Η Παναγία η Γοργοεπήκοος

Ένα από τα πολλά ονόματα που προσδίδουμε στην Παναγία μας είναι Γοργοεπήκοος και η ομώνυμη θαυματουργή εικόνα της βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου Αγίου Όρους από το 1646. 

Εκεί, όπως αναφέρεται στο ιστορικό της Μονής, "λάμπει ως πολύφωτος σελήνη, σαν άριστος κυβερνήτης και σοφός οικονόμος το διακυβερνά", φυλάσσοντας από κάθε προσβολή και επήρρεια τους ασκομένους σε αυτό οσίους πατέρες, αλλά και όσους προστρέχουν σ' εκείνη με πίστη, ζητώντας την βοήθεια της. Και γενικά διαφυλάττει και γοργώς και προθύμως υπακούει και ελεεί όλους, όσοι την ευλαβούμαστε και την επικαλούμαστε με πίστη.

Όπως αναφέρει στο Συναξάρι ο όσιος Νικόδημος, στη Μονή του Δοχειαρίου, στο δεξί μέρος της Τραπέζης του Μοναστηρίου, βρισκόταν μια παλαιά εικόνα της Παναγίας. Οι πατέρες της Μονής αναφέρουν ότι είχε αγιογραφηθεί από την εποχή του κτήτορος της Μονής Νεοφύτου, τον 11ο αιώνα.

 Το έτος 1646, που ήταν ένα έτος πολύ δύσκολο για την Ιερά Μονή, διότι δεν είχε τα απαραίτητα χρήματα για να πληρώσει τους καθορισμένους φόρους στους Τούρκους κατακτητές, ο τραπεζάριος του Μοναστηριού, περνούσε μπροστά από αυτήν την εικόνα συνεχώς, ακόμα και τη νύχτα βαστάζοντας στα χέρια του αναμμένα δαδιά. Μια βραδυά, εκείνο το έτος, λοιπόν, καθώς περνούσε και πάλι μπροστά από την εικόνα της Θεοτόκου, ακούει φωνή να βγαίνει από την εικόνα και να του λέει:
 "Μην περνάς από εκεί και μαυρίζεις τον τόπο με καπνό". Ό μοναχός νομίζοντας ότι κάποιος άνθρωπος φώναξε, καταφρόνησε τη φωνή και δεν έδωσε σημασία.Μετά από λίγες ημέρες, κι ενώ εκείνος συνέχιζε να περνάει μπροστά από την εικόνα με αναμμένα τα δαδιά, ακούει και πάλι τη φωνή να του λέει: '"Ώ Μοναχέ αμόναχε, έως πότε θα συνεχίσεις να καπνίζεις τη μορφή μου και να με μαυρίζεις ατιμώντας με;". Και συγχρόνως με τη φωνή έχασε ο ταλαίπωρος το φως του κι έμεινε τυφλός. 

 "Ετσι καταλαβαίνοντας το σφάλμα του, ότι δηλαδή καταφρόνησε την πρώτη φωνή και δεν υπάκουσε, κατασκεύασε ένα στασίδι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και την παρακαλούσε συνεχώς να του συγχωρέσει αυτό το εξ' απροσεξίας αμάρτημα και να του χαρίσει το φως του, ώστε βλέποντας την Αγία Εικόνα της να την δοξάζει και να την ευχαριστεί πάντοτε.
 Και η Παναγία μας, εισάκουσε την προσευχή του και του είπε: "Ιδού, από σήμερα σου χαρίζω το φως και πρόσεξε στο εξής να μην περάσεις με αναμμένα δαδιά, γιατί εγώ είμαι η Κυρία της Μονής αυτής και γοργά υπακούω σ' εκείνους που με επικαλούνται και τους χαρίζω τα προς σωτηρία αιτήματά τους, διότι καλούμαι Γοργοεπήκοος".

Από τότε η Αγία αυτή εικόνα ονομάζεται Γοργοεπήκοος, γιατί πραγματικά με τα θαυμαστά έργα της συνεχώς αποδεικνύει ότι γρήγορα υπακούει σ' εκείνους που προστρέχουν σ' αυτήν με ευλάβεια και πίστη.

 Και πραγματικά η χάρη της ενεργεί πάμπολλα θαύματα όχι μόνο στο Άγιο Όρος, αλλά και έξω από αυτό, σε πόλεις και χωριά, σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και σε άλλα μέρη, όπου την ευλαβούνται και την επικαλούνται. 

Η Παναγία η Γοργοεπήκοος είναι πολύ θαυματουργή, ιατρεύει διάφορες ασθένειες, χαρίζει παιδιά σε άτεκνα ζευγάρια, φανερώνει απολεσθέντα αντικείμενα, προστατεύει όσους κινδυνεύουν στη θάλασσα, λυτρώνει όσους αιχμαλωτίζονται, θεραπεύει από τον πονοκέφαλο και την κόπωση, ανορθεί τους παραλύτους, χαρίζει το φως στους τυφλούς, θεραπεύει από θανατηφόρες ασθένειες, διώκει τις ακρίδες από τα χωράφια και άλλα πολλά θαυμαστά που βρίσκονται γραμμένα στη Μονή Δοχειαρίου, ως θαυματουργές επεμβάσεις της Παναγίας της Γοργοεπηκόου.

 Όταν λοιπόν θεραπεύθηκε από την τύφλωση του ο τραπεζάρης Μοναχός, ονόματι Νείλος, οι πατέρες της Μονής έφτιαξαν στο χώρο αυτό ένα παρεκκλήσι προς τιμήν της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου, αφού η ίδια η Παναγία χαρακτήρισε τον εαυτό της με το επίθετο αυτό. Εκεί τελείται δύο φορές την εβδομάδα η θεία Λειτουργία, εκεί γίνονται οι κουρές των μοναχών και καθημερινά, πρωί και βράδυ, ψάλλονται παρακλήσεις μπροστά στην ιερή εικόνα.

Η πρώτη αγιογραφηθείσα εικόνα της Παναγίας στη Μονή Δοχειαρίου, που έγινε το 1563, την αναφέρει ως Βρεφοκρατούσα, Φοβερά Προστασία και Γοργοεπήκοο. Πρέπει να επισημάνουμε λοιπόν, ότι η Παναγία όταν μίλησε στο μοναχό δεν χρησιμοποίησε για τον εαυτό της κανένα από τα ονόματα που ήταν γραμμένα στην τοιχογραφία, δηλαδή Γοργοεπήκοος, Βρεφοκοατούσα , Φοβερά Προστασία, αλλά κράτησε για τον εαυτό της το όνομα Γοργοεπήκοος, δηλώνοντας με τον τρόπο αυτό ότι υπακούει γρήγορα στις δεήσεις των πιστών και κατ' επέκταση ότι η υπακοή παίζει το σημαντικότερο ρόλο στη σωτηρία των ανθρώπων.

Μετά το θαύμα στο μοναχό Νείλο, στον οποίο χάρισε πάλι το φως του, η Παναγία μας θέλησε να δείξει μια άλλη ιδιότητά της, ένα άλλο χάρισμα για τη σωτηρία και την πνευματική προκοπή των ανθρώπων κι έδωσε στον εαυτό της το όνομα Γοργοϋπήκοος, τονίζοντας το έργο της διακονίας. Όπως και ο Υιός της, έτσι κι εκείνη διακονεί με άπειρους τρόπους τη σωτηρία μας. Κι όπως με την υπακοή της τότε στα λόγια του Αρχαγγέλου Γαβριήλ συνέβαλε στη σωτηρία μας, έτσι και τώρα, ως υπακούουσα στα αιτήματά μας, επαναλαμβάνει με ταπείνωση:

"ιδού η δούλη Κυρίου". Έτσι βοηθάει και σώζει γρήγορα όσους με πίστη καταφεύγουν σε αυτή και την επικαλούνται και την τιμούν ως Γοργοεπήκοο. Έκτοτε πολλές εικόνες, εκκλησίες, αλλά και μονές τιμούν την Παναγία την Γοργοεπήκοο, όπως άλλωστε κι εμείς που αποφασίσαμε με ευλάβεια να αφιερώσουμε το εσωτερικό παρεκκλήσιο του Μοναστηριού μας στο άγιο όνομά της.

Γιατί πραγματικά αισθανόμαστε πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε από τις πρεσβείες, τις μεσιτείες και την μητρική προστασία Της στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Η Μητέρα του Κυρίου μας μεριμνά γοργά για τη σωτηρία όλων μας και αναδίδει χάρη σε όλους όσους την επικαλούνται με πίστη, ελπίδα και αγάπη. Ας Την επικαλούμαστε πάντοτε, ας ψάλλουμε την Παράκλησή Της και ας Την πανηγυρίζουμε την ημέρα της εορτής Της, την 1η Οκτωβρίου.

πηγή

Ο δάσκαλος του Γένους- Φώτης Κόντογλου

«Όποτε καθίσω και λογαριάσω τι γερό, τι ακατάλυτο έχω στην βιβλιοθήκη μου, τι θα μπορούσα να πιάσω σε μίαν ώρα ανάγκης και να στυλωθώ, πιάνω τον Κόντογλου…»

(Γιώργος Ιωάννου)

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος, Κιλκίς 

Στις 13 Ιουλίου του 1965 κλείνει για πάντα τα μάτια του ο Φώτης Κόντογλου, ο Δάσκαλος του Γένους, ο «αρχαίος» άνθρωπος της Ανατολής. Κατά το ξόδι του, ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χρυσόστομος, είπε μεταξύ άλλων:

«Τοιούτον άνδρα προπέμπομεν σήμερον, αδελφοί, άνδρα, ο οποίος μπορεί να καταταγή, χωρίς υπερβολήν, μεταξύ των αγίων και ομολογητών της Πίστεως. Διότι οι ομολογηταί της Πίστεως αυτό ακριβώς έκαμνον, ό,τι έκαμνε και ο αείμνηστος Φώτιος. Εστάθη ευθυτενής, εστάθη γενναίος απέναντι των πολεμίων της Ορθοδόξου ημών Πίστεως και εγκατάλειψεν εις τον κόσμον αυτόν μίαν παράδοσιν, αλλά και γραπτόν λόγον, ίνα η νεωτέρα γενεά εκπαιδεύεται εις τα ελληνοχριστιανικά νάματα…».

Όταν αυτά λέγονται από το στόμα του αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Χατζησταύρου, Μακεδονομάχου, αρχιδιακόνου και δεξί χέρι του εθνοϊερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης αλλά και προμάχου και υπερασπιστή της αγίας Ορθοδοξίας μας, τότε «τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων»;

Όντως έζησε οσιακά, ορθόδοξα ο μαστρο-Φώτης, που φέτος τιμάμε τα 50 χρόνια από την κοίμησή του.
Αφήνουμε όμως τον ίδιο να διηγηθεί τον βίο και την πολιτεία του, σε επιστολή του στις 5 Αυγούστου του 1964 στον επίσης μακαριστό γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη. Περιλαμβάνεται στην εξαίρετη έκδοση του Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς, "Ο Φώτης Κόντογλου στην τρίτη διάστασή του". (Γουμένισσα 2003, σελ. 64-66):

Μπροστά στις τσακισμένες ψυχές...

 Μπροστὰ σ’ ἕνα μεγαλειῶδες ὅ­­­σο καὶ συγκινητικὸ θέαμα βρέθη­καν γιὰ ἀκόμη μία φορὰ οἱ ἅ­­­γι­­­­οι Ἀπόστολοι, Μαθητὲς τοῦ Σωτῆρος. Τὸ ἀ­­­ναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, αὐ­τό­­πτης μάρτυς προφανῶς καὶ ὁ ­ἴδιος. Ὁ Κύριος, λέγει, πορευόταν, καὶ ὄχλοι πολλοὶ Τὸν ἀκολουθοῦσαν ἀναμένοντας τή θεία Του ἐνέργεια καὶ παρέμβαση στὰ ποικίλα τους προβλήματα. Ἄρρωστοι μὲ διάφορες ἀσθένειες πλησίαζαν τὸν θεῖο Λυτρωτὴ γιὰ νὰ τοὺς χαρίσει τὴν ἴαση.

    Καὶ Ἐκεῖνος δὲν περιφρονοῦσε κανέναν. Τὰ σπλάχνα Του πάντοτε κινοῦνταν γιὰ ὅλους τοὺς «κακῶς ἔχοντας». Ἔτσι κι ἐδῶ «ἐθεράπευσεν αὐτοὺς πάντας». Σὲ ὅλους χάριζε τὴν ἰαματική Του δύναμη καὶ τοὺς ἔκανε καλά, τὸν καθένα ἀπὸ τὸ νόσημα ποὺ τὸν ταλαιπωροῦσε.

    Καὶ ὄχι μόνο αὐτό. Παράλληλα τοὺς παρήγγειλε μὲ ἔντονο τρόπο νὰ μὴν Τὸν φανερώσουν σὲ ἄλλους· νὰ μὴ γνωστοποιήσουν τὰ καταπληκτικά Του ἐκεῖνα θαύ­ματα. «Καὶ ἐπετίμησεν αὐτοῖς ἵνα μὴ φα­­νερὸν ποιήσωσιν αὐτόν» (Ματθ. ιβ΄ 15-16).

    Συγκινεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς ἀπὸ τὸν τρό­­­­πο αὐτὸ τοῦ Κυρίου, τὴν ἄμετρη εὐ­­­­­­σπλαχνία καὶ συμπάθεια πρὸς τοὺς ἀν­­θρώπους καὶ συνάμα τὸ βάθος τῆς ταπεινώ­σεώς Του, καὶ ἀμέσως ἐνθυμεῖται μία προφητεία ποὺ 750 χρόνια πρὶν εἶχε ἐκφωνήσει γιὰ τὸν Χριστὸ ἐκ στόματος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ὁ προφήτης Ἡσαΐας: 

    «Ἰδοὺ ὁ παῖς μου, ὃν ᾑρέτισα, ὁ ἀγαπητός μου, εἰς ὃν εὐδόκησεν ἡ ψυχή μου». Νά τος ὁ ἀπεσταλμένος μου, ὁ ἀγαπητὸς Υἱός μου, τὸν Ὁποῖο ἐγὼ ἐξέλεξα γιὰ τὸ ἔργο τὸ μεσσιακὸ καὶ ἡ ψυχή μου ἀναπαύθηκε ἐπάνω Του. 

    «...Οὐκ ἐρίσει οὐδὲ κραυγάσει, οὐδὲ ἀ­­­κούσει τις ἐν ταῖς πλατείαις τὴν φωνὴν αὐ­­τοῦ» (στίχ. 18-19). Δὲν θὰ φιλονικήσει, οὔτε θὰ βγάλει ἀπὸ τὸ στόμα Του παρά­φορες κραυγές, οὔτε ποτὲ κανεὶς θὰ ἀκούσει τὴ φωνή Του στὶς πλατεῖες. Δὲν θὰ ἐμφανισθεῖ δηλαδὴ μπροστὰ στὸν κόσμο ὡς δημαγωγός, προσπαθώντας μὲ φωνὲς καὶ ἐπιχειρήματα, μὲ βία καὶ δόλο, μὲ ­ἐγκλήσεις καὶ ἀν­­­τεγκλήσεις νὰ ἐπιβληθεῖ καὶ νὰ κυρι­αρχήσει ἐπάνω στοὺς ἀνθρώπους.

    Ὄχι. Δὲν θὰ εἶναι ὁ δικός μου Υἱός, ὁ Μεσ­σίας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, σὰν τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς, τοὺς ­μεγάλους καὶ ἐπιφανεῖς, ἄρχοντες καὶ ­σατράπες. Ἄλ­λη ἡ τακτική Του. ­Διαφορετικὴ ἐντελῶς, ἀντίθετη ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τοῦ ­μάταιου αὐ­τοῦ κόσμου. Ἡ δική Του ἐργασία θὰ εἶ­ναι στὸ κάθε πρόσωπο ­ξεχωριστά. ­Ἥσυχα, ἀθόρυβα, ἰδιαίτερα. Ἀπολύτως προσω­πικά. Μὲ ἀπέραντο σεβασμὸ καὶ τιμὴ καὶ ἐπιμέλεια στὸν καθένα ἰδιαιτέρως. Καὶ ἀ­­­­­­κόμα πιὸ πολὺ στοὺς ἀδύναμους, τοὺς παν­τοιοτρόπως ταλαιπωρημένους, τραυματισμένους, ἐξουθενημέ­νους. 

    «Κάλαμον συντετριμμένον οὐ ­κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει» (στίχ. 20). Καλάμι τσακισμένο δὲν θὰ τὸ σπάσει, καὶ φιτίλι ποὺ καπνίζει δὲν θὰ τὸ σβήσει. Ψυχὲς δηλαδὴ ποὺ μοιάζουν μὲ τσακισμένα καλάμια ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν θλίψεων τῆς ζωῆς δὲν θὰ τὶς συντρίψει. Καὶ καρδιὲς στὶς ὁποῖες τὸ φῶς ἔχει ἐπικίνδυνα λιγοστέψει δὲν θὰ τὶς σβήσει, δὲν θὰ τὶς ἐκμηδενίσει. Θὰ πλησιάσει ὁ Υἱὸς ὁ ἀγαπητός μου κάθε πρόσωπο γιὰ νὰ τὸ ὑπηρετήσει, νὰ τὸ διακονήσει στὴν ἀνάγκη του, τὸν πόνο του, τὴν κάκωσή του. Νὰ τὸ θεραπεύσει. Γεμάτος ἔλεος. Γεμάτος σπλάχνα οἰκτιρμῶν, φιλανθρωπία. Ἥσυχα, ἀθόρυβα, ταπεινά.

Καὶ θὰ κινηθεῖ ἔτσι μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, καταλήγει ἡ προφητεία, «ἕως ἂν ἐκ­βάλῃ εἰς νῖκος τὴν κρίσιν» (ὅ.π.)· ­μέχρις ὅτου ἀναδείξει τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ νόμο Του, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο θὰ κριθεῖ ὁ­­­­λόκληρος ὁ κόσμος, νικητὴ μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, ὥστε ὅλοι νὰ θε­λήσουν νὰ ζήσουν σύμφωνα μὲ αὐτόν. Γι’ αὐτὸ καὶ «τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἔθνη ἐλ­πιοῦσι» (στίχ. 21). Τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοὶ τῆς γῆς σ’ Αὐτὸν τελικὰ θὰ στρέψουν τὰ μάτια καὶ τὶς ἐλπίδες τους. 

    «Κάλαμον συντετριμμένον οὐ ­κατεάξει».

    «Παραφωνία» εἶναι τὸ τσακισμένο καλάμι μέσα σ’ ἕναν καλαμιώνα μὲ ­στητά, ὡραῖα, σὰν λαμπάδες ­ὀρθωμένα ­καλάμια. Παραφωνία. Χαλάει τὸ ­θέαμα, τὸ ­τοπίο. Καὶ ἄχρηστο πιά. Δὲν μπορεῖς νὰ τὸ χρησιμοποιήσεις γιὰ νὰ ­στηρίξεις ἄλλα φυτά, κηπευτικά, σ’ ἕναν κῆπο μέσα. Πῶς νὰ γίνει στήριγμα, τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ ἴδιο εἶναι σπασμένο... Ἄχρηστο λοιπόν. Τίποτε ἄλ­λο παρὰ κόψιμο καὶ στὴ φωτιά. Ἐκεῖ εἶ­­­ναι ὁ προορισμός του.
    Αὐτὰ γιὰ μᾶς. Γιὰ τὸν Κύριο ὄχι.

   Αὐτὸς γι’ αὐτὸ ἦρθε στὴ γῆ. Γιὰ νὰ συν­αντήσει τὰ σπασμένα καλάμια, τὶς τσακισμένες ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴ ­θλίψη ψυ­χὲς καὶ νὰ σκύψει ἐπάνω τους. Νὰ σκύ­­ψει, νὰ γονατίσει μπροστά τους γιὰ νὰ τὶς ἐπιμεληθεῖ. Νὰ ­προσηλώσει τὸ ­βλέμ­μα Του στὸ τραῦμα τους, νὰ ­ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν πληγή τους, νὰ τὴ φροντίσει, νὰ τὴ δέσει, νὰ τὴ στηρίξει, νὰ τὴν ἐπουλώσει, νὰ τὴ θεραπεύσει μὲ τὴν ἰαματική Του φροντίδα καὶ ἐπιμέλεια.

    Ὁ Κύριος!... Τί στοργή, τί σεβασμὸς εἶ­­ναι αὐτὸς ποὺ δείχνει μπροστὰ στὸν πλη­γωμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ­ἄνθρωπο! Ἐ­­­πανειλημμένως τὸ εἶχε ὁ Ἴδιος ­διακηρύξει μὲ διαφορετικὰ κάθε φορὰ λόγια: «Οὐ χρεί­αν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες· οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Μάρκ. β΄ 17). Καὶ πάλι: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια΄ 28). Καὶ ἄλλοτε τὴν προφητεία τοῦ Ἡσαΐα: «...ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρ­­δίαν» (Λουκ. δ΄ 18). Καὶ μὲ τὴν παρα­βολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη τὸν Ἑαυτό Του εἰ­­κόνιζε: «...καὶ προσελθὼν ­κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶ­­­­νον» (Λουκ. ι΄ 34). Ὅλα γιὰ τὴ ­σωτηρία τοῦ πληγωμένου, τοῦ ­τραυματισμένου, τοῦ τσακισμένου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἀνθρώπου! 

    «Κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει».

   Πῶς λοιπὸν εἶναι δυνατὸν νὰ θρηνῶ ἀκόμα ἐπάνω στὰ συντρίμμια μου, στὰ σκορπισμένα κομμάτια τῆς ψυχῆς μου, τὰ θρυμματισμένα σπαράγματα τῆς καρδιᾶς μου; Πῶς μπορῶ ἀκόμα νὰ πενθῶ γιὰ τὴ διάλυση ποὺ μοῦ προξένησε ἡ ἁμαρτία; Ἀφοῦ τέτοιον ἰατρὸ διαθέτω δίπλα μου; Τόσο στοργικὸ θεράποντα καὶ ἐπιμελητή μου;

    Τί περιμένω ἀκόμα καὶ δὲν προστρέχω στὴν ἁγία Του ἀγκάλη γιὰ νὰ βρῶ τὴ θεραπεία μου, τὴν ἀνακούφιση στὸ ἄλγος μου; Τὴν ἑνότητα στὴ διχασμένη ὕπαρξή μου; Τὴ βέβαιη σωτηρία μου;

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

Άγιος Μιχαήλ πρώτος μητροπολίτης Κιέβου

 

Ὁ Ἅγιος Μιχαήλ, μὲ βάση ὁρισμένες Ρωσικὲς πηγές, ἀναφέρεται ὡς πρῶτος Μητροπολίτης Ρωσίας (988 – 991). Αὐτὸς διοργάνωσε τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο στὸ Κίεβο, τὴ Σουζδαλία, τὸ Νόβγκοροντ καὶ τὸ Ροστώβ. Ἀνήγειρε τὸ ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στὸ Ροστὼβ καὶ ἐγκατέστεισε ἐκεῖ ὡς Ἐπίσκοπο τὸν Ἕλληνα Θεόδωρο. 

Ὁ Ἅγιος διακρινόταν γιὰ τὴ σοφία, τὴν εὐγένεια καὶ τὴν ἀκρίβειά του. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη πρὸ τοῦ θέρους τοῦ 991 μ.Χ. στὸ Κίεβο καὶ τὸν διαδέχθηκε ὁ Λέων. Τὸ ἱερὸ λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στὸ ναὸ τῆς Θεοτόκου στὸ Κίεβο. 

Περὶ τὸ 1103, τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου μετακομίσθηκε ἀπὸ τὸν ἡγούμενο Θεόκτιστο στὸ σπήλαιο τοῦ Ἀντωνίου καὶ το 1730 στὸ Καθολικὸ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μιχαὴλ τιμᾶται,  στὶς 15 Ιουνίου,ενώ στις 30 Σεπτεμβρίοιυ εορτάζουμε την ανακομιδή του λειψάνου του.

Γιατί χρειάζονται τα Θρησκευτικά;

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

  Αν πρόκειται να περάσεις Πανελλήνιες, τρέχεις όλη μέρα από το σχολείο στο φροντιστήριο και ξέρεις πως αν μπορείς να γλιτώσεις μία ώρα την εβδομάδα, θα το κάνεις. Θα ζητήσεις απαλλαγή από τα θρησκευτικά κι ας μην είσαι άθεος ή ετερόδοξος. Θα αδιαφορήσεις και για τη λογοτεχνία από τη στιγμή που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να εξετασθείς επί του θέματος.

 Αν μάλιστα έχεις συμπληρώσει τα 17 σου, άρα θεωρείσαι ενήλικος από τον νόμο, και δεν χρειάζεσαι καν τη συγκατάθεση των γονέων σου για να απαλλαγείς, τότε δεν το σκέφτεσαι. Βάσει αυτής της λογικής ο τελειόφοιτος έχει τη διακριτική ευχέρεια να διδάσκεται ό,τι τραβάει η όρεξή του. Τότε ποίο το νόημα της γενικής παιδείας;

  Αυτή είναι η χρησιμοθηρική απάντηση στη συζήτηση που άνοιξε μια δήλωση της κ. Αναγνωστοπούλου σε ραδιοφωνικό σταθμό. Η ίδια προσπάθησε να την περιβάλλει με δημιουργική ασάφεια στη συνέχεια, όμως η συζήτηση άνοιξε. Γιατί χρειάζονται τα θρησκευτικά στην εκπαίδευση; Αλλέως πώς: σε τι χρειάζονται τα θρησκευτικά; Η απάντηση της επίσημης εκκλησίας είναι ότι η ορθοδοξία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού. Θα συμφωνήσω, όπως θα συμφωνήσω ότι το παιδί από το δημοτικό θα πρέπει να αποκτά το αίσθημα της χριστιανικής ηθικής, τον διαχωρισμό του καλού και του κακού, τον σεβασμό στον πατέρα σου και τη μητέρα σου.

 Η προαιρετική διδασκαλία των θρησκευτικών, με το επιχείρημα της ανεξιθρησκίας, μπορεί να τανύζει τις χορδές της προοδευτικής ψυχής, δεν παύει όμως να αποτελεί την άλλη πλευρά του νομίσματος. 

Οπως η αθεΐα είναι η άλλη πλευρά της πίστης. Το ζήτημα είναι λίγο πιο περίπλοκο. 

Η Βίβλος, η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη, είναι ένας από τους πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι επιστολές του Παύλου είναι από τα σημαντικότερα κείμενα της γλώσσας μας, κείμενα γραμμένα από Ρωμαίο πολίτη που έμαθε τα ελληνικά ως ξένη γλώσσα. Το ζήτημα δεν θα λυθεί αν αντικατασταθούν τα θρησκευτικά με τη θρησκειολογία ή την ιστορία των θρησκειών. Χριστιανισμός πρέπει να διδάσκεται.

  Η Εκκλησία πρώτη θα έπρεπε να επεξεργαστεί τρόπους για να απαλλαγεί η διδασκαλία των Θρησκευτικών από την προσήλωση στη δογματική τυπολατρία. Θα μου πείτε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, από τον Πλάτωνα ώς τον Βιζυηνό, κι από την Αλγεβρα ώς τη Φυσική στηρίζεται στην τυπολατρική παπαγαλία. Γιατί να εξαιρεθούν τα θρησκευτικά; Και γιατί σε λίγα χρόνια, καιρού επιτρέποντος, να μη μετατραπεί και η διδασκαλία των αρχαίων σε προαιρετική; Λυπάμαι αλλά το ζήτημα που άνοιξε, αν άνοιξε, δείχνει την ανικανότητά μας όχι μόνον να σχεδιάσουμε, αλλά ακόμη και να σκεφθούμε πώς θα σχεδιάσουμε το ελληνικό σχολείο.
  Η κ. Αναγνωστοπούλου, ως καθηγήτρια του Παντείου, έχει άποψη για το ελληνικό σχολείο. Δυστυχώς άποψη είχε και ο κ. Μπαλτάς. Δεν ξέρω αν έχει άποψη και ο κ. Φίλης. 

Εκείνο που ξέρω είναι ότι η εκπαίδευση, κυρίως η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια, θα πρέπει να απελευθερωθεί από τις ιδεολογικές εμμονές των προοδευτικών δογμάτων. 

Οπως τα αρχαία ελληνικά φέρνουν πιο κοντά τα Ελληνόπουλα στην ευρωπαϊκή παιδεία, έτσι και η διδασκαλία του χριστιανισμού. Αν μη τι άλλο, το σχολείο οφείλει να διδάσκει πως υπάρχουν γνώσεις οι οποίες υπερβαίνουν τη χρησιμοθηρία του φροντιστηρίου. Και αυτές στηρίζουν τον ανθρωπισμό μας.

kathimerini

Κάθε ιερός ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη...

Κάθε ιερός ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη. Και όταν είσαι μέσα στον ναό, ή­δη βρίσκεσαι στον ουρανό. Έτσι, όταν ή γη σε συν­θλίβει με την κόλαση της, τρέξε στον ναό, μπες μέσα και να, είσαι μέσα στον παράδεισο. 

Αν οι άνθρωποι σε ενοχλούν με την κακία τους, να προσφεύγεις στον ναό, να γονατίζεις μπροστά στον Θεό και Εκείνος θα σε προσλάβει κάτω από την γλυκιά και παντοδύναμη προστασία Του. 

Αν πάλι συμβεί να πέσουν επάνω σου ολόκληρες λεγεώνες δαιμόνων, εσύ τρέξε στον ναό, ανάμεσα στους Αγγέλους, επειδή ό ναός είναι πάντοτε γεμάτος από Αγγέλους και οι Άγγελοι του Θεού θα σε προστατεύσουν από όλα τα δαιμόνια του κόσμου αυτοί και τίποτα δεν μπορούν να σου κάμουν.

ΑΓΙΟΥ  ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ  ΠΟΠΟΒΙΤΣ  (1894-1979)

ΕΚΛΟΓΑΙ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ

πηγή

Οικονομόπουλος εναντίον Καρβέλα για το αντιχριστιανικό τραγούδι του

Ο Νίκος Καρβέλας κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες το προσβλητικό τραγούδι που έχει τίτλο «Ο διάβολος είναι από την Ελλάδα» και στο οποίο καθυβρίζει τον Χριστιανισμό.

Στο άκουσμά του ο τραγουδιστής Νίκος Οικονομόπουλος ξέσπασε μέσα από την προσωπική του σελίδα στο facebook, καθώς είναι από τους ανθρώπους που πιστεύουν πολύ στο Θεό.

«Είναι λυπηρό δημιουργοί που έγραψαν την όποια ιστορία στο ελληνικό τραγούδι, να διαπομπεύουν με τέτοιο τρόπο τα ιερά και τα όσια της θρησκείας μας και να επαινούν τον “έξω από ‘δω”... Είναι λυπηρό να επανέρχεστε με τέτοιου είδους υβριστικό άσμα, κύριε Καρβέλα. Ντροπή... Στο πυρ το εξώτερον, λοιπόν» έγραψε ο γνωστός τραγουδιστής.

• Από  Desk Agioritikovima

Όταν ο κήπος της ψυχής σου είναι γεμάτος αγκάθια(Οσίου Πορφυρίου)

(Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)

Όταν ο κήπος της ψυχής σου είναι γεμάτος αγκάθια (πάθη),μην προσπαθείς να τα ξεριζώσεις και βρίσκεσαι διαρκώς τραυματισμένος και μολυσμένος από την ασχολία σου μαζί τους.

Δώσε όλη τη δύναμη σου στα λουλούδια της ψυχής σου,πότισέ τα, και τότε τ΄ αγκάθια θα ξεραθούν μόνα τους.

Και το καλύτερο λουλούδι είναι η αγάπη σου στον Χριστό.Αν ποτίσεις αυτήν και αναπτυχθεί, όλα τα αγκάθια μαραίνονται.

Όσιος Κυριακός ο Αναχωρητής

Τοιχογραφία Μονή Γκρατσιάνιτσα(14ος αιώνας)

Ο Όσιος Κυριακός ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε «ὑπομονήν, πραότητα» (Α' προς Τιμόθεον, στ' 11). Γι' αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή. Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 5ο αιώνα μ.Χ., από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο.

Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριάκος, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο Μέγας Ευθύμιος, τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο. Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στη Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά. Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου.

Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον όποιο τους αντιμετώπιζε, γι' αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους. Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός, έφυγε κι από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση. Τελικά, πέθανε 107 χρονών, και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε «πραότητα πρὸς πάντας ἀνθρώπους» (Προς Τίτον, γ' 2). Πραότητα, δηλαδή, σ' όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.

Τοιχογραφία με τους Αγίους Χαρίτωνα(28 Σεπτεμβρίου)Κυριακό(29 Σεπτεμβρίου)και Γρηγόριο Αρμενίας(30 Σεπτεμβρίου)

Έργο του Συριου καλλιτέχνη Tamman Azaam.Πιο μοντέρνο δεν γίνεται!

Έργο του Συριου καλλιτέχνη Tamman Azaam.Πιο μοντέρνο δεν γίνεται!

πηγή

Ας ευχαριστούμε το Θεό όχι μόνο όταν μας δίνει, αλλά και όταν δεν μας δίνει

Από το Βιβλίο «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου.

 Η προσευχή είναι μεγάλο αγαθό, αν γίνε­ται και με λογισμό αγαθό· αν ευχαριστούμε το Θεό όχι μόνο όταν μας δίνει, αλλά και όταν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε, αφού και τα δύο τα κάνει για την ωφέλειά μας. Έτσι, και όταν δεν παίρνουμε, ουσιαστικά παίρνουμε με το να μην πά­ρουμε ό,τι δεν μας συμφέρει. Υπάρχουν, βλέπετε, πε­ριπτώσεις που η μη ικανοποίηση του αιτήματός μας είναι πιο ωφέλιμη. Και τότε ό,τι θεωρούμε σαν απο­τυχία είναι επιτυχία.

 Ας μη στεναχωριόμαστε, λοιπόν, όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχή μας. Ας μη χά­νουμε την υπομονή μας. Μήπως και πριν ζητήσουμε κάτι, δεν μπορεί να μας το δώσει ο Πανάγαθος; Μπο­ρεί, φυσικά, αλλά περιμένει από μας κάποιαν αφορμή, ώστε να μας βοηθήσει δίκαια. Γι' αυτό ας Του δίνου­με την αφορμή με την προσευχή και ας περιμένουμε με πίστη, με ελπίδα, με εμπιστοσύνη στην πανσοφία και στη φιλανθρωπία Του. Μας έδωσε ό,τι ζητήσαμε; Ας Τον ευχαριστούμε. Δεν μας έδωσε; Και πάλι ας Τον ευχαριστούμε, γιατί δεν γνωρίζουμε, όπως γνωρίζει Εκείνος, τι είναι καλό για μας.

 Ας έχουμε ακόμα υπόψη μας, πως ο Θεός συχνά δεν αρνείται, αλλά μόνο αναβάλλει την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός μας. Και γιατί αναβάλλει; Επειδή, χρησιμοποιώντας ως μέσο τη δική μας επιμονή στο αίτημα, θέλει να μας ελκύσει και να μας κρατήσει κο­ντά Του. Κι ένας φιλόστοργος πατέρας, άλλωστε, όταν του ζητάει κάτι το παιδί του, πολλές φορές αρνείται να του το δώσει, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί μ' αυτόν τον τρόπο το παιδί μένει κοντά του.

Με δυο λόγια, η αποτελεσματικότητα της προσευ­χής μας εξαρτάται:

Φώτης Κόντογλου - Ὁ «Ἔγκλειστος» Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Κύπριος

 

 Αὐτὸς ὁ ἅγιος ἤτανε βλάστημα τῆς μοσκοβολημένης Κύπρου. Γεννήθηκε στὰ 1134 στὸ χωριὸ Λεύκαρα, ποὺ τώρα τὸ λένε Κάτω Δρῦ, κοντὰ στὴ Λάρνακα. Ἡ Κάτω Δρῦ χτίσθηκε ὕστερα ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ ἁγίου. Ἡ γενιά του λεγότανε Καταμούτηδες καὶ βρίσκεται ἀκόμα. Ἀπὸ μικρὸς ἤτανε διαλεγμένος ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ γίνει ἅγιος. Γιατὶ δὲν συνήθιζε σὰν τ᾿ ἄλλα τὰ παιδιὰ ποὺ παίζουνε καὶ διασκεδάζουνε, παρὰ ὁ μονάχος πόθος τοῦ ἤτανε νὰ ἀφοσιωθεῖ στὸν Χριστὸ καὶ τὴ θρησκεία του. Σὰν γίνηκε 18 χρονῶν, οἱ γονιοί του τὸν ἀρραβωνιάσανε. Μὰ ὁ Νεόφυτος ἔφυγε ἀπὸ τὸ πατρικό του σπίτι καὶ πῆγε στὸ μοναστήρι τοῦ Χρυσοστόμου στὸ βουνὸ Κουτζουβέντη. Ὕστερα ἀπὸ δυὸ μῆνες τὸν βρήκανε οἱ δικοί του καὶ γύρισε στὸ σπίτι τους, μὰ δὲν ἔστερξε νὰ παντρευτεῖ, παρὰ ἤθελε νὰ καλογερέψει. Βλέποντας οἱ γονιοί του αὐτὴ τὴ στερεὴ ἀπόφασή του, τὸν ἀφήσανε λεύτερον. 

   Βγαίνει λοιπὸν πάλι ἀπὸ τὸ σπίτι τους καὶ πηγαίνει γιὰ δεύτερη φορὰ στὸ μοναστήρι τοῦ Κουτζουβέντη κ᾿ ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ ἡγούμενου παρακαλώντας τὸν νὰ τὸν κάνει δόκιμο. Καὶ κεῖνος τὸν ἔκανε. Ἐπὶ πέντε χρόνια φύλαγε τ᾿ ἀμπέλια τοῦ μοναστηριοῦ καὶ μάθαινε νὰ λέγει ἀπ᾿ ἔξω τὸ Ψαλτήρι καὶ τἆλλα τὰ γράμματα. Ἀλλὰ δὲν τὸν εὐχαριστοῦσε ἡ ἀσκητικὴ ζωὴ σ᾿ αὐτὸ τὸ μοναστήρι, γιατὶ ἤθελε πιὸ αὐστηρὴ καλογερική, καὶ μίσεψε ἀπὸ κεῖ καὶ πῆγε στὸ Μελισσόβουνο κι᾿ ἀσκήτεψε ἕνα χρόνο μέσα σ᾿ ἕνα σπήλαιο. 

 Ὕστερα μπαρκάρησε καὶ πῆγε στὸν Ἅγιο Τάφο κι᾿ ἀπόμεινε ἕξι μῆνες ἐκειπέρα. Μετά, γύρισε πάλι στὴν Κύπρο καὶ πῆγε στὴν Πάφο καὶ τὸν πιάσανε οἱ στρατιῶτες ποὺ φυλάγανε τὸ κάστρο καὶ τὸν βάλανε φυλακὴ ἕνα μερόνυχτο. Σὰν τὸν λευτερώσανε, τράβηξε παραμέσα στὸ νησὶ γιὰ νὰ βρεῖ μέρος ἥσυχο νὰ ἀσκητέψει. Περπάτησε ὅπως τὸν φώτισε ὁ Θεὸς κ᾿ ἔφταξε σ᾿ ἕνα μέρος ἀπόγκρεμνο, καὶ ἔψαχνε ἀπὸ τὸν Ἰούνιο ἕως τὸν Σεπτέμβρη. Τέλος βρῆκε ἕνα σπήλαιο ποὺ φωλιάζανε μέσα ὄρνια καὶ φίδια κ᾿ ἔπιασε καὶ τὸ βάθαινε. Ἕνα χρόνο δούλεψε σκληρὰ κι᾿ ἀποτελείωσε τ᾿ ἀσκηταριό του τὴ μέρα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Αὐτὸ τὸ σπήλαιο τὸ ὀνόμασε ὁ ἅγιος «Ἐγκλείστρα» κι᾿ ὁ ἴδιος εἶναι γραμμένος στὸ συναξάρι του μὲ τὄνομα «ὁ ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος».

  Ἡ ἁγιωσύνη του ξακούσθηκε σὲ ὅλη τὴν Κύπρο καὶ προστρέξανε πολλοὶ νὰ μονάσουνε κοντά του. Τότε ἔπιασε κ᾿ ἔχτισε μοναστήρι μεγάλο, τιμημένο εἰς μνήμην τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὅλα βρίσκουνται ὡς τὰ σήμερα ἀπείραχτα. Ἡ σπηλιὰ τῆς Ἐγκλείστρας εἶναι καταζωγραφισμένη ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ ἁγίου Νεοφύτου, μὲ ὑποθέσεις ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μὲ ὁσίους σὲ σχῆμα ἥσυχο καὶ ἁπλό. Σ᾿ ἕνα κελλὶ σκαμμένο στὸ παραμέσα μέρος τοῦ βράχου, βρίσκεται ὁ τάφος τοῦ ἁγίου. Μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ σπήλαιο ἀπόμεινε κατακλειδωμένος μὲ νηστεία καὶ μὲ προσευχὴ ἐπὶ πολλὰ χρόνια. Μονάχα κάθε Κυριακὴ κατέβαινε μὲ μία σκάλα στὴν παρακάτω σπηλιὰ καὶ δίδασκε τοὺς μαθητές του.

  Σ᾿ αὐτὴ τὴ διαγωγὴ ἔζησε πενηνταπέντε χρόνια καὶ μελετοῦσε τὴν ἁγία Γραφὴ μέρα καὶ νύχτα. Καὶ μὲ ὅλο ποὺ ἤτανε λιγογράμματος ὁ μακάριος, ἔγραψε πολλὰ ἁγιασμένα γραψίματα, γεμάτα ἀπὸ τὴν εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σὲ δεκαέξι βιβλία συναθροισμένα. Προεῖδε τὴ μέρα τῆς κοίμησής του καὶ μάζεψε γύρω του τοὺς μαθητές του καὶ τοὺς ὁρμήνεψε νὰ ζοῦνε μὲ ἀγάπη καὶ ὁμόνοια, σύμφωνα μὲ τὸν Κανόνα, ποὺ τοὺς ἄφησε γραμμένον. Παράδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο στὶς 12 Ἀπριλίου κατὰ τὰ 1215 ἀπάνω κάτω.
Αὐτὸς ὁ ἅγιος εἶναι ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς ἁπλὲς ψυχὲς ποὺ δεχτήκανε τὸν Χριστὸ σὰν φυσικὴ θροφὴ τῆς ψυχῆς τους, δίχως νὰ μάθουνε γράμματα πονηρά. Τὸ πρῶτο βιβλίο, ποὺ ἔμαθε νὰ τὸ λέγει ἀπέξω καὶ ποὺ τ᾿ ἀγάπησε πολύ, ἤτανε τὸ Ψαλτήρι τοῦ προφητάνακτα Δαυΐδ. Ὕστερα ἀποστήθισε διάφορες εὐχὲς καὶ τροπάρια καὶ λόγια τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Κανένας ζωντανὸς ἄνθρωπος δὲν τὸν δίδαξε, γι᾿ αὐτὸ μπορεῖ νὰ πεῖ κανένας πὼς ὁ ἅγιος Νεόφυτος εἶναι «διδακτὸς Θεοῦ». Ὅ,τι ἔγραψε εἶναι γραμμένο μὲ τὸ δικό του τὸν τρόπο, εὐωδιασμένο ἀπὸ εὐλάβεια κι᾿ ἀπὸ φόβο Θεοῦ. 

 Ἔγραψε «Ἑρμηνείαν εἰς τὴν Ἑξαήμερον» ἤγουν γιὰ τὴ Δημιουργία τοῦ κόσμου, λόγους «εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ Ἰνδίκτου, εἰς τὸν Ἀρχάγγελον Γαβριήλ, εἰς τὸν ἅγιον μάρτυρα Μάμαντα, εἰς τὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου, εἰς τὸν τίμιον καὶ ζωοποιὸν Σταυρόν, εἰς τὸν ὁσιομάρτυρα Πολυχρόνιον» καὶ πολλοὺς ἄλλους. Ἔγραψε ἀκόμα «Περὶ τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου», «Περὶ σεισμῶν διαφόρων», «Ἑρμηνείαν τῶν Ψαλμῶν» καὶ ἄλλα. Ἀπ᾿ αὐτὰ σταχυολογήσαμε λιγοστὰ καὶ τὰ βάζουμε παρακάτω.
  Στὴν Ἑρμηνεία τῆς Ἑξαημέρου, γράφει πὼς ἀποφάσισε νὰ γράψει γι᾿ αὐτὴ τὴ μεγάλη ὑπόθεση: 
«Μοῦ φαίνεται καλὸ νὰ πῶ ἀπὸ ποιὰ αἰτία ἔφθασα στὴν ἀπόφαση νὰ συντάξω τοῦτο τὸ βιβλίο. Τὸν καιρὸ λοιπὸν ποὺ μὲ φώτισε κάποια θεϊκὴ ἀνατολὴ ἄνωθεν καὶ μὲ ἔστρεψε μακριὰ ἀπὸ τὶς ματαιότητες τῆς ζωῆς, κι᾿ ὁδήγησε τὰ πόδια μου σὲ ἴσιους δρόμους καὶ σὲ ὁδὸν εἰρήνης, ὥστε νὰ ἀκολουθήσω τὸ μοναχικὸ βίο, ξέφυγα κρυφὰ ἀπὸ τοὺς γονιούς μου κι᾿ ἀπὸ τὰ ἑφτὰ τ᾿ ἀδέρφια μου, ἀρσενικὰ καὶ θηλυκά, κ᾿ ἔφθασα σὲ κάποιο ἅγιο μοναστήρι. Ἐκει πέρα ἔτυχε νὰ ἀκούσω τὴν προφητεία ποὺ λέγει «ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν» καὶ τἆλλα λόγια ποὺ ἔρχουνται κατόπι, καὶ πολὺ θαύμασα σὰν τ᾿ ἄκουσα· γιατὶ δὲν εἶχα ἀκούσει ποτὲ τέτοιον λόγο, ἐπειδὴς ἤμουνα ἀγράμματος καὶ δὲν ἤξερα οὔτε τὸ ἄλφα κ᾿ ἤμουνα παιδὶ ὡς δεκαοχτὼ χρονῶν στὴν ἡλικία. 
Καὶ τόσο θαύμασα ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ ποὺ ἄκουσα καὶ τόσο πολὺ τ᾿ ἀγάπησε ἡ ψυχή μου, ποὺ μακάρι ἔλεγα νὰ διαβάζανε τέτοια ἀναγνώσματα καὶ νὰ τάκουγα, μ᾿ ὅλο ποὺ δὲν καταλάβαινα τὸ νόημα ποὺ εἴχανε, ἐκτὸς τὸ «ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς καὶ ὅτι εἶδεν ὁ Θεὸς ὅτι καλὰ λίαν» καὶ τίποτα περισσότερο ἀπ᾿ αὐτὰ δὲν ἔνοιωθα. Ἀλλὰ δὲν ἤθελα νὰ ρωτήσω καὶ κανέναν νὰ μοῦ τὰ ἐξηγήσει, καὶ μονάχα μέσα στῆς καρδιᾶς μου τὸν κρυφὸν τόπο φύλαγα αὐτὸ τὸ θαῦμα. 
Καὶ σὰν μὲ βάλανε οἱ γέροντές μου νὰ κλαδεύω τ᾿ ἀμπέλια, ἔπιασα νὰ μαθαίνω κάποια γράμματα μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς εὐχὲς ποὺ λέγανε οἱ μοναχοὶ τὴ νύχτα καὶ τὴ μέρα. Μὰ ἡ θεία χάρη μου χάρισε περισσότερο κι᾿ ἀπὸ αὐτά, ὥστε νὰ μάθω νὰ λέγω ἀπ᾿ ἔξω ὁλόκληρο τὸ ἱερὸ Ψαλτήρι. Καὶ σάν μου ἦρθε πάλι κάποια φώτιση νὰ φύγω ἀπὸ τὸ θόρυβο τοῦ κοινοβίου καὶ νὰ πάγω νὰ ἡσυχάσω, τότε ἧβρα καιρὸ ἡσυχίας, κ᾿ ἐπειδὴ εἶχα στὴ θύμησή μου αὐτὰ τὰ θεϊκὰ λόγια ποὺ εἶπα, ἔψαχνα νὰ βρῶ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο βιβλίο ἐκεῖνο τὸ προφητικό. Καὶ σὰν τὸ βρῆκα, τὸ ἔμαθα ἀπ᾿ ἔξω μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸν πόθο ποὺ εἶχα γιὰ ὅσα ἔλεγε. Κ᾿ ἔμαθα ὄχι μονάχα τὴν ἑξαήμερη κοσμοκτισία, ἀλλὰ κι᾿ ὅσα λέγει γιὰ τὸν Παράδεισο καὶ γιὰ τὴν παράβαση, γιὰ τὸν κατακλυσμὸ καὶ γιὰ τὴν πυργοποιΐα, ἕως τὸ φίλο τοῦ Θεοῦ τὸν Ἀβραάμ, κι᾿ εἶχα πολὺ θαυμασμὸ γιὰ τὰ θεϊκὰ λόγια αὐτῆς τῆς Γραφῆς».

  Γιὰ τὶς συμφορὲς τῆς Κύπρου γράφει «Περὶ τῶν κατὰ τὴν χῶραν Κύπρον σκαιῶν», κι᾿ ἀρχίζει μὲ τοῦτα τὰ λόγια: «Τὸ σύννεφο σκεπάζει τὸν ἥλιο κ᾿ ἡ ἀντάρα τὰ ὄρη καὶ τὰ βουνά, καὶ μποδίζανε τὴ ζέστη καὶ τὴ φωτεινὴ ἀχτίνα τοῦ ἥλιου γιὰ λίγον καιρό. Κ᾿ ἐμᾶς μας ἔχει σκεπασμένους δώδεκα χρόνια τώρα σύννεφο κι᾿ ἀντάρα ἀπὸ βάσανα ἀπανωδιαστὰ ποὺ πέσανε ἀπάνω στὴ χώρα μας. Γιατὶ σὰν πῆρε τὴν Ἱερουσαλὴμ ὁ ἄθεος Σαλαχαντὴς καὶ τὴν Κύπρο ὁ Ἰσαάκιος ὁ Κομνηνός, σκεπάσανε τὸν τόπο χειρότερα ἀπὸ ἀντάρες καὶ φουρτοῦνες, πολέμοι καὶ ταραχὲς κι᾿ ἀκαταστασίες, κουρσέματα κ᾿ αἱματοχυσίες. Γιατὶ νά, ὁ ζωηφόρος τάφος τοῦ Κυρίου καὶ τἆλλα τὰ ἅγια δοθήκανε στοὺς σκύλους Μουσουλμάνους γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ δακρύζει γιὰ τούτη τὴ συμφορὰ κάθε ψυχὴ π᾿ ἀγαπᾶ τὸ Θεό. 

 Σὰν τὰ εἴδανε αὐτά, ταραχθήκανε τὰ ἔθνη καὶ τὰ βασίλεια, κατὰ τὸ γραμμένο, ὁ Ἀλαμάνος λέγω κι᾿ ὁ Ἐγκλινίας καὶ σχεδὸν κάθε ἔθνος κίνησε γιὰ νὰ σώσει τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ δὲν μπορέσανε νὰ κάνουνε τίποτα. Καὶ νά, δώδεκα χρόνια, καὶ τὰ κύματα ἀγριεύουνε καὶ ψηλώνουνε χειρότερα... Κι᾿ αὐτὰ συγχωρηθήκανε νὰ γίνουνε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας τὶς μεγάλες, μὲ δίκαια ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ταπεινωθοῦμε κ᾿ ἴσως συγχωρεθοῦμε. Εἶναι μία χώρα Ἰγκλιτέρρα, πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὴ Ρωμανία κατὰ τὸ βοριᾶ, κι᾿ ἀπὸ δαύτη σύννεφο Ἰγκλίνων μαζὶ μὲ τὸν ἄρχοντά τους μπήκανε σὲ κάτι καράβια μεγάλα ποὺ τὰ λένε νάκκες καὶ ταξιδέψανε γιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα. Τότε τράβηξε γιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα κι᾿ ὁ βασιλιὰς τῶν Ἀλαμάνων μὲ ἐννιακόσιες χιλιάδες. Μὰ αὐτός, περπατώντας κατὰ τὰ ἀνατολικὰ μέρη τοῦ Ἰκονίου, ἔχασε τὰ στρατεύματά του ἀπὸ τὸ περπάτημα κι᾿ ἀπὸ τὴν πείνα κι᾿ ἀπὸ τὴ δίψα κι᾿ ὁ ἴδιος ὁ βασιλιὰς πνίγηκε μέσα σ᾿ ἕναν ποταμὸ καβάλλα στ᾿ ἄλογό του. Κι᾿ ὁ Ἰγκλίτερ ἦρθε στὴν Κύπρο καὶ τὴ βρῆκε σὰν χαροκαμένη μάνα...

 Ἡ χώρα μας εἶναι σὰν τὴ θάλασσα ποῦναι ἀγριεμένη ἀπὸ πολλὴ ἀνεμοζάλη. Καὶ μάλιστα ἡ συμφορά μας εἶναι χειρότερη κι᾿ ἀπὸ τὴν ἄγρια τὴ θάλασσα. Γιατὶ ἡ θάλασσα, σὰν περάσει ἡ ἀγριάδα της, ἔρχεται ἡ γαλήνη, ἐνῶ σ᾿ ἐμᾶς ἡ φουρτούνα χειροτερεύει κάθε μέρα κ᾿ ἡ μανία της δὲν ἔχει τέλος. Στὸ Λευϊτικὸ βιβλίο εἶναι γραμμένα ὅσα βρήκανε τὴ χώρα μας, πολέμοι, σπάρσιμο χωρὶς ἀπολαβή, φάγωμα τῶν κόπων μας ἀπὸ τοὺς ὀχτρούς μας. Κ᾿ ἡ δύναμή μας γίνηκε ἕνα τίποτα· κι᾿ ἀπομείναμε λιγοστοί. «Πορευθήκατε σὲ μένα πλάγια, μᾶς λέγει ὁ Θεός, κ᾿ ἐγὼ θὰ πορευθῶ σὲ σᾶς μὲ θυμὸ πλάγιον». Κι᾿ ἀληθινὰ ἔτσι εἶναι· γιατὶ ἂν δὲν κουτσαθεῖ κανένας, οὔτε κι᾿ ὁ γιατρὸς τὸν κόβει μὲ τὸ νυστέρι, κι᾿ οὔτε τοῦ καίει τὸ πονεμένο μέρος. Λοιπὸν εἶναι φανερὸ πὼς κ᾿ ἐμεῖς, ἂν δὲν πικραίναμε κάποτε τὸν πανάγαθο γιατρό μας καὶ δὲν πηγαίναμε σ᾿ αὐτὸν πλάγια, κ᾿ Ἐκεῖνος δὲ θὰ φερνότανε σὲ μᾶς πλάγια καὶ δὲ θὰ μᾶς πίκραινε γιὰ νὰ σωθοῦμε».

(ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)

πηγή

Ο ναός του Αγίου Στεφάνου στο Νεσέμπαρ με τις υπέροχες τοιχογραφίες

Οι πρώτες βασιλικές στο Νεσέμπαρ(αρχαίο όνομα Μενεβρία και μεταγενέστερα Μεσημβρία), είναι πόλη της Βουλγαρίας στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας) χρονολογούνται στον 5ο αιώνα, όταν η πόλη διατηρεί πολύ στενές επαφές δια θαλάσσης με την Κωνσταντινούπολη.

 Ακριβώς εκείνη την εποχή το Νεσέμπαρ γνωρίζει την πρώτη της πολιτιστική και θρησκευτική ακμή."Κατά την Ρωμαϊκή Περίοδο η περιοχή της Μαύρης Θάλασσας ήταν στην περιφέρεια της Αυτοκρατορίας, μακριά από την πρωτεύουσα, όταν όμως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίζεται στα δύο κατά τον 5ο Αιώνα, η κοντινή απόσταση από τη νέα пρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη δίνει δυνατή ώθηση στην ανάπτυξη του πολιτισμού στην πόλη", εξηγεί ο Μαρτίν Ζέλεφ. 

Αν είσαι μόνος αδελφέ έχεις πολλά να κάνεις...

Ἂν εἶσαι μόνος ἀδελφέ, ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία. Ἀνάπεμπε ὕμνους στὸν Τρισάγιο Θεό μας. Δόξαζέ Τον πολλὲς φορὲς στὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας, διότι κάποιοι ἄλλοι Τὸν ὑβρίζουν καὶ Τὸν βλασφημοῦν (καθημερινῶς). Ὕμνει τὴν Παναγία μας, λέγε τοὺς Χαιρετισμούς της. Εἶναι ἔργο ἀγγελικό. Τώρα δὲν ἔχεις πλέον ἄλλες μέριμνες καὶ φροντίδες οἰκογενειακές. Ἴσως εἶσαι καὶ συνταξιοῦχος. Ἐκμεταλλεύσου τὴν περίστασι. Ἁγίαζε τὸν χρόνο σου.
Εἴσελθε εἰς τὸ «ταμεῖον» σου καὶ προσεύχου, ἀδελφέ μου, μὴν ἀμελεῖς αὐτὸ τὸ καθῆκον. Ἔχομε εὐθύνη γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ἐπικρατεῖ γύρω μας.

Προσεύχου γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, γιὰ τὴν ταλαίπωρη πατρίδα μας ποὺ τὴν συκοφάντησαν, ν᾿ ἀναστηθῇ καὶ πάλι. Γιὰ τὴν μετάνοια καὶ συντριβὴ τῶν ὀρθοδόξων ἑλλήνων.

Γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται στὴν πρώτη γραμμὴ —γιὰ νὰ κρατήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστι ἀλώβητη ἀπὸ τοὺς ποικιλώνυμους ἐχθρούς της καὶ ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὴν παναίρεσι τοῦ οἰκουμενισμοῦ— καὶ πολεμοῦνται λυσσωδῶς.
Ν᾿ ἀναδειχθοῦν κι ἄλλοι ὁμολογηταὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ Ἱεράρχες ἄξιοι «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι».

Κλεῖσε τὴν τηλεόρασι· δὲν σοῦ προσφέρει τίποτε.

Καὶ προσεύχου, ἀδελφέ μου, κάνεις πολὺ σπουδαῖο ἔργο:
Γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια, νὰ μὴ χάσῃ τὴν δομή της· νὰ μὴν σαλευθοῦν τὰ θεμέλιά της.

Γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς, γιὰ τοὺς γέροντες καὶ τοὺς διακονητές τους, γιὰ δύναμι καὶ ὑπομονή..

Γιὰ τοὺς νοσηλευομένους στὶς ἐντατικὲς κλινικές, γιὰ ὑπομονή.

Γιὰ τοὺς γιατροὺς καὶ νοσηλευτάς, νὰ τοὺς φωτίζῃ ὁ Θεὸς νὰ δίνουν τὶς κατάλληλες διαγνώσεις, νὰ κάνουν σωστὲς ἐνέργειες.

Προσεύχου γιὰ τοὺς ἐκπαιδευτικούς μας, νὰ μεταφέρουν τὰ ἑλληνοχριστιανικὰ ἰδεώδη, τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς, στὰ παιδιά μας. Νὰ μείνουν ὄρθιοι στὶς ἐπάλξεις, στὸ καθῆκον, στὴν ἀποστολή τους.

Γιὰ τοὺς ἐργαζομένους, γιὰ τοὺς πολλοὺς ἀνέργους, γιὰ τοὺς ἀπογοητευμένους, νὰ μὴ χάσουν τὴν ἐλπίδα τους στὸ Θεὸ καὶ ἔλθουν σὲ ἀπόγνωσι.

Γιὰ τοὺς φυλακισμένους, μάλιστα δὲ διὰ τοὺς ἀδίκως φυλακισμένους, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ τοὺς συμπαραστέκονται.

Γιὰ τὰ ἐγκαταλελειμμένα, γιὰ τὰ παραβατικὰ παιδιά. Γιὰ τοὺς νέους μας, γιὰ τοὺς ναρκομανεῖς, γιὰ τοὺς πλανεμένους, νὰ βροῦν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας.

Γιὰ τοὺς πολυτέκνους, γιὰ τοὺς χρεωμένους.

Προσεύχου γιὰ τὴν ἀφύπνισι καὶ ἑνότητα τοῦ ὀρθοδόξου ἑλληνικοῦ λαοῦ!

Γιὰ τὸ μικρὸ ποίμνιο.

Γιὰ τὴν προστασία πάντων ἡμῶν ἀπὸ τὰ ἐπερχόμενα δεινά!

Γιὰ τοὺς μοναχικοὺς ἀνθρώπους, ὅπου κι ἂν βρίσκωνται, στὴν Ἑλλάδα ἢ στὸ ἐξωτερικό.

Γιὰ τὸν Ἱερὸ κλῆρο· γιὰ τοὺς ἐργαζομένους ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Κάνεις πολὺ σπουδαῖο ἔργο.
Προσεύχου ἰδιαιτέρως γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, γιὰ τὴν ἀνάπαυσί τους· τὸ περιμένουν. Εἶναι ἡ καλύτερη ἐλεημοσύνη καὶ ἱεραποστολή.

—Μελέτα τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν ἁγία Γραφή! Ἰδιαιτέρως τὴν Καινὴ Διαθήκη. Ἐμβάθυνε σ᾿ αὐτήν. Θὰ γλυκαίνεται «ὁ λάρυγξ» σου, θὰ φωτίζεται ὁ νοῦς σου, θὰ ἠρεμῇ ἡ ψυχή σου. Καθὼς καὶ τὸ Ψαλτήριο.

Ἂν εἶσαι μόνος, ἀδελφέ, ἂν ἔχῃς αὐλὴ ἢ μπαλκόνι, ρίξε λίγα ψίχουλα σ᾿ ἕνα σκεῦος, γιὰ νά ᾽ρθουν περιστέρια ἢ ἄλλα πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ· θὰ ἔχῃς πολὺ καλὴ συντροφιὰ καὶ θὰ χαίρεσαι. Μίλα μαζί τους.

Φύτεψε καὶ λίγα λουλούδια ἢ δένδρα, ἂν ἔχῃς χῶρο, καὶ δόξαζε τὸν Θεό.

Ἡ ἀγαθή Του Πρόνοια στὴν δυσκολία ἢ ἀρρώστια σου δὲν θὰ σ᾿ ἀφήσῃ. Θὰ προνοήσῃ γιὰ σένα. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ σ᾿ ἐγκαταλείψῃ; Ἀφοῦ φροντίζει γιὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ· γιὰ σένα τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν του, τὸν λογικὸ ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔχυσε τὸ αἷμα του πάνω στὸν σταυρό, θ᾿ ἀδιαφορήσῃ;

Ἐσύ, μόνο, ἔλπιζε εἰς Αὐτόν.

Ἂν εἶσαι μόνος, ἀδελφέ, ἔχεις πολλὰ νὰ κάνῃς.

πηγή

Συλλέκτης Κυριακών ...

Συλλέκτης Κυριακών ... ( Νώντα Σκοπετέα)

Δεν έμοιαζε με κανέναν κλασσικό συλλέκτη… Από αυτούς που δαπανούν περιουσίες ολάκερες προκειμένου να αποκτήσουν το σπάνιο ,το δυσεύρετο, το μοναδικό …και έπειτα να το βάλουν σε περίοπτη θέση , να το φωτίσουν καλά και να το δείχνουν με καμάρι σε όλους τους επισκέπτες τους , συνοδεία πολλών θαυμαστικών και τυμπανοκρουσιών …πίνακες μεγάλων ζωγράφων, έργα τέχνης ανεκτίμητα φωτογραφίζονται και διαφημίζονται , πωλούνται και αγοράζονται …

Κυριακή πρωί μετά την Εκκλησία επιστρέφαμε μαζί στην κατηφόρα της Παναγίτσας …
Κόπιασε στο φτωχικό μου να σε κεράσω καφεδάκι και λουκούμι …πάμε πάνω να δεις το αρχονταρίκι μου !! 
Μικρό διαμέρισμα πολυκατοικίας ευωδιαστό από θυμίαμα λιβανιού με ελάχιστα έπιπλα ,πολλά βιβλία και εικονοστάσια σχεδόν σε όλους τους τοίχους …Τον απήλαυσα εκείνον τον καφέ με το λουκούμι , πάνε χρόνια από τότε …

Κάμποσες ώρες συζητούσαμε με τον φτωχό στα υλικά μα ζάμπλουτο στα ουράνια τα του Θεού, αδερφό μου …Το μάτι μου έπιασε σ ένα από τα αμέτρητα ράφια του σπιτιού μια στοίβα από κιτρινισμένα φύλλα …Τι είναι αυτά ; τον ρώτησα ..
Αυτή είναι η συλλογή μου ! μου είπε κοιτάζοντας χαμηλά …κατάλαβα ότι από ταπείνωση δεν ήθελε να πει πολλά μα εγώ επέμεινα τραβώντας ένα από τα κίτρινα χαρτιά …
Συλλέγεις την Φωνή του Κυρίου ;
 Ναι είμαι συλλέκτης Κυριακών !! Τα τελευταία είκοσι χρόνια …

-Για να υπολογίσω ..χίλιες Κυριακές!!! Θεέ μου πόσες !!!Και δεν έλειψες ούτε μια από την Εκκλησία ;; -Έδωσε ο Θεός και δεν έλειψα καμιά …
Τα κιτρινισμένα φύλλα κλείνουν μέσα τους κεχριμπαρένια λόγια που υπογράφουν από το 1952 άνθρωποι μόνο με τα αρχικά τους …δείγμα και αυτό μεγάλης ταπείνωσης. Θυμάμαι τον αδερφό μας να μου λέει πως μόνο με την Αγία Γραφή και την Φωνή του Κυρίου μπορεί κάποιος να οικοδομηθεί πνευματικά …Το έχω διαπιστώσει αμέτρητες φορές …μιας και από εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό έγινα και εγώ συλλέκτης Κυριακών ..
Και κάθε εβδομάδα στην ημέρα του Κυρίου την γεμάτη αγαλλίαση και ευφροσύνη , την κρατάω με λαχτάρα πάντα και διαβάζω πρώτα το έτος και τον συνολικό αριθμό των φύλλων …τα τελευταία που αντίκρυσα ήταν :έτος 59ον ,αριθ.φυλ . 3044 …
Άραγε να υπάρχει κανείς με τόσες Κυριακές στην συλλογή του ;

Υγ: Ξημερώνει ημέρα του Κυρίου ...Ούτε του Ηλίου ...ούτε κανενός αχρείου ...Μόνο δική Του !

sotiriapsixis

«Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ»

  

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του μᾶς παρακινεῖ νὰ ὑπομένουμε ὁ ἕνας τὶς ἐνοχλήσεις τοῦ ἄλλου ποὺ ὀφείλονται στὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἐλλείψεις του· κι ἔτσι μὲ τὴν ὑπομονετικὴ αὐτὴ ἀνο­χὴ νὰ ἐκπληρώνουμε τελείως τὸν νό­­μο τοῦ Χρι­στοῦ, δηλαδὴ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. «Ἀλλήλων τὰ βάρη ­βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ», γράφει (Γαλ. ς΄ 2).

     Ποιὰ εἶναι τὰ βάρη γιὰ τὰ ὁποῖα μιλάει ὁ θεῖος Ἀπόστολος; Εἶναι τὰ ἐλαττώματα, οἱ ἐλλείψεις καὶ οἱ ­ἀδυναμίες μας. Τὰ ἐλαττώματα σὰν ἄλλο ­φορτίο βαραίνουν ἐκεῖνον ποὺ τὰ ἔχει, ἀλλὰ ἐνοχλοῦν καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ­περιβάλλον­τός του. Λόγου χάριν, ὁ ­θυμώδης ­γίνεται ἐ­­­κτὸς ἑαυτοῦ καὶ ­κουράζει τοὺς ἄλλους μὲ τὶς φωνές του. Ὁ φλύαρος ­μιλάει ἀ­­σταμάτητα καὶ δὲν ἀφήνει τοὺς ἄλλους νὰ ­ἡσυχάσουν. Ὁ βλάσφημος ξεστομί­ζει ­βλασφημίες καὶ δημιουργεῖ ­βαριὰ ἀ­­­­­­τμόσφαιρα στὸ περιβάλλον του. Αὐ­­τοὶ ποὺ φέρονται ­ἐγωιστικὰ ἢ αὐτοὶ ποὺ ἔ­­­­­­χουν παραξενιές, πόσο πολὺ ὑ­­­πο­φέρουν οἱ ἴδιοι καὶ πόσο ­ἐνοχλητικοὶ γίνον­ται στοὺς ἄλλους! 

    Τὰ ἐλαττώματα, τὶς ἐλλείψεις καὶ τὶς ἀ­­­δυναμίες τῶν συνανθρώπων μας ἐμεῖς πῶς θὰ τὶς ἀντιμετωπίζουμε; Θὰ ἐρχόμαστε σὲ μετωπικὴ σύγκρουση μαζί τους; Θὰ δημιουργοῦμε θερμὰ ­ἐπεισό­δια; Θὰ διακόπτουμε τὴ ­συνεργασία μας; Θὰ δι­αλύουμε τὴν οἰκογένειά μας; 
Ὁπωσδήποτε οἱ λύσεις τῶν ἄκρων δὲν εἶναι οἱ καλύτερες, διότι ἀντὶ νὰ λύσουν τὰ προβλήματα, ­δημιουργοῦν ­περισσότε­ρα. Πό­­­σες οἰκογένειες ταράσσονται, ­πόσες ἐπιχειρήσεις διαλύονται, πόσα προβλήματα δημιουργοῦνται σὲ σύνολα τῶν ἀνθρώπων ποὺ φθάνουν στὰ ἄκρα! Ἂν ἀποφασίζουμε νὰ διαχωρίσουμε τὶς εὐ­­θύνες μας, ἐπειδὴ ἐνοχλούμαστε ἀπὸ τὰ ἐλαττώματα τῶν ἄλλων, ὅπου ἀλλοῦ κι ἂν πᾶμε, μὲ ὁποιουσδήποτε ἀνθρώπους κι ἂν συνεργασθοῦμε, τὰ ἐλαττώματα πάλι δὲν θὰ λείψουν. Θὰ τὰ βρίσκουμε μπροστά μας. Διότι δὲν εἴμαστε κοινωνία ἀγγέλων. Εἴμαστε κοινωνία ἀνθρώπων μὲ ἐλαττώματα καὶ ἀδυναμίες. Ἄρα ἡ σωστὴ ἀντιμετώπιση τῶν ἐλαττωμάτων τῶν συνανθρώπων μας δὲν εἶναι νὰ φθάνουμε στὰ ἄκρα, ἀλ­λὰ νὰ ὑπομένουμε ὁ ἕνας τὰ βάρη τοῦ ἄλ­λου, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς ὑποδεικνύει ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς ἁγίας Γραφῆς.

      Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σημειώνει: «Ἐ­­­πειδὴ οὐκ ἔστιν ἄνθρωπον ὄντα χωρὶς ἐλαττώματος εἶναι, παραινεῖ... φέρειν τὰ τῶν πλησίον ἐλαττώματα, ἵνα καὶ τὰ αὐ­τοῦ φέρηται παρ’ ἑτέρων». Ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει κανεὶς ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἐλαττώματα, μᾶς παρακινεῖ ὁ θεῖος Ἀπόστολος νὰ ὑπομένουμε τὰ ἐλαττώματα τοῦ πλησίον μας, γιὰ νὰ ὑπομένουν καὶ οἱ ἄλλοι τὰ δικά μας.

      Ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος Ἀχρίδος προσ­θέτει κάτι ἀκόμη, ἐπίσης ­ἀξιοπρόσεκτο. Δὲν ἔχουμε, λέει, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τὰ ἴδια ἐλαττώματα. «Τόδε ἔχεις τὸ ἐλάττωμα σύ, τόδε οὐκ ἔχεις· ἐκεῖνος τὸ ἐναν­τίον. Ὃ μὲν ἔχεις σύ, οὐκ ἔχει ἐκεῖνος, ἕτερον δέ· σὺ φέρε τὸ ἐκείνου, κἀκεῖνος τὸ σόν»! Αὐτὸ τὸ ἐλάττωμα ἔχεις ἐσύ, τὸ ἄλλο δὲν τὸ ἔχεις. Ἐκεῖνος τὸ ­ἀντίθετο. Αὐτὸ ποὺ ἔχεις ἐσύ, δὲν τὸ ἔχει ἐκεῖνος, ἀλλ’ ἔχει κάποιο ἄλλο. Νὰ ὑπομένεις λοι­πὸν ἐσὺ τὸ ἐλάττωμα ἐκείνου κι ἐ­­­κεῖνος τὸ δικό σου. Λόγου χάριν, ὁ σύζυγος ἔχει τὸ ἐλάττωμα τοῦ θυμοῦ καὶ ἡ σύζυγος τὸ ἐλάττωμα τῆς πολυλογίας. Ὁ ἕνας συνάδελφος ἔχει τὸ πάθος τοῦ φθόνου κι ὁ ἄλλος τὸ πάθος τῆς ἐπιδείξεως. Πόσο καλύτερη ἀντιμετώπιση εἶναι νὰ ὑποφέρουμε ἐμεῖς τὸ δικό τους ἐλάττωμα, γιὰ νὰ ὑποφέρουν κι ἐκεῖνοι τὸ δικό μας! 

     Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρακινεῖ νὰ ὑπομένουμε ὁ ἕνας τὰ ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου ὄχι μία μόνο φορά, ἀλλὰ σὲ χρόνο ἐνεστώτα, κάθε φορά, ­πάντοτε. Ἔ­­χει νόημα αὐτὴ ἡ ­λεπτομέρεια. ­Μερικοὶ ὑπομένουν μιά, δυό, τρεῖς φορὲς τὰ βά­ρη τῶν συνανθρώπων τους καὶ κατόπιν τοὺς λένε: «Δὲν ὑποφέρεσθε, ἐξαν­τλή­θηκε ἡ ὑπομονή μας. Μέχρις ἐδῶ!». Ἀλ­λὰ τὸ πνεῦμα τοῦ εὐαγγελίου δὲν εἶ­ναι αὐτό. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς διδάσκει νὰ μὴν ἐξαντλεῖται ποτὲ ἡ ὑπομονή μας, ἀλλὰ νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ «ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφεσ. δ΄ 2)· νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ ­«προσλαμβάνε­σθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ» (Ρωμ. ιε΄ 7). Ὁ Χριστὸς βάστασε τὰ βάρη ὅλων τῶν ἀνθρώπων. «Τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασε» (Ματθ. η΄ 17). Σήκωσε στοὺς ὤμους Του τὶς ἁ­­­­μαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ἐμεῖς γιατί νὰ μὴ βαστάζουμε κάποια ἀπὸ τὰ βάρη τῶν συνανθρώπων μας; 

    Τὴν ἐφαρμοσμένη ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους νὰ τὴν αἰσθανόμαστε ὡς ­χρέος, νὰ τὴν αἰσθανόμαστε ὡς ὀφειλὴ ποὺ ὀφείλουμε νὰ τὴν ξεχρεώσουμε. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ καὶ γιὰ ποιὸ λό­­γο ὀφείλουμε νὰ τὸ κάνουμε. ­Διότι βα­στά­ζοντας ὁ ἕνας τὰ ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου, ἀναπληρώνουμε – ἐκπληρώνουμε τελείως – τὸν νόμο τοῦ Χριστοῦ. Νόμος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ νό­μος τῆς ἀγάπης. «Νόμον Χριστοῦ τὴν ἀγάπην ἐκάλεσεν. Αὐτοῦ γάρ ἐστι φω­­νή· ἐν­­τολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν, ἵνα ἀγα­­πᾶτε ἀλλήλους», ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Θε­­οφύλακτος. Ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαποῦν εἰ­­­λι­κρι­νὰ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς, βαστάζουν ὁ ἕνας τὰ βάρη τοῦ ἄλλου, ἀνα­πληρώνοντας ἔτσι τὸν νόμο τοῦ Χρι­­στοῦ ποὺ εἶναι ὁ τέλειος νόμος τῆς ἀγάπης.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή