“Δεν γίνεται άλλο, εγώ πάω στα παιδιά μου κι εσύ κάτσε εδώ με τον Άγιο Ανδρέα και με τους Τούρκους”

 

Το 1974 με την κατάληψη δυστυχώς του μέρους από τους Τούρκους έμειναν ορισμένες χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβισμένοι και έχουμε το δράμα των ανθρώπων αυτών των λεγομένων εγκλωβισμένων .
Αδελφοί μου, θα σας μεταφέρω στην Κύπρο και θα σας αναφέρω ένα θαυμαστό γεγονός που έγινε εκεί. Η Κύπρος ευλαβείται πάρα πολύ τον Απόστολο Ανδρέα. Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει Ανδρέα ή Ανδρούλα. Και ακριβώς εκεί που υπάρχει η μύτη της Κύπρου, το ακρωτήρι, γράφει στο χάρτη Ακρωτήριο Αποστόλου Ανδρέου, και ακριβώς εκεί έκτισε η Αγία Ελένη, επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη από τα Ιεροσόλυμα, τη μονή του Αποστόλου.

 Το 1974 με την κατάληψη δυστυχώς του μέρους από τους Τούρκους έμειναν ορισμένες χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβισμένοι και έχουμε το δράμα των ανθρώπων αυτών των λεγομένων εγκλωβισμένων εις την περιοχή της Καρπασίας όπου περικλείεται και το μοναστήρι. Η γνωστή τακτική. Ήταν αρκετές χιλιάδες, άρχισε η μέθοδος των Τούρκων όπως ακριβώς και στην Πόλη, 500.000, 300.000. 100.000. 50.000. Σήμερα ακριβώς 2000. Όπως και στην Ίμβρο 10.000, 1000 άνθρωποι σήμερα. Όπως ακριβώς στην Τένεδο, 7 άνθρωποι σήμερα. Με τις ταλαιπωρίες με τους εκφοβισμούς έφυγαν οι άνθρωποι. Έμειναν στην Καρπασία 800 άνθρωποι, Χριστιανοί άνθρωποι και έμειναν και δάσκαλοι και ιερείς.
Έμειναν 4 ιερείς μαζί τους. Δυστυχώς οι Τούρκοι συνέχισαν το σχέδιο τους: έκαιγαν, φυλάκιζαν, εκφόβιζαν και συνεχώς έφευγε ο κόσμος. Από τους τέσσερις ιερείς ο ένας εμαρτύρησε, οι άλλοι δύο απέθαναν και έμεινε ένας να λειτουργεί στις εκκλησίες, να εξυπηρετεί τις ανάγκες τις θρησκευτικές των Χριστιανών και να είναι και στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, ο πατήρ Ζαχαρίας. Ο ιερέας αυτός ήταν έγγαμος και είχε τέσσερα παιδιά και οι Τούρκοι σιγά σιγά λόγω που έφευγαν τα παιδιά έκλειναν τα σχολεία και όταν τα παιδιά του ιερέα έφτασαν να πάνε στο λύκειο δεν υπήρχε πια σχολείο ελλείψει μαθητών. Και τότε άρχισε ο καυγάς μεταξύ παπά και παπαδιάς.
“Δεν βλέπεις τι γίνεται, πάτερ Ζαχαρία; Οι Τούρκοι δεν φεύγουν από εδώ, τα

«Ρόζ Χριστιανισμός»: Ἡ ἔννοια τῆς λέξης "Ἀγάπη" ἔχει γίνει ἀγνώριστη.

Ἆρθρο τοῦ Βιατσεσλάβ Μάλτσεφ (εφημερίδα «Ορθόδοξη Αγία Πετρούπολη»)

  Κατά τό τέλος τοῦ 19ου αἰ. ὁ βαθυστόχαστος φιλόσοφος θεολόγος Κωνσταντίν Λεοντίεφ παρατήρησε τήν εμφάνιση τοῦ λεγόμενου «ρόζ» χριστιανισμοῦ, τόν ὁποῖο χαρακτήρισε ὡς προεπαναστατική θέση τῆς τότε διανόησης, τῆς ἰντελιγκέντσια, πού ἔθετε τό ἐρώτημα: «Φόβος Θεοῦ; Ποιός φόβος; Γιατί;»
Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι «Αγάπη και μόνο Αγάπη». Μάλιστα, ἀκόμα καί μερικοί ἀντιπρόσωποι τῆς ἱεροσύνης ἐπιπόλαια παρατήρησαν καί χαρακτήρισαν τόν «φόβο Θεοῦ» ὡς ἡμιμάθεια. Ἀλλά ὁ Κύριος ἔκρινε ἀλλιῶς.
Ἔτσι, οἱ ἱερομόναχοι ὅσιοι τοῦ σπηλαίου τῆς Ὄπτινα, εὐλόγησαν τόν Κωνσταντίν Λεοντίεφ νά συνεχίσει τή μελέτη του πάνω στό Θέμα τοῦ ρόζ χριστιανισμοῦ, πού προβάλλει μόνο τήν ἀγάπη.
 Στήν ἐποχή τοῦ Κωνσταντίν Λεοντίεφ ὁ ρόζ χριστιανισμός ἐμφανίζονταν κυρίως στούς παραεκκλησιαστικούς κύκλους τῆς διανόησης. Στή σημερινή ἐποχή ὅμως ἐμφανίζεται πιά καί στούς ἐκκλησιαστικούς κύκλους  Ἡ ψυχική τάση πού ἐκφράζεται μέ τή φράση: «Ὁ Θεός εἶναι μόνο ἀγάπη καί ποτέ κριτής» σήμερα δυστυχῶς κατέχει νικηφόρα πορεία στόν γήινο κόσμο. Ὁ ρόζ χριστιανισμός θέλει νά ἔχουμε μιά πομπώδη ἀγάπη μέσα μας χωρίς τήν αὐτοθυσία μας ἀπένταντι στό Θεό, χωρίς τή χαλιναγώγηση τῶν παθῶν μας, χωρίς τήν αὐταπάρνησή μας, χωρίς φόβο-σεβασμό στόν Θεό.
  Τέτοια εὔκολη συναισθηματική οὐμανιστική ἀγάπη δίνεται ὄχι μέ τή συμμετοχή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀλλά μέ τή συμμετοχή τοῦ ἀντίθετου πνεύματος. Ἡ τάση αὐτή τοῦ ρόζ χριστιανισμοῦ μπορεῖ νά θεωρηθεῖ κατάσταση τῆς πτώσης μας. Ἀπό αὐτή τήν πτώση πηγάζει ἡ ἐπιθυμία μας γιά μιά θρησκεία πού θά ἔδινε σήμερα στόν κόσμο ἀγάπη, εὐτυχία, χαρά μόνο ἐδῶ στή γήινη ζωή μας.

 Ὁ ὅσιος Παΐσιος του Σβετογκόρετς ἔδωσε τήν ἑξῆς ἑρμηνεία τοῦ ρόζ χριστιανισμοῦ: «Οἱ ἄνθρωποι θέλουν νά μποροῦν συνεχῶς νά ἁμαρτάνουν, ἀλλά νά ἔχουν ἕναν «αγαθούλη» Θεό πού διαρκῶς νά τούς συγχωρεῖ καί ἐκεῖνοι νά ἐξακολουθοῦν νά ἁμαρτάνουν. Νά κάνουν δηλαδή ὅ,τι θέλουν καί ὁ Θεός νά συγχωρεῖ πάντα λόγῳ τῆς μεγάλης του ἀγάπης, ἀλλά ἐμεῖς νά ἐξακολουθοῦμε νά ζοῦμε μέ τόν ἐγωισμό μας, μέ τίς ἀδικίες μας, ἁμαρτωλά καί χωρίς τύψεις συνείδησης, χωρίς νά προσπαθοῦμε ν’ ἀλλάξουμε, χωρίς τήν ἀληθινή μετάνοια, ὅπως μᾶς ζητᾶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί χωρίς νά ζητοῦμε τήν χάρη Του, μέ προσευχές καί μέ τό γνῶθι σεαυτόν».
Ἔτσι σιγά-σιγά γεννιέται ἕνας Χριστιανισμός μέσα στόν ὁποῖο οἱ βάσεις τῆς ὀρθόδοξης πίστης καλύπτονται σιωπηλά καί τό ὅλον πνεῦμα βεβηλώνεται καί παραμορφώνεται μέχρι τό σημεῖο νά γίνεται ἀγνώριστη ἠ ἔννοια τῆς λέξης ἀγάπη.

Ὁ σύγχρονος ρόζ χριστιανισμός ἔχει τά κάτωθι χαρακτηριστικά συμπτώματα-σημεῖα:
1) Ἀπολογία τῆς ἀγάπης, ἀλλά ἀπόλυτη σιωπή γιά τήν Κρίση τοῦ Θεοῦ, γιά τήν Δευτέρα Παρουσία
2) Ἀφηρημένη δογματική-πλουραλισμός δογμάτων

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ

 

  Μη νομίζης ότι ο θάνατός σου είναι μακριά. Μη σκέπτεσαι πως έχεις ακόμα πολλά χρόνια ζωής. Όχι! Είναι δίπλα σου ο θάνατος και καραδοκεί. Το δρεπάνι του αγγίζει κιόλας τις ρίζες του δένδρου της ζωής σου. Το δικαστήριο είναι έτοιμο για να σε κρίνη. Ο τάφος σου είναι ανοιχτός. Η γη σε περιμένει ανυπόμονα. Βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου καθημερινά να πεθαίνουν, ξεχνάς όμως ότι κάποια στιγμή θα βρεθής κι εσύ στην ίδια θέση. 

  «Τις έστιν άνθρωπος, ος ζήσεται και ουκ όψεται θάνατον; ρύσεται την ψυχήν αυτού εκ χειρός άδου;» (Ψαλμ. 88. 49). Πέθαναν οι Βασιλείς, οι κυβερνήτες, οι άρχοντες… Πέθαναν και οι προφήτες, οι απόστολοι, οι δίκαιοι, οι ιεράρχες, οι όσιοι, όλοι οι άγιοι. Κοινός κλήρος όλων ο θάνατος. Μην ξεχνιέσαι. Έρχεται και η δική σου σειρά.
  Γι’ αυτό κάθε μέρα, κάθε ώρα να είσαι έτοιμος γι΄ αυτή τη μεγάλη, τη φοβερή στιγμή. Φυλάκισε μέσα στο μυαλό σου τη μνήμη του θανάτου. Μην είσαι ποτέ αμέριμνος. Άκουσε τι μας λέει ο Κύριος: «Γρηγορείτε, ότι ουκ οίδατε ποία ώρα ο Κύριος υμών έρχεται… Γίνεσθε έτοιμοι, ότι η ώρα ου δοκείτε ο υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθ. 24. 42, 44).

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ «Πνευματικό αλφάβητο»

Η εκκλησιαστική πολιτική του Ένβερ Χότζα και των επιγόνων του

 http://ikee.lib.auth.gr/record/132386/files/Hoxha.pdf

Το αδιάφθορο δεξί πόδι του Αποστόλου Ανδρέα. Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος Χριστού της Αιξ-αν-Προβάνς

Το αδιάφθορο δεξί πόδι του Αποστόλου Ανδρέα.Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος Χριστού της Αιξ-αν-Προβάνς.

 Μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, το 1204, από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας, το σκήνωμα του Αποστόλου Ανδρέα κατέληξε στην Ιταλία, στον Καθεδρικό ναό του Αμάλφι, και στην κυριότητα του βασιλιά Καρόλου του Ανδεγαυού, ο οποίος ήταν και κόμης της Προβηγκίας.

 Μέρος των λειψάνων του Αποστόλου Ανδρέα κατέληξε αργότερα στην Προβηγκία και σήμερα το δεξί πόδι του, αυτό που έπλυνε και σκούπισε ο ίδιος ο Κύριος (Ὅτε οὖν ἔνιψε τοὺς πόδας αὐτῶν καὶ ἔλαβε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ, ἀναπεσὼν πάλιν εἶπεν αὐτοῖς· γινώσκετε τί πεποίηκα ὑμῖν; ὑμεῖς φωνεῖτέ με, ὁ Διδάσκαλος καὶ ὁ Κύριος, καὶ καλῶς λέγετε· εἰμὶ γάρ. εἰ οὖν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺς πόδας, ὁ Κύριος καὶ ὁ Διδάσκαλος, καὶ ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας. ὑπόδειγμα γὰρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε), σώζεται στον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρος Χριστού της Αιξ-αν-Προβάνς.

 Η κλινική παθολογοανατόμος της Μασσαλίας Δρ Nicole Gros που εξέτασε το λείψανο πρόσφατα βρήκε μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: το άκρο της φτέρνας και η καμάρα του ποδιού είναι παραμορφωμένα, σαν να ήταν το πόδι τεντωμένο με σχοινί πάνω σε κάποιο σκληρό αντικείμενο (ίσως ίχνος της σταύρωσης του Αποστόλου Ανδρέα πάνω στον χιαστί σταυρό;), ενώ ο φορέας του ήταν κάποιος που περπάτησε πάρα πολύ. 

ΠΗΓΗ

«Ἑσπέρας προκείμενον»,και δεν διακόπτει ο ἅγιος μάρτυρας, «Σοφία, πρόσχωμεν», σαν να ἀκοῦμε πιά ἀπό την οὐράνια χορωδία.

[......]

 Ὁ ἅγιος νέος ἱερομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας Φιλούμενος μπορεῖ νά σχετίζεται ἰδιαιτέρως μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου καί τῶν Ἱεροσολύμων, ὅμως ἀποτελεῖ καύχημα καί καλλώπισμα ὅλης τῆς ἀνά τήν Ὑφήλιο Ἐκκλησίας. 

Διότι ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ εἶναι μία καί ἑνιαία ὅπου γῆς, διότι ἀκριβῶς Ἕνας εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός πού ἀποτελεῖ τήν παναγία κεφαλή της, συνεπῶς ὅ,τι συμβαίνει σέ μία τοπική φανέρωσή της ἔχει διαστάσεις οἰκουμενικές, κι ἀκόμη περισσότερο, ἀφοῦ ἀναφέρεται καί σ’ αὐτόν τόν κόσμο τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας, στόν κόσμο τῶν ἁγίων ἀγγέλων καί ὅλων τῶν ἁγίων.

 Ἐπανειλημμένως ὁ καλός ὑμνογράφος τῆς ἀκολουθίας τοῦ νέου ἁγίου Δρ. Χαράλαμπος Μπούσιας ἐπισημαίνει τή διάσταση αὐτή: Ὁ ἅγιος ἀποτελεῖ «τῆς Ὀρούντης ἐκβλάστημα νήσου Κύπρου, καλλώπισμα καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σιωνίτιδος», ἀλλά «φωτίζει τήν ὁμήγυρη τῶν Ὀρθοδόξων τῆς ὑφηλίου» (στιχ. μικρ. ἑσπερ.). Καί ἐπίσης: «εἶδε τό φῶς τοῦ ἥλιου στήν Ὀροῦντα τῆς Κύπρου, ἀλλά ἐξέλαμψε στόν κόσμο μέ τίς ἀκτίνες τῆς εὐσέβειας καί τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἄριστης ἄθλησης» (στιχ. ἑσπερ.). Καί σπεύδει βεβαίως ὁ ὑμνογράφος νά τονίσει γιά τόν ἅγιο Φιλούμενο ὅ,τι εἶχε ἐπισημάνει καί ὁ νεώτερος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ὅταν ἔγραφε γιά τούς νεομάρτυρες τῆς πίστεως στό Μαρτυρολόγιό του: ὅτι οἱ νέοι αὐτοί ἅγιοι δέν ὑπολείπονται σέ τίποτε ὡς πρός τούς παλαιούς μεγάλους μάρτυρες, γιατί τόν ἴδιο μ’ ἐκείνους ἀγώνα ἐπέδειξαν καί τά ἴσα γι’ αὐτό βραβεῖα ἔλαβαν ἀπό τόν στεφανοδότη Κύριο. «Φιλούμενε, συναγωνίστηκες μέ τούς κόπους τοῦ μαρτυρίου σου μέ τούς παλαιούς μάρτυρες, γι’ αὐτό κι ἔγινες μέτοχος τῶν ἴσων βραβείων μ’ ἐκείνους» (λιτή). «Φιλούμενε, ἀφοῦ ἔλαβες τά βραβεῖα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν συναγάλλεσαι μαζί μέ τούς ὁσίους ἱερεῖς καί τούς μάρτυρες» (δοξαστικό ἑσπερ.).

 Τό ἰσάξιο καί τό ἰσότιμο τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἁγίου Φιλουμένου πρός τό μαρτύριο τῶν παλαιῶν μεγάλων μαρτύρων καταφαίνεται, κατά τόν σπουδαῖο ὑμνογράφο, καί ἀπό τό γεγονός ὅτι καί στίς δύο περιπτώσεις ποιητικό αἴτιο τοῦ μαρτυρίου ὑπῆρξε ἡ σφοδρή ἀγάπη πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. 

Ἄν τιμῶνται τόσο πολύ οἱ μάρτυρες στήν Ἐκκλησία μας, εἶναι γιατί ἐκεῖνο πού τούς ὁδήγησε πρός αὐτό δέν ἦταν ἁπλῶς ἕνας ἰδεολογικός ψυχαναγκασμός ἤ ἕνας ἐγωϊσμός τοῦ τύπου «τό ‘πα καί θά τό κάνω», ἀλλά ὁ πόθος καί ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Δέν παύει ὁ ὑμνογράφος νά μᾶς λέει ὅτι ὁ ἅγιος Φιλούμενος χαρακτηριζόταν ἀπό τή μεγάλη αὐτή ἀγάπη, καί μάλιστα «παιδιόθεν». «Ὁ θεοφόρος Φιλούμενος ἀποτελεῖ τόν πολύφωτο πυρσό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ» σημειώνει ἀπό τή μία (στιχ. ἑσπ.), «ἀπό παιδί αὐτός διψοῦσε τήν ἀγάπη καί τή δικαιοσύνη τοῦ Κυρίου» (δοξαστικό ἑσπ.), ὅπως καί ἦταν «τοῦ Ὑψίστου ὁ γνησιότατος φίλος» (ἀπολ.) καί «αὐτός πού ἀγάπησε τόν Κύριο παραπάνω ἀπό τόν ἑαυτό του καί ἀπό ὅλα τά προσφιλῆ καί τά ρέοντα τοῦ βίου αὐτοῦ» (δοξαστικό ἑσπερ.) ἐπισημαίνει ἀπό τήν ἄλλη.

 Ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό ὅμως δέν ἔρχεται, πλήν σπανίων ἴσως περιπτώσεων, κατά αὐτοματικό τρόπο. Ξεκινᾶ ἀπό τήν ἕλξη πού ἀσκεῖ πάνω στήν ψυχή ὁ ἴδιος ὁ

Κυριακή ΙΓ' Λουκά- Όταν έχεις ένα «γιατί», μπορεί να αντέξεις το «πώς»

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 Σήμερα το Ευαγγέλιο περιέγραφε έναν άνθρωπο, ο οποίος πνιγόταν μέσα σ’ αυτό που όλοι οι άνθρωποι, λίγο ή πολύ, είμαστε βουλιαγμένοι: Την απροσδιοριστία του σκοπού της ζωής μας!
Και θέλοντας να πειράξει τον Χριστό πήγε και Τον ρώτησε πώς θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή! Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή βασανίζονται όταν αντιλαμβάνονται ότι δεν «χωράει» ο κύκλος της ύπαρξής τους στα λίγα χρόνια της ανθρώπινης ζωής και συγχρόνως δεν «χωράει» στο μυαλό τους τι είναι η μετά από τον βιολογικό θάνατο ύπαρξη, και ψυχανεμίζονται ανάμεσα στα δύο: Λες να μην υπάρχει κάτι; Αλλά και τούτο ’δώ μόνο του, τι μιζέρια είναι; Και βασανίζονται ανάμεσα στα δύο.
Ένας τέτοιος άνθρωπος λοιπόν, ίσως και επειδή ο ίδιος βασανιζόταν και βρισκόταν σε μια τέτοια αγωνία, πάει στον Χριστό και του λέει μισοσοβαρά μισοαστεία: Τι θα κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;
Ο Χριστός του λέει:
- Τις εντολές δεν τις ξέρεις; Δεν θα κλέψεις, δεν θα μοιχεύσεις, δεν θα ψευδομαρτυρήσεις, δεν…, δεν…, δεν…, θα τιμάς τον πατέρα σου και την μάνα σου, κτλ.
- Αυτά, του απαντά εκείνος, τα έκανα από μικρός!
Του λέει τότε ο Χριστός: Αφού τα έκανες όλα αυτά από νεαρός, τότε ένα μονάχα σού μένει. Να πουλήσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις, να τα δώσεις στους φτωχούς, και να ακολουθήσεις Εμένα.
Εκείνος τότε στριμώχθηκε ψυχικά γιατί, όπως λέει το Ευαγγέλιο, ήταν ένας άνθρωπος πλούσιος, με πάρα πολλά, και δυσκολευόταν να κάνει μια τέτοιου είδους κίνηση.

Ας σταθούμε εδώ να σκεφτούμε δύο πράγματα. Η ανθρώπινη ζωή περπατάει ανάμεσα σε δύο ψυχικές καταστάσεις: Τη συνήθεια και τη συνείδηση. Όλα τα πράγματα στην ανθρώπινη ζωή ξεκινάνε με μικρές απλές καθημερινές συνήθειες. Η συνήθεια έχει πολύ μεγάλο βάρος. Εάν είναι καλή συνήθεια είναι διευκόλυνση προς το καλό, εάν είναι κακή συνήθεια είναι κατρακύλισμα προς το κακό και το λάθος! Όμως με τη συνήθεια «ξεκινάει» η ανθρώπινη ζωή…
Παίρνουμε ένα παιδάκι και του λέμε: Θα κάνεις αυτό ή δεν θα κάνεις εκείνο. Αυτό επιτρέπεται, εκείνο δεν επιτρέπεται. Και σιγά-σιγά αποχτάει το παιδάκι κάποιες συνήθειες. Όταν μεγαλώσει όμως, αυτός που το διδάσκει θα πρέπει να μπορεί να του μεταδώσει (αν το έχει ο ίδιος!) ότι η συνήθεια είναι έκφραση μιας συνείδησης.

Ψάχνοντας για ιούς, διώχνοντας τους πιστούς

Aναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης Δρ. pd. Θεολογίας ΑΠΘ

Η Θεία Λειτουργία αποτελεί το μυστήριο της Ενότητας. Από το «Ευλογημένη η Βασιλεία» μέχρι και το «Αμήν», μετά το «Δι’ ευχών», η Λειτουργία είναι μία και ενιαία.
Το Μυστήριο δεν επιμερίζεται. Μόνο οι μαγικές πράξεις είναι διαιρετικές. Γι’ αυτό και η Μετάληψη δεν αποτελεί ξεχωριστό τμήμα της Θείας Λειτουργίας.
Διότι, η ζωή του Χριστού δεν διαιρείται. Ως εκ τούτου, η μετοχή του πιστού στη Θεία Κοινωνία δεν αποτελεί μια στιγμιαία και ανεξάρτητη πράξη, ξεκομμένη από την όλη Λειτουργία.

 Ο αγιασμός από τη μετοχή στην Ευχαριστία, κορυφώνεται με τη Θεία Μετάληψη, αλλά υφίσταται από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του πιστού στη Λειτουργία.
 Αν, λοιπόν, κάποιος υποστηρίζει ότι μόνο κατά τη στιγμή της μετοχής στο Σώμα και στο Αίμα του Χριστού δεν μεταδίδεται ο ιός της ασθένειας, ενώ γενικότερα εντός της Εκκλησίας ο κίνδυνος ελλοχεύει, τότε εκείνος διαιρεί την ενότητα του Μυστηρίου, δηλαδή τον αγιασμό, εισάγοντας στην Εκκλησία τη «λογική» της μαγείας.
Διαιρεί, δηλαδή, την ιστορία της Θείας Οικονομίας, που συγκεφαλαιώνει η Θεία Λειτουργία. Όμως, διαιρεμένη-αλειτούργητη Κοινωνία δεν υφίσταται.

 Ή λοιπόν πιστεύουμε σε μια εντός εισαγωγικών «Λειτουργία», κατά τη διάρκεια της οποίας μπορεί να προκληθούν μολύνσεις, οπότε χρειάζονται μάσκες, γάντια, αντισηπτικά, απολυμάνσεις και φυσικά πολλαπλές λαβίδες για τη Μετάληψη ή έχουμε μία Ορθόδοξη Λειτουργία, που δεν μολύνει και χρησιμοποιεί τη μία αγία λαβίδα, η οποία φανερώνει την Παναγία, που μόνο εκείνη μεταδίδει στους πιστούς τον Χριστό.

Εδώ, θυμόμαστε, τα λόγια του Φώτη Κόντογλου όταν σημειώνει: «Ω! Πόσο αληθινή πίστη είναι η ορθόδοξη πίστη του λαού μας!Αυτός δεν χρειάζεται σπουδασμένους θεολόγους, να κρυώσουν την πίστη του, να θαμπώσουν το κρύσταλλο της ψυχής του. Αυτός είναι ο μέγας θεολόγος, ο πάσχων τά Θεῖα, και οὐχι μαθών αὐτά με τον παγωμένο τρόπο της εγκόσμιας γνώσης» (Μυστικά Άνθη, Παπαδημητρίου, Αθήνα 2001 –ε΄ έκδοση- , σ. 139).

Μιας «γνώσης» που, για πρώτη φορά στην ιστορία, εισέρχεται στην Εκκλησία με ειδικές στολές και ηλεκτρονικά μικροσκόπια, ψάχνοντας για ιούς, διώχνοντας τους πιστούς.

romfea.gr

Άγιος ιερομάρτυς Σατουρνίνος επίσκοπος Τουλούζης Γαλλίας(+29 Νοεμβρίου)

 O άγιος Σατουρνίνος είχε ελληνική καταγωγή, ήταν ένας από τους επτά ιερούς ιεραπόστολους που έστειλε η εκκλησία της Ρώμης για να κηρύξει τον Χριστό στη Γαλατία/Γαλλία επί βασιλείας του Δεκίου. 

 Όταν οι ιεραπόστολοι έφτασαν στην Arl , ο Σατουρνίνος συνέχισε στην νοτιοδυτική Γαλλία, φθάνοντας μέχρι τα ισπανικά σύνορα. Στην Carcassonne συνελήφθη φυλακίσθηκε και απελευθερώθηκε με την θαυμαστή επέμβαση ενός αγγέλου. Συνέχισε την ιεραποστολή του στην πόλη της Τουλούζης όπου κήρυξε, και ίδρυσε εκκλησία. Θεράπευσε πολλούς άρρωστους και τους λεπρούς μόνο με το σημείο του σταυρού.
Αφήνοντας την άγιο Παπούλο στη Τουλούζη, πήγε στην Ισπανία και κήρυξε στο Pampelyun και το Tolède. Επιστρέφοντας στην Τουλούζη μετά το μαρτύριο του Αγίου Παπούλου, ο Άγιος Σατουρνίνος κατόρθωσε με τη χάρη του Θεού να σταματήσει να λειτουργεί ένας ειδωλολατρικός ναός και οι ιερείς των ειδώλων να μείνουν άλαλοι, παρά τις προσευχές των ειδωλολατρών και τις θυσίες.
Οι ειδωλολάτρες αναστατωμένοι για αυτό το γεγονός, προετοιμάστηκαν να θυσιάσουν ένα ταύρο στο Καπιτώλιο, όταν ο Σατουρνίνος που πήγε στο σημείο αναγνωρίστηκε από το πλήθος και κάποιος φώναξε:

 ‘’Αυτός είναι ο εχθρός της θρησκείας μας, αυτός που καταστρέψε τους ναούς μας, αυτός που καταδικάζει τους θεούς μας και τους αποκαλεί δαίμονες. Ας εκδικηθούμε για την προσβολή που έκανε τους θεούς μας’’.
Ενώ, οι ακόλουθοι του αγίου έφυγαν, ο Σατουρνίνος διατηρώντας την ηρεμία του, απάντησε: ‘’Γνωρίζω μόνο έναν πραγματικό Θεό. Πώς θέλετε να φοβάμαι τους φανταστικούς σας θεούς’’

Τότε το πλήθος έπιασε τον Σατουρνίνο, του έδεσαν τα πόδια με ένα σχοινί σε έναν άγριο ταύρο, ο οποίος, κεντρισμένος, άρχισε να τρέχει, με αποτέλεσμα από τα πρώτα βήματα να σπάσει το κεφάλι του αγίου. Στη συνέχεια, το ζώο, συνεχίζοντας το τρέξιμο στους δρόμους της πόλης, το σώμα του διαλύθηκε, σύροντάς το μέχρι να σπάσει το σχοινί. 

Γοτθικός Ναός στο μέρος που μαρτύρησε ο Άγιος Σατουρνίνος

“Notre Dame du Taur“ (Our Lady of the Bull)

Παρά τον κίνδυνο, δύο φτωχές χριστιανές γυναίκες ήρθαν και έβαλαν το σώμα του αγίου σε ένα ξύλινο φέρετρο και το έθαψαν εκεί κοντά.

Κυριακή ΙΓ΄Λουκά: Αρνητικές και θετικές εντολές

Αγίου Λουκά Κριμαίας

 Ακούσατε σήμερα το ευαγγελικό ανάγνωσμα περί του πλούσιου νεανίσκου, ο οποίος δεν ήθελε να μοιράσει την περιουσία του για να γίνει κληρονόμος της Βασιλείας των Ουρανών. Τότε ο Κύριος είπε στους μαθητές του ότι είναι πιο εύκολο να περάσει καμήλα από βελονότρυπα παρά να μπει πλούσιος στην Βασιλεία των Ουρανών.
 Όταν ο νέος είπε στον Κύριον την επιθυμία του να Τον ακολουθήσει, ο Κύριος τον ρώτησε: «Γνωρίζεις τις εντολές;» «Ναι, -απάντησε εκείνος-, βεβαίως, γνωρίζω όλες τις εντολές και από μικρός τις τηρώ». Αλλά ο Κύριος έδειξε, και σ’ αυτόν και σ’ όλους τους άλλους ότι δεν είναι αρκετό να τηρεί κανείς μόνο τις εντολές του παλαιού νόμου, δηλαδή εκείνες τις δέκα εντολές που και εσείς τις γνωρίζετε.

 Γιατί δεν είναι αρκετό; Οι Εβραίοι ήταν σίγουροι ότι οι εντολές είναι το παν, όποιος τηρεί τις εντολές είναι καθαρός και άγιος και θα γίνει κληρονόμος της Βασιλείας του Θεού. Ο Κύριος όμως είπε ότι τα πράγματα καθόλου δεν είναι έτσι.

  Τί ζητάνε από τους ανθρώπους οι εντολές του παλαιού νόμου; Η πρώτη εντολή διδάσκει να προσκυνούν οι άνθρωποι τον ένα και μοναδικό Θεό, μόνο Αυτόν να τιμούν και να μην έχουν άλλους θεούς ε­κτός απ’ Αυτόν. Η δεύτερη εντολή απαγορεύει να προσκυνάνε οι άνθρωποι τα είδωλα. Αυτό τί σημαίνει; Ότι όλοι όσοι δεν προσκυνούν τα είδωλα αυτόματα γίνονται καθαροί και άγιοι; Εμείς όλοι προσκυνάμε έναν Θεό. Όλοι είμαστε άγιοι;
Ο νόμος υπαγορεύει να σεβόμαστε τον πατέρα και την μητέρα μας. Μήπως αυτό σημαίνει ότι είμαστε άγιοι επειδή σεβόμαστε τους γονείς μας και δεν τους πετάμε στο δρόμο όταν γερνάνε; Μήπως αυτό και μόνο μας κάνει δίκαιους ενώπιον του Θεού;
Οι εντολές λένε να μην μοιχεύουμε, να μην φονεύουμε, να μην κλέβουμε, να μην ζηλεύουμε τον πλησίον μας, να μην επιθυμούμε τίποτα απ’ τα δικά του και να μην επιθυμούμε τη γυναίκα του. Και αυτό τί σημαίνει; Αν δεν είμαστε δολοφόνοι, δεν είμαστε κλέφτες, ούτε πόρνοι, ούτε ψευδομάρτυρες, αν από ζήλεια δεν αρπάζουμε την περιουσία των συνανθρώπων μας, αυτό σημαίνει ότι είμαστε καθαροί και άγιοι ενώπιον του Θεού;
Όλες οι εντολές του παλαιού νόμου είναι αρνητικές και λένε να μην είμαστε αυτοί και αυτοί. Δεν λένε όμως πώς πρέπει να είμαστε. Απαγορεύουν μόνο να κάνουμε

Αρχάγγελος Μιχαήλ -11ος αιώνας

Αρχάγγελος Μιχαήλ- 11ος αιώνας. 

Γεωργία, Τιφλίδα. Μουσείο Καλών Τεχνών. Shalva Amiranashvili; 40 x 56.6 cm

Κυριακή ΙΓ’ Λουκά-Ο Κύριος μας ζητάει να του δοθούμε ολοκληρωτικά

 Ένας άνθρωπος πλησίασε τον Χριστό και τον ρώτησε: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;».

Αγαθός την εποχή εκείνη σήμαινε άγιος, τέλειος. Και ο Κύριος του απαντάει, «αφού με νομίζεις απλό άνθρωπο, γιατί με προσφωνείς τέλειο;Τέλειος είναι μόνον ο Θεός;».
 Εντυπωσιάζει το ερώτημα που διατυπώνεται προς τον Χριστό, ‘‘τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή’’. Πόσους από εμάς απασχολεί αυτό το ερώτημα; Είναι στόχος μας η αιώνια ζωή ή μεριμνάμε και τυρβάζουμε περί πολλά και αφήνουμε το ένα και μοναδικό που έχουμε χρεία; Συνειδητοποιούμε ότι αυτή η ζωή –εύκολη ή δύσκολη δεν έχει σημασία– είναι προσωρινή και θα τελειώσει; Μας ενδιαφέρει τι γίνεται μετά;
  Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Κύριος λέει στον άνθρωπο που του έκανε αυτή την ερώτηση, ότι χρειάζεται να τηρεί τις εντολές του Δεκάλογου και μάλιστα του απαριθμεί και κάποιες από αυτές. Εκείνος απαντάει πως όλα αυτά τα τηρεί από την παιδική του ηλικία. Δύσκολα θα μπορούσαμε εμείς να δώσουμε την ίδια απάντηση. Είναι αλήθεια αξιοθαύμαστη η ζωή αυτού του ανθρώπου, αφού από μικρός γνωρίζει και αγαπάει τον Θεό και τηρεί τις εντολές Του.

 Βλέπει όμως, ότι κάτι του λείπει. Δεν είναι αναπαυμένος όπως ήταν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι της εποχής του, που επειδή τηρούσαν τον Νόμο του Θεού νόμιζαν ότι ήταν άγιοι. Η αγιότητα πράγματι, είναι κάτι άλλο. Είναι το ολοκληρωτικό δόσιμο στο Θεό. Είναι αυτό που λέει η ομολογία του αποστόλου Παύλου ότι «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοίΧριστός» (Γαλ. 2,19). 

Βλέπουμε και στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή λοιπόν, ότι η πνευματική ζωή έχει πολλά σκαλοπάτια. Δεν είναι μία στατική κατάσταση αλλά δυναμική,εξελίξιμη και δυστυχώς, πολλές φορές οπισθοχωρούσα. Απαιτείται αγώνας για να προκόβει ο άνθρωπος σταθερά, γιατί η πνευματική ζωή είναι μία συνεχής πορεία που

Στην Αποκάλυψη ο άγγελος ορκίζεται ότι δε θα υπάρχει πλέον χρόνος...

Σταυρόγκιν: Στην Αποκάλυψη ο άγγελος ορκίζεται ότι δε θα υπάρχει πλέον χρόνος.
Κυρίλοβ: Το ξέρω. Πολύ σωστά λέγεται εκεί.Με σαφήνεια και ακρίβεια.
Όταν φτάσει ο άνθρωπος την ευτυχία, τότε δε θα υπάρχει πια χρόνος
γιατί δε θα χρειάζεται κανείς τίποτα.
Σταυρόγκιν: Που θα τον κρύψουνε λοιπόν;
Κυρίλοβ: Πουθενά δε θα τον κρύψουν. Ο χρόνος δεν είναι αντικείμενο, μα ιδέα. Θα σβήσει στο μυαλό.

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Απόσπασμα από το βιβλίο:''Οι δαιμονισμένοι''

Εάν υπάρχει Θεός τον περιμένω να έρθει, να με ''εκτελέσει''

Κάποτε βγήκε στην έδρα ένας άθεος και έλεγε στο ακροατήριό του:
- Εάν υπάρχει Θεός τον περιμένω να έρθει, να με ''εκτελέσει''.
Πέρασαν 3 λεπτά και ο Θεός δεν τον έκανε τίποτα. Είχε στη συνέχεια το θράσος να πει:
- Είδατε; Εάν υπήρχε Θεός, θα με έκανε κακό!
Τότε, εκείνη την στιγμή, ζήτησε μια γιαγιά το λόγο και του λέει:
- Εσύ εάν είχες ένα παιδί και σου έκανε παρακοή, θα το σκότωνες; Εάν σε έβριζε, θα τον σκότωνες;
- Όχι βέβαια, απάντησε ο άθεος.
Και συνεχίζει η γιαγιά:
- Αυτός ο Πανάγαθος Θεός, πως είναι δυνατόν το παιδί του να το σκοτώσει; Εσύ από το παιδί σου, δεν θα ήθελες την μετάνοιά του; Δεν θα ήθελες την συγγνώμη του; Αυτό ακριβώς θέλει και ο Θεός από σένα! Γι΄αυτό και δεν σε εξουθένωσε. Εύχομαι να βάλεις μυαλό...

 Δημήτριος Παναγόπουλος (ιεροκήρυκας)

Νεομάρτυς Αλέξανδρος Αλεξάνδροβιτς Γλαγκόλεβ(+25 Νοεμβρίου 1937)

Ο ιερομάρτυς Αλέξανδρος Αλεξάνδροβιτς Γλαγκόλεβ(14 Φεβρουαρίου 1872-+25 Νοεμβρίου 1937)ήταν εφημέριος του Ι.Ν.Αγ.Νικολάου Κιέβου και καθηγητής στην Θεολογική Ακαδημία του Κιέβου.Ήταν διδάκτωρ Θεολογίας και  φιλόσοφος

Το 1905,στο Κίεβο, έδρασε κατά του πογκρόμ εναντίον των Εβραίων(εδώ)

Ο π.Αλέξανδρος Αλεξάνδροβιτς Γλαγκόλεβ ήταν πατέρας του Αλεξίου Αλεξάνδροβιτς Γλαγκόλεβ (εδώ)ο οποίος κατά τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο έσωσε πολλούς Εβραίους του Κιέβου και αργότερα ονομάστηκε ''Δίκαιος των εθνών''

Ο π.Αλέξανδρος συνελήφθη από την ΝΚVD στις 20 Οκτωβρίου 1937.Αφού τον βασάνισαν στην φυλακή εκτελέστηκε στις 25 Νοεμβρίου 1937  

Απαιτείς από πάνω να είναι κι όλοι οι άλλοι βυθισμένοι σαν και σένα στην ίδια θανατίλα

 

Μάλιστα. Finito la musica, passato la festa. The party is over. Γκέγκε; Σε πόσες γλώσσες πρέπει να μας το πει κανείς για να χωνέψουμε το GAME OVER που έχει στρογγυλοκαθίσει αυτοκρατορικά σε όλες τις οθόνες; Μας το κραυγάζουν με αμετροέπεια τα κανάλια από τα ξημερώματα της μιας μέρας μέχρι τα χαράματα της άλλης. Εμείς, που εξακολουθούμε να κυλάμε ανέμελα τις χαριτόβρυτες γόνδολές μας στα ίδια αυτά κανάλια χρόνια τώρα, γιατί κάνουμε πως δεν το ακούμε; Τι γίνεται, δεν τα εμπιστευόμαστε πια τα “έγκυρα ΜΜΕ”; Ξελαρυγγιάζονται καθημερινά οι εύσπλαχνες δημοσιογραφικές φωνές τους να μας επαναλαμβάνουν ότι ο δυτικός πολιτισμός, το ανώτατο στάδιο του (εξ)ανθρωπισμού, τετέλεσται – ή, επί το λαϊκότερον, …πάπαλα! Ό,τι επί δεκαετίες και αιώνες (υποτίθεται πως) είχε θεμελιώσει γερά και έκτιζε με κόπους και θυσίες αυτός ο πολιτισμός (δημοκρατία, ελευθερία λόγου, κοινωνική ειρήνη, ευημερία, ασφάλεια, υγεία – ιδίως αυτή η τελευταία εσχάτως) είναι πλέον… στην Εντατική, με τα στοιχήματα να ποντάρουν ενορχηστρωμένα και με αγαστή συμφωνία στον θάνατό του, διαφοροποιούμενα μόνο στον ακριβή χρόνο σύνταξης του σχετικού πιστοποιητικού. Ο ίδιος πολιτισμός που διατυμπάνιζε με κομπορρημοσύνη ότι έχει επιμηκύνει κατά πολύ το όριο ζωής του ανθρώπου, σου λέει τώρα κατάμουτρα στις ειδήσεις του, που στάζουν αίμα: «Φυλάξου, μεγάλε! Πεθαίνουν νέοι άνθρωποι, χωρίς η αποθεωμένη και χρυσοπληρωμένη επιστήμη μου να μπορεί να εξηγήσει το γιατί. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για σένα. Έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά, σαν αιχμάλωτος Παγκοσμίου Πολέμου. Κοινή μας μοίρα πια το μοιρολόι…».  Κατάμουτρα επίσης σου λέει ότι όλες οι κρατήσεις που έχωναν το μακρύ-μακρύ τους χέρι στην τσέπη σου χρόόόόνια ολόκληρα για «περίθαλψη και υγεία» είναι γραμμάτια (ε)ξοφλημένα εν τη γενέσει τους – το ίδιο (ε)ξοφλημένα σαν τις πομπώδεις δεσμεύσεις των προεκλογικών μπαλκονιών… Κοινώς, σύστημα υγείας… γιοκ! Και εις άλλα με… υγεία, λοιπόν!

 Α, για να μην το ξεχάσω: Αν καμιά φορά τύχαινε παλιά να πέσει στα χέρια σου κανα “θεούσικο” κείμενο που περιείχε την περίεργη και α(κατα)νόητη για σένα φράση «μνήμη θανάτου», πεταγόσουν επάνω αμέσως σαν ξεχαρβαλωμένο ελατήριο και ούρλιαζες πανικόβλητος «φτου - φτου - φτου - μακριά από μένα -

Για να δικαιολογήσουν το κλείσιμο των Εκκλησιών χρησιμοποιήσαν και τον Παπαδιαμάντη

Κάποιοι φίλοι μου για να δικαιολογήσουν το κλείσιμο των Εκκλησιών δημοσίευσαν το παρακάτω απόσπασμα από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη με τίτλο ''Την εποχήν της επιδημίας''
Το κείμενο της δημοσίευσης έχει ως εξής ''Μένουμε διαιτώμενοι είς την οικίαν μας, στραβοπατούντες από δωμάτιον είς δωμάτιον, ως ποταμιαία καβούρια, αλιβάνιστοι, αλειτούργητοι, ακοινώνητοι, με την ελπίδα ότι σύντομα θα ανθρωπέψουμε και πάλι ''
Με αυτή την δημοσίευση υπονοούν έμμεσα ότι αφού και ο Άγιος των Γραμμάτων ο Παπαδιαμάντης το έζησε, το υπέμεινε ας το εφαρμόσουμε και εμείς. Είναι όμως έτσι ή το εντελώς Αντίθετο;

 Τους πληροφορώ ότι έπεσαν θύματα κάποιου νοσηρού νοός ο οποίος εν γνώσει του όχι μόνο παραποίησε τα γραφόμενα του Παπαδιαμάντη, αλλά έκανε και μια πονηρή συρραφή λέξεων. 

Οι λέξεις του παραπάνω κειμένου πάρθηκαν από το διήγημα του ''Οι Ελαφροΐσκιωτοι'' το οποίο δεν έχει καμιά σχέση με Επιδημία, αλλά με κάποιος ανθρώπους που ζούσαν μακριά από την Εκκλησία και συνομιλούσαν....με νεράϊδες. 

Το αρχικό κείμενο του Παπαδιαμάντη έχει ως εξής ''Τω όντι η γραία, αντί να μείνει εις το χωρίον να κάμει Χριστούγεννα, μαθούσα ότι ο παπα- Κωνσταντής ο

Έχουμε χρόνο;!

 «Μην απατάσαι ότι με τον επόμενο χρόνο θα αναπληρώσεις τον χρόνο που έχασες. Διότι και της κάθε ημέρας ο χρόνος δεν επαρκεί ώστε να εκπληρώσουμε όπως πρέπει τις καθημερινές μας υποχρεώσεις προς τον Θεό» (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος).

 Ένας από τους πιο μεγάλους πειρασμούς που αντιμετωπίζουμε και στην ζωή και στις σχέσεις μας είναι « το έχουμε χρόνο». Δεν είναι μόνο η αναβολή για αύριο αυτού που μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Είναι το «σ’ αγαπώ» που αναβάλαμε να πούμε στους δικούς μας ανθρώπους βάζοντας μπροστά την κούραση από τις υποχρεώσεις μας, τον λογισμό για ό,τι ο άλλος δεν έκανε ώστε να μας δώσει την χαρά που θα θέλαμε, είναι η ελλιπής κρίσης για το τι ο άλλος έχει πραγματική ανάγκη και η θέαση της ζωής μόνο από την δική μας σκοπιά. 

 Ιδίως η αίσθηση ότι «έχουμε χρόνο» έχει να κάνει και με τα παιδιά μας. Μας ενδιαφέρει να μην τους λείψει κάτι και θεωρούμε τον εαυτό μας υποχρεωμένο να εργάζεται με αυταπάρνηση και κάποτε και χωρίς ελεύθερο χρόνο μόνο και μόνο για να είναι η ποιότητα της ζωής τους σε αφθονία των όσων και αυτά και εμείς επιθυμούμε. Σκεφτόμαστε ότι είναι μικρά. Ότι προλαβαίνουμε να δείξουμε την αγάπη και αργότερα, αρκεί να μην έχουν υλικές ανάγκες που να μένουν ανεκπλήρωτες. Και αναβάλλουμε να συζητήσουμε μαζί τους όταν βρεθούν στην εφηβεία είτε γιατί μέσα μας πιστεύουμε ότι δεν δικαιούνται να έχουν παράπονα από εμάς είτε γιατί φοβόμαστε ότι η συζήτηση δεν θα βγάλει πουθενά, αλλά θα γίνει ένα κοντσέρτο εγωισμών που θόρυβο φέρνει και όχι συμφιλίωση και συνεννόηση. 

 Το «έχουμε χρόνο» περνά και από την σχέση μας με τον Θεό. Θεωρούμε ότι προλαβαίνουμε να μετανοήσουμε για λάθη που έχουμε κάνει, ιδίως όταν νιώθουμε και είμαστε νέοι. Προλαβαίνουμε να προσευχηθούμε άλλη ώρα και άλλη μέρα. Δεν πειράζει να μην εκκλησιαστούμε μια Κυριακή. Δεν υπάρχει λόγος να κοινωνούμε συχνά, αφού θα έρθουν οι γιορτές. Και θέλουμε έναν Θεό πάντοτε διαθέσιμο, χωρίς εμείς να είμαστε διατεθειμένοι να του δώσουμε ακόμη και το ελάχιστο. Γι’ αυτό και το παράπονό μας είναι συχνά έντονο.

 Ο χρόνος που χάνουμε είναι πολύς. Μας λείπει ένα αίσθημα ησυχίας στην καρδιά μας και ένα αίσθημα αυτεπίγνωσης που φέρνει η προσευχή, η ώρα που θα αφήσουμε τον εαυτό μας να στοχαστεί και να νιώσει τι έχουμε αφήσει πίσω. Ποια διαλείμματα δημιουργικής αγάπης, κατανόησης και επικοινωνίας μπορούμε να βάλουμε στην καθημερινότητά μας, ώστε να βρούμε τις γέφυρες αυθεντικής κοινωνίας με τους ανθρώπους μας, αλλά και με τον Θεό; Να μπορούμε να νιώθουμε ότι ο χρόνος που πέρασε είχε νόημα. Ότι το παρόν μας αξίζει. Ότι κοιτάμε στα μάτια τους άλλους, ότι είμαστε κομμάτι από την ψυχή τους και εκείνοι κομμάτι από την δική μας. Και την ίδια στιγμή θέλουμε τον Θεό παρόντα στον χρόνο της ζωής μας, ώστε να παίρνουμε δύναμη και να μην αυταπατόμαστε ότι όλα έχουν να κάνουν με το μέλλον. 

 Οι άνθρωποι συχνά είμαστε αδυσώπητοι στην ποσότητα του χρόνου που ζητάμε από τους άλλος. Ο Θεός μας αγαπά όμως τόσο που ακόμη και το λίγο μας το κάνει πολύ. Αρκεί να είναι δόσιμο μετάνοιας και αγάπης.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στη «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 11 Νοεμβρίου 2020

26/11/1946. Ο «ΔΣΕ» ΕΣΦΑΞΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ κ΄ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΝΔΑΛΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ!

Χρησιμοποίησαν μαχαίρια και τσεκούρι εκτός από τα όπλα. Στο τέλος δείτε τα ψεύδη και τις αποκρύψεις που περιέχει η περιγραφή των γεγονότων από τους αριστερούς ιστοριογράφους, οι οποίοι αναφέρουν και το χωριό με το Σλαβικό του όνομα!

Το Ιστορικό.
Στις 26 Νοεμβρίου 1946, μετά τα μεσάνυκτα, οι αντάρτες του λεγόμενου ΔΣΕ κτύπησαν το χωρίο Μάνδαλος πλησίον των Γιαννιτσών, το οποίον υπεράσπιζε ένανς μικρός λόχος 65 ειδικών χωροφυλάκων άνευ θητείας που είχαν σχηματισθεί εν τάχει το 1946 εις αντίδρασιν της Ανταρσίας και επειδή ο Ελληνικός Στρατός ακόμη ήταν σε φάση οργάνωσης.
Διοικητής του λόχου ήταν ένα μόνιμος υπολοχαγός του Στρατού, ο Σταύρος Κωνσταντινίδης.

Η πρώτη έφοδος των ανταρτών αποκρούστηκε από τους χωροφύλακες, αλλά σε κάποια ανάπαυλα της μάχης εφονεύθη ο επικεφαλής υπολοχαγός καθ οδόν να επισκεφθεί ένα από τα φυλάκια. Αποτέλεσμα, οι χωροφύλακες να περιορστούν σε δυό κτήρια από τα οποία συνέχισαν να μάχονται μέχρι ενωρίς το απόγευμα. Τότε, απεφάσισαν έξοδο και διέφυγαν, αφήνοντας πίσω 12 συναδέλφους τους και τον υπολοχαγό νεκρούς.

Εν τω μεταξύ οι αντάρτες είχαν γίνει κύριοι του μεγαλυτέρου μέρους του χωριού, ενώ η αντίσταση των χωροφυλάκων συνεχιζόταν. Οι θηριωδίες τους είχαν αρχίσει από ενωρίς. Συνολικά δολοφόνησαν 24 αμάχους πολίτες - 4 άνδρες, 5 γυναίκες και 15 ανήλικους, από τους οποίους οι 11 ήταν από 3 έως 9 ετών!

Η Δέσποινα Βασιλειάδου, ήταν έγκυος 8-9 μηνών. Της έσχισαν την κοιλιά και έβγαλαν το έμβρυο. Ακρωτηρίασαν με τσεκούρι και μετά τουφέκισαν τα 8 ανήλικα παιδιά της, τη Μαρία -17 ετών, τον Εμμανουήλ -15, τον Αντώνη ,12, τη Σοφία- 9, τον Πρόδρομο -8, τον Στάθη -7, τους δίδυμους Βασίλη και Ευθύμη 5!!
Ο σύζυγός της, Ηλίας Βασιλειάδης επέζησε....
Από τα υπόλοιπα θύματα, 5 παιδιά και 2 γυναίκες τους έσφαξαν με μαχαίρι, ενώ ένα ανδρόγυνο με το παιδί τους πριν τους σκοτώσουν τους ακρωτηρίασαν. Ένας

Η Τιμία Κάρα του Αγίου Στυλιανού

  

Η Τιμία Κάρα του Αγίου Στυλιανού φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας, Σάικας του Δήμου Αγράφων, της Μητρόπολης Θεσσαλιώτιδος. 

Το ιερό και πολύτιμο αυτό κειμήλιο είχε κλαπεί το 2011, βρέθηκε από άνδρες της ΕΛ. ΑΣ. να πωλείται σε πάγκο παλαιοπωλείου στο Μοναστηράκι στην Αθήνα και επεστράφη στην Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος ενώ συνελήφθη και ο δράστης της κλοπής.

π.Τιμόθεος Ηλιάκης

«Άγιε Βησσαρίων, δεν φθάνω να σε ασπασθώ»!Ένα θαυμαστό γεγονός μπροστά στο λείψανο του Οσίου Βησσαρίωνος

ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Στη καρδιά και τον νου μας έχει αποτυπωθεί βαθειά ένα προσκύνημα πριν μερικά χρόνια, στη Μονή Αγάθωνος , όπου ό μακαριστός άγιος Γέροντας μας Κύριλλος, μπροστά από τη λάρνακα του αφθάρτου Γέροντα Βησσαρίωνος , με την απλότητα που τον διέκρινε, μας διηγήθηκε ένα θαυμαστό γεγονός.
Παρόντες ήταν, ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγάθωνος μακαριστός Γέροντας Δαμασκηνός.
Επίσης, ο Γέροντας Γαβριήλ, Ηγούμενος, πλέον, της Μονής Οσίου Δαβίδ, τότε ως ο συνοδός και υποτακτικός του Γέροντα Κυρίλλου, ο Ιερέας της Υπάτης, πατήρ Δημήτριος Καραγιάννης ο αδελφός μου Γεώργιος με την σύζυγό του και εγώ με τον σύζυγό μου Κωνσταντίνο και τον υιό μας.
Λίγο νωρίτερα είχαμε τελέσει, όλοι μαζί Θεία Λειτουργία στο μετόχι του Μεγάλου Μετεώρου , στην Υπάτη, στον Ι.Ν Αγίου Αθανασίου του Μετεωρίτου και είχαμε μαζί μας την Αγία Κάρα του Οσίου Δαυίδ, καθόσον την είχε φέρει ο Γέροντας μαζί με τους πατέρες στη Λαμία. 

Εκεί μπροστά στο ιερό σκήνωμα του Οσίου Βησσαρίωνος, ο Γέροντας μας διηγήθηκε ότι πριν λίγα χρόνια, όχι μακριά από το χρόνο της ανακομιδής του άφθαρτου λειψάνου του Οσίου Βησσαρίωνος, είχε την επιθυμία και προσήλθε στη Μονή Αγάθωνος για να προσκυνήσει το ιερό λείψανο.
Την εποχή εκείνη το σκήνωμα του Οσίου ήταν μέν στο ίδιο σημείο στο αριστερό παρεκκλήσι του Καθολικού , αλλά χωρίς τη μεταγενέστερη γυάλινη κάλυψη προθήκη του ξύλινου κουτιού, όπου αρχικά εναποτέθηκε. Έτσι μπορούσε κάποιος να ασπασθεί απευθείας το σκήνωμα χωρίς την παρεμβολή της γυάλινης προθήκης. 

Οπως μας είπε ο Γέροντας Κύριλλος, ήθελε να ασπασθεί το χεράκι του Οσίου που κρατάει σφικτά το μικρό Ευαγγέλιο, ήδη από το χρόνο της ταφής του. Πλησίασα, λέει, λοιπόν, με ευλάβεια πρός το ιερό λείψανο και με πίστη είπα παρακλητικά προς τον Όσιο :
- Άγιε Βησσαρίων, δεν φθάνω να σε ασπασθώ ( ό Γέροντας Κύριλλος ήταν κοντός και δυσκίνητος και το σκήνωμα τοποθετημένο ψηλά γι ' αυτόν ).
Δός μου, σε παρακαλώ, το χεράκι σου να το φιλήσω.
Ό Όσιος άνοιξε το χέρι του, άφησε το Ευαγγέλιο, και ό πατήρ Κύριλλος, εντελώς

Μια μοναδική και σπάνια εικόνα της Παναγίας

Η μοναδική αυτή θαυματουργή εικόνα βρίσκεται στο χωριό Τζιουρτζένι,στην πόλη Ρόμαν της Β.Α.Ρουμανίας

Η παράδοση λέει ότι σε αυτήν την εικόνα,με θεϊκή επέμβαση,κάτω από το αριστερό χέρι εμφανίστηκε ένα τρίτο μάτι και ένα δεύτερο στόμα,δεν προστέθηκαν από ανθρώπινο χέρι.
Αυτή η εικόνα,ντυμένη τώρα με ασήμι,δωρήθηκε στο μοναστήρι στις 6 Αυγούστου 1831 και αποδείχθηκε από την αρχή θαυματουργή
Το πρώτο θαύμα έγινε ακριβώς την ημέρα που την δώρησαν στον ναό,στην εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

Ο πατήρ Αντώνιος(+2018)ήταν μάρτυρας ενός θαύματος:«Όταν πρωτοήλθα στο μοναστήρι,το 1995,ήλθε εδώ ένα αγόρι από το Βασλούι,εκ γενετής μουγγό.Μαζί με τους γονείς του συμμετείχαν στο μυστήριο του Ευχαλαίου. Μόλις τελιώσαμε,το παιδί είπε τα πρώτα του λόγια,ζητώντας από την μητέρα του να τον σηκώσει ψηλά για να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας

Η εικόνα τιμάται στις 6 Αυγούστου,η ημερομηνία όπου έφτασε η εικόνα στο μοναστήρι και σε όλες τις Θεομητορικές εορτές

π.Γεώργιος Κ.

 https://proskynitis.blogspot.com/

Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο «ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ» ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ; ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΗΓΕΣ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΥ;

Ο Ιουλιανός σε χρυσό νόμισμα (σόλιδος)

   Στις 26 Ιουνίου του 363 μ.Χ. ο Ιουλιανός πολεμώντας εναντίον των Περσών στη πρώτη γραμμή, τραυματίζεται θανάσιμα και μετά από κάποιες ώρες πεθαίνει.
Τον θάνατό του πολλοί τον απέδωσαν σε Χριστιανικό χέρι, επειδή ο Ιουλιανός είχε επαναφέρει την Εθνική (ειδωλολατρική) θρησκεία αντί του Χριστιανισμού, γι’ αυτό και αποκαλείται από τους Χριστιανούς και «Παραβάτης». 

 Πριν όμως δούμε, ποιος εισήγαγε πρώτος την ιδέα αυτή περί δολοφονίας του Ιουλιανού από Χριστιανό, ας δούμε κατ’ αρχάς πως περιγράφει τον θανάσιμο τραυματισμό του και τον μετέπειτα θάνατό του ο προσωπικός βιογράφος και κορυφαίος κατά πολλούς για την αντικειμενικότητά του ιστορικός Αμμιανός Μαρκελίνος, ο οποίος συμμετείχε και ο ίδιος στην εκστρατεία κατά των Περσών και ήταν παρών σε όλα τα γεγονότα που αφηγείται:

«ΧΧV.3: Όπου ο αυτοκράτορας χωρίς να φορά τον θώρακά του όρμησε στην μάχη για να απωθήσει τους Πέρσες που μας πίεζαν από όλες τις μεριές, τραυματίστηκε από λόγχη και μεταφέρθηκε στη σκηνή του. Εκεί απευθύνεται στους γύρω του και αφού πίνει ένα ποτήρι δροσερό νερό, πεθαίνει...

Οι μεγάλες απώλειες των Περσών, τους έκαναν να φοβούνται τις τακτικές μάχες με το πεζικό. Έστηναν ενέδρες και παρακολουθούσαν κρυφά τις κινήσεις μας από τα γύρω υψώματα. Έτσι, επιφυλακτικοί οι στρατιώτες, όλη τη μέρα δεν μπήκαν στον κόπο να στήσουν πασσάλους για προστασία.
Και ενώ οι δυο πλευρές προστατεύονταν καλά και ο στρατός προχωρούσε σε τετράγωνο σχηματισμό επειδή έτσι επέβαλε η διαμόρφωση του εδάφους, κάποια στιγμή ειδοποιούν τον Αυτοκράτορα, που είναι άοπλος επικεφαλής της φάλαγγας, ότι οι Πέρσες χτυπούν την οπισθοφυλακή μας.
Πάνω στον εκνευρισμό της στιγμής, ξεχνά να βάλει το θώρακά του και παίρνει μόνο μιαν ασπίδα. Καθώς ορμάει προς τα πίσω, τον ειδοποιούν ότι οι μονάδες εμπροσθοφυλακής που μόλις είχε αφήσει δέχτηκαν και αυτές επίθεση.
Επιστρέφει για να επιβάλει την πειθαρχία, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο. Εκείνη τη στιγμή τμήματα κατάφρακτων Πάρθων εμφανίζονται ξαφνικά από μιαν άλλη κατεύθυνση κι ορμούν στο κέντρο των εκατονταρχιών μας. Εξουθενωμένη, η αριστερή πτέρυγα τα χάνει και υποχωρεί γιατί οι άνδρες μας δεν αντέχουν τη μυρωδιά ούτε το βρυχηθμό των ελεφάντων και προσπαθούν να ανταπεξέλθουν εκτοξεύοντας βέλη και ρίχνοντας κοντάρια.
Ενώ ο Αυτοκράτορας πολεμάει στις πρώτες γραμμές, το ελαφρύ πεζικό μας χυμάει πάνω στους Πέρσες, κι αυτοί κάνουν μεταβολή κυνηγημένοι από τους δικούς μας, που χτυπούν από πίσω άνδρες και ζώα.
Χωρίς καθόλου να νοιάζεται για την ασφάλειά του, ο Ιουλιανός φωνάζει και χειρονομεί ζωηρά για να δώσει στους άνδρες του να καταλάβουν ότι ο εχθρός έχει τραπεί σε άτακτη φυγή, και για να τους κάνει να τον κυνηγήσουν με ακόμη μεγαλύτερο σθένος, ορμάει ο ίδιος μέσα στην συμπλοκή. Οι φρουροί του, που ο φόβος τους είχε διασκορπίσει, του φωνάζουν να απομακρυνθεί από το κύμα των φυγάδων, που ήταν το ίδιο επικίνδυνοι με μια παλιά ετοιμόρροπη στέγη. Αυτήν ακριβώς την στιγμή, μια λόγχη ιππικού – από άγνωστη κατεύθυνση – του γδέρνει το μπράτσο, διαπερνά τα πλευρά και χώνεται στον κάτω λοβό του ήπατος. Με το δεξί χέρι προσπαθεί να τραβήξει και να βγάλει τη λόγχη, μα νιώθει να κόβονται τα δάχτυλά του στη κοφτερή λάμα του μετάλλου. Πέφτει από το άλογο και όλοι όσοι βρίσκονται εκεί ορμούν για να τον μεταφέρουν στο στρατόπεδο και να του δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Καθώς ο πόνος δείχνει να μειώνεται προς στιγμή, αρχίζει να ελπίζει. Απωθώντας το θάνατο δυναμικά, ζητάει τα όπλα και τ’ άλογό του για να ξαναγυρίσει στη μάχη και να δώσει θάρρος στους στρατιώτες του …
Αλλά οι δυνάμεις του Ιουλιανού δεν ανταποκρίνονται στη θέλησή του: εξασθενημένος από τη σοβαρή αιμορραγία, κάθεται ήσυχος και όταν, μετά από ερώτησή του, ακούει ότι ο τόπος ονομάζεται Φρυγία, χάνει κάθε ελπίδα για τη ζωή του, γιατί του είχαν προφητέψει άλλοτε ότι ήταν τοις μοίρας του γραφτό να πεθάνει εκεί …
Ξαφνικά, η βαθιά πληγή στο πλευρό του άνοιξε κι άρχισε να του κόβεται η ανάσα· αφού ζήτησε και ήπιε ένα ποτήρι κρύο νερό, στη μέση αυτής της πένθιμης νύχτας, πέθανε ήρεμα στα τριάντα δύο του χρόνια.»

Την ιδέα πως ο θάνατος του Ιουλιανού οφείλεται σε Χριστιανό, την εισήγαγε πρώτος ο Εθνικός (ειδωλολάτρης) ρήτορας και επιστήθιος φίλος του Ιουλιανού

Τα παιδιά μάς λένε τι σημαίνει«... εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον»!

Μητροπολίτη Μόρφου κ.Νεοφύτου

  Θυμούμαι και πάλι, σε μία επίσκεψη μου στο Γυμνάσιο και Λύκειο Σολέας, ζήτησα από τα παιδιά να μου πουν τι σημαίνει για τα ίδια αυτό που ακούμε την ώρα που κοινωνούμε: «Μεταλαμβάνει ο δούλος ή η δούλη του Θεού σώμα και αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον» και τι είναι η «άφεση αμαρτιών».

 Τότε ένα παιδί από τη Γαλάτα μου έδωσε μια πάρα πολύ δυνατή απάντηση λέγοντάς μου: «Άφεση αμαρτιών, Πανιερώτατε, είναι όταν κοινωνώ το σώμα και το αίμα του Χριστού και μπορώ μέσα μου να κοιτάξω τον εαυτόν μου χωρίς ενοχές». 

 Σκεφτείτε, και τι δεν θα έδινε ο σύγχρονος άνθρωπος για να πάρει ένα τέτοιο φάρμακο με το οποίο να κοιτάζει το παρελθόν του χωρίς ενοχές! Και η Εκκλησία μέσα από το μυστήριο της μετανοίας, της εξομολογήσεως και της θείας Ευχαριστίας, προσφέρει στον άνθρωπο το «φάρμακο» αυτό, φτάνει να είναι πιστός. Να είναι άνθρωπος ο οποίος χωρίς ενοχές ζει την άφεση των αμαρτιών και τη μετάνοια μέσα στη θεία Λειτουργία, αλλά και στην καθημερινότητά του.

 Στο δε ερώτημά μου τι είναι «ζωή αιώνιος»; 

 Τότε, ένα παιδί από το Νικητάρι, τόλμησε και σήκωσε το χέρι του και μου λέει: «Αυτό εδώ σαν λέξη "ζωή αιώνιος" ακούεται εύκολο. Ως ερμηνεία είναι δύσκολο να το αποδώσεις. Τι σημαίνει αιώνια ζωή; Νομίζω, μου λέει, ότι αιώνια ζωή είναι η ζωή που θα έχουμε όταν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία και δεν θα τελειώνει ποτέ. Θα είναι μια ζωή, η οποία θα έχει χαρά, δεν θα έχει θλίψη, δεν θα έχει πόνο, χωρίς θάνατο και θα έχει πολύ action»!

 Μια σπουδαία απάντηση από ένα παιδί που δεν μπόρεσε να αποδώσει το νόημα στη δική μας ελληνική γλώσσα, αλλά το απέδωσε σε μια ξένη γλώσσα με μία λέξη που όλοι την καταλαβαίνουμε, «action»! Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που είπε το παιδί, διότι μ’ έναν εύληπτο και σύντομο θεολογικό τρόπο είπε όλα αυτά που εγώ ως Επίσκοπος και θεολόγος ήθελα να πω. Όντως, η αιώνια ζωή θα έχει δημιουργικότητα και δεν θα είναι στατική. Θα έχει δράση (action) όπως είπε το παιδί και δυναμισμό όπως λεν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Δεν θα υπάρχει κορεσμός της χάριτος, αλλά οι δίκαιοι θα εκπλήσσονται συνεχώς και θα ευφραίνονται από τη θεωρία της δόξης του Θεού, την οποία θα αναζητούν όλο και περισσότερο, γιατί η τελειότητα ορίζεται από τους Πατέρες ως «των τελείων ατέλεστος τελειότης» (Περί απαθείας. 29ος Λόγος. Κλίμαξ Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου).  Με άλλα λόγια, η πνευματική ζωή θα εξελίσσεται συνεχώς διότι αν υπήρχε τέλος, τότε θα υπήρχε ο κίνδυνος της ομοίωσης με τον τέλειο Χριστό και το κτιστό ποτέ δεν μπορεί να γίνει άκτιστο, αλλά πάντοτε θα κινείται και δεν θα έχει τέλος όπως λέμε και πάλι στο Σύμβολο της Πίστεως μας, «ουκ έσται τέλος».

πηγή

«Τοίς ἐρημικοίς ζωή μακαρίᾳ ἐστι, θεϊκῶ ἔρωτι πτερουμένοις»

 Τρεις φίλοι, αγαπούσαν πολύ την πνευματική εργασία, με αποτέλεσμα να γίνουν και οι τρεις μοναχοί. Απ’ αυτούς, ο πρώτος, διάλεξε γιά μόνιμο έργο του, να ειρηνεύει όσους έχουν διαμάχη μεταξύ τους. Ο δεύτερος διάλεξε γιά έργο του, να επισκέπτεται τους αρρώστους και ο τρίτος έφυγε στην έρημο, για να βρει την πραγματική ησυχία.
 Ο πρώτος, μετά από καιρό, κουράσθηκε με τις διαμάχες και τα μαλώματα των ανθρώπων, και κάπως απογοητεύθηκε... Ήλθε λοιπόν και ευρήκε τον φίλο του, που υπηρετούσε τους αρρώστους, μα και αυτός ήταν σχετικά αποκαρδιωμένος με το έργο του… Αποφάσισαν τότε και οι δύο να πάνε να εύρουν τον ερημίτη.
Όταν τον αντάμωσαν, του διηγήθηκαν τις δυσκολίες τους, και τον παρακάλεσαν να τους πει και αυτός, το τι κατόρθωσε μέσα στην έρημο.

Εκείνος, σιώπησε γιά λίγο, και ύστερα έβαλε νερό μέσα σ’ ένα δοχείο και τους είπε:
«Κοιτάξτε μέσα στο νερό».
Ήταν όμως ακόμη ταραγμένο το νερό και δεν κατάφεραν να δουν τίποτα. Ύστερα από λίγο, τους ξαναλέει:
«Κοιτάξτε πάλι καλά μέσα στο νερό».
Καθώς έσκυψαν, αυτή την φορά, βλέπουν μέσα στο νερό να καθρεφτίζονται τα πρόσωπα τους.

 Τους λέει τότε ο ερημίτης:
«Έτσι είναι και εκείνος που ζει ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι συνέχεια ταραγμένος και δεν ηρεμεί, γιά να συγκεντρωθή στον εαυτό του. Όταν όμως ησυχάσει, τότε αρχίζει να γνωρίζει τον εαυτόν του και να διακρίνει τα δικά του πάθη και ελαττώματα»!

Δρομοκήρυξ

Αν δεν μπορείς να συγχωρέσεις, μην κοινωνάς, γιατί παίρνεις φωτιά!

 Στους μνησίκακους τόνιζε:αν δεν μπορείς να συγχωρέσεις, μην κοινωνάς, γιατί παίρνεις φωτιά!Σε αυτούς που ήταν μόνο μαλωμένοι έλεγε να πάνε να συγχωρεθούν.
 Αν κάποιος του δικαιολογούνταν ότι ο άλλος δεν θα τον δεχτεί, του υπεδείκνυε...
εσύ θα πας τρεις φορές να τον βρεις και να επιχειρήσεις να συμφιλιωθείς μαζί του.. αν σε δεχτεί καλώς.. αν όχι έχεις μετά το δικαίωμα να κοινωνήσεις..

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

70 χρόνια μόνος με παρέα την Παναγία και τους Αρχαγγέλους !

 

Επισκεπτόμουν τον γέροντα Γεδεών τον Κατουνακιώτη κάθε Πάσχα απο το 2010. Είχε μάτια μικρού παιδιού στην καθαρότητα. 

Από το 1945 στο Όρος δεν βγήκε στον κόσμο ποτέ. Με τα ίδια ρούχα όλα αυτά τα χρόνια, βλέπω τα κουρέλια που έδενε τα γόνατά του γιατί είχε οστεοαρθρίτιδα και πονούσε πολύ.

 Μια χρονιά του πήγα osteoflex για τα γόνατά του και ένα μαύρο μπουφάν για το κρύο του χειμώνα. Την επόμενη χρονιά τα βρήκα άθικτα εκεί που τα είχα τοποθετήσει. Τέλεια ακτημοσύνη και αδιαφορία για καθε γήινο, άνθρωπος πραγματικά ελεύθερος, 70 χρόνια μόνος με παρέα την Παναγία και τους Αρχαγγέλους όπως μου έλεγε. Το κομποσχοίνι του πάντα στο χέρι'' 

«Να σηκώνεις τα χέρια ψηλά και να λες την ευχή» με συμβουλευε. 

Τον Οκτώβριο του 2017 μετακόμισε στον Παράδεισο. Ας έχουμε την ευχή του.

facebook

Δεν θα υπάρχουν απο δώ και πέρα χλιαροί..!

Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος κάτι πάρα πολύ ωραίο:
Ήρθε η εποχή όπου θα χωρίσει το σιτάρι από το κριθάρι..Οι ζεστοί, στην πίστη, απο τους απίστους!Δεν θα υπάρχουν απο δώ και πέρα χλιαροί..Ακούστε το αυτό..
Δεν θα υπάρχουν απο δώ και πέρα χλιαροί!
‘Η θα πιστεύεις πολύ και η έγνοια σου θα είναι πότε θα πάω στην επόμενη Λειτουργία,να κοινωνήσω,ή καθόλου!
Ως τώρα επεράσαμε με τους χλιαρούς!Έτσι νερόβραστα πράγματα!Πάντα νερόβραστα! Ετελείωσαν αυτά!
Αυτό το Πάσχα που κάναμε όπως το εκάναμε το καημένο, κλειδωμένοι…Λοιπόν, ήταν το τελευταίο Πάσχα το χλιαρό…
Από δω και πέρα θα δείξει ο καθένας τι πίστη έχει!Και άμα δεν έχουμε κάτι πάμε στο mall και ψωνίζουμε...Το mall είναι εκεί...Η εκκλησία!
Θα πάμε όπως σας είπα προηγουμένως!Άρα το πρώτο πράγμα είναι η πίστις μας!
Δώσετε μεγάλη σημασία να μελετήσετε και να αυξήσετε την πίστη σας!

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

Ούτε οι μάσκες που θα ετοιμάσουν, ούτε τα εμβόλια που θα βγάλουν θα προστατέψουν τον κόσμο... Μόνο η μετάνοια...

Ἡ κυρα-Κυριακή(Κιοσκερίδου-Αθανασιάδου) εἶναι μία ἁγιασμένη Γερόντισσα πού ζεῖ στήν Πτολεμαΐδα.
Εἶναι πνευματικό τέκνο τῆς Ἁγίας Σοφίας τῆς ἐν Κλεισούρᾳ.
Τά ὅσα βλέπεται στό βίντεο, τά ἔχει πεῖ πρίν ξεσπάσει ὁ κορωνοϊός.
Ἡ Παναγία τῆς ἀποκάλυψε πώς οὔτε οἱ μάσκες πού θά ἑτοιμάσουν, οὔτε τά ἐμβόλια πού θά βγάλουν θά προστατέψουν τόν κόσμο...
Μόνο ἡ μετάνοια, ἡ ὁποία δέν ὑπάρχει μέχρι στιγμῆς!

https://www.youtube.com/watch?app=desktop&feature=emb_title&v=pJFhhlX5LK0&fbclid=IwAR38pZPDU5bvur6erPvqefG0e6uVDYmFTJpWK2YBpYHKxEjJAoF4m_k9uyI

''Είμαι εντάξει, δεν έχω κάνει κάποια αμαρτία''. Είναι μεγάλη αμαρτία όσοι το λένε αυτό

«Ἀκοῦμε πολλούς νά λένε : Εἶμαι ἐντάξει, δέν ἔχω κάνει κάποια ἁμαρτία. Εἶναι μεγάλη ἁμαρτία ὅσοι τό λένε αὐτό. 

  Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πλανῶνται καί εἶναι ὁ σατανᾶς μέσα τους καί λένε, ὅτι εἶναι ἐντάξει. Ὁ ἄνθρωπος ἀπό τή στιγμή πού παραδεχθεῖ ὅτι εἶναι ἐντάξει, ἤδη δέν εἶναι ἐντάξει. Οἱ προτεστάντες καί ὅλοι οἱ αἱρετικοί παραδέχονται τέτοια πράγματα ὅτι εἶναι ἐντάξει, ἐνῶ ὁ πραγματικά Ὀρθόδοξος, οὐδέποτε θά παραδεχτεῖ ὅτι εἶναι ἐντάξει καί οὐδέποτε θά πιστέψει ὅτι εἶναι σεσωσμένος, ἀλλά πράττει αὐτό πού λέει ὁ Θεός καί ἐλπίζει στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

  Οὐδέποτε νά παραδεχτεῖτε καί νά πιστέψετε ὅτι εἶστε ἐντάξει, ποτέ! Αὐτή εἶναι ἡ σωστή στάση, πού πρέπει νά κρατᾶμε στό θέμα αὐτό. Μπορεῖ κάποιος νά μήν ἔχει χέρια, νά μήν ἔχει πόδια καί νά εἶναι σιωπηλός ὅλη τή μέρα καί παρ΄ ὅλα αὐτά νά ἁμαρτάνει θανάσιμα μέ τήν διάνοιά του, μέ τούς λογισμούς του.»

Δημητρίου Παναγόπουλου (Ιεροκήρυκος)

Ο Θεός θα επιτρέψει να εκτεθείς, για να χαλάσει η συμμαχία που έχεις μέσα σου με το διάβολο

  Σαν χέλι ξεφεύγει το εγώ, η φιλαυτία, και πάλι είσαι φίλαυτος. Αν δεν αποφασίσεις να διακωμωδήσεις την φιλαυτία, δεν φεύγει εύκολα. Πρέπει να χαλάσεις τη φωλιά της. 

 Ο ταπεινός δεν δυσκολεύεται να βγάλει στο μεϊντάνι αυτή τη φωλιά, με το να δεχθεί να προσβληθεί, να εκτεθεί, να ταπεινωθεί, να ντροπιαστεί. Οι διά Χριστόν σαλοί εμπαίζουν τον εαυτό τους και τον διάβολο. Θανατώνουν έτσι το εγώ. Ο Θεός θα επιτρέψει να εκτεθείς, για να χαλάσει η συμμαχία που έχεις μέσα σου με το διάβολο.  Να δεχθείς να σηκώσεις αυτόν τον σταυρό, για να χαλάσει η φωλιά της αμαρτίας μέσα σου.Οι ψυχοπαθολογικές καταστάσεις, ξετινάζουν τον άνθρωπο, διότι δια μέσου αυτών, επιτρέπει ο Κύριος να ρεζιλευτείς. Το ρεζίλεμα είναι τέλεια καταστροφή της φιλαυτίας, πλήρες άδειασμα του εγωισμού. Και έρχεται ταπείνωση. (Δεν ταπεινώνεσαι, αν δε σου στοιχίσει). Μακάριος όποιος δεν τα βάλει με τον Κύριο, που επέτρεψε να περνάει στη ζωή του τέτοια πράγματα.

π. Συμεών Κραγιόπουλος

Ανοίξτε και αυτές τις Μ.Ε.Θ.

 

Η αίθουσα του θρόνου (Thronsaal) στο κάστρο Neuschwanstein στη Βαυαρία.

Όχι δεν είναι κάποια βυζαντινή εκκλησία. Είναι η αίθουσα του θρόνου (Thronsaal) στο κάστρο Neuschwanstein στη Βαυαρία. 

Ο τελευταίος βασιλιάς Λουδοβίκος ήθελε να μοιάζει με την Αγία Σοφία και τη βασιλική του Αγ. Μάρκου - που και αυτή ήταν μίμηση του ναού των Αγ. Αποστόλων στην Κων/πολη. Καταφεύγουμε πάλι στη Δύση για να ρίξουμε μία κλεφτή ματιά στη λάμψη της Αυτοκρατορίας.

 Το κάστρο χτίσθηκε το 1869-1886, όταν ακόμα η ανακαίνιση της Αγ. Σοφίας από τους αδελφούς Fossari το 1849 ήταν νωπή, όπως και οι πίνακες που παρήγαγαν από την (πιο) αυθεντική της μορφή. Η επόμενη "ανακαίνιση" τελείωσε το 1895 από τον Σουλτάνο Αβδούλ-Χαμίτ. Οι διαδοχικές ανακαινίσεις απέκρυψαν ή και κατέστρεψαν αυθεντικά τμήματα και ανέδειξαν και συντήρησαν κάποια "ακίνδυνα" ή συμβατά. Σε άλλες περιπτώσεις ήταν εντελώς νέα· όπως τα ψηφιδωτά των παρακείμενων στοών και το κόκκινο χρώμα με την ανακαίνιση του 1895 που καλύπτει την, μέχρι τότε, αυθεντική λευκή εμφάνιση με στρώσεις από ερυθρόχροους και αλλόχροους λίθους.

πηγή