1978-Ο Άγ.Παΐσιος κρατάει την εικόνα του Αγ.Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος

Άγιον Όρος...Δευτέρᾳ της Διακαινησίμου έτος 1978.... Αυτή την ημέρα γίνεται η λιτανεία της θαυματουργού εικόνος του «Ἄξιον ἐστίν» 

Στις Καρυές....
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης στην Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος έξω από το προσκυνητάρι του Αγίου....

Κρατάει ευλαβώς ανά χείρας την εικόνα του ιαματικού μεγαλομάρτυρος αναμένοντας την έλευση όλης της πομπής για να προσκυνήσει την θαυματουργό εικόνα της Θεομήτορος...

πηγή

Οι πτώσεις μου πολλές.Ευδόκησε η τελευταία πτώση μου να ’ναι στα πόδια Σου

Οι πτώσεις μου πολλές.Ευδόκησε η τελευταία πτώση μου

να ’ναι στα πόδια Σου.

Δημ. Μποσινάκης

«Σφραγίδες»

πηγή

Όσο ό άνθρωπος βρίσκεται μακριά άπό τόν Θεό, είναι ''εκτός εαυτού''.

Βλέπεις, στο Ευαγγέλιο γράφει ότι ό άσωτος υιός ­εις εαυτόν έλθών είπε-πορεύσομαι προς τον πατέρα μου. Δηλαδή, όταν συνήλθε, όταν μετάνοιωσε, τότε είπε: Θα επιστρέψω στον πατέρα μου. Όσο ζούσε στήν αμαρτία, ήταν εκτός εαυτού, δέν ήταν στα λογικά του, γιατί ή αμαρτία είναι έξω από τήν λογική.

Αγ.Παϊσίου του Αγιορείτου

πηγή

Κυράννα – Κυρία των παθών της και των βασάνων της(Αγία Νεομάρτυς Κυράννα)

 

«Η Αγία νεομάρτυς Κυράννα γεννήθηκε στο χωριό Αβυσσώκα ή Βυρσόκα, στη σημερινή Όσσα της Θεσσαλονίκης, από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους. Στο Μαρτύριό της αναφέρεται ότι ήταν εξαιρετικά όμορφη. Αυτή η εξωτερική ομορφιά της Κυράννας, που δεν ήταν τίποτε άλλο από το αντικατόπτρισμα της εσωτερικής της ωραιότητας, αποτέλεσε και την αφορμή να οδηγηθεί στο μαρτύριο, καθώς κάποιος γενίτσαρος, εισπράκτορας των φόρων στο χωριό της Κυράννας, που την ερωτεύθηκε, προσπάθησε επανειλημμένα με κολακείες και δώρα να την ελκύσει και να την πείσει να αλλαξοπιστήσει, για να τη νυμφευθεί. Επειδή όμως η Κυράννα δεν αποδεχόταν τις κολακείες, ούτε πολύ περισσότερο τα δώρα του Τούρκου, αυτός νομίζοντας πως θα την κάμψει με τον φόβο άρχισε να την απειλεί ότι θα την βασανίσει σκληρά και τέλος θα την θανατώσει, αν δεν υποχωρήσει και δεν αρνηθεί την πίστη της. Αλλά ούτε αυτά τα μέσα έφεραν το ποθητό αποτέλεσμα για το γενίτσαρο. Τότε την οδήγησε βίαια στον κριτή της Θεσσαλονίκης και ψευδομαρτύρησε εναντίον της, ότι του είχε δηλώσει ότι θα αλλαξοπιστήσει για να τη νυμφευθεί, αλλά τελικά δεν τήρησε την υπόσχεσή της. Η Αγία Κυράννα με πνευματική ανδρεία ομολόγησε την πίστη της στον Χριστό. Έτσι οι Τούρκοι την οδήγησαν στη φυλακή.

Ο γενίτσαρος, που την οδήγησε στον κριτή, ζήτησε και έλαβε την άδεια του Αλή Εφέντη, μπέη του κάστρου της Θεσσαλονίκης, να επισκέπτεται την Αγία στη φυλακή, όπου με κολακείες αλλά και βασανιστήρια προσπαθούσε να την μεταπείσει. Όταν έφευγε αυτός, συνέχιζε τα βασανιστήρια ο δεσμοφύλακας, τον οποίο έλεγχαν για την σκληρότητά του τόσο οι υπόλοιποι φυλακισμένοι, όσο και κάποιος άλλος φύλακας Χριστιανός.

 Κάποια φορά ο γενίτσαρος επισκέφθηκε και πάλι την Αγία στη φυλακή και την βασάνισε μέχρι θανάτου. Ο Χριστιανός φύλακας επέπληξε τότε δριμύτατα τον δεσμοφύλακα και τον απείλησε ότι θα τον καταγγείλει στο πασά, επειδή επέτρεπε να εισέρχονται στη φυλακή παράνομα άνθρωποι ξένοι και να βασανίζουν τους φυλακισμένους. Έτσι, όταν μετά από λίγο ο γενίτσαρος ξαναήλθε στη φυλακή, φοβούμενος ο δεσμοφύλακας, δεν του επέτρεψε την είσοδο. Αυτός τότε τον κατήγγειλε στον Αλή Εφέντη, ο οποίος τον κάλεσε και τον επέπληξε, γιατί παράκουσε τις διαταγές του. Ύστερα από αυτό το γεγονός, ο δεσμοφύλακας επέστρεψε οργισμένος στη φυλακή και ξέσπασε πάνω στην Κυράννα, την οποία κρέμασε και άρχισε να χτυπά αλύπητα. Μπροστά σε αυτό το θέμα όλοι οι φυλακισμένοι, ακόμη και οι Μωαμεθανοί, άρχισαν να διαμαρτύρονται και να καταφέρονται εναντίον του δεσμοφύλακος, ο οποίος άφησε την Αγία κρεμασμένη κι έφυγε. Ήταν 28 Φεβρουαρίου του 1751.

Κατά τις πρώτες πρωϊνές ώρες ένα θείο φως κάλυψε ξαφνικά το σώμα της Αίας Κυράννας, η οποία άφηνε την τελευταία της πνοή, και ύστερα εξαπλώθηκε σε όλη την φυλακή. Μπροστά σε αυτό το θαύμα οι Χριστιανοί ευχαριστούσαν τον Κύριο, ενώ οι Μωαμεθανοί ενόμιζαν ότι ήταν φωτιά και τρομοκρατήθηκαν.

 Ο Χριστιανός φύλακας, ο οποίος πήγε να κατεβάσει την κρεμασμένη Αγία, τη βρήκε νεκρή. Στο μεταξύ το φως είχε υποχωρήσει, αλλά παρέμενε σε όλο το χώρο μια άρρητη ευωδία. Ο φύλακας τότε, περιποιήθηκε το ιερό λείψανο της Μάρτυρος, το οποίο την επόμενη μέρα παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν έξω από τη Θεσσαλονίκη. Στο Συναξάρι της Νεομάρτυρος αναφέρεται ότι το σκήνωμα της Αγίας ενταφιάσθηκε «ἔξω τῆς πόλεως, ἐκεῖ ὅπου ἐνταφιάζονται καί τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν τά λείψανα», δηλαδή στο Κοιμητήριο της Αγίας Παρασκευής»[1].

 Ο πασίγνωστος μακαριστός υμνογράφος π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης μπροστά στο φαινόμενο Κυράννα, μπροστά δηλαδή σε μία απλή παρθένο κόρη που αναδεικνύεται σε γίγαντα αρετής με ατσαλένια θέληση που θα τη ζήλευαν και οι πιο σκληροτράχηλοι ήρωες, επισημαίνει με θαυμασμό, πρώτα από όλα, τι κρυβόταν πίσω από την απαλότητα[2] του σαρκίου της και τη νεανικότητά της: μία καρδιά που «ολικώς»[3] ήταν στραμμένη προς τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ό,τι δηλαδή επισημαίνουμε σε όλους τους μεγάλους αγίους: τη φλεγόμενη από έρωτα Θεού καρδιά τους, το ίδιο επισημαίνουμε και στην αγία νεομάρτυρα Κυράννα[4].

Κυριακή Ασώτου-Η εικόνα του Πατέρα δίνει την αποφασιστική ώθηση στον άσωτο για να μετανοήσει.

«᾽Αναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου» (Λουκ. 15, 18)

Είναι τρομερή η ενέργεια που περικλείει η παραβολή του ασώτου, το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ομώνυμης Κυριακής, η οποία αποτελεί το δεύτερο σκαλοπάτι της εισόδου μας στο ευλογημένο Τριώδιο. Κι αυτό γιατί προεκτείνει τη δυναμική της μετάνοιας, που τόνισε η προηγουμένη Κυριακή με την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, ως εκείνης της εσωτερικής αλλαγής του ανθρώπου, η οποία δίνει την ώθηση για πραγματική σχέση με τον Θεό Πατέρα. Εννοούμε ότι αν στο πρόσωπο του Τελώνη είδαμε την εν ταπεινώσει κραυγή της μετάνοιας που αποδέχεται ο Θεός – «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» - στο πρόσωπο του μικρού γιου της παραβολής του ασώτου βλέπουμε τη μετάνοια ως κίνηση της υπάρξεως, προκειμένου να απεγκλωβιστεί από το χάος της απώλειας και της νέκρωσης της αμαρτίας και να βρει το αληθινό της πρόσωπο: αυτό που ανατέλλει με τη θέα του προσώπου του Πατέρα Θεού. «Αναστάς πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου», θα σηκωθώ και θα πάω προς τον πατέρα μου. Δεν είναι τυχαίο, γι’ αυτό, που η παραβολή του ασώτου, κατά την εκκλησιαστική ορολογία, έχει χαρακτηριστεί ως «το μαργαριτάρι των παραβολών του Κυρίου» και ως «το ευαγγέλιο των ευαγγελίων». Πουθενά αλλού δεν παρουσιάζεται με τόση ένταση η κατάντια της αμαρτίας, αλλά και η αγάπη του Θεού, το φιλεύσπλαχνο και το φιλάνθρωπο του μεγάλου Πατέρα.

1. Δεν θα ασχοληθούμε με την περίπτωση του μεγάλου γιου: αυτός λειτουργεί με τρόπο που ενώ εξωτερικά φαίνεται να είναι καλός και υποτακτικός, στην πραγματικότητα είναι στην αντίπερα όχθη του Πατέρα του. Δεν μπορεί να κατανοήσει την αγάπη του, δεν νιώθει καν ότι είναι γιος του. Ο Πατέρας του τον αντιμετωπίζει διαρκώς ως γιο του - «όλα τα δικά μου είναι δικά σου» - εκείνος επιμένει να έχει τη συνείδηση δούλου και μισθωτού - «τόσα χρόνια σου δουλεύω». Πρόκειται για μία διαφορετικού τύπου από ό,τι στον μικρό γιο κατάντια στην αμαρτία, για μία άλλη ασωτία, όπως έχει ειπωθεί, στην οποία δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια λύση. Η τελική στάση του μεγάλου γιου μένει μετέωρη. Ο Χριστός δεν κάνει αποτίμηση αυτής.

 Στον μικρό γιο όμως τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα: ο μικρός γιος, λόγω της φυγής από το σπίτι του Πατέρα, έχει οδηγηθεί σε έσχατη πτώση: ζει στερημένα («ήρξατο υστερείσθαι»), πεινάει και νιώθει ότι χάνεται («λιμώ απόλλυμαι»), γίνεται δούλος άλλων («εκολλήθη ενί των πολιτών»), ενώ το αίσθημα της ορφάνιας τον έχει καταβάλει («ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου»). Κι είναι μία τραγική κατάσταση, που αξιολογικά επιβεβαιώνεται από ό,τι ο Πατέρας του θα πει αργότερα: «Ούτος ο υιός μου νεκρός ην…και απολωλός». Νεκρός και χαμένος. Αυτό πράγματι είναι το τίμημα της αμαρτίας: νομίζει κανείς ότι απελευθερώνεται,

Η κηδεία του Κωστή Παλαμά – 28 Φεβρουαρίου 1943(Aρχείο Ε.Ρ.Τ.)

 Η είδηση του θανάτου του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά μέσα στην Κατοχή, στις 27 Φεβρουαρίου 1943, συγκλόνισε τη χώρα και η κηδεία του την επομένη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών έμεινε ιστορική, καθώς μετατράπηκε σε εκδήλωση αντίστασης μπροστά στους έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές. Ήταν Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 1943 όταν ο ποιητής όδευε προς το τελευταίο του ταξίδι με τη συνοδεία αμέτρητου πλήθους που κατά χιλιάδες είχε συγκεντρωθεί στον περίβολο του νεκροταφείου, απλός λαός, φίλοι, μαθητές του και όλος ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος της εποχής.

Στο απόσπασμα, από την εκπομπή "ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ" του Γιώργου Πετρίτση, παραγωγής 1994, πρόσωπα που βίωσαν το γεγονός, ο Γιώργος Ντούμας, φοιτητής τότε που σήκωσε στην πλάτη του το φέρετρο του Παλαμά δίπλα στον Άγγελο Σικελιανό, ο Δημήτρης Σιατόπουλος, νεαρός δικηγόρος τότε και λογοτέχνης, μέλος της πνευματικής συντροφιάς του ποιητή και ο Δημήτρης Συναδινός, γενικός γραμματέας του Ιδρύματος Παλαμά, ζωντανεύουν με τις μαρτυρίες τους το χρονικό της κηδείας.

Αφηγούνται συγκινημένοι πώς η νεκρώσιμη πομπή μετατράπηκε σε πατριωτικό ξέσπασμα μέσα στις ζοφερές συνθήκες της Κατοχής και μπροστά στα μάτια των Γερμανών, πώς το συγκλονιστικό επικήδειο ποίημα του Άγγελου Σικελιανού «Ηχήστε οι Σάλπιγγες» που κατέληγε με τη φράση «σε αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα», όπως και αυτό του ποιητή Σωτήρη Σκίπη, μίλησαν βαθιά στην ψυχή του λαού και διέγειραν την κοινή γνώμη για τον ιερό αγώνα της ελευθερίας.

Δείτε ολόκληρη την εκπομπή με τις μαρτυρίες-ντοκουμέντα εδώ:https://www.ert.gr/.../kideia-kosti-palama-28.../

#Arxeio #afierwmata #αφιερώματα #ERTarchive_video

#ΕΡΤ Αρχείο_Ιστορία

#ΚωστήςΠαλαμάς

Η επιεικία και η αυστηρότητα προς τον εαυτό μας και τους άλλους...

Μας ήρθε στο γυμνάσιο πριν κάμποσα χρόνια ένας νέος συνάδελφος.
Δίδασκε ένα από τα μαθήματα που κάποιοι τα χαρακτηρίζουν δευτερεύοντα.Για μένα κανένα μάθημα δεν είναι δευτερεύον.
Μετά από δυο τρία χρόνια , στην αρχή του σχολικού έτους έφερε το παιδάκι του να να παρακολουθήσει στην πρώτη γυμνασίου.
Τον ρωτήσαμε.
-Γιατί δεν το έγραψες στην Καβάλα να είναι δυο βήματα απ' το σπίτι;
-Προτιμώ να το ταλαιπωρώ με τα πήγαινε-έλα ,αρκεί να το έχω κοντά μου,να το προσέχω.Ένα παιδάκι με οριακό δείκτη νοημοσύνης.Δεν υπήρχαν τότε τμήματα ειδικά γι' αυτά τα παιδιά.Έτυχε να το έχω σε ένα από τα τμήματα που πήρα.
Ήξερε βέβαια ο πατέρας την ιδιαιτερότητα του παιδιού.
Ήρθε ο καιρός της βαθμολογίας.Όλοι βάλαμε το κάτι παραπάνω.Να μη πληγωθεί ο συνάδελφος.Πέρασε η χρονιά , ήρθε ο καιρός των αποτελεσμάτων.
Το παιδάκι πέρασε την τάξη βγάζοντας έναν βαθμό που πραγματικά δεν άξιζε.
Αρχίσαμε να συζητάμε για στάσιμους και μετεξεταστέους και προς μεγάλη μας έκπληξη είδαμε ότι ο συγκεκριμένος είχε αφήσει στον τόπο δεκατέσσερις μαθητές.
-Ας διάβαζαν οι τεμπέληδες , τα τομάρια .
Αυτή ήταν η απάντηση του. Δεν δέχτηκε καν να συζητήσει για κάποιες ειδικές περιπτώσεις.
Υπάρχουν τεσσάρων ειδών άνθρωποι νομίζω.
. Αυτοί που είναι επιεικείς με τον εαυτό τους και αυστηροί με τους άλλους.
. Οι επιεικείς με τον εαυτό τους και επιεικείς με τους άλλους.
. Οι αυστηροί με τον εαυτό τους και αυστηροί με τους άλλους.
. Οι αυστηροί με τον εαυτό τους και επιεικείς με τους άλλους.
Οι περισσότεροι κινούμαστε ανάμεσα στις τρεις πρώτες κατηγορίες.
Στην οικογένεια . στην εργασία , στην πολιτική.στον προφορικό λόγο , στα γραπτά μας.
Όταν σπανίως συναντήσουμε κάποιον που να ανήκει στην τελευταία κατηγορία , δεν θέλουμε να φύγουμε από κοντά του.
Νιώθουμε σαν βελούδινο χάδι το βλέμμα του.Το έζησα με κάτι γεροντάκια στο Άγιον Όρος.
Το έζησα και το ζω με κάποιους ανθρώπους ασήμαντους για τους πολλούς .
Κάποιους περιθωριακούς που δεν τους πιάνει το μάτι σου.
"... καί ἐγενήθημεν ὡς ἀκάθαρτοι πάντες ἡμεῖς, ὡς ράκος ἀποκαθημένης πᾶσα ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν...''

Μιχάλης Μάλαμας-Facebook

Η αιώνια απώλεια της ψυχής όμως οταν βρεθείτε μπροστά στον Θεό δεν θα συμβεί μεταφορικά θα είναι προεπιλογή

 Τελικά ο στίχος του El Diablo(EΔΩ) μιλούσε για τον διάβολο ''μεταφορικά''(ΕΔΩ). 

Όπως η τελετή που έκαναν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί  στο Ελβετικό τούνελ πριν χρόνια και ήταν γεμάτο δαίμονες, σατανάδες και ουρλιαχτά ήταν μεταφορικά. 

 Όπως όταν όλοι οι πολιτικοί κάνουν με το χέρι τους το σύμβολο του διαβόλου με τα κέρατα δεν το εννοούν είναι μεταφορικά,

 Όπως τα αγάλματα με τους κόκκινους διαβόλους που έστηναν παντού στην Ελλάδα ήταν μεταφορικά. 

Όπως οι ολυμπιακοί αγώνες στο Λονδίνο με τις τεράστιες μασονικές πυραμίδες και παράξενα τελετουργικα ήταν μεταφορικά. 

 Όπως όταν οι πολιτικοί έλεγαν θα συνεργαστούν με τον διάβολο για να σώσουν την Ελλάδα μιλούσαν μεταφορικά. 

Όπως τα μουσικά βίντεο κλιπ που είναι γεμάτα δαιμονικά  σύμβολα είναι μεταφορικά.

 Όπως όταν όλοι οι καλλιτέχνες λένε μέσα στους στίχους τους ότι πούλησαν την ψυχή τους στον Διάβολο για φήμη και λεφτά το λένε μεταφορικά.

 Όπως τα κινούμενα σχέδια για μικρά παιδιά είναι γεμάτα με μικρούς μάγους δράκους μάγισσες δαίμονες και τέρατα και οι ταινίες είναι γεμάτες με μαγεία διαβόλους βια και δαιμονικές φωνές είναι απλά μεταφορικά

 Όπως ο Μπιλ Γκεΐτς έβαλε τον αριθμό 666 πάνω στη πατέντα των εμβολίων ήταν μεταφορικά.

 
Μπορώ να συνεχίσω για μέρες και βδομάδες
Και ο Διάβολος ο ίδιος να κατέβει πάλι δεν θα καταλάβετε...
Το μεγαλύτερο κόλπο του Διαβόλου είναι ότι έπεισε τον κόσμο ότι δεν υπάρχει
Η αιώνια απώλεια της ψυχής όμως οταν βρεθείτε μπροστά στον Θεό δεν θα συμβεί μεταφορικά θα είναι προεπιλογή

Από το Facebook του John Wu

Πόσο, μα πόσο γλυκύς είναι ο Ιησούς!

«Πόσο, μα πόσο γλυκύς είναι ο Ιησούς! Όλος χαρά, όλος αγάπη, όλος

 ειρήνη, όλος γαλήνη, όλος αγαλλίαση, όλος σκιρτήματα. Μα πόσο γλυκύς είναι ο Ιησούς!»

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

Κυριακή ΙΖ΄ Λουκά (του Ασώτου)-Η οδύνη της αμαρτίας και η χαρα της μετανοίας

Η υπέροχη παραβολή που ακούσαμε σήμερα, θεωρείται από τα καλύτερα κείμενα της Αγάς Γραφής, που εκφράζουν με συντομία και σαφήνεια το περιεχόμενο της πίστης μας. Στην παραβολή δεσπόζουν τρία πρόσωπα, που το κάθε ένα δίνει το δικό του, χαρακτηριστικό μήνυμα.

 Ο νεότερος υιός δηλώνει τους ανθρώπους οι οποίοι, ενώ αρχικά είχαν κάποια σχέση με τον Θεό, στη συνέχεια Τον αρνιούνται και ζουν χωρίς ηθικούς φραγμούς και όρια. Στην αρχή νομίζουν ότι όλα είναι όμορφα και απολαμβάνουν τις επιλογές τους. Αργότερα όμως, βλέπουν τα ολέθρια αποτελέσματα αυτών των επιλογών. Βιώνουν την απόρριψη, την απομόνωση, το εσωτερικό κενό, τη δυστυχία. Στην κατάσταση αυτή, κάνουν σύγκριση με τη ζωή μέσα στη χάρη του Θεού και αποφασίζουν να επιστρέψουν στην οικογένεια του Πατέρα.

 Ο μεγαλύτερος γιός είναι αυτός που προβληματίζει με την στάση του. Όταν μαθαίνει ότι γύρισε ο αδελφός του και ο πατέρας διοργανώνει μεγάλο γλέντι, θυμώνει με τον αδελφό του, αλλά κυρίως με την συμπεριφορά του πατέρα τους. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί στο βάθος του εαυτού του μοιάζει πολύ με τον αδελφό του; Το μεγάλο αμάρτημα του μικρού αδελφού είναι πως νόμιζε ότι η ευτυχία βρίσκεται έξω από το σπίτι του πατέρα. Μήπως όμως και ο μεγαλύτερος αδελφός είχε την ίδια εντύπωση; Τι λέει; Ποτέ δεν μου έδωσες ένα κατσίκι να γλεντήσω και εγώ, έξω από το σπίτι, μαζί με τους φίλους μου. Άρα και αυτός θεωρούσε ότι θα ήταν ευτυχισμένος μακριά από τον πατέρα του. Μόνο που δεν είχε κάνει πράξη τις ενδόμυχες σκέψεις του. Τώρα, αντί να το συνειδητοποιήσει, να τρέξει να αγκαλιάσει τον αδελφό του και να πει: «Αδελφέ μη στενοχωριέσαι, μη νοιώθεις άσχημα και εγώ τα ίδια μυαλά είχα, απλά δεν έφυγα από το σπίτι», προτιμάει να δείχνει ότι αυτός είναι ο καλός, κατηγορώντας και καταδικάζοντας τον αδελφό του.

 Το τρίτο πρόσωπο της παραβολής είναι ο πατέρας, που είναι γεμάτος αγάπη. Εκπλήσσει η όλη συμπεριφορά του. Στην αρχή δέχεται την παράλογη κατηγορία του μικρού γιού, πως το σπίτι τους είναι φυλακή και αυτός θέλει να γλεντήσει τη ζωή του. Μάλιστα απαιτεί από τον πατέρα και το μερίδιο της περιουσίας που, κατά την γνώμη του, του αναλογεί. Ο πατέρας σέβεται την ελευθερία του και του παρέχει

Για τη μητέρα του Κατουνακιώτη που ευωδίασε αυτοστιγμεί

Η κυρία Βικτωρία, με το πέρασμα του χρόνου, απέκτησε πρόβλημα στην καρδιά της.

«Η μητέρα μου ήταν καρδιακή» έλεγε ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, «και όταν πέθανε η αδερφή της, πολύ στεναχωρήθηκε και τη χτύπησε περισσότερο η καρδιά και την πήγε ο αδερφός μου, ο αξιωματικός, ο Χαράλαμπος, στο νοσοκομείο». Λίγες μέρες μετά, η Βικτωρία εκοιμήθη.

 Η μητέρα του Αγίου είχε την επιθυμία, σχεδόν καθόλη τη διάρκεια της ζωής της, να κουρευτεί μοναχή. Η συνεννόηση ήταν ότι θα την κάνουν μοναχή όταν θα κοπιάσει η τελευταία ώρα της, λίγο πριν φύγει από τον κόσμο. Όταν πλησίαζε το τέλος της κυρίας Βικτωρίας, λόγω της καρδιάς της και της αναγκαστικής μεταφοράς της στο νοσοκομείο, ο αδερφός του παπά Εφραίμ, ο Χαράλαμπος, είπε στη μητέρα του: 

«Μητέρα, θέλεις να σε κάνουμε καλόγρια;». 

«Θέλω, παιδί μου».

 Έστειλε, μάλιστα, ο παπά Εφραίμ από το Άγιον Όρος το σχήμα και το πολυσταύρι. Δύο μέρες πριν κλείσει τα μάτια της, την κούρεψαν καλόγρια. Από Βικτωρία, την είπανε Μαρία.

 Στο μεταξύ, ο Άγιος των Κατουνακίων, εκεί μακριά από το Όρος, ήταν σε θέση να γνωρίζει ότι η μητέρα του θα φύγει από τη ζωή. «Μην τη βασανίζετε» είπε, προφητεύοντας την κοίμηση της, «διότι δε θα βγει από το νοσοκομείο ζωντανή». Ο Γέροντας έπεσε μέσα. Πάντοτε έπεφτε μέσα. Τη Μεγάλη Πέμπτη μπήκε η μητέρα του σε κώμα και εφτά η ώρα το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής του 1963, έφυγε πια για τους ουρανούς.

 Φεύγοντας η ψυχή της μοναχής Μαρίας, της πρώην κυρίας Βικτωρίας, θέλησαν η κόρη της η Ελένη, μαζί με τη Γερόντισσα που είχε αναλάβει τη γιαγιά, να της κάνουν την αναγκαία καθαριότητα, προκειμένου να τακτοποιηθεί η κεκοιμημένη για τα περαιτέρω της κηδείας.

 «Χαράλαμπε, βγες έξω» παρακάλεσαν τον γιο της, τον αξιωματικό. «Θέλουμε να την αλλάξουμε». Αμέσως, με το που άρχισαν το άλλαγμα, η Ελένη και η Γερόντισσα αισθάνθηκαν έντονη ευωδία, αλλά δε μίλησαν η μία στην άλλη, αφήνοντας με διάκριση να δουν το πώς θα εξελιχθεί το φαινόμενο.

 «Καλά, κι εσείς οι μοναχές βάζετε αρώματα;» είπε με απορία η Ελένη.

«Όχι, κυρία Ελένη» είπε η Γερόντισσα, «δε βάζουμε αρώματα, αυτό που ευωδιάζει

Ο πρωτότοκος αδελφός στην παραβολή του Ασώτου

 Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής, είναι σε όλους μας γνωστό. Ποιος από εμάς δεν ξέρει τον άσωτο! Ποιος από εμάς σε κάποια στιγμή δεν ταυτίστηκε κάπως μαζί του! Όλοι μας σε κάποια στιγμή βρεθήκαμε στη θέση του... Να απομακρυνθούμε από την στοργική αγκαλιά του Πατέρα, από την ασφάλεια της πατρώας οικίας.

 Όλοι γνωρίζουμε τον άσωτο της παραβολής που η θέληση του να απομακρυνθεί τελείως, να ξεκόψει από τον πατέρα του ολοκληρωτικά, τον κάνει να φεύγει μακρυά σε μακρινή χώρα! Αν τον ενδιέφερε απλά να φύγει από το σπίτι του και να μείνει μόνος, θα έβρισκε ένα σπίτι στην ίδια πόλη, η σε διπλανή από εκεί που έμενε. Εκείνος αφού πήρε το μερίδιο από την περιουσία του, "'άπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν".

 Αυτό από μόνο του δείχνει πως δεν τον ενδιέφερε απλά να φύγει από το σπίτι του. Ήθελε να είναι παντελώς ανεξάρτητος. Νόμιζε πως θα μπορούσε να διαχειριστεί ότι ο πατέρας του του είχε δώσει. Ίσως ακόμα, να αισθανόταν και μια ντροπή γιατί θα χρησιμοποιούσε μια περιουσία που δεν είχε κοπιάσει για να αποκτήσει. Ίσως, γιαυτό να θέλησε να φύγει όσο μακρύτερα μπορούσε...

 Μέχρι εδώ όμως η αναφορά για τον ατίθασο, ονειροπόλο και ενθουσιώδη νέο που πολύ γρήγορα θα βρεθεί μπροστά στην πραγματικότητα της τιθάσσευσής του από τα γεγονότα, των απατηλών ονείρων που σύντομα θα γκρεμιστούν και του ενθουσιασμού που χάνεται μπροστά στους καρπούς που θα κληθεί να δρέψει για όσα ο ίδιος έσπειρε.

 Τώρα θα μιλήσουμε για τον πρωτότοκο γιο. Το καμάρι του πατέρα που παραμένει μέσα στην οικία, εργατικός φιλότιμος, υπάκουος και συνετός. Ο πρωτότοκος γιος είναι εκείνος που δεν του έλειψε καθόλου ο μικρότερος αδελφός του. Που το ξέρουμε; Όταν μαθαίνει πως επέστρεψε ο άσωτος μικρότερος αδελφός και πως ο πατέρας για χάρη του " ἔθυσεν τόν μόσχον τόν σιτευτόν", όχι μόνο αρνείται να μπει

Ο Άγιος Νεομάρτυς Ηλίας ο Τραπεζούντιος(1749)

Ο νεομάρτυρας Ηλίας καταγόταν από το χωριό Κρυονέρι Τραπεζούντος του Πόντου, ήταν γιός του ιερέως Κωνσταντίνου. Τον συνέλαβαν οι Αγαρηνοί και αρχικά τον βασάνισαν, ακολούθως τον ανέβασαν στη αγχόνη, όπου την 27ην Φεβρουαρίου 1749 έλαβε μαρτυρικό θάνατο στο Μόλον της Τραπεζούντας (Μούμ-Χανέ). Το ιερό λείψανό του το πήραν οι Χριστιανοί και το έθαψαν στη μονή Θεοσκεπάστου.

Η μνήμη του τιμάται την 27ην Φεβρουαρίου

Κρύβεται τεράστια θεολογία σε αυτή την συνάντηση(Αγ.Φωτεινή Σαμαρείτιδα)

 Σήμερα εορτάζει η αγία Φωτεινή η Σαμαρείτιδα, της οποίας η μνήμη "δένει" τόσο αρμονικά με το πνεύμα και το κλίμα του Τριωδίου. Για την συνάντηση της με τον Χριστό στο φρέαρ του Ιακώβ και το Συναξάρι της, υπάρχει πληθώρα πνευματικών κειμένων. Κρύβεται τεράστια θεολογία σε αυτή την συνάντηση. Ανεξάντλητη ως " το ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον".
Κάποια σημεία:
1. Η αγία Φωτεινή μοιάζει με τον Τελώνη. Πήγε κρυφά και σε ακατάλληλη ώρα να αντλήσει νερό για να αποφύγει τις συναναστροφές και συναντήσεις γιατί "εντρέπετο". Είχε συναίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την ζωή της. Ταπείνωση.

2. Μοιάζει με τον Άσωτο. Εξωτερικά μεν είχε άστατη ζωή και αγάπη και έρωτα και δίψα για εμπειρίες , "ουσίαν" την οποία είχε αρκετή και δεν γνώριζε που να την ξοδέψει. Δεν ήταν στεγνή και "ενάρετη" από ανάγκη σαν τον μεγάλο γιο ή τον Φαρισαίο. Είχε ουσία-περιουσία! Και μόλις είδε τον Χριστό τον έβγαλε όλον αυτό το βαθύ πλούτο προς τα έξω. Υψηλά πνευματικά ενδιαφέροντα, αναπάντεχα ερωτήματα για μια απλή γυναίκα και μάλιστα καταφρονημένη γυναίκα. Έτσι και ο άσωτος και μέσα στις πορνείες του και μέσα στην απόγνωση του κρατούσε αναμμένο το καντήλι της νοσταλγίας, το πυρ για το διαφορετικό, το αληθινό, το πνευματικό. Το Σπίτι του Πατέρα. Την μαγιά της μετανοίας.Την ζωντανή υπόμνηση ίνα ποιήση αρχήν και επιστροφή.

3. Εικονίζει την Εύα. Η οποία απολέστηκε το μεσημέρι σε έναν κήπο και αυτή εκρύβετο από προσώπου του Θεού. Τώρα όμως σαν μια έτοιμη από καιρό για την σωτηρία της ανθρωπότητα, η κόρη της Εύας εμφανίζεται μεσημέρι προ προσώπου του Θεού και αποκαθίσταται, σώζεται.

4. Εκφράζει όλο το νόημα και το πνεύμα της Σαρακοστής. Έχει νηστεία. Δηλαδή πείνα και δίψα αληθινή. Δεν είναι γεμάτη, δεν είναι πλήρης, δεν είναι ικανοποιημένη με τον εαυτό της και δεν πιστεύει αυτάρεσκα ότι δεν έχει την ανάγκη από κάτι Άλλο. Πιο συγκεκριμένα έχει πείνα και δίψα για Θεό. Νηστεία λοιπόν σημαίνει να μην αισθανόμαστε αυτάρκεις αλλά να μένουμε πάντα πεινασμένοι, διψασμένοι για Θεό και να μην υπολογίζουμε στα ανύπαρκτα αγαθά εκ των οποίων τάχα "γέμουσιν αι αποθήκαι" μας.

π.Παντελεήμων Κρούσκος

Όταν είναι κανείς άδειος από τον Χριστό, τότε έρχονται χίλια δύο άλλα και τον γεμίζουν

Όταν είναι κανείς άδειος από τον Χριστό, τότε έρχονται χίλια δύο άλλα και τον γεμίζουν: ζήλειες, μίση, ανία, μελαγχολία, αντίδραση, κοσμικό φρόνημα, κοσμικές χαρές. Προσπαθήστε να γεμίσετε τη ψυχή σας με τον Χριστό, για να μην την έχετε άδεια.

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτις , 13ος αιώνας

Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτις (+26 Φεβρουαρίου),

 13ος αιώνας, Παναγία, Λαμπινή, Ρέθυμνο.

Αγ.Φωτεινή Σαμαρείτιδα-Ζει στην αμαρτία, αλλά έχει και κάποιες προσδοκίες λύτρωσης

Εάν η Σαμαρείτισσα γυναίκα δείχνει τόση προθυμία για να μάθει κάτι χρήσιμο και παραμένει πλησίον του Χριστού, αν και δεν Τον γνώριζε, ποια συγχώρεση θα έχουμε εμείς, οι οποίοι, αν και Τον γνωρίζουμε καλά και δεν είμαστε ούτε κοντά στο πηγάδι ούτε στην ερημιά, ούτε είναι μεσημέρι, ούτε μας καίει ο ήλιος, αλλά είναι πρωί και βρισκόμαστε κάτω από μία τόσο ωραία στέγη και απολαμβάνουμε τη σκιά και τη δροσιά, δεν έχουμε την υπομονή να ακούσουμε κάτι από τα λεγόμενα, αλλά μας κοιμίζει η αδιαφορία;
Τα ερωτήματα που βρίσκεται και που λατρεύεται ο Θεός, είναι δικά της.
Ζει στην αμαρτία, αλλά έχει και κάποιες προσδοκίες λύτρωσης. Ζει το ηθικό σκοτάδι, αλλά δεν παύει να ατενίζει ψηλά στον ουρανό κάποιες θείες ακτίνες φωτός.
Οι προβληματισμοί της αυτό αποκαλύπτουν.
Η απάντηση, σαφής, καθαρή και κρυστάλλινη όπως διατυπώνεται από τον ίδιο το Χριστό.
Ο Θεός είναι πνεύμα, άρα βρίσκεται παντού.

πηγή

Στο καλό κύριε Σωτήρη,στο καλό άξιε άνθρωπε...

Σήμερα με θλίψη πληροφορηθήκαμε το θάνατο του κυρίου Σωτήρη.

Ένας άνθρωπος ο οποίος ήταν μαζί με την σύζυγο του κυρία Σταυρούλα, από τους πρωταγωνιστές των πρώτων επεισοδίων των 24 ΩΡΩΝ πριν απο τρεις σεζόν.O κ. Σωτήρης και η κα Σταυρούλα, δύο άνθρωποι φτωχοί και με πολλά προβλήματα υγείας βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον στιγματισμό και τον αποκλεισμό λόγω της αναπηρίας τους.
Αυτός παραπληγικός και εκείνη τυφλή αποφάσιζουν μια μέρα να προχωρήσουν μαζί στη ζωή τους.

Η Σταυρούλα έρχεται αντιμέτωπη με μέλη της οικογένειας της που της έλεγαν πως λόγω της τύφλωσης της δε μπορεί να φτιάξει οικογένεια ειδικά με έναν παραπληγικό.
Το ζευγάρι αφού κερδίζει την πρώτη μάχη ακολούθως αποφασίζει να κάνει παιδί.
Και πάλι έρχονται αντιμέτωποι με εκφράσεις και συμπεριφορές του τύπου "το παιδί σας θα γεννηθεί με προβλήματα και δε θα μπορέσετε να του προσφέρετε μια αξιοπρεπή ζωή".
Τότε και πάλι πεισμώνουν, βάζει ο ένας το φως και η άλλη τα πόδια και φέρνουν στον κόσμο τον μονάκριβο τους Μάριο τον οποίο μεγάλωσαν με αρχές και αξίες.
Ο κύριος Σωτήρης έφυγε σήμερα για το μεγάλο ταξίδι και είμαστε βέβαιοι που θα τον κατατάξει ο Θεός.
Στο καλό κύριε Σωτήρη, κουράγιο κυρία Σταυρούλα και Μάριε.
Να είστε καλά να θυμάστε πάντοτε έναν ΑΝΘΡΩΠΟ με κάθε σημασία της λέξης.
Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου στις 10:30 το πρωί στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος στον συνοικισμό Στροβόλου 2.
Συλλυπητήρια στην εκκλησία η ώρα 10:00.
ΟΜΑΔΑ ΕΚΠΟΜΠΗΣ 24 ΩΡΕΣ

***Στον πιο κάτω σύνδεσμο μπορείτε να δείτε το επεισόδιο το οποίο ήταν αφιερωμένο σε αυτούς τους ανθρώπους.

https://www.youtube.com/watch?v=NwrbKXJBTUM

Βασανίζομαι...

Βασανίζομαι...
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της θνητής ζωής, σ' αυτό ανυψώνει τους ανθρώπους η προσβολή των παθών του Χριστού, ο οποίος δέχθηκε τη μορφή δούλου και το θάνατο
δοκίμασε και στη ζωή δεύτερη φορά επέστρεψε,ενώ ήταν Θεός κυβερνήτης της ζωής πριν από τους αιώνες,
Ολόκληρη η εικόνα πάντοτε του αθανάτου πατέρα,για να μ' ελευθερώσει απ' τη σκλαβιά και ν' αφαιρέσει τα δεσμά του θανάτου,που θα έρθει για καλύτερη ζωή.
Μα εγώ δεν διατήρησα στην μνήμη μου τα σεβαστά θεία μυστήρια,αν και έχω ψυχή μύστη για την ουράνια άνοδο∙
Όμως με έλκει κάτω το χωμάτινο βάρος και δεν κατόρθωσα να βγω από τη λάσπη και να στρέψω τα μάτια μου στο φως,είδα βέβαια∙ αλλά υπήρχε στο μέσον νέφος που σκέπαζε τα μάτια.
Η σάρκα επαναστατούσε με το γήινο φρόνημα∙πολλές μέριμνες στην καρδιά μέσα εδώ κι εκεί περιφέρονται καθώς κενός πλανιέται ο νους,το Χριστό μακριά που διώχνουν......

Αγ.Γρηγορίου του Θεολόγου

πηγή

Ο Άγιος Γαβριήλ και το αδέσποτο σκυλί...

Στο κελί του Αγίου Γαβριήλ πήγαινε συχνά ένα αδέσποτο σκυλί. Ο Άγιος το χαϊδεύε με τόση αγάπη. Του έβαζε φαγητό και έλεγε.

- Κοίτα το καημένο πεινάει.
Και το σκυλί βλέποντας τον άρχιζε τα παιχνίδια.Έπειτα ηρεμουσε και κοιτούσε τον γεροντα για ώρες.
Κάποιος πιστός όμως μια μέρα του είπε ανήσυχος:
-Γεροντα όταν τρώει κ σεις το χαϊδεύετε μπορεί να σας δαγκώσει. Δεν φοβάστε;
Και ο Γέροντας γέλασε.
-Το ζώο διαισθανεται το "κακό" στον άνθρωπο και αυτό του προκαλεί εκνευρισμό. Γιαυτό και επιτίθεται.
Αρκετό καιρό μετά κάποιοι σκότωσαν το σκυλί και ο Γέροντας πολύ θλιμμένος είπε.
-Δεν ξέρουν τι κάνουν. Το σκυλί με καταλάβαινε, οι άνθρωποι όχι.

Αποσπασμα από το βιβλίο για τον  Άγιο Γαβριήλ τον Ομολογητή, μετάφραση της Νάνα Μερκβιλάτζε

πηγή

Και στον Παράδεισο να τους έβαζε ο Θεός πάλι θα υπέφεραν...

 πηγή

Άγιος Νεομάρτυς Ευγένιος (Μπότκιν),προσωπικός γιατρός του Τσάρου Νικολάου

 Ο Γιουτζίν(Ευγένιος) Μπότκιν , ήταν γιος του διάσημου γιατρού Σεργκέι Πέτροβιτς Μπότκιν (1832-1889), ο οποίος ήταν γιατρός της Αυλής υπό τους Αυτοκράτορες Αλέξανδρος ΙΙ και Αλέξανδρο ΙΙΙ.
 Ο Άγιος Ευγένιος γεννήθηκε στις 27 Μαΐου το 1865 στο Τσάρσκογιε Σελό και υπηρέτησε ως γιατρός της Αυλής για τον Αυτοκράτορα Νικόλαο ΙΙ και την Αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα. Αντιμετώπισε επίσης τις επιπλοκές της αιμορροφιλίας που βασάνιζε τον Τσάρεβιτς Αλέξιο.

Οι εκτελεστέντες: Τσάρος Νικόλαος, Τσαρίνα Αλεξάνδρα, Τσάρεβιτς Αλεξέι, Δούκισσες Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία, ο οικογενειακός τους γιατρός Ευγένιος Μπότκιν, ο βαλές τους Αλεξέι Τράππ, ο μάγειράς τους Ιβάν Χαριτόνοφ και η θαλαμηπόλος της Αλεξάνδρας, Άννα Ντεμίντοβα.

Ο Ευγένιος δεν αποχωρίστηκε τον Τσάρο ούτε μια μέρα στην εξορία, ενώ πάντα εξυπηρετούσε τους κατοίκους των περιοχών δωρεάν.
Ο Μπότκιν συνόδευσε τον αυτοκράτορα και την οικογένειά του στην εξορία στο Tobolsk και αργότερα στο Ekaterinburg. 

Οι πιστοί ακόλουθοι που εκτελέστηκαν μαζί με την τσαρική οικογένεια: Γιατρός Ευγένιος Μπότκιν, ο μάγειράς Ιβάν Χαριτόνοφ, η υπηρέτρια της Αλεξάνδρας, Άννα Ντεμίντοβα και ο συνταγματάρχης/υπηρεσία βαλέ, Αλεξέι Τράππ

Ο πιστός γιατρός, σε ηλικία 53 ετών, έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των Μπολσεβίκων, μαζί με την Τσαρική Οικογένεια και άλλα τρία άτομα(τον βαλέ τους, Αλεξέι Τράππ, τον μάγειρα Ιβάν Χαριτόνοφ, και την θαλαμηπόλο της Αλεξάνδρας, Άννα Ντεμίντοβα)που είχαν μείνει κοντά στον Τσάρο, τις πρώτες πρωινές ώρες της 17 ης Ιουλίου 1918 στο Ekaterinburg.
Το 1981, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Διασποράς (ROCOR) προχώρησε στην αγιοκατάταξη της οικογένειας του τελευταίου Ρώσου αυτοκράτορα Νικόλαου Β ', της σύζυγό του, των πέντε παιδιών του και του προσωπικού-συμπεριλαμβανομένου του Μπότκιν-ως νεομάρτυρες.

Ας δούμε όμως τις τελευταίες στιγμές της Τσαρικής Οικογένειας(εδώ):

 Οι στρατιώτες τους οδήγησαν σε ένα μικρό δωμάτιο στο ημιυπόγειο της οικίας Ιπάτιεφ με πρόσχημα να περιμένουν ώστε να ποζάρουν για μία οικογενειακή φωτογραφία προκειμένου να βεβαιωθεί ο λαός ότι είναι ζωντανοί και ύστερα θα αναχωρούσαν για τη νέα ασφαλή τοποθεσία. Μπαίνοντας στο άδειο δωμάτιο εκδηλώνεται έντονη αμηχανία μιας και δεν υπάρχει ούτε ένα κάθισμα. 

 Ύστερα από παράκληση του Τσάρου, ο Γιουρόφσκι διατάζει τον Μιχαήλ Μεντβέντιεφ να φέρει δυο καθίσματα. Ο Μενβιέντεφ επιστρέφει με τα καθίσματα στα οποία κάθονται ο Νικόλαος με τον Αλεξέι στην αγκαλιά του και δίπλα η Αλεξάνδρα. Μη έχοντας άλλη επιλογή από το να υπακούσουν, πήραν τις θέσεις που τους υπέδειξαν.

 Ο Τσάρος Νικόλαος με τον Αλεξέι αγκαλιά και η Αλεξάνδρα ήταν καθιστοί και πίσω τους στέκονταν οι τέσσερις κόρες τους, Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία. Οι κοπέλες είχαν ράψει στους κορσέδες τους τα κοσμήματα της βασιλικής οικογένειας για να τα κρύψουν από τους επαναστάτες. Το βάρος τους φάνηκε να πολλαπλασιάζεται μέσα στην κούραση και την

Πίτερ Μπρίγκελ-Η μάχη μεταξύ Καρναβαλιού και Σαρακοστής(1559)

Από τους πιο διάσημους πίνακες στην ιστορία της τέχνης, η ελαιογραφία του Πίτερ Μπρέγκελ του πρεσβύτερου, The Fight Between Carnival and Lent δημιουργήθηκε το 1559. Είναι μια αλληγορία για το τέλος του καρναβαλιού και την αρχή της νηστείας και της εγκράτειας. Απεικονίζει ένα κοινό εποχικό φεστιβάλ που γιορτάζεται στην τότε καθολική Νότια Ολλανδία.

 Με δεκάδες ανθρώπους στον πίνακα, παρουσιάζει την αντίθεση ανάμεσα στις δυο πλευρές της ζωής και αυτό φαίνεται αμέσως με το πανδοχείο και καπηλειό αριστερά και την εκκλησία στα δεξιά του πίνακα. Η απόλαυση και η θρησκεία βρίσκονται απέναντι ενώ ανάμεσά τους o κόσμος στέκεται ή δίπλα στην εκκλησία ή πίνει μια μπύρα. Στο κέντρο της σκηνής υπάρχει ένα πηγάδι και εκεί συναθροίζονται εντελώς διαφορετικά μέλη της κοινότητας με τη φιγούρα του καρναβαλιού να είναι έτοιμη να δώσει μάχη με την ισχνή φιγούρα της Σαρακοστής.

 Είναι ακριβώς η εποχή μίας μετάβασης ανάμεσα σε δύο διαφορετικές κουζίνες. Η εποχή της κατανάλωσης του κρέατος τελειώνει, η νηστεία με την αναγκαστική αποχή από το κρέας και τον συνακόλουθο πνευματικό καθαρισμό για την προετοιμασία του Πάσχα, έχει αρχίσει και οι κτηνοτρόφοι ταξιδεύουν στην ύπαιθρο να αγοράσουν τα καινούργια βοοειδή για την άνοιξη.

 Πλούσια σε συμβολισμούς που έχουν μελετηθεί από εκατοντάδες ιστορικούς της τέχνης διαβάζεται συχνά σαν τον θρίαμβο της Σαρακοστής, αφού η φιγούρα του καρναβαλιού μοιάζει να αποχαιρετά με το αριστερό του χέρι και τα μάτια του ανυψώνονται στον ουρανό.

Το λαϊκό και το θρησκευτικό βρίσκονται σε σύγκρουση αλλά και αρμονία. Συνυπάρχουν όλοι στη σκηνή, άνθρωποι που σημαίνουν την εξαπάτηση και κουβαλούν ένα ποτήρι και ένα κερί, μια γυναίκα που κουβαλάει στο κεφάλι ένα τραπέζι με πίτες και ψωμιά, ενώ η ταβέρνα είναι γεμάτη με πότες και θεατές που παρακολουθούν την εκτέλεση μιας δημοφιλούς φάρσας που είναι γνωστή ως The Dirty Bride. Τον δρόμο διασχίζει και μια ομάδα από επαίτες, ενώ στην άλλη πλευρά την κυρά Σαρακοστή σέρνουν ένας μοναχός και μια καλόγρια. Στο βαγόνι της υπάρχουν ψωμιά, βάφλες και μύδια. Στην καθολική εκκλησία τα αγάλματα είναι καλυμμένα με λευκά πανιά όπως όριζε η καθολική παράδοση μέχρι το Πάσχα.

 Μέσα σε μια εποχή που αρχίζει η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση να επεκτείνεται, πολλά από τα παλιά έθιμα απειλούνταν. Όλοι βλέπουν το καρναβάλι καχύποπτα. Ο Μπρέγκελ κοιτάζει αυτό τον κόσμο από ψηλά σαν να θέλει να μείνει εκτός της θρησκευτικής αυτής διαμάχης. Άλλοι υποστηρίζουν πως είχε θέση και την αποκρυπτογραφούν στα σύμβολα και τα κλειδιά που βάζει. Όπως στο κέντρο του πίνακα που τοποθετεί ένα ζευγάρι παντρεμένο με την πλάτη προς τον θεατή. Είναι όπως πολλοί υποστηρίζουν ο συμβολισμός των κοινών ανθρώπων που ενώνουν τη ζωή τους όπως όλοι ανεξάρτητα από κοινωνική ή οικονομική τάξη. Αριστοκράτες ή

«Αν οι άνθρωποι είχαν έστω και το μισό φόβο για τον Θεό, απ' αυτόν που έχουν για τον θάνατο, δεν θα φοβόντουσαν τον θάνατο»

 «Αν οι άνθρωποι είχαν έστω και το μισό φόβο για τον Θεό, απ'

αυτόν που έχουν για τον θάνατο, δεν θα φοβόντουσαν τον θάνατο».

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

πηγή

Παναγία Εσφαγμένη. Η θαυμαστή ιστορία της Αγιορείτικης εικόνας...

 Για την εικόνα αυτή διηγούνται ότι πληγώθηκε από το μαχαίρι ενός δύστροπου ιεροδιάκονου και εκκλησιάρχη (επιμελητή της εκκλησίας, νεωκόρου), ο οποίος εξαιτίας δήθεν του διακονήματος του έφθανε πάντοτε καθυστερημένος στην Τράπεζα. Σε μια παρόμοια περίπτωση ο τραπεζάρης (υπεύθυνος της τραπεζαρίας), αγανακτισμένος, αρνήθηκε να του δώσει φαγητό. Οι ταραγμένοι και οργισμένοι λογισμοί του εκκλησιάρχη στράφηκαν εναντίον της Θεοτόκου, που ενώ αυτός την υπηρετούσε, αυτή δε μεριμνούσε ούτε για την τροφή του. Από την πληγή αυτή ξεπετάχθηκε αίμα, το πρόσωπο της Παναγίας χλώμιασε, ενώ ο ιεροδιάκονος τυφλώθηκε και έπεσε κάτω φρενόληπτος από τον έλεγχο της συνείδησης, μένοντας στην κατάσταση αυτή τρία χρόνια. 

 Τότε χάρη στις προσευχές του ηγουμένου και της αδελφότητας, η Παναγία εμφανίστηκε στον ηγούμενο και ανάγγειλε τη θεραπεία του.
Ο εκκλησιάρχης πέρασε την υπόλοιπη ζωή του σ´ ένα στασίδι απέναντι από την εικόνα θρηνώντας το φοβερό αμάρτημά του και πριν πεθάνει πήρε την συγχώρηση από την ίδια την Παναγία, που του ανάγγειλε όμως, όπως προηγουμένως και στον ηγούμενο, ότι το βλάσφημο χέρι του θα υφίστατο παραδειγματική τιμωρία μετά θάνατον. Πράγματι μέχρι σήμερα φυλάσσεται αναλύωτο και κατάμαυρο κοντά στην εικόνα που είναι τοποθετημένη στον νάρθηκα του παρεκκλησίου του αγίου Δημητρίου.

Η θαυματουργή αυτή εικόνα είναι τοιχογραφία του 14ου αιώνα και βρίσκεται στο νάρθηκα του παρεκκλησίου του Αγίου Δημητρίου, το οποίο είναι ενσωματωμένο εις το Καθολικόν της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

πηγή

Οι σφαγές των Οθωμανών στην Θεσσαλονίκη

 πηγή

«Τον Σεπτέμβριο του 1820 πιάνεται και οδηγείται στο Κονάκι μπροστά στον μουτεσελίμη Σερίφ Σιντίκ Γιουσούφ μπέη ένας μεσόκοπος Έλληνας, ο Μεστανές, γιατί μάθαινε στα παιδιά του επαναστατικά τραγούδια, ασφαλώς τα τραγούδια του Ρήγα» (Απ. Βακαλόπουλου, Ιστορία της Θεσσαλονίκης, σ. 300).

 «Ο επαναστατικός αναβρασμός των Ελλήνων αναστατώνει τους ανεκτικούς Οσμανούς σε όλη την Ελλάδα: «Για να τους τρομοκρατήσουν, συλλαμβάνουν πολλούς και τους ρίχνουν στα μπουντρούμια των φυλακών και στον Κανλή Κουλέ» (Απ. Βακαλόπουλου, Ιστορία της Θεσσαλονίκης,σ. 301). 

Όταν φθάνουν οι ειδήσεις για την επανάσταση του Υψηλάντη στην
Μολδοβλαχία και στην Πελοπόννησο, ο μουσελίμης (διοικητής) της πόλης Γιουσούφ «φυλακίζει στο κονάκι του περισσότερους από 400 ομήρους, που τους κακομεταχειρίζεται: τους βρίζει, τους εξευτελίζει, τους μαστιγώνει και μερικούς θανατώνει» (Απ.Βακαλόπουλου, Ιστορία της Θεσσαλονίκης, σ. 302). 

 Μετά από την εξέγερση στον Πολύγυρο λόγω της καταπίεσης που άσκησαν οι τούρκοι στρατιώτες της εκεί μικρής φρουράς, ο Γιουσούφ την επαύριο της εξέγερσης, «το βράδι διατάζει να σφαγούν στο κονάκι εμπρός στα μάτια του για αντίποινα 200 και περισσότεροι όμηροι από τα διάφορα χωριά της δικαιοδοσίας του. Από τη μέρα εκείνη αρχίζει φοβερή τρομοκρατία στη Θεσσαλονίκη. Η πόλη μεταβάλλεται σ’ ένα απέραντο σφαγείο…χαφιέδες [του μουτεσελίμη] τριγύριζαν στους δρόμους και σκότωναν ανελέητα όποιον Έλληνα συναντούσαν. Ακόμη και τις έγκυες γυναίκες δεν λυπούνταν ούτε σέβονταν, ομολογεί ο ίδιος ο Χαϊρουλλάχ. Αλλά και στα σπίτια των Ελλήνων μπαίνουν, σκοτώνουν, διαρπάζουν, κακοποιούν χωρίς να δίνουν λόγο σε κανένα….».

Στο Καπάνι, στη σημερινή αγορά Βλάλη, Έλληνες κομματιάζονται από τον
τουρκοϊσλαμικό όχλο. «Εκεί εκτελούν ακόμη τον μητροπολίτη του Κίτρους
Μελέτιο, τον παπά Γιάννη του Αγ. Μηνά, καθώς και άλλους πρόκριτους..τον Χρίστο Μενεξέ τον κρέμασαν στον μεγάλο πλάτανο της εκκλησίας του Αγ. Γεωργίου (Rotonda).

Σύγχρονα τραγικές σκηνές εκτυλίσσονται μέσα στον μητροπολιτικό ναό, τον
σημερινό Γρηγόριο Παλαμά, όπου είχαν καταφύγει πλήθη Ελλήνων. Ο τουρκικός όχλος σπάζει τις πόρτες και χύνεται μέσα σφάζοντας. Όσους δεν σκοτώνει αμέσως, τους δένει δυο-δυο και τους μεταφέρει στο Καπάνι, όπου και τους εκτελεί. Λίγοι μόνο μέσα στη σύγχυση του όχλου και των στιγμών εκείνων κατορθώνουν να ξεφύγουν…»
(Απ. Βακαλόπουλου, Ιστορία της Θεσσαλονίκης, σ. 304).

 Σκηνές απείρου κάλλους αρμονικής συνύπαρξης των πολιτισμών, ανακατέματος των οσμών απότα εξωτικά, ανατολίτικα φαγητά της Τουρκάλας με τα φαγητά της Ελληνίδας γειτόνισσάς της. Ίσως και με την οσμή των πτωμάτων και του ελληνικού αίματος.
«Η όψη της Θεσσαλονίκης είναι φρικτή, οι πλατείες της γεμάτες από πασσάλους
και οι επάλξεις του Επταπυργίου στεφανωμένες με κεφάλια. Οι εκκλησίες έχουν
μετατραπεί σε φυλακές, όπως αναφέρουν όχι μόνον οι γραπτές, αλλά και οι
προφορικές παραδόσεις, που σώζονται ακόμη ώς σήμερα: στην εκκλησία του Αγ.
Αθανασίου είχαν φυλακιστεί πολλοί Έλληνες, κυρίως γέροι και γυναικόπαιδα, που
τους άφησαν χωρίς τροφή και νερό. Συνηθισμένος τόπος βασανιστηρίων και
ανασκολοπισμών ήταν για πολύν καιρό η περιοχή γύρω από την Πύλη της Καλαμαρίας(Πλατεία Συντριβανίου) ώς τους Στρατώνες» (Απ.Βακαλόπουλου, Ιστορία της Θεσσαλονίκης,σ. 304).

 Οι πεθαμένοι πετάγονταν στη θάλασσα.
Πέρα από τις σφαγές αμάχων μέσα σε εκκλησίες κι έξω από αυτές, τα παλουκώματα και τους απαγχονισμούς σε διάφορα σημεία του
κέντρου της σημερινής Θεσσαλονίκης, ακόμη κι οι εκκλησίες της πόλης
χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους ως φυλακές-τάφοι το 1821: «στην εκκλησία
του Αγ. Αθανασίου είχαν φυλακιστεί πολλοί Έλληνες, κυρίως γέροι και
γυναικόπαιδα, που τους άφησαν χωρίς τροφή και νερό» (Απ. Βακαλόπουλου,
Ιστορία της Θεσσαλονίκης, σ. 304). 

Όταν οι άλλες εκκλησίες που είχαν χρησιμεύσει ως φυλακές είχαν αδειάσει, στον Άγ. Αθανάσιο έμεναν ακόμη φυλακισμένοι.

 «Η φοβερή δυσοσμία που γέμιζε την ατμόσφαιρα ανάγκασε μερικούς
γείτονες ν’ ανοίξουν ένα βραδάκι την εκκλησία. Και τότε βρέθηκαν εμπρός σ’ ένα
φοβερό θέαμα. Καμιά εκατοστή πτώματα βρίσκονταν καταγής στις πλάκες σε
αποσύνθεση: είχαν πεθάνει από την πείνα και τη δίψα» (Απ. Βακαλόπουλου,
Ιστορία της Θεσσαλονίκης, σ. 307).

 Ο πληθυσμός των Ελλήνων της πόλης δεν
μειώθηκε απλώς κατά 3000, όπως κάπου λέει ο Μαζάουερ, αφού μετά τις σφαγές
απέμειναν 3-4 χιλιάδες Έλληνες (Απ. Βακαλόπουλου, Ιστορία της Θεσσαλονίκης,
σ. 310), δηλαδή το ποσοστό των σφαγμένων και διωγμένων ήταν περίπου 50%· μια
μικρή γενοκτονία.

Η συνέχεια του άρθρου στο antibaro

Ο Ιερός Ναός Αγίου Πολυκάρπου στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας

πηγή

Ο Ιερός Ναός Αγίου Πολυκάρπου στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας σε παλαιά καρτ ποστάλ

πηγή

Ο Ιερός Ναός Αγίου Πολυκάρπου στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας σε παλαιά καρτ ποστάλ(Το εσωτερικό του Ναού)

Βασίλης Λογοθετίδης

Ο Λογοθετίδης δεν ήταν αλκοολικός,αλλά έπινε ακόμα κι όταν
του το είχαν απαγορεύσει οι γιατροί.
Ένα μεσημέρι,φεύγοντας από το Θέατρο Μουσούρη,σταθήκαμε γιατί του είχε κοπεί η ανάσα.Είχε πιει πολλά ούζα και τον είχαν πειράξει.
Τότε, με το θάρρος της παλιάς φιλίας,τον ρώτησα γιατί αυτοκτονεί.
''Το είπες, αυτοκτονώ''μου απάντησε χαμηλόφωνα.
Πώς μπόρεσε να συνταιριαστεί η ηθελημένη αποχώρηση από τη ζωή με μιαν άλλη πτυχή της προσωπικότητάς του,τη θρησκευτικότητα, δεν κατάλαβα.
Μεγαλωμένος στην Πόλη,στη χριστιανική της ατμόσφαιρα,ήξερε όλα τα τροπάρια και όλατα κοντάκια, και τα στιχηρά,και τα ιδιόμελα,και όταν τύχαινε να πάμεμαζί στην εκκλησία,τον άκουγα να σιγοψέλνει τις υπέροχες βυζαντινές μελωδίες με κατάνυξη.
 Δεν κοιμήθηκε ποτέ νύχτα χωρίς να προσευχηθεί και δεν ήταν η προληπτική συνήθεια ή συναλλαγή που επιζητούν πολλοί άνθρωποι με το Θείο,αλλά ήταν η προσευχή ενός θρησκευόμενου ανθρώπου,που θέλει στο τέλος της μέρας
να ξεφορτώσει τη βεβαρημένη του ψυχή.

Ο Δημήτρης Μυράτ για τον  Βασίλη Λογοθετίδη.

πηγή

Εφημερίδα ''Ελευθερία''

logomnimon.wordpress. com.

Αρκούσαν τα λίγα αυτά χρόνια της ανεμπόδιστης άσκησης μιας καταναλωτικής ηθικής ώστε να ξεχαστούν παραδόσεις, αξίες και ηθικοί κώδικες

  

Το 1989 ο Κορνήλιος Καστοριάδης σε συνέντευξη του, την οποία έδωσε μετά από διάλεξη στο Γαλλικό Ινστιτούτο, είχε επισημάνει καίρια όσο και εύστοχα, στοιχεία της κοινωνικής κρίσης. 

 Θεωρούσε ότι τα χρόνια της δεκαετίας του ‘80 η ελληνική κοινωνία στρεφόταν προς τον κοινωνικό παρασιτισμό. Αρκούσαν τα λίγα αυτά χρόνια της ανεμπόδιστης άσκησης μιας καταναλωτικής ηθικής ώστε να ξεχαστούν παραδόσεις, αξίες, ηθικοί κώδικες που χαρακτήριζαν την κοινωνία για πολλές δεκαετίες.

 Το «πολιτιστικό» πρότυπο πλέον ήταν το περιοδικό Κλικ του Κωστόπουλου, τα Σαββατοκύριακα στη Μύκονο και την Αράχοβα, οι σκυλέ εκτονώσεις στα νυχτερινά κέντρα, το αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού ως επίδειξη πλούτου, η λαμογιά και η κομπίνα ως κατ' εξοχήν αξία και επιλογή. 

 Τα χρόνια που ακολούθησαν οι «αξίες» αυτές εμπεδώθηκαν και αναπτύχθηκαν και έπρεπε να φτάσουμε στην οικονομική κρίση του 2010 για να αρχίζουν να αμφισβητούνται σιγά σιγά. 

 Ο τύπος του μεταμοντέρνου Έλληνα είχε όμως διαμορφωθεί. Η γνωστή φιγούρα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», αυτός ο οποίος χλεύαζε παραδόσεις, ιστορικές και πολιτιστικές παρακαταθήκες, αυτός ο οποίος αδιαφορούσε τόσο για το ιστορικό παρελθόν όσο και το κοινωνικό μέλλον αυτής της χώρας, έδινε το μέτρο πάνω στο οποίο όλοι «οφείλαμε» να βαδίζουμε. Και αυτή ακριβώς η νοοτροπία είναι που εμπότισε πανεπιστημιακές, αθλητικές και καλλιτεχνικές ελίτ, μεταμορφώνοντάς τες σε ομάδες ξένες και εχθρικές προς την κοινωνική συναντίληψη και τις οδήγησε να λειτουργούν με ανθρωποφαγικά κριτήρια. Η ορθόδοξη αντίληψη του Πλησίον είχε εξαφανιστεί, ο Άλλος δεν ήταν παρά μόνο το αντικείμενο για την προσωπική μας ικανοποίηση.

πηγή

Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου δαμάζει τα πάθη και η ανάγνωση του Ευαγγελίου κατακαίει τα ζιζάνια των αμαρτιών μας...

Στάρετς Παρθένιος

 Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου δαμάζει τα πάθη και η ανάγνωση του Ευαγγελίου κατακαίει τα ζιζάνια των αμαρτιών μας, γιατί ο λόγος του Θεού είναι "πυρ καταναλίσκον". Κάποτε επί 40 μέρες διάβαζα το Ευαγγέλιο, χάρη της σωτηρίας κάποιας ψυχής, που με είχε κάποτε ευεργετήσει. Και τι βλέπω στον ύπνο μου!...
Σε ένα χωράφι γεμάτο ζιζάνια, πέφτει φωτιά από τον ουρανό και τα κατακαίει, ώστε το χωράφι να παρουσιαστεί καθαρό. Δεν μπορούσα να καταλάβω την σημασία του οράματος, οπότε ακούω την φωνή: "Τα ζιζάνια που σκέπαζαν το χωράφι είναι οι αμαρτίες της ψυχής, για την οποία παρακαλούσες και η φωτιά που τα έκαψε, είναι ο λόγος του Θεού, που για χάρη της μελετούσες".

πηγή

«Ο σταυρός που φορούσες, να ξέρεις, σε έσωσε από τον κεραυνό».

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

 Από το χωριό Μικρομηλιά, οκτώ ώρες δρόμος με τα πόδια ήταν τό μοναστήρι, ξεκίνησε μία γυναίκα μέ τόν σύζυγό της. Είχε επτά παιδιά και περίμενε το όγδοο. Στον δρόμο σκεφτόταν νά μή το αφήσει να ζήσει, γιατί δεν θα μπορούσε να το μεγαλώσει και αυτό. Μετά από λίγο όμως σάν νά μετάνοιωσε γι' αυτά πού σκεφτόταν. 

 Μόλις μπήκαν στην αυλή του μοναστηριού ο όσιος Γέροντας την φώναξε και της είπε: «Έλα, καλή νυφούλα, αυτό που έβαλες στο μυαλό σου βγάλτο. Εδώ θα φέρεις το μωρό να το βαφτίσουμε». Με δάκρυα κατόπιν διηγήθηκε: «Πού τα ήξερε ο καλόγερος όλα αυτά που εγώ σκεφτόμουν στόν δρόμο.
Τό παιδί αυτό έγινε εύλογημένο. Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι, αλλά ο όσιος είχε τότε κοιμηθεί.
 Ο πατέρας του παιδιού αυτού κτυπήθηκε από κεραυνό. Τρυπήθηκε τό καπέλο του, ή αλυσίδα που φορούσε στόν λαιμό του έλιωσε, όμως ο σταυρός δεν έπαθε τίποτε και ο άνθρωπος σώθηκε. Αργότερα ο όσιος του είπε: «Ο σταυρός που φορούσες, να ξέρεις, σε έσωσε από τον κεραυνό».

πηγή

''Και δεν ξέρεις, τί διαφθορά υπάρχει μέσα στην Ελλάδα! Μέχρι αφάνταστου βαθμού, καταστροφή ψυχική και σωματική''

 Βλέποντας τις τελευταίες ημέρες όλα αυτά που αποκαλύπτονται, συλλογίζομαι τα λόγια του φίλου του Αγίου Πορφυρίου, του αγίου Γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη: ''Και δεν ξέρεις, τί διαφθορά υπάρχει μέσα στην Ελλάδα! Μέχρι αφάνταστου βαθμού, καταστροφή ψυχική και σωματική''...

πηγή

«Πάρε να ‘χεις κι εσύ, να μη σε καταφρονέσουν»

''Κατά τη διαμονή μου σ’ ένα μοναστήρι(του Αθωνα) συνήθιζα να πηγαίνω και να κάθομαι στον μικρό ναό του κοιμητηρίου, μέσα στους μπαχτσέδες. Θα σας διηγηθώ κάτι που είδα εκεί ένα πρωί:

  Από τη μικρή πόρτα του περιβόλου, απ’ όπου βγάνουν ραμμένους στο ράσο τους τους μοναχούς για να τους θάψουν, είδα να ‘ρχεται ένας μισότυφλος ηλικιωμένος καλόγερος. Προχώρησε ίσαμε την άκρη του κήπου, όπου ήταν μια τριανταφυλλιά ξηρή σχεδόν, δίχως άνθη.

  Φτάνοντας εκεί άφηκε ανάμεσα στ’ άνανθα κλαδιά και φύλλα ένα άνθος που κράταγε και είπε: «Πάρε να ‘χεις κι εσύ, να μη σε καταφρονέσουν». 

 [«Προσεγγίσεις στο Αγιον Ορος», 1952] ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΡΙΉΛ ΠΕΝΤΖΊΚΗΣ

Ν.Γ.Πεντζίκης ''Ηγούμενος και Ερημίτης''. 1982, τέμπερα σε χαρτόνι 25,2Χ20 εκ.

πηγή