Την ψυχή αυτή,ο διάβολος δεν μπορεί να την πλησιάσει,διότι θα κατακαεί.

 

Όταν η σόμπα είναι ζεστή και πυρακτωμένη από τα ξύλα που καίγονται, δεν μπορεί κάποιος να την κλέψει. Πρέπει να σβήσει η φωτιά και μετά...
 Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την ψυχή, που έχει Χάρη μετανοίας όταν ζει με την ευχή του Χριστού και κάνει έργα μετανοίας... Την ψυχή αυτή,ο διάβολος δεν μπορεί να την πλησιάσει,διότι θα κατακαεί.
Αυτήν την Χάρη μετανοίας να μας χαρίζει ο Κύριος σε όλους, μέχρι το τέλος της ζωής μας, ώστε να παραδώσουμε την ψυχή μας στα χέρια του Χριστού! Αμήν.

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

πηγή

Τα λείψανα των Αγ.Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου

Οι άγιοι ανάργυροι Κύρος και Ιωάννης μαζί με τον Χριστό σε τοιχογραφία σε ναό της Ρώμης όπου μεταφέρθηκαν τα λείψανά τους από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου τον 10ο αιώνα.

Aπό την Ρώμη μεταφέρθηκαν στην Νάπολη γύρω στα 1600, από τον καρδινάλιο Φραγκίσκο Σφόρτσα. Στην Νάπολη υπήρχε ήδη η τιμή των αγίων από παλαιά, όμως αναζωογονήθηκε από την παρουσία των λειψάνων τους.

Άγιος Κύρος ιταλοβυζαντινή τοιχογραφία(7ος αιώνας) στην εκκλησία της Santa Maria Antiqua στη Ρώμη

 Σήμερα φυλάσσονται τα λείψανα των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου φυλάσσονται στην Νάπολη στον ναό Gesù Nuovo

Πηγές 1 και 2

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Χατζής και ο Οδ. Ελύτης

 Ο Άγιος Θεόδωρος ο Χατζής, γεννήθηκε στους Πύργους Θερμής της Λέσβου. Έζησε τον 18ο αιώνα , κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας.
Στον οικισμό των «Κάτω Πύργων», δίπλα στον επαρχιακό δρόμο, πίσω από μία πολύχρονη πέτρινη βρύση, υπάρχουν σήμερα γκρεμισμένα τα τείχη ενός πυργόσπιτου, που οι πέτρες του μεταφέρθηκαν επί γερμανικής κατοχής στον Καρά-τεπέ της Μυτιλήνης για να χτιστούν σπίτια. Σ’ αυτό το παλαιό πυργόσπιτο γεννήθηκε ο Άγιος Θεόδωρος. Εκ προγόνων Χριστιανός, όταν ανδρώθηκε, παντρεύτηκε ευσεβή γυναίκα, αποκτώντας δύο παιδιά.

πηγή

Ο μεγάλος ποιητής Οδυσσέας Ελύτης κατέθεσε στον βιογράφο του Ιταλό Μάριο Βίττι την πληροφορία ότι η οικογένειά του κατάγεται απ’ τον Άγιο Θεόδωρο τον οποίο μάλιστα τοποθετεί και ως αρχή του γενεαλογικού του δέντρου.

 Σύμφωνα με τοπική παράδοση των Παμφίλων (γειτονικού χωριού των Πύργων Θερμής) ο Άγιος Θεόδωρος διέμενε κάποιο διάστημα σε πυργόσπιτο στην περιοχή «Βουναράκι», στη θέση του οποίου υπάρχει σήμερα η κατοικία του Θεοδώρου Πετρέλλη. Ενδέχεται αυτό να ήταν το σπίτι που κρυβόταν ο Άγιος πριν συλληφθεί απ’ τους Τούρκους, δηλαδή το σπίτι του εκ Παμφίλων Μητροπολίτη Δράμας, γι’ αυτό και σήμερα υπάρχει μεγάλο εξωκλήσι του Αγίου Θεοδώρου στην Δράμα. Ο μεγάλος αριθμός των ανδρών με το όνομα Θεόδωρος στην γύρω περιοχή των Παμφίλων οφείλετε σύμφωνα με την παράδοση στον Νεομάρτυρα Θεόδωρο.
Ο Άγιος εργαζόταν ως υποδηματοποιός διατηρώντας εργαστήρι επί της κεντρικής αγοράς της Μυτιλήνης, στο Μπας-φανάρι (σήμερα το πρώην μαγαζί του Αγίου Θεοδώρου είναι στη γωνία των οδών Αιγαίου και Ερμού 110). Κάποτε βρέθηκε σε κατάσταση οργής και έγινε Μωαμεθανός. Συνήλθε όμως,

Πάντα να φροντίζουμε να έχουμε αναμμένο το καντήλι των κεκοιμημένων

Πάντα να φροντίζουμε να έχουμε αναμμένο το καντήλι των κεκοιμημένων και αγαπημένων αδερφών μας που φύγανε από αυτή την μάταιη ζωή, γιατί είναι μια μέγιστη πράξη αγάπης και ελεημοσύνης για τις ψυχές τους.

Όταν περνάει κανείς βράδυ έξω από ένα νεκροταφείο δεν μπορεί να μην του τραβήξουν την προσοχή τα καντήλια που είναι αναμμένα.
Έχουμε συνηθίσει στους τάφους να ανάβουμε κεριά και να διατηρούμε ένα καντήλι αναμμένο συνέχεια. Πρέπει να γίνεται αυτό;
Το άναμα του καντηλιού στους τάφους των κεκοιμημένων μας, αλλά και γενικά στα σπίτια των χριστιανών δεν έχει να κάνει με μια φολκλοριστική διαιώνιση κάποιας τυπικής παραδόσεως. To καντήλι είναι σύμβολο και το φως που εκπέμπει συμβολίζει το φώς του Χριστού, την ίδια την παρουσία του Κυρίου στη ζωή μας, άλλα και την ελπίδα για την αιώνια ζωή, τη ζωή όπως λέγεται του ανεσπέρου φωτός.
Ως σύμβολο λοιπόν το καντήλι λειτουργεί στη ζωή των πιστών αναγωγικά, όπως και όλα τα άλλα είδη ευλαβείας· άναμμα κεριών, προσφορά θυμιάματος κ.τ.λ. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός προστάζει το Μωυσή να συμβουλέψει τον αδελφό του ως εξής: «Δώσε εντολή στον Ααρών και τους υιούς του ν’ ανάψουν ακοίμητο λυχνάρι… από το απόγευμα μέχρι το πρωί μπροστά στον Κύριο με προσοχή αυτό πού ορίζεται από το νόμο και είναι αιώνιο σ’ όλες τις γενεές σας».
Η συνήθεια της τοποθετήσεως των κανδηλιών στους τάφους και τα σπίτια αποτελεί πράξη ευλάβειας.
Για το άναμμα των κεριών στους τάφους των κεκοιμημένων αναφερόμενος ο

«Οι Τρεις Ιεράρχες και σκηνές του βίου τους»(18ος αιώνας)

«Οι Τρεις Ιεράρχες», Μουσείο Ζακύνθου

«Οι Τρεις Ιεράρχες και σκηνές του βίου τους».Τοιχογραφία από το ναό της Παναγίας Πικριδιώτισσας. Αρχές 18ου αιώνα

πηγή

"Αχ, αυτοί οι Τρεις Ιεράρχες! "

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

 Αυτοί οι τρεις άγιοι, φαίνεται πως βάλθηκαν να μας ταλαιπωρήσουν τα τελευταία χρόνια. Τους ονομάζουμε «προστάτες των γραμμάτων», αλλά δεν τους έχουμε και πολλή υπόληψη.
 Δύσκολα βρίσκεις αναφορές ή πολύ περισσότερο κείμενά τους στα σχολικά εγχειρίδια. Τι και αν ως πανεπιστήμονες γράψανε και κάνανε (κυρίως) πολλά, εμείς, επί της ουσίας, μάλλον τους αγνοούμε. Ευτυχώς, μέσα στις τόσες αστοχίες μας, προκαλούμε και λίγο ντόρο γύρω από το όνομά τους και τη Χάρη τους και ίσως κάποιοι αυτοβούλως θελήσουν να μάθουν περισσότερα γι’ αυτούς.

Όπως λέει συνοπτικά σ’ ένα άρθρο του ο Λίνος Υφαντής, αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Αιτωλοακαρνανίας, «… Δεν έμαθα ποτέ ότι ο ένας εκ των τριών Ιεράρχης, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος τα έβαλε με τα “λαμόγια” της εποχής του, τους “βαλαντιοσκόπους” κληρικούς που πλούτιζαν, τους “κόλακες” και τα “παράσιτα”. Δεν έμαθα ποτέ ότι ο άλλος εκ των τριών Ιεράρχης, ο Βασίλειος ο Μέγας προσπαθούσε να λύσει προβλήματα εργαζομένων στα ορυχεία του Ταύρου της Μικράς Ασίας, ορφανών, αδικημένων, ασθενών και απόρων και καθιέρωσε τη διανομή αγαθών – τρόφιμα, ρούχα, χρήματα- και κάθε είδους βοήθειας σε φτωχές οικογένειες, άπορους κ.λπ. Ούτε είδα ποτέ το μεγάλο πτωχοκομείο, τη “Βασιλειάδα” και να τη συγκρίνω με άλλες παρόμοιες δράσεις της εποχής για να καταλάβω την αξία της. Δεν ήρθα σε επαφή ποτέ με τα κείμενα και τα ποιήματα του άλλου εκ των τριών Ιεραρχών, του Γρηγορίου Νανζιαζηνού. Ήθελα να αποκτήσω άποψη, να τα σχολιάσω όπως κάνω με τα άλλα της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας…». Αυτή είναι η αλήθεια για το τι διδασκόμαστε στα σχολεία μας σήμερα.

  Όσο για τους ηγήτορές μας, περιττεύει κάθε λόγος. Όπου και αν κοιτάξεις, «αριστερά και δεξιά», σε κοσμικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους, φαίνονται

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ!

Ἐκκλησία καί ἐκπαίδευση συνεχίζουμε νά τιμοῦμε ἀπό κοινοῦ γιά περισσότερο ἀπό χίλια χρόνια τρεῖς ξεχωριστούς ἀνθρώπους-ἁγίους, οἱ ὁποῖοι μᾶς βοηθοῦν νά καταλάβουμε ὅτι οἱ θεσμοί ἀναδεικνύονται μέσα ἀπό πρόσωπα πού λειτουργοῦν ὡς πρότυπα γιά τή ζωή μας.
Ὁ ὕμνος τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ὁ ὁποῖος ξεκινᾶ μέ τήν φράση «τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς τρισηλίου θεότητος» ἀποδίδει στόν κάθε ἅγιο τόν δικό του χαρακτηρισμό καί δικαιολογημένα.

Τόν Βασίλειο τόν ὀνομάζει «μέγα», διότι, χωρίς νά χάσει τήν ταπείνωσή του, ἔγραψε σπουδαῖα κείμενα μέ τά ὁποῖα ἔδειξε ὅτι ὁ κόσμος δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά μποροῦμε νά ἀγαποῦμε καί Ἐκεῖνον καί τόν συνάνθρωπο, ἐνῶ ἔκανε πράξη τήν μεγαλοσύνη του χτίζοντας μία ὁλόκληρη πολιτεία, τήν «Βασιλειάδα», ὅπου οἱ φτωχοί, οἱ ἄρρωστοι, οἱ μοναχικοί, οἱ ὀρφανοί βρῆκαν τήν ἀγάπη στήν

Προσέφεραν λόγο, μόρφωση, τροφή, στέγη, περίθαλψη, ενδυμασία, κυρίως όμως αλήθεια και αγάπη και ελπίδα ουρανού και αιωνιότητας, τουτέστιν Χριστό στους ανθρώπους.

 Έχουμε ανάγκη στη ζωή μας μορφές όπως αυτές των Τριών Ιεραρχών;
 Στην υμνολογία της εορτής τους στις 30 Ιανουαρίου τους αποκαλούμε, μεταξύ άλλων, «ακραιφνεστάτους θεολόγους», γνήσιους, αυθεντικούς, ακέραιους θεολόγους. Θεολόγος σημαίνει όχι απλώς αυτός που κάνει λόγο για τον Θεό, αλλά αυτός που ζει τον Θεό. Είναι όποιος ελεύθερα διάλεξε να είναι ο Θεός η πρώτη προτεραιότητα της καρδιάς και της ζωής του και Τον άφησε να διαμορφώσει την πορεία μέσα στον χρόνο.

 Τι έκαναν ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος; Έζησαν τον Θεό και το έδειξαν με μία σειρά πράξεων που τους κατέστησαν αληθινά φαινόμενα τόσο για τον κόσμο όσο και για την Εκκλησία. Μορφώθηκαν και την κατά κόσμον και την κατά Θεόν μόρφωση. Δεν υπήρχε γνώση του καιρού τους που να μην κατέχουν σε όλες τις επιστήμες, θεωρητικές και πρακτικές, ανθρωπιστικές και θετικές. Ακόμη και την ιατρική κατείχαν, ιδίως ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος την άσκησε στην πράξη περιθάλποντας συνανθρώπους απόβλητους, όπως οι λεπροί. 

Η γνώση όμως την οποία έλαβαν και αυτή την οποία προσέθεσαν στην πορεία τους δεν τους έκανε υπερήφανους στην σκέψη, διανοούμενους που θεωρητικά μπορούν να λύσουν κάθε ανθρώπινο πρόβλημα, αλλά τους οδήγησε να

Οι κόκκοι της άμμου που γίνονται θεμέλια για πνευματικά κάστρα

π.Σπυρίδων Σκουτής

 Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και έπαιζα το καλοκαίρι στη θάλασσα, μου έκαναν εντύπωση οι κόκκοι της άμμου.
 Μάλιστα, όταν έφτιαχνα κάστρα στην αμμουδιά, αναρωτιόμουν αν υπάρχει άνθρωπος που θα μπορούσε να μετρήσει όλους τους κόκκους και πόσο χρόνο θα χρειαζότανε. Τι όμορφοι παιδικοί λογισμοί…
 Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτοί οι κόκκοι και το κάστρο έκρυβαν μέσα τους μια απίστευτη θεολογία. Χρειάζονται μικρά – μικρά βήματα για να χτίσεις το κάστρο των αρετών και ενώ αυτές οι μικρές στιγμές μπορεί να φαίνονται ασήμαντες αρχικά, γίνονται τελικά θεμέλια για κάτι μεγαλύτερο. Μέσα σε αυτές τις μικρές στιγμές κρύβεται ο Κύριος διότι οι στιγμές αυτές είναι εκφράσεις του «είναι» που βγαίνουν ελεύθερες και έχουν τεράστια σημασία στην πνευματική μας ζωή και στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Με αυτούς τους μικρούς κόκκους όταν τους ένωνες σιγά σιγά έφτιαχνες αριστουργήματα και από την άλλη με μια μικρή κίνηση γινόντουσαν όλα σκόνη!!!

Πάντα στη ζωή μας, μας κάνουν εντύπωση, θετική ή αρνητική, τα μικρά πράγματα. Είδες πως μου μίλησε; Μια χειραψία εγκάρδια, ένα χαμόγελο, μια βοήθεια, ένα «Τι κάνεις πως είσαι ;», «Χρειάζεσαι βοήθεια ; Θέλεις να κάνω κάτι για σένα;», «Σε καταλαβαίνω, μην ανησυχείς», «Είμαι εδώ για σένα μην

Οἱ ἀπαγορεύσεις τῆς θρησκείας

 Οἱ ἀπαγορεύσεις τῆς θρησκείας (κι ὄχι μόνον τῆς θρησκείας), ἐνάντια στὶς ὁποῖες συμπάσχουν μὲ πρώην ὀρθόδοξο ἱερέα διάφοροι, εἶναι θεσπισμένες ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀποτρέπουν τὸν ἀλληλοφαγωμὸ καὶ τὴν βία ὅλων ἐναντίον ὅλων, ποὺ ἐπιθυμοῦν ὁ ἕνας τὴ γυναίκα του ἄλλου, ὁ ἄλλος τὰ λεφτά του, ὁ τρίτος τὴ χώρα του κ.ο.κ. Οἱ συμπάσχοντες ἀδυνατοῦν νὰ τὸ καταλάβουν καὶ ἁπλὰ βλέπουν «ἐξουσιασμό», γιατὶ ἔχουν περδικλωθεῖ μὲ τὶς παχιὲς θεωρίες περὶ ἀντιεξουσιασμοῦ, ἐννοῶ τῆς φιλοσοφικῆς προοπτικῆς ποὺ ἀνάγει τὰ πάντα σὲ ἕναν συνωμοσιολογικὸ ἐξουσιασμὸ καὶ τάση καταδυνάστευσης ἀπὸ κάποιους κακούς. Στὴν πραγματικότητα οἱ ἀπαγορεύσεις εἶναι τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τίθεται φραγμὸς στὴν ἀκόρεστη μιμητικὴ ἐπιθυμία, ἡ ὁποία παράγει ἀνταγωνισμὸ καὶ βία.

 Προφανῶς ὁ πολὺς κόσμος βλέπει τὰ πράγματα μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο: Βλέπει ὡς καταναγκασμὸ τὶς ἀπαγορεύσεις, γιατὶ αὐτὲς τὸν ἐμποδίζουν ἀπὸ νὰ γίνει «σάρκες». Σοῦ λέει, «Μιὰ ζωὴ τὴν ἔχουμε, καὶ σὺ μᾶς λὲς νὰ εἴμαστε ἔτσι κι ὄχι ἀλλιῶς;;». Τί πιὸ ἀναμενόμενο γιὰ μὴ Χριστιανούς; Καὶ γιατί θὰ ἔπρεπε δηλαδὴ οἱ Χριστιανοὶ νὰ παίρνουν στὰ σοβαρὰ αὐτὲς τὶς ἀπόψεις, τῶν μὴ Χριστιανῶν; Μήπως τοὺς βάλαμε τὸ μαχαίρι στὸ λαιμὸ νὰ νηστεύουν; Αὐτὸ θὰ τοὺς τὸ κάνουν ἄλλοι, σὲ λίγο -ἀφοῦ οἱ Χριστιανοὶ εἴμαστε «πολὺ ταλιμπὰν γιὰ τὰ γοῦστα τους». Ἄσ’ τους λοιπὸν νὰ νομίζουν ὅτι εἶναι πιὸ καλοί, πιὸ πονόψυχοι, πιὸ φιλάνθρωποι, κι ὅτι μποροῦν νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν χωρὶς συνέπεια (ὄχι τιμωρία: συνέπεια).

 Ἀντὶ νὰ ἀναρωτηθοῦν μερικοὶ Χριστιανοί, πῶς γίνεται κάποιος ποὺ δὲν ταιριάζει γιὰ ἱερέας νὰ ἦταν ἐπὶ πέντε χρόνια ἱερέας, κάποιος ποὺ ἀντιμετωπίζει ὅλα αὐτὰ τῆς Ἐκκλησίας ὡς «πατριαρχία» τοῦ «ἄνδρα Θεοῦ», ὡς ἀνύπαρκτη «κανονικότητα» -ἀντιθέτως, καταφέρονται κάθε τόσο καὶ λιγάκι ἐναντίον τῶν βαριῶν ἐπιτιμίων (ποὺ εἶναι στὴν κρίση τοῦ ἐξομολόγου νὰ τὰ ἐφαρμόσει), τῶν κανόνων, τοῦ κακοῦ ἐξουσιασμοῦ, μὲ βάση ὅλα αὐτὰ τὰ ὡραῖα καὶ φιλάνθρωπα τοῦ Διαφωτισμοῦ. Δηλαδή, τοὺς φταίει ὁ γάιδαρος καὶ χτυπᾶνε τὸ σαμάρι. Μά, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀντιλήψεις ποὺ μοιάζουν (στὸ πνεῦμα) μὲ τὶς ἀντιλήψεις τους γιὰ «ἐλευθερία» κι «ἀποτίναξη τοῦ συντηρητισμοῦ». Εἶναι ἕνα ἀκόμη παράδειγμα τῆς ἀποτυχίας τῶν ἀντιλήψεών τους γιὰ «μεταρρύθμιση τῆς Ἐκκλησίας».

 Στὸ κάτω-κάτω τῆς Γραφῆς, ὁ Χριστὸς δὲν εἶπε ὅτι ἐπειδὴ ὅσοι διδάσκουν τὴν τήρηση τοῦ «τύπου» (τοὺς «συντηρητικοὺς καταναγκασμούς») εἶναι ὑποκριτές, ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἄδεια νὰ μὴν τηροῦμε τὸν «τύπο». Εἶπε νὰ τηροῦμε ὅσα λένε οἱ «Φαρισαῖοι» ἀλλὰ νὰ μὴν κάνουμε ὅσα κάνουν: Κατὰ Ματθαῖον, 22.2-3: Ἐπὶ τῆς Μωσέως καθέδρας ἐκάθισαν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι. πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γὰρ, καὶ οὐ ποιοῦσι.

chronographiae

Κι αυτούς τώρα άστους να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο..!

Ο "Παπα – Πρόσφυγας"

Ο Δημήτριος Θωματζίδης ή "Παπα – Πρόσφυγας", ιερέας της εκκλησίας Αγίας Παρασκευής Λευκάδας καταγόμενος από τη Σαμψούντα της Μικράς Ασίας.

Στις 15 Ιουνίου 1944 κάνει στάση στην Λευκάδα η δεύτερη αποστολή Εβραίων της Κέρκυρας (500 άτομα) με προορισμό την Αθήνα. Οι Γερμανοί φρουροί αποβίβασαν τους Εβραίους στην παραλία της Λευκάδας. Οι κάτοικοι του νησιού υποδέχθηκαν τους αιχμαλώτους με αίσθημα βαθιάς συμπόνιας και συγγενούς αλληλεγγύης. Ανάμεσα στους πρώτους που προσέτρεξαν για βοήθεια στο χώρο της Παραλίας ήταν και ο παπά Δημήτρης.

Ο παπάς ήρθε σ’ επαφή με τον Ιούλιο Γιοχανά του Δανιήλ, έμπορο από την Κέρκυρα, ηλικίας 45 ετών, και του έδωσε ένα τσιγάρο. Ο Γερμανός φρουρός που είδε τη σκηνή ανάγκασε τον Γιοχανά να γονατίσει τον πυροβόλησε και τον σκότωσε, τραυμάτισε 2-3 άλλους Εβραίους, και έρριξε κάτω τον παπα – πρόσφυγα και τον ποδοπάτησε, σύμφωνα και με την προφορική αφήγηση του αυτόπτη μάρτυρα Σπύρου Κομπίτση.

πηγή

Λόγοι περί εγκρατείας του Οσίου Εφραίμ του Σύρου

Για την εγκράτεια
Είναι αληθινά μακάριος και τρισμακάριος εκείνος που τηρεί εγκράτεια, διότι πραγματικά η εγκράτεια είναι μεγάλη αρετή. Αλλά ας ως ποιο σημείο και σε πόση έκταση και σε ποια θέματα αναφέρεται ή θεωρείται ή εξετάζεται η εγκράτεια.
 Είναι λοιπόν εγκράτεια στη γλώσσα το να μην παρασύρεται κανείς σε λόγια πολλά και ανώφελα, το να συγκρατεί κανείς τη γλώσσα του και να μην κακολογεί, το να μην μιλάει υβριστικά, το να μην καταριέται, το να μην λέει χωρίς σκοπό αυτά που δεν πρέπει, το να συγκρατεί τη γλώσσα του και να μη συκοφαντεί τον ένα στον άλλο, να μην κατηγορεί τον αδελφό, το να μην ξεσκεπάζει τα μυστικά των άλλων, το να μην ασχολείται με ξένες υποθέσεις.

 Είναι εγκράτεια και στην ακοή το να την ορίζει κανείς και να μην παρασύρεται από ανώφελα ακούσματα. Είναι εγκράτεια και στους οφθαλμούς το να ορίζει κανείς την όραση του και να μην κοιτάζει ή να περιεργάζεται όλα τα ευχάριστα, και αυτά που δεν πρέπει. Είναι εγκράτεια στο θυμό το να νικά κανείς την οργή του και να μην ανάβει γρήγορα. Είναι εγκράτεια στη φιλοδοξία το να ορίζει κανείς το νου του και να μη θέλει να δοξάζεται, το να μην επιδιώκει τη δόξα, να μην υψώνει τον εαυτό του, να μην επιδιώκει την τιμή, ώστε να φουσκώνει από υπερηφάνεια, να μην υπερηφανεύεται από τους επαίνους.

 Είναι εγκράτεια των λογισμών, και αυτούς χρειάζεται να τους κατακρίνει κανείς με το φόβο του Θεού, το να μη συγκατατίθεται κανείς ή να τέρπεται από λογισμό που θέλγει ή ερεθίζει τον άνθρωπο. Είναι εγκράτεια στις τροφές το να ορίζει κανείς τον εαυτό του και να μην επιδιώκει τροφές υπερβολικές ή φαγητά πανάκριβα, το να μην τρώγει κανείς πριν από τον κατάλληλο καιρό ή πριν από την ώρα, το να μην κυριεύεται από το πνεύμα της γαστριμαργίας, το να μην είναι αχόρταγος στα ωραία φαγητά, το να μην επιθυμεί το ένα φαγητό ύστερα από το άλλο.

 Είναι εγκράτεια στο ποτό το να ορίζει κανείς τον εαυτό του και να μην κάθεται μαζί με άλλους σε οινοποσίες ή σε απολαύσεις οίνων, το να μην πίνει οίνο άφοβα, το να μην επιδιώκει τις ποικιλίες των ποτών και τις απολαύσεις των παρασκευασμένων κραμάτων, το να μην πίνει χωρίς μέτρο, όχι μόνο το κρασί, αλλά αν είναι δυνατό, ακόμη και το νερό.

 Είναι εγκράτεια στην πονηρή επιθυμία και ηδονή, το να ορίζει κανείς τις

Ο Άγιος Αρσένιος σώζει τον πατέρα του Αγίου Παϊσίου και το χωριό από τους Τούρκους

 Επίσης διηγήθηκε ο ίδιος [ο Πρόδρομος Εζνεπίδης, πατέρας του Αγίου Παϊσίου και πρόεδρος του χωριού] ότι μια άλλη φορά είχαν πάει πολλοί Τούρκοι (Τσέτες), για να πατήσουν τα Φάρασα. Στο χωριό οι άνδρες έλειπαν, άλλοι στα μακρινά κτήματα και άλλοι στα ταξίδια.
Αναγκάστηκε τότε να μαζέψη τα μικρά παιδιά, μόνο για να δείξουν στόχο γύρω από το Κάστρο ότι είναι πολλοί, και μετά τα έδιωξε, για να κρυφθούν.
 Μερικοί γέροι που ήταν, και αυτοί σκόρπισαν, και τελικά έμεινε μόνος του με την απόφαση να σκοτωθή καλύτερα παρά να δη του Τούρκους στο χωριό. Είχαν τελειώσει όμως οι σφαίρες του και μετά τον έπιασαν ζωντανό οι Τούρκοι.
 Αφού τον έδεσαν γερά, τον πήγαν στο σπίτι του και τον ανέβασαν στο δώμα (ταράτσα), όπου είχαν στήσει τη κρεμάλα του. Εκεί τον βασάνιζαν, για να τους δώση ότι είχε και μετά να τον τελειώσουν.

Εκείνη τη στιγμή όπου τον βασάνιζαν, δεν ξέρει πως του ήρθε, είπε στου Τούρκους:
«Ό,τι έχω, τα έχω στον Χατζεφεντή» [στον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη].
 Οι Τούρκοι δεν χασομερούν και τον πηγαίνουν στον Πατέρα Αρσένιο. Όταν άνοιξε την πόρτα του ο Πατήρ και είδε αυτή τη σκηνή, πολύ πληγώθηκε, και μάλιστα μάλωσε τους Τούρκους, που τον είχαν δεμένο, για να τον ελευθερώσουν γρήγορα, και μάλιστα τους είπε και «παλιότουρκους».
 Ο αρχηγός τους θύμωσε και τράβηξε το χατζάρι του, για να κόψει τον Χατζεφεντή. Ο Χατζεφεντής τότε λέγει στον Τούρκο Καπετάνιο:
-Γρήγορα κατέβασε το χέρι σου κάτω ξερό. Ω του θαύματος! Το χέρι του Τούρκου κατέβηκε ξερό κάτω αγκυλωμένο και το χατζάρι του έπεσε κάτω καταγής. Όταν είδαν αυτό οι άλλοι Τούρκοι της συμμορίας, άρχισαν να τρέμουν από φόβο και ο αρχηγός με κλάματα να παρακαλή να του κάνη καλά το χέρι του. Ο Πατήρ Αρσένιος τότε του σταύρωσε το χέρι του και το θεράπευσε.
 Και αφού έλυσαν και τον Πρόεδρο, τους μάλωσε, για να μην ξαναπατήσουν στο χωριό. Πράγματι από εκείνη τη συμμορία δεν είχε ξαναπατήσει κανείς στα Φάρασσα.

Από το βιβλίο του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη, “Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης”.
Έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγου”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

πηγή

Μέ μιά λέξη ἄλλαξε ὅλη τήν ἱστορία τῆς ζωῆς του

...Ἕνα «ἥμαρτον» δικό μας, ἕνα δάκρυ δικό μας καί μία σταγόνα ἀπό τό Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξαφανίζει τήν ἁμαρτία καί μᾶς χαρίζει τόν Παράδεισο.

 Μήν ἀπογοητεύεσθε ἀπό τό κακό πού μᾶς περικυκλώνει, ἀλλά νά θυμόμαστε τόν ἕνα πού εἶπε μία λέξη, μία φράση: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ Βασιλεία σου». «Ἀληθινά σοῦ λέγω ὅτι σήμερα μαζί μου θά εἶσαι στόν παράδεισο», θ’ ἀκούσουμε κι ἐμεῖς. Μέ μιά λέξη ἄλλαξε ὅλη τήν ἱστορία τῆς ζωῆς του, καί εἶναι αὐτός ὁ κλέφτης, ὁ ληστής, πού κέρδισε τόν Παράδεισο.

 Αὐτόν τόν Παράδεισο θά τόν πάρουμε μέ τόν ἀγῶνα μας καί μέ τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Τόν διεκδικοῦμε, μᾶς ἀνήκει καί μᾶς τόν χαρίζει ὁ Κύριός μας μέ ὅλη τήν ἀγάπη καί μέ ὅλη τήν στοργή πού δείχνει στόν καθένα ἀπό μᾶς. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος

πηγή

π. Γρηγόριος Κρουγκ. Ο μεγάλος άγνωστος της ρωσικής διασποράς

πηγή

 12 Ιουνίου 1969. Στη μικρή σκήτη του Αγίου Πνεύματος, κοντά στις Βερσαλλίες, πεθαίνει ένας από τους σημαντικότερους αγιογράφους της ρωσικής διασποράς στη Γαλλία που με το έργο του συντέλεσε στην αναγέννηση της εικονογραφικής παράδοσης της ρωσικής Εκκλησίας τον 20ό αιώνα. Ο π.Γρηγόριος Κρουγκ, προσωπικός φίλος του άλλου μεγάλου ρώσου θεολόγου-εικονογράφου της διασποράς, του Λεωνίδα Ουσπένσκυ, παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του γνωστός σ'ένα στενό κύκλο ανθρώπων, ακόμη και στην ίδια τη Γαλλία.

 Η προσωπικότητα και το σπάνιο εκκλησιαστικό ήθος του π.Γρηγορίου ανιχνεύεται και αποκαλύπτεται σήμερα μέσα από το ζωγραφικό του έργο, το οποίο αριθμεί περί τις 550 εικόνες και τοιχογραφίες.

Ειπώθηκε πως στο έργο του συνυπάρχουν η αυστηρότητα και ο δυναμισμός των μορφών του Θεοφάνη του Έλληνα με την ευαισθησία, τη χάρη και το εσωτερικό φως των μορφών του Αντρέι Ρουμπλιέφ. Για τον μοναχό Γρηγόριο Κρουγκ η εικόνα είναι άσκηση, είναι προσευχή αλλά κυρίως είναι αναζήτηση και φανέρωση της εν Χριστώ ανακαινισμένης κτίσεως. Η άρτια θεολογική κατάρτιση, η ασκητική ζωή και η πίστη συναντούν στο πρόσωπο του Κρουγκ τη δύναμη του πηγαίου ταλέντου που καταξιώνει τον πραγματικό δημιουργό.

 Στην εικόνα του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ ανιχνεύουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μιας τέχνης που πηγάζει από την παράδοση της εκκλησιαστικής ζωγραφικής και συγχρόνως την ανανεώνει˙ εντάσσεται σ'αυτήν χωρίς να στερείται δημιουργικής πνοής˙ την διατηρεί εν τέλει ζωντανή και παρούσα στο σήμερα. Οι αυστηρές φόρμες, η απλότητα της γραμμής, τα ξεκάθαρα χρώματα, η συγκρατημένη κίνηση και η εικαστική απόδοση της σωτηριολογικής δύναμης της προσευχής τόσο στην έκφραση του σώματος και του προσώπου, αλλά κυρίως των χεριών του αγίου, αποκαλύπτουν στο πλήρωμα της Εκκλησίας την ίδια Αλήθεια που υπηρετεί ο θεολογικός λόγος. 

Από την άποψη αυτή ο π.Γρηγόριος Κρουγκ αποδεικνύεται αυθεντικός θεολόγος. Έτσι το λευκό που κυριαρχεί στο ένδυμα και τη μορφή του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ δεν ανταποκρίνεται μόνο στην ιστορική πραγματικότητα, αλλά, από κοινού με το υπόλευκο του βάθους της εικόνας, αποκαλύπτει τη ζώσα πίστη του αγίου που βίωσε τη χαρά, το φως και τη λάμψη της Αναστάσεως. Κι αν το βλέμμα μας δεν έχει ακόμη αλλοιωθεί απ'αυτά που συνήθως βλέπουμε γύρω μας, ίσως μπορέσουμε ν'αφουγκραστούμε το μυστικό μήνυμα της εικόνας που συνοψίζεται στον συνήθη χαιρετισμό του αγίου: Χριστός Ανέστη, χαρά μου!

ΜΑΡΙΑ ΝΑΝΟΥ

πηγή

Πλάνες και ερωτήματα σχετικά με την Θεία Κοινωνία

π.Σπυρίδων Σκουτής

-Θα πάω το Πάσχα να μεταλάβω για το καλό: Η Θεία Κοινωνία δεν είναι κάποιο έθιμο, αλλά ένα πραγματικό γεγονός, είναι ό ίδιος ό Χριστός προσωπικά, το Σώμα και το Αίμα του. 'Οπότε οφείλουμε να μεταλαμβάνουμε με κάποια προετοιμασία τα άχραντα μυστήρια, δηλαδή κατόπιν ευλογίας από τον πνευματικό μας, αλλιώς η Θεία Κοινωνία «άνθραξ γαρ έστί τους άναξίους φλέγων».


-Θα νηστέψω κάποιες μέρες, όσες μπορώ και θα πάω να μεταλάβω:
 Δεν νηστεύουμε όπως και όποτε θέλουμε, αλλά σύμφωνα με τις συμβουλές του πνευματικού-εξομολόγου μας. Από την άλλη, για τη μετοχή στη Θεία μετάληψη δεν αρκεί η νηστεία από την τροφή αλλά χρειάζεται νηστεία όλων των αισθήσεων και σκληρός πνευματικός αγώνας, ώστε να ενωθούμε με τον Χριστό.

-Μεταλαμβάνω Χριστούγεννα, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο:
Ό Χριστός δεν είναι μόνο για τρεις φορές τον χρόνο. Η σχέση με τον Χριστό είναι ένα βιωματικό γεγονός που δεν μπαίνει σε καλούπια και ημερομηνίες. Κάθε Κυριακή ό Χριστός γίνεται θυσία σε κάθε Θεία Λειτουργία και προσφέρεται σε όλους. Οπότε οφείλουμε να προσερχόμαστε συχνά στα Άχραντα μυστήρια, πάντα με την εντολή του πνευματικού μας.

-Είναι μεγάλη ευλογία να μεταλάβεις Πάσχα, Χριστούγεννα και Δεκαπενταύγουστο:
 Η Θεία Κοινωνία οποιασδήποτε Κυριακής η ημέρας του έτους δε διαφέρει από τις μεγάλες εορτές. Σε κάθε Θεία Λειτουργία έχουμε Χριστούγεννα, Ανάσταση, Σταύρωση, Ανάληψη. Η Θεία Κοινωνία είναι η ίδια σε κάθε Θεία Λειτουργία. Δε διαφέρει σε «ποσότητα ευλογίας» από τις μεγάλες εορτές.

Θα εξομολογηθώ τη Μεγάλη Εβδομάδα και θα μεταλάβω:
 Καταρχήν δε γνωρίζουμε αν θα μας το επιτρέψει αυτό ό πνευματικός. Δεν πάμε στην εξομολόγηση με το αίσθημα της αυτοδικαίως. Από την άλλη δε μας ωφελεί να πάμε τελευταία στιγμή να εξομολογηθούμε. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή έχει διάρκεια 40 ήμερων. Οφείλουμε λοιπόν να ετοιμαστούμε από την αρχή να πάρουμε τον κανόνα μας από τον πνευματικό ώστε να βαδίσουμε με αίσθημα αγάπης και θυσίας στο Άγιο Σαρανταήμερο και να πορευθούμε μαζί με τον Χριστό στον δρόμο του Γολγοθά με αποκορύφωμα την Ανάσταση. Δεν είναι σωστό να περιμένουμε την τελευταία στιγμή και από την άλλη να ταλαιπωρούμε τους πνευματικούς που στις περιόδους μεγάλων εορτών είναι αρκετά φορτισμένοι.

-Δε χρειάζεται εξομολόγηση θα τα πω στην Εικόνα η στην προσευχή μου και αρκεί:
 Άλλη μια πλάνη! Δεν είναι δυνατόν να λεγόμαστε Χριστιανοί ’Ορθόδοξοι και να αρνούμαστε κάποιο άπό τα Μυστήρια της ’Εκκλησίας, διότι τότε ανοίγουμε την κερκόπορτα της αίρεσης. Ιδρυτής του Μυστηρίου είναι ό Κύριος ήμών ’Ιησούς Χριστός, όταν μετά την Ανάστασή Του χορηγεί στους Μαθητές Του την έξουσία της συγχωρήσεως των άμαρτιών με τους λόγους: «Λάβετε Πνεύμα 'Αγιον, αν τινών άφήτε τας άμαρτίας, άφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιωαν. κ,19-31).
Και με απλά λόγια: Σ' όποιους ανθρώπους συγχωρείτε εσείς τις αμαρτίες τους, θα είναι συγχωρημένες και άπό τον Θεό Πατέρα. Σ' όποιους όμως τις κρατάτε άλυτες και ασυγχώρητες - διότι δεν ήρθαν να σας ζητήσουν συγχώρηση και συγνώμη - θα μείνουν αιώνια ασυγχώρητες.

- Είναι ευλογία η Θεία Μετάληψη!
 Πολλοί θεωρούν ότι θα πάνε να μεταλάβουν το Πάσχα για το καλό της χρονιάς,

Η αγιότητα δεν είναι απλά ορθότητα ή τιμιότητα...

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

  Η αγιότητα δεν είναι απλά ορθότητα ή τιμιότητα, για την οποία οι ηθικοί θα ανταμειφθούν στην Ουράνια Βασιλεία του Θεού. Είναι εκείνο το ύψος, κατά το οποίο οι άνθρωποι είναι πλημμυρισμένοι με τη Χάρη του Θεού, η οποία διοχετεύεται από αυτούς προς όλους όσους τους συναναστρέφονται.

 Η αγιότητά τους προέρχεται από την άμεση και συνεχή σκέψη της Δόξας του Θεού.Είναι επίσης γεμάτοι από την αγάπη για τον πλησίον, η οποία προέρχεται από την αγάπη που έχουν στο Θεό και γι' αυτό ανταποκρίνονται σε κάθε ανθρώπινη ανάγκη. Και σε κάθε ανθρώπινο αίτημα του πλησίον τους, ενεργούν σαν μεσολαβητές και πρεσβευτές ενώπιον του Θεού.

Η Εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας στο κελί του Γέροντα Αμβρόσιου

Εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας. Αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας η οποία φυλάσσεται ως πολύτιμος θησαυρός στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου. Αυτή η εικόνα βρισκόταν στο κελί του Γέροντα Αμβροσίου Λάζαρη και ήταν η αγαπημένη του.

πηγή

Ψηφιακή… χαμοζωή;

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

 Ἡ ψηφιακὴ χαμοζωή, καλοί μου φίλοι, αὐτὴ ποὺ διενεργεῖται στὶς ὀθόνες καὶ στὸν λεγόμενο «εἰκονικὸ κόσμο», ἔρχεται πάντοτε ὡς συνέχεια τῆς πραγματικῆς χαμοζωῆς! Εἶναι τὸ μόνο εἶδος ζωῆς ποὺ δὲν ἔχει καμμία διαφορὰ εἴτε αὐτὸ βρίσκεται στὸν εἰκονικὸ εἴτε στὸν πραγματικὸ κόσμο!
Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει διαφορετικά, ξέρετε. Καὶ τοῦτο γιατί …
Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ὅραμα στὴ ζωή του, πῶς περιμένουμε νὰ ἔχει ἐκεῖ στὶς διάφορες ἠλεκτρονικὲς ὀθόνες ποὺ χρησιμοποιεῖ;
Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ἰδανικά, πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ κινεῖται μὲ ἀνώτερο τρόπο στὸν ψηφιακὸ κόσμο;
Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ὑψηλοὺς σκοποὺς καὶ στόχους, πῶς θὰ κατορθώσει νὰ τοὺς ἀποκτήσει στὶς ὀθόνες;
 Ὁπότε ὁ εἰκονικός του κόσμος, εἶναι ἡ ἐπέκταση τοῦ πραγματικοῦ. Δηλαδὴ τὸ ἴδιο χαμερπής, τελματωμένος, ἁμαρτωλός! Τίποτα τὸ μεγάλο, τὸ ὑψηλό, τὸ πνευματικό. Μάλιστα, τόσο πολὺ συμβαίνει αὐτό, ὥστε κάλλιστα νὰ μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἡ ψηφιακή του ζωή, εἶναι ἡ ἐπέκταση τῆς πραγματικῆς του ζωῆς. Καὶ πὼς ἡ μία ζωή ἀποκαλύπτει τὴν ἄλλη. Πέραν τοῦ ὅτι καὶ τροφοδοτεῖ ἡ μία τὴν ἄλλη.

 Τί κι ἄν οἱ ὀθόνες ἔγιναν 3D καὶ οἱ ταχύτητες 4G ἢ καὶ 5G; Τί κι ἂν τὰ laptops ἔγιναν tablets; Τί κι ἂν ὅλα ἔγιναν πανεύκολα καὶ προσβάσιμα; Τόσο τὸ χειρότερο! Γι’ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει ὁράματα καὶ ὑψηλοὺς στόχους στὴ ζωή του, ὅλα αὐτὰ τοῦ δίνουν τὴ δυνατότητα νὰ ζήσει ἀκόμη πιὸ πολύ, πιὸ γρήγορα καὶ πιὸ ἀποτελεσματικὰ στὸ ψηφιακὸ τέλμα!
 Μὲ τὸ μαχαίρι μπορεῖς νὰ κόψεις τὸ ψωμί, μπορεῖς ὅμως καὶ νὰ σκοτώσεις! Μὲ τὸ αὐτοκίνητο μπορεῖς νὰ πᾶς σὰν ἄνθρωπος στὴ δουλειά σου, μπορεῖς ὅμως νὰ τρέχεις, γιὰ νὰ τρέχεις, νὰ κάνεις κόντρες γιὰ τὴ «χαρὰ» τῆς ἐπίδειξης καὶ τῆς ταχύτητας, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς συνέπειες …
 Βλέπετε ἡ τεχνολογία εἶναι ἐργαλεῖο καὶ ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς πῶς θὰ τὴν χρησιμοποιήσουμε. Κι αὐτοὶ ποὺ βρίσκονται σὲ τέλμα, τὸ μόνο ποὺ θὰ σκεφτοῦν εἶναι πῶς θὰ τὴν χρησιμοποιήσουν ὄχι γιὰ νὰ βγοῦν ἀπ’ αὐτό, ἀλλὰ πῶς νὰ «περνοῦν καλὰ» μέσα σ’ αὐτό! Καὶ ἡ τεχνολογία εἶναι ἀλήθεια πὼς τοὺς δίνει πολὺ μεγάλες δυνατότητες γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό. Δυστυχῶς!

 Τὸ διαδίκτυο, ἂς ποῦμε, τὸ βλέπουν ὡς τὸ τελειότατο μέσο γιὰ νὰ ἐπεκτείνουν τὸν … βοῦρκο τους!! Μὲ τὸ τί θὰ δοῦν, τί θὰ ἀκούσουν, τί ἀκριβῶς θὰ ἐπισκεφτοῦν, τί θὰ

Ἔνας ἐπίκαιρος λόγος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου

Ἔνας ἐπίκαιρος λόγος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου διὰ τὴν σημερινὴν κατάστασιν εἰς τὸν Ὁρθόδοξη χριστιανική κοινωνία

πηγή

Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος(Τοιχογραφία 14ος αιώνας)

'Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Στην ερειπωμένη σήμερα Ιερά Eλληνορθόδοξο Μονή του Αγίου Σωτήρος στο Σαννικόλα του Σαλέντο. (14ος αιώνας).

πηγή

Η καλή μεταβολή του βίου [Κυριακή ΙΕ’ Λουκά]

  Οι τρεις τελευταίες Κυριακές της περιόδου του Λουκά μάς μιλούν, αδελφοί χριστιανοί, για την μετάνοια και αποτελούν γέφυρα ανάμεσα στην πρόσφατη εορτή των Θεοφανίων και στην επερχόμενη περίοδο του Τριωδίου. 

Ας δούμε όμως τί μάς λέει σήμερα ο ευαγγελιστής Λουκάς. Εκείνο τον καιρό, λέει, διέσχιζε ο Ιησούς την Ιεριχώ και κάποιος άνθρωπος ονόματι Ζακχαίος, ο οποίος ήταν αρχιτελώνης και πολύ πλούσιος, ήθελε να δει ποιός τέλος πάντων είναι ο Ιησούς αλλά δεν μπορούσε, γιατί ήταν κοντός. Έτρεξε λοιπόν πιο μπροστά στον δρόμο κι ανέβηκε σε μια συκομορέα για να τον δει, καθώς επρόκειτο να διέλθη από εκεί. Όταν ο Ιησούς βρέθηκε στο σημείο εκείνο, ανασήκωσε το βλέμμα του και είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα γιατί σήμερα θα μείνω στο σπίτι σου». Κατέβηκε εκείνος βιαστικά και τόν υποδέχτηκε με χαρά, ενώ όλοι με δυσφορία σχολίαζαν ότι στο σπίτι αμαρτωλού ανδρός εισήλθε να καταλύσει. Στάθηκε τότε ο Ζακχαίος και είπε στον Κυριο, «Ιδού, Κύριε, δίνω τα μισά υπάρχοντά μου στους φτωχούς και αν κάποιον αδίκησα τού ανταποδίδω τα τετραπλάσια». Είπε τότε προς αυτόν ο Κύριος ότι «Σήμερα σωτηρία έγινε σε τούτο το σπίτι, καθότι και αυτός παιδι του Αβραάμ είναι. Γιατί ο υιός του ανθρώπου ήλθε να αναζητήσει και να σώσει εκείνο (το πρόβατο) που είχε χαθεί».

 «Σήμερα έγινε σωτηρία σε τούτο το σπίτι», λέει ο Χριστός, επαινώντας όχι απλά την διάθεση μετανοίας αλλά την έμπρακτη μετάνοια. Αν ο Κύριος με τόση ευκολία συγχωρεί και σώζει τον τελώνη, που η ζωή του ήταν συνυφασμένη με την αδικία, αντιλαμβανόμαστε ότι με την ίδια ευκολία σώζει και τον κάθε άνθρωπο που μετανοεί ειλικρινά και έμπρακτα. Γιατί όταν λέει ότι «και αυτός παιδί του Αβραάμ είναι», είναι σαν να λέει «και αυτός παιδί του Θεου είναι και αδελφος μου», αφού ο Υιός και Λόγος του Θεου με την σάρκωσή του έγινε απόγονος του Αβραάμ, ο οποίος είναι παιδί του Αδάμ, κι ο Αδάμ του Θεού1. 

Καλεί, επομένως, ο Χριστός με τα λόγια αυτά όλον τον κόσμο σε μετάνοια που μεταφράζεται σε έργα. Στο πρόσωπο του Ζακχαίου, καλεί κάθε άνθρωπο που η συνείδησή του ή οι ψίθυροι του κόσμου τόν κατακρίνουν ως αμαρτωλό.

Προς ἑσπέραν θρῆνος.

ΆΓΙΟΣ Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός

Σε γέλασα, Λόγε, εσένα την αλήθεια,
ενώ σου είχα τάξει αγνή τη σημερινή μέρα.
Η νύχτα δε με υποδέχτηκε ολοφώτεινο.
Προσευχήθηκα ωστόσο κι αυτό περίμενα.
Είναι όμως που κάπου σκόνταψαν τα πόδια μου,
γιατί ήρθε το σκοτάδι που φθονεί τη σωτηρία. Φάνου και πάλι, Χριστέ μου, και λάμψε φως για μένα.

***
Ἐψευσάμην σε τὴν ἀλήθειαν, Λόγε,
Σοὶ τὴν παροῦσαν ἡμέραν καθαγνίσας.
Οὐ πάντα φωτεινόν με νὺξ ἐδέξατο.
Ἦ μὴν προσηυξάμην τε καὶ τοῦτ᾽ ὠιόμην·
Ἀλλ᾽ ἔστιν οὗ μοι καὶ προσέπταισαν πόδες.
Ζόφος γὰρ ἦλθε βάσκανος σωτηρίας.
Λάμποις τὸ φῶς μοι, Χριστὲ, καὶ πάλιν φανείς.

πηγή

Η Κυρά των Αγγέλων και του Γράμμου

 Ο Γράμμος, είναι ένα μικρό χωριουδάκι με νεόκτιστες εξοχικές κατοικίες και μη μόνιμους κατοίκους σήμερα σε υψόμετρο. Στην ακριβή θέση του υπήρχε η ιστορική Γράμμουστα, η βλάχικη πόλη των 3000 οικογενειών (15000 κατ.) που καταστράφηκε και ερημώθηκε το 1789 κατά τις επιδρομές των Τουρκαλβανών στα Ορλωφικά. 
Έκτοτε και μέχρι το 1945 που εγκαταλείφθηκε οριστικά, η άλλοτε ακμάζουσα ορεινή πολιτεία ήταν απλά ένα κτηνοτροφικό χωριό μερικών εκατοντάδων. Μοναδικό εμφανές απομεινάρι της παλιάς δόξας του οικισμού ήταν η μέχρι πρότινος ερειπωμένη εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μιας από τις τρεις ενορίες της πόλης. 

Η μεγαλοπρεπής λίθινη βασιλική του 18ου αιώνα ανακατασκευάστηκε με κόπους τα τελευταία χρόνια και είναι πλέον σε χρήση, φιλοξενώντας τους θερινούς μήνες την Ιερά Εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας της Γράμμουστας, ένα μοναδικό κειμήλιο 400 ετών που εικονογραφήθηκε στη Βενετία. Ένα βίντεο με το ιστορικό της αποκατάστασης του ναού.

Η αμαρτία της γλώσσας είναι η συνηθέστερη και η πιο συχνή αμαρτία

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η αμαρτία της γλώσσας είναι η συνηθέστερη και η πιο συχνή αμαρτία. «Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ», λέει ο Απόστολος Ιάκωβος (Ιακ. 3,2).
 Όταν ένας μετανοημένος άνθρωπος ξεκινά να βαδίσει τον δρόμο του Θεού – όταν αρχίζει να ζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού – πρέπει να πασχίζει να αποφύγει να αμαρτήσει με τη γλώσσα.
Αυτός ήταν ο κανόνας που έβαλε στον εαυτό του ο μετα­νοημένος προφήτης Δαβίδ. Ιδιαιτέρως μάλιστα υποσχέθηκε να παραμείνει σιωπηλός ενώπιον των εχθρών του: «Αποφάσισα να βάλω φραγμό στο στόμα μου και να μη μιλώ όταν ο αμαρτωλός βρεθεί μπροστά μου» (Ψαλ. 38,1).

Να ένας θαυμάσιος κανόνας για όποιον θέλει να θεραπευτεί από την αμαρτία του. Όταν τον κατηγορούν, εκείνος δεν απαντά· όταν συκοφαντείται, παραμένει σιωπηλός.
Πράγματι, ποιο το νόημα αν μιλήσεις σε έναν εξοργισμένο άνθρωπο ο οποίος δεν έχει δίκαιο και δεν αγαπά τον Θεό περισσότερο απ’ τον εαυτό του; Αν του μιλήσεις για το κακό, θα τον εξοργίσεις ακόμη, περισσότερο. Αν του μιλήσεις για το καλό, θα τον κάνεις χλευαστή των ιερών και των οσίων.
Μπροστά στον Πιλάτο ο Χριστός παρέμεινε ολωσδιόλου σιωπηλός. Ο Πιλάτος του είπε: «Ουκ αποκρίνη ουδέν;» (Μάρκ. 15,4).
Τί μπορεί να απαντήσει Εκείνος σε σένα, όταν δεν έχεις αυτιά να τον ακούσεις, ή νου για να τον κατανοήσεις;
Να, λοιπόν, η σιωπή του δικαίου μπροστά στον άδικο έχει τη δύναμη να επηρεάσει κατά τον καλύτερο τρόπο. Ο τελευταίος απομένει μόνος, για να ερμηνεύσει τη σιωπή του δικαίου και έχει τη δυνατότητα να δώσει ερμηνεία που ωφελεί την ψυχή του· ενώ οποιαδήποτε άλλη καλή ή κακή απάντηση, θα την παρανοήσει προς το χειρότερο, καταδι­κάζοντας άλλους και δικαιώνοντας τον εαυτό του.
Μακάριος ο άνθρωπος ο οποίος μαθαίνει, εγκρατευόμενος, να κυριαρχεί στη γλώσσα του.
Ιησού Χριστέ, Κύριε και Θεέ μας, Συ ο οποίος μας έδειξες με το παράδειγμά Σου πως και πότε πρέπει να μιλούμε, Συ μας έδειξες με το παράδειγμά Σου επίσης πως και πότε πρέπει να παραμένουμε σιωπηλοί. Βοήθησέ μας, διά του Αγίου Σου Πνεύματος, να μην αμαρτάνουμε με τη γλώσσα.

  Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως

Θεέ μου, σώσε μας με την ευχή του γέροντα Παρθενίου και ό,τι φορτίο έχει το καράβι θα το πάμε στο μοναστήρι του.

«Ο αέρας σφύριζε δυνατά μια παγερή νύκτα και άγρια κύματα ξεσπούσαν πάνω σ’ ένα χιώτικο καράβι. Κάθε ελπίδα σωτηρίας είχε πια χαθή! Το καράβι σαν καρυδότσουφλο ανέβαινε και κατέβαινε κάνοντας διαρκώς νερά.
Στο μοναστήρι του αγίου Μάρκου γινόταν ακολουθία. Οι ναυτικοί που κινδύνευαν, ήταν από τους πιο μεγάλους φίλους της μονής αυτής του οσίου Παρθενίου του Χίου (1815-1883).

Ο καπετάνιος Ζανάρας από τον Βροντάδο, γνωστός του οσίου Παρθενίου του Χίου, είπε με σφιγμένη την καριδά:
– Θεέ μου, σώσε μας με την ευχή του γέροντα Παρθενίου και ό,τι φορτίο έχει το καράβι θα το πάμε στο μοναστήρι του.
Ο όσιος εκεί που διάβαζε τον κανόνα μένει ξαφνικά ακίνητος! Καρφώνει τα μάτια του στην εικόνα του Χριστού, σηκώνει τα χέρια του σε στάση προσευχής

Άσε την προσευχή αυτή να γλυστρήσει απο τα χείλη σου: "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με".

 Όλη η τέχνη είναι αυτή ακριβώς. Είτε περπατάς, είτε κάθεσαι, είτε στέκεσαι, είτε εργάζεσαι, είτε βρίσκεσαι στην Εκκλησία, άσε την προσευχή αυτή να γλυστρήσει απο τα χείλη σου: "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με". Με την προσευχή αυτή στην καρδιά σου, θα βρείς εσωτερική ειρήνη και γαλήνη σώματος και ψυχής.

Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ 

Όσο θα περνάν τα χρόνια, και θα έρχεται ο Αντίχριστος, όλο και πιο πολλούς μοναχικούς ανθρώπους θα έχουμε

 «Σήμερα έχουμε πάρα πολλούς μοναχικούς ανθρώπους... 
Και όσο θα περνάν τα χρόνια, και θα έρχεται ο Αντίχριστος, όλο και πιο πολλούς μοναχικούς ανθρώπους θα έχουμε. 
Που δεν ταιριάζουν με κανέναν και δεν τους θέλει και κανένας.
 Γιατί ακριβώς δεν έχουνε μάθει να ζούνε τον Χριστό. Προσπαθούν να αναπαύσουν τον εαυτό τους. Αντί να αναπαύσουν τους άλλους και τον Χριστό. Και όπως έλεγε ένας Γέροντας, ότι ο Αντίχριστος λέει θα έρθει, όταν τελικά οι άνθρωποι δεν θα έχουνε μονοπάτι για τον γείτονα. Τόσο πολύ μοναχικοί θα γίνουν δηλαδή. Τόσο ακοινώνητοι. Τόσο αταίριαστοι, ο ένας με τον άλλο, που δεν θα υπάρχει ούτε πόρτα και ούτε και διάδρομος, ούτε δρόμος για τον γείτονα.
Φοβερό πράγμα. Κι αυτό είναι κόλαση. 
Η κόλαση είναι πλήρης ακοινωνησία. Ενώ ο δρόμος για την αληθινή κοινωνία περνάει μέσα από την υπακοή. Μέσα απ' την ταπείνωση, μέσα απ' την εκκοπή του θελήματος. Και αυτό ακριβώς σε μαθαίνει ο γάμος και ο μοναχισμός...»

 Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης (Ὁμιλία 18-8-2017 (Σύναξη) Ἡ πιστή σύζυγος, τά παιδιά τῶν διαλυμένων οἰκογενειῶν καί τό δίκαιο τῶν συζύγων

πηγή

Επιτύμβια πλάκα η οποία αναγράφει ιεραρχικά όλα τα ονόματα των Μαχητών του ‘’Συντάγματος Χωροφυλακής-Μακρυγιάννη’’

Επιτύμβια πλάκα η οποία αναγράφει ιεραρχικά όλα τα ονόματα των Μαχητών του ‘’Συντάγματος Χωροφυλακής-Μακρυγιάννη’’ που βρήκαν ηρωικό θάνατο, μαχόμενοι κατά της ανταρσίας των κομμουνιστών τον Δεκέμβριο του 1944 στην Αθήνα, προασπίζοντας την Πατρίδα και την Δημοκρατία. Η εν λόγω πλάκα βρίσκεται σήμερα στον ίδιο χώρο όπου θυσιάστηκαν τότε τα στελέχη της ‘’Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής’’.

πηγή

Ποιο το αποτέλεσμα μετά από τόσα χρόνια στην Εκκλησία;

  

Χρόνια πολλά μέσα στην Εκκλησία.Νηστείες, αγρυπνίες, επισκέψεις σε μοναστήρια,συζητήσεις με γέροντες, παρακολούθηση ομιλιών...
Ποιο το αποτέλεσμα;Μετά από τόσα χρόνια...τί;
Τηρούμε τον Νόμο.Ε και; Αυτό είναι χριστιανική ζωή; Ο νόμος;
Ξέρουμε για τον Χριστό, αυτό είναι όλο;
Ξέρουμε ιερείς, αρχιερείς, γέροντες και γερόντισσες,αυτά μας καθιστούν καλούς χριστιανούς;
 Σαν να έχουμε πολλά μουσικά όργανα αλλά δεν παίζουμε κανένα!Καμία μελωδία δεν ακούγεται στην ζωή μας κανένα τραγούδι.Καμαρώνουμε που κατέχουμε μουσικά όργανα αλλά από την άλλη δεν παράγουμε μουσική.

  Είναι αυτές οι παύσεις της σκληροκαρδίας μας.Καμία νότα ανοχής, πραότητας, συγχωρετικότητας,αδελφοσύνης, ομόνοιας, αλληλοπεριχώρησης.
Νηστευτές, μα χορτάτοι από το είδωλό μας.
Αγρυπνούντες, μα κοιμισμένοι μέσα στους λογισμούς.
Εκκλησιαζόμενοι, μα με αντιεκκλησιαστικό φρόνημα.
Χρεωμένοι, μα χωρίς ίχνος συναίσθησης του χρέους μας.
Χριστιανοί, μα χωρίς Χριστό.
Είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτό;Ίσως. Πρέπει να δω την ζωή μου.
Να την δω μέσα από τον Χριστό, μέσα από τους Αγίους και όχι μέσα από την εμπάθειά μου.
 Όλοι μιλούμε για αδικία.Για την αδικία που έχουμε υποστεί από τους άλλους.Για τα χρέη που έχουνε οι άλλοι σε εμάς.
Κι όμως, ξεχνούμε τα δικά μας χρέη σε όλους, στον Θεό, στην γυναίκα ή στον άνδρα, στο παιδί μας, στους γονείς μας, στους δασκάλους μας, στους μαθητές μας, στους συνεργάτες μας, στους υπαλλήλους μας, στα αφεντικά μας, στον πνευματικό μας, στους ιερείς μας...

 Το μεγαλύτερο χρέος μας,η μεγαλύτερη αδικία μας είναι ότι παρουσιάζουμε τον χριστιανισμό που ζούμε ως μία θεάρεστη ζωή ενώ στην ουσία είναι μία πνευματική αποστασία.
"... άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών..."
 Εάν η χριστιανική ζωή μας δεν έχει αποτέλεσμα την συγχώρεση τότε "εις μάτην εκοπιάσαμεν". Εάν η χριστιανική ζωή μας δεν έχει άρωμα σταυρού, εάν δεν έχει την αρχοντιά της θυσίας, εάν δεν έχει την χαρά της εκούσιας ήττας για χάρη της αγάπης τότε η ασκητική μας έχει αποτύχει και η καθαρή ζωή μας όζει όπως εκείνη του Φαρισαίου…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

πηγή

Άγιος Ιωάσαφ Φωτιστής της Αλάσκας

Ο Άγιος Ιωάσαφ (Μπολότωφ) γεννήθηκε στη Ρωσία τον 18ο αιώνα. Από αγάπη στον Θεό έγινε ιερέας και εργάσθηκε ιεραποστολικά στην Αλάσκα. Έφθασε στη νήσο Κόντιακ στις 24 Σεπτεμβρίου 1794 . Εκεί, παρά τις τεράστιες και αφάνταστες δυσκολίες, διακονεί το κήρυγμα του Ευαγγελίου με όλες του τις δυνάμεις. 
Τον Ιούλιο του έτους 1796  η Σύνοδος της Ρώσικης Εκκλησίας ανακήρυξε την Αλάσκα σε Επισκοπή του Ιρκούτσκ της Σιβηρίας και ο Άγιος Ιωάσαφ εξελέγη επίσκοπος. Σε μια ιεραποστολική περιοδεία το πλοίο ναυάγησε στα παγωμένα νερά του ωκεανού, παρασύροντας στον βυθό τον Άγιο Ιωάσαφ μαζί με όλο το πλήρωμα.Εορτάζει στις 22 Ιανουαρίου

Τα ιερά λείψανα του Αγίου Αποστόλου Τιμοθέου

Τα ιερά λείψανα του Αγίου Αποστόλου Τιμοθέου φυλάσσονται στο καθεδρικό της πόλης Termoli της Ν Ιταλίας από το 1204 μετά την τέταρτη σταυροφορία όταν οι Λατίνοι τα κλέψανε από την Πόλη.

πηγή

Όταν, Γέροντα, μου ζητήσουν να κάνω προσευχή για ένα θέμα, πόσον καιρό πρέπει να προσευχηθώ;

-Γέροντα, γράφω τα ονόματα των ανθρώπων που ζητούν προσευχή κατά περιπτώσεις: υπέρ υγείας, υπέρ φωτισμού κ.λπ., αλλά τα ονόματα συνεχώς αυξάνονται.Πόσον καιρό πρέπει να τα κρατώ και να προσεύχομαι για τους ανθρώπους αυτούς;
– Να κάνης πρώτα προσευχή για τα νέα ονόματα και μετά να λές: 
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τους δούλους σου και τον κόσμον σου άπαντα», για να μη φεύγη η αμαξοστοιχία με λίγους επιβάτες.
– Όταν, Γέροντα, μου ζητήσουν να κάνω προσευχή για ένα θέμα, πόσον καιρό πρέπει να προσευχηθώ;
– Εξαρτάται από το πρόβλημα που έχει ο άλλος, αλλά και από το πόσο τον έχεις πονέσει εσύ.
Μπορεί να μην έχη μεγάλο πρόβλημα, αλλά, επειδή τον πόνεσες, να εύχεσαι γι’ αυτόν χρόνια. Μπορεί όμως να κάνης και μόνον ένα κομποσχοίνι.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Η σειρά των βαθμίδων στις οποίες ανυψώνεται ο πιστός κατά τη Θεία Λειτουργία(Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)

Η σειρά των βαθμίδων στις οποίες ανυψώνεται ο πιστός κατά τη Θεία Λειτουργία

Ο Άγιος Μάξιμος εκθέτει τα επιμέρους τμήματα της Θείας Λειτουργίας, περιγράφοντας την αναγωγή, το ανέβασμα, της πορείας του πιστού στο καθένα απ’ αυτά.

Κατά την «πρώτη είσοδο» (τη λεγόμενη Μικρή Είσοδο), ο πιστός «αποβάλλει την απιστία, αυξάνει την πίστη, ελαττώνει την κακία, προοδεύει στην αρετή και εξαφανίζει την άγνοια με την προσθήκη της γνώσης». Αυτό συμβαίνει διότι κατά την πρώτη είσοδο εμφανίζεται συμβολικά ανάμεσά μας ο ίδιος ο Χριστός, που είναι η πηγή της αρετής και της πίστης.

Ακολουθεί η ακρόαση του Ευαγγελίου, όπου δηλώνονται όλες οι πλευρές της πίστης, της αρετής και της γνώσης. Ο Άγιος Μάξιμος σημειώνει ότι το περιεχόμενο του Ευαγγελίου είναι «η συντέλεια του γήινου φρονήματος». Δηλαδή, περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που έχει ανάγκη ο άνθρωπος, ώστε να εγκαταλείψει τις γήινες σκέψεις και να προσβλέψει προς τον ουρανό.
Η τάση αυτή του ανθρώπου να ανυψωθεί προς τον ουρανό, δηλώνεται και με το κλείσιμο των Θυρών του ιερού βήματος. Συμβολίζεται, έτσι. η ανάγκη «να κλείσει» ο πιστός τις αισθήσεις του προς την αμαρτία.

Η «είσοδος των αγίων μυστηρίων» (η Μεγάλη Είσοδος) υπενθυμίζει στον πιστό τη θεϊκή οικονομία για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η σωτηρία αυτή πραγματοποιήθηκε με τη σταυρική θυσία, την οποία συμβολίζει η Μεγάλη Είσοδος

Ακολουθεί ο ασπασμός της αγάπης. Πρόκειται για την εκδήλωση και την κατοχύρωση της ομόνοιας και της αγάπης μεταξύ των χριστιανών κλήρου και λαού. Χωρίς τις αρετές αυτές είναι αδύνατη η συμμετοχή του πιστού στο υπόλοιπο της Θείας Λειτουργίας.

Το «Σύμβολο της Πίστεως» που ακολουθεί, θυμίζει στους πιστούς όλες τις ευεργεσίες του Θεού προς τον άνθρωπο: τη δημιουργία, τη σωτηρία από το Χριστό, τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, τη ζωή του αγιασμού μέσα στην Εκκλησία.

Ο Τρισάγιος Ύμνος εκφράζει τη μεγάλη αλήθεια, ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι ισότιμη με τους αγγέλους στο θέμα της δοξολογίας του Θεού. Το στοιχείο αυτό είναι σημαντικότατο, διότι συνειδητοποιούμε την ένωση του υλικού κόσμου (άνθρωποι) με τον πνευματικό κόσμο (άγγελοι) κατά τη Θεία Λειτουργία.

Η Κυριακή Προσευχή διαδηλώνει την υιοθεσία του ανθρώπου από το Θεό. Τονίζεται, έτσι, ότι με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος οι πιστοί αξιώνονται ν’ αποκαλέσουν το Θεό πατέρα και να αισθανθούν την οικειότητα της ένωσής τους με το Θεό.

Η ενότητα του πιστού με το Θεό κορυφώνεται με τη «μετάληψη των αχράντων και ζωοποιών μυστηρίων».
Όπως σημειώνει ο Άγιος Μάξιμος, με τη Θεία Μετάληψη ο άνθρωπος αξιώνεται να γίνει Θεός κατά χάριν. Αυτό σημαίνει ότι η Θεία Λειτουργία οδηγεί τον άνθρωπο στο δρόμο της θέωσης, δηλαδή της ανύψωσης του προς την τελική ενότητα και ταυτότητα με το Θεό.

Μυσταγωγία, ΚΔ’, 19-51, έκδοση Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 1989, σελ. 227-229.

ΠΗΓΗ/αντιγραφή