπων, βιογραφίες διαφόρων διασήμων υποκριτών ή φιλοσοφίες παγωμένες σαν τους κρατήρες του φεγγαριού. Κι αντί να βρει ξεκούραση, φορτώνεται και με άλλα βάσανα και με έγνοιες αβάσταχτες.

Lacrimae Rerum

  «Λίγα χρόνια μετά, γράφει ο Σπύρος Παναγιωτόπουλος, ήρθε ένα βράδυ ο Πορφύρας να με πάρει από τη δουλειά μου για να πάμε στην υπόγεια ταβέρνα της οδού Γαβρίου, ξεκούμπωσε το σακάκι του κι έβγαλε μία φωτογραφία από τη μέσα τσέπη.

  Κοίτα, μου είπε χαμογελώντας αγαθά όπως πάντα· η φωτογραφία εικόνιζε μία επιτάφια πλάκα, που επάνω της ήταν χαραγμένοι κάποιοι εγγλέζικοι στίχοι. 

 Κάποιος από την Αυστραλία του έγραψε πως είχε χάσει τη γυναίκα του, τη μονάκριβη αγάπη της ζωής του. Χρόνια ζητούσε μάταια την παρηγοριά και τη βρήκε τυχαία μέσα σε μία εγγλέζική ανθολογία ελληνικών τραγουδιών. 

Το ποίημα Lacrimae Rerum του Λάμπρου Πορφύρα τού έκανε τόσο καλό που ήταν λες και στάλαξε βάλσαμο στην πληγή της καρδιάς του. Έβαλε και το σκάλισαν ατόφιο στη μαρμάρινη πλάκα του τάφου της αγαπημένης του»

Παραθέτουμε εδώ το ποίημα ολόκληρο:
Ἄμοιρη! τὸ σπιτάκι μας ἐστοίχειωσεν
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου τὴ θλιμένη·
στοὺς τοίχους, στὸν καθρέφτη, στὰ εἰκονίσματα,
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου κάτι μένει.
Κάτι σὰ μόσκου μυρωδιά, κι ἁπλώνεται
καὶ τὸ φτωχὸ σπιτάκι πλημμυρίζει,
κάτι σὰ φάντασμα, θολὸ κι ἀνέγγιχτο,
κι ὅπου περνᾷ σιγὰ τὸ κάθε ἀγγίζει.
Ὄξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα
δέρνει τὴ στέγη μας· καὶ τότε ἀντάμα
τὰ πράγματα, ποὺ ἁγιάσανε τὰ χέρια σου,
ἀρχίζουν ἕνα κλάμα… κι ἕνα κλάμα…
Κι ἀπ᾿ τὴ γωνιά, ὁ καλὸς τῆς Λήθης σύντροφος,
τ᾿ ἀγαπημένο μας παλιὸ ρολόϊ,
τραγουδιστὴς τοῦ χρόνου, κι αὐτὸς κλαίοντας
ρυθμίζει ἀργά, φριχτά, τὸ μοιρολόϊ…
/
Το ποίημα Lacrimae Rerum γράφτηκε από τον Λάμπρο Πορφύρα το 1897 και πρωτοδημοσιεύτηκε στο πρωτοχρονιάτικο πανηγυρικό φύλλο της εφημερίδας "Άστυ" του 1897. Το τραγούδι αυτό, που διαβάστηκε κι απαγγέλθηκε κι αγαπήθηκε πολύ στην εποχή του, δεν κλαίει κάποια χαμένη αγαπητικιά, αλλά την ξενιτεμένη αδελφή του, κατά την ομολογία της ίδιας.
/
Η πηγή της φωτογραφίας και του κειμένου στα εισαγωγικά της σημερινής μας ανάρτησης είναι από το ντοκιμαντέρ "Εποχές και Συγγραφείς" του Τάσου Ψαρρά που είναι αφιερωμένο στον ποιητή Λάμπρο Πορφύρα.
Στον ακόλουθο σύνδεσμο θα μπορέσετε να βρείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ σε περίπτωση που θελήσετε να το δείτε ολόκληρο:

https://www.ertflix.gr/.../vod.174528-epokhes-kai...

Νέα Αθηναϊκή Σχολή

Θυμάσαι παππού;

Την γιαγιά μου την φώναζαν «Τουρκοπούλα» και τον παππού μου «Τουρκόσπορο».
Και τους δυο μαζί… «Πρόσφυγγες».
Χαρακτηρισμοί μικρόψυχοι, μια ανορθογραφία όλοι τους στην σύνταξη της ιστορίας.
Θυμάσαι παππού;
Μίλαγες με περηφάνια μέχρι τα βαθειά γηρατειά σου για την άλλη πατρίδα, την Ελλάδα μας, που στην αρχή – τρομαγμένη – κράτησε σφαλιστά τα παραθυρόφυλλα της ψυχής της. Και μετά… μετά τα κούφωσε και άφησε να τρυπώσει από το άνοιγμα μια ακόμα Ελλάδα, εκείνη του διωγμού. Και ήμουν εκεί, στα γόνατά σου, για ώρα πολλή… ακίνητη, ανέκφραστη, να αφουγκράζομαι τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς σου. Εκείνους τους χτύπους που έμοιαζαν με σφυριές κάθε που ξεστόμιζες τη λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ!!!
Θυμάσαι παππού;;;

ΠΗΓΗ

Τη γαλήνη της καρδιάς θα την κερδίσεις, όπου κι αν είσαι, μόνο με δύο προϋποθέσεις

  Πιστεύεις πράγματι ότι η εσωτερική ειρήνη που αναζητάς, εξαρτάται από την τοποθεσία που θα επιλέξεις τελικά για να ζήσεις; Να είσαι βέβαιος ότι η ειρήνη της ψυχής δεν εξαρτάται από τούς τόπους διαβιώσεως.
Δέν έχει τόση σημασία άν θα είσαι στο βουνό και στη θάλασσα, στην πόλη ή στην έρημο, μέσα στούς θορύβους των αμαξιών ή μέσα στο θρόϊσμα των φύλλων του δάσους. Τη γαλήνη της καρδιάς θα την κερδίσεις, όπου κι αν είσαι, μόνο με δύο προϋποθέσεις:
 Αν αγωνιστείς ν' αποκτήσεις ταπείνωση, και αν αυτή την ταπείνωση τη συνδυάσεις με την ακριβή τήρηση των εντολών του Χριστού. Σου το λέει ο ίδιος: Μάθετε απ' εμου, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδιά καί ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαις ημών (Ματθ.11,29).

Όσιος Μακάριος της Όπτινα

(Πνευματικές Νουθεσίες -Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου)

Η δουλειά του παπά είναι να διαβάζει ονόματα, χιλιάδες ονόματα, ειδικά των κεκοιμημένων(Όσιος Εφραίμ)

Ο παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτης έλεγε στον πατέρα Ευάγγελο Παπανικολάου, και πριν και μετά την χειροτονία του πατρός Ευαγγέλου:

«Η δουλειά του παπά είναι να διαβάζει ονόματα, χιλιάδες ονόματα, ειδικά των κεκοιμημένων. Οι ζωντανοί όλο και κάποιον θα βρουν να του πουν τον πόνο τους, όλο και κάποιος θα τους στηρίξει έστω λίγο. Στην άλλη ζωή όλοι είναι εν μετανοία, αλλά δεν μπορούν οι ίδιοι να κάνουν τίποτα. Δουλειά του παπά, είναι να μνημονεύει ονόματα κεκοιμημένων στην Προσκομιδή».

Κάποτε ὁ Ρωμιός εἶχε Μεγάλη Ἰδέα για το Γένος του...

"Κάποτε ὁ Ρωμιὸς εἶχε Μεγάλη Ἰδέα γιὰ τὸ Γένος του.Σήμερα ἔχει Μεγάλη Ἰδέα γιὰ τὸ ἄτομὸ του.Γι’ αὐτὸ ἔχει μισομπεῖ στὸ μεγάλο παγκόσμιο κλουβί. Κάποια ἀρχαία φωνή ὅμως τὸν ἐμποδίζει νὰ μπεῖ ὅλος."

Σαράντος Καργάκος

Στη Γεωργία αποκαλείται «η ιερή αγάπη του 20ου αιώνα»..

Κάποτε είχε βγει και άρχισε να κηρύττει στη λεωφόρο Ρουσταβέλη: σηκώθηκε και έκλεισε το δρόμο σε όλους, με έναν μεγάλο, τεράστιο σταυρό στα χέρια του. Τα αυτοκίνητα σταμάτησαν.

 «Αγαπήστε τον Κύριό μας …» - συνέχισε με βροντερή φωνή.
Μόλις τον έπιασαν τον έβαλαν σε μια μοτοσυκλέτα και τον οδηγήσαν στο αστυνομικό τμήμα. Βρήκε την ευκαιρία: σηκώθηκε και άρχισε να κηρύττει: «Αγαπήστε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό!». 

- "Τι κάνεις;!" - είπε η αστυνομία. 

 Σταμάτησαν τη μοτοσυκλέτα και είπαν: "Φύγε, σε παρακαλώ!"

 Υπάρχει ακόμη και μια τέτοια εικόνα: ο Γέροντας Γαβριήλ(ο δια Χριστόν σαλός) με έναν τεράστιο σταυρό σε μια μοτοσυκλέτα. Ηταν απτόητος.
Είχε τέτοια αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον που καμία δύναμη δεν μπορούσε να του αντισταθεί.

πηγή

Ξετυλίγοντας τό εἰλητάριο τῶν ἀναμνήσεων

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

   Ἅγιέ μου Σπυρίδων,αὐτὲς τὶς ἡμέρες πετώντας ὡς σκύβαλα τεκμήρια τοῦ παρελθόντος μου βίου βρῆκα στὸ ἐρμάριο τῶν ἀναμνήσεών μου ἕνα πλακάκι ἀπὸ τὸ δάπεδο τοῦ ναοῦ σου, αὐτοῦ ποῦ ἰσοπεδώθηκε γιὰ νὰ γίνει λεωφόρος, καὶ ἡ καρδιά μου σκίρτησε. 

 Ὁ νοῦς μου ἀμέσως ἄρχισε νὰ ξετυλίγει τὸ εἰλητάριο τῶν ἀναμνήσεων καὶ φτερούγισε στὰ πρῶτα γυμνασιακά μου χρόνια. Τότε ποῦ συνωστιζόμενος μέσα στὸ ἀστικὸ λεωφορεῖο καὶ κατευθυνόμενος πρὸς τὰ θρανία τῆς γνώσεως προσπαθοῦσα νὰ ἐλευθερώσω τὸ χέρι μου ἀπὸ τὴ πίεση τῶν ταλαίπωρων συνεπιβατῶν μου, τῶν ἐργατῶν τοῦ καθημερινοῦ μόχθου, γιὰ νὰ κάνω τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας, ὅταν τὸ ὄχημα περνοῦσε μπροστὰ ἀπὸ τὸ μικρὸ ἀλλὰ χαριτωμένο ναό σου. Μέσα στοὺς ὁλόδροσους κήπους τῶν Σεπολίων, μεταξύ της ἐκκλησιᾶς τοῦ ἁγίου Μελετίου καὶ τῆς γέφυρας τοῦ Κηφισοῦ, ἐκεῖ ποῦ βρισκόταν τὸ νυκτερινὸ κέντρο «Ροσινιὸλ» ἔστεκε κτισμένο τὸ ἐκκλησάκι σου ἀπὸ κάποιους εὐλαβεῖς κηποκτηματίες καὶ εὐλογοῦσες ὅλους τους περαστικούς, εἴτε ἐποχούμενους εἴτε πεζοπόρους.
  Δίπλα στὸ στενὸ ἀσφαλτοστρωμένο δρόμο, τὸ μόνο ἀσφαλτοστρωμένο δρόμο τῆς περιοχῆς, τὴν ὁδὸ Δυρραχίου, μὲ τὸν μικρό σου τροῦλο πάνω στὴ δίρριχτη στέγη σου, ἤσουν σημεῖο ἀναφορᾶς καὶ ἡ στάση τῶν λεωφορείων ἔφερε τὸ ὄνομά σου. Καὶ νὰ ξεχνιόμαστε καμιὰ φορᾶ νὰ σταυροκοπηθοῦμε ἀπορροφημένοι ἀπὸ τὶς μαθητικὲς ἔννοιες καὶ ἀγωνίες ἀκούγαμε τὴ φωνὴ τοῦ εἰσπράκτορα νὰ φωνάζει: «Ἅγιος Σπυρίδων»!
  Στὸ ἄκουσμα τοῦ ὀνόματός σου ὁ νοῦς μᾶς πετοῦσε στὴν ὄμορφη Κέρκυρα, ποῦ ἄφθαρτο στοὺς αἰῶνες θησαυρίζει τὸ τίμιο σκήνωμά σου, αὐτὸ ποῦ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἔχει δείξει πηγὴ ἀκένωτη θαυμάτων. Πετοῦσε ἀκόμη στὴν ἠρωϊκὴ πατρίδα σου, στὴν Τριμυθούντα τῆς Κύπρου, ὅπου μεγάλωσες, ὅπου θαυματούργησες, ὅπου κατεύθυνες σοφὰ τὸ ποίμνιό σου πρὸς τοὺς κήπους τοῦ οὐρανοῦ. Ἐκεῖ, ποῦ γιὰ νὰ προσκυνήσει τὸν τάφο σου ὁ Γέροντας Γαβριήλ, τότε νεαρός, ὁδηγώντας ἕνα ποδήλατο καὶ προσευχόμενος διέτρεχε μὲ χαρὰ τὰ ἕξη χιλιόμετρα ποῦ τὸν χώριζαν ἀπὸ τὴ Λύση, κι’ αὐτὸ ὄχι μιὰ φορὰ ἀλλὰ κάθε τόσο. Ἦταν τότε τὰ χρόνια ποῦ τὰ ἠρωϊκὰ παλληκάρια τῆς Κύπρου μας, τῆς πατρίδος σου εἶχαν ξεσηκωθεῖ κατὰ τοῦ τύραννου κατακτητῆ. 

Η ΧΗΡΑ ΤΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

   Είχε αρχίσει να νυχτώνει όταν ο Γιάννης ο Μουτζούρης γύρναγε από τα χωράφια του. Ξαφνικά στο δρόμο της επιστροφής περνώντας από το νεκροταφείο του χωριού διέκρινε μες στο σκοτάδι τη σκιά ενός ανθρώπου σκυμμένου πάνω από ένα μνήμα. Γεμάτος περιέργεια πέρασε την πόρτα του νεκροταφείου όπου είδε έναν άνδρα που έμοιαζε με καλόγερο να προσεύχεται πάνω από το μνήμα της κυρά Χρυσής που μόλις εκείνη τη μέρα είχε θαφτεί εκεί. 

 Ο Γιάννης ο Μουτζούρης του φώναξε από μακριά τι κάνει εκεί αλλά τα λόγια του δεν βρήκαν ανταπόκριση μόνο που ο ξένος σταμάτησε να προσεύχεται. Αφού πλησίασε πιο κοντά τον ρώτησε αν γνώριζε τη γυναίκα και αυτός απάντησε πως ναι.. 

 Ο Γιάννης κατάλαβε ότι ο ξένος δεν ήθελε να μιλήσει έτσι τον προσκάλεσε αν ήθελε να του μιλήσει να πήγαινε να τον βρει σ’ένα καπηλειό λίγα μέτρα μακριά..
Μετά από ένα τέταρτο, ο ξένος εμφανίστηκε στο καπηλειό και πήγε και κάθισε δίπλα στο Γιάννη. Ο Γιάννης άρχισε πρώτος και τον ρώτησε αν γνώριζε την κυρά-Χρυσή αλλά εκείνος απάντησε πως γνώριζε λίγο τον άνδρα της. 

«Ποιόν απ’όλους..» ρώτησε ο μπάρμπα-Γιάννης, μιας και η γριά Χρυσή είχε παντρευτεί τρείς φορές. Ο ξένος με βαθύ αναστεναγμό είπε πως γνώριζε τον πρώτο της άνδρα. 

«Ο Θεός να ελεήσει την ψυχή μου! Είμαι πολύ αμαρτωλός άνθρωπος» ήταν τα τελευταία του λόγια. Ο μπάρμπα-Γιάννης απόρησε τι συμβαίνει.Ο ξένος συνέχεια επανέλαβε τη φράση «είμαι αμαρτωλός». Μετά από πολλές ερωτήσεις του Γιάννη ο ξένος θεώρησε ότι θα ήταν καλύτερο να του πει ο ίδιος τι γνώριζε γιατί ο ίδιος δεν είχε καμιά περιέργεια αφού αυτά που θα του έλεγε τα ήξερε. Έτσι ο Γιάννης άρχισε να αφηγείται την ιστορία του πρώτου άνδρα της κυρά-Χρυσής.

 Ο πρώτος σύζυγός της ήταν ένας ναυτικός που τον έλεγαν Κωνσταντή με τον οποίο είχε αποκτήσει μια κόρη.Ο Κωνσταντής πήγε στην Πόλη απ’όπου εμπορευόταν κρασί και έλαια. Εκείνες τις μέρες ανάμεσα στους Χριστιανούς πωλητές και τους Οθωμανούς αγοραστές αναπτύχθηκε έντονη διαφωνία που οδήγησε στο θάνατο ενός Τούρκου.Τότε οι Τούρκοι συνέλαβαν τον Κωνσταντή ως ύποπτο για το φόνο. Αφού τον ανέκριναν βίαια αυτός συνέχιζε να ισχυρίζεται την αθωότητα του.Ο δικαστής είχε αφήσει ελεύθερους τους συντρόφους του αλλά μετά έκρινε αναγκαίο να τους ξανασυλλάβει για ανάκριση. Και αυτοί όμως ισχυρίζονταν τα ίδια με τον Κωνσταντή έτσι τους άφησε ελεύθερους. Ο δικαστής ανέκρινε ξανά τον Κωνσταντή, ο οποίος ορκίστηκε στην πίστη του ότι δεν σκότωσε αυτός τον Τούρκο. Αυτός αμέσως απάντησε πως η πίστη του είναι ψεύτικη. Ο Κωνσταντής επέμενε ότι η πίστη του ήταν αληθινή. Οι Τούρκοι τον πίεζαν να ομολογήσει λέγοντάς του ότι αφού είναι αθώος ας γίνει μουσουλμάνος για να τον πιστέψουν. Εκείνος όμως κατηγορηματικά αρνήθηκε όταν ακόμα απειλήθηκε να κρεμαστεί. Αφού ο δικαστής τον ρώτησε αν αλλάζει την πίστη του για τελευταία φορά και εκείνος αρνήθηκε ξανά ο δικαστής αποφάσισε να τον κρεμάσει. Αφού έφτασαν στην αγχόνη και παρά τις πιέσεις των Τούρκων ο Κωνσταντής τελικά κρεμάστηκε με τις τελευταίες του λέξεις να είναι «Μνήσθητί μου, Κύριε ». Οι παλιοί του σύντροφοι μετά από τρία χρόνια πήραν από την Πόλη τα κόκαλα του Κωνσταντή που μύριζαν ρόδα και βασιλικό και τα τοποθέτησαν στο ιερό βήμα του παρεκκλησιού.
Η κυρά-Χρυσή μαθαίνοντας τα άσχημα νέα θρήνησε τον άντρα της και μετά από δύο χρόνια ξαναπαντρεύτηκε. Λίγες μέρες μετά από το γάμο της είδε στον ύπνο της τον Κωνσταντή με μια θηλιά στο λαιμό να την ρωτάει 

«Χρυσή, με ξέχασες…».

 Η κυρά-Χρυσή ξύπνησε με πυρετό και με πόνο στο ένα της αυτί. Με πόνους γέννησε το δεύτερο παιδί της και τότε πέθανε το πρώτο της παιδί, μετά από λίγο καιρό ο σύζυγος της και η Χρυσή έμεινε κουφή από το ένα της αυτί. Η Χρυσή θρήνησε το δεύτερο σύζυγό της και μετά από λίγο καιρό πέθανε και το δεύτερο παιδί της. Μετά από τρία χρόνια η Χρυσή παντρεύεται τον τρίτο της άντρα και μετά από λίγες μέρες ξαναβλέπει στον ύπνο της τον Κωνσταντή να της λέει:

 «Χρυσή όλο με ξεχνάς». Η Χρυσή ξυπνά πάλι με πυρετό και πόνο στο άλλο της αυτί. Έτσι λίγο αργότερα πεθαίνει και ο τρίτος της σύζυγος και η Χρυσή μένει κουφή. Αυτή ήταν η γριά-Χρυσή όπως την ονόμαζαν.
«Έτσι έγινε..» είπε ο ξένος στον μπάρμπα-Γιάννη .

 «Δηλαδή όλα αυτά τα ήξερες..» είπε ο Γιάννης.

 «Ναι, και κάτι παραπάνω» ήταν η απάντηση του ξένου.

 Ο μπάρμπα-Γιάννης απόρησε τι παραπάνω να γνώριζε. 

«Ότι λείπει απ’όλη την ιστορία» είπε ο ξένος. Ο Γιάννης δεν κατάλαβε και ο ξένος του εξήγησε ότι αυτό που λείπει είναι ποιος ήταν αυτός που σκότωσε τον Τούρκο… και ο ξένος έφυγε. Ο Γιάννης κατάλαβε και καθώς ο ξένος έφευγε άκουσε τη φράση «Ο Θεός να ελεήση την ψυχή μου».

http://apapadiamantis.blogspot.com/2011/01/blog-post_25.html

Επιμέλεια: Αδαμαντία Μπέλλου, Δημήτρης Πατσέας

Πραγματικό μεγαλείο έχουν μόνο όποιοι δεν αυτοδιαφημίζονται και δεν θεωρούν τον εαυτό τους σπουδαίο

  ''Αν θες να βρεις παράδειγμα προς μίμηση, θα πρέπει να ψάξεις μεταξύ των απλών, ταπεινών ανθρώπων. Πραγματικό μεγαλείο έχουν μόνο όποιοι δεν αυτοδιαφημίζονται και δεν θεωρούν τον εαυτό τους σπουδαίο''.

Λέων Τολστόι

Ο Αλέξ.Παπαδιαμάντης υμνεί τον Άγιο Διονύσιο τον εν Ολύμπω

 Πάνε πολλά χρόνια, όταν πρωτοείδα στα Άπαντα του Αλ. Παπαδιαμάντη ένα τρισέλιδο υμνογράφημα με τον τίτλο «Κανών ικετήριος εις τον Όσιον Διονύσιον τον εν Ολύμπω». Ήταν ένα πραγματικό ξάφνιασμα και μια μεγάλη απορία για το ποια ήταν η αιτία που παρακίνησε αυτόν τον μεγάλο άνθρωπο των ελληνικών γραμμάτων, όχι απλώς να αναφερθεί σε κάποιο του κείμενο στον Άγιο Διονύσιο, αλλά να γράψει προς τιμήν του έναν εκκλησιαστικό ύμνο.

  Μα ο χρόνος ποτέ δεν επαρκούσε (στ’ αλήθεια, ποτέ;) για την ανάγνωση του μεγάλου έργου του Σκιαθίτη πεζογράφου, να μη πω ακόμα ότι και η προσπάθεια μερικών φιλολόγων από τα γυμνασιακά μας χρόνια, να τον οικειοποιηθούν –εσφαλμένα ασφαλώς- ως πολιορκητικό κριό της καθαρεύουσας, λειτούργησε αρνητικά, σε βαθμό, που πάρα πολλοί κι ανάμεσά τους κι εγώ, πάρα πολύ αργά ανακαλύψαμε το μεγαλείο του έργου του.

 Ο φετινός γιορτασμός των 100 χρόνων από το θάνατο του Παπαδιαμάντη, ήταν μια αφορμή να ξανασκύψουμε όχι μόνο στη «Φόνισσα» και στη «Σταχομαζώχτρα» αλλά και σε άλλα κείμενα του συγγραφέα. Ήταν φυσικό λοιπόν να ξαναβγεί στην επιφάνεια το παλιό μου ερώτημα. Αλλά η απάντηση εξ ίσου δύσκολη και η προσφυγή σε ειδικούς απαραίτητη.

Ο φιλόλογος και επιμελητής των Απάντων του Παπαδιαμάντη που επανακυκλοφορούν από το «Βήμα», Νίκος Τριανταφυλλόπουλος, στάθηκε πολύ ευγενικός απέναντί μου. Θυμόταν ότι η Ακολουθία για τον Άγιο Αντύπα της Περγάμου, κατά την πληροφορία του Οικονόμου της Σκιάθου Γεωργίου Ρήγα, «συνετέθη έν τινι νυκτί, ότε αλγών ο μακαρίτης τον οδόντα, κατέφυγεν εις την βοήθειαν του αγίου και εζήτει παρ’ αυτού θεραπείαν…». 

 Αλλά για τα υπόλοιπα τρία υμνογραφήματα δεν μνημονεύεται καμία σαφής αιτία, για δε τον Άγιο Διονύσιο δεν υπάρχει καμιά άλλη μαρτυρία πέραν του ότι τιμάται ιδιαίτερα στη Σκιάθο. Υπάρχει μάλιστα η φήμη ο εορτασμός της μνήμης του Αγίου, οφείλεται στον Παπαδιαμάντη και στον Μωραϊτίδη.

Ο εξουσιαστής δεν είναι πρωτίστως ηδονοβλεψίας αλλά οδυνοβλεψίας

Από Ηρακλής Λογοθέτης fb

  Τα βλαστάρια ολίγων οικογενειών με μεγάλο δόντι πιστεύουν από τα μικράτα τους ότι έχουν κληρονομικό δικαίωμα στην εξαγορασμένη ασυδοσία. Εξασφαλισμένη άνεση στη φοροκλοπή και ανοιχτή πρόσβαση στη δωροδοκία, εκβιαστική ατιμωρησία και ελευθερία στον βιασμό. Μια πεποίθηση διόλου αδικαιολόγητη αφού ως επιφανή καθάρματα δρουν με την ανοχή και κάποτε με την προστασία των οργάνων της ελληνικής Πολιτείας.
 Ενίοτε φυσικά το τείχος ραγίζει και άθλια συμβάντα, όπως αυτό της Θεσσαλονίκης, φέρνουν στην επικαιρότητα το καταραμένο τρίγωνο εξουσίας, σεξισμού και βίας.
 Η σκοτεινή συλλειτουργία των πλευρών αυτού του τριγώνου, στο οποίο η βία κρατά σταθερά τη θέση της υποτείνουσας, είναι έκδηλη σε μια σειρά συγγραφέων από τον Σαντ ως τον Ζενέ.

 Στη σεξουαλική κακοποίηση, αυτό που μετρά είναι περισσότερο η βία και λιγότερο το σεξ. Στόχος του επιτιθέμενου είναι η ενδυνάμωση της εξουσιαστικής σχέσης που τον συνδέει με το θύμα και η επιδίωξη της υποτέλειας του ανίσχυρου.

 Η δική του ηδονή αντλείται από την οδύνη του άλλου. Όταν ο δυνάστης γδύνει έναν μισοναρκωμένο άνθρωπο, δεν τον εξάπτει μόνο η θέαση του σώματός του αλλά, κυρίως, η ντροπή του. Η βασανιστική του αδυναμία ν’ αντιδράσει και ο εξαναγκασμός του σε μία ολοσχερώς αντιερωτική έκθεση.
Ο εξουσιαστής δεν είναι πρωτίστως ηδονοβλεψίας αλλά οδυνοβλεψίας.
Βιαστής που υποβιβάζει το δώρο της σεξουαλικότητας σε ταπεινό προσάναμμα του εγκλήματος. Όσο κι αν είναι ξαναμμένος ενεργεί εν ψυχρώ. Βαθιά ανηδονικός απέναντι σε ό,τι βρίσκεται έξω από την επικράτεια ενός θανάσιμου ζόφου, αποσκοπεί να προσβάλλει ως εξοντώσεως τη σεξουαλικότητα του θύματός του.

 Χαίρεται με την καταστροφή της χαράς του. Ανήκει στην κατηγορία των βασανιστών και μάλιστα του ειδεχθέστερου είδους, επειδή σχεδόν οποιαδήποτε σωματική πληγή επουλώνεται πιο γρήγορα από την πληγωμένη σεξουαλικότητα.
 Τα τιποτένια υποκείμενα ωστόσο που πρωταγωνιστούν σε τέτοιες υποθέσεις δεν πέφτουν από τον ουρανό, ανεβαίνουν από τον οχετό. Και μια δικαιοσύνη που θα ήθελε να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του, θα ’πρεπε να στραφεί ερευνητικά και στις πλουσιάθλιες οικογένειες που τους έμαθαν τη χυδαιότητα από τα γεννοφάσκια τους.

Ο Άγιος Γαβριήλ έβλεπε την εικόνα του Θεού σε κάθε άνθρωπο...

 

Ο π. Γαβριήλ έβλεπε την εικόνα του Θεού σε κάθε άνθρωπο, δεν ξεχώριζε κανέναν, συμπαθούσε πάντα τους αδύναμους. Και μας κάλουσε όλους σε ταπείνωση.
 Ο γέροντας συχνά δίδασκε: «Για τον Θεό, όλες οι αμαρτίες είναι σαν τα βότσαλα στη θάλασσα - δεν υπάρχει τέτοια αμαρτία που να ξεπερνά το έλεός Του».

 Ο π. Γαβριήλ απαγόρευε κατηγορηματικά να καταδικάζουμε : «Ο Κύριος ελέησε την πόρνη, έσωσε τον ληστή. Η Μαρία η Αιγύπτια ήταν πόρνη, αλλά με τη βοήθεια του Θεού άρχισε να αγωνίζεται στην έρημο, νήστεψε, προσευχήθηκε και νίκησε τα πάθη, καθαρίστηκε και έγινε άξια της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Κύριος θα μειώσει και θα εξυψώσει. Όταν αρχίζω να θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο από τους άλλους, τότε βάζω την τιάρα μου στο κεφάλι και βγαίνω έξω ξυπόλητος. Ο κόσμος με κοιτάζει και γελάει, αλλά βλέπω πόσο ασήμαντος είμαι».

Φτάσαμε στην παρακμή γιατί το "δεν πειράζει" έγινε σημαία μας.

  Ζούμε σε μία χώρα που κατά τ' άλλα, οι ρίζες της είναι βαθιά ριζωμένες στο χώμα. Θρησκεία, αξίες, ιδανικά, παράδοση και πολιτισμός που όμως, καταπατήσαμε (σιγά - σιγά και σταθερά) και κάποιοι εναπομείναντες, παλεύουμε, να κρατήσουμε ακόμα ζωντανά.
  Φτάσαμε στην παρακμή γιατί το "δεν πειράζει" έγινε σημαία μας. Χρόνια τώρα, "έλα μωρέ, τι έγινε... δεν πειράζει" για το ένα, για το άλλο και για τα χίλια μύρια. Δεν πειράζει, κάν' το, το κάνουν όλοι. Δεν πειράζει η γύμνια, δεν πειράζει η αμαρτία, εν τέλη, δεν πειράζει ο σοδομισμός.. Η ηθική μαράζωσε. Μοιάζει να πέθανε. Σάπισε η κοινωνία μας. Το προσωπικό συμφέρον πάνω απ' όλα. Ακόμα κι αν έχει να κάνει με τον θάνατο του συνανθρώπου μας. Των ίδιων μας των παιδιών. "Μην το κρατήσεις το παιδί, θα έχετε έξοδα. Δυσκολίες.. δεν είστε έτοιμοι για γονείς...", περιτυλιγμένοι φόνοι στο ψευτόχαρτο της φιλαυτίας και του μηδενισμού.
  Ο άνθρωπος άφησε την ψυχή του να ζαρώσει. Έκρυψε τον αυτοέλεγχο μέσα στα έγκατα της υπάρξεώς του και αρρώστησε. Νευρασθένειες παντού, ψυχολογικά... γέμισε ο ντουνιάς με ανθρώπους μη σκεπτόμενους. Έτοιμους ανά πάσα ώρα και στιγμή για καυγά, για πόλεμο. " Ο θάνατός σου η ζωή μου" ένα πράμα. Πέτρα τα συναισθήματα, σχέσεις άσχετες από συσχετισμό, "αγάπη" λίγων δευτερολέπτων.
Σπίτια ανθρώπων της Εκκλησίας, που επιτρέπουν τις παράνομες σχέσεις των παιδιών τους. Δεν πειράζει, παλικάρι είναι. Νέος είναι, άσ' τον να χαρεί την ζωή του! Άσε την να έχει εμπειρίες...
  Το "δεν πειράζει" μας βγήκε ξινό. Η κατάσταση της πατρίδας μας, η παρακμή που ζούμε, είναι πρωτίστως πνευματική. Η κατρακύλα ξεκινάει πάντα από τα έσω προς τα έξω. Πρώτα η σκέψη, μετά η πράξη και μετά οι συνέπειες.

  Κάποιος άγιος κάποτε είχε πει, ότι αν υπάρχει έστω κι ένας θερμά προσευχόμενος σε μια πόλη, αποκτά πρόσωπο μεσιτείας στον Θεό, όλη η συνοικία του. Ας επιστρέψουμε στις ρίζες μας καλοί μου άνθρωποι. Ας γυρίσουμε πίσω να βρούμε τις αρχές μας και τις αξίες μας. Ποτέ δεν είναι αργά, αλλά στο τώρα κρύβεται όλη η δύναμη. Η εξομολόγηση μας περιμένει όλους, είναι μέγα Μυστήριο. Είναι ώρα να λευκάνουμε την στολή της ψυχής μας και να ξεκινήσουμε από την αρχή τον αγώνα...

π.Ιωάννης

Ο παπα-Φώτης Λαυριώτης από την Μυτιλήνη κι ο Άγιος Αναστάσιος ο Πέρσης

 Ο παπα-Φώτης Λαυριώτης από την Μυτιλήνη ασκητής της ερημιάς των πόλεων και των χωριών, απλός, καθαρός, άδολος, ντόμπρος, βιαστικός, ήξερε με τη καθάρια ματιά του να ξεχωρίζει το ανόθευτο από το μουρνταρεμένο… το αυθεντικό από το ψεύτικο… το γνήσιο από το νοθευμένο, το καρδιακό από το εγκεφαλικό. Δίδασκε το Ευαγγέλιο με την ίδια τη ζωή του. 

 Κάποιος έγραψε για τον παπα-Φώτη: «Τα είχες καλά με τον Κύριο, την Παναγία και τους Αγίους; τα είχες καλά και με τον παπα Φώτη…Τα σύνορά του άρχιζαν και τελείωναν στο Αφεντικό του ουρανού και μόνο για μια θέση εκεί προσπαθούσε να υπογράψει την αιώνια σύμβαση, με το αίμα της καρδιάς και την εξουθένωση της σάρκας.»

 Κάποια απογεύματα πηγαίναμε στο Ησυχαστήριο του, στα Πάμφιλα, πριν τη δύση του ηλίου και μετά τον παίρναμε με το αυτοκίνητο για την πόλη, και κατά τη διαδρομή έκανε εσπερινό έψελνε και μας έλεγε τα τροπάρια !
 Μια μέρα κατάλαβα πως βλέπει Αγίους και σκέφτηκα να κάνω ένα πείραμα! λέω θα επικαλεστώ έναν Άγιο, από μέσα μου, σιωπηλά, και θα δω την αντίδραση του.!
Άρχισα να λέω ΑΓΙΕ ΑΝΑΣΤΑΣΙΕ ΠΕΡΣΗ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ. 3 φορές το είπα νοερώς και γυρνάει στο τζάμι του αυτοκίνητου και λέει ο π. Φώτιος:
ΕΣΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ;;; δεν ήταν κανείς όμως, ούτε άνθρωπος περαστικός, εφόσον ήμασταν εν κινήσει ούτε έβλεπα τίποτα. Μετά γυρνάει και μου λέει:

 ''Εσύ τον επικαλέστηκες ;!''
ΛΕΩ ΝΑΙ !
ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΟΥ.! 

Μετά μου λέει: ''Τσιμουδιά,ακουσες ;!'' 

''Να'ναι ευλογημένο'', του λέω γέροντα.!

πηγή

Να ποῦμε "ἐγώ φταίω", γιατί εἶμαι ἁμαρτωλός, -ή... Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλεήσόν με καί διόρθωσε την κοινωνία αὐτή!

 Βιασμοὶ ἠθοποιῶν σὲ νεαρὲς ἀνερχόμενες ἠθοποιούς, πάρτι συλλογικῶν βιασμῶν μὲ κρυφοὺς μαστροπούς, ἀσέλγειες καὶ διαστροφικὲς πορνείες, παρενοχλήσεις ἤ καὶ βιασμοὶ ἀνηλίκων ἀπὸ νεαροὺς ἱερεῖς, βιασμοὶ καὶ ἐκμεταλλεύσεις πελατῶν ἀπὸ γνωστοὺς ἤ ἀκόμη καὶ γνωστὲς (ναί, καλὰ ἀκούσατε) ψυχολόγους τῶν κοινωνικῶν δικτύων, ἀπάτες, κομπίνες, ληστείες, βανδαλισμοί, παρεκτροπές, ἐκμεταλλεύσεις, αἰφνίδιοι θάνατοι, παρεκτροπές, βλασφημίες, ἀνηθικότητα...
Ὄλα αὐτὰ συνθέτουν τὴν εἰκόνα τῆς κοινωνίας μας σήμερα. ὅλοι οἱ θεσμοὶ ἔχουν πληγεῖ βαθύτατα. Τὶποτα δὲν λειτουργεῖ σωστά.
"Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν· οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός".
Ποιὸν νὰ κατηγορήσει κανείς; Τοὺς διεφθαρμένους πολιτικούς; Τοὺς ἐπίορκους ἱατρούς; Τοὺς παραβάτες τῶν Νόμων ὑπευθύνους γιὰ τὴν ἀπόδοση τῆς Δικαιοσύνης; τοὺς ἱερεῖς ποὺ δὲν κατάφεραν νὰ σταθοῦν στὸ ὕψος τοῦ ἀξιώματός τους;
Γιατὶ ὅμως νὰ τὰ βάλουμε μὲ αὐτούς; Μήπως κι αὐτοὶ ὅλοι ἀπὸ ἐτούτη τὴ σάπια κοινωνία μας δὲν προέρχονται; Τὴν ὁποῖα ἐμεῖς ὅλοι μαζὶ καὶ ὁ καθένας προσωπικὰ κάναμε τέτοια μὲ τὶς ἄστοχες ἐπιλογὲς ζωῆς μας, μὲ τὴν ἀποστασία μας τὴν πνευματική!
Τὶ θὰ συγκρατήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἠθική, ἄν ὄχι ὁ ἀληθινὸς Φόβος (Εὐλάβεια, Ἱερὸ Δέος, Τιμὴ & Εἰλικρινής, Ἀπροσποίητη, Ἐγκάρδια Προσκύνηση) τοῦ ὄντως Θεοῦ;;;
Εἶναι ἀληθινὴ ἡ δῆθεν "ἠθική" τῶν προσώπων, ποὺ ἐμφανίζονται κομψὰ ντυμένοι, "τίμια" ἐργαζόμενοι καὶ κοινωνικὰ ἀποδεκτοί;