Η αμαρτία μας αντανακλάται και στα πεπρωμένα του σύμπαντος κόσμου (Aγ.Σιλουανός ο Αθωνίτης)

Ἡ ἁμαρτία διαπράττεται προπαντὸς στὸ μυστικὸ βάθος τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, ἀλλὰ τὸ ἀντίτιμο αὐτῆς πλήττει τὸν ὅλον ἄνθρωπον.
Ὅταν αὐτὴ συντελεσθῆ, ἀντανακλᾶται στὴ ψυχικὴ καὶ φυσικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἐξωτερική του ἐμφάνιση, στὰ πεπρωμένα τοῦ ἁμαρτήσαντος, ἐξέρχεται ἀναπόφευκτα πέραν τῶν ὁρίων τῆς ἀτομικῆς του ζωῆς καὶ βαρύνει διὰ τοῦ κακοῦ, τὴν ζωὴ ὁλοκλήρου της ἀνθρωπότητος, καὶ συνεπῶς ἀντανακλᾶται καὶ στὰ πεπρωμένα τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Συνεπῶς, κοσμικῆς σημασίας δὲν εἶχε μόνον τὸ ἁμάρτημα τοῦ Προπάτορος Ἀδάμ.
Κάθε ἁμάρτημα, φανερὸ ἤ ἀφανές, ἑκάστου ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς, ἐπηρεάζει τὰ πεπρωμένα ὄλου τοῦ κόσμου.

Ὁ σαρκικός, μὴν ἔχοντας ἀκόμη πείρα τῆς αἰωνίου ζωῆς τοῦ Πνεύματος, δὲν ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀλλαγὴ τῆς καταστάσεως του μετὰ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας, διότι παραμένει πάντοτε σὲ πνευματικὸ θάνατο.
Ἀντίθετα ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος, σὲ κάθε κλίση τοῦ θελήματος του πρὸς τὴν ἁμαρτία, βλέπει μέσα του τὴν ἀλλαγὴ τῆς καταστάσεως του, λόγω τῆς ὑποστολῆς τῆς χάριτος.

πηγή

Οι δύο Μακεδόνες..!

"Οι δύο Μακεδόνες. Μέγας Αλέξανδρος και Παύλος Μελάς".   Πίνακας του ποιητή και ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου. 

πηγή/αντιγραφή

Της βροχής η ψυχωφέλιμη παραμυθία

Ἀλήθεια, πόσο ὄμορφα εἶναι ὅταν βρέχει... Ὅταν μαζεύονται τὰ σύννεφα, σκοτίζουν τὸν τόπο, μέχρι νἄρθουν οἱ πρῶτες οἱ σταγόνες. Τὰ δάκρυα τοῦ οὐρανοῦ. Τὰ ὠφέλιμα δάκρυα. Πού ποτίζουν, καθαρίζουν ἀναζωοογονοῦν τὴ φρυγμένη γῆς!! Κι ὔστερα εἶναι κι ἐκείνη ἡ ἡσυχία στοὺς δρόμους, καθὼς οἱ ἄνθρωποι μαζεύονται στὰ σπίτια τους, ἀφοῦ ἀνασάνουν ἐκείνη τὴ μοναδικὴ τὴν εὐωδιὰ ἀπό χῶμα βρεγμένο. Εἶναι τὸ χνῶτο τῆς γῆς ποὺ ἀνεβαίνει πρὸς τὰ πάνω, ὅπως ἡ προσευχή. Εἶναι ἡἄχραντη ἀνασαιμιὰ τὴς Μάνας γῆς ποὺ εὐγνωμονεῖ τὸν Οὐρανὸ γιὰ τὸ φίλεμα τῆς δροσιᾶς, γιὰ τὴν εὐλογία τοῦ νεροῦ.

Κι ὔστερα εἶναι τὸ ταξίδι... Τῆς ρέμβης τὸ ταξίδι, στὸ ἥσυχο τὸ σπίτι μὲ τὰ τζάμια νὰ θολώνουν ἤ νὰτὰ κεντοῦν μικρές - μικρὲς ψιχάλες... Τότε συμμαζεύεται ὁ νοῦς, ἡρεμεῖ, χαλαρώνει τὸ εἶναι, λὲς καὶ μαλακώνει ἀπὸ τὸ νερὸ τῆς βροχῆς κιὕστερα ξεκινᾶ τὸ ταξίδι. Τῶν Στοχασμῶν τὸ ἱερὸταξίδι. 
Γιατὶ μέσα στὴ γκρίζα ἀτμόσφαιαρα ποὺἁπλώνεται παντοῦ, ὅλα μοιάζουν σὰν παλιές,ἀσπρόμαυρες φωτογραφίες. Τοῦ χθὲς φωτογραφίες μὲ πρόσωπα ἀκριβὰ στολισμένες.

 Πρόσωπα καὶ γεγονότα ποὺ τ᾿ ἀνασύρεις μέσα σὲτοῦτη τὴν κατάνυξη ποὺ δημιουργεῖ ὁ καιρός. Κι εἶναι αὐτό τόσο εὐεργετικό, γιατὶ ἀποφορτίζει τὴν ψυχή, ἀνανεώνει τὴ σχέση σου μὲ πρόσωπα φευγᾶτα πιά. Τὴν ἀνανεώνει, ποὺ σημαίνει ὅτι συντηρεῖς τὰ πρόσωπα αὐτὰ μέσα σου, τὰ θυμᾶσαι, τὰ μνημονεύεις καί, κάποτε, διαλέγεσαι μυστικὰ μαζί τους. 
Διαλέγεσαι μυστικά, συγκεντρώνοντας πολλὰ ἐρωτήματα ποὺ ἀπόμειναν μεταξύ σας μετέωρα, ἀναπάντητα, πνιχτά, ποὺ ὅμως κάτι τέτοιες ὧρες τὰ ἀνακαλεῖς καὶ πασχίζεις νὰ τὰ φέρεις μπροστά σου μὲ τὴν προοπτικὴ τὴν ἀκριβὴ ἀπάντηση.

Ἴσως πολλοὶ νὰ δυσανασχετοῦν ὅταν βρέχει, γατὶ δὲν μποροῦν μὲ ἄνεση νὰ κινηθοῦν κ.λ.π. Ὡστόσο,ὑπάρχουν ἀκόμα καὶ κάποιοι ἄλλοι ποὺ ζοῦν μὲ νοσταλγία μεγάλη καὶ βαθειὰ ἐνατένιση τὴν ὀμορφιὰτοῦ βροχεροῦ τοπίου...

π. K.N. Kαλλιανός

πηγή

Ο Χριστός τους καίει.Ελέγχει, το όνομά Του και μόνον,την ασωτία μας!

-Πάτερ, είμαι νέος, μοντέρνος, και δεν ξεχωρίζω από τους άλλους. Κάποια στιγμή άρχισα να εκκλησιάζομαι, να έχω πνευματικό, και να διαβάζω πολύ την Καινή Διαθήκη. Με χαρά και ενθουσιασμό άρχισα να μιλώ στους φίλους μου για το Χριστό.
Τελικά, σιγά σιγά...τους έχασα όλους!
Με κάνανε στην άκρη, και με κακολογήσανε λόγω της πίστης. Έκανα λάθος που τους μίλησα για αυτά.Θα έπρεπε να τα κρατήσω για μένα.
Γιατί θεωρώ ότι σε τέτοια θέματα διαχωρίζονται οι φιλίες, και υπάρχουν παρεξηγήσεις.
Πάτερ, έχω μείνει μόνος μου, στενοχωριέμαι, νιώθω αδύναμος, έχω λογισμούς, και όλο αυτό με διαλύει.Δεν είμαι καλά.

-Παιδί μου,καλό για σένα, κακό για αυτούς.
Εσύ από τον ενθουσιασμό σου, και τη χαρά σου, έκανες ομολογία για την πίστη σου.Εγώ στη θέση σου δεν θα νοιαζόμουν.
Θα με λυπούσε, βέβαια, είναι φυσικό, ωστόσο θα έβρισκα νέους φίλους, σαν κι εμένα.Να έχουμε τα ίδια πιστεύω.
Αν θυμάσαι καλά, σου είχα γράψει τότε, κράτα λίγο τον ενθουσιασμό σου.
Θέλει λίγο διάκριση.
Δεν δέχονται όλοι έτσι απότομα Θεό, αν ήδη δεν έχουν κάποια σχέση μαζί Του!
Σε ήξεραν να είσαι σαν κι αυτούς, χωρίς Θεό!
Όταν εσύ ξαφνικά παρουσιάζεσαι ως κήρυκας του Ευαγγελίου, επόμενο ήταν...να κλωτσήσουν!
Άρχισε η ειρωνία τους, και η απομάκρυνσή σου από τον κύκλο τους.
Κι εμένα ως λαικό και μοντέρνο Γιάννη,όλοι με δεχόντουσαν.
Όταν έβαλα το ράσο, κι έγινα Ιγνάτιος,έκαναν όλοι στην άκρη!
Γιατί; τι άλλαξε;Το όνομα;Τα ρούχα;Τι;
Αφού βασικά ο ίδιος άνθρωπος ήμουν.
Ο Χριστός τους καίει.Ελέγχει, το όνομά Του και μόνον, την ασωτία μας!
Νιώθουν ότι αλλιώς θα έπρεπε να είναι, και δεν είναι, οπότε ό,τι έχει σχέση μ' Αυτόν...στην άκρη!Έχε χαρά.
Ο Θεός είναι τεράστιος!
Καλή σου μέρα, παιδί μου ευλογημένο.

π.Ιγνάτιος Καζάκος                           αντιγραφή

....εκείνος που φυλάγεται από την αμαρτία...

Έξυπνος άνθρωπος δεν είναι ο καταφερτζής,δεν είναι αυτός που μπορεί να βάλει πολλούς στο χέρι του, όπως νομίζουν πολλοί.

 Έξυπνος άνθρωπος (το λέει και η λέξη) είναι εκείνος που βρίσκεται έξω από τον ύπνο της αμαρτίας, είναι εκείνος που φυλάγεται από την αμαρτία.

Δημήτριος Παναγόπουλος

Εάν είσαι άνθρωπος της "αγάπης" χωρίς Θεό...

 Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό δεν είναι να αγαπήσουμε πολύ, διότι αυτό κρύβει την παγίδα μιας αφηρημένης έννοιας για την αγάπη. Τι σημαίνει αγαπώ; Τί αγαπώ; Πώς αγαπώ;

 Βέβαια δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος τρόπος αλλά ένας-μοναδικός τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό. Και αυτός ο τρόπος είναι της Εκκλησίας. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος που θέλει να γνωρίσει τον Θεό και να κοινωνεί μαζί Του καλείται να ζει τηρώντας τις εντολές Του με υπακοή και ταπεινό φρόνημα.

 Σίγουρα ο άνθρωπος που ζει δι'αυτού του τρόπου αγωνίζεται να αγαπήσει τον κάθε άνθρωπο. Όμως πολλές φορές υπάρχει η εξής παρεξήγηση όσο αφορά την αγάπη. Θεωρούν πολλοί άνθρωποι ότι η αγάπη είναι ο Θεός. Όχι, αυτό είναι λάθος. Ο Θεός είναι αγάπη! Η διαφορά είναι τεράστια.
Το να γίνουμε λοιπόν άνθρωποι του Θεού δεν αρκεί μία ρομαντική προσέγγιση του Θείου που βασίζεται στον δικό μας τρόπο, αλλά σε μία συγκεκριμένη ασκητική προσπάθεια του ανθρώπου ο οποίος ζει μέσα στην Χάρη της Εκκλησίας καθ'ολοκληρία.
 Ο τρόπος αγιασμού λοιπόν είναι συγκεκριμένος. Ο δρόμος όμως του καθενός διαφορετικός. Ο ένας θα γίνει μοναχός, ο άλλος έγγαμος, ο άλλο μαραγκός, ο άλλος ιατρός...διαφορετικοί δρόμοι. Ο τρόπος όμως παραμένει ο ίδιος. Ο τρόπος της Εκκλησίας: μετάνοια, ασκητική ζωή, ταπείνωση, προσευχή, συμμετοχή στα Μυστήρια, συγχωρετικότητα, απλότητα, ανεξικακία, αγάπη.
Τότε και μόνο τότε ίσως καταφέρουμε να αγαπήσουμε γνήσια, χριστομίμητα, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς 
 Μόνο εάν βρούμε τον Θεό, θα βρούμε και την Αγάπη. Μη ψάχνεις όμως σε λάθος τόπους και με λάθος τρόπους (της λογικής σου). Ο τόπος είναι η Εκκλησία Του, τον τρόπο θα τον διδαχθείς από τον ίδιο τον Θεό.

 Αν γίνεις άνθρωπος του Θεού θα έχεις και αγάπη.
Εάν είσαι άνθρωπος της "αγάπης" χωρίς Θεό...τότε σίγουρα και η αγάπη σου είναι νόθα και ψευδής· θα το καταλάβεις με την κακία που ξυπνά μέσα σου όταν αδικείσαι, όταν δεν αναγνωρίζεται η "αγάπη" σου, όταν υβρίζεσαι χωρίς να φταις, όταν απαξιώνεσαι· ταράσσεσαι γιατί η αγάπη σου ήταν 
Χωρίς Θεό, μόνο placebo αγάπης κερνάμε ο ένας τον άλλον...τίποτα παραπάνω.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

πηγή

ΌΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ, Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΙΚΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

π.Ανδρέας Κονάνος

Γνώρισα τον π. Ιάκωβο Τσαλίκη, το 1990, με μια παρέα φίλων μου. Τον συνάντησα 3 φορές, σε επισκέψεις που έκανα στο μοναστήρι του οσίου Δαβίδ.
Είχα μείνει το βράδυ εκεί, μας φιλοξένησαν οι πατέρες.
Μια απ’ αυτές ήταν με τη θεολογική σχολή, που έκανε επίσκεψη στο μοναστήρι.
Έλεγε συνέχεια ¨με συγχωρείτε, τέκνο μου¨, σε κάθε τρεις προτάσεις το έλεγε, και δημιουργούσε γύρω του ένα κλίμα ταπείνωσης, εμπιστοσύνης και οικειότητας.
Είχε επίσης χιούμορ, έλεγε πολύ όμορφα αστεία, ευχάριστα λόγια, που σου έπαιρναν το ψυχοπλάκωμα.
Οι γιαγιάδες των γύρω περιοχών που ήταν επίσκεψη, τον έπιαναν απ’ τον ώμο, λες κι ήταν ένας απλός ιερέας. Ήταν καταδεκτικός. Λίγοι καταλάβαιναν ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ξεχωριστός και άγιος. Διότι ήταν απλός στο φέρσιμο.

Με πήρε στο ναό, στο καθολικό, μπροστά στο κάθισμά του, όρθιος αυτός, όρθιος κι εγώ.Με πλησίασε πολύ, έφερε το πρόσωπό του πολύ κοντά στο δικό μου, σχεδόν άγγιξε τη μύτη του κοντά στη μύτη μου, και μου είπε:

«Κι αν, παιδί μου, εξομολογείσαι τις αμαρτίες σου – με συγχωρείτε- να μην τις θυμάσαι πάλι. Αυτά που λες, τα παίρνει ο Θεός και σε καθαρίζει. Μη τα σκέφτεσαι πάλι και στεναχωριέσαι».
Εγώ, έκανα αυτό ακριβώς: εξομολογιόμουν, μα πάλι τα σκεφτόμουν και τα ανακύκλωνα, με αποτέλεσμα να θλίβομαι.

¨Εγώ, τέκνο μου, με συγχωρείτε, όταν ήμουν μικρός, έκανα πολλή προσευχή. Πήγαινα στο βουνό, και άναβα τα καντήλια και μίλαγα πολύ στην αγία Παρασκευή, και την έβλεπα. ¨
Κείνη την ώρα που μου είπε αυτά, σκέφτηκα από μέσα μου, ¨Θα εννοεί νοερά, ο άνθρωπος. Ότι μιλούσε νοερά στην αγία Παρασκευή¨.
Και με κόβει απότομα ο π. Ιάκωβος και μου λέει ¨Όχι νοερά, ούτε φαντασίες, τέκνο μου! Μα όπως σε βλέπω και με βλέπεις! Της μιλούσα και την έβλεπα, όπως βλέπω τώρα εσένα¨.

¨Πέρασα πολλά στη ζωή μου, μα με τη βοήθεια του οσίου Δαβίδ, όλα πήγαν καλά. Και χρειάστηκε να ταπεινωθώ στη ζωή μου. Πήγα και στο νοσοκομείο, εκεί που ήταν δίπλα και ο κ. Πρωθυπουργός, ο κ. Παπανδρέου – αν είχες ακούσει τέκνο μου- , και με είδαν οι γιατροί, με συγχωρείτε τέκνο μου, γυμνό! Θέατρο

Γήπεδο με φόντο τους ιερούς βράχους των Μετεώρων...

Το γήπεδο της ομάδας των Μετεώρων στην Καλαμπάκα Τρικάλων: Από πίσω οι ξακουστοί βράχοι με τα παλαιά μοναστήρια που «ίπτανται» στους ουρανούς. Τα Α.Σ. Μετέωρα αγωνίζονται στο πρωτάθλημα της Α ΕΠΣ Τρικάλων. 

πηγή

Οι Τρεις Άγιοι του Πόνου και της Ελπίδας

Είναι βαθειά πεποίθηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ότι κάθε εποχή έχει τους δικούς της Αγίους και ότι δεν υπάρχει εποχή χωρίς Αγίους. Ο Άγιος της κάθε εποχής είναι η ζωντανή απόδειξη και κατάδειξη της Χάριτος του Χριστού, της αγάπης του Πατρός και της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος εν τόπω και χρόνω, ανάμεσά μας. Όταν ένας Άγιος φεύγει από τον κόσμο αυτό για την ουράνια κατοικία του, αφήνει στην γενιά που τον γνώρισε το προνόμιο του Ιωάννου του Ευαγγελιστού. Να μπορεί η γενιά αυτή να αναφωνεί το «όν ακηκόαμεν, όν έωρακαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ον εθεασάμεθα, και αι χείρες ημών εψηλάφησαν» (Α΄Ιω. 1,2).

Αυτή ήταν η δική μας γενιά που γνώρισε τους τρεις Γέροντες Ιάκωβο, Πορφύριο και Παΐσιο, επισήμως κατεταγμένους πια στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν μαθητές δημοτικού, γυμνασίου, λυκείου και φοιτητές όταν τους επισκεφθήκαμε για να πάρουμε την ευχή τους. Λίγα κατανοούσαμε από τους λόγους και την προσωπικότητά τους. Πηγαίναμε σε αυτούς είτε με την οικογενειακή προτροπή είτε εξ αιτίας της φήμης που είχαν αποκτήσει οι Άγιοι μέσα στην Εκκλησία, τον λαό του Θεού. Πηγαίναμε κι εμείς συνήθως επειδή πήγαιναν και όλοι οι άλλοι.

Ορισμένες, λίγες φορές βρήκαμε την ευκαιρία να εκμυστηρευθούμε σε κάποιον από τους τρεις Αγίους τους εφηβικούς λογισμούς μας και λάβαμε πνευματική ανάπαυση και πολύτιμες συμβουλές, τις οποίες συνήθως δεν κατορθώναμε να ακολουθήσουμε. Φυλάχθηκαν όμως στον νου και την καρδιά μας ως πολύτιμη παρακαταθήκη και «εμφανίστηκαν» μπροστά μας όταν οι δυσκολίες της ζωής το απαίτησαν. Περισσότερο παίρναμε ένα μερίδιο της Χάρης τις λίγες στιγμές που βρεθήκαμε δίπλα τους. Χάρη και χαρά ανεξήγητη. Ο χρόνος σταματούσε. Η βιοτική μέριμνα έμπαινε αβίαστα στο περιθώριο. Οι λογισμοί και οι σκέψεις για το άτομό μας υποχωρούσαν. Τα προβλήματά μας εκείνη την ώρα δεν μας απασχολούσαν. Υπήρχε μία αίσθηση αιωνιότητας. Ότι αυτό που ζούσαμε εκεί θα συνέχιζε για πάντα.

Όταν όμως αποχωρούσαμε η αίσθηση αυτή υποχωρούσε και σε μικρό χρονικό διάστημα προσγειωνόμασταν άλλες φορές ομαλότερα κι άλλες όχι τόσο στην σκληρή πραγματικότητα της ρουτίνας μας. Την ρουτίνα όχι μόνο την δική μας αλλά και όλων των υπολοίπων συν-ανθρώπων μας των εγγύς και των μακράν. Είναι όλοι εκείνοι για τους οποίους ακούμε κάθε μέρα και εκείνοι οι πιο κοντινοί. Αυτούς τους τελευταίους τους ακούμε, τους βλέπουμε και τους ψηλαφούμε σε σημείο που να τους συνηθίζουμε, να τους βαριόμαστε, να μας είναι ενοχλητικοί, να τους θεωρούμε εμπόδια ή ακόμη και να τους μισούμε. Και όλα αυτά χωρίς να έχουμε εξ αρχής κάποια κακή πρόθεση, τουναντίον μπαίνουμε όλοι στον αγώνα της ζωής με τις καλύτερες προθέσεις και με την επιθυμία της προόδου και της παραγωγικότητας.

 Ο χρόνος ωστόσο και η πραγματικότητα μας διαψεύδουν. Δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε ή αυτό που πιστέψαμε ότι μας αξίζει. Απογοητευόμαστε από τους άλλους. Ιδιαιτέρως από αυτούς που τους έχουμε πολύ ψηλά στην εκτίμησή μας. Δεν μας παρέχουν την αίσθηση και την ανάπαυση που αποζητούμε και που όσο περνούν τα χρόνια την έχουμε περισσότερη ανάγκη. Η ανάμνηση της

“Η τριας των Οσίων νέων ασκητών!''

Μετά και την αγιοκατάταξη και του Γέροντος Ιάκωβου Τσαλίκη μοιάζει να συμπληρώνεται μια εικόνα που προ ετών είδε το φως της δημοσιότητας προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους απανταχού Ορθοδόξους.
Όπως φαίνεται στην πρώτη εικόνα απεικονίζονται οι τρεις τελευταίοι Άγιοι της Εκκλησίας μας.
“Η τριας των Οσίων νέων ασκητών” με από αριστερά να φαίνονται οι Γέροντες Ιάκωβος Τσαλίκης, Παϊσιος και Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.
Επιτέλους η τριάδα των κληρικών που είδαμε σαν παιδιά, έγινε τριάδα αγίων τώρα που θέλουμε μεγαλύτερα στηρίγματα γιατί χάσαμε την παιδική μας αθωότητα.

πηγή

Όταν συναντιώνται δύο άνθρωποι, είναι παρόντες έξι:

Όταν συναντιώνται δύο άνθρωποι, είναι παρόντες έξι:

Υπάρχει ο κάθε άνθρωπος όπως βλέπει τον εαυτό του

Υπάρχει ο κάθε άνθρωπος όπως τον βλέπει ο άλλος

και υπάρχει ο κάθε άνθρωπος όπως είναι πραγματικά.

Να έχετε πίστη Θεού, ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει.

Όσιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

«Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού, ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει. Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μήν φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών».

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ

Ποίημα Ἀνδρέου Χατζηστυλλῆ

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

 Λιβισίου τόν γόνον, καί Εὐβοίας τό καύχημα, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστῶν φίλον γνήσιον, Ἰάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τόν νέον ἡσυχίας ἐραστήν, τὸν παρέχοντα ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, Δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, Δόξα τόν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις καί καιροίς σὲ ἁγιάσαντι.

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής:Όλοι μας μπορούμε να γίνουμε άγιοι!

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

   Αποφασίζομε κάθε πρωί, κάθε στιγμή, ότι από τώρα και στο εξής δεν θα υποδουλωθούμε στα πάθη. 
 Ναι, αλλά τα πάθη δεν αφορίζονται, δεν εξορκίζονται, για να τους πούμε «φύγετε» και δεν σας θέλομε και να φύγουν, θέλουν τιτανική μάχη και αντίδρασι για να φύγουν. Και αυτό γίνεται όταν νικήση η Χάρις, όχι ο άνθρωπος.
 Διότι τα πάθη και οι αρετές είναι υπεράνω της φύσεως μας. Δεν τα πιάνομε, δεν τα ελέγχομε. Αυτά μόνο η θεία Χάρις θα τα διώξη, θα απελάση τα πάθη και θα ελκύση τις αρετές. Πότε όμως; Όταν εμείς επιμένωμε.

  Γι’ αυτό ο Ιησούς μας ετόνισε την υπομονή και την επιμονή. 
«Εν τη υπομονή ημών κτήσασθε…». Και στις προσευχές ακόμα, λέγει: «κρούετε, ζητείτε, μη εκκακήτε εν ταις προσευχαίς». Και αναφέρει τα παραδείγματα εκείνα, με τα οποία μας ντροπιάζει. Εάν σας ζητήση το παιδί σας ψωμί, θα του δώσετε πέτρα; Και αν σας ζητήση να του δώσετε ψάρι, θα του δώσετε φίδι; Εάν εσείς πού είστε πονηροί, δίδετε αγαθά δόματα στα παιδιά σας, ο Ουράνιος Πατήρ δεν θα δώση Πνεύμα Άγιο εις εκείνους πού το ζητούν; Και «υπέρ εκ περισσού ων αιτούμεθα ή νοούμεν» θα δώση.
  Είναι αδύνατο να καταργηθούν οι θείες αυτές υποσχέσεις. Ο Ιησούς μας λέγει ότι, «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι». 
 Γι’ αυτό τον σκοπό ήλθε ο Υιός του Θεού στην γη. Δεν είχε ανάγκη ο Θεός Λόγος να υποστή την «κένωσι» ει μη μόνο για την επιστροφή του ανθρώπου στους κόλπους της θείας αγάπης. Αυτή είναι η «καινή κτίσις» πού είναι ανωτέρα της προηγουμένης. 

 Υπάρχει και ένα άλλο μυστήριο ακόμα πού μας παρέδωσαν οι Πατέρες μας, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να ξέρετε. Το μυστήριο είναι τούτο. Πολλές φορές, ενώ τα πράγματα πάνε καλά, η ίδια η Χάρις αφήνει τον πειρασμό· και διευκρινίζω καλύτερα. Η Χάρις δεν δημιουργεί ποτέ πειρασμό. Αλλοίμονο, είναι βλάσφημο να το πή κανείς. Δεν πηγάζει από το φως σκότος, ποτέ.
Και εξηγούμαι σαφέστερα. Εγώ επιμένω αγωνιζόμενος εναντίον ενός πάθους πού με ενοχλεί· κατά της κακής έξεως πού με πιέζει· θέλω να φύγη· παρακαλώ τον Θεό να μου δώση εκείνο πού μου χρειάζεται. Ο Θεός μέσα στην πανσωστική του πρόνοια, πού περικλείει τα πάντα, βλέπει ότι δεν είναι ώρα να το δώση.
Η ίδια η Χάρις, ενώ έπρεπε να λειτουργήση και να κάνη αυτό το πράγμα, δεν το κάνει. Δεν το κάνει για τον λόγο πού ξέρει, επειδή ο Θεός είναι ανενδεής και οι τρόποι πού επεμβαίνει είναι Θεοπρεπείς, και ότι κάνει ο Θεός είναι παντέλειο. Ότι κάνει ο Θεός δεν είναι μερικό, είναι γενικό. Επομένως στην γενικότητα αυτή χρειάζεται ο χρόνος. Διότι μαζί με την περίστασι, ο Θεός περικλείει πολλά μαζί. Χρειάζεται υπομονή, ούτως ώστε να ετοιμασθούν και τα πρόσωπα και οι παράγοντες και οι τόποι και ο χρόνος και ακόμα και αυτή η ιδιοσυγκρασία. Και τότε έρχεται και το τελειώνει, το φέρει εις πέρας. 

 Υπάρχουν και άλλες πτυχές πάνω στο ίδιο θέμα πού μας παρέδωσαν οι Πατέρες. Πολλές φορές προλαμβάνει η Χάρις και δίδει ένα κανόνα και αφήνει τον άνθρωπο αβοήθητο σε μια περίστασι, για να τον σώση από ένα επερχόμενο πειρασμό τον οποίο ξέρει ο Θεός ότι θα επάθαινε μέσα στην απειρία και στην ατέλεια του.Είναι τόσα τα μυστήρια, πού δεν ημπορή να τα γνωρίζη κανείς. 
Άλλες φορές η Χάρις προορίζει ένα άνθρωπο για να γίνη οδηγός άλλων και τον πειράζει ιδιαίτερα αυτόν για να τον ετοιμάση, ούτως ώστε στην κατάλληλη στιγμή να είναι από όλες τις απόψεις πεπειραμένος και να δυνηθή να σταθή μέσα στην Εκκλησία και να γίνη φωστήρας, οδηγός και καθοδηγητής των άλλων. Τον δοκιμάζει με ένα άλλο τρόπο μυστηριώδη και ασυνήθιστο. Είδες τι λέει; «Μήπως δεν έχει εξουσία ο κεραμεύς του πηλού; Να κάνη από τον ίδιο πηλό ότι θέλει;»

«Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ...: ένας διάλογος με τον Εσταυρωμένο στην Κρητική Τέχνη»

“Σε Νυμφίε μου ποθώ…”
Ένας διάλογος με τον Εσταυρωμένο στην Κρητική Τέχνη

Στον παπά Ρωμανό τον Κανιτάκη

 Η εικαστική συνύπαρξη Βενετών και Kρητών καλλιτεχνών, ως απότοκη της κατάκτησης της Κρήτης από τους πρώτους, οδήγησε στη δημιουργία ζωγραφικής σχολής, η οποία κατέστη γνωστή ακαδημαϊκά ως Κρητική Σχολή και έμελλε να σηματοδοτήσει -χωρίς βέβαια να ανανοηματοδοτήσει- την αγιογραφική έκφραση απ’ τον 15ο αιώνα κι έπειτα. Η μετωπικότητα των μορφών της Μέσης Βυζαντινής περιόδου και η αναζήτηση της προοπτικής κατά την Ύστερη, δίνουν θέση στην ίδια την κίνηση και την κατάκτηση μιας προοπτικής, οι οποίες αφήνουν απρόσβλητη τη Θεολογία της Εικόνας. Όντως, το εικονιζόμενο πρόσωπο προβάλλεται ως κατεξοχήν, λούζεται στο Άκτιστον Φως, μένοντας “ως άγγελος φωτός” (πρβ. Ματθ. 22, 30) στον αιώνα.

Οι λύσεις που αφορούσαν σε κίνηση και προοπτική, έδωσαν τη δυνατότητα στους Kρήτες αγιογράφους να αποδώσουν τον ενεστώτα χρόνο της Βασιλείας όπως τούτος βιώνεται μέσα στο Μυστήριο της Εκκλησίας. Σε τούτο συναινούν οι ιστορήσεις θεμάτων, συμπεριλαμβανομένων της Maestas (Δόξα του Κυρίου) και Coena Domini (ιστορήσεις της υπερουρανίου Θ. Λειτουργίας).

Η δραματική έκφραση της δυτικής τέχνης του 15ου και 16ου αιώνα, θα ιδωθεί με ρωμαίικη ματιά και θα λειτουργήσει καταλυτικά στη διαμόρφωση της Σχολής. Η χρήση νέων μέσων που συνάδουν στην απόδοση μιας δραματικότητας, η οποία όμως δεν προσβάλλει, αλλά συντείνει στον κατηχητικό χαρακτήρα της ανατολικής ζωγραφικής παράδοσης, θα αποτελέσουν τη γενικότερη νόρμα της νέας τάσης. Απ’ αυτές, μνημονεύουμε την εκφραστική μέθοδο των «αναπαραστάσεων μες τις αναπαραστάσεις», με αγίους πάνω στους αγίους, με τη δημιουργία εν γένει ενός ταυτόχρονου διηγηματικού χρόνου, ο οποίος αιτιολογεί και επιστέφει τη δόξα του εικονιζόμενου προσώπου. 

Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα...

 Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. 
Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. 
Και όσο ο παρανομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν.

πηγή

Αγιοκατάταξη π. Ιακώβου Τσαλίκη

Του Αιμίλιου Πολυγένη

Αγιοκατατάχθηκε σήμερα, Δευτέρα 27 Νοεμβρίου σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της Romfea.gr ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης.
Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σε συνεδρίασή της, υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου.

-Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης-

Ο γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε σης 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς.
Ο μικρός Ιάκωβος ήταν επτά χρονών και είχε μάθει απέξω την θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα. Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν έκδηλη. Την ίδια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον ενώ συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θεράπευε συγχωριανούς του.
Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και δούλευε σκληρά. Τα βάσανα και οι κακουχίες της κατοχής ταλαιπώρησαν τους άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας.
Ο διοικητής του τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και ήταν από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο. Μετά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε ηλικία 29 χρονών χάνει και τον πατέρα του.
Ο αγώνας του τώρα για να αποκαταστήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί αυτό το οποίο ποθεί από τα παιδικά του χρόνια. Να γίνει μοναχός.
Σε ηλικία 32 ετών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα.
Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής της μετανοίας του.
Από το 1990 και μετά ο γέροντας δεν είχε πλέον δυνάμεις και οι κρίσεις στην υγεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικρο-εμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό.

Το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991 πήγε στην ακολουθία, έψαλε και κοινώνησε.
Μόλις ήλθαν οι πατέρες ο γέροντας προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ζαλίστηκε. Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγμός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα Ο γέροντας είχε πάρει πλέον τον δρόμο για την μακαρία ζωή.

Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στο ύπαιθρο και μετά από τους επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος είπε να υψώσουν το φέρετρο ψηλά να δουν α πιστοί τον Όσιο γέροντα. Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύγασαν « Άγιος, Άγιος».

romfea

Νά μήν τό μάθει κανείς!

π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος

 Αὐτή τή στιγμή μοῦ ἔρχεται στή μνήμη μου τό παράδειγμα μιᾶς πολύ ἁπλῆς γυναίκας τοῦ λαοῦ, πού εἶχα συναντήσει στό ἐξομολογητάριο, πρίν ἀπό πολλά χρόνια. Δέν τήν γνώριζα, οὔτε τήν γνωρίζω· οὔτε ἄν τή δῶ στό δρόμο θά τή θυμηθῶ. Θά πλησίαζε τά 70. Ἲσως νά τήν ἔχει καλέσει ὁ Θεός τώρα.
Ἀφοῦ ἐξομολογήθηκε, δέν θυμᾶμαι πῶς, ἦλθε τό θέμα γιατί αὐτό δέν εἶχε σχέση μέ ἁμαρτίες, τή ρώτησα ἄν ἐργάζεται.
- Ὄχι, πάτερ μου, σταμάτησα· δέν μπορῶ πιά ἄλλο νά ἐργάζομαι.
- Καί πῶς ζῆς; Ἔχεις σύνταξη;
- Ὄχι, οὔτε σύνταξη ἔχω.
Μέ κοίταξε λίγο ἔτσι καχύποπτα, ἀγράμματη ἡ καημένη καί μοῦ λέει:
- Πνευματικός εἶσαι, θά στό πῶ. Ἀλλά δέν θά τό πεῖς πουθενά! Ἡ ἐνορία μας ἔκτισε ἕνα νέο ναό, μεγάλο καί ὡραῖο. Ἔγιναν πάρα πολλά ἔργα μέσα στό ναό· εἶχε μείνει τό τέμπλο. Οἱ ἱερεῖς εἶπαν, καί μία καί δυό καί τρεῖς φορές, ὅτι τώρα θά ἀρχίσουμε τόν ἔρανο γιά νά φτιάξουμε τό τέμπλο ξυλόγλυπτο.

Ἐγώ ἀπό μικρή κοπέλα, ὅλη μου τή ζωή, ἐργαζόμουνα «ὑπηρέτρια» καί μέ τά χρήματα πού ἔπαιρνα ἐφτίαξα ἕνα σπίτι. Ἔμενα σ΄ ἕνα δωματιάκι καί τά ὑπόλοιπα τά νοίκιαζα καί ἔτσι ζοῦσα. Πάω, βρίσκω τόν προϊστάμενο τοῦ ναοῦ καί τοῦ λέω: «Πάτερ μου, πόσο θέλει νά γίνει τό τέμπλο;». Μοῦ εἶπε, ἑνάμισι ἑκατομμύριο - τῆς ἐποχῆς ἐκείνης βέβαια, (σημερινά χρήματα εἴκοσι - εἴκοσιπεντε ἑκατομμύρια).
- «Πάτερ μου, ἄκουσε, τοῦ λέω. Ἔχω ἕνα σπίτι· τά πιάνει αὐτά τά χρήματα, ἀλλά ἀναλαμβάνει τό ἐκκλησιαστικό συμβούλιο νά μοῦ δίνει ἑνάμισι χιλιάρικο τό μήνα πού παίρνω ἀπό τά ἐνοίκια γιά νά ζῶ; Ὅσο ζῶ. Μετά δέν θά δώσει τίποτα στούς κληρονόμους μου».
- «Τό ἀναλαμβάνει καί μέ τό παραπάνω καί περισσότερα».
- «Ἀλλά, ἄκουσε - τοῦ λέω -, δέν θά τό ξέρει κανείς. Ἐγώ καί σύ».
- «Δέν μπορεῖ νά γίνει κάτι τέτοιο, διότι γιά νά τό ἀποφασίσει τό ἐκκλησιαστικό συμβούλιο, πρέπει νά τό μάθει. Πῶς θά πάρει τέτοια ἀπόφαση; Ἑπομένως δέν μπορῶ νά τό κρατήσω τελείως μυστικό».
- «Καλά, θά πάρεις, ὅμως, τούς ἐκκλησιαστικούς συμβούλους ἕναν - ἕναν μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ νά σοῦ ὑποσχεθοῦν ὅτι δέν θά τό ποῦν σέ κανένα. Νά μή τό μάθει κανείς στήν ἐνορία!».
- «Ἐν τάξει, αὐτό στό ὑπόσχομαι».

Πράγματι, πουλήθηκε τό σπιτάκι, καί ἔγινε τό τέμπλο. Κι ἐγώ πνευματικέ μου, ζῶ

Κυραιακή ΙΓ Λουκά «Ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη»

 Μία από τις σημαντικότερες αρχές του σύγχρονου πολιτισμού, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η ανοχή. Ανοχή στο διαφορετικό. Ανοχή στις απόψεις και τις ιδέες των άλλων. Ανοχή στα λάθη. Ανοχή ακόμα και στα σφάλματα του άλλου, διότι ο καθένας έχει το δικαίωμα ακόμη και στο λάθος. Η ανοχή έρχεται σε αντίθεση με την μισαλλοδοξία. Με το φανατισμό. Με την τάση για επιβολή του πνεύματος της εξουσίας με κάθε τρόπο και μέσο. Ακόμη και την τάση να διορθώνει ο ένας τον άλλο. 

Η ανοχή συνεπάγεται την ευθύνη του καθενός να διορθώσει τον εαυτό του. Ευθύνη της κοινωνίας, δια του κράτους, είναι να ορίζει το πλαίσιο εκείνο το οποίο θα διαφυλάττει την ελευθερία του καθενός μας. Και ο καθένας γνωρίζει ή, μέσω της παιδείας, καλείται να μάθει τον δρόμο και τον τρόπο να βελτιώσει τον εαυτό του. Κυρίως να έχει νου ελεύθερο από προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες, φανατισμούς. Μακριά από δεσμεύσεις που καθηλώνουν σε αυθεντίες. Ανοχή σημαίνει διάλογος και σεβασμός. Ανοχή σημαίνει προσαρμογή σε μία κοινωνία στην οποία κριτήριο και κίνητρο θα είναι η ειρήνη και όχι ο πόλεμος.

 Η Εκκλησία, δια του αποστόλου Παύλου, επισημαίνει μία άλλη οδό προς την ανοχή. «Ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη» (Εφεσ. 4, 2), να ανέχεστε με αγάπη ο ένας τον άλλο, προτρέπει τους χριστιανούς. Η ανοχή της πίστης έχει να κάνει και αυτή με την ανοχή του προσώπου. Διότι η σύγχρονη κοινωνία, όσο κι αν ντρέπεται να το ομολογήσει, είναι επηρεασμένη και συνεχίζει τις αρχές της χριστιανικής πίστης και παράδοσης. Κρατά τις αρχές, περιθωριοποιεί την πίστη. Εδώ το οξύμωρο. Η ανοχή λοιπόν της πίστης έχει να κάνει με τον σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν είναι οι ιδέες ή ο τρόπος ζωής ή τα σωστά και τα λάθη που μετράνε στη σχέση μας με τους άλλους. Είναι τα πρόσωπα καθαυτά. Το πρόσωπο έχει μοναδική αξία. Και το πρόσωπο καλούμαστε να ανεχτούμε, όπως και οι άλλοι το δικό μας. Και ανέχομαι το πρόσωπο σημαίνει ότι μιμούμαι τον Θεό, ο Οποίος εποίησε τον άλλο, όπως και εμάς, κατ’ εικόνα Του. Τον Θεό, ο Οποίος μας ανέχεται όλους, παρότι η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη προς το θέλημά Του. Συνήθως ζούμε την αποστασία από Εκείνον, ακόμη κι αν ισχυριζόμαστε ότι πιστεύουμε. Κι όμως Εκείνος, την γενεά την άπιστο και τη διεστραμμένη συνεχίζει να την ανέχεται. Και όχι μόνο. 

Ο βίος της Αγίας Αικατερίνης μέσα από εικόνες

Η Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και μαρτύρησε κατά την εποχή των ασεβών βασιλέων Μαξιμιανού, Μαξεντίου και Μαξιμίνου (305-313). Ήταν κόρη του ηγεμόνος της Αλεξανδρείας Κώνστα (ή Κέστου) φημισμένη για το κάλλος της και τη σοφία, διότι είχε μορφωθή με τα διδάγματα της ελληνικής παιδείας και γνώριζε Όμηρο, Βιργίλιο, Αριστοτέλη, Πλάτωνα και άλλους αρχαίους συγγραφείς.

 Ὅλοι τήν θαύμαζαν στήν Ἀλεξάνδρεια. Εἶχε καί τά τέσσερα πράγματα πού θαυμάζουν συνήθως οἱ ἄνθρωποι: πλούτη, ὀμορφιά, μόρφωση, δόξα.
Ἡ μητέρα της, πού σκεπτόταν κοσμικά, καί οἱ συγγενεῖς της τήν πίεζαν καθημερινά νά παντρευτεῖ, γιά νά μήν φύγουν ἀπό τά χέρια τους οἱ οἰκογενειακοί τίτλοι. Ἐκείνη, ὃμως, δέν ἤθελε νά παντρευτεῖ καί γιά νά ἀποφύγει τήν πίεση προσποιήθηκε πώς ἤθελε, ἀλλά ὑπό ἕναν ὃρο: Ἐκεῖνον πού θά ἔπαιρνε γιά σύζυγό της νά ἦταν πιό σοφός, πιό πλούσιος, πιό ὄμορφος καί πιό δοξασμένος ἀπ’ αὐτή.

Παρουσιάστηκαν, βέβαια, πολλοί γαμπροί! Ἀλλά ποῦ νά βρισκόταν ἐκεῖνος πού νά συγκέντρωνε ὅλα τά προσόντα πού ζητοῦσε ἡ Ἁγία;
Ἀπελπισμένοι οἱ γονεῖς της ἀποφάσισαν νά τή στείλουν σέ κάποιον ἀσκητή φιλόσοφο, γιά νά τή συμβουλέψει τί ἔπρεπε νά κάνει.

Ὁ ἀσκητής λεγόταν Ἀνανίας. Ἦταν ἅγιος ἄνθρωπος καί ἀσκήτευε σέ μία ἐρημική τοποθεσία ἔξω ἀπ’ τήν πόλη. Ὅταν εἶδε τήν ἁγία, κατάλαβε, μέ τό χάρισμα πού εἶχε ἀπ’ τό Θεό, πώς θά γινόταν μιά θερμή Χριστιανή.

Τῆς εἶπε, λοιπόν, πώς ἤξερε κάποιο Νυμφίο πού ἦταν πολύ πιό σοφός, πολύ πιό πλούσιος, πολύ πιό ὄμορφος καί πολύ πιό δοξασμένος ἀπ’ αὐτή! Ἐκείνη ἐνθουσιάστηκε καί ἤθελε νά Τόν γνωρίσει. Τῆς ἔδωσε τότε μία εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού κρατοῦσε τό Χριστό στήν ἀγκαλιά Της, καί τή συμβούλεψε νά κλειστεῖ στό δωμάτιό της, νά προσευχηθεῖ ὅλη τή νύχτα καί νά παρακαλέσει τήν Παναγία νά τῆς δείξει τόν Υιό Της!

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ

Στά χρόνια τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης ζοῦσε ἕνας μεγάλος διώκτης τῶν Χριστιανῶν, ὁ Μαξέντιος. 

Αὐτός τιμοῦσε πολύ τούς ἀναίσθητους εἰδωλολατρικούς θεούς. Ἤθελε μάλιστα νά προσφέρει σ’ αὐτούς μία ἐντυπωσιακή θυσία. Διέταξε νά ἔλθουν ὅλοι, ἀπό τά χωριά καί τίς πόλεις, στήν Ἀλεξάνδρεια καί νά προσφέρουν θυσίες μέ τόν ὅρο ὅτι ὄποιος δέν θυσιάσει στούς ψεύτικους θεούς καί προσκυνήσει ἄλλο θεό θά τιμωρηθεί σκληρά.

Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη ,ὅταν εἶδε τό λαό νά τρέχει φοβισμένος καί παρά τή θέλησή του νά θυσιάζει στά εἴδωλα, λυπήθηκε κατάκαρδα. Ἄρχισε ὅμως νά ἐνθαρρύνει τούς Χριστιανούς νά μήν ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους καί παρακινοῦσε τούς εἰδωλολάτρες νά μήν θυσιάσουν. Πολλοί ἀπό αὐτούς, χάρη στήν εὐγλωττία καί τήν πειστικότητά της, γύρισαν στήν ἀληθινή πίστη τοῦ Χριστοῦ.

Ἔπειτα ἡ ἁγία παρουσιάστηκε μπροστά στόν αὐτοκράτορα, ὁμολόγησε τήν πίστη της καί τόν ἔλεγξε σκληρά γιά ὅλα ὄσα ἔκανε. Ἐκεῖνος γεμάτος θυμό, διέταξε νά τήν κρατήσουν ὑπό περιορισμό καί φρούρηση.

Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΗΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΟΣ
 Στό μεταξύ ὁ αὐτοκράτορας κάλεσε στό ἀνάκτορο ὅλους τούς σοφούς γιά ν’ ἀνοίξουν διάλογο μέ τήν ἁγία, ἐλπίζοντας ὅτι θά τή νικήσουν στό διάλογο καί ἔτσι θά ἀποδεικνυόταν πώς ἡ δική τους θρησκεία ἦταν ἀληθινή. Οἱ σοφοί πῆγαν καί ἦταν 150.

Τότε ἄρχισαν τόν διάλογο μέ τήν ἁγία. Αὐτή τούς νίκησε ὅλους στή συζήτηση , ἐνώ ἐκεῖνοι παραδέχτηκαν τήν ἀλήθεια καί πίστεψαν στό Χριστό. Ὕστερα ἀπ’ αὐτό οἱ 150 σοφοί ρίχτηκαν στή φωτιά κι ἔγιναν μάρτυρες Χριστοῦ! Ἀργά τό βράδυ, ὄταν κάποιοι εὐσεβεῖς Χριστιανοί πῆγαν νά πάρουν τά λείψανά τους, εἶδαν μέ ἔκπληξη, ὅτι τά σώματά τους ἦταν νεκρά, ἀλλά ἀνέπαφα. Τά ἔθαψαν τότε θαυμάζοντας τή δύναμη τοῦ Κυρίου!

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ

Μετά ἀπ’ αὐτό ὁ αὐτοκράτορας χρησιμοποίησε διάφορους τρόπους γιά νά παρασύρει τήν ἁγία , ἀλλά δέν τά κατάφερε. Ἄρχισε μέ κολακεῖες. Συνέχισε μέ διάφορα βασανιστήρια, μαστιγώματα. 

Τήν ἔβαλε, ἔπειτα, στή φυλακή γιά 12 ἡμέρες μέ διαταγή νά μήν φάει τίποτε. Μάλιστα στό διάστημα αὐτό πίστεψαν καί μαρτύρησαν ἡ γυναῖκα του, ὁ στρατηλάτης Πορφύριος καί 200 στρατιῶτες, τούς ὀποίους γιορτάζουμε τήν ἴδια ἡμέρα μέ τήν ἁγία Αἰκατερίνη. 

Τέλος, βλέποντας ὅτι ἡ Ἁγία δέν ἄλλαζε πίστη, σκέφτηκε ἕνα φρικτό τρόπο νά τή θανατώσει, χρησιμοποιῶντας κάποιο ξύλινο τροχό, ὁ ὀποῖος εἶχε κολλημένα γύρω του ξυράφια καί βελόνια.

Τότε ο δήμιος έκοψε με το ξίφος την τίμια κεφαλή της στις 25 Νοεμβρίου του 307.

 Το τίμιο λείψανό της Άγιοι Άγγελοι το μετέφεραν στο όρος Σινά, όπου και ιδιαίτερα τιμούν την Αγία.

Επιμέλεια proskynitis.blogspot

Ο Άγιος Παϊσιος για την Αγία Αικατερίνη

-Γέροντα, γιατί πολλοί ἄνθρωποι, ἐνῶ πίστευαν, ἔχασαν τήν πίστη τους;
-Ἄν δέν προσέχει κανείς στά θέματα τῆς πίστεως καί τῆς λατρείας, σιγά-σιγά ξεχνιέται καί μπορεῖ νά γίνη ἀναίσθητος, νά φθάση σέ σημεῖο νά μήν πιστεύη τίποτε.

- Μερικοί, Γέροντα, λένε ὅτι ἡ πίστη τους κλονίζεται, ὅταν βλέπουν νά ὑποφέρουν καλοί ἄνθρωποι.
-Ἀκόμη κι αν κάψη ο Θεός όλους τους καλούς, δεν πρέπει να βάλη κανείς αριστερό λογισμό, αλλά να σκεφθή πως ο Θεός ό,τι κάνει, από αγάπη το κάνει. Ξέρει ο Θεός πώς εργάζεται. Για να επιτρέψη να συμβή κάποιο κακό, κάτι καλύτερο θα βγη.

- Γέροντα, σήμερα ἀκόμη καί τά πιστά παιδιά ἀμφιταλαντεύονται, γιατί στά σχολεῖα ὑπάρχουν καθηγητές πού διδάσκουν τήν ἀθεΐα.
-Γιατί να αμφιταλαντεύωνται; Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη δεκαεννιά χρονῶν ῆταν και διακόσιους φιλοσόφους τους αποστόμωσε με την κατά Θεόν γνώση και την σοφία της. Ακόμη και οι Προτεστάντες την έχουν προστάτιδα της επιστήμης.
Στα θέματα της πίστεως και στα θέματα της πατρίδος δεν χωράνε υποχωρήσεις∙ πρέπει να είναι κανείς αμετακίνητος, σταθερός.

πηγή

Ένα μόνο θαύμα είδα...

"Ένα μόνο θαύμα είδα, ότι είμαι αμαρτωλός και ο Χριστός σταυρώθηκε για μένα, για να με σώσει. Δεν χρειάζομαι άλλο θαύμα. Το μεγαλύτερο θαύμα είναι να βλέπουμε τις αμαρτίες μας και να μετανοούμε."

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

πηγή

Να ξεκινάς την ημέρα σου σαν...

«Να ξεκινάς την ημέρα σου σαν Σεραφείμ στην προσευχή, σαν Χερουβίμ στις πράξεις και σαν άγγελος στη συμπεριφορά σου»

Στάρετς Αντωνίου της ’Οπτινα

Δεν είναι φυσιολογικό λοιπόν να θέλουμε να εκκλησιαζόμαστε μόνο όταν είναι να κοινωνήσουμε

Για την προσέλευσή μας στην Θεία Κοινωνία ίσως έχετε διαβάσει πολλά, έχετε ακούσει πολλά. Υπάρχουν θα λέγαμε κάποια «κολλήματα» για την μετοχή μας στο Άγιο Ποτήριο. 
 Αυτά τα «κολλήματα» είναι κάποιες μας πτώσεις-αμαρτίες τις οποίες ακόμα κι αν τις έχουμε μετανοιώσει και εξομολογηθεί μας στερούν την άμεση μετοχη μας στο Σώμα και Αίμα του Κυρίου. Ο πνευματικός μας πατέρας όχι για να μας τιμωρήσει αλλά για να μας προετοιμάσει καλύτερα αφήνει ένα εύλογο χρονικό διάστημα –κατα το οποίο καλείται ο πιστός να επιδείξει έργα μετανοίας- ώστε να μπορέσει να πάρει μέσα του τον Θεό.

 Φυσικά η Θεία Κοινωνία δεν είναι βραβείο αλλά φάρμακο. Με αυτήν την πρόφαση όμως κάποιοι χριστιανοί υποστηρίζουν ότι μπορούν να κοινωνούν απροϋπόθετα από την στιγμή που έχουνε εξομολογηθεί τις αμαρτίες τους. Όμως οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας τονίζουν -ακόμα και με σχετικούς κανόνες- ότι η προσέλευσή μας στην Θεία Κοινωνία δεν προϋποθέτει απλά την εξομολόγηση αλλά εάν έχουμε πέσει σε συγκεκριμένες αμαρτίες καλείται ο πνευματικός πατέρας -για λόγους παιδαγωγικούς- να μην επιτρέψει την άμεση συμμετοχή του πιστού να κοινωνήσει, ώστε να καταλάβει το μέγεθος της πτώσης τους (κάτι που πολλές φορές οι πιστοί δεν αισθάνονται) αλλά και να προοδεύσει πνευματικά μέσα από την ταπείνωση και την υπακοή στον κανόνα που θα του δοθεί.

 Αυτά ίσως είναι λίγο πολύ γνωστά. Αυτό που θα ήθελα να τονίσω όμως είναι το εξής: Παρατηρείται το φαινόμενο αρκετοί εξομολογούμενοι ενώ δεν έχουνε κάποιο από τα γνωστά «κολλήματα» για να κοινωνήσουν, ομολογούν -χωρίς να έχουνε συναίσθηση της πτώσης τους και της απαξίωσης του τρόπου της Εκκλησίας- ότι δεν εκκλησιάζονται ούτε τις Κυριακές κατ' εξακολούθηση. Και μόνο αυτό –πρέπει να καταλάβουμε- ότι είναι μέγα «κόλλημα» για να κοινωνήσουμε. Ο τακτικός εκκλησιασμός (το λιγότερο κάθε Κυριακή) δείχνει ακριβώς τον πόθο μας να έχουμε σχέση με τον Χριστό· όχι τον Χριστό του ρομάντζου αλλά τον Χριστό της Ορθοδόξου Εκκλησίας που σώζει τον άνθρωπο.

Δεν είναι φυσιολογικό λοιπόν να θέλουμε να εκκλησιαζόμαστε μόνο όταν είναι να κοινωνήσουμε. Δηλαδή να έχουμε απαίτηση από τον πνευματικό μας πατέρα να μας αφήνει να κοινωνούμε τις μεγάλες εορτές, επειδή πήγαμε μέσα σε εκείνη την εβδομάδα και εξομολογηθήκαμε, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας τον περνάμε χωρίς ίχνος πνευματικής άσκησης (προσευχή-νηστεία) και μυστηριακής ζωής.
Μπορεί να έχουμε μία καθαρή ζωή, όμως χωρίς τακτικό εκκλησιασμό –κανονικά- δεν είμαστε σε θέση να κοινωνήσουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει και σχετικός κανόνας περί εκκλησιασμού που αναφέρει ότι ο χριστιανός που απουσιάζει αδικαιολόγητα τρεις συνεχόμενες Κυριακές, αφορίζεται (ουσιαστικά αυτοαφορίζεται, δηλαδή βγάζει μόνος του τον εαυτό του από το Σώμα της Εκκλησίας)!

Μην ζούμε στην πλάνη του Χριστούλη που πλησιάζεται και βιώνεται από τον καναπέ του σπιτιού μας ή ότι είμαστε καλοί χριστιανοί επειδή κάποιες συγκεκριμένες περιόδους της ζωής μας θυμόμαστε την πίστη μας ως ένα είδος εθίμου και παράδοσης. Ο Χριστός βιώνεται δια της συνεχούς ασκήσεως, της συμμετοχής μας στα Μυστήρια της Εκκλησίας Του με μετάνοια και ταπείνωση.

π.Παύλος Παπαδόπουλος

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ: ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΟΣΟΙ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ !

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Νοεμβρίου 2017

Είναι πλέον γεγονός ότι ζούμε σε μια εποχή, την οποία χαρακτηρίζει κατ’ εξοχήν η πνευματική σύγχυση και η διαστροφή των εννοιών. Η λεγόμενη «Νέα Υδροχοϊκή Εποχή» και το γνήσιο πνευματικό τέκνο του η παναίρεση του Οικουμενισμού,» εισάγει και επαγγέλλεται στην ανθρωπότητα, ένα νέο τρόπο σκέψεως του ανθρώπου, ο οποίος καλείται να βγει από τα στεγανά της «παλιάς εποχής». Καλείται να αποβάλλει τα δόγματα και τις δοξασίες της, τα οποία «κρατούσαν την ανθρωπότητα δέσμια» σε «κλειστά συστήματα» και «δημιουργούσαν στεγανά ανάμεσα σε πρόσωπα και ομάδες». Να αποδεχτεί τον «άλλον», μαζί με τις δοξασίες του, τις οποίες η παλιά εποχή χαρακτήριζε ως πλάνες και αιρέσεις. Τώρα πια δεν υπάρχουν αιρέσεις, αλλά διαφορετικές «οπτικές της αλήθειας»! Οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες, ακόμη και οι άλλες θρησκείες εκφράζουν, σύμφωνα με την νέα κυρίαρχη ιδεολογία της «Νέας Εποχής», διαφορετικές πλευρές και οπτικές της απόλυτης αλήθειας. Η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει σε καμιά θρησκεία, αλλά προκύπτει μόνο με τον συγκερασμό όλων των θρησκειών σε ένα νέο θρησκευτικό μόρφωμα, την πανθρησκεία.

  Όμως η εμφάνιση και ανάπτυξη του οικουμενιστικού τέρατος καθ’ όλη τη διάρκεια του 20^ου αιώνος και μέχρι σήμερα, προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί δυναμικές αντιδράσεις στο υγιές εκκλησιαστικό σώμα, αφού η νέα αυτή αίρεση ακυρώνει την εν Χριστώ σωτηρία, η οποία επιτυγχάνεται μόνον δια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτές οι αντιδράσεις, που βαθμηδόν έχουν πάρει την μορφή αντιαιρετικού αγώνος, ενοχλούν τους θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, επιτίθενται με σφοδρότητα εναντίων όσων αγωνίζονται με την Χάρη του Θεού στον άνισο, (κατ’ άνθρωπον), αυτόν αγώνα με το θηρίο της αιρέσεως. Επειδή δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν με θεολογικά επιχειρήματα, επιτίθενται συχνά με βαρείς και υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Τους κατηγορούν ότι κυριαρχούνται από πνεύμα αναχρονισμού, ελλείψεως αγάπης, μίσους και φονταμενταλισμού.

   Με έκπληξη αλλά και οδύνη ψυχής διαπιστώσαμε στο γνωστό περιοδικό«ΣΥΝΑΞΗ» (τ. 143), που δημιούργησε ο μακαριστός Παναγιώτης Νέλλας, ένα νέο είδος ύβρεως εναντίον εκείνων, που αγωνίζονται στον καλόν αγώνα της ομολογίας της πίστεως, ένα νέο βαρύ χαρακτηρισμό, αυτόν του ψυχασθενούς, που έρχεται να προστεθεί στους προηγουμένους. Πρωταγωνιστής στο νέο αυτόν υβριστικό χαρακτηρισμό ο γνωστός κληρικός και ψυχίατρος της Ι. Μητροπόλεως Θηβών π. Βασίλειος Θερμός. 

Ο εν λόγω κληρικός σε άρθρο του στο εν λόγω περιοδικό, με τίτλο: «Ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία: Αγχολυτικό ευρέως φάσματος και παντός καιρού», κάνει λόγο γι’ αυτούς που μάχονται εναντίον των αιρέσεων, τους οποίους θεωρεί ως ψυχοπαθείς, ως πάσχοντες από ένα είδος ψυχαναγκαστικής νεύρωσης, την οποία μάλιστα ονομάζει «ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία», όπως φαίνεται και από τον τίτλο του άρθρου. 

Προσπαθεί δε να αποδείξει τον ισχυρισμό του αυτόν, επικαλούμενος την ιδιότητά του ως ψυχιάτρου και χρησιμοποιώντας ψυχιατρική ορολογία. Προκειμένου να προσδώσει επιστημονικό κύρος στα γραφόμενά του, γράφει: «Σε προ εικοσαετίας κείμενό μου ασχολήθηκα με τα ψυχολογικά αίτια της παθολογικής συμπεριφοράς εκείνων των πιστών, οι οποίοι αναζητούν παντού κακοδοξίες και αιρέσεις και, όταν  νομίζουν ότι τις ανακαλύπτουν, γίνονται επιθετικοί με τους φορείς τους».

 Οι αιρέσεις για τον συγγραφέα είναι κάτι το δυσεύρετο, αφού για να τις ανακαλύψει κανείς, χρειάζεται να ψάξει. Είναι τραγικό για έναν ερευνητή επιστήμονα, να αγνοεί αυτή την φρικτή όντως πραγματικότητα, που βιώνει ο πιστός λαός του Θεού, το γεγονός δηλαδή, ότι σήμερα η Εκκλησία μας πολεμείται από ένα πλήθος αιρέσεων, σεκτών και παραθρησκευτικών ομάδων, των οποίων ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Μάλιστα η Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος πριν από αρκετά χρόνια είχε ασχοληθεί με την ταξινόμηση και δημιουργία καταλόγου όλων των γνωστών αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, οι οποίες δρουν στον ελληνικό χώρο και διαπιστώθηκε ότι είναι πολλές εκατοντάδες. Ενώ λοιπόν η κοινωνία μας έχει πλημυρίσει κυριολεκτικά από αιρέσεις και ο κίνδυνος να παρασυρθεί κανείς και να πέσει στα δίχτυα αυτών είναι ορατός και διά γυμνού οφθαλμού και ενώ η Εκκλησία κάθε χρόνο διοργανώνει Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για την αντιμετώπιση των αιρέσεων, ο αγαπητός π. Βασίλειος δεν βλέπει πουθενά αιρέσεις. Βέβαια δεν μας εκπλήσσει η αδυναμία του να διακρίνει τις αιρέσεις, αφού και η ψευδοσύνοδος της Κρήτης δεν «είδε» πουθενά αιρέσεις, γι’ αυτό και δεν θεώρησε χρέος της να καταδικάσει καμία αίρεση.

Ο Θεός θά σοῦ βάλει λόγια στό στόμα σου καί θά μιλήσεις καταλλήλως!

Παναγία Οδηγήτρια(1350).Εθνικό Μουσείο Βελιγραδίου

 Κάποιος Χριστιανός βρέθηκε κάποτε σέ ἕνα κύκλο προτεσταντῶν, οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦσαν τήν Παναγία καί ἔλεγαν, ὅτι δέν εἶναι Ἁγία. 

Ὁ Ὀρθόδοξος αἰσθάνθηκε πολύ ἄσχημα, ἀλλά δέν ἦταν πνευματικά τόσο καταρτισμένος, ὥστε νά τούς ἀπαντήσει καταλλήλως. 

 Προσευχήθηκε λοιπόν στό Θεό νά τόν βοηθήσει, ἔστω κάτι νά πεῖ, γιατί ὁ ἴδιος δέν ἤξερε τί ἔπρεπε νά κάνει. 

Τότε,σάν νά ἄρχισε κάποιος νά τοῦ μιλάει ἀπό μέσα του, ρώτησε τούς προτεστάντες:

-Σέ ποιό Ὄρος ἔγινε ἡ μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ;

- Στό Ὄρος Θαβώρ ἀπάντησαν ἐκεῖνοι. 

-Καί γιατί ὀνομάστηκε Ἅγιο, τό Ὄρος αὐτό, ξαναρώτησε ὁ Ὀρθόδοξος.

- Γιατί πάτησε ἐκεῖ ὁ Χριστός, ἀπάντησαν ἐκεῖνοι.

 -Καί δέν εἶναι Ἁγία ἡ Παναγία, πού εἶχε 9 μῆνες τό Χριστό στήν κοιλιά της, ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ Ὀρθοδόξου.
Αὐτό εἶναι! Μοῦ ἔχει συμβεῖ καί ἐμένα. Ὅταν δέν γνωρίζουμε τί πρέπει νά ποῦμε σέ μιά περίσταση, προσευχόμενοι στό Θεό μέ πίστη καί ταπείνωση (κάνοντας μιά μικρή προσευχή μέσα μας), ὁ Θεός θά σοῦ βάλει λόγια στό στόμα σου καί θά μιλήσεις καταλλήλως, ἀκόμα καί ἄν δέν εἶσαι γνώστης τοῦ ἀντικειμένου!
Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας

facebook

Η κοτσίδα του ιερέα από τον Πόντο που αποκεφάλισαν οι Τούρκοι μέσα στο σπίτι του....

 Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι απόγονος προσφύγων από τον Πόντο. Οι συγγενείς της ζούσαν στον Πόντο στην περιοχή Αργυρούπολη Κομνηνών και εκδιώχθηκαν βίαια από τον άτακτο στρατό των Νεότουρκων, κατά τη γενοκτονία των Ποντίων. 

 Η οικογένεια όχι μόνο βρέθηκε ξεριζωμένη από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά είχε και μια τραγική απώλεια. Οι Τούρκοι, δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον παππού της (από την πλευρά της μητέρας της) ο οποίος ήταν ιερέας.

 Η Μαρία Παπαδοπούλου περιέγραψε στη «Μηχανή του Χρόνου» την τραγική σκηνή του αποκεφαλισμού του παπα- Ηλία:

«Ένα βράδυ ξημερώματα χτυπάνε την πόρτα του παππού και κατεβαίνει να δει ποιος είναι. Δεν άφηνε τότε τα παιδιά και τις γυναίκες να κατέβουν επειδή φοβόντουσαν. Κατεβαίνει λοιπόν ο παππούς και με το που ανοίγει την πόρτα να δει ποιος είναι, τον σπρώχνουν δυνατά και μπαίνουν μέσα. Φώναζαν στα τουρκικά ότι θα πάρουν τις γυναίκες. Τα ήξερε κιόλας ο παππούς μου και κατάλαβε ότι ήρθαν να πάρουν τις γυναίκες. Με τις φωνές σηκώθηκαν οι άλλοι από πάνω και κατεβήκανε. Αλλά πριν κατέβουν καλά-καλά, του παππού του είχαν κόψει το κεφάλι. Και τότε η γιαγιά μου, παρόλο που ήταν σε κακή κατάσταση έσκυψε πάνω από το άψυχο σώμα του παππού και του έκοψε την κοτσίδα. Φώναξε τη μεγάλη την κόρη της η οποία ήταν τότε 12 χρόνων και της λέει αυτό θα το φυλάξεις. 

Τίποτα να μην πάρετε τώρα που μας διώχνουν, μόνο να πάρετε τις εικόνες μαζί σας την κοτσίδα του παππού και να την πας στην Ελλάδα ή όπου πάτε».

Η Μαρία Παπαδοπούλου, εγγονή του παπα- Ηλία... 

Η οικογένεια έπρεπε να εγκαταλείψει αμέσως το σπίτι προκειμένου να σωθεί από τους Τούρκους που σκότωναν αδιακρίτως. Πριν φύγουν έθαψαν τον ιερέα στην αυλή του σπιτιού. Η κοτσίδα διασώθηκε και βρέθηκε αρχικά στη Ρωσία όπου κατέληξαν τα περισσότερα μέλη της οικογένειας. Η 12χρονη τότε κόρη του ιερέα που την πήρε μαζί της, κατάφερε να επιζήσει και να ταξιδέψει μαζί με χιλιάδες ακόμα πρόσφυγες. Κράτησε την κοτσίδα του πατέρα της για πολλά χρόνια ως ενθύμιο και λίγο πριν πεθάνει στην Ελλάδα πλέον, την έδωσε στην εγγονή του παπα Ηλία τη Μαρία Παπαδοπούλου. Εκείνη με τη σειρά της, την παραχώρησε στον σύλλογο Ποντίων Σουρμένων προκειμένου να αποδώσει φόρο τιμής στον παππού της....

Το παράδειγμα του παπα Ηλία δεν ήταν το μοναδικό. Κατά τη γενοκτονία των Ποντίων έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες έλληνες χριστιανοί (περίπου 350 χιλιάδες) και πολλοί από αυτούς έμειναν άταφοι, ενώ αμέτρητες οικογένειες σκόρπισαν σε διάφορα μέρη. Η κοτσίδα του ιερέα δεν είναι μόνο ενθύμιο για τους συγγενείς του, αλλά και απόδειξη της γενοκτονίας που το επίσημο τουρκικό κράτος επιμένει να αρνείται.

ΠΗΓΗ

Όποιος παραμένει στον ήλιο κι όποιος μνημονεύει το Θεό, δε θα παγώσει ποτέ...

«Συνήθισε να μνημονεύεις το Θεό,όχι μόνο οταν προσεύχεσαι,αλλα κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας,αφού Εκείνος είναι πανταχού παρών.Ετσι θα επισκεφτεί την ψυχή σου η ειρήνη και το έργο σου θ' αποκτήσει νόημα. Και το έργο αυτό θα ρυθμιστεί καλά...Όποιος παραμένει στον ήλιο κι όποιος μνημονεύει το Θεό,δε θα παγώσει ποτέ...»

 Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Τι σημαίνει να είσαι χριστιανός;

π.Θεμιστοκλή Μουρτζανού

 Ποιο είναι το πρακτικό όφελος να είναι κάποιος χριστιανός; 

Αυτό είναι το ερώτημα που πολλοί άνθρωποι, ιδίως νέοι, διατυπώνουν στην εποχή μας. 

Η κοινωνική σημασία της χριστιανικής ιδιότητας εξαίρεται. Η Εκκλησία, από την περιουσία της, βοηθά φτωχούς και ανήμπορους και αυτό είναι σημαντικό. Αυτό όμως είναι ένα έργο το οποίο το πραγματοποιούν και διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις, όπως και κρατικοί φορείς. 

Η ηθική διάσταση της εκκλησιαστικής πίστης και ζωής παραμένει εν ισχύει, παρότι ο κόσμος σήμερα γοητεύεται από ποικίλες ιδέες, φιλοσοφικές και συγκρητιστικές, αλλά και μεθόδους και τεχνικές άλλων θρησκειών. 

Η μεταφυσική, μεταθανάτια προοπτική της πίστης συγκινεί αρκετούς, καθότι τα υπαρξιακά ερωτήματα δεν θα πάψουν να απασχολούν τον άνθρωπο, όσο κι αν ο πολιτισμός μας τα θέτει στο περιθώριο. Είναι άλλωστε τόσες οι περιστάσεις της ζωής, οι αρρώστιες, οι δοκιμασίες, ο θάνατος, που η ήττα του ανθρώπου είναι δεδομένη και η αγωνία του για το μετά δεν καταπραΰνεται, όση αθεΐα κι αν παρουσιαστεί ως το μόνο φάρμακο.

Το ερώτημα δεν αφορά στους άλλους. Αφορά σε μας προσωπικά. Τις σχέσεις μας μία μειοψηφία τις ρυθμίζει με βάση τους ευαγγελικούς κανόνες. Τα κηρύγματα δεν συγκινούν τους πολλούς. Η μειοψηφία των πιστών εργάζεται συνειδητά στην διακονία του ευαγγελικού λόγου και τρόπου. Μόνο χρήματα προσφέρονται για να στηριχτεί το έργο της Εκκλησίας και υπάρχουν εκείνοι οι λίγοι, κληρικοί και λαϊκοί, που τα φέρουν εις πέρας, σηκώνοντας στους ώμους τους τον κάποτε βαρύ σταυρό του.

 Το ερώτημα παραμένει: σε προσωπικό επίπεδο, τι μου προσφέρει ο χριστιανισμός; Γιατί να τον ακολουθήσω, όταν έχω τόσες ευκαιρίες να είμαι καλά, να σκέφτομαι, να δρω, να ελπίζω σε μένα ή στους άλλους; 

Γιατί να αναλώνω τον εαυτό μου στην ακολούθηση κανόνων, οι οποίοι δεν είναι βέβαιο ότι έχουν πραγματικό αντίκρισμα, καθώς η πίστη ελάχιστα στηρίζεται στον τρόπο των αισθήσεων και του λογικού, αλλά κηρύττει άνοιγμα πέρα από αυτόν; Οι νέοι ιδιαίτερα προβληματίζονται. Συχνά, στην πράξη απορρίπτουν τον εκκλησιαστικό τρόπο και λόγο. Τον συναντούν μόνο σε περιστάσεις της ζωής, σε γιορτές και συνήθειες, σε φάσεις οπότε και κάτι αισθάνονται ότι χρειάζονται.
Ο απόστολος Παύλος αναφέρει στους Γαλάτες, ότι όποιος πιστεύει και καυχιέται για τον Σταυρό του Χριστού, όποιος υπερβαίνει την προσκόλληση σε έθιμα της παραδοσιακής θρησκευτικότητας όπως ήταν «η περιτομή και η ακροβυστία» και ζει την «καινή κτίση» της πίστης, ακολουθεί έναν νέο κανόνα. «Όσοι τω κανόνι τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού» (Γαλ. 6,16). «Όσοι ακολουθούν αυτή την αρχή, θα έχουν την ειρήνη και το έλεος